3.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 326/2

Konkluzje Rady z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie dostępu młodzieży do kultury

2010/C 326/02

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

1. MAJĄC NA UWADZE:

—	zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie, które to zalecenie ma pomóc włączać tematykę kulturową do wszystkich zajęć edukacyjnych w szkołach, organizacjach młodzieżowych i placówkach szkoleniowych,

—	rezolucję Rady z dnia 16 listopada 2007 r. dotyczącą europejskiego planu działań na rzecz kultury (1) i wyznaczone tam cele strategiczne, a także konkluzje Rady w sprawie planu prac w dziedzinie kultury na lata 2011–2014 (2),

—

rezolucję Rady z dnia 27 listopada 2009 r. w sprawie odnowionych ram europejskiej współpracy na rzecz młodzieży (2010–2018), w której to rezolucji stwierdzono, że należy wspierać kreatywność i innowacyjność młodzieży, dając jej możliwość docierać – od najmłodszych lat – do dobrej jakościowo kultury i środków ekspresji kulturowej i z nich korzystać, i w ten sposób sprzyjając rozwojowi osobistemu, większej zdolności uczenia się, umiejętnościom międzykulturowym, rozumieniu i poszanowaniu różnorodności kulturowej, a także kształtowaniu nowych umiejętności, które łatwo będzie dostosować do przyszłych wymagań zawodowych,

—	konkluzje Rady z dnia 27 listopada 2009 r. w sprawie promowania pokolenia kreatywnego: rozwijanie kreatywności i innowacyjności dzieci i młodzieży dzięki ekspresji kulturowej i dostępowi do kultury, w tym sześć wyznaczonych tam priorytetów;

2. Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJE:

—	pogłębione informacje o młodzieży i kulturze, np. studium na temat dostępu młodzieży do kultury, wykonane na zlecenie Komisji Europejskiej (3);

3. PODKREŚLA:

—	że dostęp młodzieży do kultury ma dwa aspekty: oznacza młodych ludzi jako użytkowników, nabywców, konsumentów i publiczność oraz młodych ludzi jako aktywnych twórców i uczestników kultury i sztuki,

—	że z tego względu ważne są ścisłe powiązania między działaniami młodzieżowymi a działaniami kulturalnymi,

—	że aby móc zwiększyć dostęp młodzieży do kultury, należy dysponować wiedzą o nowych technologiach informacyjno-komunikacyjnych, promować je, eksponować i użytkować, w tym prowadzić cyfryzację treści kulturowych,

—	że dostęp młodzieży do kultury oznacza także autoekspresję, rozwój osobisty, pewność siebie, innowacyjność, kreatywność, rozrywkę, a także otwarcie na inne kultury, w tym na europejskie dziedzictwo kulturowe,

—	że ważne jest, by młodzież i wszystkie właściwe podmioty przez całe życie poszerzały swoje kompetencje kulturowe, gdyż ściśle wiążą się one z innymi kompetencjami kluczowymi,

—	że kultura w istotny sposób pomaga promować włączenie społeczne, równość i zaangażowanie młodzieży oraz walczyć z dyskryminacją i ubóstwem;

4. W ZWIĄZKU Z TYM ZWRACA SIĘ DO KOMISJI I PAŃSTW CZŁONKOWSKICH, ZACHĘCAJĄC JE, BY W RAMACH SWOICH KOMPETENCJI:

—	wzięły pod rozwagę wszystkie zalecenia zawarte w wyżej wspomnianym opracowaniu,

—

ułatwiały wszystkim młodym ludziom dostęp do kultury, zmniejszając odpowiednie bariery, o których mowa w studium (np. finansowe, językowe, czasowe i geograficzne), pamiętając o roli kształcenia i szkolenia kulturalnego i artystycznego, które powinno być dostępne dla wszystkich młodych ludzi od ich najmłodszych lat, a także mając na względzie proces uczenia się przez całe życie i stosując ukierunkowane programy,

—

sprzyjały wypracowywaniu – na wszystkich szczeblach – długoterminowych skoordynowanych strategii dostępu młodzieży do kultury, z wyraźnie zaznaczoną perspektywą młodzieżową, np. zachęcając sektor kreatywny i podmioty z sektora młodzieżowego, edukacyjnego i innych stosownych sektorów do tworzenia partnerstw i nawiązywania kontaktów,

—

pogłębiały wiedzę o dostępie młodzieży do kultury (np. korzystając z badań Eurobarometru prowadzonych na potrzeby sprawozdania UE o młodzieży) i wspierały badania nad różnorodnością kultury młodzieżowej, kreatywnością młodzieży i obywatelstwem kulturowym. Ważne, by w tym kontekście rozpoznać potrzeby młodych ludzi w zakresie dostępu do kultury oraz przyjrzeć się ewolucji ich zwyczajów kulturalnych,

—

wymieniały i upowszechniały doświadczenia, rozwiązania i informacje, którymi w dziedzinie dostępu młodzieży do kultury dysponują wszystkie właściwe strony na wszystkich szczeblach, i w tym celu np. sprzyjały mobilności edukacyjnej wszystkich młodych ludzi, osób pracujących z młodzieżą i liderów młodzieżowych oraz wykorzystywały technologie informacyjno-komunikacyjne i media,

—	wspierały wysokiej jakości kształcenie, szkolenie i rozwijanie zdolności osób pracujących z młodzieżą, liderów młodzieżowych, artystów, osób prowadzących inną działalność związaną z kulturą, nauczycieli i innych właściwych stron mających związek z dostępem młodzieży do kultury,

—	promowały dostęp młodzieży do kultury jako sposób na zwiększanie włączenia społecznego, równości i zaangażowania młodzieży oraz na walkę z dyskryminacją i ubóstwem,

—	działały na rzecz sześciu priorytetów wyznaczonych w konkluzjach Rady z dnia 27 listopada 2009 r. w sprawie promowania pokolenia kreatywnego,

—	jak najskuteczniej korzystały ze stosownych programów, instrumentów i sieci europejskich (np. Europejskiego Stowarzyszenia Wydawców Karty Młodzieżowej), w tym z europejskich funduszy strukturalnych, po to by promować powyższe cele.

(1) Dz.U. C 287 z 29.11.2007, s. 1.

(2) Planowane przyjęcie w dniu 18 listopada 2010 r.

(3) Interarts EACEA/2008/01 (Dz.U. 2008/S 91-122802).

3.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 326/5

Konkluzje Rady z dnia 18 listopada 2010 r. w sprawie roli sportu jako źródła i podstawy aktywnego włączenia społecznego

2010/C 326/04

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

1. PRZYPOMINAJĄC O:

Politycznym tle przedmiotowej kwestii, przedstawionym w załączniku, a zwłaszcza:

—

deklaracji załączonej do konkluzji Rady Europejskiej z posiedzenia w dniach 7–9 grudnia 2000 r., w której stwierdza się, że sport jest działaniem ludzkim opartym na podstawowych społecznych, edukacyjnych i kulturowych wartościach oraz czynnikiem wpływającym na integrację, włączenie w życie społeczne, tolerancję, akceptację różnic i przestrzeganie zasad (1),

—	decyzji nr 291/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lutego 2003 r. ustanawiającej Europejski Rok Edukacji przez Sport 2004 (2),

—	decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1098/2008/WE z dnia 22 października 2008 r. w sprawie Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym (2010) (3).

2. PRZYJMUJĄC Z ZADOWOLENIEM:

—	fakt, że w następstwie wejścia w życie Traktatu z Lizbony (4) w dniu 1 grudnia 2009 r., sport wszedł w zakres kompetencji Unii Europejskiej oraz że wobec tego europejski wymiar sportu będzie dalej rozwijany, z uwzględnieniem w szczególności społecznej i edukacyjnej roli sportu,

—	zamiar Komisji Europejskiej przyjęcia przed końcem 2010 roku komunikatu w sprawie Traktatu z Lizbony i sportu.

3. UZNAJE, ŻE:

1.	Wspólne priorytety, takie jak zwiększenie zatrudnienia, włączenie społeczne, równouprawnienie płci, równy dostęp do udogodnień i usług, solidarność międzypokoleniowa i dialog międzykulturowy potrzebują silniejszego wsparcia w całej Unii Europejskiej, także w dziedzinie sportu.

Sport zajmuje ważne miejsce w życiu wielu obywateli UE i odgrywa istotną rolę społeczną, ponieważ ma duży potencjał w dziedzinie włączenia społecznego w ramach sportu i poprzez sport; udział w aktywności sportowej i fizycznej na wiele różnych sposobów przyczynia się do włączenia społecznego; włączenie w sport oznacza połączenie „sportu dla wszystkich”, równy dostęp do sportu, równe szanse w sporcie oraz różnorodne w zależności od popytu możliwości uprawiania sportu i obiekty sportowe, a włączenie społeczne przez sport oznacza udział w życiu społecznym, rozwój wspólnoty i wzmocnienie spójności społecznej.

Sport może mieć istotne pozytywne znaczenie dla takich kwestii publicznych jak włączenie społeczne. W tym kontekście sportowcy zawodowi i amatorzy oraz kluby sportowe pełnią modelowe role w społeczeństwie, głównie dla młodzieży, a inne organizacje sportowe i organizacje społeczeństwa obywatelskiego zajmujące się sportem również przyczyniają się do włączenia społecznego w działaniach sportowych i poprzez te działania.

4.	Dostępność sportu i udział w jego różnych aspektach są ważne dla rozwoju osobistego, poczucia tożsamości i przynależności, dobrego samopoczucia w aspekcie fizycznym i psychicznym, upodmiotowienia, kompetencji i sieci społecznych, komunikacji międzykulturowej i szans na rynku pracy.

Europejska konferencja na temat lokalnego udziału w działaniach sportowych: włączenie społeczne i zwalczanie ubóstwa, która miała miejsce w dniach 13–14 października w Lovanium w Belgii i podczas której stwierdzono, że sport odgrywa ważną rolę we włączeniu społecznym – w szczególności na szczeblu lokalnym – grup defaworyzowanych.

4. OKREŚLA, Z NALEŻYTYM UWZGLĘDNIENIEM ZASADY POMOCNICZOŚCI, NASTĘPUJĄCE WSPÓLNE PRIORYTETY, BY PROMOWAĆ WŁĄCZENIE SPOŁECZNE W DZIAŁANIACH SPORTOWYCH I POPRZEZ TE DZIAŁANIA:

4.1.

Wspieranie zasady „sport dla wszystkich” w oparciu o równość szans dzięki:

1.	Zwiększaniu ogólnego uczestnictwa w sporcie i zachęcaniu do aktywności fizycznej jak największej liczby obywateli, także młodzieży.

2.	Zwracaniu szczególnej uwagi na włączenie społeczne w sporcie osób, które nie są obecnie aktywne fizycznie, głównie osób z grup społecznie defaworyzowanych.

Uwzględnianiu faktu, że dostęp do „sportu dla wszystkich” jest ważny, co obejmuje także dostępność obiektów sportowych, infrastruktury i imprez sportowych dla jak największej grupy osób, w szczególności niepełnosprawnych, oraz znaczenie zapewnienia niepełnosprawnym uczestnictwa w aktywności rekreacyjnej, sportowej i związanej ze spędzaniem wolnego czasu na takich samych zasadach jak osobom zdrowym.

4.	Promowaniu równości płci w sporcie, w szczególności w zakresie dostępu do sportu i udziału w organach decyzyjnych, co obejmuje także aktywne przeciwdziałanie stereotypom związanym z płcią.

4.2.

Poprawa wykorzystania potencjału sportu w zakresie budowania społeczności, spójności społecznej i rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu poprzez:

1.	Skoncentrowanie się na wykorzystaniu sportu do promowania włączenia społecznego grup defaworyzowanych, tak by zbudować spójniejsze społeczności.

2.	Uznawanie i intensywniejsze nabywanie umiejętności i kompetencji, takich jak: dyscyplina, praca zespołowa i wytrwałość przez nieformalną naukę w ramach sportu, także przez wolontariat, co wpływa na zdolność do zatrudnienia.

3.	Uznanie potencjału sportu dla gospodarki, zatrudnienia i uczenia się, jeśli chodzi o przyczynianie się do inteligentnego i trwałego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu i niezbędnego do osiągnięcia przyszłych celów w zakresie zrównoważonego rozwoju.

4.3.

Wspieranie transnarodowej wymiany strategii i metod, aby lepiej wykorzystać potencjał sportu w zakresie włączenia społecznego na poziomie krajowym i europejskim poprzez:

1.	Wspieranie kontaktów między państwami członkowskimi a władzami lokalnymi i regionalnymi oraz zapewnienie ich zaangażowania, zwłaszcza w zakresie wymiany wiedzy i najlepszych wzorców.

2.	Wspieranie badań i analiz związków między sportem a włączeniem społecznym w zakresie tworzenia analitycznych ram opartych na praktycznych dokonaniach, ze szczególnym uwzględnieniem społecznego włączenia poprzez sport grup defaworyzowanych.

3.	Monitorowanie i ocena bieżących polityk w celu poprawy procesu podejmowania decyzji i przyszłych działań, z uwzględnieniem opinii odnośnych zainteresowanych stron.

5. W ZWIĄZKU Z WYŻEJ WYMIENIONYMI KWESTIAMI ZWRACA SIĘ DO PAŃSTW CZŁONKOWSKICH I KOMISJI, ABY W RAMACH SWOICH KOMPETENCJI I Z NALEŻYTYM POSZANOWANIEM ZASADY POMOCNICZOŚCI ORAZ UWZGLĘDNIAJĄC SPECYFICZNY CHARAKTER SPORTU:

1.	Promowały współpracę w obszarze sportu w przypadku realizacji zasady „sport dla wszystkich”, gwarantując równy dostęp i równe szanse, w szczególności osobom nieaktywnym fizycznie, realizując priorytet włączenia społecznego w działaniach sportowych i poprzez te działania.

2.	Ułatwiały działania zakładające silne powiązanie sportu i sektorów zaangażowanych w kwestię włączenia społecznego oraz by zwiększały zainteresowanie sportem osób nieaktywnych fizycznie.

3.	Propagowały i promowały uczestnictwo w sporcie osób z grup defaworyzowanych, zapewniając przy tym włączanie ich w społeczeństwo poprzez sport dzięki ofercie nowych sieci społecznych i nowych umiejętności.

4.	Propagowały dialog międzykulturowy, włączając w społeczeństwo – przez sport – osoby z różnych kręgów kulturowych.

Promowały działania związane z włączeniem społecznym w działaniach sportowych i poprzez te działania w przypadku osób niepełnosprawnych, z uwzględnieniem poprawy infrastruktury i lepszej dostępności obiektów i imprez sportowych oraz badań dotyczących specjalistycznych urządzeń sportowych, a także by traktowały sport priorytetowo.

Promowały działania związane z włączaniem kwestii równości płci do działań sportowych, w szczególności kwestii równego dostępu obu płci do stanowisk decyzyjnych oraz by zajęły się kwestiami sportu w związku z rolami przypisanymi płciom jak przedstawiono w strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010–2015 (5).

Opracowały kanały komunikacji i współpracy z innymi odnośnymi obszarami i działami polityki zarówno w ramach różnych instytucji europejskich i w państwach członkowskich, jak i pomiędzy nimi, oraz zwróciły szczególną uwagę na pozytywny aspekt sportu w dziedzinie włączenia społecznego, a także ujęły sport w odnośnych planach działania, takich jak plany działania dotyczące włączenia społecznego i plany działania służące zwalczaniu ubóstwa.

8.	Zachęcały – w związku ze zrównoważonym wzrostem sprzyjającym włączeniu społecznemu – do uznawania nieformalnego uczenia się przez sport, będącego uzupełnieniem edukacji formalnej i polegającego na zdobywaniu konkretnych umiejętności i kompetencji niezbędnych do zatrudnienia.

Zwiększały świadomość i podkreślały znaczenie wolontariatu sportowego zarówno jako narzędzia włączenia społecznego, jak i środka nabywania umiejętności, tak by przyczynić się do zwiększania zdolności do zatrudnienia i zwiększania spójności, w szczególności w kontekście Europejskiego Roku Wolontariatu Propagującego Aktywność Obywatelską (2011).

10.

Propagowały i wspierały instrumenty wzajemnego uczenia się, badania międzydyscyplinarne mające na celu opracowanie analitycznych ram opartych na praktycznych dokonaniach, wymianę wiedzy i najlepszych wzorców, np. w ramach seminariów na wysokim szczeblu lub spotkań grup eksperckich zajmujących się problematyką sportu i włączenia społecznego, a także troszczyły się o to, by wyniki tych działań były skutecznie rozpowszechniane i znalazły odzwierciedlenie w praktyce.

11.	Dokładały starań, by sport w jak największym stopniu przyczyniał się do osiągania celów Strategii na rzecz inteligentnego i zrównoważonego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu „Europa 2020”, w szczególności dzięki projektom przewodnim obejmującym Europejski program walki z ubóstwem.

12.	Ułatwiały, we współpracy z właściwymi podmiotami, dawanie przykładu włączenia społecznego, łącząc sport z projektami dotyczącymi włączenia społecznego, koncentrując się w szczególności na organizacjach lokalnych pozostających w bliskich kontaktach z obywatelami.

13.	Ułatwiały, we współpracy z właściwymi podmiotami, skuteczne wykorzystanie środków dostępnych w UE – zwłaszcza związanych z ewentualnymi przyszłymi programami sportowymi – do wspierania procesu włączenia społecznego w działaniach sportowych i poprzez te działania.

6. WZYWA KOMISJĘ, BY:

1.	Potraktowała kwestię włączenia społecznego w działaniach sportowych i poprzez te działania jako priorytet współpracy sportowej, przede wszystkim w mającym się ukazać komunikacie Komisji Europejskiej w sprawie Traktatu z Lizbony i sportu.

Dopilnowała, by włączenie społeczne w działaniach sportowych i poprzez te działania – jako jeden z priorytetów – było uwzględniane w ewentualnych przyszłych propozycjach UE dotyczących programów w zakresie sportu oraz by przeanalizowała możliwości wykorzystywania dostępnych funduszy, takich jak Europejski Fundusz Społeczny, Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego i programy takie jak „Młodzież w działaniu” i „Uczenie się przez całe życie”, by wspierać działania w obszarze sportu.

3.	Oceniła skuteczność działań na szczeblu UE, wspieranych przez działania przygotowawcze w zakresie włączenia społecznego.

(1) SN 400/00.

(2) Dz.U. L 43 z 18.2.2003, s. 1.

(3) Dz.U. L 298 z 7.11.2008, s. 20.

(4) Artykuł 6 i 165 TFUE.

(5) COM(2010) 491 wersja ostateczna.

ZAŁĄCZNIK

Kontekst polityczny

1)	Konkluzje Rady Europejskiej z posiedzenia w dniach 7–9 grudnia 2000 r. w Nicei, załącznik IV, deklaracja w sprawie szczególnego charakteru sportu oraz jego funkcji społecznej w Europie (1).

2)	Konkluzje z wiosennego posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 13–14 maja 2008 r. (2).

3)	Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1098/2008/WE z dnia 22 października 2008 r. w sprawie Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym (2010) (3).

4)	Oświadczenie Rady Europejskiej w sprawie sportu z dnia 11–12 grudnia 2008 r. w konkluzjach Rady Europejskiej – załącznik 5 (4).

5)	Decyzja Rady 2010/37/WE z dnia 27 listopada 2009 r. w sprawie Europejskiego Roku Wolontariatu Propagującego Aktywność Obywatelską (rok 2011) (5).

6)	Konkluzje Rady Europejskiej z dnia 17 czerwca 2010 r. (6).

7)	Biała księga Komisji na temat sportu z dnia 11 lipca 2007 r. (7).

8)	Komunikat Komisji Europejskiej w sprawie Traktatu z Lizbony i sportu (zostanie opublikowany w listopadzie 2010 roku).

(1) SN 400/00 ADD1 REV1 + ADD1 REV2 (de, it, en, el, pt).

(2) Dok. 7652/08, s. 9 (konkluzje prezydencji).

(3) Dz.U. L 298 z 7.11.2008, s. 20.

(4) 17271/08 załącznik 5, s. 21.

(5) Dz.U. L 17 z 22.1.2010, s. 43.

(6) EUCO 13/10.

(7) COM(2007) 391 wersja ostateczna, s. 4.

3.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 326/9

Konkluzje Rady z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie inicjatywy Mobilna młodzież – zintegrowane podejście będące odpowiedzią na wyzwania stojące przed młodymi ludźmi

2010/C 326/05

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

MAJĄC NA UWADZE:

Strategię Europa 2020, w której wyznaczono na najbliższą dekadę ambitny cel w postaci inteligentnego i trwałego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu, a przy tym szczególnie podkreślono, że należy podjąć działania, by podnieść poziom wykształcenia, zwiększyć wskaźnik zatrudnienia oraz propagować włączenie społeczne, i w której wskazano konkretny podstawowy cel UE w dziedzinie edukacji (1) oraz inne cele: w dziedzinie zatrudnienia (2), włączenia społecznego (3) oraz badań i innowacji (4).

Konkluzje Rady w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia (ET 2020) (5), które pozostają podstawą takiej współpracy i uzupełniają strategię Europa 2020 i w których zwrócono uwagę, że kształcenie i szkolenie mogą w niezwykle istotny sposób pomóc sprostać wielu wyzwaniom społeczno-gospodarczym, demograficznym, ekologicznym i technicznym stojącym obecnie przed Europą, a także w których wyznaczono cztery cele strategiczne (6) mające służyć trwałemu dobrobytowi gospodarczemu i zatrudnialności oraz osobistej, społecznej i zawodowej samorealizacji wszystkich obywateli.

Rezolucję Rady z dnia 27 listopada 2009 r. w sprawie odnowionych ram europejskiej współpracy na rzecz młodzieży (7), w której to rezolucji stwierdzono, że od ułatwiania młodym kobietom i mężczyznom włączenia społecznego i integracji zawodowej – podobnie jak od promowania samorealizacji, spójności społecznej i aktywności obywatelskiej – w zasadniczy sposób zależy, czy osiągnięte zostaną cele europejskiej strategii na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia. Bardzo ważne jest, by stworzyć warunki, które pozwolą wszystkim młodym ludziom jak najlepiej wykorzystać posiadany potencjał. W rezolucji zaapelowano więc o konkretne inicjatywy w dziedzinie polityki młodzieżowej – tzn. o ukierunkowane na młodzież strategie i działania w takich obszarach, jak uczenie się pozaformalne, zaangażowanie, wolontariat, praca z młodzieżą, mobilność, informowanie, włączenie społeczne, kultura oraz zdrowie. Zaapelowano też o inicjatywy włączające problematykę młodzieżową do innych stosownych obszarów polityki, czyli o podejście międzysektorowe.

W ramach strategii Europa 2020 państwa członkowskie i Unia Europejska powinny dokonać reform skutkujących inteligentnym wzrostem, który sprzyjać będzie włączeniu społecznemu, tj. wzrostem, którego motorem będą wiedza i innowacje i który przyniesie jak największe zaangażowanie obywateli. Reformy te powinny być nakierowane na podnoszenie jakości kształcenia i szkolenia, doskonalenie badań oraz promowanie transferów innowacji i wiedzy na całym obszarze UE. Powinny one skłaniać do przedsiębiorczości oraz umożliwiać przekształcanie twórczych pomysłów w nowatorskie produkty, usługi i procesy, które pomogą stymulować wzrost gospodarczy, tworzyć wysokiej jakości trwałe miejsca pracy, zapewnić spójność terytorialną, gospodarczą i społeczną oraz sprawniej i skuteczniej rozwiązywać problemy społeczne w Europie i na świecie.

Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJE:

Komunikat Komisji pt. Mobilna młodzież: inicjatywa na rzecz uwolnienia potencjału młodzieży ku inteligentnemu, trwałemu i sprzyjającemu włączeniu społecznemu wzrostowi gospodarczemu w Unii Europejskiej (8), w którym to komunikacie młodzież uznano za centralny podmiot ramowego programu działań UE.

PLANUJĄC:

Rozważyć propozycje zawarte we wspomnianej inicjatywie, tzn. propozycje dotyczące nowych kluczowych działań oraz wzmocnienia działań dotychczasowych – zarówno w państwach członkowskich, jak i na szczeblu europejskim – mające pomóc młodzieży reagować na stojące przed nią liczne wyzwania natury społeczno-gospodarczej i odnieść sukces w społeczeństwie opartym na wiedzy.

UZNAJE, ŻE:

Choć dobrobyt w Europie w dużej mierze zależy od młodzieży, wciąż zbyt duża liczba młodych ludzi ma poważne problemy z realizacją swojego potencjału i z należytym uczestnictwem w życiu społecznym: zbyt wiele osób porzuca szkołę bez zdobycia kwalifikacji lub z niewystarczającymi umiejętnościami, nie może znaleźć zatrudnienia i staje w obliczu wykluczenia społecznego, co z kolei generuje wysokie koszty zarówno dla danej osoby, jak i dla całego społeczeństwa. Aby tej sytuacji zaradzić, należy zastosować bardziej zintegrowane, międzysektorowe podejście do polityki kształcenia i szkolenia, polityki młodzieżowej, zatrudnieniowej oraz społecznej, które opierałoby się na obecnych atutach i przewidywało nowe skuteczne środki.

Przed wieloma państwami członkowskimi wciąż jeszcze stoi zadanie wdrożenia krajowych strategii i instrumentów na rzecz uczenia się przez całe życie, które są nieodzowne, by nie tylko młodzi ludzie, lecz także dorośli w ciągu swojego życia zawodowego mogli nabywać, podtrzymywać i rozwijać wiedzę, umiejętności i kompetencje. Potrzebne są zwłaszcza bardziej elastyczne ścieżki nauki, które pozwolą kobietom i mężczyznom przemieszczać się – na różnych etapach życia – pomiędzy różnymi systemami kształcenia i szkolenia oraz między formalnym, pozaformalnym i nieformalnym środowiskiem uczenia się i które będą przyciągać osoby uczące się w sposób nietradycyjny.

W najbliższych latach coraz więcej zawodów wymagać będzie wysokich kwalifikacji (9), tymczasem obecnie w UE odsetek osób o wykształceniu wyższym lub równorzędnym (10) jest niższy niż u jej konkurentów, podobnie jak odsetek naukowców. Ponadto, aby rozwijać innowacyjny potencjał Europy, potrzeba będzie partnerstw w obszarze wiedzy oraz ściślejszych związków pomiędzy światem kształcenia i szkolenia, badań i biznesu – tak by wzmocnić trójkąt wiedzy. Pozwoli to także pomóc osobom zatrudnionym w zawodach wymagających niskich kwalifikacji lepiej dostosowywać się do zmiennych wymagań rynku pracy.

Mobilność edukacyjna nie tylko może pomóc zrealizować cele osobiste i społeczno-gospodarcze, lecz także może być odpowiednim sposobem zwiększania szans na zatrudnienie i nabywania bądź doskonalenia kompetencji zawodowych, pedagogicznych, językowych, interpersonalnych i międzykulturowych. Może także sprzyjać poprawie jakości instytucji edukacyjnych oraz zwiększaniu ich współpracy. Choć programy i instrumenty polityki UE znacznie pomogły już w przedmiotowej dziedzinie, wciąż istnieje znaczny niewykorzystany potencjał, a mobilność edukacyjna zbyt często pozostaje marginalna. Należy aktywnie sprzyjać możliwościom podejmowania mobilności edukacyjnej w ramach edukacji formalnej przez takie grupy, jak młodzi uczący się dorośli, nauczyciele, szkoleniowcy i kadra edukacyjna. Młodzi dorośli powinni także móc korzystać z takich możliwości w ramach uczenia się pozaformalnego i nieformalnego. Ponadto należy zastanowić się nad nowymi formami takiej mobilności – np. nad mobilnością wirtualną – poszerzyć dostęp do nich i zwrócić przy tym szczególną uwagę na grupy defaworyzowane i na płeć.

DLATEGO ZGADZA SIĘ, ŻE:

Dążąc do realizacji celów przedstawionych w inicjatywie Mobilna młodzież, Komisja Europejska i państwa członkowskie powinny współpracować w ogólnym kontekście strategii Europa 2020, a jednocześnie dbać o spójność działań z obowiązującymi uzgodnieniami, zwłaszcza tymi, które poczyniono w kontekście strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia (ET 2020), europejskiej strategii zatrudnienia oraz odnowionych ram europejskiej współpracy na rzecz młodzieży. Prowadząc przedmiotowe działania oraz stosując procedury monitorowania i raportowania, postępować zgodnie ze wspomnianymi wyżej ramami i respektować ich stosowne cele i zasady ogólne. Działania należy ściśle koordynować i na każdym szczeblu włączać w nie stosowne strony lub zapewniać współpracę z nimi, m.in. w formie zorganizowanego dialogu.

Ramami skoordynowanych działań politycznych, z których większość leży w gestii państw członkowskich, są zintegrowane wytyczne (11) związane ze strategią Europa 2020. Kluczową rolę w realizacji inicjatywy Mobilna młodzież oraz szerzej: strategii Europa 2020, w tym w realizacji przewidzianego w niej podstawowego celu UE w dziedzinie kształcenia i szkolenia, powinna odegrać Rada ds. Edukacji, Młodzieży, Kultury i Sportu, która prowadziłaby odpowiednie działania monitorujące, umożliwiała uczenie się od siebie nawzajem oraz przygotowywała materiały na posiedzenia Rady Europejskiej.

Potrzebne są dodatkowe wysiłki, by pomóc młodzieży sprostać licznym stojącym przed nią wyzwaniom społeczno-gospodarczym. Jednak w czasach ograniczeń budżetowych wysiłki te należy skupić na optymalizacji i racjonalizacji celów politycznych i inwestycji, ściślej wiążąc je z celami strategii Europa 2020 i z priorytetami strategicznych ram ET 2020.

Dużą rolę w realizacji celów przewidzianych w inicjatywie Mobilna młodzież oraz ogólniej: w strategii Europa 2020, mają do odegrania obowiązujące programy UE, takie jak Uczenie się przez całe życie, Erasmus Mundus czy Młodzież w działaniu, nawet jeżeli ich zakres jest szerszy niż przedmiotowej inicjatywy. Zarówno szeroki zakres tych programów, jak i ich wkład w realizację inicjatywy należy mieć na uwadze, planując ich przyszłe edycje.

Należy aktywnie zachęcać do większej mobilności, w tym mobilności obejmującej kraje trzecie i kraje kandydujące, stosując odpowiednie programy i mechanizmy. Mobilność edukacyjna powinna mieć także wymiar jakościowy i powinna się opierać na dobrze funkcjonującej współpracy między instytucjami kształcenia i szkolenia. Chcąc podnieść jakość i różnorodność mobilności, należy zbadać, jakie możliwości dają inne istniejące formy współpracy. Jednak mobilność nie może być celem samym w sobie, ale raczej sposobem na powszechniejsze nabywanie wiedzy, umiejętności i kompetencji i na realizację wyzwań osobistych i społecznych.

ZGADZA SIĘ RÓWNIEŻ, ŻE:

Aby sprostać nakreślonym wyżej wyzwaniom, potrzeba środków zarówno na szczeblu państw członkowskich, jak i na szczeblu europejskim, które – z pełnym poszanowaniem zasady pomocniczości – przyczynią się do realizacji zarówno podstawowych, jak i szeroko pojętych celów strategii Europa 2020 oraz związanych z nią inicjatyw przewodnich.

W ramach inicjatywy przewodniej Mobilna młodzież należy rozważyć następujące kierunki działań:

W odniesieniu do kształcenia i szkolenia:

—	działanie na rzecz pełnego wdrożenia zintegrowanych strategii uczenia się przez całe życie,

—	zapewnienie możliwości nabycia kompetencji kluczowych, których potrzebują wszyscy, zwłaszcza osoby z grup defaworyzowanych, by odnieść sukces w społeczeństwie opartym na wiedzy,

—	poszerzenie uczestnictwa w edukacji wyższej lub równorzędnej,

—	zwiększanie jakości i atrakcyjności edukacji na wszystkich szczeblach, zwłaszcza szkolnictwa wyższego oraz kształcenia i szkolenia zawodowego,

—	promowanie korzyści wynikających z mobilności edukacyjnej, tzn. zdobywania wiedzy, umiejętności i doświadczenia.

W odniesieniu do młodzieży:

—	promowanie podejścia międzysektorowego, tzn. powiązań pomiędzy polityką młodzieżową a innymi stosownymi dziedzinami polityki,

—	jakościowe i ilościowe poszerzanie mobilności wszystkich młodych ludzi – zwłaszcza tych o mniejszych szansach – w kontekście uczenia się pozaformalnego i nieformalnego,

—	promowanie efektów uczenia się pozaformalnego i nieformalnego i powszechniejsze ich uznawanie, tak by młodzi dorośli mieli łatwiejszy dostęp do formalnego kształcenia i szkolenia i do rynku pracy,

—	zachęcanie młodzieży do uczestnictwa w życiu demokratycznym.

W odniesieniu do zatrudnienia:

—

Polityka kształcenia i szkolenia, polityka młodzieżowa i zatrudnieniowa powinny w skoordynowany sposób objąć sekwencję działań, które młodzi ludzie muszą podjąć, przechodząc z etapu edukacji do etapu zatrudnienia. Polityki zatrudnienia powinny przyczyniać się do ograniczania bezrobocia wśród młodzieży i do poszerzania jej perspektyw zawodowych, co w zasadniczy sposób pomoże osiągnąć cel, którym jest wyznaczony w strategii Europa 2020 na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego wskaźnik zatrudnienia w wysokości 75 %.

ZWRACA SIĘ ZATEM DO PAŃSTW CZŁONKOWSKICH I KOMISJI, BY W RAMACH SWOICH KOMPETENCJI:

W pełni zrealizowały obecne działania i opracowały przyszłe polityczne inicjatywy służące osiągnięciu szeroko pojętych celów inicjatywy Mobilna młodzież w szerokim kontekście strategii Europa 2020 oraz osiągnięciu podstawowego celu UE wiążącego się z kształceniem i szkoleniem.

Czyniąc to, państwa członkowskie i Komisja powinny:

1.	Zadbać o ścisłe związki między wszystkimi stosownymi dziedzinami polityki – a zwłaszcza polityką edukacyjną, młodzieżową, społeczną, zatrudnieniową, badawczą i innowacyjną – tak by można było zbadać możliwość wyznaczenia wspólnych celów.

2.	Zadbać, by Rada ds. Edukacji, Młodzieży, Kultury i Sportu oraz inne stosowne formacje Rady w pełni odegrały przypadającą im rolę w realizacji strategii Europa 2020, zwłaszcza regularnie dostarczały Radzie Europejskiej informacji o postępach w realizacji podstawowych celów UE.

3.	Zracjonalizować oraz zapewnić pełne i skuteczne wykorzystanie programów i budżetów UE, w tym – w stosownym przypadku – łącząc je z zasobami krajowymi i regionalnymi oraz rozważając wykorzystanie europejskich funduszy strukturalnych, Funduszu Spójności oraz Europejskiego Banku Inwestycyjnego.

4.	Dążyć do zmaksymalizowania potencjału innych oraz ewentualnie nowych źródeł finansowania na potrzeby promowania mobilności edukacyjnej i zawodowej.

5.	Miały na względzie wpływ niniejszych konkluzji na przyszłe edycje programów UE i na jej kolejne ramy finansowe.

(1) Cel ten to dwa zadania: zmniejszyć odsetek osób przedwcześnie kończących naukę do poniżej 10 % oraz zwiększyć do co najmniej 40 % odsetek osób w wieku 30–34 lata mających wykształcenie wyższe lub równoważne.

(2) Podnieść wskaźnik zatrudnienia wśród kobiet i mężczyzn w wieku 20–64 lata do 75 %, m.in. zwiększając zatrudnienie wśród młodzieży, osób starszych i pracowników nisko wykwalifikowanych oraz skuteczniej integrując legalnych migrantów.

(3) Uwolnić co najmniej 20 milionów osób od ryzyka ubóstwa i wykluczenia społecznego.

(4) Poprawić warunki prowadzenia działalności badawczo-rozwojowej, zwłaszcza by łączny poziom inwestycji publicznych i prywatnych w tym sektorze osiągnął 3 % PKB.

(5) Dz.U. C 119 z 28.5.2009.

(6) Cel 1: Realizacja koncepcji uczenia się przez całe życie i mobilności; cel 2: Poprawa jakości i skuteczności kształcenia i szkolenia; cel 3: Promowanie równości, spójności społecznej i aktywności obywatelskiej; cel 4: Zwiększanie kreatywności i innowacyjności, w tym przedsiębiorczości, na wszystkich poziomach kształcenia i szkolenia.

(7) Dz.U. C 311 z 19.12.2009.

(8) Dok. 13726/10.

(9) Wskaźnik zawodów wymagających wysokich kwalifikacji wzrośnie z 29 % w 2010 roku do ok. 35 % w 2020 roku (szacunki Cedefop).

(10) Odsetek mieszkańców UE o wykształceniu wyższym lub równorzędnym wyniósł w 2009 roku 32,3 % (Eurostat).

(11) Wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie wytycznych dla polityki zatrudnienia państw członkowskich: zintegrowane wytyczne dotyczące strategii Europa 2020 – część druga.

3.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 326/12

Kursy walutowe euro (1)

2 grudnia 2010 r.

2010/C 326/06

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,3155
JPY	Jen	110,97
DKK	Korona duńska	7,4521
GBP	Funt szterling	0,84450
SEK	Korona szwedzka	9,1531
CHF	Frank szwajcarski	1,3160
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	8,0600
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,010
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	278,75
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7097
PLN	Złoty polski	4,0055
RON	Lej rumuński	4,3036
TRY	Lir turecki	1,9600
AUD	Dolar australijski	1,3614
CAD	Dolar kanadyjski	1,3291
HKD	Dolar hong kong	10,2194
NZD	Dolar nowozelandzki	1,7553
SGD	Dolar singapurski	1,7248
KRW	Won	1 512,04
ZAR	Rand	9,1788
CNY	Yuan renminbi	8,7629
HRK	Kuna chorwacka	7,4225
IDR	Rupia indonezyjska	11 857,07
MYR	Ringgit malezyjski	4,1400
PHP	Peso filipińskie	57,464
RUB	Rubel rosyjski	41,2985
THB	Bat tajlandzki	39,524
BRL	Real	2,2405
MXN	Peso meksykańskie	16,3014
INR	Rupia indyjska	59,5850

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez ECB.

3.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 326/13

DECYZJA KOMISJI

z dnia 2 listopada 2010 r.

ustanawiająca europejskie wielostronne forum na temat fakturowania elektronicznego (e-fakturowania)

2010/C 326/07

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Strategia „Europa 2020” określona w komunikacie Komisji zatytułowanym „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” przedstawia wizję społecznej gospodarki rynkowej w Europie w XXI w. w pełni korzystającej z ekonomicznych i społecznych korzyści społeczeństwa cyfrowego.

(2)

Jedna ze sztandarowych inicjatyw strategii Europa 2020, określonych w komunikacie Komisji zatytułowanym „Europejska agenda cyfrowa” (1), przypisuje istotne znaczenie osiągnięciu jednolitego rynku cyfrowego poprzez usunięcie barier prawnych i technicznych, które uniemożliwiają obywatelom czerpanie pełnych korzyści z tego rynku.

(3)

Ze względu na bliskie powiązania między fakturowaniem i procesami płatności utworzenie jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA) stanowi punkt wyjścia dla europejskich interoperacyjnych systemów e-fakturowania. Systemy te mogą przynieść korzyści przedsiębiorstwom i podmiotom świadczącym usługi finansowe dzięki poprawie wydajności i automatyzacji łańcuchów dostaw.

(4)	Dyrektywa Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (2) nakłada na państwa członkowskie, począwszy od dnia 1 stycznia 2013 r., obowiązek stosowania zasady równego traktowania faktur w formie papierowej i elektronicznej.

(5)

Komunikat Komisji zatytułowany „Czerpanie korzyści z fakturowania elektronicznego w Europie” (3) proponuje ustanowienie europejskiego wielostronnego forum w celu wsparcia Komisji przy koordynacji działań na poziomie państw członkowskich i określaniu środków na poziomie Unii, aby ułatwić masowe wprowadzenie e-fakturowania.

(6)	Należy zatem ustanowić grupę ekspertów w dziedzinie e-fakturowania i określić jej zadania oraz strukturę.

(7)

Głównym zadaniem grupy będzie monitorowanie wprowadzania e-fakturowania oraz pomoc w rozwoju rynku e-fakturowania w państwach członkowskich. Powinna ona współpracować z krajowymi wielostronnymi forami i zwracać szczególną uwagę na transgraniczne aspekty e-fakturowania i stosowanie e-fakturowania przez małe i średnie przedsiębiorstwa.

(8)

Europejskie wielostronne forum e-fakturowania powinno składać się z członków reprezentujących fora krajowe i przedstawicieli europejskich stowarzyszeń reprezentujących społeczność użytkowników, Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN), Europejskiego Banku Centralnego (EBC) i grupy roboczej art. 29.

(9)	Bez uszczerbku dla przepisów Komisji dotyczących bezpieczeństwa, określonych w załączniku do decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom (4), należy określić zasady dotyczące ujawniania informacji przez członków forum.

(10)	Dane osobowe powinny być przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (5).

(11)	Należy ustalić okres stosowania niniejszej decyzji. W odpowiednim czasie Komisja rozważy celowość przedłużenia tego okresu,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejszym ustanawia się europejskie wielostronne forum na temat fakturowania elektronicznego (e-fakturowania), zwane dalej „forum”.

Artykuł 2

Zadania

1. Zadaniem forum jest:

a)	wspieranie Komisji w zakresie monitorowania rozwoju rynku e-fakturowania oraz poziomu wprowadzenia e-fakturowania w sektorach przemysłu i usług w państwach członkowskich;

b)	doprowadzenie do wymiany doświadczeń i dobrych praktyk ułatwiających powstawanie interoperacyjnych rozwiązań w zakresie e-fakturowania;

c)	zwrócenie uwagi na problemy pojawiające się w szczególności w odniesieniu do transakcji transgranicznych i proponowanie właściwych rozwiązań;

d)	wspieranie i monitorowanie prac prowadzących do przyjęcia standardowego modelu danych dla e-faktury.

2. Wykonując swoje zadania, forum uwzględnia wyniki dotychczasowych działań, wykonane prace i rozwiązania, w szczególności w zakresie otoczenia prawnego, wymogów biznesowych i norm technicznych, w dziedzinie e-fakturowania w sektorze publicznym i prywatnym.

Artykuł 3

Konsultacje

Komisja może konsultować się z grupą w każdej kwestii związanej z:

a)	innymi inicjatywami ustawodawczymi, które powinny być podejmowane na szczeblu Unii w celu przezwyciężenia pozostałych barier utrudniających rozpowszechnienie e-fakturowania;

b)	procesami gospodarczymi dotyczącymi finansowych aspektów łańcucha dostaw, które mogłyby ułatwić rozwijanie e-fakturowania, w szczególności w dziedzinie płatności oraz jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA);

c)	krajowymi i europejskimi działaniami wspierającymi przyjęcie e-fakturowania, w szczególności przez małe i średnie przedsiębiorstwa.

Artykuł 4

Skład

W skład forum wchodzi 63 członków:

a)	po dwóch członków z poszczególnych krajowych wielostronnych forów;

b)	sześciu członków europejskich stowarzyszeń reprezentujących konsumentów, małe i średnie przedsiębiorstwa oraz duże korporacje;

c)	po jednym przedstawicielu z Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN), Europejskiego Banku Centralnego (EBC) i grupy roboczej art. 29 (6).

Artykuł 5

Członkostwo – powoływanie

1. Komisja powołuje członków forum zgodnie z następującymi zasadami:

1)	Członkowie, o których mowa w art. 4 lit. a), są powoływani na podstawie propozycji państw członkowskich. Członkowie ci są powoływani jako reprezentanci krajowego wielostronnego forum.

2)	Członkowie, o których mowa w art. 4 lit. b), są powoływani do reprezentowania organizacji wymienionych w art. 4 lit. b). Służby Komisji zapewniają zrównoważoną reprezentację wymienionych grup zainteresowanych stron.

3)	Przedstawiciele, o których mowa w art. 4 lit. c), są powoływani na podstawie odpowiednich propozycji CEN, EBC i grupy roboczej art. 29.

2. Okres kadencji członków wynosi trzy lata.

3. Członkowie, którzy utracą zdolność wnoszenia należytego wkładu w prace grupy, złożą rezygnację lub nie spełniają warunków określonych w ust. 1 niniejszego artykułu lub w art. 339 Traktatu, mogą zostać zastąpieni na okres, jaki pozostaje do wygaśnięcia ich kadencji.

4. Nazwiska członków grupy, o których mowa w art. 4, są publikowane w rejestrze grup ekspertów Komisji i podobnych zespołów.

5. Dane osobowe są gromadzone, przetwarzane i publikowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

Artykuł 6

Funkcjonowanie

1. Forum przewodniczy przedstawiciel Komisji.

2. W trybie doraźnym przedstawiciel Komisji może zaprosić do udziału w pracach forum zewnętrznych ekspertów posiadających określone kompetencje w dziedzinie, którą zajmuje się forum. Ponadto przedstawiciel Komisji może nadawać osobom fizycznym i organizacjom status obserwatora zgodnie z przepisem 8 ust. 3 zasad horyzontalnych dotyczących grup ekspertów i krajów kandydujących.

3. Członkowie forum oraz zaproszeni eksperci i obserwatorzy podlegają wymogom zachowania tajemnicy zawodowej określonym w traktatach i ich przepisach wykonawczych, a także przestrzegają przepisów Komisji dotyczących bezpieczeństwa w zakresie ochrony informacji niejawnych UE, określonych w załączniku do decyzji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom. W przypadku nieprzestrzegania przez nich powyższych zobowiązań Komisja może podjąć wszelkie stosowne środki.

4. Spotkania forum odbywają się w siedzibie Komisji. Komisja zapewnia grupie obsługę sekretariatu. W posiedzeniach forum mogą uczestniczyć inni zainteresowani urzędnicy Komisji.

5. Forum przyjmuje wszelkie niezbędne regulaminy wewnętrzne na podstawie standardowego regulaminu przyjętego przez Komisję.

6. Komisja publikuje stosowne informacje na temat działalności forum w rejestrze lub na specjalnej stronie internetowej dostępnej poprzez link umieszczony w rejestrze.

7. Pod koniec kadencji forum, Komisja przygotowuje sprawozdanie z postępów osiągniętych przez forum. Sprawozdanie to udostępnia się do wiadomości publicznej.

Artykuł 7

Koszty posiedzeń

1. Osoby uczestniczące w pracach forum nie otrzymują wynagrodzenia za świadczone usługi.

2. Wydatki na podróże służbowe i koszty utrzymania ponoszone przez osoby uczestniczące w pracach forum są zwracane przez Komisję zgodnie z przepisami obowiązującymi w Komisji.

3. Zwrot kosztów odbywa się w granicach dostępnych środków przyznanych w ramach rocznej procedury przydziału zasobów.

Artykuł 8

Stosowanie

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 31 grudnia 2013 r.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 listopada 2010 r.

W imieniu Komisji

Michel BARNIER

Członek Komisji

(1) COM(2010) 45.

(2) Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.

(3) COM(2010) 712.

(4) Dz.U. L 317 z 3.12.2001, s. 1.

(5) Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1.

(6) Dyrektywa 95/46/WE, Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

3.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 326/17

Aktualizacja wykazu przejść granicznych, o których mowa w art. 2 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. C 316 z 28.12.2007, s. 1; Dz.U. C 134 z 31.5.2008, s. 16; Dz.U. C 177 z 12.7.2008, s. 9; Dz.U. C 200 z 6.8.2008, s. 10; Dz.U. C 331 z 31.12.2008, s. 13; Dz.U. C 3 z 8.1.2009, s. 10; Dz.U. C 37 z 14.2.2009, s. 10; Dz.U. C 64 z 19.3.2009, s. 20; Dz.U. C 99 z 30.4.2009, s. 7; Dz.U. C 229 z 23.9.2009, s. 28; Dz.U. C 263 z 5.11.2009, s. 22; Dz.U. C 298 z 8.12.2009, s. 17; Dz.U. C 74 z 24.3.2010, s. 13)

2010/C 326/09

Publikacja wykazu przejść granicznych zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) opiera się na informacjach przekazanych Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 34 kodeksu granicznego Schengen.

Oprócz publikacji w Dzienniku Urzędowym, regularnie aktualizowane informacje dostępne są na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej do Spraw Wewnętrznych.

FRANCJA

Zmiana informacji opublikowanych w Dz.U. C 37 z 14.2.2009 oraz w Dz.U. C 99 z 30.4.2009

Granice powietrzne

Nowe przejście graniczne:

Brive-Souillac

FINLANDIA

Informacje zastępujące informacje opublikowane w Dz.U. C 247 z 13.10.2006

Granice lądowe (Finlandia–Federacja Rosyjska)

1)	Haapovaara (*)

Imatra

Inari (*)

4)	Karikangas (*)

5)	Karttimo (*)

6)	Kivipuro (*)

7)	Kokkojärvi (*)

8)	Kurvinen (*)

Kuusamo

10)	Leminaho (*)

11)

Niirala

12)

Nuijamaa

13)	Onkamo (*)

14)	Parikkala (*)

15)	Puitsi (*)

16)	Raja–Jooseppi

17)	Rajakangas (*)

18)	Ruhovaara (*)

19)

Salla

20)	Uukuniemi (*)

21)

Vaalimaa

22)	Vainikkala (kolejowe)

23)	Valkeavaara (*)

24)

Vartius

25)	Virtaniemi (*)

Objaśnienie:

Przejścia graniczne podlegają postanowieniom porozumienia pomiędzy rządem Finlandii a rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie wzajemnych przejść granicznych (Helsinki, dnia 11 marca 1994). Przejścia oznaczone gwiazdką (*) są zgodnie z porozumieniem wykorzystywane jedynie w ograniczonym zakresie i otwierane dla ruchu zależnie od potrzeb. Ruch ogranicza się prawie wyłącznie do przewozu drewna. Większość przejść granicznych jest zamknięta przez większość czasu.

Porty lotnicze

Enontekiö

2)	Helsinki – Hernesaari (wyłącznie dla helikopterów)

3)	Helsinki – Malmi

4)	Helsinki – Vantaa

Ivalo

Joensuu

Jyväskylä

Kajaani

9)	Kemi – Tornio

10)

Kittilä

11)

Kruunupyy

12)

Kuopio

13)

Kuusamo

14)	Lappeenranta

15)	Maarianhamina

16)

Mikkeli

17)

Oulu

18)

Pori

19)

Rovaniemi

20)	Savonlinna

21)

Seinäjoki

22)	Tampere – Pirkkala

23)

Turku

24)

Vaasa

25)

Varkaus

Granice morskie

Portowe przejścia graniczne dla statków handlowych i rybackich:

Eckerö

2)	Färjsundet

Förby

Hamina

5)	Hanko (również dla rekreacyjnych jednostek pływających)

6)	Haukipudas

Helsinki

Inkoo

Kalajoki

10)

Kaskinen

11)

Kemi

12)

Kemiö

13)	Kirkkonummi

14)

Kokkola

15)

Kotka

16)	Kristiinankaupunki

17)	Lappeenranta

18)

Loviisa

19)

Långnäs

20)	Maarianhamina (również dla rekreacyjnych jednostek pływających)

21)	Merikarvia

22)

Naantali

23)	Nuijamaa (również dla rekreacyjnych jednostek pływających)

24)

Olkiluoto

25)

Oulu

26)

Parainen

27)

Pernaja

28)	Pietarsaari

29)

Pohja

30)

Pori

31)

Porvoo

32)

Raahe

33)

Rauma

34)

Salo

35)

Sipoo

36)	Taalintehdas

37)	Tammisaari

38)

Tornio

39)

Turku

40)	Uusikaupunki

41)

Vaasa

Stacje straży przybrzeżnej pełniące funkcje przejść granicznych dla rekreacyjnych jednostek pływających:

1)	Haapasaari

Hanko

3)	Maarianhamina

4)	Nuijamaan satama

Santio

6)	Suomenlinna

Stacje straży przybrzeżnej pełniące funkcje przejść granicznych dla wodolotów:

Hanko

Kotka

3)	Maarianhamina

Porkkala

5)	Suomenlinna

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2010.326.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 326

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 53 3 grudnia 2010

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2010/C 326/10	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.5978 – GDF Suez/International Power) ( 1 )	21

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Rada
2010/C 326/01	Konkluzje Rady z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie europejskich i międzynarodowych programów działań politycznych na rzecz dzieci, młodzieży i praw dziecka	1

2010/C 326/02	Konkluzje Rady z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie dostępu młodzieży do kultury	2

2010/C 326/03	Decyzja Rady z dnia 2 grudnia 2010 r. w sprawie powołania dwóch członków zarządu Europejskiej Agencji Chemikaliów	4

2010/C 326/04	Konkluzje Rady z dnia 18 listopada 2010 r. w sprawie roli sportu jako źródła i podstawy aktywnego włączenia społecznego	5

2010/C 326/05	Konkluzje Rady z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie inicjatywy Mobilna młodzież – zintegrowane podejście będące odpowiedzią na wyzwania stojące przed młodymi ludźmi	9

	Komisja Europejska
2010/C 326/06	Kursy walutowe euro	12

2010/C 326/07	Decyzja Komisji z dnia 2 listopada 2010 r. ustanawiająca europejskie wielostronne forum na temat fakturowania elektronicznego (e-fakturowania)	13

	Trybunał Obrachunkowy
2010/C 326/08	Sprawozdanie specjalne nr 8/2010 pt. Poprawa funkcjonowania transportu w ramach transeuropejskich osi kolejowych: czy inwestycje UE w infrastrukturę kolejową są skuteczne?	16

	INFORMACJE PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
2010/C 326/09	Aktualizacja wykazu przejść granicznych, o których mowa w art. 2 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. C 316 z 28.12.2007, s. 1; Dz.U. C 134 z 31.5.2008, s. 16; Dz.U. C 177 z 12.7.2008, s. 9; Dz.U. C 200 z 6.8.2008, s. 10; Dz.U. C 331 z 31.12.2008, s. 13; Dz.U. C 3 z 8.1.2009, s. 10; Dz.U. C 37 z 14.2.2009, s. 10; Dz.U. C 64 z 19.3.2009, s. 20; Dz.U. C 99 z 30.4.2009, s. 7; Dz.U. C 229 z 23.9.2009, s. 28; Dz.U. C 263 z 5.11.2009, s. 22; Dz.U. C 298 z 8.12.2009, s. 17; Dz.U. C 74 z 24.3.2010, s. 13)	17


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG