25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/3

(1)

Artykuł 31 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje, że różnica pomiędzy cenami produktów w handlu światowym, wymienionych w art. 1 lit. a), b), c), d), e) oraz g) tego rozporządzenia i cenami we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1520/2000 z dnia 13 lipca 2000 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych w formie towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria dla ustalania wysokości sum takich refundacji (2), określa produkty, dla których powinna być ustalona stawka refundacji odnośnie do produktów wywożonych w formie towarów wyszczególnionych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1255/1999.

(3)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, stawka refundacji na 100 kg każdego z rozpatrywanych produktów podstawowych powinna być ustalana każdego miesiąca.

(4)

Jednak w przypadku pewnych przetworów mlecznych wywożonych w formie towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu, istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia zobowiązań podjętych w związku z tymi refundacjami, jeżeli z wyprzedzeniem zostaną ustalone wysokie stawki refundacji. Aby uniknąć takiej sytuacji, należy zastosować środki zapobiegawcze, ale nie uniemożliwiające zawieranie długoterminowych umów. Ustalenie szczegółowych stawek refundacji dla ustalonych z wyprzedzeniem refundacji odnośnie do tych produktów powinno pozwolić na osiągnięcie tych dwóch celów.

(5)

Artykuł 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1520/2000 przewiduje, że przy ustalaniu stawki refundacji należy uwzględnić, w stosownych przypadkach, refundacje produkcyjne, pomoc finansową lub inne środki o skutku równoważnym, stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich zgodnie z rozporządzeniem w sprawie wspólnej organizacji rynku rozpatrywanych produktów w odniesieniu do produktów podstawowych wyszczególnionych w załączniku A do tego rozporządzenia lub produktów przyrównywanych.

(6)

Artykuł 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje wypłatę pomocy w odniesieniu do mleka odtłuszczonego przetworzonego na kazeinę wyprodukowanego na terenie Wspólnoty, pod warunkiem że wymienione mleko i wyprodukowana z niego kazeina spełnia odpowiednie standardy.

(7)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2571/97 z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie sprzedaży masła po obniżonych cenach oraz przyznawania pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, przeznaczonych do wykorzystania w produkcji ciast, lodów i innych środków spożywczych (3) stanowi, że masło i śmietana po obniżonych cenach powinny zostać udostępnione dla przemysłu produkującego niektóre towary.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/6

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 312/2003 wprowadza dla Wspólnoty przepisy celne określone w układzie ustanawiającym stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Republiką Chile z drugiej strony (2).

(2)

Na mocy decyzji Rady 2005/106/WE (3) Rada przyjęła Protokół w sprawie zawarcia Układu o Stowarzyszeniu pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Republiką Chile z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Malty, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej (zwany dalej „Protokołem”). Protokół zawiera nowe koncesje celne Wspólnoty, których część ograniczona jest kontyngentami taryfowymi. Stosowanie tych kontyngentów taryfowych wymaga zmiany Rozporządzenia (WE) nr 312/2003.

(3)

Wielkość kontyngentów taryfowych na czosnek (zamówienie nr 09.1925), winogrona deserowe (zamówienie nr 09.1929) i owoce kiwi (zamówienie nr 09.1939) powinna być rocznie podnoszona o pięć procent pierwotnej ilości.

(4)

W roku 2004 wielkość nowych kontyngentów taryfowych Wspólnoty powinna być ograniczona w stosunku do okresu, w którym będą otwarte nowe kontyngenty taryfowe.

(5)

Ponieważ Protokół stanowi, że nowe koncesje celne Wspólnoty mają być stosowane od 1 maja 2004 r., niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od tego samego dnia i wejść w życie w najwcześniejszym możliwym terminie.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/9

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 138/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady określa metodologię rachunków gospodarczych dla rolnictwa we Wspólnocie (zwaną dalej „metodologią EAA”). W pkt 3.056 oraz 3.064 Załącznika zamieszczono przykłady, odpowiednio, dotacji do produktów oraz innych dotacji związanych z produkcją, wraz z odniesieniem do konkretnych linii budżetowych. Niektóre z tych odniesień przestały być aktualne, w związku z czym konieczna jest aktualizacja obu punktów.

(2)

Zadanie dotyczące aktualizacji metodologii EAA powierzono Komisji.

(3)

W związku z powyższym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 138/2004.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Statystyki Rolnictwa utworzonego na mocy decyzji Rady 72/279/EWG (2),

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/11

(1)

Artykuł 39 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje, że w trakcie lat gospodarczych 2001/2002 do 2005/2006 i w celu zapewnienia odpowiednich dostaw do wspólnotowych zakładów rafinacyjnych pobiera się zredukowaną stawkę należności celnych od przywozu surowego cukru trzcinowego pochodzącego z państw, z którymi Wspólnota zawarła preferencyjne umowy na dostawy. W chwili obecnej takie umowy zostały zawarte na mocy decyzji Rady 2001/870/WE (2) z Państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (kraje AKP), wymienionymi w protokole nr 3 w sprawie cukru z krajów AKP znajdującym się w załączniku V do Umowy o Partnerstwie AKP-WE (3) i z Republiką Indii.

(2)

Umowy w postaci wymiany listów zawarte na mocy decyzji 2001/870/WE przewidują, że zainteresowane zakłady rafinacyjne muszą zapłacić minimalną cenę zakupu równą cenie gwarantowanej cukru surowego, pomniejszonej o pomoc dostosowawczą ustaloną dla rozpatrywanego roku gospodarczego. Należy więc ustalić tę minimalną cenę, biorąc pod uwagę informacje mające zastosowanie do roku gospodarczego 2004/2005.

(3)

Ilości specjalnego cukru preferencyjnego przeznaczonego do przywozu są określone zgodnie z art. 39 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 na podstawie wspólnotowej prognozy rocznego bilansu dostaw.

(4)

Bilans wykazał konieczność przywozu cukru surowego i otwarcia na tym etapie w odniesieniu do roku gospodarczego 2004/2005 kontyngentów taryfowych ze zredukowaną stawką celną przewidzianą w wyżej wymienionych umowach, pozwalających pokryć potrzeby wspólnotowych zakładów rafinacyjnych w trakcie części tego roku. Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1213/2004 (4) otwarto kontyngenty na okres od dnia 1 lipca 2004 r. do dnia 28 lutego 2005 r.

(5)

Należy otworzyć kontyngent dla drugiej części roku gospodarczego 2004/2005, biorąc pod uwagę dostępne prognozy dotyczące produkcji surowego cukru trzcinowego dla tego roku gospodarczego,

(6)

Należy wskazać, iż rozporządzenie Komisji (WE) nr 1159/2003 z dnia 30 czerwca 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady przywozu cukru trzcinowego w latach gospodarczych 2003/2004, 2004/2005 2005/2006 zgodnie z niektórymi kontyngentami taryfowymi i umowami preferencyjnymi oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1464/95 i (WE) nr 779/96 (5) powinno mieć zastosowanie do nowego kontyngentu.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodnie z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/13

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 581/2004 z dnia 26 marca 2004 r. w sprawie stałego zaproszenia do składania ofert przetargowych odnośnie do refundacji wywozowych do niektórych rodzajów masła (2) przewiduje otwarcie stałego przetargu.

(2)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 580/2004 z dnia 26 marca 2004 r. ustanawiającym procedurę przetargową dotyczącą refundacji wywozowych do niektórych przetworów mlecznych (3) oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na ten przetarg, stosowne jest ustalenie maksymalnego poziomu refundacji wywozowej w okresie przetargowym kończącym się dnia 22 lutego 2005 r.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/15

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 582/2004 z dnia 26 marca 2004 r. w sprawie stałego zaproszenia do składania ofert przetargowych odnośnie do refundacji wywozowych dla mleka odtłuszczonego w proszku (2) przewiduje otwarcie stałego przetargu.

(2)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 580/2004 z dnia 26 marca 2004 r. ustanawiającego procedurę przetargową dotyczącą refundacji wywozowych do niektórych przetworόw mlecznych (3) oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na ten przetarg stosowne jest nieprzyznanie żadnych refundacji w okresie przetargowym kończącym się dnia 22 lutego 2005 r.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/16

(1)

Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 stanowią, że różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów wymienionych w art. 1 każdego z tych rozporządzeń a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta za pomocą refundacji wywozowej.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1520/2000 z dnia 13 lipca 2000 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria ustalania wysokości takich refundacji (3), określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji mającą zastosowanie w przypadku, jeśli produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 lub w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 odpowiednio.

(3)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, stawkę refundacji na 100 kg każdego z omawianych produktów podstawowych ustala się co miesiąc.

(4)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do ewentualnych refundacji wywozowych do produktów rolnych, należących do towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach niezbędne jest zatem zastosowanie środków ostrożności, nie zapobiegając jednak zawieraniu umów długoterminowych. Ustalenie określonej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(5)

Uwzględniając porozumienie pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wywozów produktów z ciasta makaronowego ze Wspólnoty do Stanów Zjednoczonych, przyjęte decyzją Rady 87/482/EWG (4), niezbędnym jest zróżnicowanie refundacji do produktów objętych kodami CN 1902 11 00 i 1902 19 ze względu na ich miejsce przeznaczenia.

(6)

Zgodnie z art. 4 ust. 3 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, należy ustalić obniżoną stawkę refundacji wywozowej, uwzględniając wysokość mającej zastosowanie refundacji produkcyjnej, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1722/93 (5), dla omawianego produktu podstawowego, stosowaną w zakładanym okresie wytworzenia towarów.

(7)

Napoje alkoholowe uważane są za mniej wrażliwe na cenę zbóż stosowanych do produkcji tych napojów. Niemniej jednak Protokół 19 Aktu Przystąpienia Zjednoczonego Królestwa, Irlandii i Danii stanowi, że należy uchwalić środki niezbędne w celu ułatwienia stosowania zbóż wspólnotowych do produkcji napojów alkoholowych pozyskiwanych ze zbóż. Koniecznym jest zatem dostosowanie stawki refundacji stosowanej odpowiednio do zbóż wywożonych jako napoje alkoholowe.

(8)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/20

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1784/2003 i art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 tych rozporządzeń, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Na mocy art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95 refundacje powinny być ustalane z uwzględnieniem, z jednej strony – istniejącej sytuacji i przyszłych tendencji pod względem cen i dostępności zbóż, ryżu i ryżu łamanego na rynku Wspólnoty, a z drugiej – cen zbóż, ryżu, ryżu łamanego i produktów sektora zbożowego na rynku światowym. Na mocy tych samych artykułów należy także zapewnić na rynku zbożowym i ryżowym równowagę i naturalny rozwój cen i handlu, a ponadto uwzględniać ekonomiczne aspekty przewidywanych wywozów oraz potrzebę unikania zakłóceń na rynku Wspólnoty.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1518/95 (3) w sprawie systemu przywozu i wywozu produktów przetworzonych na bazie zbóż i ryżu, określiło w art. 4 szczególne kryteria, jakie należy uwzględnić przy wyliczaniu refundacji dla tych produktów.

(4)

Należy różnicować refundacje dla niektórych produktów przetworzonych w zależności od zawartości w tych produktach popiołów, surowego błonnika, łusek, białka, tłuszczu lub skrobi, ponieważ zawartość ta jest szczególnie znaczącym wskaźnikiem ilości produktu podstawowego rzeczywiście obecnego w produkcie przetworzonym.

(5)

Jeśli chodzi o maniok i inne korzenie oraz bulwy roślin tropikalnych, jak również wytworzone z nich mąki, ekonomiczny aspekt ich wywozu, jaki można przewidywać, biorąc przede wszystkim pod uwagę charakter i pochodzenie tych produktów, nie uzasadnia aktualnie potrzeby ustalania refundacji wywozowej. W odniesieniu do niektórych produktów przetworzonych na bazie zbóż, niewielkie znaczenie udziału Wspólnoty w handlu światowym nie wymaga aktualnie ustalania refundacji wywozowej.

(6)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymagania niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania refundacji w odniesieniu do niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(7)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(8)

Niektóre produkty przetworzone na bazie kukurydzy mogą być poddane obróbce termicznej, która stwarza ryzyko przyznania refundacji nieodpowiadającej jakości produktu. Należy uściślić, że produkty te, zawierające wstępnie żelatynizowaną skrobię, nie mogą korzystać z refundacji wywozowej.

(9)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/23

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, na rynku światowym a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta refundacją wywozową.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1517/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 w odniesieniu do ustaleń dotyczących wywozu i przywozu mieszanek paszowych pochodzenia zbożowego oraz zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 1162/95 ustanawiające specjalne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i wywóz w sektorze zbóż i ryżu (2) określiło w art. 2 szczególne kryteria, jakie należy uwzględnić przy wyliczaniu refundacji do tych produktów.

(3)

Przy wyliczaniu należy także uwzględnić zawartość produktów zbożowych. Dla uproszczenia, refundacja powinna być wypłacana do dwóch kategorii „produktów zbożowych”, a więc po pierwsze – kukurydzy, zboża najpowszechniej używanego do produkcji mieszanek paszowych wywożonych, i produktów na bazie kukurydzy, a po drugie – „innych zbóż”, które są produktami zbożowymi kwalifikującymi się do przyznania refundacji, z wyłączeniem kukurydzy i produktów na bazie kukurydzy. Refundacja powinna być przyznana ze względu na ilość produktu zbożowego zawartego w mieszance paszowej.

(4)

Ponadto kwota refundacji powinna także uwzględniać możliwości i warunki sprzedaży tych produktów na rynku światowym, potrzebę uniknięcia zakłóceń na rynku wspólnotowym i ekonomiczny aspekt wywozu.

(5)

Obecna sytuacja na rynku zbóż, a w szczególności perspektywy zaopatrzenia, uzasadniają zniesienie wszelkich refundacji dotyczących wywozu.

(6)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/25

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1722/93 z dnia 30 czerwca 1993 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzeń Rady (EWG) nr 1766/82 i (EWG) nr 1418/76 dotyczące refundacji produkcyjnych w sektorach zbóż i ryżu, odpowiednio (2), określiło warunki przyznawania refundacji produkcyjnych. Podstawa wyliczenia została określona w art. 3 tego rozporządzenia. Tak wyliczona refundacja, zróżnicowana, w razie potrzeby, dla skrobi ziemniaczanej, powinna być ustalana raz w miesiącu i może być zmieniana, jeśli ceny kukurydzy i/lub pszenicy ulegną znaczącej zmianie.

(2)

W celu określenia dokładnej kwoty do wypłaty przy wyliczaniu ustalanych przez niniejsze rozporządzenie refundacji produkcyjnych należy użyć współczynników podanych w załączniku II do rozporządzenia (EWG) nr 1722/93.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

a)

0,00 EUR/t dla skrobi kukurydzianej, pszennej i jęczmiennej;

b)

8,75 EUR/t dla skrobi ziemniaczanej.

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/26

(1)

Zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 wymienionego rozporządzenia, a cenami we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Zgodnie z postanowieniami art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, podczas ustalania refundacji należy uwzględnić istniejącą sytuację i przyszłe tendencje odnośnie do dostępności ryżu i ryżu łamanego i ich cen na rynku Wspólnoty oraz cen ryżu i ryżu łamanego na rynku światowym. Zgodnie z tym samym artykułem, należy również zapewnić równowagę na rynku ryżu i naturalny rozwój cen i handlu, a ponadto wziąć pod uwagę gospodarczy aspekt proponowanego wywozu i znaczenie unikania zakłóceń na rynku Wspólnoty oraz ograniczenia wynikające z porozumień zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(3)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1361/76 (2) ustaliło maksymalną ilość ryżu łamanego, którą może zawierać ryż, dla którego ustala się refundację wywozową, i określiło redukcję wyrażoną w procentach, którą należy zastosować w odniesieniu do refundacji, kiedy zawartość ryżu łamanego w wywożonym ryżu przekracza tę maksymalną ilość.

(4)

Ofert złożonych na przetarg dotyczący refundacji wywozowej do ryżu A okrągłoziarnistego, średnioziarnistego i długoziarnistego nie przyjęto. W konsekwencji chwilowo nie jest uzasadnione ustalenie refundacji według prawa ogólnego dla ryżu.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 1785/2003 w art. 14 ust. 5 określa specyficzne kryteria, które należy uwzględnić przy wyliczaniu refundacji wywozowych do ryżu i ryżu łamanego.

(6)

Sytuacja na rynku światowym lub specyficzne wymagania pewnych rynków mogą uczynić koniecznym zróżnicowanie refundacji do niektórych produktów w zależności od miejsca przeznaczenia.

(7)

Aby uwzględnić istniejący popyt na długoziarnisty ryż pakowany na niektórych rynkach, należy przewidzieć ustalenie szczególnej refundacji dla tego produktu.

(8)

Refundację należy ustalać przynajmniej raz w miesiącu. Można ją zmieniać w tym przedziale czasowym.

(9)

Zastosowanie zasad określonych powyżej do aktualnej sytuacji na rynku ryżu i w szczególności do notowań i cen ryżu oraz ryżu łamanego we Wspólnocie i na rynku światowym prowadzi do ustalenia refundacji zgodnie z kwotami przedstawionymi w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(10)

W ramach zarządzania ograniczeniami objętości wynikającymi z zobowiązań Wspólnoty w kontekście WTO należy zawiesić wydawanie pozwoleń na wywóz z refundacją.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/29

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie, może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Refundacje wywozowe powinny być ustalone z uwzględnieniem czynników, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż (2).

(3)

W odniesieniu do pszennych oraz żytnich mąk, kasz i grysików refundację wywozową stosowaną do tych produktów należy wyliczyć z uwzględnieniem ilości zbóż koniecznych do wytwarzania danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą sprawić, że niezbędne stanie się zróżnicowanie refundacji dla niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundacja powinna być ustalana raz na miesiąc. Zmian można dokonywać w tym odstępie czasowym.

(6)

Zastosowanie tych zasad do aktualnej sytuacji na rynkach zbóż, a w szczególności do notowań lub cen na te produkty we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/31

(1)

Przetarg na refundację wywozową do jęczmienia na wywóz do niektórych krajów trzecich został ogłoszony na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1757/2004 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (3), Komisja może, na podstawie zgłoszonych ofert, podjąć decyzję o wstrzymaniu przetargu.

(3)

Biorąc pod uwagę czynniki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95, nie jest wskazane ustalenie maksymalnej wysokości refundacji.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/32

(1)

Przetarg na refundację wywozową dla owsa wyprodukowanego w Finlandii i Szwecji z przeznaczeniem na wywóz z Finlandii i Szwecji do wszystkich krajów trzecich z wyłączeniem Bułgarii, Norwegii, Rumunii i Szwajcarii został ogłoszony na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1565/2004.

(2)

Biorąc pod uwagę w szczególności czynniki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95, nie jest wskazane ustalenie maksymalnej wysokości refundacji.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/33

(1)

Przetarg na refundację wywozową dla pszenicy zwyczajnej na wywóz do pewnych krajów trzecich został ogłoszony na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 115/2005 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (3), Komisja może, na podstawie zgłoszonych ofert, podjąć decyzję o ustaleniu maksymalnej wysokości refundacji wywozowej, uwzględniając czynniki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95. W tym wypadku przetarg wygrywa ten oferent lub oferenci, którego lub których oferta odpowiada poziomowi równemu maksymalnej refundacji lub jest od niej niższa.

(3)

Zastosowanie powyższych czynników do aktualnej sytuacji na danych rynkach zbóż prowadzi do ustalenia maksymalnej refundacji wywozowej.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/34

(1)

Przetarg na maksymalne obniżenie opłat przywozowych w odniesieniu do przywozu sorgo pochodzącego z krajów trzecich do Hiszpanii został ogłoszony rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2275/2004 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1839/95 (3), na podstawie przekazanych ofert Komisja może, w myśl procedury przewidzianej w art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003, postanowić o wstrzymaniu przetargu.

(3)

Biorąc pod uwagę w szczególności czynniki przewidziane w art. 6 i 7 rozporządzenia (WE) nr 1839/95, nie jest wskazane ustalenie maksymalnego obniżenia opłat przywozowych.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/35

(1)

Przetarg na maksymalne obniżenie opłat przywozowych w odniesieniu do przywozu kukurydzy pochodzącej z krajów trzecich do Hiszpanii został ogłoszony rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2277/2004 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1839/95 (3), w myśl procedury przewidzianej w art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003, Komisja może podjąć decyzję o ustaleniu maksymalnego obniżenia opłat przywozowych, uwzględniając w szczególności czynniki przewidziane w art. 6 i 7 rozporządzenia (WE) nr 1839/95. Przetarg wygrywa ten oferent lub oferenci, którego lub których oferta odpowiada poziomowi równemu maksymalnemu obniżeniu opłat przywozowych lub jest od niego niższa.

(3)

Zastosowanie powyższych czynników do aktualnej sytuacji na danych rynkach zbóż prowadzi do ustalenia maksymalnego obniżenia opłat przywozowych w wysokości określonej w art. 1.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/36

(1)

Przetarg na maksymalne obniżenie opłat przywozowych w odniesieniu do przywozu kukurydzy pochodzącej z krajów trzecich do Portugalii został ogłoszony rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2276/2004 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1839/95 (3), w myśl procedury przewidzianej w art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003, Komisja może podjąć decyzję o ustaleniu maksymalnego obniżenia opłat przywozowych, uwzględniając w szczególności czynniki przewidziane w art. 6 i 7 rozporządzenia (WE) nr 1839/95. Przetarg wygrywa ten oferent lub oferenci, którego lub których oferta odpowiada poziomowi równemu maksymalnemu obniżeniu opłat przywozowych lub jest od niego niższa.

(3)

Zastosowanie powyższych czynników do aktualnej sytuacji na danych rynkach zbóż, prowadzi do ustalenia maksymalnego obniżenia opłat przywozowych w wysokości określonej w art. 1.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/37

(1)

Rada przyjęła decyzję 2002/60/WE (1) dotyczącą mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów.

(2)

Dwa stanowiska członków Komitetu zwolniły się w wyniku wygaśnięcia mandatu Barbary RICHSTEIN i Manfreda LENZA, o czym Rada została powiadomiona w dniu 12 stycznia 2005 r., jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w wyniku wygaśnięcia mandatu Wolfganga KLEINA, o czym Rada została powiadomiona w dniu 7 grudnia 2004 r., a jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w wyniku złożenia dymisji przez Hansa-Georga KLUGEGO, o czym Rada została powiadomiona w dniu 21 grudnia 2004 r.,

a)

na stanowisko członka Komitetu Regionów:

b)

na stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów:

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/39

(1)

Rada przyjęła decyzję 2002/60/WE (1) dotyczącą mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów.

(2)

Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w wyniku złożenia rezygnacji przez Perego ESTEVE i ABAD, o czym Rada została powiadomiona w dniu 19 stycznia 2005 r.,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/40

(1)

Rada przyjęła decyzję 2002/60/WE (1) dotyczącą mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów.

(2)

Jedno stanowisko członka i jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniły się w wyniku złożenia rezygnacji ze stanowiska przez Fransa RAMON, członka Komitetu Regionów, o czym Rada została powiadomiona w dniu 8 września 2004 r., oraz Josa BEX, zastępcę członka Komitetu Regionów, o czym Rada została powiadomiona w dniu 3 lutego 2005 r., jak również pięć stanowisk członków i siedem stanowisk zastępców członków Komitetu Regionów zwolniło się w wyniku wygaśnięcia mandatów następujących osób: Barta SOMERS (BE), Stefaana PLATTEAU (BE), Xaviera DESGAIN (BE) i Hervégo HASQUIN (BE), członków Komitetu Regionów, oraz Jacques’a TIMMERMANS (BE), Andrégo DENYS, Josée VERCAMMEN, Serge’a KUBLA, Rudy’ego DEMOTTE, Jean-Marca NOLLET oraz Bernda GENTGES, zastępców członków Komitetu Regionów, o czym Rada została powiadomiona w dniu 24 stycznia 2005 r.,

a)

na stanowisko członka Komitetu Regionów:

b)

na stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów:

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/42

(1)

Nawiązanie współpracy z Biurem Koordynacji Spraw Humanitarnych Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNOCHA) w zakresie ochrony ludności i spraw humanitarnych stanowi element konsekwentnej polityki poszukiwania bliższych stosunków i możliwości współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych, co zostało podkreślone w komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady „Budowanie efektywnego partnerstwa z Organizacją Narodów Zjednoczonych w zakresie rozwoju i spraw humanitarnych” z dnia 2 maja 2001 r. (1) oraz w komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady „Unia Europejska i Organizacja Narodów Zjednoczonych – wybór multilateralizmu” z dnia 10 września 2003 r. (2).

(2)

Doświadczenia z przeszłości zrodziły potrzebę wypracowania podstawowych zasad dalszej współpracy i koordynacji działań pomiędzy UNOCHA (uwzględniąjąc system reagowania na wypadek klęski i narzędzia koordynacji) oraz Komisją Europejską (w ramach działań Wspólnotowego Mechanizmu Ochrony Ludności ustanowionego decyzją Rady 2001/729/WE, Euratom (3) oraz działań ECHO – Biura Pomocy Humanitarnej Wspólnoty Europejskiej (4)) w przypadku jednoczesnego niesienia pomocy lub wsparcia kraju dotkniętego klęską naturalną lub będącą wynikiem działań ludzi, mając na celu skuteczną współpracę, efektywne wykorzystanie dostępnych środków i uniknięcie niepotrzebnego powielania wysiłków.

(3)

Komisja oraz UNOCHA wynegocjowały tekst wymiany listów w sprawie współpracy w zakresie reagowania na wypadek klęski (w przypadku jednoczesnych interwencji w kraju dotkniętym klęską), który zaproponowano do zatwierdzenia,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/49

(1)

Decyzja 90/424/EWG stanowi, że Wspólnota jest zobowiązana przyczyniać się do poprawy wydajności inspekcji weterynaryjnych poprzez przyznawanie pomocy finansowej laboratoriom referencyjnym. Każde laboratorium wyznaczone jako laboratorium referencyjne, zgodnie ze wspólnotowym prawodawstwem weterynaryjnym może otrzymywać pomoc Wspólnoty, z zastrzeżeniem pewnych warunków.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 156/2004 z dnia 29 stycznia 2004 r. w sprawie pomocy finansowej Wspólnoty dla wspólnotowych laboratoriów referencyjnych zgodnie z art. 28 decyzji 90/424/EWG (2) stanowi, że należy zapewnić wkład finansowy Wspólnoty, jeżeli zatwierdzone programy pracy są skutecznie realizowane i beneficjenci dostarczają wszelkich niezbędnych informacji w określonych terminach.

(3)

Komisja oceniła programy pracy i odpowiednie prognozy budżetowe przedłożone przez odnośne wspólnotowe laboratoria referencyjne na 2005 rok.

(4)

W związku z tym pomoc finansowa Wspólnoty powinna być przyznawana wyznaczonym wspólnotowym laboratoriom referencyjnym na funkcje i zadania przewidziane w dyrektywie Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków monitorowania niektórych substancji i ich pozostałości u żywych zwierząt i w produktach zwierzęcych oraz uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (3).

(5)

Dalsza pomoc powinna być również przyznawana na organizację warsztatów w dziedzinach objętych odpowiedzialnością wspólnotowych laboratoriów referencyjnych.

(6)

Należyte zarządzanie finansami wymaga, aby powtarzające się trudności, które wystąpiły podczas pracy we wspólnotowym laboratorium referencyjnym w Rzymie, zostały wzięte pod uwagę przy udzielaniu mu pomocy finansowej przez Wspólnotę. W grudniu 2004 r. laboratorium to zostało poddane kontroli w celu dalszego audytu zgodności z funkcjami, zadaniami oraz zasadami kwalifikacji ustanowionymi zgodnie z regułami wspólnotowymi.

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1258/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (4), środki weterynaryjne oraz środki w zakresie ochrony zdrowia roślin podejmowane zgodnie z zasadami wspólnotowymi są finansowane przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej. Do celów kontroli finansowej, art. 8 i 9 rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 stosuje się w odniesieniu do niniejszej decyzji.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodnie z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

25.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 52/51

(1)

W komunikacie przyjętym dnia 21 maja 2003 r. Komisja przedstawiła plan działania „Modernizacja prawa spółek i poprawa ładu korporacyjnego w Unii Europejskiej – plan na przyszłość” (1); do głównych celów planu działania należy wzmocnienie praw akcjonariuszy oraz ochrona pracowników, wierzycieli i innych stron zawierających transakcje ze spółkami, przy jednoczesnym dostosowaniu prawa spółek i zasad ładu korporacyjnego w sposób odpowiedni dla różnych rodzajów spółek, oraz zwiększenie wydajności i konkurencyjności przedsiębiorstw, ze szczególnym uwzględnieniem określonych kwestii transgranicznych.

(2)

W rezolucji z dnia 21 kwietnia 2004 r. Parlament Europejski poparł plan działania i wyraził silne poparcie dla większości ogłoszonych inicjatyw; Parlament Europejski wezwał Komisję do zaproponowania zasad zmierzających do eliminowania i zapobiegania sprzecznościom interesów i w szczególności podkreślił konieczność istnienia komisji rewizyjnej w spółkach giełdowych, której funkcje powinny obejmować nadzorowanie niezależności, obiektywności i skuteczności rewidenta zewnętrznego.

(3)

Spółki powołują dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej w różnych celach; szczególne znaczenie ma ich rola nadzoru dyrektorów wykonawczych lub dyrektorów zarządzających i działanie w sytuacjach sprzeczności interesów; intensyfikacja tej ostatniej roli dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej jest szczególnie ważna dla przywrócenia zaufania do rynków finansowych; z uwagi na powyższe należy wezwać Państwa Członkowskie do przyjęcia środków dotyczących spółek giełdowych, które definiuje się jako spółki, których papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym we Wspólnocie; wdrażając niniejsze zalecenie, Państwa Członkowskie powinny uwzględnić specyfikę przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania typu korporacyjnego i unikać niepożądanego nierównego traktowania przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania o różnym charakterze prawnym; odnośnie do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania określonych w dyrektywie Rady 85/611/EWG z 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (2) ta dyrektywa już przewiduje zestaw specyficznych mechanizmów zarządzania; jednak aby uniknąć niepożądanego nierównego traktowania innych przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania typu korporacyjnego, niepodlegających harmonizacji wspólnotowej, Państwa Członkowskie powinny wziąć pod uwagę, czy i w jakim zakresie te niezharmonizowane przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania podlegają równoważnym mechanizmom zarządzania.

(4)

W świetle złożonego charakteru wielu spraw z tym związanych przyjęcie szczegółowych, wiążących zasad nie jest koniecznie najbardziej pożądanym i skutecznym sposobem osiągnięcia zamierzonych celów; liczne kodeksy ładu korporacyjnego uchwalone w Państwach Członkowskich kładą nacisk na obowiązki informacyjne jako sposób zachęcenia do ich przestrzegania, zgodnie z podejściem „przestrzegaj lub wyjaśnij”: spółki mają obowiązek informować, czy przestrzegają kodeksu, i wyjaśnić istotne odstępstwa; takie podejście umożliwia spółkom uwzględnienie wymogów specyficznych dla danego sektora i przedsiębiorstwa, natomiast rynki mają możliwość oceny udzielonych wyjaśnień i uzasadnień; dla wzmocnienia roli dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej jest więc celowe wezwanie wszystkich Państw Członkowskich do podjęcia kroków koniecznych do wprowadzenia, na szczeblu krajowym, zgodnie z podejściem „przestrzegaj lub wyjaśnij”, albo na drodze prawnej, zbioru przepisów – inspirowanych zasadami przedstawionymi w tym zaleceniu – które będą stosowane przez spółki giełdowe.

(5)

Jeśli Państwa Członkowskie podejmą decyzję o zastosowaniu podejścia „przestrzegaj lub wyjaśnij” (gdzie spółki mają obowiązek wyjaśnienia swojego postępowania w praktyce w odniesieniu do zbioru określonych zaleceń dotyczących najlepszej praktyki), powinny być w stanie odwołać się do odpowiednich zaleceń sformułowanych przez uczestników rynku.

(6)

Środki, które Państwa Członkowskie mają przyjąć stosownie do tego zalecenia, powinny zmierzać do fundamentalnego celu, którym jest lepszy ład korporacyjny w spółkach giełdowych; ponieważ cel ten zdaje się współgrać z ochroną inwestorów, aktualnych lub potencjalnych, wszystkie spółki notowane we Wspólnocie, niezależnie od tego, czy zostały utworzone w jednym z Państw Członkowskich, uważa się za właściwe, by środki te również obejmowały spółki z państw trzecich, które są notowane na giełdach we Wspólnocie.

(7)

Obecność niezależnych przedstawicieli w radzie dyrektorów, mających możliwość kwestionowania decyzji zarządu, jest powszechnie uważana za środek ochrony interesów akcjonariuszy i innych zainteresowanych stron. W przypadku spółek z rozproszonym akcjonariatem problemem głównym jest skłonienie kierownictwa do rozliczania się przed słabymi akcjonariuszami. W spółkach mających akcjonariuszy dysponujących pakietem kontrolnym akcji nacisk kładzie się bardziej na to, w jaki sposób zapewnić, by spółka była prowadzona w sposób uwzględniający w wystarczającym stopniu interesy akcjonariuszy mniejszościowych; zapewnienie właściwej ochrony osób trzecich jest ważne w obu sytuacjach. Niezależnie od formalnej struktury rady dyrektorów istniejącej w spółce funkcja zarządzania powinna być podporządkowana efektywnej i wystarczająco niezależnej funkcji nadzoru; niezależność należy rozumieć jako brak istotnej sprzeczności interesów; w tym kontekście należy zwrócić szczególną uwagę na zagrożenia, jakie mogą wynikać z faktu, że przedstawiciel w radzie dyrektorów ma ścisłe powiązania z konkurencją spółki.

(8)

W celu zapewnienia, że funkcja zarządzania będzie podporządkowana efektywnej i wystarczająco niezależnej funkcji nadzoru, w skład rady (nadzorczej) powinna wchodzić wystarczająco duża liczba zaangażowanych dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej, którzy nie sprawują obowiązków zarządu w spółce lub grupie oraz zachowują niezależność, tzn. nie następuje istotna sprzeczność interesów; w świetle zróżnicowania systemów prawnych istniejących w Państwach Członkowskich udział procentowy dyrektorów niezależnych, którzy powinni być obecni w radzie (nadzorczej) jako całości, nie musi być dokładnie określony na szczeblu Wspólnoty.

(9)

Rola nadzoru pełniona przez dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej jest powszechnie postrzegana jako kluczowa w trzech obszarach, gdzie potencjalne ryzyko sprzeczności interesów ze strony kierownictwa jest szczególnie duże, zwłaszcza kiedy sprawy te nie leżą w gestii akcjonariuszy – nominowanie dyrektorów, wynagrodzenie dyrektorów i rewizja; z tego względu celowe jest wzmocnienie roli dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej w tych obszarach i zachęcanie do tworzenia w obrębie rady (nadzorczej) komisji ds. nominacji, komisji ds. wynagrodzeń oraz komisji rewizyjnej.

(10)

Z zasady i bez uszczerbku dla uprawnień walnego zgromadzenia, jedynie rada (nadzorcza) jako całość ma wyłączne, ustawowe kompetencje decyzyjne, a będąc organem kolegialnym, ponosi zbiorową odpowiedzialność za wykonywanie swoich obowiązków; rada (nadzorcza) ma prawo ustalić liczbę i strukturę komisji, które uważa za celowe dla ułatwienia jej własnych prac. Z zasady komisje te nie mają zastępować rady (nadzorczej); komisja ds. nominacji, komisja ds. wynagrodzeń i komisja rewizyjna powinny więc normalnie wydawać zalecenia, których celem jest przygotowanie decyzji do podjęcia przez samą radę (nadzorczą); przy tym rada (nadzorcza) nie powinna być pozbawiona możliwości delegowania części swoich uprawnień decyzyjnych do komisji, jeśli uzna to za właściwe i kiedy jest to dozwolone prawem krajowym, nawet kiedy rada (nadzorcza) zachowuje pełną odpowiedzialność za decyzje podejmowane w zakresie jej kompetencji.

(11)

Zważywszy, że wyłonienie kandydatów na obsadzenie wakatów w radzie jedno- lub dwuczęściowej wiąże się z problemem wyboru dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej, których zadaniem jest sprawowanie nadzoru nad zarządem lub wykonywaniem nadzoru przez radę dyrektorów, komisja ds. nominacji powinna stanowić grupę, w której skład wchodzą głównie niezależni dyrektorzy niewykonawczy lub będący członkami rady nadzorczej. To nadal umożliwia obecność dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej niespełniających kryteriów niezależności. Umożliwia to również obecność dyrektorów wykonawczych/zarządzających dyrektorów (w spółkach, gdzie komisja ds. nominacji zostaje utworzona w radzie jednoczęściowej, pod warunkiem że nie stanowią oni większości w komisji ds. nominacji).

(12)

W świetle zróżnicowanego podejścia w Państwach Członkowskich odnośnie do organów odpowiedzialnych za powoływanie i odwoływanie dyrektorów rola komisji ds. nominacji utworzonej w radzie (nadzorczej) powinna zasadniczo polegać na zapewnieniu, by w przypadku kiedy rada (nadzorcza) odgrywa rolę w procesie powołania i odwołania (ma prawo składać wnioski lub podejmować decyzje, zgodnie z przepisami prawa krajowego), rola ta była wypełniana w możliwie najbardziej obiektywny i profesjonalny sposób; komisja ds. nominacji powinna zasadniczo wydawać zalecenia radzie (nadzorczej) odnośnie do powoływania i odwoływania dyrektorów przez organ właściwy zgodnie z krajowym prawem spółek.

(13)

W obszarze wynagrodzeń kodeksy ładu korporacyjnego uchwalone w Państwach Członkowskich przeważnie koncentrują się na wynagrodzeniu dyrektorów wykonawczych lub zarządzających z uwagi na potencjalną sprzeczność interesów i nadużycia, które przeważnie występują w tym zakresie; wiele kodeksów uznaje również konieczność rozważenia, na szczeblu rady, polityki wynagrodzeń kierownictwa wysokiego szczebla; wreszcie szczególną uwagę przykłada się do przyznawania opcji na akcje; w świetle zróżnicowanego podejścia w Państwach Członkowskich odnośnie do organów odpowiedzialnych za ustalenie wynagrodzenia dyrektorów podstawową rolą komitetu ds. wynagrodzeń utworzonego w radzie (nadzorczej) powinno być zapewnienie, by w przypadku kiedy rada (nadzorcza) odgrywa rolę w procesie ustalania wynagrodzeń (ma prawo składać wnioski lub podejmować decyzje, zgodnie z przepisami prawa krajowego), rola ta była wypełniania w sposób możliwie najbardziej obiektywny i profesjonalny; komisja ds. wynagrodzeń powinna zasadniczo wydawać zalecenia radzie (nadzorczej) co do kwestii związanych z wynagrodzeniami, o których decyduje organ właściwy zgodnie z krajowym prawem spółek.

(14)

Zapewnienie, by sprawozdania finansowe i inne powiązane informacje, ogłaszane przez spółkę, przedstawiały rzetelny i kompletny obraz sytuacji spółki oraz monitorowanie procedur ustanowionych w celu oceny i zarządzania ryzykiem zwykle postrzega się jako dwa główne zadania rady (nadzorczej); w tym kontekście większość kodeksów ładu korporacyjnego przyznaje komisji rewizyjnej zasadniczą rolę organu pomagającego radzie (nadzorczej) w wykonywaniu tych zadań; trzeba również zauważyć, że zgodnie z prawem krajowym niektórych Państw Członkowskich tego rodzaju obowiązki są przydzielane, w całości lub części, organom spółki innym niż rada (nadzorcza); z tego względu celowe jest zapewnienie, by komisja rewizyjna utworzona w obrębie rady (nadzorczej) normalnie wydawała zalecenia radzie (nadzorczej) w sprawach rewizji, wspomnianych powyżej, oraz by te funkcje mogły być wykonywane przez inne struktury – poza radą (nadzorczą) – których skuteczność byłaby równa.

(15)

Aby dyrektorzy niewykonawczy lub będący członkami rady nadzorczej odgrywali skuteczną rolę, muszą dysponować odpowiednią wiedzą fachową i mieć dostateczną ilość czasu na wykonywanie swoich obowiązków; ponadto ich wystarczająca liczba powinna spełniać odpowiednie kryteria niezależności; podstawą powołania dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej powinny być adekwatne informacje przedstawione w tym zakresie, podlegające wystarczająco częstej weryfikacji.

(16)

Odnośnie do kwalifikacji dyrektorów większość kodeksów ładu korporacyjnego podkreśla potrzebę powoływania do rady osób z kwalifikacjami, jednocześnie uznając, że określenie, czym są właściwe kwalifikacje, należy zostawić samej spółce, ponieważ kwalifikacje te są uzależnione m.in. od działalności prowadzonej przez spółkę, jej wielkości i otoczenia oraz tego, że kwalifikacje te rada powinna spełnić jako całość; istnieje jednak pewna sprawa, która zazwyczaj jest przedmiotem szczególnej troski, tzn. potrzeba posiadania określonych kompetencji przez członków komisji rewizyjnej, gdzie posiadanie wiedzy fachowej jest konieczne; w świetle powyższego rada (nadzorcza) powinna określić swój pożądany skład i poddawać go okresowej ocenie oraz powinna zwracać szczególną uwagę na doświadczenie konieczne w komisji rewizyjnej.

(17)

W odniesieniu do zaangażowania dyrektorów większość kodeksów ładu korporacyjnego zmierza ku zapewnieniu, by dyrektorzy poświęcali wystarczającą ilość czasu na wypełnianie swoich obowiązków; niektóre kodeksy zawierają postanowienia ograniczające liczbę stanowisk dyrektorskich, jakie można zajmować w innych spółkach: stanowiska przewodniczącego lub dyrektora wykonawczego albo dyrektora zarządzającego zwykle uważa się za stanowiska wymagające większego zaangażowania niż stanowisko dyrektora niewykonawczego lub będącego członkiem rady nadzorczej, jednak dokładna liczba dopuszczalnych stanowisk dyrektorskich jest bardzo zróżnicowana; stopień zaangażowania, jaki jest wymagany od dyrektora, może się bardzo różnić w zależności od spółki i jej otoczenia; w takiej sytuacji zakłada się, że jest rzeczą pożądaną, by każdy dyrektor zobowiązał się do zbilansowania liczby innych prac przez niego wykonywanych.

(18)

Generalnie kodeksy ładu korporacyjnego uchwalone w Państwach Członkowskich zgadzają się co do konieczności posiadania znacznej liczby niezależnych dyrektorów niewykonawczych lub będących członkami rady nadzorczej, tj. niepodlegających istotnym konfliktom interesów; niezależność najczęściej jest rozumiana jako brak bliskich powiązań z kierownictwem, akcjonariuszami większościowymi i samą spółką; w braku jednolitego określenia, czym rzeczywiście jest niezależność, warto sformułować ogólne stwierdzenie, którego zamierzeniem będzie opisanie ogólnego celu i wyliczenie (niewyczerpującej) liczby sytuacji odzwierciedlających stosunki lub okoliczności, które zazwyczaj są uznawane za mogące potencjalnie doprowadzić do istotnej sprzeczności interesów, a które Państwa Członkowskie muszą należycie rozpatrzyć przy wprowadzaniu na szczeblu krajowym zestawu właściwych kryteriów, którymi ma się kierować rada (nadzorcza); ustalenie, czym jest niezależność, powinno być przede wszystkim zadaniem samej rady (nadzorczej); kiedy rada (nadzorcza) stosuje kryteria niezależności, powinna bardziej skupiać się na treści niż na formie.

(19)

Z uwagi na wagę roli dyrektora niewykonawczego lub będącego członkiem rady nadzorczej w przywracaniu zaufania i, bardziej ogólnie, rozwoju zdrowych praktyk ładu korporacyjnego, postępy w kierunku wdrożenia tego zalecenia w Państwach Członkowskich powinny być ściśle monitorowane,