25.4.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/1

Kursy walutowe euro (1)

24 kwietnia 2006

(2006/C 97/01)

1 euro=

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,2365
JPY	Jen	142,17
DKK	Korona duńska	7,4608
GBP	Funt szterling	0,69190
SEK	Korona szwedzka	9,3420
CHF	Frank szwajcarski	1,5712
ISK	Korona islandzka	94,84
NOK	Korona norweska	7,8310
BGN	Lew	1,9558
CYP	Funt cypryjski	0,5761
CZK	Korona czeska	28,385
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	262,43
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,6960
MTL	Lir maltański	0,4293
PLN	Złoty polski	3,8587
RON	Lej rumuński	3,4651
SIT	Tolar słoweński	239,61
SKK	Korona słowacka	37,120
TRY	Lir turecki	1,6385
AUD	Dolar australijski	1,6562
CAD	Dolar kanadyjski	1,4064
HKD	Dolar hong kong	9,5872
NZD	Dolar nowozelandzki	1,9478
SGD	Dolar singapurski	1,9612
KRW	Won	1 161,94
ZAR	Rand	7,4419
CNY	Juan renminbi	9,9149
HRK	Kuna chorwacka	7,2995
IDR	Rupia indonezyjska	10 926,95
MYR	Ringgit malezyjski	4,511
PHP	Peso filipińskie	63,803
RUB	Rubel rosyjski	33,9400
THB	Bat tajlandzki	46,437

(1)

Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez ECB.

25.4.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/2

POMOC PAŃSTWA — HISZPANIA

Pomoc państwa C 1/2006 (ex NN 103/2005) — Chupa Chups

Zaproszenie do przedkładania uwag zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu WE

(2006/C 97/02)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

Pismem z dnia 25 stycznia 2006 r., zamieszczonym w języku oryginału na stronach następujących po niniejszym streszczeniu, Komisja powiadomiła Hiszpanię o swojej decyzji wszczęcia postępowania określonego w art. 88 ust. 2 traktatu WE dotyczącego wyżej wymienionych środków.

Zainteresowane strony mogą zgłaszać uwagi na temat środków pomocy, w odniesieniu do których Komisja wszczyna postępowanie, w terminie jednego miesiąca od daty publikacji niniejszego streszczenia i następującego po nim pisma. Uwagi należy kierować do Kancelarii ds. Pomocy Państwa w Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji na następujący adres lub numer faksu:

European Commission

Directorate-General for Competition

State Aid Greffe

Rue de la Loi/Wetstraat, 200

B-1049 Brussels

Faks: (32-2) 296 12 42

Uwagi te zostaną przekazane Hiszpanii. Zainteresowane strony zgłaszające uwagi mogą wystąpić z odpowiednio umotywowanym pisemnym wnioskiem o objęcie ich tożsamości klauzulą poufności.

TEKST STRESZCZENIA

Procedura

Pismem zarejestrowanym w dniu 22 kwietnia 2005 r. Komisja otrzymała skargę od konkurenta firmy Chupa Chups, dotyczącą rzekomego środka pomocy na rzecz Chupa Chups S.A. Komisja zwróciła się z prośbą o dostarczenie dodatkowych informacji w pismach z dnia 10 czerwca 2005 r. i 7 września 2005 r., na które Hiszpania udzieliła odpowiedzi w pismach zarejestrowanych w dniu 11 sierpnia 2005 r., 26 października 2005 r., 18 listopada 2005 r. i 12 grudnia 2005 r.

Opis

Beneficjentem pomocy jest firma Chupa Chups S.A., która jest spółką holdingową dla grupy przemysłowej, będącej własnością rodzinną, powstałej w Hiszpanii w 1940 r. Jej podstawowa działalność to produkcja i wprowadzanie do obrotu słodyczy, zwłaszcza lizaków (70 % sprzedaży), których Chupa Chups jest największym na świecie dostawcą (roczna produkcja w wysokości 17 000 ton, lub 12 mln szt./dzień, wprowadzana do obrotu w 150 krajach). W chwili obecnej grupa ta posiada cztery ośrodki produkcyjne, mieszczące się w Rosji, Meksyku, Sant Esteve de Sesrovires (Barcelona) i Villamayor (Asturia).

W kontekście prowadzonej od 2002 r. restrukturyzacji finansowej firmy dnia 5 września 2003 r. agencja finansowa regionalnych władz Katalonii Instituto Catalán de Finanzas („ICF”) udzieliła firmie kredytu w wysokości 35 mln EUR. Natomiast informacje przekazane przez władze hiszpańskie ujawniły dalsze środki przyznane na rzecz firmy, a mianowicie:

1) dotacje publiczne w wysokości 12,57 mln EUR pod koniec 2004 r.; 2) gwarancję przyznaną przez władze regionalne Asturii, obejmującą kredyt w wysokości 4,4 mln EUR; 3) odroczenie płatności podatku w kwocie 12,96 mln EUR udzielone w 2004 r.; 4) nieoprocentowany kredyt w wysokości 2,8 mln EUR przyznany przez hiszpańskie Ministerstwo Nauki i Technologii (Ministerio de Ciencia y Tecnología); 5) dodatkowe dotacje nieokreślone („subvenciones de explotación”) w wysokości 1,58 mln EUR.

Ocena

Na obecnym etapie Komisja uważa, że zakwestionowane środki stanowią pomoc państwa. W szczególności wyżej wymieniony kredyt ICF oraz odroczenie płatności podatku nie jest zgodne z zachowaniem wierzycieli publicznych w normalnych warunkach rynkowych. Chociaż wydaje się, że spółka kwalifikuje się do pomocy zgodnie z wytycznymi wspólnotowymi dotyczącymi pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw, na tym etapie w przypadku braku planu restrukturyzacyjnego Komisja nie może ocenić zgodności z celami wytycznych.

Wniosek

Z uwagi na wyżej wymienione wątpliwości Komisja podjęła decyzję o wszczęciu procedury określonej w art. 88 ust. 2 traktatu WE.

TEKST PISMA

„Por la presente, la Comisión tiene el honor de comunicar a España que, tras haber examinado la información facilitada por sus autoridades sobre la medida arriba indicada, ha decidido incoar el procedimiento previsto en el artículo 88, apartado 2, del Tratado CE.

PROCEDIMIENTO

Por carta registrada el 22 de abril de 2005, la Comisión recibió una denuncia de un competidor sobre una supuesta medida de ayuda a favor de Chupa Chups S.A. La Comisión solicitó información por cartas de 10 de junio de 2005 y de 7 de septiembre de 2005, a las que España respondió por cartas registradas el 11 de agosto de 2005, el 26 de octubre de 2005, el 18 de noviembre de 2005 y el 12 de diciembre de 2005.

DESCRIPCIÓN DEL BENEFICIARIO Y DE LAS MEDIDAS DE AYUDA

Chupa Chups S.A. es una sociedad holding de un grupo industrial familiar establecido en España en 1940, que goza de importante presencia internacional. Su principal actividad consiste en la fabricación y comercialización de golosinas, especialmente de chupa-chups (70 % de las ventas), de los que Chupa Chups es el mayor proveedor mundial (producción anual de 17 000 toneladas, o 12 millones de unidades/día, comercializados en 150 países). Actualmente, el grupo cuenta con cuatro centros de producción situados en Rusia, México, Sant Esteve de Sesrovires (Barcelona) y Villamayor (Asturias).

En los últimos años, el grupo ha atravesado por graves problemas económicos, con unas pérdidas consolidadas de 22,5 millones de euros en 2002, 4,72 millones de euros en 2003 y 5,95 millones de euros en 2004, así como un volumen de negocios decreciente (1). Dada la situación, la dirección lanzó un plan de reestructuración en 2002, que condujo al cierre de las plantas de fabricación de Brasil, Francia y China y a la venta de algunas marcas secundarias. Además, se llevó a cabo una reestructuración financiera a fondo:

(1)

En julio de 2002 se acordó con un grupo de bancos privados un préstamo sindicado por un importe máximo de 75 millones de euros. El contrato estipulaba una serie de obligaciones para la empresa y el cumplimiento de algunos ratios financieros. La operación estaba garantizada por varias empresas pertenecientes al grupo. A finales de 2004, los reembolsos pendientes de este préstamo eran de 14 millones de euros con vencimiento en 2005, 8,56 millones de euros en 2006, y 25,25 millones de euros en 2007. En 2005, la empresa recibió una propuesta de los bancos agentes en el crédito sindicado para renovar la financiación.

(2)	En marzo de 2003, los propietarios aportaron fondos extra por valor de 8 millones de euros.

(3)	Una remodelación de la estructura empresarial hizo surgir, y contabilizar como nuevos fondos, otros 6,9 millones de euros (2).

En el contexto de esta reestructuración financiera, el 5 de septiembre de 2003 el Instituto Catalán de Finanzas [“ICF”, entidad crediticia del Gobierno regional catalán (3)] concedió a la empresa un crédito de 35 millones de euros. De esta cantidad, 20 millones de euros estaban destinados contractualmente a la cancelación parcial del mencionado crédito sindicado. Los restantes 15 millones de euros pretendían cubrir otras necesidades de tesorería de la empresa. El crédito se concedió con un periodo de amortización de 12 años, incluidos 2 años de periodo de carencia. El tipo de interés se indexó a 6 meses Euribor, más un margen de 1,125 %. El principal aval del crédito consistía en una propiedad inmobiliaria (4), tasada por un perito independiente en 71 millones de euros. Este crédito es el motivo de la denuncia por supuesta ayuda estatal presentada a la Comisión.

En respuesta a las preguntas de la Comisión a raíz de la denuncia, las autoridades españolas ofrecieron información que ha revelado medidas adicionales a favor de Chupa Chups. En concreto:

(1)

La contabilidad anual del año 2004 pone de manifiesto subvenciones públicas por valor de 12,57 millones de euros a finales de ese ejercicio. Esta cifra incluye, en particular: 1,58 millones de euros del Ministerio español de Agricultura y Pesca como ayuda a la inversión en las instalaciones de Barcelona; 4,44 millones de euros de “otros organismos públicos” de ayuda para la construcción de la planta de Asturias; 5,19 millones de euros de “diversos organismos públicos” para la ampliación de esa misma planta de Asturias durante el periodo 1999-2003. Las autoridades españolas no han facilitado información en respuesta a las peticiones de la Comisión en cuanto a la naturaleza y justificación de estas medidas.

(2)

De los 12,57 millones de euros de subvenciones públicas mencionados, unos 5 millones de euros todavía quedaban por cobrarse a finales de 2004. El 17 de septiembre de 2004, la Dirección de la empresa aprobó el compromiso de esta cantidad restante (es decir, el crédito frente a las autoridades públicas) en el contexto de un crédito firmado con un banco privado por un máximo de 4,4 millones de euros (5). El crédito fue avalado por el Gobierno regional de Asturias. Las autoridades españolas no han respondido a las preguntas de la Comisión sobre las circunstancias de este aval.

(3)

En febrero de 2004, la Agencia Tributaria española autorizó a Chupa Chups a fraccionar el pago de su deuda en concepto de IVA y de impuesto de sociedades en plazos trimestrales que expirarán el 20 de febrero de 2008. Como garantía de este aplazamiento, se constituyó una nueva hipoteca sobre la Casa Batlló. Del total de la deuda aplazada (12,96 millones de euros), 4,56 millones de euros seguían pendientes a 31 de diciembre de 2004. Los intereses aplicados corresponden al tipo de interés oficial por intereses de demora, establecido anualmente en la Ley de Presupuestos nacional (6).

(4)

La contabilidad anual de 2004 de la empresa refleja un crédito sin intereses de 2,8 millones de euros que, al parecer, le concedió el Ministerio español de Ciencia y Tecnología el 30 de marzo de 2004 (7). No obstante, las autoridades españolas han declarado desconocer la existencia de dicho crédito (8).

(5)	En 2004 Chupa Chups recibió subvenciones adicionales no especificadas (“subvenciones de explotación” (9)) por valor de 1,58 millones de euros. Las autoridades españolas no han respondido a la solicitud de información de la Comisión sobre la naturaleza y la justificación de dichas subvenciones.

EVALUACIÓN DE LA AYUDA

1. Existencia de ayuda estatal

El artículo 87, apartado 1, del Tratado CE declara que serán incompatibles con el mercado común, en la medida en que afecten a los intercambios comerciales entre Estados miembros, las ayudas otorgadas por los Estados o mediante fondos estatales, bajo cualquier forma, que falseen o amenacen falsear la competencia, favoreciendo a determinadas empresas o producciones.

Todas las medidas enumeradas en los apartados 4 y 5 implican la asignación de fondos estatales. Puesto que la ayuda está destinada a una empresa individual, se cumple el criterio de selectividad. Además, puesto que Chupa Chups está presente en el mercado de las golosinas, sector en el que existe comercio entre Estados miembros, y es una empresa con actividad internacional, también se cumple el criterio de que afecta al comercio dentro de la Comunidad.

Crédito con el ICF

Por lo que se refiere al crédito del ICF, sigue por determinarse si distorsiona la competencia ya que confiere a Chupa Chups una ayuda que no habría conseguido en el mercado privado. En otras palabras, la Comisión tiene que determinar si este organismo público actuó igual que habría hecho un hipotético inversor en economía de mercado en circunstancias similares.

Las autoridades españolas consideran que el crédito del ICF debe considerarse teniendo presente la reestructuración en curso del grupo. Sostienen que su objetivo era ampliar los plazos de los pagos de la empresa y que la calidad del riesgo del crédito no había cambiado desde el préstamo de la banca privada. Además, señalan que el grupo tiene actualmente deudas con entidades privadas por valor de unos 30 millones de euros. Por tanto, concluyen que las relaciones de Chupa Chups con los mercados de capital son normales.

10.

Sin embargo, algunos factores parecen indicar que la empresa sí obtuvo ventajas con la financiación recibida del ICF:

—	El crédito no imponía ninguna condición restrictiva (por ejemplo, en ratios financieros) vinculada al crédito sindicado contraído con la banca privada un año antes, a pesar de que desde entonces había transcurrido otro año más de pérdidas;

—	Es evidente que las condiciones acordadas con el ICF eran mejores para la empresa que las del crédito sindicado, ya que aquél se asignó inmediatamente a la cancelación parcial de éste.

11.

La existencia de ayuda estatal según el principio del inversor en la economía de mercado debe evaluarse a la vista del riesgo y de las perspectivas de beneficio para el acreedor:

—

Por lo que se refiere al riesgo asumido por el ICF, las autoridades españolas han declarado que el principal aval del crédito es una hipoteca de primer grado sobre una propiedad inmobiliaria valorada en unos 70 millones de euros. No obstante, a pesar de las solicitudes de la Comisión, las autoridades españolas no han determinado: i) por qué, si la empresa era capaz de proponer este aval, ningún banco privado al parecer se mostró dispuesto a aportar financiación en condiciones comparables a las del ICF; ii) cuáles eran las condiciones (garantías, tipo de interés y otras) vinculadas al crédito sindicado de 30 de julio de 2002; iii) cuáles eran las condiciones de la propuesta de refinanciación recibida en 2005 de los bancos participantes en el crédito sindicado (y el resultado de esas negociaciones);

—	Por lo que se refiere al tipo de interés del crédito: parece corresponder al tipo de mercado aplicable a empresas saneadas; en concreto, no hay prima de riesgo habida cuenta de los problemas del deudor.

12.	Visto lo anterior, la Comisión duda de que el crédito concedido por el ICF cumpla el criterio del inversor en una economía de mercado. En consecuencia, en esta fase la Comisión no puede excluir que la medida constituya ayuda estatal con arreglo al artículo 87, apartado 1, del Tratado CE.

Moratoria fiscal

13.

Consideraciones similares sobre la aplicación del criterio del inversor en una economía de mercado se aplican a la moratoria fiscal mencionada en el apartado 5.3. A este respecto, los actos de la autoridad pública deben compararse al comportamiento de un hipotético acreedor en una economía de mercado cuyo único objetivo sea obtener la devolución de las cantidades que se le adeudan en las condiciones más ventajosas posibles en cuanto al grado de satisfacción y al plazo.

14.

No obstante, las autoridades españolas no han facilitado información que muestre que la moratoria fiscal se debió al deseo de proteger los intereses financieros de la agencia tributaria, o que esto mejoró la posición de la misma respecto a lo que podría haber obtenido mediante otros procedimientos administrativos o civiles en virtud de la legislación nacional, tales como la ejecución tributaria.

15.

Por consiguiente, en esta fase la Comisión duda de que la agencia tributaria española actuara como un acreedor diligente en una economía de mercado. Y si no lo hizo, la moratoria fiscal constituiría una ventaja que Chupa Chups no podría haber conseguido en el mercado, causando así una distorsión de la competencia. Por consiguiente, la medida constituye ayuda estatal con arreglo al artículo 87, apartado 1, del Tratado CE.

Subvenciones públicas, avales públicos y crédito subvencionado

16.

Las intervenciones citadas en el apartado 5, puntos (1), (2), (4) y (5) son, por su propia naturaleza, susceptibles de falsear la competencia dentro de la Comunidad, al dar a Chupa Chups una ventaja sobre sus competidores que no reciben la ayuda. Las autoridades españolas no han aportado elementos que contradigan esta conclusión. La Comisión, por tanto, considera que estas medidas son ayudas estatales con arreglo al artículo 87, apartado 1, del Tratado CE.

2. Excepciones al amparo del artículo 87, apartados 2 y 3, del Tratado CE

17.

El objetivo primero de las medidas es ayudar a una empresa en crisis. En tales casos, sólo puede aplicarse la excepción del artículo 87, apartado 3, letra c) del Tratado CE, que permite autorizar ayudas estatales concedidas para facilitar el desarrollo de determinadas actividades siempre que no alteren las condiciones de los intercambios en forma contraria al interés común, si se cumplen las condiciones pertinentes.

18.	Las ayudas de salvamento y de reestructuración para empresas en crisis actualmente están reguladas por las Directrices comunitarias sobre ayudas estatales de salvamento y de reestructuración de empresas en crisis (10) (en lo sucesivo, “las Directrices”).

19.

Dados sus resultados en los últimos 4 años y la evolución de sus ratios financieros, Chupa Chups parece una empresa en crisis con arreglo a la sección 2.1 de las Directrices. En concreto, la contabilidad anual de 2004 muestra pérdidas acumuladas de años anteriores por valor de 38,42 millones de euros que corresponden al 360 % del capital suscrito a finales de ese año (10,66 millones de euros). Los resultados negativos obtenidos en 2004 representan un 55,8 % adicional de ese capital.

20.

En esas circunstancias, Chupa Chups en principio podría haberse acogido a una ayuda de reestructuración. Sin embargo, en esta fase la Comisión considera que no se respetan los criterios de compatibilidad de la ayuda establecidos en las Directrices. En concreto:

(1)

Las autoridades españolas no han presentado ningún plan de reestructuración, cuya aplicación sería una condición para la concesión de la ayuda. Por tanto, no existe relación entre la ayuda concedida por las distintas entidades públicas y las medidas de reestructuración emprendidas por el beneficiario desde 2002;

(2)

Al no existir una notificación y un plan de reestructuración, la Comisión no ha podido evaluar si la ayuda restablecerá la viabilidad a largo plazo, si se ha limitado al mínimo ni si se han evitado falseamientos indebidos a la competencia (especialmente dada la significativa presencia en el mercado del beneficiario).

21.	Habida cuenta de lo anterior, y con la información de que se dispone en esta fase, la Comisión duda de que las medidas controvertidas sean compatibles con el mercado común como ayuda de reestructuración. Además, no parece ser de aplicación ninguna otra excepción establecida en el Tratado CE.

DECISIÓN

22.

Habida cuenta de las consideraciones anteriores, la Comisión ha decidido incoar el procedimiento establecido en el artículo 88, apartado 2, del Tratado CE e insta a España, de conformidad con el artículo 10, apartado 3, del Reglamentono 659/1999 del Consejo a aportar, en el plazo de un mes desde el recibo de la presente, toda la documentación, información y datos necesarios para evaluar si las medidas pertinentes no constituyen ayuda estatal, así como toda la documentación, información y datos necesarios para evaluar la compatibilidad de la ayuda. La Comisión solicita a España que remita sin demora una copia de la presente carta al beneficiario potencial de la ayuda.

23.	La Comisión desea recordar a España que el artículo 88, apartado 3, del Tratado CE tiene efecto suspensorio y llama su atención sobre el artículo 14 del Reglamento no 659/1999 del Consejo, que dispone que toda ayuda ilegal deberá ser recuperada del beneficiario.

24.

Por la presente, la Comisión comunica a España que informará a los interesados mediante la publicación de la presente carta y de un resumen significativo en el Diario Oficial de la Unión Europea. Asimismo, informará a los interesados en los Estados miembros de la AELC signatarios del Acuerdo EEE mediante la publicación de una comunicación en el suplemento EEE del Diario Oficial, y al Órgano de Vigilancia de la AELC mediante copia de la presente. Se invitará a todos los interesados mencionados a presentar sus observaciones en un plazo de un mes a partir de la fecha de publicación de la presente.”

(1) 344 millones de euros en 2002; 294 millones de euros en 2003; 261 millones de euros en 2004.

(2) Varias operaciones entre junio y diciembre de 2004, incluida la división de las actividades inmobiliarias y la incorporación de la propiedad de las marcas mediante el incremento de capital.

(3) El ICF es una entidad de capital público, adscrita a la Consejería de Economía y Finanzas de la Generalidad de Cataluña, que tiene como misión facilitar financiación a los sectores privado y público de la economía catalana. Como institución de crédito público, está especializada en la financiación a medio y largo plazo con especial atención a la pequeña y mediana empresa. El ICF cuenta con personalidad jurídica, patrimonio y tesorería propios, así como autonomía de gestión para el cumplimiento de sus fines. El ICF fue creado por la Ley 2/1985 de 14 de enero.

(4) La “Casa Batlló” es un emblemático edificio de Gaudí en el centro de Barcelona, declarado “Monumento Histórico-Artístico de Interés Nacional” por España. No obstante, el crédito incluía garantías adicionales para cubrir el riesgo de que algún organismo público adujera un derecho de compra preferencial sobre el edificio. Al final, esto no se produjo y se eliminaron las garantías adicionales. Según las autoridades españolas, la hipoteca sobre la Casa Batlló por el crédito del ICF es de primer grado.

(5) El crédito fue firmado con un plazo de reembolso de 3 años. A 31 de diciembre de 2004, el importe de 4,4 millones de euros había sido totalmente utilizado.

(6) 5,5 % hasta el 31.12.2003; 4,75 % en 2004; 5 % a partir de 2005.

(7) El importe deberá rembolsarse en pagos bianuales en un plazo de 6 años y el primer pago se efectuará el 20 de enero de 2006.

(8) Además, el 29 de diciembre de 2000 ese mismo Ministerio concedió un crédito sin intereses de 1,5 millones de euros en aplicación del régimen aprobado “Actuaciones de Reindustrialización” (N 102/97, N 72/98, N 35/99, N 182/01).

(9) Las “subvenciones de explotación” generalmente van destinadas a compensar un déficit de actividades específicas o a aportar unos ingresos mínimos.

(10) DO C 244 de 1.10.2004, p. 2.

25.4.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/6

Opinia Europejskiego Inspektora Ochrony Danych na temat wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie wglądu do danych Systemu Informacji Wizowej (VIS) dla organów Państw Członkowskich odpowiedzialnych za bezpieczeństwo wewnętrzne oraz dla Europolu w celu zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i innym poważnym przestępstwom oraz w celu wykrywania i ścigania tych przestępstw (COM(2005) 600 wersja ostateczna)

(2006/C 97/03)

EUROPEJSKI INSPEKTOR OCHRONY DANYCH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 286,

uwzględniając Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 8,

uwzględniając dyrektywę 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych, w szczególności jego art. 41,

uwzględniając wniosek o wydanie opinii zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 otrzymany od Komisji w dniu 29 listopada 2005 r.;

PRZYJMUJE NASTĘPUJĄCĄ OPINIĘ:

1. WSTĘP

1.1. Uwaga wstępna

Wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie wglądu do danych Systemu Informacji Wizowej dla organów Państw Członkowskich odpowiedzialnych za bezpieczeństwo wewnętrzne oraz dla Europolu w celu zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i innym poważnym przestępstwom oraz w celu wykrywania i ścigania tych przestępstw (zwany dalej „wnioskiem”) zostały skierowany do Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) za pośrednictwem pisma wysłanego przez Komisję w dniu 24 listopada 2005 r. EIOD przyjmuje, że pismo to stanowi prośbę o opinię dla instytucji i organów wspólnotowych, zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001. EIOD uważa, że należy uwzględnić niniejszą opinię w preambule do decyzji.

EIOD podkreśla znaczenie wydania opinii dotyczącej tego delikatnego tematu, ponieważ omawiany wniosek związany jest bezpośrednio z ustanowieniem systemu VIS, który on sam będzie nadzorował, i w sprawie którego wydał już opinię w dniu 23 marca 2005 r. (1) Wspomniana opinia przewiduje możliwość dostępu przez organy ochrony porządku publicznego (patrz poniżej); wprowadzenie nowych praw dostępu do VIS będzie miało — w odniesieniu do ochrony danych — decydujący wpływ na ten system. Wydanie opinii w sprawie omawianego wniosku jest zatem niezbędne jako uzupełnienie pierwszej opinii.

1.2. Znaczenie wniosku

a) Kontekst

Omawiany wniosek ma duże znaczenie nie tylko z uwagi na zawarte w nim zagadnienia merytoryczne, ale również ze względu na fakt, że wpisuje się w ogólną tendencję udzielania organom ochrony porządku publicznego dostępu do wielu systemów informacyjnych i identyfikacyjnych o dużym zasięgu. O tendencji tej jest mowa między innymi w komunikacie Komisji z dnia 24 listopada 2005 r. w sprawie w sprawie zwiększenia skuteczności, interoperacyjności i efektu synergii wynikającego ze współdziałania europejskich baz danych w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych (2), a w szczególności w pkt 4.6 tego komunikatu: „W kontekście walki z terroryzmem i przestępczością Rada uznaje obecnie, że brak dostępu organów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo wewnętrzne do danych VIS stanowi niedociągnięcie. Takie samo stwierdzenie można także sformułować w odniesieniu do wszystkich danych SIS II dotyczących imigracji oraz danych EURODAC.”

Omawiany wniosek mógłby więc być postrzegany jako prekursor instrumentów prawnych tego rodzaju mających zastosowanie do innych baz danych; kluczową kwestią staje się określenie od samego początku przypadków, w których dostęp taki byłby dopuszczalny.

b) Skutki rozszerzenia dostępu do VIS

EIOD przyznaje, że niewątpliwie istnieje potrzeba zapewnienia organom ochrony porządku publicznego możliwości korzystania z najlepszych dostępnych narzędzi mających pomóc w identyfikacji sprawców aktów terrorystycznych lub innych poważnych przestępstw. Jest on również świadomy, że w niektórych sytuacjach dane zawarte w VIS mogą stanowić podstawowe źródło informacji dla tych organów.

Niemniej jednak nie można pomniejszać znaczenie udzielenia organom ochrony porządku publicznego dostępu do baz danych pierwszego filaru, bez względu na to, w jak dużym stopniu dostęp ten miałby być uzasadniony walką z terroryzmem. Nie wolno zapominać, że VIS jest systemem informacyjnym mającym służyć realizacji europejskiej polityki wizowej, a nie narzędziem służącym ochronie porządku publicznego. Stały dostęp w rzeczy samej stanowiłby poważne naruszenie zasady ograniczenia celu. Oznaczałby on nieuzasadnione naruszenie prawa do prywatności przysługującego podróżnym, którzy w celu otrzymania wizy zgodzili się na przetwarzanie swoich danych, i którzy spodziewają się, że ich dane będą zbierane, konsultowane i przekazywane tylko do tego celu.

Jako że systemy informacyjne są tworzone w określonym celu, który determinuje ochronę, bezpieczeństwo i warunki dostępu do nich, udzielenie stałego dostępu w celu różniącym się od celu pierwotnego nie tylko naruszyłoby zasadę ograniczenia celu, ale również mogłoby spowodować, że wymienione elementy stałyby się nieadekwatne lub niewystarczające.

Zgodnie z tym tokiem rozumowania, tak istotna zmiana systemu mogłaby zniweczyć rezultaty badania oceny skutków (które dotyczyło wyłącznie wykorzystania systemu do celu pierwotnego). To samo ma zastosowanie do opinii organów ochrony danych. Można by twierdzić, że nowy wniosek zmienia przesłanki analiz zgodności przeprowadzonych przez te organy.

c) Ścisłe ograniczenie dostępu

W świetle poczynionych powyżej uwag EIOD chciałby podkreślić, że dostęp organów ochrony porządku publicznego do VIS może być udzielony wyłącznie w określonych sytuacjach, indywidualnie dla każdego przypadku oraz muszą mu towarzyszyć restrykcyjne zabezpieczenia. Innymi słowy możliwość wglądu przez organy ochrony porządku publicznego musi zostać ograniczona — za pomocą właściwych środków technicznych i prawnych — do określonych przypadków.

EIOD zwrócił uwagę na ten problem już w opinii w sprawie VIS: „EIOD jest świadomy, że organy ochrony porządku publicznego są zainteresowane uzyskaniem dostępu do VIS; w tym zakresie zostały przyjęte konkluzje Rady w dniu 7 marca 2005 r. Zważywszy, że celem VIS jest usprawnienie wspólnej polityki wizowej, należy odnotować, że stały dostęp organów ścigania nie byłby zgodny z tym celem. Chociaż zgodnie z art. 13 dyrektywy 95/46/WE dostęp taki może być udzielany ad hoc, w określonych okolicznościach i przy zastosowaniu odpowiednich zabezpieczeń, to jednak nie może być zapewniony dostęp stały.”

Podstawowe wymogi można podsumować w następujący sposób:

—

Nie należy udzielać stałego dostępu: decyzja musi zagwarantować każdorazowe rozpatrzenie konieczności i proporcjonalności dostępu organów trzeciego filaru indywidualnie dla każdego przypadku. W związku z tym kwestią o najwyższym znaczeniu staje się precyzyjne sformułowanie przepisów prawnych nie zostawiające miejsca na szeroką interpretację, która prowadziłaby do udzielenia stałego dostępu.

—	W razie udzielenia dostępu należy przyjąć właściwe zabezpieczenia i zapewnić odpowiednie warunki, obejmujące ogólny system ochrony danych w krajowym wykorzystaniu danych, uwzględniający wrażliwy charakter takiego dostępu.

1.3 Uwagi wstępne

EIOD uznaje, że w proponowanym akcie prawnym ochronie danych została poświęcona znaczna uwaga, przede wszystkim poprzez ograniczenie dostępu do VIS do konkretnych przypadków i tylko w ramach walki z poważnymi przestępstwami (3).

Spośród pozostałych pozytywnych rozwiązań EIOD chciałby również wspomnieć w szczególności:

—	ograniczenie do niektórych rodzajów przestępstw, zgodnie z konwencją o Europolu;

—	obowiązek państw członkowskich sporządzenia wykazu organów posiadających dostęp do VIS i podanie takich wykazów do publicznej wiadomości;

—	istnienie centralnego punktu kontaktowego w każdym państwie członkowskim (oraz wyspecjalizowanej jednostki w ramach Europolu), ułatwiającego sprawne rozpatrywanie wniosków o dostęp oraz pozwalające na skuteczniejszy nadzór;

—	precyzyjne zasady dotyczące dalszego transferu danych, zgodnie z art. 8 ust. 5 wniosku;

—	obowiązek państw członkowskich i Europolu prowadzenia rejestru osób odpowiedzialnych za wgląd do danych.

2. ANALIZA WNIOSKU

2.1. Uwaga wstępna

W celu udzielenia dostępu organom w ramach trzeciego filaru, podstawowy wniosek w sprawie VIS dotyczący pierwszego filaru powinien zawierać klauzulę pomostową, która określiłaby w sposób zasadniczy dopuszczalną treść aktu prawnego — takiego jak omawiany wniosek — dotyczącego trzeciego filaru. W momencie wydania przez EIOD opinii w sprawie VIS klauzula taka nie została jeszcze wprowadzona, i tym samym EIOD nie mógł zgłosić do niej uwag. Wszystkie uwagi znajdujące się poniżej zostały zatem poczynione z zastrzeżeniem odnoszącym się do treści klauzuli pomostowej.

2.2 Cel dostępu

Wyraźne zdefiniowanie warunków udzielenia dostępu do VIS staje się szczególnie istotne w odniesieniu do kwestii skutecznego ograniczenia dostępu. Zadowolenie budzi fakt, że nie tylko sama proponowana decyzja, ale również poprzedzające ją uzasadnienie i motywy (patrz zwłaszcza motyw 7.) w sposób wyraźny wskazują, że celem wniosku jest zapewnienie dostępu wyłącznie na zasadzie indywidualnego rozpatrywania każdego przypadku.

Art. 5 można opatrzyć komentarzem, który powinny pomóc w jego właściwej interpretacji.

W artykule tym dostęp zostaje ograniczony następującymi zasadniczymi warunkami:

b)	wgląd do danych zgromadzonych w systemie musi być konieczny w celu zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i innym poważnym przestępstwom lub w celu ich wykrywania i ścigania;

c)	wgląd do danych zgromadzonych w systemie musi być konieczny w danym szczególnym przypadku (…), oraz

d)	muszą istnieć uzasadnione powody, oparte na materiale faktycznym, aby uznać, że wgląd do danych zgromadzonych w VIS przyczyni się do zapobiegania wszelkim wspomnianym przestępstwom lub do ich wykrywania i ścigania.

Warunki te muszą wystąpić łącznie; warunek zawarty w lit. b) stanowi raczej definicję zakresu ratione materiae. Praktycznie rzecz ujmując oznacza to, że organ starający się o uzyskanie dostępu musi mieć do czynienia z poważnym przestępstwem, o którym mowa w lit. b) wniosku; musi być to dany szczególny przypadek, o którym mowa w lit. c). Ponadto organ musi być w stanie udowodnić, że w danym szczególnym przypadku wgląd do danych zawartych w VIS przyczyni się do zapobiegania temu przestępstwu lub do jego wykrywania albo ścigania, zgodnie z lit. d).

Nawet przy takiej interpretacji art. 5. EIOD jest zaniepokojony elastycznym sformułowaniem lit. d): określenie „przyczyni się do” jest pojęciem szerokim. W wielu przypadkach dane zawarte w VIS mogłyby „przyczynić się do” zapobiegania poważnym przestępstwom lub ich ścigania. Według opinii EIOD, aby uzasadnić dostęp do danych zawartych w VIS przy uchyleniu zasady ograniczenia celu, dostęp ten powinien „przyczyniać się w znacznym stopniu do” zapobiegania poważnym przestępstwom, ich wykrywania lub ścigania; w związku z czym EIOD proponuje odpowiednią zmianę art. 5.

Art. 10 przewiduje, że w rejestrze powinien zostać odnotowany dokładny cel wglądu do danych.„Dokładny cel” powinien obejmować elementy, które sprawiły, że wgląd do VIS był niezbędny zgodnie z art. 5 lit. d). Takie rozwiązanie pomogłoby w zagwarantowaniu, że każdy wgląd do VIS jest oceniany pod względem niezbędności oraz zmniejszyłoby ryzyko stałego dostępu.

2.3. Kryteria wyszukiwania w bazie danych VIS

Art. 5 ust. 2 i 3 przewiduje dwustopniowy dostęp do danych zawartych w VIS, zakładający, że pewien zestaw danych będzie dostępny tylko, jeżeli uzyskano wcześniej pozytywny wynik w przeszukiwaniu pierwszego zestawu danych. Jest to słuszne podejście. Niemniej jednak pierwszy zestaw danych wydaje się bardzo obszerny. W szczególności można zakwestionować słuszność umieszczenia w pierwszym zestawie danych wymienionych w art. 5 ust. 2 lit. e) i i):

—	„Cel podróży” wydaje się być kryterium o znacznym stopniu ogólności, uniemożliwiającym skuteczne przeszukiwanie systemu. Ponadto pociąga ono za sobą ryzyko przeprowadzania podziałów podróżnych na kategorie na podstawie tego elementu.

—

W odniesieniu do „fotografii” — możliwość przeszukiwania tak dużej bazy danych na podstawie fotografii jest ograniczona; wyniki takiego wyszukiwania zawierają, na obecnym etapie rozwoju technologicznego, zbyt wysoki odsetek błędnych trafień. Konsekwencje płynące z błędnej identyfikacji są bardzo poważne dla zainteresowanej osoby.

EIOD wnioskuje zatem, aby dane wymienione w art. 5 ust. 2 lit. e) i i) zostały uznane za informacje dodatkowe dostępne tylko, jeżeli pierwszy wgląd do systemu pokaże, że w systemie znajdują się już przedmiotowe dane oraz aby dane te przenieść do art. 5 ust. 3.

Rozwiązaniem alternatywnym mogłoby być uzależnienie możliwości przeszukiwania bazy danych na podstawie fotografii od oceny przez komitet doradczy zasadności stosowania takiej techniki; możliwość taka mogłaby zostać wprowadzona dopiero wtedy, gdy technika osiągnie stopień zaawansowania gwarantujący wystarczający stopień niezawodności.

2.4. Zastosowanie do państw członkowskich, do których nie ma zastosowania rozporządzenie w sprawie VIS

Organy państw członkowskich nie objętych systemem VIS odpowiedzialne za bezpieczeństwo wewnętrzne mogą mieć dostęp do tego systemu w celu wglądu. Konsultacja taka musi odbywać się za pośrednictwem państwa członkowskiego uczestniczącego w VIS, przy odpowiednim poszanowaniu warunków przewidzianych w art. 5 ust. 1 lit. b)-d) (czyli przy indywidualnym rozpatrzeniu każdego przypadku) i poprzedzona jest złożeniem właściwie uzasadnionego wniosku w formie pisemnej.

EIOD chciałby podkreślić konieczność nałożenia pewnych warunków na przetwarzanie danych wykraczające poza wgląd. Zasada mająca zastosowanie do państw członkowskich uczestniczących w VIS stanowi, że dane, po ich pobraniu z VIS, muszą być przetwarzane zgodnie z decyzją ramową w sprawie ochrony danych w trzecim filarze (patrz poniżej). Ten sam warunek powinien stosować się do państw członkowskich, do których nie ma zastosowania rozporządzenie w sprawie VIS, ale które mają wgląd do danych zawartych w tym systemie. Ten sam tok rozumowania należy zastosować w odniesieniu do przechowywania rejestrów do celów przyszłego nadzoru. EIOD zaleca zatem dodanie w art. 6 wniosku ustępu, zgodnie z którym art. 8 i 10 decyzji ma zastosowanie również do państw członkowskich, do których nie ma zastosowania rozporządzenie w sprawie VIS.

2.5. System ochrony danych

a) Stosowanie decyzji ramowej w sprawie ochrony danych w trzecim filarze

Jako że dostęp organów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo wewnętrzne stanowi wyjątek nieobjęty celem VIS, powinien on podlegać spójnemu systemowi ochrony danych zapewniającemu wysoki stopień ochrony danym pobranym z VIS i przetwarzanym przez organy krajowe lub Europol.

Art. 8 wniosku stanowi, że decyzja ramowa Rady w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (zwana dalej „decyzją ramową”) ma zastosowanie do przetwarzania danych zgodnie z proponowaną decyzją. W odniesieniu do ochrony danych omawiany wniosek powinien zatem być postrzegany jako przepisy szczególne uzupełniające przepisy ogólne (tj. decyzję ramową) lub je precyzujące. Na przykład zawarte w omawianym wniosku zasady dotyczące dalszego transferu danych są bardziej restrykcyjne i powinny być stosowane. To samo ma zastosowanie do podstaw dostępu do danych.

b) Zakres stosowania

EIOD z zadowoleniem przyjmuje fakt, że system ochrony danych przewidziany w decyzji ramowej ma zastosowanie do każdego rodzaju przetwarzania danych osobowych zgodnie z proponowaną decyzją. Oznacza to, że poziom ochrony danych jest taki sam, bez względu na to, jakie organy mają wgląd od danych znajdujących się w VIS.

Ponieważ art. 2 w celu określenia tych organów stosuje kryteria funkcjonalne („organy państw członkowskich, które są odpowiedzialne za zapobieganie przestępstwom terrorystycznym i innym poważnym przestępstwom oraz za ich wykrywanie i ściganie”), definicją tą mogłyby zostać objęte zarówno służby wywiadowcze, jak i organy ochrony porządku publicznego. Służby wywiadowcze mające wgląd do danych w VIS są zatem zasadniczo objęte takimi samymi obowiązkami dotyczącym ochrony danych, co niewątpliwie jest rozwiązaniem pozytywnym.

Zważywszy jednak na fakt, że mogą powstać pewne wątpliwości co do interpretacji kwestii stosowania decyzji ramowej do służb wywiadowczych, w przypadkach, w których mają one dostęp do danych zawartych w VIS, EIOD proponuje alternatywne sformułowanie o następującej treści:

„W przypadkach, w których decyzja ramowa (…) nie ma zastosowania, państwa członkowskie zapewniają poziom ochrony danych co najmniej równy poziomowi ochrony zapewnianemu przez decyzję ramową”.

c) Nadzór

W odniesieniu do brzmienia art. 8 należałoby wyraźnie stwierdzić, że ust. 1 dotyczy przetwarzania danych na terytorium państw członkowskich. W ust. 2 i 3 jasno został określony ich zakres stosowania (przetwarzanie danych przez Europol i Komisję), w związku z czym należy wyraźnie stwierdzić, że ust. 1 dotyczy innej sytuacji.

Podział uprawnień związanych z nadzorem w zależności od odpowiednich działań różnych podmiotów stanowi właściwe rozwiązanie. Brakuje jednak jednego elementu: potrzeby skoordynowanego podejścia do nadzoru. Zgodnie z wcześniejszą opinią EIOD dotyczącą VIS: „W odniesieniu natomiast do VIS istotne jest podkreślenie, że działania w zakresie nadzoru prowadzone przez krajowe organy nadzorcze i EIOD powinny być do pewnego stopnia skoordynowane. W rzeczywistości istnieje potrzeba ujednoliconego wprowadzania w życie rozporządzenia oraz działania w kierunku wypracowania wspólnego podejścia do wspólnych problemów.

Art. 35 [wniosku w sprawie VIS] powinien zatem zawierać odpowiedni przepis stanowiący, że EIOD zwołuje przynajmniej raz do roku spotkanie wszystkich krajowych organów nadzorczych.”

To samo rozwiązanie ma zastosowanie do omawianego wykorzystania systemu VIS (przy jednoczesnym zaangażowaniu w tym przypadku również wspólnego organu nadzorczego Europolu). Nadzór powinien być całkowicie spójny z nadzorem przewidzianym w „VIS w pierwszym filarze”, ponieważ jest to ten sam system. Co więcej, zwoływane przez EIOD spotkania koordynacyjne, w których uczestniczą wszystkie strony biorące udział w nadzorze, stanowią rozwiązanie stosowane również w odniesieniu do nadzoru pozostałych systemów informacyjnych o dużym zasięgu, takich jak EURODAC.

EIOD jest świadom, że w ograniczonym zakresie koordynacja została przewidziana przez wniosek, w którym została zaakcentowana rola mającej powstać Grupy Roboczej ds. Ochrony Osób w zakresie Przetwarzania Danych Osobowych ustanowionej w art. 31 proponowanej decyzji ramowej. Jednakże należy powtórzyć, że zadania tego organu doradczego nie obejmują nadzoru jako takiego.

EIOD proponuje dodanie przepisu, zgodnie z którym zwoływane przez niego spotkania koordynujące w ramach nadzoru „VIS w pierwszym filarze” powinny również mieć uprawnienie w odniesieniu do danych przetwarzanych zgodnie z omawianym wnioskiem; w tym celu reprezentowany powinien być wspólny organ nadzorczy Europolu.

2.6. Kontrola wewnętrzna

Art. 12 wniosku przewiduje wprowadzenie systemów monitorujących funkcjonowanie VIS. W opinii EIOD takie monitorowanie nie powinno ograniczać się tylko do aspektów dotyczących wydajności, opłacalności i jakości usług, ale powinno również objąć ocenę zgodności z wymogami stawianymi przez prawo, zwłaszcza w dziedzinie ochrony danych. W związku z czym art. 12 należy odpowiednio zmienić.

Aby umożliwić przeprowadzanie kontroli wewnętrznych oceniających zgodność przetwarzania danych z prawem, Komisja powinna mieć możliwość korzystania z rejestrów prowadzonych zgodnie z art. 10 wniosku. Art. 10 powinien zatem przewidywać możliwość przechowywania tych rejestrów nie tylko do celów monitorowania ochrony danych i zapewniania ich bezpieczeństwa, ale również do celów przeprowadzania regularnych kontroli wewnętrznych VIS. Sprawozdania z kontroli wewnętrznych pomogą EIOD przy wykonywaniu jego zadań związanych z nadzorem, a innym organom nadzorującym ułatwią określenie najważniejszych obszarów, które mają zostać objęte nadzorem.

3. WNIOSEK

W świetle powyższych uwag EIOD podkreśla kluczowe znaczenie udzielenia dostępu do VIS organom odpowiedzialnym za bezpieczeństwo wewnętrzne i Europolowi wyłącznie przy zastosowaniu zasady indywidualnego rozpatrywania każdego przypadku i przestrzegając restrykcyjnych zabezpieczeń. Wniosek osiąga ten cel w stopniu ogólnie zadowalającym, chociaż można wprowadzić do niego pewne zmiany, zgodnie z propozycjami zawartymi w niniejszej opinii:

—

Warunkiem dostępu do VIS zgodnie z art. 5 powinno być przyczynienie się tego dostępu „w znacznym stopniu” do zapobiegania poważnym przestępstwom, ich wykrywania lub ścigania, a rejestry o których mowa art. 10, powinny umożliwiać ocenę spełnienia tego warunku w każdym indywidualnie rozpatrywanym przypadku.

—	Należy ponownie zastanowić się nad dwoma spośród wymienionych w art. 5 ust. 2 kryteriami dostępu do VIS, tj. „celem podróży” i „fotografiami” — powinny one być dostępne jako informacje dodatkowe w przypadku wcześniejszego uzyskania pozytywnego wyniku przy wyszukiwaniu.

—	Poziom ochrony danych mający zastosowanie do sytuacji innych niż dostęp w celu wglądu powinien być taki sam, bez względu na to, jakie organy mają wgląd do VIS. Art. 8 i 10 powinien mieć zastosowanie również do państw członkowskich, do których rozporządzenie w sprawie VIS nie ma zastosowania.

—	Należy zapewnić skoordynowane podejście do nadzoru, także w odniesieniu do dostępu do VIS przewidzianego w omawianym wniosku.

—	Przepisy regulujące systemy monitorujące powinny również zapewniać wewnętrzną kontrolę zgodności z wymogami dotyczącymi ochrony danych.

Sporządzono w Brukseli, dnia 20 stycznia 2006 r.

Peter HUSTINX

Europejski Inspektor Ochrony Danych

(1) Opinia Europejskiego Inspektora Ochrony Danych w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Systemu Informacji Wizowej (VIS) oraz wymiany danych pomiędzy Państwami Członkowskimi na temat wiz krótkoterminowych (COM(2004)835 wersja ostateczna).

(2) KOM(2005) 597 wersja ostateczna.

(3) Takie rozwiązanie jest również spójne z konkluzjami Rady z marca i czerwca 2005 roku, w których stwierdzono, że dostęp do VIS powinien być udzielany organom odpowiedzialnym za bezpieczeństwo wewnętrzne „w ścisłej zgodności z przepisami dotyczącymi ochrony danych osobowych”.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 97

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 49 25 kwietnia 2006

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacje
	Komisja
2006/C 097/1	Kursy walutowe euro	1

2006/C 097/2	Pomoc państwa — Hiszpania — Pomoc państwa C 1/2006 (ex NN 103/2005) — Chupa Chups — Zaproszenie do przedkładania uwag zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu WE ( 1 )	2

	Europejski Inspektor Ochrony Danych
2006/C 097/3	Opinia Europejskiego Inspektora Ochrony Danych na temat wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie wglądu do danych Systemu Informacji Wizowej (VIS) dla organów Państw Członkowskich odpowiedzialnych za bezpieczeństwo wewnętrzne oraz dla Europolu w celu zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i innym poważnym przestępstwom oraz w celu wykrywania i ścigania tych przestępstw (COM(2005) 600 wersja ostateczna)	6

	Sprostowania
2006/C 097/4	Sprostowanie komunikatu Komisji w ramach wdrażania dyrektywy Rady 90/396/EWG z dnia 29 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych (Dz.U. C 49 z 28.2.2006)	11

CEN	EN 30-2-1:1998 Domowe urządzenia do gotowania i pieczenia spalające gaz — Część 2-1: Racjonalne zużycie energii — Postanowienia ogólne	—
	EN 30-2-1:1998/A1:2003	Przypis 3	Termin minął (10.12.2004)
	EN 30-2-1:1998/A2:2005	Przypis 3	Data tej publikacji
	EN 30-2-1:1998/A1:2003/AC:2004

CEN	EN 30-2-1:1998 Domowe urządzenia do gotowania i pieczenia spalające gaz — Część 2-1: Racjonalne zużycie energii — Postanowienia ogólne	—
	EN 30-2-1:1998/A1:2003	Przypis 3	Termin minął (10.12.2004)
	EN 30-2-1:1998/A2:2005	Przypis 3	Termin minął (11.11.2005)
	EN 30-2-1:1998/A1:2003/AC:2004