Umowa o readmisji z państwami Bałkanów Zachodnich

Umowy zawarte między Wspólnotą Europejską a państwami Bałkanów Zachodnich dotyczą readmisji obywatela przebywającego nielegalnie, przez jedno z tych państw lub państwo członkowskie Unii Europejskiej (UE) na wniosek jednego z nich. Umowa dotyczy obywateli państwa rozpatrującego wniosek, ale także wszystkich osób, które udały się nielegalnie do państwa wnioskodawcy z państwa rozpatrującego wniosek.

AKT

Decyzja Rady 2005/809/WE z dnia 7 listopada 2005 r. dotycząca podpisania Umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Albanii o readmisji osób przebywających nielegalnie.

Decyzja Rady 2007/817/WE, decyzja 2007/818/WE, decyzja 2007/819/WE oraz decyzja 2007/820/WE z 8 listopada 2007 r. w sprawie zawarcia umowy o readmisji osób przebywających nielegalnie między Wspólnotą Europejską a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii, Republiką Czarnogóry, Republiką Serbii i Bośnią i Hercegowiną.

STRESZCZENIE

Państwo Bałkanów Zachodnich niebędące członkiem Unii Europejskiej (UE) i podpisujące umowę („państwo partnerskie”) przyjmuje na wniosek państwa członkowskiego obywatela swojego kraju, który nie spełnia warunków wjazdu lub pobytu w danym państwie, albo przestał je spełniać. Zgadza się na przyjęcie danej osoby, jeśli zostanie wykazane lub istnieje uzasadnione podejrzenie, że jest to jego obywatel.

Państwo partnerskie przyjmuje także obywatela państwa trzeciego, który nie spełnia warunków wjazdu lub pobytu lub przestał je spełniać w państwie członkowskim wnioskującym, jeśli zostanie wykazane lub istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba ta przyjechała bezpośrednio i w sposób nielegalny na terytorium państwa członkowskiego po pobycie lub przejeździe przez swoje terytorium.

Wspólnota Europejska (WE) ze swej strony zobowiązuje się wobec państwa partnerskiego: na wniosek państwa partnerskiego państwo członkowskie przyjmuje ponownie wszystkie osoby, które nie spełniają obowiązujących warunków wjazdu lub pobytu na terytorium państwa partnerskiego lub przestały je spełniać, jeśli zostanie wykazane lub istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba ta jest obywatelem tego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie przyjmuje ponownie także obywatela państwa trzeciego, który posiada wizę lub pozwolenie na pobyt wydany przez to samo państwo członkowskie lub jeśli przyjechał w sposób nielegalny i bezpośrednio do państwa partnerskiego po pobycie lub przejeździe przez swoje terytorium.

Wniosek o readmisję

Przekazanie osoby, która ma podlegać readmisji wymaga przedłożenia wniosku państwa wnioskującego o readmisję do państwa rozpatrującego wniosek. Natomiast nie wymaga się żadnego wniosku w sytuacji, gdy osoba jest w posiadaniu ważnego dokumentu podróży lub dowodu tożsamości, czy też wizy lub pozwolenia na pobyt wydanego przez państwo rozpatrujące wniosek.

Wniosek o readmisję zawiera: imiona, nazwiska, datę i miejsce urodzenia, ostatnie miejsce zamieszkania, dokumenty potwierdzające obywatelstwo, fotografię zainteresowanego, oświadczenie stwierdzające, czy osoba potrzebuje pomocy lub opieki oraz informacje o wszelkich innych środkach ochrony lub bezpieczeństwa, które mogą okazać się konieczne przy przekazywaniu danej osoby.

Środki dowodowe

W sprawie readmisji obywateli państw partnerskich lub członkowskich umowa wymienia dokumenty stanowiące:

• dowód potwierdzający obywatelstwo bez konieczności dodatkowej weryfikacji,
• dowód prima facie, dzięki któremu uprawdopodobniono obywatelstwo. W takim przypadku państwa członkowskie i państwa partnerskie przyjmują, że obywatelstwo jest stwierdzone, chyba że przedstawiono przeciwne dowody.

W sprawie readmisji obywateli państw trzecich umowa wymienia dokumenty stanowiące:

• dowód potwierdzający istnienie podstaw do readmisji,
• dowód prima facie warunków readmisji. W takim przypadku państwa członkowskie i państwo partnerskie przyjmują, że warunki przeprowadzenia readmisji są dopełnione, chyba że przedstawione są dowody wskazujące na co innego.

Terminy

Państwo wnioskodawca przedstawia wniosek o readmisję obywatela państwa trzeciego najpóźniej rok po dacie uzyskania informacji o nielegalnym pobycie.

Odpowiedź na wniosek dostarczana jest w formie pisemnej w ustalonym terminie (np. 10 dni w umowie o readmisji z Bośnią i Hercegowiną, 12 dni – z Czarnogórą, 14 dni – z Albanią) od daty otrzymania wniosku o readmisję. W niektórych umowach (np. z Serbią i Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii) termin ten jest skrócony, jeśli daną osobę zatrzymano w rejonie przygranicznym państwa wnioskodawcy. W pewnych przypadkach termin może być także przedłużony maksymalnie o 6 dni.

W przypadku braku odpowiedzi po upływie przedłużonego terminu, zgodę na readmisję uznaje się za udzieloną. W przypadku odrzucenia wniosku nie dochodzi do readmisji. Państwo rozpatrujące wniosek musi uzasadnić odrzucenie wniosku. W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku dochodzi do readmisji. Przekazanie z zasady organizowane jest w ciągu trzech miesięcy od przyjęcia wniosku. Termin ten może być przedłużony.

Sposoby przekazywania

Przed przekazaniem danej osoby właściwe organy państwa partnerskiego i zainteresowanego państwa członkowskiego przyjmują z odpowiednim wyprzedzeniem pisemne uzgodnienia co do daty przekazania, przejścia granicznego i ewentualnej eskorty.

Powrót może się odbywać drogą lotniczą lub lądową. Transport lotniczy może się odbywać przy wykorzystaniu zarówno regularnych, jak i czarterowych połączeń.

Koszty

Wszelkie koszty transportu do granicy państwa przeznaczenia w ramach operacji readmisji ponosi państwo wnioskodawca.

Wspólny komitet

Powołane zostają Wspólne Komitety nadzorujące stosowanie umów.

Kontekst

Po szczycie UE–państwa Bałkanów Zachodnich w Salonikach 21 czerwca 2003 r. (agenda z Salonik) instytucje UE rozpoczęły negocjacje zmierzające do zawarcia umów o readmisji ze wszystkimi państwami regionu.

13 listopada 2006 r. Rada pozwoliła Komisji na rozpoczęcie negocjacji umowy o readmisji z Serbią, Bośnią i Hercegowiną, Czarnogórą i Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii. Negocjacje te zakończyły się 8 listopada 2007 r. podjęciem przez Radę decyzji o zawarciu umów.

W przypadku Albanii proces ten zakończył się wcześniej, ponieważ Rada upoważniła Komisję 28 listopada 2002 r. do podjęcia negocjacji umowy o readmisji. Negocjacje te zakończyły się podjęciem przez Radę decyzji o zawarciu umowy.

Ostatnia aktualizacja: 21.02.2008