Sprawa C‑550/14

Envirotec Denmark ApS

przeciwko

Skatteministeriet

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret)

„Odesłanie prejudycjalne — Wspólny system podatku od wartości dodanej — Dyrektywa 2006/112/WE — System odwrotnego obciążenia — Artykuł 198 ust. 2 — Złoto w postaci surowca lub półproduktu — Pojęcie — Artykuł 199 ust. 1 lit. d) oraz załącznik VI — Zużyte materiały, odpady i złom — Sztabki uformowane poprzez stopienie różnych przedmiotów i złomu, przeznaczone do umożliwienia ekstrakcji złota i o próbie 325 tysięcznych lub większej”

Streszczenie – wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 26 maja 2016 r.

  1. Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Metody – Wykładnia literalna, systemowa i celowościowa – Odstępstwo od zasady ogólnej – Wykładnia zawężająca – Granica – Skuteczność odstępstwa

    (dyrektywa Rady 2006/112, art. 193, art. 198 ust. 2)

  2. Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Teksty wielojęzyczne – Rozbieżności pomiędzy różnymi wersjami językowymi – Uwzględnienie ogólnej systematyki i celu danego uregulowania

  3. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Osoby odpowiedzialne za zapłatę podatku – Procedura odwrotnego obciążenia – Szczególny system mający zastosowanie do złota inwestycyjnego – Dostawa złota w formie w postaci surowca lub półproduktu o próbie 325 tysięcznych lub większej – Pojęcie – Dostawa sztabek złożonych z przypadkowego, surowego stopu różnych zezłomowanych, zawierających złoto przedmiotów metalowych oraz innych metali, materiałów i substancji – Zawartość złota przeciętnie między 500 a 600 tysięcznych – Włączenie

    [dyrektywa Rady 2006/112, art. 198 ust. 2, art. 199 ust. 1 lit. d)]

  1.  Zobacz tekst orzeczenia.

    (por. pkt 27, 33)

  2.  Zobacz tekst orzeczenia.

    (por. pkt 28)

  3.  Artykuł 198 ust. 2 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że przepis ten ma zastosowanie do dostawy sztabek złożonych z surowego przypadkowego stopu uzyskanego z połączenia złomu i różnych przedmiotów metalowych zawierających złoto, a także inne metale, materiały i substancje oraz mających próbę około 500 lub 600 tysięcznych złota, w zależności od sztabki.

    Tym, co zwiększa ryzyko uchylania się od opodatkowania i w konsekwencji uzasadnia stosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia w wypadku niektórych towarów, w tym złota, jest wysoka wartość rynkowa tych towarów w porównaniu z ich wielkością, która umożliwia ich łatwy transport. Co się tyczy handlu złotem, i jako że nie chodzi o gotowy produkt, taki jak biżuteria, o wartości danego towaru decyduje jego próba złota. W konsekwencji ryzyko uchylania się od opodatkowania jest tym większe, im owa próba złota jest wyższa.

    Z powyższego wynika, że w świetle głównego celu realizowanego przez prawodawcę Unii wysokość próby złota zawartego w danym towarze ma decydujące znaczenie dla celów określenia, czy dostawa złota w postaci surowca lub półproduktu, niebędącego gotowym produktem, jest objęta art. 198 ust. 2 dyrektywy 2006/112.

    Ponadto należy zauważyć, że przyjęcie interpretacji art. 198 ust. 2 owej dyrektywy, zgodnie z którą przepis ten po jego wdrożeniu przez państwo członkowskie nie ma jednak zastosowania do sztabek o próbie 325 tysięcznych lub większej, mogłoby zagrażać pełnej realizacji celu zwalczania uchylania się od opodatkowania, do jakiego w szczególności zmierza prawodawca Unii w świetle swoistych cech tego metalu szlachetnego. Wcześniejsze uwagi nie przesądzają natomiast o tym, czy sztabki złożone z „odpadów” i „zużytych materiałów” o próbie mniejszej niż 325 tysięcznych mogą być objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia przewidzianym w art. 199 ust. 1 lit. d) tej dyrektywy, o ile mechanizm ów został wprowadzony przez państwo członkowskie.

    W tym względzie nic nie wskazuje w dyrektywie 2006/112, że mechanizm odwrotnego obciążenia przewidziany w jej art. 199 ust. 1 lit. d) musiał wykluczać mechanizm przewidziany w art. 198 ust. 2, albowiem ten drugi przepis mógł zostać pomyślany w tym zakresie jako lex specialis odnoszący się do szczególnych produktów objętych jego brzmieniem.

    (por. pkt 38, 41–43, 45; sentencja)