30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/1

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32011M6126 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/2

(1)

W świetle porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską (1) podpisanego dnia 20 października 2010 r. konieczne jest wprowadzenie zmian do decyzji Prezydium z dnia 13 listopada 2006 r. w sprawie administracyjnego postępowania z dokumentami poufnymi.

(2)

Traktat z Lizbony wyznacza Parlamentowi Europejskiemu nowe zadania, a w celu rozwinięcia działań Parlamentu w tych obszarach, które wymagają pewnego stopnia poufności, konieczne jest określenie podstawowych reguł, minimalnych standardów bezpieczeństwa i odpowiednich procedur postępowania przez Parlament Europejski z informacjami poufnymi, w tym niejawnymi.

(3)

Przepisy decyzji mają na celu zapewnienie równoważnych standardów ochrony i zgodności z przepisami przyjętymi przez inne instytucje, organy, urzędy i agencje powołane na mocy lub na podstawie traktatów lub też przez państwa członkowskie, tak aby ułatwić sprawne funkcjonowanie procesu decyzyjnego Unii Europejskiej.

(4)

Przepisy niniejszej decyzji nie naruszają postanowień art. 15 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) ani rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (2).

(5)

Przepisy niniejszej decyzji nie naruszają art. 16 TFUE ani rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (3),

a)

„informacja” oznacza każdą informację pisemną lub ustną, niezależnie od jej nośnika i autora;

b)

„informacja poufna” oznacza „informację niejawną UE” (EUCI) oraz „inne informacje poufne” nieoznaczone klauzulą tajności;

c)

„informacja niejawna UE” (EUCI) oznacza każdą informację i materiał opatrzone klauzulą „TRES SECRET UE/UE TOP SECRET” (ściśle tajne UE), „SECRET UE/UE SECRET” (tajne UE), „CONFIDENTIEL UE/UE CONFIDENTIAL” (poufne UE) lub „RESTREINT UE/UE RESTRICTED” (zastrzeżone UE), których nieuprawnione ujawnienie mogłoby spowodować różnego stopnia szkody dla interesów UE lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich, niezależnie od tego, czy taka informacja pochodzi z instytucji, organów, urzędów i agencji ustanowionych na mocy lub na podstawie traktatów, czy została otrzymana od państw członkowskich, państw trzecich lub organizacji międzynarodowych. W związku z tym:

d)

„inne informacje poufne” oznaczają wszelkie inne nieoznaczone klauzulą tajności informacje poufne, w tym informacje objęte przepisami o ochronie danych lub obowiązkiem tajemnicy służbowej, których autorem jest Parlament Europejski lub przekazane Parlamentowi Europejskiemu przez inne instytucje, organy urzędy i agencje utworzone na mocy traktatów lub przez państwa członkowskie;

e)

„dokument” oznacza każdą utrwaloną informację, bez względu na jej formę fizyczną i cechy charakterystyczne;

f)

„materiały” oznaczają jakikolwiek dokument lub dowolny mechanizm lub sprzęt, już wytworzony lub będący w trakcie wytwarzania;

g)

„ograniczony dostęp” oznacza, że w przypadku danej osoby występuje potrzeba dostępu do informacji poufnych w związku z oficjalnym pełnieniem stanowiska lub wykonywaniem zadania;

h)

„upoważnienie” oznacza decyzję przyjętą przez Przewodniczącego (w przypadku posłów do Parlamentu Europejskiego) lub Sekretarza Generalnego (w przypadku urzędników Parlamentu Europejskiego i innych pracowników Parlamentu zatrudnionych w grupach politycznych) o przyznaniu indywidualnego dostępu do EUCI do określonego poziomu tajności, w oparciu o pomyślny wynik postępowania sprawdzającego przeprowadzonego przez organ krajowy na podstawie przepisów danego państwa i zgodnie z postanowieniami określonymi w załączniku I część 2;

i)

„obniżenie klasyfikacji” oznacza obniżenie poziomu klauzuli tajności;

j)

„odtajnienie” oznacza zniesienie klauzuli tajności;

k)

„autor” oznacza należycie upoważnionego autora EUCI lub każdej innej informacji poufnej;

l)

„instrukcje bezpieczeństwa” oznaczają środki wykonawcze o charakterze technicznym określone w załączniku II (4).

—

EUCI oznaczone klauzulą tajności RESTREINT UE/UE RESTRICTED i inne informacje poufne do sekretariatu organu parlamentarnego/osoby sprawującej urząd, który/która o nie wnioskuje,

—

EUCI opatrzone klauzulą CONFIDENTIEL UE/UE CONFIDENTIAL lub wyższą do wydziału ds. informacji poufnych.

a)

dostęp do zabezpieczonej czytelni mają wyłącznie następujące osoby:

Sprzątanie pomieszczeń zabezpieczonych następuje wyłącznie w obecności i pod ścisłym nadzorem pracownika wydziału ds. informacji poufnych;

b)

każda osoba ubiegająca się o dostęp do informacji poufnych podaje uprzednio swoje nazwisko wydziałowi ds. informacji. Wydział ds. informacji kontroluje tożsamość każdej osoby, która składa wniosek o zapoznanie się z tymi informacjami oraz w razie potrzeby sprawdza, czy osoba ta posiada poświadczenie bezpieczeństwa na odpowiednim poziomie oraz jest faktycznie upoważniona do wglądu w nie w świetle ustaleń, o których mowa w art. 4 ust. 2 lub art. 5 ust. 3 i 4;

c)

wydział ds. informacji poufnych może odmówić dostępu do czytelni każdej osobie nieupoważnionej na mocy powyższych lit. a) i b). Wszelkie sprzeciwy wobec decyzji wydziału ds. informacji poufnych przedstawiane są Przewodniczącemu w przypadku posłów do Parlamentu Europejskiego lub Sekretarzowi Generalnemu w innych przypadkach.

a)

osoby upoważnione do zapoznania się z informacjami, które złożyły wniosek, o którym mowa w ust. 2 lit. b), stawiają się osobiście w wydziale ds. informacji poufnych.

Z wyjątkiem sytuacji nadzwyczajnych (np. przy dużej liczbie wniosków złożonych w krótkim czasie) możliwość zapoznania się z informacjami poufnymi w zabezpieczonej czytelni ma każdorazowo tylko jedna osoba, w obecności urzędnika wydziału ds. informacji poufnych.

Urzędnik ten informuje osobę upoważnioną o spoczywających na niej obowiązkach, a w szczególności zwraca się do niej o podpisanie uroczystego oświadczenia, że nie ujawni ona treści tych informacji osobie trzeciej;

b)

w trakcie zapoznawania się z informacjami zakazane są kontakty zewnętrzne (w tym przy użyciu telefonu lub innych technologii), sporządzanie notatek i reprodukowanie czy fotografowanie informacji poufnych;

c)

przed umożliwieniem danej osobie opuszczenia zabezpieczonej czytelni odpowiedzialny urzędnik z wydziału ds. informacji poufnych, o którym mowa w lit. a), upewnia się, że informacje poufne, do których osoba miała wgląd, są nadal na swoim miejscu oraz są w stanie nienaruszonym i kompletnym.

—

wejście na salę posiedzenia było dozwolone jedynie dla wskazanych uczestników posiadających poświadczenie bezpieczeństwa na wymaganym poziomie,

—

wszystkie dokumenty zostały ponumerowane, rozdane na początku posiedzenia i ponownie zebrane w momencie jego zakończenia oraz aby nie sporządzano notatek z tych dokumentów ani nie wykonywano ich fotokopii czy zdjęć,

—

protokół posiedzenia nie zawierał żadnych odniesień do treści dyskusji nad informacją, która była rozpatrywana w trybie poufnym,

—

informacje poufne przekazywane odbiorcom w Parlamencie Europejskim ustnie podlegały równorzędnym poziomom ochrony jak informacje w formie pisemnej. Może to obejmować uroczyste oświadczenie składane przez odbiorcę tych wiadomości, że nie ujawni ich treści żadnej osobie trzeciej.

—

papierowa kopia dokumentów przekazywana jest osobiście kierownikowi sekretariatu, który rejestruje dokumenty i wydaje poświadczenie odbioru,

—

takie dokumenty, w czasie kiedy nikt z nich nie korzysta, przechowywane są w zamkniętym pomieszczeniu, na odpowiedzialność sekretariatu,

—

bez uszczerbku dla administracyjnego postępowania z informacjami poufnymi na posiedzeniu przy drzwiach zamkniętych, jak określono w ust. 1, w żadnym wypadku nie mogą one być powielane, zapisywane na innym nośniku czy też przekazywane jakiejkolwiek osobie,

—

dostęp do takich dokumentów jest ograniczony do jego adresatów i pozostaje, zgodnie z ustaleniami, o których mowa w art. 4 ust. 2 lub art. 5 ust. 3 lub 4, pod nadzorem sekretariatu,

—

sekretariat prowadzi rejestr osób, które zapoznały się z dokumentami, oraz dat i czasu tych konsultacji. Rejestr ten jest przekazywany wydziałowi ds. informacji poufnych w celu sporządzenia rocznego sprawozdania, o którym mowa w art. 12.

—

wyłącznie osoby określone imiennie lub przez zajmowane stanowisko w karcie towarzyszącej, wypełnionej przy składaniu informacji poufnych, upoważnione są do zapoznawania się z tymi informacjami,

—

wniosek o zapoznanie się z informacjami poufnymi musi zostać przedstawiony wydziałowi ds. informacji poufnych, który przekazuje dany dokument do zabezpieczonej czytelni,

—

stosuje się procedury i warunki odnoszące się do zapoznawania się z informacjami poufnymi, określone w art. 7.

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/16

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/17

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/18

(1)

Decyzja została skierowana do Posten Norge AS. Posten Norge jest krajowym usługodawcą świadczącym usługi pocztowe na terytorium Norwegii. Światowe obroty grupy Posten Norge wyniosły 23 668 mln norweskich koron („NOK”) w 2006 r. Obrót poza granicami Norwegii stanowił 17,5 % łącznego obrotu grupy w 2006 r. Wyłącznym właścicielem Posten Norge jest norweski Skarb Państwa.

(2)

Skarżącym było przedsiębiorstwo Schenker Privpak AB („Privpak”), spółka założona w Szwecji w 1992 r. Privpak dostarcza przesyłki konsumentom w Norwegii, Szwecji i Finlandii od spółek prowadzących sprzedaż na odległość. Schenker Privpak AB jest częścią grupy spółek DB Schenker. Wszystkie działania transportowe i logistyczne DB Schenker są powiązane z Deutsche Bahn AG. Ostatecznie właścicielem Deutsche Bahn AG w 100 % jest państwo niemieckie. W Norwegii Privpak prowadził działalność za pośrednictwem Schenker Privpak AS, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością założonej zgodnie z prawem norweskim.

(3)

W dniu 24 czerwca 2002 r. Urząd otrzymał skargę od Privpak. Privpak przekazał dodatkowe informacje w pismach z dnia 9 grudnia 2002 r., z dnia 14 stycznia 2003 r., z dnia 15 sierpnia 2003 r. oraz z dnia 5 marca 2004 r. Posten Norge odpowiedziało na żądania udzielania informacji w dniach 16 i 23 czerwca 2003 r. W dniach od 21 do 24 czerwca 2004 r. dokonano kontroli w pomieszczeniach Posten Norge w Oslo. Po przekazaniu pewnej liczby żądań udzielania informacji skierowanych do Privpak, Posten Norge i osób trzecich, Urząd przyjął pisemne zgłoszenie zastrzeżeń wobec Posten Norge w dniu 17 grudnia 2008 r. Pismem z dnia 3 kwietnia 2009 r. Posten Norge odpowiedziało na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń. Złożenie ustnych wyjaśnień odbyło się dnia 16 czerwca 2009 r.

(4)

W 1999 r. Posten Norge doszło do wniosku, że jego istniejąca sieć dystrybucji nie odpowiada wystarczająco na zapotrzebowanie rynku pod względem dostępności i usług. Ponadto w ostatnich latach przychód z sieci dystrybucji został poważnie uszczuplony, a jej działalność była zbyt kosztowna. Posten Norge podjęło zatem decyzję o reorganizacji sieci dystrybucji i ograniczeniu liczby pracowników poczty do 300–450 i o ustanowieniu przynajmniej 1 100 punktów „Post-in-Shop”. Posten Norge miało w ten sposób zapewnić większy dostęp do usług pocztowych i finansowych poprzez podwyższenie łącznej liczby placówek o przynajmniej 200 i poprawić swoją rentowność poprzez ograniczenie kosztów operacyjnych.

(5)

Koncepcja punktów „Post-in-Shop”, należąca do Posten Norge, została przez nią opracowana, tak aby przedsiębiorstwo świadczyło różne usługi pocztowe i finansowe w placówkach sprzedaży detalicznej, takich jak supermarkety, sklepy spożywcze, kioski i stacje benzynowe. Każdy punkt „Post-in-Shop” powinien świadczyć przynajmniej podstawowe usługi pocztowe i bankowe, do których świadczenia Posten Norge jest zobowiązane, żeby spełnić wymagania koncesji, na podstawie której prowadzi działalność. Ofertę można rozszerzyć o dodatkowe produkty i usługi w zależności od zapotrzebowania konsumentów danego punktu „Post-in-Shop”. Na Posten Norge spoczywa główna odpowiedzialność za bieżące monitorowanie punktów „Post-in-Shop”. Ponadto ma prawo kontroli wszystkich aspektów działalności punktów powstałych na podstawie tej koncepcji. Punkty „Post-in-Shop” są zintegrowane z placówką sprzedaży detalicznej i pracują w tych samych godzinach, co placówka. „Post-in-Shop” ma jednolity profil i jest zorganizowany zgodnie z ogólną strategią Posten Norge.

(6)

W latach 1999–2000, kiedy tworzono koncepcję „Post-in-Shop”, zamiarem Posten Norge było zawarcie sojuszy strategicznych z najważniejszymi sklepami spożywczymi, z sieciami/grupami kiosków i stacji benzynowych, aby świadczyć usługi pocztowe w sklepach. Na początku 2000 r. Posten Norge wynegocjowało umowę intencyjną w tej sprawie z najważniejszymi grupami i sieciami sprzedaży detalicznej. Następnie zawarło następne umowy dotyczące koncepcji „Post-in-Shop”:

(7)

Na mocy dwóch ostatnich umów Posten Norge otrzymała wyłączny dostęp do placówek, w których utworzono punkty „Post-in-Shop”. Wynegocjowano również z każdą grupą standardowe umowy ws. działalności operacyjnej z pojedynczymi placówkami, w których działały punkty „Post-in-Shop”.

(8)

Od początku 2004 r. Posten Norge prowadziło z własnej inicjatywy równoległe negocjacje z NorgesGruppen, COOP oraz ICA, mając na uwadze zawarcie nowych umów ramowych w sprawie punktów „Post-in-Shop”. Umowy te miały na celu zastąpienie obowiązujących umów z dniem 1 stycznia 2006 r. W Posten Norge zaproponowano wewnętrznie, żeby wszystkie grupy zostały poinformowane, że „Posten Norge” chciałoby (i) zawrzeć nowe umowy ramowe w odniesieniu do „Post-in-Shop”; oraz (ii) dostosować postanowienia dotyczące uprzywilejowania, ale bez poinformowania grup sprzedaży detalicznej, czy, a jeżeli tak, to komu, zostałoby przyznane uprzywilejowanie, przed zakończeniem negocjacji. Posten Norge działało zgodnie z zaproponowaną strategią i w toku negocjacji nie podejmowało decyzji w sprawie statusu uprzywilejowanego partnera.

(9)

W 2006 r. wszystkie klauzule dotyczące wyłączności oraz statusu uprzywilejowanego partnera zostały usunięte z umów z Posten Norge.

(10)

W rozpatrywanym okresie Posten Norge świadczyło usługi doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z odbiorem w punkcie odbioru oraz w domu. Ponadto oferowało świadczenie usług doręczenia przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z odbiorem za granicą.

(11)

Sieć stworzona przez Posten Norge w celu doręczenia przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych obejmowała placówki pocztowe oraz punkty „Post-in-Shop”. Sieć ta mogła być rozszerzona o listonoszy na większości terenów wiejskich, jeżeli zachodziła taka potrzeba. Posten Norge było jedynym dostawcą usług dostarczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych, a jego sieć dostarczania obejmowała całe terytorium Norwegii.

(12)

Sprawa dotyczy świadczenia usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru. Odbiór w punkcie odbioru jest dominującym modelem doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych w Norwegii, do którego to konsumenci są przyzwyczajeni. Posten Norge jest najbardziej znaczącym podmiotem świadczącym usługi doręczenia przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych; a doręczanie przesyłek do domu stanowi niewielki udział w łącznej liczbie usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych. Materiał dowodowy nie wykazał, że spółki prowadzące sprzedaż na odległość uznawały doręczania przesyłek do domu za substytut usługi doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru, świadczonej przez Posten Norge. Doręczanie przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych do domu wymaga infrastruktury transportowej pozwalającej na dostarczenie przesyłek do domu każdego odbiorcy. Usługi doręczania do domu i z odbiorem w punkcie odbioru mogłyby zostać uznane za substytucyjne lub wymienne tylko wtedy, gdyby można było zamienić w krótkim czasie doręczanie znacznej liczby przesyłek z odbiorem w punkcie odbioru na doręczenie w domu. Dostępny materiał dowodowy wykazał, że nie był to realistyczny scenariusz w danym okresie. Usługi doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem do domu nie zostały zatem włączone do właściwego rynku produktowego.

(13)

Usługi doręczania między klientami biznesowymi są zlecane przez klientów biznesowych, którzy wymagają dokonania doręczenia do lokalu innego przedsiębiorstwa w godzinach pracy. Klienci biznesowi zwracają uwagę na czas i są skłonni zapłacić znacznie więcej za takie usługi. Z powodu różnicy w cenie między tymi dwoma usługami, która to prawdopodobnie odzwierciedla różnicę kosztu świadczenia takich usług, nie byłoby ekonomiczne dla spółek prowadzących sprzedaż na odległość zastępowanie usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru usługami doręczenia przesyłek od klienta biznesowego do klienta biznesowego. Ostatnie wymienione usługi nie stanowiły zatem ograniczenia konkurencyjnego w odniesieniu do usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych. Ponadto przestawienie się na usługi doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów biznesowych nie byłoby możliwe do wykonania przez spółki prowadzące sprzedaż na odległość, ponieważ świadczący te usługi zazwyczaj wymagają, aby odbiorca przesyłki był podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a nie osobą fizyczną.

(14)

Urzędowi nie był znany żaden dostawca, który oferował na znaczącą skalę doręczenie przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych klientom w pracy w rozpatrywanym okresie. Różnice w cechach charakterystycznych, cenie i zamierzonym zastosowaniu oznaczały, że dla spółek prowadzących sprzedaż na odległość, doręczanie przesyłek od klientów indywidualnych do klientów indywidualnych nie stanowiło substytutu doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru.

(15)

Urząd doszedł do wniosku, że w danym okresie rynek usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru był odrębny od rynku usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem do domu lub w pracy, usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów biznesowych oraz usług doręczania przesyłek od klientów indywidualnych do klientów indywidualnych.

(16)

Zakres geograficzny rynku usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru był ograniczony do terytorium Norwegii.

(17)

Od chwili rozpoczęcia świadczenia usług w 1997 r. Posten Norge miało czołową pozycję w świadczeniu usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru w Norwegii i miało niewielką konkurencję. Privpak, do czasu wejścia na rynek Tollpost, był jedynym konkurentem Posten Norge. Żadna ze spółek prowadzących sprzedaż na odległość nie wspominała o innych konkurentach, którzy świadczyliby usługi doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru w okresie przed jesienią 2006 r. Tollpost zdecydował się wejść na rynek jesienią 2005 r., ale rzeczywistą działalność rozpoczął jesienią 2006 r. i to na bardzo małą skalę.

(18)

Udział Posten Norge w rynku wynosił ponad 98 % lub oscylował wokół tego poziomu w danym okresie. Istniały poważne bariery wejścia na rynek i rozszerzenia działalności na rynku właściwym w danym okresie. Możliwość wejścia nowego podmiotu w tym okresie nie ograniczyła zachowań rynkowych Posten Norge w znacznym stopniu. W sytuacji braku innych dostawców ze znaczącym i stabilnym udziałem w rynku, jakiekolwiek zagrożenie ze strony nawet największych klientów, że wycofają swoje zlecenia w całości lub znacznej części z Posten Norgen, nie było wiarygodne. W danym okresie Posten Norge było partnerem handlowym, którego nie dało się uniknąć.

(19)

Urząd doszedł do wniosku, że Posten Norge w danym okresie zajmowało pozycję dominującą na rynku właściwym w rozumieniu art. 54 Porozumienia EOG. Właściwy rynek geograficzny, na którym Posten Norge miał pozycję dominującą, stanowił „znaczną część” terytorium EOG.

(20)

Artykuł 54 Porozumienia EOG zabrania jako niezgodnego z funkcjonowaniem Porozumienia EOG nadużywania przez jedno lub większą liczbę przedsiębiorstw pozycji dominującej na terytorium objętym niniejszym porozumieniem lub na znacznej jego części, w zakresie, w jakim może to wpływać na wymianę handlową między umawiającymi się stronami.

(21)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pojęcie nadużywania jest:

„pojęciem obiektywnym, które odnosi się do zachowań przedsiębiorstwa zajmującego pozycję dominującą, mogących wpłynąć na strukturę rynku, na którym właśnie na skutek obecności takiego przedsiębiorstwa konkurencja jest już osłabiona, oraz stwarzających przeszkodę w utrzymaniu istniejącego poziomu konkurencji lub jej rozwoju na rynku poprzez stosowanie środków odmiennych od tych, jakie stosuje się w warunkach normalnej konkurencji między towarami lub usługami na podstawie świadczeń podmiotów”

 (1).

(22)

Skutki, o których mowa w przywołanym w poprzednim akapicie orzecznictwie, niekoniecznie odnoszą się do konkretnych i rzeczywistych skutków zachowania, na które została złożona skarga. W celu ustalenia naruszenia art. 54 Porozumienia EOG wystarczy wykazać, że nadużycie popełnione przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą ma na celu ograniczenie konkurencji lub, mówiąc inaczej, że zachowanie to może mieć taki skutek lub jest odpowiedzialne za taki skutek. Praktyka, o której mowa, może ograniczać konkurencję w sposób pośredni, pod warunkiem, że zostało wykazane w sposób wymagany prawem, że jest ona rzeczywiście odpowiedzialna za ograniczenie konkurencji.

(23)

W decyzji ustalono, że Posten Norge nadużywał pozycji dominującej poprzez zastosowanie klauzuli gwarantującej wyłączny dostęp do grupy i placówek w postanowieniach umownych z grupami sprzedaży detalicznej i poprzez strategię, której przestrzegał podczas renegocjacji umów od 2004 r.

(24)

Wyłączność dostępu do grupy uniemożliwiała konkurentom Posten Norge uzyskanie dostępu do całej grupy NorgesGruppen/Shell, na którą składa się największa grupa sprzedaży detalicznej artykułów codziennego użytku, największa sieć kiosków oraz jedna z najbardziej znaczących sieci stacji benzynowych w Norwegii. Wyłączność dostępu do grupy i placówek związała dużą liczbę placówek w najważniejszych sieciach sklepów spożywczych, kiosków i stacji benzynowych z Posten Norge.

(25)

Od zawarcia umów z Posten Norge w 2001 r. i przez 2002 r., kiedy ustanowiono dużą liczbę nowych punktów „Post-in-Shop”, oba przedsiębiorstwa COOP i ICA miały interes w przyciąganiu jak największej liczby punktów „Post-in-Shop”. Wymóg w sprawie wyłączności ze strony Posten Norge wyeliminował możliwość ustanowienia punktu „Post-in-Shop” w każdej placówce należącej do COOP lub ICA, do której uzyskał dostęp konkurencyjny podmiot świadczący usługi doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych. Innymi słowy, każda placówka wykorzystywana przez konkurenta Posten Norge zostałaby wyłączona z koncepcji „Post-in-Shop”. Zgoda na rozwijanie konkurencyjnej koncepcji doręczania, a w konsekwencji ustanowienie kilkuset „konkurencyjnych” placówek w sieciach sprzedaży detalicznej, ograniczyłaby znacząco prawdopodobieństwo przyznania przedsiębiorstwom COOP i ICA nowych punktów „Post-in-Shop”.

(26)

Podczas renegocjacji Posten Norge pozostawiło kwestię statusu partnera uprzywilejowanego bez odpowiedzi, a tym samym dało przedsiębiorstwom COOP i ICA wrażenie, że mogą taki status uzyskać lub przynajmniej poprawić swój status od 2006 r. w porównaniu do dotychczasowego okresu. Zastosowane rozwiązanie stworzyło okoliczności zniechęcające oba przedsiębiorstwa COOP i ICA w taki sposób, że mogło ograniczyć ich zainteresowanie współpracą z innymi podmiotami świadczącymi usługi doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych. Sytuacja ta trwała przynajmniej tak długo, jak trwały negocjacje, a stosunki umowne z przedsiębiorstwami COOP i ICA nie były uregulowane.

(27)

Na podstawie dostępnego materiału dowodowego Urząd doszedł do wniosku, że czwarta najważniejsza grupa sprzedaży detalicznej, Reitangruppen, i inne główne sieci stacji benzynowych nie były przygotowane do rozwijania koncepcji doręczenia podmiotów świadczących usługi doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych w swoich sieciach. Uznały, że nie mają wystarczającej przestrzeni w placówkach, aby świadczyć usługi dostarczania przesyłek, oraz że koncepcja doręczania przesyłek nie dostarczyłaby wystarczających szans rozwoju działalności, oraz wyrażały negatywne stanowisko w stosunku do projektów, które mogą wymagać poniesienia dodatkowych kosztów lub odciągnąć uwagę od głównej strategii sieci. Inne główne sieci sklepów spożywczych, kiosków i stacji benzynowych były zatem w znacznym stopniu niedostępne w danym okresie dla konkurentów Posten Norge.

(28)

Na tej podstawie Urząd uznał, że zachowanie Posten Norge znacznie utrudniło nowym podmiotom na rynku uzyskanie dostępu do najbardziej poszukiwanych kanałów dystrybucji w Norwegii. Zachowanie Posten Norge stworzyło zatem strategiczne bariery wejścia na rynek właściwy świadczenia usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru. W konsekwencji ograniczenie dostępu do najważniejszych sieci sklepów spożywczych, kiosków i stacji benzynowych wynikające z zachowania Posten Norge mogło ograniczyć możliwość konkurowania przez konkurentów Posten Norge na rynku świadczenia usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z doręczeniem w punkcie odbioru lub chęci do takiej konkurencji.

(29)

Dodatkowo Urząd uznał, że zachowanie Posten Norge prawdopodobnie miało rzeczywiste antykonkurencyjne skutki na szkodę konsumentów. W oparciu o dostępny materiał dowodowy uznano, że było prawdopodobne, iż gdyby nie zachowanie Posten Norge, jego konkurenci mogli byli uzyskać dostęp do najważniejszych sieci sklepów spożywczych i kiosków. Ułatwiłoby to ich wejście na rynek właściwy i rozwój na tym rynku, spowodowałoby bardziej znaczącą presję konkurencji na Posten Norge, a zatem ograniczyłoby siłę rynkową Posten Norge na korzyść spółek prowadzących sprzedaż na odległość, a następnie konsumentów.

(30)

Do zachowania o charakterze wyłączającym nie stosuje się zakazu, o którym mowa w art. 54 Porozumienia EOG, jeżeli przedsiębiorstwo dominujące może wykazać, że jego zachowanie było obiektywnie potrzebne lub przyczynia się do takiej wydajności, która przeważa nad negatywnymi skutkami dla konkurencji (2). Na przedsiębiorstwie dominującym spoczywa ciężar udowodnienia takiej obiektywnej potrzeby (3).

(31)

Posten Norge uzasadniało, że wyłączność dostępu do grupy była niezbędna do osiągnięcia korzyści ekonomicznych poprzez ułatwienie szybkiego wprowadzenia systemu „Post-in-Shop”, do zadbania o to, by konkurenci nie przejęli żadnej placówki potrzebnej w systemie „Post-in-Shop”, do wykluczenia ryzyka, że NorgesGruppen/Shell nie przyczyniłoby się wystarczająco do rozwoju koncepcji „Post-in-Shop” oraz do zapewnienia wystarczającej przestrzeni na prowadzenie działalności w placówkach. Urząd doszedł do wniosku, po dokonaniu szczegółowej oceny, że Posten Norge nie wykazało, że wyłączność dostępu do grupy była niezbędna dla każdej z tych przesłanek o tyle, o ile miała ona zastosowanie do usług doręczania przesyłek. Ponadto, nawet jeżeli można byłoby przyjąć, że wyłączność dostępu do grupy przyczyniła się do uzyskania pewnych korzyści ekonomicznych pod tym względem, jej zakres oraz czas trwania były w każdym razie nadmierne, a zatem nieproporcjonalne.

(32)

Posten Norge uzasadniało ponadto, że corocznie przekazywało znaczące kwoty na rzecz NorgesGruppen/Shell na pokrycie kosztów, które grupa ponosiła w wyniku jej zaangażowania w działalność „Post-in-Shop”. Przedsiębiorstwo twierdziło, że nie byłoby w stanie zadbać o to, by kwoty te były wykorzystane na jego korzyść bez wyłączności dostępu do grupy oraz że wyłączność dostępu do grupy była niezbędna, aby powstrzymać konkurentów od korzystania z tej inwestycji. Urząd uznał jednak, że przedsiębiorstwo nie wykazało, iż istniało znaczące ryzyko, że płatności dokonane przez Posten Norge na rzecz NorgesGruppen/Shell przyniosłyby korzyści konkurencyjnym dystrybutorom przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych oraz że przedsiębiorstwo nie wykazało ryzyka niedoinwestowania.

(33)

Posten Norge uzasadniało, że wyłączność dostępu do placówek była niezbędna w celu ochrony jego wysiłków promocyjnych i inwestycji w szkolenia, jego praw własności intelektualnej, zabezpieczenia tożsamości i renomy koncepcji „Post-in-Shop”, jak również zadbania o to, by każda placówka „Post-in-Shop” była skoncentrowana na koncepcji oraz potrzebach Posten Norge oraz w celu ochrony inwestycji przeznaczonych na lady i sprzęt. Po dokonaniu szczegółowej oceny argumentów i informacji przekazanych przez Posten Norge w tej kwestii Urząd uznał, że nie zostało wykazane, że istnieje znaczące ryzyko wykorzystania wysiłków promocyjnych Posten Norge oraz jego inwestycji w szkolenia przez konkurencyjnych dystrybutorów przesyłek. Wyłączność dostępu do placówek nie może być również uznana za niezbędną do ochrony praw własności intelektualnej Posten Norge lub wspólnej tożsamości i renomy sieci „Post-in-Shop” w zakresie, w jakim miała ona zastosowanie do konkurencyjnych dystrybutorów przesyłek. Urząd uznał również, że potrzeba nałożenia wymogu wyłączności dostępu do placówek w celu zadbania o to, by punkty „Post-in-Shop” były skoncentrowane na koncepcji Posten Norge musi być uznana za ograniczoną. Wyłączność dostępu do placówek nie mogłaby, w żadnym razie, być uznana za niezbędną podczas całego czasu trwania umów, które Posten Norge zawarło na poziomie placówek.

(34)

W odniesieniu do strategii renegocjacji Posten Norge twierdziło, że równoległe negocjacje z kilkoma dostawcami wzmacniały konkurencję, ponieważ był to najbardziej skuteczny sposób negocjowania nowych umów. Posten Norge podtrzymało również, że nie prowadziło strategii opartej na wyłączeniu. Urząd stwierdził jednak, że Posten Norge nie wykazało, że jego strategia renegocjacji przyniosła korzyści ekonomiczne, że było to niezbędnym i proporcjonalnym środkiem, aby osiągnąć takie cele, oraz że rzekome zyski przeważały nad antykonkurencyjnymi skutkami wynikającymi ze strategii renegocjacji.

(35)

Urząd zatem uznał, że Posten Norge nie wykazało, że jego zachowanie było obiektywnie uzasadnione.

(36)

Urząd uznał, że zachowanie Posten Norge – to jest, wykorzystanie klauzuli gwarantującej wyłączny dostęp do grupy i placówek w umowach z NorgesGruppen/Shell, wykorzystanie klauzuli gwarantującej wyłączny dostęp do placówek w umowach z COOP i ICA, oraz strategia, którą przedsiębiorstwo przyjęło podczas renegocjacji umów z NorgesGruppen, COOP i ICA w okresie od 2004 r. – stanowiło nadużycie w rozumieniu art. 54 Porozumienia EOG.

(37)

Szkodliwe zachowanie Posten Norge mogło w znaczący sposób wpłynąć na wymianę handlową między umawiającymi się stronami, o czym mowa w art. 54 Porozumienia EOG.

(38)

Szkodliwe zachowanie było jednym oraz ciągłym naruszeniem przepisów i trwało to przynajmniej tak długo, jak NorgesGruppen była związana wyłącznością dostępu do grupy oraz była uprzywilejowanym partnerem Posten Norge, to jest od dnia 20 września 2000 r. do dnia 31 marca 2006 r.

(39)

Co do zasady kwota podstawowa grzywny jest ustalana na poziomie do 30 % wartości sprzedaży osiągniętej przez przedsiębiorstwo, mającej bezpośredni lub pośredni związek z naruszeniem przepisów, na danym obszarze geograficznym w ramach EOG. Urząd zazwyczaj uwzględnia wartość sprzedaży przedsiębiorstwa za ostatni pełny rok obrachunkowy w okresie, w którym dochodziło do naruszenia przepisów. Obrót Posten Norge z tytułu usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z odbiorem w punkcie odbioru wyniósł w 2005 r. 674,16 mln NOK. Stanowi to równowartość kwoty 84,17 mln EUR (4).

(40)

Kwota podstawowa grzywny to pewien odsetek wartości sprzedaży, w zależności od stopnia naruszenia przepisów, pomnożony przez liczbę lat, w ciągu których dokonywano naruszenia.

(41)

W celu podjęcia decyzji, czy odsetek wartości sprzedaży, który ma zostać uwzględniony w danej sprawie, powinien znajdować się w dolnej czy górnej części tej skali, Urząd przeprowadza analizę poszczególnych przypadków, uwzględniając wszystkie istotne okoliczności sprawy. Urząd bierze pod uwagę pewną liczbę czynników, takich jak charakter naruszenia przepisów, wielkość udziału w rynku przedsiębiorstwa odpowiedzialnego za naruszenie przepisów oraz zakres geograficzny tego naruszenia.

(42)

Charakter danego naruszenia przepisów wiązał się z praktyką o charakterze wyłączającym, co wpłynęło na strukturę rynku właściwego. Posten Norge miało bardzo wysoki udział w rynku właściwym podczas całego okresu, w którym dochodziło do naruszenia przepisów. Szkodliwe zachowanie obejmowało całe terytorium Norwegii oraz zagrażało, wbrew celom Porozumienia EOG, właściwemu funkcjonowaniu rynku wewnętrznego poprzez tworzenie barier utrudniających skuteczne wejście na rynek właściwy dystrybucji przesyłek w Norwegii, tym samym zakłócając tworzenie rynków ponadnarodowych.

(43)

W świetle okoliczności rozpatrywanej sprawy wstępna kwota grzywny wyniosła 2 525 100 EUR. Kwota ta została pomnożona przez 5,5, aby uwzględnić okres, w którym dochodziło do naruszania przepisów (pięć i pół roku). Kwotę podstawową grzywny ustala się zatem na 13,89 mln EUR.

(44)

W niniejszej sprawie brak jest okoliczności obciążających lub łagodzących.

(45)

Urząd przyznaje, że okres postępowania administracyjnego w rozpatrywanej sprawie był stosunkowo długi i ze względu na szczególne okoliczności rozpatrywanej sprawy uznaje, że zasadne jest pomniejszenie kwoty podstawowej grzywny o 1 mln EUR.

(46)

Kwotę ostateczną grzywny ustala się zatem na 12,89 mln EUR.

(47)

Posten Norge AS dokonało jednego oraz ciągłego naruszenia art. 54 Porozumienia EOG w dniach od 20 września 2000 r. do 31 marca 2006 r. na rynku usług doręczania przesyłek od klientów biznesowych do klientów indywidualnych z odbiorem w punkcie odbioru na terytorium Norwegii poprzez stosowanie strategii wyłączności oraz uprzywilejowanego traktowania podczas tworzenia i prowadzenia sieci punktów „Post-in-Shop”. Naruszenie przepisów składało się z następujących elementów:

(48)

Na Posten Norge AS została nałożona grzywna w wysokości 12,89 mln EUR za naruszenie przepisów, o którym mowa wyżej.

(49)

Zostało zatem nakazane, aby Posten Norge AS zaprzestało tego naruszenia, jeśli nie uczyniło tego do tej pory, oraz aby powstrzymało się od jakichkolwiek zachowań, które mogą mieć ten sam lub równoważny cel lub skutek, tak długo jak przedsiębiorstwo zachowa pozycję dominującą na rynku właściwym.

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/26

a)

musi posiadać osobowość prawną w państwie członkowskim, w którym ma swoją siedzibę;

b)

musi być reprezentowana w co najmniej jednej czwartej państw członkowskich, przez członków Parlamentu Europejskiego lub w parlamentach narodowych lub regionalnych lub zgromadzeniach regionalnych, lub musi zebrać w co najmniej jednej czwartej państw członkowskich, co najmniej trzy procent oddanych głosów w każdym z tych państw członkowskich podczas ostatnich wyborów do Parlamentu Europejskiego;

c)

musi przestrzegać, w szczególności w swoim programie i swoich działaniach, zasad, na których opiera się Unia Europejska, a mianowicie zasad wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz praworządności;

d)

musi uczestniczyć w wyborach do Parlamentu Europejskiego lub wyrazić taki zamiar.

a)

15 % jest dzielone w równych częściach;

b)

85 % jest dzielone między te partie polityczne, które mają wybranych członków w Parlamencie Europejskim, proporcjonalnie do liczby wybranych.

a)

oryginał pisma przewodniego określający wnioskowaną kwotę dotacji;

b)

należycie wypełniony i podpisany formularz wniosku zawarty w załączniku 1 do decyzji Prezydium (wraz z pisemnym oświadczeniem);

c)

statut partii politycznej;

d)

urzędowe poświadczenie rejestracji;

e)

aktualny dokument poświadczający istnienie partii politycznej;

f)

lista dyrektorów/członków zarządu (nazwiska i imiona, tytuły lub stanowiska we wnioskującej partii);

g)

dokumenty potwierdzające spełnianie przez wnioskodawcę warunków, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 2004/2003 (5);

h)

dokumenty potwierdzające spełnianie przez wnioskodawcę warunków, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 2004/2003;

i)

program partii politycznej;

j)

pełne sprawozdanie finansowe za rok 2010 potwierdzone przez zewnętrzny organ kontroli księgowej (6);

k)

preliminarz budżetu operacyjnego na okres objęty dotacją (1 stycznia 2012 r.–31 grudnia 2012 r.), ze wskazaniem kosztów kwalifikujących się do dofinansowania z budżetu Unii.

a)

zostać sporządzone przy użyciu formularza wniosku o przyznanie dotacji (załącznik 1 do decyzji Prezydium);

b)

być obowiązkowo podpisane przez wnioskodawcę lub właściwie upoważnionego pełnomocnika;

c)

zostać przesłane w dwóch kopertach; obie koperty muszą być zaklejone. Na wewnętrznej kopercie należy zamieścić – poza wskazaną w zaproszeniu do składania wniosków nazwą jednostki, do której adresowany jest wniosek – następujący dopisek:

„CALL FOR PROPOSALS — 2012 GRANTS TO POLITICAL PARTIES AT EUROPEAN LEVEL

NOT TO BE OPENED BY THE MAIL SERVICE OR BY ANY OTHER UNAUTHORISED PERSON”

(„Zaproszenie do składania wniosków – Dotacje dla partii politycznych na poziomie europejskim na rok 2011 – Nie otwierać w Dziale Korespondencji ani przez inne nieupoważnione osoby”.) W przypadku zastosowania kopert samoprzylepnych muszą one być zaklejone taśmą klejącą, a nadawca musi złożyć swój podpis na taśmie. Za podpis nadawcy uważa się nie tylko podpis odręczny, ale także pieczątkę organizacji.

Na zewnętrznej kopercie należy zamieścić adres nadawcy oraz następujący adres:

Na wewnętrznej kopercie należy zamieścić następujący adres:

d)

zostać wysłane najpóźniej w dniu, w którym upływa termin określony w zaproszeniu do składania wniosków albo listem poleconym (decyduje data stempla pocztowego) albo przesyłką kurierską (decyduje data doręczenia wskazana na pokwitowaniu).

a)

składanie wniosków do Parlamentu Europejskiego (do dnia 30 września 2011 r.);

b)

rozpatrywanie i selekcja wniosków przez służby Parlamentu Europejskiego. Rozpatrzone zostaną wyłącznie wnioski uznane za dopuszczalne; podstawę rozpatrzenia stanowią kryteria dopuszczalności, wyboru oraz kryteria wyłączające określone w zaproszeniu do składania wniosków;

c)

podjęcie przez Prezydium Parlamentu Europejskiego decyzji o przyznaniu dotacji (zasadniczo przed dniem 1 stycznia 2012 r., jak określono w art. 4 decyzji Prezydium) i powiadomienie wnioskodawców;

d)

wypłata zaliczki w wysokości 80 % kwoty dotacji (w terminie 15 dni od wydania decyzji o przyznaniu dotacji).

a)

rozporządzenie (WE) nr 2004/2003;

b)

decyzja Prezydium;

c)

formularz wniosku o przyznanie dotacji (załącznik 1 do decyzji Prezydium).

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/31

a)

musi być powiązana z jedną z europejskich partii politycznych uznanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, co musi być przez tę partię potwierdzone;

b)

musi posiadać osobowość prawną w państwie członkowskim, w którym ma swoją siedzibę. Osobowość prawna fundacji jest odrębna od osobowości prawnej partii politycznej na poziomie europejskim, z którą dana fundacja jest powiązana;

c)

musi przestrzegać, w szczególności w swoim programie i swoich działaniach, zasad, na których opiera się Unia Europejska, a mianowicie zasad wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz praworządności;

d)

nie może prowadzić działań nastawionych na zysk;

e)

skład zarządu fundacji jest zrównoważony pod względem geograficznym.

a)

15 % jest dzielone w równych częściach;

b)

85 % jest rozdzielone pomiędzy fundacje polityczne powiązane z takimi partiami politycznymi na poziomie europejskim, które mają wybranych członków w Parlamencie Europejskim, proporcjonalnie do ich liczby.

a)

oryginał pisma przewodniego z podaniem wnioskowanej kwoty dotacji;

b)

należycie wypełniony i podpisany formularz wniosku zawarty w załączniku 1 do decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 29 marca 2004 r. (wraz z pisemnym oświadczeniem);

c)

statut wnioskodawcy;

d)

urzędowe poświadczenie rejestracji;

e)

aktualny dokument poświadczający działalność wnioskodawcy;

f)

lista dyrektorów/członków zarządu (nazwiska i imiona, obywatelstwo, tytuły lub stanowiska w ramach wnioskodawcy);

g)

program wnioskodawcy;

h)

pełne sprawozdanie finansowe za rok 2010 potwierdzone przez zewnętrzny organ kontroli księgowej (5);

i)

preliminarz budżetu operacyjnego na okres objęty dotacją (1 stycznia 2012 r.–31 grudnia 2012 r.), ze wskazaniem kosztów kwalifikujących się do dofinansowania z budżetu Wspólnoty;

j)

dokumenty potwierdzające spełnianie przez wnioskodawcę warunków, o których mowa w art. 3 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2004/2003.

a)

zostać sporządzone przy użyciu formularza wniosku o przyznanie dotacji (załącznik 1 do decyzji Prezydium);

b)

być obowiązkowo podpisane przez wnioskodawcę lub właściwie upoważnionego pełnomocnika;

c)

zostać przesłane w dwóch kopertach; obie koperty muszą być zaklejone. Na wewnętrznej kopercie należy zamieścić – poza wskazaną w zaproszeniu do składania wniosków nazwą jednostki, do której adresowany jest wniosek – następujący dopisek:

„CALL FOR PROPOSALS — 2012 GRANTS TO POLITICAL FOUNDATIONS AT EUROPEAN LEVEL

NOT TO BE OPENED BY THE MAIL SERVICE OR BY ANY OTHER UNAUTHORISED PERSON”

(„Zaproszenie do składania wniosków – Dotacje dla fundacji politycznych na poziomie europejskim na rok 2012 – Nie otwierać w Dziale Korespondencji ani przez inne nieupoważnione osoby”.) W przypadku zastosowania kopert samoprzylepnych muszą one być zaklejone taśmą klejącą, a nadawca musi złożyć swój podpis na taśmie. Za podpis nadawcy uważa się nie tylko podpis odręczny, ale także pieczątkę organizacji.

Na zewnętrznej kopercie należy zamieścić adres nadawcyoraz następujący adres:

Na wewnętrznej kopercie należy zamieścić następujący adres:

d)

zostać wysłane najpóźniej w dniu, w którym upływa termin określony w zaproszeniu do składania wniosków albo listem poleconym (decyduje data stempla pocztowego) albo przesyłką kurierską (decyduje data doręczenia wskazana na pokwitowaniu).

a)

składanie wniosków do Parlamentu Europejskiego (do dnia 30 września 2011 r.);

b)

rozpatrywanie i selekcja wniosków przez służby Parlamentu Europejskiego. Rozpatrzone zostaną wyłącznie wnioski uznane za dopuszczalne; podstawę rozpatrzenia stanowią kryteria dopuszczalności, wyboru oraz kryteria wyłączające określone w zaproszeniu do składania wniosków;

c)

podjęcie przez Prezydium Parlamentu Europejskiego decyzji o przyznaniu dotacji (zasadniczo przed dniem 1 stycznia 2012 r., jak określono w art. 4 decyzji Prezydium) i powiadomienie wnioskodawców;

d)

wypłata zaliczki w wysokości 80 % kwoty dotacji (w terminie 15 dni od wydania decyzji o przyznaniu dotacji).

a)

rozporządzenie (WE) nr 2004/2003;

b)

decyzja Prezydium;

c)

formularz wniosku o przyznanie dotacji (załącznik 1 do decyzji Prezydium).

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/36

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/37

1.

W dniu 17 czerwca 2011 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Covéa, Société de Groupe d’Assurance Mutuelle — S.G.A.M. („Covéa”, Francja), przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1, lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, za pośrednictwem MMA IARD Assurances Mutuelles, MMA VIE Assurances Mutuelles, MAAF Assurances i Assurances Mutuelles de France (przedsiębiorstw należących do grupy Covéa), wyłączną kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Bipiemme Vita SpA („Bipiemme”, Włochy) w drodze zakupu akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6259 – Covéa/Bipiemme Vita, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/38

1.

W dniu 23 czerwca 2011 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1) i po odesłaniu sprawy zgodnie z art. 4 ust. 5 tego rozporządzenia, Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo KKR & Co. L.P. („KKR”, Stany Zjednoczone) przejmuje w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw wyłączną kontrolę nad przedsiębiorstwem Capsugel („Capsugel”, Stany Zjednoczone) w drodze zakupu udziałów/akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6231 – KKR/Capsugel, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

30.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/39