Usuwanie i likwidacja nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego
STRESZCZENIE DOKUMENTU:
Komunikat (KOM(98) 49 wersja ostateczna) – usuwanie i likwidacja nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego
JAKIE SĄ CELE NINIEJSZEGO KOMUNIKATU?
Komisja Europejska pragnie chronić środowisko naturalne poprzez ograniczenie zanieczyszczeń pochodzących z nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy i gazu ziemnego.
KLUCZOWE ZAGADNIENIA
-
Debata na temat likwidacji nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego rozgorzała na nowo w 1995 r. w obliczu afery Brent Spar. Firma Shell postanowiła, za zgodą rządu Zjednoczonego Królestwa, zatopić swoją boję zbiornikową znajdującą się w głębokowodnej lokalizacji na Północnym Atlantyku.
-
Decyzja spotkała się z ogromną falą krytyki ze strony opinii publicznej, ze względu na potencjalne szkody, jakie mogła przynieść środowisku morskiemu. W deklaracji ministerialnej powstałej po odbywającej się równolegle konferencji Morza Północnego, większość obecnych ministrów, za wyjątkiem ministrów Zjednoczonego Królestwa i Norwegii, opowiedziała się za całkowitym zakazem likwidacji tego typu instalacji na morzu.
-
W wyniku bojkotu produktów Shella przez konsumentów w kilku krajach UE firma zdecydowała się odstąpić od swoich planów i rozmontować konstrukcję, wykorzystując kadłub do rozbudowy nabrzeża w Norwegii. To jednorazowe rozwiązanie nie pozwoliło jednak przyjąć powszechnej recepty na problem pozostałych 600 instalacji tego typu zlokalizowanych na europejskich akwenach, w większości na wodach brytyjskich i norweskich.
-
Kwestię likwidacji nieużywanych instalacji zbadano w ramach konwencji OSPAR (OSPAR: Konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu mórz przez zrzut odpadów przez statki i samoloty, podpisana w Oslo 15 lutego 1972 r., zastąpiona przez konwencję o ochronie środowiska morskiego obszaru północno-wschodniego Atlantyku, podpisaną w Paryżu 9 września 1992 r.) oraz przyjęta w jej ramach powiązana decyzja z 1998 r.
-
W listopadzie 1996 r. Komisja zleciła badania aspektów technicznych, środowiskowych i ekonomicznych usuwania i likwidacji tego typu instalacji. Badania te zaowocowały następującymi wnioskami:
-
W przypadku dużych instalacji betonowych:
-
brak wiedzy na temat technicznych aspektów ich likwidacji;
-
z punktu widzenia ochrony środowiska nie ma potrzeby ich kompletnej likwidacji;
-
oszacowanie kosztów usunięcia jest niemożliwe.
-
W przypadku pozostałych instalacji stalowych:
-
pełna likwidacja jest możliwa z technicznego punktu widzenia;
-
jest ona ekonomicznie uzasadniona;
-
można ją przeprowadzić przy całkowitym zachowaniu bezpieczeństwa;
-
ilość pozostałości substancji toksycznych i niebezpiecznych można zredukować;
-
stal można poddać recyklingowi na lądzie.
-
Koszty usunięcia i likwidacji ponosi właściciel instalacji, tzn. spółki naftowo-gazowe. Część z tych wydatków można odpisać od podatku. Całkowity koszt odholowania wszystkich platform do brzegu w celu poddania ich recyklingowi oszacowano na 2 mld EUR w okresie 25 lat, lub średnio 80 mln EUR rocznie. Wpływ podjęcia takiej decyzji na ogólne koszty produkcji ropy i gazu byłby ogólnie rzecz biorąc znikomy.
-
Istnieje wiele międzynarodowych dokumentów dotyczących nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego, m.in.:
Nie istnieją jednak wspólne ramy prawne dotyczące tej kwestii. Ponadto konwencje nakładają jedynie normy minimalne. Poszczególne kraje mogą ustalać bardziej restrykcyjne warunki.
-
Do zalet wprowadzenia jednorodnych międzynarodowych przepisów w tym obszarze należą:
-
likwidacja ryzyka konkurencji wynikającej z różnic w przepisach krajowych;
-
ograniczenia dotyczące uwolnień zanieczyszczeń z instalacji;
-
zmniejszenie zanieczyszczenia środowiska morskiego;
-
podwyższone bezpieczeństwo żeglugi.
GŁÓWNY DOKUMENT
Komunikat Komisja do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie usuwania i likwidacji nieużywanych podmorskich instalacji wydobycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego (KOM(98) 49 wersja ostateczna z 18.2.1998)
Ostatnia aktualizacja: 23.02.2017