1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/1

—

zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie dziedzictwa filmowego i konkurencyjności związanych z nim działań przemysłowych (1) (zalecenie w sprawie dziedzictwa filmowego) podkreśla, że dzieła filmowe stanowią podstawowe świadectwo bogactwa i różnorodności kultur europejskich oraz że tworzą dziedzictwo kulturowe, które należy zachować dla przyszłych pokoleń;

—

kontekst polityczny tego tematu przedstawiony w załączniku do niniejszych konkluzji;

—

komunikat Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego, Rady, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów „Priorytetem Europy – cyfryzacja” (2) oraz UZNAJE w szczególności fakt, że większe rozpowszechnianie i efektywniejsze stosowanie technologii cyfrowych zapewni Europejczykom lepszą jakość życia dzięki nowym sposobom komunikowania się oraz łatwiejszy dostęp do treści kulturowych,

—

instytucje dziedzictwa filmowego mierzą się jednocześnie z wciąż aktualnymi wyzwaniami ery analogowej i nowymi wyzwaniami ery cyfrowej,

—

ciągła ewolucja technologii, środków dystrybucji i sposobów korzystania z treści kulturowych może mieć wpływ na tradycyjne rozumienie filmu, kina i dziedzictwa,

—

środowisko cyfrowe pozwala na szersze udostępnianie dziedzictwa filmowego dla twórców, profesjonalistów z branży filmowej, naukowców, szkół i obywateli w ogóle, bez ograniczeń tworzonych przez granice. Dzięki temu umożliwia rozwijanie kreatywności, zwiększenie wymian kulturowych i poszerzanie dostępu do różnorodności kultur i języków Unii Europejskiej,

—

era cyfrowa rodzi też nowe pytania dotyczące gromadzenia, prezentowania i długoterminowej ochrony cyfrowych kopii materiałów analogowych, a także materiałów od początku tworzonych w formie cyfrowej,

—

cyfryzacja materiałów analogowych jest skomplikowanym, kosztownym i czasochłonnym procesem, a zatem wymaga ustanowienia priorytetów ze szczególnym uwzględnieniem wartości materiału i ryzyka pogorszenia jakości,

—

ramy prawne w zakresie prawa własności intelektualnej i ich wdrażanie w ramach umów powinny zapewnić wystarczającą pewność prawa tak, by instytucje dziedzictwa filmowego mogły prowadzić swoje działania w interesie publicznym, zwłaszcza ochronę i konserwację gromadzonych dzieł, jak również, w stosownych przypadkach, udzielały dostępu do tych dzieł do celów kulturowych i edukacyjnych,

—

konieczne jest, by zwiększyć świadomość decydentów politycznych, zainteresowanych stron i ogólnie obywateli co do zasadniczych potrzeb w zakresie gromadzenia, konserwacji i ochrony dziedzictwa filmowego, w tym materiałów cyfrowych,

—

konieczna jest poprawa edukacji w dziedzinie mediów i szkolenia zawodowego wraz z rozwojem stosowania nowych technologii w instytucjach zajmujących się dziedzictwem filmowym,

—

mimo procesu cyfryzacji dziedzictwa filmowego wciąż podstawowe znaczenie ma ochrona pierwotnych nośników. W tym kontekście Rada uznaje także znaczenie laboratoriów mogących konserwować i kopiować materiał analogowy,

—

materiały związane z filmem są cennym elementem dziedzictwa filmowego;

—

swoje zaangażowanie na rzecz aktywnego popierania instytucji zajmujących się dziedzictwem filmowym we wszystkich ich zadaniach, w szczególności w kontekście ewolucji w kierunku środowiska cyfrowego,

—

uzupełniającą rolę, jaką partnerstwa publiczno-prywatne mogą odgrywać w realizacji zadań tych instytucji, w szczególności w promowaniu – do celów kulturalnych i edukacyjnych – szerokiego publicznego dostępu do gromadzonych dzieł przy pełnym przestrzeganiu praw własności intelektualnej;

—

pierwsze (3) i drugie (4) sprawozdanie Komisji na temat wdrażania zalecenia w sprawie dziedzictwa filmowego,

—

umowę ramową zawartą pomiędzy Międzynarodową Federacją Zrzeszeń Producentów Filmowych (FIAPF) a Stowarzyszeniem Europejskich Filmotek (ACE – Association des Cinémathèques Européennes) w sprawie dobrowolnego deponowania filmów w archiwach (5),

—

zamiar Komisji, by zaproponować do 2010 roku dyrektywę w sprawie dzieł osieroconych, zgodnie z zapowiedzią w komunikacie „Priorytetem Europy – cyfryzacja”;

—

dostosowały istniejące instrumenty ustanawiające obowiązkowe – w myśl prawa lub na zasadzie umowy – deponowanie dzieł filmowych będących częścią ich dziedzictwa audiowizualnego, biorąc pod uwagę przejście do produkcji i dystrybucji cyfrowej, oraz zagwarantowały prawidłowe stosowanie tych instrumentów,

—

promowały dobrowolne deponowanie filmów i stosowanie umowy ramowej zawartej między Międzynarodową Federacją Zrzeszeń Producentów Filmowych (FIAPF) a Stowarzyszeniem Europejskich Filmotek (ACE) w sprawie dobrowolnego deponowania filmów w archiwach,

—

podczas opracowywania polityk kulturalnych uwzględniały dziedzictwo filmowe,

—

dopilnowały, by ochrona dziedzictwa filmowego była uwzględniana w ich krajowej lub regionalnej polityce filmowej, w szczególności z myślą o tym, by:

—

przestrzegając praw własności intelektualnej, ułatwiały upowszechnianie i promowanie dziedzictwa filmowego poprzez, między innymi:

—

zdynamizowały wysiłki na rzecz cyfryzacji dziedzictwa filmowego i zwiększały jego dostępność, w szczególności poprzez Europeanę, zgodnie z zasadami Europejskiej agendy cyfrowej,

—

dokładały starań na rzecz rozwijania edukacji i szkoleń zawodowych w obszarze archiwów filmowych, na przykład poprzez włączanie kursów tematycznych w systemy edukacyjne i szkoleniowe oraz poprzez zwiększenie tymczasowych wymian profesjonalistów między instytucjami zajmującymi się dziedzictwem filmowym do celów doskonalenia zawodowego,

—

ustaliły polityki długoterminowej ochrony cyfrowych kopii materiałów analogowych lub materiałów od początku tworzonych w formie cyfrowej, zgodnie z zaleceniem Komisji z dnia 24 sierpnia 2006 r. w sprawie digitalizacji i udostępnienia w Internecie dorobku kulturowego oraz w sprawie ochrony zasobów cyfrowych (7) oraz z konkluzjami Rady z dnia 13 listopada 2006 r. (8), które się do niego odnoszą,

—

kontynuowały współpracę i wymianę dobrych praktyk w tej dziedzinie;

—

dalej analizowała sposoby zagwarantowania wystarczającej pewności prawa, jeżeli chodzi o prawa własności intelektualnej w odniesieniu do instytucji zajmujących się ochroną dziedzictwa filmowego, tak aby ułatwić wykonywanie ich misji w interesie publicznym,

—

kontynuowała wymianę doświadczeń i dobrych praktyk w grupie ekspertów do spraw kina stworzonej przez Komisję (9) oraz by sporządzała dla Rady sprawozdania z czynionych postępów,

—

nadal udzielała wsparcia na rzecz badań w zakresie długoterminowej ochrony materiałów cyfrowych i dostępności do tych materiałów w wielojęzycznym kontekście, zwłaszcza jeżeli chodzi o przetrwanie nośników cyfrowych i formatów danych,

—

w kontekście prowadzonych prac w zakresie dzieł osieroconych przeanalizowała problemy związane z sektorem audiowizualnym;

—

promowały stosowanie standardów europejskich w zakresie interoperacyjności filmowych baz danych (10) i w razie potrzeby ustaliły wspólne standardy dotyczące deponowania plików cyfrowych w instytucjach zajmujących się dziedzictwem filmowym,

—

przeanalizowały szczegółowo wyzwania i możliwości związane z erą cyfrową dla instytucji zajmujących się ochroną dziedzictwa filmowego,

—

wspierały działania podejmowane przez te instytucje w związku z tymi wyzwaniami i możliwościami, w szczególności w zakresie szerszego udostępniania ich zbiorów dzięki nowym technologiom.

1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/5

1.

W dniu 12 listopada 2002 r. Rada zatwierdziła rezolucję w sprawie promowania ściślejszej europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego (1), na której to rezolucji oparli się później ministrowie odpowiedzialni za kształcenie i szkolenie zawodowe w państwach członkowskich UE, krajach EFTA/EOG i krajach kandydujących, Komisja oraz europejscy partnerzy społeczni, przyjmując na posiedzeniu w Kopenhadze w dniach 29–30 listopada 2002 r. deklarację pomyślaną jako strategia poprawy wyników, jakości i atrakcyjności kształcenia i szkolenia zawodowego (zwana „procesem kopenhaskim”).

2.

W zaleceniu Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (2) doradzono państwom członkowskim, by w ramach krajowych strategii uczenia się przez całe życie starały się umożliwić wszystkim nabycie kompetencji kluczowych, dzięki czemu wszyscy młodzi ludzie mieliby szansę rozwinąć te kompetencje do poziomu, który wystarczy do dalszej nauki i życia zawodowego.

3.

W rezolucji Rady z dnia 15 listopada 2007 r. pt. „Nowe umiejętności w nowych miejscach pracy” (3) zwrócono uwagę, że należy niezwłocznie zacząć prognozować, jakie umiejętności będą potrzebne ludziom w przyszłości w nowych miejscach pracy w społeczeństwie opartym na wiedzy, i wprowadzić w życie środki służące dopasowaniu wiedzy, umiejętności i kompetencji do potrzeb gospodarki oraz zapobieganiu potencjalnym niedoborom wykwalifikowanej kadry.

4.

W konkluzjach Rady z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie uczenia się dorosłych (4) uznano, że uczenie się dorosłych może odegrać kluczową rolę w realizacji celów strategii lizbońskiej, ponieważ sprzyja spójności społecznej, zapewnia obywatelom umiejętności potrzebne do znajdowania nowych miejsc pracy oraz pomaga Europie lepiej reagować na wyzwania globalizacji; zwrócono się także do państw członkowskich o podjęcie konkretnych działań związanych z uczeniem się dorosłych.

5.

W konkluzjach Rady z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie mobilności młodzieży (5) zwrócono się do państw członkowskich, by umożliwiły wszystkim młodym ludziom odbywającym kształcenie i szkolenie zawodowe wzięcie udziału w programach mobilności oraz by poszerzyły ofertę mobilności w kontekście kształcenia i szkolenia zawodowego.

6.

W rezolucji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie lepszego uwzględniania poradnictwa przez całe życie w strategiach uczenia się przez całe życie (6) podkreślono, że należy pomagać obywatelom w rozpoznawaniu posiadanych umiejętności i w wyznaczaniu sobie celów edukacyjnych niezbędnych do poszerzenia szans zawodowych.

7.

W konkluzjach Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie zacieśniania partnerstw między instytucjami edukacyjnymi i szkoleniowymi a partnerami społecznymi, zwłaszcza pracodawcami, w kontekście procesu uczenia się przez całe życie (7) zachęcono państwa członkowskie do aktywnego promowania takich partnerstw.

8.

W konkluzjach Rady z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia (ET 2020) (8) ustanowiono współpracę na okres do roku 2020, obejmując nią całość systemów kształcenia i szkolenia i umieszczając ją w kontekście uczenia się przez całe życie.

9.

W konkluzjach z dnia 25–26 marca 2010 r. i 17 czerwca 2010 r. (9) Rada Europejska ustanowiła – w kontekście strategii „Europa 2020” – dwa podstawowe cele związane z kształceniem i szkoleniem. Zwróciła się także do Komisji o wskazanie, jakie działania należy podjąć na szczeblu UE w celu zrealizowania tej strategii – zwłaszcza za pomocą konkretnych projektów przewodnich.

10.

W konkluzjach Rady z dnia 11 maja 2010 r. w sprawie kompetencji pomagających uczyć się przez całe życie i sprzyjających nowym umiejętnościom w nowych miejscach pracy (10) zaapelowano do państw członkowskich, by postarały się bardziej wspierać nabywanie, uaktualnianie i rozwijanie wszelkich kompetencji w ramach kształcenia i szkolenia zawodowego oraz by wspierały kształcenie, szkolenie i doskonalenie zawodowe nauczycieli i szkoleniowców zaangażowanych w ten rodzaj edukacji, umożliwiając im tym samym m.in. podejmowanie nowych zadań wynikających z podejścia opartego na kompetencjach.

11.

W konkluzjach Rady z dnia 10–11 maja 2010 r. w sprawie społecznego wymiaru kształcenia i szkolenia (11) zwrócono się do państw członkowskich, by bardziej zadbały o możliwość nabywania kompetencji kluczowych w ramach ścieżek i programów zawodowych i lepiej odpowiadały na potrzeby osób uczących się ze środowisk defaworyzowanych,

1.

Zarówno kształcenie i szkolenie zawodowe (I-VET), jak i doskonalenie zawodowe (C-VET) służą dwojakiemu celowi: mają zwiększać zatrudnialność i wzrost gospodarczy oraz reagować na szeroko pojęte wyzwania społeczne, zwłaszcza przyczyniać się do spójności społecznej. Powinny oferować młodzieży oraz dorosłym atrakcyjne i ambitne możliwości kariery zawodowej i powinny być równie atrakcyjne dla kobiet jak mężczyzn, dla osób o dużym potencjale oraz dla tych, którym z różnych powodów grozi wykluczenie z rynku pracy.

2.

Europejski rynek pracy stanie w przyszłości równocześnie przed problemem starzenia się ludności oraz zmniejszania się liczby młodych ludzi, którzy rozpoczynają podstawowe kształcenie i szkolenie, i tych, którzy wchodzą na rynek pracy. Będzie musiał także sprostać wyzwaniom wynikającym z nieustannego rozwoju technologicznego i ze zmieniających się wymogów gospodarczych. W efekcie dorośli – zwłaszcza starsi wiekiem – będą coraz częściej zmuszeni uaktualniać i poszerzać posiadane umiejętności i kompetencje drogą doskonalenia zawodowego.

3.

Obecne pogorszenie koniunktury gospodarczej może poważnie wpłynąć na inwestycje w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego. W obliczu ograniczeń budżetowych, aby zapewnić trwałe finansowanie kształcenia i szkolenia zawodowego oraz zagwarantować skuteczny przydział i sprawiedliwą dystrybucję środków, potrzebne są nowatorskie rozwiązania.

4.

Niedopasowanie umiejętności do popytu na nie może być przeszkodą dla produktywności, wzrostu i konkurencyjności. Należy prognozować zapotrzebowanie na umiejętności oraz ich potencjalne braki na wszystkich szczeblach kwalifikacji, a wyniki takich prognoz uwzględniać w polityce i praktyce, by zwiększyć adekwatność kształcenia i szkolenia zawodowego względem potrzeb gospodarczych, indywidualnych i społecznych.

5.

Nadawanie formy kształceniu i szkoleniu zawodowemu jest wspólnym zadaniem rządów krajowych, partnerów społecznych, pracodawców i innych odpowiednich stron, np. organizacji sektorowych, organizatorów kształcenia i szkolenia zawodowego, nauczycieli, szkoleniowców oraz osób uczących się: ściślejsza współpraca leży w ich wspólnym interesie.

6.

W polityce europejskiej i politykach krajowych należy zdecydowanie uwzględnić fakt, że w społeczeństwie opartym na wiedzy kompetencje i umiejętności zawodowe są równie ważne co kompetencje i umiejętności akademickie.

7.

Z uwagi na rolę, jaką kształcenie i szkolenie zawodowe odgrywa w europejskim społeczeństwie i europejskich gospodarkach, należy utrzymać wysoki poziom w tej dziedzinie oraz wciąż go podnosić. Od światowej klasy kształcenia i szkolenia zawodowego w ogromnej mierze zależy, czy Europa zachowa pozycję największego światowego eksportera wyrobów przemysłowych. Wysoce efektywny sektor kształcenia i szkolenia zawodowego jest bardzo ważny także dla zachowania europejskiego modelu społecznego,

I.

Ogólnej wizji kształcenia i szkolenia zawodowego w roku 2020;

II.

Celów strategicznych na lata 2011–2020 wraz z kilkoma pomocniczymi celami przekrojowymi;

III.

Zasad zarządzania procesem kopenhaskim i przejmowania za niego odpowiedzialności;

IV.

Krótkoterminowych celów na pierwsze cztery lata (2011–2014),

—

atrakcyjne i inkluzywne kształcenie, szkolenie i doskonalenie zawodowe, wysoko wykwalifikowaną kadrę nauczycielską i szkoleniową, nowatorskie metody nauki, infrastrukturę i udogodnienia o dobrej jakości, dużą adekwatność względem rynku pracy, a także ścieżki dalszego kształcenia i szkolenia,

—

wysokiej jakości kształcenie i szkolenie zawodowe (I-VET), które uczący się, rodzice i społeczeństwo mogliby postrzegać jako atrakcyjną, równie wartościową co kształcenie ogólne alternatywę edukacyjną. Kształcenie i szkolenie zawodowe (I-VET) powinno wyposażać uczących się zarówno w kompetencje kluczowe, jak i w konkretne umiejętności zawodowe,

—

pracownikom, pracodawcom, niezależnym przedsiębiorcom oraz bezrobotnym łatwo dostępne, sprzyjające karierze zawodowej doskonalenie zawodowe, pomagające zarówno rozwijać kompetencje, jak i zmieniać ścieżkę zawodową,

—

elastyczność systemową, stosując podejście oparte na efektach uczenia się, sprzyjając elastycznym ścieżkom nauki, umożliwiając przemieszczanie się w ramach różnych podsystemów kształcenia i szkolenia (edukacja szkolna, kształcenie i szkolenie zawodowe, szkolnictwo wyższe, edukacja dorosłych), a także dbając o walidację uczenia się pozaformalnego i nieformalnego, w tym kompetencji nabytych w miejscu pracy,

—

europejski obszar kształcenia i szkolenia, cechujący się przejrzystymi systemami kwalifikacji pozwalającymi na transfer i akumulację efektów uczenia się, na uznawanie kwalifikacji i kompetencji oraz na zwiększanie mobilności transnarodowej,

—

osobom odbywającym kształcenie i szkolenie zawodowe i osobom za tę edukację odpowiedzialnym znacznie większe możliwości mobilności transnarodowej,

—

łatwo dostępne przez całe życie, dobre jakościowo usługi informacyjne i doradcze, tworzące spójną sieć i pozwalające obywatelom UE podejmować rozsądne decyzje i kierować swoją nauką i życiem zawodowym, także wbrew tradycyjnym ścieżkom wybieranym przez daną płeć.

a)

podnieść jakość kształcenia i szkolenia zawodowego (I-VET) (zob. także pkt 1.2), zwiększając kwalifikacje i kompetencje nauczycieli, szkoleniowców i kadry kierowniczej szkół, wprowadzając elastyczne ścieżki łączące wszystkie szczeble edukacji, a także propagując wiedzę o możliwościach, jakie daje kształcenie i szkolenie zawodowe. Ma to szczególne znaczenie w tych państwach członkowskich, w których kształcenie i szkolenie zawodowe bywa niedoceniane;

b)

zachęcać do działań praktycznych oraz do zapewniania dobrych jakościowo informacji i porad, które pozwalałyby młodszym uczniom realizującym obowiązek szkolny i ich rodzicom zapoznać się z różnymi branżami i możliwościami kariery zawodowej;

c)

dopilnować, by w programach kształcenia i szkolenia zawodowego (I-VET) znalazły się kompetencje kluczowe, i opracować odpowiednie sposoby ich oceniania;

d)

organizować w ramach kształcenia i szkolenia zawodowego (I-VET) zajęcia dydaktyczne, które sprzyjałyby rozwijaniu umiejętności kierowania karierą zawodową;

e)

dać osobom obywającym kształcenie i szkolenie zawodowe (I-VET) dostęp do odpowiedniego, nowoczesnego sprzętu technicznego, materiałów dydaktycznych i infrastruktury. Organizatorzy kształcenia i szkolenia zawodowego powinni rozważyć dzielenie się kosztami i sprzętem lub służącą temu współpracę z przedsiębiorstwami. Należy także promować uczenie się poprzez praktykę w miejscu pracy w przedsiębiorstwach, które dysponują stosowną infrastrukturą;

f)

śledzić – za pomocą krajowych systemów monitorowania – przechodzenie absolwentów kształcenia i szkolenia zawodowego na rynek pracy lub podejmowanie przez nich dalszego kształcenia i szkolenia.

a)

Atrakcyjność kształcenia i szkolenia zawodowego zależy w pierwszym rzędzie od jego wysokiej jakości. Aby jakość ta rosła, zwiększały się przejrzystość i wiarygodność, poszerzała mobilność pracowników i osób uczących się, a uczenie się przez całe życie było coraz powszechniejsze, państwa członkowskie powinny – zgodnie z zaleceniem EQAVET – stworzyć ramy zapewniania jakości.

b)

Do końca 2015 roku państwa członkowskie powinny ustanowić na szczeblu krajowym wspólne ramy zapewniania jakości, które obejmowałyby organizatorów kształcenia i szkolenia zawodowego i które miałyby zastosowanie także do afiliowanego uczenia się w miejscu pracy oraz były kompatybilne z ramami EQAVET.

a)

Państwa członkowskie powinny ulepszyć kształcenie i doskonalenie nauczycieli, szkoleniowców, mentorów i doradców, tworząc elastyczną ofertę szkoleniową i dokonując odpowiednich inwestycji. Cel ten staje się naglący w obliczu starzenia się europejskich nauczycieli i szkoleniowców, zmian na rynkach pracy i w środowisku pracy oraz potrzeby przyciągania do zawodu osób jak najlepiej się do niego nadających. Należy zachęcać do organizowania staży dla nauczycieli i szkoleniowców w przedsiębiorstwach.

b)

Państwa członkowskie powinny wspólnie poszukiwać najlepszych rozwiązań i ustalić podstawowe zasady w odniesieniu do zmieniających się kompetencji i profili nauczycieli i szkoleniowców zajmujących się kształceniem i szkoleniem zawodowym. Można tego dokonać przy wsparciu ze strony Komisji Europejskiej i Cedefop, we współpracy z jego siecią nauczycieli i szkoleniowców odpowiedzialnych za kształcenie i szkolenie zawodowe.

a)

władze państw członkowskich – szczebla krajowego, regionalnego lub lokalnego – powinny stwarzać okazje do ściślejszej współpracy szkół z przedsiębiorstwami, po to by z jednej strony nauczyciele mogli poszerzać swoją wiedzę o sposobach działania w miejscu pracy, a z drugiej – szkoleniowcy mogli zyskiwać ogólne umiejętności i kompetencje pedagogiczne;

b)

państwa członkowskie powinny zachęcać partnerów społecznych, przedsiębiorstwa, organizatorów kształcenia i szkolenia, służby zatrudnienia, organy publiczne, organizacje badawcze oraz inne stosowne strony do nawiązywania partnerstw, tak by można było skuteczniej przekazywać informacje o potrzebach rynku pracy oraz lepiej potrzeby te zaspokajać, rozwijając wiedzę, umiejętności i kompetencje. Pracodawcy i partnerzy społeczni powinni starać się jasno zdefiniować, jakich kompetencji i kwalifikacji będą potrzebować w krótszym i dłuższym okresie – zarówno w konkretnych sektorach, jak i przekrojowo. Należy kontynuować wypracowywanie wspólnego języka (18), który połączy świat kształcenia i szkolenia ze światem pracy i który będzie spójny z innymi instrumentami UE, np. z EQF;

c)

programy kształcenia i szkolenia zawodowego powinny być bardziej zorientowane na efekty i lepiej odpowiadać na potrzeby rynku pracy. Cel ten należy uwzględnić w modelach współpracy z przedsiębiorstwami lub organizacjami branżowymi; w modelach tych należy przewidzieć także dostarczanie instytucjom kształcenia i szkolenia zawodowego informacji zarówno o szansach absolwentów na zatrudnienie, jak i o wskaźniku ich zatrudnienia;

d)

państwa członkowskie (a zwłaszcza organizatorzy kształcenia i szkolenia zawodowego) powinny korzystać z informacji od służb poradnictwa zawodowego o podejmowaniu pracy lub dalszej nauki przez absolwentów i na podstawie tych informacji podnosić jakość i adekwatność kształcenia i szkolenia zawodowego;

e)

uczenie się poprzez praktykę w miejscu pracy, możliwe dzięki partnerstwu z przedsiębiorstwami i organizacjami nienastawionymi na zysk, powinno stać się elementem każdego programu kształcenia i szkolenia zawodowego (I-VET);

f)

państwa członkowskie powinny wspierać rozwój szkoleń mających charakter przyuczania do zawodu i lepiej o tym informować.

a)

aktywnie zachęcać obywateli do uczestnictwa w doskonaleniu zawodowym, a jego organizatorów do większego zaangażowania w nie, ze szczególnym uwzględnieniem osób stojących w obliczu zmiany stanu na rynku pracy (np. pracowników zagrożonych czy osób bezrobotnych) oraz grup defaworyzowanych;

b)

stworzyć stosowne ramy, które zachęcą przedsiębiorstwa do dalszego inwestowania w rozwój zasobów ludzkich i w doskonalenie zawodowe;

c)

zachęcać do elastyczności w organizacji szkoleń (np. uczenie się drogą elektroniczną, kursy wieczorowe, szkolenia w godzinach pracy itp.), po to by promować dostęp do szkoleń w różnych sytuacjach życiowych i dostosowywać się do różnych potrzeb. Doskonalenie powinno obejmować wszystkie sposoby nauki, w tym także szkolenia wewnątrzzakładowe i uczenie się poprzez praktykę w miejscu pracy, i powinno być równie dostępne dla kobiet jak dla mężczyzn;

d)

zachęcać instytucje szkoleniowe i pracodawców do współpracy, zwłaszcza w szkoleniu licznych nisko wykwalifikowanych pracowników, którzy dysponują najwyżej wykształceniem średnim I stopnia i którzy skorzystaliby z podejścia włączającego podstawowe umiejętności do kształcenia i szkolenia zawodowego;

e)

nie później niż do roku 2015 przystąpić do tworzenia krajowych procedur uznawania i walidacji efektów uczenia się pozaformalnego i nieformalnego, uzupełnionych w stosownym przypadku krajowymi ramami kwalifikacji. Procedury te powinny skupiać się na wiedzy, umiejętnościach i kompetencjach, niezależnie od kontekstu, w jakim je nabyto (np. szeroko pojęte uczenie się dorosłych, kształcenie i szkolenie zawodowe, doświadczenie zawodowe, a także wolontariat). Należy także szerzej uwzględniać wiedzę, umiejętności i kompetencje, które nie zawsze prowadzą do uzyskania pełnych formalnych kwalifikacji. W tym kontekście ważne jest ścisłe współdziałanie z innymi obszarami polityki, np. polityką młodzieżową, sportem, kulturą, sprawami społecznymi, zatrudnieniem;

f)

zastosować konkretne środki, by do doskonalenia zawodowego przystępowało więcej osób stojących w obliczu zmiany stanu na rynku pracy oraz więcej grup rzadko w doskonaleniu uczestniczących, np. kobiety, pracownicy nisko wykwalifikowani i pracownicy w starszym wieku. Państwa członkowskie powinny zwłaszcza próbować przez inwestycje zbliżyć odsetek nisko wykwalifikowanych osób w wieku 25–64 lata uczestniczących w procesie uczenia się przez całe życie do średniego odsetka dla tej grupy wiekowej.

a)

ułatwiać przechodzenie z etapu kształcenia i szkolenia na rynek pracy oraz zmienianie miejsca pracy, oferując zarówno młodzieży, jak i dorosłym zintegrowane usługi poradnictwa (służby zatrudnienia i doradztwa) oraz zapewniając umiejętność kierowania karierą zawodową. Kluczowe jest, by zaangażowani w to usługodawcy mogli łatwo i obiektywnie wymieniać informacje i rozwijać jakość usług poradnictwa;

b)

wprowadzić lub kontynuować w stosownym przypadku policealne/wyższe kształcenie i szkolenie zawodowe (na 5. lub wyższym poziomie EQF) i pomóc w osiągnięciu podstawowego celu UE, tzn. 40-procentowego wskaźnika osób o wykształceniu wyższym lub równorzędnym;

c)

sprzyjać elastycznym ścieżkom między kształceniem i szkoleniem zawodowym, kształceniem ogólnym a szkolnictwem wyższym i poprzez umacnianie powiązań między nimi zwiększać możliwość przemieszczania się. Aby można było ten cel osiągnąć oraz zwiększać uczestnictwo w procesie uczenia się przez całe życie, państwa członkowskie powinny przyspieszyć tworzenie i wdrażanie całościowych krajowych ram kwalifikacji opartych na efektach uczenia się;

d)

Komisja i państwa członkowskie powinny działać na rzecz uspójnienia dwóch europejskich systemów punktów i osiągnięć – ECVET i ECTS.

a)

Globalizacja gospodarcza sprawia, że pracodawcy, pracownicy i niezależni przedsiębiorcy rozszerzają działalność poza granice własnego kraju.

Organizatorzy kształcenia i szkolenia zawodowego powinni ich w tym wspierać, nadając nauczanym treściom wymiar międzynarodowy i tworząc międzynarodowe sieci kontaktów z instytucjami partnerskimi.

b)

Państwa członkowskie powinny skłaniać władze lokalne i regionalne oraz organizatorów kształcenia i szkolenia zawodowego – poprzez zachęty, programy finansowania (w tym europejskie fundusze strukturalne) oraz rozpowszechnianie sprawdzonych rozwiązań – do opracowywania strategii współpracy transgranicznej w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego, po to by skłaniać uczących się, nauczycieli, szkoleniowców i innych pracowników tej branży do większej mobilności. Państwa członkowskie powinny promować kształcenie i szkolenie zawodowe, które stwarza możliwość okresowej mobilności zagranicznej, w tym praktyki zawodowej, zachęca do niej, a najlepiej – ją obejmuje.

c)

Aby zachęcać do transnarodowej mobilności, państwa członkowskie powinny systematycznie korzystać z europejskich narzędzi służących zwiększaniu przejrzystości, takich jak EQF, ECVET i Europass, oraz powinny narzędzia te upowszechniać.

d)

Państwa członkowskie powinny w ramach kształcenia i szkolenia zawodowego stwarzać uczącym się i nauczycielom szansę nauki języków obcych oraz oferować szkolenia językowe dostosowane do specyficznych potrzeb tej dziedziny, ze szczególnym uwzględnieniem znaczenia języków obcych dla współpracy transgranicznej w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego oraz dla mobilności międzynarodowej.

a)

Państwa członkowskie powinny aktywnie zachęcać organizatorów kształcenia i szkolenia zawodowego do tworzenia we współpracy z innowacyjnymi przedsiębiorstwami, ośrodkami projektowymi, sektorem kultury i instytucjami szkolnictwa wyższego tzw. partnerstw wiedzy. Powinno im to pomóc zyskać cenny wgląd w nowe trendy i w zapotrzebowanie na kompetencje oraz osiągnąć wybitny poziom zawodowy i rozwinąć innowacje. Takie partnerstwa mogłyby też pomóc we wprowadzaniu metod uczenia się opartych na doświadczeniu, w zachęcaniu do eksperymentowania i w modyfikowaniu programów nauczania.

b)

Należy korzystać z technologii informacyjno-komunikacyjnych, by jak najbardziej poszerzyć dostęp do szkoleń, promować aktywne uczenie się oraz rozwijać nowe metody w kształceniu i szkoleniu zawodowym prowadzonym zarówno w szkole, jak i w miejscu pracy.

c)

Państwa członkowskie powinny wspierać – w ścisłej współpracy z pracodawcami, organizatorami kształcenia i szkolenia zawodowego oraz krajowymi służbami wspierania przedsiębiorczości – inicjatywy służące promowaniu przedsiębiorczości w kształceniu, szkoleniu i doskonaleniu zawodowym. Aby to osiągnąć, powinny sprzyjać zapewnianiu stosownych środków finansowych – np. na materiały dydaktyczne, narzędzia wsparcia oraz tworzenie minifirm przez uczących się – i starać się zwiększać współpracę na szczeblu regionalnym.

d)

Państwa członkowskie powinny wspierać nowych i przyszłych przedsiębiorców, zachęcając absolwentów kształcenia i szkolenia zawodowego do podejmowania działalności gospodarczej oraz promując mobilność edukacyjną młodych przedsiębiorców.

a)

zadbać, by kształcenie i szkolenie zawodowe (I-VET) dawało osobom uczącym się zarówno konkretne kompetencje zawodowe, jak i szersze kompetencje kluczowe – w tym kompetencje przekrojowe – pozwalające dalej kształcić się i szkolić (w ramach edukacji zawodowej lub szkolnictwa wyższego), dokonywać wyborów zawodowych, funkcjonować na rynku pracy oraz na nim się przemieszczać. Wiedza, umiejętności i kompetencje nabyte podczas kształcenia i szkolenia zawodowego powinny pozwalać na kierowanie karierą zawodową i odgrywanie aktywnej roli w życiu społecznym;

b)

upewnić się, czy systemy uczenia się dorosłych sprzyjają nabywaniu i rozwijaniu kompetencji kluczowych. Można tego dokonać we współpracy z organizatorami kształcenia i szkolenia zawodowego, ze społecznością lokalną, organizacjami społeczeństwa obywatelskiego itp.;

c)

zadbać – za pomocą środków zapobiegawczych i naprawczych – o jak największy wpływ kształcenia i szkolenia zawodowego na ograniczenie do poziomu poniżej 10 % odsetka osób przedwcześnie kończących naukę. Można to osiągnąć na przykład poprzez kształcenie i szkolenie zawodowe adekwatne względem rynku pracy, częstsze uczenie się poprzez praktykę w miejscu pracy i przyuczanie do zawodu, elastyczne ścieżki nauki, skuteczne poradnictwo, treści i metody dydaktyczne respektujące sposób życia i zainteresowania młodzieży, a jednocześnie poprzez utrzymywanie wysokiej jakości standardów kształcenia i szkolenia zawodowego;

d)

podjąć stosowne działania, by zapewnić dostęp do kształcenia i szkolenia zawodowego na zasadzie równości, zwłaszcza osobom i grupom zagrożonym wykluczeniem, przede wszystkim nisko wykwalifikowanym i niewykwalifikowanym, osobom o specjalnych potrzebach, osobom ze środowisk defaworyzowanych oraz pracownikom w starszym wieku. Uczestnictwo takich grup w kształceniu i szkoleniu zawodowym należy ułatwiać i stymulować za pomocą środków finansowych i innych, walidacji efektów uczenia się pozaformalnego i nieformalnego, a także za pomocą elastycznych ścieżek;

e)

w ramach kształcenia i szkolenia zawodowego promować aktywność obywatelską, na przykład zachęcając do partnerstw między organizatorami kształcenia i szkolenia zawodowego a organizacjami społeczeństwa obywatelskiego lub – zgodnie z ustawodawstwem krajowym i praktyką krajową – sprzyjając reprezentowaniu osób uczących się w instytucjach kształcenia i szkolenia zawodowego. Takie działanie może się przyczynić do walidacji umiejętności i kompetencji nabytych w ramach wolontariatu.

—

Państwa członkowskie powinny zdecydowanie zaangażować się w realizację priorytetów procesu kopenhaskiego w ramach krajowych programów reform przewidzianych w strategii „Europa 2020”.

—

Sprawozdania opracowywane na potrzeby procesu kopenhaskiego powinny być włączane w sprawozdania opracowywane na użytek strategicznych ram współpracy ET 2020. W ten sposób najskuteczniej można będzie pomóc w przygotowywaniu sprawozdań z realizacji strategii „Europa 2020” i wyeksponować kształcenie i szkolenie zawodowe w procesie uczenia się przez całe życie.

—

Należy zintensyfikować współpracę w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego. Jej głównym mechanizmem powinna nadal być otwarta metoda koordynacji. Sposobem wspierającym kształtowanie krajowej polityki powinno być partnerskie uczenie się i nowatorskie projekty.

—

Aktywną rolę w realizacji procesu kopenhaskiego nadal powinni odgrywać dyrektorzy generalni ds. szkolenia zawodowego, europejscy partnerzy społeczni oraz Komitet Doradczy ds. Szkolenia Zawodowego.

—

Cedefop i Europejska Fundacja Kształcenia nadal powinny wspierać opracowywanie i realizację polityki, składać sprawozdania z postępów w realizacji celów strategicznych i celów krótkoterminowych oraz dostarczać danych przydatnych w kształtowaniu polityki w przedmiotowej dziedzinie.

—

Należy zachęcać organizacje zrzeszające organizatorów kształcenia i szkolenia zawodowego, by z myślą o promowaniu powyższych celów współpracowali ze sobą na szczeblu europejskim.

—

W reagowaniu na obecne i przyszłe wyzwania może pomóc dialog polityczny i wymiana doświadczeń ze światowymi partnerami. Należy zwiększyć wymianę i współpracę z potencjalnymi krajami kandydującymi, z krajami sąsiedzkimi – wspomaganą przez Europejską Fundację Kształcenia – oraz współpracę z organizacjami międzynarodowymi, zwłaszcza z OECD, Radą Europy, Międzynarodową Organizacją Pracy i UNESCO. Prawo do uczestnictwa w tych działaniach należy zapewnić wszystkim państwom członkowskim.

—

Aby ułatwić rządom krajowym i partnerom społecznym okresowe opracowywanie sprawozdań z postępów prac, należy sporządzić listę celów krótkoterminowych.

a)

organizowanie działań mających promować atrakcyjność i sprzyjać wysokiemu poziomowi kształcenia i szkolenia zawodowego, w tym ewentualnie kampanii czy konkursów umiejętności;

b)

wspieranie działań, które umożliwią młodszym uczniom realizującym obowiązek szkolny zapoznanie się z różnymi branżami i możliwościami zawodowymi.

—

dokument strategiczny na temat wpływu, jaki wysoki poziom zawodowy ma na inteligentny i trwały wzrost,

—

rozważenie wsparcia ze strony UE na rzecz kampanii promujących kształcenie i szkolenie zawodowe, w tym badania Eurobarometru na temat atrakcyjności kształcenia i szkolenia zawodowego,

—

zachęcanie do organizowania konkursów umiejętności na szczeblu europejskim lub światowym.

a)

podjęcie stosownych środków, by wdrożyć zalecenie EQAVET i poczynić postępy w tworzeniu krajowych ram zapewniania jakości w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego;

b)

dbanie w stosownym przypadku, by w programach kształcenia i szkolenia zawodowego (I-VET) należycie uwzględnione zostały kompetencje kluczowe i umiejętności kierowania karierą zawodową, a także by można je było nabyć podczas szkoleń w ramach doskonalenia zawodowego;

c)

rządy, partnerzy społeczni oraz organizatorzy kształcenia i szkolenia zawodowego powinni dokonać niezbędnych uzgodnień, by można było:

d)

prowadzenie prac nad systemami monitorowania pozwalającymi śledzić przechodzenie z etapu nauki do etapu pracy zawodowej.

—

wskazówki i wsparcie techniczne na potrzeby wdrażania EQAVET,

—

kontrola wdrażania EQAVET na szczeblu krajowym (w roku 2013),

—

tematyczne połączenie projektów z zakresu zapewniania jakości w ramach programu Leonardo da Vinci,

—

wademekum/studium na temat sprawdzonych modeli uczenia się poprzez praktykę w miejscu pracy (z pomocą Cedefop),

—

lepsze przewidywanie zapotrzebowania na umiejętności i kompetencje, zwłaszcza dzięki prognozom umiejętności (Cedefop) i utworzeniu europejskich rad ds. umiejętności,

—

opracowanie wspólnego języka łączącego świat kształcenia i szkolenia ze światem pracy (ESCO), spójnego z innymi instrumentami UE, np. europejskimi ramami kwalifikacji,

—

rozważenie możliwości wyznaczenia – na podstawie wniosku Komisji – unijnego poziomu odniesienia w zakresie zatrudnialności,

—

prace nad sprawdzonymi rozwiązaniami i podstawowymi zasadami w odniesieniu do zmieniających się profili nauczycieli i szkoleniowców zajmujących się kształceniem i szkoleniem zawodowym (wspólnie z Cedefop).

a)

aby kształcenie i szkolenie zawodowe jak najbardziej pomogło w realizacji wyznaczonego w ET 2020 poziomu odniesienia, którym jest 15-procentowy wskaźnik uczestnictwa dorosłych w procesie uczenia się przez całe życie, należy zweryfikować stosowanie zachęt, praw i obowiązków w przypadku wszystkich zaangażowanych stron i podjąć stosowne działania zachęcające do udziału w doskonaleniu zawodowym;

b)

wdrażanie zalecenia EQF:

c)

opracowanie i promowanie procedur walidacji efektów uczenia się pozaformalnego i nieformalnego, wspartych europejskimi/krajowymi ramami kwalifikacji i doradztwem;

d)

zapewnienie zintegrowanych usług poradnictwa (kształcenie, szkolenie, zatrudnienie) należycie uwzględniających potrzeby rynku pracy;

e)

wdrażanie ECVET: zob. pkt 2.2.

—

poradnik strategiczny na temat dostępu do doskonalenia zawodowego i udziału w nim,

—

wskazówki i wsparcie techniczne w odniesieniu do wdrażania EQF, zwłaszcza w celu zastosowania podejścia opartego na efektach uczenia się,

—

zaprezentowanie przez Cedefop i Europejska Fundację Kształcenia, jak przebiega powstawanie krajowych ram kwalifikacji,

—

zalecenie Rady w sprawie walidacji efektów uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (2011),

—

sprawozdanie z postępów w kształtowaniu polityki, systemów i praktyk w dziedzinie poradnictwa przez całe życie – 2011 (Cedefop, ETF i ELGPN).

a)

wdrażanie ECVET zgodnie z zaleceniem i udział w testowaniu tego systemu na potrzeby mobilności;

b)

podjęcie stosownych działań, by zdecydowanie zwiększyć mobilność w obszarze kształcenia i szkolenia zawodowego, w tym:

—

wskazówki i wsparcie techniczne na potrzeby wdrażania ECVET,

—

okresowa weryfikacja wdrażania ECVET (wspólnie z Cedefop),

—

tematyczne połączenie projektów z zakresu ECVET w ramach programu Leonardo da Vinci,

—

zalecenie w sprawie mobilności edukacyjnej (2011),

—

rozważenie możliwości wyznaczenia – na podstawie wniosku Komisji – unijnego poziomu odniesienia w zakresie mobilności w kształceniu i szkoleniu zawodowym (2011),

—

wniosek w sprawie jakościowych ram staży,

—

promowanie mobilności praktykantów, m.in. za pomocą stosownego portalu, w ramach programu „Uczenie się przez całe życie”/Leonardo da Vinci,

—

opracowanie do 2012 europejskiego paszportu umiejętności jako części paszportu Europass.

a)

zachęcanie do tworzenia partnerstw na rzecz kreatywności i innowacyjności (organizatorzy kształcenia i szkolenia zawodowego, instytucje szkolnictwa wyższego oraz ośrodki projektowe, artystyczne, badawcze i innowacyjne);

b)

zachęcanie wszystkich organizatorów kształcenia i szkolenia zawodowego do efektywnego i nowatorskiego korzystania z dobrych jakościowo technologii (m.in. poprzez sieci i partnerstwa publiczno-prywatne), w tym z niezbędnego sprzętu, infrastruktury i sieci, stale ulepszanych wraz z rozwojem technologii i wiedzy pedagogicznej;

c)

podejmowanie działań promujących przedsiębiorczość, np. sprzyjanie nabywaniu stosownych kompetencji kluczowych, dawanie szansy nabycia praktycznego doświadczenia w przedsiębiorstwach oraz angażowanie ekspertów ze świata biznesu.

—

utworzenie na szczeblu UE forum „Kształcenie i Szkolenie Zawodowe – Biznes” ze szczególnym uwzględnieniem następujących tematów:

a)

podejmowanie działań zapobiegawczych i naprawczych, by jak najbardziej zwiększyć udział kształcenia i szkolenia zawodowego w ograniczaniu zjawiska przedwczesnego kończenia nauki;

b)

zastanowienie się nad konkretnymi środkami, które zwiększyłyby uczestnictwo w kształceniu i szkoleniu grup nisko wykwalifikowanych i innych grup zagrożonych, w tym rozwijanie elastycznych ścieżek w obszarze doskonalenia zawodowego i wykorzystywanie stosownych usług poradnictwa i wsparcia;

c)

korzystanie z technologii informacyjno-komunikacyjnych, by jak najbardziej poszerzyć dostęp do szkoleń, promować aktywne uczenie się oraz rozwijać nowe metody kształcenia i szkolenia zawodowego zarówno w miejscu pracy, jak i w szkole, a tym samym ułatwić uczestnictwo w nich grupom zagrożonym;

d)

korzystanie z istniejących systemów monitorowania, by wspierać uczestnictwo grup zagrożonych w kształceniu i szkoleniu zawodowym: zob. pkt 1.2 d.

—

wademekum sprawdzonych rozwiązań w dziedzinie integrowania grup zagrożonych za pomocą uczenia się poprzez praktykę w miejscu pracy połączonego z kompetencjami kluczowymi;

—

zalecenie Rady w sprawie ograniczania zjawiska przedwczesnego kończenia nauki (2011).

a)

opracowanie strategii komunikacyjnych względem różnych zainteresowanych grup i skoncentrowanie się w nich na wdrażaniu narzędzi i ich wartości dodanej (ECVET, ECTS, powiązanie krajowych ram kwalifikacji z EQF, systemy zapewniania jakości zgodne z EQAVET);

b)

stworzenie mechanizmów zorganizowanej współpracy między sektorem kształcenia i szkolenia zawodowego a służbami zatrudnienia na wszystkich szczeblach (politycznych i wdrożeniowych), w tym partnerami społecznymi;

c)

pomoc w udoskonalaniu unijnych danych o osobach odbywających kształcenie i szkolenie zawodowe (I-VET), w tym o ich mobilności i zatrudnialności.

—

wspieranie realizacji powyższych celów poprzez program „Uczenie się przez całe życie” oraz w stosownym przypadku poprzez europejskie fundusze strukturalne,

—

wspieranie uczenia się od siebie nawzajem przez państwa członkowskie oraz wspieranie nowatorskich projektów,

—

ustalenie procedury ściślejszej koordynacji w celu wdrożenia wspólnych europejskich narzędzi w dziedzinie kształcenia i szkolenia,

—

europejska strategia komunikacyjna w zakresie europejskich narzędzi przejrzystości,

—

rozwijanie zorganizowanej współpracy ze stowarzyszeniami organizatorów kształcenia i szkolenia zawodowego na szczeblu UE,

—

wzmacnianie zorganizowanej współpracy między obszarem kształcenia i szkolenia a obszarem zatrudnienia,

—

udoskonalanie unijnych danych o osobach odbywających kształcenie i szkolenie zawodowe (I-VET), w tym o ich mobilności i zatrudnialności,

—

partnerzy społeczni na wszystkich szczeblach powinni nadal odgrywać aktywną rolę w procesie kopenhaskim (zarządzanie i odpowiedzialność) i przyczyniać się do realizacji wyżej wspomnianych celów krótkoterminowych,

—

sprawozdanie z rozwoju kształcenia i szkolenia zawodowego w państwach członkowskich i w krajach partnerskich,

—

ściślejsze kontakty z krajami objętymi rozszerzeniem i krajami sąsiedzkimi.

1.

Wdrożyły środki służące:

2.

Promowały wizję, cele i zasady nakreślone w niniejszych konkluzjach w szerokim kontekście procesu kopenhaskiego poprzez współpracę państw członkowskich, władz regionalnych i lokalnych, Komisji, krajów kandydujących, krajów EFTA-EOG oraz partnerów społecznych.

1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/16

—

wszyscy mają prawo do dostępu do życia kulturalnego i uczestnictwa w nim, do kształcenia się i uczenia przez całe życie, do rozwijania swojego potencjału twórczego, do wyboru swojej tożsamości i przynależności kulturowej – manifestujących się w różnorodny sposób – i ich poszanowania przez innych,

—

przekrojowy charakter kultury uzasadnia zmobilizowanie polityk kulturowych w kierunku zwalczania ubóstwa i wyłączenia społecznego,

—

dostęp do edukacji i kultury oraz uczestnictwo w nich mogą odgrywać istotną rolę w zwalczaniu ubóstwa i w promowaniu większego włączenia społecznego, gdyż sprzyjają między innymi:

A.

W celu podkreślenia międzysektorowego wymiaru kultury wdrażały podejście globalne, spójne i sprzyjające uczestnictwu poprzez:

B.

Wzmacniały więzi między kształceniem, szkoleniem, gospodarką, zatrudnieniem a kulturą poprzez:

C.

Mobilizowały potencjał kultury do walki ze stereotypami i uprzedzeniami wobec pewnych grup społecznych i kulturowych zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym poprzez:

A.

Zlikwidowały przeszkody w dostępie do kultury poprzez:

B.

Zwiększyły uczestnictwo w życiu kulturalnym i w ekspresji kulturalnej przez:

1)

jak najlepiej wykorzystywały unijną politykę spójności, aby wspierać inicjatywy kulturalne mające na celu walkę z ubóstwem i wykluczeniem społecznym;

2)

należycie doceniły wkład kultury w rozwój i realizację milenijnych celów rozwoju;

3)

uwzględniły obecne konkluzje w realizacji celów strategii „Europa 2020”.

1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/18

—

w dniu 4 grudnia 2000 r. Rada przyjęła konkluzje w sprawie walki z dopingiem (1), uznając potrzebę koordynowania działań przez Wspólnotę Europejską i państwa członkowskie – pod przewodnictwem prezydencji – odpowiednio wcześnie przed każdym spotkaniem Światowej Agencji Antydopingowej (WADA). Niniejsze konkluzje są uzupełnieniem tamtych konkluzji,

—

na skutek wejścia w życie Traktatu z Lizbony (2) w dniu 1 grudnia 2009 r. Unia Europejska nabyła kompetencji w dziedzinie sportu, pozwalających jej na przeprowadzanie działań wspierających, koordynujących i uzupełniających działania państw członkowskich w celu promowania europejskich przedsięwzięć w zakresie sportu; ma przy tym brać pod uwagę specyficzny charakter sportu, jego struktury oparte na dobrowolnym uczestnictwie, a także jego funkcje społeczne i edukacyjne. W związku z tym należy rozwijać europejski wymiar sportu przez popieranie uczciwości i dostępności współzawodnictwa sportowego oraz współpracy między podmiotami odpowiedzialnymi za sport, jak również przez ochronę integralności fizycznej i psychicznej sportowców, w szczególności tych najmłodszych. Unia powinna sprzyjać współpracy z państwami trzecimi oraz właściwymi organizacjami międzynarodowymi, zwłaszcza z Radą Europy.

—

niektóre kwestie, którymi zajmuje się WADA, leżą w sferze kompetencji UE, natomiast inne leżą w gestii państw członkowskich,

—

struktura WADA opiera się na podziale kontynentalnym, a więc że niezbędna jest ścisła współpraca z Radą Europy w celu wypracowania wspólnego stanowiska na temat wszystkich kwestii leżących w kręgu europejskich zainteresowań.

—

kluczowe znaczenie ma zagwarantowanie, iż głos UE i jej państw członkowskich będzie traktowany z należytą uwagą podczas obrad WADA,

—

tam gdzie to konieczne, np. w świetle dorobku prawnego UE i obowiązku autentycznej współpracy, należy skutecznie i odpowiednio wcześnie przed obradami WADA koordynować stanowiska UE i państw członkowskich pod przewodnictwem prezydencji.

1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/19

1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/20

1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/21

European Commission

Directorate-General for Trade

Directorate H

Office: N-105 4/92

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Faks +32 22956505

1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/24

1.

W dniu 22 listopada 2010 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Companhia de Seguros Tranquilidade, SA („Tranquilidade”, Portugalia), kontrolowane przez przedsiębiorstwo Espírito Santo Financial Group, SA („ESFG”, Luksemburg), oraz przedsiębiorstwo Banco Pastor, SA („Banco Pastor”, Hiszpania) przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem Pastor Vida, SA de Seguros y Reaseguros („Pastor Vida”, Hiszpania), dotychczas znajdującego się pod wyłączną kontrolą Banco Pastor, oraz w wyniku której przedsiębiorstwo Espírito Santo Gestion, S.A.U., S.G.I.I.C. („ESG”, Hiszpania), kontrolowane przez ESFG przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Gespastor S.G.I.I.C, SA („Gespastor”, Hiszpania) w drodze zakupu akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5980 – Tranquilidade/Banco Pastor/Pastor Vida/Espírito Santo Gestion/Gespastor, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/26

1.

W dniu 24 listopada 2010 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa Votorantim Group (Brazylia) oraz Fischer Group (Brazylia) przejmują w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw wspólną kontrolę nad nowo utworzoną spółką będącą wspólnym przedsiębiorcą, poprzez połączenie swoich spółek zależnych, odpowiednio Citrovita oraz Citrosuco.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5907 – Votorantim/Fischer/JV, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

1.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 324/27