Umowy międzynarodowe: unijne procedury zawierania

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Artykuł 218 TFUE – unijne procedury zawierania umów międzynarodowych

STRESZCZENIE

JAKIE SĄ CELE NINIEJSZEGO ARTYKUŁU?

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Artykuł określa uprawnienia Rady, Komisji Europejskiej lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Parlamentu Europejskiego oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w procesie.

Ogólnie Rada jest upoważniona do podejmowania rokowań, wydawania wytycznych negocjacyjnych, podpisywania i zawierania umów.

Komisja (lub Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa) przedstawia swoje zalecenia Radzie dotyczące podjęcia rokowań w sprawie umowy.

Rada musi uzyskać zgodę Parlamentu Europejskiego przed zawarciem niektórych rodzajów umów, takich jak:

Wszystkie pozostałe rodzaje umów wymagają konsultacji z Parlamentem Europejskim.

Na wniosek kraju UE, Parlamentu Europejskiego, Rady lub Komisji Trybunał Sprawiedliwości może wydać opinię w sprawie zgodności przewidywanej umowy z traktatami.

Rada może stanowić kwalifikowaną większością głosów swoich członków, z wyjątkiem obszarów, które zazwyczaj wymagają jednomyślności, np. umów o przystąpienie do UE lub EKPC.

OD KIEDY NINIEJSZY ARTYKUŁ MA ZASTOSOWANIE?

Niniejszy artykuł ma zastosowanie od 1 stycznia 1958 r.

AKT

Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana), Część piąta – Działania zewnętrzne Unii, Tytuł V – Umowy międzynarodowe, artykuł 218 (dawny artykuł 300 TWE)

Ostatnia aktualizacja: 21.03.2016