18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 67/1

—

uwzględniając dyrektywę Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (1) („dyrektywa ptasia”),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (2) („dyrektywa siedliskowa”),

—

uwzględniając ekologiczną sieć specjalnych obszarów ochrony Unii Europejskiej ustanowionych przez dwie powyższe dyrektywy, zwaną siecią „Natura 2000”,

—

uwzględniając wyniki dziewiątego posiedzenia konferencji stron (COP 9) Konwencji o różnorodności biologicznej,

—

uwzględniając sprawozdanie nr 3/2008 Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska (EEA) zatytułowane: „Europejskie lasy - warunki i zrównoważone wykorzystanie ekosystemu”,

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0478/2008),

A.

mając na uwadze, że skuteczna ochrona i w razie konieczności odbudowa ostatnich dzikich terenów Europy mają podstawowe znaczenie dla zatrzymania procesu utraty bioróżnorodności do roku 2010,

B.

mając na uwadze, że cel w postaci powstrzymania utraty bioróżnorodności do 2010 r. nie zostanie osiągnięty oraz że już odczuwalne stają się negatywne skutki społeczne i gospodarcze, które zrodziła utrata bioróżnorodności i usług ekosystemowych,

C.

mając na uwadze, że Unia Europejska powinna wykorzystać bieżące osiągnięcia takie jak Natura 2000 i rozwijać znacznie silniejsze, ambitne nowe ramy polityki w dziedzinie bioróżnorodności po roku 2010,

D.

mając na uwadze, że dyrektywa ptasia i dyrektywa siedliskowa zapewniają mocne i dające się wdrożyć w praktyce ramy ochrony przyrody, w tym obszarów dzikiej przyrody, przed szkodliwymi zmianami,

E.

mając na uwadze, że cele polityki bioróżnorodności Unii Europejskiej oraz dyrektywy ptasiej i dyrektywy siedliskowej nadal nie są w zadowalającym stopniu włączone do sektorowych strategii politycznych, takich jak rolnictwo, rozwój regionalny, energia i transport,

F.

mając na uwadze, że wiele obszarów dzikich posiada bogate zasoby węgla, których ochrona jest istotna zarówno dla bioróżnorodności, jak i ochrony klimatu,

G.

mając na uwadze, że wpływ inwazyjnych gatunków obcych na bioróżnorodność stanowi szczególnie poważne zagrożenie dla terenów dzikich, gdzie wczesne wykrycie gatunków inwazyjnych może być niemożliwe, a znaczne szkody ekologiczne i gospodarcze mogą nastąpić przed podjęciem odpowiednich działań,

1.

wzywa Komisję do zdefiniowania obszarów dzikiej przyrody; definicja powinna obejmować takie aspekty jak usługi ekosystemowe, wartość ochronna, zmiana klimatu i zrównoważone wykorzystanie;

2.

wzywa Komisję do upoważnienia Europejskiej Agencji Środowiska i innych właściwych organów europejskich, żeby zlokalizowały ostatnie obszary dzikiej przyrody w Europie w celu oceny obecnego rozkładu, poziomu bioróżnorodności na różnych obszarach i obszaru występowania nietkniętych ludzką ręką obszarów, a także obszarów, na których działalność człowieka jest minimalna (w podziale na podstawowe typy siedlisk: dzikie obszary leśne, słodkowodne i morskie);

3.

wzywa Komisję do zbadania wartości i korzyści ochrony dzikiej przyrody; analiza ta powinna w szczególności dotyczyć kwestii usług ekosystemowych, poziomu bioróżnorodności obszarów dzikiej przyrody, dostosowania do zmian klimatu i zrównoważonej turystyki przyrodniczej;

4.

wzywa Komisję do opracowania strategii UE w dziedzinie dzikiej przyrody, która będzie spójna z dyrektywą ptasią i siedliskową, przy zastosowaniu podejścia ekosystemowego, określeniu zagrożonych gatunków i siedlisk oraz wyznaczeniu priorytetów;

5.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozwoju obszarów dzikiej przyrody; podkreśla potrzebę wygospodarowania specjalnych funduszy na zmniejszenie fragmentacji, ostrożne zarządzanie obszarami wtórnego zdziczenia, rozwój mechanizmów i programów kompensacyjnych, zwiększanie świadomości, budowanie zrozumienia i wprowadzanie koncepcji związanych z dziką przyrodą, takich jak rola swobodnych procesów naturalnych i składników strukturalnych, które wynikają z takich procesów, w monitoringu i pomiarze sprzyjającego stanu ochrony; jest zdania, że prace te należy wykonywać we współpracy z ludnością lokalną i innymi zaangażowanymi podmiotami;

6.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy z lokalnymi organizacjami pozarządowymi, zaangażowanymi podmiotami i ludnością lokalną w zakresie promowania wartości dzikiej przyrody;

7.

wzywa państwa członkowskie do rozpoczęcia i wspierania kampanii informacyjnych, aby zwiększać wiedzę obywateli na temat dzikiej przyrody i jej znaczenia oraz umacniać przekonanie, że ochrona bioróżnorodności może współgrać ze wzrostem gospodarczym i zatrudnieniem;

8.

wzywa państwa członkowskie do wymiany doświadczeń i sprawdzonych wzorców na temat obszarów dzikiej przyrody dzięki zgromadzeniu głównych ekspertów europejskich, którzy zbadają koncepcję dzikiej przyrody w Unii Europejskiej, oraz do ujęcia dzikiej przyrody w unijnym planie działań;

9.

w obliczu rzetelnie udokumentowanych szkód, jakie turystyka wyrządziła i wyrządza wielu najcenniejszym składnikom dziedzictwa przyrodniczego Europy, wzywa Komisję i państwa członkowskie, żeby zagwarantowały, że turystyka – nawet polegająca na wprowadzaniu turystów na teren siedlisk i życia dzikiej przyrody – będzie uprawiana z najwyższą ostrożnością, z pełnym wykorzystaniem doświadczenia zdobytego w Europie i poza nią, dotyczącego sposobów minimalizacji wpływu takiej turystyki oraz w odpowiednim przypadku z odniesieniem do art. 6 dyrektywy siedliskowej; należy rozważyć opcje, w których obszary dzikiej przyrody w większej części mają zamknięty dostęp (poza dopuszczalnymi badaniami naukowymi), lecz na których ograniczona część jest otwarta dla zrównoważonej turystyki o wysokiej jakości, opartej na doświadczeniu dzikiej przyrody i lokalnych społecznościach czerpiących z niej gospodarcze korzyści;

10.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na skuteczną ochronę obszarów dzikiej przyrody;

11.

wzywa Komisję, żeby niezwłocznie wykrywała zagrożenia dla obszarów dzikiej przyrody;

12.

wzywa Komisję, żeby opracowała odpowiednie zalecenia, które zapewnią państwom członkowskim pomoc w zakresie najlepszych sposobów ochrony siedlisk przyrodniczych;

13.

domaga się od Komisji i państw członkowskich lepszej ochrony obszarów dzikich poprzez wdrożenie dyrektywy ptasiej i dyrektywy siedliskowej, ramowej dyrektywy wodnej (3) i dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej (4) w bardziej wydajny i spójny sposób, wykorzystując zwiększone środki finansowe, tak aby zapobiec zniszczeniu tych obszarów na skutek szkodliwych, niezrównoważonych zmian;

14.

z zadowoleniem przyjmuje przegląd dyrektywy ptasiej i siedliskowej w celu dostosowania ich w razie potrzeby do lepszej ochrony zagrożonych gatunków i siedlisk;

15.

wzywa Komisję, żeby zaakceptowała inicjatywę Wild Europe – partnerstwo niektórych organizacji ochrony przyrody, a wśród nich Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), Światowej Komisji IUCN na rzecz Obszarów Chronionych (IUCN-WCPA), WWF, Birdlife International i PAN Parks, które są bardzo zaangażowane w sprawie obszarów dzikiej przyrody i prawie dzikich;

16.

wzywa Komisję do opracowania we współpracy z zainteresowanymi podmiotami wytycznych z zakresu ochrony, zarządzania, zrównoważonego wykorzystania, monitorowania i finansowania obszarów dzikiej przyrody w ramach sieci Natura 2000, zwłaszcza w związku z nadchodzącymi wyzwaniami, takimi jak zmiany klimatu, nielegalne wyręby i zwiększone zapotrzebowanie na żywność;

17.

wyraża głębokie zaniepokojenie europejską polityką w zakresie bioróżnorodności w związku z brakiem środków finansowych na zarządzanie siecią Natura 2000; w związku z tym wzywa Komisję, żeby przygotowała współfinansowanie wspólnotowe na zarządzanie siedliskami w państwach członkowskich, jak to przewiduje dyrektywa siedliskowa;

18.

wzywa Komisję do przyznania specjalnego statusu obszarom dzikiej przyrody w sieci Natura 2000 oraz ich większej ochrony;

19.

jest zdania, że należy wzmocnić politykę rozwoju obszarów wiejskich i integrację ochrony środowiska w ramach unijnego sektora rolnictwa; sądzi jednakowoż, że Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich nie wystarczy na finansowanie ochrony bioróżnorodności i dzikiej przyrody w zakresie zasobów, programowania i ekspertyz;

20.

wzywa Komisję do zapewnienia dalszego wzmocnienia sieci Natura 2000, tak aby stała się ona spójną i sprawną siecią ekologiczną, w której centralną rolę będą pełniły obszary dzikie; podkreśla potrzebę spójnej polityki, w szczególności we wspólnej polityce rolnej, transporcie, energii i budżecie, żeby nie podważyć celów ochrony sieci Natura 2000;

21.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy nad rozwojem obszernych ram legislacyjnych w dziedzinie inwazyjnych gatunków obcych, które obejmą zarówno problem konsekwencji ekologicznych i gospodarczych wywoływanych przez te gatunki, jak i szczególną podatność obszarów dzikiej przyrody na te zagrożenia;

22.

wzywa Komisję, żeby monitorowała i oceniała wpływ zmian klimatu na dziką przyrodę;

23.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, żeby uczyniły ochronę dzikiej przyrody priorytetem ich strategii przeciwdziałania zmianom klimatu;

24.

wzywa Komisję, żeby w związku ze zmianami klimatu przeprowadziła badania i udzieliła wytycznych w sprawie czasu i sposobów zarządzania dziką przyrodą na potrzeby jej ochrony w drodze ludzkiej interwencji;

25.

wyraża zdecydowane poparcie dla wzmacniania strategii politycznych i środków związanych z obszarami dzikiej przyrody;

26.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 67/5

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 stycznia 2007 r., zatytułowany „Plan działań na rzecz stabilnej przyszłości lotnictwa ogólnego i korporacyjnego” (COM(2007)0869),

—

uwzględniając wniosek z dnia 25 czerwca 2008 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 549/2004, (WE) nr 550/2004, (WE) nr 551/2004 oraz (WE) nr 552/2004 w celu poprawienia skuteczności działania i zrównoważonego rozwoju europejskiego systemu lotnictwa (COM(2008)0388),

—

uwzględniając wniosek z dnia 25 czerwca 2008 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 216/2008 w zakresie lotnisk, zarządzania ruchem lotniczym i służb żeglugi powietrznej oraz uchylającego dyrektywę 2006/23/WE (COM(2008)0390),

—

uwzględniając dyrektywę 2008/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2003/87/WE w celu uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (1),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 549/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiające ramy tworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (2), rozporządzenie (WE) nr 550/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania służb nawigacji lotniczej w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (3) oraz rozporządzenie (WE) nr 551/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie organizacji i użytkowania przestrzeni powietrznej w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (4),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 216/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Transportu Lotniczego (5) (EASA) (rozporządzenie EASA),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 95/93 z dnia 18 stycznia 1993 r. w sprawie wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty (6),

—

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 375/2007 z dnia 30 marca 2007 r. zmieniające rozporządzenie Komisji (WE) nr 1702/2003 ustanawiające zasady wykonawcze dla certyfikacji statków powietrznych i związanych z nimi wyrobów, części i wyposażenia w zakresie zdatności do lotu i ochrony środowiska oraz dla certyfikacji organizacji projektujących i produkujących (7),

—

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 376/2007 z dnia 30 marca 2007 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2042/2003 w sprawie nieprzerwanej zdatności do lotu statków powietrznych oraz wyrobów lotniczych, części i wyposażenia, a także w sprawie zezwoleń udzielanych instytucjom i personelowi zaangażowanym w takie zadania (8),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 219/2007 z dnia 27 lutego 2007 r. w sprawie utworzenia wspólnego przedsięwzięcia w celu opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR) (9),

—

uwzględniając projekt CESAR (Cost Effective Small Aircraft), finansowany w ramach 6. programu ramowego na rzecz badań i rozwoju technologicznego,

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 czerwca 2008 r., zatytułowany: „Jednolita europejska przestrzeń powietrzna II: w kierunku bardziej zrównoważonego rozwoju lotnictwa i poprawy jego efektywności” (COM(2008)0389),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 24 stycznia 2007 r., zatytułowany „Plan działania w zakresie przepustowości, efektywności i bezpieczeństwa portów lotniczych w Europie” (COM(2006)0819),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 30 kwietnia 2008 r. w sprawie stosowania rozporządzenia (EWG) nr 95/93 dotyczącego wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty, z późniejszymi zmianami (COM(2008)0227),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 marca 2007 r. zatytułowany „Stopień zaawansowania projektu w zakresie opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR)” (COM(2007)0103),

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6–0501/2008),

A.

mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne obejmuje różne rodzaje działalności lotniczej; mając na uwadze, że termin ten obejmuje wszelkie operacje wykonywane cywilnymi statkami powietrznymi, niestanowiące handlowego przewozu lotniczego, jak również operacje cywilnych statków powietrznych wykonywane na żądanie i za wynagrodzeniem,

B.

mając na uwadze, że do tego sektora zaliczają się również różnorodnie działania o wysokiej wartości, takie jak wyspecjalizowane prace lotnicze (kartografia lotnicza, prace agrolotnicze, gaszenie pożarów, nadzorowanie ruchu drogowego), szkolenie lotnicze oraz lotnictwo rekreacyjne,

C.

mając na uwadze, że obecnie brakuje danych i informacji statystycznych na temat lotnictwa ogólnego i korporacyjnego,

D.

mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne jest najszybciej rozwijającym się sektorem lotnictwa cywilnego w Europie; mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne uzupełnia zwykłe usługi transportu lotniczego wykonywane przez komercyjne linie lotnicze, przez co przynosi szczególne korzyści społeczno-gospodarcze, takie jak wzrost mobilności obywateli, produktywności przedsiębiorstw oraz spójności regionalnej,

E.

mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne ma coraz większe znaczenie gospodarcze, w szczególności dla europejskiego przemysłu wytwórczego, który stale zwiększa swój udział w rynku światowym i posiada znaczny potencjał do dalszego wzrostu,

F.

mając na uwadze, że polityka UE w zakresie lotnictwa tradycyjne koncentruje się na handlowym przewozie lotniczym, nie uwzględnia natomiast odpowiednio coraz większej roli lotnictwa ogólnego i korporacyjnego,

G.

mając na uwadze, że przepisy dotyczące użytkowania wysoce skomplikowanych technicznie handlowych statków powietrznych mogą nakładać niewspółmierne obciążenia finansowe i regulacyjne na operatorów małych, prywatnych statków powietrznych; mając na uwadze, że z powyższych względów podejście regulacyjne oparte na jednakowych zasadach dla wszystkich i jednolitym egzekwowaniu przepisów w odniesieniu do różnych sektorów lotnictwa okazało się w wielu aspektach nieodpowiednie,

H.

mając na uwadze, że kluczową kwestią dla lotnictwa ogólnego i korporacyjnego jest dostęp do przestrzeni powietrznej i portów lotniczych, ponieważ istnieje coraz większa nierównowaga między popytem a przepustowością; mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne coraz częściej musi konkurować o dostęp do przestrzeni powietrznej i portów lotniczych z komercyjnymi liniami lotniczymi,

1.

ogólnie z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie lotnictwa ogólnego i korporacyjnego, ponieważ stanowi on gruntowną analizę kwestii dotyczących tego sektora i określa szereg odpowiednich sposobów realizacji konkretnych jego potrzeb w ramach stałego dialogu miedzy wszystkimi zainteresowanymi stronami;

2.

podkreśla konieczność uwzględnienia interesów i cech charakterystycznych lotnictwa ogólnego i korporacyjnego przy opracowywaniu przyszłych inicjatyw politycznych w zakresie transportu lotniczego w celu zwiększenia konkurencyjności tego sektora; w związku z tym wzywa Komisję do zagwarantowania zastosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności przy tworzeniu i wdrażaniu zarówno istniejących, jak i przyszłych przepisów w zakresie lotnictwa;

3.

przypomina Komisji o potrzebie systematycznego przeprowadzania oceny skutków z podziałem na segmenty, aby zapewnić zróżnicowanie przepisów dotyczących różnych kategorii przedsiębiorstw i użytkowników przestrzeni powietrznej, jeżeli jest to konieczne i o ile nie wiąże się to ze szkodą dla bezpieczeństwa;

4.

wzywa Komisję, aby przyjmując przepisy wykonawcze w sprawie bezpieczeństwa w lotnictwie zadbała o to, by przepisy te były współmierne do złożoności danej kategorii statków powietrznych i operacji;

5.

z zadowoleniem przyjmuje niedawne dostosowanie norm obsługi technicznej statków powietrznych niewykorzystywanych do handlowego przewozu lotniczego, a w szczególności statków powietrznych nieklasyfikowanych jako „skomplikowane technicznie statki powietrzne z napędem silnikowym”, uznając to dostosowanie za dobry przykład współmiernej regulacji;

6.

uważa, że na etapie wdrażania pożądany byłby pewien stopień elastyczności, jeżeli chodzi o lotnictwo ogólne; uważa, że elastyczność tę można by osiągnąć poprzez delegowanie niektórych uprawnień nadzorczych związkom i organizacjom lotnictwa sportowego i rekreacyjnego pod warunkiem, że są one odpowiednio nadzorowane przez właściwy organ lotnictwa i że nie występuje konflikt interesów;

7.

zwraca się do Komisji o zbadanie możliwości określenia uproszczonych procedur bezpieczeństwa i kontroli dla pasażerów lotnictwa korporacyjnego, które nie obniżałyby w żaden sposób ich bezpieczeństwa i poziomu ochrony;

8.

proponuje, by Komisja ułatwiła wymianę najlepszych praktyk w zakresie środków bezpieczeństwa w małych i średnich portach lotniczych;

9.

zwraca uwagę, że lotnictwu ogólnemu i korporacyjnemu coraz trudniej jest uzyskać dostęp nie tylko do głównych lotnisk, ale również do lotnisk regionalnych, ponieważ rosnący popyt ze strony handlowego przewozu lotniczego utrudnia dostępność czasów startów i lądowań oraz stanowisk parkingowych;

10.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby za pośrednictwem władz portów lotniczych zajęły się tymi problemami poprzez środki wykonawcze służące optymalizacji wykorzystania istniejącej przepustowości dzięki lepszemu planowaniu i stosowaniu nowoczesnych technologii, zgodnie z założeniami planu działania Komisji w zakresie przepustowości, efektywności i bezpieczeństwa portów lotniczych w Europie („plan działania Komisji”);

11.

oczekuje doradztwa nowego Wspólnotowego Centrum Monitorowania Przepustowości Portów Lotniczych w zakresie przygotowania środków na rzecz poprawy przepustowości europejskiej sieci portów lotniczych i liczy na to, że centrum odegra istotną rolę w realizacji planu działania Komisji;

12.

uważa, że helikoptery mogą być ważnym środkiem łączności bliskiego zasięgu między portami lotniczymi, i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do uwzględnienia ich w strategiach na rzecz zwiększenia przepustowości;

13.

zachęca państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do inwestowania w modernizację i tworzenie małych i średnich portów lotniczych, które mają ogromne znaczenie dla lotnictwa ogólnego i korporacyjnego;

14.

zachęca państwa członkowskie do inwestowania w specjalną infrastrukturę konieczną do eksploatacji i stacjonowania statków powietrznych w sektorze lotnictwa ogólnego i korporacyjnego;

15.

zachęca państwa członkowskie, jak również władze regionalne i lokalne do włączenia wszystkich zainteresowanych stron w proces konsultacji w celu zidentyfikowania, w razie potrzeby, potencjalnych lub istniejących portów lotniczych do specjalnego wykorzystania w lotnictwie ogólnym i korporacyjnym; uważa, że w przypadku zamkniętych wojskowych portów lotniczych konsultacje powinny obejmować organy wojskowe;

16.

uważa za niezwykle istotne, by podział przestrzeni powietrznej na strefy wokół małych i średnich portów lotniczych był dostosowany do potrzeb użytkowników z sektora lotnictwa ogólnego i korporacyjnego oraz by wszelkie zmiany tych stref poprzedzały konsultacje z takimi użytkownikami;

17.

podkreśla, że o ile to możliwe należy zapewnić lotnictwu korporacyjnemu wystarczający dostęp do głównych portów lotniczych, aby umożliwić mu połączenie regionów Europy z gospodarczymi centrami kontynentu, i zwraca się do Komisji o przeprowadzenie analizy i przygotowanie do końca 2009 r. sprawozdania dla Parlamentu na temat tego, czy istnieje potrzeba dostosowania odpowiednich postanowień obowiązującego rozporządzenia w sprawie wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty;

18.

podkreśla potrzebę opracowania na poziomie europejskim zharmonizowanego podejścia w celu zagwarantowania spójności między przydziałami czasu na start lub lądowanie a planami lotów i wzywa Komisję do zaproponowania odpowiednich środków, a także zachęca do udziału koordynatorów portów lotniczych w działaniach w tym zakresie;

19.

oczekuje, że wprowadzenie systemu zarządzania ruchem lotniczym, opartego na najnowszych i innowacyjnych technologiach, w ramach wspólnego przedsiębiorstwa SESAR przyczyniłoby się do likwidacji rozdrobnienia europejskiej przestrzeni powietrznej oraz uniknięcia jej przewidywanego przeciążenia, a także znacznie zwiększyłoby przepustowość przestrzeni powietrznej z korzyścią dla wszystkich jej użytkowników, w tym lotnictwa ogólnego i korporacyjnego;

20.

podkreśla jednak, że program SESAR musi w pełni uwzględniać specyficzne cechy lotnictwa ogólnego i korporacyjnego i przynosić sektorowi rzeczywiste korzyści, nie nakładając na niego niepotrzebnych obciążeń;

21.

uważa, że jednym z celów powinno być zapewnienie osobom wykonującym loty z widocznością (loty VFR) dostępu do informacji dotyczących natężenia ruchu oraz informacji meteorologicznych i lotniczych w sposób przyjazny dla użytkownika i opłacalny;

22.

domaga się, aby przepisy dotyczące jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej oraz program SESAR nie prowadziły do nałożenia niewspółmiernych i zbyt kosztownych wymogów technologicznych na małe statki powietrzne wykorzystywane w lotach VFR, przy jednoczesnym uznaniu, że wszystkie statki powietrzne korzystające z kontrolowanej przestrzeni powietrznej muszą posiadać urządzenia zapewniające odpowiedni poziom bezpieczeństwa, takie jak systemy pozycjonowania;

23.

uważa, że lotnictwo ogólne i korporacyjne wywołuje mniejsze skutki środowiskowe pod względem emisji CO2 oraz hałasu niż handlowe przewozy lotnicze;

24.

uważa jednak, że konieczne jest ograniczenie emisji, poprawiając jeszcze bardziej parametry ekologiczne mniejszych statków powietrznych poprzez użycie czystszych paliw oraz wspieranie badań, rozwoju technologicznego i innowacji; w tym kontekście podkreśla znaczenie takich inicjatyw jak „Czyste niebo” i CESAR;

25.

zwraca uwagę, że większa część lotnictwa ogólnego i korporacyjnego nie wchodzi w zakres dyrektywy Komisji dotyczącej objęcia działalności lotniczej systemem handlu uprawnieniami do emisji;

26.

jest zdania, że kwestie hałasu należy rozwiązać na poziomie krajowym i lokalnym, zgodnie z zasadą pomocniczości, i uważa, że sporządzanie map hałasu stanowi jeden z kilku środków umożliwiających zrównoważone i metodologiczne podejście, gwarantujące rozwój portów lotniczych bez powodowania znaczącego zagrożenia hałasem dla lokalnej ludności;

27.

uważa, że decydenci muszą dysponować odpowiednimi danymi i informacjami statystycznymi dotyczącymi lotnictwa ogólnego i korporacyjnego, aby w pełni zrozumieć ten sektor i – co za tym idzie – móc go właściwie uregulować; dlatego wzywa Komisję i Eurostat do opracowania i wdrożenia systematycznego podejścia do gromadzenia i udostępniania danych międzynarodowych i europejskich;

28.

z zadowoleniem przyjmuje wyjaśnienie przez Komisję definicji prawnych, w tym definicji własności częściowej, i przypomina, że kwestię tę podjęto w zmienionym rozporządzeniu EASA oraz w związanych z nim przepisach wykonawczych, które znajdują się obecnie w przygotowaniu;

29.

wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich działań w celu ułatwienia unijnemu przemysłowi wytwórczemu z zakresu lotnictwa ogólnego i korporacyjnego dostępu do rynków światowych;

30.

uważa, że należy koniecznie wziąć pod uwagę interesy lotnictwa ogólnego i korporacyjnego przy opracowywaniu polityki zewnętrznej UE w zakresie lotnictwa, w szczególności w odniesieniu do lotów transatlantyckich;

31.

wzywa Komisję do udzielenia większego wsparcia badaniom, rozwojowi oraz innowacjom lotniczym, szczególnie tym realizowanym przez MŚP, które opracowują i budują statki powietrzne dla lotnictwa ogólnego i korporacyjnego;

32.

uważa, że należy bezwzględnie wspierać lotnictwo rekreacyjne i sportowe, a także aerokluby europejskie, które dają istotną możliwość nabycia umiejętności zawodowych dla całego sektora lotnictwa;

33.

wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę istotnej roli, jaką odgrywa i może odgrywać w przyszłości ten sektor lotnictwa w przygotowywaniu szkoleń zawodowych dla pilotów;

34.

zwraca się do Komisji o przedłożenie Parlamentowi Europejskiemu do końca 2009 r. sprawozdania w sprawie postępu osiągniętego w kwestiach poruszonych w niniejszej rezolucji;

35.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 67/10

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 grudnia 2007 r. pt. „Zamówienia przedkomercyjne: wspieranie innowacyjności w celu zapewnienia trwałości i wysokiej jakości usług publicznych w Europie” (COM(2007)0799) („komunikat Komisji”),

—

uwzględniając dyrektywę 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (1),

—

uwzględniając dyrektywę 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (2),

—

uwzględniając komunikat wyjaśniający Komisji w sprawie stosowania prawa wspólnotowego dotyczącego zamówień publicznych i koncesji w odniesieniu do zinstytucjonalizowanych partnerstw publiczno-prywatnych (ZPPP) (3),

—

uwzględniając wszystkie właściwe przepisy dotyczące konkurencji w odniesieniu do pomocy państwa oraz praw własności intelektualnej,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 grudnia 2007 r. pt. „Inicjatywa rynków pionierskich dla Europy” (COM(2007)0860), jak też konsultacje Komisji w sprawie ustanowienia sieci ds. zamówień publicznych wspierających tę inicjatywę,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 czerwca 2008 r. pt. „Najpierw myśl na małą skalę. Program »Small Business Act« dla Europy” (COM(2008)0394) oraz dokument roboczy służb Komisji z dnia 25 czerwca 2008 r. w sprawie europejskiego kodeksu najlepszych praktyk ułatwiających dostęp MŚP do zamówień publicznych (SEC(2008)2193),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 września 2006 r. pt. „Wykorzystanie wiedzy w praktyce: Szeroko zakrojona strategia innowacyjna dla UE” (COM(2006)0502) oraz rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 24 maja 2007 r. (4),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 23 lutego 2007 r. pt. „Przewodnik po innowacyjnych rozwiązaniach w zamówieniach publicznych: 10 elementów dobrej praktyki” (SEC(2007)0280),

—

uwzględniając sprawozdanie Niezależnej Grupy Ekspertów w dziedzinie badań i rozwoju oraz innowacji pt. „Tworzenie innowacyjnej Europy” (5) (sprawozdanie Esko Aho),

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów w sprawie zamówień przedkomercyjnych: wspieranie innowacyjności w celu zapewnienia trwałości i wysokiej jakości usług publicznych w Europie (6),

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, jak również Komisji Prawnej (A6-0018/2009),

A.

mając na uwadze, że w strategii lizbońskiej wzywa się państwa członkowskie do zwiększenia inwestycji na badania i rozwój do 3% PKB, co stanowi kluczowe zobowiązanie na rzecz innowacji i gospodarki opartej na wiedzy,

B.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu Esko Aho określono zamówienia publiczne jako strategiczny instrument służący osiągnięciu tego celu,

C.

mając na uwadze, że Komisja oraz państwa członkowskie muszą wspomagać rozwój wiedzy, wymaganej, by jak najlepiej wykorzystać zalecenia zawarte w komunikacie Komisji,

D.

mając na uwadze, że Komisja nie dysponuje obecnie instrumentami mającymi na celu promowanie projektów pilotażowych w zakresie zamówień przedkomercyjnych oraz że inicjatywa w tej kwestii należy wyłącznie do państw członkowskich,

1.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji oraz wspiera proponowany model zamówień przedkomercyjnych oparty na podziale ryzyka i korzyści jako jedną z sił napędowych innowacji;

2.

popiera sprawozdanie Esko Aho, a w szczególności pogląd, że państwa członkowskie powinny stosować zamówienia publiczne w celu zwiększenia zapotrzebowania na towary innowacyjne, jednocześnie podnosząc jakość i dostępność usług publicznych;

3.

zauważa, że pomimo istnienia licznych europejskich programów badawczych ich wyniki nie zostały dotychczas wykorzystane przez władze publiczne w zamówieniach publicznych;

4.

odnotowuje uwagę poświęconą zamówieniom przedkomercyjnym, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, Chinach i Japonii, które to kraje aktywnie wykorzystują ten potencjał poprzez szereg instrumentów polityki publicznej, takich jak projekt Defence Acquisitions Performance Assessment (DAPA) w Stanach Zjednoczonych;

5.

jest zdania, że zamówienia przedkomercyjne stanowią niedostatecznie wykorzystywaną siłę napędową dla wzrostu sterowanego przez innowacje w UE, cechując się znacznym potencjałem w zakresie realizacji łatwo dostępnych usług publicznych wysokiej jakości, np. opieki zdrowotnej czy transportu, a także w zakresie podejmowania wyzwań społecznych, jakimi są zmiana klimatu, zrównoważone źródła energii i starzenie się populacji;

6.

wyraża ubolewanie, że wiele organów publicznych nie ma świadomości tego, jaki potencjał wykazują zamówienia przedkomercyjne oraz nie działa jeszcze jak „inteligentni klienci”;

7.

jest zdania, że optymalne korzyści z niniejszej inicjatywy zostaną osiągnięte, jeśli organy zamawiające uwzględnią innowację jako jeden z celów ich programu zamówień;

8.

zauważa, że zamówienia przedkomercyjne można stosować w ramach istniejących ram prawnych określonych przez dyrektywy 2004/17/WE oraz 2004/18/WE, z zakresu których wykluczone są usługi badawczo-rozwojowe (7), pod warunkiem że całość wynagrodzenia za świadczone usługi wypłaca instytucja zamawiająca i korzyści z tych usług przypadają wyłącznie tej instytucji;

9.

apeluje, by państwa członkowskie zbadały ustawodawstwo krajowe, aby sprawdzić, czy władze publiczne nie są ograniczane w dokonywaniu zamówień przedkomercyjnych przez nieistniejące, nieprawidłowe czy też niepotrzebnie skomplikowane przepisy transpozycyjne dotyczące właściwych odstępstw bądź też zbędnie rozbudowane krajowe wymogi w zakresie przetargów czy modele składania zamówień;

10.

Pomimo odrębnego podejścia, podjętego w przypadku zamówień przedkomercyjnych, zauważa, że dobre zasady zamówień powinny wciąż być stosowane, a w szczególności przejrzystość i konkurencyjność, dla zagwarantowania, że zintegrowane zamówienia końcowe odpowiadają potrzebom konsumenta;

11.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji, który zawiera potencjalną podstawę koncepcyjną dla zamówień przedkomercyjnych i sposoby wdrażania ich, chociaż uważa, że istnieją pewne luki w zakresie konkretnego stosowania zaproponowanego postępowania, szczególnie na szczeblu lokalnym i regionalnym;

12.

uważa, że – w odniesieniu do władz lokalnych i regionalnych – nadal nie ma dostatecznych informacji na temat wciąż istniejących przeszkód na drodze ku konkretyzacji zastosowania zamówień przedkomercyjnych na rzecz promowania rozwiązań prawdziwie innowacyjnych i użytecznych dla ludności;

13.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy w celu dopilnowania, by organy zamawiające na szczeblu lokalnym i regionalnym oraz inne organy nienależące do administracji centralnej rozwijały wymaganą wiedzę, aby wdrażać innowacyjne zamówienia;

14.

nalega na Komisję i państwa członkowskie by przekazały zamawiającym władzom lokalnym i regionalnym wytyczne i instrumenty szkoleniowe pokazujące, w jaki sposób można wykorzystywać zamówienia przedkomercyjne w dziedzinie badań i rozwoju;

15.

z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym inicjatywę Komisji polegającą na finansowaniu wymiany dobrych praktyk oraz szkoleń w zakresie zamówień przedkomercyjnych w kontekście programu prac na 2009 r. siódmego programu ramowego;

16.

pochwala wyżej wspomniany dokument roboczy służb Komisji dotyczący 10 elementów dobrej praktyki w zakresie innowacyjnych rozwiązań w zamówieniach publicznych oraz z zadowoleniem przyjmuje szersze działania Pro Inno Europe na rzecz innowacji; wzywa Komisję do sporządzenia podobnego przewodnika po najlepszych praktykach dotyczących zamówień przedkomercyjnych;

17.

jest zdania, że zamówienia przedkomercyjne mają wielki potencjał, będąc dalszym krokiem w kierunku utrwalania innowacyjnych zamówień, jednakże uznaje potrzebę wykształcania specjalistycznych umiejętności w zakresie zamówień oraz potrzebę sponsorowania przez państwa członkowskie – na zasadzie partnerstwa z przedsiębiorstwami, uczelniami i centrami szkoleń – działalności szkoleniowej w celu rozwijania narzędzi zarządczych;

18.

wzywa właściwe dyrekcje generalne Komisji do wzajemnej współpracy przy przygotowaniu kompletnego, łatwego do zrozumienia, ale prawnie nie do zakwestionowania przewodnika we wszystkich językach urzędowych, z konkretnymi przykładami pokazującymi, w jaki sposób właściwie stosować w praktyce odpowiednie zasady prawne, w szczególności na użytek małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz instytucji zamawiających;

19.

nalega, by Komisja przedstawiła w przewodniku w szczególności praktyczne przykłady podziału ryzyka/korzyści zgodnie z warunkami rynkowymi; uważa ponadto, że należy nadać prawa własności intelektualnej przedsiębiorstwom uczestniczącym w zamówieniach przedkomercyjnych, jako że USA i Japonia pracują w oparciu o ten model, co zachęca liczne przedsiębiorstwa do zaangażowania się w procedury zamówień przedkomercyjnych;

20.

odnotowuje w szczególności znaczenie, jakie dla skuteczności zamówień przedkomercyjnych przedstawia rozwijanie podziału ryzyka i korzyści na warunkach rynkowych oraz przekazanie praw własności intelektualnej przedsiębiorstwom uczestniczącym w zamówieniach przedkomercyjnych;

21.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do wskazania w zestawie polityk dotyczących innowacji wyzwań publicznych o charakterze średnioterminowym i długoterminowym, które mogą zostać rozwiązane dzięki rozwiązaniom technologicznym opracowywanym poprzez zamówienia przedkomercyjne; jest zdania, że rozwiązania takie mogłyby obejmować konkursy na projekty oraz fundusze przeznaczone na określone wyzwania, takie jak Driverless Vehicle Challenge w Stanach Zjednoczonych;

22.

uważa, że przekazywanie wiedzy między technologicznie innowacyjnymi uniwersytetami, centrami badawczymi i organami zamawiającymi stanowi integralną część skuteczności zamówień komercyjnych;

23.

zauważa, że europejskie agencje innowacji, takie jak VINNOVA w Szwecji, Tekes w Finladnii, Senternovem w Holandii czy Innowation Norway, stanowią integralną część procesu przekazywania wiedzy między potencjalnymi klientami i badaczami; rozwijając współpracę między stronami zaangażowanymi w badania naukowe i rozwój, zachęcają one do wykorzystywania zamówień przedkomercyjnych; zachęca zatem państwa członkowskie do zbadania działań wspomnianych agencji jako punktu odniesienia dla ich własnych działań;

24.

odnotowuje znaczenie Platform Technologii UE w dostarczaniu ram do określania priorytetów w zakresie badań naukowych i rozwoju oraz w łączeniu innowacji, które już są gotowe do eksploatacji, z potrzebami potencjalnych klientów; zauważa także, że Platformy Technologii mogą udostępniać wczesne rozwiązania rynkowe nowych technologii na potrzeby władz publicznych; wzywa zatem Komisję do zapewnienia lepszego wykorzystania Platform Technologii w zakresie zamówień przedkomercyjnych;

25.

z zadowoleniem przyjmuje zaproponowaną przez Komisję inicjatywę rynków pionierskich dla Europy (LMI) jako silny katalizator dla stosowania zamówień przedkomercyjnych na rzecz innowacji, mając na względzie rozwój kluczowych rynków skali, odnotowując w szczególności inicjatywę polegającą na ustanowieniu sieci ds. zamówień publicznych wspierających LMI;

26.

z zadowoleniem przyjmuje starania Komisji mające na celu poprawę dostępu unijnych MŚP do zamówień publicznych, realizowane za pomocą Europejskiego kodeksu najlepszych praktyk zawartego w programie „Small Business Act” dla Europy;

27.

z zadowoleniem przyjmuje dostarczone przez Komisję wyjaśnienie, że zamówienia przedkomercyjne mogą być realizowane przez organy zamawiające na wszystkich etapach opracowywania i umieszczania nowego produktu czy usługi na rynku, nie tylko w odniesieniu do badań podstawowych; zauważa, że takie wszechstronne podejście zwiększa dostęp MŚP do zamówień publicznych;

28.

pochwala propozycję Komisji dotyczącą wyjaśnienia roli władz publicznych w rozwijaniu badań naukowych i rozwoju oraz w stymulowaniu innowacji poprzez działania związane z zamówieniami; podkreśla, że strategie polityczne państw członkowskich w zakresie zamówień nie powinny być zbyt normatywne, gdyż zamówienia przedkomercyjne mogą być praktycznie organizowanie na różne sposoby, by odpowiadać szczegółowym projektom i potrzebom, nie tracąc zgodności z zasadami wspólnotowymi;

29.

uważa za istotne pojęcie zamówień przedkomercyjnych, ale obawia się, że nie będzie ono atrakcyjne dla małych i średnich przedsiębiorstw, chyba że ich funkcjonowanie będzie jasne, w szczególności w kontekście transgranicznym; wskazuje, że kluczowa zasada zamówień przedkomercyjnych, a mianowicie fakt, że organy publiczne nie zachowują wszystkich korzyści wynikających z badań i rozwoju, ale że każde przedsiębiorstwo posiada prawa własności w odniesieniu do nowych pomysłów, których jest autorem, zapewnia pewność prawną oraz ochronę myśli uczestniczących przedsiębiorstw;

30.

uznaje, że MŚP mogą korzystać z zamówień przedkomercyjnych poprzez podział ryzyka (uwzględniając ich bardziej ograniczone możliwości inwestycyjne), stopniowy wzrost (rozmiarów i doświadczenia) na każdym etapie procesu badawczo-rozwojowego oraz usprawniony proces składania zamówień w porównaniu do zamówień tradycyjnych;

31.

wzywa Komisję do konsolidacji tych strategii w jedną politykę w zakresie zamówień publicznych, mającą na celu zachęcanie do innowacji poprzez zamówienia publiczne, zamówienia przedkomercyjne, rozwój rynków pionierskich oraz wzrost MŚP dzięki zamówieniom publicznym;

32.

jest zdania, że w ramach skonsolidowanej strategii mającej na celu promowanie innowacji dzięki zamówieniom przedkomercyjnym, kampanie publiczne przyczynią się do powstania lepszego klimatu, w którym organy zamawiające będą mogły więcej inwestować w działalność na rzecz innowacji charakteryzującą się dłuższym okresem zwrotu z inwestycji; wspiera w tym kontekście możliwości łączenia w sieci władz publicznych na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym z uwagi na realizację zamówień przedkomercyjnych;

33.

uważa, że zamówienia przedkomercyjne mogą być jeszcze bardziej skuteczne, jeżeli istnieć będą wystarczające zachęty dla władz publicznych do zaistnienia na rynkach badań naukowych i rozwoju oraz dla dostawców do angażowania się w projekty rządowe; zauważa w związku z tym, że zachęty finansowe są wyjątkowe ważne przy wykorzystywaniu zamówień przedkomercyjnych i że już istnieją w niektórych państwach członkowskich, w których do 50% kosztów pierwszego zamówienia przedkomercyjnego może być wyrównywanych przez organ władzy centralnej;

34.

jest zdania, że w programach wspólnotowych mających na celu stymulowanie innowacyjności należy wziąć pod uwagę zachęty finansowe dla władz publicznych w całej UE, skłaniające do wspólnego realizowania zamówień przedkomercyjnych dotyczących technologii innowacyjnych na rynkach pionierskich oraz innych obszarów leżących we wspólnym interesie europejskim;

35.

zauważa, że takie pilotażowe programy Wspólnoty podlegałyby automatycznemu przeglądowi realizowanemu przez Komisję, korzystałyby one także z szeroko rozpowszechnianych informacji na temat praktycznych doświadczeń i klauzul umownych, które umożliwiałyby zamawiającym korzystanie z odpowiednich wzorów; wzory takie mogłyby również zostać włączone do przewodnika po najlepszych praktykach;

36.

stwierdza zapotrzebowanie na europejski projekt pilotażowy w kontekście zamówień przedkomercyjnych w celu pokazania na przykładzie sposobu wdrażania, który zapewnia maksymalną pewność prawną i ochronę dla przedsiębiorstw, w szczególności dla małych i średnich, które z definicji stanowią najsłabsze ogniwa w stosunku do instytucji zamawiających i dużych przedsiębiorstw zazwyczaj zaangażowanych w zamówienia publiczne;

37.

odnotowuje, że wzmocnienie zamówień publicznych jest jednym z wielu sposobów, dzięki którym państwa członkowskie mogą zwiększyć swój udział w innowacji i badaniach; wzywa zatem państwa członkowskie do promowania innowacji poprzez włączanie wszystkich zainteresowanych stron, w tym uniwersytetów, instytutów badawczych i innych organów zajmujących się promowaniem rozwoju gospodarczego, tak aby silniej zaangażować władze publiczne w przedsiębiorczość opartą na innowacyjności; uważa, że zobowiązanie to powinno zostać zawarte w spójnej strategii na rzecz badań naukowych, innowacji i rozwoju;

38.

zaleca Komisji i państwom członkowskim, aby - z uwagi na promowanie zasady konkurencji - wspierały stosowanie elektronicznych systemów zamówień i sprawnie przebiegających procedur w celu ułatwienia procesu zamówień przedkomercyjnych;

39.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 67/16

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany „Drugi strategiczny przegląd sytuacji energetycznej – plan działania dotyczący bezpieczeństwa energetycznego i solidarności energetycznej UE” (COM(2008)0781) („komunikat w sprawie drugiego strategicznego przeglądu sytuacji energetycznej”),

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowaną „W kierunku bezpiecznej, zrównoważonej i konkurencyjnej europejskiej sieci energetycznej” (COM(2008)0782),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. w sprawie wdrożenia programu dotyczącego transeuropejskich sieci energetycznych w okresie 2002-2006 (COM(2008)0770),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. w sprawie dyrektywy 2004/67/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. dotyczącej środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego (COM(2008)0769),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Rady nakładającej na państwa członkowskie obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów ropy naftowej lub produktów naftowych (COM(2008)0775),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany „Efektywność energetyczna: realizacja celu 20 procent” (COM(2008)0772),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (przekształcenie) (COM(2008)0780),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie zużycia energii oraz innych zasobów przez produkty związane z energią (przekształcenie) (COM(2008)0778),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oznakowania opon pod kątem efektywności paliwowej i innych zasadniczych parametrów (COM(2008)0779),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 26 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Rady ustanawiającej wspólnotowe ramy bezpieczeństwa jądrowego(COM(2008)0790),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany „Większe oszczędności energii w Europie dzięki skojarzonemu wytwarzaniu energii elektrycznej i ciepła” (COM(2008)0771),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany „Morska energia wiatrowa: działania niezbędne do realizacji celów polityki energetycznej w perspektywie roku 2020 i dalszej” (COM(2008)0768),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany „Aktualizacja przykładowego programu energetyki jądrowej w kontekście drugiego strategicznego przeglądu sytuacji energetycznej” (COM(2008)0776),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 10 stycznia 2007 r. zatytułowany „Ograniczenie globalnego ocieplenia do 2°C w perspektywie roku 2020 i dalszej” (COM(2007)0002),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 stycznia 2008 r. pt. „20 i 20 do 2020 r. – szansa Europy na przeciwdziałanie zmianom klimatycznym” (COM(2008)0030),

—

uwzględniając wniosek Komisji z 23 stycznia 2008 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (COM(2008)0019),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 26 listopada 2008 r. zatytułowany „Europejski plan naprawy gospodarczej” (COM(2008)0800),

—

uwzględniając stanowisko z dnia 4 kwietnia 2006 r. dotyczące wspólnego stanowiska Rady w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wytyczne dla transeuropejskich sieci energetycznych oraz uchylającej decyzję 96/391/WE i decyzję nr 1229/2003/WE (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 maja 2007 r. w sprawie Euratomu – bilans 50 lat europejskiej polityki w dziedzinie energii jądrowej (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 września 2007 r. w sprawie mapy drogowej na rzecz odnawialnej energii w Europie (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 września 2007 r. w sprawie wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 października 2007 r. w sprawie konwencjonalnych źródeł energii i technologii wytwarzania energii (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie planu działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie europejskiego strategicznego planu w dziedzinie technologii energetycznych (8),

—

uwzględniając stanowisko z dnia 18 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/54/WE dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej (9),

—

uwzględniając stanowisko z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/55/WE dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego (10),

—

uwzględniając stanowisko z dnia 18 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1228/2003 w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej (11),

—

uwzględniając stanowisko z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego (12),

—

uwzględniając stanowisko z dnia 18 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Agencję ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wspierania podejmowania na wczesnym etapie działań demonstracyjnych w dziedzinie zrównoważonej produkcji energii elektrycznej z paliw kopalnych (14),

—

uwzględniając konkluzje prezydencji przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 8 i 9 marca 2007 r.,

—

uwzględniając konkluzje prezydencji przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 13 i 14 marca 2008 r.,

—

uwzględniając konkluzje prezydencji przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 15 i 16 października 2008 r.,

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0013/2009),

A.

mając na uwadze, że europejska polityka energetyczna powinna dążyć do nierozłącznego osiągnięcia trzech zasadniczych i równie ważnych celów, a mianowicie bezpieczeństwa dostaw i solidarności między państwami członkowskimi, przeciwdziałania zmianom klimatu, m.in. silnego zaangażowania we wdrażanie celów własnych UE, oraz konkurencyjności,

B.

mając na uwadze, że całkowita zmiana paradygmatu w polityce energetycznej jest niezbędna do osiągnięcia ww. trzech głównych celów, a jednocześnie przyniesie ona rozwiązanie uwzględniające kwestie społeczne, środowiskowe, gospodarcze i związane z zatrudnieniem,

C.

mając na uwadze, że zależność Unii od konwencjonalnych źródeł energii oraz od ograniczonej liczby producentów energii stanowi poważne zagrożenie dla stabilności, dobrej koniunktury oraz bezpieczeństwa dostaw,

D.

mając na uwadze, że zwiększanie efektywności energetycznej musi odgrywać kluczową rolę w ograniczaniu zależności od importu energii, zwiększaniu konkurencyjności i przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym,

E.

mając na uwadze, że obecnie zapotrzebowanie Unii na energię wciąż rośnie w większości sektorów, a potencjał w zakresie efektywności energetycznej pozostaje w dużej mierze niewykorzystany,

F.

mając na uwadze, że Unia importuje obecnie 50% zużywanej przez nią energii, oraz że proporcje te mogą osiągnąć 70% w 2030 r.,

G.

mając na uwadze, że zagrożenia bezpieczeństwa dostaw w Unii są zwiększane przez brak wizji w odniesieniu do gospodarki opartej na działaniach ukierunkowanych na zmniejszanie zużycia energii poprzez wpływanie na zachowania użytkowników oraz niski poziom inwestycji, zwłaszcza na szczeblach lokalnym i regionalnym, co we wszystkich sektorach energii i sektorach powiązanych powoduje, że zdolności są napięte, a nawet niewystarczające, skąd konieczność odnowienia elektrowni do 2030 r., przy szacunkowym koszcie inwestycji opiewającym na 900 miliardów euro,

H.

mając na uwadze, że coraz niższe ceny ropy naftowej i gazu mają negatywny wpływ na planowane inwestycje, co prowadzi do konieczności wspierania wszystkich głównych projektów infrastrukturalnych, które przyczyniają się do importu znacznych ilości gazu do Europy, dywersyfikacji źródeł i dróg przesyłowych oraz unikania zagrożeń związanych z tranzytem,

I.

mając na uwadze, że panujący kryzys gospodarczy dodatkowo utrudnia inwestycje w infrastrukturę energetyczną,

J.

mając na uwadze, że pomimo iż scenariusz Komisji przewiduje zmniejszenie zapotrzebowania na konwencjonalne źródła energii w ciągu kolejnych dwóch dekad, Europa musi wspierać wszystkie planowane inwestycje w nową infrastrukturę przeznaczoną do importu energii; mając na uwadze, że zagwarantuje to bezpieczne przejście do nowego europejskiego systemu energetycznego, którego wprowadzenie planuje się do roku 2020,

K.

mając na uwadze, że od 2030 r. w celu złagodzenia poważnego zagrożenia niedoboru energii pochodzącej z paliw kopalnych w skali światowej Unia będzie musiała rozwinąć i zaplanować nowe, konkurencyjne, zrównoważone technologie energetyczne o niskiej emisji CO2, przy jednoczesnym znacznym zmniejszeniu własnego zużycia energii,

L.

mając na uwadze, że Unia musi bezzwłocznie rozpocząć poważne inwestycje sieciowe i utworzyć wewnętrzny rynek energii oraz że należy zachęcać do prowadzenia dalekosiężnych inicjatyw, takich jak stworzenie operatora europejskiego systemu przesyłowego czy jednolitej europejskiej sieci gazu,

M.

mając na uwadze, że sektor energii i inwestycje w infrastrukturę energetyczną wymagają stabilnych ram regulacyjnych oraz bliższej współpracy między krajowymi regulatorami,

N.

mając na uwadze, że tworzenie sieci energetycznych ma podstawowe znaczenie dla zwiększania bezpieczeństwa dostaw, które musi wyraźnie stanowić jeden z europejskich priorytetów w zakresie polityki energetycznej,

O.

mając na uwadze, że sektory energii elektrycznej i gazu wymagają stabilnych i przewidywalnych ram regulacyjnych, co powoduje konieczność przyznania szerokich uprawnień Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER), żeby przyczynić się do harmonizacji krajowych ram regulacyjnych oraz do uniknięcia niepewności, jaką może powodować procedura komitologii,

P.

mając na uwadze, że aby przyczynić się do osiągnięcia celów z zakresu bezpieczeństwa dostaw, należy wykorzystać konwencjonalne zasoby własne Unii w tych państwach członkowskich, w których są one dostępne, zachowując zgodność z krajowym i wspólnotowym prawodawstwem z zakresu ochrony środowiska naturalnego,

1.

wzywa państwa członkowskie do uznania strategicznej analizy polityki energetycznej za podstawę wdrożenia polityki energetycznej dla Europy oraz stworzenia ambitnego planu działania na lata 2010-2012;

2.

potwierdza trzy wyznaczone na 2020 r. cele, którymi są: zmniejszenie o 20% emisji gazów cieplarnianych lub o 30% w przypadku międzynarodowego porozumienia, zmniejszenie przynajmniej o 20% zużycia energii oraz osiągnięcie przynajmniej 20% udziału energii odnawialnej w końcowym zużyciu energii; zachęca Unię Europejską i państwa członkowskie do osiągnięcia poziomu najbardziej efektywnej energetycznie gospodarki w celu aktywnego przyczynienia się do osiągnięcia celu 2°C w zakresie zmian klimatycznych; wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 80% do 2050 r.; wzywa Komisję do określenia, w ramach konsultacji z zainteresowanymi stronami, możliwych scenariuszy energetycznych, przedstawiających sposoby osiągnięcia tych celów oraz określających leżące u podłoża hipotezy techniczne i gospodarcze;

3.

jest głęboko przekonany, że zmniejszenie zużycia energii jest absolutnym priorytetem, który pozwoli przyczynić się do realizacji celów zrównoważonego rozwoju, innowacji, tworzenia nowych miejsc pracy i konkurencyjności, a także jest skutecznym i niedrogim środkiem zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego;

4.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do nadania celowi 20%-owych oszczędności energii do 2020 r. charakteru prawnie wiążącego dla państw członkowskich oraz do przedstawienia i wdrożenia spójnych środków gwarantujących osiągnięcie tego celu;

5.

wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do przyjęcia celów w postaci zwiększenia o 35% efektywności energetycznej oraz 60%-owego udziału energii odnawialnej do 2050 r.;

6.

wzywa Komisję do wspierania wszystkich planowanych inwestycji w nową infrastrukturę przeznaczoną do importu energii oraz w technologie w zakresie energii odnawialnej w celu sprostania malejącym cenom ropy naftowej i gazu, które mają negatywny wpływ na planowane inwestycje;

7.

w związku z rosnącym zagrożeniem bezpieczeństwa energetycznego Unii Europejskiej, wzywa państwa członkowskie do przemawiania jednym głosem; zauważa, że obecnie postępują one w sposób sprzeczny z tymi aspiracjami; uważa za bezwzględnie konieczne, zarówno w imię bezpieczeństwa dostaw, solidarności, jak i skuteczności negocjacji mających na celu określenie międzynarodowych ram regulacyjnych, aby Komisja zaproponowała Parlamentowi i Radzie opracowanie europejskiej polityki energetycznej z odpowiednim uwzględnieniem właściwych uprawnień Unii Europejskiej i państw członkowskich: stosunków międzynarodowych, wydajności energetycznej, przeciwdziałania zmianom klimatu, dalszego rozwoju rynku wewnętrznego, negocjacji traktatów międzynarodowych, przewidywań i dialogu z producentami oraz krajami tranzytowymi, badań w dziedzinie energetyki oraz dywersyfikacji dostaw energii;

8.

wzywa Komisję do wspierania określania jednolitego europejskiego stanowiska wobec producentów z krajów trzecich poprzez tworzenie korzystnej dla wszystkich, wzajemnej zależności oraz do wspierania wzmacniania siły handlowej przedsiębiorstw UE wobec przedsiębiorstw państwowych z krajów trzecich;

9.

uważa, że solidarność w zakresie energetyki powinna stać się zasadniczą kwestią europejską na szczeblu europejskim i dwustronnym, oraz że szkody w zakresie dostaw energii poniesione przez jedno państwo członkowskie wpływają na całą Unię Europejską;

10.

podkreśla znaczenie lokalnych inicjatyw na rzecz zwalczania zmian klimatycznych; popiera środki mające na celu promowanie efektywności energetycznej oraz energii ze źródeł odnawialnych, takie jak programy finansowania objęte polityką spójności, polityka podatkowa uwzględniająca ochronę środowiska lub „porozumienie między burmistrzami”, oraz popiera ideę „porozumienia wysp” w rozpowszechnianie najlepszych praktyk i rozwoju wysokowydajnych i opartych na energii odnawialnej społeczności i miast;

11.

jest przekonany, że odpowiednia europejska polityka energetyczna musi opierać się na zrównoważonym koszyku energetycznym, bazującym na wykorzystaniu niewęglowych źródeł energii, paliwach kopalnych o najniższych emisjach oraz nowych technologiach, które w znacznym stopniu ograniczają emisje gazów cieplarnianych pochodzących z paliw kopalnych;

12.

sądzi, że państwa członkowskie powinny opracować krajowe strategie celem rozwiązania problemu ubóstwa energetycznego na własnym terytorium;

13.

uważa, że podział zadań między przedsiębiorstwa a decydentów politycznych, zgodnie z którym przedsiębiorstwa ponoszą odpowiedzialność za bezpieczeństwo dostaw, ma potwierdzoną wartość i w związku z tym z zasady powinien zostać zachowany; w świetle coraz trudniejszego światowego otoczenia wzywa decydentów politycznych do przyjmowania w przyszłości większej liczby środków towarzyszących w odniesieniu do działań biznesowych;

14.

przypomina zobowiązania państw członkowskich w zakresie zwalczania zmian klimatycznych oraz zachowania solidarności w czasach kryzysu energetycznego przyjęte poprzez podpisanie Traktatu z Lizbony;

15.

uważa, że ratyfikacja traktatu lizbońskiego bardziej wzmocni wszelkie starania na rzecz ustanowienia wspólnej europejskiej polityki energetycznej;

16.

z zadowoleniem przyjmuje plan działania na rzecz bezpieczeństwa energetycznego i solidarności w Unii Europejskiej;

17.

zauważa bardzo duże opóźnienie w budowie priorytetowych sieci oraz przesyłowych sieci energii mających znacznie europejskie; podkreśla, że niskie inwestycje spowalniają prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz fakt, że we wszystkich sektorach energii zdolności są napięte, a nawet niewystarczające; zauważa również, że przemysł tylko częściowo odpowiada za tę sytuację, oraz wzywa państwa członkowskie, żeby w większym stopniu uświadamiały swoich obywateli, w szczególności informując ich o potrzebach w zakresie nowej infrastruktury i projektach związanych z produkcją energii; w związku z tym wzywa krajowe władze regulacyjne do podjęcia wszelkich działań, jakie mogą one podjąć w swoim obszarze decyzyjnym, w celu przyspieszenia inwestycji;

18.

zauważa, że nowa fala inwestycji musi być ukierunkowana na przyszłość i uwzględniać zmianę sposobu zużywania i produkowania energii, a także że zdecentralizowane systemy energetyczne muszą zostać dopasowane do znacznych odnawialnych źródeł energii;

19.

zauważa, że Rada Europejska ustanowiła cel w zakresie osiągnięcia zdolności wzajemnych połączeń systemów gazu i energii elektrycznej pomiędzy państwami członkowskimi na poziomie 10%;

20.

z zadowoleniem odnosi się do projektu zwiększenia europejskich środków finansowych na inwestycje w sieci; z zainteresowaniem odnotowuje wniosek Komisji dotyczący przeznaczenia w ramach Europejskiego planu naprawy gospodarczej na 2008 r. 5 mld euro z niewykorzystanych budżetów na okres 2008/2009 przede wszystkim na nowe połączenia energetyczne; domaga się pełnego zaangażowania w proces decyzyjny w zakresie ustalania ostatecznej listy projektów; uważa, że Europejski Bank Inwestycyjny powinien odgrywać bardziej znaczącą rolę w zapewnianiu finansowania projektów w zakresie efektywności energetycznej, odnawialnych źródeł energii oraz badań i rozwoju;

21.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do aktywnego działania na rzecz zwiększenia liczby operatorów na rynku energetycznym, a zwłaszcza do przyjęcia środków na rzecz promowania produkcji energii przez małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) oraz ich wejścia na rynek;

22.

podkreśla znaczenie rozbudowy wzajemnych połączeń gazowych i elektrycznych, przebiegających przez Europę Środkową oraz Południowo-Wschodnią na osi Północ-Południe, i przypomina, że sieci w regionie Morza Bałtyckiego powinny być rozbudowywane i integrowane z siecią zachodnioeuropejską; podkreśla konieczność nadania szczególnej uwagi opracowaniu w 2009 r. planu bałtyckich połączeń międzysieciowych, obejmującego gaz, energię elektryczną oraz magazynowanie; popiera również budowę wzajemnych połączeń z wyspami oraz oddalonymi i odizolowanymi regionami w Unii Europejskiej;

23.

z tych samych względów nalega na rozbudowę wzajemnych połączeń z Europą Południowo-Zachodnią, zwłaszcza z Półwyspu Iberyjskiego do Francji północnej;

24.

przypomina, że transgraniczne połączenia już istnieją między różnymi krajami; zauważa, że inicjatywy regionalne, takie jak Forum Pięciostronne, pozwoliły opracować użyteczne, praktyczne rozwiązania zwiększające integrację rynku wewnętrznego; zachęca podmioty odpowiedzialne za te inicjatywy do kontynuowania ich udanej pracy;

25.

wzywa Komisję do zaproponowania odpowiednich środków w celu zachęcania do ustanawiania wzajemnych połączeń oraz rozwoju sieci energii elektrycznej, aby umożliwić zoptymalizowaną integrację oraz zrównoważenie wahań produkcji energii odnawialnej na lądzie i na morzu;

26.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek dotyczący przedłożenia planu w zakresie morskiej sieci na Morzu Północnym w celu wykorzystania jego ogromnego potencjału energii wiatrowej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje również utworzenie europejskiej supersieci poprzez połączenie infrastruktur sieciowych regionów Morza Północnego, Morza Śródziemnego i Morza Bałtyckiego;

27.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia odpowiednich uregulowań i umożliwienia wolnego od dyskryminacji dostępu do nowej infrastruktury, np. do północnomorskiej sieci przesyłowej morskiej energii wiatrowej;

28.

uważa, że UE musi w sposób zasadniczy i tak szybko, jak to możliwe, kontynuować zwiększanie dywersyfikacji i bezpieczeństwa w dziedzinie źródeł energii; wzywa Komisję i prezydencję czeską do przedstawienia podczas kolejnego posiedzenia Rady Europejskiej nowego, ambitnego i dalekowzrocznego planu dywersyfikacji;

29.

wyraża poparcie dla projektów dywersyfikacji źródeł i szlaków zaopatrzenia, w szczególności dla utworzenia południowego korytarza gazowego obejmującego projekty Nabucco, przyłącza gazu Turcja-Grecja-Włochy (TGI) i South Stream;podkreśla potrzebę współpracy z zainteresowanymi krajami, zwłaszcza w regionie Morza Kaspijskiego; uważa, że w perspektywie długoterminowej, o ile pozwoli na to sytuacja polityczna, dostawy z innych krajów z tego regionu, takich jak Uzbekistan i Iran, powinny stanowić dodatkowe poważne źródło zaopatrzenia dla Unii Europejskiej;

30.

wyraża również poparcie dla całkowitego wzajemnego połączenia budowy rurociągu łączącego Algierię, Hiszpanię, Francję oraz Europę kontynentalną w ramach projektu Medgaz upatrywanego przez Komisję jako projekt o znaczeniu europejskim w priorytetowym planie połączeń międzysieciowych mającym na celu dalszą dywersyfikację tras dostaw gazu do Europy;

31.

zaleca, w świetle zmniejszenia poziomu krajowej produkcji gazu ziemnego i zmiany w koszyku energetycznym w wielu państwach członkowskich, aby wszystkie obecnie planowane projekty infrastrukturalne dotyczące gazu ziemnego i energii elektrycznej zostały bezzwłocznie wdrożone w celu zagwarantowania możliwości ciągłego zaspokajania zapotrzebowania w przyszłości;

32.

uważa, że ważne są stosunki i partnerstwa z kluczowymi dostawcami energii, krajami tranzytowymi oraz krajami pełniącymi rolę konsumentów, i muszą one być zacieśniane; zaznacza jednak, że zacieśnianie tych stosunków i partnerstw w żadnym wypadku nie powinno odbywać się ze szkodą dla wartości leżących u podstaw UE, w szczególności dla poszanowania praw człowieka; w tym kontekście podkreśla, że rozwinięcie zaufania oraz głębszych i prawnie wiążących powiązań pomiędzy Unią Europejską oraz producentami i krajami tranzytowymi powinno iść w parze ze wspieraniem i poszanowaniem demokracji, praw człowieka i zasad państwa prawa; wzywa do opracowania i przyjęcia w tym celu polityki i konkretnych środków;

33.

w związku z tym wzywa do zawarcia umowy trójstronnej między UE, Rosją i Ukrainą dotyczącej tranzytu gazu z Rosji do UE w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw w nadchodzących latach;

34.

wzywa Komisję do zwielokrotnienia wysiłków w celu znalezienia rozwiązania dotychczas nierozwiązanych, otwartych kwestii dotyczących warunków przepływu gazu ziemnego przez Turcję przez gazociąg Nabucco;

35.

uważa, że wszystkie państwa członkowskie powinny mieć zapewnione, bezpośrednio lub za pośrednictwem innych państw członkowskich (na podstawie mechanizmu solidarnościowego), dostateczne zdolności w zakresie skroplonego gazu ziemnego (LNG), obejmujące zakłady skraplania gazu zlokalizowane w państwach producentach, czy zlokalizowane w UE terminale LNG i instalacje regazyfikacji na statkach transportowych; uważa, że nowe terminale LNG należy uważać za projekty o znaczeniu europejskim z uwagi na ich podstawowy wkład w dywersyfikację dróg przesyłowych;

36.

wzywa Komisję do pełnego poparcia inwestycji w zakresie budowy strategicznych urządzeń do magazynowania gazu, jako istotnego elementu europejskiego bezpieczeństwa energetycznego;

37.

jest przekonany, że zdolności w zakresie rafinacji ropy naftowej stanowią istotny dodatkowy czynnik w zapewnianiu bezpieczeństwa energetycznego Unii; zauważa, że ważna jest zatem większa przejrzystość w odniesieniu do równowagi popytu i podaży w dziedzinie zdolności rafinacji, wymaganej do zaspokojenia potrzeb Unii, uwzględniająca przede wszystkim obawy związane z dostępnością oleju napędowego w przyszłości;

38.

dąży, zgodnie z zasadą europejskiej solidarności energetycznej, do zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw oraz bezpieczeństwa energetycznego regionu Morza Bałtyckiego w warunkach recesji gospodarczej;

39.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do określenia strategicznych wytycznych na długi okres, zachęcając prywatne podmioty działające w sektorze przemysłu do udziału we wdrażaniu tych wytycznych, przy zachowaniu równowagi między mechanizmami rynkowymi a przepisami;

40.

podkreśla znaczenie, jakie ma utworzenie jasnych i stabilnych ram prawnych poprzez zakończenie negocjacji w sprawie pakietu legislacyjnego dotyczącego wewnętrznego rynku energii elektrycznej przed zakończeniem obecnej kadencji Parlamentu w 2009 r.; popiera utworzenie niezależnej agencji, co przewiduje ww. wniosek Komisji w sprawie rozporządzenia ustanawiającego agencję, posiadającej szerokie i niezależne uprawnienia, w tym uprawnienia w zakresie bezpieczeństwa zaopatrzenia i sieci; zachęca państwa członkowskie do przyspieszenia wdrażania trzeciego pakietu energetycznego, a zwłaszcza do rozpoczęcia wzajemnej współpracy na rzecz wspierania regionalnej i dwustronnej solidarności w celu zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw na rynku wewnętrznym;

41.

zwraca się do państw członkowskich i Komisji o rozpoczęcie znacznych inwestycji sieciowych i utworzenie wewnętrznego rynku energii poprzez określone dalekosiężne inicjatywy, takie jak stworzenie operatora europejskiego systemu przesyłowego czy jednolitej europejskiej sieci gazu;

42.

wzywa Komisję do wcześniejszego przedstawienia celu rozwijania i ukończenia budowy inteligentnej, wzajemnie połączonej sieci energetycznej do 2020 r. jako ważnego składnika działań podejmowanych, aby osiągnąć cele wyznaczone na 2020 r.;

43.

zwraca się do państw członkowskich o opracowanie w drodze współpracy europejskiego strategicznego planu, dotyczącego wieloletniego planowania niezbędnych inwestycji mających na celu zaspokojenie przyszłych potrzeb w zakresie wytwarzania energii, na podstawie badań dotyczących średniookresowych perspektyw w zakresie zapotrzebowania na energię; jest przekonany, że indykatywny plan wieloletni należy także przewidzieć w sektorze gazu, aby ukazać ogólną perspektywę wymogów inwestycyjnych na szczeblu europejskim;

44.

wzywa państwa członkowskie oraz odnośne zainteresowane strony, aby konsultowały i koordynowały przyszłe plany transgranicznych inwestycji infrastrukturalnych (sieci, rurociągi, elektrownie itp.) z zainteresowanymi stronami we wszystkich krajach, których mogą dotyczyć planowane inwestycje, w celu jak najlepszego wykorzystania dostępnych zasobów; uważa, że utworzenie na szczeblu europejskim grupy koordynacyjnej ds. infrastruktury pomogłoby w tych działaniach koordynacyjnych i mogłoby stanowić uzupełnienie opracowania dziesięcioletniego planu rozwoju sieci proponowanego w pakiecie poświęconym wewnętrznemu rynkowi energii;

45.

podkreśla, że urzeczywistnienie rynku będzie udane tylko wówczas, jeżeli zostaną usunięte przeszkody inwestycyjne i zbudowane fizyczne połączenia wiążące wszystkie państwa w jedną wspólną sieć energetyczną i jeżeli ten rynek pozwoli ostatecznie uniknąć niestabilności cen energii i zapewnić uczciwy rynek wszystkim producentom i sieciom oraz umożliwić integrację nowych producentów energii i technologii energetycznych; podkreśla, że niedawno poddana przeglądowi dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (15) reguluje zrozumiałą i przewidywalną ocenę poziomu CO2;

46.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat w sprawie drugiego strategicznego przeglądu sytuacji energetycznej, a zwłaszcza zawarte w nim wnioski dotyczące zagranicznej polityki energetycznej, które są w dużej mierze zgodne z ww. rezolucją z dnia 26 września 2007 r.; wyraża rozczarowanie brakiem szczegółowych wniosków oraz ponownie podkreśla potrzebę dalszego wzmacniania starań Unii na rzecz rozwoju spójnej i skutecznej wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki, w której skoncentrowano by się ponownie na krajach produkujących energię;

47.

wzywa Komisję do wsparcia włączenia tzw. „klauzuli bezpieczeństwa energetycznego” do umów handlowych i stowarzyszeniowych oraz umów o partnerstwie i współpracy zawieranych z krajami będącymi producentami energii i krajami jej tranzytu, które to klauzule stanowiłyby kodeks postępowania i zakaz przerw w dostawach wynikających ze sporów handlowych, wyraźnie wskazując środki, jakie należy przyjąć w razie jednostronnej przerwy w dostawach lub w razie jakichkolwiek zmian warunków umowy lub warunków dostaw spowodowanych przez jednego z partnerów;

48.

przypomina, że Unia Europejska, nawet mimo pomocy ambitnych i rygorystycznie wdrażanych planów dotyczących wydajności energetycznej i oszczędności energii, prawdopodobnie w perspektywie środnioterminowej wciąż będzie uzależniona od dostaw energii z paliw kopalnych z krajów trzecich; w związku z tym zwraca się o wzmożenie dialogu z krajami produkcji, tranzytu i pozostałymi krajami konsumentami, oraz bardziej ogólnie, o nasilenie współpracy na szczeblu międzynarodowym w celu zwiększenia przejrzystości na światowych rynkach energii i podjęcia kwestii zrównoważonego rozwoju;

49.

zwraca uwagę na znaczenie długoterminowych umów dostawy dla rozwoju długofalowych, opartych na zaufaniu relacji między krajami zajmującymi się wydobyciem i krajami kupującymi oraz dla zapewnienia koniecznych inwestycji zarówno w działalność poszukiwawczo-wydobywczą, jak i rafineryjną;

50.

zachęca Unię Europejską do współpracy z krajami regionu Morza Śródziemnego, a w szczególności Afryki Północnej, ze względu na duży potencjał tych krajów w zakresie zasobów energetycznych oraz duże możliwości rozwoju dla Afryki; w szczególności uważa, że należy prowadzić badania w zakresie energii słonecznej i wiatrowej oraz zachęcać do jej wykorzystywania; wzywa zatem do włączenia wspólnych celów w zakresie energii odnawialnej i wydajności energetycznej do procesu barcelońskiego – Unii na rzecz regionu Morza Śródziemnego;

51.

wzywa UE do współpracy z krajami Bliskiego Wschodu ze względu na ich znaczący potencjał w zakresie zasobów energetycznych;

52.

popiera zamiar negocjowania nowej, szerokiej umowy zastępującej umowę o partnerstwie i współpracy z 1997 r. z Rosją, łącznie z rozdziałem dotyczącym energii, który powinien być w pełni zgodny z zasadami traktatu karty energetycznej i jego protokołami tranzytowymi; odnotowuje, że Rozja podpisała, a Ukraina ratyfikowała traktat karty energetycznej; ponownie przypomina, że obejmuje on między innymi mechanizm rozstrzygania sporów umożliwiający rozstrzyganie sporów na przykład z zakresu tranzytu lub handlu powstałych pomiędzy odpowiednimi stronami traktatu;

53.

podkreśla potrzebę włączenia Ukrainy w europejskie ustalenia dotyczące trwającego dialogu z Rosją, ze względu na kluczową rolę Ukrainy jako kraju tranzytowego;

54.

apeluje do Komisji o to, by w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw, rozważyła ona możliwość rozszerzenia wspólnotowego traktatu energetycznego między Unią Europejską i Europą Południowo-Wschodnią o inne kraje trzecie oraz stworzenie nowych regionalnych rynków energii z udziałem krajów sąsiednich w oparciu o wzór Wspólnoty Energetycznej Europy Południowo-Wschodniej, obejmujących, na przykład, euro-śródziemnomorską wspólnotę energetyczną;

55.

podkreśla konieczność włączenia Turcji do stałego dialogu europejskiego z regionem Morza Kaspijskiego i Kaukazu ze względu na kluczową rolę, jaką może ona odegrać jako kraj tranzytowy; jednocześnie ponownie podkreśla zobowiązania Turcji jako kraju kandydującego do członkostwa, dotyczące dostosowania się do dorobku prawnego Wspólnoty;

56.

podkreśla geopolityczne znaczenie regionu Morza Czarnego dla bezpieczeństwa energetycznego Unii i dla dywersyfikacji dostaw energii;

57.

wzywa państwa członkowskie do pogłębiania stosunków w dziedzinie energetyki z krajami Ameryki Łacińskiej w kontekście obecnych i przyszłych umów o stowarzyszeniu i współpracy;

58.

wzywa państwa członkowskie do wykorzystania euro jako narzędzia strukturyzacji międzynarodowych stosunków finansowych w celu zmniejszenia wahań wynikających z fakturowania ropy naftowej i gazu; zachęca Unię Europejską do zgłębienia kwestii inwestycji zagranicznych w europejski sektor energetyczny dzięki zastosowaniu klauzuli wzajemności; rzeczywiście uważa, że tak długo, jak zasada wzajemności w zakresie dostępu do rynków nie będzie zagwarantowana, Unia Europejska winna, zgodnie z wnioskiem Parlamentu i Komisji, zastosować skuteczną klauzulę dotyczącą państw trzecich w odniesieniu do nabywania systemów przesyłowych bądź operatorów systemów przesyłowych;

59.

wzywa Komisję do przeanalizowania różnych sposobów umożliwiających ograniczenie niestabilności cen ropy naftowej i gazu; zwraca uwagę w szczególności na rolę przejrzystości i wystarczających mocy produkcyjnych oraz na katalizujące oddziaływanie spekulacji finansowych na kształtowanie się cen na rynku; odrzuca wykorzystywanie strategicznych rezerw ropy naftowej do ograniczania wahań cen z przyczyn gospodarczych;

60.

wzywa państwa członkowskie do nasilenia i koordynowania działań w zakresie zabezpieczenia dróg przesyłowych, a w szczególności morskich;

61.

wzywa państwa członkowskie do wskazania najlepszych praktyk na szczeblu międzynarodowym i do zacieśnienia współpracy technologicznej z przedmiotowymi krajami, żeby wzbogacić wiedzę i doświadczenie w tej dziedzinie; w szczególności wzywa państwa członkowskie do nasilenia współpracy technologicznej z Japonią, której gospodarka jest całkowicie uzależniona od energii z importu, a która rozwinęła jeden z najbardziej skutecznych systemów energetycznych na świecie;

62.

zwraca uwagę, że rosnące zużycie energii w Chinach i coraz wyższy poziom tamtejszych emisji gazów cieplarnianych stanowią poważne wyzwanie dla celów w zakresie ochrony środowiska i dla bezpieczeństwa dostaw energii; wzywa do lepszej współpracy między UE i Chinami w celu promowania transferu technologii niskoemisyjnych, w szczególności racjonalnego zużycia energii i odnawialnych źródeł energii; podkreśla decydujące znaczenie rozwinięcia i wdrożenia technologii wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS) w Chinach, biorąc pod uwagę duże znaczenie węgla dla gospodarki tego kraju;

63.

odnotowuje znaczenie dialogu na temat energetyki prowadzonego pomiędzy UE a OPEC i zachęca Komisję do intensywniejszego dialogu na temat energetyki z Norwegią;

64.

wyraża zadowolenie z zamiaru dokonania przez Komisję przeglądu dyrektywy 2006/67/WE z dnia 24 lipca 2006 r. nakładającej na państwa członkowskie obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów ropy naftowej lub produktów ropopochodnych (wersja ujednolicona) (16) i proponuje, aby publikować dane co tydzień, a nie co miesiąc, w celu zwiększenia dostrzegalności rynku i uniknięcia niewspółmiernej reakcji na sytuację w Ameryce;

65.

odnotowuje niepowodzenie państw członkowskich w okazaniu solidarności w odniesieniu do zwiększenia ilości gazu udostępnianego państwom członkowskim, które ucierpiały w czasie ostatniego kryzysu gazowego pomiędzy Ukrainą a Rosją; nalega, by Rada i Komisja utworzyły, zgodnie z traktatem lizbońskim, mechanizm solidarnościowy, który umożliwiłby UE podejmowanie skutecznych, sprawnych i spójnych działań w sytuacjach kryzysowych spowodowanych przerwami w dostawach, uszkodzeniami kluczowej infrastruktury bądź wszelkimi innymi okolicznościami;

66.

w świetle wyżej wspomnianego niedawnego kryzysu gazowego, który dotknął terytorium Unii, z zadowoleniem przyjmuje zamiar udoskonalenia przez Komisję ram dyrektywy Rady 2004/67/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. dotyczącej środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego (17) i wzywa Komisję do zaproponowania zmian w tej dyrektywie przed końcem 2009 r., zgodnie z wytycznymi zaproponowanymi w ww. komunikacie Komisji COM(2008)0769;

67.

podkreśla, że zasadnicze elementy przeglądu dyrektywy Rady 2004/67/WE powinny zawierać obowiązkowe i rzeczywiste, krajowe i unijne plany działania w sytuacjach awaryjnych, które m.in. określą wspólne oświadczenie o sytuacji awaryjnej, udzielanie poszkodowanym krajom dostępnych zasobów i infrastruktury, dystrybucję skoordynowaną, zastosowanie środków nadzwyczajnych w krajach nieposzkodowanych lub poszkodowanych w mniejszym stopniu w celu zwiększenia ilości gazu dla dotkniętych rynków przy wykorzystaniu wszelkich możliwych środków, łącznie z, między innymi, umowami przewidującymi możliwość zawieszenia, przejściem na inny rodzaj paliwa, sięgnięciem do rezerw czy na przykład elastycznością dostaw; uważa, że koniecznie należy poprawić funkcjonowanie rynku dzięki przejrzystości oraz zwiększyć dostępność gazu na rynku; wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do rozwoju rezerw gazu umożliwiających szybkie jego udostępnianie;

68.

proponuje, aby lepiej wykorzystywać technologie informacyjne do całkowitego lub częściowego przerywania dostaw w przypadku kryzysu i w związku z tym uważa, że można by zastosować, pod nadzorem organu regulującego, system pozwalający zmniejszyć zużycie w wyniku zbiorowej decyzji;

69.

uważa, że zwiększenie przynajmniej o 20% efektywności energetycznej do 2020 r. jest priorytetem, który pozwoli przyczynić się do realizacji celów zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności, a także jest najskuteczniejszym i najtańszym środkiem zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie, aby niezwłocznie przyjęły prawnie wiążący cel w zakresie efektywności energetycznej w wysokości przynajmniej 20% do 2020 r.; wzywa Komisję i państwa członkowskie do nasilenia kampanii uwrażliwiających i udostępnienia praktycznych informacji na temat rozwiązań w zakresie wydajności energetycznej, jakie należy zastosować, a także do promowania programów edukacyjnych i kształceniowych w dziedzinie energii w szkołach i na uniwersytetach w całej Unii;

70.

podkreśla znaczenie zdyscyplinowanego i terminowego wdrażania i egzekwowania przez państwa członkowskie i Komisję prawodawstwa dotyczącego oszczędności energii i efektywności energetycznej; podkreśla znaczenie przyjęcia obowiązkowych środków w dziedzinie zamówień publicznych na szczeblu wspólnotowym i krajowym w celu stymulowania popytu na nowatorskie produkty i usługi zwiększające efektywność energetyczną; wzywa zatem do ambitnego podejścia w przyszłym prawodawstwie dotyczącym oszczędności energii i efektywności energetycznej (w szczególności w sektorze budownictwa, przemysłu i transportu oraz planowania miejskiego i urządzeń miejskich);

71.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji dotyczący uważnego monitorowania postępów w dziedzinie wytwarzania energii w drodze kogeneracji (CHP) i wzywa Komisję do przedstawienia dalszych środków wspierających w ramach przeglądu planu działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii w 2009 r.; przypomina Komisji, że głównym celem procesu wytwarzania energii w drodze kogeneracji, niezależnie od rodzaju stosowanej technologii, jest oszczędzanie energii pierwotnej, efektywność pod względem kosztów i bezpieczeństwo dostaw; uważa, że rozwój i dobór najskuteczniejszych technologii należy pozostawić rynkowi; zaleca opracowanie strategii promowania i finansowania dla infrastruktury, takiej jak np. sieci ciepłownicze i chłodnicze wykorzystujące lokalne źródła, takie jak energia geotermalna, kogeneracja;

72.

wspiera międzynarodowe partnerstwo na rzecz współpracy w dziedzinie efektywności energetycznej, w celu promowania ujednolicenia norm i zachęcania do wyznaczania ambitnych celów na całym świecie;

73.

wzywa do skuteczniejszego wykorzystania ropy naftowej, w szczególności w sektorze transportu, który jest głównym sektorem stosującym tę energię; zwraca się o przyjęcie ambitnych celów w średniookresowej perspektywie (2020 r.) w dziedzinie wydajnego zużycia paliwa przez samochody, zachęcając jednocześnie państwa członkowskie do poszukiwania alternatywnych nośników energii i technologii napędu, na przykład silników elektrycznych, do transportu towarów i osób, w szczególności na obszarach miejskich; uważa, że osiągnięcie znacznego przesunięcia modalnego w kierunku rozwiązań bardziej przyjaznych dla środowiska w transporcie, np. zamiany prywatnego, indywidualnego transportu drogowego na transport publiczny, powinno stanowić kluczowy element strategii unijnej w zakresie ograniczania emisji gazów cieplarnianych w sektorze transportu;

74.

uważa, że pionierskie podejście do pojazdów produkowanych przez europejski przemysł samochodowy pomogłoby w odzyskaniu międzynarodowych rynków zbytu, w szczególności od producentów azjatyckich;

75.

wyraża ubolewanie, że transport kolejowy odpowiada jedynie za 10% transportu towarów w Europie; wzywa państwa członkowskie do lepszego wykorzystania transportu kolejowego i dróg wodnych; apeluje o bardziej stanowcze wysiłki na rzecz stworzenia optymalnego połączenia transportu kolejowego, wodnego i drogowego;

76.

podkreśla znaczenie przyjęcia odpowiedniego zestawu środków politycznych na rzecz poprawy wydajności energetycznej obecnie istniejących i nowych urządzeń elektrycznych;

77.

uważa, że energia odnawialna, taka jak wiatrowa, biogaz, energia słoneczna, wodna, pochodząca z biomasy, geotermalna i pochodząca z zasobów morskich, jest najważniejszym potencjalnym źródłem energii w UE, mogącym przyczynić się do stabilizacji cen energii i przeciwdziałania uzależnieniu energetycznemu, oraz z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę sporządzenia komunikatu w sprawie usuwania przeszkód dla stosowania energii odnawialnej; podkreśla w tym kontekście, że wszelkie nowe inicjatywy nie powinny powodować odkładania na później realizacji już istniejących projektów;

78.

uważa, że eksploatacja lokalnych zasobów paliw kopalnych, w szczególności lądowych i podmorskich złóż gazu ziemnego, może przyczynić się do zwiększenia niezależności energetycznej Europy i musi być rozwijana tam, gdzie jest to możliwe, zgodnie z krajowymi i europejskimi przepisami dotyczącymi ochrony środowiska naturalnego; zwraca się do państw członkowskich i do Komisji o znalezienie należytej równowagi regulacyjnej między ochroną środowiska naturalnego a możliwościami wydobycia na terytorium Unii, zarówno na stałym lądzie, jak i spod dna morskiego;

79.

przypomina, że wziąwszy pod uwagę stale zmieniający się charakter odnawialnych źródeł energii, niezwykle istotne jest zwiększanie zdolności przesyłowej wzajemnych połączeń elektrycznych na szczeblu Wspólnoty ze zwróceniem szczególnej uwagi na państwa członkowskie i regiony najbardziej oddalone na rynku energetycznym UE, w celu wyposażenia państw członkowskich w środki niezbędne do osiągnięcia celu w postaci 20% odnawialnych źródeł energii do 2020 r.;

80.

wzywa Komisję, państwa członkowskie i władze lokalne do radykalnej zmiany stosunków między sektorem rolnym a sektorem energii za pomocą planu mającego na celu wyposażenie dachów instalacji rolniczych w urządzenia energii odnawialnej, takie jak panele słoneczne; wzywa państwa członkowskie i władze lokalne, żeby lokalnie wspierały wykorzystywanie zużytego oleju i zrównoważonych lokalnych zasobów biomasy, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniej równowagi między uprawami roślin energetycznych i uprawami spożywczymi;

81.

apeluje do Komisji o przedstawienie Parlamentowi sprawozdania wskazującego przeszkody i normy techniczne uniemożliwiające MŚP inwestowanie w produkcję energii i wykorzystywanie istniejących sieci do dystrybucji produkowanej w ten sposób energii;

82.

wzywa Komisję, by jeszcze bardziej priorytetowo traktowała badania naukowe i rozwój w przechowywaniu energii elektrycznej, łączeniu instalacji produkcyjnych opartym na technologiach informacyjnych i komunikacyjnych („elektrownie wirtualne”), inteligentnych sieciach oraz rozbudowała zdolności infrastruktury w celu połączenia priorytetów energii odnawialnych;

83.

wzywa Komisję do ponownego określenia europejskiej polityki wspierania rozwoju poprzez włączenie do niej nowego rozdziału dotyczącego energii; uważa w związku z tym, że projekty elektrowni słonecznych w Afryce północnej powinny być przede wszystkim przeznaczone na potrzeby lokalne;

84.

przypomina, że zarówno węgiel brunatny, jak i kamienny jako alternatywa dla ropy i gazu pozostają ważnym, przejściowym elementem koszyka energetycznego i unijnego bezpieczeństwa dostaw energii ze względu na znaczne rezerwy wewnętrzne; podkreśla jednak, że ich emisje CO2 są większe niż z innych głównych źródeł energii; w związku z tym wzywa do zmniejszenia takich emisji poprzez modernizację elektrowni za pomocą technologii CCS oraz wzywa w tym kontekście Komisję, żeby rozpatrzyła wszelkie finansowe możliwości zrealizowania 12 projektów demonstracyjnych do roku 2015;

85.

przyznaje, że dodawanie domieszki biomasy do spalania w nowoczesnych elektrowniach węglowych powoduje już 45%-ową wydajność, a nawet 90%-owy poziom wydajności można osiągnąć poprzez wykorzystanie technologii kogeneracji; dlatego też wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia zachęt na rzecz zwiększania domieszki paliw pochodzenia biologicznego w elektrowniach opalanych paliwami kopalnymi;

86.

podziela analizę Komisji, zgodnie z którą ważne jest utrzymanie udziału energii jądrowej w koszyku energetycznym i w tym celu promowanie bezzwłocznego wprowadzenia ujednoliconych ram regulacyjnych i gospodarczych ułatwiających decyzje o niezbędnych inwestycjach; wzywa Komisję do sporządzenia konkretnego planu działań dla inwestycji jądrowych; uważa za konieczne otwarcie debaty społecznej na temat bezpiecznego wykorzystania tego źródła energii, bez przesądzania o jej wyniku; wzywa Komisję do promowania, jako nieodłącznej części europejskiej polityki sąsiedztwa, przyjmowania przez państwa ościenne wspólnotowego dorobku prawnego w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego za każdym razem, gdy w państwach tych planuje się uruchomienie nowej elektrowni jądrowej lub zmodernizowanie starej;

87.

przypomina o znaczeniu energii jądrowej, wytwarzanej w 15 z 27 państw członkowskich, a wykorzystywanej przez jeszcze większą liczbę państw członkowskich, która zaspokaja około jednej trzeciej popytu na energię elektryczną w Unii Europejskiej; przypomina również o sześciu nowych blokach reaktorów będących obecnie w trakcie budowy w czterech państwach członkowskich;

88.

podkreśla konkurencyjność energii jądrowej, w dużej mierze niezależnej od wahań cen paliw ze względu na mały udział paliwa, jakim jest uran, w kosztach wytwarzania;

89.

podkreśla, że europejski przemysł jądrowy jest światowym liderem w dziedzinie wszystkich technologii cyklu jądrowego, w szczególności we wzbogacaniu, co stanowi istotny wkład w bezpieczeństwo dostaw energii do Unii;

90.

z zadowoleniem przyjmuje generalnie pozytywne stanowisko Komisji w odniesieniu do energii jądrowej; wskazuje jednak, że Komisja nie zajmuje się we właściwy sposób kwestią ostatecznego unieszkodliwiania odpadów radioaktywnych, pomimo iż zagadnienie to jest ogromnie ważne dla opinii publicznej; wzywa zainteresowane państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków mających na celu rozwiązanie problemu ostatecznego unieszkodliwiania wszelkiego rodzaju odpadów radioaktywnych, lecz szczególnie odpadów wysoko radioaktywnych;

91.

uważa, że koniecznie należy zapewnić obywateli Unii, że energię jądrową wykorzystuje się w Unii w sposób bezpieczny i przejrzysty oraz na najwyższym, technologicznie możliwym poziomie bezpieczeństwa, zwłaszcza w zakresie gospodarowania odpadami jądrowymi; z zadowoleniem przyjmuje wymienione wyżej wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady ustanawiającej wspólnotowe ramy bezpieczeństwa jądrowego; wzywa Radę i Komisję do utworzenia wspólnie z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej modeli i procedur niedopuszczających do tego, aby pokojowe wykorzystanie energii jądrowej prowadziło do rozprzestrzeniania broni jądrowej;

92.

podkreśla, że ani w zmienionym programie energetyki jądrowej, ani w przeglądzie strategicznym Komisja nie rozpatrzyła rozwoju technologii jądrowej do 2050 r., co zaproponowano w dokumencie referencyjnym platformy technologicznej w dziedzinie zrównoważonej energetyki jądrowej, ani też miejsca należnego projektowi kontrolowanej fuzji jądrowej ITER;

93.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do utworzenia europejskiej polityki energetycznej umożliwiającej masowe przechodzenie na technologie energetyczne o wysokiej wydajności i emitujące niewielkie ilości węgla, aby odpowiedzieć potrzebom zużycia energii; podkreśla, że jeśli efektywność energetyczna i oszczędność energii pozostaną priorytetami, podobnie jak dalszy rozwój energii odnawialnej, zapotrzebowanie na energię ze źródeł niskoemisyjnych będzie mogło zostać zaspokojone do 2050 r.;

94.

przypomina Komisji i państwom członkowskim, że ukierunkowywanie przejścia na wysokowydajny system energetyczny będzie wymagało systematycznego podejścia opartego na synergii między różnymi sektorami; podkreśla kluczowe znaczenie oceniania wszystkich środków na podstawie ich udziału w zmniejszaniu emisji CO2; jest przekonany, że w tym celu priorytetem powinno stać się opracowanie lokalnych zintegrowanych rozwiązań;

95.

uznaje długoterminowe cele związane z globalną i europejską polityką energetyczną i z ochroną klimatu za wyjątkową szansę umożliwienia powstania nowych modeli biznesowych w całej gospodarce w celu rozwinięcia innowacji ekologicznych i przedsiębiorczości;

96.

zwraca się do Komisji o przeprowadzenie badań wykonalności projektów budowy platform wiatrowych na Morzu Północnym oraz projektów elektrowni słonecznych w Afryce;

97.

jest przychylny opracowaniu agendy politycznej na 2030 r. i planu działania na rzecz polityki energetycznej w 2050 r. w ramach strategicznego planu na rzecz technologii energetycznych; w związku z tym zwraca się do Komisji o dokonanie oceny zmian składu koszyka energetycznego według wielu scenariuszy, w zależności od zmian zapotrzebowania na energię, potencjalnych zasobów energetycznych, wpływu na środowisko, szacowanej ceny energii i CO2;

98.

zwraca się do Komisji o zapewnienie, by plan działania umożliwiał ukierunkowanie badań i rozwoju technologii energetycznych oraz edukacji w tej dziedzinie na zmniejszenie kosztów energii odnawialnej i przechowywanie energii, na zapewnienie pomyślnego opracowania reaktorów jądrowych czwartej generacji i CCS, a w szczególności na znalezienie alternatywy dla ropy naftowej w transporcie, przy jednoczesnym priorytetowym traktowaniu energii słonecznej, której zasoby są niewyczerpalne;

99.

przypomina konieczność stałego wspierania badań nad transmutacją odpadów jądrowych i fuzją jądrową, aby znaleźć źródło energii na bardzo długi okres;

100.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, jak również parlamentom i rządom państw członkowskich.

18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 67/31

—

uwzględniając artykuły 2, 3 ust. 2 oraz 141 Traktatu WE,

—

uwzględniając rezolucję Rady i ministrów ds. zatrudnienia i polityki społecznej zebranych na posiedzeniu Rady w dniu 29 czerwca 2000 r. na temat równego uczestnictwa kobiet i mężczyzn w życiu rodzinnym i zawodowym (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2000 r. dotyczącą komunikatu Komisji „Europa dla wszystkich grup wiekowych – dobrobyt i solidarność między pokoleniami” (2),

—

uwzględniając rezolucję Parlamentu z dnia 9 marca 2004 r. w sprawie godzenia życia zawodowego, rodzinnego i prywatnego (3),

—

uwzględniając Europejski pakt na rzecz młodzieży, przyjęty przez Radę Europejską obradującą w Brukseli w dniach 22-23 marca 2005 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie wyzwań demograficznych i solidarności między pokoleniami (4),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 października 2006 r. zatytułowany „Demograficzna przyszłość Europy – przekształcić wyzwania w nowe możliwości” (COM(2006)0571),

—

uwzględniając rezolucję Parlamentu z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie ram prawnych dotyczących środków służących godzeniu życia rodzinnego i okresu studiów młodych kobiet w Unii Europejskiej (5),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 maja 2007 r. zatytułowany „Promowanie solidarności między pokoleniami” (COM(2007)0244),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie komunikatu Komisji zatytułowanego „Promowanie solidarności między pokoleniami” (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2007 r. w sprawie równouprawnienia kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – 2007 (7),

—

uwzględniając dokument roboczy Komisji zatytułowany „Demograficzna przyszłość Europy: fakty i liczby” (SEC(2007)0638),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie demograficznej przyszłości Europy (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 września 2008 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn – 2008 (9),

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0492/2008),

A.

mając na uwadze, że kobiety i mężczyźni są równi w godności ludzkiej oraz równi w prawach i obowiązkach,

B.

mając na uwadze, że równe traktowanie kobiet i mężczyzn jest zasadą przyświecającą systemowi prawnemu i jako taką należy ją uwzględniać i przestrzegać przy wykładni i stosowaniu przepisów prawnych,

C.

mając na uwadze, że we wszystkich innych aspektach jakości pracy utrzymują się znaczące różnice między kobietami a mężczyznami, na przykład jeśli chodzi o godzenie życia zawodowego i prywatnego; mając na uwadze, że wskaźnik zatrudnienia kobiet z dziećmi będącymi na ich utrzymaniu osiąga zaledwie 62% wobec wskaźnika, który dla mężczyzn wynosi 91,4%; mając na uwadze, że 76,5% osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin to kobiety,

D.

mając na uwadze, że celem strategii lizbońskiej jest zapewnienie, aby 60% kobiet zdolnych do pracy znalazło zatrudnienie; mając na uwadze, że ilościowe i jakościowe cele strategii lizbońskiej i nowe zintegrowane wytyczne w sprawie wzrostu i zatrudnienia (10) - zwłaszcza w zakresie zatrudnienia kobiet i dorosłych - wynikają ze świadomości niemożności dopuszczenia do trwonienia tych zasobów i ich potencjału, a także ryzyka dotyczącego utrzymania systemów emerytalnych i ochrony socjalnej,

E.

mając na uwadze, że zasada równego traktowania kobiet i mężczyzn zakłada brak jakiejkolwiek dyskryminacji, pośredniej lub bezpośredniej, ze względu na płeć, w tym w szczególności dyskryminacji związanej z macierzyństwem, wypełnianiem obowiązków rodzinnych i stanem cywilnym,

F.

mając na uwadze podane we wspomnianym wyżej komunikacie Komisji z dnia 12 października 2006 r. dane, według których w krajach i regionach o wysokim wskaźniku zatrudnienia kobiet i posiadających systemy ochrony socjalnej wskaźnik urodzeń jest wyższy,

G.

mając na uwadze, że trzy główne wyzwania Unii Europejskiej – zmiany demograficzne, globalizacja i zmiany klimatyczne – narzucają konieczność solidarności międzypokoleniowej opartej na szeroko zakrojonym pakcie nie tylko między pokoleniami, ale także między płciami,

H.

mając na uwadze, że u podstaw paktu między płciami i pokoleniami musi znajdować się powszechna możliwość organizowania swojego życia zawodowego i prywatnego, godzenia ekonomicznych i produkcyjnych wymagań pracy zawodowej z możliwością wyboru zadań i czasu na ich wykonywanie w ramach praw i obowiązków określonych drogą ustawową i umowną,

I.

mając na uwadze, że odpowiedzialność międzypokoleniowa wymaga aktywnego podejścia ze strony władz publicznych oraz wiodącej roli wszystkich partnerów społecznych w zagwarantowaniu wysokiej jakości usług pożytku publicznego, a także odpowiednich i wystarczających systemów emerytalnych i systemów zabezpieczenia socjalnego,

J.

mając na uwadze, że obecność kobiet na rynku pracy zawodowej wiąże się ze zmianami kulturowymi oraz reformami ukierunkowanymi na realizowanie polityki godzenia życia zawodowego, rodzinnego i osobistego oraz polityki nowego podziału zadań; mając na uwadze, że te dziedziny polityki dotyczą różnych, ale ściśle powiązanych aspektów, poczynając od czasowego ograniczenia godzin pracy poprzez przekształcenie umowy o pracę w pełnym wymiarze godzin w umowę o pracę w zmniejszonym wymiarze godzin oraz wykorzystywanie urlopów (macierzyńskich, ojcowskich, wychowawczych i opiekuńczych), a kończąc na tworzeniu sieci usług indywidualnych,

K.

mając na uwadze, że zmiany demograficzne mają znaczący wpływ na życie osobiste i zawodowe, że niewystarczający poziom usług, wynagrodzenia, powolne wchodzenie na rynek pracy zawodowej, długi ciąg umów czasowych, niewystarczające zachęty dla młodych kobiet i mężczyzn leżą wśród przyczyn odkładania przez nich na później zakładania rodziny i posiadania dzieci; że sztywność organizacji pracy, trudności z ponownym podjęciem pracy po okresie sprawowania opieki czynią trudnym swobodne podejmowanie decyzji co do chęci godzenia życia zawodowego i rodzinnego lub przeplatania okresów życia zawodowego okresami życia rodzinnego,

L.

przypominając, że niedyskryminacja ze względu na płeć dotyczy, przede wszystkim i zazwyczaj, nie tylko kobiet/matek, lecz również mężczyzn/ojców; stwierdzając, że wszelkie działanie polityczne w tej dziedzinie nie może już skupiać się tylko na kobietach oraz że polityka europejska i krajowa muszą teraz wziąć pod uwagę potrzeby i zdolności mężczyzn/ojców w tej dziedzinie,

M.

mając na uwadze, że konieczne jest rozpoczęcie refleksji nad pojęciem dyskryminacji pracy opiekuńczej, związanej z korzystaniem z urlopów macierzyńskich, ojcowskich, wychowawczych i opiekuńczych, celem stwierdzenia, czy dyskryminacja ta jest formą dyskryminacji związanej z płcią; mając na uwadze, że konieczne jest określenie na szczeblu europejskim pojęcia dyskryminacji zwielokrotnionej,

N.

przypominając, że idea solidarności między pokoleniami nie ogranicza się jedynie do opieki nad dziećmi, lecz również obejmuje odpowiedzialność za osoby starsze i pozostające na utrzymaniu, dzięki czemu przyczynia się do poszanowania godności ludzkiej oraz jej propagowania wśród przyszłych pokoleń,

O.

mając na uwadze, że głębokie ubóstwo nie może być czynnikiem dyskryminującym w zakresie solidarności międzypokoleniowej oraz że najuboższe rodziny również podtrzymują więzi i zachowują aktywność w ramach solidarności między pokoleniami,

P.

mając na uwadze, że osoba, która poświęca swój czas i swoje zdolności na zajmowanie się dziećmi i ich wychowywanie lub opiekę nad osobami starszymi powinna cieszyć się uznaniem społeczeństwa oraz że cel ten mógłby zostać osiągnięty poprzez przyznanie takiej osobie praw odrębnych, w szczególności w dziedzinie zabezpieczenia społecznego i emerytury,

Q.

mając na uwadze, że kształcąca rola rodziców wobec dzieci i dzieci wobec osób starszych i pozostających na utrzymaniu oraz rola kobiet i mężczyzn jako opiekunów wobec osób starszych i pozostających na utrzymaniu ma istotne znaczenie dla pomnażania wspólnego dobra i musi zostać uznana jako taka w politykach przekrojowych, w tym w odniesieniu do kobiet i mężczyzn, którzy dokonują wolnego wyboru, by poświęcić się temu całkowicie lub częściowo,

R.

mając na uwadze, że w październiku 2003 r. Komisja rozpoczęła konsultacje z partnerami społecznymi w sprawie godzenia życia zawodowego z rodzinnym i osobistym oraz że obecnie toczy się drugi etap tych konsultacji, których podstawą jest znaczenie znalezienia polityki i instrumentów umożliwiających łączenie wysokiej jakości pracy z obowiązkami kobiet i mężczyzn w pracy opiekuńczej,

S.

mając na uwadze kluczową rolę mężczyzn w realizowaniu postulatów prawdziwej równości,

T.

mając na uwadze zasady flexicurity w ich aspekcie związanym z kobietami, wymienione w rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie wspólnych zasad flexicurity (11) oraz mając na uwadze, że w większości regionów europejskich rozkład czasu pracy nie pomaga wcale osobom, które mają dzieci oraz że pracownicy posiadający dzieci mają mniejsze szanse na stanowisko z elastycznym czasem pracy niż ci, którzy ich nie posiadają (12),

U.

mając na uwadze, że pogodzenie planów rodzinnych, życia prywatnego i ambicji zawodowych nie będzie możliwe, jeśli zainteresowane osoby nie będą miały, na płaszczyźnie gospodarczej i społecznej, rzeczywiście wolnego wyboru ani wsparcia w postaci decyzji politycznych i gospodarczych na szczeblu europejskim i krajowym, nieobarczonych negatywnymi konsekwencjami i jeśli nie będzie dostępna niezbędna infrastruktura,

V.

mając na uwadze, że w szczególności w przypadku kobiet/matek istnieje ryzyko przymusowej pracy w niepełnym wymiarze godzin – wybór zdeterminowany brakiem dostępnych struktur opieki nad dziećmi, a także mając na uwadze, że istnieje ryzyko odmowy przekształcenia pracy w pełnym wymiarze godzin w pracę w zmniejszonym wymiarze godzin, co uczyni trudnym, czy wręcz niemożliwym, godzenie życia zawodowego z rodzinnym i osobistym,

1.

podkreśla, że zasada międzypokoleniowej solidarności jest jednym ze strukturalnych kluczowych rozwiązań europejskiego modelu społecznego; wnioskuje, aby władze publiczne, w celu zachowania tej zasady, przyjęły aktywne stanowisko na wielu poziomach, oraz aby wszystkie zainteresowane podmioty społeczne były zaangażowane w zagwarantowanie wysokiej jakości usług społecznych w ogólnym interesie rodzin, młodzieży i wszystkich osób niebędących w stanie samodzielnie się utrzymywać;

2.

podkreśla, że polityka związana z opieką społeczną i świadczenie usług opieki jest nierozerwalnie związane z dążeniem do równouprawnienia kobiet i mężczyzn; krytykuje brak przystępnych cenowo, dostępnych i wysokiej jakości usług opieki w większości państw członkowskich, co jest związane z faktem, że opieka nie jest w równym stopniu dzielona przez kobiety i mężczyzn, co z kolei ma bezpośredni negatywny wpływ na możliwość udziału kobiet we wszystkich aspektach życia społecznego, gospodarczego, kulturalnego i politycznego;

3.

podkreśla, że dobrej jakości i przystępne instytucje opieki na dziećmi otwarte w godzinach wygodnych dla rodziców i dzieci, a także przystępne i dobrej jakości struktury opieki nad osobami starszymi i innymi osobami pozostającymi na utrzymaniu muszą być centralnymi elementami unijnego modelu socjalnego i kluczowymi elementami ułatwiającymi kobietom dostęp do rynku pracy i płatnego zatrudnienia pozwalającego wykorzystać ich zdolności w celu osiągnięcia ekonomicznej niezależności;

4.

przypomina państwom członkowskim o ich zobowiązaniach podjętych na szczycie Rady Europejskiej w Barcelonie w 2002 r. na rzecz likwidacji przeszkód stojących na drodze równemu udziałowi kobiet i mężczyzn w rynku pracy i utworzenia do 2010 r. instytucji opieki dla 90% dzieci od trzech lat do wieku, w którym podlegają obowiązkowi szkolnemu oraz dla co najmniej 33% dzieci poniżej trzeciego roku życia; wzywa państwa członkowskie do przedstawienia podobnych celów w zakresie instytucji opieki nad osobami starszymi i chorymi członkami rodziny;

5.

nawiązuje do ogromnej nierównowagi między kobietami i mężczyznami w dzieleniu się domowymi i rodzinnymi obowiązkami, co prowadzi do tego, że głównie kobiety wybierają elastyczne formy zatrudnienia lub nawet rezygnują zupełnie z pracy, co wpływa na rozwój ich kariery, na powiększającą się różnicę w wynagrodzeniach między mężczyznami i kobietami i na akumulację uprawnień emerytalnych;

6.

obawia się, że propozycja czeskiej prezydencji dotycząca opieki na dziećmi jako „pełnoprawnej alternatywy dla kariery zawodowej” zmierza w kierunku tradycyjnego podziału prac między mężczyznami i kobietami, czyli ku tradycyjnemu pojęciu według którego osoba pracująca to mężczyzna, dostępny w pełnym wymiarze godzin, którego osobistymi potrzebami zajmują się „niewidzialne ręce” (kobiety) opiekujące się domem i rodziną;

7.

jest bardzo zaniepokojony faktem, że zwłaszcza w czasach recesji gospodarczej, propozycje czeskiej prezydencji zmuszają kobiety do rezygnacji z pracy w celu realizowania ich „naturalnej” drogi rozwoju, tj. opieki na dziećmi i innymi wymagającymi opieki osobami; wzywa Radę i państwa członkowskie do dołożenia wszelkich starań w celu osiągnięcia barcelońskich celów w zakresie opieki nad dziećmi;

8.

podkreśla, że pełne zatrudnienie rodzica lub rodziców za godziwą zapłatą może pomóc uniknąć ubóstwa występującego wśród osób posiadających pracę i może pomóc zwalczać ryzyko popadnięcia w niedostatek przez rodziców samotnie wychowujących dzieci, wśród których wskaźnik ubóstwa jest dużo wyższy (32%);

9.

zauważa, że systemy emerytalne w państwach członkowskich nadal dają kobietom tylko prawa pochodne, wynikające z historii zatrudnienia męża, w wyniku czego większość osób starszych żyjących w ubóstwie to kobiety;

10.

wzywa państwa członkowskie do zajęcia się strukturalnymi czynnikami sprzyjającymi nierówności w systemach emerytalnych, w tym organizacją opieki i godzeniem życia rodzinnego i zawodowego, nierównościami na rynku pracy, różnicami w płacach kobiet i mężczyzn i bezpośrednią dyskryminacją w drugim i trzecim filarze systemów emerytalnych;

11.

wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie nowej dyrektywy dotyczącej szczególnych praw i ochrony w zakresie godzenia życia zawodowego i rodzinnego w rodzinach, do których należą osoby wymagające opieki (dzieci, osoby starsze i niepełnosprawne);

12.

zwraca się do instytucji i jednostek badawczych o dokonywanie większych i lepszych inwestycji w aspekty ekologicznej poprawy produktów przeznaczonych dla dzieci i dla osób zdanych na opiekę, a ogólniej do użytku domowego;

13.

wzywa Eurostat do opracowania środków pozwalających przedstawić statystyki na temat opieki nad dziećmi i osobami pozostającymi na utrzymaniu w podziale na kobiety i mężczyzn;

14.

wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych inicjatyw, aby nadać moc prawną umiejętnościom nabytym podczas wykonywania zadań związanych z kształceniem, z opieką nad osobami pozostającymi na utrzymaniu i z zarządzaniem gospodarstwem domowym, tak aby te umiejętności mogły być brane pod uwagę w chwili powrotu na rynek pracy; przypomina, jak bardzo docenienie przekrojowych umiejętności jest częścią tzw. „bilansu umiejętności”, zgodnie z najlepszymi tradycjami krajowych doświadczeń w dziedzinie systemów konfrontacji popytu i podaży na rynku pracy;

15.

wzywa Komisję do przeprowadzenia kampanii uświadamiającej i do wdrażania projektów pilotażowych ułatwiających zrównoważony udział kobiet i mężczyzn w życiu zawodowym i rodzinnym;

16.

wzywa państwa członkowskie do rozważenia wprowadzenia elastycznych godzin pracy dla rodziców (wybieranych na podstawie wolnej decyzji) i elastycznych godzin otwarcia instytucji opieki nad dziećmi, aby pomóc zarówno kobietom, jak i mężczyznom z większym powodzeniem łączyć pracę i życie rodzinne;

17.

zwraca się do Komisji o monitorowanie w państwach członkowskich sprawdzonych wzorców dotyczących opiekunów oraz o upowszechnianie wśród wszystkich państw członkowskich informacji o tych sprawdzonych wzorcach, aby pokazać, że opiekunowie odgrywają centralną rolę w dziedzinie solidarności międzypokoleniowej, i aby zachęcać do wdrażania w państwach członkowskich strategii na rzecz opiekunów;

18.

wzywa państwa członkowskie do wspierania i promowania programów operacyjnych uruchomionych przez Komisję w kontekście sojuszu na rzecz rodzin; zwraca się do Komisji o bardziej intensywne opracowywanie narzędzi służących usystematyzowaniu wymiany dobrych praktyk i badań w tej dziedzinie;

19.

wzywa organy władzy publicznej do podjęcia niezbędnych kroków, aby pracownice-matki i pracownicy-ojcowie korzystali z wsparcia polityki godzenia życia zawodowego, rodzinnego i osobistego oraz aby mieli dostęp do odpowiednich instrumentów;

20.

wzywa państwa członkowskie do wspierania systemów urlopów (urlop rodzicielski, urlop adopcyjny, urlop w celu zaopiekowania się chorym członkiem rodziny) stosowanym w odniesieniu do osób, które pragną przerwać działalność zawodową, aby zaopiekować się osobą pozostającą na ich utrzymaniu;

21.

uważa, że należy działać w celu poprawy stosunku nie tylko do urlopów macierzyńskich, ale także ojcowskich oraz wychowawczych, zwłaszcza branych przez pracujących ojców, gdyż we wszystkich państwach członkowskich jedynie niewielki procent mężczyzn wykorzystuje przysługujące im urlopy;

22.

podkreśla fakt, że każda osoba, która chce przerwać lub ograniczyć swoją formalną działalność zawodową na rzecz solidarności między pokoleniami powinna móc korzystać z elastycznego czasu pracy; wzywa więc małe i średnie przedsiębiorstwa do bardziej chętnej współpracy, a organy władzy publicznej do większej elastyczności finansowej w ich prognozach budżetowych dotyczących pomocy państwa;

23.

zachęca Komisję do zainicjowania, we współpracy z państwami członkowskimi i partnerami społecznymi, przeglądu strategii politycznych na rzecz pogodzenia życia rodzinnego z karierą zawodową, który powinien objąć:

24.

z zadowoleniem przyjmuje propozycję poświęcenia osobnego artykułu w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/88/WE z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (13) kwestii godzenia życia zawodowego, rodzinnego i osobistego oraz sygnalizuje konieczność uwzględnienia go w momencie regulowania tygodniowego czasu pracy i pracy opiekuńczej;

25.

zwraca się do państw członkowskich o to, by dołożyły starań, aby każda osoba, która zawiesiła na jakiś czas swoją działalność zawodową, żeby poświęcić się wychowywaniu dzieci lub opiece nad osobami starszymi bądź uzależnionymi od pomocy mogła wrócić na rynek pracy (lub zatrudnić się po raz pierwszy) i zachować prawo do powrotu na swoje dawne stanowisko oraz prawo do awansu zawodowego;

26.

zauważa, że własne dochody kobiet i płatna praca nadal są kluczem do ich niezależności gospodarczej i do większej równości między kobietami a mężczyznami w społeczeństwie jako całości;

27.

podkreśla to, że solidarność z poprzednimi pokoleniami powinna zostać wzmocniona, lecz również to, że powinna ona znaleźć odwzajemnienie w stosunku do dzieci i ludzi młodych; gdyż o ile starsi ludzie przekazują mądrość życiową, wiedzę, doświadczenie, o tyle młode pokolenia wnoszą energię, dynamizm, radość życia i nadzieję;

28.

jest zdania, że solidarność międzypokoleniową wspiera uważna polityka podatkowa (pod postacią przekazów, ulg i zwolnień), działania na rzecz społeczeństwa czynnego zawodowo, polityka nadawania uprawnień, zintegrowane sieci usług związanych z dziećmi, osobami starszymi, osobami niepełnosprawnymi i niesamodzielnymi, z jednoczesną oceną wpływu, pozytywnego lub negatywnego, na pewne wybory i na godzenie życia zawodowego, rodzinnego i osobistego;

29.

przypomina Komisji i państwom członkowskim, że konieczne jest podjęcie pozytywnych działań na rzecz kobiet i mężczyzn, w szczególności mających na celu ułatwienie im powrotu do pracy po okresie poświęconym rodzinie (wychowywanie dzieci lub opieka nad chorym lub niepełnosprawnym krewnym), poprzez sprzyjanie strategiom politycznym na rzecz (ponownego) włączenia się w rynek pracy, aby umożliwić im odzyskanie niezależności finansowej;

30.

wzywa państwa członkowskie do promowania polityki podatkowej uwzględniającej finansowe zobowiązania gospodarstw domowych, a zwłaszcza koszty opieki nad dziećmi oraz osobami starszymi i pozostającymi na utrzymaniu w ramach systemu podatkowego lub systemu ulg podatkowych;

31.

wzywa państwa członkowskie, by dokonały przeglądu swoich systemów podatkowych i ustaliły stopy podatkowe w oparciu o uprawnienia indywidualne, a w związku z tym domaga się indywidualizacji praw emerytalnych i praw związanych z systemem ubezpieczeń społecznych;

32.

zwraca się do instytucji i państw członkowskich o to, by podjęły szczegółowe działania na rzecz kobiet mające na celu skorygowanie wyraźnych przypadków faktycznej nierówności w stosunku do mężczyzn, aby nadać sens zasadzie równości kobiet i mężczyzn; środki te – które powinny mieć zastosowanie tak długo, jak będą istniały takie przypadki – powinny być racjonalne i współmierne do zamierzonego w każdym przypadku celu;

33.

zwraca się do władz krajowych i lokalnych o opracowanie programów skierowanych do młodych ludzi i zawierających wymiar międzypokoleniowy, aby młodsze pokolenie zrozumiało, że obecny poziom dobrobytu i dostatku zawdzięczamy wysiłkom i poświęceniom poprzednich pokoleń;

34.

zwraca się do instytucji Unii Europejskiej i do wszystkich organów administracji publicznej o aktywne uwzględnianie zasady równości kobiet i mężczyzn przy przyjmowaniu i wykonywaniu przepisów, przy opracowywaniu publicznych strategii politycznych oraz ogólnie przy wykonywaniu swoich zadań;

35.

zwraca się do mediów, by w pozytywny i spójny sposób zajęły się stosunkami międzypokoleniowymi, prezentując kwestie międzypokoleniowe i dyskusje między różnymi grupami wiekowymi, a bardziej ogólnie – przedstawiając pozytywne refleksje na temat wkładu starszych pokoleń w życie społeczne;

36.

podkreśla wagę uwzględniania zasady równości traktowania i równości szans we wszystkich gospodarczych i społecznych strategiach politycznych oraz w strategiach politycznych dotyczących zatrudnienia, aby uniknąć segregacji na rynku pracy i wyrównać różnice płacowe, a także pobudzić wzrost przedsiębiorczości kobiet;

37.

uważa, że zmiany w modelu rodziny oraz stopniowe wejście kobiet na rynek pracy rodzą konieczność zmiany tradycyjnego systemu opieki nad osobami pozostającymi na utrzymaniu; zaleca państwom członkowskim rozszerzenie i uzupełnienie ochrony ze strony służb socjalnych w celu zagwarantowania równości w wykonywaniu prawa do osobistej autonomii oraz w celu zapewnienia opieki osobom jej wymagającym;

38.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz krajowym parlamentom i instytutom statystycznym państw członkowskich, MBP, OECD i UNDP.

18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 67/38

—

uwzględniając projekt zalecenia dla Rady, który złożyła Roberta Angelilli w imieniu grupy politycznej UEN w sprawie walki z seksualnym wykorzystywaniem dzieci i pornografią dziecięcą (B6-0216/2008),

—

uwzględniając art. 24 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, który przewiduje prawo dzieci do ochrony i opieki,

—

uwzględniając art. 34 Konwencji ONZ z dnia 20 listopada 1989 r. o prawach dziecka oraz protokół fakultatywny do tej konwencji z dnia 25 maja 2000 r. w sprawie sprzedaży dzieci, prostytucji dziecięcej i pornografii dziecięcej („protokół fakultatywny”),

—

uwzględniając decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW z dnia 22 grudnia 2003 r. dotyczącą zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i pornografii dziecięcej (1) („decyzja ramowa”),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 16 listopada 2007 r. oparte na art. 12 decyzji ramowej Rady z dnia 22 grudnia 2003 r. w sprawie zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i pornografii dziecięcej (COM(2007)0716) („sprawozdanie Komisji”),

—

uwzględniając Konwencję Rady Europy z dnia 13 lipca 2007 r. o ochronie dzieci przed wykorzystywaniem seksualnym i przemocą seksualną („konwencja Rady Europy”),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2008 r.: w kierunku strategii UE na rzecz praw dziecka (2),

—

uwzględniając ustalenia Paktu na rzecz zapobiegania i powstrzymania seksualnego wykorzystywania dzieci zatwierdzonego w dniach 25-28 listopada 2008 r. w Rio de Janeiro na III światowym kongresie w sprawie zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i młodocianych,

—

uwzględniając art. 114 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0012/2009),

A.

mając na uwadze, że konwencja Rady Europy podpisana przez dwadzieścia państw członkowskich UE jest pierwszym międzynarodowym dokumentem prawnym kwalifikującym różne formy seksualnego wykorzystywania dzieci jako przestępstwa karne, w tym akty wykorzystywania popełnione między innymi z użyciem siły, przymusu lub gróźb, nawet w rodzinie,

B.

mając na uwadze, że siedem państw członkowskich nadal nie podpisało konwencji Rady Europy, a osiem państw członkowskich nie ratyfikowało jeszcze protokołu fakultatywnego,

C.

mając na uwadze, że dzieci w coraz większym stopniu korzystają z nowych technologii, a coraz większa część życia społecznego dzieci i ludzi młodych toczy się w Internecie, gdzie wykorzystywane są nieustannie rozwijające się zaawansowane technologie i narzędzia komunikacji; mając na uwadze, że w związku z tym Internet jest coraz częściej wykorzystywany przez potencjalnych i faktycznych sprawców przestępstw seksualnych, którzy za jego pomocą przygotowują akty seksualnego wykorzystania dzieci, w szczególności poprzez uwodzenie (tzw. grooming) i pornografię dziecięcą,

1.

występuje do Rady z następującymi zaleceniami:

Wdrożenie decyzji ramowej

Zmiana decyzji ramowej

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie, a także do przedstawienia go do wglądu Komisji Europejskiej oraz państwom członkowskim.

18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 67/42

—

uwzględniając Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej podpisaną i ogłoszoną w dniu 7 grudnia 2000 r. chroniącą wolności i pluralizmu mediów,

—

uwzględniając art. 116 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska opiera się na przywiązaniu do zasad wolności, demokracji i przestrzegania praw człowieka, podstawowych wolności i praworządności, i że właśnie przez te zasady może być zdefiniowana;

B.

mając na uwadze, że wolność słowa, a w szczególności wolność mediów, w tym Internetu są poważnie ograniczane w Chinach,

C.

mając na uwadze, że NTDTV jest nadawcą telewizyjnym typu non profit i jest jedyną niezależną stacją telewizyjną nadającą w Chinach od roku 2004,

D.

mając na uwadze, że Eutelsat zawiesił nadawanie NTDTV do Chin w dniu 16 czerwca 2008 r., na kilka tygodni przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich, powołując się na powody techniczne i nie przedstawiając żadnego innego wyjaśnienia,

1.

wzywa Eutelsat do bezzwłocznego przywrócenia nadawania NTDTV w Chinach oraz przedstawienia powodów zawieszenia nadawania;

2.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia działań koniecznych do przywrócenia nadawania NTDTV w Chinach oraz do wsparcia dostępu do nieocenzurowanych informacji dla milionów Chińczyków;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy Radzie, Komisji i państwom członkowskim:

Lista sygnatariuszy

Vittorio Agnoletto, Vincenzo Aita, Gabriele Albertini, Jim Allister, Alexander Alvaro, Jan Andersson, Georgs Andrejevs, Laima Liucija Andrikienė, Emmanouil Angelakas, Roberta Angelilli, Rapisardo Antinucci, Elspeth Attwooll, Marie-Hélène Aubert, Jean-Pierre Audy, Margrete Auken, Liam Aylward, Pilar Ayuso, Maria Badia i Cutchet, Mariela Velichkova Baeva, Paolo Bartolozzi, Domenico Antonio Basile, Alessandro Battilocchio, Katerina Batzeli, Edit Bauer, Jean Marie Beaupuy, Christopher Beazley, Zsolt László Becsey, Glenn Bedingfield, Angelika Beer, Bastiaan Belder, Ivo Belet, Irena Belohorská, Jean-Luc Bennahmias, Giovanni Berlinguer, Thijs Berman, Johannes Blokland, Godfrey Bloom, Sebastian Valentin Bodu, Herbert Bösch, Guy Bono, Mario Borghezio, Erminio Enzo Boso, Costas Botopoulos, Catherine Boursier, John Bowis, Sharon Bowles, Iles Braghetto, Mihael Brejc, Frieda Brepoels, Hiltrud Breyer, Kathalijne Maria Buitenweg, Nicodim Bulzesc, Colm Burke, Philip Bushill-Matthews, Simon Busuttil, Jerzy Buzek, Maddalena Calia, Martin Callanan, Mogens Camre, Luis Manuel Capoulas Santos, Marco Cappato, Marie-Arlette Carlotti, Giorgio Carollo, David Casa, Paulo Casaca, Pilar del Castillo Vera, Jean-Marie Cavada, Călin Cătălin Chiriță, Zdzisław Kazimierz Chmielewski, Ole Christensen, Philip Claeys, Luigi Cocilovo, Carlos Coelho, Richard Corbett, Dorette Corbey, Thierry Cornillet, Michael Cramer, Jan Cremers, Gabriela Crețu, Brian Crowley, Magor Imre Csibi, Marek Aleksander Czarnecki, Ryszard Czarnecki, Dragoș Florin David, Chris Davies, Antonio De Blasio, Arūnas Degutis, Jean-Luc Dehaene, Panayiotis Demetriou, Jean-Paul Denanot, Gérard Deprez, Marielle De Sarnez, Marie-Hélène Descamps, Albert Deß, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Jolanta Dičkutė, Gintaras Didžiokas, Koenraad Dillen, Giorgos Dimitrakopoulos, Beniamino Donnici, Bert Doorn, Den Dover, Mojca Drčar Murko, Petr Duchoň, Bárbara Dührkop Dührkop, Andrew Duff, Árpád Duka-Zólyomi, Christian Ehler, Lena Ek, Saïd El Khadraoui, James Elles, Maria da Assunção Esteves, Harald Ettl, Jill Evans, Robert Evans, Göran Färm, Hynek Fajmon, Richard Falbr, Carlo Fatuzzo, Markus Ferber, Emanuel Jardim Fernandes, Francesco Ferrari, Anne Ferreira, Elisa Ferreira, Petru Filip, Roberto Fiore, Hélène Flautre, Karl-Heinz Florenz, Alessandro Foglietta, Hanna Foltyn-Kubicka, Brigitte Fouré, Carmen Fraga Estévez, Juan Fraile Cantón, Monica Frassoni, Duarte Freitas, Ingo Friedrich, Daniel Petru Funeriu, Urszula Gacek, Milan Gaľa, Gerardo Galeote, José Manuel García-Margallo y Marfil, Iratxe García Pérez, Elisabetta Gardini, Giuseppe Gargani, Salvador Garriga Polledo, Jas Gawronski, Eugenijus Gentvilas, Georgios Georgiou, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Claire Gibault, Lutz Goepel, Bruno Gollnisch, Ana Maria Gomes, Donata Gottardi, Genowefa Grabowska, Vasco Graça Moura, Luis de Grandes Pascual, Nathalie Griesbeck, Lissy Gröner, Elly de Groen-Kouwenhoven, Mathieu Grosch, Françoise Grossetête, Ignasi Guardans Cambó, Umberto Guidoni, Cristina Gutiérrez-Cortines, Fiona Hall, David Hammerstein, Małgorzata Handzlik, Malcolm Harbour, Satu Hassi, Christopher Heaton-Harris, Anna Hedh, Roger Helmer, Erna Hennicot-Schoepges, Jeanine Hennis-Plasschaert, Esther Herranz García, Luis Herrero-Tejedor, Jim Higgins, Jens Holm, Mary Honeyball, Milan Horáček, Ján Hudacký, Ian Hudghton, Stephen Hughes, Alain Hutchinson, Jana Hybášková, Sophia in 't Veld, Mikel Irujo Amezaga, Marie Anne Isler Béguin, Ville Itälä, Carlos José Iturgaiz Angulo, Caroline Jackson, Lily Jacobs, Anneli Jäätteenmäki, Stanisław Jałowiecki, Mieczysław Edmund Janowski, Lívia Járóka, Georg Jarzembowski, Elisabeth Jeggle, Rumiana Jeleva, Anne E. Jensen, Pierre Jonckheer, Romana Jordan Cizelj, Madeleine Jouye de Grandmaison, Aurelio Juri, Jelko Kacin, Filip Kaczmarek, Gisela Kallenbach, Syed Kamall, Othmar Karas, Piia-Noora Kauppi, Metin Kazak, Tunne Kelam, Glenys Kinnock, Wolf Klinz, Dieter-Lebrecht Koch, Silvana Koch-Mehrin, Eija-Riitta Korhola, Miloš Koterec, Sergej Kozlík, Guntars Krasts, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Ģirts Valdis Kristovskis, Urszula Krupa, Wiesław Stefan Kuc, Helmut Kuhne, Sepp Kusstatscher, Zbigniew Krzysztof Kuźmiuk, Joost Lagendijk, André Laignel, Jean Lambert, Alexander Graf Lambsdorff, Vytautas Landsbergis, Carl Lang, Esther De Lange, Raymond Langendries, Anne Laperrouze, Kurt Joachim Lauk, Vincenzo Lavarra, Henrik Lax, Johannes Lebech, Bernard Lehideux, Klaus-Heiner Lehne, Lasse Lehtinen, Jörg Leichtfried, Jo Leinen, Jean-Marie Le Pen, Marine Le Pen, Fernand Le Rachinel, Katalin Lévai, Janusz Lewandowski, Marcin Libicki, Marie-Noëlle Lienemann, Peter Liese, Kartika Tamara Liotard, Alain Lipietz, Pia Elda Locatelli, Eleonora Lo Curto, Antonio López-Istúriz White, Andrea Losco, Patrick Louis, Caroline Lucas, Astrid Lulling, Florencio Luque Aguilar, Elizabeth Lynne, Marusya Ivanova Lyubcheva, Jules Maaten, Linda McAvan, Arlene McCarthy, Mary Lou McDonald, Mairead McGuinness, Edward McMillan-Scott, Eugenijus Maldeikis, Ramona Nicole Mănescu, Vladimír Maňka, Erika Mann, Thomas Mann, Marian-Jean Marinescu, Catiuscia Marini, Sérgio Marques, David Martin, Hans-Peter Martin, Jan Tadeusz Masiel, Véronique Mathieu, Marios Matsakis, Maria Matsouka, Jaime Mayor Oreja, Erik Meijer, Íñigo Méndez de Vigo, Rosa Miguélez Ramos, Marianne Mikko, Francisco José Millán Mon, Gay Mitchell, Claude Moraes, Eluned Morgan, Luisa Morgantini, Philippe Morillon, Roberto Musacchio, Cristiana Muscardini, Sebastiano (Nello) Musumeci, Riitta Myller, Pasqualina Napoletano, Juan Andrés Naranjo Escobar, Michael Henry Nattrass, Catherine Neris, Bill Newton Dunn, Annemie Neyts-Uyttebroeck, James Nicholson, null Nicholson of Winterbourne, Rareș-Lucian Niculescu, Angelika Niebler, Lambert van Nistelrooij, Ljudmila Novak, Cem Özdemir, Péter Olajos, Jan Olbrycht, Seán Ó Neachtain, Gérard Onesta, Janusz Onyszkiewicz, Dumitru Oprea, Josu Ortuondo Larrea, Miroslav Ouzký, Siiri Oviir, Reino Paasilinna, Justas Vincas Paleckis, Marie Panayotopoulos-Cassiotou, Marco Pannella, Pier Antonio Panzeri, Georgios Papastamkos, Neil Parish, Alojz Peterle, Maria Petre, Markus Pieper, Sirpa Pietikäinen, Józef Pinior, Mirosław Mariusz Piotrowski, Umberto Pirilli, Paweł Bartłomiej Piskorski, Gianni Pittella, Francisca Pleguezuelos Aguilar, Zita Pleštinská, Anni Podimata, Zdzisław Zbigniew Podkański, Bernard Poignant, José Javier Pomés Ruiz, Nicolae Vlad Popa, Miguel Portas, Horst Posdorf, Bernd Posselt, Christa Prets, Pierre Pribetich, Jacek Protasiewicz, John Purvis, Luís Queiró, Karin Resetarits, Herbert Reul, José Ribeiro e Castro, Frédérique Ries, Karin Riis-Jørgensen, Giovanni Rivera, Maria Robsahm, Ulrike Rodust, Bogusław Rogalski, Zuzana Roithová, Luca Romagnoli, Raül Romeva i Rueda, Dariusz Rosati, Wojciech Roszkowski, Dagmar Roth-Behrendt, Paul Rübig, Leopold Józef Rutowicz, Eoin Ryan, Guido Sacconi, Aloyzas Sakalas, Katrin Saks, José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra, Antolín Sánchez Presedo, Manuel António dos Santos, Salvador Domingo Sanz Palacio, Jacek Saryusz-Wolski, Toomas Savi, Lydia Schenardi, Agnes Schierhuber, Carl Schlyter, Frithjof Schmidt, Olle Schmidt, Pál Schmitt, György Schöpflin, Inger Segelström, Czesław Adam Siekierski, Eva-Riitta Siitonen, José Albino Silva Peneda, Kathy Sinnott, Marek Siwiec, Peter Skinner, Alyn Smith, Csaba Sógor, Renate Sommer, Søren Bo Søndergaard, Bogusław Sonik, María Sornosa Martínez, Jean Spautz, Francesco Enrico Speroni, Bart Staes, Grażyna Staniszewska, Peter Šťastný, Gabriele Stauner, Petya Stavreva, Dirk Sterckx, Catherine Stihler, Margie Sudre, David Sumberg, Gianluca Susta, Eva-Britt Svensson, Hannes Swoboda, István Szent-Iványi, Konrad Szymański, Hannu Takkula, Charles Tannock, Andres Tarand, Salvatore Tatarella, Britta Thomsen, Marianne Thyssen, Gary Titley, Patrizia Toia, László Tőkés, Ewa Tomaszewska, Witold Tomczak, Antonios Trakatellis, Helga Trüpel, Claude Turmes, Evangelia Tzampazi, Thomas Ulmer, Vladimir Urutchev, Inese Vaidere, Nikolaos Vakalis, Adina-Ioana Vălean, Frank Vanhecke, Johan Van Hecke, Anne Van Lancker, Daniel Varela Suanzes-Carpegna, Ioannis Varvitsiotis, Ari Vatanen, Yannick Vaugrenard, Armando Veneto, Riccardo Ventre, Donato Tommaso Veraldi, Marcello Vernola, Alejo Vidal-Quadras, Cornelis Visser, Oldřich Vlasák, Dominique Vlasto, Graham Watson, Henri Weber, Manfred Weber, Renate Weber, Anja Weisgerber, Åsa Westlund, John Whittaker, Andrzej Wielowieyski, Jan Marinus Wiersma, Anders Wijkman, Glenis Willmott, Iuliu Winkler, Lars Wohlin, Janusz Wojciechowski, Corien Wortmann-Kool, Jan Zahradil, Zbigniew Zaleski, Andrzej Tomasz Zapałowski, Stefano Zappalà, Tatjana Ždanoka, Dushana Zdravkova, Vladimír Železný, Roberts Zīle, Jaroslav Zvěřina, Tadeusz Zwiefka

18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 67/44

—

uwzględniając swoją decyzję z dnia 25 kwietnia 2007 r. podjętą zgodnie z art. 175 Regulaminu w sprawie powołania Komisji tymczasowej do spraw zmian klimatycznych (1),

—

uwzględniając istniejące prawodawstwo UE w sprawie ochrony środowiska naturalnego i jego pozytywnego wkładu w rozmaite obszary polityki (załącznik A) oraz uwzględniając dotychczasowe rezolucje w sprawie zmian klimatycznych, zwłaszcza te, które zostały podjęte w czasie trwania obecnego szóstej kadencji Parlamentu (załącznik B),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie ograniczenia globalnego ocieplenia do 2°C – przygotowania do Konferencji Klimatycznej na Bali i dalsze działania (COP13 i COP/MOP 3) (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie wyników Konferencji Klimatycznej na Bali (COP 13 i COP/MOP 3) (3),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie zielonej księgi Komisji dotyczącej „Adaptacji do zmian klimatycznych w Europie – warianty działań na szczeblu UE” (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie danych naukowych dotyczących zmian klimatycznych: wnioski i zalecenia dla procesu decyzyjnego (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 października 2008 r. w sprawie stworzenie światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym pomiędzy Unią Europejską a ubogimi krajami rozwijającymi się, najbardziej narażonymi na skutki zmian klimatycznych (6),

—

uwzględniając czternastą konferencję stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) (COP 14) oraz czwartą konferencję jako spotkanie stron protokołu z Kioto (COP/MOP 4), które odbędzie się w dniach 1– 12 grudnia 2008 r. w Poznaniu (Polska),

—

uwzględniając forum obywatelskie Agora w sprawie zmian klimatycznych, które odbyło się w dniach 12 i 13 czerwca 2008 r.,

—

uwzględniając wspólne spotkanie posłów do Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych w dniach 20 i 21 listopada 2008 r. poświęcone debacie na temat energii i zrównoważonego rozwoju,

—

uwzględniając wyniki ankiety Eurobarometru – badanie specjalne nr 300 – w sprawie stosunku Europejczyków do zmian klimatycznych,

—

uwzględniając publiczne przesłuchania i wymianę poglądów pomiędzy Komisją tymczasową do spraw zmian klimatycznych a osobistościami wysokiej rangi oraz wyniki podróży delegatów komisji,

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji tymczasowej do spraw zmian klimatycznych (A6-0495/2008),

A.

mając na uwadze, iż ochrona przyrody i ludzkości jest zadaniem przechodzącym z pokolenia na pokolenie,

B.

mając na uwadze, że globalne ocieplenie oraz zmiany klimatyczne są obecnie uznawane za bardzo poważne zagrożenie spowodowane przez człowieka, któremu trzeba natychmiast przeciwdziałać,

C.

mając na uwadze, że praca wykonana przez Parlament Europejski w zakresie zmian klimatycznych, zwłaszcza w czasie trwania szóstego okresu legislacyjnego, stanowi źródło inspiracji i mandat dla sformułowania zintegrowanej europejskiej polityki na rzecz zwalczania zmian klimatycznych oraz pogodzenia zmian klimatycznych ze zrównoważonym wzrostem gospodarczym,

D.

mając na uwadze, że w traktacie lizbońskim w sposób jednoznaczny ustalono założenia i kompetencje Unii w obszarze zmian klimatu i jeżeli zostanie on ratyfikowany, wzmocni rolę Unii Europejskiej w zakresie wspierania zrównoważonego rozwoju i zwalczania zmian klimatu,

E.

mając na uwadze, iż wiodąca rola Unii Europejskiej w międzynarodowej walce z globalnym ociepleniem i jej szczególna odpowiedzialność jako unii krajów rozwiniętych budują tożsamość i oznaczają przyjęcie zobowiązania wobec obywateli Europy, jakim jest nie tylko sformułowanie średnio- i długoterminowych celów ochrony klimatu, ale także ich realizacja drogą dalekowzrocznych działań politycznych oraz politycznego dialogu z krajami rozwijającymi się,

F.

mając na uwadze, że głównym celem Unii Europejskiej zarówno w odniesieniu do polityki wewnętrznej jaki i stosunków zewnętrznych jest wspieranie poszanowania praw człowieka, oraz mając na uwadze, że Unia Europejska uznaje w szczególności prawo do życia, bezpieczeństwa, zdrowia, edukacji i ochrony środowiska za prawa podstawowe, jak również ochronę osób szczególnie narażonych na skutki zmian klimatycznych, w tym kobiet, dzieci, osób starszych i niepełnosprawnych,

G.

mając na uwadze, że obecne, ale również przyszłe przedstawicielstwa parlamentarne oraz reprezentanci obywateli Europy będą się kierować tymi zasadami polityki klimatycznej oraz zasadami zrównoważonego rozwoju i sprawiedliwości międzypokoleniowej oraz międzyludzkiej i nie ustaną w dążeniu do realizacji niezbędnych celów ochrony klimatu,

H.

mając na uwadze, że społeczność ludzka stoi przed podwójnym wyzwaniem związanym z zagrożeniem systemu podtrzymywania życia na ziemi, mianowicie zmianami klimatu oraz nadmiernym wykorzystywaniem i niszczeniem wielu z najważniejszych ekosystemów; mając na uwadze liczne powiązania między systemem klimatycznym i ekosystemami – zwłaszcza zdolność oceanów i ekosystemów lądowych do sekwestracji węgla – oraz mając na uwadze, że zmiany klimatu mogą zostać zahamowane w sposób skuteczny jedynie w ramach zdrowych ekosystemów,

I.

mając na uwadze, że zmiany klimatyczne mają szczególnie niszczący i kosztowny wpływ na niektóre obszary, takie jak tereny wyżynne i strefy przybrzeżne,

J.

mając na uwadze, że wpływ zmian klimatycznych na społeczności ludzkie już jest odczuwany w wielu miejscach, takich jak region Sahel, podlegający w znacznym stopniu procesom pustynnienia, Bangladesz, wielokrotnie nawiedzany przez powodzie, niektóre obszary w Europie oraz kilka wysp położonych na Pacyfiku, które nieuchronnie zostaną zalane,

K.

mając na uwadze, że zmiany klimatyczne stanowią wyzwanie, dla którego nie istnieje żadne zryczałtowane rozwiązanie polityczne, natomiast zsumowanie istniejących możliwości i maksymalny wzrost efektywności we wszelkich obszarach życia gospodarczego i społecznego mogą wnieść istotny wkład w rozwiązanie kwestii zasobów i ich rozdziału i utorują drogę ku trzeciej rewolucji przemysłowej,

L.

mając na uwadze, że należy pilnie podjąć działania w celu zwalczania ubóstwa energetycznego i paliwowego,

M.

mając na uwadze, że według danych Europejskiej Agencji Środowiska za rok 2006, z całkowitej emisji gazów cieplarnianych w UE 30,9% przypada na produkcję energii, 19,4% na sektor transportu, 14,6% na gospodarstwa domowe i usługi, 12,9% wytwarza budownictwo i produkcja przemysłowa, 9,2% rolnictwo, 8,1% procesy przemysłowe, zaś na sektor utylizacji odpadów przypada 2,9% wszystkich emisji, zaś pozostałe szkodliwe emisje powstają w wyniku stosowania rozpuszczalników chemicznych i nieokreślonych procesów spalania,

N.

mając na uwadze, że wiele sektorów już wniosło swój wkład w redukcję emisji gazów cieplarnianych i posiadamy wiele efektywnych ekonomicznie możliwości tej redukcji dla zahamowania zmian klimatycznych oraz technologii wzrostu efektywności, jednakże ich wszechstronne stosowanie blokowane jest przez ograniczenia dostępu do rynku, bariery biurokratyczne oraz wysokie koszty finansowania,

O.

mając na uwadze, że działania mające na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych w produkcji, wykorzystywaniu gruntów oraz gospodarowaniu odpadami mają najwyższy priorytet; mając jednak na uwadze, że zmian klimatycznych nie da się zwalczyć jedynie drogą zmniejszenia szkodliwych emisji we wszystkich poszczególnych sektorach; majac na uwadze, że wymagane jest raczej systemowe podejście do problemu w celu obrania ponadsektorowych dróg rozwiązań w polityce i osiągnięcia, dzięki spójnemu ustawodawstwu i dostosowaniu do nieuniknionych zmian, ogólnospołecznych zmian w sposobie produkcji, konsumpcji, stylu życia i modelach handlu,

P.

mając na uwadze, że rokowania w sprawie porozumienia dotyczącego okresu po roku 2012 pod przewodnictwem Narodów Zjednoczonych, zgodnie z harmonogramem prac przyjętym podczas konferencji na Bali, będą prowadzone w następujących obszarach kluczowych: redukcja emisji i nowe wiążące cele w tym zakresie, działania przystosowawcze, wyręby, wyniszczenie i degradacja lasów, rozwój technologii na potrzeby ograniczenia emisji i działań dostosowawczych, niezbędne zasoby finansowe i na koniec zrewidowanie elastycznych mechanizmów zgodnie z porozumieniami z Marrakeszu do protokołu z Kioto,

Q.

mając na uwadze, że Światowa Organizacja Handlu, Bank Światowy oraz Międzynarodowy Fundusz Monetarny również muszą głęboko zaangażować się w działania ograniczające emisje,

R.

mając na uwadze, że rokowania w sprawie porozumienia dotyczącego okresu po roku 2012 muszą zakończyć się podczas konferencji klimatycznej w Kopenhadze (COP 15) pod koniec 2009 r., aby można było uniknąć luki pomiędzy pierwszym a drugim okresem zobowiązań,

S.

mając na uwadze, iż Rada Europejska podczas szczytu w marcu 2008 r. podkreśliła konieczność przyspieszenia tempa negocjacji w sprawie harmonogramu prac z Bali w celu zawarcia do roku 2009 nowego porozumienia w sprawie ochrony klimatu, zgodnie z celem ograniczenia globalnego ocieplenia do 2°C,

T.

mając na uwadze, że zmiany klimatyczne mogą zaostrzyć konflikty w stosunkach międzynarodowych, na przykład przez migrację spowodowaną zmianami klimatu, utratę ziemi i spory graniczne spowodowane powodziami i ponownym wytyczaniem linii brzegowych, jak również w wyniku konfliktów o zasoby z powodu zmniejszania się areałów rolniczych, pogłębiającego się niedostatku wody czy wylesiania,

U.

mając na uwadze, że Rada Europejska podczas szczytu w marcu 2008 r. zwróciła się do Komisji o sporządzenie europejskiej strategii finansowania działań na rzecz ochrony klimatu, mających na celu zmniejszenie szkodliwych emisji i dostosowanie w związku z badaniami nad nowymi technologiami o niskiej produkcji dwutlenku węgla i ich rozwojem, mając na uwadze, że transfer takich technologii stanowi istotny warunek skutecznej realizacji globalnej redukcji emisji i wdrożenia strategii dostosowania do zmian klimatu,

V.

mając na uwadze, że zarówno działania łagodzące skutki, jak i działania dostosowawcze mają nadrzędne znaczenie; mając na uwadze, iż kraje uprzemysłowione ponoszą historyczną odpowiedzialność za zmiany klimatu; mając na uwadze, iż kraje rozwijające się w niewielkim stopniu przyczyniły się do zmian klimatu, jednak ponoszą ich konsekwencje w największym stopniu; mając na uwadze, iż dostępne środki finansowe na zwalczanie zmian klimatycznych w krajach rozwijających się są niewystarczające i powinny być znacząco podwyższone,

W.

mając na uwadze, że na przeszkodzie transferu technologii stoją troska o ochronę własności intelektualnej, słabość instytucji politycznych i brak praworządności, a także ogólny niedobór kapitałów,

X.

mając na uwadze, że Światowa Organizacja Handlu (WTO) nie stanowi żadnego alternatywnego forum dla rokowań w sprawie międzynarodowej ochrony klimatu i, że bez pozytywnego zakończenia rokowań w sprawie porozumienia dotyczącego okresu po roku 2012 nie należy oczekiwać żadnego wkładu światowego handlu w ochronę klimatu,

Y.

mając na uwadze, że do ilości dwutlenku węgla emitowanego w UE zaliczane są gazy cieplarniane emitowane podczas produkcji towarów użytkowanych w Europie, jednak produkowanych w innych częściach świata,

Z.

mając na uwadze, że ogólnie ropa naftowa, której udział wynosi 35%, stanowi najważniejsze źródło energii w zużyciu energii pierwotnej, kolejne miejsca zajmują węgiel - 25% i gaz ziemny - 21%, jednak powoli kończy się epoka tanich i występujących w nadmiarze kopalnych źródeł energii,

AA.

mając na uwadze, że – według danych Eurostatu – w 2006 r. 33,5% importowanej do EU ropy naftowej pochodziło z Rosji, 15,8% z Norwegii, a 27% z krajów arabskich i że 42% importowanego do UE gazu pochodziło z Rosji, 24,2% z Norwegii, a 25,9% z krajów arabskich,

AB.

mając na uwadze, że Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej przewiduje wzrost światowego popytu na energię do roku 2030 o co najmniej 60%, a który powodowany będzie także przez tzw. kraje progowe,

AC.

mając na uwadze, że rozwój sytuacji na rynkach energetycznych przyczynia się do realizacji celów z zakresu ochrony klimatu, bowiem rynkowy wzrost cen energii stanowi istotny bodziec dla zrównoważonego wykorzystywania zasobów i tym samym do konsumpcji o niskim poziomie emisji CO2,

AD.

mając na uwadze, że pokrycie rosnących potrzeb energetycznych wyłącznie paliwami kopalnymi w perspektywie średnio- i długoterminowej jest wykluczone i, że decyzje inwestycyjne podejmowane w następnych latach będą określać strukturę systemu energetycznego i mieszanki energii na najbliższe dziesięciolecia,

AE.

mając na uwadze, że rosnące potrzeby energetyczne mnożą działania uzupełniające, takie jak konieczność szybkiej modernizacji istniejących elektrowni wykorzystujących paliwa kopalne i sieci przesyłowych w celu znacznego wzrostu ogólnej efektywności energetycznej, budowa nowych elektrowni i ciągła intensyfikacja stosowania odnawialnych źródeł energii,

AF.

mając na uwadze, że długoterminowo oszczędność energii jest najbardziej opłacalną i najczystszą formą oszczędzania zasobów, a tym samym ochrony klimatu, oraz mając na uwadze, że zaangażowanie i wytrwałość w zwiększaniu efektywności energetycznej UE doprowadzą do rozwiązań strukturalnych, możliwych do zastosowania na szeroką skalę w całej gospodarce, przyczyniając się w ten sposób do tworzenia ekologicznej gospodarki niskoemisyjnej,

AG.

mając na uwadze, że w odniesieniu do wykorzystywania energii jądrowej – niezależnie od zasobów uranu – nadal istnieje problem bezpiecznego składowania odpadów atomowych oraz rozprzestrzeniania się technologii produkcji na państwa niedemokratyczne,

AH.

mając na uwadze, że projekt międzynarodowego eksperymentalnego reaktora termojądrowego ITER stał się kapitałochłonnym punktem rozwoju syntezy jądrowej jako jednego z możliwych nowych źródeł energii przyszłości oraz mając na uwadze, że jakiegokolwiek wzbogacenia rynku energii można się spodziewać jedynie w bardzo długiej perspektywie,

AI.

mając na uwadze, że obecną politykę w zakresie biopaliw należy postrzegać w wymiarze globalnym, który z jednej strony charakteryzuje się coraz większą rywalizacją o tereny produkcyjne, z drugiej zaś rosnącym popytem na energię odnawialną, w szczególności w sektorze transportu,

AJ.

mając na uwadze, że produkcja biomasy dla pozyskiwania energii oraz jako paliwa stwarza wielu krajom rozwijającym się nowe możliwości gospodarcze i uniezależnia je od importu energii, przy założeniu że przedmiotowa produkcja będzie miała charakter zrównoważony i np. nie doprowadzi do powstania monokultur lub nie stanie się konkurencją dla produkcji żywności,

AK.

mając na uwadze, że potencjał redukcji emisji wielu biopaliw pierwszej generacji w porównaniu z paliwami konwencjonalnymi został w oparciu o wszechstronną analizę ich cyklu życia skorygowany w dół, w niektórych przypadkach w znacznym stopniu, i do tej pory nie rozwiązano w zadowalający sposób kwestii trwałości, nieszkodliwości dla środowiska naturalnego oraz możności dysponowania powierzchniami uprawnymi w konkurencji do produkcji żywności,

AL.

mając na uwadze, że zrównoważona polityka w zakresie biopaliw powinna być skierowana zarówno na określenie kryteriów w zakresie zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw pierwszej generacji, jak również na wspieranie jak najszybszego rozwoju biopaliw drugiej generacji,

AM.

mając na uwadze, że przemysł naftowy zbuduje niezbędną infrastrukturę dla nowych paliw dopiero przy zaistnieniu odpowiedniego popytu na biopaliwa, natomiast po stronie przemysłu samochodowego widzimy postęp technologiczny, pozwalający dzięki czujnikom na określenie każdego stosunku w mieszance benzyny i biopaliwa, przy czym dodatkowe wyposażenie techniczne umożliwia tankowanie biopaliw także do pojazdów starszych typów, a tym samym obniżenie emisji dwutlenku węgla przez flotę pojazdów traktowaną całościowo,

AN.

mając na uwadze, że potencjał biopaliw może być wykorzystany jedynie wtedy, gdy stanowią one element rozwoju zrównoważonych systemów transportowych, w tym opracowania i wykorzystywania samochodów o bardzo niskim zużyciu paliwa,

AO.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie nie mają jasnej strategii w zakresie efektywności energetycznej,

AP.

mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny ulepszać i rozpowszechniać stosowanie certyfikatów efektywności energetycznej oraz powiązać zalecenia z bodźcami finansowymi,

AQ.

mając na uwadze, że zmniejszanie zużycia energii, przy zachowaniu efektywności energetycznej na szczeblu indywidualnym i wspólnotowym, przyczynia się do rozwoju handlu i tworzenia nowych miejsc pracy oraz do zwalczania ubóstwa energetycznego,

AR.

mając na uwadze, że 40% zużycia energii przypada na sektor budynków, a tym samym 33% wszystkich emisji gazów cieplarnianych opada na obszary zabudowane,

AS.

mając na uwadze, że sektor budynków (budynki mieszkalne oraz budynki komercyjne i publiczne), dzięki modernizacji izolacji termicznych i systemów grzewczych lub chłodzących, urządzeń elektrycznych i instalacji wentylacyjnych oraz dzięki instalowaniu osłon przeciwsłonecznych, posiada ogromny, efektywny z punktu widzenia kosztów potencjał redukcji emisji dwutlenku węgla,

AT.

mając na uwadze, że budynki o niskim zużyciu energii wyglądają ciekawie, modnie i są efektywne z punktu widzenia kosztów,

AU.

mając na uwadze, że oddzielenie wzrostu zużycia energii od wzrostu gospodarczego poprzez inwestowanie w efektywność energetyczną we wszystkich sektorach społeczeństwa jest jednym z głównych celów UE,

AV.

mając na uwadze, że tworzenie instrumentów finansowych służących do przydzielania niezbędnych środków budżetowych na poprawę efektywności energetycznej i systematyczne badanie i dostosowywanie do wymogów rynku standardów efektywności dla nowych urządzeń elektrycznych i elektronicznych są równie niezbędne, jak rozszerzenie tych standardów na wielkie agregaty przemysłowe oraz rozważenie wprowadzenia obowiązku wyposażania urządzeń w funkcję wyłączania,

AW.

mając na uwadze, że oddzielenie rozwoju ruchu drogowego od ogólnego wzrostu gospodarczego stanowi kluczowy cel polityki transportowo-komunikacyjnej UE, a mimo to wzrost popytu na usługi transportowe jest większy od przyrostu produktu narodowego brutto i tym samym nadal rośnie i tak już wysoki udział emisji z tego źródła w całkowitej emisji gazów cieplarnianych w UE,

AX.

mając na uwadze, że obecnie około jednej trzeciej zużycia energii przez końcowych odbiorców w UE przypada na transport i komunikację i, że sektor ten prawie w całości (do 97%) zależy od paliw naftowych (benzyna i olej napędowy),

AY.

mając na uwadze, że emisja gazów cieplarnianych w UE w latach 1990 do 2005 spadłaby o 14% zamiast o 7,9%, gdyby sektor transportu wniósł taki sam wkład w redukcję emisji jak pozostałe sektory gospodarki,

AZ.

mając na uwadze, że 80% ludności Europy zamieszkuje obszary miejskie, na których wytwarzane jest 40% wszystkich emisji związanych z transportem, przy czym przeciążenia ruchu drogowego, które również koncentrują się na terenach zurbanizowanych, kosztują UE około 1% PNB,

BA.

mając na uwadze, że miejska mobilność wiąże się z jednej strony bezpośrednio z indywidualną jakością życia, z drugiej zaś ruch indywidualny w miastach znacząco przyczynia się do emisji gazów cieplarnianych i innych problemów ochrony środowiska naturalnego, jak zanieczyszczenie powietrza i hałas, a tym samym zamiast poprawiać jakość życia obywateli, po części w znacznym stopniu ją obniża poprzez negatywne skutki zdrowotne,

BB.

mając na uwadze, że połowa wszystkich przejazdów obywateli Europy nie przekracza 5 kilometrów,

BC.

mając na uwadze, że w ruchu regionalnym i wahadłowym 60% wszystkich przejazdów samochodowych i 90% przejazdów kolejowych przypada na dystans nieprzekraczający 30 km,

BD.

mając na uwadze, że udział szynowego i wodnego transportu towarowego uległ obniżeniu w okresie 2001 – 2006 (z 18,6% do 17,7% i z 6,5% do 5,6%), zaś wzrósł udział transportu drogowego (z 74,9% do 76,7%),

BE.

mając na uwadze, że przewóz pasażerów i towarów drogą wodną stanowi jeden z najbardziej efektywnych wariantów, a udział towarów przewożonych w UE wodnymi środkami transportu wynosi około 40%,

BF.

mając na uwadze, że według szacunków zużycie energii przez żeglugę śródlądową w przeliczeniu na tonę towaru i kilometr trasy wynosi jedną szóstą zużycia energii przez transport drogowy i połowę zużycia przez transport szynowy,

BG.

mając na uwadze, że takie programy jak Marco Polo i NAIADES zostały w niewystarczającym stopniu wykorzystane przez państwa członkowskie w celu przejścia w zakresie transportu towarów na transport śródlądowy i morski,

BH.

mając na uwadze rozwój transportu oceanicznego oraz trend w kierunku budowy coraz większych kontenerowców i statków pasażerskich, które zużywają więcej oleju ciężkiego, a tym samym bardziej niż dotychczas obciążają środowisko naturalne, przy czym międzynarodowe wysiłki na rzecz ochrony klimatu nie obejmują żeglugi międzynarodowej,

BI.

mając na uwadze, że dokonana w minionym dziesięcioleciu stopniowa liberalizacja i deregulacja sektora lotniczego UE stanowiła z jednej strony istotny warunek dynamicznego rozwoju europejskiego transportu lotniczego, przewozy pasażerskie w ramach UE wzrosły w latach 1995-2004 o 49%, ale z drugiej strony emisja dwutlenku węgla w całym sektorze wzrosła w latach 1990-2005 o 79%,

BJ.

mając na uwadze, że rozwój branży lotniczej, mimo usprawnień technicznych i organizacyjnych, pogłębia negatywne skutki dla środowiska naturalnego, jednakże jak do tej pory dyskusja na temat wiążących norm emisji dla silników lotniczych celem technologicznego usprawnienia zespołów napędowych odbywała się w bardzo ograniczonym zakresie i brak jest badań na temat możliwości realizacji,

BK.

mając na uwadze, że Komisja i państwa członkowskie uruchomiły wspólną inicjatywę technologiczną „Czyste niebo”, europejski system zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR), europejski system nawigacji satelitarnej (Galileo) i Globalny Monitoring dla Środowiska i Bezpieczeństwa (GMES) oraz projekty badawcze dotyczące inteligentnych systemów transportu w celu poprawy efektywności energetycznej w dziedzinie transportu,

BL.

mając na uwadze, że w wyniku przelotów lotniczych do atmosfery przedostają się, obok dwutlenku węgla, także tlenki azotu, para wodna, cząstki siarczanów i sadzy, które, według szacunków Międzyrządowego Zespołu do spraw Zmian Klimatu (IPCC), pogłębiają łączne skutki emisji powodowanych przez ruch lotniczy o współczynnik dwa do czterech, bez uwzględnienia w tych szacunkach dodatkowego efektu, jakim jest tworzenie się chmur pierzastych,

BM.

mając na uwadze, że mieszkańcy i gospodarki regionów najbardziej oddalonych są w najwyższym stopniu zależne od transportu lotniczego w zakresie mobilności i rozwoju,

BN.

mając na uwadze, że należy podkreślić, iż w długoterminowej perspektywie najskuteczniejszym sposobem ograniczenia emisji związanych z transportem jest obniżenie wzrostu w całym sektorze transportu poprzez zwiększanie atrakcyjności środków transportu publicznego jako alternatywy dla samochodów osobowych, zwiększanie transportu kolejowego oraz zapewnianie, by w planowaniu przestrzennym oraz planowaniu infrastruktury uwzględnić bezwzględną potrzebę ograniczenia korzystania z samochodów osobowych,

BO.

mając na uwadze, że jak wynika z badań centrum UNESCO ds. Światowego Dziedzictwa Kultury, jedna dziesiąta wszystkich pomników światowej kultury i obszarów krajobrazowych jest zagrożona skutkami zmian klimatu,

BP.

mając na uwadze, że według Światowej Organizacji Turystyki (UNWTO) Europa jest najważniejszym regionem turystycznym świata i na nią przypadło 55% wszystkich przyjazdów turystycznych w roku 2006,

BQ.

mając na uwadze, że zmiana klimatu może spowodować zmianę kierunków podróży turystycznych, a zmiany te mogłyby oznaczać znaczące straty ekonomiczne dla dotkniętych nimi regionów urlopowych,

BR.

mając na uwadze, że system handlu emisjami UE (ETS) stanowi jedyny w swoim rodzaju instrument osiągnięcia redukcji emisji przy zachowaniu możliwie najwyższej efektywności i pełni wzorcową funkcję dla porównywalnych systemów, przy czym należałoby zapewnić ich kompatybilność,

BS.

mając na uwadze, że sektory przemysłowe mają kluczowe znaczenie dla realizacji celu polegającego na ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych, określonego przez Radę Europejską, oraz mając na uwadze, że należy zachęcać te sektory, by w dalszym ciągu ograniczały emisje przemysłowych gazów cieplarnianych, nie rezygnując przy tym z konkurencyjności,

BT.

mając na uwadze, że należy sprawić, by zasadnicza idea mechanizmu czystego rozwoju (CDM) oraz mechanizmu wspólnych wdrożeń (JI) - rozpowszechnienie nowoczesnych i efektywnych technologii - była w rzeczywistości realizowana; mając na uwadze, że CDM/JI powinny ograniczać się do projektów wysokiej jakości, prowadzących do dalszego udokumentowanego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych,

BU.

mając na uwadze, że zmiany w praktyce prowadzenia gospodarstw rolnych, ustawodawstwo UE w zakresie ochrony środowiska naturalnego jak również najnowsze reformy strukturalne Wspólnej Polityki Rolnej dążą w kierunku zrównoważonego rozwoju i w efekcie - poprzez lepsze wykorzystanie posiadanych zasobów – pośrednio prowadzą do redukcji szkodliwych emisji,

BV.

mając na uwadze, że rolnictwo jest źródłem emisji gazów cieplarnianych, jednak przyczynia się również do ograniczenia emisji tych gazów oraz ponosi bezpośrednie konsekwencje zmian klimatycznych, skutkujących wieloma zmianami gospodarczymi i społecznymi w różnych regionach Europy,

BW.

mając na uwadze, że wielkopowierzchniowa uprawa roślin paszowych dla zwierząt przyczynia się do zwiększenia całkowitego poziomu emisji gazów cieplarnianych w rolnictwie,

BX.

mając na uwadze, że – podobnie jak systemów motywacyjnych - nie określono celów w zakresie ochrony klimatu uwzględniających specyfikę rolnictwa – jak na przykład wiążące założenia redukcji emisji metanu i tlenku azotu, aby wykorzystać już istniejący potencjał redukcji szkodliwych emisji,

BY.

mając na uwadze, że hodowla bydła w warunkach naturalnych w istotnej mierze przyczynia się do ochrony środowiska naturalnego dzięki dbałości o krajobraz i utrzymywaniu areałów łąkowych przy nieznacznym zużyciu energii i niewielkim poziomie emisji,

BZ.

mając na uwadze, że należy dostosować wielkości stad zwierząt do dostępnych powierzchni hodowlanych oraz, że trwałość kultywacji obszarów łąkowych może przyczynić się do zapobiegania erozji gleby na pastwiskach,

CA.

mając na uwadze, że lasy mają nieocenioną wartość dla biosfery i pełnią wiele funkcji w globalnym ekosystemie, a także mając na uwadze, że wartość gospodarcza przypisywana obecnie lasom nie uwzględnia ich ekosystemu ani wartości socjalnej i społecznej,

CB.

mając na uwadze, że lasy przyczyniają się do ograniczania skutków zmian klimatycznych w trzech różnych wymiarach: w odniesieniu do zasobów węgla poprzez zrównoważone użytkowanie i ochronę lasów, w odniesieniu do obniżania emisji CO2 poprzez zalesianie oraz jako substytut dla paliw kopalnych i produktów kopalnych w postaci surowca odnawialnego,

CC.

mając na uwadze, że ponad 30% lądu na kuli ziemskiej pokryte jest lasami, które zamieszkuje więcej niż dwie trzecie wszystkich żyjących na ziemi gatunków i, że lasy przejmują około 30% rocznej emisji gazów cieplarnianych,

CD.

mając na uwadze, że z jednej strony lasy odgrywają istotną rolę w zahamowaniu zmian klimatu, z drugiej zaś strony co najmniej jedna trzecia lasów na świecie odczuwa negatywne skutki tych zmian,

CE.

mając na uwadze, że największy problem, jakim jest wyniszczanie lasów, tkwi w wiążących się z tym czynnikach społeczno-ekonomicznych, jak bieda i niski stopień rozwoju, słabość instytucji politycznych i brak państwa prawa, niesprawiedliwe stosunki własnościowe i korupcja, które mogą prowadzić między innymi do nielegalnego wyrębu i wycinania lasów,

CF.

mając na uwadze, że wyniszczanie lasów powodowane wylesianiem, sprzeczną z zasadami trwałego rozwoju wycinką drzew lub pożarami powstałymi między innymi na skutek fali upałów przyczynia się znacznie do emisji CO2,

CG.

mając na uwadze, że nie wprowadzono wystarczającej liczby strategii i programów dotyczących zalesiania obszarów, na których wycięto lasy,

CH.

mając na uwadze, że plantacje leśne tworzone w UE nie odzwierciedlają naturalnej różnorodności lasów w Europie,

CI.

mając na uwadze, że europejskie gleby bardziej niż kiedykolwiek narażone są na nieodwracalne szkody, których rozmiary dodatkowo rosną w wyniku zmian klimatycznych,

CJ.

mając na uwadze, że topnienie wiecznej zmarzliny zmienia stan gleb na północnej półkuli, a dodatkowo uwalnia do atmosfery znaczne ilości metanu,

CK.

mając na uwadze, że dostępność zasobów wodnych, zaopatrzenie w wodę, w tym w wodę pitną, zużycie wody i oczyszczanie ścieków ściśle wiążą się z ekonomicznymi i społecznymi warunkami ramowymi,

CL.

mając na uwadze, że zmiany klimatyczne będą dodatkowo pogłębiać istniejące w Europie regionalne nierówności w posiadanych zasobach wodnych oraz prowadzić do częstszego występowania powodzi i suszy,

CM.

mając na uwadze, że ryby i owoce morza stanowią ważne źródło pożywienia, oceany stanowią największy globalny magazyn węgla i służą jako źródło biomasy i surowców,

CN.

mając na uwadze, że żywnościowe zasoby mórz są obecnie nadmiernie eksploatowane,

CO.

mając na uwadze, że hierarchia odpadów jest kluczową zasadą, którą należy kierować się w ograniczaniu skutków zmian klimatycznych w sektorze odpadów,

CP.

mając na uwadze, że należy przyznać, iż prawodawstwo UE w zakresie zagospodarowywania odpadów wraz z innowacjami w dziedzinie utylizacji odpadów oraz coraz większe wykorzystywanie produktów poddanych recyklingowi już wywierają pozytywny wpływ na środowisko naturalne i przyczyniają się do redukcji emisji netto gazów cieplarnianych w sektorze odpadów, mimo że nie wykorzystuje się jeszcze wszelkich możliwości w tym zakresie,

CQ.

mając na uwadze, że mimo wszelkich czynionych wysiłków niestety nadal rośnie ilość odpadów,

CR.

mając na uwadze, że wszelkiego rodzaju działania dostosowawcze stanowią zabezpieczenie na przyszłość, mające na celu złagodzenie skutków szkód powstałych na gruncie dawnych emisji gazów cieplarnianych i wiążącego się z tym ocieplenia,

CS.

mając na uwadze, że czysta analiza kosztów-korzyści jest niewystarczająca dla opracowania działań dostosowawczych, które gwarantowałyby niezbędny poziom minimalnej ochrony wszystkich grup ludności; mając na uwadze, że w odniesieniu do przedmiotowych działań należy pilnie zbadać skutki zmian klimatycznych na szczeblu lokalnym,

CT.

mając na uwadze, że wykorzystanie zasobów naturalnych według Milenijnej oceny ekosystemów (Millenium Ecosystem Assessment) zagraża już dwóm trzecim wszystkich ekosystemów, zaostrza wrażliwość na zmiany klimatyczne i tym samym dodatkowo zwiększa presję na jak najszybsze przygotowanie działań przystosowawczych,

CU.

mając na uwadze, że we wspólnym raporcie Europejskiej Agencji Środowiska (EEA), Wspólnego Centrum Badawczego (WCB) i Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) zatytułowanym „Skutki zmieniającego się klimatu w Europie” zwrócono uwagę na fakt, że narażenie na zmiany klimatyczne różni się w znacznym stopniu w zależności od regionów i sektorów w Europie i dotyka w większym stopniu obszary górskie, strefy przybrzeżne, obszar śródziemnomorski i Arktykę, oraz mając na uwadze, że w raporcie podkreślono, że zwiększenie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych na świecie i proaktywne działania dostosowawcze są potrzebne na szczeblu europejskim i krajowym w celu ograniczania skutków zmian klimatycznych,

CV.

mając na uwadze, że niektóre zdrowotne skutki zmian klimatu, o których na przykład informuje WHO, można powstrzymać drogą przygotowania i wzmocnienia systemów opieki zdrowotnej poprzez odpowiednie działania prewencyjne, zwracając szczególną uwagę na rozprzestrzenianie się chorób tropikalnych, a także poprzez publiczne kampanie informacyjne skierowane przede wszystkim do grup najbardziej narażonych, takich jak kobiety w ciąży, noworodki, dzieci i osoby starsze,

CW.

mając na uwadze, że europejski plan działania na rzecz środowiska i zdrowia na lata 2004-2010 zdecydowanie nie jest odpowiednim środkiem do wyjaśnienia środowiskowych przyczyn problemów zdrowotnych, w szczególności związanych ze zmianami klimatycznymi,

CX.

mając na uwadze, że uzgodnione podczas szczytu Rady Europejskiej z marca 2007 r. cele polityki klimatycznej są osiągalne zarówno od strony technologicznej jak i ekonomicznej i otwierają przed tysiącami europejskich przedsiębiorstw jedyne w swoim rodzaju możliwości,

CY.

mając na uwadze, że wiele przedsiębiorstw w jeszcze niewystarczającym stopniu uświadamia sobie zasięg możliwości i ryzyka wiążących się ze zmianami klimatu,

CZ.

mając na uwadze, że zaangażowane działanie na rzecz ochrony klimatu idzie w parze z trwałym rozwojem gospodarczym i dobrobytem, mając na uwadze, że może ono stanowić skuteczną inwestycję o istotnej funkcji przeciwdziałania recesji i należy je postrzegać jako wyzwanie odnoszące się do wprowadzenia szeroko zakrojonych zmian strukturalnych, których ostatecznym celem powinno być stworzenie prawdziwie ekologicznej gospodarki,

DA.

mając na uwadze, że przegrupowanie miejsc pracy nastąpi raczej wewnątrz określonych branż niż między różnymi branżami,

DB.

mając na uwadze, iż handel emisjami stanowi istotny element europejskiego programu ochrony klimatu, mającego na celu obniżenie poziomu emisji gazów cieplarnianych drogą wzrostu efektywności, mając na uwadze, że sam handel emisjami nie wystarczy jednak do znalezienia wyjścia z węglowej „ślepej uliczki” i wywołania powszechnej rewolucji w dziedzinie niskoemisyjnych technologii węglowych,

DC.

mając na uwadze, że dążenie do ograniczania skutków zmian klimatycznych wymaga odpowiednich finansowych mechanizmów sterowania, umożliwiającego opracowanie i stosowanie czystych i efektywnych pod względem energetycznym technologii,

DD.

mając na uwadze, że zrównoważone budownictwo mieszkaniowe prezentuje ogromny potencjał dla tworzenia nowych miejsc pracy,

DE.

mając na uwadze, że wzrost efektywności sam w sobie nie spowoduje rewolucji technologicznej, będzie to bowiem wymagało wprowadzenia zintegrowanej strategii na szczeblu UE, krajowym i lokalnym, mającej na celu promowanie badań i rozwoju w zakresie nowych i zaawansowanych technologii i procesów, oraz zwiększenie na nie popytu,

DF.

mając na uwadze, że technologie wychwytywania i składowania dwutlenku węgla CCS znajdują już w niewielkim zakresie zastosowanie w różnych dziedzinach – na przykład w wydobyciu ropy naftowej i gazu ziemnego – ale jako technologie wielkoprzemysłowe przydatne dla celów ochrony klimatu znajdują się we wczesnym stadium rozwoju,

DG.

mając na uwadze, że koszty i ryzyko przewyższają jak dotychczas korzyści gospodarcze i mimo stosowania najnowszych technologii spada stopień sprawności ekonomicznej elektrowni stosujących CCS,

DH.

mając na uwadze, że technologia (CCS) jako technologia pomostowa w kierunku dekarbonizacji systemu energetycznego oznacza wkład w rozwiązanie problemu obniżenia emisji dwutlenku węgla we wszystkich elektrowniach i mogłaby pełnić uzupełniającą rolę przy rozbudowie systemów energii odnawialnych, ale jest jednak technologią „end-of-pipe”,

DI.

mając na uwadze, że sektor technologii komunikacyjnych oraz informacyjnych (ICT) powoduje obecnie 2% światowej emisji dwutlenku węgla, ale branża ta może nie tylko potencjalnie obniżyć własną emisję, lecz przede wszystkim rozwinąć innowacyjne i efektywne energetycznie zastosowania dla całej gospodarki narodowej,

DJ.

mając na uwadze, że aktualny budżet UE jest niewystarczający dla osiągnięcia celów ochrony klimatu, ponieważ polityczny priorytet walki ze zmianami klimatycznymi nie otrzymał jeszcze odpowiednich środków,

DK.

mając na uwadze, że w przyszłych ramach finansowych należy przydzielić środki na walkę ze zmianami klimatycznymi i stworzenie europejskiej polityki dostosowawczej, aby w następnym okresie budżetowym po 2013 r. „budżet klimatyczny” mógł dysponować wystarczającymi środkami,

DL.

mając na uwadze, że zwalczanie zmian klimatycznych należy uwzględnić we wszystkich politykach UE; mając w związku z tym na uwadze, że UE nie może dłużej jedynie rozdzielać istniejących zasobów, lecz powinna wspierać zapewnianie nowych środków przeznaczonych na finansowanie międzysektorowego charakteru walki ze zmianami klimatycznymi,

DM.

mając na uwadze, że działania gospodarcze i społeczne na rzecz walki ze zmianami klimatu pociągają za sobą przemiany kulturowe, które zmienią stare nawyki i styl życia, ale nie jest możliwe osiągnięcie rzeczywiście zrównoważonej konsumpcji i zużycia surowców przez wszystkie grupy społeczeństwa bez zmiany sposobu myślenia i zachowań, więc trzeba tu zaproponować nowe wzorce,

DN.

mając na uwadze, że zmiany klimatu spowodują lawinę modernizacji technologicznych, których ekonomiczne możliwości będzie można wykorzystać jedynie pod warunkiem wystarczającej ilości wykwalifikowanej siły roboczej na rynku pracy,

DO.

mając na uwadze, że wyniki specjalnej ankiety Eurobarometru nr 300 jednoznacznie pokazują, że znacząca większość ankietowanych w Europie postrzega zmiany klimatu jako problem bardzo poważny, jednak wielu z nich uskarża się na brak informacji i ogranicza własne inicjatywy stawienia czoła problemowi do raczej prostych działań, jak segregacja odpadów lub ograniczanie zużycia energii i wody, co nie wymaga istotnych zmian w codziennych zachowaniach,

DP.

mając na uwadze, że posiadamy potrzebne informacje, aby zastanowić się na własnymi nawykami przemieszczania się, chociażby nad korzystaniem z własnego samochodu a przemieszczaniem się alternatywnym (piechotą, rowerem, środkami komunikacji publicznej),

DQ.

mając na uwadze, że unijne wymogi i przepisy dotyczące ochrony klimatu pomagają lokalnym i komunalnym decydentom w podnoszeniu jakości życia w wielu miastach Unii Europejskiej, a lokalne inicjatywy na obszarach metropolii znacząco przyczyniają się do zmniejszenia emisji dwutlenku węgla w UE,

DR.

mając jednak na uwadze, że przedsiębiorstwa jako całość poprzez modele prowadzenia działalności i procesy produkcji tworzą wzorce zrównoważenia i efektywności zasobów i mogą wykorzystać swoich pracowników jako multiplikator zachowań proklimatycznych,

DS.

mając na uwadze, że ogólnie brak jest informacji dla konsumentów na temat skutków zmian klimatu dla produkcji rolnej, ale ukierunkowane akcje informacyjne mogą istotnie wpłynąć na zachowania kupujących, dzięki czemu możliwe będzie osiągnięcie celów polityki zdrowotnej,

DT.

mając na uwadze, że problemu zmian klimatycznych nie można rozwiązać bez ogromnego zaangażowania lokalnej ludności na całym świecie oraz że właśnie dlatego jednym z kluczowym zadań będzie udostępnienie im, na wszelkie możliwe sposoby, informacji, których potrzebują, by pomagać w rozwiązywaniu problemów i chronić się przed trudnościami związanymi z dostosowaniem się do sytuacji, które niewątpliwie się pojawią,

DU.

mając na uwadze, że popyt ludności świata na zasoby już dziś o jedną czwartą przewyższa zdolności regeneracyjne Ziemi, co pozbawia przyszłe generacje podstaw bytu,

DV.

mając na uwadze, że obecne decyzje polityczne wyznaczają podstawy przyszłych sposobów produkcji i zachowań konsumenckich, wymagają dalekowzroczności i politycznego przywództwa, ale bez wkładu ze strony gospodarki, nauki, mediów, zorganizowanego społeczeństwa obywatelskiego nie będzie możliwy zrównoważony sposób życia,

DW.

mając na uwadze, że zmiana klimatu jest globalnym problemem środowiska naturalnego, którego przyczyny mają charakter strukturalny,

1.

przypomina wspomnianą wyżej rezolucję z dnia 21 maja 2008 r., a w szczególności fakt, że wszelkie wysiłki na rzecz redukcji emisji powinny zmierzać w kierunku osiągnięcia poziomu znacznie poniżej celu ograniczenia wzrostu temperatury na świecie o mniej niż 2°C, jako że ocieplenie na takim poziomie miałoby już poważny wpływ na społeczeństwo i indywidualny styl życia, a także pociągnęłoby za sobą istotne zmiany w ekosystemach i zasobach wodnych; jest głęboko zaniepokojony faktem, że zgodnie z licznymi najnowszymi raportami naukowymi zmiany klimatu są bardziej gwałtowne, a także mają bardziej poważne negatywne skutki, niż uważano wcześniej; dlatego też wzywa Komisję, aby uważnie monitorowała i analizowała najnowsze odkrycia naukowe pod kątem oceny, w szczególności, czy wyznaczony przez UE poziom 2°C nadal będzie wystarczający, aby osiągnąć cel, jakim jest uniknięcie niebezpiecznych zmian klimatu;

2.

podkreśla pilność – w związku z podejściem horyzontalnym – włączenia globalnego ocieplenia i wynikających z niego zmian klimatycznych jako nowych warunków ramowych we wszystkie obszary i pola polityczne oraz uwzględnienia przyczyn i skutków globalnego ocieplenia i zmian klimatycznych w każdej odnośnej dziedzinie prawodawstwa UE;

3.

przypomina zwłaszcza o pilnych założeniach celowych w walce ze zmianami klimatu i podkreśla potrzebę, zgodnie z zaleceniami zawartymi w czwartym sprawozdaniu oceniającym IPPC (AR4) i włączonymi do planu działań przyjętego na Bali, jasnego wyznaczenia UE i innym krajom uprzemysłowionym jako grupie celu średnioterminowego w zakresie redukcji gazów cieplarnianych o 25% do 40% do 2020 r., a także celu długoterminowego, jakim jest obniżenie emisji o przynajmniej 80% do roku 2050 w porównaniu do roku 1999, nadal koncentrując się na ograniczaniu wzrostu średnich temperatur w skali globalnej do 2°C w porównaniu z poziomem przedindustrialnym i osiągając w ten sposób 50% prawdopodobieństwo wypełnienia tego celu;

4.

podkreśla, że wpływ danego narodu na zmiany klimatyczne nie ogranicza się do jego emisji fizycznych; zachęca UE do podjęcia działań wewnętrznych, a w kontekście negocjacji międzynarodowych do opracowania zasad rachunkowości, które będą obejmować również całkowity wpływ konsumpcji, w tym wpływ lotnictwa międzynarodowego;

5.

wzywa Komisję do zbadania ilości emisji przyszłych europejskich inicjatyw politycznych, aby zapewnić osiągnięcie ustanowionych na szczeblu europejskim celów związanych ze zmianami klimatycznymi, jednocześnie gwarantując wysoki poziom ochrony środowiska naturalnego i zdrowia publicznego;

6.

podkreśla zaproponowane ponownie przez Parlament Europejski działania polityczne i współpracę na rzecz ochrony klimatu na płaszczyźnie międzynarodowej (w tym regionalne porozumienia wielostronne) oraz na szczeblu UE i jej państw członkowskich;

7.

z zadowoleniem odnotowuje przyjęcie w UE pakietu środków legislacyjnych (tzw. „pakietu klimatyczno-energetycznego”) wymagającego jednostronnej redukcji o 20% emisji gazów cieplarnianych w UE oraz wprowadzenia procedury wzmożonych działań na rzecz 30% redukcji zgodnie ze zobowiązaniami podjętymi w ramach przyszłej umowy międzynarodowej i zwiększenia do 20% udziału energii ze źródeł odnawialnych w koszyku energetycznym UE do 2020 r., a także wzywa państwa członkowskie UE do sprawnego i niezwłocznego wdrożenia tych środków legislacyjnych; wzywa Komisję do ścisłego monitorowania wdrażania „pakietu klimatyczno-energetycznego”;

8.

uważa, że niektóre zasady uzgodnione w pakiecie klimatycznym są również przydatne do celów międzynarodowego porozumienia, w szczególności obowiązująca krzywa liniowa w odniesieniu do zobowiązań krajów uprzemysłowionych, zróżnicowanie na podstawie emisji sprawdzonych w 2005 r. oraz system zgodności z rocznym współczynnikiem redukcji;

9.

czuje się zobowiązany wobec wiodącej roli Unii Europejskiej w międzynarodowych rokowaniach w ramach UNFCCC na szczeblu COP i MOP, ale także na innych forach międzynarodowych, takich jak WTO, Bank Światowy oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy, ponadto wskazuje na pilną konieczność realizacji celów protokołu z Kioto dla UE i jej państw członkowskich, aby wiarygodnie pełnić tę rolę;

10.

podziela pogląd, iż rozwój, stosowanie i eksport nowoczesnych technologii ochrony środowiska naturalnego równocześnie przyczyniają się do realizacji strategii lizbońskiej i celów protokołu z Kioto dla UE oraz innych zadań ochrony klimatu, a także zaznacza, że w celu osiągnięcia ambitnych celów z zakresu ochrony środowiska naturalnego i rozwoju gospodarczego strategia lizbońska i pakiet energetyczno-klimatyczny powinny zostać w pełni zintegrowane;

11.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do poparcia apelu ONZ o „nowy zielony układ”; w obliczu kryzysu finansowego wzywa do tego, aby inwestycji zorientowanych na zwiększenie wzrostu gospodarczego dokonywać w sposób sprzyjający trwałemu rozwojowi, zwłaszcza poprzez promowanie zielonych technologii, które zarazem zwiększą przyszłą konkurencyjność Europy i zapewnią miejsca pracy;

12.

podkreśla w tym kontekście, że zahamowanie zmian klimatu będzie prowadzić do zmian społecznych, które umożliwią tworzenie nowych miejsc pracy i branż, pomogą w zwalczaniu ubóstwa energetycznego, uzależnienia od importu paliw kopalnych oraz przyniosą obywatelom korzyści społeczne; podkreśla, że współpraca na szczeblu międzynarodowym, regionalnym i lokalnym będzie miała podstawowe znaczenie, jeżeli to założenie ma zostać osiągnięte;

13.

jest ponadto przekonany, że zmiany klimatu mogą zostać skutecznie zahamowane jedynie wtedy, gdy obywatele zostaną w pełni zaangażowani w ten proces oraz będą chronieni w okresie przejścia do gospodarki neutralnej pod względem emisji; w związku z tym podkreśla fakt, że strategie ograniczające skutki i służące dostosowaniu pozwolą przesuwać się Unii Europejskiej w kierunku nowego modelu zrównoważonego rozwoju, który powinien wspierać jej społeczny charakter w celu osiągnięcia porozumienia społecznego;

14.

podkreśla konieczność osiągnięcia w pierwszym rzędzie drastycznego wzrostu efektywności we wszystkich obszarach codziennego życia i równoległego wstąpienia na drogę zrównoważonego modelu produkcji i konsumpcji przy świadomej ochronie zasobów z oparciem na odnawialnych źródłach energii;

15.

podkreśla w związku z tym konieczność zbadania i w razie potrzeby dostosowania budżetu Unii Europejskiej oraz istniejących i przyszłych instrumentów finansowych pod kątem ich zgodności z celami europejskiej polityki ochrony klimatu;

16.

podkreśla, że dopiero praktyczne wdrożenie nowych technologii poprzez ich wprowadzenie na rynek zapewni skuteczność polityki badań naukowych i rozwoju;

17.

wzywa do przeprowadzenia badań dotyczących potencjalnych tendencji w zakresie migracji spowodowanej zmianami klimatycznymi oraz powstałej w ich wyniku presji na usługi lokalne, w celu uzyskania informacji służących procesom długoterminowego planowania oraz zarządzanie ryzykiem;

18.

podkreśla, że prawie połowa populacji na świecie ma mniej niż 25 lat i że podejmowane teraz decyzje w odniesieniu do polityki klimatycznej będą miały daleko idące konsekwencje dla najliczniejszego pokolenia młodych osób w historii człowieka;

19.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję podjętą na 14. konferencji stron (COP 14) i na forum COP/MOP 4 w Poznaniu o przejściu od dyskusji do prawdziwych negocjacji z myślą o porozumieniu dotyczącym okresu po 2012 r. i przyjęciu w związku z tym programu prac na 2009 r.; z zadowoleniem przyjmuje też mandat upoważniający przewodniczących do zaproponowania dokumentu negocjacyjnego, który zostałby przeanalizowany podczas sesji negocjacyjnej w czerwcu 2009 r.;

20.

wzywa Komisję i kolejnych przewodniczących Rady do przejęcia wiodącej roli w międzynarodowych rokowaniach mających na celu osiągnięcie porozumienia dotyczącego okresu po roku 2012 i doprowadzenia do jego zawarcia do końca roku 2009, aby zostało wystarczająco dużo czasu na ratyfikację przyszłego porozumienia klimatycznego i aby uniknąć luki pomiędzy poszczególnymi okresami zobowiązań;

21.

podkreśla, że nowa umowa w sprawie ochrony klimatu pod auspicjami Narodów Zjednoczonych powinna opierać się na zasadzie „wspólna, chociaż zróżnicowana odpowiedzialność”, przy czym uprzemysłowiona część świata przejmuje inicjatywę w ograniczaniu własnych emisji, podczas gdy kraje rozwijające się również zobowiązują się zgodnie z planem działania przyjętym na Bali do podjęcia na szczeblu krajowym odpowiednich działań łagodzących skutki w kontekście zrównoważonego rozwoju, otrzymując ze strony krajów uprzemysłowionych wymierne, podlegające zgłoszeniu i weryfikacji wsparcie i pomoc w zakresie technologii, finansowania i budowania potencjału;

22.

zachęca te uprzemysłowione strony Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC), które jeszcze tego nie uczyniły, do zaproponowania własnych zobowiązań w zakresie redukcji emisji, co przyczyni się do ogólnoświatowych działań na rzecz realizacji celu konwencji; z zadowoleniem odnotowuje zobowiązanie krajów rozwijających się do uczestniczenia w procesie UNFCCC, a także niezależne zobowiązania i strategie przyjęte przez szereg z nich;

23.

wzywa nową administrację amerykańską do spełnienia pokładanych w niej oczekiwań i w związku z tym – poprzez przyjęcie krajowych aktów prawnych – do przyczynienia się do redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz promowania czystych technologii, a dzięki aktywnemu udziałowi w międzynarodowych negocjacjach – do nakreślenia ambitnych ram w zakresie zmian klimatu na okres po 2012 r.;

24.

podkreśla, że porozumienie dotyczące okresu po roku 2012 powinno zostać dostosowane do innych celów międzynarodowej agendy politycznej ONZ i UE, takich jak zachowanie różnorodności ekologicznej, Milenijne Cele Rozwoju (MCR) albo zagadnienia bezpieczeństwa, aby tym samym umożliwić wykorzystanie synergii politycznej;

25.

odnotowuje przyjęcie przez Komisję jej komunikatu zatytułowanego „W kierunku ogólnego porozumienia kopenhaskiego w sprawie zmian klimatu” (COM(2009)0039) dotyczącego stanowiska UE w ramach przygotowań do konferencji klimatycznej ONZ w Kopenhadze (COP 15);

26.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do określenia polityki zagranicznej w zakresie zmian klimatycznych oraz do wielokrotnego zwracania uwagi na cele UE w zakresie ochrony klimatu podczas misji dyplomatycznych UE i państw członkowskich; ze swojej strony zobowiązuje się wielokrotnie poruszać kwestię celów UE w zakresie zmian klimatycznych oraz bronić tych celów w swoich kontaktach w parlamentarzystami z innych państw;

27.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zintegrowania z programami pomocowymi wymogów redukcji emisji i działań dostosowawczych do skutków zmian klimatu, względnie wskazania na taką konieczność w procesach decyzyjnych międzynarodowych agencji rozwoju, włączając przy tym poprzez związki partnerskie również sektor prywatny, instytucje publiczne oraz organizacje pozarządowe zainteresowanych krajów lub regionów; podkreśla, że należy uruchomić dodatkowe środki, aby pomóc krajom rozwijającym się sprostać wyzwaniu związanemu ze zmianami klimatu oraz że inicjatywy pojawiające się w tym kontekście muszą mieć formalny związek z procesem Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz z osiąganiem milenijnych celów rozwoju; z zadowoleniem przyjmuje stworzenie przez UE światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatu (Global Climate Change Alliance – GCCA) w celu wsparcia dostosowywania się do zmian klimatu w biednych krajach rozwijających się, które najbardziej odczuwają zmiany klimatu, oraz przypomina w związku z tym swoją rezolucję z dnia 21 października 2008 r.;

28.

podkreśla, że przesadne korzystanie z wdrażanego wspólnie mechanizmu czystego rozwoju (CDM/JI) osłabia wiarygodność Unii Europejskiej podczas międzynarodowych negocjacji w ramach ONZ, a tym samym jej przewodnią rolę w walce ze zmianami klimatycznymi; wzywa państwa członkowskie do przyjęcia odpowiedzialnej postawy i do ograniczenia zakresu korzystania z mechanizmu CDM/JI, a także do ostatecznego wprowadzenia ograniczeń emisji w swoich własnych krajach;

29.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję podjętą podczas COP 14 i COP/MOP 4 o uzyskaniu pełnej operacyjności funduszu adaptacyjnego, co pomoże na finansowanie zeń projektów począwszy od 2009 r., i uważa to za bardzo ważny pierwszy krok w rozpraszaniu obaw krajów rozwijających się dotyczących finansowania w tych krajach środków na rzecz zapobiegania zmianom klimatu; z zadowoleniem przyjmuje również decyzję o podniesieniu wysokości inwestycji w transfer technologii przy wykorzystaniu Poznańskiego strategicznego programu transferu technologii;

30.

z zadowoleniem przyjmuje postępy – jakkolwiek ograniczone – w rozwiązywaniu kwestii dodatkowości oraz geograficznego rozkładu mechanizmu czystego rozwoju (CDM) i zachęca państwa członkowskie UE – zgodnie z decyzjami podjętymi w Poznaniu – do zakupu kredytów raczej w ramach projektów w krajach goszczących poniżej dziesięciu zarejestrowanych projektów CDM, zwłaszcza w krajach najsłabiej rozwiniętych, małych rozwijających się państwach wyspiarskich i w Afryce, oraz do ponoszenia kosztów walidacji tych projektów;

31.

przypomina w tym kontekście o zasadzie komplementarności, o której mowa w art. 6, 12 i 17 protokołu z Kioto oraz w porozumieniach z Marrakeszu, zgodnie z którą strony mają wypełnić większość przyjętych zobowiązań do redukcji emisji gazów cieplarnianych u siebie w kraju zanim skorzystają z zewnętrznych elastycznych mechanizmów, takich jak CDM oraz mechanizm wspólnych wdrożeń (JI);

32.

popiera zalecenia sprawozdania Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa oraz Komisji w sprawie „zmian klimatu i bezpieczeństwa międzynarodowego” i podkreśla konieczność stworzenia odpowiedniej wielostronnej prewencyjnej dyplomacji UE zajmującej się zagadnieniami zmian klimatycznych, celem silniejszego włączenia w kształtowanie stosunków międzynarodowych aspektów polityki klimatycznej w połączeniu z innymi czynnikami, takimi jak przyrost demograficzny i migracja uwarunkowana klimatem, urbanizacja, popyt na energię i wzrost jej cen, jak również deficyt wody i żywności;

33.

wzywa UE i państwa członkowskie w ramach europejskiej strategii bezpieczeństwa i europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO) do zapobiegania, monitorowania i podjęcia działań w celu ograniczenia skutków zmian klimatycznych i wywoływanych tymi zmianami katastrof naturalnych dla obrony cywilnej i bezpieczeństwa ludzi, jak również możliwych konfliktów wywołanych zmianami w dostępności wody i lądu, spowodowanymi zmianami klimatycznymi;

34.

wzywa UE i państwa członkowskie do wzmocnienia istniejących związków partnerskich w zakresie ochrony klimatu z docelowymi krajami rozwijającymi się oraz do ustanawiania nowych więzów partnerskich tam, gdzie one obecnie nie istnieją, zapewniając znacznie zwiększone wsparcie finansowe na rzecz rozwoju i transferu technologii, ochrony własności intelektualnej oraz budowania potencjału instytucjonalnego;

35.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do nadania najwyższego priorytetu efektywności energetycznej i odnawialnym źródłom energii w kontekście współpracy na rzecz rozwoju;

36.

wzywa Komisję do prowadzenia, w ramach rund rokowań WTO i procesu dotyczącego okresu po roku 2012, strategii rokowań zharmonizowanej z polityką handlową i polityką ochrony środowiska naturalnego, aby wiarygodnie przedstawić partnerom rokowań europejskie cele ochrony klimatu oraz opracowane instrumenty i rozproszyć obawy przed wprowadzeniem barier handlowych lub innej dyskryminacji w stosunkach handlowych z krajami trzecimi, które nie wyznaczyły celów ochrony klimatu oraz, aby urzeczywistnić zasadę wzajemności w sensie globalnej ochrony klimatu;

37.

wzywa Komisję, prezydencje Rady oraz państwa członkowskie do przejęcia w procesie rokowań w sprawie porozumienia dotyczącego okresu po roku 2012 roli wiodącej, aby zagwarantować powodzenie rozmów w sprawie ochrony klimatu, mających na celu osiągnięcie celu w zakresie 2°C;

38.

podkreśla, że Europie potrzebna jest perspektywiczna wspólna polityka energetyczna oparta na zasadach solidarności między państwami członkowskimi, zarówno na terytorium UE, jak i w stosunkach zewnętrznych, w celu zagwarantowania wysokiego poziomu bezpieczeństwa energetycznego przy założeniu zrównoważonego rozwoju, efektywności wykorzystywania zasobów i neutralności klimatycznej w celu zapobiegania ewentualnym przerwom w dostawie energii oraz przy uwzględnieniu zagadnień zmian klimatycznych i konkurencyjności;

39.

wzywa UE do stworzenia europejskiej wspólnoty energii odnawialnej w celu wspierania dalszych projektów badawczych i pilotażowych w tym obszarze oraz rozwoju sieci, aby umożliwić optymalną integrację źródeł energii odnawialnej;

40.

wzywa UE i jej państwa członkowskie do zapewnienia:

41.

wzywa UE i państwa członkowskie do przygotowania fazy przejściowej w odniesieniu do koszyka energetycznego, sterowanej politycznie i ekonomicznie prowadzonej, w czasie której, przy pomocy aktywnego wsparcia ze strony władz publicznych w państwach członkowskich i na szczeblu europejskim oraz przy największym możliwym stopniu współpracy z innym krajami i organizacjami międzynarodowymi, dokona się stopniowe zredukowanie i uzupełnienie, a w późniejszym okresie zastąpienie paliw kopalnych przez odnawialne źródła energii;

42.

wzywa państwa członkowskie do wspierania poczucia osobistej odpowiedzialności wśród regionów i obywateli oraz do zachęcania do większego wykorzystania dostępnych lokalnie źródeł energii odnawialnej przy pomocy bodźców o charakterze prawnym i podatkowym;

43.

wzywa państwa członkowskie do zachęcania dostawców energii elektrycznej drogą systemów odpisów amortyzacyjnych i przy pomocy bodźców podatkowych do wprowadzania niezbędnych modernizacji elektrowni opalanych surowcami kopalnymi, aby tym sposobem osiągnąć znaczący wzrost efektywności w konwencjonalnej produkcji prądu;

44.

wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania dostępu do sieci dla energii, gazu i elektryczności wytwarzanej w sposób zdecentralizowany, zniesienia ograniczeń w dostępie do rynku dla innowacyjnych dostawców energii elektrycznej w sektorze odnawialnych źródeł energii oraz popierania rozbudowy lokalnej skojarzonej gospodarki cieplno-elektrycznej oraz trójgeneracji i kierowania się średnioterminowymi założeniami celowymi;

45.

proponuje utworzenie związków partnerskich z krajami trzecimi basenu Morza Śródziemnego w zakresie produkcji energii słonecznej jako istotnego elementu europejskiej polityki zagranicznej w kwestiach energetycznych, których celem w fazie początkowej jest wytwarzanie energii słonecznej i jej przesyłanie do Unii Europejskiej za pośrednictwem przewodów wysokiego napięcia, a w drugiej fazie mogą one stanowić fundament wytwarzania wodoru i elektryczności, a tym samym drogę w kierunku gospodarki opartej na energii odnawialnej;

46.

wzywa UE, państwa członkowskie i kręgi gospodarcze do:

47.

wzywa państwa członkowskie do dalszego zwiększania, odpowiednio do lokalnych lub regionalnych możliwości, udziału energii wiatrowej, która dzięki intensywnej promocji już stała się utrwaloną formą pozyskiwania energii, jak również udziału energii wodnej i geotermicznej w mieszance energetycznej oraz do dalszego wykorzystywania potencjału rozwojowego, również przy pomocy europejskich inicjatyw badawczych i koordynacji sieci energetycznych;

48.

podkreśla ogromny potencjał tkwiący w stosowaniu zrównoważonej biomasy dla wytwarzania energii, celem obniżenia emisji gazów cieplarnianych i oczekuje wdrożenia europejskiej strategii stosowania zrównoważonej biomasy do produkcji energii elektrycznej i gazu oraz dla celów grzewczych i chłodniczych;

49.

wzywa Komisję do przedłożenia wszechstronnej analizy wszystkich emisji produkowanych przez cały cykl życia indywidualnych źródeł bioenergii w celu określenia, jaką rolę w przyszłości może odegrać biomasa z pozostałości i upraw dedykowanych jako dostawca energii; uważa, że przy tej okazji należy, nie przesądzając z góry o wyniku, zbadać zalety i wady możliwości poprawy wartości opałowej biomasy, wynikającej z nowych rodzajów upraw lub zastosowania biotechnologii;

50.

uznaje skojarzone ciepło i energię za skuteczną, oszczędną i rozsądną pod względem środowiskowym opcję;

51.

uznaje istnienie różnego podejścia państw członkowskich w zakresie energii jądrowej i dlatego nalega, by Komisja zwróciła szczególną uwagę na odpady radioaktywne i pełen proces ich odzyskiwania w celu poprawy bezpieczeństwa;

52.

za pierwszy krok w kierunku komercyjnego wykorzystania energii jądrowej uważa zbadanie technologicznej wykonalności syntezy jądrowej w międzynarodowym eksperymentalnym reaktorze termojądrowym ITER i podkreśla, że osiągnięcie tego celu zależy w znacznej mierze od zagwarantowania długofalowego finansowania takich badań naukowych;

53.

wzywa państwa członkowskie i UE do pogłębienia rozwoju technologii CCS dla elektrowni opalanych węglem i gazem poprzez przyznawanie zachęt projektom demonstracyjnym i zachęcanie do badań;

54.

stwierdza, że niektóre rodzaje produkcji biopaliw mogą wywierać wpływ na ceny żywności, utratę różnorodności biologicznej i wylesianie, zauważa jednocześnie, że biopaliwa muszą być produkowane w sposób odpowiedzialny, a ich proces produkcyjny musi być możliwy do sprawdzenia i zrównoważony;

55.

uważa za nieodzowne włączenie krajów rozwijających się w długofalową strategię rozwoju i produkcji biopaliw, aby zbadać możliwości planowania ekonomicznego i efektywności gospodarczej, zapewnić dostępność i produkcję żywności, odpowiedzieć na pytania o równowagę ekologiczną, dołączając ocenę wszystkich właściwych skutków pośrednich, i wreszcie umożliwić rozwój społeczny i trwałą poprawę dochodów, a także aby zagwarantować, że kraje rozwijające się otrzymają niezbędne szkolenie, które umożliwi im spełnienie kryteriów UE w zakresie zrównoważonego rozwoju;

56.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do intensyfikacji badań i rozwoju zaawansowanych biopaliw, przeznaczenia na ten cel potrzebnych środków finansowych i powiązania ich ze stałymi celami rozwoju;

57.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystywania doświadczenia zdobytego dzięki opracowywaniu kryteriów z zakresu zrównoważonego rozwoju w UE do aktywnego wspierania opracowywania światowych norm dotyczących biopaliw;

58.

wzywa Komisję do zaproponowania wiążącego celu, jakim jest 20% wzrost efektywności energetycznej do 2020 r. i do dołączenia do tego wniosku konkretnych tymczasowych celów obniżania emisji;

59.

wzywa do rozpoczęcia szerokiej kampanii reklamowej, prowadzonej na szczeblach lokalnych, wzywającej do zwiększenia miejscowej efektywności energetycznej, w ramach której właścicielom domów i mieszkań zaproponuje się termografie wraz z bilansami zużycia energii, ale również przedłoży się propozycje sfinansowania możliwych przedsięwzięć modernizacyjnych na bazie mikrokredytów;

60.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia aktywnych działań w celu zwiększenia świadomości w zakresie znaczenia technologii informacyjnych i komunikacyjnych w odniesieniu do zwiększenia efektywności energetycznej, zrównoważonego rozwoju i jakości życia obywateli UE;

61.

zachęca do wywoływania, drogą organizowania targów, dni informacyjnych i seminariów, synergii pomiędzy właścicielami nieruchomości, jednostkami świadczącymi usługi finansowe, rzemiosłem i innymi podmiotami w sektorze nieruchomości;

62.

domaga się jasnej europejskiej koordynacji w zakresie rozbudowy skojarzonej gospodarki energetycznej i trójgeneracji oraz ich zintegrowania z obiektami przemysłowymi celem stworzenia lokalnych i regionalnych punktów zaczepienia dla działań na rzecz ochrony klimatu przy jednoczesnym wzroście efektywności zużycia energii;

63.

wzywa Radę ds. Gospodarczych i Finansowych do o wprowadzenia obniżonej stawki podatku VAT na energooszczędne towary i usługi; w szczególności proponuje państwom członkowskim stworzenie bodźców dla modernizacji drogą obniżenia stawek podatku VAT od przedsięwzięć modernizacyjnych i użytego przy nich sprzętu, powiązania wysokości podatków od gruntu i nieruchomości z charakterystyką energetyczną budynków lub też pełnego wdrożenia i wspierania świadectw charakterystyki energetycznej;

64.

proponuje, jako zachętę dla modernizacji wynajmowanych lub dzierżawionych nieruchomości, obniżenie stawek podatkowych od dochodów z wynajmu lub dzierżawy odpowiednio do inwestycji w systemy urządzeń grzewczych wykorzystujących odnawialne źródła energii i systemy wykorzystujące odnawialną energię elektryczną, a także do zwiększonej wydajności;

65.

zauważa, biorąc pod uwagę długi okres istnienia budynków i nadrzędne znaczenie zagwarantowania budowania nowych budynków zgodnie z najwyższymi normami z zakresu wydajności energetycznej, że istniejące budynki są dostosowywane do współczesnych norm oraz że minimalne poziomy energii ze źródeł odnawialnych są stosowane we wszystkich nowych lub remontowanych budynkach wymagających urządzeń grzewczych i chłodniczych;

66.

proponuje, by państwa członkowskie ulepszały i rozpowszechniały stosowanie certyfikatów efektywności energetycznej oraz wiązały zalecenia z bodźcami finansowymi;

67.

wzywa do określenia minimalnych unijnych norm z zakresu efektywności energetycznej nowych i remontowanych budynków; wzywa odpowiedzialne władze terytorialne i stowarzyszenia zawodowe w państwach członkowskich do wprowadzenia, jako motyw przewodni dla architektów i inżynierów budowlanych, kryteriów efektywności energetycznej, wytycznych i przepisów krajowych lub decyzji administracyjnych dotyczących nowych budowli, wraz z przepisami prawa budowlanego w odniesieniu do stopnia efektywności energetycznej nowych obiektów i poważnych prac remontowych oraz do zagwarantowania w tym kontekście zdrowego i czystego powietrza wewnątrz pomieszczeń;

68.

podkreśla konieczność zawarcia minimalnych kryteriów efektywności energetycznej w kompleksowej polityce zamówień publicznych na budynki i usługi publiczne na szczeblach krajowym, regionalnym i lokalnym jako sposób propagowania innowacji w nowych technologiach i zapewnienia ich dostępności na rynku;

69.

wnosi o upublicznianie dostępnych wyników badań nad emisjami dwutlenku węgla i nad potencjałem instytucji europejskich w zakresie redukcji energii, a także o łatwe udostępnianie ich użytkownikom na odnośnych stronach internetowych tych instytucji;

70.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do udzielenia aktywnego wsparcia dla badań i rozwoju technologicznego, odnoszącego się do technologii oświetleniowych i inteligentnych urządzeń oświetleniowych, aby wprowadzanie bardziej efektywnych pod względem energetycznym wewnętrznych i zewnętrznych systemów oświetleniowych w przestrzeniach publicznych – z naciskiem na stosowanie wysoko wydajnych diod elektroluminescencyjnych (LED) – mogło być promowane w sposób bardziej stanowczy;

71.

zauważa, że remontowanie i zwiększenie efektywności energetycznej w blokach mieszkalnych, zwłaszcza w tych krajach, gdzie tego typu budynki stanowią największą część rynku mieszkaniowego, jest najłatwiejszym sposobem oszczędzania energii i ograniczenia emisji CO2; wzywa Komisję do skorygowania i zwiększenia obecnie obowiązującego limitu funduszy strukturalnych na poziomie 2%, mającego zastosowanie do dotacji na remontowanie bloków mieszkalnych;

72.

zauważa, że długoterminowy cel w sektorze budowlanym w Europie powinien obejmować osiągnięcie zerowego zużycia energii netto w nowych budynkach mieszkalnych do 2015 r., a w nowych budynkach komercyjnych i publicznych do 2020 r., a także stwierdza, że w dłuższej perspektywie cel ten powinien zostać rozszerzony i objąć budynki remontowane;

73.

wzywa Komisję do dostosowywania wymogów efektywności energetycznej do zmian rynkowych dla wszelkiego rodzaju urządzeń elektrycznych i elektronicznych co najmniej co pięć lat zgodnie z zasadą „top runner”, aktualizowania programów cechowania lub klas efektywności urządzeń, a tym samym udzielania konsumentom prawdziwych informacji;

74.

wzywa Komisję do wyznaczenia rygorystycznych celów UE oraz do ustanowienia zintegrowanych strategii przemysłowych, aby zagwarantować dostęp do rynku i rozwój efektywnych energetycznie technologii, w tym rozwój wspólnych celów technologicznych (takich jak tzw. budynki pasywne), większe wykorzystanie zintegrowanych strategii politycznych, takich jak rynki wiodące i ekologiczne zamówienia publiczne, oraz przepisy wspierające w odniesieniu do projektu produktu i norm minimalnych;

75.

wzywa Komisję do konsekwentnego wprowadzania zakazu dla urządzeń z wysokim poziomem strat wynikających ze stosowania trybu czuwania w ramach kolejnego kroku wdrażania dyrektywy w sprawie ekoprojektów (7), do rozważenia wprowadzenia obowiązku wyposażania urządzeń w funkcję wyłączania oraz do wprowadzenia obowiązku instalowania automatycznych wyłączników i trybu oszczędności energii w urządzeniach posiadających silniki dużej mocy oraz w sprzęcie i maszynach przemysłowych;

76.

zaleca szybkie i dokładne wdrożenie wymogów z 2006 r. odnoszących się do instalacji inteligentnych liczników w celu zwiększenia świadomości konsumentów w zakresie wykorzystania energii elektrycznej oraz umożliwienia dostawcom energii elektrycznej bardziej efektywnego zarządzania zapotrzebowaniem;

77.

stwierdza, że europejski model ekonomiczno-społeczny bazuje na zapewnieniu mobilności i dyspozycyjności ludzi, towarów i dóbr przy uznaniu pierwszeństwa efektywności czasowej zamiast na gwarantowaniu efektywności zasobów, natomiast na przyszłość potrzebna jest kombinacja obu tych czynników;

78.

wzywa Europejski Bank Inwestycyjny i jego jednostkę zależną ds. kapitału podwyższonego ryzyka, Europejski Fundusz Inwestycyjny, do znacznego rozszerzenia ich wsparcia dla efektywności energetycznej i rozwoju energii odnawialnej;

79.

przypomina zainteresowanym podmiotom, że również sektor transportu zobowiązany jest do włączenia się w realizację celów klimatycznych UE, jakimi są obniżenie emisji dwutlenku węgla do 2020 r. co najmniej o 20%, a w przypadku międzynarodowego porozumienia – przynajmniej o 30%, w porównaniu z rokiem 1990 oraz wzrost efektywności energetycznej w tym samym okresie o 20%;

80.

oczekuje wszechstronnego włączenia wzajemnie powiązanych działań w zrównoważoną politykę transportową, obejmującą dalszy rozwój technologii pojazdów (ekoinnowacje), zwiększone stosowanie alternatywnych źródeł energii dla transportu, stworzenie sieci dystrybucyjnych dla czystych paliw, wzmożone stosowanie alternatywnych form napędu, inteligentne zarządzanie ruchem, zmiany w sposobie jazdy i użytkowaniu samochodów osobowych, ulepszoną logistykę, tzw. „zielone korytarze” i centra informacji o ruchu (Traffic Information Centre, TIC) dla transportu, opodatkowanie emisji dwutlenku węgla oraz modernizację transportu publicznego w celu osiągnięcia zerowych emisji bez ignorowania zwiększonej konieczności utrzymania mobilności; podkreśla, że wszystkie te elementy mogą być wspierane poprzez jasne preferencje obowiązujące w zakresie zamówień publicznych;

81.

jest zdania, że szczególny priorytet należy nadać stosowaniu zasady „zanieczyszczający płaci”; wzywa do pełnego zaangażowania wszystkich środków transportu w internalizację ich kosztów zewnętrznych; zauważa, że osiągnięcie tego celu będzie wymagać odpowiedniego otoczenia gospodarczego i w związku z tym wzywa państwa członkowskie do poddania przeglądowi odnośnych podatków i ceł;

82.

z zadowoleniem przyjmuje dokonaną przez Komisję inwentaryzację emisji sektora transportu (Greening Transport Inventory), wyliczającą zarówno istniejące jak i dopiero potrzebne działania ustawodawcze w zakresie zrównoważonego rozwoju tego sektora;

83.

podkreśla znaczenie projektów infrastrukturalnych dla sektora transportu; podkreśla znaczenie projektów infrastrukturalnych dla sektora transportu, oczekuje jednak uwzględnienia możliwych przyszłych skutków klimatycznych w planach, wzornictwie i konstrukcji;

84.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania potencjału systemów nawigacji satelitarnej w celu zwiększenia efektywności energetycznej w obszarze transportu poprzez ulepszenie zarządzania i organizacji płynności ruchu, udostępniając informacje w czasie rzeczywistym, dotyczące przepływu towarów i osób oraz zoptymalizowany wybór tras i środków transportu;