8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/1

A.

mając na uwadze, że instrument pomocy przedakcesyjnej (IPA) jest nowym instrumentem finansowym, zastępującym instrumenty i programy dla państw kandydujących i potencjalnych kandydatów do członkostwa, a mianowicie Phare, SAPARD, ISPA, program przedakcesyjnej pomocy finansowej dla Turcji i CARDS, a celem IPA jest zapewnienie możliwości elastycznego dostosowywania funduszy UE do specyficznych potrzeb i zdolności zarządczych tych państw,

B.

mając na uwadze, że na instrument pomocy przedakcesyjnej (IPA) składa się następujących pięć komponentów dotyczących priorytetów zdefiniowanych zgodnie z potrzebami państw beneficjentów, a mianowicie:

C.

mając na uwadze, że instrument pomocy przedakcesyjnej jest kluczowym czynnikiem wpływającym na poprawę jakości życia obywateli, standardów społecznych, infrastruktury oraz współpracy regionalnej i transgranicznej, jak również pozwalającym na promowanie poszanowania praw człowieka w krajach kandydujących oraz potencjalnych krajach kandydujących,

D.

mając na uwadze, że celem kontroli parlamentarnej nad wykonaniem budżetu polityki rozszerzenia jest nie tylko zapewnienie, że fundusze UE wykorzystane zostały zgodnie z odpowiednimi przepisami i polityką UE, lecz także ustalenie, czy fundusze te rzeczywiście przeznaczone zostały na realizację priorytetów określonych w strategii rozszerzenia oraz w sprawozdaniach okresowych dotyczących poszczególnych państw beneficjentów oraz czy osiągnięto pożądane wyniki z punktu widzenia wspólnych interesów UE,

E.

mając na uwadze, że niezbędne jest przeprowadzenie szczegółowej kontroli, i to na wczesnym etapie wdrażania instrumentu pomocy przedakcesyjnej, w celu uniknięcia pojawienia się problemów podobnych to tych, które zostały zidentyfikowane zbyt późno podczas wdrażania stosowanych w przeszłości instrumentów przedakcesyjnych, pamiętając, że nieprawidłowości, które nie zostaną wzięte pod uwagę w odpowiednim momencie będą powielane oraz że będzie bardzo trudno zaradzić im w późniejszym terminie, gdyż przerodzą się one w stałą złą praktykę,

F.

mając na uwadze, że zwalczanie korupcji i reformy sektorowe (sądownictwa, policji i administracji publicznej) wywierają wpływ nie tylko na należyte sprawowanie rządów i na rządy prawa, lecz także na ogólne warunki prowadzenia działalności gospodarczej,

G.

mając na uwadze, że IPA oferuje znaczną elastyczność, umożliwiającą dostosowywanie pomocy do zmieniających się potrzeb i rozwijających się zdolności zarządczych państw beneficjentów, zwłaszcza poprzez przeglądy wieloletnich orientacyjnych planów działań (MIPD),

H.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 1085/2006 („rozporządzenie IPA”) do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja zobowiązana jest przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z śródokresowej oceny wdrażania instrumentu pomocy przedakcesyjnej, w razie konieczności wraz z wnioskiem legislacyjnym mającym na celu zmianę tego rozporządzenia,

I.

mając na uwadze, że, w następstwie wniosku Parlamentu Komisja podjęła działania w celu przeprowadzenia już w 2009 r. przeglądu średniookresowego pakietu instrumentów pomocy zewnętrznej, w tym IPA,

J.

mając na uwadze, że już w chwili obecnej nawiązać należy kontakty pomiędzy Parlamentem a parlamentami krajowymi państw korzystających z IPA,

1.

wyraża zadowolenie z podjęcia zorganizowanego dialogu z Komisją w sprawie wdrażania IPA i potwierdza swoje stanowisko w tej sprawie, zwłaszcza potrzebę przyznania wszystkim krajom beneficjentom równego dostępu do pełnego zakresu narzędzi politycznych dostępnych w ramach odnośnego instrumentu, nadania odpowiedniego priorytetu walce z korupcją i przestępczością zorganizowaną oraz zwrócenia większej uwagi na budowanie instytucjonalnego potencjału, w szczególności na szczeblu parlamentarnym, rozwój organizacji społeczeństwa obywatelskiego, środki na rzecz promowania zasady tolerancji i niedyskryminacji, rozwój społeczny oraz współpracę regionalną w kluczowych dziedzinach polityki;

2.

wyraża zadowolenie z wysokiego wskaźnika wdrażania zobowiązań w ramach IPA w roku 2007; ubolewa jednak, że pierwsze programy instrumentu pomocy przedakcesyjnej zostały przyjęte dopiero pod koniec 2007 r., a ich rzeczywista realizacja rozpoczęła się dopiero w 2008 r., po części z powodu późnego przyjęcia nowego instrumentu, a po części z powodu opóźnień po stronie krajów beneficjentów w zakresie tworzenia niezbędnych struktur i systemów zarządzania; wzywa Komisję do przyspieszenia wdrażania projektów oraz monitorowania przydzielania funduszy i uzyskiwanych wyników w celu zagwarantowania, widocznego wpływu instrumentu pomocy przedakcesyjnej na zainteresowane kraje;

3.

zwraca uwagę, że ze względu na opóźnienia w przyjęciu rozporządzenia IPA oraz rozporządzenia (WE) nr 718/2007 („rozporządzenie wykonawcze IPA”), a następnie pierwszych wieloletnich orientacyjnych ram finansowych (MIFF) i pierwszych wieloletnich orientacyjnych planów działań, monitoring, ocena i sprawozdawczość programów i projektów IPA realizowanych w 2007 r. była ograniczona i nie przyniosła jeszcze żadnych rezultatów; podkreśla, że sprawne przejście od stosowanych wcześniej instrumentów przedakcesyjnych do IPA wymaga ciągłości, jeśli chodzi o programowanie, odpowiednie wdrażanie projektów i wykonywanie płatności;

4.

jest zdania, że spójność pomiędzy narodowymi programami IPA 2007 i polityką UE w zakresie pomocy przedakcesyjnej była dostateczna, ponieważ większość celów określonych w dokumentach programowych odzwierciedlała priorytety określone w odpowiednich sprawozdaniach okresowych Komisji Europejskiej;

5.

zwraca uwagę, że państwa kandydujące koncentrują swoje wysiłki na wdrażaniu europejskich standardów, a zwłaszcza standardów statystycznych, fiskalnych i standardów w zakresie ochrony środowiska, co jest zgodne z polityką UE w zakresie rozszerzenia; zwraca jednak uwagę, że znaczenie kryteriów politycznych, a zwłaszcza demokratycznego sprawowania rządów, poszanowania praw człowieka, wolności wyznania, praw kobiet i praw mniejszości oraz przestrzegania zasady państwa prawa nie powinno być podważane, ponieważ niespełnianie tych kryteriów mogłoby doprowadzić do skomplikowania i opóźnienia negocjacji; jest zdania, że niezbędne jest osiągnięcie większej równowagi pomiędzy projektami mającymi na celu wypełnienie kryteriów politycznych i projektami mającymi na celu wdrożenie dorobku;

6.

przypomina Komisji, że legitymacja i zdolność Unii do promowania reform może zostać znacznie zwiększona, jeżeli pomoc w ramach IPA zostanie skierowana na dziedziny przynoszące bezpośrednie korzyści obywatelom krajów kandydujących do członkostwa i potencjalnych krajów kandydujących, w szczególności w kontekście potrzeb i wyzwań spowodowanych przez światowy kryzys finansowy;

7.

w związku z tym jest zdania, że IPA powinien wspierać wysiłki krajów beneficjentów w zakresie spełnienia wymogów określonych w mapie drogowej dotyczącej liberalizacji systemu wizowego, tak aby obywatele Bałkanów Zachodnich mogli wreszcie korzystać ze swobody przemieszczania się i w pełni uczestniczyć w programach i planach UE; wyraża zadowolenie z zamiaru dalszego zwiększenia przez Komisję ilości środków z instrumentu pomocy przedakcesyjnej przeznaczanych na programy Tempus, Erasmus Mundus i Młodzież w działaniu;

8.

zwraca uwagę na fakt, że Komisja miała możliwość zezwolenia Chorwacji na zdecentralizowane zarządzanie komponentami I-IV oraz Turcji, w zakresie komponentów I i II pod koniec roku 2008; zachęca Komisję Europejską do kontynuowania intensywnej współpracy z państwami kandydującymi i potencjalnymi kandydatami do członkostwa, żeby w najbliższej przyszłości państwa te były w stanie zarządzać funduszami UE w sposób zdecentralizowany, a tym samym uzyskały pełny dostęp do pomocy udzielanej w ramach wszystkich komponentów IPA; zwraca jednak uwagę, że przyznanie uprawnień zarządczych jest warunkowe i uzależnione od skutecznego wykonywania tych uprawnień;

9.

podkreśla, że za wykorzystanie IPA odpowiadają zarówno Komisja, jak i rządy krajów kandydujących oraz potencjalnych krajów kandydujących; wzywa Komisję do poprawienia współpracy i komunikacji pomiędzy jej delegacjami a rządami, w celu stworzenia stałej kontroli procedur wdrażania projektu oraz prac na rzecz wspólnych środków poprawy potencjału administracyjnego państw beneficjentów;

10.

podkreśla potrzebę przejrzystego i skutecznego zarządzania instrumentem pomocy przedakcesyjnej oraz kontroli, biorącej pod uwagę specyfikę systemów audytu i kontroli każdego państwa, jak również najlepsze doświadczenia byłych krajów kandydujących w zakresie procedur przedakcesyjnych;

11.

oczekuje od Komisji przedstawienia Parlamentowi oraz Komisji Kontroli Budżetowej corocznego sprawozdania w sprawie kontroli budżetowej w zakresie wypłat z funduszy IPA oraz ich wdrażania, jak również w zakresie pozostałych środków z ISPA, IPARD i SAPARD, zawierającego szczegółowe informacje dotyczące każdego państwa beneficjenta, przykłady najlepszych praktyk oraz wszelkie napotkane problemy i nieprawidłowości;

12.

zwraca uwagę, że jeśli chodzi o projekty IPA 2007, brak jest dostatecznego uwzględnienia i dostatecznej widoczności kwestii horyzontalnych, takich jak ocena oddziaływania na środowisko, należyte sprawowanie rządów, udział społeczeństwa obywatelskiego, równość szans i niedyskryminacja; wzywa Komisję Europejską do rozszerzenia w szczególności wielostronnych programów regionalnych i horyzontalnych, a zwłaszcza programów dotyczących zwalczania korupcji i przestępczości zorganizowanej, rozwijania dialogu międzykulturowego i gwarantowania równouprawnienia;

13.

zwraca uwagę, że ograniczone środki finansowe przydzielane są dużym obszarom geograficznym i szerokim obszarom polityki, a także że środki te rozdzielane są pomiędzy wiele małych projektów, a nie wykorzystywane wyłącznie na mniejszą liczbę większych, bardziej zauważalnych projektów; zwraca uwagę, że w przypadku rocznych programów narodowych niezbędne jest osiągnięcie równowagi pomiędzy odpowiednią reakcją na podstawowe priorytety określone w sprawozdaniach okresowych a nadmiernym rozproszeniem dostępnych środków finansowych;

14.

podkreśla, jako kwestię najwyższej wagi, konieczność niezwłocznego wykorzystania instrumentu pomocy przedakcesyjnej do nasilenia we wszystkich państwach beneficjentach walki z korupcją i przestępczością zorganizowaną, ze szczególnym naciskiem na zwalczanie prania brudnych pieniędzy, nielegalnej imigracji i handlu ludźmi; zwraca uwagę, że choć wszystkie sprawozdania okresowe z 2008 r. zawierają stwierdzenie, że korupcja stanowi poważny problem, a zwalczenie korupcji jest podstawowym priorytetem, nie wszystkie programy IPA 2007 dostatecznie uwzględniają kwestię zwalczania korupcji; proponuje przeznaczenie na ten cel określonych środków finansowych, jak w przypadku Chorwacji (15) oraz Czarnogóry (16), a także wzywa Komisję Europejską do opracowania, na podstawie doświadczeń zdobytych w kontekście ostatnich rozszerzeń, bardziej spójnej strategii w tym zakresie;

15.

zwraca uwagę, że organizacje społeczeństwa obywatelskiego (CSO) działające w państwach beneficjentach powinny być aktywniej zaangażowane w opracowywanie i inicjowanie projektów; zwraca uwagę, że kolejne programy IPA powinny przyczynić się do rozwiązania problemu systematycznego uzależnienia CSO od darczyńców w celu uniknięcia istnienia CSO „na żądanie” oraz do rozwoju niektórych CSO działających na rzecz rozwiązywania konfliktów etniczno-politycznych, szczególnie w Bośni i Hercegowinie, w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii i w Kosowie (17); oczekuje, że ustanowienie i wdrożenie nowego instrumentu wspierania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego rozwiąże wiele problemów związanych z różnorodnością, złożonością i rozdrobnieniem programów UE;

16.

stanowczo podkreśla potrzebę spójnego wsparcia CSO w krajach kandydujących oraz potencjalnych krajach kandydujących, w celu stworzenia współzawodnictwa między nimi oraz zapewnienia równowagi w ich pracy nad zorientowanym na wynik wdrażaniem IPA i ciągłej aktywności w zarządzaniu projektami;

17.

zwraca uwagę, że działania i projekty finansowane w ramach IPA cechuje niski poziom zauważalności w ramach UE na szczeblu lokalnym, a także że takie działania i projekty nie generują oddolnej legitymizacji, co zapewniałoby dalsze zbliżenie z UE;

18.

jest zdania, że brak jest odpowiedniego uwzględnienia kwestii edukacji i zatrudnienia młodzieży, jako warunku niezbędnego do zapewnienia stabilizacji i rozwoju w dłuższym okresie; podkreśla konieczność podjęcia walki z bezrobociem, szczególnie w przypadku młodzieży i długotrwale bezrobotnych, jako zagadnienia nadrzędnego o wielkim znaczeniu; w związku z tym proponuje, żeby Komisja Europejska zbadała możliwość większego wykorzystania elastyczności przewidzianej w odniesieniu do IPA w celu dopuszczenia do finansowania, w przypadkach, w których jest to stosowne, działań związanych z komponentami III–V w ramach pierwszych dwu komponentów;

19.

zwraca uwagę, że regionalne wsparcie finansowe w ramach IPA jest stosunkowo niewielkie (około 10 % budżetu ogólnego IPA), biorąc w szczególności pod uwagę to, że obejmuje ono jedenaście obszarów interwencji w sześciu krajach, począwszy od edukacji i młodzieży, a skończywszy na bezpieczeństwie jądrowym;

20.

wyraża zaniepokojenie, że budżet ogólny komponentu II IPA 2007 ustalony został na poziomie tylko 38 800 000 euro z 497 200 000 euro budżetu ogólnego IPA (tj. mniej niż 8 %); zwraca uwagę, że jest to sprzeczne z oceną Komisji Europejskiej, iż współpraca transgraniczna przyczynia się do pojednania i rozwoju stosunków dobrosąsiedzkich, a ponadto ma szczególne znaczenie w regionie jeszcze niedawno objętym konfliktem; ubolewa nad faktem, że trudno było stworzyć skuteczny mechanizm współpracy, w szczególności z kilku powodów, w tym niedopasowania struktur i procedur pomiędzy niektórymi partnerami, jak również trudności politycznych; wzywa państwa beneficjentów i Komisję Europejską, w ramach tego komponentu, do dalszego kontynuowania nawiązanej współpracy oraz do rozwijania nowych form współpracy, zgodnie z celem, jakim jest kształtowanie stosunków dobrosąsiedzkich oraz promowanie integracji gospodarczej, szczególnie w dziedzinie ochrony środowiska, dziedzictwa przyrody i dziedzictwa kulturowego oraz zwalczania korupcji i przestępczości zorganizowanej;

21.

wyraża także zaniepokojenie faktem, że żaden z programów IPA 2007 przedłożonych przez państwa beneficjentów nie dotyczył bezpośrednio praw kobiet czy równouprawnienia, choć kwestia braku równouprawnienia zidentyfikowana została jako podstawowe wyzwanie zarówno w sprawozdaniach okresowych, jak i w wieloletnich orientacyjnych planach działań; ponownie wzywa Komisję Europejską do zapewnienia funduszy przedakcesyjnych na cele wzmacniania praw kobiet na Bałkanach, w szczególności poprzez organizacje pozarządowe działające na rzecz kobiet i organizacje kobiece; wzywa Komisję Europejską do przeznaczenia odpowiednich środków z budżetu IPA na ten cel, a tym samym do promowania uwzględnienia, podczas sporządzania budżetu polityki w zakresie pomocy przedakcesyjnej, kwestii równouprawnienia oraz zachęcenia państw beneficjentów do przedkładania odpowiednich wniosków projektowych;

22.

podkreśla potrzebę udziału coraz większej liczby organizacji pozarządowych w planowaniu i realizacji programów finansowanych ze środków instrumentu pomocy przedakcesyjnej w celu zapewnienia, że pomoc w ramach IPA będzie stanowić odzwierciedlenie realnych potrzeb i oczekiwań, że przyczyni się do większej widoczności projektów IPA oraz do promowania rozwoju dynamicznego i aktywnego społeczeństwa obywatelskiego w krajach beneficjentach;

23.

wzywa Europejski Trybunał Obrachunkowy do przedłożenia do końca 2010 r. specjalnego sprawozdania śródokresowego z oceny wdrażania IPA;

24.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu, a także rządom, parlamentom oraz krajowym instytucjom nadzoru państw korzystających z IPA.

8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/7

A.

mając na uwadze, że w oparciu o zasady pomocniczości i proporcjonalności przyjęcie instrumentu wspólnotowego w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach cywilnych mającego skutki transgraniczne może wystąpić wyłącznie, jeśli zostanie dowiedzione, że niemożliwe jest usunięcie na szczeblu krajowym przeszkody utrudniającej ustanowienie lub funkcjonowanie rynku wewnętrznego,

B.

mając na uwadze, że opóźnione oraz niezrealizowane płatności zagrażają zarówno interesom firm, jak i konsumentów, zwłaszcza gdy wierzyciel i organy egzekucyjne nie mają informacji o miejscu pobytu albo siedzibie dłużnika lub o jego majątku; mając na uwadze, że problem ten nabrzmiał w obecnym klimacie gospodarczym, w którym przepływ gotówki ma zasadnicze znaczenie dla przetrwania przedsiębiorstw,

C.

mając na uwadze, że problemy z transgranicznym odzyskiwaniem długów mogą stanowić poważną przeszkodę w swobodnym przepływie nakazów zapłaty w UE i utrudniać dostęp do wymiaru sprawiedliwości; mając ponadto na uwadze, że jeżeli nie daje się wykonać orzeczeń sądowych, podważa się sprawowanie wymiaru sprawiedliwości i standardy etyki handlowej,

D.

mając na uwadze, że na ogół kwestia odzyskiwania długów stanowi poważny problem, który pogłębia się przy skargach o charakterze transgranicznym, zwłaszcza w przypadku małych przedsiębiorstw, które nie mają wyspecjalizowanych prawników lub specjalnych działów zajmujących się dochodzeniem należności i często znajdują się w niewdzięcznej sytuacji, w której muszą w ten problem angażować pracowników, skąpe środki finansowe, a przede wszystkim czas, zamiast poświęcić te zasoby działalności produkcyjnej,

E.

mając na uwadze doniesienia o niedostatecznym przestrzeganiu lub niewystarczającej znajomości dyrektywy w sprawie opóźnień w płatnościach (3); mając na uwadze, że jeśli powyższa dyrektywa zostałaby obecnie zaktualizowana i należycie wdrożona, mogłaby mieć znaczący wpływ na ograniczenie opóźnionych lub niezrealizowanych płatności,

F.

mając na uwadze istnienie ogromnych rozbieżności w różnych systemach krajowego prawa zobowiązań i prawa upadłościowego w kwestii możliwego sposobu zabezpieczenia swego długu przez wierzyciela na poziomie umowy, zwłaszcza poprzez zastosowanie klauzul dotyczących zachowania prawa własności lub innych tego rodzaju mechanizmów, które są czasami obchodzone ze względu na powyższe rozbieżności,

G.

mając na uwadze, że przyjęcie jednego prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego skutecznego wykonywania orzeczeń powinno dotyczyć wszystkich dłużników, bez rozróżniania a priori dłużników działających w dobrej lub złej wierze,

H.

mając na uwadze, że problem unikania, opóźnienia lub niezrealizowania płatności długów jest często zaostrzany z powodu niedostatecznej ostrożności stron w stosunkach poprzedzających umowę lub umownych; mając na uwadze, że zachodzi potrzeba położenia większego nacisku na świadomość handlową i możliwe zastosowanie „europejskich” klauzul nieobowiązkowych na podstawie wspólnych ram odniesienia, które zagwarantowałyby stosowne rozważenie tych kwestii przez strony przy nawiązywaniu stosunków handlowych,

I.

mając na uwadze, że wskazano Parlamentowi, iż może zaistnieć poważny problem w sprawach transgranicznych z udziałem nierzetelnych dłużników, czyli osób, które są w stanie spłacić długi lub wywiązać się ze zobowiązań, lecz tego nie czynią, lub osób, co do których istnieje ryzyko, że nie spłacą swoich długów nawet w razie wydania przeciw nim orzeczenia; mając na uwadze, że okazuje się, iż takie osoby często posiadają znaczne środki majątkowe w różnych podmiotach, biurach maklerskich lub funduszach powierniczych, zaś skuteczne ich dochodzenie nie będzie możliwe bez niezbędnych informacji; mając na uwadze, że często trzeba uzyskiwać takie informacje, nie zawiadamiając o tym nierzetelnego dłużnika, który często będzie w stanie przenieść aktywa w krótkim czasie pod inną właściwość sądową,

J.

mając na uwadze, że ponadto powiadomiono Parlament, iż niektóre suwerenne państwa nie uznają rozstrzygnięć arbitrażowych lub orzeczeń wydanych przez sądy innego państwa, co powoduje, że pojawiają się tzw. „sępie fundusze” (ang. „vulture funds”), które nabywają ten niezależny dług po bardzo zaniżonej cenie, a następnie próbują osiągnąć zysk z jego dochodzenia; mając na uwadze, że zapewne lepiej i uczciwiej byłoby wyposażyć pierwotnych wierzycieli w środki samodzielnego dochodzenia swoich praw,

K.

mając na uwadze argument, że niewiele jest państw, które w ogóle nie posiadają majątku poza własnymi granicami oraz że jeżeli wierzyciel nie ma nadziei na zaspokojenie roszczeń (jedynie) w swoim państwie członkowskim lub w danym państwie, jedyną skuteczną drogą są sądy zagraniczne, w szczególności sądy w innych państwach członkowskich UE,

L.

mając na uwadze, że zgodnie z rozporządzeniem „Bruksela I” (4) każde państwo członkowskie ma własne środki tymczasowe określone i uregulowane w prawie krajowym oraz że nakazy ex parte nie są przedmiotem wzajemnego uznawania i wykonywania w trybie tego rozporządzenia; mając na uwadze, że nakazom wydawanym inter partes skuteczność nadaje sąd właściwy za pomocą najbardziej zbliżonej rekompensaty, jaką może nakazać,

M.

mając na uwadze, że środki tymczasowe obejmują: (i) nakazy ujawnienia informacji o majątku, który może podlegać środkom wykonawczym do wyroku, (ii) nakazy zabezpieczające majątek na potrzeby przyszłego wykonania wyroku, (iii) a także mogą przyjąć postać tymczasowego nakazu zapłaty, dzięki któremu wierzyciel otrzymuje natychmiastową zapłatę przed rozstrzygnięciem wniesionego do sądu sporu,

N.

mając na uwadze, że zarządzenie środków tymczasowych powinno podlegać warunkom podobnym do tych stosowanych przez Trybunał Sprawiedliwości, a mianowicie wierzyciel musiałby wykazać przed sądem, że ma uzasadnione roszczenie (wykonalne prawo w postaci nakazu sądowego czy dokumentu lub też dowód prima facie roszczenia – fumus boni juris) oraz że sprawa ma pilny charakter (rzeczywiste zagrożenie dla dochodzenia roszczenia, jeżeli środek nie zostanie zarządzony (periculum in mora)), a także mając na uwadze, że zarządzenie takich środków może być uwarunkowane złożeniem zabezpieczenia,

O.

mając na uwadze, że w sprawach mniejszej wagi, w szczególności gdy koszty postępowania mogłyby być zaporowe, zwłoka wymiaru sprawiedliwości oznacza jego brak oraz że w sprawach większej wagi brak informacji o majątku może okazać się największą przeszkodą; mając w związku z tym na uwadze, że odwołanie się do nakazów w postaci środków tymczasowych może stanowić trafne rozwiązanie w obu rodzajach przypadków,

P.

mając ponadto na uwadze, że w związku z takimi rodzajami przypadków, w których brak informacji skutkuje poważną niesprawiedliwością, należy również rozważyć działania Wspólnoty na rzecz udostępniania informacji; mając na uwadze, że wierzyciel nie jest w stanie dochodzić wykonania wyroku, jeżeli nie będzie miał dostępu do informacji o majątku dłużnika (a tym bardziej nierzetelnego dłużnika), z którego można zaspokoić roszczenia przy wykonaniu wyroku,

Q.

mając na uwadze, że w praktyce problem ten nie ogranicza się do przypadków wydania wyroku, którego nie wykonano, lecz może również wyniknąć jeszcze przed wniesieniem powództw przez wierzycieli,

R.

mając jednak na uwadze, że jest zdecydowanie zasadniczą kwestią, żeby wszelkie zaproponowane środki miały proporcjonalny charakter; mając ponadto na uwadze, że środki te nie powinny jedynie powielać tego, co można osiągnąć za pomocą istniejących środków krajowych, oraz że powinny ograniczać się do skarg o charakterze transgranicznym, jednocześnie zaś należy unikać niepotrzebnej i nieodpowiedniej harmonizacji,

S.

mając na uwadze, że wyrażano pewne wątpliwości, iż niektóre z pomysłów w sprawie skutecznego wykonywania orzeczeń w Unii Europejskiej poprzez dostępność informacji o majątku dłużnika mogą naruszać prawa podstawowe, m.in. prawo do prywatności (ochrona danych), podważać gwarancje procesowe i być sprzeczne z tradycjami konstytucyjnymi wielu państw członkowskich,

T.

mając na uwadze, że wszelkie zgłaszane propozycje muszą być wydajne pod względem kosztów i zintegrowane z innymi dziedzinami polityki wspólnotowej, tak żeby uniknąć niepotrzebnego dublowania wysiłków,

1.

z zadowoleniem przyjmuje powyższą zieloną księgę Komisji z dnia 6 marca 2008 r., gdyż przyczynia się ona do realizacji strategii lizbońskiej;

2.

precyzuje, że brak przejrzystości informacji niezbędnych do zmuszenia dłużnika do wywiązania się ze zobowiązań jest sprzeczny z zasadami dobrej wiary i odpowiedzialności majątkowej; stwierdza, że nieznajomość krajowych przepisów prawnych dotyczących wykonywania orzeczeń sądowych lub ich nieskuteczność mogą hamować proces tworzenia jednolitego rynku wewnętrznego i powodują nieuzasadnione koszty;

3.

zaznacza, że zaleganie ze spłatą, niepłacenie i trudności ze ściąganiem długów szkodzą interesom przedsiębiorstw i konsumentów będących wierzycielami, powodują spadek zaufania do rynku wewnętrznego i osłabiają wymiar sprawiedliwości;

4.

popiera zintegrowaną i skuteczną strategię zgodną z zasadami lepszego stanowienia prawa i uważa, że należy osiągnąć cel, jakim jest spłata, gwarantując niedyskryminację, ochronę danych szczególnie chronionych i gwarancje prawne przy zastosowaniu proporcjonalnych środków, które wprowadzą niezbędną przejrzystość i znacznie obniżą koszty informacji i zarządzania;

5.

stwierdza, że oprócz informacji dostępnych publicznie wierzyciel powinien mieć dostęp, pod kontrolą właściwego organu lub za jego pośrednictwem oraz w łatwy sposób w obrębie całego rynku wewnętrznego, do niezbędnych danych w celu wszczęcia procedury egzekucji długu i uzyskania jego spłaty;

6.

zgadza się z Komisją, że transgraniczne odzyskiwanie długów w drodze wykonywania orzeczeń sądowych stanowi poważny problem rynku wewnętrznego, jednak uważa, że rozwiązania poddane przez Komisję pod dyskusję wymagają dalszych prac w celu rozstrzygnięcia najtrudniejszego problemu, jaki stwarzają nierzetelni dłużnicy;

7.

zauważa, że opracowanie i aktualizacja takiego przewodnika mogą wymagać dużo wysiłku i znacznych kosztów, a osobom dochodzącym swoich praw byłoby łatwiej czynić to w ramach jednego systemu, oraz że w większości przypadków wierzyciel będzie musiał skorzystać z porady prawnika we właściwym obcym kraju; niemniej jednak uważa, że użyteczna może być wersja uproszczona w związku z brakiem nadającego się do zastosowania systemu transgranicznego;

8.

jest głęboko przekonany, że publikacja krajowych wykazów zagranicznych prawników, którzy wykonują swoje uprawnienia na rynku wewnętrznym zgodnie z dyrektywami 77/249/EWG (5) i 98/5/WE (6) może okazać się przydatne; wskazuje, że odnośniki do takich krajowych wykazów mogłyby zostać umieszczone na stronie internetowej Komisji i uzupełniać przewodnik;

9.

wyraża sprzeciw wobec udzielania nieuzasadnionego, powszechnego i arbitralnego dostępu do wszelkiego rodzaju danych dotyczących rejestrów ludności, ubezpieczeń społecznych i rejestrów podatkowych i opowiada się za odpowiednimi i proporcjonalnymi ramami w celu zagwarantowania skutecznego wykonywania orzeczeń w Unii Europejskiej;

10.

stwierdza, że dostęp do rejestrów ludności (jeżeli takie istnieją) może być pomocny w tropieniu osób fizycznych w trudnej sytuacji, które nie wywiązują się z obowiązków alimentacyjnych lub nie spłacają kredytów indywidualnych, oraz w unikaniu nadużyć;

11.

uważa, że o ile w niektórych krajach skutecznie zastosowano nowy, udoskonalony dostęp do rejestrów ubezpieczeń społecznych i rejestrów podatkowych, niezbędne jest także zagwarantowanie przestrzegania przepisów o ochronie danych i poufności; podkreśla, że stanowi to wrażliwą kwestię dla opinii publicznej; ponadto zauważa, że wykorzystywanie informacji w celu innym niż cel, w jakim zostały one zebrane, może spowodować problemy natury prawnej;

12.

ponadto zauważa, że w wielu państwach członkowskich oświadczenia podatkowe i rejestry ubezpieczeń społecznych są poufne oraz że w tych państwach propozycja rejestru – przy całym związanym z nim ryzyku nadużycia zgromadzonych danych – nie zostanie przyjęta przychylnie i będzie postrzegana jako nadużycie władzy wykonawczej;

13.

stwierdza, że jeżeli propozycja będzie niewspółmierna do celu, jaki ma realizować, będzie mogła ulec nadużyciom i stanowić naruszenie prawa do prywatności;

14.

jest zdania, że koncepcja lepszej współpracy między publicznymi organami egzekucyjnymi jest warta dalszej analizy, jednak podkreśla, że nie we wszystkich państwach członkowskich takie organy istnieją;

15.

jest zdania, że oświadczenie dłużnika może okazać się pomocne jako część procedury wykonania wyroku, jeżeli można je obwarować sankcjami na podstawie prawa krajowego;

16.

uważa, że nie ma potrzeby podejmowania przez Wspólnotę działania w tej dziedzinie, dopóki nie zostanie dowiedzione, że istniejące instrumenty państw członkowskich nie są skuteczne;

17.

proponuje, żeby rozważono pomysł ustanowienia formy wspólnotowego środka tymczasowego, która uzupełniłaby środki sądów krajowych; uważa, że pomysł mógłby przybrać formę prostej, elastycznej procedury, której nadano by skuteczność w całej UE, dzięki czemu uniknięto by zwłoki i niepotrzebnych kosztów; jest zdania, że byłoby to skuteczne i uczciwe także w stosunku do osób trzecich;

18.

proponuje, żeby taki środek stosowano również do skarg arbitrażowych, a także aby uwzględniono go w związku ze zbliżającym się przeglądem rozporządzenia „Bruksela I”;

19.

wzywa Komisję, żeby potraktowała tę kwestię priorytetowo i dokonała (a) szczegółowej oceny problemu, (b) analizy wykonalności dla ewentualnych instrumentów wspólnotowych oraz (c) oceny skutków ewentualnych środków prawa wspólnotowego, ograniczonych do aspektów transgranicznych; uważa, że w analizie Komisja powinna również ustalić i należycie uzasadnić odpowiednią podstawę prawną wszelkiego zaproponowanego instrumentu wspólnotowego, który powinien ograniczyć się do spraw transgranicznych i uzupełniać stosowanie w tej dziedzinie środków czysto krajowych, a nie w nie wkraczać;

20.

wzywa Komisję, aby w pełni rozważyła środki poprzedzające umowę, środki umowne, które mogą mieć związek z rozwojem wspólnych ram odniesienia, oraz wszelkie inne, pochodne instrumenty fakultatywne, żeby zagwarantować, że strony w europejskich umowach transgranicznych uregulują kwestie opóźnień lub niezrealizowania płatności na etapie ich zawierania;

21.

niecierpliwie oczekuje przeglądu dyrektywy w sprawie opóźnień w płatnościach i wzywa Komisję do przystąpienia do niego możliwie jak najszybciej, zważywszy na obecną sytuację gospodarczą;

22.

proponuje, aby przeprowadzono badanie rozbieżnych krajowych podejść prawnych do kwestii zachowania prawa własności i innych podobnych mechanizmów w celu zagwarantowania ich wzajemnego uznawania;

23.

proponuje, aby nabywca praw majątkowych uznanych wyrokiem sądowym mógł korzystać ze swoich praw na tych samych warunkach co zbywca;

24.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/12

A.

mając świadomość znaczenia procedury składania i rozpatrywania petycji oraz jej specyficznych cech, umożliwiających właściwej komisji Parlamentu Europejskiego dążenie do znalezienia rozwiązań i wyjaśnień dla obywateli Unii Europejskiej, którzy złożyli petycje do Parlamentu Europejskiego,

B.

mając na uwadze wzrost liczby obywateli Unii Europejskiej kierujących petycje do Parlamentu Europejskiego, a także wysiłki Komisji Petycji o dalsze przyspieszenie procedur w celu zapewnienia lepszej obsługi obywatelom zwracającym się do niej o pomoc,

C.

mając na uwadze, że organy Parlamentu Europejskiego nie wykonały jeszcze kilku zaleceń zawartych w sprawozdaniu rocznym za 2007 r., np. wniosku o pilną poprawę zasobów administracyjnych Komisji Petycji, w tym fachowej wiedzy językowej i prawnej, w celu zwiększenia zdolności Parlamentu do prowadzenia niezależnych dochodzeń w sprawie kierowanych do niego petycji, oraz np. zalecenia dotyczącego ściślejszej współpracy z siecią SOLVIT w zakresie petycji i skarg związanych z rynkiem wewnętrznym, a także zalecenia dotyczącego ustanowienia wspólnego portalu internetowego UE dla obywateli europejskich,

D.

mając na uwadze, że pomimo poczynienia w tym okresie znacznych postępów w rozbudowywaniu struktur i rozwijaniu polityki Unii w poszczególnych obszarach, obywatele mają nadal świadomość wielu niedociągnięć w realizacji polityki i programów Unii, ponieważ takie niedociągnięcia dotyczą ich bezpośrednio, a także mając na uwadze, że są one często przedmiotem otrzymywanych petycji,

E.

mając na uwadze, że ustanowienie „inicjatywy obywatelskiej” w traktacie lizbońskim jeszcze bardziej zwiększy udział obywateli w działalności i pracach Unii Europejskiej,

F.

mając na uwadze, że w takiej sytuacji Parlament jest odpowiedzialny za zapewnienie lepszego stosowania prawa wspólnotowego przez poszczególne państwa członkowskie w interesie każdego obywatela UE i każdej osoby fizycznej lub prawnej mającej miejsce zamieszkania lub statutową siedzibę w państwie członkowskim, a tym samym za lepszą współpracę z poszczególnymi państwami członkowskimi w realizacji tego zadania,

G.

mając na uwadze, że wiele państw członkowskich nadal nie jest zainteresowanych aktywną współpracą z właściwą komisją PE, a w szczególności nie wykazuje zainteresowania udziałem w posiedzeniach tej komisji, a także mając na uwadze, że świadczy to o braku lojalnej współpracy z tą instytucją,

H.

mając na uwadze, że brak aktywnego i terminowego udziału w pracach właściwej komisji w celu zapewnienia prawidłowego stosowania prawa wspólnotowego podaje w wątpliwość pragnienie i wolę tych państw członkowskich, żeby właściwie realizować politykę i cele UE w poszczególnych obszarach, a zatem naraża odnośne władze na zastosowanie środków, takich jak sankcje i kary, dostępnych na warunkach określonych w traktatach, a ponadto na krytykę społeczną,

I.

mając na uwadze, że wiele państw członkowskich wykazuje się jednak dobrym poziomem współpracy, współpracując z Parlamentem w rozwiązywaniu problemów poruszanych w petycjach,

J.

uznając konstruktywny wkład w rozpatrywanie petycji wnoszony przez służby Komisji Europejskiej, które na wniosek właściwej komisji regularnie przedstawiają wstępne oceny wielu otrzymanych petycji,

K.

mając na uwadze, że taka współpraca mogłaby i powinna być dalej zacieśniana, zwłaszcza jeśli chodzi o procedury określone w art. 226 oraz art. 228 Traktatu WE, w należycie uzasadnionych przypadkach,

L.

mając na uwadze, że Parlament uznał, iż uzasadnione będzie skorzystanie z uprawnień przyznanych mu w art. 230 Traktatu WE, jeżeli okazałoby się to niezbędne, by położyć kres poważnemu naruszeniu prawa wspólnotowego ujawnionemu podczas rozpatrywania petycji, a między Parlamentem i Komisją, pomimo wysiłków o ich rozstrzygnięcie, utrzymywać się będą znaczne rozbieżności w interpretacji dotyczące działań wymaganych w prawie wspólnotowym w celu ochrony praw obywateli w danym przypadku,

M.

mając na uwadze, że postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego nie stanowi dla składającego petycję środka naprawczego, nawet wtedy, gdy ostatecznie dane państwo członkowskie zobowiązane zostało przez Trybunał Sprawiedliwości do zmiany swojego prawa krajowego w celu jego dostosowania do aktów prawodawczych UE,

N.

mając na uwadze, że brak możliwości zapewnienia obywatelom UE, którzy byli lub stali się ofiarami braku właściwego stosowania prawa UE, bezpośredniego dostępu do pozasądowych środków odwoławczych stanowi przejaw fundamentalnej niesprawiedliwości, co wymaga dalszego rozważenia przez instytucje UE, a w szczególności przez Parlament,

O.

mając na uwadze, że na mocy art. 230 Traktatu WE Parlament ma prawo wnoszenia skarg do Trybunału Sprawiedliwości na takich samych warunkach jak Rada i Komisja, oraz mając na uwadze, że zgodnie z art. 201 Traktatu Parlament uprawniony jest do sprawowania kontroli nad działaniami Komisji, dzięki czemu dysponuje on środkami prawnymi i politycznymi, by skuteczniej reagować na uzasadnione obawy obywateli,

P.

mając na uwadze, że Parlament Europejski powinien zmienić swoje procedury w celu ułatwienia podejmowania działań, a zwłaszcza wszczynania postępowań przed Trybunałem Sprawiedliwości na podstawie art. 121 Regulaminu w przypadkach, w których zagrożone są prawa składających petycje,

Q.

mając na uwadze, że należy przypomnieć, iż zgodnie z art. 6 Traktatu UE Unia opiera się na wartościach wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz na zasadach państwa prawa, stanowiących również podstawowy element kryteriów kopenhaskich, które należy spełnić, by móc przystąpić do UE, a także mając na uwadze, że art. 7 Traktatu UE ustanawia specjalne procedury, które można wszcząć w związku z poważnym i utrzymującym się naruszaniem wspomnianych zasad lub w razie wyraźnego ryzyka takiego naruszenia,

R.

mając na uwadze projekty rezolucji, które w 2008 r. zostały przedłożone do rozpatrzenia na posiedzeniach plenarnych oraz przyjęte przez posłów do PE zdecydowaną większością, zgodnie z art. 192 ust. 1 Regulaminu, na podstawie otrzymanych petycji, które dotyczyły skutków ewentualnej budowy gazociągu Nord Stream na dnie Morza Bałtyckiego bądź też nieuczciwych przedsiębiorstw oferujących wpisy do katalogów i książek telefonicznych,

S.

mając na uwadze, że rosnące obawy w kwestii bezpieczeństwa dostaw energii doprowadziły do powstania projektów rurociągów gazu ziemnego i skroplonego gazu ziemnego, co z kolei – zwłaszcza w przypadku ich pośpiesznego opracowywania bez odpowiedniej oceny ryzyka i możliwych rozwiązań alternatywnych – wywołały obawy składających petycje co do nieuwzględnienia potencjalnie poważnych zagrożeń dla środowiska, zdrowia ludzkiego i bezpieczeństwa, zwłaszcza w odniesieniu do projektów na Morzu Bałtyckim oraz w Walii i Irlandii,

T.

mając na uwadze, że z rozpatrywanych petycji wynika jasno, iż wykazy projektów, o których mowa w załącznikach do zmienionej dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (1), nie obejmują pewnej liczby dużych instalacji i ważnych rodzajów działalności, które pojawiły się od wprowadzenia ostatnich poprawek do załączników, np. zakładów regazyfikacji i zakładów produkcji biodiesla,

U.

mając na uwadze, że duża liczba petycji wniesionych w związku z siecią Natura 2000 stale pokazuje, że powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej wciąż jest dla Unii jednym z głównych wyzwań, a dyrektywa siedliskowa (2) i dyrektywa ptasia (3) to podstawowe i niezbędne narzędzia realizacji zobowiązania UE do powstrzymania utraty różnorodności biologicznej do 2010 r.,

V.

mając na uwadze, że z rozpatrywanych petycji wynika również, iż niedostatek źródeł słodkiej wody często pogłębiają inne czynniki, np. rosnące zapotrzebowanie na wodę w związku z projektami nadmiernej urbanizacji i centrów rozrywki, nieodpowiednie utrzymanie infrastruktury i zapobieganie wyciekom, intensywne użytkowanie wody przez rolnictwo przemysłowe oraz polityka cenowa niezachęcająca do zrównoważonego korzystania z wody,

W.

mając na uwadze zalecenia sformułowane przez Komisję Petycji w następstwie wizyt w Fos-sur-Mer, na Cyprze i w Rumunii,

X.

mając na uwadze zaniepokojenie wyrażone przez Komisję Petycji wobec niektórych projektów infrastrukturalnych w górach Riła z Bułgarii, zaobserwowanych podczas wizyty wyjaśniającej w 2008 r.,

Y.

mając na uwadze, że pomimo tego, iż Ann Abraham, brytyjska rzecznik praw obywatelskich ds. parlamentarnych i zdrowotnych, wystąpiła przez komisją w grudniu 2008 r. i zaprezentowała swoje ustalenia, których zebranie zajęło jej cztery lata, reakcja, jaką w odpowiedzi na te dane przedstawił rząd brytyjski w styczniu 2009 r., wspominając o ewentualnej wypłacie odszkodowań ex gratia osobom niewspółmiernie dotkniętym, nie można uznać za odpowiednie zadośćuczynienie ofiarom odnośnej klęski,

Z.

mając świadomość pozytywnej i konstruktywnej współpracy z Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich w 2008 r., wyrażonego przez Komisję Petycji poparcia dla zaleceń zawartych w sprawozdaniu rocznym Rzecznika za 2007 r. i w jego sprawozdaniach specjalnych dotyczących skarg 1487/2005 i 3453/2005 odpowiednio w odniesieniu do wielojęzyczności w Radzie oraz do stosowania przez Komisję postępowania o uchybienie zobowiązaniom, a także przyjmując z zadowoleniem wprowadzenie do statutu Rzecznika zmian zatwierdzonych przez Parlament Europejski,

AA.

mając na uwadze, że w 2008 r. Komisja Petycji otrzymała 1 886 petycji, z których 1 065 uznano za dopuszczalne, a 821 za niedopuszczalne; mając na uwadze, że liczba petycji niespełniających warunków zapisanych w art. 191 ust. 1 Regulaminu znacznie wrosła od początku 2007 r.,

1.

z zadowoleniem przyjmuje udział składających petycje w każdym posiedzeniu Komisji Petycji i ich wkład w te posiedzenia, umożliwiający bezpośredni i otwarty dialog z przedstawicielami Parlamentu Europejskiego, i nadal zachęca poszczególnych obywateli i ich stowarzyszenia do zgłaszania problemów wchodzących w zakres działalności Unii Europejskiej i dotyczących ich bezpośrednio, uważa bowiem, że proces ten umożliwia Parlamentowi jako instytucji odgrywanie znaczącej roli w nadzorowaniu stosowania prawa wspólnotowego w państwach członkowskich oraz lepszą obronę i lepsze wspieranie podstawowych praw każdego obywatela UE określonych w Traktacie UE;

2.

apeluje do parlamentów krajowych i regionalnych jako przedstawicieli obywateli UE o zachowanie czujności wobec sposobu, w jaki państwa członkowskie wykonują postanowienia traktatów oraz stosują przepisy aktów prawnych UE, zwłaszcza jeśli chodzi o kwestie dotyczące środowiska naturalnego, praw socjalnych i pracowniczych, swobody przepływu osób, towarów i usług, usług finansowych, podstawowych praw obywatelskich, w tym prawa obywateli do własności nabytej zgodnie z prawem, uznawania kwalifikacji zawodowych obywateli i wszelkich form dyskryminacji, a także wzywa instytucje UE do prowadzenia skutecznej komunikacji z obywatelami, by mogli oni zdobywać wiedzę na temat swoich praw oraz obowiązków instytucji krajowych i lokalnych;

3.

podkreśla, że zgodnie z zasadą pomocniczości Parlament nie może uznawać za dopuszczalne petycji składanych w celu odwołania się od decyzji właściwych władz czy organów sądowych danego państwa członkowskiego i że informacje na ten temat trzeba przekazywać składającym petycję w sposób jasny i zrozumiały; podkreśla ponadto, że skargi muszą spełniać warunki zapisane w art. 191 ust. 1 Regulaminu Parlamentu, by mogły być uznane za dopuszczalne;

4.

wzywa do wdrożenia w rozsądnym terminie zaleceń przyjętych w sprawozdaniu rocznym za 2007 r., które nie zostały jeszcze wdrożone;

5.

wzywa Komisję Europejską, wszystkie państwa członkowskie oraz ich instytucje krajowe, regionalne i lokalne, a także ich stałe przedstawicielstwa do pełnej, lojalnej i konstruktywnej współpracy z właściwą komisją Parlamentu Europejskiego, kiedy rozpatrywane są zarzuty lub propozycje zawarte w petycjach, w celu znalezienia rozwiązań problemów poruszanych w ramach procedury składania i rozpatrywania petycji;

6.

zwraca się o dokonanie przez właściwe organy Parlamentu Europejskiego, Komisji Europejskiej i Rady pełnego przeglądu możliwych procedur mających na celu zagwarantowanie działań naprawczych, które mogą być podejmowane na rzecz obywateli UE, a także o wynegocjowanie nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego przyznającego komisjom śledczym szersze uprawnienia w celu dalszego wzmocnienia praw obywateli UE;

7.

uważa, że taki przegląd mógłby stanowić uzupełnienie wszelkich ewentualnych działań mających na celu wdrożenie traktatu z Lizbony poprzez zapewnienie dodatkowych gwarancji w oparciu o uznane prawa i obowiązki obywateli oraz instytucji UE;

8.

przypomina, że jak podkreślił Parlament w rezolucji z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie komunikatu Komisji na temat art. 7 Traktatu UE, (4) przestrzeganie i propagowanie wartości, na których opiera się Unia, a także obrona demokracji, zasad państwa prawa i praw podstawowych należą do szczególnych zadań Parlamentu jako organu reprezentującego obywateli europejskich pochodzącego z wyborów bezpośrednich, i przypomina ponadto, że Parlament wyraził w tej rezolucji swoje zdania, iż „zaniedbywanie ewentualnej konieczności ukarania musi dawać wrażenie, że Unia nie jest przygotowana do wykorzystania wszystkich dostępnych jej środków do obrony swoich wartości lub nie jest w stanie tego uczynić”;

9.

ponownie wzywa Komisję Europejską do zapewnienia wzrostu świadomości odnośnie do procedury składania i rozpatrywania petycji, a także przywiązywania do niej większej wagi, zwłaszcza w kontekście stosowania procedur dotyczących uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego oraz wymogu informowania Komisji Petycji bezpośrednio i urzędowo o każdym przypadku podjęcia decyzji w sprawie wszczęcia na podstawie art. 226 i/lub art. 228 Traktatu WE postępowania dotyczącego kwestii podniesionej w danej petycji;

10.

przypomina, że Parlament uznał, iż w celu zapewnienia konsekwencji i spójności prawa wspólnotowego oraz rzeczywistego funkcjonowania rynku wewnętrznego (5) zarzuty poważnego naruszenia prawa wspólnotowego uznane przez Komisję Petycji przy rozpatrywaniu petycji za uzasadnione, których uznania odmawia jednak dane państwo członkowskie, a przy tym mogą one stanowić precedens na szczeblu krajowym, powinien w ostatniej instancji rozpatrzyć Trybunał Sprawiedliwości;

11.

uznaje, że postępowania o uchybienie zobowiązaniom, nawet gdy kończą się sukcesem, mogą nie prowadzić do niezwłocznego rozwiązania konkretnego problemu poszczególnych składających petycje, co często podważa wiarę obywateli w zdolności instytucji UE do spełnienia ich oczekiwań;

12.

jest zdania, że ze względu na wyraźne oznaki, iż cel powstrzymania utraty różnorodności biologicznej w EU nie może być osiągnięty do 2010 r., należy pilnie podjąć działania mające na celu zwiększenie skuteczności stosowania dyrektywy siedliskowej i ptasiej, a także wzywa Komisję, by dołożyła wszelkich starań o zapewnienie, że dyrektywy te są stosowane przez państwa członkowskie w sposób spójny ze wspomnianym celem;

13.

wzywa Komisję, by we współpracy z Parlamentem uświadamiała państwom członkowskim znaczenie myślenia przyszłościowego, zwłaszcza w dziedzinie zatwierdzania planów, co pomoże zapobiegać potencjalnym naruszeniom przepisów prawa wspólnotowego, które zostały przyjęte, ale nie weszły jeszcze w życie;

14.

zdaje sobie sprawę, że często nie da się znaleźć rozwiązania dla skarg wnoszonych przez składających petycję e względu na luki w obowiązujących przepisach prawa wspólnotowego;

15.

jest zaniepokojony dużą liczbą petycji otrzymanych przez Komisję, dotyczących prawa do głosowania w wyborach lokalnych na Łotwie dla mieszkańców „niebędących obywatelami”; przypomina, że Komisja Praw Człowieka ONZ, Komitet ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej, Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy, Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy, Komisarz Praw Człowieka Rady Europy, Europejska Komisja Przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji oraz Zgromadzenie Parlamentarne Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie zalecają umożliwienie udziału w wyborach lokalnych osobom niebędącym obywatelami; wzywa Komisję Europejską do ścisłego monitorowania i zachęcania do uregulowania statusu osób „niebędących obywatelami” na Łotwie, z których wiele urodziło się w tym kraju;

16.

zauważa, że wiele petycji, które wpłynęły do Parlamentu od osób prywatnych i stowarzyszeń, dotyczy w dużej mierze kwestii niestanowiących naruszenia prawa wspólnotowego, które powinny zatem być rozstrzygane poprzez wyczerpanie wszelkich procedur prawnych obowiązujących w danych państwach członkowskich; zauważa ponadto, że po wykorzystaniu wszelkich stosownych działań na szczeblu krajowym kolejnym szczeblem apelacyjnym jest Europejski Trybunał Praw Człowieka;

17.

zauważa, że nie zajęto się jeszcze w pełni petycją w sprawie jednej siedziby, podpisaną przez 1 500 000 osób domagających się, by posiedzenia Parlamentu Europejskiego odbywały się w jednym miejscu; zaleca, by w kolejnej kadencji Komisja Petycji zajęła się tą sprawą priorytetowo;

18.

dlatego wzywa właściwe komisje legislacyjne do brania pod uwagę wniosków i propozycji dotyczących stosowania przez państwa członkowskie określonych przepisów prawa UE, które mogą być przedkładane, stosownie do potrzeb, przez Komisję Petycji w celu dokonania zmian lub dalszego rozpatrzenia;

19.

przypomina skierowany przez Parlament do Komisji wniosek o ściślejsze monitorowanie wdrażania dyrektywy 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (6) w odniesieniu do nieuczciwych przedsiębiorstw oferujących wpisy do katalogów i książek telefonicznych oraz o złożenie Parlamentowi sprawozdania na temat wykonalności i potencjalnych konsekwencji rozszerzenia zakresu dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym (7), zwłaszcza poprzez zastąpienie słowa „konsument” terminem „osoba będąca celem danej praktyki”;

20.

popiera apel Rzecznika Praw Obywatelskich do Rady o rozszerzenie opcji językowych na stronach internetowych prezydencji o języki najczęściej używane w Unii Europejskiej w celu zapewnienia obywatelom bezpośredniego dostępu do informacji o działalności prezydencji Rady; w związku z tym stwierdza, że francuska prezydencja Rady publikowała informacje na swojej oficjalnej stronie internetowej zgodnie z zaleceniami Rzecznika Praw Obywatelskich;

21.

popiera apel Rzecznika Praw Obywatelskich do Komisji w kwestii wdrożenia dyrektywy w sprawie czasu pracy (8), dotyczący rozpatrywania skarg obywateli zgodnie z zasadami dobrej administracji, w zakresie uprawnień uznaniowych Komisji dotyczących wszczynania postępowań o uchybienie zobowiązaniom;

22.

z zadowoleniem przyjmuje konstruktywną współpracę między Rzecznikiem Praw Obywatelskich a UE w odpowiednich ramach instytucjonalnych; popiera ponawiane apele Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczące konieczności wprowadzenia Kodeksu postępowania w administracji, wspólnego dla wszystkich instytucji i organów UE, co zatwierdził Parlament w swej rezolucji z dnia 6 września 2001 r. w sprawie specjalnego sprawozdania Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dla Parlamentu Europejskiego w następstwie badania z własnej inicjatywy na temat do istnienia i powszechnej dostępności, w różnych instytucjach i organach wspólnotowych, kodeksu dobrego postępowania administracyjnego urzędników (9); jest zdania, że Rzecznik Praw Obywatelskich, Komisja i Parlament powinny utworzyć wspólny portal internetowy UE poświęcony rozpatrywaniu skarg kierowanych do instytucji UE;

23.

wzywa z naciskiem wszystkie strony do wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 550 z 1984 r. w sprawie Cypru, co doprowadzi w Varoshy do zwrócenia własności wszystkim prawowitym właścicielom; sugeruje, że jeżeli do końca 2009 r. nie zostaną uzyskane widoczne rezultaty, właściwa komisja może rozważyć przedstawienie sprawy składających petycję z Famagusty na posiedzeniu plenarnym;

24.

wzywa władze rumuńskie do przyjęcia środków mających na celu zachowanie i ochronę rumuńskiego dziedzictwa kulturowego i architektonicznego zgodnie z art. 151 Traktatu WE, do czego wezwało oświadczenie pisemne Parlamentu z dnia 11 października 2007 r. w sprawie konieczności podjęcia środków ochrony rzymsko-katolickiej katedry św. Józefa w Bukareszcie, w Rumunii - zabytku historycznego i architektonicznego w niebezpieczeństwie (10); w odniesieniu do problemów dotyczących zwrotu własności skonfiskowanej pod rządami reżimu komunistycznego zauważa, że zgodnie z art. 295 Traktatu WE kwestie własności należą do właściwości organów krajowych;

25.

wzywa władze francuskie do przygotowania oceny epidemiologicznej w celu ustalenia wpływu spalarni budowanej w Fos-sur-Mer na bezpośrednio z nią sąsiadujący obszar w okolicach Fos-Berre; przyznaje, że dyrektywa Rady 1999/30/WE z dnia 22 kwietnia 1999 r. odnosząca się do wartości dopuszczalnych dla dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i tlenków azotu oraz pyłu i ołowiu w otaczającym powietrzu (11) nie zakazuje budowy spalarni w strefie już charakteryzującej się zanieczyszczeniem powietrza, jednak zwraca uwagę, że zgodnie z dyrektywą 1999/30/WE i 96/62/WE z dnia 27 września 1996 r. w sprawie w sprawie oceny i zarządzania jakością otaczającego powietrza (12) należy podjąć działania mające na celu spełnienie europejskich norm w zakresie zanieczyszczenia atmosferycznego;

26.

przypomina zalecenia zawarte w sprawozdaniu rocznym Komisji Petycji za 2007 r., mające na celu przegląd administracyjnych procedur rozpatrywania petycji, np. przekazywaniem rejestru petycji sekretariatowi Komisji Petycji, ścisłą współpracą z siecią SOLVIT, dalszym doskonaleniem bazy danych petycji, utworzeniem portalu internetowego UE dla obywateli europejskich itp.; z zadowoleniem przyjmuje opracowanie przez posłów Kodeksu dobrych praktyk w zakresie rozpatrywania petycji, który wejdzie w życie na początku kolejnej kadencji;

27.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji oraz sprawozdania Komisji Petycji Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, rządom i parlamentom państw członkowskich, ich komisjom petycji oraz ich krajowym rzecznikom praw obywatelskich lub organom o podobnych kompetencjach.

8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/18

A.

mając na uwadze, że równouprawnienie mężczyzn i kobiet jest podstawową zasadą prawa wspólnotowego oraz że, zgodnie z art. 2 Traktatu, dążenie do jej osiągnięcia jest jednym z zadań Wspólnoty,

B.

mając na uwadze, że art. 3 ust. 2 Traktatu ustanawia zasadę zintegrowanego podejścia do równouprawnienia, stwierdzając, że we wszystkich działaniach Wspólnota zmierza do znoszenia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet,

C.

mając na uwadze stale rosnący odsetek kobiet będących posłami do Parlamentu, który z 17,5 % w 1979 r. wzrósł do 31,08 % w roku 2009,

D.

mając na uwadze, że tylko niewielka liczba posłanek zajmuje wysokie stanowiska w organach Parlamentu Europejskiego (np. przewodniczące lub członkinie prezydium komisji lub delegacji),

E.

mając na uwadze, że kobiety są niedostatecznie reprezentowane w Dyrekcjach Generalnych ds. Polityki Wewnętrznej i ds. Polityki Zewnętrznej Parlamentu, gdzie stanowią odpowiednio 66,5 % i 66 % personelu, a zarazem odnotowując istotne postępy poczynione w ostatnich latach w Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Wewnętrznej, uwieńczone przyznaniem w 2007 r. nagrody za najlepsze praktyki w zakresie równouprawnienia, zarówno za stworzenie środowiska pracy sprzyjającego równouprawnieniu i zintegrowanemu podejściu do równouprawnienia kobiet i mężczyzn, jak i za znaczny wzrost liczby kobiet zajmujących wysokie stanowiska kierownicze (np. od 2005 r. liczba kobiet – kierowników działów wzrosła z 5 % do 30 %),

F.

mając na uwadze, że większość komisji parlamentarnych zasadniczo przywiązuje do kwestii zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn pewne znaczenie (np. w ramach prac legislacyjnych w komisjach, ich oficjalnych stosunków z Komisją Praw Kobiet i Równouprawnienia czy też przy opracowywaniu planu działań na rzecz równouprawnienia), a niewielka liczba komisji zajmuje się tą kwestią rzadko lub wcale,

G.

mając na uwadze i podkreślając, że funkcjonowanie sieci ds. zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn w komisjach, złożonej z posłów i z pracowników sekretariatu, nie przyniosło jak dotąd spodziewanych efektów,

H.

mając na uwadze i podkreślając, że grupa wysokiego szczebla ds. równouprawnienia płci i różnorodności zaproponowała utworzenie podobnej sieci w delegacjach międzyparlamentarnych w celu uwzględnienia kwestii równouprawnienia kobiet i mężczyzn w stosunkach zewnętrznych Unii Europejskiej,

1.

podkreśla, że wymóg równouprawnienia kobiet i mężczyzn powinien być realizowany poprzez praktyczne podejście, które nie stawia kobiet w opozycji do mężczyzn;

2.

podkreśla, że zintegrowane podejście do równouprawnienia będzie miało pozytywne skutki zarówno dla kobiet, jak i dla mężczyzn;

3.

podkreśla, że zintegrowane podejście do równouprawnienia oznacza reorganizację, poprawę, rozwój i ocenę działań politycznych, tak aby perspektywa równouprawnienia płci została włączona do wszystkich strategii politycznych na wszystkich szczeblach i na wszystkich etapach przez podmioty zwykle zaangażowane w opracowywanie tych strategii;

4.

przypomina o konieczności przyjęcia i stosowania, w ramach polityk wspólnotowych podlegających kompetencji komisji i delegacji parlamentarnych, strategii zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn obejmującej konkretne cele;

5.

podkreśla wagę mandatu grupy wysokiego szczebla ds. równouprawnienia płci i różnorodności i wzywa ją do dalszego wspierania i promowania tego procesu w całym Parlamencie, a także w stosunkach i we współpracy z Komisją, Radą i pozostałymi instytucjami;

6.

z zadowoleniem przyjmuje uwzględnianie przez komisje parlamentarne w ich pracach zintegrowanego podejścia do równouprawnienia, oraz zachęca inne komisje i delegacje do kierowania się tym przykładem;

7.

wzywa do częstszego korzystania z sieci ds. zintegrowanego podejścia do równouprawnienia w przypadku delegacji międzyparlamentarnych; i misji obserwacyjnych na wybory;

8.

zachęca sekretarza generalnego do priorytetowego potraktowania szkoleń z zakresu zintegrowanego podejścia do równouprawnienia dla urzędników wszystkich szczebli w komisjach i delegacjach parlamentarnych; ponawia wniosek o wprowadzenie szkoleń z zakresu zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn dla wszystkich posłów do PE od początku nowej kadencji;

9.

w dalszym ciągu zachęca do tworzenia sieci urzędników sekretariatów komisji parlamentarnych i delegacji międzyparlamentarnych, którzy w dyrekcjach generalnych ds. polityki wewnętrznej i ds. polityki zewnętrznej przeszli specjalne szkolenie z zakresu zintegrowanego podejścia do równouprawnienia płci, w celu regularnej wymiany dobrych praktyk;

10.

zwraca uwagę na konieczność korzystania w komisjach parlamentarnych z odpowiednich narzędzi pozwalających na rzetelne zapoznanie się z kwestią zintegrowanego podejścia do równouprawnienia, takich jak wskaźniki, dane i statystyki z podziałem na płeć, jak również na uwzględniający równouprawnienie kobiet i mężczyzn podział środków budżetowych;

11.

podkreśla, że wdrażanie zintegrowanego podejścia do równouprawnienia wymaga uwzględnienia specyfiki każdej komisji i delegacji parlamentarnej; wzywa komisje i delegacje do aktywnego udziału w ocenach, przeprowadzanych systematycznie pod przewodnictwem Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia, na podstawie kwestionariusza przedłożonego odpowiedzialnym za kwestię równouprawnienia kobiet i mężczyzn przewodniczącym i wiceprzewodniczącym, z uwzględnieniem braków w tej dziedzinie w pracach komisji i delegacji oraz postępów we wdrażaniu zintegrowanego podejścia do równouprawnienia w obrębie każdej komisji;

12.

podkreśla, jak ważne jest należyte określenie roli i obowiązków komisji i delegacji parlamentarnych w dziedzinie zintegrowanego podejścia do równouprawnienia płci;

13.

podkreśla znaczenie skutecznej i skoordynowanej współpracy między grupą wysokiego szczebla ds. równouprawnienia płci i różnorodności, siecią ds. zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn w komisjach i delegacjach międzyparlamentarnych i Komisją Praw Kobiet i Równouprawnienia;

14.

zachęca sekretarza generalnego do dalszego wdrażania zintegrowanej strategii godzenia życia rodzinnego i zawodowego oraz do ułatwiania rozwoju zawodowego urzędniczek;

15.

zachęca grupy polityczne, by mianując osoby mające zajmować wysokie stanowiska, uwzględniały cel, jakim jest zrównoważony udział kobiet i mężczyzn;

16.

wzywa Prezydium Parlamentu do propagowania w kontaktach z parlamentami państw członkowskich pozytywnego modelu, jakim jest grupa wysokiego szczebla ds. równouprawnienia płci i różnorodności;

17.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również Radzie Europy.

8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/20

A.

mając na uwadze, że stosunki pomiędzy Wspólnotami Europejskimi a Turkmenistanem są w chwili obecnej regulowane Umową pomiędzy Wspólnotą Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie wymiany handlowej i współpracy gospodarczej zawartą w grudniu 1989 r.; mając na uwadze, że porozumienie to nie zawiera klauzuli poszanowania praw człowieka,

B.

mając na uwadze, że tymczasowe porozumienie w sprawie handlu i spraw związanych z handlem z dnia 2 grudnia 1998 r. zawarte pomiędzy Wspólnotą Europejską, Europejską Wspólnotą Węgla i Stali oraz Europejską Wspólnotą Energii Atomowej z jednej strony a Turkmenistanem z drugiej strony podlega obecnie procedurze zatwierdzania przez Radę,

C.

mając na uwadze, że Umowa o partnerstwie i współpracy (UPW) z Turkmenistanem została zainicjowana w maju 1997 r. i podpisana w 1998 r., mając na uwadze, że od tamtej pory UPW ratyfikowało 11 państw członkowskich, Francja, Irlandia, Wielka Brytania i Grecja wciąż mają to uczynić, a 12 nowych państw członkowskich dokona jej ratyfikacji jednym odrębnym protokołem, mając na uwadze, że Turkmenistan ratyfikował UPW w 2004 r.,

D.

mając na uwadze, że UPW, po jej pełnej ratyfikacji, będzie zawarta początkowo na okres 10 lat, po upływie którego będzie corocznie odnawiana na kolejny rok, z zastrzeżeniem wypowiedzenia jej przez którąkolwiek ze stron; mając na uwadze, że strony mogą rozszerzyć lub zmienić UPW lub uszczegółowić ją w celu uwzględnienia nowych wydarzeń,

E.

mając na uwadze, że Turkmenistan odgrywa ważną rolę w regionie Azji Środkowej, a zatem bliska współpraca między tym krajem i Unią Europejską jest pożądana,

F.

mając na uwadze, że sytuacja w Turkmenistanie uległa poprawie od czasu zmiany na urzędzie prezydenta, mając na uwadze, że władze kraju wyraziły gotowość do przeprowadzenia ważnych reform; mając też na uwadze potrzebę poczynienia znacznych postępów w kilku kluczowych dziedzinach, takich jak prawa człowieka, rządy prawa, demokracja i swobody obywatelskie,

G.

mając na uwadze, że proponowana umowa przejściowa (ITA) pomiędzy Wspólnotami Europejskimi a Turkmenistanem przewiduje poszanowanie demokracji i praw człowieka, czyniąc z nich warunek współpracy,

H.

mając na uwadze, że ITA mogłaby tym samym potencjalnie przyczynić się do postępów w prowadzonych obecnie reformach demokratycznych w Turkmenistanie,

I.

mając na uwadze, że w ITA przewidziano mechanizm pozwalający każdej ze stron na wycofanie się z umowy poprzez powiadomienie drugiej strony,

1.

zauważa, że po zmianie na stanowisku prezydenta Turkmenistanu można zaobserwować pragnienie przeprowadzenia reform w najważniejszych dziedzinach; ze szczególnym zadowoleniem wita ustanowienie Krajowego Instytutu na rzecz Demokracji i Praw Człowieka; zauważa proces nowelizacji konstytucji, którego celem jest wzmocnienie demokracji, swobód obywatelskich oraz rządów prawa; odnotowuje też przegląd prawa wyborczego; z zadowoleniem przyjmuje przystąpienie Turkmenistanu do umów międzynarodowych, takich jak drugi protokół fakultatywny do międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, zmierzający do zniesienia kary śmierci czy Konwencja o prawach politycznych kobiet; przychylnie odnosi się do reformy systemu edukacji, zmierzającej do podniesienia jakości oraz zwiększenia równości wśród studentów;

2.

wzywa rząd Turkmenistanu do szybkiego przyjęcia demokracji oraz do poszanowania dla rządów prawa; domaga się w szczególności wolnych i demokratycznych wyborów, swobody wyznania, rozwoju społeczeństwa obywatelskiego, zwolnienia wszystkich więźniów politycznych i więźniów sumienia, zniesienia ograniczeń w podróżowaniu oraz dostępu dla niezależnych obserwatorów;

3.

podkreśla potrzebę dalszego zachęcania do tych zmian przez Unię Europejską; podkreśla, że należy ostrożnie i regularnie monitorować działania rządu Turkmenistanu;

4.

wzywa Radę i Komisję do regularnego przekazywania Parlamentowi Europejskiemu ważnych informacji dotyczących sytuacji w zakresie praw człowieka w Turkmenistanie;

5.

ubolewa nad faktem, że w kilku dziedzinach sytuacja jest nadal niezadowalająca, zwłaszcza w dziedzinie praw człowieka i demokracji; przypomina zwłaszcza o konieczności bezwarunkowego zwolnienia wszystkich więźniów politycznych; podkreśla znaczenie likwidacji wszelkich przeszkód w swobodnym podróżowaniu oraz dostępu niezależnych obserwatorów, w tym Międzynarodowego Czerwonego Krzyża; wzywa do dalszych postępów w dziedzinie swobód obywatelskich, również na rzecz organizacji pozarządowych; podkreśla potrzebę wdrożenia reform na wszystkich szczeblach oraz we wszystkich obszarach działania administracji;

6.

podkreśla znaczenie, jakie stosunki gospodarcze i handlowe mają dla otwarcia turkmeńskiego społeczeństwa oraz poprawy demokratycznej, gospodarczej i społecznej sytuacji obywateli Turkmenistanu;

7.

uważa, że regulująca stosunki gospodarcze ITA może stanowić jednocześnie kolejny krok naprzód służący stabilnym i zrównoważonym stosunkom pomiędzy Unią Europejską a Turkmenistanem oraz postrzega ją jako potencjalną dźwignię wzmacniającą proces reform w Turkmenistanie;

8.

podkreśla, że ITA nie jest czekiem in blanco wystawionym Turkmenistanowi; domaga się zatem ścisłego monitorowania i regularnych przeglądów rozwoju sytuacji w kluczowych dziedzinach w Turkmenistanie oraz ewentualnego zawieszenia umowy w przypadku dowodów na niespełnianie jej warunków; oczekuje regularnej aktualizacji monitoringu prowadzonego przez Komisję i Radę;

9.

wzywa Radę i Komisję do ujęcia w UPW jednoznacznej klauzuli zawieszającej dotyczącej praw człowieka; podkreśla, że należy respektować Powszechną Deklarację Praw Człowieka ONZ; wzywa Radę do zawieszenia porozumienia w przypadku złożenia takiego wniosku przez Parlament;

10.

wzywa też Radę i Komisję do ujęcia w UPW klauzuli przeglądu; domaga się konsultacji w przypadku jakiegokolwiek przeglądu UPW;

11.

wskazuje, że UPW wymaga zgody Parlamentu, by mogła wejść w życie; mimo że ITA nie wymaga niestety zgody Parlamentu, wzywa on do pełnego uwzględnienia kwestii omówionych w niniejszej rezolucji, gdyż nieuczynienie tego mogłoby negatywnie odbić się na zgodzie Parlamentu na UPW; zamierza zatem oprzeć swą opinię na temat ITA na odpowiedziach uzyskanych od Rady i Komisji w wydanych przez nie oświadczeniach;

12.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, jak również rządowi i parlamentowi Turkmenistanu.

8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/23

A.

mając na uwadze, że migracje do Europy będą zawsze miały miejsce - tak długo, jak istnieć będą znaczne różnice materialne i różnice w poziomie życia pomiędzy Europą a innymi regionami na świecie,

B.

mając na uwadze, że pojawiła się konieczność wypracowania wspólnego podejścia do imigracji w UE, tym bardziej, że na wspólnym obszarze bez wewnętrznych kontroli granicznych działania lub bezczynność jednego państwa członkowskiego mają bezpośredni wpływ na inne państwa członkowskie i na UE jako całość,

C.

mając na uwadze, że złe zarządzanie migracjami może zakłócić spójność społeczną w krajach przyjmujących i może też mieć negatywne konsekwencje dla krajów pochodzenia, a także dla samych migrantów,

D.

mając na uwadze, że legalna migracja daje możliwości, z których mogą korzystać zarówno migranci jak i państwa członkowskie, a także państwa pochodzenia, gdyż korzystają one z transferu środków pieniężnych przekazywanych przez migrantów; mając na uwadze, że postępowi w obszarze legalnej migracji muszą jednak towarzyszyć efektywne działania ukierunkowane na zwalczanie nielegalnej imigracji, mając przede wszystkim na uwadze, że ten rodzaj imigracji sprzyja powstawaniu organizacji przestępczych trudniących się handlem ludźmi,

E.

mając na uwadze, że rzeczywista wspólna polityka Wspólnoty dotycząca imigracji musi opierać się nie tylko na walce z nielegalną imigracją, lecz także na współpracy z krajami trzecimi i krajami tranzytowymi oraz na istnieniu odpowiedniej polityki integracji migrantów,

F.

mając na uwadze, że europejska polityka migracyjna musi spełniać normy międzynarodowego prawa, zwłaszcza te dotyczące praw człowieka, godności ludzkiej oraz praw do azylu,

G.

mając na uwadze, że Unia Europejska jest i musi pozostać gościnnym środowiskiem dla tych osób, które otrzymują prawo pozostania na jej terytorium, a imigrują z powodów zawodowych, rodzinnych lub edukacyjnych, bądź dla osób potrzebujących ochrony międzynarodowej,

H.

mając na uwadze, że migranci odegrali bardzo ważną rolę w rozwoju Unii Europejskiej i konstrukcji europejskiej w ostatnich dekadach oraz że sprawą kluczową jest uznanie tego faktu, a także przyznanie, że Unia Europejska w dalszym ciągu potrzebuje pracy migrantów,

I.

mając na uwadze prognozy Eurostatu, zgodnie z którymi starzenie się ludności UE stanie się w średniej perspektywie faktem, jako że zgodnie z przewidywaniami do 2060 r. liczba osób aktywnych zawodowo w UE może zmniejszyć się o prawie 50 mln; mając na uwadze, że imigracja będzie mogła odegrać rolę znaczącego katalizatora dla poprawy wyników gospodarczych UE,

J.

mając na uwadze, że strategia lizbońska w części poświęconej wzrostowi i zatrudnieniu może napotkać na przeszkodę w postaci niedoboru siły roboczej, który może utrudnić realizację jej celów i mając na uwadze, że obecnie bezrobocie wzrasta, oraz że dzięki odpowiedniemu i usystematyzowanemu zarządzaniu imigracją ekonomiczną możliwe będzie ograniczenie tego niedoboru w krótkim czasie,

K.

mając na uwadze, że imigranci wykonują często podejmują prace dorywcze nie wymagające kwalifikacji lub prace poniżej swoich kwalifikacji;

L.

mając na uwadze, że UE powinna również nasilić starania zmierzające do wewnętrznego rozwiązania problemów związanych z niedoborem pracowników, w tym odpowiednio wykwalifikowanych pracowników, koncentrując się na sektorach charakteryzujących się obecnie niedoborem siły roboczej, poprzez zatrudnianie osób niepełnosprawnych, znajdujących się w niekorzystnej sytuacji ze względu na wykształcenie lub osób pozostających przez długi czas bez zatrudnienia, posiadających pozwolenie na pobyt osób ubiegających się o azyl,

M.

mając na uwadze, że liczba kobiet imigrantek w UE stale rośnie i wynosi około 54% wszystkich imigrantów,

N.

mając na uwadze, że większość imigrantek napotyka na poważne problemy przy integracji i dostępie do rynku pracy z powodu swojego niskiego poziomu wykształcenia oraz negatywnych stereotypów i praktyk, których źródłem są ich kraje pochodzenia, a także negatywnych stereotypów i dyskryminacji istniejących w państwie członkowskim, mając jednak na uwadze, że wiele młodych kobiet posiadających wysokie wykształcenie przyjeżdża do UE, aby podejmować się prac zasadniczo niewymagających kwalifikacji,

1.

zdecydowanie popiera ustanowienie wspólnej europejskiej polityki imigracyjnej, opartej na daleko idącej solidarności politycznej i operacyjnej, wzajemnym zaufaniu, przejrzystości, partnerstwie, podziale odpowiedzialności oraz na wartościach uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej;

2.

przypomina, że zarządzanie przepływami migracyjnymi musi opierać się na skoordynowanym podejściu uwzględniającym sytuację demograficzną i gospodarczą UE i państw członkowskich;

3.

uważa, że dla opracowania wspólnej polityki imigracyjnej bardzo korzystne byłoby odbywanie intensywniejszych i regularnych konsultacji z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, takimi jak organizacje działające na rzecz społeczności migrantów i pracujące z tymi społecznościami;

4.

ubolewa nad faktem, że do dnia dzisiejszego wprowadzenie wspólnej polityki legalnej imigracji pozostało zbyt ograniczone I przyjmuje z zadowoleniem nowe instrumenty prawne przyjęte w ramach wspólnej europejskiej polityki legalnej imigracji;

5.

podkreśla, że spójna i zrównoważona wspólna europejska polityka w dziedzinie imigracji zwiększa wiarygodność UE w relacjach z krajami trzecimi;

6.

ponownie przypomina, że skuteczne zarządzanie migracją wymaga zaangażowania władz regionalnych i lokalnych oraz rzeczywistego partnerstwa i współpracy z krajami pochodzenia imigrantów i krajami tranzytowymi, w których odnosi się często wrażenie, że decyzje narzucane są im w sposób jednostronny; podkreśla, że taka współpraca jest jedynie możliwa, gdy kraj trzeci szanuje postanowienia międzynarodowe w zakresie praw człowieka i ochrony i jest sygnatariuszem Konwencji Genewskiej z 1951 r.;

7.

stoi na stanowisku, że imigracja do UE nie jest rozwiązaniem problemów krajów rozwijających się, natomiast wspólnej polityce imigracyjnej musi towarzyszyć efektywna polityka rozwoju krajów pochodzenia;

8.

popiera przyjęcie ww. Europejskiego paktu w sprawie imigracji i azylu oraz działania, narzędzia i wnioski przedstawione przez Komisję we wspomnianym wyżej komunikacie w sprawie wspólnej polityki imigracyjnej: zasad, działań i narzędzi; wzywa Radę i Komisję do szybkiego zainicjowania etapu wdrażania tych zobowiązań;

9.

z zadowoleniem przyjmuje instytucjonalne implikacje traktatu z Lizbony, w szczególności rozszerzenie procedury współdecyzji i głosowania większością kwalifikowaną na wszystkie zagadnienia w zakresie polityki imigracyjnej, wyjaśnienie kompetencji UE w zakresie polityki wizowej i kontroli granicznych, rozszerzenie kompetencji UE w zakresie polityki azylowej, a także kompetencji UE w odniesieniu do imigracji legalnej i nielegalnej;

10.

uważa, że wspólna polityka imigracyjna wymaga także ustanowienia wspólnej polityki azylowej oraz przypomina o ww. rezolucji w sprawie przyszłego wspólnego europejskiego systemu azylowego (CEAS) i wniosek Komisji w sprawie rozporządzenia ustanawiającego Urząd Wsparcia w zakresie Polityki Azylowej;

11.

uważa, że legalna migracja jest nadal konieczna do zaspokojenia potrzeb Europy pod względem liczby ludności, rynku pracy i kwalifikacji w związku ze skutkami gospodarczymi niżu demograficznego i starzenia się społeczeństw; przyczynia się ona także do rozwoju krajów trzecich dzięki wymianie wiedzy i umiejętności oraz za sprawą transferu zarobków przez imigrantów; wzywa do wdrożenia bezpiecznych systemów, które ułatwią te przekazy pieniężne do krajów trzecich;

12.

uważa, że legalna migracja musi być alternatywą dla imigracji nielegalnej, gdyż umożliwia legalny, bezpieczny i zorganizowany wstęp na terytorium Unii Europejskiej;

13.

przypomina, że zgodnie z prognozami zawartymi w szacunkach Komisji do 2050 r. wystąpi zapotrzebowanie na 60 mln pracowników migrujących, co wiąże się z koniecznością otwarcia legalnych kanałów imigracji;

14.

podkreśla potrzebę wykonania kompleksowej oceny potrzeb UE w kategoriach rynku i kwalifikacji; uważa jednak, że każde państwo członkowskie powinno zachować kontrolę nad liczbą osób odpowiadającą jego zapotrzebowaniu na rynku pracy i uwzględniać zasadę preferencji wspólnotowej przy jednoczesnym zastosowaniu środków przejściowych;

15.

popiera opracowanie krajowych „profili imigracyjnych” w celu całościowego przedstawienia sytuacji w zakresie imigracji w każdym z państw członkowskich w danej chwili, przy uznaniu zapotrzebowania na rynku pracy za centralną kwestię tych profili;

16.

ponownie zwraca uwagę na potrzebę zwiększenia atrakcyjności UE dla pracowników wysoko wykwalifikowanych, w tym poprzez dostępność informacji na temat kraju docelowego i goszczącego rynku pracy, z uwzględnieniem ewentualnych skutków w formie drenażu mózgów w krajach pochodzenia imigrantów; jest zdania, że skutki te można złagodzić poprzez migrację czasową lub cyrkulacyjną, poprzez zapewnianie szkoleń w krajach pochodzenia w celu zachowania zatrudniania w kluczowych sektorach, w szczególności w oświacie i sektorze zdrowia, oraz poprzez podpisywanie umów o współpracy z państwami pochodzenia; zwraca się do państw członkowskich o powstrzymanie się od rekrutacji w krajach rozwijających się, w których odnotowuje się niedobór zasobów ludzkich w kluczowych sektorach, takich jak sektor zdrowia i edukacji;

17.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do tworzenia mechanizmów, wytycznych i innych instrumentów ułatwiających migrację o charakterze cyrkulacyjnym lub migrację okresową, a także we współpracy z państwami pochodzenia migrantów środków mających zrekompensować utratę zasobów ludzkich poprzez konkretne wsparcie na rzecz kształcenia zawodowego w kluczowych sektorach osłabionych przez drenaż mózgów;

18.

z zadowoleniem przyjmuje otwarcie dzięki dokumentowi w sprawie „niebieskiej karty” nowej drogi dla wspólnej polityki w zakresie legalnej imigracji, lecz wzywa państwa członkowskie do czynienia dalszych postępów na rzecz opracowania wspólnych zasad polityki imigracyjnej, która nie ograniczałaby się jedynie do pracowników wysoko wykwalifikowanych;

19.

wyraża uznanie w związku z przyjęciem błękitnej karty dotyczącej warunków wjazdu i pobytu obywateli krajów trzecich w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji i wzywa Komisję do jak najszybszego przedstawienia inicjatyw dla pozostałych kategorii pracowników, mając także na względzie dalsze przeciwstawianie się nielegalnej imigracji oraz wykorzystywaniu imigrantów bez prawa do pobytu;

20.

wzywa do podjęcia nowych środków w celu dalszego ułatwienia przyjmowania studentów i pracowników naukowych oraz ich przepływu na terytorium UE;

21.

zwraca uwagę na znaczenie uznawania kompetencji imigrantów, w szczególności poprzez uwzględnienie kwalifikacji formalnych, pozaformalnych i nieformalnych nabytych w kraju pochodzenia; jest zdania, że uznawanie tych kwalifikacji umożliwi przeciwdziałanie utracie kompetencji, jaką można obecnie często zaobserwować wśród ludności napływowej - a w szczególności kobiet - która wykonuje prace wymagające kwalifikacji wyraźnie niższych od posiadanych;

22.

zwraca się do Komisji o uwzględnienie w przyszłych dokumentach poświęconych tej tematyce kwestii uznawania kompetencji, a także motywowania do uczenia się przez całe życie, przy jednoczesnym zapewnieniu imigrantom przez państwa członkowskie nauki języka kraju przyjmującego w celu zapewnienia ich integracji społecznej, zawodowej i kulturowej w Unii Europejskiej oraz umożliwienia mi skuteczniejszego wspierania rozwoju swoich dzieci; nawołuje również Komisję do wykorzystania wyników debat dotyczących edukacji językowej dzieci imigrantów oraz nauczania w państwach członkowskich, w których osiedlili się imigranci, języka i kultury kraju pochodzenia, wzywa też do ustanowienia ram odnoszących się do zasad pomocniczości i proporcjonalności;

23.

podkreśla, że europejska sieć zatrudnienia i mobilności zawodowej (EURES) jest jednym z właściwych rozwiązań służących dopasowaniu popytu i podaży na rynku pracy w sposób przejrzysty, odpowiedzialny i skuteczny; w związku z tym zaleca rozszerzenie koncepcji sieci EURES w celu ułatwienia kontaktów między pracodawcami z UE poszukującymi pracowników o konkretnych kwalifikacjach a kandydatami do pracy pochodzącymi z krajów trzecich; proponuje wykorzystanie specjalnych ośrodków (istniejących lub tych, które powstaną) albo przedstawicielstw UE w krajach trzecich jako platformy rozszerzenia sieci EURES, a także zapewnienie ciągłości pracy doradczej i rozszerzania jej zakresu o dodatkowe instrumenty oraz o wsparcie dla samozatrudnienia i korzystanie z mikrokredytów; podkreśla, że europejska potrzeba wykwalifikowanej siły roboczej nie powinna powodować „drenażu mózgów” z krajów trzecich, a w konsekwencji negatywnych skutków dla wschodzących gospodarek i infrastruktury społecznej tych krajów;

24.

uważa, że imigrantom z tak zwanych krajów trzecich należy zapewnić prawo do mobilności na terytorium UE, by jako legalni rezydenci danego państwa członkowskiego mogli podjąć pracę w charakterze pracowników przygranicznych w innym państwie członkowskim bez konieczności ubiegania się o pozwolenie na pracę; imigrantom takim należy również zagwarantować pełną swobodę przemieszczania się przysługującą pracownikom po upływie pięcioletniego okresu legalnego pobytu w danym państwie członkowskim;

25.

wzmacnia zalecenie dotyczące znaczenia koordynacji między organami lokalnymi i regionalnymi, które są w szczególności odpowiedzialne za szkolenia, a organami krajowymi i wspólnotowymi w zakresie zarządzania potrzebami rynku pracy, w duchu zasady preferencji wspólnotowej; podkreśla, że tego rodzaju koordynacja jest niezbędna do skutecznego wdrożenia polityki imigracyjnej mogącej zaradzić niedoborom siły roboczej odnotowanym w niektórych sektorach i państwach członkowskich, a także do skutecznej i właściwej integracji imigrantów;

26.

wzywa Komisję, by w krajach pochodzenia szerzej upowszechniała informacje o możliwościach legalnej migracji oraz prawach i obowiązkach migrantów przyjeżdżających do UE;

27.

nawołuje państwa członkowskie do zadawalającego wykorzystania wspólnotowych mechanizmów finansowania związanych z polityką imigracji, by stworzyć dla migrantów więcej miejsc pracy lepszej jakości;

28.

podkreśla, że integracja zwiększa różnorodność kulturową w UE i powinna opierać się na integracji społecznej, przeciwdziałaniu dyskryminacji, równych szansach, poprzez możliwość dostępu do służby zdrowia, edukacji, szkoleń językowych oraz zatrudniania; jest zdania, że polityka integracyjna powinna opierać się także na odpowiednich innowacyjnych programach i uznaje kluczową rolę, jaką w integracji imigrantów odgrywają organy lokalne i regionalne, związki zawodowe, organizacje migrantów, federacje branżowe i stowarzyszenia;

29.

popiera dążenia państw członkowskich do integracji legalnych migrantów i osób korzystających z międzynarodowej ochrony, przy zachowaniu poszanowania dla tożsamości i wartości UE oraz jej państw członkowskich, w tym poszanowania dla praw człowieka, państwa prawa, demokracji, tolerancji i równości; przypomina, że integracja jest procesem dwukierunkowym, co wiąże się z przystosowaniem się zarówno ze strony imigrantów, jak i ludności ich przyjmującej, zgodnie ze wspólnymi podstawowymi zasadami przyjętymi przez Radę, a proces ten może skorzystać na wymianie dobrych praktyk; potwierdza, że integracja jest trudniejsza w państwach członkowskich o nasilonej presji migracyjnej ze względu na ich sytuację geograficzną, lecz musi być celem, którego nie możemy zaniechać; wzywa zatem pozostałe państwa członkowskie, by w geście solidarności przyczyniały się do łagodzenia tych nacisków, ułatwiając integrację osób korzystających z ochrony międzynarodowej znajdujących się na terytorium państw członkowskich UE, i by promowały legalną imigrację;

30.

podkreśla, że prawidłowy proces integracji jest najlepszym narzędziem eliminowania braku zaufania i podejrzeń rdzennych mieszkańców wobec imigrantów oraz ma zasadnicze znaczenie dla wyeliminowania ksenofobicznych postaw i działań;

31.

zachęca do rozwijania mechanizmów wzajemnego uczenia się i wymiany dobrych praktyk miedzy państwami członkowskimi w celu wzmocnienia zdolności krajów przyjmujących w zakresie zarządzania większą różnorodnością, zachęca też do stworzenia systemu wspólnych wskaźników i odpowiedniego zabezpieczenia statystycznego do użytku państw członkowskich w celu oceny wyników strategii politycznych w dziedzinie imigracji;

32.

przypomina, że należy zwiększyć uczestnictwo imigrantów w życiu politycznym i obywatelskim jako element procesu integracyjnego, w szczególności poprzez poprawę kształcenia politycznego i obywatelskiego oraz uczestnictwo i reprezentację imigrantów we wszystkich odpowiednich aspektach zarządzania, w społeczeństwie obywatelskim i w procesie decyzyjnym oraz politycznym;

33.

przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Komisji i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na rzecz zwiększenia spójności między strategiami politycznymi w zakresie integracji dzięki uruchomieniu - przy uczestnictwie i współdziałaniu organizacji społecznych i stowarzyszeń imigrantów - Europejskiego Forum Integracji, którego celem jest wymiana doświadczeń i opracowanie zaleceń; zwraca się do państw członkowskich o koordynację wysiłków w zakresie integracji z wymianą najlepszych praktyk zawartych w krajowych planach integracji;

34.

Zwraca się do Komisji, aby w odpowiedni sposób zapewniła wsparcie finansowe dla strukturalnej i kulturalnej integracji imigrantów za pomocą programów UE, takich jak: „Uczenie się przez całe życie”, „Europa dla obywateli”, „Młodzi w działaniu” i „Kultura 2007-2013”; zauważa, że w większości przypadków nauczyciele nie są przygotowani do nauczania dużych grup dzieci migrantów w klasie i apeluje o lepsze kształcenie nauczycieli oraz o odpowiednie wsparcie finansowe;

35.

Zwraca uwagę na fakt, że programy szkolne i uczenia się przez całe życie odgrywają istotną rolę w procesie integracji poprzez rozwijanie umiejętności, zwłaszcza językowych; uważa, że nieograniczony udział w programach szkoleniowych i uczenia się przez całe życie powinien stanowić prawo i szansę dla nowoprzybyłych imigrantów;

36.

nawołuje Komisję i państwa członkowskie do dalszego wspierania polityki zwalczania dyskryminacji, która prowadzona jest również przez organy państwowe;

37.

Domaga się, aby państwa członkowskie respektowały i wspierały odpowiednie dyrektywy: 2000/78/WE (17), 2000/43/WE (18) oraz 2004/113/WE (19) celem walki z dyskryminacją;

38.

wzywa państwa członkowskie do ratyfikacji Międzynarodowej konwencji o ochronie praw wszystkich pracowników migrujących oraz członków ich rodzin, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 18 grudnia 1990 r. (20)

39.

wzywa Komisję, aby gromadziła dane uwzględniające płeć dotyczące imigracji do UE oraz aby dopilnowała przeprowadzenia analizy tych danych przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn w celu dalszego naświetlenia konkretnych potrzeb i problemów imigrantek oraz najbardziej odpowiednich metod zintegrowania ich ze społecznościami krajów przyjmujących;

40.

zwraca się do państw członkowskich o właściwe uwzględnienie - przy opracowywaniu strategii politycznych w zakresie integracji - problematyki płci oraz specyficznej sytuacji i wymagań kobiet-imigrantek;

41.

wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania przestrzegania podstawowych praw imigrantek niezależnie od tego, czy posiadają one legalny status prawny;

42.

wzywa państwa członkowskie do wspierania kampanii informacyjnych ukierunkowanych na imigrantki, aby informować je o ich prawach, możliwościach kształcenia i nauki języków, szkolenia zawodowego oraz dostępie do zatrudnienia, tudzież do zapobiegania przymusowym małżeństwom, okaleczaniu narządów płciowych u kobiet i innym formom psychicznego lub fizycznego przymusu;

43.

podkreśla konieczność stworzenia kompleksowego planu głównego, przedstawiającego w całości unijne cele i strategię zarządzania granicami, w tym szczegóły ukazujące możliwości lepszego zoptymalizowania powiązań między wszystkimi powiązanymi z tym obszarem programów i planów; jest zdania, że rozpatrując strategię zarządzania granicami UE, Komisja powinna przede wszystkim przeanalizować skuteczność istniejących systemów zarządzania granicami państw członkowskich w celu uzyskania optymalnej synergii między nimi oraz zdobycia dodatkowych informacji na temat rentowności nowych proponowanych systemów ‐ wjazdu/wyjazdu, elektronicznego systemu zezwoleń na podróż, automatycznej kontroli granicznej oraz programu rejestracji podróżnych – w ramach zintegrowanego zarządzania granicami UE;

44.

podkreśla, że zintegrowane zarządzanie granicami powinno opierać się na odpowiedniej równowadze między zapewnieniem swobodnego transgranicznego przepływu coraz większej liczby ludzi a zapewnieniem większego bezpieczeństwa dla obywateli UE; nie zaprzecza, że wykorzystanie danych ma wyraźne zalety; jednocześnie jest zdania, że zaufanie społeczeństwa do działań rządu może zostać utrzymane tylko wówczas, gdy zapewnione zostaną wystarczające zabezpieczenia danych, nadzoru i możliwości odwołania;

45.

wzywa do dokonania oceny możliwości zastosowania zintegrowanego, czterostopniowego systemu, w ramach którego na każdym etapie podróży imigrantów zmierzających do Unii przeprowadzano by systematyczne kontrole;

46.

podkreśla, że strategia UE dotycząca granic powinna zostać uzupełniona konkretnymi działaniami mającymi na celu umocnienie granic państw trzecich w ramach partnerstwa Afryka-UE i europejskiej polityki sąsiedztwa (partnerstwo wschodnie, EUROMED);

47.

wzywa do zastąpienia obecnych krajowych wiz Schengen jednolitymi europejskimi wizami Schengen, umożliwiającymi równe traktowanie wszystkich osób ubiegających się o wizy; pragnie otrzymywać informacje na temat dokładnych terminów i szczegółów dotyczących zarówno analizy strategii politycznych, jak i przeprowadzonej przez Komisję analizy technicznej możliwości zrealizowania, praktycznych konsekwencji i wpływu systemu, który wprowadziłby dla obywateli krajów trzecich wymóg uzyskania zgody w systemie elektronicznym na odbycie podróży przed wyjazdem do UE (elektronicznego systemu zezwoleń na podróż – ESTA); wzywa do wzmocnienia współpracy między konsulatami państw członkowskich oraz do stopniowego i powoływania wspólnych urzędów konsularnych do spraw wiz;

48.

zwraca się do Rady o przyjęcie mechanizmów opartych na solidarności miedzy państwami członkowskimi, tak aby umożliwić podział korzyści pochodzących z kontroli granic, oraz o skoordynowanie ich krajowych strategii politycznych;

49.

uznaje skuteczną walkę z nielegalną imigracją za zasadniczą część kompleksowej polityki UE w dziedzinie migracji, wyraża zatem ubolewanie, że niewystarczająca współpraca państw członkowskich w ich wzajemnym interesie paraliżuje skuteczny proces decyzyjny w tej dziedzinie;

50.

wyraża oburzenie tragedią ludzką powodowaną nielegalną migracją drogami morskimi, zwłaszcza na południowych granicach morskich Unii, gdzie ludzie na łodziach opuszczają wybrzeża Afryki, udając się w ryzykowną podróż do Europy; stanowczo wzywa do podjęcia pilnych działań, by raz na zawsze skończyć z tą tragedią ludzką oraz by umocnić dialog i współpracę z krajami pochodzenia;

51.

przypomina, że nielegalną imigrację wspierają często sieci przestępcze, które jak dotąd okazują się bardziej skuteczne od wspólnych działań europejskich; jest przekonany, że ta cyniczna sieć odpowiada za śmierć setek ludzi, którzy co roku giną na morzu; przypomina, że w ramach wypełniania zobowiązań międzynarodowych państwa członkowskie są wspólnie odpowiedzialne za ratowanie życia na morzu; w związku z tym, wzywa Komisję i Radę do zwiększenia wysiłków w walce ze zorganizowaną przestępczością, handlem ludźmi i przemytem, do których dochodzi w różnych miejscach na terytorium UE, a w szczególności do działań na rzecz zniszczenia całych sieci, wypowiadając walkę nie tylko przemytnikom, którzy stanowią widzialną sprężynę machiny, lecz także tym wszystkim, którzy czerpią największe korzyści z tego rodzaju działalności przestępczej, gdyż znajdują się na szczycie organizacji;

52.

wzywa Komisję do wzmocnienia programów uświadamiających w krajach tranzytowych i krajach pochodzenia poświęconych zagrożeniom związanym z nielegalną imigracją;

53.

wyraża zadowolenie w związku z przyjęciem nowej dyrektywy dotyczącej sankcji wobec pracodawców zatrudniających obywateli państw trzecich bez prawa pobytu oraz uważa ją za skuteczne narzędzie ograniczania wyzysku pracowników migrujących i likwidujące jeden z głównych czynników przyciągających nielegalnych imigrantów;

54.

zwraca się do państw członkowskich, by nie odwlekały transponowania nowej dyrektywy, która przewiduje sankcje dla pracodawców zatrudniających nielegalnie przebywających imigrantów;

55.

uważa za absolutnie niezbędne wzmocnienie kanałów dialogu z krajami pochodzenia i podpisanie z nimi umów o współpracy, aby położyć kres nielegalnej migracji, która jest nieludzka i dramatyczna;

56.

uważa, że pomimo wielokrotnych podwyżek środków budżetowych Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (FRONTEX) wskutek nacisków Parlamentu, agencja ta nadal nie jest w stanie zapewnić efektywnej koordynacji działań kontrolnych na zewnętrznych granicach Unii ze względu na jej ograniczone uprawnienia oraz z powodu braku starań na rzecz zaangażowania państw trzecich w operacje morskie;

57.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji w formie wniosku o zweryfikowanie mandatu FRONTEX oraz uznaje konieczność wzmocnienia tego mandatu, zwłaszcza przez rozszerzenie zdolności koordynacyjnych agencji oraz przez umożliwienie jej koordynowania stałych misji na obszarach o nasilonej presji migracyjnej na żądanie danego państwa członkowskiego i współpracy z krajami trzecimi; uważa, że należy także zwrócić uwagę na rosnący potencjał agencji FRONTEX w zakresie analizy ryzyka i wywiadu;

58.

uważa, że sensowne wypełnianie mandatu przez FRONTEX wymaga odpowiednich środków, nie tylko finansowych, i tym samym wzywa do wykorzystania nowych technologii do walki z nielegalną imigracją, wzywa państwa członkowskie do zwiększenia puli środków technicznych, a Komisję do przedstawienia wniosków legislacyjnych ukierunkowanych na urzeczywistnienie obowiązkowej solidarności na rzecz centralnego rejestru dostępnego wyposażenia technicznego służącego do kontroli i ochrony granic (CRATE), na takich samych zasadach jak te przewidziane w odniesieniu do zespołów szybkiej interwencji na granicy (RABIT);

59.

wzywa FRONTEX i Komisję do wykonania badania w celu uzyskania szacunkowych danych dotyczących możliwości nabycia przez FRONTEX własnego sprzętu oraz wymogów możliwego przekształcenia operacji morskich agencji FRONTEX w straż przybrzeżną UE, bez uszczerbku dla kontroli sprawowanej przez państwa członkowskie nad ich granicami;

60.

uważa, że pełna efektywność agencji FRONTEX możliwa jest tylko pod warunkiem spotęgowania wysiłków ukierunkowanych na działania uzupełniające, takie jak readmisja i współpraca z krajami trzecimi; wzywa Komisję do zapewnienia wsparcia agencji FRONTEX w tym obszarze;

61.

popiera utworzenie wyspecjalizowanych biur agencji FRONTEX w celu uwzględnienia i lepszej oceny konkretnych sytuacji na szczególnie istotnych granicach, w szczególności w odniesieniu do wschodnich granic na lądzie oraz południowych granic na morzu;

62.

zauważa, że różnice w interpretacji terminów prawnych, rozumieniu międzynarodowego prawa morza i różnice między prawodawstwem i procedurami poszczególnych krajów utrudniają działania agencji FRONTEX; wzywa do zrealizowania kompleksowych badań w celu wypracowania wspólnego podejścia i rozwiązania konfliktu między różniącymi się krajowymi przepisami i procedurami;

63.

wzywa do dalszej i ciągłej współpracy między agencją FRONTEX oraz krajowymi organami i agencjami;

64.

wzywa do dokonania dalszych postępów w ramach europejskiego systemu nadzoru granic (EUROSUR), także poprzez poprawę koordynacji działań państw członkowskich;

65.

zauważa, że nielegalnych imigrantów często znajdują rybacy, prywatne łodzie i pracownicy prywatni na morzu zanim zrobią to członkowie marynarki danego kraju; podkreśla potrzebę informowania tych stron o ich zobowiązaniach wynikających z prawa międzynarodowego w zakresie pomocy imigrantom w trudnej sytuacji i wzywa do stworzenia mechanizmu rekompensującego straty w działalności związane z udziałem w akcjach ratowniczych;

66.

podkreśla wyraźną potrzebę opracowywania wiarygodnych statystyk w celu tworzenia konkretnych narzędzi walki z nielegalną imigracją na poziomie UE i wzywa Komisję do podjęcia koniecznych działań w celu stworzenia tych statystyk;

67.

uważa, że migranci nieuprawnieni do międzynarodowej ochrony lub przebywający nielegalnie na terytorium państw członkowskich powinni podlegać nakazowi opuszczenia terytorium Unii Europejskiej; dlatego odnotowuje przyjęcie dyrektywy w sprawie powrotów i wnioskuje, aby państwa członkowskie w ramach transpozycji tej dyrektywy czuwały nad zachowaniem korzystniejszych przepisów już przewidzianych na mocy ich prawa wewnętrznego; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia procedur powrotu z należytym poszanowaniem prawa i godności osób objętych taką procedurą, przy jednoczesnym nadaniu pierwszeństwa powrotom dobrowolnym;

68.

wzywa do utworzenia systemu usług doradczych w sprawie powrotów w ośrodkach zamkniętych i otwartych ‐ na zasadzie punktu kontaktowego dla osób chcących zasięgnąć informacji na temat pomocy w powrocie do kraju;

69.

wzywa Komisję do zorganizowania systemu monitorowania i wsparcia mechanizmów reintegracji społecznej i zawodowej w krajach pochodzenia imigrantów, którzy wrócili;

70.

zwraca się do państw członkowskich o przychylenie się do pomysłu wpisania swojej polityki dotyczącej readmisji w ramy wspólnej polityki, najlepiej do umów dwustronnych;

71.

jeżeli chodzi o umowy o readmisji, wnioskuje, aby Parlament Europejski i jego właściwe komisje były regularnie informowane o postępach i ewentualnych przeszkodach napotykanych przez negocjatorów w trakcie dyskusji z krajami trzecimi;

72.

wzywa Komisję do zapewnienia, by państwa członkowskie podpisywały umowy dwustronne o readmisji z państwami trzecimi jedynie przy pełnym poszanowaniu praw człowieka osób powracających i po podpisaniu konwencji genewskiej z 1951 r.;

73.

wzywa Komisję do podejmowania dążeń na rzecz skutecznego wywiązywania się przez kraje trzecie z obowiązku readmisji ich obywateli, którzy nielegalnie przebywają na terytorium UE, stosownie do postanowień art. 13 umowy z Kotonu z dnia 23 czerwca 2000 r.; wzywa do wzmocnienia tych postanowień w trakcie negocjacji dotyczących nowej umowy z państwami AKP (Afryki, Karaibów i Pacyfiku);

74.

podkreśla potrzebę nadania prawdziwie europejskiego wymiaru polityce w zakresie powrotów imigrantów do krajów pochodzenia poprzez zagwarantowanie wzajemnego uznawania decyzji o powrocie; nalega na wzmocnienie współpracy między państwami członkowskimi w zakresie realizacji działań na rzecz powrotu imigrantów do krajów pochodzenia oraz wzmocnienia roli agencji FRONTEX w zakresie wspólnych operacji powrotów;

75.

wzywa do wzmocnienia współpracy z krajami pochodzenia i tranzytu ukierunkowanej na uproszczenie procedur readmisji, w tym współpracy konsularnej, jak również wzywa Komisję do oceny istniejących umów o readmisji w celu ułatwienia ich stosowania w praktyce i zebrania doświadczeń ułatwiających negocjowanie takich porozumień w przyszłości;

76.

wzywa Radę do rozważenia przepisów wykonawczych z myślą o wprowadzeniu europejskiego listu żelaznego wydawanego obywatelom państw trzecich bez prawa pobytu w celu ułatwienia im powrotu do kraju; należy podjąć działania w celu włączenia europejskiego listu żelaznego do unijnych umów o readmisji, tak aby stał się on wiążący dla danych państw trzecich;

77.

wyraża głębokie ubolewanie, że państwa członkowskie wykazały niewystarczającą solidarność w obliczu narastającego problemu imigracji; wzywa do pilnej weryfikacji programu ogólnego „Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi 2007–2013” (21) oraz jego czterech instrumentów finansowych, w sposób odzwierciedlający nową rzeczywistość w związku z coraz większą presją migracyjną oraz umożliwiający ich stosowanie w celu reagowania na pilne potrzeby, jak na przykład w sytuacjach masowego napływu migrantów;

78.

odnotowuje zobowiązania poczynione przez państwa członkowskie we wspomnianym wyżej Europejskim pakcie w sprawie imigracji i azylu, odnoszące się do potrzeby wykazania solidarnej postawy; w szczególności popiera włączenie mechanizmu współdzielenia kosztów, umożliwiającego przenoszenie wewnątrz UE osób korzystających z międzynarodowej ochrony, z państw członkowskich dotkniętych szczególną i nieproporcjonalną presją migracyjną, zwłaszcza z uwagi na ich położenie geograficzne lub sytuację demograficzną, do innych państw członkowskich oraz wzywa państwa członkowskie do wdrażania tych zobowiązań; wyraża również zadowolenie, że w budżecie UE na 2009 r. przeznaczono na ten cel kwotę 5 mln EUR w ramach Europejskiego Funduszu Uchodźców; nalega jednak na wprowadzenie wiążących instrumentów; wzywa Komisję do bezzwłocznego wdrożenia tego mechanizmu oraz do szybkiego przedstawienia inicjatywy legislacyjnej mającej na celu ustanowienie takiego mechanizmu na stałe na szczeblu europejskim;

79.

z zadowoleniem przyjmuje przekształcenie rozporządzenia dublińskiego oraz propozycję postanowień dotyczących mechanizmu zawieszenia przeniesień na mocy tego rozporządzenia, jeżeli istnieją obawy, że spowodują one, iż wnioskodawcy nie będą mogli skorzystać z odpowiednich standardów ochrony w odpowiedzialnych państwach członkowskich, w szczególności w zakresie warunków przyjmowania oraz dostępu do procedur azylowych, jak również w przypadkach, w których przeniesienia te stanowiłyby dodatkowe obciążenie dla tych państw członkowskich, które zwłaszcza z powodu specyficznej sytuacji geograficznej lub demograficznej muszą stawić czoła szczególnej i nadmiernej presji; podkreśla jednak, że te postanowienia mogłyby okazać się politycznym oświadczeniem, nie zaś skutecznym instrumentem umożliwiającym rzeczywiste wspieranie państw członkowskich, jeżeli nie zostałby wprowadzony dwuzadaniowy instrument wiążący dla wszystkich państw członkowskich;

80.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie przekształcenia rozporządzenia dotyczącego ustanowienia systemu „Eurodac” do porównywania odcisków palców i przypomina państwom członkowskim o ich zobowiązaniach związanych z pobieraniem odcisków palców i przesyłaniem danych na mocy obowiązującego rozporządzenia Eurodac; jest zdania, że dane biometryczne, takie jak odciski palców, należy wykorzystywać z myślą o zwiększaniu skuteczności kontroli granicznych;

81.

ubolewa, że współpraca z krajami trzecimi nie przyniosła dostatecznych wyników, z wyjątkiem współpracy prowadzonej z krajami trzecimi przez Hiszpanię, jak na przykład z Senegalem i innymi państwami Afryki Subsaharyjskiej i Afryki Północnej; wzywa do zapewnienia wsparcia krajom trzecim tranzytu i pochodzenia, ukierunkowanego na budowę skutecznego systemu zarządzania granicami, z zaangażowaniem agencji FRONTEX, która może realizować misje szkoleniowo-kontrolne na przejściach granicznych w tych krajach;

82.

przypomina Komisji, Radzie i państwom członkowskim o konieczności kontynuowania dialogu rozpoczętego z krajami pochodzenia i tranzytu w ramach konferencji ministerialnych UE-Afryka poświęconych migracji i rozwojowi, które odbyły się w Trypolisie, Rabacie i Lizbonie;

83.

wzywa do wdrożenia instrumentów politycznych utworzonych w ramach „Globalnego podejścia do kwestii migracji” (22), a także „procesu z Rabatu” z 2006 r. w sprawie migracji i rozwoju i partnerstwa UE-Afryka w dziedzinie migracji, mobilności i zatrudnienia, uzgodnionego w Lizbonie w grudniu 2007 r.;

84.

podkreśla znaczenie polityki rozwoju w krajach trzecich pochodzenia i tranzytu, będącej sposobem na rozwiązanie problemu imigracji u podstaw; wzywa do lepszej koordynacji polityki Unii w obszarach imigracji i rozwoju, przy jednoczesnym uwzględnieniu wszystkich celów strategicznych, takich jak milenijne cele rozwoju;

85.

zauważa jednak, że polityka na rzecz rozwoju nie może stanowić jedynej alternatywy wobec migracji, gdyż nie może istnieć solidarny rozwój bez stałej mobilności;

86.

wzywa do zacieśnienia współpracy z Międzynarodową Organizacją do spraw Migracji (IOM) i innymi organizacjami międzynarodowymi w celu ustanowienia nowych biur regionalnych w rejonach szczególnie narażonych, gdzie konieczna jest praktyczna pomoc w zakresie m.in. legalnej migracji lub dobrowolnego powrotu imigrantów;

87.

podkreśla znaczenie tworzenia centrów informacji i zarządzania migracją, na wzór ośrodka powołanego w Mali w październiku 2008 r.; uważa, że takie ośrodki powinny w znaczącym stopniu przyczynić się do rozwiązania problemów w dziedzinie migracji poprzez zajęcie się kwestiami potencjalnych migrantów, migrantów wracających do kraju pochodzenia i migrantów przebywających na terenie UE; wzywa Komisję do dostarczenia niezbędnych informacji na temat projektów związanych powołaniem innych centrów w ramach partnerstwa UE-Afryka oraz zwraca się do Komisji o zbadanie możliwości utworzenia takich ośrodków w państwach sąsiadujących na Wschodzie;

88.

podkreśla, że wszystkie umowy z krajami pochodzenia i tranzytu powinny zawierać rozdziały poświęcone współpracy w obszarze imigracji oraz wzywa do realizacji ambitnej polityki z krajami trzecimi, ukierunkowanej na policyjną i sądową współpracę w celu zwalczania międzynarodowych organizacji przestępczych zaangażowanych w handel ludźmi oraz doprowadzania osób prowadzących taką działalność przed organy wymiaru sprawiedliwości przy zaangażowaniu Europolu i Eurojustu; wzywa także Komisję do większego wsparcia krajów trzecich, w tym do zapewnienia pomocy finansowej i technicznej, tak aby stworzyć warunki ekonomiczne i społeczne zniechęcające do nielegalnej imigracji, przemytu narkotyków i handlu nimi oraz przestępczości zorganizowanej;

89.

zwraca się do Komisji o promowanie negocjacji w sprawie globalnych porozumień europejskich, np. z Republiką Zielonego Przylądka, o dokonanie postępów w globalnych negocjacjach prowadzonych z Marokiem, Senegalem i Libią oraz o promowanie realizowania porozumień z głównymi krajami pochodzenia imigrantów;

90.

wzywa do wspierania państw trzecich w tworzeniu krajowych ram prawnych i ustanawianiu systemów w zakresie imigracji i azylu w pełnym poszanowaniu prawa międzynarodowego, a także wzywa państwa trzecie, przez które dokonuje się tranzytu, do podpisania i poszanowania Konwencji Genewskiej z 1951 r. dotyczącej statusu uchodźcy;

91.

zwraca się do państw członkowskich o zainicjowanie rozważań w sprawie tzw. „uchodźców ekologicznych”, czyli migrantów, których nie można w chwili obecnej uznać za migrantów gospodarczych i którzy nie zostali też uznani za uchodźców w rozumieniu konwencji genewskiej;

92.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/35

A.

mając na uwadze, że polityczna definicja polityki TEN-T zawarta w decyzji nr 1692/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej (3) i w decyzji nr 884/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. zmieniającej decyzję nr 1692/96/WE w sprawie wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej (4) doprowadziła do powstania „listy życzeń” 30 priorytetowych projektów odzwierciedlającej głównie interesy krajowe,

B.

mając na uwadze, że konkurencyjność zewnętrzna szynowego i wodnego transportu towarów w porównaniu do transportu drogowego musi zostać zwiększona, aby zapewnić zrównoważoną eksploatację autostrad morskich i kolejowych korytarzy transportu towarowego,

C.

mając na uwadze, że tych 30 priorytetowych projektów doprowadziło do powstania wniosku Komisji w sprawie przyznania – w ramach finansowych na lata 2007-2013 – na rzecz transeuropejskiej sieci transportowej jako całości finansowania w wysokości około 20 000 000 000 EUR, którą to kwotę pod naciskiem Rady ostatecznie zmniejszono do około 8 000 000 000 EUR, z czego tylko 5 300 000 000 EUR przeznaczono na 30 projektów priorytetowych,

D.

mając na uwadze ogólnie znaną nieudolność Unii Europejskiej w zakresie stosowania się do zasad finansowania projektów TEN-T, ustanowionych na mocy rozporządzenia (WE) nr 680/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. określającego ogólne zasady przyznawania pomocy finansowej Wspólnoty w zakresie transeuropejskich sieci transportowych i energetycznych (5), co wywołuje niepewność w planowaniu finansowania projektów,

E.

mając na uwadze, że konieczne jest wzmocnienie zdolności Komisji do prowadzenia dużych projektów transgranicznych, szczególnie w sektorze kolejowym, co wymaga trwałej ściślejszej koordynacji między zainteresowanymi państwami członkowskimi i wieloletniego finansowania, wykraczającego poza zakres czasowy wieloletnich ram finansowych,

F.

mając na uwadze, że załączniki do wyżej wymienionego komunikatu Komisji z 14 maja 2008 r. pokazują wprawdzie, że około 49 % środków przewidzianych na projekty w zakresie transportu przeznacza się na drogi, około 31 % na kolej i około 9 % na transport miejski, lecz nie wynika z tego jasno, jakie konkretne projekty są współfinansowane,

1.

przyznaje, że pierwsze próby opracowywania strategii UE w zakresie infrastruktury transportowej – wywołane „brakującymi ogniwami” europejskiego okrągłego stołu przemysłowców (ERT) – przyspieszył komunikat Komisji z dnia 2 grudnia 1992 r. zatytułowany „Przyszły rozwój wspólnej polityki transportowej” z uzasadnieniem o „osiąganiu wzrostu gospodarczego, konkurencyjności i zatrudnienia”, a zapoczątkował je były komisarz ds. transportu Karel Van Miert; odnotowuje, że rozporządzenie Rady (WE) nr 2236/95 z dnia 18 września 1995 r. ustanawiające ogólne zasady udzielania pomocy finansowej Wspólnoty w dziedzinie sieci transeuropejskich (6), a także decyzja nr 884/2004/WE, starały się ukierunkowywać na wymienione cele; zwraca też uwagę na ożywienie tej polityki przez wiceprzewodniczącą Komisji Loyolę de Palacio, komisarz odpowiedzialną za sprawy transportu i energetyki;

2.

uważa sprawozdania koordynatorów sieci TEN-T za interesujące przykłady mogące służyć dalszej koordynacji i integracji przy ograniczonej liście ważnych projektów; w związku z tym zwraca się do Komisji i państw członkowskich o prowadzenie dalszych starań mających na celu wzmocnienie istniejących projektów priorytetowych; uważa, że inwestycje średnio- i długoterminowe należy kontynuować spójnie z celem, jakim jest ukończenie całej sieci;

3.

z zadowoleniem przyjmuje wczesne przedłożenie wyżej wymienionego komunikatu Komisji z dnia 4 lutego 2009 r. z zamiarem dokonania gruntownego przeglądu strategii UE dotyczącej infrastruktury transportowej i sieci TEN-T na miarę wyzwań w zakresie obecnego i przyszłego transportu, transgranicznej mobilności, finansów, gospodarki, polityki regionalnej (w tym dotyczącej regionów znajdujących się w trwale niekorzystnej sytuacji) i bezpieczeństwa oraz wyzwań społecznych i środowiskowych;

4.

w związku z tym nie widzi powodu do wprowadzenia niejasnego pojęcia filaru koncepcyjnego TEN-T przeciążającego listę priorytetów; uważa, że w przeciwieństwie do celu wyrażonego przez Komisję filar wyraźnie przedstawiony jako koncepcyjny nie poprawi wiarygodności TEN-T, cel ten może jedynie być osiągnięty poprzez rozwój konkretnych projektów;

5.

zgadza się zatem na opracowanie spójniejszego i bardziej zintegrowanego podejścia sieciowego odzwierciedlającego potrzeby w zakresie połączeń intermodalnych dla obywateli i towarów; podkreśla zatem, że należy dać pierwszeństwo kolei, portom, zrównoważonym drogom morskim i śródlądowym oraz ich połączeniom w głębi kraju lub węzłom łączącym różne środki transportu w sieci infrastrukturalne z nowymi państwami członkowskimi i wewnątrz nich, a także zwrócić szczególną uwagę na transgraniczne połączenia transportowe, jak również na lepsze połączenia lotnisk i portów z innymi elementami sieci transeuropejskich; podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na różne, lecz komplementarne potrzeby transportu pasażerskiego i towarowego; zaleca państwom członkowskim i władzom lokalnym usprawnienie stacji pośrednich i połączeń lokalnych jako połączeń z siecią TEN-T w celu zredukowania do minimum kosztów związanych z peryferyjnym położeniem;

6.

wzywa Komisję, aby w szczególny sposób wspierała priorytetowe projekty z połączeniami intermodalnymi i stałą interoperacyjnością, które przebiegają przez wiele państw członkowskich; zwraca uwagę, że połączenie obszarów gospodarczych położonych wzdłuż tych priorytetowych projektów jest zadaniem państw członkowskich;

7.

zauważa z zadowoleniem, że przyjazne dla środowiska środki transportu zostały w nieproporcjonalnie dużym stopniu uwzględnione w wykazie projektów priorytetowych; wzywa w związku z tym Komisję, aby zadbała w przyszłości o zachowanie tych proporcji w trakcie realizacji projektów;

8.

podkreśla, że należy koniecznie uwzględniać ochronę klimatu i zrównoważony rozwój wszystkich środków transportu w ramach europejskiej strategii infrastrukturalnej, dostosowując ją do celów UE w zakresie ograniczenia emisji CO2;

9.

wzywa Komisję, aby nakłoniła państwa członkowskie do wprowadzania europejskiego prawodawstwa dotyczącego ochrony środowiska do procesu decyzyjnego i planowania w zakresie projektów TEN-T, takich jak Natura 2000, strategiczna ocena środowiska (SEA), ocena wpływu na środowisko (EIA), dyrektywa o jakości powietrza, ramowa dyrektywa wodna, dyrektywy siedliskowa i ptasia, jak również sprawozdania w sprawie transportu i mechanizmu sprawozdawczości środowiskowej (TERM), w których Europejska Agencja Ochrony Środowiska podaje wskaźniki dla transportu i środowiska naturalnego;

10.

wzywa Komisję do ograniczenia niejasnych i sprzecznych przepisów dotyczących deklaracji wspólnych interesów i stosowania przepisów dotyczących ochrony środowiska; ponadto uważa, że po nadaniu projektom statusu TEN-T państwa członkowskie nie powinny nadużywać europejskiej legislacji, o której mowa w ust. 9 w celu blokowania wdrażania projektów TEN-T;

11.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia niedawnych wydarzeń, takich jak ogólnoświatowy kryzys finansowy, zmiany demograficzne, rozszerzenie, nowe kraje ościenne oraz intensywniejsze związki z krajami Europy Wschodniej i krajami basenu Morza Śródziemnego, jako czynników istotnych dla europejskiej strategii w zakresie infrastruktury transportowej;

12.

podkreśla, że zwłaszcza w obecnym kontekście kryzysu gospodarczego rozwój TEN-T i integracja transportu w Unii z transportem w krajach sąsiadujących jest najpewniejszym środkiem zapewnienia zarówno długotrwale zrównoważonego charakteru rynku wewnętrznego, jak i gospodarczej oraz społecznej spójności w Unii;

13.

wzywa Komisję do podjęcia intensywniejszych działań zmierzających do lepszej koordynacji rozwoju terytorialnego (agenda terytorialna Unii Europejskiej i zasada spójności terytorialnej) oraz planowania transportu na szczeblu europejskim poprzez wzięcie pod uwagę dostępności regionalnej za pośrednictwem lepszych powiązań sieciowych między regionami; należy wziąć pod uwagę ogromne różnice między obszarami górzystymi, nadbrzeżnymi/wyspiarskimi, położonymi centralnie, peryferyjnymi i innymi obszarami nadgranicznymi, a także potrzebę lepszej integracji miejskich systemów mobilności z TEN-T;

14.

wzywa Komisję, aby w szczególnie uprzywilejowany sposób traktowała priorytetowe projekty dotyczące najważniejszych szlaków kolejowych, drogowych i śródlądowych w celu zapewnienia transgranicznego powiązania z nowymi państwami członkowskimi i państwami trzecimi;

15.

zachęca w związku z tym, aby włączyć do rozwoju transportu Europejską Perspektywę Rozwoju Przestrzennego (EPRP) jako podstawę planowania oraz analizy ESPON jako podstawowe informacje naukowo-przestrzenne;

16.

podkreśla potrzebę włączenia zarówno celów strategii lizbońskiej, jak i celów planu odbudowy w rozwój polityki TEN-T, z uwagi na kluczowe znaczenie ich mobilności, dostępności i logistyki dla konkurencyjności UE oraz dla poprawy spójności terytorialnej;

17.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia w systemie zintegrowanej sieci TEN-T zielonych korytarzy, kolejowych sieci towarowych, korytarzy europejskiego systemu zarządzania ruchem kolejowym (ERTMS), morskich „autostrad”, takich jak żegluga morska bliskiego zasięgu, istniejących dróg wodnych o ograniczonej przepustowości lub śluz o niewystarczającej przepustowości, suchych portów, platform logistycznych oraz węzłów mobilności miejskiej, a także planowanego rozszerzenia TEN-T na kraje objęte Europejską polityką sąsiedztwa, kraje Europy Wschodniej i kraje basenu Morza Śródziemnego w oparciu o zaplanowane działania sprzyjające bardziej ekologicznym, bezpieczniejszym środkom transportu o niższym zużyciu paliwa, w celu optymalnego wykorzystania wszystkich rodzajów transportu oraz sprzyjania kompatybilności połączeń między poszczególnymi środkami transportu, zwłaszcza połączeń kolejowych z portami; ponadto apeluje o spójność między obecnymi i przyszłymi ramami TEN-T a proponowanymi aktami legislacyjnymi dotyczącymi korytarzy kolejowego transportu towarowego;

18.

zauważa, że według najnowszych badań jedynie 1 % europejskich środków finansowych na infrastrukturę było do niedawna wykorzystywanych na śródlądowe drogi wodne; uważa, że potrzebne jest dostateczne europejskie wsparcie dla rozwoju infrastruktury śródlądowych dróg wodnych w Europie, w celu pełnego wykorzystania potencjału żeglugi śródlądowej jako zrównoważonego i niezawodnego rodzaju transportu;

19.

zwraca się do Komisji, aby zagwarantowała przyspieszenie rozwoju kolejowego transportu towarowego mając na względzie zwiększenie wydajności sieci i szybkości transportu;

20.

z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie utworzenia europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy (COM(2008)0852) oraz wyżej wymieniony komunikat Komisji z dnia 18 października 2007 r.;

21.

podkreśla znaczenie ułatwiania wymiany informacji w transporcie intermodalnym w celu upowszechniania i popierania interakcji pomiędzy infrastrukturą niematerialną i materialną (takie systemy informacyjne, jak ERTMS/RIS/ITS/SESAR/Galileo), poprawy interoperacyjności, ulepszenia taboru kolejowego (sprzęt i oprogramowanie ERTMS w pociągach oraz zmniejszenie poziomu emisji hałasu z wagonów towarowych), zielonej logistyki, połączeń i węzłów łączących różne środki transportu, zdecentralizowanych usług łańcucha dostaw „od drzwi do drzwi” oraz zarządzania mobilnością;

22.

podkreśla znaczenie rozwoju zharmonizowanych i znormalizowanych inteligentnych systemów transportowych dla TEN-T w celu uzyskania bardziej skutecznego, płynnego, bezpiecznego i ekologicznego zarządzania transportem;

23.

zaleca, aby poprawić wdrażanie TEN-T, zapewniając lepszy dostęp do informacji poprzez systemy takie jak system informacji TENtec, wprowadzając otwartą metodę koordynacji obejmującą poziomy odniesienia i wymianę najlepszych praktyk;

24.

koncentruje się na konieczności rozwijania w krótkiej perspektywie wydajności dotychczasowej infrastruktury w ramach projektów TEN-T, zwłaszcza w przypadku gdy realizacja takich projektów została już rozpoczęta, w celu uczynienia korytarzy rentowniejszymi i wydajniejszymi, bez czekania jedynie na długofalową realizację olbrzymich projektów obejmujących te korytarze;

25.

wyraża poparcie dla ujętej w zielonej księdze „opcji strukturalnej 3 w koncepcji TEN-T”, tj. dwóch szczebli obejmujących sieć kompleksową w oparciu o istniejące mapy TEN-T oraz intermodalną sieć zasadniczą, jeszcze niezdefiniowaną, na którą będą składać się jako priorytety kolej, zrównoważone drogi wodne i porty oraz ich połączenie z węzłami logistycznymi;

26.

popiera koncepcję „sieci zasadniczej” składającej się z „filaru geograficznego” i „filaru koncepcyjnego”, przy czym „filar koncepcyjny” obejmuje kryteria i działania, dzięki którym projekty, korytarze i elementy sieci będą mogły być identyfikowane długookresowo w sposób elastyczny, a nie sztywny na początku okresu budżetowego w odniesieniu do całego okresu; uważa, że musi istnieć możliwość elastycznego rozszerzenia TEN-T w trakcie okresu budżetowego z myślą o dostosowaniu do zmieniających się warunków rynkowych;

27.

przyznaje, że państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi władzami regionalnymi i lokalnymi, podmiotami społeczeństwa obywatelskiego i społecznościami lokalnymi, mają zasadniczą rolę w określaniu, planowaniu i finansowaniu infrastruktury transportowej, wraz z transgraniczną europejską koordynacją i współpracą; oczekuje od Rady większej spójności między oczekiwaniami wobec projektów TEN-T i decyzjami na temat budżetów TEN-T; z myślą o śródokresowym przeglądzie ram finansowych UE, a także uwzględniając obecną dyskusję na temat unijnego planu odbudowy, zwraca się do państw członkowskich o właściwe rozważenie kwestii koniecznego finansowego wsparcia infrastruktury transportowej będącej częścią sieci TEN-T jako priorytetu zgodnie z dotychczas określoną polityką UE;

28.

w pełni popiera cel Wspólnoty polegający na zmniejszeniu obciążenia administracyjnego i w związku z tym zdecydowanie zachęca Komisję do dokonania przeglądu ram finansowych dla projektów priorytetowych TEN-T z myślą o dalszym ograniczeniu biurokracji;

29.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do wzmocnienia koordynacji polityki prowadzonej na szczeblu krajowym w celu zapewnienia spójności we współfinansowaniu i realizacji programu TEN-T zgodnie z art. 154 i 155 TWE;

30.

podkreśla w związku z tym, że kryzys finansowy wywiera większą presję na Unię Europejską, państwa członkowskie i regiony, aby decyzje dotyczące projektów z zakresu infrastruktury transportowej podejmowane były w oparciu o rzetelną ocenę kosztów i korzyści, zrównoważony charakter i europejską transgraniczną wartość dodaną;

31.

zauważa jednak, że inwestycje w infrastrukturę transportową są jednak dziedziną kluczową w walce z kryzysem gospodarczym i finansowym, w związku z czym wzywa Komisję do przyspieszenia realizacji projektów infrastrukturalnych związanych z TEN-T i finansowanych w ramach funduszy strukturalnych lub funduszu spójności; wzywa państwa członkowskie do dokonania ponownej oceny ich priorytetów inwestycyjnych z uwzględnieniem tego podejścia, w celu przyspieszenia realizacji projektów TEN-T, za które dane państwa członkowskie są odpowiedzialne, szczególnie na odcinkach transgranicznych;

32.

przypomina Komisji, że współfinansowanie projektów z zakresy infrastruktury transportowej z funduszy TEN-T, funduszy regionalnych i spójności oraz przez EBI musi spełniać następujące kryteria: rentowność, poprawa konkurencyjności, wspieranie jednolitego rynku, zasada równowagi środowiskowej, przejrzystość dla podatników i uwzględnienie udziału obywateli (zasada partnerstwa); w związku z tym podkreśla znaczenie rozwoju partnerstw publiczno-prywatnych dla finansowania projektów TEN-T oraz potrzebę wypracowania elastycznych rozwiązań dla problemów towarzyszących pracom o tej skali (trudności orograficzne i techniczne, sprzeciw opinii publicznej itd.);

33.

wzywa w związku z tym Komisję do zagwarantowania, że projekty podlegające ocenie w ramach programów finansowanych przez UE będą uwzględniały ewentualny wpływ na krajowe finansowanie innych niezbędnych inwestycji (które nie otrzymują wsparcia ze środków UE); uważa w szczególności, że środki, które państwa członkowskie wykorzystują do uzupełnienia finansowania projektów otrzymujących wsparcie z UE, nie powinny być przydzielane ze szkodą dla utrzymania dróg zapewniających połączenia z siecią lub inwestycji w tym zakresie; ponadto uważa, że w związku z tym projekty powinny być sporządzane i oceniane przynajmniej w części na podstawie ich potencjału w zakresie obejmowania (nie zaś zaniedbywania) rozwoju i utrzymania niezbędnej uzupełniającej infrastruktury dróg zapewniających połączenia z siecią;

34.

podkreśla szybko rosnące potrzeby inwestycyjne europejskiego rynku transportu lotniczego w ramach pakietu jednolita europejska przestrzeń powietrzna II, a także w ramach proponowanego „podejścia opartego na kompleksowym systemie lotnictwa”; w związku z tym wzywa Komisję, aby dokonując przeglądu ram budżetowych TEN-T, rozważyła zwiększenie udziału dostępnych środków finansowych dla lotnisk oraz zarządzania ruchem lotniczym / służb nawigacji lotniczej (ATM/ANS);

35.

zauważa, że konieczne jest zwiększenie badań i rozwoju w dziedzinie najlepszych i najskuteczniejszych praktyk w finansowaniu infrastruktury transportowej i ich pozytywnego oddziaływania na konkurencyjność oraz ilościowe i jakościowe wskaźniki zatrudnienia, wraz z odpowiednim doświadczeniem z zakresu partnerstwa publiczno-prywatnego, czego początki widać w obecnych analizach przygotowanych przez Komisję;

36.

podkreśla potrzebę utworzenia grupy zadaniowej w ramach agencji wykonawczej TEN-T w celu zwiększenia wykorzystania partnerstw publiczno-prywatnych do finansowania niektórych priorytetowych projektów lub odcinków oraz w celu upowszechniania rozwiązań jako najlepszej praktyki;

37.

podkreśla, że korzystanie w większym stopniu z partnerstw publiczno-prywatnych i Europejskiego Banku Inwestycyjnego nie zastąpi w znaczącej części budżetowego finansowania dużych projektów o międzypokoleniowym okresie zwrotu;

38.

preferuje rozważenie budżetu projektów TEN-T przez państwa członkowskie w ramach śródokresowego przeglądu perspektyw finansowych na lata 2009-2010, w celu odwrócenia trendu drastycznego ograniczania projektów i ambicji dotyczących rozwoju linii kolejowych i dróg wodnych, które się z nimi wiążą;

39.

podkreśla potrzebę przeznaczenia części dochodów z opłat za korzystanie z infrastruktury drogowej na finansowanie projektów TEN-T w celu wzmocnienia efektu dźwigni w zakresie zaciągania pożyczek;

40.

wzywa Komisję do przedstawienia wyboru przykładów regionalnych transgranicznych połączeń kolejowych, które zostały rozebrane lub są nieużywane, koncentrując się zwłaszcza na tych, które mają połączenie z sieciami TEN-T;

41.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o rozważenie sieci Eurovelo oraz szlaku żelaznej kurtyny jako okazji do promowania europejskich transgranicznych sieci infrastruktury rowerowej, wspierania ekologicznych i bezpiecznych sposobów przemieszczania się (tzw. soft mobility) oraz zrównoważonej turystyki;

42.

wzywa Komisję, aby w celu pobudzenia konkurencyjności całej sieci kolejowej TEN przedstawiła – do końca swojej kadencji – wniosek legislacyjny dotyczący otwarcia krajowych rynków kolejowego transportu pasażerskiego z dniem 1 stycznia 2012 r. ;

43.

z żalem odnotowuje wolne tempo realizacji projektów priorytetowych na odcinkach granicznych, szczególnie w Pirenejach, które to odcinki mają priorytetowe znaczenie dla Półwyspu Iberyjskiego i Francji;

44.

zachęca Komisję do dalszego angażowania Parlamentu i Rady Europejskiej w jej (wielo)letnie wnioski i wybory dotyczące współfinansowania projektów TEN-T;

45.

wzywa Komisję, aby regularnie i co najmniej raz w roku przedstawiała Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące wszystkich projektów priorytetowych, odnoszące się do stanu zaawansowania każdego projektu, do wiarygodności kosztów projektu, do wykonalności każdego projektu oraz do harmonogramu wdrożenia projektu;

46.

wzywa Komisję i EBI, aby podobnie jak w przypadku współfinansowania sieci TEN-T, również w przypadku współfinansowania projektów TEN-T ze środków regionalnych, spójności i EBI przedstawiały Parlamentowi Europejskiemu i Radzie co roku wykaz konkretnych współfinansowanych projektów;

47.

stwierdza, że z ekologicznego i gospodarczego punktu widzenia multimodalne systemy transportowe, umożliwiające wykorzystanie na danej trasie różnych środków transportu, stanowią w wielu przypadkach jedyne realne i zrównoważone rozwiązanie na przyszłość;

48.

podkreśla, że w rozszerzonej niedawno strefie Schengen szczególnej uwagi wymaga infrastruktura transportowa między Europą Zachodnią a Wschodnią, biorąc pod uwagę powiązany z nią potencjał wzrostu gospodarczego, zwłaszcza w nowych państwach członkowskich; wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozwoju i promowania drogowych i kolejowych połączeń międzynarodowych między Europą Wschodnią i Zachodnią, wspierając zwłaszcza transgraniczną infrastrukturę transportową poprzez konkretny program działań wdrożony we współpracy z władzami lokalnymi, regionalnymi i krajowymi; wskazuje także, iż lepsze powiązanie TEN-T i sieci transportowych państw trzecich poprawiłoby w szczególności sytuację terenów przygranicznych oraz przysporzyłoby wartości dodanej współpracy regionalnej i całej UE;

49.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/41

A.

mając na uwadze, że UE chce ograniczyć globalne ocieplenie do 2 °C oraz o połowę zmniejszyć utratę różnorodności biologicznej, mając na uwadze, że w Eliasch Review szacuje się, iż zmniejszenie wylesiania o połowę do roku 2030 będzie rocznie wymagało 17-33 mld USD,

B.

mając na uwadze, że zrównoważona gospodarka leśna ma podstawowe znaczenie dla przeciwdziałania wylesianiu oraz jest istotnym aspektem rozwoju gospodarczego,

C.

mając na uwadze, że wylesianie odpowiada za około 20 % całkowitych emisji gazów cieplarnianych, jest głównym powodem utraty różnorodności biologicznej oraz stanowi zagrożenie dla rozwoju, a zwłaszcza dla środków do życia ubogich,

D.

mając na uwadze, że wylesianie postępuje w alarmującym tempie 13 milionów hektarów rocznie, przede wszystkim w lasach tropikalnych, lecz również w pewnym stopniu w Europie, zwłaszcza Europie Środkowej i Wschodniej,

E.

mając na uwadze, że wylesianie powoduje trudno odwracalne szkody środowiskowe, takie jak trwałe zaburzenia stosunków wodnych, stepowienie i pustynnienie oraz zanik różnorodności biologicznej, których całkowite koszty gospodarcze znacznie przekraczają nakłady na działania zapobiegawcze i naprawcze,

F.

mając na uwadze, że degradacja lasów przybiera różne formy i jest trudna do zdefiniowania, lecz ma istotny wpływ na klimat, różnorodność biologiczną oraz dobra i usługi,

G.

mając na uwadze, że według czwartego sprawozdania oceniającego Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu oprócz zmniejszenia emisji o 25-40 % w krajach uprzemysłowionych do roku 2020 w porównaniu z rokiem 1990, w celu ograniczenia globalnego ocieplenia do 2 °C konieczne jest znaczące odejście od wzrostu emisji przy utrzymaniu bieżących tendencji gospodarczych w krajach rozwijających się, w tym redukcja emisji związanych z wylesianiem,

H.

mając na uwadze, że wylesianie odegra ważną rolę nie tylko w łagodzeniu zmian klimatu, ale także w przystosowaniu się do nich,

1.

podkreśla potrzebę większej spójności między politykami dotyczącymi ochrony lasów i zrównoważonej gospodarki leśnej a innymi wewnętrznymi i zewnętrznymi politykami UE; wzywa do przeprowadzenia oceny pokazującej w ujęciu ilościowym skutki, które na lasy wywierają takie polityki UE, jak polityka energetyczna (zwłaszcza biopaliwa), rolna, polityka zrównoważonej produkcji i konsumpcji, zamówień publicznych, polityka handlowa i współpraca na rzecz rozwoju;

2.

wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi i Radzie wniosków dotyczących ścisłych wspólnotowych kryteriów zrównoważonego rozwoju odnoszących się do całego drewna i wszystkich produktów z drewna pozyskiwanych z lasów;

3.

wzywa Komisję, aby do końca 2009 r. opublikowała kompleksowe opracowanie oceniające wpływ produkcji i konsumpcji w UE produktów spożywczych i niespożywczych oraz handlu nimi na wylesianie i degradację lasów; wzywa, aby w opracowaniu oceniono i określono wszelki negatywny wpływ różnych sektorów przemysłu oraz zalecono dalszą politykę i innowacje służące ograniczeniu takiego oddziaływania;

4.

zwraca uwagę na konieczność uważnego potraktowania zagadnień stosunków wodnych w kontekście gospodarki leśnej, wskazując na istotną potrzebę wspólnego zagospodarowania zasobów leśnych i wodnych oraz zharmonizowania odpowiednich polityk UE w celu odbudowy i rozbudowy środków retencjonowania wody przez ekosystemy;

5.

z zadowoleniem przyjmuje ekologiczne zamówienia publiczne oraz promowanie instrumentów takich, jak oznakowanie ekologiczne i programy certyfikacji lasów; wzywa do szybkiego przyjęcia i wprowadzenia w życie polityk dotyczących ekologicznych zamówień publicznych na produkty z drewna w UE; apeluje do państw członkowskich o to, aby podstawą ich polityki w dziedzinie zamówień publicznych były wysokie normy zrównoważonego rozwoju oraz aby w związku z tym ustaliły realne cele dotyczące takich norm;

6.

uważa, że krajom rozwijającym się należy udzielić znacznego wsparcia finansowego, aby najpóźniej do 2020 r. zatrzymać całkowity ubytek powierzchni lasów tropikalnych oraz jest zdania, że wykazanie takiego zaangażowania będzie miało decydujące znaczenie w międzynarodowych negocjacjach dotyczących ogólnego porozumienia światowego w sprawie klimatu w okresie po 2012 r.;

7.

przyznaje, że zgromadzenie wystarczających funduszy w ramach światowej umowy w sprawie klimatu będzie miało absolutnie kluczowe znaczenie dla zmniejszenia o połowę i ewentualnego powstrzymania wylesiania na świecie; w tym kontekście popiera wniosek Komisji w sprawie utworzenia ogólnoświatowego mechanizmu na rzecz zmniejszenia emisji dwutlenku węgla spowodowanych wylesianiem na mocy ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu, w oparciu o system stałego finansowania; wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań na rzecz wywiązania się ze zobowiązania do powstrzymania wylesiania i degradacji lasów na świecie, polegających na przeznaczeniu znacznej części przychodów ze sprzedaży uprawnień w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji UE na ograniczenie emisji powodowanych wylesianiem w krajach rozwijających się oraz na skoncentrowaniu się podczas negocjacji na źródłach finansowania zgodnie z komunikatem Komisji z dnia 28 stycznia 2009 r. zatytułowanym „W kierunku ogólnego porozumienia kopenhaskiego w sprawie zmian klimatu” (COM(2009)0039); wzywa państwa członkowskie do poparcia wniosku Komisji w celu przyjęcia propozycji Norwegii dotyczącej finansowania i polegającej na przeznaczeniu części przyszłych dochodów z handlu przyznanymi ilościami emisji na mechanizm na rzecz zmniejszenia emisji dwutlenku węgla spowodowanych wylesianiem;

8.

opowiada się za uzależnieniem wsparcia udzielanego za pośrednictwem GFCM od wyników i za udzielaniem go na podstawie zweryfikowanych osiągnięć w zakresie zmniejszania całkowitego ubytku powierzchni lasów i degradacji lasów; podkreśla, że wsparcie takie powinno również przynieść dodatkowe korzyści w postaci ochrony różnorodności biologicznej, większej odporności i poprawy poziomu życia na obszarach leśnych;

9.

podkreśla konieczność przestrzegania w pełni praw lokalnych społeczności leśnych, w tym prawa ludności tubylczej do wyrażenia dobrowolnej, uprzedniej i świadomej zgody na używanie lasów zwyczajowo przez nich wykorzystywanych; uważa, że zasadnicze znaczenie ma zaangażowanie w konstruktywny i kompleksowy sposób społeczności lokalnych i ludności tubylczej na wszystkich etapach oceny, planowania i wdrażania środków mających na celu ograniczenie emisji powodowanych degradacją lasów i wylesianiem;

10.

podkreśla, że każdy mechanizm zawarty w programie współpracy Narodów Zjednoczonych w dziedzinie ograniczenia emisji powodowanych wylesianiem i degradacją lasów, który zostanie przyjęty w ramach porozumienia światowego w sprawie klimatu w okresie po 2012 r., powinien przede wszystkim zapewniać ochronę starych drzewostanów;

11.

stwierdza, iż proces wylesiania lasów w Europie Wschodniej przyczynia się do degradacji środowiska naturalnego i również ma wpływ na życie ludzkie oraz na inne dobra;

12.

zwraca uwagę, że jeśli istniałaby możliwość zapewnienia dokładnych metodologii pomiaru i wiarygodnych mechanizmów monitorowania emisji dwutlenku węgla pochodzących z lasów, kredyty związane z lasami funkcjonujące na rynku emisji związków węgla mogłyby w średniej i długiej perspektywie stanowić część polityk mających na celu rozwiązanie problemu wylesiania; podkreśla, że ostateczną decyzję dotyczącą włączenia kredytów związanych z lasami do systemu handlu uprawnieniami do emisji należy podjąć w oparciu o ścisłą analizę wykonalności wszystkich potencjalnych mechanizmów finansowania oraz ocenę rezultatów konferencji stron w Kopenhadze i wnioski z realizacji projektów pilotażowych;

13.

przypomina, że żadne jednostki emisji pochodzące z projektów z zakresu leśnictwa wykorzystane do zrekompensowania emisji gazów cieplarnianych w krajach uprzemysłowionych nie mogą być liczone podwójnie na poczet odejścia od wzrostu emisji przy kontynuowaniu dotychczasowych działań, do czego kraje rozwijające mają się zobowiązać w międzynarodowym porozumieniu w sprawie klimatu w okresie po -2012 r.;

14.

podkreśla, że wszelkie systemy kompensacji ograniczania wylesiania i degradacji lasów w ramach przyszłych zasad dotyczących klimatu będą musiały uwzględniać nie tylko biotopy obniżające zawartość dwutlenku węgla, ale także płynące z lasów korzyści dla ekosystemów i społeczeństwa;

15.

wzywa UE do promowania ścisłych norm społecznych i środowiskowych w dziedzinie ograniczania emisji powodowanej przez wylesianie i degradację lasów; wzywa UE do popierania mechanizmów ograniczania wylesiania i degradacji lasów wychodzących poza obecnie stosowane podejście oparte na mechanizmie czystego rozwoju i zajmujących się przyczynami wylesiania, takimi jak niewłaściwe zarządzanie, ubóstwo, korupcja i brak stosowania prawa poprzez popieranie reform politycznych i instytucjonalnych zarówno na szczeblu lokalnym, jak i krajowym;

16.

ubolewa, że w komunikacie – niezgodnie z jego tytułem – nie podjęto tematu degradacji lasów; wzywa Komisję do opracowania planów działania i projektów pilotażowych oraz do tego, by we własnej polityce leśnej dała wyraz swojemu zaangażowaniu w powstrzymywanie nie tylko wylesiania, lecz także degradacji lasów (w tym w Unii Europejskiej), także poprzez opracowanie i ustanowienie właściwych systemów monitorowania w celu uzyskania stosownych danych dotyczących gleby i biomasy w lasach;

17.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/43

A.

mając na uwadze, że transport miejski jest istotnym elementem ogólnie pojętego transportu i w związku z tym art. 70-80 Traktatu WE stanowią podstawę prawną do przyznania Unii kompetencji dzielonej w tej dziedzinie z państwami członkowskimi,

B.

mając na uwadze, że wiele przekrojowych i rodzajowych dyrektyw i rozporządzeń europejskich ma wpływ na transport miejski i że konieczne jest ich zharmonizowanie poprzez szczególne podejście do problematyki przemieszczania się w mieście,

C.

mając na uwadze, że plan działań dotyczący europejskiej polityki klimatycznej, przyjęty na szczycie Rady Europejskiej w dniach 8 i 9 marca 2007 r., wyznacza ambitne cele polegające na zmniejszeniu o 20 % zużycia energii, uzyskaniu 20 % redukcji emisji gazów cieplarnianych i zapewnieniu 20 % udziału energii produkowanej ze źródeł odnawialnych w ogólnym zużyciu energii w 2020 r. oraz że celów tych nie można osiągnąć bez strategii odpowiednio dostosowanej do transportu miejskiego,

D.

mając na uwadze, że program badań i rozwoju CIVITAS odniósł ogromny sukces, co wskazuje na zainteresowanie władz lokalnych i przedsiębiorstw organizujących transport inwestycjami europejskimi w programy na rzecz innowacyjnego przemieszczania się w mieście,

E.

mając na uwadze, że Fundusz Spójności i fundusze strukturalne finansują programy mobilności w mieście, lecz mają podwójną wadę polegającą z jednej strony na braku strategii i celów wspólnotowych w zakresie mobilności w mieście, a z drugiej strony na nierównomiernym ich przydzielaniu na terytorium Unii,

F.

mając na uwadze, że obszary miejskie są uprzywilejowanymi węzłami intermodalności i połączeń pomiędzy transeuropejskimi sieciami transportowymi, które muszą dążyć do realizacji swoich ogólnych celów polegających na dążeniu do zrównoważonej europejskiej mobilności i trwałej konkurencyjności sieci miast Unii,

G.

mając na uwadze, że miasta są ważnymi centrami działalności gospodarczej oraz mając na uwadze, że transport towarów ma zasadnicze znaczenie dla zaspokojenia potrzeb ludności, jednak równocześnie z powodu ograniczonych powierzchni magazynowych i krótkich przedziałów czasowych stanowi on wyzwanie,

H.

mając na uwadze, że ścisłe przestrzeganie zasady pomocniczości i prawa gmin do podejmowania decyzji w zakresie planowania nie pozwala na opracowanie nakazowej polityki europejskiej, umożliwia jednak Unii przyjęcie strategii motywacyjnej o tym samym charakterze co jej polityka regionalna i polityka spójności, bez narzucania odgórnych rozwiązań,

I.

mając na uwadze, że problematyką obszarów miejskich nie można zajmować się w ramach polityk rodzajowych, lecz tylko w ramach podejścia uwzględniającego użytkowników i zintegrowane systemy przemieszczania się w mieście,

J.

mając na uwadze, że gwarancja dla skutecznej i zrównoważonej polityki w zakresie transportu miejskiego przynoszącej korzyści obywatelom europejskim i europejskiej gospodarce może zostać stworzona tylko poprzez równe traktowanie transportu towarowego i pasażerskiego oraz równe traktowanie różnych rodzajów transportu,

K.

mając na uwadze, że planowanie przestrzenne, które uwzględnia zmiany demograficzne zachodzące w społeczeństwie, np. poprzez umiejscowienie w centrum miasta mieszkań przeznaczonych dla osób starszych i zapewnienie możliwości robienia zakupów w pobliżu miejsca zamieszkania ludności, może w istotny sposób pomóc w unikaniu transportu,

L.

mając na uwadze konieczność dysponowania solidnymi strategiami w zakresie przemieszczania się w mieście, aby zoptymalizować odpowiednia instrumenty poprzez stworzenie platform wymiany intermodalnej oraz poprzez integrację różnych systemów przemieszczania się,

M.

mając na uwadze konieczność posiadania wiarygodnych i bardziej systematycznych statystyk pozwalających na ocenę lokalnej polityki publicznej i wymianę najlepszych praktyk w zakresie przemieszczania się w mieście,

N.

mając na uwadze, jak ważne z gospodarczego i technologicznego punktu widzenia są dla konkurencyjności i handlu zagranicznego Unii różnorodne technologie wdrażane w transporcie miejskim,

O.

mając na uwadze, że przez wzgląd na termin przyszłych wyborów do Parlamentu Europejskiego jest on zmuszony przestrzegać pierwotnie przewidzianego terminu debaty parlamentarnej w sprawie planu działania w zakresie mobilności w miastach, zapowiedzianego przez Komisję,

1.

ubolewa, że zapowiadany przez Komisję plan działania na rzecz mobilności w mieście nie został opublikowany i zgadzając się na odrębne inicjatywy zwraca uwagę na konieczność spójnego podejścia; w związku z tym postanawia uwzględnić sprawozdanie z własnej inicjatywy, w pełni respektujące zasadę pomocniczości i proporcjonalności, poprzez sformułowanie propozycji dotyczących planu działania na rzecz mobilności w mieście;

2.

przypomina, że transport miejski podlega zasadzie pomocniczości, niemniej jednak podkreśla, że władze lokalne często nie mogą same sprostać temu wyzwaniu bez współpracy i koordynacji na poziomie europejskim, oraz że Komisja powinna zatem zapewnić analizy, ramy prawne, finansowanie badań i promować rozpowszechnianie dobrych praktyk zgodnie z ogólnodostępnymi kryteriami i we wszystkich językach urzędowych UE;

3.

zwraca się do Komisji o opublikowanie zbioru wiążących europejskich przepisów prawnych w tej dziedzinie oraz zaproponowanie regionom i miastom wspólnych ram odniesienia, które ułatwią im podejmowanie decyzji w planowaniu i wdrażaniu strategii rozwojowych;

4.

proponuje natychmiastowe rozpoczęcie programu poprawy statystyk i baz danych dotyczących mobilności w miastach, sporządzanych przez Eurostat, i ujęcie w nich w szczególności:

5.

sugeruje niezwłoczne uruchomienie europejskiego portalu i forum internetowego dotyczącego mobilności w mieście, aby ułatwić wymianę i rozpowszechnianie informacji, dobrych praktyk i innowacyjnych osiągnięć, w szczególności w zakresie „miękkich” sposobów przemieszczania się;

6.

sugeruje ustanowienie przyznawanej corocznej nagrody europejskiej, która włączy nagrody CIVITAS w obchody europejskiego tygodnia mobilności celem wyróżnienia wartych zauważenia i możliwych do zaadaptowania inicjatyw lub projektów w zakresie transportu miejskiego;

7.

proponuje opracowanie nowej edycji inicjatywy CIVITAS (CIVITAS IV), w związku z wezwaniami do składania projektów obejmujących między innymi:

8.

proponuje zintensyfikowanie badań i rozwoju w dziedzinie inteligentnych systemów transportowych, ich silniejsze powiązanie z potrzebami i celami mieszkańców miast i lokalnych władz oraz ukierunkowanie ich na następujące aspekty:

9.

domaga się zwiększenia krajowych i wspólnotowych środków na zastosowania inteligentnych systemów transportowych, aby umożliwić szersze zastosowanie inteligentnych systemów transportowych przez władze lokalne;

10.

wzywa do promowania zasady zintegrowanego podejścia w ramach zarządzania partnerskiego, które zrzesza zainteresowane podmioty miejskie i okołomiejskie, krajowe i europejskie oraz które uwzględnia tematykę związaną z transportem, takie jak integrację społeczną, hałas, bezpieczeństwo, konkurencyjność, środowisko itd.; ponawia swoje wezwanie, aby stosowanie zintegrowanego podejścia było obowiązkowe przy programowaniu i wyborze projektów do wsparcia z funduszy strukturalnych;

11.

zaleca wdrożenie i upowszechnienie planów zrównoważonego zintegrowanego transportu miejskiego w aglomeracjach liczących ponad 100 000 mieszkańców, obejmujących:

12.

zaleca stworzenie stałego forum europejskiego dla reprezentatywnych organów zajmujących się organizacją transportu, w tym dla stowarzyszeń użytkowników i obywateli oraz branżowych stowarzyszeń przewoźników, poświęconego zarządzaniu transportem miejskim w celu wymiany i rozpowszechniania dobrych praktyk;

13.

proponuje uzależnienie europejskiego wsparcia finansowego w zakresie transportu miejskiego od spełnienia warunku, jakim byłoby zapewnienie zintegrowanych planów mobilności w mieście (plany transportu miejskiego);

14.

zachęca do współpracy i integracji operacyjnej organów zajmujących się organizacją transportu publicznego, ruchu drogowego i parkowania w metropoliach europejskich liczących ponad 250 000 mieszkańców, w regionach o takim samym natężeniu przepływu ludności i towarów oraz w zależności od lokalnej specyfiki i z jej uwzględnieniem;

15.

zachęca organy zajmujące się organizacją transportu do wyznaczenia sobie dobrowolnych i spójnych celów w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych za pomocą strategii polityki mobilności ujętych w wyżej wymienionych zintegrowanym planie zrównoważonego transportu miejskiego oraz do przełożenia tych celów na konkretne zobowiązania dotyczące osiągania określonych wyników, mające zastosowanie do przewoźników publicznych i prywatnych;

16.

proponuje dokonać oceny doświadczeń, które zebrano w zakresie integracji taryfowej (w tym w zakresie projektu „interoperacyjnego zarządzania opłatami za przejazd”), informacji intermodalnej i między organami organizującymi transport w aglomeracjach miejskich w Unii Europejskiej, w celu ułatwienia wymiany najlepszych praktyk;

17.

zachęca Komisję do uruchomienia centrum obserwacyjnego mobilności w mieście, lecz jest przeciwny utworzeniu nowej agencji;

18.

wyraża ubolewanie, że w obecnym okresie programowania pomocy na lata 2007-2013 jedynie ok. 9 % (odpowiadających 8 mld EUR) ogółu środków z funduszy strukturalnych, które wydaje się na transport (82 mld EUR), przewidziano na transport miejski; uważa, że ten udział jest za mały, żeby sprostać wyzwaniom w zakresie odpowiedniej mobilności w miastach europejskich oraz ochrony środowiska i klimatu;

19.

usilnie zaleca zbadanie możliwości stworzenia, w zakresie ram finansowych na lata 2014-2020, europejskiego instrumentu finansowego na rzecz mobilności w mieście (zintegrowany program typu MarcoPolo) umożliwiającego współfinansowanie:

i proponuje, by finansowanie to było przyznawane w ramach zachęty, w oparciu o przetargi spełniające warunki europejskich specyfikacji;

20.

wzywa Komisję do sporządzenia sprawozdania w sprawie stref ograniczonego ruchu w miastach, aby ocenić ich wpływ na mobilność, jakość życia, emisje i efekty zewnętrzne, zdrowie oraz bezpieczeństwo, przy uwzględnieniu potrzeby stworzenia systemu transgranicznego ścigania wykroczeń i przestępstw drogowych rodzących odpowiedzialność karną i innych z nią niezwiązanych;

21.

proponuje wprowadzenie sieci informacyjnej i sieci sprzedaży biletów komunikacji miejskiej dla najczęściej odwiedzanych miast Unii Europejskiej na dworcach i lotniskach miejsca wyjazdu, jeżeli znajduje się ono na terytorium Unii;

22.

zaleca stworzenie „karty użytkownika” transportu miejskiego obejmującej pieszych i rowerzystów, dystrybucję towarów i usług oraz określenie podział jezdni w celu zmniejszenia obecnych nierówności;

23.

uważa, że wzór zabudowy miejskiej w postaci miasta o krótkich drogach najbardziej nadaje się do umożliwienia w miastach mobilności przyjaznej dla środowiska i klimatu;

24.

zachęca Komisję oraz władze lokalne do wzmocnienia i rozszerzenia zakresu inicjatyw dotyczących „dni bez samochodu”, takich jak inicjatywy podejmowane w ramach dorocznego europejskiego dnia bez samochodu;

25.

wzywa Komisję, aby jak najszybciej przedstawiła zharmonizowaną koncepcję stworzenia stref ochrony środowiska oraz zaprojektowania jednolitej europejskiej naklejki oznaczającej strefę ochrony środowiska, aby miasta lub państwa członkowskie nie opracowywały odmiennych koncepcji, co mogłoby wiązać się ze znacznymi niedogodnościami dla obywateli i przedsiębiorstw;

26.

jest zdania, że koncepcja mobilności miejskiej powinna obejmować również stworzenie sieci międzymiastowych, które umożliwią połączenie między sobą dużych miast, ich rozwój gospodarczy oraz sprawny i nieprzerwany transport osobowy i towarowy;

27.

sugeruje wprowadzenie europejskiej polityki standaryzacji i certyfikacji wyposażenia z punktu widzenia bezpieczeństwa i zdrowia, wygody (hałas, drgania itp.), interoperacyjności sieci („busway”, tramwajo-pociąg itp.), dostępności dla osób z ograniczoną możliwością poruszania się lub osób z wózkami dziecięcymi, „miękkich” środków przemieszczania się i pojazdów o „czystym” napędzie (autobus, taksówka) w oparciu o bilans węglowy oraz oceny wpływu kosztów dla przedsiębiorstw i użytkowników;

28.

wzywa do nieustannej dbałości o zachowanie proporcji między kosztami a korzyściami oraz o możliwość finansowego wspierania mniej zamożnych użytkowników;

29.

sugeruje wydanie wytycznych w sprawie zalecanych minimalnych poziomów jakości usług, oceny oraz udziału użytkowników i obywateli, w ramach otwarcia na konkurencję sieci komunikacji miejskiej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1370/2007;

30.

proponuje przydzielenie znacznej części środków uwolnionych w ramach europejskiego planu naprawy gospodarczej na finansowanie bieżących inwestycji i prac związanych z transportem miejskim i zbiorowym nadających się do natychmiastowego sfinansowania i realizacji przed 31 grudnia 2009 r.;

31.

stwierdza, że w ramach europejskiego planu naprawy gospodarczej stawia się w pierwszym rzędzie środki z funduszy strukturalnych przeznaczone na zrównoważone projekty infrastrukturalne; pilnie nalega na państwa członkowskie i regiony, żeby znaczną część tych środków przeznaczyły na przyjazny środowisku transport miejski;

32.

zwraca się do Komisji o zapoznanie się z propozycjami zawartymi w niniejszej rezolucji i o przyjęcie do wiadomości życzenia Parlamentu Europejskiego, by podjęła ona inicjatywę w tej dziedzinie, która zaowocowałaby – w jak najkrótszym czasie – planem działania;

33.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

8.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 184/50

A.

mając na uwadze, że inteligentne systemy transportowe (ITS) to zaawansowane aplikacje korzystające z technologii informacyjno-komunikacyjnych (TIK) na rzecz transportu oraz oferujące innowacyjne usługi w zakresie środków transportu i zarządzania ruchem drogowym;

B.

mając na uwadze, że ITS mają ogromny potencjał, jeśli chodzi o bardziej efektywne wykorzystanie wszystkich środków transportu, które mogą odpowiedzieć na potrzeby europejskiej polityki transportowej i sprostać stojącym przed nią wyzwaniom;

C.

mając na uwadze, że na 10 % sieci drogowej występują zatory w ruchu, które generują roczne koszty sięgające 1 % PKB UE, że liczba wypadków śmiertelnych na drogach nadal wynosi 42 953 (2006 r.), co jest wartością znacznie przekraczającą cel średnioterminowy, jakim jest ograniczenie wypadków śmiertelnych do 25 000 do roku 2010, a transport drogowy jest odpowiedzialny za 72 % wszystkich emisji CO2 związanych z transportem, przy czym 40 % europejskich emisji CO2 generowanych przez transport drogowy to emisje z ruchu miejskiego;

D.

mając na uwadze istotną rolę ITS w ograniczaniu zużycia energii i w ekologicznym transporcie;

E.

mając na uwadze, że inteligentne zastosowania opracowano dla różnych środków transportu, takich jak transport kolejowy (ERTMS i TAF-TSI), transport morski i śródlądowe drogi wodne (LRITS, SafeSeaNet, VTMIS, RIS), transport lotniczy (SESAR) oraz transport drogowy, takie jak transport żywego inwentarza;

1.

podkreśla, że ITS są podstawowym instrumentem pozwalającym na skuteczne wykorzystanie istniejącej infrastruktury oraz zwiększenie efektywności i bezpieczeństwa transportu oraz ograniczenie jego wpływu na środowisko, przyczyniając się jednocześnie do rozwoju zrównoważonej mobilności na rzecz obywateli i gospodarki;

2.

podkreśla pozytywny wpływ inteligentnych systemów transportowych (ang. Intelligent Transport System - ITS) wywierany na zrównoważony rozwój w zakresie podnoszenia wydajności gospodarczej wszystkich regionów, w tym obszarów miejskich, poprzez określanie warunków wzajemnego dostępu, rozszerzanie zakresu działalności handlu lokalnego i międzyregionalnego, rozwijanie rynku wewnętrznego Unii Europejskiej i zwiększanie poziomu zatrudnienia związanego z poszczególnymi rodzajami działalności uzależnionymi od wprowadzenia ITS;

3.

uważa, że ITS mogą poprawić warunki życia obywateli europejskich, szczególnie tych mieszkających na obszarach miejskich, jak również przyczynią się do zwiększonego bezpieczeństwa na drogach, do ograniczenia emisji substancji szkodliwych i zanieczyszczenia środowiska, do podniesienia skuteczności środków transportu, poprawy dostępności w regionach peryferyjnych oraz do kontynuacji realizacji celu priorytetowego, jakim jest zmniejszenie natężenia ruchu;

4.

ubolewa nad opóźnieniem w pracach nad wprowadzeniem wspólnych ram wdrażania ITS w UE oraz nad brakiem skoordynowanego wprowadzania ITS w zgodzie ze szczegółowymi celami, co jest spowodowane głównie barierami dla interoperacyjności, brakiem skutecznej współpracy wszystkich podmiotów oraz nierozstrzygniętymi kwestiami dotyczącymi prywatności danych i odpowiedzialności;

5.

z zadowoleniem przyjmuje plan działania Komisji dotyczący ITS („plan działania”) jako wspólne ramy działań i programów z wyraźnie określonymi terminami osiągnięcia wyników;

6.

wyraża głębokie przekonanie, że należy ustanowić instrument promujący zastosowanie ITS w polityce transportowej; wspiera instrument legislacyjny służący opracowaniu ram wdrożenia ITS i zwraca się do Komisji, by lepiej informowała o obecnej sytuacji w zakresie działań, finansowania i programowania planu działania w celu dopilnowania, by w dyrektywie ustanawiającej ramy wdrażania ITS zawarto konkretny zestaw działań wraz z terminami ich realizacji;

7.

zdaje sobie sprawę z ograniczonej wysokości wspólnotowej pomocy finansowej przyznanej (w 2008 r.) na działanie EasyWay, które jest przedsięwzięciem na rzecz ogólnoeuropejskiego wdrożenia ITS w głównych korytarzach drogowych transeuropejskich sieci transportowych (TERN) w 21 państwach członkowskich UE, kierowanym przez 21 krajowych władz i organów odpowiedzialnych za drogi wraz ze stowarzyszonymi partnerami będącymi interesariuszami wywodzącymi się z sektora publicznego i prywatnego;

8.

zwraca uwagę, że ITS powinny zostać wdrożone w odniesieniu do wszystkich środków transportu oraz wszystkich podróżnych w Europie, w ramach podejścia skoordynowanego z zastosowaniami Galileo; zdecydowanie wspiera niezwłoczne ich wdrożenie w celu zwiększenia intermodalności pomiędzy sektorem publicznym a prywatnym oraz w transporcie publicznym, poprzez poprawę ogólnej informacji i lepsze zarządzanie przepustowością;

9.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zajęcia się kwestią odpowiedzialności, która stanowi główną barierę dla sprawnego i spójnego rozwoju ITS w Europie;

10.

jest zdania, że interoperacyjność w rozwoju ITS ma nadrzędne znaczenie dla osiągnięcia spójnego i skutecznego wdrożenia ITS w Europie; podkreśla, że w przypadku inwestycji w TERN (budowa lub utrzymanie dróg) należy podjąć starania o dostosowanie do koniecznego wdrożenia usług ITS;

11.

zwraca się do Komisji, żeby – skoro na europejskim rynku ITS istnieje znacząca oferta – ustanowiła specyfikacje dla najniższego poziomu aplikacji i usług ITS, który zdołają osiągnąć wszystkie państwa członkowskie i który jest konieczny dla skutecznego opracowania, wdrożenia i działania ITS;

12.

jest zdania, że należy koniecznie sporządzić ocenę popytu rynkowego, która oszacuje rzeczywiste potrzeby poza ustalonym najniższym poziomem aplikacji i usług ITS, jak również wzmocnić aspekty ITS związane z rynkiem wewnętrznym poprzez standaryzację i stosowne ramy regulacyjne;

13.

podkreśla znaczenie transgranicznej współpracy na granicach zewnętrznych UE zarówno w dziedzinie technicznej, jak i administracyjnej, ponieważ współpraca ta ma duże znaczenie dla skutecznego wprowadzenia ITS w UE;

14.

podkreśla konieczność zapewnienia niezbędnego zasobu danych i informacji w następujących pięciu podstawowych obszarach, jako minimum potrzebne do skutecznego wdrożenia ITS: informacje o ruchu drogowym i podróżach w czasie rzeczywistym; dane o sieci drogowej; dane publiczne do map cyfrowych; dane dla usług w zakresie dostarczania minimum powszechnie dostępnych informacji o ruchu oraz systemów planowania podróży multimodalnych „od drzwi do drzwi”;

15.

apeluje, aby usługi w zakresie dostarczania minimum powszechnie dostępnych informacji o ruchu obejmowały sieci transeuropejskie (TEN-T);

16.

podkreśla, że do przyjęcia i wprowadzenia ITS na dużą skalę konieczne jest uwzględnienie informacji o ruchu i harmonogramie ustalonym dla różnych środków transportu;

17.

podkreśla znaczenie dostarczania podróżnym i udostępniania w infrastrukturze informacji w czasie rzeczywistym oraz znaczenie zapewnienia większej dokładności, wiarygodności i jednorodności takich informacji, przy poszanowaniu europejskiego zróżnicowania (geograficznego, kulturowego i językowego) oraz zapewnieniu ciągłości geograficznej;

18.

jest zdania, że dla rozwoju ITS istotne znaczenie ma zagwarantowanie dostępu sektora prywatnego do danych o drogach, ruchu drogowym i podróżach, z poszanowaniem prywatności i uwzględnieniem kwestii praw własności intelektualnej;

19.

jest zdania, że należy niezbędnie zapewnić zharmonizowane, interoperacyjne i wiarygodne ITS, nie naruszając swobody wyboru ITS przez użytkowników;

20.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o skoordynowanie i połączenie ITS z inicjatywami UE w zakresie mobilności na rzecz bardziej skutecznej mobilności w transporcie i płynności zarządzania oraz ograniczenia zatorów na drogach, w korytarzach TEN-T, w korytarzach transportu towarowego i aglomeracjach miejskich;

21.

jest zdania, że niezbędna jest współpraca transgraniczna oraz rozwój programów wspomagających skuteczne wprowadzenie i wdrożenie ITS, takich jak projekt EasyWay;

22.

apeluje do Komisji o określenie informacji priorytetowych, norm dla urządzeń transportowych i pojazdów, aby przyspieszyć wdrożenie ITS, jak też o wskazanie środków promujących większą harmonizację infrastruktury autostrad;

23.

jest zdania, że ocena kosztów ekonomicznych na jeden pojazd oraz kosztów dla infrastruktury wynikających z wdrożenia ITS musi być oparta na analizie kosztów i korzyści obejmującej wszystkie koszty powiązane (ekonomiczne, społeczne i środowiskowe);

24.

opowiada się za opracowaniem procedur i systemów informowania użytkowników o dostępnych miejskich środkach lokomocji oraz o stanie ich sieci, w szczególności z wykorzystaniem technologii GSM;

25.

zaleca, żeby w większym stopniu prowadzono badania nad systemami taryf zintegrowanych między właściwymi organami tego samego regionu, a w szczególności nad procesami technicznymi;

26.

zachęca do opracowania intermodalnych technologii, które umożliwią osobom o ograniczonej sprawności ruchowej lepszy dostęp do środków transportu i wewnątrzmiejskiej mobilności;

27.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o przygotowanie się do zharmonizowanego wdrożenia i zintegrowania aplikacji eCall we wszystkich państwach UE do roku 2010, jak tylko zostaną zakończone testy normalizacyjne;

28.

jest zdania, że aplikacje i wdrożenie ITS powinny:

29.

nalega na Komisję, żeby kontynuowała proces obniżania kosztów komunikacyjnych, tak aby wyposażenie komunikacyjne i informacyjne oparte na telekomunikacji można było wykorzystać w większym stopniu;

30.

z zadowoleniem przyjmuje zaproponowaną inicjatywę e-Freight i nalega na Komisję, żeby wprowadziła zasadę „inteligentnego towaru”, żeby osiągnąć multimodalne podejście do usług ITS w transporcie towarów, skupione na ładunkach niebezpiecznych;

31.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, żeby w tym samym stopniu uwzględniały pasażerów i towary, tak aby uniknąć dyskryminacji transportu pasażerów, co szczególnie szkodzi mobilności osób;

32.

popiera stworzenie odpowiednich ram prawnych dotyczących interakcji człowieka z urządzeniami (HMI) i innych protokołów ITS oraz podkreśla konieczność zajęcia się kwestiami odpowiedzialności;

33.

apeluje do Komisji, aby zajęła się problemem szczególnie zagrożonych użytkowników transportu, do których należą osoby o ograniczonej mobilności, oraz o rozszerzenie tych działań o wspieranie wdrożenia systemów ADAS i innych systemów, jak ITS i HMI, w odniesieniu do pojazdów dwukołowych w ramach poddziałań zaproponowanych w planie działania;

34.

zwraca się do Komisji, żeby w pełni wykorzystała możliwości ITS w odniesieniu do prewencyjnych środków zapobiegania smogowi i wysokiej koncentracji ozonu oraz zmniejszenia emisji hałasu, cząstek stałych, NOx i CO2;

35.

podkreśla znaczenie zdefiniowania architektury wspólnej platformy służącej do stosowania znormalizowanych interfejsów i protokołów, które ułatwiałyby korzystanie z ITS, systemów współpracujących i specyfikacji na linii infrastruktura-infrastruktura (I2I), pojazd-infrastruktura (V2I) oraz pojazd-pojazd (V2V);

36.

apeluje do Komisji o wdrożenie mapy drogowej w odniesieniu do ITS, obejmującej wspólne platformy aplikacji ITS i ich wdrażania oraz obejmującej udział sektora prywatnego i publicznego, a także apeluje o ustanowienie odpowiednich ram dla rozwiązywania kwestii odpowiedzialności związanej z ITS;

37.

zauważa, że powinno się zachęcać do odbywania szkoleń w zakresie aplikacji ITS, aby zwiększyć umiejętności użytkowników w dziedzinie transportu i ułatwić interakcję człowieka z urządzeniami;

38.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o zapewnienie otwartego forum wymiany informacji i zajmowania się problemami dotyczącymi ITS;

39.

podkreśla konieczność poszanowania prywatności i uważa, że kwestia bezpieczeństwa i ochrony danych powinna zostać wzięta pod uwagę już na początkowych etapach opracowywania projektu ITS przy określaniu struktury i środków wykonawczych („privacy by design”);

40.

zwraca się do wszystkich stron zaangażowanych w aplikacje ITS o zachowanie zgodności z dyrektywami WE w sprawie ochrony danych osobowych i prywatności łączności elektronicznej (dyrektywy 95/46/WE (11) i 2002/58/WE (12)) oraz apeluje do Komisji o zagwarantowanie odpowiedniego wykorzystywania danych w aplikacjach ITS i podczas ich wdrażania;

41.

jest zdania, że stosowanie anonimowych danych w ramach aplikacji ITS jest niezbędne do rozwiązania problemu niezakłóconego wdrażania ITS i jednoczesnego zapewnienia prywatności i zgodności z ramami prawnymi WE w zakresie ochrony danych;

42.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o wypracowanie silnego przywództwa i rzeczywistego zarządzania, umożliwiających wprowadzenie w Europie inteligentnych systemów transportowych;

43.

zachęca do wsparcia dla opracowania krajowych i europejskich systemów planowania podróży multimodalnych „od drzwi do drzwi”, przy należytym uwzględnieniu alternatywnych rozwiązań w transporcie publicznym, oraz do ich wzajemnego powiązania w całej Europie;

44.

wzywa Komisję do lepszego wykorzystywania możliwości UE dostępnych dzięki programom EGNOS i Galileo globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS) oraz do zwiększania wzajemnych połączeń multimodalnych;

45.

podkreśla, że technologie te należy zastosować w taki sposób, żeby uniknąć niezgodności między rodzajami transportu, oraz że powinna istnieć swoboda wyboru jednej z tych technologii;

46.

zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o wzięcie pod uwagę faktu, iż ITS muszą aktywnie włączyć się w procesy planowania i realizacji prowadzone przez władze lokalne, regionalne i zainteresowane strony działające na terytorium europejskim;

47.

podkreśla znaczenie partnerstw publiczno - prywatnych („ppp”) we wdrażaniu ITS, zwraca się do KE i do państw członkowskich o podjęcie aktywnych działań promujących i ułatwiających stosowanie ppp;

48.

apeluje do Komisji o przedstawienie pełnego uzasadnienia finansowania planu działania oraz jego programowania, a także apeluje do Rady o zapewnienie finansowania w wystarczającej wysokości;

49.

zaleca państwom członkowskim, żeby w związku ze śródokresowym przeglądem wykorzystania środków z funduszy strukturalnych zajęły się kwestiami wewnątrzmiejskiej mobilności i ograniczeniem zatorów za pomocą ITS oraz zamieściły je w wykazie priorytetów na lata 2010–2013;

50.

wskazuje na konieczność lepszego określenia i docenienia znacznego potencjału obszarów miejskich i podkreśla rolę, jaką mogą odegrać obszary wiejskie i peryferyjne dla osiągnięcia zrównoważonego rozwoju i realizacji celów średnio- i długoterminowych;

51.

uważa za niezwykle ważne wdrożenie sieci inteligentnego systemu transportowego na obszarach o wysokim potencjale turystycznym w celu usprawnienia ruchu, ograniczenia liczby wypadków i zwiększenia bezpieczeństwa; uważa, że inteligentne systemy transportowe (ITS) przyczyniają się do rozwoju gospodarczego regionów, w tym regionów peryferyjnych;

52.

podkreśla znaczenie współpracy międzyregionalnej, transgranicznej i ponadnarodowej na rzecz rozwijania i wprowadzania ITS i wzywa KE do zbudowania ogólnodostępnego, we wszystkich językach UE, systemu wymiany dobrych praktyk, a państwa członkowskie wzywa do wymiany najlepszych praktyk między regionami w podwójnym celu osiągnięcia transferu wiedzy w sektorze ITS i uniknięcia rozproszenia wewnątrz systemu.

53.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.