29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/1

---

2011/C 30/01

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 13 z 15.1.2011.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 346 z 18.12.2010.

Dz.U. C 328 z 4.12.2010.

Dz.U. C 317 z 20.11.2010.

Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

Dz.U. C 288 z 23.10.2010.

Dz.U. C 274 z 9.10.2010.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/2

---

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 25 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-47/09) (1)

(Zbliżanie ustawodawstw - Wyroby kakaowe i czekoladowe - Etykietowanie - Dodanie słowa „czysta” lub wyrażenia „czysta czekolada” do oznakowania na etykiecie niektórych produktów)

2011/C 30/02

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Clotuche-Duvieusart i D. Nardi, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, P. Gentili, avvocato dello Stato)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 3 dyrektywy 2000/36 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 czerwca 2000 r. odnoszącej się do wyrobów kakaowych i czekoladowych przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 197, s. 19) i art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (Dz.U. L 109, s. 29) — Etykietowanie wyrobów czekoladowych — Dodanie słowa „puro” lub wyrażenia „cioccolato puro” do oznakowania na etykiecie wyrobów czekoladowych niezawierających tłuszczów roślinnych innych niż masło kakaowe

Sentencja

1)

Przewidując możliwość uzupełnienia przymiotnikiem „czysta” nazwy handlowej wyrobów czekoladowych, które nie zawierają innych tłuszczy roślinnych niż masło kakaowe, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy, po pierwsze, art. 3 ust. 5 dyrektywy 2000/36 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 czerwca 2000 r. odnoszącej się do wyrobów kakaowych i czekoladowych przeznaczonych do spożycia przez ludzi oraz, po drugie, art. 3 ust. 1 tej dyrektywy w związku z art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 4.4.2009

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/2

---

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 2 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Baranya Megyei Bróg — Republika Węgierska) — Ker-Optika Bt. przeciwko ÀNTSZ Dél-dunántúli Regionális Intézete

(Sprawa C-108/09) (1)

(Swobodny przepływ towarów - Zdrowie publiczne - Sprzedaż soczewek kontaktowych przez Internet - Uregulowanie krajowe zezwalające na sprzedaż soczewek kontaktowych jedynie w punktach sprzedaży wyrobów medycznych - Dyrektywa 2000/31/WE - Społeczeństwo informacyjne - Handel elektroniczny)

2011/C 30/03

Język postępowania: węgierski

Sąd krajowy

Baranya Megyei Bíróság

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ker-Optika Bt.

Strona pozwana: ÀNTSZ Dél-dunántúli Regionális Intézete

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Baranya Megyei Bíróság — Wykładnia art. 28 i 30 WE oraz dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (Dz.U. L 178, s. 1) — Sprzedaż soczewek kontaktowych przez Internet — Uregulowanie krajowe, które zastrzega sprzedaż soczewek kontaktowych dla punktów sprzedaży wyrobów medycznych

Sentencja

Przepisy krajowe dotyczące sprzedaży soczewek kontaktowych należą do zakresu zastosowania dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego („dyrektywy o handlu elektronicznym”), jako że dotyczą sprzedaży tych soczewek przez Internet. Z kolei, przepisy krajowe dotyczące dostawy rzeczonych soczewek nie należą do zakresu zastosowania tej dyrektywy.

Artykuły 34 TFUE i 36 TFUE, a także dyrektywa 2000/31 powinny być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu krajowemu, które zezwala na sprzedaż soczewek kontaktowych jedynie w specjalistycznych punktach sprzedaży wyrobów medycznych.

---

(1)  Dz.U. C 141 z 20.6.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/3

---

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 23 listopada 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg — Niemcy) — Land Baden-Württemberg przeciwko Panagiotisowi Tsakouridisowi

(Sprawa C-145/09) (1)

(Swobodny przepływ osób - Dyrektywa 2004/38/WE - Artykuł 16 ust. 4 i art. 28 ust. 3 lit. a) - Obywatel Unii, urodzony i zamieszkujący od ponad 30 lat w przyjmującym państwie członkowskim - Okresy nieobecności na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego - Wyroki karne - Decyzja o wydaleniu z terytorium - Nadrzędne względy bezpieczeństwa publicznego)

2011/C 30/04

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Land Baden-Württemberg

Strona pozwana: Panagiotis Tsakouridis

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg — Wykładnia art. 16 ust. 4 i art. 28 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L 158, s. 77, oraz sprostowania Dz.U. L 229, s. 35, Dz.U. L 197, s. 34 i Dz.U. L 204, s. 28) — Decyzja o wydaleniu z terytorium wydana względem obywatela wspólnotowego, urodzonego w przyjmującym państwie członkowskim i zamieszkującego w nim od ponad trzydziestu lat, z uwagi na wielokrotne skazania za popełnienie czynów karnych — Wykładnia pojęcia poważnych względów bezpieczeństwa publicznego oraz warunków wiążących się z utratą nabytej na podstawie wspomnianego przepisu ochrony przed wydaleniem z terytorium

Sentencja

1)

Artykuł 28 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG należy interpretować w ten sposób, że w celu stwierdzenia, czy obywatel Unii zamieszkiwał w przyjmującym państwie członkowskim przez dziesięć lat poprzedzających decyzję o wydaleniu — co jest decydującym kryterium dla nadania zwiększonej ochrony, którą przyznaje ten przepis — należy wziąć pod uwagę wszystkie aspekty mające znaczenie w każdym przypadku, w szczególności długość każdego okresu nieobecności zainteresowanego w przyjmującym państwie członkowskim, łączną długość oraz częstotliwość tych okresów nieobecności, a także powody, które skłaniały zainteresowanego do opuszczania tego państwa członkowskiego i które są pomocne przy stwierdzeniu, czy te okresy nieobecności powodują, czy nie powodują przeniesienia do innego państwa członkowskiego głównego ośrodka osobistych, rodzinnych i zawodowych interesów zainteresowanego.

2)

W razie gdy sąd krajowy stwierdzi, iż zainteresowany obywatel Unii korzysta z ochrony art. 28 ust. 3 dyrektywy 2004/38, przepis ten należy interpretować w ten sposób, że zwalczanie przestępczości związanej z obrotem środkami odurzającymi w zorganizowanej grupie przestępczej może być objęte pojęciem nadrzędnych względów bezpieczeństwa publicznego mogącym uzasadniać środek wydalenia obywatela Unii, który zamieszkiwał w przyjmującym państwie członkowskim przez poprzednich dziesięć lat. W razie gdy sąd krajowy stwierdzi, że zainteresowany obywatel Unii korzysta z ochrony art. 28 ust. 2 dyrektywy 2004/38, przepis ten należy interpretować w ten sposób, że zwalczenie przestępczości związanej z obrotem środkami odurzającymi w zorganizowanej grupie przestępczej jest objęte pojęciem poważnych względów porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego.

---

(1)  Dz.U. C 153 z 4.7.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/4

---

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Schwerin — Niemcy) — Agrargut Bäbelin GmbH & Co KG przeciwko Amt für Landwirtschaft Bützow

(Sprawa C-153/09) (1)

(Wspólna polityka rolna - Zintegrowany system zarządzania niektórymi systemami pomocy i ich kontroli - Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 - System płatności jednolitych - Uprawnienia z tytułu odłogowania - Artykuł 54 ust. 6 - Rozporządzenie (WE) nr 796/2004 - Artykuł 50 ust. 4 - Zadeklarowanie wszystkich obszarów w dyspozycji w celu wykorzystania uprawnień z tytułu odłogowania - Artykuł 51 ust. 1 - Sankcja)

2011/C 30/05

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Schwerin

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Agrargut Bäbelin GmbH & Co KG

Strona pozwana: Amt für Landwirtschaft Bützow

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgericht Schwerin — Wykładnia art. 54 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, s. 1) i art. 50 i 51 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. L 141, s. 18) — Pomoc w rolnictwie — Obowiązek rolnika deklarowania uprawnień z tytułu odłogowania przed wszelkimi innymi uprawnieniami celem uniknięcia nadmiernych deklaracji — Naruszenie tego obowiązku przez rolnika nieposiadającego po odłogowaniu ziemi ornej — Sankcje.

Sentencja

1)

Wykładni art. 54 ust. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001, zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 319/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. (Dz.U. L 58, s. 32), należy dokonywać w ten sposób, iż rolnik może wnioskować o pomoc z tytułu posiadanych uprawnień do płatności, w tym do płatności związanych z obszarami niekwalifikującymi się do uprawnień z tytułu odłogowania, jedynie jeśli uprzednio aktywował swoje wszystkie uprawnienia z tytułu odłogowania.

2)

Wykładni art. 51 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu nr 1782/2003, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 659/2006 z dnia 27 kwietnia 2006 r. w związku z art. 50 ust. 4 tego rozporządzenia należy dokonywać w ten sposób, iż w świetle zasady pewności prawa sankcja przewidziana w art. 51 ust. 1 nie ma zastosowania do rolnika, który bez aktywowania wszystkich uprawnień z tytułu odłogowania z uwagi na okoliczność, iż nie posiadał wystarczającej liczby hektarów kwalifikujących się do uprawnień z tytułu odłogowania, aktywował uprawnienia do płatności o wartości bazowej trwałego pastwiska.

---

(1)  Dz.U. C 180 z 1.8.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/4

---

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 2 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts — Republika Łotewska) — Schenker SIA przeciwko Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-199/09) (1)

(Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 - Rozporządzenie wykonawcze do kodeksu celnego - Artykuł 6 ust. 2 - Wniosek o wydanie wiążącej informacji taryfowej - Pojęcie „jednego rodzaju towarów”)

2011/C 30/06

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Schenker SIA

Strona pozwana: Valsts ieņēmumu dienests (państwowa służba skarbowa)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Augstākās tiesas Senāts (sąd najwyższy) — Wykładnia art. 6 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253, s. 1) — Pojęcie „towarów jednego rodzaju” — Towary różniące się pod względem jakości lub właściwości, lecz mogące podlegać klasyfikacji w ramach tego samego kodu nomenklatury scalonej — Udzielenie tylko jednej wiążącej informacji taryfowej w odniesieniu do wszystkich tych towarów albo kilku poszczególnych informacji taryfowych w odniesieniu do każdego z tych towarów.

Sentencja

Artykuł 6 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny w brzmieniu ustalonym na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1602/2000 z dnia 24 lipca 2000 r. należy interpretować w ten sposób, że wniosek o udzielenie wiążącej informacji taryfowej może obejmować różne towary, o ile są to towary jednego rodzaju. Za towary jednego rodzaju w rozumieniu tego przepisu można uznać jedynie towary mające podobne właściwości, przy czym występujące pomiędzy nimi różnice muszą być całkowicie pozbawione znaczenia z punktu widzenia ich klasyfikacji taryfowej.

---

(1)  Dz.U. C 193 z 15.8.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/5

---

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 25 listopada 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg — Niemcy) — Barsoum Chabo przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Hafen

(Sprawa C-213/09) (1)

(Unia celna - Rozporządzenie (WE) nr 1719/2005 - Wspólna Taryfa Celna - Pokrycie należności celnych przywozowych - Przywóz przetworzonych artykułów spożywczych - Konserwy z grzybami - Podpozycja CN 2003 10 30 - Pobór opłaty dodatkowej - Zasada proporcjonalności)

2011/C 30/07

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Barsoum Chabo

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Hafen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Hamburg — Ważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 1719/2005 z dnia 27 października 2005 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 286, s. 1) w zakresie dotyczącym wysokości opłaty dodatkowej pobieranej przy przywozie produktów objętych podpozycją 20031030000 — Konserwy z grzybami — Zasada proporcjonalności

Sentencja

Analiza zadanego pytania nie wykazała istnienia jakiejkolwiek okoliczności mogącej wpłynąć na ważność spornego cła specyficznego w wysokości 222 EUR na 100 kilogramów wagi netto po odsączeniu, stosowanego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1719/2005 z dnia 27 października 2005 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, pobieranego od przywozów zakonserwowanych grzybów z rodzaju Agaricus objętych podpozycją 2003 10 30 Nomenklatury Scalonej zawartej we wskazanym załączniku poza kontyngentem otwartym na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1864/2004 z dnia 26 października 2004 r. otwierającego i ustalającego zarządzanie kontyngentami taryfowymi na grzyby zakonserwowane przywożone z państw trzecich, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1995/2005 z dnia 7 grudnia 2005 r.

---

(1)  Dz.U. C 205 z 29.8.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/5

---

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 2 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Giudice di pace di Cortona — Włochy) — Edyta Joanna Jakubowska przeciwko Alessandrowi Maneggii

(Sprawa C-225/09) (1)

(Przepisy prawa Unii dotyczące wykonywania zawodu adwokata - Dyrektywa 98/5/WE - Artykuł 8 - Zapobieganie powstaniu konfliktu interesów - Przepisy krajowe zakazujące wykonywania zawodów prawniczych przez urzędników pracujących w niepełnym wymiarze czasu pracy - Skreślenie z listy adwokatów)

2011/C 30/08

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Giudice di pace di Cortona

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Edyta Joanna Jakubowska

Strona pozwana: Alessandro Maneggia

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Giudice di pace di Cortona — Wykładnia art. 6 dyrektywy Rady 77/249/EWG z dnia 22 marca 1977 r. mającej na celu ułatwienie skutecznego korzystania przez prawników ze swobody świadczenia usług (Dz.U. L 78, s. 17), art. 8 dyrektywy 98/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. mającej na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w państwie członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 77, s. 36) i art. 3 WE, 4 WE, 10 WE, 81 WE i 98 WE — Przepisy krajowe stanowiące, że wykonywanie wolnego zawodu prawnika jest niezgodne z pracą w niepełnym wymiarze czasu w administracji publicznej — Wykreślenie z listy zawodowej adwokatów, którzy nie dokonali wyboru między wykonywaniem wolnego zawodu a pracą w niepełnym wymiarze czasu

Sentencja

1)

Artykuł 3 ust. 1 lit. g) WE, art. 4 WE, 10 WE, 81 WE i 98 WE nie stoją na przeszkodzie przyjęciu uregulowania krajowego, które zakazuje urzędnikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy wykonywania zawodu adwokata, nawet jeśli posiadają oni uprawnienia do wykonywania tego zawodu, nakazując skreślenie ich z listy adwokatów.

2)

Artykuł 8 dyrektywy 98/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. mającej na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w państwie członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych należy interpretować w ten sposób, że przyjmujące państwo członkowskie może ustanowić względem adwokatów zarejestrowanych w tym państwie i zatrudnionych — w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy — jako pracownicy najemni u innego prawnika, w zespole lub spółce prawniczej lub też w przedsiębiorstwie państwowym czy prywatnym ograniczenia w jednoczesnym wykonywaniu zawodu adwokata i pozostawania we wspomnianym stosunku zatrudnienia, pod warunkiem że ograniczenia te nie wykraczają poza to, co konieczne do osiągnięcia celu zapobieżenia powstaniu konfliktu interesu, i mają zastosowanie do wszystkich adwokatów zarejestrowanych w tym państwie członkowskim.

---

(1)  Dz.U. C 205 z 29.8.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/6

---

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 2 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Chancery Division — Zjednoczone Królestwo) — Everything Everywhere Limited (dawniej T-Mobile UK Limited) przeciwko The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawa C-276/09) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Zwolnienie - Artykuł 13 część B lit. d) pkt 1 i 3 - Pośredniczenie w sprawach kredytu - Transakcje dotyczące płatności i transferów - Dwa odrębne świadczenia usług albo jedno świadczenie - Opłaty dodatkowe fakturowane w przypadku zastosowania określonych sposobów płatności za usługi telefonii komórkowej)

2011/C 30/09

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Everything Everywhere Limited (dawniej T-Mobile UK Limited)

Strona pozwana: The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Court of Justice, Chancery Division — Wykładnia art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) — Zwolnienia — Zakres — Pojęcie usługi, która „skutkuje przelewem środków finansowych oraz wywołuje zmiany w sytuacji prawnej i finansowej”- Usługi polegające na obciążeniu jednego rachunku i dokonaniu odpowiedniego uznania innego rachunku — Usługi, które nie obejmują wykonywania zadań polegających na obciążaniu jednego rachunku i odpowiedniego uznawania innego rachunku, lecz które mogą, w przypadku transferu środków pieniężnych, być uznane za przyczynę tego transferu — System płatności za połączenia dokonywane z telefonu komórkowego

Sentencja

Dla celów poboru podatku od wartości dodanej dodatkowe opłaty fakturowane przez podmiot świadczący usługi telekomunikacyjne swym klientom, w przypadku dokonywania przez nich zapłaty nie w systemie „Direct Debit” lub przelewem BACS, lecz kartą kredytową, kartą debetową, czekiem bądź gotówką w kasie banku lub za pośrednictwem agenta upoważnionego do odbioru płatności na rachunek powyższego usługodawcy, nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie odrębne i niezależne od świadczenia głównego polegającego na zapewnianiu usług telekomunikacyjnych.

---

(1)  Dz.U. C 267 z dn. 07.11.2009

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/7

---

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 2 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias — Grecja) — Vassiliki Stylianou Vandorou (C-422/09), Vassilios Alexandrou Giankoulis (C-425/09), Ioannis Georgiou Askoxilakis (C-426/09) przeciwko Ypourgos Ethnikis paideias kai Thriskevmaton

(Sprawy połączone C-422/09, C-425/09 i C-426/09) (1)

(Artykuły 39 WE i 43 WE - Dyrektywa 89/48/WE - Uznawanie dyplomów - Pojęcie doświadczenia zawodowego)

2011/C 30/10

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vassiliki Stylianou Vandorou (C-422/09), Vassilios Alexandrou Giankoulis (C-425/09), Ioannis Georgiou Askoxilakis (C-426/09)

Strona pozwana: Ypourgos Ethnikis paideias kai Thriskevmaton

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Symvoulio tis Epikrateias — Wykładnia art. 4 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz. U. L 19, s. 16) — Wykładnia art. 1 ust. 3 dyrektywy 2001/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 maja 2001 r. zmieniającej dyrektywy Rady 89/48/EWG i 92/51/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania kwalifikacji zawodowych oraz dyrektywy Rady 77/452/EWG/, 77/453/EWG, 78/686/EWG, 78/687/EWG, 78/1026/EWG, 78/1027/EWG, 80/154/EWG, 80/155/EWG, 85/384/EWG, 85/432/EWG, 85/433/EWG i 93/16/EWG dotyczące zawodów pielęgniarki ogólnej, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, farmaceuty i lekarza (Dz. U. L 206, s. 1) — Dostęp do zawodu regulowanego lub jego wykonywanie na takich samych warunkach jak obywatele państwa — Zawód zaprzysiężonego księgowego — Pojęcie „doświadczenia zawodowego”

Sentencja

Stosując ewentualne środki wyrównawcze, mające na celu uzupełnienie zasadniczych różnic między wykształceniem uzyskanym przez wnioskodawcę a wykształceniem wymaganym w przyjmującym państwie członkowskim, organ krajowy zajmujący się uznawaniem kwalifikacji zawodowych uzyskanych w innych państwach członkowskich ma na podstawie art. 39 WE i 43 WE obowiązek wzięcia pod uwagę całości praktycznego doświadczenia, które może całkowicie lub częściowo zniwelować wspomniane różnice.

---

(1)  Dz.U. C 24 z 30.1.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/7

---

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 25 listopada 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Halle — Niemcy) — Günter Fuß przeciwko Stadt Halle (Saale)

(Sprawa C-429/09) (1)

(Polityka społeczna - Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników - Dyrektywy 93/104/WE i 2003/88/WE - Organizacja czasu pracy - Strażacy zatrudnieni w sektorze publicznym - Artykuł 6 lit. b) dyrektywy 2003/8/WE - Maksymalny tygodniowy czas pracy - Przekroczenie - Naprawienie szkody wyrządzonej z powodu naruszenia prawa Unii - Przesłanki istnienia prawa do odszkodowania - Szczegółowe zasady proceduralne - Obowiązek złożenia wcześniejszego wniosku do pracodawcy - Forma i zakres naprawienia szkody - Dodatkowy czas wolny lub odszkodowanie pieniężne - Zasady równoważności i skuteczności)

2011/C 30/11

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Halle — Niemcy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Günter Fuß

Strona pozwana: Stadt Halle (Saale)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgericht Halle — Wykładnia dyrektywy Rady 93/104/EWG z dnia 23 listopada 1993 r. (Dz.U. L 307, s. 18) i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/88/EG z dnia 4 listopada 2003 r. (Dz.U. L 299, s. 9) dotyczących niektórych aspektów organizacji czasu pracy, a w szczególności art. 6 lit. b), art. 16 lit. b) i art. 19 akapit drugi dyrektywy 2003/88/WE — Uregulowanie krajowe przewidujące, z naruszeniem tych dyrektyw, czas pracy przekraczający 48 godzin tygodniowo dla urzędników pracujących w zawodowej interwencyjnej służbie straży pożarnej — Prawo urzędnika, którego czas pracy przekracza jego maksymalny wymiar, do rekompensaty w postaci czasu wolnego lub odszkodowania finansowego

Sentencja

1)

Pracownik, który — tak jak G. Fuß w sprawie przed sądem krajowym — pracował jako strażak zatrudniony w służbie interwencyjnej w sektorze publicznym w wymiarze przekraczającym średni tygodniowy czas pracy przewidziany w art. 6 lit. b) dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy, może powoływać się na prawo Unii w celu dochodzenia odpowiedzialności władz odpowiedniego państwa członkowskiego i uzyskania wyrównania szkody poniesionej z powodu naruszenia powyższego przepisu.

2)

Prawo Unii sprzeciwia się regulacji krajowej, takiej jak analizowana w sprawie przed sądem krajowym, która: — uzależnia prawo pracownika z sektora publicznego do uzyskania wyrównania szkody poniesionej z powodu naruszenia przez władze państwa członkowskiego zasady prawa Unii, w tym przypadku art. 6 lit. b) dyrektywy 2003/88, od przesłanki dotyczącej pojęcia winy, wykraczającej poza wystarczająco istotne naruszenie prawa Unii, przy czym ustalenie, czy taka przesłanka rzeczywiście wynika z regulacji krajowej, jest zadaniem sądu krajowego, oraz która — uzależnia prawo pracownika zatrudnionego w sektorze publicznym do uzyskania wyrównania szkody poniesionej z powodu naruszenia przez władze państwa członkowskiego art. 6 lit. b) dyrektywy 2003/88 od obowiązku złożenia wcześniejszego wniosku do pracodawcy o przestrzeganie tego przepisu.

3)

Wyrównanie przez władze państwa członkowskiego szkody wyrządzonej przez nie jednostkom w następstwie naruszenia prawa Unii musi być odpowiednie do poniesionej szkody. Wobec braku przepisów prawa Unii w tej dziedzinie prawo krajowe danego państwa członkowskiego ma, po pierwsze, określać — z poszanowaniem zasad równoważności i skuteczności — czy szkoda poniesiona przez pracownika, takiego jak G. Fuß w sprawie przed sądem krajowym, z powodu naruszenia prawa Unii winna być wyrównana przez przyznanie pracownikowi bądź dodatkowego czasu wolnego od pracy, bądź odszkodowania finansowego, oraz po drugie ustanawiać zasady dotyczące sposobu obliczania tego wyrównania. Okresy rozliczeniowe, o których mowa w art. 16–19 dyrektywy 2003/99, nie mają w tym zakresie znaczenia.

4)

Odpowiedzi udzielone na pytania sądu krajowego są takie same, niezależnie od tego czy okoliczności faktyczne toczącego się przed nim sporu objęte są regulacją przepisów dyrektywy Rady 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy, zmienionej dyrektywą 2000/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 2000 r., czy też dyrektywy 2003/88.

---

(1)  Dz.U. C 24 z 30.1.2010 r.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/8

---

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 2 grudnia 2010 r. — Holland Malt BV przeciwko Komisji Europejskiej i Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-464/09 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Wytyczne dotyczące pomocy państwa w sektorze rolnym - Punkt 4.2.5 - Rynek słodu - Brak normalnych możliwości zbytu na rynku - Pomoc uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem)

2011/C 30/12

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Holland Malt BV (przedstawiciele: O. Brouwer, A. Stoffer i P. Schepens, advocaten)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: C.M. Wissels i Y. de Vries, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 9 września 2009 r. w sprawie T-369/06 Holland Malt BV przeciwko Komisji — Holland Malt BV popierana przez Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/59/WE z dnia 26 września 2006 r., uznającej za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc przyznaną przez Niderlandy na rzecz Holland Malt BV i przeznaczoną na budowę zakładu produkcji słodu w Eemshaven (Groningen), mającą postać pomocy inwestycyjnej w wysokości 7 425 000 EUR i obwarowaną warunkiem zawieszającym zatwierdzenia jej przez Komisję (pomoc państwa nr C 14/2005- ex N 149/2004) (Dz.U. L 32, s. 76) — Zastosowanie wytycznych dotyczących pomocy państwa w sektorze rolnym

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Holland Malt BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 24 z 30.1.2010

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/9

---

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 2 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-526/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 91/271/EWG - Oczyszczanie ścieków komunalnych - Artykuł 11 ust. 1 i 2 - Odprowadzanie ścieków przemysłowych do systemów zbierania i oczyszczalni ścieków komunalnych - Podleganie wcześniejszym przepisom lub szczególnym zezwoleniom - Brak zezwolenia)

2011/C 30/13

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i G. Braga da Cruz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalii (przedstawiciel: L. Inez Fernandes, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 11 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135, s. 40) — Koncesja na odprowadzanie ścieków — „Estação de Serviço Sobritos”

Sentencja

1)

Umożliwiając odprowadzanie ścieków przemysłowych z zakładu przemysłowego Estação de Serviço Sobritos Lda znajdującego się na obszarze miejskim Matosinhos nie wydawszy w tym celu odpowiedniego zezwolenia Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 11 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 51 z 27.2.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/9

---

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 2 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-534/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2008/1/WE - Zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola - Warunki udzielania pozwoleń na istniejące instalacje)

2011/C 30/14

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Patakia i A. Alcover San Pedro, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciel: E. Skandalou, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 5 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (Dz.U. L 24, s. 8) — Warunki udzielania pozwoleń na istniejące instalacje — Obowiązek zapewnienia eksploatacji takich instalacji zgodnie z wymogami dyrektywy

Sentencja

1)

Nie podejmując niezbędnych środków dla zagwarantowania, że właściwe organy dopilnują, przez udzielenie pozwoleń zgodnie z art. 6 i 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (wersja ujednolicona) lub, w odpowiedni sposób przez ponowne rozważenie oraz, jeśli to konieczne, przez uaktualnienie warunków, aby istniejące instalacje działały zgodnie z wymogami art. 3, 7, 9, 10, 13, art. 14 lit. a) i b) i art. 15 ust. 2 tej dyrektywy najpóźniej do dnia 30 października 2007 r., z zastrzeżeniem szczególnych przepisów wspólnotowych, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 5 ust. 1 tej dyrektywy.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 37 z 13.2.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/10

---

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 24 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-40/10) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 1296/2009 - Coroczne dostosowanie wynagrodzeń i emerytur urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej - Metoda dostosowania - Artykuł 65 regulaminu pracowniczego - Artykuły 1 i 3 – 7 załącznika XI do regulaminu pracowniczego - Klauzula wyjątkowa - Artykuł 10 załącznika XI do regulaminu pracowniczego - Uprawnienia dyskrecjonalne Rady - Dostosowanie odbiegające proponowanego przez Komisję - Klauzula przeglądowa pozwalająca na dostosowanie tymczasowe)

2011/C 30/15

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall, G. Berscheid i J.P. Keppenne, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i D. Waelbroeck, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Seyr i M.A. Neergaard, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Danii (przedstawiciel: B. Weis Fogh, pełnomocnik), Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller i B. Klein, pełnomocnicy), Republika Grecka (przedstawiciele: A. Samoni-Rantou i S. Chala, pełnomocnicy), Republika Litewska (przedstawiciele: D. Kriaučiūnas i R. Krasuckaitė, pełnomocnicy), Republika Austrii (przedstawiciel: E. Riedl, pełnomocnik), Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: M. Szpunar, pełnomocnik), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: S. Behzadi-Spencer i L. Seeboruth, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności — Rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1296/2009 z dnia 23 grudnia 2009 r. dostosowujące ze skutkiem od dnia 1 lipca 2009 r. wynagrodzenia i emerytury urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej, a także współczynniki korygujące stosowane w odniesieniu do wynagrodzeń i emerytur (Dz.U. L 348, s. 10) — Nieprzestrzeganie zasad rocznego dostosowania wysokości wynagrodzeń i emerytur dla okresu odniesienia — Naruszenie art. 65 regulaminu pracowniczego urzędników oraz art. 1 i 3–7 załącznika XI do regulaminu pracowniczego — Uprawnienia dyskrecjonalne Rady — Ochrona uzasadnionych oczekiwań i zasady „patere legem quam ipse fecisti” — Klauzula przeglądowa dopuszczająca tymczasowe dostosowanie wynagrodzeń

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność art. 2 i 4–18 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1296/2009 z dnia 23 grudnia 2009 r. dostosowującego ze skutkiem od dnia 1 lipca 2009 r. wynagrodzenia i emerytury urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej, a także współczynniki korygujące stosowane w odniesieniu do wynagrodzeń i emerytur.

2)	Skutki prawne wywoływane przez art. 2 i 4–7 rozporządzenia nr 1296/2009 zostają utrzymane do chwili wejścia w życie nowego rozporządzenia wydanego przez Radę Unii Europejskiej celem zastosowania się do niniejszego wyroku.

3)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

4)	Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Republika Grecka, Republika Litewska, Republika Austrii, Rzeczpospolita Polska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, jak również Parlament Europejski ponoszą koszty własne.

---

(1)  Dz.U. C 51 z 27.2.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/10

---

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 6 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Contencioso-Administrativo no 2 de Granada — Hiszpania) — Carlos Sáez Sánchez, Patricia Rueda Vargas przeciwko Junta de Andalucía, Manuelowi Jalónowi Morente i in.

(Sprawa C-563/08) (1)

(Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu postępowania - Artykuł 49 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Zdrowie publiczne - Apteki - Odległość - Zaopatrzenie ludności w produkty lecznicze - Zezwolenie na prowadzenie - Rozmieszczenie geograficzne aptek - Ustanowienie limitów na podstawie kryterium gęstości zaludnienia - Minimalna odległość między aptekami)

2011/C 30/16

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Contencioso-Administrativo no 2 de Granada

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Carlos Sáez Sánchez, Patricia Rueda Vargas

Strona pozwana: Junta de Andalucía, Manuel Jalón Morente i in.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Juzgado Contencioso-Administrativo no 2 de Granada — Wykładnia art. 43 WE — Uregulowania ustanawiające warunki zakładania nowych aptek — Ograniczenia ze względu na liczbę mieszkańców i konieczność zachowania minimalnej odległości między aptekami

Sentencja

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on zasadniczo na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem sporu przed sądem krajowym, narzucającym limity wydawania zezwoleń na założenie nowych aptek, które stanowią, że:

—	w każdym rejonie farmaceutycznym na jednostkę zaludnienia wynoszącą 2 800 mieszkańców można utworzyć co do zasady jedną aptekę;

—	dodatkową aptekę można utworzyć dopiero, gdy ten stosunek jest wyższy, dla grupy ludności powyżej 2 000 mieszkańców; oraz

—	poszczególne apteki muszą pozostawać w minimalnej odległości od istniejących już aptek, wynoszącej zgodnie z ogólną zasadą 250 m.

Jednakże art. 49 TFUE stoi na przeszkodzie powyższym przepisom krajowym, o ile podstawowe zasady 2800 mieszkańców lub 250 m uniemożliwiają w jakimkolwiek rejonie o szczególnych cechach demograficznych utworzenie wystarczającej liczby aptek mogących zapewnić odpowiednią opiekę farmaceutyczną, a zadanie sprawdzenia, czy tak jest, należy do sądu krajowego.

---

(1)  Dz.U. C 69 z 21.3.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/11

---

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 1 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Rossano — Włochy) — Franco Affatato przeciwko Azienda Sanitaria Provinciale di Cosenza

(Sprawa C-3/10) (1)

(Artykuł 104, § 3, regulaminu postępowania - Polityka społeczna - Dyrektywa 1999/70/WE - Klauzula 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony - Umowy o pracę w sektorze publicznym zawarte na czas określony - Kolejne umowy - Nadużycia - Środki zapobiegania - Sankcje - Przekształcenie umów o pracę zawartych na czas określony w umowę na czas nieokreślony - Zakaz - Naprawienie szkody - Zasady równoważności i skuteczności)

2011/C 30/17

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Rossano

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Franco Affatato

Strona pozwana: Azienda Sanitaria Provinciale di Cosenza

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale di Rossano — Wykładnia klauzuli 2, 3, 4 i 5 załącznika do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175, s. 43) — Zgodność niektórych przepisów krajowych dotyczących pracowników wykonujących prace społecznie użyteczne/pracowników wykonujących prace użyteczności publicznej — Przepisy krajowe umożliwiające niepodanie przyczyny pierwszej umowy na czas określony zawartej z pracownikami sektora szkolnictwa — Pojęcie podmiotu państwowego — Włączenie osoby posiadającej cechy Poste Italiane SpA

Sentencja

1)	Pierwszych dwanaście pytań prejudycjalnych wniesionych przez Tribunale di Rosarno (Włochy) postanowieniem z dnia 21 grudnia 2009 r. jest oczywiście niedopuszczalnych.

2)

Wykładni klauzuli 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r. która zawarta jest w załączniku do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych należy dokonywać w ten sposób że: — nie stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak art. 36 ust. 5 dekretu ustawodawczego nr 165/01 z dnia 30 marca 2001 w sprawie ogólnych zasad dotyczących organizacji pracy w administracji publicznej, który zakazuje w przypadku nadużycia wynikającego z wykorzystania przez pracodawcę z sektora publicznego kolejnych umów o prace zawartych na czas określony przekształcania ich w umowę o pracę na czas nieokreślony, jeżeli w krajowym porządku prawnym zainteresowanego państwa członkowskiego występują w danym sektorze inne skuteczne środki w celu uniknięcia a w razie potrzeby karania wykorzystywania z nadużyciem umów o pracę zawartych na czas określony. Do sądu krajowego należy jednak ocena w jakim stopniu warunki stosowania oraz skuteczne wdrażanie stosownych przepisów prawa krajowego sprawiają, iż jest to środek odpowiedni dla zapobiegania a w razie potrzeby karania wykorzystywania z nadużyciem kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawartych na czas określony przez administrację publiczną; — nie może ona jako taka w żaden sposób mieć wpływu na podstawowe struktury polityczne i konstytucyjne lub funkcje zainteresowanego państwa członkowskiego w rozumieniu art. 4 ust. 2 TUE.

3)

Wykładni wspomnianego porozumienia ramowego należy dokonywać w ten sposób, że środki takie jak te będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym przewidziane w uregulowaniach krajowych w celu karania wykorzystywania z nadużyciem umów o pracę lub stosunków pracy zawartych na czas określony nie mogą być mniej korzystne od środków normujących podobne sytuacje wewnętrzne lub w praktyce uniemożliwiać lub nadmiernie utrudniać wykonywanie uprawnień wynikających z porządku prawnego Unii. Do sądu krajowego należy ocena w jakim stopniu przepisy prawa krajowego mające na celu karanie wykorzystywania z nadużyciem kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawartych na czas określony przez administrację publiczną są zgodne z tymi zasadami.

---

(1)  Dz.U. C 63 z 13.3.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/12

---

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 16 listopada 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský súd v Prešove — Republika Słowacka) — Pohotovosť s.r.o. przeciwko Ivecie Korčkovskiej

(Sprawa C-76/10) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 93/13/EWG - Nieuczciwe warunki - Dyrektywa 2008/48/WE - Dyrektywa 87/102 - Umowy kredytu konsumenckiego - Roczna rzeczywista stopa oprocentowania - Postępowanie arbitrażowe - Orzeczenie sądu polubownego - Uprawnienie sądu krajowego do dokonania z urzędu oceny, czy dane warunki umowne mają ewentualnie nieuczciwy charakter)

2011/C 30/18

Język postępowania: słowacki

Sąd krajowy

Krajský súd v Prešove

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Pohotovosť s.r.o.

Strona pozwana: Iveta Korčkovská

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Krajský súd v Prešove — Wykładnia dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. L 133, s. 66) — Umowa kredytu konsumenckiego przewidująca lichwiarską stopę oprocentowania i zastosowanie w przypadku sporu postępowania arbitrażowego — Uprawnienie do dokonania z urzędu oceny ewentualnie nieuczciwego charakteru tego warunku umownego przysługujące sądowi prowadzącemu postępowanie w sprawie egzekucji na podstawie ostatecznego orzeczenia sądu polubownego

Sentencja

1)

Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich nakazuje sądowi krajowemu, rozpatrującemu wniosek o przeprowadzenie egzekucji na podstawie mającego powagę rzeczy osądzonej orzeczenia wydanego przez sąd polubowny zaocznie bez udziału konsumenta, uwzględnienie, także z urzędu, nieuczciwego charakteru kary przewidzianej w umowie kredytu zawartej przez kredytodawcę z konsumentem i zastosowanej w tym orzeczeniu, jeżeli ten sąd krajowy posiada konieczne w tym względzie informacje o stanie prawnym i faktycznym oraz jeżeli zgodnie z krajowymi przepisami proceduralnymi taka ocena może być przezeń dokonana w podobnych postępowaniach prowadzonych na podstawie prawa krajowego.

2)

Do danego sądu krajowego należy ustalenie, czy zawarty w umowie kredytu warunek taki jak ten rozpatrywany przezeń i przewidujący, zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez ten sąd, nałożenie na tego konsumenta nieproporcjonalnie wysokiej kary, należy, uwzględniając wszelkie okoliczności towarzyszące zawarciu tej umowy, uznać za nieuczciwy w rozumieniu art. 3 i 4 dyrektywy 93/13. Jeśli ma to miejsce, do tego sądu należy wyciągnięcie wszelkich wynikających z tego zgodnie z prawem krajowym konsekwencji w celu zapewnienia, by warunek ten nie był wiążący dla konsumenta.

3)

W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy brak zawarcia w badanej umowie kredytu konsumenckiego rocznej rzeczywistej stopy oprocentowania — co jest niezmiernie istotne z punktu widzenia dyrektywy 87/102/EWG z dnia 22 grudnia 1986 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących kredytu konsumenckiego zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 98/7/WE z dnia 16 lutego 1998 r. — może stanowić decydujący element przeprowadzanej przez sąd krajowy analizy kwestii tego, czy zawarty w umowie kredytu warunek dotyczący jego kosztu, który nie zawiera rocznej rzeczywistej stopy oprocentowania, jest wyrażony prostym i zrozumiałym językiem w rozumieniu art. 4 dyrektywy 93/13. Jeśli sytuacja taka nie zachodzi, sąd krajowy ma prawo, także z urzędu, dokonać oceny, czy przy uwzględnieniu wszelkich okoliczności towarzyszących zawarciu tej umowy, brak zawarcia rocznej rzeczywistej stopy oprocentowania w składającym się na tę umowę kredytu warunku dotyczącym jego kosztu może nadawać temu warunkowi nieuczciwy charakter w rozumieniu art. 3 i 4 dyrektywy 93/13. Mimo to, bez względu na istniejącą możliwość przeprowadzenia oceny tej umowy z punktu widzenia dyrektywy 93/13, wykładni dyrektywy 87/102 należy dokonywać w ten sposób, iż pozwala ona sądowi krajowemu na zastosowanie z urzędu przepisów transponujących do prawa krajowego art. 4 tej ostatniej dyrektywy i stanowiących, że brak zawarcia rocznej rzeczywistej stopy oprocentowania w umowie kredytu konsumenckiego skutkuje tym, iż kredyt ten jest uważany za bezpłatny.

---

(1)  Dz.U. C 134 z 22.5.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/13

---

Postanowienie Trybunału z dnia 29 września 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Breda — Niderlandy) — VAV-Autovermietung GmbH przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst/Douane Zuid/kantoor Roosendaal

(Sprawa C-91/10) (1)

(Artykuł 104 §3 akapit pierwszy regulaminu postępowania - Swoboda świadczenia usług - Artykuły 49 WE — 55 WE - Pojazdy samochodowe - Użycie w państwie członkowskim pojazdu samochodowego zarejestrowanego i wypożyczonego w innym państwie członkowskim - Opodatkowanie tego pojazdu w pierwszym państwie członkowskim przy jego pierwszym użyciu na drogach krajowych)

2011/C 30/19

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank Breda

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: VAV-Autovermietung GmbH

Strona pozwana: Inspecteur van de Belastingdienst/Douane Zuid/kantoor Roosendaal

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Rechtbank Breda — Wykładnia art. 56 TFUE — 62 TFUE — Przepisy krajowe przewidujące pobór podatku rejestracyjnego przy pierwszym użyciu pojazdu na drogach krajowych

Sentencja

Artykuły 49 WE — 55 WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym takim jak będące przedmiotem sporu przed sądem krajowym, na podstawie których osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim, która użytkuje w tym państwie członkowskim pojazd samochodowy zarejestrowany i wynajęty w innym państwie członkowskim, przy pierwszym użyciu tego pojazdu na drogach pierwszego państwa członkowskiego jest zobowiązana do uiszczenia całego podatku, którego kwota, obliczona w zależności od okresu użytkowania owego pojazdu na rzeczonych drogach, jest zwracana bez odsetek po zakończeniu tego użytkowania.

---

(1)  Dz.U. C 113 z 1.5.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/13

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Essen (Niemcy) w dniu 15 października 2010 r. — Dr. Biner Bähr jako syndyk masy upadłościowej Hertie GmbH przeciwko HIDD Hamburg-Bramfeld B.V. 1

(Sprawa C-494/10)

()

2011/C 30/20

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landgericht Essen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dr. Biner Bähr jako syndyk masy upadłościowej Hertie GmbH

Strona pozwana: HIDD Hamburg-Bramfeld B.V. 1

Pytania prejudycjalne

1)

Czy Trybunał opowiada się zasadniczo za poglądem reprezentowanym w jego orzecznictwie znajdującym wyraz w wyroku z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie C-339/07 Seagon przeciwko Deko, Zb.Orz. s. I-00767, zgodnie z którym sądy państwa członkowskiego, na którego terytorium postępowanie upadłościowe zostało wszczęte, są właściwe na podstawie art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 1346/2000 (1) do rozpoznania powództwa o unieważnienie czynności prawnej upadłego skierowanego przeciwko pozwanemu wierzycielowi mającemu statutową siedzibę w innym państwie członkowskim, także w sytuacji gdy oprócz roszczenia o unieważnienie czynności prawnej upadłego podnoszone są roszczenia oparte w głównej mierze na normach krajowego prawa spółek dotyczących utrzymania kapitału, które z gospodarczego punktu widzenia są nakierowane na te same — lub dodatkowe — aktywa co roszczenie o unieważnienie czynności prawnej upadłego i są niezależne od wszczęcia postępowania upadłościowego? W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

2)

Czy powództwo o unieważnienie czynności prawnej pozwanego, którego przedmiotem jest jednocześnie i przede wszystkim roszczenie niezależne od postępowania upadłościowego, dochodzone przez syndyka na podstawie prawa spółek i z gospodarczego punktu widzenia nakierowane na te same lub dodatkowe aktywa, objęte jest zakresem wyjątku ratione materiae przewidzianego w art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 44/2001 (2) czy też jurysdykcję międzynarodową należy ustalić zgodnie z rozporządzeniem nr 44/2001, odchodząc od stanowiska prezentowanego w wyroku w sprawie Seagon przeciwko Deko?

3)	Czy można przyjąć, że przedmiotem postępowania są umowa lub roszczenia wynikające z umowy w rozumieniu art. 5 pkt 1 lit. a) rozporządzenia nr 44/2001, jeżeli strony sporu wiąże jedynie pośredni stosunek polegający na 100 %-wym udziale spółki dominującej grupy w spółkach będących stronami sporu?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. L 160, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/14

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 15 października 2010 r. — Centre hospitalier universitaire de Besançon przeciwko Thomasowi Dutrueux i Caisse primaire d'assurance maladie du Jura

(Sprawa C-495/10)

()

2011/C 30/21

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Centre hospitalier universitaire de Besançon

Strona pozwana: Thomas Dutrueux, Caisse primaire d'assurance maladie du Jura

Pytania prejudycjalne

1)

Czy, zważywszy na postanowienie art. 13 dyrektywy 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. (1), dyrektywa ta pozwala na ustanowienie systemu odpowiedzialności opartego na szczególnej sytuacji pacjentów publicznych jednostek opieki zdrowotnej, przyznającego pacjentom w szczególności prawo do uzyskania od tych jednostek, nawet w braku winy tych jednostek, naprawienia szkód spowodowanych wadliwością wykorzystywanych przez nie produktów i urządzeń, bez uszczerbku dla możliwości wniesienia przez jednostkę powództwa na podstawie gwarancji przeciwko producentowi?

2)	Czy dyrektywa ogranicza możliwość określenia przez państwa członkowskie odpowiedzialności osób, które w ramach świadczenia usług wykorzystują wadliwe urządzenia lub produkty i w ten sposób powodują szkody u osób korzystających ze świadczenia?

---

(1)  Dyrektywa Rady 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r., w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe (Dz.U L 210, s. 29).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/14

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Waldshut-Tiengen — Landwirtschaftsgericht (Niemcy) w dniu 21 października 2010 r. — Rico Graf i Rudolf Engel przeciwko Landratsamt Waldshut — Landwirtschaftsamt

(Sprawa C-506/10)

()

2011/C 30/22

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Amtsgericht Waldshut-Tiengen — Landwirtschaftsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Rico Graf, Rudolf Engel

Strona pozwana: Landratsamt Waldshut — Landwirtschaftsamt

Pytanie prejudycjalne

Czy § 6 ust. 1 lit. a) Baden-Württembergisches Ausführungsgesetz zum Grundstücksverkehrsgesetz und zum Landpachtverkehrsgesetz (ustawy wykonawczej kraju związkowego Badenii-Wirtembergii do ustawy o obrocie nieruchomościami i ustawy o obrocie dzierżawnym), w wersji z dnia 21 lutego 2006 r. (Gesetzblatt s. 85), jest zgodny z Umową między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską, z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób (1)?

---

(1)  Dz.U. 2002 L 114, s. 6.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/14

---

Skarga wniesiona w dniu 25 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-508/10)

()

2011/C 30/23

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Condou-Durande i R. Troosters, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że wymagając od obywateli państw trzecich i członków ich rodzin, wnioskujących o uzyskanie statusu rezydentów długoterminowych, uiszczenia wysokich i niesprawiedliwych opłat, Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy dyrektywy 2003/109/EG (1) i z tego powodu nie wywiązało się również z zobowiązania ciążącego na nim na mocy 258 TFUE;

—	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uważa kwotę, wynoszącą w zależności od przypadku od 201 do 830 EUR i stanowiącą opłatę za rozpatrzenie wniosku o przyznanie statusu rezydenta długoterminowego pobytu, za nieproporcjonalną w porównaniu z kwotą 30 EUR, którą w związku z otrzymaniem karty pobytu uiszczają obywatele UE. Zdaniem Komisji tego rodzaju procedura nie może być postrzegana jako „sprawiedliwa”. Komisja jest zdania, że tego rodzaju wysokie opłaty, niezależnie od tego czy stanowią one wynagrodzenie z tytułu rzeczywiście poniesionych kosztów, stanowią „środek utrudniający wykonywanie prawa pobytu” w rozumieniu motywu 10 tej dyrektywy i w związku z tym mają skutek zniechęcający obywateli państw trzecich, którzy pragną skorzystać z praw, jakie przyznaje im dyrektywa. Potwierdza to również fakt, że Komisja otrzymuje związane z tym skargi obywateli.

---

(1)  Dyrektywa Rady z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.U. 2004, L 16, str. 44).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/15

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 26 października 2010 r. — Josef Geistbeck i Thomas Geistbeck przeciwko Saatgut-Treuhandverwaltungs GmbH

(Sprawa C-509/10)

()

2011/C 30/24

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Josef Geistbeck i Thomas Geistbeck

Strona pozwana: Saatgut-Treuhandverwaltungs GmbH

Pytania prejudycjalne

Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej zostają zgodnie z art. 167 ust. 1 lit. b) i ust. 3 TFUE przedstawione następujące pytania prejudycjalne dotyczące wykładni rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (1) oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1768/95 z dnia 24 lipca 1995 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze w zakresie odstępstwa rolnego przewidzianego w art. 14 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (2):

a)

Czy słuszne wynagrodzenie, które rolnik ma wypłacić na rzecz posiadacza prawa do ochrony odmiany zgodnie z art. 94 ust. 1 rozporządzenia nr 2100/94, ponieważ skorzystał z uzyskanego z własnych zbiorów materiału rozmnożeniowego odmiany chronionej, nie spełniając warunków określonych w art. 14 ust. 3 rozporządzenia nr 2100/94 i art. 8 rozporządzenia nr 1768/95, należy obliczyć na podstawie średniej kwoty pobieranej na tym samym obszarze za licencjonowaną produkcję analogicznej ilości materiału rozmnożeniowego chronionych odmian danych gatunków roślin, czy też zamiast tego należy ustalić (niższe) wynagrodzenie, które byłoby pobierane w przypadku dozwolonej produkcji nasion ze zbiorów zgodnie z art. 14 ust. 3 tiret czwarte rozporządzenia nr 2100/94 oraz art. 5 rozporządzenia nr 1768/95?

b)

W przypadku gdy należy ustalić jedynie wynagrodzenie za dozwoloną produkcję nasion: Czy posiadacz prawa do ochrony odmiany może w takiej sytuacji w przypadku jednorazowego zawinionego naruszenia obliczyć należne mu zgodnie z art. 94 ust. 2 rozporządzenia nr 2100/94 odszkodowanie ryczałtowo na podstawie kwoty pobieranej za przyznanie licencji na produkcję materiału rozmnożeniowego?

c)

Czy przy obliczaniu słusznego wynagrodzenia należnego zgodnie z art. 94 ust. 1 rozporządzenia nr 2100/94 albo dalszego odszkodowania należnego zgodnie z art. 94 ust. 2 rozporządzenia nr 2100/94 jest dopuszczalne albo wręcz nakazane, aby uwzględnić specjalne nakłady na kontrolę sprawowaną przez organizację chroniącą prawa wielu posiadaczy prawa do ochrony odmian w taki sposób, że przyznana zostanie dwukrotność uzgadnianego z reguły wynagrodzenia lub kwoty należnej zgodnie z art. 14 ust. 3 tiret czwarte rozporządzenia nr 2100/94?

---

(1)  Dz.U. L 227, s. 1.

(2)  Dz.U. L 173, s. 14.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/16

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 27 października 2010 r. — Finanzamt Hildesheim przeciwko BLC Baumarkt GmbH & Co. KG

(Sprawa C-511/10)

()

2011/C 30/25

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Finanzamt Hildesheim

Strona pozwana: BLC Baumarkt GmbH & Co. KG

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 17 ust. 5 akapit trzeci szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (1) należy interpretować w ten sposób, że upoważnia on państwa członkowskie do wprowadzenia dla podziału podatku naliczonego od wzniesienia budynku mieszanego użytku w pierwszej kolejności innego kryterium podziału, niż kryterium transakcji?

---

(1)  Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/16

---

Skarga wniesiona w dniu 26 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-512/10)

()

2011/C 30/26

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: H. Støvlbæk i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że w związku z wdrożeniem pierwszego pakietu kolejowego Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 6 ust. 3 i załącznika II do dyrektywy Rady z 29 lipca 1991r. 91/440/EWG w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych z późniejszymi zmianami (1) oraz art. 4 ust.2 i art.14 ust.2 dyrektywy Parlamentu europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2001r. 2001/14/WE w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej oraz przyznawania świadectw bezpieczeństwa (2); jak również na mocy art. 6 ust.2 i 3 Dyrektywy 2001/14/WE, art. 6 ust.1 Dyrektywy 2001/14/WE w związku z art. 7 ust.3 i 4 Dyrektywy 91/440/EWG z późniejszymi zmianami oraz art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 1 Dyrektywy 2001/14/WE;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi cztery zarzuty uchybienia przez Rzeczpospolitą Polskę postanowieniom pierwszego pakietu kolejowego.

Po pierwsze, zdaniem Komisji, Rzeczpospolita Polska nie przewidziała mechanizmów zapewniających niezależność decyzyjną i organizacyjną zarządcy infrastruktury pełniącego funkcje podstawowe jakim jest PLK S.A. (Polskie Linie Kolejowe, Spółka Akcyjna) od holdingu tj. zarówno spółki dominującej PKP S.A. jak i innych spółek zależnych holdingu będących przewoźnikami kolejowymi.

Po drugie, Rzeczpospolita Polska nie podjęła, zdaniem Komisji, właściwych środków — zgodnie z art. 6 ust.1, pierwszy akapit dyrektywy 2001/14/WE i art. 7 ust.3 i 4 dyrektywy 91/440/EWG — w celu zapewnienia osiągnięcia przez zarządcę infrastruktury PLK S.A. równowagi finansowej w stosownym czasie. Państwo polskie dopuszcza, aby PLK S.A. kumulowała straty do 2012 roku.

Po trzecie, zdaniem Komisji, Rzeczpospolita Polska nie przewidziała szczególnego systemu zachęt wymaganego przez art. 6 ust. 2 i 3 Dyrektywy 2001/14/WE dla PLK S.A. w celu zmniejszenia kosztów i opłat za korzystanie z infrastruktury kolejowej.

Po czwarte, zdaniem Komisji, Rzeczpospolita Polska nie podjęła — wbrew art. 7 ust.3 dyrektywy 2001/14/WE — należytych środków, aby opłaty za minimalny dostęp do infrastruktury kolejowej obliczane były na podstawie kosztów bezpośrednio ponoszonych w wyniku przewozu pociągiem. Ponadto, państwo polskie nie przewidziało mechanizmu kontrolnego wymaganego przez art. 8 ust.1 dyrektywy 2001/14/WE pozwalającego na sprawdzenie, czy różne segmenty rynku są w stanie wytrzymać pod względem ekonomicznym podwyższone opłaty za dostęp i korzystanie z infrastruktury kolejowej.

---

(1)  Dz.U. L 237, s. 25

(2)  Dz.U. L 75, s. 29

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/17

---

Skarga wniesiona w dniu 29 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-515/10)

()

2011/C 30/27

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Rozet i A. Marghelis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych koniecznych w celu zapewnienia by odpady azbestowo-cementowe były poddawane obróbce na przeznaczonych do tego składowiskach, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 lit. e), art. 3 ust. 1 oraz art. 6 lit. d) dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (1) oraz przepisów załącznika do decyzji Rady 2003/33/WE z dnia 19 grudnia 2002 r. r. ustanawiającej kryteria i procedury przyjęcia odpadów na składowiska, na podstawie art. 16 i załącznika II do dyrektywy 1999/31/WE (2);

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi Komisja podnosi wyłącznie jeden zarzut, dotyczący nieprawidłowej wykładni przepisów dyrektywy 1999/31/WE, w szczególności definicji pojęcia „odpady”.

Skarżąca podaję, bowiem w wątpliwość dokonaną przez władzę francuskie wykładnię, zgodnie z którą odpady mogą być jednocześnie odpadami obojętnymi i odpadami niebezpiecznymi. Zdaniem Komisji natomiast, dyrektywa przewiduje trzy odrębne kategorie odpadów: odpady „niebezpieczne”, „odpady inne niż niebezpieczne” i odpady „obojętne”, co przekłada się na odrębne obowiązki i precyzyjne rozróżnienie jeśli chodzi o warunki przyjęcia różnych odpadów na składowiska. Odpady azbestowo-cementowe winny być traktowane jako „odpady niebezpieczne” zgodnie z wykazem odpadów przewidzianym w decyzji 2000/532.WE (3), zmienionej decyzją 2001/573/WE (4) i szczególnymi środkami ostrożności wymaganymi przy ich wykonywaniu. Przepisy krajowe zaliczają odpady azbestowo-cementowe do odpadów obojętnych i dopuszczają ich przyjęcie na składowiska przeznaczone dla odpadów obojętnych, w związku z czym nie są zgodne z wymogami dyrektywy.

---

(1)  Dz.U.L 182, s. 1.

(2)  Dz.U. L 11, s. 27.

(3)  Decyzja Komisji z dnia 3 maja 2000 r. zastępująca decyzję 94/3/WE ustanawiającą wykaz odpadów zgodnie z art. 1 lit. a) dyrektywy Rady 75/442/EWG w sprawie odpadów oraz decyzję Rady 94/904/WE ustanawiającą wykaz odpadów niebezpiecznych zgodnie z art. 1 ust. 4 dyrektywy Rady 91/689/EWG w sprawie odpadów niebezpiecznych (Dz.U.L 226, s. 3).

(4)  Decyzja Rady z dnia 23 lipca 2001 r. zmieniająca decyzję Komisji 2000/532/WE w zakresie wykazu odpadów (Dz.U. L 203, s. 18).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/17

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Canarias (Hiszpania) w dniu 2 listopada 2010 r. — María Luisa Gómez Cueto przeciwko Administración del Estado

(Sprawa C-517/10)

()

2011/C 30/28

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Superior de Justicia de Canarias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: María Luisa Gómez Cueto

Strona pozwana: Administración del Estado

Pytania prejudycjalne

1)	Czy dyrektywa Rady 1999/70/WE (1) z dnia 28 czerwca 1999 r. znajduje zastosowanie do pracowników organów administracji publicznej, którzy są z nią związani stosunkiem o charakterze urzędniczym?

2)	W razie odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie, czy ustawa krajowa, która nie rozciąga, w celu osiągnięcia zgodności z przepisami wskazanej powyżej dyrektywy, skutków retroaktywnych danej normy do daty upływu terminu na jej transpozycję, jest niezgodna z prawem wspólnotowym?

---

(1)  Dyrektywa Rady dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175, s. 43)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/18

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 8 listopada 2010 r. — Lebara LTD przeciwko Commissionners for Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawa C-520/10)

()

2011/C 30/29

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

First-tier Tribunal (Tax Chamber)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Lebara LTD

Strona pozwana: Commissionners for Her Majesty's Revenue & Customs

Pytania prejudycjalne

1)

Gdy podatnik („przedsiębiorca A”) prowadzi sprzedaż kart telefonicznych uprawniających do uzyskania usług telekomunikacyjnych od tego podmiotu, czy art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy VAT (1) należy interpretować w ten sposób, że przedsiębiorca A dokonuje dwóch dostaw dla celów podatku VAT: jednej w chwili pierwszej sprzedaży karty telefonicznej przez przedsiębiorcę A innemu podatnikowi („przedsiębiorcy B”), a drugiej w momencie jej umorzenia (czyli wykorzystania przez daną osobę — użytkownika końcowego — w celu wykonania przez niego rozmów telefonicznych)?

2)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej, w jaki sposób (zgodnie z prawodawstwem UE dotyczącym podatku VAT) należy stosować podatek VAT w ramach łańcucha sprzedaży, gdy przedsiębiorca A sprzedaje kartę telefoniczną przedsiębiorcy B, przedsiębiorca B odsprzedaje kartę telefoniczną w państwie członkowskim B, a ostatecznie nabywa ją użytkownik końcowy w państwie członkowskim B, przy czym użytkownik końcowy wykorzystuje tę kartę do prowadzenia rozmów telefonicznych?

---

(1)  Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/18

---

Odwołanie od postanowienia Sądu (druga izba) wydanego w dniu 24 sierpnia 2010 r. w sprawie T-386/09 Gruas Abril Asistencia, S.L. przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 8 listopada 2010 r. przez Grúas Abril Asistencia, S.L.

(Sprawa C-521/10 P)

()

2011/C 30/30

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Grúas Abril Asistencia, S.L. (przedstawiciel: adwokat R. García García)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Uwzględnienie przedstawionych argumentów i — po dopełnieniu niezbędnych wymogów prawnych — uchylenie zaskarżonego postanowienia o niedopuszczalności, dopuszczenie skargi o stwierdzenie nieważności ze względu na to, że strona wnosząca odwołanie ma legitymację procesową do wniesienia powyższej skargi, oraz rozstrzygnięcie co do istoty sprawy zgodnie z żądaniami skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie dotyczy postanowienia wydanego przez Sąd, który orzekł niedopuszczalność skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej o niewszczęciu postępowania w sprawie naprawienia naruszeń, na które skarżyła się wnosząca odwołanie. Sąd podniósł, iż tego rodzaju odmowa nie podlega zaskarżeniu przez jednostki.

Wnosząca odwołanie jest zdania, że jednostki, jako osoby będące adresatami decyzji, które to decyzje dotyczą ich bezpośrednio i indywidualnie, mają legitymację procesową do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności zgodnie z postanowieniami art. 230 WE i art. III-365 Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy oraz zgodnie z orzecznictwem. Żąda uchylenia stwierdzenia niedopuszczalności i tym samym dopuszczenia wniesionej skargi o stwierdzenie nieważności.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/18

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sozialgerichts Würzburg (Niemcy) w dniu 9 listopada 2010 r. — Doris Reichel-Albert przeciwko Deutsche Rentenversicherung Nordbayern

(Sprawa C-522/10)

()

2011/C 30/31

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Sozialgerichts Würzburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Doris Reichel-Albert

Strona pozwana: Deutsche Rentenversicherung Nordbayern

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepis art. 44 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym okresy sprawowania opieki nad dzieckiem, ukończone w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej należy uznać za ukończone w kraju jedynie w sytuacji, gdy zwykłym miejscem pobytu rodzica sprawującego opiekę oraz jego dziecka była zagranica, a w okresie sprawowania opieki nad dzieckiem albo bezpośrednio przed urodzeniem dziecka ze względu na wykonywaną w tym państwie pracę najemną albo działalność na własny rachunek rodzic ten ukończył obowiązkowe okresy składkowe, albo gdy w przypadku wspólnego pobytu małżonków lub partnerów za granicą współmałżonek lub partner rodzica sprawującego opiekę nad dzieckiem ukończył takie obowiązkowe okresy składkowe albo nie ukończył ich jedynie z tego powodu, że należał do kręgu osób wymienionych w § 5 ust. 1 i 4 SGB VI, albo zgodnie z § 6 SGB VI był zwolniony z obowiązku ubezpieczenia (§ 56 ust. 3, zdanie drugie, trzecie; § 57; § 249 SGB VI)?

2)

Czy przepis art. 44 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy, odbiegając od jego brzemienia, interpretować w ten sposób, że wyjątkowo okresy sprawowania opieki nad dzieckiem należy uwzględnić także w przypadku niepodjęcia pracy najemnej albo nieprowadzenia działalności na własny rachunek, jeśli w przeciwnym razie zgodnie z odpowiednimi przepisami nie zostaną one zaliczone ani we właściwym państwie członkowskim, ani w innym państwie członkowskim, będącym zwykłym miejscem pobytu danej osoby w okresie sprawowania opieki nad dzieckiem?

---

(1)  Dz.U. L 284, str. 1.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/19

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 10 listopada 2010 r. — Wintersteiger AG przeciwko Products 4U Sondermaschinenbau GmbH

(Sprawa C-523/10)

()

2011/C 30/32

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Wintersteiger AG

Strona pozwana: Products 4U Sondermaschinenbau GmbH

Pytania prejudycjalne

1)

Czy sformułowanie „miejsce, gdzie nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę” w art. 5 pkt 3 rozporządzenia (WE) nr 44/2001 (rozporządzenie Bruksela I) (1), w przypadku gdy osoba zamieszkała w innym państwie członkowskim zarzuca naruszenie znaku towarowego, chronionego w państwie sądu, poprzez użycie identycznego z tym znakiem słowa kluczowego (AdWord) w wyszukiwarce internetowej, która oferuje swoje usługi na różnych skierowanych do konkretnego kraju domenach pierwszego poziomu, należy interpretować w ten sposób, że 1.1. jurysdykcja jest uzasadniona jedynie w sytuacji, gdy słowo kluczowe używane jest na tej stronie internetowej wyszukiwarki, której domena pierwszego poziomu dotyczy państwa sądu; 1.2. jurysdykcja jest uzasadniona już z tego powodu, iż strona internetowa wyszukiwarki, na której używane jest to słowo kluczowe, jest dostępna w państwie sądu; 1.3. jurysdykcja zależy od tego, iż oprócz dostępności strony internetowej spełnione są także inne warunki?

2)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1.3:

Według jakich kryteriów należy ustalić, czy w przypadku użycia znaku towarowego, który jest chroniony w państwie sądu, jako słowa kluczowego na stronie przeglądarki internetowej o domenie pierwszego poziomu odnoszącej się do konkretnego kraju, innej niż domena państwa sądu, jurysdykcja określona jest na podstawie art. 5 pkt 3 rozporządzenia nr 44/2001?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/20

---

Skarga wniesiona w dniu 11 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republica Portugalskiej

(Sprawa C-524/10)

()

2011/C 30/33

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: M. Afonso, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez stosowanie procedury szczególnej do produktów rolnych, która nie jest zgodna z procedurą ustanowioną przez dyrektywę VAT (1), i poprzez stosowanie procentowej stawki rekompensaty na poziomie zero dokonując jednocześnie istotnej ujemnej kompensaty w środkach własnych w celu wyrównania poboru podatku VAT, Republika Portugalska uchybiła postanowieniom art. 296-298 dyrektywy VAT

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przepisy portugalskie nie przewidują zryczałtowanej kompensaty dla rolników z tytułu naliczonego i pobranego podatku VAT. W wyniku kontroli środków własnych dotyczących lat 2004 i 2005 dokonanej w Portugalii w dniach 1 i 14 listopada 2007 r., portugalskie organy wskazały, że podatek pobrany i naliczony VAT nie odliczony przez rolników podlegających procedurze szczególnej wyniósł blisko 5,3 % w sprzedaży za rok 2004 r. oraz 7,9 % za rok 2005. Uważając, iż podatek VAT mógłby być w związku z tym zostać pobrany w nadmiernej wysokości, organy portugalskie dokonały ujemnej kompensaty w kwocie około 70 milionów EUR w 2004 r. przy obliczaniu wpływów z podatków do środków własnych. Dokonując dogłębnego badania zgodności z dyrektywą VAT procedury szczególnej stosowanej do rolników w Portugalii, Komisja doszła do wniosku, ze Republika Portugalska naruszyła zobowiązania ciążące na niej na mocy art. 296-298 dyrektywy VAT. W związku z tym wspólny system ryczałtowy przewidziany przez dyrektywę VAT wymaga ustanowienia adekwatnych procentowych stawek zryczałtowanej rekompensaty wówczas, gdy odnośne dane makroekonomiczne wskazują, że poniesiony przez rolników objętych ta procedurą szczególną ciężar podatku VAT nie wynosi zero, lub nie jest bliski zeru.

O ile prawda jest, że państwa członkowskie nie mogą ustanawiać zryczałtowanych stawek rekompensaty, które przekraczałyby poniesiony ciężar podatku VAT, ponieważ takie nadmierne kompensaty stanowiłyby pomoc państwa dla danych sektorów, nie można wnosić na tej podstawie o zgodności uregulowania portugalskiego z dyrektywą VAT, w którym nie przewidziano jakiejkolwiek kompensaty na rzecz rolników objętych procedurą szczególną. Państwa członkowskie nie mogą dowolnie ignorować danych makroekonomicznych i decydować o tym, iż po prostu nie należy dokonywać jakiejkolwiek wypłaty kompensat za pobrany i zapłacony podatek VAT. W tym przypadku państwo członkowskie stosuje do swoich rolników procedurę szczególną różniącą się istotnie w swoich założeniach i celach od wspólnej ryczałtowej procedury szczególnej stosowanej wobec rolników, która została przewidziana i uregulowana w rozdziale 2 tytule XII dyrektywy VAT.

Komisja uważa, że procedura szczególna ustanowiona przez uregulowanie portugalskie dla transakcji dokonywanych przez rolników nie stanowi prawidłowego i spójnego stosowania rzeczonego systemu wspólnego. W rzeczywistości bowiem regulacja ta ogranicza się do zwolnienia z podatku, i w związku z tym do całkowitego wyłączenia z systemu podatku VAT wszystkich rolników, którzy nie wybiorą zwykłego systemu opodatkowania. Z uwagi na to, że rolnicy objęci tym systemem stanowią jeszcze znaczną część portugalskiego sektora rolniczego, taki wybór prawodawcy krajowego godzi w sposób poważny w zasadę powszechności podatku, zgodnie z którą podatek VAT powinien być pobierany w sposób jak najbardziej powszechny i jego zakres powinien obejmować wszystkie fazy produkcji i dystrybucji towarów, a także świadczenia usług. Ponadto wprowadzenie zwolnienia stosowanego do transakcji dokonywanych przez rolników nie została przewidziana w żadnym przepisie dyrektywy VAT i jest wyraźnie sprzeczna z postanowieniami art. 296 ust. tej dyrektywy, który zezwala państwom członkowskim jedynie na wybór pomiędzy trzema dokładnie określonymi procedurami w odniesieniu do rolników: procedurą zwykłą, procedurą uproszczoną przewidziana w rozdziale 1 tytułu XII lub procedurą szczególną przewidzianą w rozdziale 2 tego tytułu.

---

(1)  Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 247, s. 1).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/20

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Magyar Köztársaság Legfelsőbb Bírósága (Republika Węgierska) w dniu 15 listopada 2010 r. — ERSTE Bank Hungary Nyrt. przeciwko Magyar Állam, B.C.L Trading GmbH, ERSTE Befektetési Zrt.

(Sprawa C-527/10)

()

2011/C 30/34

Język postępowania: węgierski

Sąd krajowy

Magyar Köztársaság Legfelsőbb Bírósága (Republika Węgierska).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: ERSTE Bank Hungary Nyrt..

Strona pozwana: Magyar Állam, B.C.L Trading GmbH, ERSTE Befektetési Zrt.

Interwenient: dr. Bárándy és Társai Ügyvédi Iroda, Kommercni Banka A.S.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady (1) (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (zwanego dalej „rozporządzeniem”), znajduje zastosowanie do postępowania sądowego w przedmiocie istnienia prawa rzeczowego (zastawu), jeżeli państwo, w którym znajdował się dokument zastawny, a następnie reprezentujące zastaw pieniądze, nie było jeszcze państwem członkowskim w chwili otwarcia postępowania upadłościowego w innym państwie członkowskim, lecz było już nim w chwili wniesienia pozwu?

---

(1)  Dz.U. L 160, z 30.6.2000 r., s. 1.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/21

---

Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-528/10)

()

2011/C 30/35

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Zavvos i H. Støvlbæk)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o:

—	stwierdzenie, że nie podejmując koniecznych środków przy stosowaniu pierwszego pakietu dla kolei, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie art. 6 ust. 2–5 i art. 11 dyrektywy 2001/14/WE (1) oraz art. 30 ust. 1, 4 i 5 tejże dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

(i)    Niezastosowanie systemu zachęt w celu zmniejszenia kosztów zapewnienia infrastruktury i opłat za dostęp

Komisja utrzymuje, że Republika Grecka, nie przedstawiając wystarczającego uzasadnienia, nie podjęła środków koniecznych do rzeczywistego stosowania do zarządców infrastruktury systemu zachęt w celu zmniejszenia kosztów zapewnienia infrastruktury i wysokości opłat za dostęp i tym samym naruszyła zobowiązania, które na niej ciążą na podstawie art. 6 ust. 2–5 dyrektywy 2001/14/WE.

(ii)    Niewprowadzenie systemu poprawy wyników

Ponadto Komisja podnosi, że Republika Grecka, nie przedstawiając wystarczającego uzasadnienia, nie podjęła koniecznych środków i nie ustanowiła oficjalnie zbioru mechanizmów w celu zapewnienia stworzenia i stosowania systemu poprawy wyników mającego na celu zminimalizowanie zakłóceń i poprawę wyników sieci kolejowej w Grecji, i w związku z tym naruszyła zobowiązania, które na niej ciążą na podstawie art. 11 dyrektywy 2001/14/WE.

(iii)    Nieustanowienie niezależnego organu kontrolnego i niezapewnienie możliwości stosowania przez niego sankcji

Ponadto Komisja utrzymuje, że Republika Grecka, nie przedstawiając wystarczającego uzasadnienia, nie zagwarantowała ustanowienia organu kontrolnego odpowiedzialnego za sprawy transportu, który jest niezależny pod względem organizacyjnym, prawnym, decyzyjnym i w zakresie podejmowania decyzji finansowych od zarządców infrastruktury, organów pobierających opłaty, organów alokujących i wnioskodawców. Mówiąc dokładniej, krajowa rada kolei działa pod nadzorem ministerstwa transportu i komunikacji, które — jak wiadomo — wywiera decydujący wpływ na przedsiębiorstwo kolejowe TRAINOSE. Tego rodzaju sytuacja powoduje ewidentnie konflikt interesów, mając na uwadze pozycję pracowników publicznych jako członków organu kontrolnego, którzy muszą zapewnić, że konkurenci państwowego przedsiębiorstwa kolejowego nie będą traktowani w dyskryminacyjny sposób, podczas gdy jednocześnie w ramach swoich obowiązków kontrolnych muszą oni uwzględniać interesy handlowe przedsiębiorstwa kolejowego podlegającego nadzorowi wspomnianego powyżej ministerstwa. Wobec powyższego Komisja twierdzi, że Republika Grecka naruszyła zobowiązania, które na niej ciążą na podstawie art. 30 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE.

Ponadto Komisja podnosi, że Republika Grecka, nie przedstawiając wystarczającego uzasadnienia, nie podjęła koniecznych środków w celu zapewnienia, żeby organ kontrolny miał możliwość nakładania sankcji w przypadkach odmowy dostarczenia informacji lub w celu naprawienia takich sytuacji. W szczególności Republika Grecka nie wydała decyzji, która definiuje rodzaj sankcji, kwotę grzywien i procedurę ich nakładania i ściągania, w związku z czym naruszyła ona zobowiązania, które na niej ciążą na podstawie art. 30 ust. 1, 4 i 5 dyrektywy 2001/14/WE.

---

(1)  Dz.U. L 75 z 15.3.2001, s. 29.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/22

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 16 listopada 2010 r. — Ministero dell’Economia e delle Finanze, Agenzia delle Entrate przeciwko Safilo Spa

(Sprawa C-529/10)

()

2011/C 30/36

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ministero dell’Economia e delle Finanze, Agenzia delle Entrate

Strona pozwana: Safilo Spa

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zasada zwalczania nadużycia prawa w sprawach podatkowych, tak jak została ona zdefiniowana w wyrokach z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-255/02 Halifax i in., Zb.Orz. s. I 1609 oraz z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service, Zb.Orz. s. I 897, stanowi podstawową zasadę prawa wspólnotowego wyłącznie w zakresie podatków zharmonizowanych i w sprawach uregulowanych normami wtórnego prawa wspólnotowego czy też rozciąga się, jak przypadki nadużycia podstawowych swobód, na sprawy z zakresu podatków niezharmonizowanych, takich jak podatki bezpośrednie, gdy przedmiotem opodatkowania są transgraniczne operacje gospodarcze, takie jak nabycie przez spółkę praw do czerpania korzyści z akcji innej spółki mającej siedzibę w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim?

2)

Abstrahując od odpowiedzi na poprzednie pytanie, czy istnieje interes o znaczeniu wspólnotowym w ustanowieniu przez państwa członkowskie odpowiednich instrumentów walki z uchylaniem się od opodatkowania w zakresie podatków niezharmonizowanych; czy takiemu interesowi stoi na przeszkodzie niezastosowanie — w ramach środka abolicji podatkowej — zasady nadużycia prawa uznanej także jako reguła prawa krajowego i czy w takim przypadku występuje naruszenie zasad wynikających z art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej?

3)

Czy z zasad, które regulują rynek jednolity, można wywieść zakaz ustanowienia — poza nadzwyczajnymi środkami polegającymi na całkowitym zrzeczeniu się roszczenia podatkowego — nadzwyczajnego środka w zakresie zakończenia sporów podatkowych, którego zastosowanie jest ograniczone w czasie i uzależnione od zapłaty tylko części należnego podatku, i to znacznie niższej od pełnej kwoty tego podatku?

4)	Czy zasada niedyskryminacji i uregulowania w zakresie pomocy państwa stoją na przeszkodzie systemowi zakończenia sporów podatkowych, o który chodzi w niniejszej sprawie?

5)

Czy zasada skutecznego stosowania prawa wspólnotowego stoi na przeszkodzie nadzwyczajnemu uregulowaniu proceduralnemu ograniczonemu w czasie, które usuwa kontrolę zgodności z prawem (a w szczególności kontrolę prawidłowej wykładni i stosowania prawa wspólnotowego) przez sąd orzekający w ostatniej instancji, na którym spoczywa obowiązek przedłożenia Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej pytań prejudycjalnych dotyczących ważności i wykładni?

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/22

---

Skarga wniesiona w dniu 16 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowackiej

(Sprawa C-531/10)

()

2011/C 30/37

Język postępowania: słowacki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Zadra i J. Javorský, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Słowacka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że z uwagi na zawarcie przez Ministerstwo Transportu, Poczty i Telekomunikacji Republiki Słowackiej umowy na dostawę usług doradztwa posiadającej przedmiot zainteresowania o charakterze transgranicznym bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu, Republika Słowacka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy zasady niedyskryminacji i zasady przejrzystości wynikających z art. 49 i 56 TFUE i wspomnianych w art. 2 dyrektywy 2004/18/WE (1);

—	obciążenie Republiki Słowackiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Ministerstwo Transportu, Poczty i Telekomunikacji Republiki Słowackiej zawarło umowę o świadczenie usług posiadającą przedmiot zainteresowania o charakterze transgranicznym ze względu na wartość umowy, wymagane specjalistyczne kompetencje oraz na okoliczność, iż poprzednim dostawcą usług była spółka z innego państwa członkowskiego. Umowa została zawarta bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu. W ten sposób doszło do oczywistego naruszenia zasady przejrzystości, ponieważ podmioty inne niż te, do których zwróciło się ministerstwo wybierając je, nie zostały poinformowane o istnieniu takiego zamówienia i nie miały możliwości przedstawienia ich oferty. Naruszając zasadę przejrzystości ministerstwo naruszyło równocześnie zakaz dyskryminacji, ponieważ potraktowało w odmienny sposób grupę przedsiębiorstw, do których zwróciło się w ramach zamówienia publicznego i grupę przedsiębiorstw — do której należą również przedsiębiorstwa z siedzibą poza Republiką Słowacką — z którymi nie skontaktowano się a które mogły być zainteresowane takim zamówieniem publicznym. Jako że udzielenie zamówienia nie było przedmiotem procedury otwartej, samo ministerstwo zrezygnowało z korzyści, jakie w takim przypadku mogły wyniknąć z istnienia rynku wewnętrznego i dzięki którym mogło ono otrzymać bardziej korzystną ofertę na świadczenie usług doradztwa ze strony większej liczby przedsiębiorstw z Unii Europejskiej.

---

(1)  Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/23

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal d'instance de Roubaix (Francja) w dniu 17 listopada 2010 r. — CIVAD SA przeciwko Receveur des douanes de Roubaix, Directeur régional des douanes et droits indirects de Lille, Administration des douanes

(Sprawa C-533/10)

()

2011/C 30/38

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal d'instance de Roubaix

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: CIVAD SA

Strona pozwana: Receveur des douanes de Roubaix, Directeur régional des douanes et droits indirects de Lille, Administration des douanes

Pytania prejudycjalne

1)

Czy niezgodność z prawem rozporządzenia wspólnotowego, które ani de facto, ani de iure nie może stanowić przedmiotu indywidualnej skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez podmiot gospodarczy, stanowi dla takiego podmiotu wypadek siły wyższej, uzasadniający przekroczenie terminu określonego w art. 236 ust. 2 [akapit drugi] wspólnotowego kodeksu celnego (1)?

2)

W wypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy przepis art. 236 [ust. 2 akapit trzeci] wspólnotowego kodeksu celnego nakłada na organy celne obowiązek dokonania z urzędu zwrotu ceł antydumpingowych, w sytuacji gdy zostanie stwierdzona bezprawność takiego rozporządzenia w związku z podważeniem jego zgodności z prawem przez państwo członkowskie Światowej Organizacji Handlu: a) licząc od pierwszego oświadczenia zainteresowanego państwa, kwestionującego zgodność z prawem rozporządzenia antydumpingowego; b) licząc od dnia złożenia sprawozdania zespołu orzekającego ds. rozstrzygania sporów, stwierdzającego niezgodność z prawem rozporządzenia antydumpingowego; c) licząc od dnia złożenia sprawozdania przez organ apelacyjny Światowej Organizacji Handlu, w następstwie którego Wspólnota Europejska uznała niezgodność z prawem rozporządzenia antydumpingowego?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/23

---

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 8 września 2010 r. w sprawie T-575/08 4care AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione w dniu 19 listopada 2010 r. przez 4care AG

(Sprawa C-535/10 P)

()

2011/C 30/39

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: 4care AG (przedstawiciel: adwokat S. Bedeker)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Laboratorios Diafarm, S.A.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 8 września 2010 r. w sprawie T-575/08 i oddalenie sprzeciwu interwenienta;

—	obciążenie strony pozwanej i interwenienta kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie dotyczy wyroku Sądu, na mocy którego oddalono wniesioną przez wnoszącą odwołanie skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 7 października 2008 r. oddalającą odwołanie od odmowy rejestracji jej graficznego znaku towarowego „Acumed”. W swym wyroku Sąd utrzymał w mocy decyzję Izby Odwoławczej, w której orzeczono, że w przypadku zgłoszonego znaku towarowego i wcześniejszego słownego krajowego znaku towarowego „AQUAMED ACTIVE” istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

Zaskarżony wyrok Sądu opiera się na naruszeniu prawa Unii w rozumieniu art. 58 statutu Trybunału. Sąd błędnie ocenił charakter odróżniający znaku, na który powołano się w sprzeciwie, a także podobieństwo kolidujących ze sobą oznaczeń i kwestię samego prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

W ramach dokonanej oceny charakteru odróżniającego Sąd nie uwzględnił w wystarczającym stopniu opisowego charakteru określenia „AQUAMED” występującego w znaku, na który powołano się w sprzeciwie. Ponadto Sąd nie dostrzegł doniosłości istnienia licznych innych wcześniejszych znaków towarowych przywołanych przez wnoszącą odwołanie. Określenie „AQUAMED ACTIVE” nie tylko jest opisowe ze względu na sposób jego wykorzystania, ale jest także automatycznie pozbawione charakteru odróżniającego z uwagi na typowe dla sektora danych towarów części oznaczenia. Do tego dochodzi dalsze osłabienie charakteru odróżniającego wynikające z występowania w obrocie handlowym innych podobnych oznaczeń. Gdyby Sąd prawidłowo ocenił wszystkie te elementy, doszedłby do wniosku, że znak towarowy „AQUAMED ACTIVE”, na który powołano się w sprzeciwie, ma co najwyżej charakter nieznacznie odróżniający i przysługuje mu zawężony zakres ochrony.

W ramach analizy podobieństwa oznaczeń Sąd pozostawił bez rozpatrzenia istotne okoliczności i co za tym idzie, nie dokonał całościowej oceny tego podobieństwa. Sąd niesłusznie wyszedł z założenia, że element „ACTIVE” występujący w znaku towarowym, na który powołano się w sprzeciwie, pozostał całkowicie nieuwzględniony w ramach porównania oznaczeń, w związku z czym porównanie to ograniczyło się do określeń „AQUAMED” i „Acumed”. Co więcej, Sąd nie dostrzegł, że określenia „AQUAMED” i „ACTIVE” są ściśle ze sobą połączone, co stoi na przeszkodzie całkowitemu pominięciu określenia „ACTIVE”. Gdyby Sąd porównał znak towarowy „AQUAMED ACTIVE”, na który powołano się w sprzeciwie, jako całość ze zgłoszonym znakiem towarowym „Acumed”, musiałby zaprzeczyć istnieniu podobieństwa między tymi oznaczeniami.

Nawet gdyby dokonanie — tak czy inaczej nieprawidłowe — porównania tylko elementów „AQUAMED” i „Acumed” było zamiarem Sądu, to wciąż błędnie ocenił on kwestię prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. W tym zakresie Sąd pominął cały szereg wcześniejszych orzeczeń, w których w podobnych okolicznościach wykluczono istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Ponadto Sąd nie uwzględnił okoliczności, że w następstwie zawężonego zakresu ochrony znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie, choćby niewielkie różnice między oznaczeniami wystarczą do zaprzeczenia istnieniu prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Gdyby Sąd wyciągnął prawidłowe wnioski z tej okoliczności, uznałby, że ze względu na istniejące między kolidującymi ze sobą oznaczeniami różnice wizualne, fonetyczne i koncepcyjne zgłoszony znak towarowy w każdym razie wystarczająco odbiega od znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/24

---

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 10 września 2010 r. w sprawie T-233/08 MPDV Mikrolab GmbH, Mikroprozessordatenverarbeitung und Mikroprozessorlabor przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 19 listopada 2010 r. przez MPDV Mikrolab GmbH, Mikroprozessordatenverarbeitung und Mikroprozessorlabor

(Sprawa C-536/10 P)

()

2011/C 30/40

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: MPDV Mikrolab GmbH, Mikroprozessordatenverarbeitung und Mikroprozessorlabor (przedstawiciel: adwokat W. Göpfert)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim skarga została oddalona zgodnie z podniesionymi przed Sądem żądaniami;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 15 kwietnia 2008 r. w sprawie R 1525/2006-4; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania odwoławczego i postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

1)

W niniejszym odwołaniu strona wnosząca je domaga się uchylenia wyroku Sądu, na mocy którego wniesiona przez nią skarga została oddalona z takim uzasadnieniem, że Czwarta Izba Odwoławcza Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) nie naruszyła art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, odmawiając rejestracji słownego znaku towarowego „ROI ANALYZER” dla towarów należących do klasy 9 (oprogramowanie komputerowe) i usług należących do klas 35 i 42 (doradztwo gospodarcze oraz rozwój itp. programów do przetwarzania danych).

2)

Sąd, opierając się na fałszywym stanie faktycznym, przyjął, że chodziło tutaj w szczególności o towary i usługi, które są skierowane wyłącznie do specjalistów wykazujących znajomość dziedziny zarządzania przedsiębiorstwem i zainteresowanie nią. Pominięty został przy tym fakt, że towary „oprogramowanie komputerowe” należące do klasy 9 zostały zgłoszone jedynie „w szczególności” dla gromadzenia i przetwarzania danych związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa. W tym zakresie zgłoszony znak towarowy może też być używany dla oprogramowania wykraczającego poza tę działalność. Ponadto z oprogramowaniem zgłaszającej pracują również inżynierowie, jak też osoby, które nie znają się na fachowej terminologii z dziedziny zarządzania przedsiębiorstwem. Dokonana przez Sąd ocena opiera się zatem w tym zakresie na fałszywej podstawie faktycznej.

Co więcej, Sąd, znów na podstawie fałszywego stanu faktycznego, zajmuje stanowisko, że element „ROI” ma wprawdzie różne znaczenie w poszczególnych językach, jednak w połączeniu ze słowem „ANALYZER” odbiorcy będą postrzegać element „ROI” jako „Return On Investment”. Argumentacja Sądu jest chybiona, ponieważ właściwy dla zgłoszonego znaku towarowego krąg odbiorców bez głębszego zastanowienia będzie postrzegać ten znak jako określenie „Instruments für die Analyse der Rentabilitätsrate von Investitionen” (instrumenty do dokonywania analizy stopnia rentowności inwestycji).

Ponadto Sąd błędnie ocenił rozpatrywane towary i usługi, stwierdzając, że istnieją podstawy odmowy rejestracji w odniesieniu do sprzętu komputerowego. Po wcześniejszym rozdzieleniu znaków oznaczenie dla tych towarów, a także dla usług należących do klas 35 i 42, zostało skutecznie zarejestrowane już wcześniej.

Wreszcie argument dotyczący wcześniejszych rejestracji w Unii Europejskiej, zwłaszcza wspólnotowych znaków towarowych, został odrzucony z takim uzasadnieniem, że znaki krajowe nie podlegają uwzględnieniu. Również tutaj miało miejsce przyjęcie za podstawę oceny fałszywego stanu faktycznego.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/25

---

Skarga wniesiona w dniu 17 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-542/10)

()

2011/C 30/41

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: Ł. Habiak i S. La Pergola, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do pełnego wykonania dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE (1), a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o takich przepisach, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 94 ust. l wymienionej dyrektywy;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2007/64 upłynął w dniu 1 listopada 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/25

---

Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 8 września 2010 r. w sprawie T-458/08 Wilfer przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 23 listopada 2010 r. przez Hansa-Petera Wilfera

(Sprawa C-546/10 P)

()

2011/C 30/42

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Hans-Peter Wilfer (przedstawiciel: adwokat W. Prinz)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 8 września 2010 r. w sprawie T-458/08 w całości;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie zostało wniesione od wyroku Sądu, na mocy którego została oddalona skarga wnoszącego odwołanie o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 25 lipca 2008 r. dotycząca odrzucenia zgłoszenia do rejestracji graficznego znaku towarowego przedstawiającego główkę gitary w kolorach srebrnym, szarym i brązowym.

Na poparcie swego odwołania wnoszący je podnosi cztery zarzuty.

Sąd nie uwzględnił dokumentów, które zostały przedstawione w załączeniu do skargi. Wnoszący odwołanie uważa, że stanowiły one jedynie uzupełnienie do zawartych w skardze wywodów, a więc powinny były one zostać uwzględnione.

Sąd naruszył art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94, ponieważ nie uwzględnił, ze w przypadku trójwymiarowych znaków towarowych odpowiadających kształtowi towaru należy dokonać rozróżnienia na towary masowe i na towary szczególne. Towary szczególne charakteryzują się tym, że w odczuciu właściwego kręgu odbiorców odpowiadają one określonym częściom towaru, które służą właśnie do tego, by wskazywać na pochodzenia. W związku z tym nie mają zastosowania żadne szczególne wymogi dotyczące wykazania zdolności do odróżniania. W tych okolicznościach w przypadku tych części towarów wystarczy już minimum charakteru odróżniającego. Ponadto kwestia zdolności do odróżniania nie została oceniona z uwzględnieniem stwierdzeń wynikających z doświadczenia życiowego, które są znane właściwemu kręgowi odbiorców (muzykom zawodowym i hobbistom), że instrumenty strunowe, jak na przykład skrzypce takie jak Stradivarius, wyróżniają się ze względu na szczególny kształt główki. Sąd nie uwzględnił też, że w przypadku graficznego znaku towarowego przypominającego tylko część towaru, która zwykle służy do celów odróżnienia, jak na przykład główka gitary, wystarczy już minimum charakteru odróżniającego.

Sąd naruszył określoną w art. 74 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 zasadę badania stanu faktycznego z urzędu, ponieważ w kontekście pytania, w jakim stopniu główka gitary może wskazywać na pochodzenie, nie uwzględnił stosunku reguły do wyjątku.

Sąd naruszył wreszcie zasadę równości, ponieważ nie uwzględnił, że istnieją inne wspólnotowe i krajowe znaki towarowe, które także przedstawiają główkę gitary.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/26

---

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 9 września 2010 r. w sprawie T-319/05 Konfederacja Szwajcarska przeciwko Komisji Europejskiej, inni uczestnicy postępowania: Republika Federalna Niemiec i Landkreis Waldshut, wniesione w dniu 23 listopada 2010 r. przez Konfederację Szwajcarską

(Sprawa C-547/10 P)

()

2011/C 30/43

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Konfederacja Szwajcarska (przedstawiciel: S. Hirsbrunner, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec, Landkreis Waldshut

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi o:

—	uchylenie wyroku z dnia 9 września 2010 r. w sprawie T-319/05 zgodnie z art. 61 Statutu Trybunału Sprawiedliwości;

—

na wypadek, gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania pozwala na wydanie orzeczenia, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej 2004/12/WE z dnia 5 grudnia 2003 r. oraz obciążenie Komisji Europejskiej zgodnie z art. 122 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem kosztami całego postępowania, w tym kosztami postępowania w pierwszej instancji;

—	na wypadek, gdyby zdaniem Trybunału stan postępowania nie pozwalał na wydanie orzeczenia, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd zgodnie z oceną prawną wyrażoną przez Trybunał oraz pozostawienie decyzji w sprawie kosztów odwołania Sądowi.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie jest skierowane przeciwko wyrokowi Sądu z dnia 9 września 2010 r. w sprawie T-319/05 (zwanemu dalej „zaskarżonym wyrokiem”). Na mocy zaskarżonego wyroku została oddalona skarga wnoszącej odwołanie na decyzję Komisji 2004/12/WE z dnia 5 grudnia 2003 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) dotyczącą 213. rozporządzenia wykonawczego z dnia 15 stycznia 2003 r. w sprawie niemieckich przepisów odnoszących się do ruchu powietrznego, ustanawiającego procedury lądowań i startów przy użyciu urządzeń naprowadzających w porcie lotniczym w Zurychu (zwanego dalej „213. rozporządzeniem wykonawczym”) w brzmieniu nadanym pierwszym rozporządzeniem z dnia 1 kwietnia 2003 r. nowelizującym 213. rozporządzenie wykonawcze (dalej „sporne niemieckie środki”).

Wnosząca odwołanie podnosi następujące zarzuty:

1)

Sąd naruszył prawo przy wykładni i zastosowaniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2408/92 z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych, jako że sprowadził jego zakres stosowania do zakazu wykonywania praw przewozowych. Ponadto Sąd pominął fakt, że na tego rodzaju wykładnię art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 2408/92, nawet jeśli okazałaby się ona możliwa w kontekście Unii Europejskiej, nie można powoływać się wobec wnoszącej odwołanie zgodnie z art. 1 ust. 2 Umowy (1).

2)

Sąd błędnie zinterpretował i zastosował obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE (dawny art. 253 WE), ponieważ nie zakwestionował tego, iż Komisja wykluczyła bez żadnego uzasadnienia możliwość zastosowania art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 2408/92. Co więcej, Sąd niesłusznie wychodzi z założenia, że okoliczność, iż Komisja zastąpiła w trakcie postępowania sądowego uzasadnienie podane w zaskarżonej decyzji całkiem nowym „wyjaśnieniem”, nie stanowi zmiany uzasadnienia w toku postępowania sądowego.

3)	Sąd naruszył prawo przy wykładni i zastosowaniu art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 2408/92, jako że nie uwzględnił praw podmiotu zarządzającego portem lotniczym i osób zamieszkałych w jego pobliżu.

4)

Sąd błędnie zinterpretował i zastosował zasadę niedyskryminacji. Naruszył on prawo, wykluczając ze swojej analizy prawa podmiotu zarządzającego portem lotniczym i osób zamieszkałych w jego pobliżu będących obywatelami Szwajcarii. Wbrew żądaniom przedstawionym w skardze odmówił on zbadania koniecznego charakteru środków. Sąd zastosował zbyt łagodnie wymóg uzasadnienia opartego na obiektywnych względach. W opinii Sądu interes polegający na faworyzowaniu strefy o turystycznym charakterze nie zasługuje na ochronę, gdyż gospodarcze interesy nie mogą stanowić obiektywnych względów uzasadniających.

5)

Badanie proporcjonalności przeprowadzone przez Sąd jest dotknięte poważnymi błędami prawnymi. Sąd przeinacza dowody. Nie wyjaśnia w pełni stanu faktycznego. Niezgodnie z przysługującym mu uprawnieniem kontrolnym zastępuje ustalenia faktyczne dokonane przez Komisję swoimi własnymi ustaleniami. Z naruszeniem prawo do bycia wysłuchanym opiera się na założeniach faktycznych, w których przedmiocie wnosząca odwołanie nie została wysłuchana.

6)	Przy badaniu mniej istotnych ograniczeń Sąd narusza reguły dotyczące rozkładu ciężaru dowodu oraz inne zasady.

7)	W ramach wywodów odnoszących się do alternatywnego środka w postaci kontyngentu hałasu Sąd przedstawia ewidentnie sprzeczne ze sobą argumenty.

---

(1)  Przypis tłumacza: chodzi o Umowę między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego podpisaną w dniu 21 czerwca 1999 r. w Luksemburgu (Dz.U. L 114, s. 73).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/27

---

Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-548/10)

()

2011/C 30/44

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i C. Egerer, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Komisja Europejska wnosi o orzeczenie, że:

—

Republika Austrii uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (1), nie ustanawiając lub nie informując w pełni o ustanowieniu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do transpozycji tej dyrektywy, oraz o

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 15 maja 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 108, s. 1.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/27

---

Skarga wniesiona w dniu 26 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-555/10)

()

2011/C 30/45

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braun i H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że przy wdrażaniu pierwszego pakietu kolejowego Republika Austrii uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 6 ust. 3 i załącznika II do dyrektywy 91/440/EWG w zmienionym brzmieniu oraz art. 4 ust. 2 i art. 14 ust. 2 dyrektywy 2001/14/WE;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uważa, że w Austrii nie dokonano prawidłowej transpozycji do prawa krajowego przewidzianej w dyrektywie niezależności zarządcy infrastruktury kolejowej.

Istniejąca w Austrii organizacja przedsiębiorstwa, które wypełnia istotne funkcje eksploatacji infrastruktury kolejowej i przedsiębiorstwa, które świadczy usługi transportu kolejowego, w postaci wspólnego holdingu jest zasadniczo dopuszczalna. Niemniej należy zagwarantować w udokumentowany sposób gospodarczą niezależność tych przedsiębiorstw od siebie.

W szczególności holding nie może sprawować kontroli nad spółką zależną, która pełni istotne funkcje w zakresie infrastruktury kolejowej. Nie zostało to zagwarantowane w Austrii. Niezależności zarządcy infrastruktury nie nadzoruje żaden niezależny organ, a konkurenci nie mają żadnej skutecznej możliwości zaskarżenia w przypadku uprzywilejowanego traktowania określonego przedsiębiorstwa.

Brak jest również wystarczających ustawowych i umownych regulacji stosunków między spółką holdingową a jej spółką zależną, która pełni istotne funkcje w zakresie infrastruktury kolejowej.

Zdaniem Komisji również liczne powiązania osobowe pomiędzy spółką holdingową a przedsiębiorstwami zależnymi, przykładowo pełnienie podwójnych funkcji w ich zarządach, pozwalają wątpić w gospodarczą niezależność. Konieczne jest wykluczenie personelu kierowniczego jednego przedsiębiorstwa na kilka lat z kierowniczych stanowisk w drugim przedsiębiorstwie. Ponadto mianowanie personelu kierowniczego podmiotu, któremu powierzono istotne funkcje, powinno odbywać się pod nadzorem niezależnego organu.

Poza tym konieczne jest przestrzenne i personalne rozdzielenie danych systemów informacyjnych, aby zapewnić przewidzianą niezależność przedsiębiorstwa, któremu powierzono istotne funkcje eksploatacji infrastruktury kolejowej.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/28

---

Skarga wniesiona w dniu 2 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-565/10)

()

2011/C 30/46

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Pardo Quintillán i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że — nie ustanawiając przepisów koniecznych do zapewnienia, aby aglomeracje — Chieti i Gissi (Abruzja), — Acri, Siderno, Bagnara Calabra, Bianco, Cassano allo Ionio, Castrovillari Crotone, Santa Maria del Cedro, Gioia Tauro, Lamezia Terme, Melito di Porto Salvo, Mesoraca, Montebello Ionico, Montepaone, Motta San Giovanni, Reggio Calabria, Rende, Rossano, Scalea, Sellia Marina, Soverato i Strongoli (Kalabria), — Afragola, Nola, Ariano Irpino, Avellino, Battipaglia, Benevento, Capaccio, Capri, Caserta, Mercato Sanseverino, Torre del Greco, Aversa, Ischia, Casamicciola Terme, Forio, Napoli Est, Napoli Nord, Napoli Ovest, Vico Equense, Salerno i Montesarchio (Kampania), — Cervignano del Friuli i Monfalcone (Friuli-Wenecja Julijska), — Frascati i Zagarolo (Lacjum), — Camisano, Genova, La Spezia, Riva Ligure, Sanremo i Ventimiglia (Liguria), — Tolentino (Marche), — Campobasso 1 i Isernia (Molise), — Manduria, Porto Cesareo, Supersano i Traviano (Apulia), — Follonica i Piombino (Toskania), — Misterbianco + inne, Paternò, Aci Catena, Adrano, Catania + inne, Giarre-Mascali-Riposto + inne, Caltagirone, Aci Castello, Acireale + inne, Belpasso, Biancavilla, Gravina di Catania, Tremestieri Etneo, San Giovanni La Punta, Caltanissetta-San Cataldo, Macchitella, Niscemi, Agrigento i peryferie, Favara, Palma di Montechiaro, Porto Empedocle, Sciacca, Cefalù, Carini + ASI Palermo, Monreale, Palermo + sąsiednie gminy, Santa Flavia, Augusta, Avola, Priolo Gargallo, Carlentini, Ragusa, Marina di Ragusa, Santa Croce Camerina, Vittoria, Scoglitti, Favignana, Marsala, Partanna 1 (Villa Ruggero), Capo d’Orlando, Giardini Naxos, Consortile Letojanni, Pace del Mela, Piraino, Roccalumera, Consortile Sant’Agata Militello, Consortile Torregrotta, Messina 1, Messina i Messina 6 (Sycylia), o liczbie mieszkańców ponad 15 000, które to aglomeracje odprowadzają ścieki komunalne do wód nieuważanych za „obszary wrażliwe” w rozumieniu art. 5 dyrektywy 91/271/EWG (1), były wyposażone w systemy zbierania zgodnie z art. 3 ust. 1 tiret pierwsze wspomnianej dyrektywy, — nie ustanawiając przepisów koniecznych do zapewnienia, aby w aglomeracjach — Gissi i Lanciano-Castel Frentano (Abruzja), — Acri, Siderno, Bagnara Calabra, Cassano allo Ionio, Castrovillari, Crotone, Melito di Porto Salvo, Montebello Ionico, Montepaone, Motta San Giovanni, Reggio Calabria i Rossano (Kalabria), — Ariano Irpino, Avellino, Battipaglia, Benevento, Capaccio, Capri, Caserta, Aversa, Ischia, Casamicciola Terme, Forio, Massa Lubrense, Napoli Est, Napoli Nord i Vico Equense (Kampania), — Trieste-Muggia-San Dorligo (Friuli-Wenecja Julijska), — Zagarolo (Lacjum), — Albenga, Borghetto Santo Spirito, Finale Ligure, Genova, Imperia, La Spezia, Margherita Ligure, Quinto, Rapallo, Recco i Riva Ligure (Liguria), — Campobasso 1 i Isernia (Molise), — Casamassima, Casarano, Manduria, Monte Sant’Angelo, Porto Cesareo, Salice Salentino, San Giovanni Rotondo, San Vito dei Normanni, Squinzano, Supersano i Vernole (Apulia), — Vicenza (Wenecja Euganejska), — Misterbianco + inne, Scordia-Militello Val di Catania, Palagonia, Aci Catena, Giarre-Mascali-Riposto + inne, Caltagirone, Aci Castello, Bronte, Acireale + inne, Belpasso, Gravina di Catania, Tremestieri Etneo, San Giovanni La Punta, Macchitella, Niscemi, Riesi, Agrigento i peryferie, Favara, Palma di Montechiaro, Menfi, Porto Empedocle, Ribera, Sciacca, Bagheria, Cefalù, Carini + ASI Palermo, Misilmeri, Monreale, Santa Flavia, Termini Imerese, Trabia, Augusta, Avola, Carlentini, Rosolini, Pozzallo, Ragusa, Modica, Scicli, Scoglitti, Campobello di Mazara, Castevetrano 1, Triscina Marinella, Trapani-Erice (Casa santa), Favignana, Marsala, Mazara del Vallo, Partanna 1 (Villa Ruggero), Barcellona Pozzo di Gotto, Capo d’Orlando, Furnari, Giardini Naxos, Consortile Letojanni, Pace del Mela, Piraino, Roccalumera, Consortile Sant’Agata Militello, Consortile Torregrotta, Gioiosa Marea, Messina 1, Messina 6, Milazzo, Patti i Rometta (Sycylia), o liczbie mieszkańców ponad 15 000, które to aglomeracje odprowadzają ścieki komunalne do wód nieuważanych za „obszary wrażliwe” w rozumieniu art. 5 dyrektywy 91/271/EWG, ścieki komunalne wprowadzane do systemów zbierania były poddawane odpowiedniemu oczyszczaniu przewidzianemu w art. 4 ust. 1 i 3 wspomnianej dyrektywy, — nie ustanawiając przepisów koniecznych do tego, aby oczyszczalnie ścieków komunalnych budowane w celu spełnienia wymagań art. 4-7 były projektowane, budowane, eksploatowane i utrzymywane w sposób zapewniający wystarczającą wydajność w każdych normalnych lokalnych warunkach klimatycznych oraz aby przy projektowaniu oczyszczalni były uwzględniane sezonowe zmiany ładunku w aglomeracjach — Gissi i Lanciano-Castel Frentano (Abruzja), — Acri, Siderno, Bagnara Calabra, Cassano allo Ionio, Castrovillari, Crotone, Melito di Porto Salvo, Montebello Ionico, Montepaone, Motta San Giovanni, Reggio Calabria i Rossano (Kalabria), — Ariano Irpino, Avellino, Battipaglia, Benevento, Capaccio, Capri, Caserta, Aversa, Ischia, Casamicciola Terme, Forio, Massa Lubrense, Napoli Est, Napoli Nord i Vico Equense (Kampania), — Trieste-Muggia-San Dorligo (Friuli-Wenecja Julijska), — Zagarolo (Lacjum), — Albenga, Borghetto Santo Spirito, Finale Ligure, Genova, Imperia, La Spezia, Margherita Ligure, Quinto, Rapallo, Recco i Riva Ligure (Liguria), — Casamassima, Casarano, Manduria, Monte Sant’Angelo, Porto Cesareo, Salice Salentino, San Giovanni Rotondo, San Vito dei Normanni, Squinzano, Supersano i Vernole (Apulia), — Vicenza (Wenecja Euganejska), — Misterbianco + inne, Scordia — Militello Val di Catania, Palagonia, Aci Catena, Giarre-Mascali-Riposto + inne, Caltagirone, Aci Castello, Bronte, Acireale + inne, Belpasso, Gravina di Catania, Tremestieri Etneo, San Giovanni La Punta, Macchitella, Niscemi, Riesi, Agrigento i peryferie, Favara, Palma di Montechiaro, Menfi, Porto Empedocle, Ribera, Sciacca, Bagheria, Cefalù, Carini + ASI Palermo, Misilmeri, Monreale, Santa Flavia, Termini Imerese, Trabia, Augusta, Avola, Carlentini, Rosolini, Pozzallo, Ragusa, Modica, Scicli, Scoglitti, Campobello di Mazara, Castevetrano 1, Triscina Marinella, Trapani-Erice (Casa santa), Favignana, Marsala, Mazara del Vallo, Partanna 1 (Villa Ruggero), Barcellona Pozzo di Gotto, Capo d’Orlando, Furnari, Giardini Naxos, Consortile Letojanni, Pace del Mela, Piraino, Roccalumera, Consortile Sant’Agata Militello, Consortile Torregrotta, Gioiosa Marea, Messina 1, Messina 6, Milazzo, Patti i Rometta (Sycylia), Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom nałożonym na nią w art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 1 i 3 w związku z załącznikiem 1 część B oraz w art. 10 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swojej skardze Komisja krytykuje to, że Włochy nie wykonały prawidłowo na niektórych obszarach swego terytorium krajowego dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych.

Komisja stwierdza najpierw różne naruszenia art. 3 ust. 1 tiret pierwsze i ust. 2 dyrektywy, zgodnie z którym państwa członkowskie były zobowiązane do zapewnienia, aby najpóźniej do dnia 31 grudnia 2000 r. wszystkie aglomeracje o liczbie mieszkańców ponad 15 000 były wyposażone w systemy zbierania ścieków komunalnych zgodne z wymogami ustalonymi w załączniku I [część] A. W różnych aglomeracjach położonych w regionach: Abruzja, Kalabria, Kampania, Friuli-Wenecja Julijska, Lacjum, Liguria, Molise, Apulia, Toskania i Sycylia objętych zakresem stosowania przepisu, o którym mowa, zobowiązanie to nie zostało spełnione w prawidłowy sposób.

Artykuł 4 ust. 1 i 3 wspomnianej dyrektywy przewiduje ponadto, że najpóźniej do dnia 31 grudnia 2000 r. państwa członkowskie powinny były zapewnić, aby w przypadku wszystkich zrzutów ścieków pochodzących z aglomeracji liczących ponad 15 000 mieszkańców ścieki komunalne, które są wprowadzane do systemów zbierania, były podane przed ich odprowadzeniem wtórnemu oczyszczaniu lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu zgodnie z wymogami przewidzianymi w załączniku I [część] B do tejże dyrektywy. Komisja stwierdziła brak poszanowania omawianego przepisu w szeregu aglomeracji położonych w regionach: Abruzja, Kalabria, Kampania, Friuli-Wenecja Julijska, Lacjum, Liguria, Molise, Apulia, Wenecja Euganejska i Sycylia. Brak poszanowania art. 4 dyrektywy pociąga za sobą w większości przypadków także naruszenie art. 10 wspomnianej powyżej dyrektywy, zgodnie z którym oczyszczalnie ścieków komunalnych powinny być projektowane, budowane, eksploatowane i utrzymywane w sposób zapewniający wystarczającą wydajność w normalnych lokalnych warunkach klimatycznych.

---

(1)  Dz.U. L 135, s. 40.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/30

---

Skarga wniesiona w dniu 13 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-582/10)

()

2011/C 30/47

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Yerell i B. Schöfer, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując w pełnym zakresie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 2008 r. w sprawie transportu lądowego towarów niebezpiecznych (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji w pełnym zakresie, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2008/68/WE upłynął w dniu 30 czerwca 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 260, s. 13.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/30

---

Postanowienie prezesa trzeciej izby Trybunału z dnia 16 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-383/08) (1)

()

2011/C 30/48

Język postępowania: włoski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 301 z 22.11.2008.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/31

---

Postanowienie prezesa trzeciej izby Trybunału z dnia 16 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-244/09) (1)

()

2011/C 30/49

Język postępowania: niemiecki

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 233 z 26.9.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/31

---

Postanowienie prezesa piątej izby Trybunału z dnia 25 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estonii

(Sprawa C-528/09) (1)

()

2011/C 30/50

Język postępowania: estoński

Prezes piątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 63 z 13.3.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/31

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 8 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-44/10) (1)

()

2011/C 30/51

Język postępowania: portugalski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 100 z 17.4.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/31

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 9 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-103/10) (1)

()

2011/C 30/52

Język postępowania: portugalski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 113 z 1.5.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/31

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 16 listopada 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Brussel — Belgia) — Belpolis Benelux SA przeciwko Belgische Staat

(Sprawa C-114/10) (1)

()

2011/C 30/53

Język postępowania: niderlandzki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 134 z 22.5.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/31

---

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 11 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-146/10) (1)

()

2011/C 30/54

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 5.6.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/32

---

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 8 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estonii

(Sprawa C-195/10) (1)

()

2011/C 30/55

Język postępowania: estoński

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/32

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 26 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estonii

(Sprawa C-231/10) (1)

()

2011/C 30/56

Język postępowania: estoński

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/33

---

Wyrok Sądu z dnia 7 grudnia 2010 r. — Frucona Košice przeciwko Komisji

(Sprawa T-11/07) (1)

(Pomoc państwa - Częściowe zwolnienie z zobowiązania podatkowego w ramach układu - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej)

2011/C 30/57

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Frucona Košice a.s. (Koszyce, Słowacja) (przedstawiciele: B. Hartnett, barrister, oraz adwokaci O.H. Geiss i A. Barger)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Martenczuk i K. Walkerová, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: St. Nicolaus-trade a.s. (Bratysława, Słowacja) (przedstawiciel: adwokat N. Smaho)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2007/254/WE z dnia 7 czerwca 2006 r. w sprawie pomocy państwa C-25/05 (ex NN 21/05) przyznanej przez Republikę Słowacką na rzecz Frucona Košice a.s. (Dz.U. L 112, s. 14).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Frucona Košice a.s. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 56 z 10.3.2007.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/33

---

Wyrok Sądu z dnia 7 grudnia 2010 r. — Fahas przeciwko Radzie

(Sprawa T-49/07) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki restrykcyjne mające na celu zwalczanie terroryzmu - Zamrożenie funduszy - Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Uzasadnienie - Skarga o zadośćuczynienie)

2011/C 30/58

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sofiane Fahas (Mielkendorf, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat F. Zillmer)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo M. Bishop, E. Finnegan i S. Marquardt, a następnie M. Bishop, J.P. Hix i E. Finnegan, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Włoska (przedstawiciele: I. Bruni, pełnomocnik, wspierana przez G. Albenzia, avvocato dello Stato)

Przedmiot

Po pierwsze, żądanie stwierdzenia częściowej nieważności ostatecznie decyzji Rady 2008/583/WE z dnia 15 lipca 2008 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzję 2007/868/WE (Dz.U. L 188, s. 21) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego, oraz nakazanie Radzie niewymieniania nazwiska skarżącego w swoich przyszłych decyzjach w braku prawomocnego orzeczenia sądowego, a po drugie, żądanie zadośćuczynienia.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.

2)	Sofiane Fahas pokrywa poza własnymi kosztami koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)	Republika Włoska pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/34

---

Wyrok Sądu z dnia 7 grudnia 2010 r. — Nute Partecipazioni i La Perla przeciwko OHIM — Worldgem Brands (NIMEI LA PERLA MODERN CLASSIC)

(Sprawa T-59/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy NIMEI LA PERLA MODERN CLASSIC - Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe la PERLA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Naruszenie renomy - Artykuł 8 ust. 5 i art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 5 i art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2011/C 30/59

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Nute Partecipazioni SpA, dawniej Gruppo La Perla SpA (Bolonia, Włochy) i La Perla Srl (Bolonia) (przedstawiciele: adwokaci R. Morresi i A. Dal Ferro)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo L. Rampini, następnie O. Montalto, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Worldgem Brands Srl, dawniej Worldgem Brands — Gestão e Investimentos Lda (Creazzo, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci V. Bilardo, M. Mazzitelli i C. Bacchini, avocats)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 listopada 2007 r. (sprawa R 537/2004-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Nute Partecipazioni SpA a Worldgem Brands Srl.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 19 listopada 2007 r. (sprawa R 537/2004-2) w zakresie, w jakim OHIM oddalił wniosek o unieważnienie i nakazał Nute Partecipazioni SpA poniesienie własnych kosztów.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	OHIM pokrywa własne koszty oraz 90 % kosztów poniesionych przez Nute Partecipazioni i La Perla Srl w związku z postępowaniem przed Sądem oraz całość kosztów Nute Partecipazioni poniesionych przez nią w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

4)	Nute Partecipazioni i La Perla ponoszą 10 % własnych kosztów poniesionych w związku z postępowaniem przed Sądem.

5)	Worldgem Brands Srl ponosi własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 92 z 12.4.2008.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/34

---

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. — Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-69/08) (1)

(Zbliżanie ustawodawstw - Dyrektywa 2001/18/WE - Przepisy krajowe stanowiące odstępstwo od środka harmonizującego - Decyzja odrzucająca Komisji - Brak notyfikacji w terminie 6 miesięcy przewidzianym w art. 95 ust. 6 akapit pierwszy WE)

2011/C 30/60

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: początkowo M. Dowgielewicz, następnie M. Dowgielewicz, B. Majczyna i M. Jarosz, a w końcu M. Szpunar, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Patakia, C. Zadra i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Czeska (przedstawiciel: M. Smolek, pełnomocnik); Republika Grecka (przedstawiciele: A. Samoni-Rantou i M. Tassopoulou, pełnomocnicy); Republika Austrii (przedstawiciele: początkowo E. Riedl, następnie E. Riedl i C. Pesendorfer, a w końcu E. Riedl, C. Pesendorfer, G. Hesse i M. Fruhmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2008/62/WE z dnia 12 października 2007 r. dotyczącej art. 111 i 172 polskiego projektu ustawy Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowanych, zgłoszonego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z art. 95 ust. 5 WE jako odstępstwo od przepisów dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie (Dz.U. 2008, L 16, s. 17).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji 2008/62/WE z dnia 12 października 2007 r. dotyczącej art. 111 i 172 polskiego projektu ustawy Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowanych, zgłoszonego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z art. 95 ust. 5 WE jako odstępstwo od przepisów dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Rzeczpospolitą Polską.

3)	Republika Czeska, Republika Grecka i Republika Austrii pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 92 z 12.4.2008.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/35

---

Wyrok Sądu z dnia 7 grudnia 2010 r. — Komisja przeciwko Commune de Valbonne

(Sprawa T-238/08) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Umowa w przedmiocie badań i edukacji dotycząca projektu wymiany szkolnej pomiędzy miastem Valbonne (Francja) i prowincją Di Ascoli Piceno (Włochy) - Żądanie zwrotu zaliczki)

2011/C 30/61

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo L. Escobar Guerrero, następnie F. Dintilhac i A. Sauka, pełnomocnicy, wspierani przez E. Bouttiera, adwokata)

Strona pozwana: Commune de Valbonne (Francja) (przedstawiciele: B. Rapp-Jung, adwokat)

Przedmiot

Skarga oparta na klauzuli arbitrażowej w rozumieniu art. 238 WE o zasądzenie od commune de Valbonne zwrotu zaliczek, wypłaconych przez Wspólnotę Europejską wraz z odsetkami za zwłokę w ramach umowy Valaspi MM 1027 z dnia 29 grudnia 1997 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 223 z 30.8.2008.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/35

---

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. — Tresplain Investments przeciwko OHIM — Hoo Hing (Golden Elephant Brand)

(Sprawa T-303/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny wspólnotowy znak towarowy Golden Elephant Brand - Niezarejestrowany graficzny krajowy znak towarowy GOLDEN ELEPHANT - Względna podstawa odmowy rejestracji - Odesłanie do prawa krajowego, któremu podlega wcześniejszy znak towarowy - Istniejące w systemie common law powództwo oparte na bezprawnym używaniu nazwy (action for passing off) - Artykuł 74 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 76 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Artykuł 73 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009) - Artykuł 8 ust. 4 i art. 52 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 4 i art. 53 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009) - Nowe zarzuty - Artykuł 48 § 2 regulaminu postępowania)

2011/C 30/62

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tresplain Investments Ltd (Tsing Yi, Hong Kong, Chiny) (przedstawiciel: D. McFarland, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Novais Gonçalves, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Hoo Hing Holdings Ltd (Romford, Essex, Royaume-Uni) (przedstawiciel: M. Edenborough, barrister)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 maja 2008 r. (sprawa R 889/2007-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Hoo Hing Holdings Ltd a Tresplain Investments Ltd.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)

Żądania Hoo Hing Holdings Ltd mające na celu stwierdzenie częściowej nieważności i zmianę decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 7 maja 2008 r. (sprawa R 889/2007-1) dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Hoo Hing Holdings a Tresplain Investments Ltd, zostają częściowo oddalone i częściowo odrzucone.

3)	Tresplain Investments pokrywa koszty własne, koszty poniesione przez OHIM oraz połowę kosztów poniesionych przez Hoo Hing Holdings. Hoo Hing Holdings ponosi połowę kosztów własnych.

---

(1)  Dz.U. C 260 z 11.10.2008.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/36

---

Wyrok Sądu z dnia 10 grudnia 2010 r. — Ryanair przeciwko Komisji

(Sprawy połączone od T-494/08 do T-500/08 i T-509/08) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące postępowań kontrolnych w sprawie pomocy państwa - Dorozumiana odmowa dostępu - Wyraźna odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony celu kontroli, dochodzenia czy audytu - Obowiązek dokonania konkretnej analizy każdego dokumentu)

2011/C 30/63

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida i I.-G. Metaxas-Maragkidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. O’Reilly i P. Costa de Oliveira, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności dorozumianych decyzji Komisji odmawiających udzielenia skarżącej dostępu do pewnych dokumentów dotyczących postępowań kontrolnych w sprawie pomocy państwa, która miała być przyznana przez podmioty zarządzające portami lotniczymi w Aarhus (Dania) (sprawa T-494/08), w Alghero (Włochy) (sprawa T-495/08), w Berlinie-Schönefeld (Niemcy) (sprawa T-496/08), we Frankfurcie-Hahn (Niemcy) (sprawa T-497/08), w Lubece-Blankensee (Niemcy) (sprawa T-498/08), w Pau-Béarn (Francja) (sprawa T-499/08), w Tampere-Pirkkala (Finlandia) (sprawa T-500/08) i w Bratysławie (Słowacja) (sprawa T-509/08), a także, tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenia nieważności późniejszych wyraźnych decyzji odmawiających dostępu do wymienionych dokumentów.

Sentencja

1)	Sprawy T-494/08, T-495/08, T-496/08, T-497/08, T-498/08, T-499/08, T-500/08 i T-509/08 zostają połączone w celu wydania niniejszego wyroku.

2)	Skargi w sprawach T-494/08, T-495/08, T-499/08, T-500/08 i T-509/08 są niedopuszczalne w zakresie, w jakim zostały wniesione przeciw dorozumianym decyzjom odmawiającym dostępu do dokumentów.

3)	Umarza się postępowania w sprawach T-496/08, T-497/08 i T-498/08 w zakresie, w jakim zostały wniesione przeciw dorozumianym decyzjom odmawiającym dostępu do dokumentów.

4)	Skargi zostają oddalone w pozostałym zakresie.

5)	Ryanair Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania w sprawach T-494/08, T-495/08, T-499/08, T-500/08 i T-509/08.

6)	Komisja Europejska pokryje własne koszty a także koszty poniesione przez Ryanair Ltd w sprawach T-496/08, T-497/08 i T-498/08.

---

(1)  Dz.U. C 32 z 7.2.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/36

---

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. — Komisja przeciwko Strack

(Sprawa T-526/08 P) (1)

(Odwołanie - Odwołanie wzajemne - Służba publiczna - Urzędnicy - Nabór - Ogłoszenie o wakacie - Odrzucenie kandydatury - Powołanie na stanowisko szefa wydziału - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Interes prawny - Skarga o odszkodowanie - Krzywda)

2011/C 30/64

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Krämer i B. Eggers, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Guido Strack (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Tettenborn)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 25 września wydanego w sprawie F-44/05 Strack przeciwko Komisji (dotychczas niepublikowanego w Zbiorze) zmierzające do uchylenia w części tego wyroku.

Sentencja

1)	Punkty 1, 2, 3, 5 i 6 sentencji wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 25 września 2008 r. wydanego w sprawie F-44/05 Strack przeciwko Komisji zostają uchylone.

2)	W pozostałym zakresie odwołanie wzajemne zostaje oddalone.

3)

Sprawa zostaje przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej do ponownego rozpoznania w celu wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności decyzji o powołaniu pana A na stanowisko szefa wydziału „Zaproszenia do składania ofert” Urzędu Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich i decyzji o odrzuceniu kandydatury Guido Stracka na to samo stanowisko, w przedmiocie żądania zadośćuczynienia za krzywdę jakoby doznaną przez G. Stracka, którego wysokość miałaby zostać określona na kwotę 2 000 EUR oraz w przedmiocie kosztów.

4)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zostaje odroczone do czasu wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

---

(1)  Dz.U C 44 z 21.2.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/37

---

Wyrok Sądu z dnia 25 listopada 2010 r. — Vidieffe przeciwko OHIM — Ellis International Group (GOTHA)

(Sprawa T-169/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego GOTHA - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy gotcha - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2011/C 30/65

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Vidieffe Srl (Bolonia, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Lamandini, D. De Pasquale i M. Pappalardo)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Bullock, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Perry Ellis International Group Holdings, Ltd (Nassau, Bahamy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 12 lutego 2009 r. (sprawa R 657/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Perry Ellis International Group Holdings, Ltd a Vidieffe Srl.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 12 lutego 2009 r. (sprawa R 657/2008-1) w zakresie, w jakim uchyla ona decyzję Wydziału Sprzeciwów OHIM w części dotyczącej odrzucenia sprzeciwu dotyczącego z jednej strony „towarów ze skóry i imitacji skóry, wyrobów z tych materiałów nieujętych w innych klasach; waliz i toreb podróżnych; parasolek, parasoli i lasek”, należących do klasy 18, z drugiej zaś wszystkich towarów należących do klasy 25.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	OHIM pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Vidieffe Srl.

---

(1)  Dz.U. C 141 z 20.6.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/37

---

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. — Wilo przeciwko OHIM (Oszlifowana obudowa silnika elektrycznego i przedstawienie ścianek szlifu w kolorze zielonym)

(Sprawy połączone T-253/09 i T-254/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie trójwymiarowego znaku towarowego - Oszlifowana obudowa silnika elektrycznego - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego ścianki szlifu w kolorze zielonym - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2011/C 30/66

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Wilo SE (Dortmund, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat G. Braun)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowego i wzory) (przedstawiciele: B. Schmidt i P. Quay, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzje Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 marca 2009 r. (sprawy R 1184/2008-1 i R 1196/2008-1) dotyczące rejestracji oznaczenia trójwymiarowego tworzonego przez kształt oszlifowanej obudowy silnika elektrycznego i oznaczenia graficznego przedstawiającego ścianki szlifu w kolorze zielonym.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wilo SE zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 205 z 29.8.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/37

---

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. — Fédération internationale des logis przeciwko OHIM (Przedstawienie wypukłego kwadratu w kolorze zielonym)

(Sprawa T-282/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego wypukły kwadrat w kolorze zielonym - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 30/67

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fédération internationale des logis (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat B. Brisset)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 kwietnia 2009 r. (sprawa R 1511/2008-1) dotyczącą rejestracji wypukłego kwadratu w kolorze zielonym jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fédération internationale des logis zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/38

---

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. — Earle Beauty przeciwko OHIM (NATURALLY ACTIVE)

(Sprawa T-307/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego NATURALLY ACTIVE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak samoistnego charakteru odróżniającego - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 30/68

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Liz Earle Beauty Co. Ltd (Ryde, Wyspa Wight, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: początkowo M. Cover, następnie K. O’Rourke, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 maja 2009 r. (sprawa R 27/2009-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego NATURALLY ACTIVE jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 11 maja 2009 r. (sprawa R 27/2009-2) w zakresie dotyczącym odmowy rejestracji w charakterze wspólnotowego znaku towarowego oznaczenia słownego NATURALLY ACTIVE dla woreczków do prania, kosmetyczek i zestawów kosmetycznych, toreb plażowych, torebek damskich, torebek z paskiem na ramię, woreczki i worki ze sznureczkiem, portmonetek, portfeli, kuferków, kosmetyczek, toreb z materiału, etui na lusterka, należące do klasy 18 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Liz Earle Beauty Co. Ltd pokrywa koszty własne oraz dwie trzecie kosztów poniesionych przez OHIM. Ten ostatni pokrywa jedną trzecią kosztów własnych.

---

(1)  Dz.U. C 244 z 10.10.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/38

---

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. — Fédération internationale des logis przeciwko OHIM (odcień brązowego)

(Sprawa T-329/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego obejmującego odcień brązowego - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 30/69

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fédération internationale des logis (Paryż, Francja) (przedstawiciele: początkowo adwokat C. Champagner Katz, następnie adwokat B. Brisset)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołanie od decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 czerwca 2009 r. (sprawa R 202/2009-1) dotyczącej rejestracji odcienia brązowego jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fédération internationale des logis zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 267 z 7.11.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/39

---

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 25 listopada 2010 r. — United Phosphorus przeciwko Komisji

(Sprawa T-95/09 R III)

(Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego - Dyrektywa 91/414/EWG - Decyzja dotycząca niewłączenia napropamidu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG - Przedłużenie środka w zakresie zawieszenia wykonania)

2011/C 30/70

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: United Phosphorus Ltd (Warrington, Cheshire, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: C. Mereu i K. Van Maldegem, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Parpala i N. Rasmussen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o przedłużenie środka w zakresie zawieszenia wykonania decyzji Komisji z dnia 7 listopada 2008 r. dotyczącej niewłączenia napropamidu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję (Dz.U. L 326, s. 35).

Sentencja

1)

Obowiązywanie środka w zakresie zawieszenia wykonania ustanowionego w pkt 1 postanowienia prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 28 kwietnia 2009 r. w sprawie T-95/09 R United Phosphorus przeciwko Komisji (dotychczas niepublikowanego w Zbiorze) zostaje przedłużone do dnia 31 grudnia 2011 r., przy czym nie może ono wykroczyć poza datę ogłoszenia orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, jeśli nastąpi ono przed tym dniem.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/39

---

Postanowienie Sądu z dnia 24 listopada 2010 r. — Concord Power Nordal przeciwko Komisji

(Sprawa T-317/09) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rynek wewnętrzny gazu ziemnego - Artykuł 22 dyrektywy 2003/55/WE - Pismo Komisji, w którym żąda ona od organu regulacji zmiany jego decyzji w sprawie przyznania odstępstwa - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

2011/C 30/71

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Concord Power Nordal GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: C. von Hammerstein, C.S. Schweer i C. Wünschmann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Wilms, O. Beynet i B. Schima, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: OPAL NEL Transport GmbH (Kassel, Niemcy) (przedstawiciele: U. Quack i O. Fleischmann, adwokaci)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji zawartej, zdaniem skarżącej, w piśmie Komisji z dnia 12 czerwca 2009 r. skierowanym do Bundezsnetzagentur (niemieckiego organu regulacji) na podstawie art. 22 ust. 4 dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE (Dz.U. L 176, s. 57).

Sentencja

1)	Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie wniosków o zachowanie poufności złożonych przez Concord Power Nordal GmbH.

2)	Skarga zostaje oddalona.

3)	Concord Power Nordal pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)	OPAL NEL Transport GmbH pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 267 z 7.11.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/39

---

Postanowienie Sądu z dnia 24 listopada 2010 r. — RWE Transgas przeciwko Komisji

(Sprawa T-381/09) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rynek wewnętrzny gazu ziemnego - Artykuł 22 dyrektywy 2003/55/WE - Pismo Komisji, w którym żąda ona od organu regulacji zmiany jego decyzji w sprawie przyznania odstępstwa - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

2011/C 30/72

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: RWE Transgas a.s. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciele: początkowo W. Deselaers, D. Seeliger i S. Einhaus, a następnie W. Deselaers, D. Seeliger, S. Einhaus i T. Weck, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Wilms, O. Beynet i B. Schima, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Republika Czeska (przedstawiciel: M. Smolek, pełnomocnik)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji zawartej, zdaniem skarżącej, w piśmie Komisji z dnia 12 czerwca 2009 r. skierowanym do Bundezsnetzagentur (niemieckiego organu regulacji) na podstawie art. 22 ust. 4 dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE (Dz.U. L 176, s. 57).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	RWE Transgas a.s. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Czeska pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 297 z 5.12.2009.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/40

---

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2010 r. — Islamic Republic of Iran Shipping Lines i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-489/10)

()

2011/C 30/73

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Islamic Republic of Iran Shipping Lines (Teheran, Iran), Bushehr Shipping Co. Ltd (Valetta, Malta), Cisco Shipping Company Limited (Seul, Korea Południowa), Hafize Darya Shipping Lines (HDSL) (Teheran, Iran), Irano Misr Shipping Co. (Teheran, Iran), Irinvestship Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo), IRISL (Malta) Ltd (Sliema, Malta), IRISL Club (Teheran, Iran), IRISL Europe GmbH (Hamburg) (Hamburg, Niemcy), IRISL Marine Services and Engineering Co. (Teheran, Iran), IRISL Multimodal Transport Company (Teheran, Iran), ISI Maritime Ltd (Malta) (Valletta, Malta), Khazer Shipping Lines (Bandar Anzali) (Gilan, Iran), Leadmarine (Singapur), Marble Shipping Ltd (Malta) (Sliema, Malta), Safiran Payam Darya Shipping Lines (SAPID) (Teheran, Iran), Shipping Computer Services Co. (SCSCOL) (Teheran, Iran), Soroush Saramin Asatir (SSA) (Teheran, Iran), South Way Shipping Agency Co. Ltd (Teheran, Iran), Valfajr 8th Shipping Line Co. (Teheran, Iran) (przedstawiciele: F. Randolph, M. Lester, barristers, i M. Taher, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (1) i decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (2) w zakresie, w jakim środki te dotyczą skarżących;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie skarżące, spółki żeglugowe z siedzibami w Iranie, Zjednoczonym Królestwie, na Malcie, w Niemczech, Singapurze i Korei Południowej, wnoszą o stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady nr 668/2010 oraz decyzji Rady 2010/413/WPZiB w zakresie, w jakim zostały one umieszczone w wykazie osób fizycznych i prawnych, podmiotów i organów, których fundusze i zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu zgodnie z tymi przepisami.

Skarżące podnoszą cztery zarzuty na poparcie swoich żądań.

Po pierwsze, skarżące twierdzą, że zaskarżone środki zostały przyjęte z naruszeniem przysługującego skarżącym prawa do obrony i ich prawa do skutecznej ochrony sądowej, jako że nie przewidują one procedury powiadamiania skarżących o dowodach, na których opiera się decyzja o zamrożeniu ich aktywów, ani procedury umożliwiającej im przedstawienie istotnych uwag na temat tych dowodów. Ponadto skarżące uważają, że podane w rozporządzeniu i decyzji powody obejmują ogólnikowe, nieuzasadnione i mgliste zarzuty dotyczące zachowania w odniesieniu do tylko dwóch skarżących. W odniesieniu do pozostałych skarżących nie przedstawiono innych dowodów ani informacji poza zarzutami niesprecyzowanego związku z pierwszą skarżącą. Zdaniem skarżących Rada nie przekazała wystarczających informacji, aby umożliwić im skuteczne przedstawienie ich poglądów w odpowiedzi, co nie pozwala Trybunałowi ocenić, czy decyzja i ocena Rady miały solidne podstawy i opierały się na przekonujących dowodach.

Po drugie, skarżące podnoszą, że Rada nie przedstawiła wystarczających powodów objęcia ich zaskarżonymi środkami z naruszeniem swojego obowiązku jasnego przedstawienia rzeczywistych i konkretnych powodów uzasadniających jej decyzję, w tym konkretnych zindywidualizowanych powodów, które skłoniły ją do uznania, że skarżące wspierały rozprzestrzenianie materiałów jądrowych.

Po trzecie, skarżące twierdzą, że zaskarżone środki stanowią nieuzasadnione i nieproporcjonalne ograniczenie przysługującego im prawa własności i swobody prowadzenia działalności gospodarczej. Środki zamrażające aktywa mają znaczny i długotrwały wpływ na ich prawa podstawowe. Skarżące podnoszą, że objęcie ich tymi środkami nie jest racjonalnie związane z celem zaskarżonego rozporządzenia i zaskarżonej decyzji, gdyż zarzuty wobec skarżących nie dotyczą rozprzestrzeniania materiałów jądrowych. W każdym razie Rada nie wykazała, że całkowite zamrożenie aktywów jest najmniej uciążliwym środkiem zapewniającym osiągnięcie takiego celu ani że sama znaczna szkoda wyrządzana skarżącym jest uzasadniona i proporcjonalna.

Po czwarte, skarżące twierdzą, że Rada dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, stwierdzając, że w odniesieniu do skarżących zostały spełnione w zaskarżonym rozporządzeniu i w zaskarżonej decyzji kryteria wskazania. Żadne zarzuty przeciwko którejkolwiek ze skarżących nie dotyczą rozpowszechniania materiałów jądrowych lub broni. Samo twierdzenie, że niektóre ze skarżących należą do pierwszej skarżącej lub są przez nią kontrolowane, lub są jej przedstawicielami, nie wystarcza do tego, by spełnić te kryteria. Z tego względu w opinii skarżących Rada nie dokonała oceny rzeczywistej sytuacji.

---

(1)  Dz.U. L 195, s. 25.

(2)  Dz.U. L 195, s. 39.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/41

---

Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2010 r. — Confortel Gestión przeciwko OHIM — Homargrup (CONFORTEL AQUA 4)

(Sprawa T-521/10)

()

2011/C 30/74

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Confortel Gestión, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: I. Valdelomar Serrano)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Homargrup SA (Santa Susana, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 5 sierpnia 2010 r. w sprawie R 1359/2009-2 i w konsekwencji dokonanie rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 5 276 951„CONFORTEL Aqua 4” we wszystkich zgłoszonych klasach; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „CONFORTEL Aqua 4” dla usług z klas 41, 43 i 44

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Homargrup, SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólnotowy słowny znak towarowy „AQUA” oraz wspólnotowy graficzny znak towarowy „A AQUA HOTEL” oraz hiszpańskie słowne znaki towarowe „AQUAMARINA” i „AQUATEL” oraz hiszpański graficzny znak towarowy „AQUAMAR” dla usług z klasy 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/41

---

Skarga wniesiona w dniu 12 listopada 2010 r. — Google przeciwko OHIM — Giersch Ventures (GMail)

(Sprawa T-527/10)

()

2011/C 30/75

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Google, Inc. (Wilmington, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci M. Kinkeldey i A. Bognár)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Giersch Ventures LLC (Los Angeles, Stany Zjednoczone)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 8 września 2010 r. w sprawie R 342/2010-4; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towary „GMail” dla towarów i usług z klas 9, 38 i 42 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 5685136

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Giersch Ventures LLC

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy nr 30666860 „G-mail” dla m.in. towarów i usług z klas 9, 38 i 42; zarejestrowany w Niemczech graficzny znak towarowy nr 30025697 „G-mail … und die Post geht richtig ab” dla usług z klas 38, 39 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja narusza art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 ze względu na popełnienie przez Izbę Odwoławczą błędu: i) przy porównaniu pod względem wizualnym spornego znaku towarowego i wcześniejszego znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie; ii) poprzez niewzięcie pod uwagę sposobu postrzegania przez dane kręgi konsumentów; iii) poprzez założenie, że elementy słowne złożonych znaków towarowych są zawsze bardziej znaczące niż elementy wizualne, oraz poprzez pominięcie orzecznictwa w tym zakresie; iv) poprzez stwierdzenie, że wcześniejszy znak towarowy w całości nie może być uznany za samoistnie słaby; i v) poprzez stwierdzenie, że argumenty strony skarżącej co do znaczenia porównania znaków towarowych pod względem wizualnym w stosunku do porównania pod względem fonetycznym są nieprzekonujące.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/42

---

Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2010 r. — Truvo Belgium przeciwko OHIM — AOL (TRUVO)

(Sprawa T-528/10)

()

2011/C 30/76

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Truvo Belgium (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciel: adwokat O. van Haperen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: AOL LLC (Dulles, Stany Zjednoczone)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 31 sierpnia 2010 r. w sprawie R 893/2009-2; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „TRUVO” dla towarów i usług z klas 16, 35, 38 i 41 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 5632948

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: AOL LLC

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny wspólnotowy znak towarowy nr 4756169 „TRUVO” dla usług z klasy 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu i odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego dla całej klasy 38

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja narusza art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 ze względu na popełnienie przez Izbę Odwoławczą błędu przy: i) porównaniu oznaczeń pod względem wizualnym i fonetycznym; ii) porównaniu oznaczeń, jako że Izba Odwoławcza odmówiła przypisania jakiegokolwiek znaczenia znakowi towarowemu strony wnoszącej sprzeciw; iii) porównaniu usług; i iv) ocenie właściwego kręgu odbiorców.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/42

---

Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2010 r. — Reber przeciwko OHIM — Klusmeier (Wolfgang Amadeus Mozart PREMIUM)

(Sprawa T-530/10)

()

2011/C 30/77

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Reber Holding GmbH & Co. KG (Bad Reichenhall, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spuhler i M. Geitz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Anna Klusmeier (Bielefeld, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 września 2010 r. w sprawie R 363/2008-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Poprzednik prawny Anny Klusmeier

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Wolfgang Amadeus Mozart PREMIUM” dla towarów z klas 30 i 32

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Zarejestrowane w Niemczech graficzne znaki towarowe zawierające element słowny „W. Amadeus Mozart” dla następujących towarów i usług: wypieki, wyroby cukiernicze, wyroby czekoladowe i słodycze, działalność w dziedzinie usług żywieniowych w ramach kawiarni i cukierni

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 42 ust. 2 zdanie pierwsze w związku z art. 42 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ przedstawione przez skarżącą dokumenty dotyczące używania zawierają konkretne informacje na temat formy sposobu używania wcześniejszego znaku towarowego „W. Amadeus Mozart”. Naruszenie art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ zostało dowiedzione, że znaki towarowe, na które powołano się w sprzeciwie, są używane w zgodzie z funkcjami znaku towarowego.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/43

---

Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2010 r. — Häfele przeciwko OHIM (Vorfront)

(Sprawa T-531/10)

()

2011/C 30/78

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Häfele GmbH & Co. KG (Nagold, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Eck i J. Dönch)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 września 2010 r. w sprawie R 570/2010-1;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Vorfront” dla towarów z klas 6, 7, 19 i 20.

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ zgłoszony znak towarowy ma charakter odróżniający i nie jest czysto opisowy.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2010 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/43

---

Skarga wniesiona w dniu 13 listopada 2010 r. — Cosepuri przeciwko EFSA

(Sprawa T-532/10)

()

2011/C 30/79

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Cosepuri Soc. coop. p.a. (Bolonia, Włochy) (przedstawiciel: F. Fiorenza, avvocato)

Strona pozwana: Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności odmowy udzielonej spółce Cosepuri w dniu 15 września 2010 r. w zakresie dostępu do dokumentów,

—	nakazanie EFSA udzielenia dostępu do dokumentów uznanych za poufne,

—	obciążenie EFTA kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca w niniejszej sprawie, będąca też skarżącą w sprawie T-339/10 (1) Cosepuri przeciwko EFTA, wnosi skargę na decyzję Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFTA) z dnia 15 września 2010 r. dotyczącą przetargu CFT/EFSA/FIN/2010/01 (ogłoszenie o zamówieniu 2010/S 51-074689), którego przedmiotem są usługi przewozu we Włoszech i w Europie, zakończonego powierzeniem zamówienia innemu przedsiębiorstwu.

W zaskarżonej decyzji EFSA odmówił dostępu do pewnych dokumentów dotyczących przetargu, a w szczególności do dokumentów dotyczących wymogów dopuszczenia i oceny najkorzystniejszej ekonomicznie oferty.

Na poparcie swych żądań skarżąca wskazuje na naruszenie mających zastosowanie przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. (2), rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. (3) oraz naruszenie obowiązku uzasadnienia decyzji, zasady przejrzystości i prawa dostępu do dokumentów. W ostatniej kolejności skarżąca wskazuje na nadużycie władzy.

Skarżąca podnosi w szczególności, że pozwany urząd nie wskazał szkody, którą poniósłby podmiot, któremu udzielono zamówienia na skutek przyznania dostępu do wnioskowanych dokumentów oraz brak uzasadnienia częściowej odmowy dostępu, jako że w świetle przetargu chodziło od dane porównawcze, zawarte w dokumentach udostępnionych w postępowaniu przetargowym przez konkurentów, a zatem wyłączone z zakresu zastrzeżonych informacji handlowych. Ponadto, skarżąca wnosi o połączenie niniejszej sprawy z zawisłą wcześniej przed Sądem sprawą T-339/10.

---

(1)  Dz. U. C 288, s. 47.

(2)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz. U. L 248, s. 1).

(3)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz. U. L 145, s. 43).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/44

---

Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2010 r. — DTS Distribuidora de Televisión Digital przeciwko Komisji

(Sprawa T-533/10)

()

2011/C 30/80

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: DTS Distribuidora de Televisión Digital, SA (Tres Cantos, Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: H. Brokelmann, adwokat oraz M. Ganino, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4925 wersja ostateczna z dnia 20 lipca 2010 oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca w ramach niniejszego postępowania, operator płatnej telewizji satelitarnej, kwestionuje decyzję Komisji C(2010) 4925 wersja ostateczna z dnia 20 lipca 2010 r., „w sprawie programu pomocy państwa nr C 38/2009 (ex NN 58/2009), który Hiszpania zamierza wdrożyć na rzecz Corporación de Radio y Televisión Española (RTVE)” uznającą omawiany program zmieniony ustawą 8/2009 z dnia 28 sierpnia w sprawie finansowania Corporación de Radio y Televisión Española za zgodny ze wspólnym rynkiem bez konieczności rozpatrywania środków jego finansowania.

Zdaniem skarżącej Komisja nie mogła udzielić zgody na omawiany program pomocy nie rozpatrując środków finansowania wprowadzonych wyżej wymienioną ustawą, a w szczególności podatku w wysokości 1,5 % od przychodów brutto z użytkowania uzyskanych przez nadawców usług płatnej telewizji.

Skarżąca opiera swe żądania na następujących zarzutach:

—

naruszenie prawa z uwagi na to, że Komisja udzieliła pozwolenia na sporną pomoc nie rozpatrując sposobu jej finansowania. W tym względzie skarżąca twierdzi, że, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, badanie pomocy nie może być oddzielone od badania jej sposobu finansowania, jeśli stanowi on integralną część pomocy i że w niniejszym przypadku podatek w wysokości 1,5 % od przychodów brutto z użytkowania uzyskanych przez usługodawców świadczących usługi płatnej telewizji stanowi integralną część programu pomocy, dlatego też Komisja powinna była ocenić go łącznie z pomocą.

—

naruszenie art. 106 ust. 2 TFUE poprzez zatwierdzenie przez Komisję programu pomocy, który jest sprzeczny z zasadą proporcjonalności ze względu na to, że podatki służące do jego finansowania wywołują poważne zakłócenia konkurencji na rynku nabywania programów telewizyjnych i na rynku telewidzów będącym rynkiem niższego szczebla, sprzecznie z interesem ogólnym.

—

naruszenie art. 49 i 63 TFUE. Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła wymienione postanowienia w zakresie, w jakim sposób finansowania ogranicza swobodę przedsiębiorczości i swobodny przepływ kapitału czyniąc mniej atrakcyjnym wykonywanie tych swobód przez operatorów oferujących usługi telewizji płatnej i innych inwestorów mających siedzibę w innych państwach członkowskich.

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/45

---

Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2010 r. — Organismos Kypriakis Galaktokomikis Viomichanias przeciwko OHIM — Garmo (GAZI Hellim)

(Sprawa T-534/10)

()

2011/C 30/81

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Organismos Kypriakis Galaktokomikis Viomichanias (Lefkosia, Cypr) (przedstawiciele: adwokaci C. Milbradt i H. Van Volxem)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Garmo AG (Stuttgart, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 20 września 2010 r. w sprawie R 794/2009-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Garmo AG

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „HELLIM” dla towarów z klasy 29

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólny słowny znak towarowy „HALLOUMI” dla towarów z klasy 29

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ kolidujące ze sobą znaki towarowe są podobne i w ich przypadku istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, jak również naruszenie art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ skarżąca powinna była uzyskać możliwość udzielenia odpowiedzi na argumenty przedstawione przez drugą stronę postępowania odwoławczego.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/45

---

Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2010 r. — Organismos Kypriakis Galaktokomikis Viomichanias przeciwko OHIM — Garmo (GAZI Hellim)

(Sprawa T-535/10)

()

2011/C 30/82

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Organismos Kypriakis Galaktokomikis Viomichanias (Lefkosia, Cypr) (przedstawiciele: adwokaci C. Milbradt i H. Van Volxem)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Garmo AG (Stuttgart, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 20 września 2010 r. w sprawie R 1497/2009-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Garmo AG

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „GAZI Hellim” dla towarów z klasy 29

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólny słowny znak towarowy „HALLOUMI” dla towarów z klasy 29

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ kolidujące ze sobą znaki towarowe są podobne i w ich przypadku istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/46

---

Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2010 r. — Kessel przeciwko OHIM — Janssen-Cilag (Premeno)

(Sprawa T-536/10)

()

2011/C 30/83

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Kessel Marketing & Vertriebs GmbH (Mörfelden-Walldorf, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Bund)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Janssen-Cilag GmbH (Neuss, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 21 września 2010 r. w sprawie R 708/2010-4;

—	obciążenie strony pozwanej i interwenienta kosztami postępowania zgodnie z art. 87 § 2 i 5 regulaminu postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Premeno” dla towarów z klasy 5

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Janssen-Cilag GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy „Pralino” dla towarów z klasy 5

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ dowód używania znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie, został przedstawiony w sposób niewłaściwy. Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

Ponadto skarżąca kwestionuje wykluczenie dopuszczalności ograniczenia wykazu towarów i usług.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/46

---

Skarga wniesiona w dniu 26 listopada 2010 r. — Adamowski przeciwko OHIM — Fagumit (Fagumit)

(Sprawa T-537/10)

()

2011/C 30/84

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ursula Adamowski (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat D. von Schultz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Fabryka Węży Gumowych i Tworzyw Sztucznych Fagumit Sp. z o.o. (Wolbrom, Polska)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 września 2010 r. w sprawie R 1002/2009-1;

—	oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego nr 3 005 980;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania w sprawie unieważnienia, postępowania odwoławczego i niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „FAGUMIT” dla towarów z klas 12 i 17

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Fabryka Węży Gumowych i Tworzyw Sztucznych Fagumit Sp. z o.o.

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Graficzny krajowy znak towarowy zawierający element słowny „FAGUMIT” dla towarów z klasy 17

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i unieważnienie znaku

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 53 ust. 1 lit. c) w związku z art. 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ druga strona w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą nie przedstawiła ważnych pod względem prawnym dowodów, z których wynikałoby, że firma „FAGUMIT” jest rzeczywiście używania; naruszenie art. 53 ust. 1 lit. b) w związku z art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ druga strona w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą złożyła ważne oświadczenie zezwalające na rejestrację oznaczenia „FAGUMIT” jako znaku towarowego; naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ skarżącej nie można zarzucić, że w chwili dokonania zgłoszenia spornego wspólnotowego znaku towarowego działała ona w złej wierze.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/47

---

Skarga wniesiona w dniu 26 listopada 2010 r. — Adamowski przeciwko OHIM — Fagumit (Fagumit)

(Sprawa T-538/10)

()

2011/C 30/85

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ursula Adamowski (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat D. von Schultz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Fabryka Węży Gumowych i Tworzyw Sztucznych Fagumit Sp. z o.o. (Wolbrom, Polska)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 września 2010 r. w sprawie R 1003/2009-1;

—	oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego nr 3 093 226;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania w sprawie unieważnienia, postępowania odwoławczego i niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „Fagumit” dla towarów z klas 12 i 17

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Fabryka Węży Gumowych i Tworzyw Sztucznych Fagumit Sp. z o.o.

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Graficzny krajowy znak towarowy zawierający element słowny „FAGUMIT” dla towarów z klasy 17

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i unieważnienie znaku

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 53 ust. 1 lit. c) w związku z art. 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ druga strona w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą nie przedstawiła ważnych pod względem prawnym dowodów, z których wynikałoby, że firma „FAGUMIT” jest rzeczywiście używania; naruszenie art. 53 ust. 1 lit. b) w związku z art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ druga strona w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą złożyła ważne oświadczenie zezwalające na rejestrację oznaczenia „FAGUMIT” jako znaku towarowego; naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ skarżącej nie można zarzucić, że w chwili dokonania zgłoszenia spornego wspólnotowego znaku towarowego działała ona w złej wierze.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/48

---

Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2010 r. — Acino Pharma przeciwko Komisji

(Sprawa T-539/10)

()

2011/C 30/86

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Acino Pharma GmbH (Miesbach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Buchner)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 29 marca 2010 r. oznaczonych nr K(2010) 2203, K(2010) 2204, K(2010) 2205, K(2010) 2206, K(2010) 2207, K(2010) 2208, K(2010) 2210, K(2010) 2218 oraz decyzji Komisji z dnia 16 września 2010 r. oznaczonych nr K(2010) 6428, K(2010) 6429, K(2010) 6430, K(2010) 6432, K(2010) 6433, K(2010) 6434, K(2010) 6435, K(2010) 6436

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca odwołuje się od decyzji Komisji z dnia 29 marca 2010 r. na mocy których zawieszono wprowadzenie do obrotu partii produktów leczniczych „Clopidogrel Acino — Clopidogrel”, „Clopidogrel Acino Pharma GmbH — Clopidogrel”, „Clopidogrel ratiopharm — Clopidogrel”, „Clopidogrel Sandoz — Clopidogrel”, „Clopidogrel 1A Pharma — Clopidogrel”, „Clopidogrel Acino Pharma — Clopidogrel”, „Clopidogrel Hexal — Clopidogrel” i „Clopidogrel ratiopharm GmbH — Clopidogrel” i wycofano partie, które znajdowały się już na rynku unijnym. Jednocześnie skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 16 września 2010 r., na mocy których pozwolenie wydane dla wskazanych powyżej produktów leczniczych zostało zmienione oraz zakazano wprowadzania do obrotu określonych partii tych produktów leczniczych.

Dla celów uzasadnienia skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

W ramach zarzutu pierwszego wskazano, że nie zostały spełnione przesłanki art. 20 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 (1) w związku z art. 116 i 117 dyrektywy 2001/83/WE (2) dla zawieszenia, wycofania, unieważnienia lub zmiany wspólnotowych pozwoleń na wprowadzenie do obrotu spornych produktów leczniczych. Skarżąca dowiodła natomiast w toku postępowania, że stwierdzone naruszenia nie wpłynęły na jakość produktów leczniczych.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że Komisja nie dochowała wymogów dowodowych odnośnie wystąpienia przesłanek art. 116 i 117 dyrektywy 2001/83/WE.

W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, że poprzez określenie mającego zastosowanie poziomu ochrony Komisja naruszyła ogólną zasadę proporcjonalności.

W ramach zarzutu czwartego podniesiono naruszenie istotnych przepisów formalnych w związku z bezprawnością opinii Komitetu ds. Produktów Leczniczych Europejskiej Agencji Leków. Zdaniem skarżącej, ze względu na decydujące znaczenie owej opinii dla decyzji Komisji, bezprawność tej opinii wpłynęła na legalność decyzji. Ponadto z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, że Komisja skorzystała z przysługującego jej uznania.

Wreszcie skarżąca podnosi w ramach zarzutu piątego, że Komisja uzasadniła zaskarżone decyzje w sposób niewystarczający, ponieważ nie sformułowała własnego uzasadnienia, lecz w pełni odesłała do naukowej oceny Komitetu ds. Produktów Leczniczych Europejskiej Agencji Leków.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 136, s. 1).

(2)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, s. 67).

---

29.1.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/48

---

Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2010 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-540/10)

()

2011/C 30/87

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: M. Muñoz Pérez, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Królestwo Hiszpanii wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji C(2010) 6154 z dnia 13 września 2010 r., w których Komisja obniżyła wysokość pomocy z Funduszu Spójności na następujące etapy realizacji projektu: — „Linea de Alta Velocidad Madrid-Zaragoza-Barcelona-Frontera francesa. Tramo Lleida-Martorell (Plataforma). Subtramo IX-A” (CCI No 2001.ES.16.C.PT.005) — „Linea de Alta Velocidad Madrid-Zaragoza-Barcelona-Frontera francesa. Tramo Lleida-Martorell (Plataforma). Subtramo X-B (Avinyonet del Penedés-Sant Sadurní d’Anoia)” (CCI No 2001.ES.16.C.PT.008) — „Linea de Alta Velocidad Madrid-Zaragoza-Barcelona-Frontera francesa. Tramo Lleida-Martorell (Plataforma). Subtramo XI-A y XI-B (Sant Sadurni d’Anoia-Gelida)” (CCI No 2001.ES.16.C.PT.009) oraz — „Linea de Alta Velocidad Madrid-Zaragoza-Barcelona-Frontera francesa. Tramo Lleida-Martorell (Plataforma). Subtramo IX-C” (CCI No 2001.ES.16.C.PT.010

—

tytułem żądania ewentualnego — częściowe stwierdzenie nieważności tej decyzji w zakresie dotyczącym korekt zastosowanych w odniesieniu do zmian wynikających z przekroczenia progów emisji hałasu (pododcinek IX-A), ze zmiany PGOU (ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Santa Oliva (pododcinek IX-A) oraz z różnic w warunkach geotechnicznych (pododcinki X-B, XI-A, XI-B et IX-C), skutkujące zmniejszeniem kwot korekt do 2 348 201,96 EUR;

—	w każdym razie obciążenie pozwanej instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonej decyzji Komisja zmniejszyła wymiar pomocy początkowo przyznanej z Funduszu Spójności na ww. etapy projektu ze względu na to, że doszło do nieprawidłowości przy stosowaniu rozporządzenia o zamówieniach publicznych.

W opinii Królestwa Hiszpanii należy stwierdzić nieważność tej decyzji z trzech różnego rodzaju powodów:

a)	naruszenie art. H ust. 2 załącznika II rozporządzenia nr 1164/94 (1) ze względu na to, że Komisja wydała tą decyzję nie dotrzymując terminu trzech miesięcy od zorganizowanego przez nią przesłuchania;

b)

naruszenie art. 20 ust. 2 lit. f) dyrektywy 93/38 (2) ze względu na to, że Komisja zastosowała ten przepis niewłaściwie, ponieważ udzielenie zamówienia na usługi dodatkowe różni się koncepcyjnie od przewidzianej w hiszpańskim prawie zamówień publicznych zmiany zamówienia w trakcie jego realizacji w taki sposób, iż ta zmiana nie wchodzi w zakres zastosowana dyrektywy nr 93/38.

c)

tytułem ewentualnym, naruszenie art. 20 ust. 2 lit. f) dyrektywy 93/38 ze względu na to, że spełnione zostały wszystkie przesłanki udzielenia przez władze hiszpańskie, w ramach procedury negocjacyjnej z pominięciem ogłoszeń, zamówienia na prace dodatkowe realizowane na czterech etapach projektu, których dotyczą korekty.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1164/94 z dnia 16 maja 1994 r. ustanawiające Fundusz Spójności (Dz.U. L 130, s. 1).

(2)  Dyrektywa Rady 93/38/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynująca procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji (Dz.U. L 82, s. 40).

---