1.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/2

Komunikat Komisji w ramach wdrażania dyrektywy 90/396/EWG

(2006/C 128/02)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(Publikacja tytułów i odniesień do norm zharmonizowanych na mocy dyrektywy)

ESO (1)	Odniesienie i tytuł normy zharmonizowanej (oraz dokument referencyjny)	Odniesienie do normy zastąpionej	Data ustania domniemania zgodności normy zastąpionej Przypis 1
CEN	EN 26:1997 Przepływowe ogrzewacze wody opalane gazem do wytwarzania gorącej wody użytku domowego, wyposażone w palniki atmosferyczne	—
	EN 26:1997/A1:2000	Przypis 3	Termin minął (30.4.2001)
	EN 26:1997/AC:1998
CEN	EN 30-1-1:1998 Domowe urządzenia do gotowania i pieczenia spalające gaz — Część 1-1: Bezpieczeństwo — Postanowienia ogólne	—
	EN 30-1-1:1998/A1:1999	Przypis 3	Termin minął (30.9.1999)
	EN 30-1-1:1998/A2:2003	Przypis 3	Termin minął (29.2.2004)
	EN 30-1-1:1998/A3:2005	Przypis 3	Termin minął (31.12.2005)
	EN 30-1-1:1998/A2:2003/AC:2004
CEN	EN 30-1-2:1999 Domowe urządzenia do gotowania i pieczenia spalające gaz — Część 1-2: Bezpieczeństwo — Urządzenia wyposażone w piekarnik i/lub opiekacz z wymuszonym obiegiem powietrza	—
CEN	EN 30-1-3:2003 Domowe urządzenia do gotowania i pieczenia spalające gaz — Część 1-3: Bezpieczeństwo — Urządzenia z płytą grzejną z tworzywa szklano-ceramicznego	—
CEN	EN 30-1-3:2003/AC:2004
CEN	EN 30-1-4:2002 Domowe urządzenia do gotowania i pieczenia spalające gaz — Część 1-4: Bezpieczeństwo — Urządzenia wyposażone w jeden palnik lub kilka palników z automatycznym układem sterowania	—
CEN	EN 30-2-1:1998 Domowe urządzenia do gotowania i pieczenia spalające gaz — Część 2-1: Racjonalne zużycie energii — Postanowienia ogólne	—
	EN 30-2-1:1998/A1:2003	Przypis 3	Termin minął (31.3.2004)
	EN 30-2-1:1998/A2:2005	Przypis 3	Termin minął (31.10.2005)
	EN 30-2-1:1998/A1:2003/AC:2004
CEN	EN 30-2-2:1999 Domowe urządzenia do gotowania i pieczenia spalające gaz — Część 2-2: Racjonalne zużycie energii — Urządzenia wyposażone w piekarnik i/lub opiekacz z wymuszonym obiegiem powietrza	—
CEN	EN 88:1991 Regulatory ciśnienia do urządzeń gazowych dla ciśnień wlotowych do 200 mbar	—
CEN	EN 88:1991/A1:1996	Przypis 3	Termin minął (31.12.1996)
CEN	EN 89:1999 Akumulacyjne ogrzewacze wody opalane gazem do wytwarzania gorącej wody użytku domowego	—
	EN 89:1999/A1:1999	Przypis 3	Termin minął (30.4.2000)
	EN 89:1999/A2:2000	Przypis 3	Termin minął (28.2.2001)
CEN	EN 125:1991 Urządzenia nadzoru płomienia do odbiorników spalających gaz — Urządzenia typu termoelektromagnetycznego	—
CEN	EN 125:1991/A1:1996	Przypis 3	Termin minął (31.12.1996)
CEN	EN 126:2004 Wielofunkcyjne urządzenia sterujące do urządzeń spalających gaz	EN 126:1995	Termin minął (30.9.2004)
CEN	EN 161:2001 Automatyczne zawory odcinające do palników i urządzeń gazowych	EN 161:1991	Termin minął (31.5.2002)
CEN	EN 203-1:2005 Urządzenia gazowe dla zakładów zbiorowego żywienia — Część 1: Wymagania bezpieczeństwa	EN 203-1:1992	31.12.2008
CEN	EN 203-2-1:2005 Urządzenia gazowe dla zakładów zbiorowego żywienia — Część 2-1: Wymagania szczegółowe — Palniki odkryte i palniki do woków	EN 203-2:1995	31.12.2008
CEN	EN 203-2-3:2005 Urządzenia gazowe dla zakładów zbiorowego żywienia — Część 2-3: Wymagania szczegółowe — Kotły warzelne	EN 203-2:1995	31.12.2008
CEN	EN 203-2-4:2005 Urządzenia gazowe dla zakładów zbiorowego żywienia — Część 2-4: Wymagania szczegółowe — Frytkownice	EN 203-2:1995	31.12.2008
CEN	EN 203-2-6:2005 Urządzenia gazowe dla zakładów zbiorowego żywienia — Część 2-6: Wymagania szczegółowe — Podgrzewacze wody do napojów	EN 203-2:1995	31.12.2008
CEN	EN 203-2-8:2005 Urządzenia gazowe dla zakładów zbiorowego żywienia — Część 2-8: Wymagania szczegółowe — Kuchnie do dużych patelni i paelli	EN 203-2:1995	31.12.2008
CEN	EN 203-2-9:2005 Urządzenia gazowe dla zakładów zbiorowego żywienia — Część 2-9: Wymagania szczegółowe — Płyty żarowe, płyty grzejne i opiekacze kontaktowe	EN 203-2:1995	31.12.2008
CEN	EN 257:1992 Termostaty mechaniczne do urządzeń spalających paliwa gazowe	—
CEN	EN 257:1992/A1:1996	Przypis 3	Termin minął (31.12.1996)
CEN	EN 297:1994 Kotły centralnego ogrzewania opalane gazem — Kotły typu B 11 i B 11BS z palnikami atmosferycznymi o nominalnym obciążeniu cieplnym nie przekraczającym 70 kW	—
	EN 297:1994/A2:1996	Przypis 3	Termin minął (30.11.1996)
	EN 297:1994/A3:1996	Przypis 3	Termin minął (30.4.1997)
	EN 297:1994/A5:1998	Przypis 3	Termin minął (31.12.1998)
	EN 297:1994/A6:2003	Przypis 3	Termin minął (30.9.2003)
	EN 297:1994/A4:2004	Przypis 3	Termin minął (30.4.2005)
CEN	EN 298:2003 Automatyczne układy sterowania do palników gazowych i urządzeń spalających gaz, z wentylatorami wspomagającymi lub bez nich	EN 298:1993	30.9.2006
CEN	EN 303-3:1998 Kotły grzewcze — Część 3: Kotły grzewcze na paliwa gazowe — Konstrukcje zespolone — Kocioł i palnik	—
CEN	EN 303-3:1998/A2:2004	Przypis 3	Termin minął (31.10.2004)
CEN	EN 377:1993 Smary stosowane w odbiornikach zasilanych gazami palnymi i we współdziałających urządzeniach sterujących z wyłączeniem smarów przeznaczonych do stosowania w procesach technologicznych	—
CEN	EN 377:1993/A1:1996	Przypis 3	Termin minął (31.1.1997)
CEN	EN 416-1:1999 Gazowe jednopalnikowe promienniki niskotemperaturowe do stosowania w pomieszczeniach niemieszkalnych — Część 1: Bezpieczeństwo	—
	EN 416-1:1999/A1:2000	Przypis 3	Termin minął (30.4.2001)
	EN 416-1:1999/A2:2001	Przypis 3	Termin minął (31.1.2002)
	EN 416-1:1999/A3:2002	Przypis 3	Termin minął (31.10.2002)
CEN	EN 419-1:1999 Gazowe promienniki wysokotemperaturowe do pomieszczeń niemieszkalnych — Część 1: Bezpieczeństwo	—
	EN 419-1:1999/A1:2000	Przypis 3	Termin minął (30.4.2001)
	EN 419-1:1999/A2:2001	Przypis 3	Termin minął (31.1.2002)
	EN 419-1:1999/A3:2002	Przypis 3	Termin minął (30.6.2003)
CEN	EN 437:2003 Gazy do badań — Ciśnienia próbne — Kategorie urządzeń	EN 437:1993	Termin minął (30.11.2003)
CEN	EN 449:2002 Wymagania dotyczące specjalizowanych urządzeń zasilanych skroplonymi gazami węglowodorowymi C3-C4 — Domowe ogrzewacze pomieszczeń bez odprowadzenia spalin (łącznie z ogrzewaczami z dyfuzyjnym spalaniem katalitycznym)	EN 449:1996	Termin minął (31.5.2003)
CEN	EN 461:1999 Wymagania dotyczące specjalizowanych urządzeń zasilanych skroplonymi gazami węglowodorowymi C3-C4 — Ogrzewacze pomieszczeń niemieszkalnych bez odprowadzenia spalin o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 10 kW	—
CEN	EN 461:1999/A1:2004	Przypis 3	Termin minął (30.9.2004)
CEN	EN 483:1999 Kotły centralnego ogrzewania opalane gazem — Kotły typu C o nominalnym obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 70 kW	—
CEN	EN 483:1999/A2:2001	Przypis 3	Termin minął (31.1.2002)
CEN	EN 484:1997 Wymagania dotyczące specjalizowanych urządzeń zasilanych skroplonymi gazami węglowodorowymi C3-C4 — Stojakowe płyty grzewcze, łącznie z płytami grzewczymi wyposażonymi w opiekacz rusztowy do użytku na wolnym powietrzu	—
CEN	EN 497:1997 Wymagania dotyczące specjalizowanych urządzeń zasilanych skroplonymi gazami węglowodorowymi C3-C4 — Uniwersalne urządzenia do gotowania na wolnym powietrzu	—
CEN	EN 498:1997 Wymagania dotyczące specjalizowanych urządzeń zasilanych skroplonymi gazami węglowodorowymi C3-C4 — Opiekacze rożnowe do użytku na wolnym powietrzu	—
CEN	EN 509:1999 Urządzenia gazowe z dekoracyjnym efektem spalania	—
	EN 509:1999/A1:2003	Przypis 3	Termin minął (31.12.2003)
	EN 509:1999/A2:2004	Przypis 3	Termin minął (30.6.2005)
CEN	EN 521:2006 Wymagania dotyczące urządzeń spalających skroplone gazy węglowodorowe (C3-C4) — Przenośne urządzenia gazowe o ciśnieniu zasilania równym prężności par gazów skroplonych	EN 521:1998	31.8.2006
CEN	EN 525:1997 Ogrzewacze pomieszczeń niemieszkalnych opalane gazem z wymuszoną konwekcją o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 300 kW	—
CEN	EN 549:1994 Materiały gumowe do uszczelnienia i membrany stosowane w urządzeniach gazowych i osprzęcie instalacji gazowej	EN 291:1992 EN 279:1991	Termin minął (31.12.1995)
CEN	EN 613:2000 Konwekcyjne ogrzewacze pomieszczeń opalane gazem	—
CEN	EN 613:2000/A1:2003	Przypis 3	Termin minął (31.10.2003)
CEN	EN 621:1998 Ogrzewacze pomieszczeń niemieszkalnych opalane gazem z wymuszoną konwekcją, o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 300 kW, bez wentylatora wspomagającego doprowadzenie powietrza do spalania i/lub odprowadzenie spalin	—
CEN	EN 621:1998/A1:2001	Przypis 3	Termin minął (31.3.2002)
CEN	EN 624:2000 Wymagania dotyczące specjalizowanych urządzeń zasilanych skroplonymi gazami węglowodorowymi C3-C4 — Ogrzewacze pomieszczeń z zamkniętym spalaniem przeznaczone do pojazdów i łodzi	—
CEN	EN 625:1995 Kotły gazowe centralnego ogrzewania — Szczególne wymagania dotyczące domowych kotłów dwufunkcyjnych o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 70 kW	—
CEN	EN 656:1999 Kotły centralnego ogrzewania opalane gazem — Kotły typu B o nominalnym obciążeniu cieplnym większym niż 70 kW lecz nieprzekraczającym 300 kW	—
CEN	EN 676:2003 Automatyczne palniki z wymuszonym nadmuchem do paliw gazowych	EN 676:1996	Termin minął (29.2.2004)
CEN	EN 677:1998 Kotły centralnego ogrzewania opalane gazem — Szczególne wymagania dotyczące kotłów kondensacyjnych o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 70 kW	—
CEN	EN 732:1998 Wymagania dotyczące specjalizowanych urządzeń zasilanych skroplonymi gazami węglowodorowymi C3-C4 — Chłodziarki absorpcyjne	—
CEN	EN 751-1:1996 Materiały uszczelniające do metalowych połączeń gwintowych będących w kontakcie z gazami 1., 2. i 3. rodziny oraz gorącą wodą — Część 1: Anaerobowe mieszanki uszczelniające	—
CEN	EN 751-2:1996 Materiały uszczelniające do metalowych połączeń gwintowych będących w kontakcie z gazami 1., 2. i 3. rodziny oraz gorącą wodą — Część 2: Nietwardniejące mieszanki uszczelniające	—
CEN	EN 751-3:1996 Materiały uszczelniające do metalowych połączeń gwintowych będące w kontakcie z gazami 1., 2. i 3. rodziny oraz gorącą wodą — Część 3: Niespiekane taśmy PTFE	—
CEN	EN 751-3:1996/AC:1997
CEN	EN 777-1:1999 Gazowe wielopalnikowe układy promienników niskotemperaturowych stosowane w pomieszczeniach niemieszkalnych — Część 1: Układ D, bezpieczeństwo	—
	EN 777-1:1999/A1:2001	Przypis 3	Termin minął (31.8.2001)
	EN 777-1:1999/A2:2001	Przypis 3	Termin minął (31.1.2002)
	EN 777-1:1999/A3:2002	Przypis 3	Termin minął (31.10.2002)
CEN	EN 777-2:1999 Gazowe wielopalnikowe układy promienników niskotemperaturowych stosowane w pomieszczeniach niemieszkalnych — Część 2: Układ E, bezpieczeństwo	—
	EN 777-2:1999/A1:2001	Przypis 3	Termin minął (31.8.2001)
	EN 777-2:1999/A2:2001	Przypis 3	Termin minął (31.1.2002)
	EN 777-2:1999/A3:2002	Przypis 3	Termin minął (31.10.2002)
CEN	EN 777-3:1999 Gazowe wielopalnikowe układy promienników niskotemperaturowych stosowane w pomieszczeniach niemieszkalnych — Część 3: Układ F, bezpieczeństwo	—
	EN 777-3:1999/A1:2001	Przypis 3	Termin minął (31.8.2001)
	EN 777-3:1999/A2:2001	Przypis 3	Termin minął (31.1.2002)
	EN 777-3:1999/A3:2002	Przypis 3	Termin minął (31.10.2002)
CEN	EN 777-4:1999 Gazowe wielopalnikowe układy promienników niskotemperaturowych stosowane w pomieszczeniach niemieszkalnych — Część 4: Układ H, bezpieczeństwo	—
	EN 777-4:1999/A1:2001	Przypis 3	Termin minął (31.8.2001)
	EN 777-4:1999/A2:2001	Przypis 3	Termin minął (31.1.2002)
	EN 777-4:1999/A3:2002	Przypis 3	Termin minął (31.10.2002)
CEN	EN 778:1998 Ogrzewacze pomieszczeń mieszkalnych z wymuszoną konwekcją opalane gazem, o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 70 kW, bez wentylatora do wspomagania doprowadzenia powietrza do spalania i/lub odprowadzenia spalin	—
CEN	EN 778:1998/A1:2001	Przypis 3	Termin minął (31.3.2002)
CEN	EN 1020:1997 Gazowe ogrzewacze pomieszczeń niemieszkalnych z wymuszoną konwekcją, o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 300 kW, z wentylatorem wspomagającym doprowadzenie powietrza do spalania i/lub odprowadzenie spalin	—
CEN	EN 1020:1997/A1:2001	Przypis 3	Termin minął (31.3.2002)
CEN	EN 1106:2001 Kurki i zawory uruchamiane ręcznie przeznaczone do urządzeń spalających gaz	—
CEN	EN 1196:1998 Gazowe ogrzewacze pomieszczeń mieszkalnych i niemieszkalnych — Wymagania dodatkowe dotyczące ogrzewaczy kondensacyjnych	—
CEN	EN 1266:2002 Gazowe ogrzewacze konwekcyjne wyposażone w wentylator wspomagający doprowadzenie powietrza do spalania i/lub odprowadzenie spalin	—
CEN	EN 1266:2002/A1:2005	Przypis 3	Termin minął (28.2.2006)
CEN	EN 1319:1998 Gazowe ogrzewacze pomieszczeń mieszkalnych z wymuszoną konwekcją, z palnikami nadmuchowymi, o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 70 kW	—
	EN 1319:1998/A2:1999	Przypis 3	Termin minął (29.2.2000)
	EN 1319:1998/A1:2001	Przypis 3	Termin minął (31.3.2002)
CEN	EN 1458-1:1999 Domowe suszarki bębnowe z bezpośrednim grzaniem gazowym typu B22D i B23D o nominalnym obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 6 kW — Część 1: Bezpieczeństwo	—
CEN	EN 1458-2:1999 Domowe suszarki bębnowe z bezpośrednim grzaniem gazowym typu B22D i B23D o nominalnym obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 6 kW — Część 2: Racjonalne zużycie energii	—
CEN	EN 1596:1998 Wymagania dotyczące specjalizowanych urządzeń zasilanych skroplonymi gazami węglowodorowymi C3-C4 — Ruchome i przenośne ogrzewacze z wymuszoną konwekcją do pomieszczeń niemieszkalnych	—
CEN	EN 1596:1998/A1:2004	Przypis 3	Termin minął (30.9.2004)
CEN	EN 1643:2000 Układy kontroli szczelności automatycznych zaworów odcinających stosowanych do palników i urządzeń gazowych	—
CEN	EN 1854:1997 Czujniki ciśnienia do palników gazowych i urządzeń spalających gaz	—
CEN	EN 1854:1997/A1:1998	Przypis 3	Termin minął (31.5.1999)
CEN	EN 12067-1:1998 Urządzenia sterujące dopływem powietrza przeznaczone do palników gazowych i odbiorników spalających gaz — Część 1: Urządzenia typu pneumatycznego	—
CEN	EN 12067-1:1998/A1:2003	Przypis 3	Termin minął (31.10.2003)
CEN	EN 12067-2:2004 Urządzenia sterujące dopływem powietrza przeznaczone do palników gazowych i odbiorników spalających gaz — Część 2: Urządzenia typu elektronicznego	—
CEN	EN 12078:1998 Regulatory punktu zerowego przeznaczone do palników gazowych i odbiorników spalających gaz	—
CEN	EN 12244-1:1998 Pralki z bezpośrednim grzaniem gazowym o nominalnym obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 20 kW — Część 1: Bezpieczeństwo	—
CEN	EN 12244-2:1998 Pralki z bezpośrednim grzaniem gazowym o nominalnym obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 20 kW — Część 2: Racjonalne zużycie energii	—
CEN	EN 12309-1:1999 Urządzenia klimatyzacyjne absorpcyjne i adsorpcyjne i/lub wyposażone w pompy ciepła, zasilane gazem, o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 70 kW — Część 1: Bezpieczeństwo	—
CEN	EN 12309-2:2000 Urządzenia klimatyzacyjne absorpcyjne i adsorpcyjne i/lub wyposażone w pompy ciepła, zasilane gazem, o obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 70 kW — Część 2: Racjonalne zużycie energii	—
CEN	EN 12669:2000 Dmuchawy gorącego powietrza z bezpośrednim grzaniem gazowym przeznaczone do szklarni oraz uzupełniającego ogrzewania pomieszczeń niemieszkalnych	—
CEN	EN 12752-1:1999 Gazowe suszarki bębnowe typu B o nominalnym obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 20 kW — Część 1: Bezpieczeństwo	—
CEN	EN 12752-2:1999 Gazowe suszarki bębnowe typu B o nominalnym obciążeniu cieplnym nieprzekraczającym 20 kW — Część 2: Racjonalne zużycie energii	—
CEN	EN 12864:2001 Nienastawne reduktory niskiego ciśnienia o maksymalnym ciśnieniu wypływowym nieprzekraczającym 200 mbar i o przepustowości nieprzekraczającej 4 kg/h oraz współdziałające urządzenia zabezpieczające, stosowane do butanu, propanu lub ich mieszaniny	—
	EN 12864:2001/A1:2003	Przypis 3	Termin minął (31.3.2004)
	EN 12864:2001/A2:2005	Przypis 3	Termin minął (28.2.2006)
CEN	EN 13278:2003 Gazowe ogrzewacze pomieszczeń z otwartą komorą spalania instalowane oddzielnie	—
CEN	EN 13611:2000 Urządzenia zabezpieczające i sterujące do palników gazowych i odbiorników spalających gaz — Wymagania ogólne	—
CEN	EN 13611:2000/A1:2004	Przypis 3	Termin minął (30.6.2005)
CEN	EN 13785:2005 Reduktory o wydajności przepływowej do 100 kg/h włącznie i maksymalnym nominalnym ciśnieniu wylotowym do 4 bar włącznie, nieuwzględnione w EN 12864, oraz związane z nimi urządzenia zabezpieczające, przeznaczone do butanu, propanu lub ich mieszanin	—
CEN	EN 13786:2004 Automatyczne zawory zmiennego obciążenia o maksymalnym ciśnieniu wylotowym do 4 bar włącznie i wydajności do 100 kg/h włącznie oraz związane z nimi urządzenia zabezpieczające, przeznaczone do butanu, propanu lub ich mieszanin	—
CEN	EN 14543:2005 Wymagania dotyczące urządzeń spalających skroplone gazy węglowodorowe (C3-C4) — Parasolowe ogrzewacze tarasów — Promienniki bez przewodu spalinowego stosowane na wolnym powietrzu lub w przestrzeni dobrze przewietrzanej	—

Przypis 1

Data ustania domniemania zgodności jest zasadniczo datą wycofania („dw”) określoną przez europejskie organizacje normalizacyjne. Zwraca się jednak uwagę użytkowników tych norm na fakt, że w niektórych szczególnych przypadkach data ustania i data domniemania mogą nie być tożsame.

Przypis 3

W przypadku zmian, normą, do której dokonuje się odniesienia jest EN CCCCC:YYYY, z wcześniejszymi zmianami, o ile takie miały miejsce, oraz nowa przytoczona zmiana. Zastąpiona norma (kolumna 3) składa się zatem z EN CCCCC:YYYY z wcześniejszymi zmianami, o ile takie miały miejsce, ale nowa przytoczona zmiana nie wchodzi w jej skład. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej z wymogami zasadniczymi dyrektywy.

UWAGA:

—	Wszelkie informacje na temat dostępności norm można uzyskać w europejskich organizacjach normalizacyjnych lub w krajowych organach normalizacyjnych, których lista znajduje się w załączniku do dyrektywy 98/34/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady, zmienionej dyrektywą 98/48/WE (3).

—	Publikacja odniesień w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie oznacza, że normy są dostępne we wszystkich językach Wspólnoty.

—	Lista ta zastępuje wszystkie poprzednie listy opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Komisja czuwa nad uaktualnianiem listy.

Więcej informacji na temat zharmonizowanych norm można uzyskać pod następującym adresem:

http://europa.eu.int/comm/enterprise/newapproach/standardization/harmstds/

(1) ESO: Europejskie organizacje normalizacyjne:

—	CEN — Europejski Komitet Normalizacyjny: rue de Stassart 36, B-1050 Brussels, Tel. (32-2) 550 08 11; fax (32-2) 550 08 19 (http://www.cenorm.be)

—	CENELEC — Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki: rue de Stassart 35, B-1050 Brussels, Tel. (32-2) 519 68 71; fax (32-2) 519 69 19 (http://www.cenelec.org)

—	ETSI — Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych: 650, route des Lucioles, F-06921 Sophia Antipolis, Tel. (33) 492 94 42 00; fax (33) 493 65 47 16 (http://www.etsi.org)

(2) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 37.

(3) Dz.U. L 217 z 5.8.1998, str. 18.

1.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/11

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

(2006/C 128/03)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu do wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006. Komisja musi otrzymać oświadczenia o sprzeciwie w terminie sześciu miesięcy od daty publikacji.

ZESTAWIENIE

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) nr 510/2006

Wniosek o rejestrację zgodnie z art. 5 i art. 17 ust. 2

EXAIRETIKO PARTHENO ELAIOLADO „TROIZINIA”

Numer WE: EL/0206/24.9.2001

CHNP (X) CHOG ( )

Niniejsze zestawienie zostało sporządzone wyłącznie do celów informacyjnych. W celu uzyskania dokładnych informacji zainteresowane strony mogą zapoznać się z pełną wersją opisu produktu udostępnianą przez władze krajowe określone w sekcji I lub Komisję Europejską (1).

1. Właściwy organ Państwa Członkowskiego:

Nazwa:	Ministerstwo Rozwoju Obszarów Wiejskich i Żywności
	Departament Rolnictwa Biologicznego
	Wydział produktów o chronionej nazwie pochodzenia (PDO), produktów o chronionym oznaczeniu geograficznym (PGI) i gwarantowanych tradycyjnych specjalności (GTS)
Adres:	Acharnon 29, GR-101 76 Ateny
Tel.:	(30) 210 823 20 25
Faks:	(30) 210 882 12 41
E-mail:	yg3popge@otenet.gr.

2. Grupa składająca wniosek:

Nazwa:	„Grupa Producentów Oliwy Trizinia” spółka cywilna nienastawiona na zysk
Adres:	Galatas Trizinias, 180 20 Grecja
Tel.	(30) 22980 26 140
Faks:	(30) 22980 22 602
E-mail:	rastoni@hol.gr.
Skład:	producenci /przetwórcy (X) inni ( )

3. Rodzaj produktu:

Klasa 1.5 Oleje i tłuszcze — oliwa z oliwek extra vergine

4. Opis

(podsumowanie warunków określonych w art. 4 ust. 2)

4.1 Nazwa: Exairetiko partheno elaiolado „Troizinia”

4.2 Opis: Oliwa z oliwek extra vergine produkowana wyłącznie z odmiany Manaki lub z dodatkiem odmiany Koroneiki, który nie może przekroczyć 50 %.

Cechy organoleptyczne:

barwa: żółta, zielonożółta, w zależności od stopnia dojrzałości zebranego owocu

smak: przyjemny, o słodkiej lub gorzkiej podstawie (gorycz ustępuje stopniowo po upływie kilku miesięcy) oraz

aromat: przeważa zapach owocowy świeżo zebranego owocu (oliwki).

4.3. Obszar geograficzny: Granice administracyjne regionu Trizinia, gdzie uprawia się oliwki i produkuje oliwę, w szczególności gminy:

4.4. Świadectwo pochodzenia: Procesy produkcji, przetwarzania, rozlewania i butelkowania odbywają się w określonym regionie. Plantatorzy wpisują swoje sady oliwne do rejestru, który podlega aktualizacji. Do specjalnych rejestrów wpisywanie są również urządzenia do przetwarzania i butelkowania. Rejestry są prowadzone i aktualizowane przez Wydział Rozwoju Obszarów Wiejskich; odzwierciedlają one roczną ilość przetworzonych oliwek oraz ilość wyprodukowanej oliwy. W ten sposób wszystkie podmioty włączone w proces produkcji są wpisane do specjalnych rejestrów i dokładnie kontrolowane pod kątem wywiązywania się ze zobowiązań, co pozwala na odtworzenie historii produktu.

4.5 Metoda produkcji:

a) Techniki upraw:

Uprawa gleby odbywa się mechanicznie, bez użycia środków chwastobójczych.

25 % sadów oliwnych jest nawadnianych szlauchami, poprzez nawadnianie kroplowe lub przy pomocy spryskiwaczy.

Przycinanie odbywa się we właściwy sposób i na bieżąco. W połączeniu z właściwą irygacją i nawożeniem sprawia, że roczne plony z drzew oliwnych w sadach Trizinia są prawie takie same.

Nawożenie i ochrona roślin odbywa się poprzez zastosowanie łagodnych i przyjaznych dla środowiska metod (nawożenie organiczne, zawieszanie łapek na muszki oliwne, spryskiwanie itp.)

b) Zbiór oliwek

W większości oliwki zbierane są wówczas, gdy ich barwa zmienia się z zielonej na ciemnofioletową. Zbiór rozpoczyna się w listopadzie (owoce są wtedy lekko niedojrzałe) i kończy w lutym. Zasadniczą część oliwek zbiera się w grudniu i styczniu. Nie dopuszcza się do tego, by owoce dojrzewały zbyt długo na drzewie, gdyż prowadziłoby to w konsekwencji do utraty ciężaru i objętości oliwek oraz do zmniejszenia intensywności aromatu i zwiększenia kwasowości oliwy.

Zbiór odbywa się w sposób tradycyjny, przy użyciu grabi i rzadko ręcznie, co wpływa pozytywnie na jakość produktu oraz zdrowie drzew oliwnych.

c) Gromadzenie-magazynowanie

Owoce natychmiast po zebraniu pakowane są do worków z włókien roślinnych (juta), które umożliwiają krążenie powietrza, a następnie przewożone tego samego dnia do tłoczni. W rzadkich przypadkach, kiedy owoce muszą pozostać przez dobę w magazynie, worki są składane na paletach, w miejscach zadaszonych, dobrze wietrzonych i chronionych przed słońcem i deszczem.

d) Przetwarzanie owoców — wytłaczanie oliwy

Oliwki poddawane są następującym procesom: odbiór i wyładunek, oczyszczanie z liści, mycie, rozdrabnianie, mielenie, ugniatanie, zbieranie oliwy z masy oliwnej, ostateczne oddzielenie.

Proces odbywa się zgodnie zasadami higieny oraz przy zachowaniu właściwej prędkości (17-19 obrotów/min) i czasu ugniatania (20-30 min), a przede wszystkim przy zachowaniu odpowiedniej temperatury, która nie może przekroczyć 28-29 stopni Celsjusza.

e) Rozlewanie produktu

Oliwa, dopóki nie zostanie wprowadzona na rynek i dopóki nie dotrze do ostatecznego odbiorcy, przechowywana jest w nierdzewnych zbiornikach, a następnie rozlewana do pięciolitrowych cynowych pojemników oraz do ciemnych, szklanych butelek o pojemności od 0,1 do 1 litra.

Rozlewanie końcowego produktu odbywa się wyłącznie w granicach geograficznych regionu w celu zapewnienia jakości i umożliwienia kontroli produktu końcowego, z uwzględnieniem czynników ekonomicznych i korzyści związanych z ostatecznym pakowaniem w danym regionie.

Na koniec, uważa się za konieczne i właściwe, aby cały proces odbywał się w geograficznych granicach regionu, by zapewnić w ten sposób ochronę nazwy oraz zabezpieczyć jakość i autentyczność produktu.

4.6. Związek geograficzny: Wyjątkowa jakość oliwy Trizinia w znacznym stopniu jest wynikiem szczególnych warunków glebowo-klimatycznych regionu, stosowanych technik uprawy, metod i czasu zbioru owoców, właściwego przetwarzania i pakowania przy pomocy metod tradycyjnych lub nowoczesnych, zgodnych z zasadami techniki i nauki.

Górzysty i półgórzysty teren regionu, umiarkowane roczne opady deszczu (około 550 mm), łagodne zimy, stosunkowo suche i ciepłe lato (w czasie którego opady deszczu stanowią 15 % rocznej sumy opadów deszczu), silne nasłonecznienie, suche i umiarkowane północne wiatry oraz pagórkowaty charakter regionu (sprzyjający wyjątkowo intensywnemu naświetleniu i krążeniu powietrza w sadach — niezbędnym elementom wpływającym na jakość oliwy) sprawiają, że produkowana oliwa jest bogata w substancje barwiące, a co za tym idzie, ma intensywniejszy kolor oraz delikatniejszy i lepszy smak. Ponadto lekko wapienne podłoże o obojętnym lub lekko zasadowym pH, a także stosunkowo wysokie stężenie fosforu, potasu i boru itd. powodują, że oliwa jest naturalnie przejrzysta i bogata w substancje aromatyczne.

4.7 Organy nadzoru:

Nazwa:	Urząd Wojewódzki Ateny-Pireus
	Dystrykt Pireusu
	Wydział Rolnictwa Pireusu
Adres:	Dimosthenous 1, GR-185 31 Pireus
Tel.:	(30) 210 412 47 72
Faks:	(30) 210 412 61 43
E-mail:	u15614@minagric.gr

Nazwa:	Organizacja Certyfikacji i Kontroli Produktów Rolnych (O.P.E.G.E.P)
Adres:	Androu 1 i Patision, GR-112 57 Ateny
Tel.:	(30) 210 823 12 53
Faks:	(30) 210 823 14 38
E-mail:	agrocert@otenet.gr

4.8. Etykietowanie: Na opakowaniach produktu obowiązkowo umieszczane jest oznakowanie z napisem: ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΡΘΕΝΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ „ΤΡΟΙΖΗΝΙΑ” Π.Ο.Π, oraz oznaczenia przewidziane w art. 4 ust. 8 rozporządzenia Prezydenta 61/93 oraz decyzji Rady Ministrów nr 2823003/12.1.2004.

4.9 Wymogi krajowe: Ustawa 2040/92, rozporządzenie Prezydenta 61/93 oraz decyzja Rady Ministrów nr 2823003/12.1.2004.

(1) Komisja Europejska, Dyrekcja Generalna ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich, Departament ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych, B-1049 Bruksela.

1.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/15

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

(2006/C 128/04)

STRESZCZENIE

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) nr 510/2006

Wniosek o rejestrację zgodnie z art. 5 i art. 17 ust. 2

„AZEITE DO ALENTEJO INTERIOR”

Nr WE: PT/0234/16.5.2002

CHNP (X) CHOG ( )

1. Odpowiedzialny departament w Państwie Członkowskim:

Nazwa:	Instituto de Desenvolvimento Rural e Hidráulica
Adres:	Av. Afonso Costa, n.o 3 — P-1949-002 Lisboa
Telefon:	(351) 218 44 22 00
Faks:	(351) 218 44 22 02
e-mail:	idrha@idrha.min-agricultura.pt

2. Grupa:

Nazwa:	UCAAI — União das Cooperativas Agrícolas do Alentejo Interior
Adres:	Rua 5 de Outubro, 7 — P-7595 Torrão
Telefon:	(351) 265 66 92 52
Faks:	(351) 265 66 92 52
e-mail:	azeites_alentejo_interior@iol.pt
Skład:	producenci/przetwórcy (X) inni (X)

3. Rodzaj produktu:

Klasa 1.5: Produkty tłuszczowe (masło, margaryna, oleje itd.) Oliwa z pierwszego tłoczenia i oliwa „ekstra” z pierwszego tłoczenia

4. Opis

(podsumowanie warunków określonych w art. 4 ust. 2)

4.1 Nazwa: „AZEITE DO ALENTEJO INTERIOR”

4.2 Opis: Oliwa z pierwszego tłoczenia i oliwa „ekstra” z pierwszego tłoczenia, tłoczona mechanicznie z owoców należących do gatunku Olea europea sativa Hoffg z odmian „Galega Vulgar” (co najmniej 60 %), „Cordovil de Serpa” i/lub „Cobrançosa” (co najwyżej 40 %), z dopuszczeniem innych odmian w maksymalnej ilości 5 %, z bezwzględnym wyłączeniem odmian „Picual” i „Maçanilha”. Posiada kolor żółto-złotawy lub zielonkawy, delikatny owocowy aromat dojrzałej i/lub zielonej oliwki i innych owoców, w szczególności jabłka i/lub figi oraz wyjątkowo słodki smak. Wynik na tablicy testów — co najmniej 6,5. Właściwości chemiczne: absorpcyjność K232 — maks. 2,40, K270 — maks. 0,20 i Delta K — maks. 0,00. woski — maks. 200 mg/kg, sterole (%): cholesterol — maks. 0,3; brassikasterol — maks. 0,1; kampesterol — maks. 3,5; stigmasterol — zawartość niższa niż kampesterolu; beta-sistosterol — min. 93,0; delta 7-stigmastenol — maks. 0,5. sterole ogółem — min. 1 600 mg/kg; erytrodiol i uvaol (%) — maks. 4,5; kwasy tłuszczowe ogółem (%) C14:0 — maks. 0,03; C16:0 — od 14,0 do 20,0; C16:1 — od 2,0 do 3,0; C18:0 — od 1,5 do 2,5; C18:1 — min. 70,0; C18:2 — od 4,0 do 7,0; C18:3 — maks. 1,0. kwasy tłuszczowe trans (%) transoleinowe — maks. 0,03; translinolowe+translinolenowe — maks. 0,03.

4.3 Obszar geograficzny: Obszar produkcji, przetwarzania i pakowania stanowi część tzw. „serca Alentejo” (Alentejo środkowe) i jest w sposób naturalny ograniczony do całego obszaru gmin Portel, Vidigueira, Cuba, Alvito, Viana do Alentejo, Ferreira do Alentejo i Beja, a także parafii Aljustrel, S. João de Negrilhos i Ervidel w gminie Aljustrel; parafii Entradas w gminie Castro Verde; parafii Alcaria Ruiva w gminie Mértola i parafii Torrão w gminie Alcácer do Sal.

4.4 Dowód pochodzenia: Oprócz cech własnych produktu istnieje system śledzenia produktu. Gospodarstwa rolne oraz zakłady przetwarzające i pakujące muszą posiadać licencję wydaną przez grupę producentów na podstawie uzyskanej uprzednio opinii organu kontrolnego i znajdować się na wspomnianym obszarze geograficznym. Całość procesu produkcji, począwszy od gospodarstwa rolnego wytwarzającego surowiec aż do miejsca sprzedaży produktu, podlega systemowi kontroli mającemu na celu sprawdzenie, czy zostały wykonane wszystkie czynności rolnicze oraz czynności związane z transportem i pakowaniem.

Użycie znaku PDO jest dozwolone na opakowaniach oliwy z pierwszego tłoczenia i oliwy „ekstra” z pierwszego tłoczenia posiadającej właściwości analityczne opisane powyżej i wyprodukowanej w kontrolowanym procesie produkcji.

Oznaczenie kontrolne jest numerowane, co umożliwia pełne prześledzenie wyrobu aż do gospodarstwa rolnego. Dowód pochodzenia można uzyskać w każdym momencie i na każdym etapie łańcucha produkcji.

4.5 Metoda produkcji: Oliwki pochodzące z gajów oliwnych wpisanych do rejestru, zgodnie z opisem odmian i wartościami procentowymi podanymi powyżej, zbiera się kiedy są odpowiednio dojrzałe i oddziela od pozostałych. Po przewiezieniu do zakładów przetwórczych są sortowane, myte, mielone, tłoczone i prasowane lub poddane wirowaniu. Otrzymana oliwa jest następnie przecedzana i gromadzona w odpowiednich zbiornikach przed pakowaniem. W procesie tym zachowane są wszystkie wymogi dobrych praktyk otrzymywania oliwy, w szczególności jeżeli chodzi o produkty fitosanitarne wykorzystywane do ochrony przed szkodnikami, zasady dotyczące zbioru, sposobu i czasu trwania transportu z miejsca zbioru do olejarni, gromadzenia oliwek w olejarni i maksymalnego czasu dzielącego zbiór i mielenie oraz prasowanie pasty. Niedozwolone są techniki drugiego tłoczenia oraz używanie enzymów lub talku. Oliwę z pierwszego tłoczenia i oliwę „ekstra” z pierwszego tłoczenia pakuje się w odpowiednie pojemniki i właściwie etykietuje. Wszystkich opisanych powyżej czynności dokonuje się na obszarze geograficznym produkcji, ponieważ ze względu na mieszalność oliwy z oliwek na późniejszym etapie niemożliwe jest jej oddzielenie lub odróżnienie od innych. W ten sposób kontrola jest odpowiednio przeprowadzana i nie dochodzi do przerwania ciągłości śledzenia produktu, co daje konsumentowi gwarancję jego pochodzenia i oryginalności.

4.6 Związek: Produkcja oliwy z oliwek jest bardzo silnie związana z regionem środkowego Alentejo. Region ten posiada odpowiednie warunki klimatyczne i gleby sprzyjające wzrostowi i otrzymywaniu oliwek właściwych do produkcji oliwy z pierwszego tłoczenia i oliwy „ekstra” z pierwszego tłoczenia. Wskutek tego na przestrzeni lat dokonywano selekcji odpowiednich odmian wyłączając te, które nadają niepożądany aromat i smak typowej oliwie z regionu o owocowym aromacie. Niezmiennie przestrzega się dobrych praktyk. Poza historycznym i socjokulturowym związkiem wyrobu z regionem, wyrażonym w niezliczonych pomnikach (niektóre pochodzące z czasów rzymskich), pieśniach ludowych, specjalnych budowlach, regionalnych nazwach geograficznych, gastronomii, nazwiskach rodowych, odniesieniach bibliograficznych i badaniach, oliwa ze środkowego Alentejo posiada znane właściwości chemiczne i sensoryczne, zróżnicowane w stosunku do innych rodzajów oliwy. Chociaż wykorzystywane odmiany nie są produkowane wyłącznie w tym regionie, skład procentowy gaju oliwnego i ekosystem są decydującymi czynnikami dla otrzymywania oliwy o wymienionych właściwościach.

4.7 Organ kontrolny:

Nazwa:	Certialentejo — Certificação de Produtos Agrícolas, LDA
Adres:	Av. General Humberto Delgado, 34 — 1.a Esq — P-7000–900 Évora
Telefon:	(351) 266 76 95 64/5
Faks:	(351) 266 76 95 66
e-mail:	geral@certialentejo.pt

4.8 Etykietowanie: Na etykiecie widnieje obowiązkowo napis „Azeite do Alentejo Interior — Denominação de Origem Protegida”, logo wyrobu i odpowiednie logo wspólnotowe. Do etykiety zalicza się również oznaczenie kontrolne, zawierające obowiązkowo nazwę wyrobu i odpowiedni napis, nazwę organu kontrolnego i numer serii (kod cyfrowy lub alfanumeryczny umożliwiający śledzenie wyrobu).

4.9 Wymogi krajowe: —

(1) Komisja Europejska, Dyrekcja Generalna ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich, Departament ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych, B-1049 Bruksela.

1.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/18

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

(2006/C 128/05)

STRESZCZENIE

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) nr 510/2006

Wniosek o rejestrację zgodnie z art. 5 i art. 17 ust. 2

„PAIO DE BEJA”

Nr WE: PT/0230/8.4.2002

CHNP ( ) CHOG (X)

1. Odpowiedzialny departament w Państwie Członkowskim:

Nazwa:	Instituto de Desenvolvimento Rural e Hidráulica
Adres:	Av. Afonso Costa, n.ο 3, P-1949-002 Lisboa
Telefon:	(351) 218 44 22 00
Faks:	(351) 218 44 22 02
e-mail:	idrha@idrha.min-agricultura.pt

2. Grupa:

Nazwa:	Cooperativa Agrícola de Beja, CRL
Adres:	Rua Mira Fernandes, n.o 2
	Apartado 14
	P-7801-901 Beja
Telefon:	(351) 284 32 20 51
Faks:	(351) 284 32 28 97
e-mail:	coopagri.beja@mail.telepac.pt
Skład:	producenci/przetwórcy (X) inni ( )

3. Rodzaj produktu:

Klasa 1.2 — Produkty mięsne

4. Opis

(podsumowanie warunków określonych w art. 4 ust. 2)

4.1 Nazwa: „PAIO DE BEJA”

4.2 Opis: Wyrób wędliniarski wędzony przede wszystkim dymem z drewna wiecznie zielonego dębu, złożony z mięsa i twardych tłuszczów otrzymywanych z rozbioru tusz wieprzowych rasy „Alentejana”. Do kawałków mięsa i tłuszczu dodaje się sól, pastę paprykową, suszony, rozgnieciony czosnek, kminek, paprykę w proszku i pieprz. Używaną osłonką jest naturalne solone jelito wieprzowe. Jest to wędlina o długim, prostym i cylindrycznym kształcie, długości pomiędzy 12 i 20 cm i średnicy pomiędzy 6 i 15 cm. Jest błyszcząca i lekko pomarszczona, czerwonawo-biały kolor i konsystencję od półtwardej do twardej. Wędlina jest skręcana, a następnie związywana na końcach bawełnianym sznurkiem w celu dociśnięcia. Po przekrojeniu ma kolor od czerwonawego po różowy z białymi plamkami, a nadzienie jest doskonale połączone, o jednolitym wyglądzie. Tłuszcz ma kolor biało-perłowy, błyszczący, jest aromatyczny i smaczny. Wędlina ma przyjemny smak — delikatny i słonawy, czasem lekko pikantny. Aromat jest przyjemny, lekko wędzony.

4.3 Obszar geograficzny: Obszar geograficzny produkcji surowca przeznaczonego do produkcji „Paio de Beja” jest ograniczony do gmin Abrantes, Alandroal, Alcácer do Sal (z wyjątkiem parafii Santa Maria do Castelo), Alcoutim, Aljezur (parafie Odeceixe, Bordeira, Rogil i Aljezur), Aljustrel, Almodôvar, Alter do Chão, Alvito, Arraiolos, Arronches, Avis, Barrancos, Beja, Borba, Campo Maior, Castelo Branco, Castelo de Vide, Castro Marim (parafie Odeleite i Azinhal), Castro Verde, Chamusca, Coruche, Crato, Cuba, Elvas (z wyjątkiem parafii Caia i S. Pedro), Estremoz, Évora, Ferreira do Alentejo, Fronteira, Gavião, Grândola (z wyjątkiem parafii Melides), Idanha-a-Nova, Lagos (parafia Bensafrim), Loulé (parafie Ameixial, Salir, Alte, Benafim i Querença), Marvão. Mértola, Monchique (parafie Monchique, Marmelete i Alferce), Monforte, Montemor-o-Novo, Mora, Moura, Mourão, Nisa, Odemira (z wyjątkiem parafii Vila Nova de Mil Fontes i S. Teotónio), Ourique, Penamacor, Ponte de Sôr, Portalegre, Portel, Redondo, Reguengos de Monsaraz, Sabugal, Santiago do Cacém (z wyjątkiem parafii Santo André), Sardoal, São Brás de Alportel, Serpa, Sines, Silves (parafie S. Marcos, S. Bartolomeu de Messines i Silves), Sousel, Tavira, (parafia Cachopo), Vendas Novas, Viana do Alentejo, Vidigueira, Vila Velha de Ródão i Vila Viçosa, w naturalny sposób ograniczona przez „montado” — porośnięty dębami teren, gdzie wypasane są świnie). Obszar geograficzny, w którym ma miejsce przetwarzanie, dojrzewanie, krojenie i przygotowanie wyrobu do sprzedaży jest w naturalny sposób ograniczony do gminy Beja, ze względu na stosowanie specyficznych przypraw, lokalny sposób produkcji i właściwości organoleptyczne produktu.

4.4 Dowód pochodzenia: „Paio de Beja” może być produkowany wyłącznie w zakładach przetwórstwa posiadających odpowiednią licencję, znajdujących się na obszarze przetwarzania i posiadających zezwolenie grupy producentów. Surowiec pochodzi ze świń rasy „Alentejana” hodowanych w gospodarstwach rolno-hodowlanych, w których istnieje obszar do wypasu zwany „montado”, porośnięty dębem wiecznie zielonym lub korkowym, odpowiadający systemom produkcji od ekstensywnego do semi-ekstensywnego, gdzie świnie w większości hodowane są na wolnym powietrzu. Zwierzęta są wpisane do księgi genealogicznej rasy „Alentejana”. Ubój świń i rozbiór tusz prowadzą licencjonowane zakłady, w obu przypadkach mające siedziby na obszarze geograficznym produkcji. Gospodarstwa rolne, jednostki uboju i rozbioru oraz produkcji „Paio de Beja” są wpisane do rejestru grupy producentów i podlegają kontroli niezależnego organu. System ten pozwala na całkowite śledzenie produktu, umożliwiając udowodnienie w każdej chwili jego pochodzenia począwszy od gospodarstwa rolnego aż do punktu sprzedaży, dzięki opatrzonemu numerem oznaczeniu kontrolnemu.

4.5 Metoda produkcji: Wędlinę produkuje się ze schabu, mięsa z nogi i łopatki oraz tłuszczu wieprzowego rasy „Alentejana”, rozdrobnionych mechanicznie lub ręcznie w stosunku 70-90 % zawartości chudego mięsa do 10-30 % zawartości tłuszczu. Po rozdrobnieniu w jednym pojemniku miesza się mięso, tłuszcz i uprzednio rozpuszczone w wodzie przyprawy, co jest charakterystyczne dla tego regionu. Tak przyrządzona masa spoczywa przez 1-2 dni w komorach chłodniczych, gdzie temperatura nie przekracza 10 °C, a wilgotność zbliżona jest do 80-90 %. Następnie masą napełnia się zakonserwowane uprzednio w solance jelita wieprzowe, w taki sposób, by wędliny były odpowiednio ściśnięte i związane. Po procesie napełniania przystępuje się do wędzenia, trwającego co najmniej 3 dni i nie więcej niż 12 dni (od 5 do 10 dni w lecie i od 8 do 12 dni w zimie). Produkt wprowadzany jest do obrotu w całości, w kawałkach lub w plasterkach, zawsze wstępnie pakowanych. Pakowanie odbywa się przy użyciu materiału nieszkodliwego i obojętnego dla wyrobu, w atmosferze normalnej lub kontrolowanej albo w próżni. Krojenie i pakowanie może się odbywać wyłącznie na obszarze geograficznym przetwarzania, aby nie dopuścić do utraty możliwości śledzenia i kontroli produktu oraz zmiany jego właściwości smakowych i mikrobiologicznych.

4.6 Związek: O spożywaniu mięsa wieprzowego przez ludzi w regionie Baixo Alentejo świadczą ślady pochodzące z epoki brązu, zwłaszcza w okolicach dolmenów i innych budowli megalitycznych. Istnieją również wzmianki o spożywaniu tego mięsa we wspomnianym regionie w IV w. p.n.e., w okresie panowania Celtów. Plemiona te przyczyniły się w znaczący sposób do zróżnicowania nawyków żywnościowych w regionie Baixo Alentejo. W późniejszym okresie spożycie wieprzowiny wzrosło wraz z tradycją rzymską, podczas panowania Rzymian w regionie. Kolonizatorzy ci spotkali się z innowacyjnymi technikami: świnie karmiono żołędziami, a do przyrządzania potraw używano miejscowych roślin aromatycznych. W pierwszym tysiącleciu naszej ery miał miejsce najazd muzułmanów, jednakże zakazy Koranu nie wpłynęły zasadniczo na lokalne zwyczaje. Istotną spuścizną tej epoki jest wprowadzenie przypraw do miejscowej sztuki kulinarnej. Na przestrzeni wieków zachowały się liczne wzmianki dotyczące obecności świń karmionych żołędziami pochodzącymi z „montados”, których mięso, świeże lub przetworzone, było najczęściej spożywane w tym regionie. Zwierzęta hodowano w systemie ekstensywnym, a często dodatkowo w „adúas” — zbiorowych chlewach istniejących do niedawna na terenie Alentejo. Stąd też wieprzowina zajmowała zawsze wyjątkowe miejsce w gastronomii regionu, od dawnych czasów aż po dzień dzisiejszy. Potrzeba przechowywania mięsa wieprzowego przez cały rok dała początek rozwojowi sztuki wędliniarskiej, której ważnym przykładem jest „Paio de Beja”. Podsumowując, „Paio de Beja” związany jest z regionem poprzez 3 zasadnicze elementy: wykorzystywanie mięsa pochodzącego z lokalnej rasy zwierząt hodowanych w regionie; chów tych zwierząt w „montados” w regionie; przyprawianie mięsa w specjalny sposób, przez co posiada zróżnicowany w stosunku do innych produktów wędliniarskich z regionu Alentejo smak, wygląd i zapach.

4.7 Organ kontrolny:

Nazwa:	Certialentejo — Certificação de Produtos Agrícolas, LDA
Adres:	Av. General Humberto Delgado, N.o 34 1.a Esq
Adres:	P-7000-900 Évora
Telefon:	(351) 266 76 95 64
Faks:	(351) 266 76 95 66
e-mail:	certialentejo@net.sapo.pt

Organ „Certialentejo” uznano za spełniający wymogi Normy 45011:2001.

4.8 Etykietowanie: Na etykiecie widnieje obowiązkowo napis: „PAIO de BEJA — Indicação Geográfica Protegida” i odpowiednie logo wspólnotowe. Do etykiety zalicza się również oznaczenie kontrolne zawierające obowiązkowo nazwę wyrobu i odpowiedni napis, nazwę organu kontrolnego i numer serii (kod cyfrowy lub alfanumeryczny umożliwiający śledzenie wyrobu).

4.9 Wymogi krajowe: —

(1) Komisja Europejska, Dyrekcja Generalna ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich, Departament ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych, B-1049 Bruksela.

1.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/27

Komunikat Urzędu Nadzoru EFTA na mocy art. 4 ust. 1 lit. a) aktu, o którym mowa w pkt 64a załącznika XIII do Porozumienia o EOG (rozporządzenie Rady (EWG) nr 2408/92 z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych)

(2006/C 128/11)

Nałożenie zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych w zakresie regularnych połączeń lotniczych na następujących trasach:

1.	Gjögur — Reykjavík (w obie strony)

2.	Bíldudalur — Reykjavík (w obie strony)

3.	Sauđárkrókur — Reykjavík (w obie strony)

4.	Grímsey — Akureyri (w obie strony)

5.	Vopnafjörđur — Ţórshöfn — Akureyri (w obie strony)

6.	Höfn — Reykjavík (w obie strony)

1. WPROWADZENIE

Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2408/92 z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych (http://europa.eu.int/eur-lex/lex/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:31992R2408:EN:HTML), Islandia podjęła decyzję o kontynuowaniu nakładania zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych w zakresie regularnych połączeń lotniczych od dnia 1 stycznia 2007 r. na następujących trasach:

1.	Gjögur — Reykjavík (w obie strony)

2.	Bíldudalur — Reykjavík (w obie strony)

3.	Sauđárkrókur — Reykjavík (w obie strony)

4.	Grímsey — Akureyri (w obie strony)

5.	Vopnafjörđur — Ţórshöfn — Akureyri (w obie strony)

6.	Höfn — Reykjavík (w obie strony)

2. ZOBOWIĄZANIA Z TYTUŁU ŚWIADCZENIA USŁUG PUBLICZNYCH OBEJMUJĄ:

2.1. Minimalna częstotliwość lotów, zdolność przewozowa, trasy lotnicze i rozkład lotów

Wymagania te obowiązują w okresie działalności od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2009 r. (trzy lata).

Minimalna częstotliwość lotów:

—	Reykjavík — Gjögur — Reykjavík: 2 loty w obie strony tygodniowo

—	Reykjavík — Bíldudalur — Reykjavík: 6 lotów w obie strony tygodniowo

—	Reykjavík — Sauðárkrókur — Reykjavík: 5 lotów w obie strony tygodniowo

—	Aureyri — Grímsey — Akureyri: 3 loty w obie strony tygodniowo

—	Akureyri — Vopnafjörður — Þórshöfn — Akureyri: 5 lotów w obie strony tygodniowo

—	Reykjavík — Höfn — Reykjavík: 7 lotów w obie strony tygodniowo

Trasy lotnicze

—	Usługi są świadczone bez międzylądowania.

Rozkład lotów

—	Reykjavík — Gjögur — Reykjavík: odlot z Reykjavíku o 09:00 lub później; przylot do Reykjavíku nie później niż o 17:00.

—	Reykjavík — Bíldudalur — Reykjavík: odlot z Reykjavíku o 09:00 lub później; przylot do Reykjavíku nie później niż o 19:00.

—	Reykjavík — Sauðárkrókur — Reykjavík: odlot z Reykjavíku o 08:00:00 lub później; przylot do Reykjavíku nie później niż o 19:00.

—	Akureyri — Grímsey — Akureyri: odlot z Akureyri o 09:00 lub później; przylot do Akureyri nie później niż o 17:00.

—	Akureyri — Vopnafjörður — Þórshöfn — Akureyri: odlot z Akureyri o 09:00 lub później; pzylot do Akureyri nie później niż o 17:00.

—	Reykjavík — Höfn — Reykjavík: odlot z Reykjavíku o 08:00 lub później; przylot do Reykjavíku nie później niż o 18:00.

Zdolność przewozowa

—	Reykjavík — Gjögur — Reykjavík: podczas każdego lotu w obie strony jest dostępnych przynajmniej 9 miejsc.

—	Reykjavík — Bíldudalur — Reykjavík: podczas każdego lotu w obie strony jest dostępnych przynajmniej 9 miejsc.

—	Reykjavík — Sauðárkrókur — Reykjavík: podczas każdego lotu w obie strony jest dostępnych przynajmniej 15 miejsc.

—	Akureyri — Grímsey — Akureyri: w okresie od 1 września do 30 kwietnia podczas każdego lotu w obie strony jest dostępnych przynajmniej 9 miejsc. W okresie od 1 maja do 31 sierpnia podczas każdego lotu w obie strony jest dostępnych przynajmniej 15 miejsc.

—	Akureyri — Vopnafjörður — Þórshöfn — Akureyri: w okresie od 1 września do 30 kwietnia podczas każdego lotu w obie strony jest dostępnych przynajmniej 9 miejsc. W okresie od 1 maja do 31 sierpnia podczas każdego lotu w obie strony jest dostępnych przynajmniej 15 miejsc.

—	Reykjavík — Höfn — Reykjavík: podczas każdego lotu w obie strony jest dostępnych przynajmniej 15 miejsc.

2.2. Kategoria samolotów

—

Reykjavík — Gjögur — Reykjavík: w okresie od 1 listopada do 31 maja wymagane loty powinien obsługiwać samolot wielosilnikowy z silnikami turbośmigłowymi, zarejestrowany dla co najmniej 9 pasażerów i 600 kg ładunku; w okresie od 1 czerwca do 31 października wymagane loty powinien obsługiwać samolot wielosilnikowy z silnikami turbośmigłowymi, zarejestrowany dla co najmniej 9 pasażerów i 200 kg ładunku.

—	Reykjavík — Bíldudalur — Reykjavík: wymagane loty powinien obsługiwać samolot wielosilnikowy z silnikami turbośmigłowymi, zarejestrowany dla co najmniej 9 pasażerów.

—	Reykjavík — Sauðárkrókur — Reykjavík: wymagane loty powinien obsługiwać samolot wielosilnikowy z silnikami turbośmigłowymi, zarejestrowany dla co najmniej 15 pasażerów.

—

Akureyri — Grímsey — Akureyri: w okresie od 1 września do 30 kwietnia wymagane loty powinien obsługiwać samolot wielosilnikowy z silnikami turbośmigłowymi, zarejestrowany dla co najmniej 9 pasażerów; w okresie od 1 maja do 31 sierpnia wymagane loty powinien obsługiwać samolot wielosilnikowy z silnikami turbośmigłowymi, zarejestrowany dla co najmniej 15 pasażerów.

—

Akureyri — Vopnafjörður — Þórshöfn — Akureyri: w okresie od 1 września do 30 kwietnia wymagane loty powinien obsługiwać samolot wielosilnikowy z silnikami turbośmigłowymi, zarejestrowany dla co najmniej 9 pasażerów; w okresie od 1 maja do 31 sierpnia wymagane loty powinien obsługiwać samolot wielosilnikowy z silnikami turbośmigłowymi, zarejestrowany dla co najmniej 15 pasażerów.

—	Reykjavík — Höfn — Reykjavík: wymagane loty powinien obsługiwać samolot wielosilnikowy z silnikami turbośmigłowymi, zarejestrowany dla co najmniej 15 pasażerów.

Przewoźnicy powinni wziąć pod uwagę obowiązujące na lotniskach wymagania techniczne i operacyjne.

2.3. Taryfy

Maksymalna podstawowa opłata za przelot w jedną stronę (w pełni elastyczna), nie obejmująca opłat lotniskowych i składki ubezpieczeniowej nie może przekroczyć następującej wysokości (wskaźnik cen ze stycznia 2006 r.):

1.	Reykjavík — Gjögur

9 280 ISK (+ 930 ISK)

2.	Reykjavík — Bíldudalur

9 280 ISK (+ 930 ISK)

3.	Reykjavík — Sauðárkrókur

9 280 ISK (+ 930 ISK)

4.	Akureyri — Grímsey

8 090 ISK (+ 930 ISK)

5.	Akureyri — Vopnafjörður

10 190 ISK (+ 930 ISK)

6.	Akureyri — Þórshöfn

10 190 ISK (+ 930 ISK)

7.	Reykjavík — Höfn

11 520 ISK (+ 930 ISK)

Zgodnie z przyjętą praktyką w ofercie powinny znaleźć się zniżki socjalne.

Ceny biletów mogą się zmieniać zgodnie ze zmianami wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych, jednak nie częściej niż co 6 miesięcy.

2.4. Stawki przewozowe

Reykjavík — Gjögur — Reykjavík: W okresie od 1 listopada do 31 maja opłata za przewóz wynosi maksymalnie 680 ISK bez VAT, a opłata za 1 kg ładunku wynosi maksymalnie 19 ISK bez VAT (wskaźnik cen ze stycznia 2006 r.).

2.5. Ciągłość świadczenia usług

Liczba lotów odwołanych z przyczyn bezpośrednio związanych z przewoźnikiem nie może przekroczyć 4 % planowanej liczby lotów w skali rocznej.

2.6. Ustalenia dotyczące współpracy

Po przeprowadzeniu procedury przetargowej, która ogranicza dostęp do następujących tras:

1.	Gjögur — Reykjavík (w obie strony)

2.	Bíldudalur — Reykjavík (w obie strony)

3.	Sauđárkrókur — Reykjavík (w obie strony)

4.	Grímsey — Akureyri (w obie strony)

5.	Vopnafjörđur — Ţórshöfn — Akureyri (w obie strony)

6.	Höfn — Reykjavík (w obie strony)

do jednego przewoźnika, obowiązują następujące warunki:

Taryfy

Wszystkie taryfy połączeniowe do/z innych usług lotniczych muszą być oferowane na takich samych warunkach dla wszystkich przewoźników. Z tego wymogu zwolnione są taryfy połączeniowe do/z innych usług lotniczych świadczonych przez oferenta, pod warunkiem że taryfa stanowi maksymalnie 40 % w pełni elastycznej taryfy.

Warunki transferu

Wszystkie warunki określone przez przewoźnika, dotyczące transferu pasażerów na trasy i z tras innych przewoźników, łącznie z czasem oczekiwania na połączenie i pośrednictwem w odprawie biletowo-bagażowej, muszą być obiektywne i niedyskryminujące.

3. DODATKOWE INFORMACJE MOŻNA UZYSKAĆ POD ADRESEM:

Ríkiskaup (the State Trading Centre)

Borgartún 7,

P.O. Box 5100,

IS-125 Reykjavík

Telefon: (354) 530 14 00

Faks: (354) 530 14 14

1.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/33

IS-Reykjavík: Obsługa regularnych połączeń lotniczych

Zaproszenie do składania ofert opublikowane przez Islandię zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. d) aktu, o którym mowa w pkt 64a załącznika XIII do Porozumienia EOG (rozporządzenie Rady [EWG] nr 2408/92 z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych), dotyczące obsługi regularnych połączeń lotniczych na następujących sześciu trasach:

1. Gjögur — Reykjavík (w obie strony) — 2. Bíldudalur — Reykjavík (w obie strony) — 3. Sauđárkrókur — Reykjavík (w obie strony) — 4. Grímsey — Akureyri (w obie strony) — 5. Vopnafjörđur — Ţórshöfn — Akureyri (w obie strony) — 6. Höfn — Reykjavík (w obie strony)

(2006/C 128/13)

1. Wprowadzenie: Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2408/92 z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych (http://europa.eu.int/eur-lex/en/lif/dat/en_392R2408.html), Islandia podjęła decyzję o kontynuowaniu nakładania zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych w zakresie regularnych połączeń lotniczych od dnia 1 stycznia 2007 r. na podanych niżej trasach, zgodnie z ogłoszeniem opublikowanym dnia 1 czerwca 2006 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej C nr 128 oraz w Suplemencie EOG nr 27 z dnia 1 czerwca 2006 r.:

Jeżeli żaden przewoźnik lotniczy nie poinformuje Ministerstwa Komunikacji Islandii najpóźniej 4 tygodnie przed przewidzianym wejściem w życie umowy dotyczącej tych tras, obowiązującej od 1 stycznia 2007 r., że uruchomił lub zamierza uruchomić regularne połączenia lotnicze na wyżej wymienionych trasach, zgodnie z nałożonym zobowiązaniem z tytułu wykonywania usług publicznych na wyżej wymienionych trasach oraz nie wymagając rekompensaty finansowej ani ochrony na rynku, Islandia podejmie decyzję, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 4 ust. 1 lit. d) wyżej wymienionego rozporządzenia, o ograniczeniu dostępu do każdej z tras do jednego przewoźnika i po przeprowadzeniu procedury przetargowej, do przyznania praw do obsługiwania tych tras przez 3 lata z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2007 r.

2. Cel zaproszenia do składania ofert: Celem zaproszenia do składania ofert jest zapewnienie, począwszy od 1 stycznia 2007 r., regularnych połączeń lotniczych na następujących trasach:

zgodnie ze zobowiązaniem z tytułu wykonywania usług publicznych, opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nr C 128 z dnia 1.6.2006.

3. Kwalifikowalność ofert: Do przetargu kwalifikują się wszyscy przewoźnicy lotniczy posiadający ważną licencję na prowadzenie działalności zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2407/92 z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie przyznawania licencji przewoźnikom lotniczym (http://europa.eu.int/eur-lex/lex/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:31992R2407:EN:HTML).

4. Procedura przetargowa: Niniejsze zaproszenie do składania ofert podlega przepisom określonym w art. 4 lit. d) do i) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2408/92.

State Trading Centre, działające w imieniu islandzkiego zarządu dróg (Icelandic Road Administration) zastrzega sobie prawo do odrzucenia wszystkich ofert. Oferty złożone po terminie lub niezgodne z warunkami zaproszenia do składania ofert zostaną odrzucone.

State Trading Center, działające w imieniu islandzkiego zarządu dróg (Icelandic Road Administration), zastrzega sobie prawo do późniejszych negocjacji, jeżeli wszystkie przedłożone oferty okażą się nieprawidłowe lub jeśli po upływie terminu składania ofert okaże się, że złożono tylko jedną ofertę lub nie ma żadnych oferentów. Negocjacje takie muszą być zgodne z nałożonymi zobowiązaniami z tytułu wykonywania usług publicznych i nie mogą wnosić istotnych zmian do pierwotnych warunków przetargu.

Oferenci mogą przedłożyć oferty obejmujące wszystkie trasy lub wyłącznie trasy nr 1 i 2 lub wyłącznie trasę nr 3 lub trasy nr 4 i 5 lub wyłącznie trasę nr 6.

Oferty powinny być sporządzone w języku islandzkim lub angielskim.

Złożona oferta jest wiążąca dla oferenta do momentu nałożenia zobowiązania. Oferta pozostaje jednak ważna nie dłużej niż 12 tygodni od momentu otwarcia ofert.

5. Przyznanie zamówienia: Zamówienie zostanie przyznane oferentowi, który zażąda najniższej rekompensaty za okres od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2009 r.

6. Dokumentacja przetargowa: Pełną dokumentację zaproszenia do składania ofert, zawierającą nałożenie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych, szczegółowe zasady zaproszenia do składania ofert (islandzka ustawa nr 65/1993 w sprawie stosowania procedury przetargowej w odniesieniu do zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych, zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2408/92), można uzyskać w:

Ríkiskaup (the State Trading Centre), Borgartúni 7, IS-105 Reykjavik. Tel: (354) 530 14 00, Fax: (354) 530 14 14. E-mail: utbod@rikiskaup.is.

Cena dokumentacji wynosi 3 500 ISK.

7. Rekompensata finansowa i dostosowanie cen: Oferenci określają w koronach islandzkich (ISK) wysokość rekompensaty wymaganej za jeden przelot w obie strony na każdej z tras nr 1, 2, 3, 4, 5 i 6, zgodnie z rekompensatą wymaganą za wykonywanie przedmiotowych usług przez trzy lata od przewidywanej daty rozpoczęcia świadczenia usług, ustalonej na 1 stycznia 2007 r. Oferty oparte są na poziomie cen w dniu otwarcia ofert. Wymagany jest również budżet operacyjny na okres 12 miesięcy. Informacje przekazywane są w formacie określonym w dokumentacji przetargowej, wraz z danymi wymaganymi w dokumentacji przetargowej.

Dostosowanie cen:

Wszystkie kwoty rekompensaty powinny być oparte o poziom cen w dniu otwarcia ofert.

Kwota wymaganej rekompensaty za każdy przelot w obie strony w dniu otwarcia ofert zostanie dostosowana w dniu 1 stycznia 2007 r., a dostosowana wysokość rekompensaty będzie obowiązywać w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2007 r. Wysokość rekompensaty za okres od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. i od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. zostanie dostosowana na początku danego okresu. Dostosowanie przeprowadzone będzie zgodnie z następującymi wskaźnikami:

zmiana ceny paliwa JET A-1 o 1 % powoduje zmianę kwoty rekompensaty o 0,2 %,

zmiana wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych o 1% powoduje zmianę kwoty rekompensaty o 0,8 %.

Przewoźnik może wystąpić o zmianę cen biletów i stawek przewozowych zgodnie ze zmianami wymienionych wyżej wskaźników, ale nie częściej niż co 6 miesięcy.

Przewoźnik zatrzymuje całość dochodów uzyskanych ze świadczenia usług i pozostaje w pełni odpowiedzialny za wydatki, jednak w razie istotnych i nieprzewidywalnych zmian założeń leżących u podstaw umowy istnieje możliwość jej renegocjacji zgodnie ze standardową umową.

8. Taryfy i stawki przewozowe: Przedłożone oferty określają taryfy i stawki przewozowe oraz związane z nimi warunki. Taryfy pozostają zgodne ze zobowiązaniami z tytułu wykonywania usług publicznych, opublikowanymi w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nr C 128 z dnia 1.6.2006.

9. Okres obowiązywania, zmiany i rozwiązanie umowy: Umowa obowiązuje od 1 stycznia 2007 r. i wygasa 31 grudnia 2009 r.

Przeglądu wykonania umowy dokonuje się wspólnie z przewoźnikiem w ciągu sześciu tygodni od chwili zakończenia okresu obowiązywania umowy.

Umowy nie wolno zmieniać, chyba że dane zmiany pozostają zgodne ze zobowiązaniami z tytułu wykonywania usług publicznych. Wszelkie zmiany w umowie zostaną zapisane w aneksie do tej umowy.

Przewoźnik może rozwiązać umowę wyłącznie z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia.

10. Naruszenie/rozwiązanie umowy: W przypadku istotnego naruszenia postanowień umowy przez jedną ze stron, druga ze stron może wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym.

Przewoźnik wypełnia wszystkie zobowiązania umowy zgodnie ze zobowiązaniami z tytułu świadczenia usług publicznych, opublikowanymi w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nr C 128 z dnia 1.6.2006 oraz zgodnie z dokumentacją przetargową. W przypadku niewykonania tych zobowiązań, islandzki zarząd dróg może zawiesić wypłaty.

Islandzki zarząd dróg może rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym w przypadku istotnego naruszenia umowy lub w przypadku niewypłacalności lub upadłości przewoźnika.

Islandzki zarząd dróg może rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym, jeżeli przewoźnikowi cofnięto licencję lub licencja nie została przedłużona.

Niezależnie od wszelkich wniosków o odszkodowania, rekompensata finansowa zostaje zmniejszona proporcjonalnie do liczby lotów odwołanych z przyczyn bezpośrednio związanych z przewoźnikiem, jeżeli liczba lotów odwołanych z takich powodów przekracza 4% planowanej liczby lotów.

11. Kody linii lotniczych: Loty nie mogą być oznaczone kodami linii lotniczych innymi niż własne kody oferenta i nie mogą być objęte żadną umową o lotach łączonych (code-share).

12. Składanie ofert: Oferty należy przesyłać listem poleconym za potwierdzeniem odbioru (w tym przypadku dowodem nadania będzie data stempla pocztowego) lub dostarczyć osobiście do State Trading Center w nieprzekraczalnym terminie 6 lipca 2006 r. (do godz. 14:00). Otwarcie ofert nastąpi w State Trading Center w dniu 6 lipca 2006 r. o godz. 14:00 w obecności tych oferentów, którzy chcieli być obecni. Oferty dostarczone po godz. 14:00, dnia 6 lipca 2006 r. nie zostaną otwarte.

Oferty należy dostarczyć w zaklejonej kopercie na następujący adres:

Ríkiskaup (The State Trading Centre), Borgartúni 7, IS-105 Reykjavik, Tel. (354) 530 14 00. Fax (354) 530 14 14.

Koperty zawierające oferty powinny być opisane w następujący sposób:

Ríkiskaup (The State Trading Centre), Tenders No 13783, Áætlunarflug 2007-2009.

(Na kopercie powinna się znajdować nazwa oferenta)

13. Ważność zaproszenia do składania ofert: Niniejsze zaproszenie do składania ofert obowiązuje tylko w przypadku, jeżeli do czterech tygodni przed wejściem w życie umowy żaden z przewoźników lotniczych z EOG nie poinformuje Ministerstwa Komunikacji, że uruchamia regularne połączenia lotnicze zgodnie ze zobowiązaniami z tytułu wykonywania usług publicznych na którejkolwiek z wymienionych tras, nie wymagając wsparcia finansowego ani ochrony na rynku.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 128

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 49 1 czerwca 2006

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacje
	Komisja
2006/C 128/1	Kursy walutowe euro	1

2006/C 128/2	Komunikat Komisji w ramach wdrażania dyrektywy 90/396/EWG ( 1 )	2

2006/C 128/3	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	11

2006/C 128/4	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	15

2006/C 128/5	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	18

2006/C 128/6	Uprzednie zgłoszenie koncentracji (Sprawa nr COMP/M.4246 — Merill Lynch/Farallon/Barceló/Playa) — Sprawa kwalifikująca się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	21

2006/C 128/7	Ogłoszenie ex-post subwencji Eurostat w 2005 r.	22

2006/C 128/8	Uprzednie zgłoszenie koncentracji (Sprawa nr COMP/M.4179 — Huntsman/Ciba Specialty Chemicals) ( 1 )	23

2006/C 128/9	Uprzednie zgłoszenie koncentracji (Sprawa nr COMP/M 4226 — DSGI/Fotovista) ( 1 )	24

	EUROPEJSKI OBSZAR GOSPODARCZY
	Wspólny Komitet EOG
2006/C 128/0	Decyzje Wspólnego Komitetu EOG, w odniesieniu do których spełniono wymogi konstytucyjne zgodnie z art. 103 porozumienia EOG	25

	Urząd Nadzoru EFTA
2006/C 128/1	Komunikat Urzędu Nadzoru EFTA na mocy art. 4 ust. 1 lit. a) aktu, o którym mowa w pkt 64a załącznika XIII do Porozumienia o EOG (rozporządzenie Rady (EWG) nr 2408/92 z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych)	27

	III Powiadomienia
	Komisja
2006/C 128/2	Zaproszenie do składania wniosków — DG EAC/36/2006 — Współpraca UE-USA w dziedzinie szkolnictwa wyższego oraz szkolenia zawodowego — Program ATLANTIS (Actions for Transatlantic Links and Academic Networks in Training and Integrated Studies) — Zawiadomienie o publikacji zaproszenia do składania wniosków w Internecie	31

2006/C 128/3	IS-Reykjavík: Obsługa regularnych połączeń lotniczych — Zaproszenie do składania ofert opublikowane przez Islandię zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. d) aktu, o którym mowa w pkt 64a załącznika XIII do Porozumienia EOG (rozporządzenie Rady [EWG] nr 2408/92 z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych), dotyczące obsługi regularnych połączeń lotniczych na następujących sześciu trasach: — 1. Gjögur — Reykjavík (w obie strony) — 2. Bíldudalur — Reykjavík (w obie strony) — 3. Sauđárkrókur — Reykjavík (w obie strony) — 4. Grímsey — Akureyri (w obie strony) — 5. Vopnafjörđur — Ţórshöfn — Akureyri (w obie strony) — 6. Höfn — Reykjavík (w obie strony)	33

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,2868
JPY	Jen	144,32
DKK	Korona duńska	7,4578
GBP	Funt szterling	0,68590
SEK	Korona szwedzka	9,2757
CHF	Frank szwajcarski	1,5600
ISK	Korona islandzka	92,33
NOK	Korona norweska	7,8155
BGN	Lew	1,9558
CYP	Funt cypryjski	0,5750
CZK	Korona czeska	28,208
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	262,09
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,6960
MTL	Lir maltański	0,4293
PLN	Złoty polski	3,9367
RON	Lej rumuński	3,5400
SIT	Tolar słoweński	239,65
SKK	Korona słowacka	37,770
TRY	Lir turecki	2,0039
AUD	Dolar australijski	1,6953
CAD	Dolar kanadyjski	1,4107
HKD	Dolar hong kong	9,9826
NZD	Dolar nowozelandzki	2,0141
SGD	Dolar singapurski	2,0284
KRW	Won	1 216,93
ZAR	Rand	8,5459
CNY	Juan renminbi	10,3186
HRK	Kuna chorwacka	7,2650
IDR	Rupia indonezyjska	11 909,33
MYR	Ringgit malezyjski	4,672
PHP	Peso filipińskie	68,072
RUB	Rubel rosyjski	34,6750
THB	Bat tajlandzki	49,051

Numer decyzji	Data przyjęcia	Adres publikacyjny	Uwzględnione akty prawne	Data wejścia w życie
32/2005	11.3.2005	Dz.U. L 198 z 28.7.2005, str. 22 Suplement nr 38, str. 14	Dyrektywa Komisji 2004/33/WE z dnia 22 marca 2004 r. wykonująca dyrektywę 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie niektórych wymagań technicznych dotyczących krwi i składników krwi	1.8.2005
71/2005	29.4.2005	Dz.U. L 239 z 15.9.2005, str. 62 Suplement nr 46, str. 38	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2236/2004 z dnia 29 grudnia 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1725/2003 przyjmujące pewne międzynarodowe standardy rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej (IFRS) nr 1, 3-5, międzynarodowych standardów rachunkowości (MSR) nr 1, 10, 12, 14, 16-19, 22, 27, 28, 31-41 i interpretacji przez Komitet ds. Interpretacji Standardów (SIC) nr 9, 22, 28-32 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2237/2004 z dnia 29 grudnia 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1725/2003 przyjmujące pewne międzynarodowe standardy rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do MSR nr 32 oraz IFRIC 1 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2238/2004 z dnia 29 grudnia 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1725/2003 w sprawie przyjęcia niektórych międzynarodowych standardów rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady, w odniesieniu do MSSF nr 1, MSR nr 1 do 10, 12 do 17, 19 do 24, 27 do 38, 40 i 41 oraz interpretacji SKI nr 1 do 7, 11 do 14, 18 do 27 oraz 30 do 33 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2086/2004 z dnia 19 listopada 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1725/2003 w sprawie przyjęcia niektórych międzynarodowych standardów rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do dodania MSR nr 39	1.8.2005
75/2005	29.4.2005	Dz.U. L 239 z 15.9.2005, str. 68 Suplement nr 46, str. 43	Decyzji nr 845/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. zmieniającej decyzję nr 163/2001/WE w sprawie wprowadzenia w życie programu kształcenia dla specjalistów w europejskim przemyśle programów audiowizualnych (MEDIA — kształcenie) (2001-2005) Decyzja nr 846/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. zmieniająca decyzję Rady 2000/821/WE w sprawie realizacji programu wspierającego rozwój, rozpowszechnianie i promocję europejskich utworów audiowizualnych (MEDIA Plus — Rozwój, Rozpowszechnianie i Promocja) (2001-2005)	20.12.2005
82/2005	10.6.2005	Dz.U. L 268 z 13.10.2005, str. 13 Suplement nr 52, str. 7	Rozporządzenie (WE) nr 881/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające Europejską Agencję Kolejową	1.2.2006
103/2005	8.7.2005	Dz.U. L 306 z 24.11.2005, str. 36 Suplement nr 60, str. 23	Rozporządzenie (WE) nr 460/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiające Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji	1.2.2006
116/2005	30.9.2005	Dz.U. L 339 z 22.12.2005, str. 18 Suplement nr 66, str. 10	Dyrektywa 2004/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie ustalenia norm jakości i bezpiecznego oddawania, pobierania, testowania, przetwarzania, konserwowania, przechowywania i dystrybucji tkanek i komórek ludzkich	1.4.2006
119/2005	30.9.2005	Dz.U. L 339 z 22.12.2005, str. 24 Suplement nr 66, str. 14	Dyrektywa 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2005 r. zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 85/611/EWG, 91/675/EWG, 92/49/EWG i 93/6/EWG oraz dyrektywy 94/19/WE, 98/78/WE, 2000/12/WE, 2001/34/WE, 2002/83/WE i 2002/87/WE w celu ustanowienia nowej struktury organizacyjnej komitetów w sektorze usług finansowych	1.4.2006