Niniejsza dyrektywa ma na celu usunięcie przeszkód dla swobodnego przepływu pracowników i osób prowadzących działalność na własny rachunek z jednoczesną ochroną ich uprawnień do dodatkowych emerytur w trakcie przeprowadzki z jednego państwa członkowskiego do drugiego. Ochrona ta obejmuje zarówno dobrowolne, jak i obowiązkowe programy emerytalne za wyjątkiem systemów zabezpieczeń społecznych regulowanych rozporządzeniem (WE) nr 883/2004.

Dyrektywa Rady 98/49/WE z dnia 29 czerwca 1998 r. w sprawie ochrony uprawnień do dodatkowych świadczeń emerytalnych lub rentowych pracowników i osób prowadzących działalność na własny rachunek przemieszczających się we Wspólnocie.

Niniejsza dyrektywa dotyczy członków dodatkowych programów emerytalnych i innych uprawnionych zgodnie z takimi programami, którzy nabyli lub są w trakcie nabywania praw w jednym lub kilku państwach członkowskich.

Niniejsza dyrektywa przewiduje cztery główne środki ochrony uprawnień do dodatkowych świadczeń emerytalnych pracowników przemieszczających się we Wspólnocie:

Równość traktowania w zakresie zachowania uprawnień do świadczeń emerytalnych

W odniesieniu do osób, które na skutek zmiany miejsca zatrudnienia na inne państwo członkowskie odstąpiły od dotychczasowego dodatkowego programu emerytalnego, państwa członkowskie muszą podjąć niezbędne środki w celu zapewnienia zachowania przysługujących tym osobom uprawnień do świadczeń emerytalnych w takim samym zakresie, jak osób, w stosunku do których składki nie są dłużej płacone, ale które pozostają w tym samym państwie członkowskim.

Dyrektywa 2014/50/UE, którą państwa członkowskie muszą zaimplementować do przepisów krajowych do dnia 21.05.2018 r., zapewnia, że każda osoba, której przysługuje prawo do emerytury dodatkowej nie będzie stratna w sytuacji, gdy zamieszka lub podejmie pracę w innym państwie członkowskim. Nakłada ona następujące wymogi:

Państwa członkowskie zapewniają, że dodatkowe programy emerytalne dokonują w innych państwach członkowskich płatności wszystkich świadczeń należnych zgodnie z takimi programami, bez potrącania jakichkolwiek podatków i opłat od transakcji.

Pracownicy delegowani, w okresie delegacji do innego państwa członkowskiego, mają możliwość pozostania w programie emerytalnym obowiązującym w państwie członkowskim, z którego są delegowani. Pracownicy delegowani oraz, w stosownych przypadkach, ich pracodawcy są wyłączeni z obowiązku wpłacania składek do dodatkowego programu emerytalnego w innym państwie członkowskim.

Pracodawcy, powiernicy oraz inne osoby odpowiedzialne za zarządzanie dodatkowymi programami emerytalnymi zapewniają członkom programu, przemieszczającym się do innego państwa członkowskiego, stosowne informacje, dotyczące ich uprawnień do świadczeń emerytalnych oraz możliwości wyboru, które są im dostępne zgodnie z programem.

Na mocy dyrektywy 2014/50/UE pracownicy objęci programem emerytalnym mogą składać zapytania o to, w jaki sposób przerwanie zatrudnienia lub przeprowadzka mogłyby wpłynąć na ich prawa do emerytur dodatkowych oraz o warunki, jakie dotyczyłyby przyszłego rozpatrywania tych praw.

Osoby, które opuściły program emerytalny muszą zostać poinformowane o wysokości swoich świadczeń i dalszym sposobie obchodzenia się z nimi.

ODNIESIENIA

Akt	Wejście w życie	Termin transpozycji przez państwa członkowskie	Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej
Dyrektywa 98/49/WE	25.7.1998	25.1.2002	Dz.U. L 209 z 25.7.1998

Zielona Księga z dnia 7 lipca 2010 r. na rzecz adekwatnych, stabilnych i bezpiecznych systemów emerytalnych w Europie [KOM(2010)365 wersja ostateczna - nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym].

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/50/UE w sprawie minimalnych wymogów służących zwiększeniu mobilności pracowników między państwami członkowskimi dzięki łatwiejszemu nabywaniu i zachowywaniu uprawnień do dodatkowych emerytur [Dziennik Urzędowy L 128 z 30.4.2014].