Przemyt migrantów drogą lądową, morską i powietrzną — protokół ONZ

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Decyzje Rady 2006/616/WE i 2006/617/WE w sprawie zawarcia Protokołu ONZ przeciwko przemytowi migrantów drogą lądową, morską i powietrzną, uzupełniającego Konwencję ONZ przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej

STRESZCZENIE

JAKIE SĄ CELE NINIEJSZYCH DECYZJI?

Niniejsze decyzje stanowią formalne zatwierdzenie podpisania protokołu ONZ przeciw przemytowi migrantów drogą lądową, morską i powietrzną w zakresie kompetencji UE. Protokół stanowiący uzupełnienie Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej ma na celu zapobieganie i zwalczanie przemytu migrantów, promowanie współpracy pomiędzy krajami sygnatariuszami oraz ochronę praw przemycanych migrantów.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Kraje sygnatariusze określają następujące działania jako przestępstwa, jeśli są popełniane umyślnie dla zysku finansowego lub materialnego:

• przemyt migrantów, tj. nielegalny przywóz osoby do kraju, w którym taka osoba nie jest obywatelem ani mieszkańcem;
• jeśli są przeprowadzane w celu umożliwienia przemytu migrantów, wytwarzania, staranie się o, zapewniania lub posiadania fałszywych dokumentów podróży lub tożsamości;
• umożliwianie danej osobie pozostania w danym kraju bez spełnienia niezbędnych wymogów legalnego pobytu;
• usiłowanie, branie udziału w i namawianie do popełniania takich przestępstw.

Kraje sygnatariusze muszą także brać pod uwagę następujące okoliczności zwiększające powagę przestępstwa (tj. okoliczności obciążające):

• narażenie życia lub bezpieczeństwa migrantów;
• traktowanie, w tym wykorzystywanie, takich migrantów w sposób nieludzki lub poniżający.

Ofiary przemytu migrantów nie podlegają postępowaniom karnym.

Zakres obowiązywania

Protokół ma zastosowanie do:

• zapobiegania, prowadzenia dochodzeń w sprawie, i ścigania powyższych przestępstw (jeśli są to przestępstwa międzynarodowe, w które zaangażowana jest zorganizowana grupa przestępcza);
• ochrony praw ofiar takich przestępstw.

Środki przeciw przemytowi migrantów drogą morską

• Jeśli dany kraj podejrzewa, że dany statek bez przynależności państwowej służy do przemytu migrantów, może wejść na pokład i przeszukać taki statek.
• Jeśli dany kraj podejrzewa, że dany statek z zagraniczną rejestracją przemyca migrantów, musi poinformować kraj, w którym taki statek jest zarejestrowany (państwo bandery), oraz zwrócić się o potwierdzenie rejestracji i zezwolenie na podjęcie działań. Jeśli podejrzenia się potwierdzą, kraj wnioskujący:
  • może wejść na pokład statku i podjąć odpowiednie kroki odnośnie do tego statku i osób oraz towaru znajdujących się na jego pokładzie, a także
  • musi zapewnić bezpieczeństwo i ludzkie traktowanie osób na pokładzie.
• W razie niestwierdzenia żadnego bezpośredniego zagrożenia nie można podjąć żadnych dodatkowych środków bez wyraźnej zgody państwa bandery.

Współpraca międzynarodowa

Kraje pracują nad wzmocnieniem swoich kontroli granicznych i są upoważnione do odmówienia wjazdu każdej osobie związanej z przemytem migrantów. Kraje współdzielące granice lub znajdujące się na szlaku wykorzystywanym przez grupy przestępcze zobowiązane są do wymiany określonych informacji, takich jak:

• Miejsca wyjazdu i punkty docelowe wykorzystywane przez przemytników.
• Szlaki i sposoby transportu wykorzystywane przez przemytników.
• Metody i środki stosowane do:
  • ukrywania i transportu osób;
  • niewłaściwego wykorzystywania dokumentów podróży lub tożsamości.

Kraje posiadające odpowiednią wiedzę świadczą pomoc techniczną tym krajom, które często stanowią kraj pochodzenia lub tranzytu migrantów.

Zapobieganie, ochrona, pomoc i powrót

Kraje są zobowiązane do podjęcia różnych działań w celu zapobiegania przemytowi i objęcia odpowiednimi procedurami ofiar przemytu. Działania te obejmują:

• Kampanie zwiększania świadomości publicznej oraz programy rozwojowe i współpracy na poziomie regionalnym, krajowym i międzynarodowym w celu zwalczania przyczyn przemytu migrantów, zwłaszcza takich jak ubóstwo i zacofanie.
• Środki ochrony praw migrantów będących ofiarami przemytu, zwłaszcza kobiet i dzieci.
• Zapewnienie ochrony przed przemocą wywieraną na migrantów oraz pomocy na rzecz tych osób, których życie lub bezpieczeństwo jest zagrożone ze względu na przemyt.
• Podejmowanie kroków w celu zachęcania do powrotu obywateli lub osób mających prawo do stałego pobytu na swoim terytorium i które były przedmiotem przemytu.

KONTEKST

Dyrektywa 2002/90/WE i decyzja ramowa 2002/946/WSiSW ustanawiają wspólną definicję naruszenia lub ułatwienia nielegalnej migracji oraz minimalne zasady karania, odpowiedzialności osób prawnych i jurysdykcji osób prawnych.

• Ułatwianie nielegalnej migracji na stronie Komisji Europejskiej

AKT

Decyzja Rady 2006/616/WE z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Protokołu przeciwko przemytowi migrantów drogą lądową, morską i powietrzną, uzupełniającego Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, dotyczącą tych postanowień protokołu, które są objęte zakresem zastosowania art. 179 i 181a Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz.U. L 262 z 22.9.2006, s. 24–33)

Decyzja Rady 2006/617/WE z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Protokołu przeciwko przemytowi migrantów drogą lądową, morską i powietrzną, uzupełniającego Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, dotycząca tych postanowień protokołu, które są objęte zakresem zastosowania tytułu IV część III Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz.U. L 262 z 22.9.2006, s. 34–43)

AKTY POWIĄZANE

Decyzja ramowa Rady 2002/946/WSiSW z dnia 28 listopada 2002 r. w sprawie wzmocnienia systemu karnego w celu zapobiegania ułatwianiu nielegalnego wjazdu, tranzytu i pobytu (Dz.U. L 328 z 5.12.2002, s. 1–3)

Dyrektywa Rady 2002/90/WE z dnia 28 listopada 2002 r. definiująca ułatwianie nielegalnego wjazdu, tranzytu i pobytu (Dz.U. L 328 z 5.12.2002, s. 17–18)

Dyrektywa Rady 2004/81/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumentu pobytowego wydawanego obywatelom państw trzecich, którzy są ofiarami handlu ludźmi lub podlegali działaniom ułatwiającym nielegalną imigrację, którzy współpracują z właściwymi władzami (Dz.U. L 261 z 6.8.2004, s. 19–23)

Ostatnia aktualizacja: 04.02.2016