Dostęp konsumentów do zwykłych kont płatniczych

Dostęp europejskich konsumentów do zwykłych kont płatniczych powinien być zapewniany we wszystkich krajach Unii Europejskiej (UE). W związku z tym Komisja przedstawia ogólne zasady, które powinny regulować świadczenie tego typu usług finansowych.

AKT

Zalecenie Komisji 2011/442/UE z dnia 18 lipca 2011 r. w sprawie dostępu do zwykłego rachunku płatniczego (Tekst mający znaczenie dla EOG) [Dz.U. L 190 z 21.7.2011].

STRESZCZENIE

Europejscy konsumenci nieposiadający rachunku płatniczego powinni mieć możliwość otwarcia zwykłego rachunku płatniczego i korzystania z niego niezależnie od swojej sytuacji finansowej i miejsca zamieszkania w Unii Europejskiej (UE). Komisja zaleca zatem, by w każdym państwie członkowskim tę usługę oferował co najmniej jeden dostawca usług płatniczych *.

Charakterystyka zwykłego rachunku płatniczego

Oferowane usługi płatnicze powinny umożliwiać co najmniej:

• wykonywanie wszelkich działań niezbędnych do otwarcia, prowadzenia i zamknięcia rachunku płatniczego,
• składanie pieniędzy na rachunku płatniczym,
• wypłaty gotówkowe z rachunku płatniczego,
• wykonywanie transakcji płatniczych, w tym przelewów bankowych i transferu środków pieniężnych, również przy użyciu karty płatniczej (jednakże bez możliwości realizacji transakcji płatniczych o wartości przekraczającej bieżące saldo danego rachunku płatniczego).

Dostęp do zwykłego rachunku płatniczego nie powinien być uzależniony od wykupienia dodatkowych usług.

Opłaty powiązane ze zwykłym rachunkiem płatniczym

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby dostęp do zwykłych rachunków płatniczych był zapewniany albo nieodpłatnie, albo za racjonalną opłatą. W przypadku pobierania opłat łączna kwota opłat pobieranych od konsumenta za korzystanie ze zwykłego rachunku płatniczego powinna być racjonalna.

W każdym przypadku wszelkie inne opłaty przewidziane w ramach umowy o prowadzenie rachunku powinny być racjonalne; dotyczy to również opłat wynikających z niewypełnienia przez konsumenta zobowiązań określonych w umowie.

Wysokość opłat naliczanych konsumentom powinna być ustalana na podstawie:

• krajowych poziomów dochodów i cen konsumpcyjnych,
• średnich opłat związanych z rachunkami płatniczymi w danym państwie członkowskim,
• całkowitych kosztów wiążących się z zapewnieniem zwykłego rachunku płatniczego.

Nadzór i rozwiązywanie sporów

Państwa członkowskie powinny wyznaczyć niezależne od usługodawców organy w celu zapewnienia kontrolowania przestrzegania niniejszych zaleceń.

Ponadto powinny one zapewnić ustanowienie procedur wnoszenia skarg i procedur odwoławczych w przypadku sporów.

Informowanie konsumentów

Dostawca usług płatniczych, który udziela odmownej odpowiedzi na wniosek o otwarcie rachunku powinien poinformować konsumenta na piśmie o przyczynach odmowy i podać jej uzasadnienie. Ograniczenia tego prawa do informacji można wprowadzać środkami prawnymi, jeżeli tego rodzaju ograniczenie stanowi środek służący ochronie celów związanych z bezpieczeństwem narodowym lub porządkiem publicznym.

Dostawcy powinni udostępniać wystarczające informacje dotyczące szczególnych cech w ofercie, wiążących się z nimi opłat i warunków korzystania z nich.

Państwa członkowskie powinny prowadzić kampanie zwiększające świadomość opinii publicznej w zakresie możliwości oferowanych przez zwykłe rachunki płatnicze, ich warunków cenowych oraz metod uzyskania dostępu do mechanizmów pozasądowych w przypadku sporów.

Ostatnia aktualizacja: 28.09.2011