Decyzje o wydaleniu – wzajemne uznawanie przez kraje UE

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Dyrektywa 2001/40/WE w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli krajów spoza UE

JAKIE SĄ CELE NINIEJSZEJ DYREKTYWY?

Celem niniejszej dyrektywy jest zagwarantowanie, aby decyzje o wydaleniu podejmowane przez władze kraju Unii Europejskiej w stosunku do obywatela kraju spoza UE przebywającego na terytorium innego kraju UE były szanowane i przestrzegane.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

• Nakaz wydalenia stosuje się w przypadku obywateli krajów spoza UE, którzy:
  • stwarzają poważne i bieżące zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa narodowego i ogólnego bezpieczeństwa;
  • zostali skazani za przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności na co najmniej jeden rok;
  • są podejrzani, biorąc pod uwagę poważne podstawy bądź pewne dowody, o popełnienie poważnego przestępstwa karnego lub o zamiar popełnienia takiego przestępstwa;
  • nie stosują się do przepisów krajowych dotyczących wjazdu lub pobytu.
• Jeżeli dana osoba posiada ważne zezwolenie na pobyt, kraj egzekwujący musi skonsultować się z krajem, który wydał zezwolenie.
• Kraje UE stosujące niniejszą dyrektywę muszą:
  • okazać poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności;
  • zapewnić danej osobie możliwość odwołania od decyzji o wydaleniu;
  • zapewnić ochronę danych osobowych i bezpieczeństwo danych;
  • korzystać ze wszystkich właściwych środków współpracy oraz wymiany informacji w celu wykonania niniejszej dyrektywy;
  • wyrównać sobie wzajemnie wszelkie związane z tym koszty. Ustalenia w tym zakresie są zawarte w decyzji Rady 2004/191/WE
• Kraj wydający nakaz wydalenia musi jak najszybciej dostarczyć krajowi egzekwującemu wszystkie niezbędne dokumenty.
• Kraj egzekwujący decyzję musi upewnić się, że nie narusza ona żadnych odnośnych międzynarodowych ani krajowych przepisów.
• Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do członków rodziny obywateli UE.
• W dyrektywie Rady 2003/110/WE określono uzgodnienia dotyczące tranzytu nielegalnych rezydentów spoza UE, którzy są deportowani drogą powietrzną przez terytorium innego kraju UE.
• W dyrektywie 2008/115/WE określono wspólne normy i procedury stosowane w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli spoza UE.
• W rozporządzeniu (UE) nr 604/2013 (rozporządzenie Dublin III) ustanowiono kryteria i procedury ustalania, który kraj UE jest odpowiedzialny za rozpatrzenie wniosku o azyl.
• Rada Europy wydała w 2005 r. Dwadzieścia wytycznych w sprawie powrotów przymusowych.

OD KIEDY NINIEJSZA DYREKTYWA MA ZASTOSOWANIE?

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie od 2 czerwca 2001 r. Kraje UE miały obowiązek wdrożenia jej przepisów do prawa krajowego do 2 grudnia 2002 r.

KONTEKST

Mimo że Zjednoczone Królestwo (1) ani Irlandia nie są objęte obszarem swobodnego poruszania się Schengen, stosują niniejsze przepisy i przyjmują ich uzgodnienia, tak jak Islandia i Norwegia, przy czym Dania nie uczestniczy w ich przyjęciu.

GŁÓWNY DOKUMENT

Dyrektywa Rady nr 2001/40/WE z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich (Dz.U. L 149 z 2.6.2001, s. 34–36)

DOKUMENTY POWIĄZANE

Dyrektywa Rady nr 2003/110/WE z dnia 25 listopada 2003 r. w sprawie pomocy w przypadkach tranzytu do celów deportacji drogą powietrzną (Dz.U. L 321 z 6.12.2003, s. 26–31)

Decyzja Rady 2004/191/WE z dnia 23 lutego 2004 r. określająca kryteria oraz uzgodnienia praktyczne dotyczące rekompensaty dysproporcji finansowych wynikających ze stosowania dyrektywy 2001/40/WE w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich (Dz.U. L 60 z 27.2.2004, s. 55–57)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348 z 24.12.2008, s. 98–107)

Rozporządzanie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. L 180 z 29.6.2013, s. 31–59)

Ostatnia aktualizacja: 09.01.2017

(1) Wielka Brytania występuje z Unii Europejskiej i z dniem 1 lutego 2020 r. staje się państwem trzecim (państwem spoza UE).