31.5.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 153/2

Kursy walutowe euro (1)

30 maja 2013 r.

2013/C 153/02

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,2944
JPY	Jen	131,70
DKK	Korona duńska	7,4546
GBP	Funt szterling	0,85570
SEK	Korona szwedzka	8,5720
CHF	Frank szwajcarski	1,2487
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	7,6190
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,795
HUF	Forint węgierski	293,33
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7014
PLN	Złoty polski	4,2667
RON	Lej rumuński	4,3438
TRY	Lir turecki	2,4274
AUD	Dolar australijski	1,3493
CAD	Dolar kanadyjski	1,3433
HKD	Dolar Hongkongu	10,0500
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6149
SGD	Dolar singapurski	1,6396
KRW	Won	1 462,64
ZAR	Rand	12,9347
CNY	Yuan renminbi	7,9428
HRK	Kuna chorwacka	7,5605
IDR	Rupia indonezyjska	12 700,66
MYR	Ringgit malezyjski	3,9855
PHP	Peso filipińskie	54,811
RUB	Rubel rosyjski	41,1161
THB	Bat tajlandzki	39,130
BRL	Real	2,6870
MXN	Peso meksykańskie	16,5044
INR	Rupia indyjska	73,0490

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez EBC.

31.5.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 153/4

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa COMP/M.6952 – Goldman Sachs/THL/CTI Foods)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2013/C 153/04

W dniu 24 maja 2013 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa Goldman Sachs Group, Inc. („Goldman Sachs”, USA) i Thomas H. Lee Partners, LP („THL”, USA), przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem CTIF Holdings, Inc. („CTIF”, USA) w drodze zakupu udziałów.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

—	Goldman Sachs jest przedsiębiorstwem zajmującym się bankowością inwestycyjną, papierami wartościowymi i zarządzaniem inwestycjami oraz świadczącym różnorodne usługi finansowe korporacjom, instytucjom finansowym, rządom oraz osobom prywatnym,

—	THL jest spółką private equity, inwestującą w globalne przedsiębiorstwa głównie w Ameryce Północnej, w sektorach (i) konsumentów i służby zdrowia, (ii) mediów i usług informacyjnych oraz (iii) usług biznesowych i finansowych,

—	CTIF to przedsiębiorstwo przetwórstwa spożywczego, specjalizujące się w dostarczaniu przetworzonych produktów mięsnych, przystawek i zup, sosów oraz suszonej fasoli sektorowi usług gastronomicznych, głównie w Ameryce Północnej.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6952 – Goldman Sachs/THL/CTI Foods, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

European Commission

Directorate-General for Competition

Merger Registry

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

(1) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2) Dz.U. C 56 z 5.3.2005, s. 32 („obwieszczenie Komisji w sprawie uproszczonej procedury”).

31.5.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 153/5

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa COMP/M.6953 – Bain Capital Investors/Golden Gate Capital/BMC Software)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2013/C 153/05

W dniu 24 maja 2013 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa Bain Capital Investors, LLC („Bain Capital Investors”, USA) i Golden Gate Capital Opportunity Funds, LP („Golden Gate Capital”, USA), przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem BMC Software, Inc. („BMC”, USA) w drodze zakupu udziałów.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

—	Bain Capital Investors prowadzi działalność w sektorze inwestycji na niepublicznym rynku kapitałowym,

—	Golden Gate Capital prowadzi działalność w sektorze inwestycji na niepublicznym rynku kapitałowym,

—	BMC prowadzi działalność w sektorze oprogramowania do zarządzania technologiami informatycznymi i serwerami oraz w sektorze powiązanych usług.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6953 – Bain Capital Investors/Golden Gate Capital/BMC Software, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

European Commission

Directorate-General for Competition

Merger Registry

J-70

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

(1) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2) Dz.U. C 56 z 5.3.2005, s. 32 („obwieszczenie Komisji w sprawie uproszczonej procedury”).

31.5.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 153/6

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa COMP/M.6917 – FSI/Merit/Yildirim/CMA CGM)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2013/C 153/06

W dniu 24 maja 2013 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Fonds Stratégique d'Investissement („FSI”, Francja) i przedsiębiorstwa Merit Corporation („Merit”, Liban) oraz Yildirim Holding („Yildirim”, Turcja), przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem CMA CGM („CMA CGM”, Francja) w drodze zakupu udziałów.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

—

FSI to francuski fundusz inwestycyjny, kontrolowany przez francuską grupę przedsiębiorstw publicznych Caisse des Dépôts et Consignations, który nabywa – w średniej lub długiej perspektywie inwestycyjnej – akcje mniejszościowe spółek notowanych i nienotowanych na rynku regulowanym, posiadających duży potencjał wzrostu,

—	Przedsiębiorstwo Yildrim prowadzi działalność w sektorze węgla i metalu, sektorze produkcji i sprzedaży nawozów, sektorze górnictwa i żelazostopów oraz sektorze żeglugi i budownictwa okrętowego oraz zarządzania portami,

—	Merit jest spółką holdingową, która nie prowadzi własnej działalności w Europie, lecz świadczy usługi w zakresie audytu przedsiębiorstwu CMA CGM,

—	CMA CGM prowadzi działalność w sektorze usług żeglugi morskiej, w szczególności pełnomorskich przesyłek kontenerowych oraz usług sztauerskich.

3.	Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6917 – FSI/Merit/Yildirim/CMA CGM, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

European Commission

Directorate-General for Competition

Merger Registry

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

(1) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

31.5.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 153/7

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa COMP/M.6454 – Limagrain/KWS/Genective JV)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2013/C 153/07

W dniu 23 maja 2013 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1) i po odesłaniu sprawy zgodnie z art. 4 ust. 5 tego rozporządzenia, Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa Vilmorin & Cie SA („VCO”, Francja), kontrolowane przez Limagrain Group („Limagrain Group”, Francja) i KWS SAAT AG („KWS”, Niemcy) przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem Genective SA („Genective”, Francja) w drodze zakupu udziałów.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

—

w przypadku grupy Limagrain: grupa Limagrain jest międzynarodową grupą rolno-przemysłową, specjalizującą się w produkcji nasion uprawnych, nasion warzyw i produktów zbożowych. Przedsiębiorstwem macierzystym jest francuska spółdzielnia obejmująca 3 500 rolników: SCA Limagrain. VCO to spółka holdingowa grupy Limagrain, stanowiąca oddział produkcji nasion, która prowadzi działalność w zakresie badań naukowych, hodowli, produkcji oraz sprzedaży nasion, głównie sektorowi profesjonalnemu,

—	w przypadku przedsiębiorstwa KWS: do podstawowej działalności KWS należą badania naukowe, hodowla, produkcja oraz sprzedaż materiału siewnego na uprawy rolne prowadzone w strefie klimatu umiarkowanego,

—

w przypadku przedsiębiorstwa Genective: działalność Genective obejmuje prace badawczo-naukowe w fazie poprzedzającej komercyjne wykorzystanie, dotyczące tworzenia odmian zawierających jedną lub więcej cech transgenicznych, gotowych do introgresji do dostępnej na rynku plazmy zarodkowej (produkty IP). Przedsiębiorstwo zajmuje się również udzielaniem licencji na wspomniane produkty IP.

3.	Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6454 – Limagrain/KWS/Genective JV, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

European Commission

Directorate-General for Competition

Merger Registry

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

(1) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

31.5.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 153/8

Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

2013/C 153/08

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1).

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2)

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY SKŁADANY NA PODSTAWIE ART. 9

„CILIEGIA DI MAROSTICA”

NR WE: IT-PGI-0105-01057-27.11.2012

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nagłówek w specyfikacji produktu, którego dotyczy zmiana

—		Nazwa produktu
—	☒	Opis produktu
—		Obszar geograficzny
—		Dowód pochodzenia
—	☒	Metoda produkcji
—		Związek z obszarem geograficznym
—	☒	Etykietowanie
—		Wymogi krajowe
—		Inne (określić jakie)

2. Rodzaj zmiany (zmian)

—	☒	Zmiana jednolitego dokumentu lub arkusza streszczenia
—		Zmiana specyfikacji zarejestrowanej ChNP lub zarejestrowanego ChOG, w odniesieniu do których nie opublikowano ani jednolitego dokumentu, ani arkusza streszczenia
—		Zmiana specyfikacji niewymagająca zmian w opublikowanym jednolitym dokumencie (art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)
—		Tymczasowa zmiana specyfikacji wynikająca z wprowadzenia obowiązkowych środków sanitarnych lub fitosanitarnych przez organy publiczne (art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

3. Zmiana (zmiany)

Opis produktu

Minimalną średnicę „Ciliegia di Marostica IGP” przeznaczonej do spożycia w stanie świeżym zwiększono z 20 mm do 23 mm, zgodnie ze zmianami bazy odmian, o której mowa w art. 5 specyfikacji.

Cechy handlowe produktu świeżego dostosowano do obowiązujących norm UE.

W celu dokładniejszego określenia wymogów związanych ze stosowaniem produktu w przemyśle przetwórczym określono, że owoc, nawet gdy jego średnica wynosi poniżej 23 mm, jeżeli jest częściowo nienaruszony i bez ogonka oraz jeżeli posiada zasadniczo właściwości gorsze niż przewidziane w normach, może zostać przeznaczony do przetworzenia przemysłowego.

Metoda produkcji

Rozszerzenie bazy odmian: zaktualizowano wykaz dopuszczonych odmian. W celu ułatwienia zastępowania kultywarów, które nie są już dostosowane do popytu na rynku, wprowadzono bowiem bardziej wydajne i bardziej aktualne odmiany, nie tylko z punktu widzenia produkcji, lecz przede wszystkim jakości (większe owoce, o lepszym smaku i dłuższej trwałości), przy jednoczesnym utrzymaniu w jak największym stopniu lokalnej różnorodności biologicznej.

Usunięto odmianę „Ulster”, ponieważ obecnie już się jej nie uprawia w regionie.

Zmiana i uproszczenie techniki uprawy: zmieniono i uproszczono opis techniki uprawy, określając w zwięzły i wyczerpujący sposób postanowienia, które należy przyjąć w odniesieniu do nowych i starych plantacji czereśni. W przedmiotowym przypadku, jeżeli chodzi o techniki uprawy dozwolone w odniesieniu do nowych plantacji, dodano szczegółowe postanowienia dotyczące przygotowywania gleb i materiału roślinnego. Ponadto, niezależnie od rodzaju plantacji, określono na nowo niektóre aspekty dotyczące właściwości gleby, gęstości obsady, kształtu przycięcia, ochrony fitosanitarnej, zarządzania glebami, nawożenia i nawadniania.

Przechowywanie produktu: wskazano zabiegi zarezerwowane dla owoców niewprowadzanych do obrotu w ciągu 48 godzin po zbiorze. Należy je przechowywać w temperaturze chłodniczej lub stosować wobec nich inne metody mające spowolnić proces oddychania owoców w celu zagwarantowania jakości czereśni.

Etykietowanie

Pakowanie: w celu zaspokojenia potrzeb dzisiejszych konsumentów, którzy życzą sobie mniejszych opakowań, wśród pojemników uwzględniono dodatkowo minimalną objętość wynoszącą 250 gramów.

Tolerancja: przewidziano tolerancję dotyczącą wielkości i koloru odpowiadającą 10 % liczby lub masy czereśni na opakowanie.

Logo: zmieniono kolor liścia występującego na logo odnoszącym się do obszaru geograficznego, tak aby był taki sam, jak kolor ogonka owocu przedstawiającego „Ciliegia di Marostica IGP” („Ciliegia di Marostica ChOG”). Zaproponowano ponadto uproszczenie legendy logo i zmianę „Ciliegia di Marostica Ciliegia IGP” na „Ciliegia di Marostica IGP”, aby zapewnić rozpoznawanie produktu przez konsumentów.

Ponadto, w celu racjonalnego stosowania logo na materiałach promocyjnych, usunięto wymogi dotyczące wymiarów, przy czym stosunek wysokości do podstawy pozostaje niezmieniony i musi wynosić 1,2.

Przewidziano możliwość zastąpienia skrótu „IGP” („ChOG”) całym wyrażeniem, do którego się odnosi; określono wyraźniej obowiązek stosowania symbolu Unii.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (3)

„CILIEGIA DI MAROSTICA”

NR WE: IT-PGI-0105-01057-27.11.2012

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nazwa

„Ciliegia di Marostica”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Włochy

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Rodzaj produktu

Klasa 1.6:

Owoce, warzywa i zboża, świeże lub przetworzone

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1

Nazwa „Ciliegia di Marostica” oznacza owoce otrzymywane w wyniku uprawy odmian należących do następujących grup:

—	odmiany bardzo wczesne: „Sandra” i „Francese”, przy czym ostatnia odmiana odpowiada odmianom „Bigarreau Moreau” i „Bigarreau Burlat”,

—	odmiany pośrednie: „Roana” i wczesna „Durone”„Romana”,

—	odmiany późne „Milanese”, „Durone Rosso” („Ferrovia” Simile) i „Bella Italia”,

—	„Sandra Tardiva”,

—	odmiany „Van”, „Giorgia”, „Ferrovia”, „Durone Nero I”, „Durone Nero II” i „Mora di Cazzano”.

Dopuszczone są również następujące odmiany: „Bella di Pistoia” („Durone Rosso”), „Black Star”, „Early Bigi”, „Grace Star”, „Kordia”, „Lapins”, „Marostegana”, „Prime Giant”, „Regina” i „Folfer”.

„Ciliegia di Marostica” przeznaczona do spożycia w stanie świeżym charakteryzuje się znaczną wielkością i intensywnym kolorem od ogniście czerwonego do ciemnoczerwonego w zależności od odmiany.

Owoce przeznaczone do spożycia w stanie świeżym muszą być nienaruszone, zdrowe, z ogonkiem, czyste i bez widocznych pozostałości na powierzchni.

Minimalna wielkość owoców przeznaczonych do spożycia w stanie świeżym wynosi 23 mm.

Owoce o innym przeznaczeniu (np. przemysł cukierniczy i piekarniczy) mogą nie mieć ogonka, być częściowo nienaruszone, a ich wielkość może być mniejsza niż 23 mm.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego)

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Wszystkie etapy uprawy i zbioru „Ciliegia di Marostica” muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym.

Zbiór czereśni przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu w stanie świeżym musi odbywać się ręcznie.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.

Owoce należy umieszczać w pojemnikach o sztywnych ściankach. Sortowanie musi odbywać się w samym gospodarstwie w celu wyeliminowania owoców, które nie są odpowiednie i których wielkość jest niewystarczająca.

Do czasu dostawy w celu wprowadzenia do obrotu owoce należy przechowywać w chłodzie i w cieniu w celu uniknięcia utraty jakości i zmniejszenia długości okresu przechowywania.

Wobec produktu, którego wprowadzanie do obrotu nie rozpoczęło się w trakcie 48 godzin od zbioru, należy zastosować techniki przechowywania w temperaturze chłodniczej lub inne odpowiednie środki mające na celu spowolnienie procesów metabolicznych owoców.

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania

„Ciliegia di Marostica” przeznaczona do wprowadzenia do obrotu w stanie świeżym musi być pakowana w opakowania różnych wielkości, od 250 g do 10 kg.

Użyte materiały muszą być nietoksyczne, nowe i czyste, najlepiej drewniane, plastikowe lub kartonowe.

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i składać się wyłącznie z czereśni tej samej odmiany i jakości.

Dopuszcza się brak jednorodności w zakresie wielkości lub koloru z tolerancją odpowiadającą 10 % liczby lub masy produktu na opakowanie.

Stosowanie symbolu Unii jest obowiązkowe.

Na zewnętrznej części każdego opakowania znajduje się następujące logo oznaczenia geograficznego:

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar produkcji „Ciliegia di Marostica” obejmuje terytorium dziewięciu gmin prowincji Vicenza: Marostica, Salcedo, Fara Vicentino, Breganze, Mason, Molvena, Pianezze, Bassano i Schiavon.

5. Związek z obszarem geograficznym

5.1. Specyfika obszaru geograficznego

Obszar produkcji „Ciliegia di Marostica” jest od dawna uznawany za teren sprzyjający uprawie czereśni, a różni autorzy podkreślali jakość czereśni zbieranych na tym obszarze produkcji.

Przedmiotowy obszar obejmuje na północy teren, który tworzą wzgórza sięgające około 100–400 metrów; część południowa obejmuje wysoczyznę, której wysokość wynosi 90–100 metrów nad poziomem morza.

Gleby, na których uprawia się czereśnie, pochodzące w większości z bazaltowych skał trzeciorzędowych, są szczególnie żyzne, ubogie w azot, ale bogate w potas.

Wspomniane pochodzenie, w połączeniu z nachyleniem terenu i z jego ekspozycją na słońce, zapobiega stagnacji wód i sprzyja gromadzeniu cukrów.

Klimat jest łagodny, o dobrej cyrkulacji powietrza, praktycznie bez mgieł, chroniony na północy alpejskim łańcuchem Dolomitów.

5.2. Specyfika produktu

Czereśnie mają kształt serca, znaczną wielkość i kolor od ogniście czerwonego do ciemnoczerwonego; ich miąższ, o bardzo przyjemnym słodkim smaku, jest umiarkowanie soczysty.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG)

Związek między „Ciliegia di Marostica” i jej obszarem produkcji zapewnia historyczna renoma owocu, która utrzymuje się od roku 1400 do dziś.

W dokumentach historycznych sygnały dotyczące uprawy czereśni na wzgórzach Marostica można odnaleźć już w epoce rzymskiej, a także w kolejnych okresach.

Wydaje się, że „Ciliegia di Marostica” cieszy się od bardzo dawna renomą łączącą się z wydarzeniem historycznym „partii szachów”; jest to historia pojedynku szachowego z żywymi postaciami, na który wyzwali się w 1454 r. dwaj rycerze w celu zdobycia ręki panny, córki Taddeo Parisio, kasztelana i gubernatora „terra e castello nobile di Marostica”. Rozegrano zatem wspomnianą partię, a zwycięzca mógł poślubić córkę gubernatora, natomiast przegrany jej siostrę. Na pamiątkę tego radosnego wydarzenia Taddeo Parisio polecił zasadzić czereśnie na całym swoim obszarze.

Podczas „Mostra regionale delle ciliegie”, widowiska historycznego, które organizowane jest corocznie pod koniec maja na obszarze produkcji, wybiera się dziewczęta noszące stroje dwóch narzeczonych w celu upamiętnienia tego wydarzenia historycznego.

Istnienie w regionie Marostica targu czereśni od 1882 r. świadczy, że wspomniany obszar był tradycyjnie przeznaczony pod uprawę czereśni.

W regionie Marostica istnieje również „czereśniowy szlak”, który rozpoczyna się w okolicach Bassano, przebiega przez obszar równin i wzgórz oraz łączy różne miejscowości, w których produkuje się czereśnie.

Umiejętności producentów w zakresie uprawy sadów, znajdujących się często na obszarach wyżynnych, a także szczególna uwaga, jaką poświęcają ręcznemu zbiorowi czereśni, okazują się decydujące dla renomy „Ciliegia di Marostica”.

Stała, nieprzerwana i sprawna uprawa czereśni na stromych wzgórzach i łagodny klimat prowincji Vicenza sprzyjają istniejącej od stuleci produkcji owocu cieszącego się renomą ze względu na swój kolor, smak i swoją słodycz.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 (4))

Właściwe organy administracji wszczęły krajową procedurę sprzeciwu, publikując wniosek o uznanie chronionego oznaczenia geograficznego „Ciliegia di Marostica” w Dzienniku Urzędowym Republiki Włoskiej nr 245 z dnia 19 października 2012 r.

Skonsolidowany tekst specyfikacji produkcji jest dostępny na stronie internetowej:

http://www.politicheagricole.it/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/3335

lub

bezpośrednio na stronie głównej Ministero delle politiche agricole alimentari e forestali (włoskiego ministerstwa polityki rolnej, żywnościowej i leśnej) (http://www.politicheagricole.it) po wybraniu zakładki „Qualità e sicurezza” (z prawej strony na górze ekranu), a następnie „Disciplinari di produzione all’esame dell’UE”.

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12. Zastąpione rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(3) Zastąpione rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(4) Porównaj: przypis 3.

31.5.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 153/13

Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

2013/C 153/09

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1).

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2)

„STAKLIŠKĖS”

NR WE: LT-PGI-0005-0819-27.07.2010

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nazwa

„Stakliškės”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Litwa

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Rodzaj produktu

Klasa 1.8.

Inne produkty wymienione w załączniku I do Traktatu (przyprawy itp.)

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1

Miód pitny „Stakliškės” jest klarownym napojem alkoholowym w kolorze bursztynowym, sporządzonym tradycyjną metodą poprzez naturalną fermentację brzeczki miodowej z dodatkami roślinnymi (chmielem, kwiatami lipy, jagodami jałowca). Zestawienie miodu oraz ziół i przypraw nadaje napojowi charakterystyczny wyrazisty smak z delikatnym słodko-gorzkim posmakiem i pikantnym aromatem. Zawarty w miodzie etanol jest w całości uzyskiwany wyłącznie metodą naturalnej fermentacji. W produkcji tego miodu pitnego nie stosuje się w ogóle cukru ani żadnych środków słodzących, barwiących, aromatyzujących bądź konserwujących, a zawartości alkoholu nie koryguje się poprzez dodawanie etanolu.

Fizykochemiczne właściwości miodu pitnego „Stakliškės”:

—	objętościowa zawartość etanolu – 12 ± 1 %,

—	zawartość cukru – 160 ± 8 g/dm3,

—	dające się zmiareczkować kwasy określone jako kwas cytrynowy – 7 ± 0,5 g/dm3,

—	ekstrakt całkowity – 180 ± 8 g/dm3,

—	kwasy lotne określone jako kwas octowy – nie więcej niż 1,5 g/dm3,

—	zawartość żelaza nie może przekroczyć 10 mg/dm3,

—	całkowita zawartość dwutlenku siarki i siarczków nie może przekroczyć 200 mg/dm3.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

Surowce:

—

woda,

—

miód naturalny spełniający następujące wymogi:

—	zawartość cukrów redukujących (suma fruktozy i glukozy): nie mniej niż 60 g/100 g,

—	zawartość sacharozy: nie więcej niż 5 g/100 g,

—	zawartość wody: nie więcej niż 20 %,

—	liczba diastazowa (w skali Schade): nie mniej niż 8,

—	drożdże warzelnicze dolnej fermentacji o stężeniu do 5 % brzeczki,

—

zioła/przyprawy (3,5 g/litr):

—

chmiel,

—	kwiaty lipy,

—	jagody jałowca.

Miód pitny „Stakliškės” musi być przygotowany poprzez wymieszanie jednakowych ilości wagowych miodu i wody, tj. partia miodu przypada na partię wody.

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego)

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

I.	Rozpuszczenie miodu, przelanie ciekłego miodu oraz usunięcie osadu i nieczystości

II.	Warzenie chmielu i innych ziół/przypraw; chłodzenie, odcedzanie i dozowanie wywaru

III.	Wpompowanie ciekłego miodu, wymaganej ilości wody i wywaru do kotła do pasteryzacji. Pasteryzacja brzeczki miodowej

IV.	Pompowanie i chłodzenie brzeczki miodowej

V.	Fermentacja brzeczki miodowej

VI.	Klarowanie miodu pitnego

VII.	Dojrzewanie miodu pitnego przez co najmniej dziewięć miesięcy

VIII.

Filtrowanie miodu pitnego i rozlewanie go do pojemników.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.

Miód pitny „Stakliškės” należy rozlewać do szklanych, ceramicznych lub innych prezentowych pojemników o różnym kształcie i różnej pojemności bezpośrednio po dojrzewaniu i filtrowaniu, jako że wystawienie produktu na działanie powietrza w czasie transportu lub pośredniego przechowywania mogłoby prowadzić do ryzyka utleniania, co miałoby niekorzystny wpływ na szczególne właściwości organoleptyczne tego miodu pitnego. Ponadto wystawienie go na działanie powietrza mogłoby powodować zanieczyszczenia bakteriami kwasu octowego lub innymi mikroorganizmami, co prowadzi do fermentacji niekorzystnej dla produktu.

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Wyznaczonym obszarem geograficznym jest gmina Stakliškės (pol. Stokliszki).

5. Związek z obszarem geograficznym

5.1. Specyfika obszaru geograficznego

Oznaczenie geograficzne „Stakliškės” to nazwa miejscowości, w której wytwarzany jest opisywany miód pitny, a która jest położona w kotlinie otoczonej wzgórzami i lasami. Miejsce to sprzyja pszczelarstwu i produkcji innych surowców wykorzystywanych do wytwarzania miodu pitnego, jako że na 60 % jego powierzchni znajdują się grunty rolne, natomiast 23 % powierzchni zajmują lasy, a 17 % powierzchni jest pokryte wodą lub wykorzystywane do innych celów.

Historia:

Nazwę miasteczka Stakliškės po raz pierwszy wspomniano w 1375 r. w kronikach zakonu krzyżackiego, a pochodzi ona od słowa Stokielyšek. Opowieść mówi, że podczas polowania kilku szlachciców wdało się w spór o to, kto da radę wypić 100 kieliszków miodu pitnego. Jeden szlachcic wypił wszystkie i ze zdumieniem wykrzyknął Stokielyšek („sto kieliszków”) i z tego powodu miejsce to zaczęto nazywać Stokielyček (Stokliszki) lub Stakliškės.

Najwcześniejszą konkretną informację pisemną o spożyciu miodu pitnego w kraju Bałtów można znaleźć w opisie podróży Wulfstana, a pochodzi ona z około 890 r. Ten podróżnik i kupiec jeździł do krajów położonych na wybrzeżu Morza Bałtyckiego, bezpośrednio dowiadując się o tamtejszej obfitości miodu oraz o tym, że miód wykorzystuje się do wytwarzania napoju. Królowie i szlachta pili końskie mleko, a ludzie ubodzy i niewolnicy pili miód pitny. Estowie nie warzyli piwa, ponieważ mieli bardzo dużo miodu pitnego. Na początku XIV wieku kronikarz zakonu krzyżackiego Piotr z Dusburga napisał, że przodkowie Litwinów pili samą wodę, wino miodowe – zwane miodem pitnym – oraz końskie mleko, ale nigdy nie pili niepoświęconego napoju.

Miód pitny stał się swego rodzaju legendą i na początku XX wieku podjęto starania w celu jego wskrzeszenia, jednak dopiero po drugiej wojnie światowej technolog procesu Aleksandras Sinkevičius z wytwórni miodów pitnych w Stakliškės postanowił odtworzyć przepis na miód pitny, który w przeszłości (od XV do XVIII wieku) był przyrządzany z miodu dzikich pszczół i różnych ziół i przypraw, oraz ponownie uruchomić produkcję tradycyjnego, naturalnego, niespirytusowego miodu pitnego, którego wówczas nie wytwarzano ani na Litwie ani w krajach sąsiednich.

W systemie społecznym tamtych czasów Aleksandras Sinkevičius musiał przebyć długą drogę, zanim w 1957 r. udało mu się uzyskać zezwolenie na produkcję miodu pitnego. Dnia 8 września 1958 r. uwarzono pierwsze 700 litrów brzeczki miodowej w starej warzelni browaru w Stakliškės. Począwszy od tamtego momentu miód pitny „Stakliškės” zaczął być produkowany na skalę przemysłową. Jednak jak napisał Aivaras Ragauskas w swojej książce Aleksandras Sinkevičius (1908–1989). Trečdalis gyvenimo paskirto lietuviškam midui („Aleksandras Sinkevičius (1908–1989). Jedna trzecia życia poświęcona litewskiemu miodowi pitnemu”) (Wilno, 2008), „trudno było realizować założone plany. Na przykład w 1964 r. plan produkcji wdrożono jedynie w 91 %. Ponieważ nie było odpowiedniej bazy produkcyjnej ani żadnego laboratorium, nie było łatwo zagwarantować spójności jakościowej miodu pitnego, szczególnie gdy wiele osób nie miało odpowiedniej wiedzy”. W konsekwencji w 1963 r. produkcja miodu pitnego przyniosła duże straty. Dopiero dnia 12 stycznia 1967 r., po długim procesie ulepszania przepisu, proporcji ziół i przypraw oraz procesu produkcyjnego, Aleksandras Sinkevičius napisał do prokuratora, Viktorasa Galinaitisa, i innych urzędników w piśmie nr 24 LTSR (archiwum dotyczące produkcji miodu pitnego „Stakliškės”): „W skrajnie prymitywnych warunkach stworzyłem produkty, których nie da się zrobić w zmechanizowanej fabryce, i dlatego właśnie mają one wysoką jakość.”.

Dnia 18 stycznia 1967 r. sporządzono pierwszą techniczną instrukcję produkcji tego miodu pitnego, w której opisano surowce i cały proces jego produkcji, natomiast w 1968 r. sporządzono specyfikacje, którym nadal odpowiada współczesny miód pitny „Stakliškės”.

Renomę „Stakliškės” potwierdza stale rosnące zapotrzebowanie na ten produkt – w 1977 r. wyprodukowano 60 000 litrów miodu pitnego „Stakliškės”, a w 1978 r. 80 000 litrów. W roku 1989 wyeksportowano pierwsze partie tego miodu pitnego do Zjednoczonego Królestwa i Stanów Zjednoczonych, a obecnie jest on eksportowany do Polski, Belgii, Chin, Izraela, na Łotwę i do innych państw.

Po dziś dzień tradycyjna metoda produkcji „Stakliškės” i przekazywane z pokolenia na pokolenie umiejętności zawodowe producentów zlokalizowanych na opisywanym obszarze geograficznym gwarantują autentyczność tego długo dojrzewającego napoju o subtelnym smaku i aromacie. Dowodzi temu fakt, że w 2002 r. Litewski Fundusz Dziedzictwa Kulinarnego przyznał „Stakliškės” status dziedzictwa kulinarnego, potwierdzając, że jest on wytwarzany z tradycyjnych składników przy użyciu tradycyjnych metod; oraz fakt, że w 2010 r. Ministerstwo Rolnictwa przyznało temu wyrobowi certyfikat produktu należącego do dziedzictwa narodowego, potwierdzając, że miód pitny „Stakliškės” jest tradycyjnym produktem charakteryzującym się wielowiekowymi, autentycznymi i tradycyjnymi właściwościami, składem i metodą produkcji.

5.2. Specyfika produktu

Miód pitny „Stakliškės” ma charakterystyczny wyrazisty smak miodu z nieco słodko-gorzkim posmakiem i pikantnym aromatem dzięki zrównoważonej proporcji cukru i kwasu oraz tradycyjnej metodzie produkcji, tj. długiej naturalnej fermentacji (do 90 dni), długiemu dojrzewaniu (co najmniej dziewięć miesięcy) oraz tradycyjnemu przepisowi, zgodnie z którym miód pitny jest wytwarzany przy użyciu tylko miodu naturalnego oraz ziół i przypraw (chmielu, kwiatów lipy i jagód jałowca). „Stakliškės” różni się od rodzajów miodów pitnych wytwarzanych w państwach sąsiednich tym, że zawartość etanolu uzyskuje się w całości poprzez naturalną fermentację i nie koryguje się jej poprzez dodawanie etanolu, a miodu nie można zastępować cukrem, odpowiadającymi mu substancjami słodzącymi ani destylatem miodu.

Specyfika i renoma produktu zostały potwierdzone w badaniu przeprowadzonym w 2007 r. przez zespół analiz i badań rynkowych UAB RAIT; badanie wykazało, że miód pitny „Stakliškės” różni się od innych napojów tego rodzaju wysoką jakością (co potwierdziło 70 % respondentów), dobrym smakiem (co potwierdziło 59 % respondentów) oraz bardzo przyjemnym aromatem (co potwierdziło 51 % respondentów). Do innych właściwości często przypisywanych temu napojowi należą: intensywny posmak (wskazany przez 39 % respondentów), atrakcyjne opakowanie (wskazane przez 36 % respondentów), przeznaczenie dla osób starszych (wskazane przez 36 % respondentów) oraz wysoka cena (wskazana przez 40 % respondentów).

Chronione oznaczenie geograficzne miodu pitnego „Stakliškės” bazuje na historii produktu mającego właściwości określone w pkt 5.2, tradycyjnych umiejętnościach ludzi w zakresie zachowywania określonych cech produkcji oraz renomie produktu.

Miód pitny „Stakliškės” zyskał renomę, ponieważ jest produktem tradycyjnym. W książce Lietuviškas midus („Litewski miód pitny”) (Kowno, 1969), którą opublikowano w 1969 r., miód pitny „Stakliškės” opisano jako „rodzaj charakterystycznego napoju narodowego, który wytwarzano w odległej przeszłości. Jest napojem o niskiej zawartości alkoholu, nieco gorzkim smaku, ale bardzo aromatycznym i delikatnym zapachu, bogatym w witaminy; jego nazwa pochodzi od miasteczka, w którym skupia się produkcja litewskiego miodu pitnego. Napój ma klarowny bursztynowy kolor. Po wlaniu napoju do kieliszka, przywołuje on aromatyczne zapachy kwitnącej łąki.”.

O renomie „Stakliškės” świadczą złoty medal zdobyty na międzynarodowej wystawie „AgroBalt’98” oraz dyplom uzyskany podczas degustacji litewskich produktów spożywczych i napojów „Degustalit” zorganizowanej w 2004 r. przez Litewską Agencję ds. Regulacji Rynku Produktów Rolnych i Spożywczych, podczas której ten miód pitny uznano za najlepiej smakujący napój.

Uznanie i popularność miodu pitnego „Stakliškės” są potwierdzone w artykułach, które ukazują się regularnie w prasie regionalnej i krajowej, w publikacjach informacyjnych oraz w internecie: „Stakliškių midus” („Miód pitny Stakliškės”) (Mūsų sodai, 1964, nr 5); „Kur Stakliškių auksas ir sidabras” („Co jest bogactwem Stakliškės?”) (Švyturys, 1968, nr 24); „Stakliškių midus” („Miód pitny Stakliškės”) (Laisvė, dnia 25 listopada 1983 r.); „Metai, kaip lietuviškas midus” („Rok litewskiego miodu”) (Kooperatininkas, 1988, nr 9); „Stakliškės” (Šiaurės Atėnai, 2003, nr 646); „AgroBalt: pirmoji lietuviškų maisto produktų ir gėrimų degustacija” („AgroBalt: pierwsza degustacja litewskich produktów spożywczych i napojów”) (Elta, dnia 9 czerwca 2004 r.); „ „Ida Basar“ Europos Parlamente išlaikė pirmąjį lietuviškų vaišių egzaminą” („ „Ida Basar“ zdaje pierwszy test na litewski przysmak w Parlamencie Europejskim”) (meniu.lt, dnia 11 października 2004 r.); „ „Lietuviškas midus“ degtinės gaminti nesirengia” („ „Lietuviškas midus“ nie zamierza produkować wódki”) (BNS, dnia 14 kwietnia 2006 r.).

Litwini kojarzą nazwę miejscowości Stakliškės wyłącznie z tym napojem. Miód pitny „Stakliškės” odegrał pewną rolę w zachowaniu litewskiej tożsamości w czasach radzieckich, a obecnie jest wyśmienitym „ambasadorem” Litwy zagranicą. Reprezentuje Litwę, gdyż napój ten, wraz z bursztynami lub šakotis (sękaczem) (tradycyjnym litewskim ciastem), jest zawsze wybierany jako pamiątka lub prezent z Litwy. Od 2011 r. przedsiębiorstwo UAB Lietuviškas midus prowadzi wycieczki z przewodnikiem, podczas których zwiedzający poznają wielowiekową metodę wytwarzania miodu pitnego oraz mają okazję degustować i oceniać produkowany tam trunek i różne inne napoje. Zwiedzającym najbardziej smakuje „Stakliškės”, ze względu na jego smak i jego nazwę, którą kojarzą z odwiedzanym miejscem. W 2011 r. przyjęto 1 040 gości, natomiast w 2012 r. liczba ta już osiągnęła około 1 800 osób, co również potwierdza renomę miodu pitnego „Stakliškės”.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 (3))

http://www.zum.lt/l.php?tmpl_into=middle&tmpl_id=2702

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12. Zastąpione rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(3) Porównaj: przypis 2.

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2013.153.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 153

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 56 31 maja 2013

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2013/C 153/01	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.6818 – Deutsche Bahn/Veolia Transport Central Europe) ( 1 )	1

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2013/C 153/02	Kursy walutowe euro	2

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ WSPÓLNEJ POLITYKI HANDLOWEJ
	Komisja Europejska
2013/C 153/03	Zawiadomienie dotyczące środków antydumpingowych obowiązujących w odniesieniu do przywozu do Unii melaminy pochodzącej z Chińskiej Republiki Ludowej: zmiana nazwy przedsiębiorstwa, któremu przyznana została indywidualna stawka cła antydumpingowego	3

	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2013/C 153/04	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6952 – Goldman Sachs/THL/CTI Foods) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	4

2013/C 153/05	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6953 – Bain Capital Investors/Golden Gate Capital/BMC Software) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	5

2013/C 153/06	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6917 – FSI/Merit/Yildirim/CMA CGM) ( 1 )	6

2013/C 153/07	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6454 – Limagrain/KWS/Genective JV) ( 1 )	7

	INNE AKTY
	Komisja Europejska
2013/C 153/08	Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	8

2013/C 153/09	Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	13