KOMISJA EUROPEJSKA
Bruksela, dnia 9.9.2015
JOIN(2015) 40 final
EMPTY
WSPÓLNY KOMUNIKAT DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
Stawić czoła kryzysowi uchodźczemu w Europie: rola Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych
KOMISJA EUROPEJSKA
Bruksela, dnia 9.9.2015
JOIN(2015) 40 final
EMPTY
WSPÓLNY KOMUNIKAT DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
Stawić czoła kryzysowi uchodźczemu w Europie: rola Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych
Stawić czoła kryzysowi uchodźczemu w Europie: rola Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych
I.Obecny kryzys uchodźczy w kontekście międzynarodowym
Unia Europejska (UE) stoi w obliczu największego kryzysu uchodźczego od końca II wojny światowej. Obecną sytuację rozpatrywać należy w szerszym kontekście konfliktów siłowych i destabilizacji w innych częściach świata. Jest to kryzys o niespotkanych dotąd rozmiarach, którego źródłem są w dużym stopniu konflikty i prześladowania w strefie szerszego sąsiedztwa Europy. Konflikty siłowe w Syrii i Iraku lub brak stabilności i ubóstwo w części Afryki zmusiły miliony kobiet, mężczyzn i dzieci do opuszczenia swojego kraju w poszukiwaniu ochrony i godnego życia – w tym także w Unii Europejskiej.
Unia Europejska intensyfikuje swą reakcję na ten kryzys zgodnie z zasadami solidarności i odpowiedzialności oraz przy pełnym poszanowaniu swoich wartości i zobowiązań międzynarodowych. Od początku 2015 r. UE dokonała reorganizacji i mobilizacji instrumentów działań zewnętrznych, reagując na kryzys uchodźczy zgodnie z trzema celami: ratowanie życia, zapewnienie ochrony osobom będącym w potrzebie i zarządzanie granicami i mobilnością.
W 2014. doszło do nasilenia przepływów migracyjnych, zwłaszcza na szlaku środkowośródziemnomorskim. W 2015 r. doszło do dalszego dramatycznego pogorszenia sytuacji. Liczba osób przybywających do Unii Europejskiej drogą morską tzw. szlakiem wschodniośródziemnomorskim wyniosła 182 740 1 , co stanowi ogromny wzrost w porównaniu z rokiem 2014. Tzw. szlakiem zachodniobałkańskim migranci przemieszczają się do byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii i Serbii, potem do Węgier i innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Do sierpnia 2015 r. Węgry zarejestrowały 142 649 przypadków nielegalnego wjazdu na swoje terytorium tym szlakiem.
Choć struktura przepływów migracyjnych jest mieszana, odnotowano gwałtowny wzrost liczby osób starających się o ochronę międzynarodową, zwłaszcza z Syrii, Iraku i Afganistanu. 90 % osób wykorzystujących szlak wschodniośródziemnomorski to obywatele jednego z tych trzech państw. Nielegalni migranci korzystający ze szlaku środkowośródziemnomorskiego pochodzą głównie z Afryki Subsaharyjskiej; także i oni często przybywają z obszarów dotkniętych konfliktem: około 20 % z Erytrei, 12 % z Somalii, a 10 % także i z Syrii. Struktura narodowościowa osób korzystających z tego szlaku uległa zmianie w porównaniu z rokiem 2014, kiedy to korzystali z niego głównie uchodźcy z Syrii. Ze szlaku tego korzysta jednak nadal podobna liczba osób (106 290 do sierpnia 2015 r.). Szybkie zmiany struktury przepływów migracyjnych oraz wykorzystywanych szlaków wskazują na to, że przemytnicy ludzi potrafią dostosować się do nowych okoliczności.
Choć z punktu widzenia obywateli UE obecna presja migracyjna może jawić się jako dramatyczna, Unia Europejska nie jest w żadnym stopniu regionem świata, który jest najbardziej dotknięty tym zjawiskiem. Jak informuje Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), w 2014 r. było na świecie najwięcej uchodźców i przesiedleńców od II wojny światowej: 59,5 mln. Powyżej 85 % tych osób żyje w krajach rozwijających się. Bardzo wiele osób jest przesiedleńcami we własnym kraju 2 , a uchodźcy często szukają schronienia przede wszystkim w państwach sąsiednich. Na przykład lwia część syryjskich uchodźców znalazła schronienie w Libanie, Jordanii i Turcji. Większość migracji afrykańskich to migracje w obrębie kontynentu: w samej tylko Afryce Zachodniej jest ponad 8,4 mln migrantów wewnętrznych. Pokazuje to, że obecny kryzys związany z migracją i uchodźcami nie jest ani jedynie, ani głównie problemem europejskim. Jest to wielkie wyzwanie na szczeblu międzynarodowym. Unia Europejska jest w awangardzie, jeśli chodzi o międzynarodowe wysiłki zmierzające do zaradzenia konfliktom i destabilizacji oraz do wspierania dotkniętych populacji.
II.Ramy polityki UE i reakcja Unii Europejskiej
W ciągu ostatnich miesięcy instytucje UE czyniły wszelkie starania, by stawić czoła temu światowemu kryzysowi. Rada Europejska oraz Komisja, zwłaszcza poprzez Europejski program w zakresie migracji 3 opracowały główne elementy reakcji UE na wyzwania migracyjne na szczeblu wewnątrzunijnym i międzynarodowym.
Głównym priorytetem pozostaje ratowanie życia osób, które, starając się dotrzeć do Europy, próbują przeprawić się przez Morze Śródziemne. Niemniej jednak nie ma wątpliwości, że podstawową kwestią pozostaje ochrona osób w potrzebie, dostarczanie pilnej pomocy humanitarnej, zapewnianie dostępu do azylu i zwalczanie zjawisk leżących u źródeł migracji, zwłaszcza konfliktów, przemocy politycznej, łamania praw człowieka i ubóstwa. Cele te muszą pozostać głównym elementem reakcji Unii Europejskiej.
W obliczu obecnego kryzysu pierwszeństwo mają działania o większym bezpośrednim wpływie na przepływy migracyjne. Jednocześnie konieczne jest długoterminowe zaangażowanie w te kwestie, by zwalczać zjawiska leżące u źródeł migracji. Celem Unii Europejskiej jest zacieśnienie dialogu politycznego, współpracy, poprawa wymiany wiedzy i doświadczeń z państwami partnerskimi, organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i władzami lokalnymi, aby wspierać mobilność osób stanowiącą pozytywny element rozwoju społecznego. Współpraca prowadzona w oparciu o prawa, w tym prawa człowieka, przyczyni się do stawienia czoła wyzwaniom, w tym migracji subsaharyjskiej, oraz pomoże znaleźć rozwiązanie dla migrantów najbardziej narażonych.
W niniejszym komunikacie, który stanowi część szerszego pakietu wniosków ustawodawczych przyjętego przez Komisję Europejską, opisano działania zewnętrzne Unii Europejskiej mające na celu zwalczanie kryzysu uchodźczego. Działania te opierają się na solidnej strukturze zaangażowania międzynarodowego w tym obszarze na szczeblu dwustronnym, regionalnym i wielostronnym, zwłaszcza na globalnym podejściu do kwestii migracji i mobilności z 2011 r. 4 .
Trwa mobilizacja kluczowych instrumentów finansowych. Współpraca zewnętrzna Unii Europejskiej, w tym współpraca rozwojowa na całym świecie, dysponująca budżetem na lata 2014–2020 w wysokości 96,8 mld EUR, odgrywa ważną rolę w zwalczaniu ubóstwa, braku bezpieczeństwa, nierówności czy bezrobocia. Obejmuje to wsparcie Unii Europejskiej w takich obszarach jak wzrost i tworzenie miejsc pracy, pokój i bezpieczeństwo, prawa człowieka i dobre rządzenie w odniesieniu do regionów i państw, z których pochodzą strumienie uchodźców.
W kontekście obecnego kryzysu, obok funduszu powierniczego na rzecz Syrii, Komisja Europejska proponuje też państwom członkowskim UE nowy Europejski Nadzwyczajny Fundusz Powierniczy, którego celem jest stabilizowanie sytuacji oraz zwalczanie przyczyn leżących u źródła nielegalnej migracji oraz przesiedleń w Afryce. Fundusze powiernicze umożliwiają UE i jej państwom członkowskim oraz aktywnym darczyńcom reagowanie na różne aspekty sytuacji wyjątkowych poprzez wspólne interwencje, podejmowane elastycznie i szybko, w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby. Proponowany fundusz powierniczy będzie wspierał stabilność, odporność, rozwój gospodarczy, bezpieczeństwo i zarządzanie migracjami. Dzięki niemu UE i jej państwa członkowskie uzyskają sprawne i elastyczne narzędzie zdolne przynosić szybsze rezultaty. Pomoże on też uzyskać efekt dźwigni finansowej w związku z finansowaniem UE. Jednocześnie stworzy on możliwości przyciągnięcia większej uwagi politycznej i przyczyni się do uzyskania bardziej zintegrowanego i spójnego podejścia. Fundusz powierniczy ma być namacalnym rezultatem szczytu w Valletcie, który odbędzie się w listopadzie 2015 r. Komisja Europejska i Wysoka Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oczekują, że państwa członkowskie będą dokonywały konsekwentnych i hojnych wpłat do tego funduszu.
III.Kluczowe zagadnienia i reakcja Unii Europejskiej
Unia Europejska prowadzi działania na całym świecie. Poniżej omówiono państwa i regiony najistotniejsze w kontekście obecnego kryzysu:
Syria i Irak
Od początku konfliktów w Syrii i Iraku UE wspiera inicjatywy dyplomatyczne w celu znalezienia rozwiązań politycznych. W tym kontekście Komisja oraz wysoka przedstawiciel nakreślili ramy polityczne dla strategii regionalnej (w tym walki z Państwem Islamskim) w komunikacie 5 przyjętym w tym roku, w tym zobowiązania finansowe w wysokości 1 mld EUR. Ponad 4 mln Syryjczyków uciekło z kraju, 7,6 mln stało się ofiarami przesiedleń wewnętrznych, a ponad 230 000 straciło życie. Większość syryjskich uchodźców przebywa w Libanie, Jordanii i Turcji, a ich liczba stale rośnie, co wywiera olbrzymi nacisk polityczny, gospodarczy i społeczny na te państwa. Od początku 2015 r., gdy możliwości przyjmowania nowych uchodźców przez wymienione państwa sąsiednie osiągnęły swoje granice, a ich polityka graniczna uległa zaostrzeniu, odnotowano gwałtowny wzrost przesiedleń wewnętrznych oraz bezpośrednich przepływów uchodźców do UE, w szczególności do Grecji.
Od roku 2011 Unia Europejska i jej państwa członkowskie uruchomiły środki w wysokości ponad 3,9 mld EUR na pomoc humanitarną, rozwój i stabilizację gospodarczą w celu zaspokojenia potrzeb przesiedleńców wewnętrznych, uchodźców i społeczności przyjmujących w Syrii, Iraku, Jordanii, Libanie lub Turcji. Z tego wkład z budżetu UE wyniósł blisko 1,8 mld euro.
W odpowiedzi na kryzys w Syrii ustanowiono Regionalny Fundusz Powierniczy UE 6 w celu uzyskania spójnej i wzmocnionej reakcji na skalę regionalną. Fundusz ten wspiera państwa ościenne, które przyjmują uchodźców, oraz udziela wsparcia na rzecz wysiłków humanitarnych, stabilizacyjnych i rozwojowych w Syrii, w tym na rzecz przywrócenia władzy na szczeblu lokalnym oraz świadczenia podstawowych usług. Komisja wzywa państwa członkowskie do dalszego przekazywania środków do tego funduszu powierniczego.
Biuro UE w tureckim mieście Gaziantep (południowa Turcja) pomaga w koordynowaniu operacji. W tym celu utworzono mechanizm szybkiego reagowania do celów operacji transgranicznych w Syrii. Ponadto UE promuje również korzystanie z regionalnych programów rozwoju i ochrony w celu wspierania głównych krajów schronienia lub tranzytu na Bliskim Wschodzie 7 . Wcześniejsze regionalne programy ochrony, do których dodano komponent „rozwój”, stały się regionalnymi programami ochrony i rozwoju i skupiają się na zapewnianiu ochrony osobom w potrzebie, ale także na wzmocnieniu odporności uchodźców, przesiedleńców wewnętrznych oraz społeczności przyjmujących uchodźców oraz na radzeniu sobie z przewlekłymi kryzysami uchodźczymi w przypadkach, w których pomoc humanitarna nie jest w stanie przynieść długofalowego rozwiązania.
UE wyraziła uznanie dla ogromnych wysiłków podjętych przez Liban, Jordanię i Turcję w ramach przyjmowania uchodźców uciekających przed przemocą w Syrii i Iraku, nie zaprzestając przy tym udzielać pomocy. Unia Europejska finansuje obecnie istotne projekty wspierające ośrodki lokalne, bezpieczeństwo żywności, źródła utrzymania, naukę szkolną i szkolenia zawodowe dla uchodźców w tym regionie; finansowanie to obejmuje także 855 mln EUR w ramach pomocy humanitarnej w Syrii, ale także w Libanie, Jordanii i Turcji.
W Iraku, po trzech latach konfliktu, ponad 3,1 mln osób dotkniętych zostało przesiedleniami wewnętrznymi. Chociaż liczba Irakijczyków ubiegających się o ochronę międzynarodową w Unii Europejskiej wciąż jest niewielka w porównaniu z Syryjczykami, ich liczba może znacznie wzrosnąć w najbliższej przyszłości. W 2015 r. Komisja Europejska przeznaczyła 65,55 mln EUR na pomoc humanitarną w odpowiedzi na kryzys w Iraku. Pomoc humanitarna UE dla tego państwa, w tym Regionu Kurdystanu w Iraku obejmuje pomoc ratunkową w sytuacji zagrożenia życia osób najbardziej narażonych oraz pomoc medyczną. UE intensyfikuje wysiłki polityczne i dyplomatyczne, by wspierać wszystkie inicjatywy na rzecz wzmocnienia jedności i integracji społecznej w tym kraju.
Turcja
Turcja jest państwem, które przyjmuje obecnie, w ujęciu ogólnym, największą liczbę uchodźców na świecie.
Wszczęto ukierunkowany dialog z Turcją w celu określenia sposobów wsparcia dla uchodźców syryjskich, a także w celu wzmocnienia kontroli granicznej i zwalczania przestępczości zorganizowanej odpowiedzialnej za przemyt nielegalnych migrantów. W ramach dialogu z Turcją badane są możliwości dalszej współpracy na rzecz znalezienia politycznego rozwiązania kryzysu w Syrii.
W 2015 r. środki finansowe przeznaczona dla Turcji w związku z kryzysem w Syrii wynoszą 175 mln EUR. Finansowanie z instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej 8 w obszarze spraw wewnętrznych wzrosło z 130 mln EUR w latach 2007–2013 do indykatywnego poziomu 245 mln EUR w latach 2014–2016. Turcja skorzysta również, wraz z państwami Bałkanów Zachodnich, z nowego regionalnego programu zarządzania migracją. Wysiłki Turcji wspierane są też za pośrednictwem pomocy finansowej UE, co ma na celu dostosowanie się do wymogów umowy o readmisji zawartej między UE a Turcją.
Pod koniec roku do Ankary oddelegowany zostanie oficer łącznikowy Fronteksu, aby wzmocnić współpracę operacyjną. W Turcji, jak również w innych krajach tranzytu, wspierane będą wysiłki w celu szybkiego identyfikowania i odsyłania osób, które nie wymagają ochrony międzynarodowej.
Od początku 2014 r. Komisja Europejska prowadzi ponadto z Turcją dialog w sprawie liberalizacji reżimu wizowego. Dialog ten obejmuje opracowanie systemu zintegrowanego zarządzania granicami, który byłby zgodny z politykami UE w odniesieniu do bezpieczeństwa i nadzorowania granic lądowych i morskich oraz egzekwowania kontroli prowadzonych przez organy celne. Dialog ten zawiera również wytyczne polityczne, których celem jest zapobieganie i zwalczanie przestępczości zorganizowanej, terroryzmu i korupcji, zacieśnienie współpracy sądowej, współpracy w dziedzinie egzekwowania prawa oraz wzmocnienie ochrony danych osobowych.
Bałkany Zachodnie
Unia Europejska zwiększa swoje wsparcie dla państw Bałkanów Zachodnich niebędących członkami UE, które obecnie przyjmują niespotykane dotąd przepływy uchodźców (pochodzących głównie z Syrii). Wsparcie to obejmuje zwiększenie zdolności przyjmowania i rozpatrywania wniosków o azyl oraz rozwój współpracy w zakresie walki z zorganizowanymi grupami przestępczymi odpowiedzialnymi za przemyt ludzi. W tym celu Komisja Europejska finalizuje obecnie ogólnoregionalny program wsparcia na rzecz ochrony i zarządzania wrażliwymi kwestiami związanymi z migracją w państwach Bałkanów Zachodnich, który to program koncentrować się będzie na trzech obszarach: ustalanie tożsamości migrantów, wewnątrzregionalne i międzyregionalne mechanizmy wymiany informacji oraz mechanizmy oferowania migrantom możliwości powrotu, przy jednoczesnym zastosowaniu praktycznych środków ochronnych w celu uwzględnienia szczególnych potrzeb migrantów 9 .
Dla Serbii i byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii zatwierdzono już pomoc humanitarną w wysokości 1,75 mln EUR w celu zapewnienia pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych dla uchodźców przejeżdżających przez te państwa w drodze na Węgry.
Obok znacznej pomocy, której udzielono w poprzednich latach w ramach instrumentu pomocy przedakcesyjnej w obszarach polityki zarządzania granicami, polityki migracyjnej i azylowej, Komisja Europejska rozważa udzielenie dalszej pomocy dla poszczególnych państw w celu wzmocnienia zdolności w zakresie polityki azylowej, migracyjnej i wizowej w celu wzmocnienia ochrony narażonych kategorii migrantów i ofiar handlu ludźmi. W przypadku Serbii i byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii UE wspiera także długoterminowy rozwój polityki migracyjnej i azylowej 10 .
Należy nadal rozwijać współpracę operacyjną wśród organów straży granicznej Bałkanów Zachodnich i państw członkowskich UE. Współpraca mogłaby obejmować działania związane z analizą ryzyka, szkoleniami oraz wymianą najlepszych praktyk. Frontex podpisał z Serbią, Czarnogórą, Albanią, Bośnią i Hercegowiną oraz byłą jugosłowiańską republiką Macedonii uzgodnienia robocze i rozwinął z tymi państwami współpracę oraz jest gotów odgrywać aktywną rolę w tym przedsięwzięciu.
Afryka
Afryka, a szczególnie Afryka Subsaharyjska, nadal zmaga się z presją demograficzną, stresem środowiskowym, skrajnym ubóstwem, napięciami wewnętrznymi oraz słabością instytucjonalną, które to problemy w niektórych częściach kontynentu przerodziły się w takie zjawiska jak otwarte konflikty, zwiększenie niestabilności, przesiedlenia, przestępczość, terroryzm i radykalizacja postaw, a także nielegalna migracja, handel ludźmi, przemyt ludzi oraz zwiększenie ilości przypadków, w których konieczna jest ochrona humanitarna. Unia Europejska, wspólnie z partnerami afrykańskimi, stawia czoła tym wyzwaniom za pomocą strategii regionalnych (Sahel, Róg Afryki i Zatoka Gwinejska), pomocy humanitarnej, polityki rozwojowej i programów pomocowych w regionie oraz poprzez swoje silne zaangażowanie w realizację programu w zakresie odporności.
Konflikt i brak struktur państwowych przekształciły Libię w główny punkt, z którego mieszkańcy Afryki Subsaharyjskiej przedostają się do Europy, głównie do Włoch. Unia Europejska aktywnie popiera prowadzony przez ONZ dialog między stronami libijskiego konfliktu w celu wypracowania pokojowego rozwiązania i jest gotowa wspierać przyszły rząd jedności narodowej. W oczekiwaniu na takie rozwiązanie Komisja udziela pomocy humanitarnej i rozwojowej dla najbardziej narażonej części migrantów, którzy nie mogą wydostać się z Libii.
Niger – jedno z najuboższych państw świata – jest kluczowym szlakiem tranzytowym prowadzącym do Libii. Unia Europejska wspiera rozwój Nigru oraz jego bezpieczeństwo 11 . W regionie Sahelu Unia Europejska wspiera również proces polityczny w Mali oraz porozumienie pokojowe zawarte ze zbrojnymi ugrupowaniami na północy tego kraju. Zaangażowanie to wzmacnia stabilność dzięki szkoleniu malijskich sił zbrojnych i sił bezpieczeństwa 12 . Rozważa się dalsze wsparcie dla zarządzania granicami. Unijne misje WPBiO w Nigrze i Mali będą kolejnym elementem wspierającym wysiłki zmierzające do powstrzymania handlu ludźmi i przemytu ludzi 13 . Obecnie UE wspiera utworzenie „centrum wielofunkcyjnego” w Agadez, który jest głównym węzłem tranzytowym. Centrum to będzie udzielało migrantom, którzy utknęli w tym regionie, pomocy i informacji, a osobom chętnym – pomocy w powrocie lub integracji z przyjmującymi ich społecznościami.
Unia Europejska angażuje się również we wspieranie regionalnych działań skierowanych przeciwko Boko Haram, w tym wspieranie wielonarodowej wspólnej grupy zadaniowej oraz Nigru, Czadu, Kamerunu i Nigerii. Podjęte zostaną dalsze wysiłki w celu stawienia czoła sytuacji humanitarnej. Nigeria pozostaje głównym źródłem nielegalnej migracji do Unii Europejskiej. Tematem dialogu na temat migracji prowadzonego z Nigerią (równolegle do współpracy związanej ze zwalczaniem Boko Haram) jest obecnie kwestia readmisji i powrotów 14 .
Wysiłki Unii Europejskiej zmierzają również w kierunku przywrócenia ładu i stabilności w Republice Środkowoafrykańskiej 15 . Obejmują one wsparcie procesu politycznego i naprawę gospodarki oraz stabilizację za pomocą wojskowej misji doradczej. Dalsze pogorszenie sytuacji w Republice Środkowoafrykańskiej mogłoby poważnie wpłynąć na stabilność w regionie, na i tak już poważną sytuację humanitarną, a ponadto mogłoby także spowodować przesiedlenia.
W Somalii Unia Europejska wspiera odbudowę funkcjonującego aparatu państwowego i przywrócenie bezpiecznego środowiska poprzez misję Unii Afrykańskiej w Somalii 16 i szkoleniową misję wojskową UE. Unijny program współpracy rozwojowej w wielkim stopniu wspiera stabilizację, budowanie państwowości i rozwój w Somalii w ramach nowego ładu („New Deal”).
Brak perspektyw gospodarczych i naruszanie praw człowieka są czynnikami skłaniającymi do emigracji z Erytrei. W 2014 r. 36 990 Erytrejczyków złożyło wniosek o ochronę międzynarodową w Unii Europejskiej. Ćwierć miliona uciekło do Etiopii i Sudanu. UE analizuje obecnie najlepsze sposoby współpracy z Erytreą w zakresie przeciwdziałania nielegalnej migracji. W grudniu 2014 r. rząd Erytrei oznajmił, że z dniem 1 stycznia 2015 r. okres służby wojskowej (który dotychczas nie miał ograniczenia czasowego) dla nowych rekrutów zostanie ograniczony do osiemnastu miesięcy. Monitorowanie stosowania tej decyzji będzie miało kluczowe znaczenie, ponieważ nieokreślony czas trwania służby wojskowej jest silnym czynnikiem skłaniającym do migracji. Dialog z Erytreą jest prowadzony również w ramach procesu chartumskiego, który umożliwia Unii Europejskiej współpracę ze wszystkimi krajami w regionie Rogu Afryki. Proces chartumski ma na celu wzmocnienie współpracy regionalnej w kwestiach migracji. W odniesieniu do Erytrei wynegocjowano nowy krajowy program orientacyjny w wysokości 200 mln EUR, w którym to programie kładzie się szczególny nacisk na rozwój gospodarczy, zatrudnienie i sprawowanie rządów.
W Sudanie Południowym ponad 2 mln osób opuściło swe domy. Od 2014 r. UE i jej państwa członkowskie zapewniły ponad 377 mln EUR w ramach pomocy humanitarnej. UE wspiera również finansowo i politycznie proces kierowany przez Międzyrządowy Organ ds. Rozwoju oraz mechanizm monitorujący przestrzeganie porozumień o zaprzestaniu walk. UE wspiera także starania Unii Afrykańskiej i Organizacji Narodów Zjednoczonych zmierzające do zakończenia konfliktów w Sudanie, które nadal destabilizują ten kraj.
Konflikt w Jemenie ma również wpływ na Róg Afryki, jako że w państwie tym schronienie znalazło ponad 250 000 tysięcy zarejestrowanych uchodźców z regionu, z których 95 % to Somalijczycy. UE odgrywa aktywną rolę we wspieraniu przemian od 2011 r. i jest obecnie w pełni zaangażowana w międzynarodowe wysiłki na rzecz znalezienia politycznego rozwiązania kryzysu w Jemenie.
W wielu państwach afrykańskich – zwłaszcza w Rogu Afryki oraz regionie jeziora Czad – takich jak Etiopia, Sudan, Kenia, przebywają duże społeczności uchodźców, co bardzo często prowadzi do przedłużających się sytuacji kryzysowych. W ramach istniejących programów rozwoju i pomocy humanitarnej już udzielane jest wsparcie łączące pomoc doraźną z odbudową i rozwojem. Zasadnicze znaczenie ma zatem wzmacnianie odporności.
Komisja Europejska i wysoka przedstawiciel będą nadal wspólnie poszukiwać trwałych rozwiązań w celu zapobiegania długotrwałym przesiedleniom i rozwiązywania problemów, które się z nimi wiążą W sytuacji braku możliwości rozwoju napięcia między populacjami mogą doprowadzić do destabilizacji całych regionów i wywołać masowe wtórne przepływy migrantów, także do Europy. Natomiast jeśli uchodźcom i przesiedleńcom wewnętrznym zapewnia się możliwość wnoszenia wkładu w gospodarkę, skutki gospodarcze oraz koszty związane z takimi osobami ulegają obniżeniu oraz a ich aktywność ekonomiczna przyczynia się do wzrostu gospodarczego z korzyścią zarówno dla przesiedleńców, jak i społeczności przyjmujących.
Komisja Europejska przedstawi nowe, ukierunkowane na rozwój podejście do przymusowych przesiedleń, które będzie realizowane od chwili powstania kryzysu jednocześnie z pomocą humanitarną. W tym roku uruchomiono projekty pilotażowe w Afryce Północnej i Rogu Afryki. Wzorując się na regionalnych programach rozwoju i ochrony na Bliskim Wschodzie, w bieżącym roku rozpoczęto realizację dwóch innych tego rodzaju programów ochrony dla Afryki Północnej i Rogu Afryki.
Organizacja Narodów Zjednoczonych i szersza społeczność międzynarodowa
Obecny kryzys jest wyzwaniem nie tylko dla Europy ale dla społeczności międzynarodowej. Zasadnicze znaczenie ma współpraca z kluczowymi partnerami międzynarodowymi i z Organizacją Narodów Zjednoczonych, z UNHCR oraz Programem Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP), a także z organizacjami takimi jak Międzynarodowa Organizacja ds. Migracji (IOM). UNHCR ma szczególne zadania, jeśli chodzi o przeciwdziałanie kryzysowi uchodźczemu. UE nadal wzmacnia współpracę z UNHCR w celu zwiększenia skuteczności swojej pomocy dla państw, które przyjmują dużą liczbę uchodźców, a także zarządzania przepływami migrantów na terenie Unii Europejskiej. W swoich staraniach na rzecz zwiększenia ogólnej pomocy i możliwości przesiedlenia dla osób potrzebujących ochrony międzynarodowej UE podejmuje również współpracę z innymi partnerami międzynarodowymi o rozbudowanych możliwościach, w tym z partnerami w regionie Bliskiego Wschodu.
Współpraca w zakresie readmisji i powrotu nielegalnych migrantów
Skuteczna polityka powrotów migrantów, którzy wjechali na terytorium kraju nielegalnie i nie kwalifikują się do ochrony międzynarodowej, jest niezbędnym elementem spójnej unijnej strategii zniechęcania do nielegalnej migracji. Obecnie odsetek powrotów w państwach członkowskich UE jest stosunkowo niski. W 2014 r. mniej niż 40 % nielegalnych migrantów, którym nakazano opuszczenie Unii Europejskiej, rzeczywiście opuściło jej terytorium.
Art. 13 umowy o partnerstwie z Kotonu z krajami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP), stanowi podstawę prawną do podejmowania współpracy w zakresie powrotu i readmisji obywateli krajów AKP. UE jest zdecydowana, by nasilić współpracę z partnerami afrykańskimi na rzecz skutecznego wdrażania programów readmisji.
Oprócz pełnego wdrożenia istniejących umów o readmisji 17 i szybkiego zakończenia trwających negocjacji 18 , dalsze działania będą dotyczyć głównie praktycznych środków współpracy w zakresie powrotów, w tym intensywniejszego rozwoju programów pomocy w dobrowolnym powrocie. W tym kontekście niedawno przyjęty projekt pilotażowy dotyczący powrotu do Pakistanu i Bangladeszu pozwoli wyciągnąć ważne wnioski na przyszłość. Unia Europejska powinna zintensyfikować działania prowadzone w miejscach leżących wzdłuż szlaków migracyjnych, zachęcające nielegalnych migrantów do powrotu. Temu celowi służy unijne wsparcie na rzecz stworzenia wielofunkcyjnego ośrodka w Agadez
Do tego obszaru polityki odnosi się plan działania UE w dziedzinie powrotów 19 , przyjęty jednocześnie z niniejszym komunikatem.
Zwalczanie przestępczości zorganizowanej odpowiedzialnej za przemyt ludzi i handel ludźmi
Zwalczanie siatek przestępczych jest zasadniczym elementem unijnych działań na rzecz ratowania życia i zapobiegania wykorzystywaniu migrantów. Kluczowe znaczenie ma tu zacieśnianie międzynarodowej współpracy policji i systemów sądownictwa krajów pochodzenia i krajów docelowych, a także odpowiednich agencji UE i państw członkowskich. W wielu państwach będzie to wymagać wsparcia dla rozwoju zdolności policji, wymiaru sprawiedliwości i służb zarządzania granicami.
Unia Europejska jest jednym z kluczowych aktorów, jeśli chodzi o podnoszenie zdolności krajów partnerskich w kwestiach zarządzania granicami oraz przeprowadzania dobrowolnego powrotu i reintegracji – stosuje przy tym zintegrowane podejście, które zapewnia bezpieczeństwo granic, a jednocześnie umożliwia szybkie legalne przepływy ludzi i towarów.
W Europejskim programie w zakresie migracji przedstawiono inicjatywy na rzecz wzmocnienie dotychczasowych instrumentów unijnych mających na celu zwalczanie sieci przemytniczych, zwłaszcza unijny plan działania na rzecz zwalczania przemytu migrantów 20 . Oficerowie łącznikowi ds. migracji i eksperci ds. bezpieczeństwa działający w kluczowych delegaturach UE ułatwią współpracę w tych kwestiach. Operacje i misje prowadzone w ramach WPBiO już odgrywają istotną rolę w walce z przestępczością zorganizowaną.
Operacja wojskowa Unii Europejskiej w południowym rejonie środkowej części Morza Śródziemnego (EUNAVFOR MED) jest operacją zarządzania w sytuacji kryzysowej, której celem jest nadzór, gromadzenie danych wywiadowczych i potencjalne zaangażowanie operacyjne przeciw działalności przemytniczej w południowośrodkowej części Morza Śródziemnego przy pełnym poszanowaniu prawa międzynarodowego 21 .
Uprawnienia misji EUCAP Sahel Niger są obecnie rozszerzane, aby umożliwić jej wspieranie władz Nigru w walce z nielegalnymi przepływami migracyjnymi przez terytorium Nigru, a w szczególności Agadez. 22 Poszerzony mandat misji będzie miał na celu głównie: (i) wzmocnienie nigerskich ram prawnych dotyczących migracji, kontroli granic i walki z działalnością przestępczą związaną z nielegalną migracją; (ii) budowanie zdolności nigerskich służb bezpieczeństwa odpowiedzialnych za zarządzanie granicami, kontrolę migracji i walkę z przestępczością zorganizowaną; oraz (iii) poprawę skuteczności działania wymiaru sprawiedliwości. Misja EUCAP Sahel Mali już pośrednio przyczynia się do zapobiegania nielegalnej migracji, prowadząc szkolenia dla sił bezpieczeństwa wewnętrznego. Pełną zdolność operacyjną osiągnęła ona w sierpniu 2015 r. Bada się obecnie możliwość podobnego rozszerzania mandatu, jak w przypadku Nigru. Brane są również pod uwagę inne inicjatywy i misje WPBiO w pozostałych państwach w regionie Sahelu i w Rogu Afryki w koordynacji z działaniami dwustronnymi państw członkowskich.
IV.Wnioski i plany na przyszłość
Kluczowe znaczenie dla działań podjętych w związku z kryzysem uchodźczym oraz dla wspólnego zarządzania wyzwaniami i możliwościami, będzie miała zdolność Unii Europejskiej do nawiązywania współpracy z partnerami w państwach trzecich. Zasadniczą rolę w tym względzie odgrywają: partnerstwo UE-Afryka w dziedzinie migracji, mobilności i zatrudnienia, proces z Rabatu i proces chartumski, proces praski i proces budapeszteński 23 , Unia dla Śródziemnomorza, partnerstwo na rzecz migracji między państwami położonymi wzdłuż jedwabnego szlaku, Partnerstwo Wschodnie czy dialog w kwestiach migracji między państwami AKP i UE.
Niektóre z problemów przedstawionych w niniejszym komunikacie mogą być i są rozwiązywane w ramach działań politycznych i dyplomatycznych. Przede wszystkim ponawiane są starania na rzecz zaradzenia przyczynom leżącymi u podstaw kryzysu, a mianowicie wojnie w Syrii i Iraku. Zgodnie z życzeniem Rady Europejskiej wysoka przedstawiciel prowadzi dialogi na wysokim szczeblu dotyczące tych kwestii, wykorzystując wsparcie Unii Europejskiej dla państw i regionów oraz już istniejące partnerstwa.
Współpraca z państwami pochodzenia i tranzytu prowadzona jest na szczeblu dwustronnym przy wykorzystaniu wszystkich istniejących struktur – w szczególności w ramach partnerstw na rzecz mobilności 24 , wspólnego programu w obszarze migracji i mobilności lub umów o readmisji. Zaangażowanie w innych kwestiach, takich jak handel i rozwój, będzie również okazją do omówienia współpracy w dziedzinie migracji.
Delegatury UE nasilą również kontakty z władzami lokalnymi. Wsparcie delegatur w głównych krajach tranzytu i pochodzenia polega na oddelegowaniu europejskich oficerów łącznikowych ds. migracji zgodnie z założeniami europejskiego programu w zakresie migracji.
Ponadto Unia Europejska organizuje dwie konferencje wysokiego szczebla z upoważnienia wydanego przez Radę Europejską w czerwcu 2015 r.:
1. Szczyt w Valletcie poświęcony migracji (11–12 listopada 2015 r.) zgromadzi liderów państw europejskich i kluczowych państw afrykańskich, zwłaszcza państw-stron procesu chartumskiego i procesu z Rabatu, jak również Komisję Unii Afrykańskiej i Komisję Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej. Uczestnicy szczytu omówią między innymi korzyści rozwojowe migracji, przyczyny leżące u jej podstaw, kwestie legalnej migracji i mobilności, ochrony międzynarodowej i azylu, zapobiegania przemytowi ludzi i handlowi ludźmi, zwalczania tych procederów oraz współpracy w zakresie powrotów i readmisji.
2. W konferencji wysokiego szczebla w sprawie szlaku wschodniośródziemnomorskiego/zachodniobałkańskiego (jesień 2015) wezmą udział państwa członkowskie UE, kraje Bałkanów Zachodnich oraz Turcja, które będą omawiać kwestie przepływów uchodźców i migrantów podążających tymi szlakami.
Unia Europejska od wielu lat zajmuje się problemami uchodźstwa i migracji za pośrednictwem swoich działań zewnętrznych, stosując jednocześnie narzędzia polityczne, rozwojowe i pomoc humanitarną. Obecny kryzys uchodźczy daje w sposób nagły wyraz długotrwałym i złożonym problemom; przyczyny kryzysu są wielorakie i nie zostaną usunięte natychmiast. Kompleksowe rozwiązywanie tych problemów wymaga podejścia obejmującego działania krótko- i długoterminowe. Co najważniejsze, zasadnicze znaczenie będzie miała solidarność i odpowiedzialność, a różne środki, którymi dysponuje Unia – od dyplomacji po pomoc finansową – będą musiały ze sobą współdziałać.
Komisja Europejska i wysoka przedstawiciel apelują do państw członkowskich o pełne determinacji zaangażowanie w poprawę trudnej sytuacji uchodźców oraz w rozwiązywanie problemów, które zmuszają ludzi do opuszczania swojego kraju. Solidarność, odpowiedzialność oraz jedność są konieczne do wypełnienia prawnych, instytucjonalnych i moralnych obowiązków, w obliczu których stoi dzisiaj Unia Europejska.
Cotygodniowe informacje statystyczne Fronteksu: styczeń – sierpień 2015 r.
Według danych Centrum Monitoringu Wewnętrznych Przesiedleń ONZ liczby wewnętrznych przesiedleń w lipcu/sierpniu 2015 r. kształtowały się następująco: Syria (7 600 300); Irak (3 171 600); Sudan (2 192 830); Sudan Południowy (1 645 392); Pakistan (1 375 900); Nigeria (1 500 000); Somalia (1 133 000); Afganistan (805 409); Republika Czadu (130 000); Kamerun (80 000); Niger (50 000).
Dok. COM(2015)240.
Dok. COM(2011)743.
JOIN (2015) 2 final
http://ec.europa.eu/enlargement/neighbourhood/countries/syria/madad/index_en.htm
12 mln EUR wsparcia.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 231/2014 z dnia 11 marca 2014 r.
8 mln EUR wsparcia.
Kwota w wysokości 24 mln EUR przeznaczona/planowana w przypadku byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii i w wysokości 44 mln EUR – w przypadku Serbii.
Misja EUCAP SAHEL Niger wspiera władze nigerskie w działaniach w zakresie zapobiegania, kontrolowania i zarządzania w odniesieniu do nielegalnych przepływów migracyjnych przez Niger, a w szczególności przez Agadez.
Unijna cywilna misja WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali) wspiera restrukturyzację malijskich sił bezpieczeństwa wewnętrznego (tj. policji, żandarmerii oraz gwardii narodowej). Celem tych działań jest wspieranie władz malijskich w zapewnianiu porządku konstytucyjnego i demokratycznego oraz w tworzeniu warunków dla trwałego pokoju. Misja ta łączy działania szkoleniowe z doradztwem strategicznym.
W ramach kompleksowego podejścia UE (JOIN(2013)30) misje WPBiO będą łączone z programami rozwoju w celu maksymalnego zwiększenia ogólnej efektywności.
W 2015 r. podpisano z Nigerią wspólny program w obszarze migracji i mobilności obejmujący współpracę w dziedzinie legalnej migracji, nielegalnej migracji, migracji i rozwoju oraz ochrony międzynarodowej.
W związku z tym Unia Europejska wspólnie z Francją, Niemcami i Niderlandami utworzyła w 2014 r. fundusz powierniczy „Bêkou”.
AMISOM: http://amisom-au.org/
Obecnie obowiązuje 17 umów o readmisji: z Hongkongiem, Makau, Sri Lanką, Albanią, Rosją, Ukrainą, byłą jugosłowiańską republiką Macedonii, Bośnią i Hercegowiną, Czarnogórą, Serbią, Mołdawią, Pakistanem, Gruzją, Armenią, Azerbejdżanem, Turcją i Republiką Zielonego Przylądka.
Trwają negocjacje z Marokiem i Tunezją.
COM(2015) 453
COM(2015) 285 final.
Decyzja Rady (WPZiB) 2015/778 z dnia 18 maja 2015 r. w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej w południowym rejonie środkowej części Morza Śródziemnego (EUNAVFOR MED) (Dz.U. L 122 z 19.5.2015, s. 31).
Otwarcie biura terenowego w Agadez pozwoli uczestnikom misji lepiej zrozumieć ruchy migracyjne i kwestie z nimi związane, a także umożliwi im codzienną współpracę z organami odpowiedzialnymi za zarządzanie przepływami migracyjnymi.
Proces budapeszteński skupia państwa z obszaru od Azji Wschodniej i Środkowej po Europę Południowo-Wschodnią i Zachodnią.
Partnerstwa na rzecz mobilności zapewniają kompleksowe ramy współpracy dwustronnej w dziedzinie mobilności, migracji i azylu. Dotychczas zawarto siedem partnerstw z: Republiką Zielonego Przylądka, Republiką Mołdawii, Gruzją, Armenią, Marokiem, Azerbejdżanem i Tunezją.