20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/1

(1)

Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1126/2008 (2) przyjęto określone międzynarodowe standardy rachunkowości oraz ich interpretacje istniejące w dniu 15 października 2008 r.

(2)

W dniu 4 listopada 2009 r. Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (RMSR) opublikowała zaktualizowany Międzynarodowy Standard Rachunkowości (MSR) 24 Ujawnianie informacji na temat podmiotów powiązanych, zwany dalej „zaktualizowanym MSR 24”. Celem zmian wprowadzonych w zaktualizowanym MSR 24 jest uproszczenie definicji podmiotu powiązanego i usunięcie przy tym pewnych wewnętrznych niespójności, a także zwolnienie jednostek związanych z rządem z niektórych wymogów ujawniania informacji w odniesieniu do transakcji z podmiotami powiązanymi.

(3)

Konsultacje z Grupą Ekspertów Technicznych (TEG) z Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG) potwierdziły, że zaktualizowany MSR 24 spełnia techniczne kryteria przyjęcia określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002. Zgodnie z decyzją Komisji 2006/505/WE z dnia 14 lipca 2006 r. powołującą Grupę Kontrolującą Opinie Dotyczące Standardów Rachunkowości z zadaniem doradzania Komisji w kwestii obiektywizmu i neutralności opinii Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG) (3), Grupa Kontrolująca Opinie Dotyczące Standardów Rachunkowości przeanalizowała opinię EFRAG w sprawie przyjęcia zmian i poinformowała Komisję, że opinia ta ma wyważony charakter i jest obiektywna.

(4)

Przyjęcie zaktualizowanego MSR 24 pociąga za sobą konieczność wprowadzenia zmian do Międzynarodowego Standardu Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) 8 celem zapewnienia spójności międzynarodowych standardów rachunkowości.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1126/2008.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Rachunkowości,

1)

Międzynarodowy Standard Rachunkowości (MSR) 24 zostaje zastąpiony przez zaktualizowany MSR 24 zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

2)

Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) 8 zostaje zmieniony zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/10

(1)

Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1126/2008 (2) przyjęto określone międzynarodowe standardy rachunkowości oraz ich interpretacje istniejące w dniu 15 października 2008 r.

(2)

W dniu 15 listopada 2009 r. Komitet ds. Interpretacji Międzynarodowej Sprawozdawczości Finansowej (IFRIC) opublikował dokument Przedpłaty w ramach minimalnych wymogów finansowania zawierający zmiany do Interpretacji IFRIC 14, zwane dalej „zmianami do IFRIC 14”. Celem tych zmian jest usunięcie niezamierzonych skutków IFRIC 14 w sytuacjach, kiedy jednostka, która jest objęta minimalnymi wymogami finansowania, dokonuje przedpłaty składek i w określonych okolicznościach byłaby zmuszona do ujęcia ich jako koszt. Jeżeli program określonych świadczeń jest objęty minimalnymi wymogami finansowania, to zgodnie ze zmianami do IFRIC 14 taka przedpłata, podobnie jak każda inna przedpłata, musi być traktowana jako składnik aktywów.

(3)

Konsultacje z Grupą Ekspertów Technicznych (TEG) z Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG) potwierdziły, że zmiany do IFRIC 14 spełniają techniczne kryteria przyjęcia określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002. Zgodnie z decyzją Komisji 2006/505/WE z dnia 14 lipca 2006 r. powołującą Grupę Kontrolującą Opinie Dotyczące Standardów Rachunkowości z zadaniem doradzania Komisji w kwestii obiektywizmu i neutralności opinii Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG) (3), Grupa Kontrolująca Opinie Dotyczące Standardów Rachunkowości przeanalizowała opinię EFRAG w sprawie przyjęcia zmian i poinformowała Komisję, że opinia ta ma wyważony charakter i jest obiektywna.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1126/2008.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Rachunkowości,

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/14

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Ricotta di Bufala Campana” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana,

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/16

(1)

Sekcja 2 rozdziału III rozporządzenia Komisji (WE) nr 1187/2009 z dnia 27 listopada 2009 r. ustalającego specjalne szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do pozwoleń na wywóz i refundacji wywozowych do mleka i przetworów mlecznych (2) przewiduje, że pozwolenia na wywóz sera do Stanów Zjednoczonych Ameryki w ramach kontyngentów określonych w porozumieniach zawartych podczas wielostronnych negocjacji handlowych można przyznawać zgodnie ze specjalną procedurą, w ramach której można wyznaczać preferowanych importerów z USA.

(2)

Należy otworzyć procedurę w odniesieniu do wywozu na rok 2011 oraz określić odnoszące się do niej dodatkowe przepisy.

(3)

Do celów zarządzania przywozem właściwe organy w Stanach Zjednoczonych dokonują rozróżnienia między dodatkowymi kontyngentami przyznanymi Wspólnocie Europejskiej w ramach Rundy Urugwajskiej a kontyngentami wynikającymi z Rundy Tokijskiej. Pozwolenia na wywóz przyznaje się z uwzględnieniem kwalifikowalności tych produktów w ramach danych kontyngentów Stanów Zjednoczonych Ameryki według Zharmonizowanego Systemu Opłat Celnych Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(4)

W celu zapewnienia wywozu maksymalnej ilości w ramach kontyngentów, na które istnieje umiarkowane zapotrzebowanie, powinno być dozwolone składanie wniosków o wywóz całkowitej ilości przewidzianej w ramach danego kontyngentu.

(5)

Dla zapewnienia pewności i jasności prawnej należy ustanowić, że środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu przestają obowiązywać z końcem 2011 r.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

listę wnioskodawców;

b)

ilości, w odniesieniu do których poszczególni wnioskodawcy złożyli wnioski, w podziale według kodu Nomenklatury scalonej oraz według ich kodu zgodnie ze Zharmonizowanym Systemem Opłat Celnych Stanów Zjednoczonych Ameryki (2010);

c)

nazwę i adres importera wskazanego przez wnioskodawcę.

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/22

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/24

(1)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz, przedłożonymi właściwym organom od dnia 1 do 7 lipca 2010 r. zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 891/2009, są równe ilości dostępnej pod numerem porządkowym 09.4325.

(2)

Składanie kolejnych wniosków o pozwolenia w odniesieniu do numeru porządkowego 09.4325 należy zawiesić do końca roku gospodarczego zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 891/2009,

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/26

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 620/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiające administrowanie kontyngentem taryfowym na przywóz wołowiny wysokiej jakości (3) ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące składania wniosków i wydawania pozwoleń na przywóz.

(2)

W art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 przewidziano, iż w przypadku gdy ilości objęte wnioskami o pozwolenie przekraczają ilości dostępne na dany okres obowiązywania kontyngentu, należy ustalić współczynnik przydziału ilości objętych każdym wnioskiem o pozwolenie. Wnioski o pozwolenie na przywóz, złożone na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 620/2009 w okresie od dnia 1 lipca do dnia 7 lipca 2010 r., przekraczają dostępne ilości. Należy zatem określić przedział, w granicach którego można wystawiać pozwolenia na przywóz, oraz współczynnik przydziału,

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/27

(1)

Kwoty cen reprezentatywnych oraz dodatkowych należności stosowanych przy przywozie cukru białego, cukru surowego oraz niektórych syropów zostały ustalone na rok gospodarczy 2009/10 rozporządzeniem Komisji (WE) nr 877/2009 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (UE) nr 627/2010 (4).

(2)

Zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006 dane, którymi dysponuje obecnie Komisja, stanowią podstawę do korekty wymienionych kwot,

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/29

(1)

Na mocy postanowień Traktatów co trzy lata należy dokonać częściowego odnowienia składu sędziowskiego Sądu. Na okres od dnia 1 września 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2016 r. należało mianować czternastu sędziów Sądu.

(2)

W dniu 23 czerwca 2010 r. konferencja przedstawicieli rządów państw członkowskich mianowała na wyżej wymieniony okres dziesięciu sędziów Sądu (1).

(3)

Aby dokończyć częściowe odnowienie składu sędziowskiego Sądu, rządy państw członkowskich powinny jeszcze mianować sędziów na cztery pozostałe stanowiska.

(4)

Rządy odnośnych państw członkowskich zaproponowały odpowiednio odnowienie mandatu sędziego Sądu Ottó CZÚCZA oraz mianowanie Marca van der WOUDEGO. Komitet, który został ustanowiony w art. 255 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zaopiniował dwóch wyżej wymienionych kandydatów do wykonywania funkcji sędziego Sądu. Chociaż kandydatura Ottó CZÚCZA została pierwotnie wycofana, rząd odnośnego państwa członkowskiego poinformował, że proponuje, by osoba ta ponownie pełniła mandat sędziego Sądu.

(5)

Należy zatem mianować dwóch członków Sądu na okres od dnia 1 września 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2016 r.; sędziowie na dwa pozostałe stanowiska zostaną mianowani w późniejszym terminie,

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/30

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia dobrego stanu finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1) (które jest częścią paktu stabilności i wzrostu) przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Załączony do Traktatu Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień wspomnianego protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma paktu stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym pakt stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych, z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Art. 126 ust. 5 Traktatu nakłada na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Uwzględniwszy swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 126 ust. 3 oraz wziąwszy pod uwagę opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 126 ust. 4, Komisja stwierdziła, że na Cyprze istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 15 czerwca 2010 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Cypru (3).

(6)

Art. 126 ust. 6 Traktatu stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, powinna rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Cypru ogólna ocena prowadzi do następujących wniosków.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Cypru w kwietniu 2010 r. deficyt sektora władz publicznych na Cyprze w 2009 r. wyniósł 6,1 % PKB i tym samym przekroczył wartość odniesienia ustaloną na poziomie 3 % PKB. Deficyt nie był zbliżony do wartości odniesienia wynoszącej 3 % PKB, ale można uznać, że jej przekroczenie ma charakter wyjątkowy w rozumieniu Traktatu oraz paktu stabilności i wzrostu. Wynika ono w szczególności ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz paktu stabilności i wzrostu. Według prognozy służb Komisji z wiosny 2010 r. realny PKB Cypru ulegnie dalszemu zmniejszeniu, chociaż już w mniejszym stopniu, o prawie ½ % w 2010 r. w porównaniu ze spadkiem o 1¾ % w roku 2009. Nie można jednak uznać, że planowane przekroczenie wartości odniesienia ma charakter tymczasowy. Według prognozy służb Komisji z wiosny 2010 r., przy założeniu niezmiennego kursu polityki, deficyt budżetowy w 2011 r. powinien osiągnąć około 7¾ % PKB. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Cypru w kwietniu 2010 r. dług brutto sektora władz publicznych kształtuje się w 2009 r. poniżej wartości odniesienia wynoszącej 60 % PKB, a dokładnie na poziomie 56,2 % PKB. W odniesieniu do roku 2010 Cypr zgłosił planowany dług w wysokości 62 % PKB, przekraczający tym samym określoną w Traktacie wartość odniesienia wynoszącą 60 % PKB. W prognozie służb Komisji z wiosny 2010 r. przewiduje się, że w 2010 r. dług wzrośnie do 62,3 % PKB, a następnie do 67,6 % w roku 2011, ze względu na pogorszenie salda pierwotnego. W tym kontekście nie można uznać, że wskaźnik zadłużenia zmniejsza się dostatecznie i zbliża się do wartości odniesienia w zadowalającym tempie w rozumieniu Traktatu oraz paktu stabilności i wzrostu. Przewidziane w Traktacie kryterium zadłużenia nie jest spełnione.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest w całości podwójny warunek: deficyt pozostaje bliski wartości odniesienia oraz przekroczenie przez niego wartości odniesienia ma charakter tymczasowy. W przypadku Cypru ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/32

(1)

Pismem z dnia 24 kwietnia 2008 r. Niderlandy zgłosiły plan dotyczący zwolnienia producentów wyrobów ceramicznych z podatku od energii w odniesieniu do gazu ziemnego. W dniu 6 czerwca 2008 r. Komisja wystąpiła o przedstawienie dodatkowych informacji; Niderlandy odpowiedziały pismem z dnia 16 września 2008 r. W dniu 16 października 2008 r. odbyło się spotkanie pracowników Komisji z przedstawicielami Niderlandów. W dniu 17 listopada 2008 r. Komisja zadała szereg dodatkowych pytań; Niderlandy udzieliły odpowiedzi w piśmie z dnia 19 grudnia 2008 r.

(2)

Pismem z dnia 11 lutego 2009 r. Komisja poinformowała Niderlandy o swojej decyzji o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) w odniesieniu do przedmiotowej pomocy (2).

(3)

W dniu 25 kwietnia 2009 r. decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawiania uwag na temat środka pomocy.

(4)

W dniu 26 maja 2009 r. Niderlandy przedstawiły swoje uwagi dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania.

(5)

Komisja otrzymała także uwagi od innych zainteresowanych stron. Przekazała je Niderlandom, aby mogły się do nich ustosunkować; Niderlandy odpowiedziały na przekazane uwagi pismem z dnia 7 lipca 2009 r.

(6)

W dniu 7 października 2009 r. Komisja zwróciła się do Niderlandów na piśmie, aby wyjaśnić na jakim etapie znajduje się postępowanie w przedmiotowej sprawie, przy tej okazji poprosiła Niderlandy o przedstawienie do dnia 13 października 2009 r. wszelkich uwag, które miałyby zostać uwzględnione przed wydaniem ostatecznej decyzji.

(7)

Niderlandy zwróciły się o przedłużenie terminu, w związku z czym pismem z dnia 16 października 2009 r. został on przedłużony do dnia 1 listopada 2009 r. Niderlandy udzieliły odpowiedzi pismem z dnia 30 października 2009 r.

(8)

W Niderlandach wykorzystanie produktów energetycznych podlega opodatkowaniu na mocy ustawy o podatkach na ochronę środowiska (4); na mocy tej ustawy obowiązuje degresywna stawka podatku, uzależniona od poziomu zużycia energii przez przedsiębiorstwo (5).

(9)

W ramach przedmiotowego środka pomocy Niderlandy planują zwolnienie z podatku dostaw gazu ziemnego wykorzystywanego w instalacjach służących do produkcji wyrobów ceramicznych. Proponowane zwolnienie miałoby zastosowanie tylko do gazu ziemnego wykorzystywanego na potrzeby produkcji w niderlandzkim przemyśle ceramicznym i nie miałoby zastosowania do gazu wykorzystywanego w innych procesach mineralogicznych prowadzonych na terenie Niderlandów (6).

(10)

Proponowane zwolnienie zostałoby wprowadzone w wyniku zmiany obowiązującej obecnie ustawy o podatkach na ochronę środowiska.

(11)

Zgodnie ze zgłoszeniem budżet na lata 2008–2013 wynosi 4 miliony EUR w skali rocznej.

(12)

Okres obowiązywania środka pomocy jest nieograniczony, ponieważ Niderlandy uważają, że środek ten nie stanowi pomocy państwa (zob. sekcja IV poniżej).

(13)

Beneficjentami środka miałyby być przedsiębiorstwa przemysłu ceramicznego w Niderlandach (7).

(14)

Niderlandy uważają, że zwolnienie jest potrzebne w celu przywrócenia równych szans niderlandzkiemu przemysłowi ceramicznemu na rynku wewnętrznym. Niderlandy nawiązują do wyjątkowej sytuacji, w jakiej znajduje się niderlandzki sektor ceramiczny w porównaniu z sytuacją konkurentów w krajach sąsiednich. W odróżnieniu od sąsiednich krajów, w których stosuje się suchą glinę, w niderlandzkim przemyśle ceramicznym – ze względu na położenie geograficzne – wykorzystuje się mokrą glinę, wymagającą większych ilości energii w celu uzyskania takiego samego wyniku końcowego. Ponadto Niderlandy utrzymują, że konkurencyjni producenci w Belgii, Niemczech i Szwecji są na przykład zwolnieni z wszelkich podobnych podatków od energii.

(15)

Niderlandy potwierdziły, że środek wejdzie w życie jedynie, jeśli zostanie zatwierdzony przez Komisję.

(16)

Komisja miała wątpliwości, czy proponowana pomoc jest zgodna ze wspólnym rynkiem, ze względu na przyjęte założenie, że zwolnienie podatkowe dla niderlandzkiego przemysłu ceramicznego nie jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą krajowego systemu podatkowego. Środek ma charakter selektywny, ponieważ korzystałby z niego jedynie niderlandzki przemysł ceramiczny, a zwolnienie byłoby finansowane przy użyciu zasobów państwowych. Środek zakłóca ponadto konkurencję lub grozi jej zakłóceniem oraz ma wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi, ponieważ proponowane zwolnienie podatkowe wpłynie bezpośrednio na koszty produkcji i w związku z tym poprawi pozycję konkurencyjną beneficjentów na właściwych rynkach produktów ceramicznych, na których prowadzą działalność, które to rynki są otwarte na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Komisja uznała, że środek będzie skutkował pomocą państwa dla niderlandzkiego przemysłu ceramicznego, i stwierdziła, że taka pomoc może być zatwierdzona wyłącznie wówczas, gdy spełni warunki określone w rozdziale 4 („pomoc w formie ulg lub zwolnień podatkowych w odniesieniu do podatków na ochronę środowiska”) wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska (zwanych dalej „wytycznymi w sprawie pomocy na ochronę środowiska” lub „wytycznymi”) (8). Ponieważ Niderlandy nie dostarczyły informacji potrzebnych do przeprowadzenia oceny na tej podstawie, Komisja nie była w stanie stwierdzić, czy środek jest zgodny ze wspólnym rynkiem, i w związku z tym zdecydowała o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego.

(17)

Niderlandy stwierdziły, że zgłosiły sprawę przede wszystkim ze względu na pewność prawa i zwróciły się do Komisji o sprawdzenie, czy przedmiotowy środek nie stanowi pomocy państwa.

(18)

Niderlandy uznały, że selektywny charakter zwolnienia znajduje uzasadnienie w charakterze i ogólnej strukturze krajowego systemu podatkowego.

(19)

Podatek od energii wprowadzono, aby opodatkować energię elektryczną i produkty energetyczne wykorzystywane jako paliwo opałowe lub paliwo silnikowe. W związku z tym, włączenie do systemu opodatkowania energii zwolnienia dla procesu, w którym gaz ziemny nie jest stosowany w charakterze paliwa opałowego lub silnikowego, jest zgodne z charakterem i ogólną strukturą ram odniesienia, a mianowicie obowiązującego systemu opodatkowania energii. W przepisach dotyczących podatku od energii przewidziano zwolnienie podatkowe dla dostaw gazu ziemnego wykorzystywanego w innym charakterze niż paliwo (9). Z podatku od energii zwolniono także dostawy energii elektrycznej przeznaczonej do przeprowadzania procesów, w których ma ona podwójne zastosowanie, takich jak redukcja chemiczna oraz procesy elektrolityczne i metalurgiczne (10). Również w przepisach dotyczących opodatkowania węgla przewidziano zwolnienie podatkowe dla węgla wykorzystywanego w innym charakterze niż paliwo oraz dla węgla o podwójnym zastosowaniu (11). Należało zatem wprowadzić także zwolnienie podatkowe dla dostaw gazu ziemnego, wykorzystywanego w instalacjach służących do produkcji wyrobów ceramicznych. Proces ceramiczny odpowiada procesowi z podwójnym zastosowanie produktu energetycznego, ponieważ w tym przypadku gaz ziemny nie jest stosowany wyłącznie jako paliwo opałowe lub paliwo silnikowe. Niderlandy zwróciły uwagę, że zwolnienie z podatku dostaw gazu ziemnego wykorzystywanego w instalacjach służących do produkcji wyrobów ceramicznych miało zostać włączone do zmienionego art. 64 ustawy o podatkach na ochronę środowiska, a więc przepisu dotyczącego zwolnienia z podatku innych form podwójnego zastosowania produktów energetycznych.

(20)

Powołując się na art. 2 ust. 4 lit. b) dyrektywy w sprawie opodatkowania energii oraz na protokół Rady dotyczący tej dyrektywy (12), Niderlandy stwierdziły, że dodanie przepisu przewidującego zwolnienie dla dostaw gazu ziemnego, wykorzystywanego do przeprowadzania wspomnianego procesu mineralogicznego, tj. do produkcji wyrobów ceramicznych, jest zgodne z charakterem i ogólną strukturą niderlandzkiego systemu opodatkowania energii.

(21)

Zwolnieniem należy objąć jedynie procesy ceramiczne, a nie wszystkie procesy mineralogiczne, ponieważ w odróżnieniu od pozostałych procesów mineralogicznych tradycyjny proces ceramiczny jest nieodwracalny (glina zostaje zamieniona w wyrób ceramiczny).

(22)

Ponadto Niderlandy nawiązały do wyjątkowej sytuacji, w jakiej znajduje się niderlandzki sektor ceramiczny w porównaniu z sytuacją konkurentów w krajach sąsiednich. W odróżnieniu od sąsiednich krajów, w których stosuje się suchą glinę, w niderlandzkim przemyśle ceramicznym – ze względu na położenie geograficzne – wykorzystuje się mokrą glinę (pochodzącą z Alp i osadzającą się w rzekach na terytorium Niderlandów), wymagającą użycia większej ilości energii w celu uzyskania takiego samego efektu końcowego (13).

(23)

Ponadto konkurencyjni producenci w Belgii, Niemczech i Szwecji są na przykład zwolnieni z wszelkich podobnych podatków od energii. Co więcej, ceny zużycia gazu ziemnego w Niderlandach są wysokie. Także pod tym względem niderlandzki przemysł ceramiczny znajduje się w niekorzystnym położeniu w porównaniu z sektorem produkcji wyrobów ceramicznych w krajach sąsiednich.

(24)

Zdaniem Niderlandów powyższe czynniki pokazują, że selektywny charakter środka jest uzasadniony charakterem i ogólną strukturą niderlandzkiego systemu opodatkowania energii. W związku z tym Niderlandy uznały, że zwolnienie podatkowe nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(25)

Proponowane zwolnienie podatkowe ograniczy w pewnym stopniu niekorzystną sytuację niderlandzkiego przemysłu ceramicznego, umożliwiając w ten sposób częściowe przywrócenie równych szans tego przemysłu na rynku wewnętrznym.

(26)

Alternatywnie, Niderlandy zwróciły się do Komisji o zatwierdzenie pomocy na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE. Pomoc jest konieczna ze względu na nierówne warunki konkurencji na rynku wewnętrznym. Jest proporcjonalna, ponieważ środek będzie miał zastosowanie tylko do gazu ziemnego stosowanego w instalacjach i nie będzie miał zastosowania do energii elektrycznej wykorzystywanej do produkcji wyrobów ceramicznych. Pomoc jedynie częściowo wyrównuje szanse niderlandzkiego przemysłu ceramicznego, w związku z czym należy ją uznać za proporcjonalną. Ponadto nie spowodowałaby niezgodnego z prawem zakłócenia konkurencji na rynku wewnętrznym.

(27)

Niderlandy stwierdziły poza tym, że dyrektywa w sprawie opodatkowania energii nie ma zastosowania do procesów mineralogicznych, ponieważ wyłączenie tego rodzaju procesów z zakresu stosowania dyrektywy jest zgodne z charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego. W związku z tym państwa członkowskie mogą samodzielnie decydować, czy takie formy użytkowania energii mają podlegać opodatkowaniu. Proponowany środek nie doprowadziłby do zakłócenia konkurencji, lecz raczej do większego zharmonizowania opodatkowania produktów energetycznych, w związku z czym nie jest sprzeczny z interesem Wspólnoty.

(28)

Uwagi dotyczące decyzji Komisji o wszczęciu postępowania zgłosiła organizacja handlowa VKO (Stichting Verenigde Keramische Organisaties). VKO podziela opinię Niderlandów, że zwolnienie podatkowe jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą krajowego systemu podatkowego i że w związku z tym środek ten nie stanowi pomocy państwa. Uwagi VKO są zbliżone do uwag Niderlandów. Podobnie jak Niderlandy VKO uważa, że zwolnienia podatkowego nie można traktować jako środka pomocy na ochronę środowiska, ponieważ nie realizuje ono żadnego celu w zakresie ochrony środowiska. Ocenianie środka na podstawie wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska nie byłoby zatem właściwe.

(29)

Zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE „wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi”.

(30)

Zdaniem Niderlandów środek nie przyznaje żadnej korzyści, natomiast wyrównuje szanse niderlandzkiego przemysłu ceramicznego.

(31)

Komisja jest zdania, że zwolnienie podatkowe stanowi korzyść dla przedsiębiorstw działających w przemyśle ceramicznym w Niderlandach, które skorzystałyby w wyniku ulgi podatkowej, ponieważ zmniejszyłaby ona opłaty, które w przeciwnym wypadku weszłyby w skład kosztów operacyjnych (14).

(32)

Niderlandy uważają, że środek nie byłby finansowany z zasobów państwowych, ponieważ finansowanie zwolnienia nie ma wpływu na budżet (15). Nie korzystano by zatem z zasobów państwowych. VKO wysuwa podobny argument.

(33)

Komisja stoi na stanowisku, że środek dotyczy ulgi podatkowej, którą finansowałoby państwo niderlandzkie, rezygnując z zasobów państwowych. Innymi słowy proponowane zwolnienie podatkowe powoduje, że państwo niderlandzkie traci dochody podatkowe. Nawet gdyby wyższa stawka podatku energetycznego od gazu ziemnego w najwyższej transzy kompensowała pośrednio finansowanie zwolnienia, wniosek ten nie uległby zmianie. Komisja zwraca uwagę, że Niderlandy przyznały, iż w porównaniu z obecnym systemem podatkowym środek prowadzi do powstania korzyści o wartości szacowanej na 4 mln EUR rocznie bez obowiązku zwrotnego ze strony odbiorców (16). Proponowany środek można przypisać Niderlandom, ponieważ wynika bezpośrednio ze zmiany obowiązujących przepisów krajowych.

(34)

Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy w sprawie opodatkowania energii stanowi, że dyrektywa nie ma zastosowania do zużycia energii w procesach mineralogicznych i niektórych innych zastosowań produktów energetycznych i energii elektrycznej, zatem decyzję dotyczącą ewentualnego opodatkowania omawianych procesów i postanowienie, czy opodatkowuje się je w całości czy tylko częściowo, pozostawia się państwom członkowskim. Jednak niezależnie od dyrektywy w kwestiach dotyczących pomocy państwa wspólnotowy dorobek prawny jest w każdym przypadku wiążący dla państw członkowskich. Oznacza to, że selektywny charakter przedmiotowego środka oraz istnienie pomocy państwa należy ocenić, odnosząc się do krajowego systemu opodatkowania energii.

(35)

Istnieje aktualne orzecznictwo w sprawie interpretacji selektywności. W wyroku w sprawie Gibraltaru przyjęta została standardowa analiza pomocy państwa odnośnie do spraw związanych z podatkami (17). Sąd stwierdził, że należy przeprowadzić analizę, która obejmuje: (i) określenie ram odniesienia, (ii) określenie odstępstwa od ram odniesienia i (iii) określenie, czy odstępstwo jest usprawiedliwione charakterem lub ogólną strukturą systemu podatkowego (to znaczy, czy odstępstwo pochodzi bezpośrednio od podstawowych albo przewodnich zasad systemu podatkowego w zainteresowanym państwie członkowskim).

(36)

Niderlandy wyjaśniły, że ich system opodatkowania energii, który stanowi ramy odniesienia, ma na celu opodatkowanie energii elektrycznej i produktów energetycznych, stosowanych jako paliwo opałowe lub paliwo silnikowe. Niderlandy uważają zatem, że zwolnienie niektórych zastosowań z podatku jest zgodne z ich krajowym systemem opodatkowania energii, jak wyjaśniono w motywie 19. Zdaniem Niderlandów dodatkowe zwolnienie, wprowadzane obecnie dla procesów ceramicznych, wpisuje się w tę ogólną strukturę.

(37)

Niderlandy utrzymują ponadto, że odejście od ram odniesienia, tj. odmienne traktowanie przemysłu ceramicznego pod względem podatkowym, jest uzasadnione obiektywną różnicą między surowcem wykorzystywanym do produkcji wyrobów ceramicznych i materiałem wykorzystywanym w pozostałych procesach mineralogicznych. W przeciwieństwie do innych procesów tego typu tradycyjny proces ceramiczny jest nieodwracalny.

(38)

Komisja nie po raz pierwszy przeprowadziła ocenę zwolnień procesów mineralogicznych z podatków od energii: dokonała tego w szczególności w decyzji z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie N 820/06 dotyczącej zwolnień podatkowych dla niektórych procesów energochłonnych w Niemczech. Komisja zdecydowała wówczas, że środek nie zawiera elementów pomocy państwa. Zajęła się w szczególności wewnętrzną logiką niemieckiego systemu opodatkowania energii, zgodnego z podejściem przyjętym w dyrektywie w sprawie opodatkowania energii, według którego paliwo podlega opodatkowaniu tylko w przypadku gdy wykorzystywane jest jako paliwo opałowe lub paliwo silnikowe. Niemcy konsekwentnie zwalniały z podatku każde podwójne zastosowanie i wszystkie możliwe procesy mineralogiczne objęte dyrektywą, a także przyjęły takie samo podejście w całym systemie opodatkowania energii. Komisja stwierdziła, że zwolnienie podatkowe było zgodne z charakterem i ogólną strukturą krajowego systemu opodatkowania energii.

(39)

W tym przypadku zgłoszone zwolnienie podatkowe ma zastosowanie tylko do niderlandzkiego przemysłu ceramicznego i w odróżnieniu od niemieckiego środka nie obejmuje wszystkich procesów mineralogicznych; w związku z tym Komisja jest zdania, że proponowane zwolnienie nie wynika bezpośrednio z podstawowych lub przewodnich zasad niderlandzkiego systemu opodatkowania energii. Niderlandy i VKO utrzymują, że istnieje obiektywna różnica między surowcem wykorzystywanym do produkcji wyrobów ceramicznych i materiałem wykorzystywanym w innych procesach mineralogicznych (18) z uwagi na fakt, że procesy ceramiczne są nieodwracalne; jednak taki tok rozumowania nie wyjaśnia, z punktu widzenia struktury krajowego systemu opodatkowania energii, będącego podstawą zwolnienia, dlaczego inne procesy mineralogiczne, w których także wykorzystuje się gaz ziemny do celów produkcyjnych, np. w produkcji szkła, nie kwalifikują się do zwolnienia. Ponadto zgodnie z wyjaśnieniem, zawartym w motywie 22 dyrektywy w sprawie opodatkowania energii, produkty energetyczne powinny zasadniczo stanowić przedmiot ram wspólnotowych, jeżeli są wykorzystywane jako paliwa opałowe lub paliwa silnikowe. W tym właśnie duchu w art. 2 ust. 4 dyrektywy wyłącza się procesy mineralogiczne. W przypadku takich procesów uznaje się, że paliwo jest stosowane nie jako paliwo silnikowe lub paliwo opałowe, lecz jako produkt wspierający proces chemiczny. W odniesieniu do wyłączenia wszystkich procesów mineralogicznych z zakresu stosowania dyrektywy w sprawie opodatkowania energii wspólnym elementem jest zatem wykorzystywanie paliwa do przeprowadzania procesów chemicznych, a nie jako paliwa opałowego lub silnikowego. Zwolnienie podatkowe obejmujące przedmiotowe procesy (19) byłoby uzasadnione wyłącznie wówczas, gdyby miałoby zastosowanie do wszystkich procesów mineralogicznych bez wyjątku, zapewniając w ten sposób ich jednolite traktowanie (20). Jak wskazano, byłoby to zgodne z rozumowaniem przyjętym przez Komisję w sprawie N 820/06. W tym kontekście uwagi, że w różnych procesach mineralogicznych mogą być wykorzystywane różne surowce oraz że proces ceramiczny może być nieodwracalny, nie są istotne.

(40)

Ponadto z przebiegu prac parlamentarnych nad ustawą wynika, że celem planowanego środka jest poprawa międzynarodowej pozycji konkurencyjnej przemysłu ceramicznego w Niderlandach (21). Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości jasno wynika, że fakt, iż środek może spowodować większe ujednolicenie obciążeń w danym sektorze z obciążeniami konkurentów w innych państwach członkowskich, nie zmienia faktu, że stanowi on pomoc (22).

(41)

W związku z tym Komisja stwierdza, że zwolnienie z podatku ma selektywny charakter, ponieważ sprzyja produkcji niektórych towarów oraz de facto niektórym przedsiębiorcom, dlatego też nie może być uzasadnione na podstawie ogólnej struktury krajowego systemu opodatkowania energii.

(42)

Organizacja VKO zakwestionowała wniosek Komisji, według którego środek ten spowoduje zakłócenie konkurencji lub będzie grozić jej zakłóceniem na właściwych rynkach w sektorze ceramicznym, ponieważ w ramach proponowanego środka pokryta zostanie znaczna część kosztów operacyjnych, co umożliwi beneficjentom naliczanie niższej ceny za ich produkty ceramiczne. Według VKO koszty dostaw i stosowania energii stanowią wielokrotność kosztu podatku od energii.

(43)

Komisja uważa powyższy argument za nieistotny. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości poprawa pozycji konkurencyjnej przedsiębiorstwa wynikająca z wprowadzenia środka stanowiącego pomoc państwa zazwyczaj wskazuje, że zakłócana jest konkurencja w stosunku do innych konkurencyjnych przedsiębiorstw, które nie otrzymują takiej pomocy (23). Ponadto sam fakt, że środek „grozi zakłóceniem konkurencji” powoduje, że wchodzi on w zakres art. 107 ust. 1 TFUE. Przedmiotowe zwolnienie z podatku może spowodować zakłócenie konkurencji na rynku wyrobów ceramicznych, ponieważ prowadzi ono do zmniejszenia kosztów operacyjnych beneficjentów. Ponadto celem proponowanego środka jest w rzeczywistości poprawa międzynarodowej pozycji konkurencyjnej niderlandzkiego przemysłu ceramicznego. Niderlandy stwierdziły, że zwolnienie z podatku umożliwi przynajmniej w pewnym stopniu przywrócenie równych szans przemysłu na rynku wewnętrznym. Zgodnie z logiką należy przyjąć, nawet jeśli brakuje szczegółowych danych uzasadniających wpływ środka na konkurencję w sektorze ceramicznym, że środek ten może zakłócić konkurencję na właściwych rynkach produktów ceramicznych.

(44)

Niderlandy wyjaśniły, że przemysł ceglarski w Niderlandach, którego udział w zużyciu gazu ziemnego i energii przez niderlandzki przemysł ceramiczny wynosi od 85 do 90 %, zatrudnia około 1 500 osób. W 2008 r. podsektor ten osiągnął obrót w wysokości około 370 mln EUR. Niderlandzki przemysł ceglarski eksportuje około 20 % rocznej produkcji, natomiast import stanowi 8 % rocznej produkcji w Niderlandach. Ze względu na ciężar cegieł właściwy rynek został zdefiniowany jako obszar rozciągający się w promieniu 250 km od zakładu produkcyjnego. W związku z tym właściwymi rynkami konkurencyjnymi dla tego podsektora są Zjednoczone Królestwo, Niemcy i Belgia.

(45)

W piśmie z dnia 26 maja 2009 r. Niderlandy zwróciły się do Komisji z prośbą o uzasadnienie, również w oparciu o wielkości liczbowe, jej wniosku, zgodnie z którymi proponowany środek powodował zakłócenie konkurencji lub groził zakłóceniem konkurencji na właściwych rynkach sektora ceramicznego, w odniesieniu do danych niderlandzkiego centralnego urzędu statystycznego (Centraal Bureau voor de Statistiek), które Niderlandy przedłożyły Komisji na wstępnym etapie dochodzenia, a w szczególności do danych dotyczących przywozu i wywozu cegieł przedstawionych w tabelach 1 i 2.

Tabela 1.

Wywóz niderlandzkich cegieł do Niemiec i Belgii

(46)

Dane w tabeli 1, zdaniem władz niderlandzkich, powinny być analizowane w świetle następujących okoliczności. Na początku tego stulecia na rynkach budownictwa mieszkaniowego w Niemczech i Niderlandach panowała głęboka stagnacja (w roku 2000/2001 niemiecki przemysł ceglarski odnotował stratę na poziomie prawie 20 % obrotów i sprzedaży). Później sytuacja na niderlandzkim i niemieckim rynku budownictwa mieszkaniowego uległa poprawie, osiągając rekordowe wyniki w latach 2006 i 2007. Zdaniem władz niderlandzkich z danych przedstawionych przez niemieckie stowarzyszenie producentów płytek ceramicznych (Ziegelverband) wynika, że od roku 2004/2005 w przemyśle niemieckim nastąpiło ożywienie. Jednak Niderlandy zwracają uwagę na fakt, że z danych niderlandzkiego centralnego urzędu statystycznego wynika, iż wywóz cegieł niderlandzkich od tego momentu znacznie zmalał. Krótko mówiąc, na początku tego stulecia przemysł niemiecki i przemysł niderlandzki odnotowały znaczne straty na rynku niemieckim, jednak niemiecki sektor ceglarski zyskał dzięki ożywieniu na niemieckim rynku budownictwa mieszkaniowego, czego nie można powiedzieć o niderlandzkich producentach cegieł. Według władz niderlandzkich znajduje to potwierdzenie w danych dotyczących przywozu z Niemiec przedstawionych w tabeli 2.

Tabeli 2.

Przywozy z Niemiec do Niderlandów

(47)

Władze Niderlandów zwracają uwagę na fakt, że dane w tabeli 2 odzwierciedlają znaczny wzrost przywozu niemieckich cegieł do Niderlandów, począwszy od roku 2006/2007. Dane za pierwszy kwartał 2008 r. przedłożone przez Niderlandy pokazują, że ta tendencja się utrzymuje. Według władz niderlandzkich od sierpnia 2006 r. niemiecki przemysł ceramiczny zwolniony był z podatku od energii, przy czym zwolnienie to weszło w życie w dniu 1 stycznia 2004 r.

Tabela 3.

Wywóz z Niderlandów do państw członkowskich innych niż Belgia i Niemcy (głównie do Wielkiej Brytanii i Irlandii)

(48)

Na podstawie powyższych danych liczbowych władze Niderlandów stwierdziły, że istotnym czynnikiem tłumaczącym zwiększony wywóz do tych krajów jest bardzo korzystny kurs wymiany GBP i EUR. Utrzymują, że czynnik ten rekompensuje wysokie koszty transportu.

(49)

Komisja zgadza się, że te informacje wskazują, iż w odniesieniu do wywozu cegieł z Niderlandów Niemcy i Belgia straciły na znaczeniu jako kraje docelowe w latach 1998–2007, że przywóz niemieckich cegieł do Niderlandów wzrósł w latach 2000–2007 oraz że wywóz do krajów innych niż Niemcy i Belgia (głównie do Wielkiej Brytanii i Irlandii) wzrósł w okresie 2001–2007. W odniesieniu do danych przedstawionych dla innych krajów, szczególnie dla Wielkiej Brytanii i Irlandii, wzrost wywozu wynika głównie z korzystnego kursu wymiany walut.

(50)

Dane te stanowią źródło informacji o przepływie produktów sektora ceglarskiego pomiędzy Niderlandami a sąsiednimi krajami, tj. Niemcami, Belgią i Wielką Brytanią, jednak nie pozwalają wysnuć wniosku, że przedmiotowy środek podatkowy nie jest zdolny zakłócić konkurencji na właściwych rynkach przemysłu ceramicznego. Jak już jednak zostało powiedziane, wystarczy, że istnieje możliwość takich zakłóceń, aby środek wpisywał się w zakres art. 107 ust. 1 TFUE.

(51)

Środek prawdopodobnie będzie miał wpływ na handel pomiędzy państwami członkowskimi, ponieważ produkty ceramiczne są nabywane i sprzedawane w ramach handlu międzynarodowego, jak wynika z danych statystycznych przedstawionych przez władze Niderlandów, zawartych w tabelach 1, 2 i 3.

(52)

W świetle powyższych informacji Komisja uważa, że zgłoszony środek stanowi pomoc państwa objętą zakresem art. 107 ust. 1 TFUE.

(53)

Niderlandy postąpiły zgodnie z wymogami art. 108 ust. 3 TFUE, zgłaszając środek pomocy przed jego wdrożeniem.

(54)

Komisja jest zdania, że proponowane zwolnienie należało ocenić w świetle wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska. Tego rodzaju zwolnienie z podatku na ochronę środowiska, będące przedmiotem zgłoszenia, zostało wyraźnie omówione w rozdziale 4 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska „Pomoc w formie ulg lub zwolnień podatkowych w odniesieniu do podatków na ochronę środowiska”. Na potrzeby oceny wspomnianego zwolnienia podatkowego rozdział 4 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska należy uznać za dostatecznie szczegółowy. Środek nie może zatem zostać oceniony w oparciu o art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, jak utrzymywały Niderlandy.

(55)

Niderlandy zgadzają się z Komisją, że proponowany środek należy postrzegać jako „zwolnienie z podatku na ochronę środowiska” w rozumieniu wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska (24). Uważają jednak, że to nie wystarcza, aby środek objąć zakresem wspomnianych wytycznych. W opinii Niderlandów środek nie spełnia wymogu określonego w pkt 151 wytycznych, w którym mowa o środku, który „przyczynia się co najmniej pośrednio do poprawy poziomu ochrony środowiska”, ponieważ proponowanemu zwolnieniu nie przyświeca taki cel.

(56)

Ten tok myślenia jest nie do przyjęcia. Zarówno z tytułu rozdziału 4 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska („Pomoc w formie ulg lub zwolnień podatkowych w odniesieniu do podatków na ochronę środowiska”), jak i pierwszej części pkt 151, która brzmi identycznie, wyraźnie wynika, że rozdział ten ma zastosowanie do proponowanej pomocy. Rozdział zawiera szczegółowe przepisy wyjaśniające okoliczności, w których zwolnienia z podatków na ochronę środowiska są uznawane za zgodne z rynkiem wewnętrznym. W pkt 151 wytycznych ustanowiono ogólny warunek zgodności z rynkiem wewnętrznym w przypadku zwolnień z podatków na ochronę środowiska w rozumieniu rozdziału 4. Zgodnie z nim pomoc można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym tylko w przypadku gdy „przyczynia się co najmniej pośrednio do poprawy poziomu ochrony środowiska”.

(57)

Aby wyjaśnić zasadność pkt 151 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska, Komisja zwraca uwagę, że zwolnienie z podatku środowiskowego może pozwolić na wprowadzenie lub utrzymanie wysokich stawek krajowych podatków na ochronę środowiska dla innych przedsiębiorstw, może więc mieć, przynajmniej pośrednio, pozytywne skutki dla środowiska (25). Dla Komisji niezrozumiałe są argumenty, wysuwane przez Niderlandy czy VKO w celu wykazania, że proponowane zwolnienie przyczyniłoby się do dalszego stosowania przedmiotowego niderlandzkiego podatku na ochronę środowiska. Niderlandy co prawda twierdzą, że najwyższa stawka podatku uległaby zwiększeniu wraz z wejściem w życie zwolnienia, ale czynią to jedynie w tym celu, by dowieść, że proponowane zwolnienie nie prowadziłoby do utraty zasobów państwowych, i nawet nie próbują dowieść, iż proponowane zwolnienie jest niezbędne w celu umożliwienia takiego zwiększenia. Nie wykazano więc, że środek jest zgodny z pkt 151 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska.

(58)

Komisja zwróciła się do Niderlandów o informacje, umożliwiające jej przeprowadzenie oceny zgodności pomocy z rynkiem wewnętrznym w oparciu o kryteria określone w rozdziale 4 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności i proporcjonalności pomocy i jej skutków dla sektora ceramicznego, zgodnie z wymogami pkt 155–159 wytycznych (26).

(59)

W odniesieniu do konieczności pomocy Komisja zadała kilka szczegółowych pytań, by ocenić, czy możliwe byłoby przerzucenie na klientów znacznego wzrostu kosztów produkcji w niderlandzkim przemyśle ceramicznym (z powodu podatku na ochronę środowiska) bez istotnego ograniczenia sprzedaży. Poprosiła również o informacje dotyczące w szczególności następujących kwestii: wielkości sprzedaży produkcji przemysłu ceramicznego na właściwych rynkach z ostatnich 10 lat; stawki podatku od energii i łącznej kwoty zapłaconego podatku; łącznych kosztów energii w przeliczeniu na przedsiębiorstwo z ostatnich 10 lat; szacunków dotyczących elastyczności cenowej produktów przemysłu ceramicznego na właściwych rynkach; szacunków dotyczących spadku sprzedaży lub zysków, lub obu tych wielkości; informacji na temat przepływów handlowych w niderlandzkim przemyśle ceramicznym do Niderlandów z właściwych rynków geograficznych oraz z Niderlandów na właściwe rynki geograficzne; udziału poszczególnych beneficjentów we właściwych rynkach geograficznych; oraz wszelkich innych czynników, które mogą odgrywać rolę przy ocenie zakresu przerzucenia kosztów. Komisja zadała Niderlandom również pytania dotyczące proporcjonalności pomocy w odniesieniu do pkt 159 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska.

(60)

W odpowiedzi na pismo Komisji z dnia 7 października 2009 r. Niderlandy dostarczyły informacji dotyczących hipotetycznego przeciętnego producenta cegieł w Niderlandach (27). Niderlandy stwierdziły, że nie mogły odpowiedzieć na pytania Komisji w odniesieniu do wszystkich podsektorów niderlandzkiego przemysłu ceramicznego, ponieważ w niektórych podsektorach, takich jak produkcja płytek, rur ceramicznych i ceramicznych wyrobów sanitarnych, istniał tylko jeden niderlandzki dostawca. W odniesieniu do producentów cegieł można było przedstawić reprezentatywną sytuację, ponieważ w tamtym czasie w Niderlandach istniało 13 producentów, posiadających około 40 zakładów produkcyjnych w różnych lokalizacjach. W pozostałych przypadkach, jak np. ceramika dekoracyjna, Niderlandy uznały, że ze względu na bardzo krótki termin zebranie wystarczających informacji o odnośnym podsektorze nie jest możliwe.

(61)

Komisja pragnie zaznaczyć, że w decyzji o wszczęciu postępowania z dnia 11 lutego 2009 r. znalazło się stwierdzenie o przekazaniu prośby o dodatkowe informacje już na wstępnym etapie dochodzenia – w tym o informacje na temat różnych segmentów przemysłu ceramicznego określonych przez Niderlandy; informacje te nie zostały jednak przekazane.

(62)

Komisja uważa, że informacje na temat hipotetycznego przeciętnego producenta cegieł nie są wystarczające, aby dokonać oceny zgodności proponowanego zwolnienia podatkowego ze wspólnym rynkiem w odniesieniu do całości niderlandzkiego przemysłu ceramicznego, ponieważ jednego konkretnego przeciętnego producenta nie można uznać za reprezentatywnego dla całego przemysłu. Jak podkreśliły same Niderlandy w związku z przedłożonymi Komisji danymi na temat przywozu i wywozu, odnośne informacje dotyczą wyłącznie segmentu cegieł i nie mogą zostać automatycznie wykorzystane do określenia trendów w innych segmentach branży ceramicznej, ponieważ każdy z tych segmentów charakteryzuje się specyficznymi powiązaniami produkt/rynek, o których decydują odmienne czynniki ekonomiczne. W swoim oświadczeniu z dnia 24 maja 2009 r. VKO doszła do podobnego wniosku (28). Argument, że nie można dostarczyć żadnych informacji na temat podsektorów, w których działa tylko jeden beneficjent, nie jest przekonujący. Wręcz przeciwnie – uzyskanie informacji na temat pojedynczego przedsiębiorstwa byłoby nawet łatwiejsze (jak ostatnio pokazano w sprawie dotyczącej Danii (29)).

(63)

Ponadto nie dostarczono części oczekiwanych informacji. Dla przykładu, jak wskazano w motywie 59, Komisja zwróciła się o informacje dotyczące konieczności i proporcjonalności pomocy. W odniesieniu do pierwszej kwestii Komisja zwróciła się o dostarczenie szacunków elastyczności cenowej produktów przemysłu ceramicznego na właściwych rynkach, szacunków dotyczących spadku sprzedaży lub zysków, lub obu tych wielkości, udziału poszczególnych beneficjentów we właściwych rynkach geograficznych oraz zmian w zakresie udziału poszczególnych niderlandzkich producentów w tych rynkach. W piśmie z dnia 9 października 2009 r. Komisja dała Niderlandom dodatkową szansę na dostarczenie brakujących informacji; nigdy ich jednak nie dostarczono.

(64)

W oparciu o dostępne informacje można przeprowadzić następującą analizę segmentu produkcji cegieł.

(65)

Punkt 155 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska stanowi, że analizując programy podatkowe zawierające elementy pomocy państwa w formie ulg lub zwolnień z podatku na ochronę środowiska, Komisja zbada przede wszystkim, czy pomoc jest konieczna i proporcjonalna, oraz przeanalizuje jej skutki na poziomie danych sektorów gospodarczych.

(66)

Punkt 158 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska stanowi, że Komisja uzna pomoc za konieczną, jeśli łącznie zostaną spełnione następujące warunki. Po pierwsze, beneficjenci muszą być wybierani w oparciu o obiektywne i przejrzyste kryteria, a pomoc musi zostać przyznana zasadniczo w ten sam sposób w odniesieniu do wszystkich podmiotów konkurujących w tym samym sektorze, jeśli znajdują się w podobnej sytuacji faktycznej (pkt 158 lit. a) wytycznych). Po drugie, podatek bez zastosowania ulgi musi prowadzić do znacznego wzrostu kosztów produkcji (pkt 158 lit. b)). Po trzecie, musi istnieć pewność, że znacznego wzrostu kosztów produkcji nie można przerzucić na konsumentów bez istotnego ograniczenia sprzedaży (pkt 158 lit. c)). W tym kontekście państwa członkowskie mogą przedstawić m.in. szacunki dotyczące elastyczności cenowej produktów danego sektora na właściwym rynku geograficznym lub szacunki dotyczące spadku sprzedaży lub zysków przedsiębiorstw w danym sektorze/danej kategorii.

(67)

Niderlandy utrzymują, że zwolnienie dotyczy bezpośrednio procesu ceramicznego: wszyscy producenci wyrobów ceramicznych i wszystkie podmioty konkurujące między sobą w sektorze ceramicznym (lub na tym samym właściwym rynku, jeśli są w podobnej faktycznej sytuacji), kwalifikują się do zwolnienia, o ile spełnią następujące warunki:

(68)

Powyższe warunki są określone w projekcie legislacyjnym (30). Wydaje się zatem, że kryteria determinujące wybór beneficjentów są obiektywne i przejrzyste.

(69)

Wymóg, by w razie braku ulgi podatek prowadził do znacznego wzrostu kosztów produkcji, uznaje się za spełniony, jak wyjaśniono w przypisie 55 wytycznych, jeśli beneficjent jest „zakładem energochłonnym” w rozumieniu art. 17 ust. 1 lit. a) dyrektywy w sprawie opodatkowania energii, tj. zakładem, w którym koszty nabycia produktów energetycznych i energii elektrycznej wynoszą przynajmniej 3,0 % wartości produkcji (31) lub krajowy należny podatek energetyczny wynosi przynajmniej 0,5 % wartości dodanej.

(70)

Niderlandy utrzymują, że producenci cegieł należą do grupy energochłonnych użytkowników, ponieważ ich koszty energii wynoszą 20–30 % całkowitych kosztów produkcji. Niderlandy nie określiły dokładnie, jaki udział w wartości produkcji mają całkowite koszty produkcji; można jednak założyć, że w normalnych warunkach działalności gospodarczej, w których dobra są sprzedawane powyżej kosztów produkcji, koszty produkcji będą niższe niż wartość produkcji, ponieważ wartość produkcji zależy od obrotów, a więc ceny sprzedawanego produktu. Przy założeniu, że warunki działalności gospodarczej są normalne, udział kosztów energii w wartości produkcji będzie niższy niż udział kosztów energii w kosztach produkcji przedstawionych przez Niderlandy. Można również założyć, że wartość produkcji nie będzie aż tak dużo wyższa od kosztów produkcji, aby sprowadzić udział kosztów energii w wysokości 20–30 %, gdy w mianowniku są koszty produkcji, do 3 %, gdy mianowniku jest wartość produkcji. W konsekwencji Komisja zgadza się, że zgodnie z definicją w wyżej wymienionej dyrektywie przedsiębiorstwa w niderlandzkim przemyśle ceramicznym są „zakładami energochłonnymi”, wobec czego wymóg znacznego wzrostu kosztów stawiany w pkt 158 lit. b) jest spełniony. Komisja opiera więc swoją ocenę na przesłance prawnej ujętej w przypisie 55 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska.

(71)

W związku z kryterium zawartym w pkt 158 lit. c) wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska zadano szczegółowe pytania, aby ocenić, czy znaczny wzrost kosztów produkcji mógłby zostać przerzucony na klientów, nie prowadząc przy tym do istotnego ograniczenia sprzedaży. Zwrócono się do Niderlandów przede wszystkim o informacje na temat wyników sprzedaży produkcji przemysłu ceramicznego na właściwych rynkach z ostatnich 10 lat; stawki podatku energetycznego i łącznej kwoty zapłaconego podatku; łącznych kosztów energii w przeliczeniu na przedsiębiorstwo z ostatnich 10 lat; szacunków dotyczących elastyczności cenowej produktów przemysłu ceramicznego na właściwych rynkach; szacunków dotyczących spadku sprzedaży lub zysków, lub obu tych wielkości; przepływów handlowych w niderlandzkim przemyśle ceramicznym do Niderlandów z właściwych rynków geograficznych i z Niderlandów na właściwe rynki geograficzne; udziału poszczególnych beneficjentów we właściwych rynkach geograficznych; oraz wszelkich innych czynników, które mogą odgrywać rolę przy ocenie zakresu przerzucenia kosztów (zob. motywy 59 i 63).

(72)

Niderlandy potwierdziły, że zasadniczo odnośne koszty mogą zostać przerzucone, ale twierdzą, że staje się to coraz trudniejsze. W ostatnich latach przedsiębiorstwa, które nie były w stanie przerzucić kosztów, zamknęły działalność gospodarczą lub zostały uznane za niewypłacalne. Niderlandy nie dostarczyły jednak żadnych dowodów, które pozwoliłyby wykazać związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy kosztem podatku a faktem, że przedsiębiorstwa te zamknęły działalność gospodarczą. Komisja zauważa, że to do państwa członkowskiego należy dostarczenie niezbędnych informacji w uzasadnieniu swoich twierdzeń.

(73)

Niderlandy wskazały również, że elastyczność cenowa popytu na cegły jest niska, nie potwierdzając tego jednak poprzez odniesienie do aktualnych danych.

(74)

Niderlandy wyjaśniły, że konkurencja w sektorze cegieł stale rośnie z powodu przywozu podobnych cegieł produkowanych przez konkurentów w innych państwach członkowskich, a także, że udział cegieł niderlandzkiej produkcji w rynku spada. W załączniku do pisma z dnia 30 października 2009 r. Niderlandy przedstawiły dane dotyczące przywozu i wywozu, z których wynika, że przywóz z Niemiec do Niderlandów wzrósł w ostatnich latach, a wywóz z Niderlandów do Niemiec i Belgii zmalał (32). Według Niderlandów, głównym tego powodem jest fakt, że zagraniczni producenci cegieł korzystają ze zwolnienia z podatku od energii, natomiast producenci niderlandzcy nie korzystają z takiego zwolnienia.

(75)

Nie można jednak uzasadniać pomocy państwa, w tym zwolnienia z podatku na ochronę środowiska, wyłącznie istnieniem porównywalnych środków w innych państwach członkowskich. Przyjęcie takiego uzasadnienia równałoby się założeniu, że istnienie środków pomocy w jednym państwie członkowskim pozwala innym państwom członkowskim na podjęcie środków wyrównawczych w celu ograniczenia szkodliwego wpływu takich środków na ich własnych przemysł. Z punktu widzenia pomocy państwa tego rodzaju odwetowe działanie jest nie do przyjęcia. Prawdziwym środkiem zaradczym dla szkody wyrządzonej przez pomoc państwa nie jest wyścig na dotacje, a stosowanie zasad pomocy państwa, w tym wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska. Tym samym zgłoszonego środka nie może w żadnym wypadku uzasadniać wyłącznie jako zgodnego z prawem środka zaradczego wobec pomocy, co do której zachodzi podejrzenie, że jest stosowana gdzie indziej: jeśli środek ma zostać zatwierdzony, należy wykazać, że występuje znaczny wzrost kosztów i że koszty te nie mogą być przerzucone na klientów.

(76)

Mimo ograniczeń związanych z kosztami transportu, które zawężają rynek geograficzny cegieł do obszaru o promieniu 250 km, na podstawie informacji przekazanych Komisji można stwierdzić, że wymiana handlowa między państwami członkowskimi ma wpływ na przemysł ceglarski. Niderlandy utrzymują, że wywożone jest 20 % produkowanych rocznie cegieł. Na podstawie dostarczonych danych Komisja była w stanie obliczyć przybliżony poziom intensywności handlu (33), który wynosi 75 %. Na skutek braku spójnych danych poziom intensywności handlu musiał być jednak obliczony w oparciu o dane przepływów handlowych z 2007 r. i dane o obrocie z 2008 r. Te okoliczności mogą sugerować, że przemysł ma trudności w przerzuceniu obciążenia podatkowego wprowadzonego przez Niderlandy. Twierdzeniu, że trudno jest przerzucić wzrost kosztów, przeczy jednak oświadczenie Niderlandów, że jak dotąd podatek był przerzucany, a także fakt, że w okresie, którego dotyczą dane, wywóz niderlandzkiego sektora produkcji cegieł wzrósł ze 189 mln EUR w 2001 r. do 225 mln EUR w 2007 r. Z uwagi na brak dodatkowych informacji i danych dalsza rozstrzygająca analiza jest niemożliwa.

(77)

Ponadto pomimo wyraźnej prośby Komisji, zgodnie z którą należało również podać udział poszczególnych beneficjentów we właściwych rynkach geograficznych, nie przedłożono danych rynkowych z poszczególnych lat na poparcie oświadczenia Niderlandów, że udział niderlandzkich cegieł w rynku spada.

(78)

Mimo prośby Komisji nie zostały również dostarczone następujące informacje potrzebne do oceny możliwości przerzucenia kosztów: wielkość i wartość sprzedaży wyrobów ceramicznych w skali roku dla przeciętnego przedsiębiorstwa na poszczególnych właściwych rynkach z ostatnich 10 lat (przekazano, że segment produkcji cegieł odnotował obrót 370 mln EUR w Niderlandach, ale nie podano informacji na temat wielkości sprzedaży; w oparciu o informacje z wcześniejszego okresu oszacowano również, że w przypadku ceramiki dekoracyjnej roczne obroty wyniosły 7–10 mln EUR); łączna roczna kwota podatku od energii płaconego przez przedsiębiorstwo na właściwym rynku w ciągu 10 lat (Niderlandy dostarczyły dane tylko na temat przeciętnego producenta cegieł z 2009 r.); koszty energii ponoszone przez przedsiębiorstwo na właściwym rynku w ciągu ostatnich 10 lat (Niderlandy dostarczyły dane tylko dla przeciętnego producenta cegieł z 2009 r.); szacunki dotyczące elastyczności cenowej produktów ceramicznych na właściwych rynkach wyrobów i rynkach geograficznych; szacunki dotyczące spadku obrotu lub zysku, lub obu tych wartości, w odniesieniu do przedsiębiorstw działających na tych rynkach; oraz ewolucja udziału poszczególnych niderlandzkich producentów w rynku na właściwych rynkach geograficznych. Komisja zwróciła się również o dane na temat zmieniających się przepływów handlowych w niderlandzkim przemyśle ceramicznym, przywozu do Niderlandów z właściwych rynków geograficznych i wywozu z Niderlandów na te rynki, nie dostarczono jednak żadnych danych wieloletnich w odniesieniu do łącznego przywozu i wywozu przemysłu ceramicznego (ani danych na temat zmian w całkowitym obrocie przemysłu na przestrzeni lat). Nie można tym samym wyciągnąć konkretnego wniosku w stosunku do poziomu intensywności handlu w przemyśle ceramicznym, a w odniesieniu do produkcji ceglarskiej Komisja dysponuje jedynie przybliżoną wartością, o której mowa w motywie 76.

(79)

W przypadku innych segmentów produkcji określonych przez Niderlandy, w szczególności dachówek, rur kanalizacyjnych, produktów sanitarnych, ceramicznych płytek ściennych i podłogowych, materiałów ogniotrwałych oraz porcelany i ceramiki dekoracyjnej, Niderlandy powołują się na informacje dotyczące przeciętnego przedsiębiorstwa w segmencie produkcji cegieł. Ponadto dostarczono bardzo skąpe informacje na temat poszczególnych segmentów produkcji. W piśmie z dnia 16 września 2008 r. Niderlandy podały rozmiar właściwego rynku geograficznego dla każdego segmentu oraz udział w krajowej przywożonej i wywożonej produkcji, w punktach procentowych, określając poszczególne miejsca przeznaczenia wywozu (34). Nie dostarczono jednak szczegółowych informacji w rozbiciu na segmenty, o które zwróciła się Komisja i o których wspomniano w motywie 78.

(80)

W oparciu o dostępne informacje Komisja nie jest w stanie stwierdzić, że wzrost kosztów produkcji niderlandzkich producentów wyrobów ceramicznych nie może zostać przerzucony na klientów bez istotnego ograniczenia sprzedaży. Należy więc przyjąć, że Niderlandy nie wykazały, że kryterium, o którym mowa w pkt 158 lit. c) wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska, zostało spełnione.

(81)

W związku z tym Komisja uważa, że dostarczone informacje nie wykazują, iż proponowana pomoc dla niderlandzkiego przemysłu ceramicznego jest konieczna. Choćby z tego tylko powodu należy stwierdzić, że środek pomocy jest niezgodny z rynkiem wewnętrznym.

(82)

W odniesieniu do kwestii proporcjonalności pkt 159 wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska stanowi, że każdy beneficjent musi spełnić jeden z następujących warunków:

(83)

Niderlandy potwierdziły, że warunek określony w lit. a) nie został spełniony. Niderlandy nie omówiły warunku określonego w lit. c). W odniesieniu zaś do warunku określonego w lit. b), tj. warunku, zgodnie z którym beneficjent powinien płacić co najmniej 20 % podatku krajowego, chyba że można uzasadnić niższą stawkę, Niderlandy utrzymywały, że wszyscy beneficjenci łącznie nie płacą co najmniej 20 % krajowego podatku (od energii) (przychód wynikający np. z podatku od energii elektrycznej, który przedsiębiorstwa nadal płacą). Według Niderlandów rozmiar sektora sprawia, że faktycznie płacony odsetek jest znacznie niższy. Niderlandy powtórzyły w tym kontekście, że zastosowanie zwolnienia z podatku od energii w odniesieniu do gazu ziemnego wykorzystywanego do produkcji wyrobów ceramicznych znosi zakłócenie konkurencji, ponieważ tworzy równe szanse dla wszystkich zakładów produkcji ceramiki na rynku wewnętrznym.

(84)

Litera b) odnosi się do krajowej stawki podatku od energii, a nie do udziału 20 % w ogólnej wartości podatku uiszczanego przez podatników z tytułu poszczególnych produktów energetycznych. Zgłoszony środek dotyczy zwolnienia z pełnej stawki krajowego podatku od gazu ziemnego, co oznacza, że próg procentowy określony w pkt 159 lit. b) wytycznych w sprawie pomocy na ochronę środowiska nie jest przestrzegany. Ponadto Niderlandy nie wykazały, że istnieje jedynie „ograniczone zakłócenie konkurencji”, które mogłoby uzasadniać niższą stawkę: wynika to stąd, że nie dostarczono wymaganych danych rynkowych na temat konkurencyjnej pozycji przemysłu. Nie sposób zatem stwierdzić na podstawie dostarczonych informacji, czy kryterium to zostało spełnione.

(85)

Wobec powyższego Komisja uznaje, że na podstawie dostarczonych informacji nie można stwierdzić, czy proponowana pomoc dla niderlandzkiego przemysłu ceramicznego jest proporcjonalna.

(86)

Komisja uważa, że proponowane zwolnienie podatkowe, które stanowi pomoc operacyjną, nie kwalifikuje się do żadnego z wyłączeń z ogólnego zakazu pomocy państwa określonego w TFUE, a tym samym jest niezgodne z rynkiem wewnętrznym. W konsekwencji środek pomocy nie może być wdrożony,

20.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 186/44

(1)

Dnia 15 lutego 2010 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej spółka CVA przekazała Komisji wniosek na mocy art. 30 ust. 5 dyrektywy 2004/17/WE. W wiadomościach e-mail: z dnia 15 kwietnia 2010 r. Komisja zwróciła się do władz włoskich oraz do spółki CVA o dodatkowe informacje. Władze włoskie udzieliły tych informacji w wiadomościach e-mail: z dnia 10 maja 2010 r. i z dnia 20 maja 2010 r., a spółka CVA, po przedłużeniu pierwotnego terminu, udzieliła ich dnia 7 maja 2010 r.

(2)

Wniosek złożony przez spółkę CVA, przedsiębiorstwo publiczne w rozumieniu dyrektywy 2004/17/WE, dotyczy następujących rodzajów działalności opisanych we wniosku:

(3)

Artykuł 30 dyrektywy 2004/17/WE stanowi, że zamówienia mające na celu umożliwienie prowadzenia jednego z rodzajów działalności, do których ma zastosowanie dyrektywa, nie podlegają dyrektywie, jeżeli w państwie członkowskim, w którym taka działalność jest wykonywana, bezpośrednio podlega ona konkurencji na rynkach, do których dostęp nie jest ograniczony. Oceny, czy działalność bezpośrednio podlega konkurencji dokonuje się na podstawie obiektywnych kryteriów, uwzględniających specyfikę danego sektora. Dostęp uważa się za nieograniczony, jeśli państwo członkowskie wdrożyło i stosuje odpowiednie prawodawstwo wspólnotowe, otwierając dany sektor lub jego część. Stosowne akty prawne wyszczególniono w załączniku XI do dyrektywy 2004/17/WE, w którym w odniesieniu do sektora energii elektrycznej wymienia się dyrektywę 96/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r. dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej (3). Dyrektywę 96/92/WE zastąpiła dyrektywa 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 96/92/WE (4).

(4)

Włochy wdrożyły i stosują nie tylko dyrektywę 96/92/WE, ale także dyrektywę 2003/54/WE, decydując się na prawny i funkcjonalny rozdział sieci przesyłowych i dystrybucyjnych, z wyłączeniem najmniejszych przedsiębiorstw, zwolnionych z wymogów w zakresie rozdziału funkcjonalnego. W rezultacie, i zgodnie z art. 30 ust. 3 akapit pierwszy, dostęp do rynku na całym terytorium Republiki Włoskiej należy uznać za nieograniczony.

(5)

Oceny, czy działalność bezpośrednio podlega konkurencji, należy dokonać na podstawie różnych czynników, z których żaden nie jest sam w sobie decydujący. W odniesieniu do rynków, których dotyczy niniejsza decyzja, jednym z kryteriów, które należy uwzględnić, jest udział w rynku najważniejszych podmiotów działających na danym rynku. Innym kryterium jest stopień koncentracji na tych rynkach. Biorąc pod uwagę charakterystykę odnośnych rynków, należy uwzględnić również dodatkowe kryteria, takie jak funkcjonowanie rynkowego mechanizmu bilansującego, konkurencja cenowa oraz odsetek odbiorców zmieniających dostawcę.

(6)

Niniejsza decyzja nie stanowi uszczerbku dla stosowania zasad konkurencji.

(7)

Na podstawie precedensów rozpatrywanych przez Komisję (5) w sektorze energii elektrycznej można wyróżnić następujące odnośne rynki produktowe: (i) wytwarzania oraz dostaw hurtowych; (ii) przesyłu; (iii) dystrybucji oraz (iv) dostaw detalicznych. W rezultacie wniosek spółki CVA należy rozpatrzyć oddzielnie w odniesieniu do produkcji i dostaw hurtowych z jednej strony oraz w odniesieniu do sprzedaży detalicznej z drugiej strony.

(8)

Jak wspomniano w motywie 2 powyżej, wniosek złożony przez spółkę CVA dotyczy produkcji i sprzedaży hurtowej energii elektrycznej na całym terytorium Republiki Włoskiej lub, alternatywnie, w Makrostrefie Północ.

(9)

Jak wynika z dostępnych informacji (6), należy uznać, że ze względu na ograniczenia połączeń między poszczególnymi strefami o niemal doskonale skorelowanych cenach, całość terytorium włoskiego obejmuje, pod względem produkcji i dostaw hurtowych energii elektrycznej, cztery rynki geograficzne: Makrostrefę Północ, Makrostrefę Centrum-Południe (7), Makrostrefę Sycylia (8) i Sardynię. Władze włoskie potwierdziły, że utworzona Makrostrefa Północ zachowuje znaczenie jako odnośny rynek, dodały jednak, że wprowadzane są zmiany, w związku z którymi rozgraniczenie między pozostałymi makrostrefami nie jest chwilowo jasne i wymaga przeprowadzenia dokładnych analiz, przez co definitywna ocena stanu konkurencji na tych rynkach geograficznych jest obecnie niemożliwa. W świetle powyższego oraz biorąc pod uwagę, że wszystkie elektrownie należące do spółki CVA również mieszczą się w Makrostrefie Północ, niniejsza decyzja, do celów oceny warunków określonych w art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE, ogranicza się do rozpatrzenia sytuacji konkurencyjnej na terytorium Makrostrefy Północ w odniesieniu do produkcji i dostaw hurtowych energii elektrycznej. Chociaż Makrostrefa Północ sama w sobie stanowi odnośny rynek, nie można jej jednak traktować jako zupełnie odizolowanej od otaczających ją krajów i innych regionów.

(10)

Zgodnie ze stałą praktyką (9) w zakresie decyzji Komisji na mocy art. 30, Komisja uznała, że w odniesieniu do wytwarzania energii elektrycznej „jednym ze wskaźników poziomu konkurencji na rynkach krajowych jest łączny udział w rynku trzech największych producentów”. Według władz włoskich w 2009 r. udział w rynku trzech największych producentów w Makrostrefie Północ określono na poziomie 49,7 %. Ten stopień koncentracji, uwzględniający całkowity udział w rynku trzech największych producentów, jest niższy od poziomu (52,2 %), o którym mowa w decyzji 2008/585/WE w odniesieniu do Austrii i od poziomu (58 % produkcji brutto), o którym mowa w decyzji 2008/741/WE w odniesieniu do Polski, a także znacznie niższy od odnośnych poziomów, o których mowa w decyzjach 2006/422/WE i 2007/706/WE dotyczących, odpowiednio, Finlandii (73,6 %) i Szwecji (86,7 %). Należy jednak zaznaczyć, że jest wyższy od odpowiadającego mu poziomu (39 %), o którym mowa w decyzjach 2006/211/WE i 2007/141/WE w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa. Niemniej jednak wspomniany poziom uważa się za wystarczająco niski, a zatem można uznać, że świadczy on o pewnym stopniu bezpośredniego podlegania konkurencji w zakresie produkcji i dostaw hurtowych energii elektrycznej w Makrostrefie Północ.

(11)

Ponadto Włochy na znaczną skalę importują energię elektryczną, w 2008 r. pozyskały jej z zagranicy ponad 42 997 GWh. Włochy są importerem netto i importowana energia elektryczna pokrywa ok. 13,43 % ich całkowitego zapotrzebowania. (10) Jak potwierdzają władze włoskie (11), import ma korzystny wpływ na konkurencję, zwłaszcza w Makrostrefie Północ. Wprawdzie ten wpływ jest uwarunkowany technicznymi ograniczeniami połączeń międzysystemowych z innymi krajami, oczekuje się jednak, że dzięki wprowadzeniu nowych przepisów (12) sytuacja ulegnie dalszej poprawie. W związku z tym zachowanie cenowe czołowych producentów w Makrostrefie Północ podlega pewnym ograniczeniom związanym z importem energii elektrycznej spoza terytorium Włoch. Te okoliczności należy uznać za świadczące o pewnym stopniu bezpośredniego podlegania konkurencji ze strony innych państw członkowskich UE w zakresie produkcji i dostaw hurtowych energii elektrycznej w Makrostrefie Północ.

(12)

Z komunikatu Komisji z dnia 11 marca 2010 r.„Sprawozdanie z postępów w tworzeniu wewnętrznego rynku gazu i energii elektrycznej” (13) wynika, że w 14 państwach członkowskich trzej najwięksi producenci nadal kontrolują ponad 75 % mocy wytwórczych. Niemniej jednak w sprawozdaniu włoski rynek energii elektrycznej kwalifikuje się do kategorii „wykazujących umiarkowaną koncentrację” (14), w związku z czym wskaźnik Herfindahla-Hirchmana (HHI) ma niższe wartości w porównaniu z innymi kategoriami. Biorąc pod uwagę, że w Makrostrefie Północ presja konkurencyjna jest odczuwana nawet mocniej niż w pozostałych strefach, stopień koncentracji można uznać za świadczący o bezpośrednim podleganiu konkurencji w zakresie produkcji i sprzedaży hurtowej energii elektrycznej w tej makrostrefie.

(13)

Ponadto jako dodatkowy wskaźnik należy także uwzględnić funkcjonowanie mechanizmów bilansujących, mimo że ich udział w ogólnej produkcji i/lub zużyciu energii elektrycznej w państwie członkowskim jest niewielki. Zgodnie z dostępnymi informacjami mechanizm bilansujący, w szczególności ustalanie cen na zasadach rynkowych oraz dobrze rozwinięty rynek intra-day, funkcjonuje w sposób niestwarzający przeszkód dla tego, aby wytwarzanie energii elektrycznej bezpośrednio podlegało konkurencji.

(14)

W odniesieniu do dostaw detalicznych, odnośny rynek produktowy można podzielić dodatkowo na: (A) rynek dostaw detalicznych do odbiorców przemysłowych podłączonych do sieci średniego, wysokiego i bardzo wysokiego napięcia oraz (B) rynek dostaw detalicznych do mniejszych odbiorców przemysłowych, komercyjnych i gospodarstw domowych podłączonych do sieci niskiego napięcia. W dalszej części niniejszego dokumentu wspomniane rynki zostaną przeanalizowane osobno.

(15)

Jak potwierdzają władze włoskie, rynek dostaw detalicznych energii elektrycznej do odbiorców końcowych podłączonych do sieci średniego, wysokiego i bardzo wysokiego napięcia ma zasięg krajowy.

(16)

Zgodnie z dostępnymi informacjami (15) łączny udział w rynku trzech największych sprzedawców detalicznych energii elektrycznej odbiorcom końcowym podłączonym do sieci średniego, wysokiego i bardzo wysokiego napięcia wynosi 43,89 %, co jest poziomem wystarczająco niskim (16) i należy uznać, że świadczy o bezpośrednim podleganiu konkurencji.

(17)

Ze względu na właściwości odnośnego produktu (energia elektryczna) oraz małą dostępność lub całkowity brak odpowiednich produktów bądź usług zastępczych, w ocenie konkurencyjności rynków energii elektrycznej większego znaczenia nabiera konkurencja cenowa i kształtowanie cen. Wskaźnikiem istnienia konkurencji cenowej może być zatem liczba odbiorców zmieniających dostawcę, będąca w związku z tym „naturalnym wskaźnikiem skuteczności funkcjonowania konkurencji. Jeśli niewielu klientów decyduje się na zmianę, prawdopodobnie istnieje problem w funkcjonowaniu rynku, nawet jeśli weźmie się pod uwagę korzyści płynące z możliwości renegocjacji umów z dotychczasowym, dobrze znanym dostawcą” (17).

(18)

Zgodnie z najnowszymi dostępnymi informacjami (18) we Włoszech odsetek odbiorców zmieniających dostawcę przed właściwym terminem w 2008 r. wyniósł 32,50 % w przypadku dużych odbiorców przemysłowych oraz 32,80 % w przypadku odbiorców przemysłowych średniej wielkości. Jest to co prawda odsetek niższy niż np. w Austrii, gdzie w przypadku dużych i bardzo dużych odbiorców przemysłowych wyniósł on 41,5 % (19), jednak wartość osiągnięta we Włoszech nadal jest istotna, gdyż dotyczy niemal jednej trzeciej dużych i średnich odbiorców przemysłowych. Ponadto rynek sprzedaży detalicznej odbiorcom końcowym podłączonym do sieci średniego, wysokiego i bardzo wysokiego napięcia nie podlega regulacji cenowej. Sytuacja we Włoszech pod względem zmiany dostawców oraz regulacji cen dla odbiorcy końcowego jest zatem zadowalająca i można uznać, że świadczy o bezpośrednim podleganiu konkurencji.

(19)

Co do odnośnego rynku geograficznego dostaw detalicznych, tradycyjnie uważa się, że ma on zasięg krajowy. W swoim wniosku spółka CVA traktuje rynek krajowy jako odnośny rynek dostaw detalicznych energii elektrycznej.

(20)

Przy założeniu, że rynek geograficzny ma zasięg krajowy oraz na podstawie obecnie dostępnych informacji (20) wydaje się, że poziom koncentracji rynku dostaw detalicznych energii elektrycznej we Włoszech jest bardzo wysoki. Łączny udział w rynku trzech największych podmiotów zajmujących się sprzedażą detaliczną odbiorcom podłączonym do sieci niskiego napięcia wynosi 79,44 %, z czego największe przedsiębiorstwo samo posiada udział o wielkości 71,11 %. W tym kontekście należy również przytoczyć ustalone orzecznictwo (21), w myśl którego „bardzo duże udziały w rynku są, z zastrzeżeniem wyjątkowych okoliczności, same w sobie dowodem istnienia pozycji dominującej. Taka sytuacja ma miejsce, w przypadku gdy udział w rynku wynosi 50 %”.

(21)

Ponadto rynek detaliczny we Włoszech dzieli się dodatkowo na trzy podkategorie, z których dwie pierwsze podlegają regulacji cenowej:

(22)

Do celów niniejszej decyzji wspomnianych rynków nie należy jednak traktować jako niezależnych odnośnych rynków, gdyż odbiorcy mogą przenosić się z jednej podkategorii do drugiej, a ceny we wszystkich trzech podkategoriach są rynkowe (22). Niemniej jednak, według sprawozdania rocznego AEEG z 2009 r., tzw. „rynek zmonopolizowany” obejmujący „usługę o podwyższonej ochronie” i „zabezpieczoną usługę” stanowi ok. 36 % całego rynku sprzedaży detalicznej. Ponadto, zgodnie z tym samym sprawozdaniem, usługa o podwyższonej ochronie odznacza się bardzo silną obecnością (84,3 %) jednego konkretnego dostawcy, czynnego także na wolnym rynku. Według władz włoskich odbiorcy postrzegają koszty zmiany dostawcy jako duże, a związane ze zmianą korzyści jako małe. To, w połączeniu z niskimi cenami w ramach usługi o podwyższonej ochronie, bardzo utrudnia nowym operatorom pozyskanie wystarczającej bazy odbiorców w tej podkategorii. Zasadniczo skutkuje to uprzywilejowaną pozycją operatorów świadczących usługę o podwyższonej ochronie czynnych również na wolnym rynku, gdyż odbiorcy rezygnujący z usługi o podwyższonej ochronie na rzecz usług wolnorynkowych lub odwrotnie często dokonują takiej zmiany, nie zmieniając przy tym dostawcy.

(23)

Jednakże na podstawie informacji otrzymanych od odpowiednich władz włoskich (23) można stwierdzić do celów niniejszej decyzji, że rynek geograficzny sprzedaży detalicznej energii elektrycznej we Włoszech nie ma zasięgu krajowego, jak przyjmuje się tradycyjnie i jak zakłada wnioskodawca, lecz zasięg lokalny, obejmujący terytorium zwykle niewykraczające poza obszar gminy.

(24)

Przy braku informacji o poziomie konkurencji na każdym ze zdefiniowanych w ten sposób rynków lokalnych dostaw detalicznych energii elektrycznej do odbiorców końcowych podłączonych do sieci niskiego napięcia oraz biorąc pod uwagę wspomniane powyżej wątpliwości dotyczące poziomu konkurencji na rynku sprzedaży detalicznej odbiorcom podłączonym do sieci niskiego napięcia, analizowanego całościowo na poziomie krajowym, zgodnie z motywami 19–22, nie można stwierdzić, że spełniono warunki udzielenia zwolnienia na podstawie z art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE w odniesieniu do rynku dostaw detalicznych energii elektrycznej do odbiorców końcowych podłączonych do sieci niskiego napięcia we Włoszech.

(25)

W związku z tym dyrektywa 2004/17/WE nadal ma zastosowanie w odniesieniu do udzielania przez podmioty zamawiające zamówień mających na celu umożliwienie dostaw detalicznych energii elektrycznej do odbiorców końcowych podłączonych do sieci niskiego napięcia, prowadzonych we Włoszech oraz w odniesieniu do organizacji przez podmioty zamawiające konkursów na prowadzenie takiej działalności we Włoszech.

(26)

Pod względem produkcji i sprzedaży hurtowej energii elektrycznej w Makrostrefie Północ, sytuację można podsumować w następujący sposób: łączny udział w rynku trzech największych producentów jest umiarkowanie mały, a import znacznej ilości energii elektrycznej ma korzystny wpływ na konkurencję w tej makrostrefie. Zgodnie z motywem 13, funkcjonowanie mechanizmu bilansującego nie stanowi przeszkody dla tego, aby rynek produkcji energii bezpośrednio podlegał konkurencji. W rezultacie można uznać, że w przypadku Makrostrefy Północ wszystkie powyższe okoliczności świadczą o bezpośrednim podleganiu konkurencji.

(27)

W świetle okoliczności rozpatrywanych w motywach 8–13 należy uznać warunek bezpośredniego podlegania konkurencji ustanowiony w art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE za spełniony w zakresie produkcji i dostaw hurtowych energii elektrycznej w Makrostrefie Północ.

(28)

Ponadto jako że za spełniony uważa się warunek nieograniczonego dostępu do rynku, dyrektywa 2004/17/WE nie powinna mieć zastosowania w odniesieniu do udzielania przez podmioty zamawiające zamówień mających na celu umożliwienie produkcji energii elektrycznej i jej dostaw hurtowych w Makrostrefie Północ ani w odniesieniu do organizacji przez podmioty zamawiające konkursów na prowadzenie takiej działalności w danym obszarze geograficznym.

(29)

W odniesieniu do sprzedaży detalicznej energii elektrycznej odbiorcom końcowym podłączonym do sieci średniego, wysokiego i bardzo wysokiego napięcia sytuację we Włoszech można podsumować w następujący sposób: łączny udział w rynku trzech największych przedsiębiorstw sprzedaży detalicznej jest mały, odsetek odbiorców zmieniających dostawcę przed punktem wycofania jest zadowalający, a ceny dla odbiorców końcowych nie są regulowane. Powyższe wnioski są również zgodne z opinią odpowiednich władz włoskich, według których omawiany rynek podlega konkurencji od szeregu lat i wynikający z tego poziom konkurencji jest zadowalający.

(30)

W świetle okoliczności rozpatrywanych w motywach 15–18 należy uznać warunek bezpośredniego podlegania konkurencji ustanowiony w art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE za spełniony w zakresie dostaw detalicznych energii elektrycznej do odbiorców końcowych podłączonych do sieci średniego, wysokiego i bardzo wysokiego napięcia na całym terytorium Republiki Włoskiej.

(31)

Ponadto jako że za spełniony uważa się warunek nieograniczonego dostępu do rynku, dyrektywa 2004/17/WE nie powinna mieć zastosowania w odniesieniu do udzielania przez podmioty zamawiające zamówień mających na celu umożliwienie dostaw detalicznych energii elektrycznej do odbiorców końcowych podłączonych do sieci średniego, wysokiego i bardzo wysokiego napięcia we Włoszech ani w odniesieniu do organizacji przez podmioty zamawiające konkursów na prowadzenie takiej działalności w danym obszarze geograficznym.

(32)

W świetle okoliczności rozpatrywanych w motywach 19–25 i biorąc pod uwagę wątpliwości dotyczące istnienia wystarczającej konkurencji na poziomie krajowym w zakresie dostaw detalicznych do odbiorców końcowych podłączonych do sieci niskiego napięcia, a ponadto przy braku szczegółowych informacji o każdym z odnośnych rynków lokalnych zdefiniowanych przez władze włoskie, nie można stwierdzić, że spełniono warunki udzielenia zwolnienia na podstawie art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE w odniesieniu do dostaw detalicznych energii elektrycznej do odbiorców końcowych podłączonych do sieci niskiego napięcia we Włoszech. W związku z tym dyrektywa 2004/17/WE nadal ma zastosowanie w odniesieniu do udzielania przez podmioty zamawiające zamówień mających na celu umożliwienie dostaw detalicznych energii elektrycznej do odbiorców końcowych podłączonych do sieci niskiego napięcia, prowadzonych we Włoszech oraz w odniesieniu do organizacji przez przedmioty zamawiające konkursów na prowadzenie takiej działalności we Włoszech. Ponieważ nadal będą mieć zastosowanie obowiązki statystyczne określone w art. 67, konieczne może być zapewnienie, aby zainteresowane podmioty zamawiające podjęły odpowiednie środki, takie jak rozdzielność funkcji kierowniczych i/lub księgowych, umożliwiająca im prawidłową sprawozdawczość w zakresie zamówień udzielanych w celu umożliwienia prowadzenia odnośnych rodzajów działalności, w stosunku do których na mocy niniejszej decyzji nie udzielono zwolnienia.

(33)

Przypomina się również, że zamówienia obejmujące kilka rodzajów działalności traktuje się zgodnie z art. 9 dyrektywy 2004/17/WE. W niniejszym kontekście oznacza to, że kiedy podmiot zamawiający udziela „mieszanego” zamówienia, to znaczy zamówienia mającego na celu wspieranie rodzajów działalności zarówno wyłączonych z zakresu stosowania dyrektywy 2004/17/WE, jak i niewyłączonych, należy brać pod uwagę rodzaje działalności, których zamówienie dotyczy zasadniczo. W przypadku takich mieszanych zamówień mających na celu zasadniczo wsparcie sprzedaży detalicznej energii elektrycznej odbiorcom końcowym podłączonym do sieci niskiego napięcia zastosowanie mają przepisy dyrektywy 2004/17/WE. Jeśli obiektywnie niemożliwe jest ustalenie, którego rodzaju działalności zamówienie dotyczy zasadniczo, zamówienia udziela się zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 9 ust. 2 i 3.

(34)

Niniejsza decyzja odnosi się do stanu prawnego i faktycznego z okresu od lutego do maja 2010 r., ustalonego na podstawie informacji przedłożonych przez Republikę Włoską i przez spółkę CVA, komunikatów z 2005 r. i z 2010 r. oraz ich załączników technicznych, dokumentu służb Komisji z 2007 r., raportu końcowego i sprawozdania rocznego AEEG z 2009 r. Decyzja może ulec zmianie, jeśli nastąpią istotne zmiany sytuacji prawnej lub faktycznej, skutkujące naruszeniem warunków stosowania art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE w odniesieniu do dostaw hurtowych energii elektrycznej w Makrostrefie Północ oraz dostaw detalicznych do odbiorców końcowych podłączonych do sieci średniego, wysokiego i bardzo wysokiego napięcia,

a)

produkcja i dostawy hurtowe energii elektrycznej w Makrostrefie Północ;

b)

dostawy detaliczne energii elektrycznej do odbiorców końcowych podłączonych do sieci średniego, wysokiego i bardzo wysokiego napięcia na całym terytorium Republiki Włoskiej.