Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie środków strukturalnych zwiększających odporność instytucji kredytowych UE /* COM/2014/043 final - 2014/0020 (COD) */
UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU W odpowiedzi na kryzys finansowy Unia
Europejska („Unia”) i państwa członkowskie rozpoczęły
gruntowny przegląd systemu regulacji i nadzoru w sektorze finansowym. W obszarze bankowości Unia
zainicjowała szereg reform mających na celu stworzenie
bezpieczniejszego, lepiej działającego, bardziej przejrzystego i
odpowiedzialnego systemu finansowego, który służyłby całej
gospodarce i społeczeństwu. Unijny sektor bankowy ma jednak w dalszym
ciągu bardzo duże rozmiary w kategoriach bezwzględnych (42,9
bilionów euro) i względnych (reprezentuje blisko 350 procent unijnego
PKB). Wielkość największych unijnych banków w ujęciu
indywidualnym odpowiada mniej więcej PKB państwa ich pochodzenia lub
jest zbliżona do tej wartości. Banki te pozostają zbyt
duże, by upaść i jednocześnie zbyt duże, aby
można je było uratować, oraz zbyt złożone z punktu
widzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W tym kontekście w listopadzie 2011 r.
komisarz Michel Barnier ogłosił powołanie grupy ekspertów
wysokiego szczebla pod przewodnictwem Erkki Liikanena, prezesa fińskiego
banku centralnego, której zlecono ocenę konieczności przeprowadzenia
strukturalnej reformy unijnego sektora bankowego[1].
W października 2012 r. przedstawiono sprawozdanie stwierdzające,
że w celu uzupełnienia dotychczasowych reform konieczna jest
restrukturyzacja banków, i zalecające obowiązkowe wyodrębnienie
handlu na własny rachunek oraz innych działań handlowych
obarczonych wysokim ryzykiem do oddzielnego podmiotu prawnego w ramach grupy
bankowej. Wyodrębnienie to byłoby obowiązkowe tylko dla banków,
w przypadku których tego typu handel stanowi znaczną część
działalności[2].
W dniu 3 lipca 2013 r. Parlament Europejski (PE) przyjął
zdecydowaną większością głosów sprawozdanie z
własnej inicjatywy w sprawie reformy unijnego sektora bankowego[3], w którym
przyjął z zadowoleniem reformy strukturalne na szczeblu unijnym, aby
uregulować kwestie związane z istnieniem banków „zbyt dużych, by
upaść” (ang. too-big-to-fail, „TBTF”)[4]. Niniejszy wniosek stanowi kluczowy element
działań Unii mających na celu rozwiązanie problemu TBTF. Ma
on na celu zapobieganie urzeczywistnieniu się w systemie bankowym Unii
rezydualnych ryzyk, które nie były dotąd kontrolowane. Ograniczy on
sztuczny wzrost sumy bilansowej banków, zwłaszcza wzrost napędzany
działalnością o czysto spekulacyjnym charakterze,
zapobiegając w ten sposób konieczności pokrywania kosztów ratowania
upadających banków przez podatników oraz zmniejszy koszty ewentualnych
procedur restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i ułatwi ich
przeprowadzenie. Wniosek ten stanowi także ważne uzupełnienie
dyrektywy ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań
naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w
odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (dyrektywa BRRD)[5]. Reforma strukturalna nie była do tej pory
objęta międzynarodowym programem reform uzgodnionym przez grupę
G–20. Wiele państw na całym świecie przyjęło już
jednak środki mające na celu rozwiązanie powyższych
problemów lub przedstawiło projekty takich środków. W ostatnich
latach inicjatywy reformatorskie podjęła pewna liczba państw
członkowskich (Niemcy, Francja, Zjednoczone Królestwo i Belgia). Stany
Zjednoczone przyjęły niedawno tzw. zasadę Volckera, zakazującą
bankom prowadzenia handlu na własny rachunek. Również organizacje
międzynarodowe wezwały do globalnej debaty na temat bankowych
struktur i modeli biznesowych. Z uwagi na coraz większą liczbę
inicjatyw dotyczących reform tego sektora i w celu zapobiegania
nakładaniu się lub niespójności środków mających
wpływ na banki prowadzące działalność
międzynarodową, podczas ostatniego szczytu w Sankt Petersburgu
przywódcy grupy G–20 wezwali Radę Stabilności Finansowej do oceny
spójności strukturalnych reform bankowych w kontekście
transgranicznym i ich skutków dla globalnej stabilności finansowej.
Niniejszy wniosek uwzględnia nowe międzynarodowe działania
koordynacyjne i uznaje potrzebę zapobiegania arbitrażowi
regulacyjnemu. Niniejszemu wnioskowi towarzyszy bezpośrednio
związany z nim wniosek ukierunkowany na inny mechanizm rozprzestrzeniania
się problemów finansowych, a mianowicie wzajemne powiązania
między uczestnikami rynku, w tym bankami o znaczeniu systemowym, w postaci
nieprzezroczystych więzi handlowych w ramach transakcji finansowania
papierów wartościowych. W zielonej księdze w sprawie
równoległego systemu bankowego, przedstawiona przez Komisję 19 marca
2012 r.[6]
stwierdzono, że zaostrzenie regulacji bankowych może doprowadzić
do przeniesienia znacznej części działalności bankowej poza
granice tradycyjnej bankowości, w kierunku równoległego systemu
bankowego, zdefiniowanego jako „system pośrednictwa pożyczkowego,
który obejmuje podmioty i działania znajdujące się poza
normalnym systemem bankowym”[7].
W dniu 20 listopada 2012 r. Parlament Europejski przyjął
rezolucję w sprawie równoległego systemu bankowego[8], w której
podkreślił potrzebę zwiększenia przejrzystości
struktur i działalności instytucji finansowych oraz potrzebę
posiadania przez organy nadzoru wiedzy na temat skali działalności
prowadzonej w ramach równoległego systemu bankowego, takiej jak umowy
odkupu i udzielanie pożyczek papierów wartościowych. W dniu 4
września 2013 r., Komisja podkreśliła w swoim komunikacie w
sprawie równoległego systemu bankowego[9],
że wzmocnienie przejrzystości transakcji finansowania papierów
wartościowych, takich jak umowy odkupu i udzielanie pożyczek papierów
wartościowych, inne równoważne transakcje oraz lombardowanie, ma
zasadnicze znaczenie dla monitorowania ryzyk związanych z wzajemnymi
powiązaniami, nadmiernym wykorzystywaniem dźwigni finansowej oraz
zachowaniami procyklicznymi. Pozostała część
niniejszego uzasadnienia ogranicza się do przedstawienia niniejszego
wniosku dotyczącego strukturalnego wyodrębnienia instytucji
kredytowych. 2. WYNIKI KONSULTACJI Z
ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW Konsultacje z zainteresowanymi stronami
były przeprowadzane kilkakrotnie. Podczas swoich prac grupa wysokiego
szczebla spotkała się z wieloma różnymi zainteresowanymi stronami
i przeprowadziła konsultacje społeczne skierowane do banków, klientów
korporacyjnych i klientów detalicznych oraz ich stowarzyszeń[10]. Komisja
zorganizowała również publiczne konsultacje z zainteresowanymi
stronami w października 2012 roku[11].
Reforma strukturalna banków i potrzeba skoordynowanego działania na
szczeblu unijnym jest również przedmiotem dyskusji z państwami
członkowskimi. W trakcie opracowywania oceny skutków Komisja
przeprowadziła wiosną 2013 r. dodatkowe konsultacje społeczne z
zainteresowanymi podmiotami, zachęcając banki do modelowania skutków
różnych wariantów reform strukturalnych[12].
500 otrzymanych odpowiedzi na konsultacje unaoczniło rozbieżne
stanowiska banków z jednej strony oraz konsumentów i niebankowych instytucji
finansowych z drugiej strony. Ta pierwsza grupa respondentów była
zdecydowanie przeciwna strukturalnemu wyodrębnieniu, podczas gdy druga w
większości je popierała. Opinie innych grup respondentów
były bardziej zrównoważone. W marcu 2013 r. ustanowiono grupę
sterującą ds. reform strukturalnych w sektorze bankowym, w której
skład weszli przedstawiciele Dyrekcji Generalnych COMP, ECFIN, EMPL, ENTR,
JUST, MARKT, SG, SJ, TAXUD oraz JRC. Grupa sterująca odbyła
posiedzenia w marcu, kwietniu oraz wrześniu 2013 r., wspierając prace
nad oceną skutków. Projekt oceny skutków przedstawiono Radzie ds.
Ocen Skutków przy Komisji Europejskiej w dniu 19 września 2013 r. i
omówiono go w dniu 16 października 2013 r. Rada ds. Ocen Skutków
przedstawiła swoje zalecenia dotyczące zmian w dniu 18 października
2013 r. Główne zalecenia dotyczyły poprawy: (i) opisu problemu i
scenariusza odniesienia; (ii) opisu i wyjaśnienia wariantów reform; (iii)
oceny skutków i opisu skuteczności wyselekcjonowanych wariantów reform;
(iv) sposobu przedstawienia opinii zainteresowanych stron; oraz (v) dodania
glosariusza. Służby Komisji przedstawiły ponownie zmienioną
oceną skutków 18 grudnia 2013 r. wraz z odrębnym dokumentem
wyjaśniającym Radzie ds. Oceny Skutków, w jaki sposób
uwzględniono jej zalecenia. Rada ds. Oceny Skutków wydała
następnie pozytywną opinię w dniu 15 stycznia 2014 r. i
przedstawiła zalecenia dotyczące dalszych ulepszeń, prosząc
w szczególności o lepszą analizę uzasadnienia proponowanych środków,
alternatywnych wariantów reform, wpływu, a także o opinie
zainteresowanych stron na temat środków dotyczących
przejrzystości, które zostały wprowadzone dopiero w ponownie
przedłożonej ostatecznej ocenie skutków. Rada ds. Oceny Skutków
zaleciła również dodatkowe poprawienie prezentacji wariantów reform
strukturalnych oraz oceny skutków i skuteczności wyselekcjonowanych
wariantów reform. W ostatecznej wersji oceny skutków rozszerzono znacznie
analizę środków i reform w zakresie przejrzystości oraz
uwzględniono dwa pozostałe zalecenia Rady ds. Oceny Skutków. Całkowite koszty i korzyści
związane z niniejszym wnioskiem zostały zbadane w ocenie skutków za
pomocą analizy jakościowej i ilościowego modelowania. Ocena
skutków doprowadziła do wniosku, że dorozumiane dotacje są
znaczące i zależą od wielkości banku oraz skali jego
wzajemnych powiązań. Niniejszy wniosek bierze wprawdzie pod
uwagę wyraźne korzyści płynące z
różnorodności modeli bankowych w Europie, ale ma na celu zapewnienie
utrzymania delikatnej równowagi między zapobieganiem ryzykom systemowym a
finansowaniem trwałego wzrostu gospodarczego. 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU 3.1. Podstawa prawna i zasada
pomocniczości Podstawą
prawną niniejszego rozporządzenia jest art. 114 ust. 1 Traktatu o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) umożliwiający przyjęcie
środków służących zbliżeniu przepisów krajowych,
których celem jest ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Jednolite
przepisy dotyczące struktur banków zwiększą stabilność
finansową w Unii, przyczynią się do mocniejszej integracji
rynków finansowych, ułatwią procesy naprawy oraz restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji grup, usprawnią transgraniczne
świadczenie usług i prowadzenie działalności w innych
państwach członkowskich, ograniczą zakłócenia konkurencji i
będą zapobiegać arbitrażowi regulacyjnemu. Niektóre
państwa członkowskie zaproponowały lub już
przyjęły środki mające na celu reformy strukturalne ich
krajowych systemów bankowych. Niespójne przepisy krajowe, które nie
dążą do tych samych celów politycznych w sposób zgodny i
równoważny z mechanizmami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu,
mogą zaburzać przepływy kapitału i decyzje inwestycyjne. W
przypadku braku ogólnounijnego podejścia banki zostaną zmuszone do
dostosowywania swoich struktur i działalności w zależności
od prawa krajowego, co zwiększy jeszcze bardziej
złożoność oraz nasili rozdrobnienie sektora bankowego. Różnice
pomiędzy przepisami krajowymi zahamowałyby również
działania mające na celu zapewnienie stosowania jednolitego zbioru
przepisów na całym obszarze rynku wewnętrznego i stworzenie
rzeczywistej unii bankowej, ponieważ zmniejszyłyby
skuteczność jednolitego mechanizmu nadzorczego (SSM)[13] i
przyszłego jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej
likwidacji (SRM)[14].
Niespójne przepisy utrudniają ponadto zarządzanie instytucjami
transgranicznymi i zwiększają jego koszty. Przewidziana w niniejszym
rozporządzeniu harmonizacja na poziomie unijnym może zapewnić,
aby unijne grupy bankowe działające w kilku państwach
członkowskich podlegały wspólnym ramom regulującym wymogi strukturalne,
co zagwarantuje równość szans, zmniejszy
złożoność regulacji, zapobiegnie nieuzasadnionym kosztom
przestrzegania przepisów w przypadku działalności transgranicznej,
wesprze dalszą integrację rynku w Unii oraz przyczyni się do
wyeliminowania arbitrażu regulacyjnego. Zgodne z celami dotyczącymi
przyczynienia się do funkcjonowania rynku wewnętrznego, państwo
członkowskie, które przyjęło wcześniej przepisy
zakazujące instytucjom kredytowym przyjmującym depozyty od osób fizycznych
i MŚP dokonywania inwestycji na własny rachunek oraz utrzymywania
aktywów przeznaczonych do obrotu, może zwrócić się do Komisji o
udzielenie odstępstwa od przepisów określonych w rozdziale III
(„wyodrębnienie niektórych rodzajów działalności handlowej”) na
rzecz instytucji kredytowej podlegającej przepisom krajowym, które są
zgodne z przepisami tego rozdziału. Pozwoliłoby to państwom
członkowskim, które już wdrożyły całkowicie
równoważne środki, uniknąć kosztownego dostosowania
obowiązujących, skutecznych przepisów krajowych do przepisów
rozdziału III. Aby wpływ tych przepisów krajowych nie
zagrażał celowi rynku wewnętrznego lub jego funkcjonowaniu, cele
prawa krajowego muszą być identyczne z celami określonymi w
niniejszym wniosku, a krajowe rozwiązania prawne, nadzorcze i wykonawcze
muszą zapewniać przestrzeganie przez instytucję kredytową
prawnie wiążących wymogów, które są równoważne z
niniejszym wnioskiem. Niniejszy wniosek uwzględnia
szybko zmieniające się rynki i innowacje finansowe oraz zmiany
unijnych ram regulacyjnych i nadzorczych. W celu zapewnienia skutecznego i
spójnego nadzoru oraz stworzenia jednolitego zbioru przepisów w sektorze
bankowym, niniejszy wniosek powierza ważną rolę Europejskiemu
Organowi Nadzoru Bankowego („EUNB”). EUNB będzie konsultowany przez
właściwe organy przy podejmowaniu decyzji określonych w
niniejszym wniosku i będzie przygotowywać projekty regulacyjnych i
wykonawczych standardów technicznych oraz składać sprawozdania
Komisji. Zadania te mają szczególne znaczenie w sytuacjach
określonych w art. 9, 10, 13 i 21. 3.2. Zasada proporcjonalności Zgodnie z zasadą proporcjonalności
określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej, zakres i forma
działania Unii nie mogą wykraczać poza to, co jest konieczne do
osiągnięcia celów określonych w Traktatach. Proponowane rozporządzenie zakazuje
dużym unijnym instytucjom kredytowym i grupom bankowym prowadzenia handlu
na własny rachunek oraz niektórych powiązanych rodzajów
działalności. Wyodrębnienie struktur
własności może stać się najskuteczniejszym
narzędziem reformy strukturalnej, jeśli chodzi o
osiągnięcie następujących szczegółowych celów:
ułatwienie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz
ograniczenie pokusy nadużycia, konfliktów interesów, a także
niewłaściwej alokacji kapitału i zasobów. Potencjalne
korzyści wynikające z zakazu handlu na własny rachunek
byłyby szczególnie znaczące, jeżeli chodzi o ograniczanie ryzyk,
złożoności, wzajemnych powiązań i konfliktów
interesów. Ze względu na trudności z odróżnieniem handlu na
własny rachunek od innych podobnych rodzajów działalności
handlowej, w szczególności działalności animatora rynku,
proporcjonalność niniejszego środka jest zapewniona dzięki
wąskiemu zdefiniowaniu działalności podlegającej zakazowi.
Wyłączenie mniejszych banków spod zakazu jest uzasadnione z uwagi na
nieproporcjonalne skutki, jakie zakaz ten mógłby pociągnąć
za sobą wobec tych banków w przypadku, gdyby zostały one zmuszone do
zbycia części swoich portfeli. Proponowane rozporządzenie wymaga
również od właściwego organu przeprowadzania systematycznego
przeglądu niektórych innych rodzajów działalności, a mianowicie
działalności animatora rynku, inwestowania w programy sekurytyzacji i
pełnienia roli jednostki sponsorującej w ramach takich programów, a
także obrotu niektórymi instrumentami pochodnymi. Zostały one
określone jako rodzaje działalności, w przypadku których
istnieje największa groźba omijania zakazu prowadzenia handlu na
własny rachunek, oraz które mogą stwarzać zagrożenie dla
stabilności podstawowej instytucji kredytowej i systemu finansowego Unii.
Właściwy organ otrzymuje uprawnienie do nakazania wyodrębnienia.
Prawo nakazania wyodrębnienia nie zostało jednak ustanowione jako
środek ogólny: właściwy organ może kierować się
własnym osądem, korzystając z zestawu zharmonizowanych
wskaźników. Właściwy organ ma obowiązek egzekwować
wyodrębnienie tylko w określonych przypadkach, gdy ryzyka
przekraczają poziomy, które zostaną określone za pomocą
zharmonizowanych wskaźników. Podejście to jest uznawane za
proporcjonalne, ponieważ nakaz wyodrębnienia działalności
jest wydawany tylko wówczas, gdy spełnione są pewne warunki, i po
dokonaniu szczegółowej analizy wpływu tej działalności na
profil ryzyka oraz zachowanie podstawowej instytucji kredytowej. Proponowane rozporządzenie jest ukierunkowane
na duże instytucje kredytowe i grupy bankowe. Biorąc pod uwagę
fakt, że głównym celem wniosku jest ograniczenie rezydualnych ryzyk
systemowych utrzymujących się w systemie finansowym Unii,
rozszerzenie środków przewidzianych we wniosku na wszystkie instytucje
kredytowe byłoby nieproporcjonalne i mogłoby prowadzić do
nieuzasadnionych kosztów, w szczególności w przypadku mniejszych
instytucji kredytowych. Instytucje kredytowe, które nie
osiągają progów określonych w proponowanym rozporządzeniu,
nie podlegają przewidzianym środkom strukturalnym. Oznacza to,
że państwa członkowskie lub właściwe organy mogą
decydować o nałożeniu podobnych środków także na
mniejsze instytucje kredytowe. Proponowane rozporządzenie nie narusza
praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych
Unii Europejskiej, zwłaszcza w zakresie prawa do ochrony danych osobowych,
swobody prowadzenia przedsiębiorstwa, prawa własności, prawa do
skutecznego środka odwoławczego i rzetelnego procesu, oraz musi
być wdrażane zgodnie z tymi prawami i zasadami. 3.3. Szczegółowe omówienie
wniosku W niniejszej sekcji omówiono skrótowo
główne elementy niniejszego rozporządzenia. 3.3.1. Cele i przedmiot
strukturalnego wyodrębnienia Proponowane rozporządzenie ma na celu zwiększenie
stabilności finansowej w Unii poprzez reformę strukturalną
dużych banków i uzupełnienie w ten sposób finansowych reform
regulacyjnych przeprowadzonych wcześniej na poziomie Unii. Art. 1
określa cel i założenia leżące u podstaw reformy. Art. 2 określa przedmiot
rozporządzenia, którym jest ustanowienie przepisów dotyczących
strukturalnych przekształceń banków TBTF poprzez nałożenia
zakazu handlu na własny rachunek i wprowadzenie możliwości
nakazania wyodrębnienia niektórych rodzajów działalności handlowej. 3.3.2. Zakres stosowania Art. 3 stanowi, że proponowane
rozporządzenie stosuje się do banków, które spełniają
określone kryteria i przekraczają określone progi. (1)
Wymogi mają zastosowanie do banków
europejskich, które zostały określone jako banki mające globalne
znaczenie systemowe. (2)
Wymogi mają zastosowanie do banków, które
przez trzy kolejne lata przekraczają następujące progi: a)
łączne aktywa banku przekraczają 30 mld euro;[15] oraz b) aktywa
przeznaczone do obrotu i zobowiązania banku ogółem przekraczają
70 mld euro lub 10 procent jego łącznych aktywów. Artykuły 22 i 23 określają
bardziej szczegółowo, w jaki sposób należy obliczać
„działalność handlową” (do celów dokonywanego przez
właściwy organ przeglądu prowadzącego do ewentualnego
wyodrębnienia z instytucji kredytowej). Biorąc pod uwagę fakt,
że reforma strukturalna skupia się na działalności
bankowej, art. 23 ust. 2 stanowi, że w przypadku konglomeratów
finansowych działalność zakładów ubezpieczeń i
przedsiębiorstw niefinansowych nie może być uwzględniana w
obliczeniach. Proponowane rozporządzenie będzie
stosowane w odniesieniu do unijnych instytucji kredytowych, ich unijnych
jednostek dominujących, ich jednostek zależnych i oddziałów, w
tym w państwach trzecich. Wniosek dotyczy również unijnych oddziałów
i jednostek zależnych banków mających siedzibę w państwach
trzecich. Tak szeroki terytorialny zakres stosowania jest uzasadniony, aby
zapewnić równe szanse oraz zapobiec przenoszeniu działalności
poza Unię w celu obejścia wymogów. Zagraniczne jednostki zależne
unijnych banków i unijne oddziały zagranicznych banków mogą
zostać wyłączone z zakresu obowiązywania, jeżeli
są one objęte równoważnymi przepisami dotyczącymi
wyodrębnienia (art. 4 i 27). Art. 4 ust. 2 przewiduje kolejne potencjalne
odstępstwo: organy nadzoru otrzymały uprawnienie do
wyłączenia spod wymogu wyodrębnienia zagranicznych jednostek
zależnych grup mających autonomiczną, zdecentralizowaną
geograficznie strukturę, w ramach skoordynowanej strategii
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (gdy organ lub organy nadzoru
podejmują skoordynowane działania wobec różnych części
grupy). Poprzez stosowanie obowiązku
wyodrębnienia działalności wobec całej globalnej grupy
spółek, niezależnie od umiejscowienia geograficznego poszczególnych
jednostek, zapobiega się możliwości obchodzenia tego
obowiązku za pomocą przenoszenia określonych rodzajów
działalności poza Unię. Uzupełnienie szerokiego
terytorialnego zakresu stosowania przez ustanowienie systemu
równoważności przepisów obowiązujących w państwach
trzecich pozwala także zapobiec ewentualnym zastrzeżeniom państw
trzecich dotyczącym kwestii eksterytorialnych. Poprzez wymaganie od banków
zagranicznych wyodrębnienia pewnych rodzajów ich działalności
prowadzonych w Unii zapewnia się także równość szans na
rynku wewnętrznym, a przez to ogranicza się do minimum ryzyko
nieuczciwej konkurencji. 3.3.3. Zakaz handlu na własny
rachunek (rozdział II) Art. 6 ust. 1 proponowanego
rozporządzenia stanowi, że instytucja kredytowa i podmioty
należące do tej samej grupy nie mogą angażować
się w prowadzenie na własny rachunek handlu instrumentami finansowymi
i towarami. Na poziomie Unii brakuje wprawdzie odpowiedniej ilości
spójnych danych dotyczących poszczególnych rodzajów działalności
bankowej, ale dostępne dowody wskazują, że handel na własny
rachunek nie stanowi dużej części bilansów banków[16]. Te same dane
pokazują jednak, że ten typ działalności był bardzo
rozpowszechniony przed kryzysem i że w przypadku braku interwencji
regulacyjnej nie ma gwarancji, że jego skala nie wzrośnie w
przyszłości. Zdefiniowanie handlu na własny rachunek i
jego odróżnienie od działalności animatora rynku nie jest
proste. Zgodnie z art. 5 ust. 4, który definiuje handel na
własny rachunek w wąski sposób, zakazana byłaby działalność
komórek organizacyjnych, jednostek, działów lub pojedynczych handlowców,
którym są wyraźnie przypisane zadania polegające na zajmowaniu
pozycji w celu osiągania zysku na własny rachunek, bez jakiegokolwiek
związku z działalnością klienta lub zabezpieczaniem podmiotu
przed ryzykiem. Art. 6 ust. 2 precyzuje, że w
przypadku gdy instytucje kredytowe objęte zakresem proponowanego
rozporządzenia, jak określono w art. 3 i 4, utrzymują specjalne
struktury zajmujące się kupnem i sprzedażą instrumentów
rynku pieniężnego do celów zarządzania środkami
pieniężnymi, zakaz ten nie dotyczy tych struktur. Obrót unijnymi
obligacjami skarbowymi jest również wyłączony spod zakazu
(art. 6 ust. 2 lit. a)), aby zapobiec niekorzystnemu
wpływowi na te niezwykle ważne rynki. Wyłączenie to
odzwierciedla wyłączenie przewidziane dla obrotu obligacjami
skarbowymi w kontekście oceny działalności (art. 8
ust. 2). Chociaż zakaz handlu na własny
rachunek może w zasadzie obejmować wszystkie banki, proponuje
się, aby był on stosowany wyłącznie do banków, o których
mowa w art. 3. W celu uniemożliwienia bankom obchodzenia zakazu np. przez
nabywanie funduszy hedgingowych lub inwestowanie w takie fundusze art. 6
ust. 1 lit. b) stanowi, że bankom podlegającym zakazowi handlu
na własny rachunek nie wolno także inwestować w fundusze
hedgingowe lub podmioty angażujące się w handel na własny
rachunek lub pełniące rolę instytucji sponsorującej fundusz
hedgingowy, ani posiadać udziałów w tych funduszach lub podmiotach (a
także certyfikatów czy też instrumentów pochodnych związanych z
tymi udziałami). Niestosujące dźwigni finansowej fundusze typu
zamkniętego, głównie fundusze private equity, venture
capital i europejskie fundusze na rzecz przedsiębiorczości
społecznej, są wyłączone spod tego zakazu ze względu
na ich funkcję przyczyniającą się do finansowania realnej
gospodarki (art. 6 ust. 3). Instytucje kredytowe objęte tymi
zakazami będą mogły w dalszym ciągu świadczyć
usługi bankowe i powiernicze na rzecz funduszy hedgingowych. 3.3.4. Potencjalne wyodrębnienie
niektórych rodzajów działalności handlowej (rozdział III) Banki angażują się w szereg
innych typów działalności handlowej i inwestycyjnej, w tym
działalność animatora rynku, pożyczki na rzecz funduszy venture
capital i private equity, inwestycje w sekurytyzacje
wiążące się z wysokim ryzykiem i pełnienie roli
jednostki sponsorującej w ramach takich programów sekurytyzacji,
sprzedaż instrumentów pochodnych i obrót tymi instrumentami itp. Grupy
bankowe będą mogły otrzymać zezwolenie na dalsze
prowadzenie tych innych typów działalności zgodnie z decyzją
uznaniową właściwego organu, który będzie miał
obowiązek dokonywać przeglądu działalności handlowej i
będzie miał prawo (a w pewnych okolicznościach także
obowiązek) wyodrębnić podzbiór działalności
(działalność animatora rynku, sekurytyzacje
wiążące się z wysokim ryzykiem, złożone
instrumenty pochodne) w przypadku przekroczenia określonych
wskaźników. Przepis ten ma na celu zapobieganie obchodzeniu przez banki
zakazu ustanowionego w art. 6 przez prowadzenie ukrytego handlu na
własny rachunek, a także nadmiernemu rozrostowi
działalności handlowej nieobjętej zakazem lub stosowaniu w jej
ramach dużej dźwigni finansowej. Podstawowa zasada przyjęta w
proponowanym rozporządzeniu stanowi, że wchodzące w skład
grupy bankowej „podmioty przyjmujące depozyty” mogą
angażować się w taką działalność dopóki
właściwy organ nie stwierdzi, iż musi być ona prowadzona w
ramach odrębnej „jednostki handlowej”. 3.3.4.1. Zakres działalności
podlegającej wyodrębnieniu W art. 8 zdefiniowano
działalność handlową szeroko, stwierdzając, że
oznacza ona działalność inną niż np. przyjmowanie
depozytów kwalifikujących się do objęcia ich systemem
ubezpieczania depozytów, udzielanie kredytów, detaliczne usługi
płatnicze oraz pewna liczba innych rodzajów działalności. Art. 8
ust. 2 wyłącza ponadto unijne obligacje skarbowe spod wymogu
dotyczącego dokonywania przeglądu oraz spod uprawnień
dotyczących wyodrębnienia. Takie odstępstwo jest zgodne z obecną
praktyką zerowych wag ryzyka przyjętą w rozporządzeniu i
dyrektywie w sprawie wymogów kapitałowych[17]
(„CRR”/„CRD IV”). Niemniej jednak art. 8 ust. 3 stanowi, że
Komisja może rozszerzyć zakres wyłączenia, w drodze aktów
delegowanych, na pozaunijne obligacje skarbowe, które spełniają pewne
warunki. 3.3.4.2. Obowiązek dokonywania
przeglądu działalności Proponowane rozporządzenie
nałoży na właściwy organ obowiązek dokonywania
przeglądu działalności handlowej banków, która przekracza
odpowiednie progi, w tym w szczególności trzech typów działalności,
które są szczególnie zbliżone do handlu na własny rachunek i w
związku z tym istnieje groźba, że będą wykorzystywane
do ukrytego prowadzenia handlu na własny rachunek
(działalność animatora rynku) lub odegrały istotną
rolę w powstaniu kryzysu finansowego (np. inwestowanie w sekurytyzacje
wiążące się z wysokim ryzykiem i pełnienie roli
jednostki sponsorującej w ramach takich programów, a także obrót
instrumentami pochodnymi innymi niż wyraźnie dopuszczone do celów
ostrożnego zarządzania ryzykiem). Właściwe organy
będą dokonywać oceny tej działalności w świetle
niektórych wskaźników, które są dostosowywane przy użyciu danych
znajdujących się w posiadaniu organów nadzoru. Wskaźniki te
określają względną wielkość, dźwignię
finansową, złożoność, rentowność, ryzyko
rynkowe oraz wzajemne powiązania z innymi podmiotami (art. 9
ust. 2). W celu zapewnienia spójności pomiarów tych wskaźników i
ich stosowania art. 9 ust. 4 powierza EUNB opracowanie
wiążącego wykonawczego standardu technicznego, który zostanie
przyjęty przez Komisję. 3.3.4.3. Uprawnienia dotyczące
wyodrębnienia Zgodnie z art. 10 ust. 1
właściwe władze muszą nakazać wyodrębnienie,
jeśli stwierdzą, że działalność handlowa banków
(działalność animatora rynku, inwestowanie w sekurytyzacje
wiążące się z wysokim ryzykiem i pełnienie roli
jednostki sponsorującej w ramach takich programów, a także obrót
niektórymi instrumentami pochodnymi) oraz związane z nią ryzyka
przekraczają określone progi i spełniają określone
warunki powiązane ze wskaźnikami. Jeżeli bank wykaże w
sposób zadowalający właściwy organ, że
działalność ta nie stanowi zagrożenia dla stabilności
finansowej Unii, biorąc pod uwagę cele proponowanego
rozporządzenia, właściwy organ może odstąpić od
wyodrębnienia działalności. Zgodnie z art. 10 ust. 2
właściwy organ może żądać wyodrębnienia
określonego rodzaju działalności handlowej, jeśli uzna,
że dana działalność zagraża stabilności
finansowej banku lub Unii, biorąc pod uwagę cele proponowanego
rozporządzenia. Właściwy organ powinien
skonsultować się z EUNB przed podjęciem decyzji, o których mowa
w art. 10, i powiadomić EUNB o swojej ostatecznej decyzji. Art. 10 ust. 5 upoważnia
Komisję do przyjęcia aktu delegowanego określającego
nieprzekraczalny poziom każdego wskaźnika oraz warunki, w tym
liczbę przekroczonych wskaźników, które muszą zostać
spełnione, aby istniały podstawy do nakazania wyodrębnienia.
Ponadto Komisja będzie uprawniona do określenia, jakie typy
sekurytyzacji nie są uważane za zagrożenie dla stabilności
finansowej zgodnie z wykazem określonych kryteriów, i w związku z tym
są dozwolone dla podstawowych instytucji kredytowych. 3.3.4.4. Zarządzanie ryzykiem
własnym banków („zarządzaniem zasobami finansowymi”) W przypadku dokonania wyodrębnienia
art. 11 ust. 1 precyzuje, że bank przyjmujący depozyty ma
nadal możliwość zarządzania własnym ryzykiem.
Ponieważ jednak zarządzanie zasobami finansowymi może
prowadzić do handlu na własny rachunek oraz z uwagi na fakt, że
zarządzanie płynnością wiąże się z
zajmowaniem pozycji spekulacyjnych, tego typu działalność powinna
podlegać określonym mechanizmom zabezpieczającym. 3.3.4.5. Świadczenie usług
zarządzania ryzykiem na rzecz klientów Art. 12 wyjaśnia, że podstawowa
instytucja kredytowa może w dalszym ciągu sprzedawać niektóre
produkty w zakresie zarządzania ryzykiem (tj. instrumenty pochodne) na
rzecz klientów niefinansowych, niebędących bankami. Sprzedaż
instrumentów pochodnych na rzecz klientów naraża jednak bank na
większą liczbę ryzyk, co może w szczególności utrudnić
proces jego restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, i w związku
z tym będzie podlegać różnorodnym mechanizmom
zabezpieczającym i kontrolnym. W celu ograniczenia tych ryzyk stwierdza
się, że instrumenty pochodne bazujące na stopach procentowych,
kursach walutowych, kredytach, uprawnieniach do emisji i towarach, które
kwalifikują się do rozliczania za pośrednictwem partnera
centralnego, mogą być sprzedawane przez podstawową
instytucję kredytową na rzecz jej klientów niefinansowych,
zakładów ubezpieczeń i instytucji zapewniających pracownicze
świadczenia emerytalne, ale wyłącznie w celu zabezpieczenia
się przed ryzykiem związanym ze stopami procentowymi, kursami
walutowymi, kredytami, towarami i uprawnieniami do emisji, oraz wprowadza
się limity ryzyka wynikającego z takich pozycji. Uznawanie niektórych
instrumentów pochodnych zachęca dodatkowo banki do standaryzacji
instrumentów pochodnych i w związku z tym jest zgodne z celami
politycznymi rozporządzenia w sprawie infrastruktury rynku europejskiego
(„EMIR”)[18]. 3.3.4.6. Przepisy dotyczące
wyodrębnienia działalności handlowej Jeżeli właściwe organy
wymagają rozdzielenia opisanej powyżej działalności
handlowej, to aby działalność ta mogła pozostać w
obrębie grupy bankowej, musi zostać przeniesiona do odrębnego
podmiotu prawnego („jednostki handlowej”). Prawne, gospodarcze, zarządcze
i operacyjne powiązania tego podmiotu z pozostałą
częścią grupy musiałyby zostać ograniczone w celu
zapewnienia faktycznego wyodrębnienia. Art. 13 ust. 3 stanowi,
że w przypadku wyodrębnienia struktura grupy musi przybrać formę
jednolitych podgrup funkcjonalnych, w których skład wchodzą,
odrębnie, podstawowe instytucje kredytowe albo jednostki handlowe.
Art. 13 ust. 5–13 proponowanego rozporządzenia określa
warunki, które będą mieć zastosowanie w celu zapewnienia
ścisłego wyodrębnienia w kategoriach prawnych, ekonomicznych,
zarządczych i operacyjnych. Po dokonaniu wyodrębnienia wymogi
ostrożnościowe określone w tych przepisach powinny mieć
zastosowanie, w ujęciu indywidualnym lub subskonsolidowanym, do
odpowiednich podgrup. Ponadto w art. 13 ust. 11 przewiduje
się odstępstwa od przepisów CRR nakładających
określone wymogi w celu zapewnienia, aby wymogi ostrożnościowe
(dotyczące funduszy własnych, płynności i ujawniania
informacji) miały zastosowanie na zasadzie subskonsolidowanej do
odpowiednich podgrup. Grupy, które kwalifikują się jako towarzystwa
ubezpieczeń wzajemnych, spółdzielnie, instytucje
oszczędnościowe lub podobne, angażują się w
działalność handlową związaną z wysokim ryzykiem
i w związku z tym podlegają wymogom określonym w niniejszym
rozporządzeniu. Instytucje te mają jednak bardzo szczególne struktury
własnościowe i modele działalności gospodarczej oraz
odgrywają ważną rolę w finansowaniu gospodarki na poziomie
lokalnym i regionalnym. Zastosowanie wobec nich pewnych przepisów
dotyczących wyodrębnienia może wymagać daleko idących
ingerencji w strukturę organizacyjną tych podmiotów. Środki te
mogłyby być niewspółmierne w stosunku do korzyści,
jeżeli wymagałyby od tych podmiotów kompletnej zmiany ich
tożsamości korporacyjnej. W związku z tym właściwy
organ może zdecydować o zezwoleniu podstawowym instytucjom kredytowym
spełniającym wymogi określone w art. 49 ust. 3 lit. a) lub b)
rozporządzenia (UE) nr 575/2013 na utrzymywanie instrumentów
kapitałowych lub praw głosu w jednostce handlowej, jeśli uzna
że utrzymywanie takich instrumentów kapitałowych lub praw głosu
jest nieodzowne dla funkcjonowania grupy i że podstawowa instytucja
kredytowa podjęła wystarczające środki w celu odpowiedniego
ograniczenia ryzyk. Kolejnym niezwykle ważnym elementem
gospodarczego wyodrębnienia jednostki handlowej z podstawowej instytucji
kredytowej jest nałożenie limitów dużych ekspozycji. Art. 14-17
ustanawiają odpowiednie przepisy w tym zakresie. Przepisy te dotyczą
limitów na poziomie wewnątrzgrupowym i poza grupą, a także w
ujęciu indywidualnym i zbiorczym. 3.3.4.7. Plan wyodrębnienia
działalności Przed dokonaniem wyodrębnienia
działalności handlowej odpowiedni bank ma obowiązek
przedstawić właściwym organom „plan wyodrębnienia
działalności”. Art. 18 stanowi, że plan ten powinien
zostać zatwierdzony przez właściwy organ, przy czym organ ten ma
możliwość żądać wprowadzenia stosownych zmian do
planu lub określić własny plan wyodrębnienia
działalności w przypadku, gdy bank nie podejmie odpowiednich
działań. 3.3.4.8. Współpraca między
właściwymi organami a organami ds. restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji Dyrektywa BRRD przewiduje, że organ ds.
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji może
żądać od banków przeprowadzenia zmian strukturalnych
(dotyczących np. struktury prawnej i organizacyjnej), jeżeli
uważa, że są one konieczne, aby usunąć przeszkody
utrudniające skuteczną restrukturyzację i
uporządkowaną likwidację. Chociaż proponowane
rozporządzenie dotyczy szerokiego zakresu celów wykraczających poza
samą restrukturyzację i uporządkowaną likwidację,
konieczne jest zapewnienie współpracy pomiędzy odpowiednimi organami.
W związku z tym art. 19 stanowi, że jeśli właściwy
organ zdecyduje się nakazać wyodrębnienie
działalności, musi o tym powiadomić organy ds. restrukturyzacji
i uporządkowanej likwidacji (art. 19 ust. 1) oraz
uwzględnić oceny możliwości skutecznego przeprowadzenia
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, które są aktualnie
prowadzone lub zostały przeprowadzone przez te organy zgodnie z art. 13 i
13a dyrektywy BRRD. Analogicznie, organ ds. restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji przeprowadzający ocenę
możliwości skutecznego przeprowadzenia restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji musi uwzględnić w tej ocenie decyzję
o wyodrębnieniu działalności, o której został powiadomiony
przez właściwy organ. 3.3.4.9. Działalność
zakazana dla jednostki handlowej Art. 20 stanowi, że istnieją
pewne rodzaje działalności, których nie wolno prowadzić
jednostce handlowej. Są to: przyjmowanie depozytów kwalifikujących
się do objęcia systemem gwarantowania depozytów i świadczenie
detalicznych usług płatniczych zgodnie z definicją w dyrektywie
o usługach płatniczych[19]. 3.3.4.10. Odstępstwa Chociaż proponowane rozporządzenie
określa jednolite zasady dotyczące celu, założeń i
instrumentów reformy strukturalnej banków na rynku wewnętrznym, art. 21
dopuszcza ewentualne odstępstwo od określonych w rozdziale III
wymogów dotyczących wyodrębnienia na rzecz instytucji kredytowych
objętych przepisami krajowymi mającymi równoważne skutki z
przepisami rozdziału III. Odstępstwo to będzie udzielane przez
Komisję na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego, po
uzyskaniu przez to państwo pozytywnej opinii właściwego organu
odpowiedzialnego za nadzór nad bankami będącymi beneficjentami
wnioskowanego odstępstwa. Aby kwalifikować się do celów
odstępstwa, krajowe prawo pierwotne musiało zostać przyjęte
przed dniem 29 stycznia 2014 r. i musi spełniać kryteria
określone w art. 21 ust. 1. Oznacza to, że cel prawa krajowego, jego
zakres przedmiotowy oraz przepisy dotyczące prawnego, gospodarczego i
zarządczego wyodrębnienia podmiotu przyjmującego depozyty
muszą być podobne do tych w proponowanym rozporządzeniu. 3.3.5. Przestrzeganie przepisów:
podmioty oraz właściwe organy (rozdział V) Większość banków objętych
art. 3 prowadzi działalność w wielu państwach, poprzez
oddziały i jednostki zależne. Są one nadzorowane przez szereg
różnych organów, zarówno w państwie pochodzenia (jednostka
dominująca, jednostki zależne w różnych państwach
członkowskich), jak i w państwie przyjmującym (oddziały). W
celu zapewnienia sprawnego i skutecznego wdrożenia reformy strukturalnej
na poziomie grupy, art. 26 nadaje rozstrzygające uprawnienia
decyzyjne w sprawie strukturalnego wyodrębnienia głównemu organowi
nadzoru, który odpowiada za skonsolidowaną grupę. Takie
podejście zostało przyjęte także w niektórych krajowych
planach reform. Przed podjęciem jakichkolwiek decyzji główny organ
nadzoru powinien skonsultować się z organami nadzoru w państwach
pochodzenia jednostek zależnych, które należą do grupy i
mają istotne znaczeni. 3.3.6. Relacje z państwami
trzecimi (rozdział VI) Art. 27 przewiduje
przyjęcie aktów delegowanych w celu uznania reform strukturalnych
państw trzecich za równoważne, jeśli spełniają one
pewne warunki. 3.3.7. Sankcje i środki
administracyjne (rozdział VII) Rozdział VIII
odzwierciedla aktualną politykę horyzontalną w sektorze
usług finansowych w zakresie sankcji i środków. Określa on
wspólne podejście do poważnych naruszeń proponowanego
rozporządzenia oraz sankcje i środki administracyjne, które
właściwe organy powinny mieć prawo stosować w przypadku
poważnych naruszeń. 3.3.8. Sprawozdanie i przegląd
(rozdział VIII) Po przyjęciu niniejszego wniosku
ustanowiony zostanie pierwszy zbiór przepisów dotyczących strukturalnego
wyodrębnienia mający zastosowanie do banków na poziomie Unii. Istotne
jest zatem dokonanie oceny, czy opisane wyżej zasady okazały się
skuteczne i wydajne w osiągnięciu celu i założeń
reformy strukturalnej. W tym celu w ostatnim rozdziale przedstawiono szereg
obszarów, w odniesieniu do których Komisja dokona przeglądu ram w
ujęciu ogólnym i szczegółowym (art. 34). Przeglądy
będą się koncentrować np. na stosowaniu progów,
nakładaniu i skuteczności zakazu przewidzianego w art. 6,
zakresie działań podlegających przeglądowi oraz na
kwestiach adekwatności wskaźników i ich stosowania. 3.3.9. Ramy czasowe Poniżej określono główne daty
dotyczące przyjęcia i wdrożenia głównych przepisów
niniejszego wniosku, przy założeniu, że ostateczny tekst
rozporządzenia zostanie przyjęty przez Parlament Europejski i
Radę do czerwca 2015 r.: ·
do dnia 1 stycznia 2016 r. Komisja przyjmuje
wymagane akty delegowane w celu wdrożenia głównych przepisów; ·
w dniu 1 lipca 2016 r. zostaje opublikowany wykaz
banków objętych zakresem obowiązywania rozporządzenia i banków,
którym udzielono odstępstwa; wykazy te są następnie publikowane
co roku; ·
zakaz handlu na własny rachunek wchodzi w
życie w dniu 1 stycznia 2017 r.; ·
przepisy dotyczące wyodrębnienia
działalności handlowej z instytucji kredytowych wchodzą w
życie w dniu 1 lipca 2018 r. 4. Wpływ na budżet: Wpływ wniosku na finanse i budżet
przedstawiono w załączonej ocenie skutków finansowych regulacji. 2014/0020 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie środków strukturalnych
zwiększających odporność instytucji kredytowych UE (Tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114, uwzględniając wniosek Komisji
Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, uwzględniając opinię
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[20],
uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego[21], po zasięgnięciu opinii Europejskiego
Inspektora Ochrony Danych[22], stanowiąc zgodnie ze zwykłą
procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co
następuje: (1) System finansowy Unii
obejmuje ponad 8 000 banków, które różnią się rozmiarami, strukturami
korporacyjnymi i modelami biznesowymi; pewna liczba tych banków działa w
formie dużych grup bankowych prowadzących bardzo szeroką
działalność. Grupy te obejmują złożoną
sieć podmiotów prawnych i powiązań wewnątrzgrupowych. Ich
wzajemne powiązania poprzez pożyczki międzybankowe i rynki
instrumentów pochodnych są bardzo silne. Skutki ewentualnego upadku
takiego dużego banku mogą być bardzo poważne i mieć
daleki zasięg. (2) Kryzys finansowy
unaocznił silne powiązania pomiędzy bankami Unii i związane
z tym ryzyko dla systemu finansowego. W związku z tym dotychczas
przeprowadzane restrukturyzacje i likwidacje były bardzo skomplikowane,
obejmowały całe grupy bankowe (a nie tylko jednostki, które
utraciły wypłacalność) i były finansowane głównie
ze środków publicznych. (3) W odpowiedzi na kryzys
finansowy Unia i państwa członkowskie rozpoczęły gruntowny
przegląd systemu regulacji i nadzoru w sektorze bankowym, podejmując
m.in. pierwsze działania w celu utworzenia unii bankowej. Z uwagi na
głęboki charakter kryzysu i konieczność umożliwienia
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji każdego rodzaju banku,
należało ocenić, czy wymagane jest podjęcie dodatkowych
działań w celu zapobieżenia ryzyku upadku największych i
najbardziej złożonych banków i ograniczenia potencjalnych skutków
takiego zdarzenia. Zadanie to powierzono grupie ekspertów wysokiego szczebla
pod przewodnictwem Erkki Liikanena, prezesa fińskiego banku centralnego. W
przypadku największych i najbardziej złożonych banków grupa
ekspertów wysokiego szczebla zaleciła obowiązkowe wyodrębnienie
działalności handlowej na własny rachunek i innych
działań handlowych obarczonych wysokim ryzykiem do oddzielnego
podmiotu prawnego w ramach grupy bankowej. (4) Wdrażany obecnie program
reformy regulacyjnej sektora bankowego znacząco zwiększy
odporność zarówno poszczególnych banków, jak i całego sektora
bankowego. Pomimo to, pewna liczba największych i najbardziej
złożonych unijnych grup bankowych nadal pozostaje zbyt duża, by
upaść i jednocześnie zbyt duża, aby można je było
uratować, oraz zbyt złożona z punktu widzenia zarządzania,
nadzoru, a także restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
Reforma strukturalna stanowi zatem ważne uzupełnienie pozostałych
inicjatyw i środków regulacyjnych, ponieważ umożliwia bardziej
bezpośrednie zajęcie się problemami złożonych struktur
wewnątrzgrupowych, dotacji udzielanych wewnątrz grupy i zachęt
do podejmowania nadmiernego ryzyka. Szereg państw członkowskich
już przyjęło środki w celu wprowadzenia reform
strukturalnych swoich systemów bankowych albo rozważa ich przyjęcie. (5) W dniu 3 lipca 2013 r.,
Parlament Europejski wezwał Komisję do ustanowienia podejścia
opartego na zasadach w odniesieniu do reformy strukturalnej europejskiego
sektora bankowego. (6) Podstawą prawną
niniejszego rozporządzenia jest art. 114 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu
Unii Europejskiej (TFUE) umożliwiający przyjęcie środków
służących zbliżeniu przepisów krajowych, których celem jest
ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego. (7) Niespójne przepisy krajowe,
które nie dążą do tych samych celów politycznych w sposób zgodny
i równoważny z mechanizmami przewidzianymi w niniejszym
rozporządzeniu, mogą mieć niekorzystny wpływ na decyzje
uczestników rynku dotyczące przepływu kapitału, w przypadku gdy
obowiązujące rozbieżne zasady i praktyki poważnie
zwiększą koszty operacyjne dla instytucji kredytowych
prowadzących działalność transgraniczną,
zmniejszając w ten sposób efektywność alokacji zasobów i
kapitału w porównaniu z sytuacją, gdy przepływ kapitału
podlega zbliżonym i spójnym przepisom. Z tych samych względów brak
jednorodności i spójności przepisów będzie wpływać
niekorzystnie również na decyzje uczestników rynku dotyczące tego,
gdzie i w jaki sposób będą świadczyć transgraniczne
usługi finansowe. Rozbieżne i niespójne przepisy mogą także
w niezamierzony sposób zachęcać do arbitrażu geograficznego.
Przepływ kapitału i świadczenie usług transgranicznych
mają kluczowe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania unijnego
rynku wewnętrznego. W przypadku braku ogólnounijnego podejścia
instytucje kredytowe zostaną zmuszone do dostosowywania swoich struktur i
działalności do rynków krajowych, co zwiększy jeszcze bardziej
ich złożoność oraz nasili rozdrobnienie rynku
wewnętrznego. (8) Różnice pomiędzy
przepisami krajowymi hamują również działania mające na
celu zapewnienie stosowania jednolitego zbioru przepisów na całym obszarze
rynku wewnętrznego. Tego typu sytuacja zmniejszyłaby ponadto
skuteczność jednolitego mechanizmu nadzorczego[23] (SSM), ponieważ
Europejski Bank Centralny (EBC) musiałby wówczas stosować wobec
instytucji kredytowych będących pod jego nadzorem wiele różnych
i niespójnych przepisów krajowych, co zwiększyłoby koszty i
utrudniłoby zadania nadzorcze. Niespójność przepisów utrudnia
również zarządzanie transgranicznymi instytucjami kredytowymi i
zwiększa jego koszty, w szczególności jeśli chodzi o zapewnienie
przestrzegania różnorodnych i potencjalnie niespójnych wymogów. Na
analogicznej zasadzie jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej
likwidacji[24]
(SRM) musiałby zapewniać restrukturyzację i
uporządkowaną likwidację instytucji kredytowych
podlegających krajowym wymogom dotyczących ich struktury
organizacyjnej i operacyjnej, które mogą się różnić. (9) Harmonizacja na poziomie
unijnym może zapewnić podleganie przez unijne grupy bankowe
działające w kilku państwach członkowskich wspólnym ramom
regulującym wymogi strukturalne, co pozwoli uniknąć
zakłóceń konkurencji, zmniejszy złożoność
regulacji, zapobiegnie nieuzasadnionym kosztom przestrzegania przepisów w
przypadku działalności transgranicznej, wesprze dalszą
integrację rynku w Unii oraz przyczyni się do wyeliminowania
arbitrażu regulacyjnego. (10) Zgodne z celami
dotyczącymi przyczynienia się do funkcjonowania rynku
wewnętrznego, należy umożliwić przyznanie na rzecz
instytucji kredytowej odstępstwa od przepisów dotyczących
wyodrębnienia niektórych rodzajów działalności handlowej w
przypadku, gdy państwo członkowskie przyjęło przed dniem 29
stycznia 2014 r. krajowe prawo pierwotne (w tym przyjęte później
prawo wtórne) zakazujące instytucjom kredytowym, które przyjmują
depozyty od osób fizycznych oraz małych i średnich
przedsiębiorstw (MŚP), dokonywania inwestycji na własny rachunek
i utrzymywania aktywów przeznaczonych do obrotu. Państwo członkowskie
powinno mieć w związku z tym prawo do zwrócenia się do Komisji z
wnioskiem o udzielenie odstępstwa od przepisów dotyczących
wyodrębnienia niektórych rodzajów działalności handlowej wobec
instytucji kredytowej, która podlega prawu krajowemu zgodnemu z tymi
przepisami. Pozwoliłoby to państwom członkowskim, które
posiadają już istniejące prawo pierwotne zapewniające
skutki równoważne i zgodne z niniejszym rozporządzeniem,
uniknąć konieczności dostosowania obowiązujących,
skutecznych przepisów. Aby wpływ tych przepisów krajowych oraz
późniejszych środków wykonawczych nie zagrażał celowi rynku
wewnętrznego lub jego funkcjonowaniu, cele tego prawa krajowego i
powiązanych z nim rozwiązań nadzorczych i wykonawczych
muszą być w stanie zapewnić przestrzeganie przez instytucje
kredytowe, które przyjmują kwalifikujące się depozyty od osób
fizycznych i od MŚP, prawnie wiążących wymogów, które
są równoważne i zgodne z przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.
Właściwy organ nadzorujący instytucję kredytową
podlegającą prawu krajowemu, o którym mowa, powinien przedstawić
opinię, która zostanie załączona do wniosku o udzielenie
odstępstwa. (11) Zgodnie z art. 4
ust. 1 lit. i) rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013[25] EBC jest uprawniony do
realizowania zadań nadzorczych w odniesieniu do strukturalnych zmian
wymaganych od instytucji kredytowych w celu zapobieżenia trudnościom
finansowym lub upadłości, gdy zadania te są wyraźnie
przewidziane w unijnym prawie dla właściwych organów. (12) Niniejsze rozporządzenie
ma na celu ograniczenie następujących problemów: podejmowania
nadmiernego ryzyka, niekontrolowanego wzrostu sumy bilansowej, trudności z
restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją oraz z
monitorowaniem, konfliktów interesów, zakłóceń konkurencji oraz
niewłaściwej alokacji kapitału. Ma ono również na celu
ochronę instytucji, które prowadzą działalność
wartą objęcia jej publiczną siecią bezpieczeństwa,
przed stratami netto ponoszonymi w wyniku innego rodzaju
działalności. Niezbędne przepisy powinny zatem przyczyniać
się do tego, aby banki ponownie skupiły się na swojej
podstawowej funkcji, którą jest działalność na rzecz
gospodarki realnej, i powinny zapobiegać alokacji nadmiernej ilości
kapitału banków na cele działalności handlowej, kosztem akcji
kredytowej na rzecz gospodarki niefinansowej. (13) Niniejsze rozporządzenie
będzie miało zastosowanie tylko do instytucji kredytowych i grup
prowadzących działalność handlową, która osiąga
progi określone w rozporządzeniu. Jest to zgodne z przyjętym
wyraźnie założeniem, że przepisy niniejszego
rozporządzenia skupiają się na ograniczonej liczbie
największych i najbardziej złożonych instytucji kredytowych i
grup, które – pomimo obowiązujących innych przepisów – są nadal
zbyt duże, by upaść i jednocześnie zbyt duże, aby
można je było uratować, oraz zbyt złożone z punktu
widzenia zarządzania, nadzoru, a także restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji. Przepisy niniejszego rozporządzenia
powinny zatem mieć zastosowanie jedynie do tych unijnych instytucji
kredytowych i grup, którym przypisuje się globalne znaczenie systemowe
albo które przekraczają określone, względne i bezwzględne
progi w kategoriach rachunkowości, dotyczące działalności
handlowej lub wielkości bezwzględnej. Państwa członkowskie
lub właściwe organy mogą decydować o nałożeniu
podobnych środków także na mniejsze instytucje kredytowe. (14) Terytorialny zakres stosowania
niniejszego rozporządzenia powinien być szeroki, aby zapobiec
zakłóceniom konkurencji i obchodzeniu przepisów. Jeśli jednak
jednostki zależne unijnych jednostek dominujących mające
siedzibę w państwie trzecim lub unijne oddziały instytucji
kredytowych mających siedzibę w państwie trzecim, które są
objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, podlegają
środkom, które w opinii Komisji mają skutki równoważne ze
środkami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu, powinny one
zostać spod niego wyłączone. Właściwe organy powinny
mieć możliwość wyłączenia spod zakresu
obowiązywania niniejszego rozporządzenia zagranicznych jednostek zależnych
grup, na czele których stoi unijna jednostka dominująca, jeżeli
są to jednostki autonomiczne i jeżeli ich upadłość
miałaby niewielki wpływ na całą grupę. (15) Instytucje kredytowe i
podmioty należące do tej samej grupy powinny mieć zakaz kupna i
sprzedaży instrumentów finansowych lub towarów na własny rachunek,
ponieważ tego typu działalność przyczynia się do dobra
publicznego tylko w niewielkim stopniu albo wcale i wiąże się
nieodłącznie z ryzykiem. (16) Handel na własny rachunek
trudno jest odróżnić od działalności animatora rynku. Aby
uniknąć związanych z tym trudności, zakaz handlu na
własny rachunek powinien ograniczać się do komórek
organizacyjnych, jednostek, działów lub pojedynczych handlowców, którym
są wyraźnie przypisane zadania polegające na handlu na
własny rachunek. Banki nie powinny być w stanie obchodzić zakazu
przy pomocy kierowanych przez nie podmiotów niebędących bankami,
zajmujących się handlem na własny rachunek, ani czerpać
korzyści z inwestycji w takie podmioty. (17) Aby podmioty podlegające
zakazowi handlu na własny rachunek mogły w dalszym ciągu
przyczyniać się do finansowania gospodarki, należy zezwolić
im na inwestowanie w pewną ograniczoną liczbę funduszy. Wykaz
tych funduszy powinien mieć wyczerpujący i zamknięty charakter i
powinien obejmować niestosujące dźwigni finansowej alternatywne
fundusze inwestycyjne (AFI) typu zamkniętego, europejskie fundusze venture
capital, europejskie fundusze na rzecz przedsiębiorczości
społecznej i europejskie długoterminowe fundusze inwestycyjne. Aby
zapobiec ryzyku dla prawidłowego funkcjonowania i dobrej kondycji
finansowej inwestujących instytucji kredytowych, niestosujące
dźwigni finansowej AFI typu zamkniętego, w które instytucje kredytowe
nadal mogą inwestować, muszą być kierowane przez
zarządzających AFI posiadających zezwolenie i podlegających
nadzorowi zgodnie z odpowiednimi przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2011/61/UE[26]
i muszą posiadać siedzibę na terytorium Unii lub – jeżeli
nie posiadają siedziby w Unii – muszą być wprowadzane do obrotu
w Unii zgodnie z przepisami tej dyrektywy. (18) Podmioty podlegające
zakazowi handlu na własny rachunek powinny mieć prawo
używać kapitału własnego do dokonywania inwestycji w ramach
zarządzania środkami pieniężnymi. Zarządzanie środkami
pieniężnymi powinno stanowić działalność
mającą na celu utrzymanie wartości kapitału własnego
przy jednoczesnym rozproszeniu ryzyka kredytowego wśród większej
liczby kontrahentów i uzyskaniu jak największej płynności
kapitału własnego. Zarządzając własnymi środkami
pieniężnymi, podmioty podlegające zakazowi handlu na własny
rachunek nie powinny dążyć do uzyskania stóp zwrotu
wyższych niż stopy rynku pieniężnego, przy czym jako wartość
referencyjną należy przyjąć rentowność
trzymiesięcznych obligacji skarbowych o wysokiej jakości. (19) Aktywa stanowiące
ekwiwalenty środków pieniężnych są to instrumenty, które
są zazwyczaj przedmiotem obrotu na rynku pieniężnym, takie jak
bony skarbowe i komunalne, certyfikaty depozytowe, papiery dłużne przedsiębiorstw,
akcepty bankowe, obligacje krótkoterminowe, czy też jednostki uczestnictwa
lub udziały w regulowanych funduszach rynku pieniężnego. W celu
wprowadzenia zakazu krótkiej sprzedaży instytucja kredytowa, która chce
sprzedać aktywa stanowiące ekwiwalenty środków
pieniężnych, powinna najpierw wejść w ich posiadanie. (20) Polityka wynagrodzeń
zachęcająca do podejmowania nadmiernego ryzyka może
osłabiać należyte i skuteczne zarządzanie ryzykiem w
bankach. Dzięki uzupełnieniu odpowiednich unijnych przepisów już
obowiązujących w tym obszarze, przepisy dotyczące
wynagrodzeń powinny przyczynić się do zapobiegania obchodzeniu
zakazu handlu na własny rachunek. Powinny one również zapobiec
prowadzeniu przez podstawowe instytucje kredytowe resztkowego lub ukrytego
handlu na własny rachunek pod pozorem zarządzania ryzykiem. (21) Organ zarządzający
podmiotów podlegających zakazowi handlu na własny rachunek powinny
zapewniać przestrzeganie tego zakazu. (22) Oprócz prowadzenia handlu na
własny rachunek duże instytucje kredytowe angażują się
w wiele innych rodzajów działalności handlowej, takich jak
działalność animatora rynku, emisyjna, inwestycyjna i
gwarantowanie emisji w związku z programami sekurytyzacyjnymi wysokiego
ryzyka, bądź też strukturyzowanie, organizowanie lub przeprowadzanie
złożonych transakcji pochodnych. Działalność handlowa
tego rodzaju dotyczy często działalności klienta, ale mimo to
daje powody do niepokoju. Z uwagi jednak na potencjalnie pożyteczny
charakter tej działalności nie należy jej bezpośrednio zakazywać.
Należy zachować wymóg oceny ex post przez właściwy
organ i, w zależności od jej wyników, powinna istnieć
możliwość nakazania wyodrębnienia tej
działalności z pozostałej działalności grup. (23) Jeżeli przy dokonywaniu
oceny działalności handlowej właściwy organ stwierdza,
że działalność ta przekracza niektóre wskaźniki
dotyczące względnej wielkości, dźwigni finansowej,
złożoności, rentowność, związanego z nią
ryzyka rynkowego oraz wzajemnych powiązań z innymi podmiotami,
właściwy organ powinien nakazać jej wyodrębnienie z
podstawowej instytucji kredytowej, chyba że podstawowa instytucja
kredytowa jest w stanie wykazać w sposób zadowalający
właściwemu organowi, że ta działalność handlowa
nie stanowi zagrożenia dla stabilności finansowej podstawowej instytucji
kredytowej ani dla całego systemu finansowego Unii. (24) Szczególne powody do niepokoju
daje działalność animatora rynku. Skuteczne przeprowadzenie
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banku może być
utrudnione, jeżeli w obrębie dużej grupy bankowej występuje
działalność handlowa i aktywa przeznaczone do obrotu,
ponieważ indywidualne pozycje portfela handlowego są traktowane w
ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jednakowo,
niezależnie od tego, czy służyły działalności
animatora rynku na zamówienie klienta, czy też spekulacjom. Ponadto
pomiędzy animatorami rynku a innymi dużymi grupami bankowymi istnieje
sieć wzajemnych powiązań. Animatorzy rynku mogą być
narażeni na znaczące ryzyko kontrahenta, a ich
działalność może się różnić w praktyce, w
zależności od instrumentów finansowych i modeli rynkowych. W
związku z tym działaniom tym należy poświęcić
szczególną uwagę przy dokonywaniu oceny przez właściwy
organ. (25) Za pomocą niektórych
rodzajów działalności związanej z sekurytyzacją instytucje
kredytowe są w stanie w szybkim tempie kumulować ryzyko,
koncentrować ryzyko w sektorach korzystających z dźwigni
finansowej, utrwalać zależność pośredników finansowych
od krótkoterminowego finansowania dłużnego i zacieśniać
wzajemne powiązania pomiędzy pośrednikami finansowymi. O ile
sekurytyzacja nie spełnia określonych minimalnych kryteriów,
wymaganych, aby można ją było uznać za sekurytyzację
wysokiej jakości, instytucje kredytowe są w dalszym ciągu
narażone na znaczne ryzyko płynności. Oprócz tego inwestycje w
ryzykowne produkty sekurytyzowane mogą prowadzić do powstawania
wzajemnych powiązań pomiędzy instytucjami finansowymi, które
utrudniają szybkie przeprowadzenie restrukturyzacji i uporządkowanej
likwidacji. W związku z tym działaniom tym należy
poświęcić szczególną uwagę przy dokonywaniu oceny
przez właściwy organ. (26) W celu zapewnienia faktycznego
wyodrębnienia w kategoriach prawnych, gospodarczych, zarządczych i
operacyjnych, podstawowe instytucje kredytowe i jednostki handlowe powinny
spełniać wymogi dotyczące kapitału, płynności i
dużych ekspozycji na zasadzie funkcjonalnych podgrup. Powinny one
posiadać silne, niezależne struktury ładu korporacyjnego i
odrębne organy zarządzające. (27) Grupy, które kwalifikują
się jako towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, spółdzielnie,
instytucje oszczędnościowe lub podobne, mają szczególne
struktury własnościowe i modele działalności gospodarczej.
Zastosowanie wobec nich pewnych przepisów dotyczących wyodrębnienia
może wymagać daleko idących ingerencji w strukturę
organizacyjną tych podmiotów, których koszty mogą być
niewspółmierne w stosunku do korzyści. W zakresie, w którym grupy te
są objęte zakresem obowiązywania rozporządzenia,
właściwy organ może zdecydować o zezwoleniu podstawowym
instytucjom kredytowym spełniającym wymogi określone w art. 49
ust. 3 lit. a) lub b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 na utrzymywanie
instrumentów kapitałowych lub praw głosu w jednostce handlowej,
jeśli uzna że utrzymywanie takich instrumentów kapitałowych lub
praw głosu jest nieodzowne dla funkcjonowania grupy i że podstawowa
instytucja kredytowa podjęła wystarczające środki w celu
odpowiedniego ograniczenia ryzyka. (28) Limity dużych ekspozycji
mają na celu ochronę instytucji kredytowych przed ryzykiem strat z
powodu nadmiernej koncentracji ekspozycji wobec jednego klienta lub grupy
powiązanych klientów. Stosowanie tych ograniczeń wobec
wyodrębnionych części instytucji kredytowej lub grupy, jak
również wobec podstawowej instytucji kredytowej i zewnętrznych
podmiotów prowadzących działalność handlową stanowi
integralny element niniejszego rozporządzenia. Pomimo stosowania
indywidualnych limitów ekspozycji, łączny poziom dużych
ekspozycji może być jednak nadal znaczący. Limitom indywidualnym
powinien zatem towarzyszyć łączny limit dużych ekspozycji.
W celu ograniczenia stosowania bezpieczeństwa publicznego netto do
działań podlegających wyodrębnieniu i w celu jasnego
wyodrębnienia działalności podmiotu handlowego instytucji
kredytowej, jednostki handlowe powinien obowiązywać zakaz
przyjmowania depozytów kwalifikujących się do objęcia ich
systemem ubezpieczania depozytów. Zakaz ten nie powinien
uniemożliwiać wymiany zabezpieczeń ściśle
związanej z ich działalnością handlową. Aby jednak nie
pozbawiać gospodarki dodatkowych źródeł kredytu, jednostka
handlowa powinna mieć prawo udzielania kredytów wszystkim klientom.
Ponadto, o ile świadczenie przez jednostkę handlową usług
płatności hurtowych, usług rozliczeniowych i rozrachunkowych
może być uzasadnione, to nie powinna się ona angażować
w detaliczne usługi płatnicze. (29) Pomimo wyodrębnienia
działalności handlowej podstawowa instytucja kredytowa powinna nadal
być w stanie zarządzać własnym ryzykiem. Należy w
związku z tym dopuścić niektóre rodzaje działalności
handlowej w zakresie, w którym mają one na celu ostrożne
zarządzanie kapitałem, płynnością i finansowaniem
podstawowej instytucji kredytowej i nie stanowią zagrożenia dla jej
stabilności finansowej. Analogicznie, podstawowe instytucje kredytowe
muszą być w stanie świadczyć na rzecz swoich klientów
niezbędne usługi zarządzania ryzykiem. Nie mogą jednak
narażać przy tym podstawowej instytucji kredytowej na niepotrzebne
ryzyko ani stwarzać zagrożenia dla jej stabilności finansowej.
Działalność hedgingowa uznawana do celów ostrożnego
zarządzania ryzykiem własnym i świadczenia usług
zarządzania ryzykiem na rzecz klientów może, ale nie musi,
kwalifikować się jako rachunkowość zabezpieczeń
zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej. (30) W celu zwiększenia
skuteczności procedury decyzyjnej przewidzianej w niniejszym
rozporządzeniu, a także zapewnienia maksymalnej spójności
pomiędzy środkami nakładanymi na podstawie niniejszego
rozporządzenia, rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013, dyrektywy
[BRRD] oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE[27] właściwe
organy i odpowiednie organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej
likwidacji powinny współpracować ze sobą ściśle w
każdych okolicznościach, korzystając ze wszystkich
uprawnień przyznanych im w obowiązujących przepisach prawa
unijnego. Obowiązek współpracy powinien obejmować wszystkie
etapy procedury prowadzącej do wydania przez właściwy organ
ostatecznej decyzji o nałożeniu środków strukturalnych. (31) Wyodrębnienie ma
poważny wpływ strukturę prawną, organizacyjną i
operacyjną grup bankowych. Aby zapewnić skuteczne i sprawne
przeprowadzanie operacji wyodrębnienia działalności i zapobiec
dzieleniu grup według kryteriów geograficznych, decyzje dotyczące wyodrębnienia
powinny być podejmowane na poziomie grupy przez organ sprawujący
nadzór skonsolidowany, w stosownych przypadkach po konsultacji z organami
właściwymi dla jednostek zależnych o istotnym znaczeniu. (32) W celu zwiększenia
przejrzystości i pewności prawa z korzyścią dla wszystkich
uczestników rynku, Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) powinien
publikować i utrzymywać na swojej stronie internetowej aktualny wykaz
instytucji kredytowych i grup, które podlegają wymogom związanym z
zakazem handlu na własny rachunek i wyodrębnieniem określonych
rodzajów działalności handlowej. (33) W zakresie, w którym
ujawnianie informacji do celów nadzoru ostrożnościowego oraz
stosowania niniejszego rozporządzenia wiąże się z
przetwarzaniem danych osobowych, dane te powinny być objęte
pełną ochroną na podstawie unijnych ram prawnych. W
szczególności, dane osobowe są zatrzymywane przez właściwy
organ jedynie przez okres, który jest konieczny zgodnie z
obowiązującymi przepisami o ochronie danych[28]. (34) Wyodrębnienie
działalności wiąże się dla grup bankowych ze zmianami
struktury prawnej, organizacyjnej i operacyjnej, które są kosztowne. Aby
ograniczyć ryzyko przenoszenia tych kosztów na klientów i dać
instytucjom kredytowym czas niezbędny do wykonania decyzji o
wyodrębnieniu w sposób uporządkowany, przepisy dotyczące
wyodrębnienia nie powinny być stosowane natychmiast po wejściu w
życie niniejszego rozporządzenia, lecz od dnia [dokładna data
do wstawienia przez UP, 18 miesięcy po opublikowaniu niniejszego
rozporządzenia]. (35) Wykonywanie wszystkich lub
niektórych usług inwestycyjnych albo rodzajów działalności
inwestycyjnej w formie regularnej działalności zawodowej lub
gospodarczej przez różne podmioty wskazane w niniejszym
rozporządzeniu, w wyniku zmian strukturalnych nakazanych dużym,
złożonym i wzajemnie powiązanym instytucjom kredytowym, powinno
być zgodne z przepisami dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i
Rady[29].
Jeżeli niniejsze rozporządzenie przewiduje dalej idące
ograniczenia zdolności tych podmiotów do wykonywania usług
inwestycyjnych niż przepisy dyrektywy 2004/39/WE, obowiązują
przepisy niniejszego rozporządzenia. Aby moc wykonywać te usługi
inwestycyjne lub działalność inwestycyjną, wymagane jest
uprzednie uzyskanie zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 2004/39/WE, z
wyjątkiem instytucji kredytowych, które posiadają zezwolenie na
podstawie dyrektywy 2013/36/UE. (36) Komisja powinna
współpracować z organami państw trzecich w celu wypracowania
rozwiązań korzystnych dla wszystkich zainteresowanych stron, tak aby
zapewnić spójność przepisów niniejszego rozporządzenia i
wymogów określonych przez państwa trzecie. W tym celu Komisja powinna
być uprawniona do stwierdzenia równoważności ram prawnych
państwa trzeciego z niniejszym rozporządzeniem, również w
zakresie stosowanych przez to państwo trzecie rozwiązań
prawnych, nadzorczych i wykonawczych. (37) Aby zapewnić
przestrzeganie obowiązków wynikających z niniejszego
rozporządzenia przez podmioty objęte jego zakresem obowiązywania
i podobne traktowanie tych podmiotów na całym obszarze Unii, sankcje i
środki administracyjne powinny być skuteczne, proporcjonalne
i odstraszające. W związku z tym sankcje i środki
administracyjne określone niniejszym rozporządzeniem powinny
spełniać określone podstawowe wymogi w odniesieniu do: podmiotów
tych sankcji i środków; kryteriów, które należy uwzględniać
przy ich stosowaniu; podawania informacji o sankcjach i środkach do
wiadomości publicznej; zasadniczych uprawnień do nakładania
sankcji i środków, jak również w odniesieniu do wysokości
administracyjnych kar finansowych. (38) W celu szczegółowego
określenia wymogów ustanowionych niniejszym rozporządzeniem
należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie
z art. 290 TFUE w odniesieniu do następujących elementów innych niż
istotne: rozszerzenia kategorii obligacji skarbowych, które nie powinny
być zakazane na mocy art. 6 i których właściwe organy nie
muszą poddawać przeglądowi ani analizie pod kątem potrzeby
wyodrębnienia działalności; określenia odpowiednich limitów
i warunków, w przypadku wystąpienia których właściwy organ
powinien przyjąć, że określone rodzaje
działalności handlowej muszą zostać wyodrębnione;
rozszerzenia wykazu instrumentów, które są dozwolone do celów
zarządzania ryzykiem własnym instytucji kredytowej; rozszerzenia
wykazu instrumentów, którymi instytucja kredytowa może obracać w
ramach zarządzania ryzykiem klientów; obliczania limitu, powyżej
którego instrumenty pochodne nie mogą być sprzedawane przez
podstawową instytucję kredytową ani ujmowane w jej bilansie;
dużych ekspozycji i zakresu uznawania technik ograniczania ryzyka
kredytowego; zmiany elementów składowych pojęcia
„działalności handlowej” używanego do celu ustalenia warunków
dotyczących zakresu obowiązywania rozdziałów II i III niniejszego
rozporządzenia; określenia typów sekurytyzacji, które nie
zagrażają stabilności finansowej podstawowej instytucji
kredytowej ani systemowi finansowemu Unii; kryteriów służących
do oceny równoważności ram prawnych i nadzorczych państwa
trzeciego. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych
Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów.
Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna
zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie
stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. (39) Aby zapewnić jednolite
warunki wykonania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w
odniesieniu do przepisów zawartych w art. 21 i 27, Komisji
należy powierzyć uprawnienia wykonawcze. (40) Standardy techniczne w
zakresie usług finansowych powinny zapewniać spójną
harmonizację oraz należytą ochronę deponentów, inwestorów i
konsumentów w całej Unii. Ponieważ EUNB charakteryzuje wysoki poziom
wiedzy specjalistycznej, efektywne i właściwe jest powierzenie
mu opracowania projektów regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych
standardów technicznych, które nie rozstrzygają kwestii politycznych.
Opracowując projekty standardów technicznych, EUNB powinien zapewnić
skuteczność procesów administracyjnych i sprawozdawczych. (41) Komisja powinna przyjąć
regulacyjne standardy techniczne opracowane przez EUNB w dziedzinie metodyki
zgodnych pomiarów i jednolitego stosowania wskaźników dotyczących
obliczeń progu, powyżej którego należy dokonać
wyodrębnienia działalności handlowej, w drodze aktów delegowanych
na podstawie art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE)
nr 1093/2010[30].
Komisja oraz EUNB powinny zapewnić, aby wspomniane standardy mogły
być stosowane przez wszystkie zainteresowane instytucje w sposób
proporcjonalny do charakteru, skali i stopnia złożoności tych
instytucji oraz ich działalności. (42) Komisję należy
upoważnić do przyjęcia wykonawczych standardów technicznych
opracowanych przez EUNB w odniesieniu do metodyki obliczania wartości
obrotu w ramach działalności handlowej prowadzonej przez instytucje
kredytowe i grupy, jednolitego wzoru do celów ujawniania łącznej
wartości i struktury działalności handlowej instytucji
kredytowych i spółek dominujących oraz ustalenia procedur i form wymiany
z EUNB informacji dotyczących sankcji, w drodze aktów wykonawczych na
podstawie art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia
(UE) nr 1093/2010. (43) Zgodnie z zasadą
proporcjonalności ustanowienie przepisów dotyczących zakazu handlu na
własny rachunek oraz wyodrębnienia określonych rodzajów
działalności handlowej jest konieczne i właściwe, aby
osiągnąć cel polegający na zapobieganiu ryzyku systemowemu,
napięciom finansowym lub upadłości dużych,
złożonych i powiązanych instytucji kredytowych. Niniejsze
rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do
osiągnięcia tych celów, zgodnie z art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii
Europejskiej. (44) Na mocy art. 16 Karty
praw podstawowych Unii Europejskiej (dalej „Karta”) uznaje się
wolność prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z
prawem Unii oraz ustawodawstwem i praktykami krajowymi. Każda osoba na
terytorium Unii ma prawo rozpocząć lub kontynuować
działalność gospodarczą i nie można wobec niej
stosować dyskryminacji ani niepotrzebnych ograniczeń w związku z
tą działalnością gospodarczą. Własność
udziałów i akcji jest chroniona jako prawo własności zgodnie z
art. 17 Karty. Udziałowcom i akcjonariuszom przysługuje prawo do
władania swoim mieniem, używania go i rozporządzania nim; nie
mogą oni zostać pozbawieni swojej własności wbrew ich woli.
Zakaz handlu na własny rachunek oraz wymóg wyodrębnienia
określonych rodzajów działalności handlowej przewidziane w
niniejszym rozporządzeniu mogą mieć wpływ na
wolność prowadzenia działalności gospodarczej oraz na prawa
własności udziałowców i akcjonariuszy, którzy w takiej sytuacji
nie mogą swobodnie dysponować swoim mieniem. (45) Ograniczenia wolności
prowadzenia działalności gospodarczej i praw akcjonariuszy powinny
być zgodne z art. 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Ingerencja
w te prawa nie powinna być nieproporcjonalna. W związku z tym zakaz
prowadzenia działalności handlowej lub jej wyodrębnienie powinny
być wymagane tylko wówczas, gdy leży to w interesie publicznym i
przyczyni się do prawidłowego funkcjonowania rynku bankowego i stabilności
finansowej w Unii. Zainteresowanym akcjonariuszom i udziałowcom nie
powinno się uniemożliwiać korzystania z innych
przysługujących im praw, takich jak prawo do skutecznego środka
prawnego i dostępu do bezstronnego sądu. (46) Niniejsze rozporządzenie
nie narusza praw podstawowych oraz respektuje zasady uznane w Karcie praw
podstawowych Unii Europejskiej, w tym prawo do poszanowania życia
prywatnego i rodzinnego, prawo do ochrony danych osobowych, wolność
prowadzenia działalności gospodarczej, prawo własności,
prawo do skutecznego środka prawnego, rzetelnego procesu sądowego i
do obrony, oraz respektuje zasadę ne bis in idem. Niniejsze
rozporządzenie należy stosować zgodnie z tymi prawami i
zasadami. (47) Ponieważ podmioty,
których dotyczy zakaz handlu na własny rachunek, będą
potrzebować odpowiedniego czasu na jego wdrożenie, niniejsze
rozporządzenie przewiduje, że zakaz ten stosuje się od dnia [dokładna
data do wstawienia przez UP 18 miesięcy po opublikowaniu niniejszego
rozporządzenia]. Także procedury przewidziane w niniejszym
rozporządzeniu w kontekście decyzji właściwego organu o
konieczności wyodrębnienia działalności handlowej z
podstawowej instytucji kredytowej oraz procedury stosowane wobec grup po przyjęciu
takiej decyzji mają złożony charakter, w związku z tym
potrzebny jest czas nie tylko na ich przeprowadzenie, ale również na
wdrożenie tych środków w odpowiedzialny i trwały sposób.
Właściwe jest zatem, aby przepisy te były stosowane [dokładna
data do wstawienia przez UP 36 miesięcy po opublikowaniu niniejszego
rozporządzenia]. PRZYJMUJĄ NINIEJSZE
ROZPORZĄDZENIE: Rozdział I Przepisy ogólne Artykuł 1 Cele Niniejsze rozporządzenie ma na celu
zapobieżenie ryzyku systemowemu, napięciom finansowym lub
upadłości dużych, złożonych i powiązanych podmiotów
systemu finansowego, w szczególności instytucji kredytowych, oraz
służy osiągnięciu następujących celów: (a)
ograniczeniu podejmowania nadmiernego ryzyka przez
instytucję kredytową; (b)
zlikwidowaniu istotnych konfliktów interesów
między poszczególnymi częściami instytucji kredytowej; (c)
uniknięciu niewłaściwej alokacji
zasobów i zachęceniu do akcji kredytowej na rzecz gospodarki realnej; (d)
przyczynieniu się do zapewnienia warunków
niezakłóconej konkurencji dla wszystkich instytucji na rynku
wewnętrznym; (e)
ograniczeniu wzajemnych powiązań w
systemie finansowym prowadzących do ryzyka systemowego; (f)
ułatwieniu sprawnego zarządzania
instytucją kredytową, monitorowania instytucji kredytowej oraz
nadzoru nad nią; (g)
ułatwieniu restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji oraz działań naprawczych w odniesieniu
do grupy. Artykuł 2 Przedmiot W niniejszym rozporządzeniu ustanawia
się przepisy dotyczące: (a)
zakazu handlu na własny rachunek; (b)
wyodrębnienia określonych rodzajów
działalności handlowej; Artykuł 3 Zakres 1. Niniejsze rozporządzenie
stosuje się do następujących podmiotów: (a)
instytucji kredytowych lub unijnych jednostek
dominujących, w tym wszystkich ich oddziałów i jednostek
zależnych, niezależnie od ich umiejscowienia, jeśli zostały
one zidentyfikowane jako globalne instytucje o znaczeniu systemowym zgodnie z
art. 131 dyrektywy 2013/36/UE; (b)
następujących podmiotów, jeżeli
przez trzy kolejne lata posiadają one łączne aktywa w
wysokości co najmniej 30 mld EUR i prowadzą
działalność handlową, której wartość wynosi co
najmniej 70 mld EUR lub stanowi równowartość 10 procent jej
łącznych aktywów: (i) instytucji kredytowych mających
siedzibę w Unii, niebędących jednostką dominującą
ani jednostką zależną, w tym wszystkich ich oddziałów,
niezależnie od ich umiejscowienia; (ii) unijnych jednostek dominujących, w
tym wszystkich ich oddziałów i jednostek zależnych, niezależnie
od ich umiejscowienia, jeśli jeden z podmiotów należących do
grupy jest instytucją kredytową mającą siedzibę w
Unii; (iii) unijnych oddziałów instytucji
kredytowych mających siedzibę w państwach trzecich. Artykuł 4 Wyłączenie z zakresu
stosowania 2. Niniejsze rozporządzenie
nie ma zastosowania do: (a)
unijnych oddziałów instytucji kredytowych
mających siedzibę w państwach trzecich, jeżeli
podlegają one ramom prawnym uznanym za równoważne zgodnie z art. 27
ust. 1; (b)
jednostek zależnych unijnych jednostek
dominujących mających siedzibę w państwach trzecich,
jeżeli podlegają one ramom prawnym uznanym za równoważne zgodnie
z art. 27 ust. 1; (c)
podmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 5 pkt 2–23
dyrektywy 2013/36/UE. 3. Obok jednostek wskazanych w
przepisach ust. 1 lit. b), właściwy organ może zwolnić z
wymogów określonych w rozdziale III jednostki zależne unijnych
jednostek dominujących mających siedzibę w państwach trzecich, w przypadku gdy nie istnieją przepisy uznane za
równoważne z art. 10–16 i art. 20, jeśli właściwy organ
jest przekonany, że: (a)
istnieje strategia restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji uzgodniona pomiędzy organem ds.
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na poziomie grupy z Unii a
organem z przyjmującego państwa trzeciego; (b)
strategia restrukturyzacji i uporządkowanej
likwidacji dotycząca jednostki zależnej unijnej jednostki
dominującej mającej siedzibę w państwie trzecim nie
pociąga za sobą niekorzystnych skutków dla stabilności
finansowej państwa członkowskiego lub państw członkowskich,
w których mają siedzibę unijna jednostka dominująca i
pozostałe podmioty należące do grupy. Artykuł 5 Definicje Do celów niniejszego rozporządzenia
stosuje się następujące definicje: 1. „instytucja kredytowa”
oznacza instytucję kredytową zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1
pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013[31]; 2. „grupa” oznacza
jednostkę dominującą i jej jednostki zależne; 3. „restrukturyzacja i
uporządkowana likwidacja” oznacza restrukturyzację i
uporządkowaną likwidację zgodnie z definicją w art. 2 pkt 1
dyrektywy w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej
likwidacji banków [BRRD]; 4. „handel na własny
rachunek” oznacza wykorzystywanie kapitału własnego lub
pożyczonych środków do zajmowania pozycji w transakcjach kupna,
sprzedaży bądź nabycia lub zbycia w inny sposób, których
przedmiotem są instrumenty finansowe lub towary, wyłącznie w
celu osiągnięcia zysku na własny rachunek i bez żadnego
związku z faktyczną lub przewidywaną
działalnością na rzecz klienta albo w celu zabezpieczenia (hedgingu)
ryzyka podmiotu wynikającego z faktycznej lub przewidywanej
działalności klienta, za pomocą komórek organizacyjnych,
jednostek, działów lub pojedynczych handlowców, którym są
wyraźnie przypisane zadania polegające na zajmowaniu takich pozycji i
osiąganiu zysku, w tym poprzez dedykowane internetowe platformy
służące do handlu na własny rachunek; 5. „unijna jednostka
dominująca” oznacza jednostkę dominującą w państwie
członkowskim, która nie jest jednostką zależną w stosunku
do innej jednostki w dowolnym państwie członkowskim; 6. „jednostka zależna”
oznacza jednostkę zależną zgodnie z definicją w art. 2 pkt
10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE[32]; 7. „właściwy organ”
oznacza właściwy organ zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt
40 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w tym EBC zgodnie z
rozporządzeniem Rady (UE) nr 1024/2013; 8. „instytucja” oznacza
instytucję zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 3
rozporządzenia (UE) nr 575/2013; 9. „jednostka dominująca”
oznacza jednostkę dominującą zgodnie z definicją w art. 2
pkt 9 dyrektywy 2013/34/UE, w tym instytucję, finansową
spółkę holdingową, finansową spółkę
holdingową o działalności mieszanej i holding mieszany; 10. „instrumenty finansowe”
oznaczają instrumenty finansowe zgodnie z definicją w sekcji C
załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE; 11. „organ zarządzający”
oznacza organ zarządzający zgodnie z definicją w art. 3 ust. 1
pkt 7 dyrektywy 2013/36/UE lub równoważny organ w przypadku gdy dany
podmiot nie jest instytucją; 12. „działalność
animatora rynku” oznacza zobowiązanie instytucji finansowej do regularnego
i stałego zapewniania płynności rynku poprzez wystawianie ofert
kupna–sprzedaży określonego instrumentu finansowego lub poprzez
realizowanie – w ramach swojej zwykłej działalności –
zleceń inicjowanych przez klientów lub w odpowiedzi na oferty
złożone przez klientów, przy czy żadna z tych metod nie
może się wiązać z istotnym ryzykiem rynkowym; 13. „jednostka sponsorująca”
oznacza jednostkę sponsorującą zdefiniowaną w art. 4 ust. 1
pkt 14 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; 14. „sekurytyzacja” oznacza
sekurytyzację zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 61
rozporządzenia (UE) nr 575/2013; 15. „obrót instrumentami
pochodnymi” oznacza kupno lub sprzedaż instrumentów pochodnych; 16. „podstawowa instytucja
kredytowa” oznacza instytucję kredytową, której
działalność obejmuje co najmniej przyjmowanie depozytów
kwalifikujących się do objęcia systemem gwarantowania depozytów
zgodnie z dyrektywą 94/19/WE[33]; 17. „towar” oznacza towar zgodnie
z definicją w art. 2 pkt 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1287/2006[34]; 18. „jednostka należąca
do grupy” oznacza podmiot prawny, który jest częścią grupy; 19. „podmiot finansowy” oznacza
podmiot należący do jednej z następujących kategorii: –
podmiot sektora finansowego zgodnie z
definicją w art. 4 ust. 1 pkt 27 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; –
niestosujące dźwigni finansowej
alternatywne fundusze inwestycyjne (AFI) typu zamkniętego, zgodnie z
definicją w dyrektywie 2011/61/UE, jeśli AFI te mają
siedzibę w Unii lub – w przypadku gdy nie mają siedziby w Unii –
jeśli są wprowadzane do obrotu w Unii zgodnie z art. 35 lub 40
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE[35]; kwalifikowalne
fundusze venture capital zgodnie z definicją w art. 3 lit. b)
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 345/2013[36]; kwalifikowalne
fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej zgodnie z
definicją w art. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 346/2013[37] oraz AFI posiadające zezwolenie na prowadzenie
działalności jako europejski długoterminowy fundusz inwestycyjny
(ELTIF) zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr [XXX/XXXX][38]]; –
UCITS zgodnie z definicją w art. 1 ust. 2
dyrektywy 2009/65/WE[39]; –
jednostkę specjalnego przeznaczenia do celów
sekurytyzacji zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 66
rozporządzenia (UE) nr 575/2013; 20. „MŚP” oznacza
przedsiębiorstwo, które zatrudnia mniej niż 250 pracowników i którego
roczny obrót nie przekracza 50 mln EUR lub całkowita roczna kwota
bilansowa nie przekracza 43 mln EUR; 21. „działalność
inwestycyjna na własny rachunek” oznacza: kupno, sprzedaż,
subskrypcję lub gwarantowanie emisji papierów wartościowych lub
dokonywanie inwestycji opartych na umowach, na własny rachunek; 22. „organ sprawujący nadzór
skonsolidowany” oznacza właściwy organ odpowiedzialny za sprawowanie
nadzoru nad unijną jednostką dominującą i jej jednostkami
zależnymi na zasadzie skonsolidowanej zdefiniowanej w art. 4 ust. 1 pkt 48
rozporządzenia (UE) nr 575/013. Rozdział II Zakazana działalność Artykuł 6 Zakaz określonych rodzajów
działalności handlowej 1. Podmiotom, o których mowa w
art. 3, nie wolno: (a)
prowadzić handlu na własny rachunek; (b)
prowadzić następującej
działalności, z wykorzystaniem kapitału własnego lub
pożyczonych środków, wyłącznie w celu osiągnięcia
zysku na własny rachunek: (i) nabywać lub utrzymywać
jednostek uczestnictwa lub udziałów w AFI zgodnie z definicją w art.
4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE; (ii) inwestować w instrumenty pochodne,
certyfikaty inwestycyjne, indeksy lub inne instrumenty finansowe, których
notowania są powiązane z jednostkami lub udziałami w AFI; (iii) posiadać jednostek uczestnictwa lub
udziałów w podmiocie, który prowadzi handel na własny rachunek lub
nabywa jednostki uczestnictwa lub udziały w AFI. 2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1
lit. a), nie dotyczy: (a)
instrumentów finansowych emitowanych przez
rządy centralne państw członkowskich lub przez podmioty
wymienione w art. 117 ust. 2 i art. 118 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; (b)
sytuacji, w której podmiot, o którym mowa w art. 3,
spełnia wszystkie poniższe warunki: (i) wykorzystuje własny kapitał w
ramach swoich procedur zarządzania środkami pieniężnymi; (ii) utrzymuje, kupuje, sprzedaje albo w inny
sposób nabywa lub zbywa wyłącznie środki pieniężne lub
aktywa stanowiące ekwiwalenty środków pieniężnych. Aktywa
stanowiące ekwiwalenty środków pieniężnych muszą
być inwestycjami o wysokiej płynności, utrzymywanymi w walucie
bazowej będącej walutą kapitału własnego i łatwo
wymienialnymi na określoną kwotę środków
pieniężnych, musi im być przypisane bardzo niskie ryzyko zmiany
wartości, ich okres zapadalności nie może przekraczać 397
dni, a ich rentowność nie może być wyższa niż stopa
zwrotu z trzymiesięcznych obligacji skarbowych o wysokiej jakości. 3. Ograniczenie określone w
ust. 1 lit. b) nie ma zastosowania do: niestosujących dźwigni
finansowej AFI typu zamkniętego, zgodnie z definicją w dyrektywie
2011/61/UE, jeśli AFI te mają siedzibę w Unii lub – w przypadku
gdy nie mają siedziby w Unii – jeśli są wprowadzane do obrotu w
Unii zgodnie z art. 35 lub 40 dyrektywy 2011/61/UE; kwalifikowalnych funduszy venture
capital zgodnie z definicją w art. 3 lit. b) rozporządzenia (UE)
nr 345/2013; kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości
społecznej zgodnie z definicją w art. 3 lit. b) rozporządzenia
(UE) nr 346/2013; ani do AFI posiadających zezwolenie na prowadzenie
działalności jako europejski długoterminowy fundusz inwestycyjny
(ELTIF) zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr [XXX/XXXX]. 4. Organ zarządzający
każdego podmiotu, o którym mowa w art. 3, zapewnia, aby wymogi
określone w ust. 1 zostały spełnione. 5. Wymogi określone w ust.
1–4 stosuje się od dnia [dokładna data do wstawienia przez UP
18 miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia]. 6. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 36 w celu wyłączenia
spod zakazu określonego w ust. 1 lit. a): (a)
instrumentów finansowych innych niż
instrumenty, o których mowa w art. 2 lit. a), emitowanych przez rządy
państw trzecich stosujące środki nadzorcze i regulacyjne co
najmniej równoważne ze środkami stosowanymi w Unii, ekspozycjom wobec
których przypisuje się wagę ryzyka wynoszącą 0 procent,
zgodnie z art. 115 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; (b)
instrumentów finansowych emitowanych przez
samorządy regionalne państw członkowskich, ekspozycjom wobec
których przypisuje się wagę ryzyka wynoszącą 0 procent,
zgodnie z art. 115 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Artykuł 7 Zasady dotyczące wynagrodzeń Bez uszczerbku dla zasad dotyczących
wynagrodzeń określonych w dyrektywie 2013/36/UE, polityka
wynagrodzeń podmiotów, o których mowa w art. 3, musi być
określana i wdrażana w taki sposób, aby nie zachęcała – bezpośrednio
lub pośrednio – członków personelu do prowadzenia
działalności zakazanej w art. 6 ust. 1, ani nie nagradzała ich
za to, bezpośrednio lub pośrednio. Rozdział III Wyodrębnienie określonych
rodzajów działalności handlowej Artykuł 8 Zakres działalności 1. Do celów niniejszego
rozdziału działalność handlowa obejmuje
działalność inną niż: (a)
przyjmowanie depozytów kwalifikujących
się do objęcia systemem gwarantowania depozytów zgodnie z
dyrektywą 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[40]; (b)
udzielanie kredytów, w tym kredyty konsumenckie,
umowy kredytowe dotyczące nieruchomości, faktoring z regresem lub
bez, finansowanie transakcji handlowych (w tym forfeiting); (c)
leasing finansowy; (d)
usługi płatnicze zgodnie z definicją
w art. 4 ust. 3 dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[41]; (e)
emisja innych środków płatności,
takich jak czeki podróżne i czeki bankierskie, oraz administrowanie nimi,
o ile działalność ta nie jest objęta lit. d); (f)
pośrednictwo na rynku pieniężnym,
przechowywanie papierów wartościowych i administrowanie nimi; (g)
usługi w zakresie opiniowania kredytobiorców; (h)
przechowywanie w sejfach; (i)
emisja pieniądza elektronicznego. 2. Wymogi określone w
niniejszym rozdziale nie mają zastosowania do kupna lub sprzedaży
instrumentów finansowych emitowanych przez rządy centralne państw
członkowskich lub przez podmioty wymienione w art. 117 ust. 2 i art. 118
rozporządzenia (UE) nr 575/2013. 3. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 w celu wyłączenia
instrumentów finansowych: (a)
innych niż instrumenty finansowe, o których
mowa w art. 2, emitowanych przez rządy państw trzecich stosujące
środki nadzorcze i regulacyjne co najmniej równoważne ze
środkami stosowanymi w Unii, ekspozycjom wobec których przypisuje się
wagę ryzyka wynoszącą 0 procent, zgodnie z art. 115
rozporządzenia (UE) nr 575/2013; (b)
emitowane przez samorządy regionalne
państw członkowskich, ekspozycjom wobec których przypisuje się
wagę ryzyka wynoszącą 0 procent, zgodnie z art. 115
rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Artykuł 9 Obowiązek dokonywania
przeglądu działalności 1. Właściwy organ
ocenia działalność handlową (w tym w szczególności:
działalność animatora rynku, inwestycje w sekurytyzacje i
pełnienie roli jednostki sponsorującej w ramach programów sekurytyzacji
oraz obrót instrumentami pochodnymi innymi niż instrumenty pochodne
dozwolone na podstawie art. 11 i 12) realizowaną przez
następujące podmioty: (a)
podstawową instytucję kredytową
mającą siedzibę w Unii, niebędącą jednostką
dominującą ani jednostką zależną, w tym wszystkie jej oddziały,
niezależnie od ich umiejscowienia; (b)
unijną jednostkę dominującą, w
tym wszystkie jej oddziały i jednostki zależne, niezależnie od
ich umiejscowienia, jeśli jeden z podmiotów należących do grupy
jest podstawową instytucją kredytową mającą
siedzibę w Unii; (c)
unijne oddziały instytucji kredytowych
mających siedzibę w państwach trzecich. 2. Dokonując oceny, o
której mowa w ust. 1, właściwy organ stosuje następujące
wskaźniki: (a)
względną wielkość aktywów
przeznaczonych do obrotu, mierzoną ilorazem aktywów przeznaczonych do
obrotu i aktywów ogółem; (b)
dźwignię finansową dla aktywów
przeznaczonych do obrotu mierzoną ilorazem aktywów przeznaczonych do
obrotu i kapitału podstawowego Tier I; (c)
względną wielkość ryzyka
kredytowego kontrahenta, mierzoną ilorazem wartości godziwej
instrumentów pochodnych i aktywów przeznaczonych do obrotu ogółem; (d)
względny stopień
złożoności instrumentów pochodnych przeznaczonych do obrotu,
mierzony ilorazem aktywów stanowiących instrumenty pochodne przeznaczone
do obrotu, kwalifikujących się do poziomów 2 i 3, oraz aktywów
przeznaczonych do obrotu; (e)
względną rentowność
działalności handlowej, mierzoną ilorazem dochodów z
działalności handlowej i dochodów netto ogółem; (f)
względną wielkość ryzyka
rynkowego, mierzoną jako iloraz: obliczonej różnicy pomiędzy
aktywami przeznaczonymi do obrotu a zobowiązaniami, wyrażonej jako
wartość bezwzględna, i średniej arytmetycznej aktywów
przeznaczonych do obrotu i zobowiązań przeznaczonych do obrotu; (g)
wzajemne powiązania, mierzone za pomocą
metodyki, o której mowa w art. 131 ust. 18 dyrektywy 2013/36/UE; (h)
ryzyko kredytowe i ryzyko płynności,
których źródłem są zobowiązania podjęte i gwarancje
udzielone przez podstawową instytucję kredytową. 3. Właściwy organ
zakończy swoją ocenę do dnia [do wprowadzenia przez UP 18
miesięcy od daty opublikowania niniejszego rozporządzenia], a
następnie przeprowadza oceny w regularnych odstępach czasu, co
najmniej raz w roku. 4. EUNB opracuje projekt
regulacyjnych standardów technicznych wskazujących, w jaki sposób
należy mierzyć wskaźniki oraz, w stosownych przypadkach,
określających szczegółowo wskaźniki, o których mowa w ust.
2, a także sposób ich pomiaru za pomocą danych, którymi
dysponują organy nadzorcze. Projekt regulacyjnych standardów technicznych
będzie ponadto wskazywać właściwemu organowi metodykę
zgodnych pomiarów i jednolitego stosowania wskaźników. EUNB przedstawia Komisji projekty tych
regulacyjnych standardów technicznych do dnia [do wstawienia przez UP – 1
miesiąc od dnia opublikowania niniejszego rozporządzenia]. Komisja jest uprawniona do przyjmowania projektów
regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym,
zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. Artykuł 10 Uprawnienia właściwego organu
dotyczące zakazu prowadzenia określonej działalności przez
podstawową instytucję kredytową 1. W przypadku gdy
właściwy organ stwierdza, po dokonaniu oceny, o której mowa w art. 9
ust. 1, że spełnione zostały limity i warunki powiązane ze
wskaźnikami wskazanymi w art. 9 ust. 2 lit. a)-h) i określonymi w
aktach delegowanych, o których mowa w ust. 5, i w związku z tym uznaje,
że istnieje zagrożenie dla stabilności finansowej podstawowej
instytucji kredytowej lub dla całego systemu finansowego Unii, w
świetle celów, o których mowa w art. 1, wszczyna – nie później
niż w ciągu dwóch miesięcy od zakończenia swojej oceny –
procedurę prowadzącą do wydania decyzji zgodnie z ust. 3 akapit
drugi. 2. W przypadku gdy limity i
warunki, o których mowa w ust. 1, nie są spełnione,
właściwy organ może pomimo to wszcząć procedurę
prowadzącą do wydania decyzji zgodnie z ust. 3, jeśli stwierdzi,
po dokonaniu oceny, o której mowa w art. 9 ust. 1, że prowadzenie przez
podstawową instytucję kredytową jakiejkolwiek
działalności handlowej, z wyjątkiem obrotu instrumentami
pochodnymi innymi niż dozwolone na mocy art. 11 i 12, stanowi
zagrożenie dla stabilności finansowej podstawowej instytucji
kredytowej lub dla całego systemu finansowego Unii, w świetle celów,
o których mowa w art. 1. 3. Właściwy organ
powiadamia podstawową instytucję kredytową o wnioskach, o
których mowa w ust. 1 lub 2, i umożliwia jej przedstawienie uwag w formie
pisemnej w terminie dwóch miesięcy od daty powiadomienia. O ile podstawowa
instytucja kredytowa nie wykaże w terminie wskazanym w akapicie pierwszym,
w sposób wymagany przez właściwy organ, że założenia
prowadzące do jego wniosków nie są uzasadnione, właściwy
organ przyjmuje decyzję skierowaną do podstawowej instytucji
kredytowej, w której zakazuje jej prowadzenia działalności handlowej
określonej w tych wnioskach. Właściwy organ uzasadnia swoją
decyzję i podaje to uzasadnienie do wiadomości publicznej. Do celów ust. 1,
jeśli właściwy organ postanawia zezwolić podstawowej
instytucji kredytowej na prowadzenie takiej działalności handlowej,
również w tym przypadku uzasadnia swoją decyzję i podaje to
uzasadnienie do wiadomości publicznej. Do celów ust. 2, w
przypadku gdy właściwy organ postanawia zezwolić podstawowej
instytucji kredytowej na prowadzenie działalności handlowej,
przyjmuje odpowiednią decyzję skierowaną do podstawowej
instytucji kredytowej. Przed
przyjęciem którejkolwiek z decyzji, o której mowa w niniejszym
ustępie, właściwy organ konsultuje się z EUNB w sprawie
okoliczności stanowiących podstawę planowanej decyzji oraz w
sprawie potencjalnego wpływu tej decyzji na stabilność
finansową Unii i na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.
Właściwy organ powiadamia EUNB także o swojej ostatecznej
decyzji. Właściwy
organ podejmuje ostateczną decyzję w ciągu dwóch miesięcy
od otrzymania pisemnych uwag, o których mowa w akapicie pierwszym. 4. Decyzje, o których mowa w
ust. 3 akapit drugi, podlegają przeglądowi przez właściwy
organ co 5 lat. 5. Komisja przyjmuje do dnia [dokładna
data do wstawienia przez UP w ciągu 6 miesięcy od publikacji
niniejszego rozporządzenia] akty delegowane zgodnie z art. 35 w celu: (a)
określenia, w odniesieniu do wskaźników: (a)
odpowiedniego limitu każdego wskaźnika
określonego w art. 9 ust. 1 lit. a)–h), powyżej którego poziom ryzyka
związanego z daną działalnością handlową jest
uznawany za indywidualnie znaczący; (ii)
warunków, w tym liczby i kombinacji wskaźników
przekraczających odpowiedni limit, które muszą być
spełnione, aby właściwy organ mógł rozpocząć
procedurę, o której mowa w art. 10 ust. 1. (iii)
Wykaz warunków, o których mowa w ppkt (ii), zawiera
informacje dotyczące poziomu zagregowanego ryzyka znaczącego
związanego z daną działalnością handlową,
wynikającego z przekroczenia odpowiednich limitów, o których mowa w ppkt
(i), przez więcej niż jeden wskaźnik; (b)
określenia typu sekurytyzacji, który nie jest
uważany za zagrożenie dla stabilności finansowej podstawowej
instytucji kredytowej lub dla całego systemu finansowego Unii, w
odniesieniu do każdego z następujących aspektów: (i) cechy strukturalne, takie jak wbudowana
transformacje terminów zapadalności i prostota struktury; (ii) jakość aktywów bazowych i
charakterystyka związanych z nimi zabezpieczeń; (iii) wprowadzanie do obrotu i
przejrzystość programów sekurytyzacji i ich aktywów bazowych; (iv) solidność i jakość
procedur gwarantowania emisji. Artykuł 11 Ostrożne zarządzanie ryzykiem
własnym 1. Podstawowa instytucja
kredytowa, w stosunku do której wydano decyzję, o której mowa w art. 10
ust. 3, może prowadzić działalność handlową
wyłącznie w celu ostrożnego zarządzania jej kapitałem,
płynnością i finansowaniem. W ramach
ostrożnego zarządzania swoim kapitałem,
płynnością i finansowaniem podstawowa instytucja kredytowa
może wykorzystywać do zabezpieczania swojego łącznego
ryzyka bilansowego tylko instrumenty pochodne bazujące na stopach
procentowych, kursach walutowych i kredytach, które kwalifikują się
do rozliczania za pośrednictwem partnera centralnego. Podstawowa
instytucja kredytowa wykazuje wobec właściwego organu nadzoru,
że działalność hedgingowa ma na celu ograniczenie
identyfikowalnych ryzyk szczególnych z tytułu pojedynczych lub zbiorczych
pozycji podstawowej instytucji kredytowej i że faktycznie – w możliwy
do udowodnienia sposób – ogranicza je lub znacznie zmniejsza. 2. Bez uszczerbku dla zasad
dotyczących wynagrodzeń określonych w dyrektywie 2013/36/UE,
polityka wynagrodzeń personelu podstawowej instytucji kredytowej, który
angażuje się w działalność hedgingową musi: (a)
mieć na celu zapobieganie prowadzeniu
resztkowego lub ukrytego handlu na własny rachunek, pod pozorem
zarządzania ryzykiem lub w inny sposób; (b)
odzwierciedlać autentyczne potrzeby hedgingowe
całej podstawowej instytucji kredytowej i zapewniać, aby wymiar
przyznawanego wynagrodzenia nie zależał bezpośrednio od
wysokości zysków generowanych przez taką działalność,
tylko uwzględniał jej ogólną skuteczność w
ograniczaniu lub zmniejszaniu ryzyka. Organ
zarządzający zapewnia, aby polityka wynagrodzeń podstawowej
instytucji kredytowej była zgodna z przepisami określonymi w akapicie
pierwszym, działając zgodnie z opinią komitetu ds. ryzyka,
jeżeli taki komitet został powołany zgodnie z art. 76 ust. 3
dyrektywy 2013/36/UE. 3. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 niniejszego
rozporządzenia w celu uzupełnienia wykazu instrumentów finansowych
określonego w ust. 1 poprzez dodanie innych instrumentów finansowych, w
tym innych typów instrumentów pochodnych, w szczególności instrumentów
podlegających wymogom określonym w art. 11 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012[42], w celu
uwzględnienia instrumentów finansowych, które mają taki sam
wpływ na stabilność finansową jak instrumenty wymienione w
ust. 1, do celów ostrożnego zarządzania kapitałem,
płynnością i finansowaniem. Artykuł 12 Świadczenie usług
zarządzania ryzykiem na rzecz klientów 1. Podstawowa instytucja
kredytowa, w stosunku do której wydano decyzję, o której mowa w art. 10
ust. 3, może sprzedawać instrumenty pochodne bazujące na stopach
procentowych, kursach walutowych, kredytach, uprawnieniach do emisji i
towarach, które kwalifikują się do rozliczania za pośrednictwem
partnera centralnego, oraz uprawnienia do emisji, na rzecz swoich klientów
niefinansowych, podmiotów finansowych, o których mowa w art. 5 pkt 19, zakładów
ubezpieczeń i instytucji zapewniających pracownicze świadczenia
emerytalne, jeżeli spełnione zostały następujące
warunki: (a)
wyłącznym celem sprzedaży jest
zabezpieczenie ryzyka stopy procentowej, ryzyka walutowego, ryzyka kredytowego,
ryzyka cen towarów lub ryzyka cen uprawnień emisyjnych; (b)
wymogi w zakresie funduszy własnych
podstawowej instytucji kredytowej dotyczące ryzyka wynikającego z pozycji
zajętych w instrumentach pochodnych i uprawnieniach do emisji nie
przekraczają wartości procentowej odnoszącej się do wymogu
kapitałowego z tytułu ryzyka całkowitego, która zostanie
określona w akcie delegowanym Komisji zgodnie z ust. 2. Jeżeli warunek
określony w lit. b) nie jest spełniony, podstawowa instytucja
kredytowa nie może sprzedawać instrumentów pochodnych i uprawnień
do emisji ani ujmować ich w swoim bilansie. 2. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 w celu: (a)
zezwolenia na sprzedaż na rzecz klientów
należących do kategorii określonej w ust. 1 niniejszego
artykułu, w celu zabezpieczenia przed ryzykiem, innych instrumentów
finansowych niż wskazane w ust. 1, w szczególności instrumentów
podlegających wymogom określonym w art. 11 rozporządzenia (UE)
nr 648/2012; (b)
określenia wartości procentowej
odnoszącej się do wymogów w zakresie funduszy własnych
podstawowej instytucji kredytowej, powyżej której podstawowa instytucja
kredytowa nie może sprzedawać instrumentów pochodnych i
uprawnień do emisji, o których mowa w ust. 1, ani ujmować ich w swoim
bilansie. Artykuł 13 Przepisy dotyczące odrębnych
podmiotów należących do grupy 1. W przypadku gdy
właściwy organ podjął zgodnie z art. 10 ust. 3 decyzję
zakazującą podstawowej instytucji kredytowej prowadzenia
określonych rodzajów działalności handlowej oraz gdy podstawowa
instytucja kredytowa należy do grupy, wówczas działalność
handlowa podlegająca wyodrębnieniu może być prowadzona
tylko przez taki podmiot należący do grupy, który jest prawnie,
gospodarczo i operacyjnie odrębny („jednostka handlowa”) od podstawowej
instytucji kredytowej. 2. W przypadku gdy podmiot, o
którym mowa w art. 9 ust. 1, zdecydował się z własnej inicjatywy
wyodrębnić z podstawowej instytucji kredytowej
działalność handlową objętą przepisami art. 9 i
uzyskał zatwierdzenie planu wyodrębnienia działalności
zgodnie z procedurą opisaną w art. 18, wówczas wymogi określone
w ust. 3–13 niniejszego artykułu i w art. 14–17 i art. 20 mają
zastosowanie do jednostek wyodrębnionych. 3. Unijna jednostka
dominująca zapewnia, aby grupie obejmującej podstawowe instytucje
kredytowe i jednostki handlowe została nadana struktura, w ramach której
powstaną dwie odrębne podgrupy, na zasadzie subskonsolidowanej, z
których tylko jedna zawiera podstawowe instytucje kredytowe. 4. Unijna jednostka
dominująca podstawowej instytucji kredytowej zapewnia, w koniecznym
zakresie, aby podstawowa instytucja kredytowa mogła kontynuować
swoją działalność w przypadku niewypłacalności
jednostki handlowej. 5. Podstawowa instytucja
kredytowa nie może utrzymywać instrumentów kapitałowych ani praw
głosu w jednostce handlowej. Niezależnie od akapitu pierwszego
właściwy organ może zdecydować o zezwoleniu podstawowym
instytucjom kredytowym spełniającym wymogi określone w art. 49
ust. 3 lit. a) lub b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 na utrzymywanie
instrumentów kapitałowych lub praw głosu w jednostce handlowej,
jeśli uzna że utrzymywanie takich instrumentów kapitałowych lub
praw głosu jest nieodzowne dla funkcjonowania grupy i że podstawowa
instytucja kredytowa podjęła wystarczające środki w celu
odpowiedniego ograniczenia ryzyka. Podstawowa instytucja kredytowa
niebędąca centralną ani regionalną instytucją
kredytową, nie może w żadnym przypadku otrzymać zezwolenia
na bezpośrednie utrzymywanie instrumentów kapitałowych lub praw
głosu w jednostce handlowej. Przed przyjęciem decyzji zgodnie z niniejszym
ustępem właściwy organ konsultuje się z EUNB. Właściwy organ powiadamia o swojej
decyzji EUNB.EUNB publikuje wykaz instytucji, wobec których zostały
zastosowane przepisy niniejszego ustępu. 6. Podstawowa instytucja
kredytowa i jednostka handlowa emitują własne papiery
dłużne na zasadzie indywidualnej lub subskonsolidowanej, pod
warunkiem że nie jest to sprzeczne z planem restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji uzgodnionym przez odpowiednie organy ds.
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z dyrektywą
[BRRD]. 7. Wszystkie umowy i transakcje
pomiędzy podstawową instytucją kredytową a jednostką
handlową muszą być tak samo korzystne dla podstawowej instytucji
kredytowej jak porównywalne umowy i transakcje zawierane z podmiotami
nienależącymi do tej samej podgrupy. 8. Wymagane jest, aby
większość członków organu zarządzającego –
odpowiednio – podstawowej instytucji kredytowej lub jednostki handlowej nie
była jednocześnie członkami organu zarządzającego –
odpowiednio – jednostki handlowej lub podstawowej instytucji kredytowej.
Żadnemu członkowi organu zarządzającego podstawowej
instytucji kredytowej lub jednostki handlowej nie wolno sprawować funkcji
wykonawczej w obu tych podmiotach, z wyjątkiem dyrektora ds.
zarządzania ryzykiem z jednostki dominującej. 9. Organ zarządzający
podstawowej instytucji kredytowej, jednostki handlowej i ich jednostek
dominujących ma obowiązek realizować cele, którym
służy wyodrębnienie. 10. Zgodnie z
obowiązującym prawem krajowym, nazwa lub oznaczenie jednostki
handlowej i podstawowej instytucji kredytowej musi mieć takie brzmienie,
aby ogół społeczeństwa mógł łatwo zidentyfikować
podmiot będący jednostką handlową i podmiot będący
podstawową instytucją kredytową. 11. Strukturalnie
wyodrębnione instytucje wywiązują się z wymogów
określonych w częściach drugiej, trzeciej i czwartej oraz
szóstej, siódmej i ósmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a także w
tytule VII dyrektywy 2013/36/UE na zasadzie subskonsolidowanej zgodnie z ust. 3
niniejszego artykułu. 12. Na zasadzie odstępstwa od
art. 6 ust. 1 i art. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wymogi
określone w częściach od drugiej do czwartej i w
części ósmej tego rozporządzenia stosuje się na zasadzie
subskonsolidowanej zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu. 13. Na zasadzie odstępstwa od
art. 6 ust. 4 i art. 8 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wymogi
określone w części szóstej tego rozporządzenia stosuje
się na zasadzie subskonsolidowanej zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu. Artykuł 14 Limity dużych ekspozycji
wewnątrz grupy 1. Do celów obliczeń limitu
dużych ekspozycji wewnątrz grupy na podstawie ust. 2 wszystkie
podmioty należące do tej samej podgrupy zgodnie z art. 13 ust. 3
są uznawane za jednego klienta lub za jedną grupę powiązanych
klientów w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 39 rozporządzenia (UE) nr
575/2013. 2. W przypadku
nałożenia środków zgodnie z przepisami niniejszego
rozdziału podstawowej instytucji kredytowej nie wolno przyjmować na
siebie ekspozycji wewnątrzgrupowej wobec podmiotu, który nie należy
do tej samej podgrupy co podstawowa instytucja kredytowa, jeśli ekspozycja
ta przekracza 25 procent uznanego kapitału podstawowej instytucji
kredytowej. Limit ekspozycji
wewnątrzgrupowej stosuje się na zasadzie subskonsolidowanej, po
uwzględnienia skutków ograniczenia ryzyka kredytowego i
wyłączeń zgodnie z art. 399–403 rozporządzenia (UE) nr
575/2013 i art. 16 niniejszego rozporządzenia. Artykuł 15 Limity dużych ekspozycji poza
grupą 1. Dodatkowo do limitów
określonych w przepisach art. 395 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr
575/2013, w przypadku nałożenia środków zgodnie z przepisami
niniejszego rozdziału podstawowej instytucji kredytowej nie wolno
przyjmować na siebie następujących ekspozycji: (a)
dużych ekspozycji wobec podmiotu finansowego,
przekraczających 25 procent uznanego kapitału podstawowej instytucji
kredytowej. Ten limit ekspozycji stosuje się na zasadzie indywidualnej i
subskonsolidowanej, po uwzględnienia skutków ograniczenia ryzyka
kredytowego i wyłączeń zgodnie z art. 399–403
rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i art. 16 niniejszego rozporządzenia; (b)
dużych ekspozycji wobec podmiotów finansowych,
przekraczających łącznie 200 procent uznanego kapitału
podstawowej instytucji kredytowej. Ten limit ekspozycji stosuje się na
zasadzie indywidualnej i subskonsolidowanej, po uwzględnienia skutków
ograniczenia ryzyka kredytowego i wyłączeń zgodnie z art.
399–403 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i art. 16 niniejszego
rozporządzenia. 2. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 w celu dostosowania
wysokości limitu łącznych dużych ekspozycji poza
grupą, określonego w ust. 1 lit. b), w zależności od
zakresu, w którym uznano ograniczanie ryzyka kredytowego. Artykuł 16 Techniki ograniczania ryzyka kredytowego Dodatkowo do przepisów art. 399–403
rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w przypadku nałożenia
środków zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału obliczanie
ekspozycji do celów zapewnienia zgodności z limitami dużych
ekspozycji, o których mowa w art. 14 i 15 niniejszego rozporządzenia,
podlega ograniczeniom dotyczącym uznawania technik ograniczania ryzyka
kredytowego. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów
delegowanych zgodnie z art. 35 w celu określenia zakresu, w którym do
celów akapitu pierwszego uznawane są techniki ograniczania ryzyka
kredytowego (w tym w celu określenia rodzajów uznanej ochrony kredytowej i
jej dopuszczalnych limitów), aby zapewnić niezawodność technik
ograniczania ryzyka kredytowego w przypadku zaistnienia ryzyka i skuteczne
przywrócenie ochrony kredytowej w przypadku dużych ekspozycji. Artykuł 17 Odstępstwo od przepisów
przejściowe w zakresie dużych ekspozycji W drodze wyjątku od art. 493 ust. 3
rozporządzenia (UE) nr 575/2013, odstępstw przewidzianych w tym
ustępie nie stosuje się do ekspozycji podstawowych instytucji
kredytowych, które podlegają środkom strukturalnym zgodnie z
niniejszym rozporządzeniem. Artykuł 18 Plan wyodrębnienia
działalności 1. W przypadku gdy
właściwy organ podjął zgodnie z art. 10 ust. 3 decyzję
zakazującą podstawowej instytucji kredytowej prowadzenia
określonych rodzajów działalności handlowej, podstawowa
instytucja kredytowa lub, w stosownych przypadkach, jej unijna jednostka
dominująca przedstawia właściwemu organowi, w terminie 6
miesięcy od daty decyzji, o której mowa w art. 10 ust. 3 akapit drugi,
plan wyodrębnienia działalności. Podobnie, w przypadku gdy podmiot, o którym mowa w
art. 9 ust. 1, zdecydował się wyodrębnić z podstawowej
instytucji kredytowej działalność handlową
podlegającą obowiązkowi dokonywania przeglądu działalności
określonemu w art. 9, podmiot ten przedstawia na początku okresu
oceny, o którym mowa w art. 9, plan opisujący szczegółowo to
wyodrębnienie. Plan ten zawiera co najmniej informacje wymagane w
niniejszym artykule ust. 2 lit. a) i b). 2. Plan wyodrębnienia
działalności wyjaśnia szczegółowo, w jaki sposób zostanie
przeprowadzone wyodrębnienie. Plan ten musi
zawierać co najmniej następujące informacje: (a)
wyszczególnienie aktywów i typów
działalności, które mają zostać wyodrębnione z
podstawowej instytucji kredytowej; (b)
szczegółowe informacje na temat sposobu
stosowania przepisów, o których mowa w art. 13; (c)
ramy czasowe wyodrębnienia. 3. Właściwy organ
ocenia plany, o których mowa w ust. 1 i 2, i w ciągu sześciu
miesięcy od ich złożenia przyjmuje decyzję zatwierdzającą
plan albo wzywa do wprowadzenia zmian do planu. 4. W przypadku gdy
właściwy organ wymaga wprowadzenia zmian do planu wyodrębnienia
działalności podstawowa instytucja kredytowa lub, w stosownych
przypadkach, jej unijna jednostka dominująca ponownie przedstawia plan
wyodrębnienia działalności, który uwzględnia wymagane
zmiany, w terminie trzech miesięcy od otrzymania wezwania
właściwego organu. 5. Właściwy organ
przyjmuje decyzję zatwierdzającą lub odrzucającą plan
w terminie jednego miesiąca od jego ponownego złożenia.
Jeżeli plan został odrzucony, właściwy organ przyjmuje w
terminie jednego miesiąca od odrzucenia planu decyzję
ustanawiającą plan wyodrębnienia działalności
uwzględniający konieczne zmiany. 6. Jeżeli podstawowa
instytucja kredytowa lub, w stosownych przypadkach, jej unijna jednostka
dominująca nie przedłoży planu zgodnie z ust. 1,
właściwy organ przyjmuje decyzję ustanawiającą plan
wyodrębnienia działalności nie później niż w
ciągu trzech miesięcy od upływu terminu, o którym mowa w ust. 1. 7. Jeżeli podstawowa
instytucja kredytowa lub, w stosownych przypadkach, jej unijna jednostka
dominująca nie przedłoży ponownie planu
uwzględniającego zmiany wymagane przez właściwy organ,
właściwy organ przyjmuje decyzję ustanawiającą plan
wyodrębnienia działalności nie później niż w
ciągu jednego miesiąca od upływu terminu, o którym mowa w ust. 4
akapit pierwszy. 8. Podstawowa instytucja
kredytowa lub, w stosownych przypadkach, jej unijna jednostka dominująca
wykazuje przed właściwym organem, że wprowadziła w
życie zatwierdzony plan. 9. Organ zarządzający
instytucji kredytowej lub unijnej jednostki dominującej zapewnia, aby plan
wyodrębnienia działalności został wprowadzony w życie
w sposób zatwierdzony przez właściwy organ. Artykuł 19 Współpraca między właściwymi
organami a odpowiednimi organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej
likwidacji 1. Przed podjęciem decyzji,
o której mowa w art. 10 ust. 3, właściwy organ powiadamia o niej
odpowiedni organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wyznaczony
zgodnie z art. 3 dyrektywy [BRRD]. 2. Dokonując oceny zgodnie
z art. 9 i zakazując podstawowej instytucji kredytowej prowadzenia
określonej działalności zgodnie z art. 9, właściwy
organ uwzględnia oceny możliwości skutecznego przeprowadzenia restrukturyzacji
i uporządkowanej likwidacji, które są aktualnie prowadzone lub
zostały przeprowadzone przez odpowiedni organ ds. restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji zgodnie z art. 13 i art. 13a dyrektywy [BRRD] 3. Właściwy organ
współpracuje z odpowiednim organem ds. restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji i wymienia istotne informacje, które uznaje
się za konieczne do wypełniania jego obowiązków. 4. Właściwy organ
zapewnia, aby środki nałożone zgodnie z niniejszym
rozdziałem były zgodne ze środkami nałożonymi zgodnie
z art. 13b rozporządzenia (UE) nr 1024/2013, art. 8 ust. 9
rozporządzenia (UE) nr [SRM], art. 13, 13a, 14 i 15 dyrektywy [BRRD] oraz
art. 104 dyrektywy 2013/36/UE. Artykuł 20 Działalność zakazana dla
jednostki handlowej Jednostka handlowa nie może: (a)
przyjmować depozytów kwalifikujących
się do objęcia systemem gwarantowania depozytów zgodnie z
dyrektywą 94/19/WE, z wyjątkiem przypadków, gdy depozyty te są
związane z wymianą zabezpieczeń w ramach działalności
handlowej; (b)
świadczyć usług płatniczych
zgodnie z definicją w art. 4 ust. 3 dyrektywy 2007/64/WE, związanych
z działalnością, o której mowa w lit. a), z wyjątkiem
przypadków, gdy te usługi płatnicze mają charakter pomocniczy i
są ściśle konieczne do celów wymiany zabezpieczeń w ramach
działalności handlowej. Artykuł 21 Odstępstwo od wymogów
rozdziału III 5. Na wniosek państwa
członkowskiego Komisja może udzielić odstępstwa od wymogów
niniejszego rozdziału na rzecz instytucji kredytowej przyjmującej
depozyty od osób fizycznych i MŚP, która podlega krajowemu prawu
pierwotnemu przyjętemu przed dniem 29 stycznia 2014 r., jeżeli te
przepisy krajowe spełniają następujące warunki: (a)
mają na celu zapobieganie napięciom
finansowym lub upadłościom i ryzyku systemowemu, o których mowa w
art. 1; (b)
uniemożliwiają instytucjom kredytowym
przyjmującym kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i
MŚP angażowanie się w regulowaną działalność
polegającą na dokonywaniu inwestycji na własny rachunek i
utrzymywaniu aktywów przeznaczonych do obrotu; przepisy krajowe mogą
jednak przewidywać pewne wyjątki, aby umożliwić instytucjom
kredytowym przyjmującym depozyty od osób fizycznych i MŚP
podejmowanie działań ograniczających ryzyko w celu
ostrożnego zarządzania swoim kapitałem,
płynnością i finansowaniem oraz w celu świadczenia, w
ograniczonym zakresie, usług zarządzania ryzykiem na rzecz klientów; (c)
jeżeli instytucja kredytowa, która przyjmuje
kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP, należy
do grupy, musi ona zapewnić swoją prawną
odrębność od podmiotów należących do grupy, które
angażują się w regulowaną działalność
polegającą na dokonywaniu inwestycji na własny rachunek i
utrzymywaniu aktywów przeznaczonych do obrotu, a przepisy krajowe nakładają
na nią następujące wymogi: (i) instytucja kredytowa przyjmująca
kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP musi
być w stanie podejmować decyzje niezależnie od pozostałych
podmiotów należących do grupy; (ii) instytucja kredytowa przyjmująca
kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP musi
posiadać organ zarządzający, który jest niezależny od
pozostałych podmiotów należących do grupy i od samej instytucji
kredytowej; (iii) instytucja kredytowa przyjmująca
kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP musi
podlegać na zasadzie indywidualnej wymogom kapitałowym i
płynnościowym; (iv) instytucja kredytowa przyjmująca
kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP nie
może zawierać umów ani transakcji z innymi podmiotami
należącymi do grupy na warunkach innych niż podobne do warunków
określonych art. 13 ust. 7. 6. Państwo
członkowskie, które pragnie uzyskać odstępstwo na rzecz
instytucji kredytowej podlegającej przepisom krajowym, zwraca się do
Komisji z wnioskiem o udzielenie odstępstwa; wnioskowi temu powinna
towarzyszyć pozytywna opinia wydana przez właściwy organ
nadzorujący instytucję kredytową, której wniosek ten dotyczy.
Wniosek powinien zawierać wszystkie informacje niezbędne do oceny
przepisów krajowych i wskazywać instytucję kredytową, na rzecz
której ma być udzielone odstępstwo. Jeżeli Komisja uzna, że
nie posiada wszystkich niezbędnych informacji, kontaktuje się ona
z zainteresowanym państwem członkowskim w terminie dwóch
miesięcy od daty otrzymania wniosku i precyzuje, jakie dodatkowe informacje
są wymagane. Po otrzymaniu przez
Komisję wszystkich informacji uznanych przez nią za niezbędne do
oceny wniosku o udzielenie odstępstwa Komisja powiadamia w terminie
jednego miesiąca państwo członkowskie występujące z
wnioskiem, że posiada wystarczające informacje. W terminie
pięciu miesięcy od dokonania powiadomienia, o którym mowa w akapicie
drugim, Komisja – po skonsultowaniu się z EUNB w sprawie okoliczności
stanowiących podstawę planowanej decyzji oraz w sprawie potencjalnego
wpływu tej decyzji na stabilność finansową Unii i na
funkcjonowanie rynku wewnętrznego – przyjmuje decyzję wykonawczą
uznającą przepisy krajowe za zgodne z niniejszym rozdziałem i
udzielającą odstępstwa na rzecz instytucji kredytowych
wskazanych we wniosku, o którym mowa w ust. 1. Jeżeli Komisja zamierza
uznać przepisy krajowe za niezgodne z niniejszym rozdziałem i
odmówić udzielenia odstępstwa, przedstawia szczegółowo swoje
zastrzeżenia państwu członkowskiemu występującemu z
wnioskiem i umożliwia mu przedstawienie uwag w formie pisemnej w terminie
jednego miesiąca od dnia przedstawienia zastrzeżeń Komisji.
Komisja przyjmuje decyzję wykonawczą udzielającą albo
odmawiającą odstępstwa w ciągu trzech miesięcy od
upływu terminu na przedstawienie uwag. W przypadku zmian
przepisów krajowych państwa członkowskie powiadamiają o nich
Komisję. Komisja może zrewidować decyzję wykonawczą, o
której mowa w akapicie trzecim. Jeżeli
przepisy krajowe, które zostały uznane za zgodne z niniejszym
rozdziałem, przestały obowiązywać wobec instytucji
kredytowej, której udzielono odstępstwa od wymogów niniejszego
rozdziału, Komisja cofa odstępstwo wobec tej instytucji kredytowej. Komisja powiadamia
o swoich decyzjach EUNB. EUNB publikuje wykaz instytucji kredytowych, którym
przyznano odstępstwo zgodnie z niniejszym artykułem. Wykaz ten jest
na bieżąco aktualizowany. Rozdział IV Podmioty podlegające wymogom
rozdziałów II i III Artykuł 22 Zasady regulujące obliczanie progów 1. Do celów art. 3 lit. b) pkt
(ii) progi są obliczane na podstawie skonsolidowanych sprawozdań
finansowych unijnej jednostki dominującej. 2. Do celów art. 3 lit. b) pkt
(iii) progi są obliczane na podstawie działalności prowadzonej w
Unii. 3. Aktywa i zobowiązania
zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji i innych
przedsiębiorstw niefinansowych nie są uwzględniane w obliczeniach. 4. Do dnia [dokładna
data do wstawienia przez UP 12 miesięcy po opublikowaniu niniejszego
rozporządzenia] właściwy organ wskaże instytucje kredytowe
i grupy, które podlegają niniejszemu rozporządzeniu zgodnie z art. 3,
i zgłosi je niezwłocznie EUNB. Po otrzymaniu
zgłoszenia właściwego organu EUNB publikuje bez zwłoki
wykaz instytucji kredytowych i grup, o którym mowa w akapicie pierwszym. Wykaz
ten jest na bieżąco aktualizowany. Artykuł 23 Obliczenia dotyczące
działalności handlowej 1. Do celów art. 3
działalność handlowa jest obliczana w następujący
sposób, zgodnie z obowiązującym systemem rachunkowości: działalność
handlowa = (TSA + TSL + DA + DL)/2, gdzie: (a)
aktywa będące papierami wartościowymi
przeznaczonymi do obrotu (TSA) są to aktywa, które wchodzą w
skład portfela zarządzanego jako całość i w przypadku
których istnieją dowody świadczące, że niedawno były
systematycznie wykorzystywane do czerpania krótkoterminowych zysków, z
wyjątkiem instrumentów pochodnych będących aktywami; (b)
zobowiązania będące papierami
wartościowymi przeznaczonymi do obrotu (TSL) są to zobowiązania
zaciągnięte z zamiarem ich odkupienia w krótkim okresie, które
wchodzą w skład portfela zarządzanego jako całość
i w przypadku których istnieją dowody świadczące, że
niedawno były systematycznie wykorzystywane do czerpania krótkoterminowych
zysków, z wyjątkiem instrumentów pochodnych będących
zobowiązaniami; (c)
instrumenty pochodne będące aktywami (DA)
są to instrumenty pochodne o dodatniej wartości zastępczej,
które nie są określone jako instrumenty pochodne zabezpieczające
lub wbudowane; (d)
instrumenty pochodne będące
zobowiązaniami (DL) są to instrumenty pochodne o ujemnej
wartości zastępczej, które nie są określone jako
instrumenty zabezpieczające. 2. Aktywa i zobowiązania
zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji i innych
przedsiębiorstw niefinansowych nie są uwzględniane w
obliczeniach działalności handlowej. 3. EUNB opracowuje projekt
wykonawczych standardów technicznych w celu określenia metodyki obliczania
działalności handlowej, o której mowa w ust. 1,
uwzględniając różnice pomiędzy obowiązującymi
systemami rachunkowości. EUNB przedstawia
Komisji projekty tych wykonawczych standardów technicznych do dnia [do
wstawienia przez UP – dokładna data przypadająca 1 miesiąc
od dnia opublikowania niniejszego rozporządzenia]. Komisja jest
uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa
w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. 4. Komisja jest uprawniona do
zmiany, w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 35, elementów
składowych działalności handlowej, o których mowa w niniejszym
artykule ust. 1 lit. a–d, aby uwzględnić zmiany w
obowiązujących systemach rachunkowości. Artykuł 24 Przedstawianie właściwemu
organowi informacji o działalności handlowej 1. Podmioty, o których mowa w
art. 3, przedstawiają właściwemu organowi odpowiednie informacje
na temat łącznej wartości działalności handlowej oraz
jej struktury, zgodnie z art. 23 ust. 1, po raz pierwszy w dniu [data do
wstawienia przez UP 9 miesięcy od daty opublikowania niniejszego
rozporządzenia], a następnie corocznie. 2. EUNB opracowuje projekty
wykonawczych standardów technicznych w celu określenia jednolitego wzoru
do celów sprawozdawczości, o której mowa w ust. 1, oraz instrukcje
dotyczące stosowania takiego wzoru. EUNB przedstawia
Komisji projekty tych wykonawczych standardów technicznych do dnia [do
wstawienia przez UP – dokładna data przypadająca 1 miesiąc
od dnia opublikowania niniejszego rozporządzenia]. Komisja jest uprawniona
do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie
pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. Rozdział V Zgodność Sekcja pierwsza Podmioty Artykuł 25 Obowiązki podmiotów
podlegających niniejszemu rozporządzeniu 1. Podmioty podlegające
niniejszemu rozporządzeniu wdrażają odpowiednie działania,
które umożliwiają właściwym organom uzyskanie informacji
potrzebnych do oceny przestrzegania przepisów niniejszego rozporządzenia. 2. Podmioty podlegające niniejszemu
rozporządzeniu dostarczają właściwemu organowi wszystkie
informacje konieczne do oceny przestrzegania przez nie przepisów niniejszego
rozporządzenia, w tym informacje niezbędne do oceny opierającej
się na wskaźnikach, o której mowa w art. 9 ust. 2. Podmioty te
zapewniają także, aby ich mechanizmy kontroli wewnętrznej oraz
procedury administracyjne i księgowe umożliwiały w każdej
chwili monitorowanie przestrzegania przepisów niniejszego rozporządzenia
przez te podmioty. 3. Podmioty podlegające
niniejszemu rozporządzeniu rejestrują wszystkie swoje transakcje oraz
dokumentują systemy i procesy wykorzystywane do celów niniejszego
rozporządzenia w taki sposób, aby właściwy organ był w
stanie w każdej chwili monitorować przestrzeganie przepisów
niniejszego rozporządzenia. Sekcja druga Właściwe organy Artykuł 26 Uprawnienia i
obowiązki właściwych organów 1. Wykonując obowiązki
nałożone na nie na podstawie niniejszego rozporządzenia,
właściwe organy wykonują nadane im uprawnienia zgodnie z
właściwymi przepisami prawa unijnego. 2. Właściwy organ
stale monitoruje działalność podmiotów podlegających
niniejszemu rozporządzeniu oraz w sposób nieprzerwany ocenia i zapewnia
przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia. 3. Właściwe organy
mają prawo żądać od unijnej jednostki dominującej,
która nie jest podmiotem regulowanym, ale posiada co najmniej jedną
jednostkę zależną objętą regulacją, aby
zapewniła przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia przez
swoje jednostki zależne objęte regulacją. 4. Do celów niniejszego
rozporządzenia, za organ sprawujący nadzór skonsolidowany uznaje
się organ właściwy dla wszystkich podmiotów należących
do grupy, które są członkami tej samej grupy co unijna jednostka
dominująca i które podlegają niniejszemu rozporządzeniu. W przypadku gdy
jednostka zależna unijnej jednostki dominującej ma siedzibę w
innym państwie członkowskim i jest nadzorowana przez inny organ
nadzoru niż w przypadku unijnej jednostki dominującej oraz gdy
jednostka zależna ma istotne znaczenie zgodnie z art. 6 ust. 4
rozporządzenia (UE) nr 1024/2013, organ sprawujący nadzór
skonsolidowany konsultuje się z właściwym organem państwa
członkowskiego pochodzenia istotnej jednostki zależnej w sprawie
wszelkich decyzji podejmowanych przez organ sprawujący nadzór
skonsolidowany na podstawie niniejszego rozporządzenia. Rozdział VI Stosunki z państwami trzecimi Artykuł 27 Równoważność ram prawnych
państwa trzeciego 1. Na wniosek
właściwego organu państwa członkowskiego lub państwa
trzeciego lub działając z własnej inicjatywy, Komisja może
przyjąć akty wykonawcze stanowiące, że: (a)
stosowane przez państwo trzecie
rozwiązania prawne, nadzorcze i wykonawcze zapewniają przestrzeganie
przez instytucje kredytowe i spółki dominujące w tym państwie
trzecim wiążących wymogów, które są równoważne z
wymogami określonymi w art. 6, 10–16 i 20; (b)
ramy prawne tego państwa trzeciego tworzą
skuteczny równoważny system uznawania środków strukturalnych
przewidzianych w krajowych systemach prawnych państw trzecich. 2. Komisja może zmienić
lub cofnąć swoją decyzję w przypadku, gdy warunki, na
podstawie których została ona podjęta, przestały być
spełnione. 3. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 niniejszego
rozporządzenia w celu określenia kryteriów służących
do oceny równoważności ram prawnych i nadzorczych państwa
trzeciego z niniejszym rozporządzeniem. Komisja przyjmuje
akt delegowany [dokładna data do wstawienia przez UP w ciągu
24 miesięcy po od wejścia w życie niniejszego
rozporządzenia]. 4. EUNB zawiera porozumienia o
współpracy z odpowiednimi właściwymi organami państwa
trzeciego, którego ramy prawne i nadzorcze uznano za równoważne
z niniejszym rozporządzeniem zgodnie z ust. 1–3. Porozumienia
te określają co najmniej minimalny zakres wymiany informacji
pomiędzy odpowiednimi właściwymi organami obu jurysdykcji. Rozdział VII Sankcje i środki administracyjne Artykuł 28 Sankcje i środki administracyjne 1. Bez uszczerbku dla
uprawnień nadzorczych przysługujących właściwym
organom na mocy art. 26 oraz prawa państw członkowskich do
wprowadzania i nakładania sankcji karnych, państwa członkowskie
przyznają właściwym organom – zgodnie z przepisami krajowymi –
uprawnienia do nakładania sankcji administracyjnych i innych środków
administracyjnych odnoszących się do co najmniej
następujących naruszeń: (c)
naruszenie zakazu ustanowionego w art. 6; (d)
manipulacje informacjami, które należy
przedkładać zgodnie z art. 24 ust. 1. Państwa
członkowskie przyznają właściwym organom uprawnienia do
nakładania sankcji administracyjnych i innych środków
administracyjnych na instytucje kredytowe i jednostki należące do
grupy w tym holdingi mieszane, zakłady ubezpieczeń lub zakłady
reasekuracji. Jeżeli
przepisy, o których mowa w akapicie pierwszym, są stosowane w odniesieniu
do osób prawnych, państwa członkowskie przyznają
właściwym organom – z zastrzeżeniem warunków określonych w
przepisach krajowych – uprawnienia do nakładania w przypadku naruszenia
sankcji na członków organu zarządzającego i na inne osoby, które
na mocy prawa krajowego ponoszą odpowiedzialność za to
naruszenie. 2. Sankcje i środki
administracyjne nakładane do celów ust. 1 muszą być skuteczne,
proporcjonalne i odstraszające. 3. Jeżeli państwa
członkowskie postanawiają ustanowić sankcje karne za naruszenia
przepisów, o których mowa w ust. 1, zapewniają wprowadzenie
właściwych środków nadających właściwemu organowi
wszystkie uprawnienia niezbędne mu do współpracy z organami
sądowymi w ich jurysdykcji w celu otrzymywania szczegółowych
informacji dotyczących dochodzeń lub postępowań karnych
wszczętych w związku z możliwymi naruszeniami art. 6 lub z
manipulowaniem informacjami, które należy przedkładać zgodnie z
art. 24 ust. 1, oraz w celu udzielania takich informacji innym właściwym
organom i EUNB w ramach obowiązku współpracy pomiędzy
właściwymi organami oraz – w stosownych przypadkach – współpracy
z EUNB, do celów ust. 1. Właściwe
organy mogą również współpracować z właściwymi
organami pozostałych państw członkowskich, aby
ułatwiać wykonywanie swoich uprawnień do nakładania
sankcji. 4. Państwa
członkowskie przyznają właściwym organom – zgodnie z
przepisami krajowymi – uprawnienia do nakładania co najmniej
następujących sankcji administracyjnych i innych środków
administracyjnych w przypadku naruszeń, o których mowa w ust. 1: (a)
nakazu zobowiązującego osobę
fizyczną lub prawną odpowiedzialną za naruszenie do zaprzestania
niezgodnego z prawem postępowania oraz powstrzymania się od jego
ponownego podejmowania; (b)
wyrównania korzyści uzyskanych lub strat
unikniętych w wyniku naruszenia, o ile możliwe jest ich
określenie; (c)
wydania publicznego ostrzeżenia
informującego o tożsamości osoby fizycznej lub prawnej
odpowiedzialnej za naruszenie i charakterze tego naruszenia; (d)
cofnięcia lub zawieszenia zezwolenia; (e)
tymczasowego zakazu sprawowania funkcji
zarządczych w podmiocie, o którym mowa w art. 3, przez osobę
fizyczną uznaną za odpowiedzialną za popełnienie
naruszenia; (f)
w przypadku powtarzających się
naruszeń – stałego zakazu sprawowania funkcji zarządczych w
podmiocie, o którym mowa w art. 3, przez osobę fizyczną uznaną
za odpowiedzialną za popełnienie naruszenia; (g)
maksymalnych administracyjnych kar finansowych w
wysokości nie mniejszej niż trzykrotność kwoty
korzyści uzyskanych lub strat unikniętych w wyniku naruszenia, o ile
możliwe jest ich określenie; (h)
w przypadku osoby fizycznej – maksymalnej
administracyjnej kary finansowej w wysokości nie mniejszej niż 5 000
000 EUR lub – w państwach członkowskich, których walutą nie jest
euro – równowartość tej kwoty w walucie krajowej na dzień
wejścia w życie niniejszego rozporządzenia; (i)
w przypadku osób prawnych – maksymalnej
administracyjnej kary finansowej w wysokości co najmniej 10 procent
całkowitego obrotu rocznego tej osoby prawnej zgodnie z najnowszym
dostępnym sprawozdaniem finansowym zatwierdzonym przez organ
zarządzający; w przypadku gdy osoba prawna jest jednostką
dominującą lub jednostką zależną jednostki
dominującej, która musi przygotowywać skonsolidowane sprawozdania
finansowe zgodnie z dyrektywą 2013/34/UE, stosowny całkowity roczny
obrót stanowi kwota całkowitego łącznego obrotu rocznego lub
odpowiedni rodzaj dochodu zgodnie z najnowszym dostępnym skonsolidowanym
sprawozdaniem finansowym zatwierdzonym przez organ zarządzający
jednostki dominującej. Państwa członkowskie mogą
przewidzieć, że właściwe organy mają prawo do
dodatkowych uprawnień, obok uprawnień wskazanych w niniejszym
ustępie, oraz mogą przewidzieć szerszy zakres i wyższe
pułapy sankcji niż określono w niniejszym ustępie. 5. Państwa
członkowskie powiadamiają Komisję i EUNB o przepisach
dotyczących ust. 1 do dnia [dokładna data do wstawienia przez UP
12 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego
rozporządzenia]. Państwa członkowskie niezwłocznie
powiadamiają Komisję i EUNB o wszelkich późniejszych zmianach
tych przepisów. Artykuł 29 Wykonywanie uprawnień nadzorczych i
nakładanie sankcji 1. Państwa
członkowskie zapewniają, aby właściwe organy
uwzględniały przy ustalaniu rodzaju oraz wysokości sankcji
administracyjnych i innych środków wszelkie istotne okoliczności, w
tym w stosownych przypadkach: (a)
wagę i czas trwania naruszenia; (b)
stopień zawinienia osoby odpowiedzialnej za
naruszenie; (c)
sytuację finansową osoby odpowiedzialnej
za naruszenie, poprzez uwzględnienie wyznaczników takich jak
wysokość całkowitych obrotów osoby prawnej lub roczny dochód
osoby fizycznej; (d)
skalę korzyści uzyskanych lub strat
unikniętych przez osobę odpowiedzialną za dane naruszenie, o ile
możliwe jest ich określenie; (e)
stopień współpracy osoby odpowiedzialnej
za naruszenie z właściwym organem, bez uszczerbku dla konieczności
zapewnienia wyrównania korzyści uzyskanych lub strat unikniętych
przez daną osobę; (f)
uprzednie naruszenia popełnione przez
osobę odpowiedzialną za dane naruszenie; (g)
środki podjęte przez osobę
odpowiedzialną za naruszenie w celu zapobieżenia jego powtórzeniu
się; (h)
wszelkie potencjalne skutki systemowe naruszenia. Artykuł 30 Zgłaszanie naruszeń 1. Właściwy organ
ustanawia skuteczne mechanizmy, aby umożliwić zgłaszanie
potencjalnych lub faktycznych naruszeń, o których mowa w art. 28 ust. 1. 2. Mechanizmy, o których mowa w
ust. 1, obejmują przynajmniej: (a)
szczegółowe procedury dotyczące
odbierania zgłoszeń w sprawie naruszeń oraz działań
następczych, w tym ustanowienie bezpiecznych kanałów komunikacyjnych
na potrzeby takich zgłoszeń; (b)
odpowiednią ochronę osób zatrudnionych na
podstawie umowy o pracę, które ujawniają naruszenia lub którym
zarzuca się naruszenia, przed odwetem, dyskryminacją lub innymi
rodzajami niesprawiedliwego traktowania; (c)
ochronę danych osobowych zarówno osoby
dokonującej zgłoszenia naruszeń, jak i osoby, której zarzuca
się popełnienie naruszenia, w tym ochronę w zakresie utrzymania
w tajemnicy ich tożsamości na wszystkich etapach procedury, bez
uszczerbku dla wymogu ujawnienia informacji na podstawie prawa krajowego w
związku z dochodzeniem lub późniejszym postępowaniem
sądowym. 3. Państwa
członkowskie wymagają, by pracodawcy posiadali odpowiednie procedury
wewnętrzne dotyczące zgłaszania przez ich pracowników
naruszeń, o których mowa w art. 28 ust. 1. 4. Państwa
członkowskie mogą przewidzieć udzielanie – zgodnie z prawem
krajowym – zachęt finansowych osobom oferującym istotne informacje
dotyczące potencjalnych naruszeń przepisów niniejszego
rozporządzania, jeśli osoby te nie miały uprzedniego obowiązku
zgłoszenia tych informacji na podstawie przepisów prawa lub
postanowień umowy i pod warunkiem, że informacje te są nowe oraz
że doprowadzą do nałożenia sankcji administracyjnej lub
podjęcia innego środka w związku z naruszeniem przepisów niniejszego
rozporządzenia lub do sankcji karnej. Artykuł 31 Wymiana informacji z EUNB 1. Właściwe organy
przekazują EUNB co roku zbiorczą informację o wszystkich
środkach i sankcjach administracyjnych zastosowanych przez nie zgodnie z
art. 28. EUNB publikuje te informacje w sprawozdaniu rocznym. 2. Jeżeli państwa
członkowskie postanawiają ustanowić sankcje karne za naruszenia
przepisów, o których mowa w art. 28 ust. 1, ich właściwe organy
przedstawiają EUNB co roku zanonimizowane dane zbiorcze dotyczące
wszystkich postępowań karnych, które zostały wszczęte, i
nałożonych sankcji karnych. EUNB publikuje te informacje w
sprawozdaniu rocznym. 3. W przypadku podania przez
właściwy organ do wiadomości publicznej sankcji
administracyjnych, grzywien i innych środków, a także o sankcji
karnych, właściwy organ informuje o tym jednocześnie EUNB. 4. EUNB opracowuje projekt
wykonawczych standardów technicznych w celu ustalenia procedur i form wymiany
informacji, o których mowa w ust. 1 i 2. EUNB przedkłada Komisji projekt tych
wykonawczych standardów technicznych do dnia [dokładna data do
wstawienia przez UP 12 miesięcy po opublikowaniu niniejszego
rozporządzenia]. Komisja jest uprawniona do przyjmowania
wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym,
zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. Artykuł 32 Publikacja decyzji 1. Z zastrzeżeniem akapitu
trzeciego, każda decyzja nakładająca sankcję
administracyjną lub inny środek administracyjny za naruszenie art. 6
i manipulowanie przedkładanymi informacjami finansowym, o którym mowa w
art. 28 ust. 1, jest publikowana przez właściwy organ na jego stronie
internetowej natychmiast po poinformowaniu o decyzji osoby będącej
jej adresatem. Informacje
publikowane zgodnie z akapitem pierwszym obejmują co najmniej rodzaj i
charakter naruszenia oraz tożsamość osoby będącej
adresatem decyzji. Akapity pierwszy i
drugi nie mają zastosowania do decyzji nakładających środki
o charakterze dochodzeniowym. W przypadku gdy
właściwy organ uzna, w oparciu o indywidualną ocenę,
że opublikowanie tożsamości osoby prawnej, której dotyczy
decyzja, lub danych osobowych osoby fizycznej byłoby nieproporcjonalne,
albo jeżeli to opublikowanie zagroziłoby dochodzeniu w toku lub
stabilności rynków finansowych, właściwy organ podejmuje jedno z
następujących działań: (a)
wstrzymuje publikację decyzji do czasu,
aż ustaną okoliczności, na podstawie których publikacja
została wstrzymana; (b)
publikuje decyzję z zachowaniem
anonimowości danych osobowych, w sposób zgodny z prawem krajowym, w
przypadku gdy taka publikacja zapewnia skuteczną ochronę
odnośnych danych osobowych i, w stosownych przypadkach, opóźnia
publikację odpowiednich danych przez rozsądny okres czasu,
jeżeli można przewidzieć, że podczas tego okresu
ustaną okoliczności uzasadniające publikację z zachowaniem
anonimowości; (c)
nie publikuje decyzji, jeśli uzna, że jej
publikacja zgodnie z lit. a) lub b) jest niewystarczająca, aby: (i) zapobiec zagrożeniu
stabilności rynków finansowych; (ii) zapewnić proporcjonalność
publikacji tego typu decyzji w stosunku do nałożonych środków,
które nie mają poważnego charakteru. 2. W przypadku gdy decyzja jest
przedmiotem odwołania przed krajowym sądem, organem administracji lub
inną instancją odwoławczą właściwy organ
niezwłocznie publikuje na swojej stronie internetowej także informację
o złożeniu odwołania, a następnie o wynikach tego
odwołania. Obowiązkowi publikacji podlega również decyzja
uchylająca decyzję będącą przedmiotem odwołania. 3. Właściwy organ
dopilnowuje, aby każda decyzja publikowana zgodnie z niniejszym
artykułem pozostawała dostępna na jego stronie internetowej
przez okres co najmniej pięciu lat od jej publikacji. Dane osobowe zawarte
w tych decyzjach pozostawia się na stronie internetowej
właściwego organu jedynie przez okres, który jest konieczny zgodnie z
obowiązującymi przepisami o ochronie danych. Rozdział VIII Sprawozdania i przeglądy Artykuł 33 Sprawozdania EUNB EUNB
przygotowuje, we współpracy z ESMA, następujące sprawozdania i
przedkłada je Komisji w ciągu [do wstawienia przez UP –
dokładna data przypadająca 12 miesięcy od opublikowania
niniejszego rozporządzenia]: (a)
sprawozdanie na temat ewentualnych ograniczeń
wskaźników określonych w art. 9 ust. 2 lit. a)–h) oraz typów
sekurytyzacji, które zdaniem EUNB nie zagrażają stabilności
finansowej podstawowej instytucji kredytowej ani systemowi finansowemu Unii; (b)
sprawozdanie dotyczące ewentualnej
konieczności uwzględnienia innych typów instrumentów pochodnych i
instrumentów finansowych niż określone w art. 11 ust. 1 do celów
ostrożnego zarządzania ryzykiem własnym podstawowej instytucji
kredytowej; (c)
sprawozdanie dotyczące możliwości
dopuszczenia sprzedaży na rzecz klientów innych instrumentów finansowych
służących zabezpieczeniu (hedgingowi) niż te
określone w art. 12 ust. 1 oraz wartości procentowej odnoszącej
się do wymogów w zakresie funduszy własnych, powyżej której nie
wolno prowadzić sprzedaży instrumentów pochodnych, zgodnie z art. 12
ust. 2 lit. b). Artykuł 34 Przegląd Komisja
monitoruje regularnie wpływ przepisów określonych w niniejszym
rozporządzeniu na osiągnięcie celów, o których mowa w art. 1, i
na stabilności całego systemu finansowego Unii,
uwzględniając przy tym zmiany struktury rynku oraz sytuację i
działalność podmiotów podlegających regulacji na mocy
niniejszego rozporządzenia, oraz przedkłada odpowiednie wnioski.
Przegląd ten skupia się w szczególności na: stosowaniu progów, o
których mowa w art. 3; stosowaniu zakazu przewidzianego w art. 6 i jego
skuteczności; zakresu działalności, o którym mowa w art. 8; oraz
adekwatności wskaźników określonych w art. 9. Do dnia 1 stycznia
2020 r., a następnie w regularnych odstępach czasu, Komisja
przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie – po uwzględnieniu opinii
właściwych organów – sprawozdanie obejmujące wspomniane
powyżej kwestie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym. Rozdział IX Przepisy końcowe Artykuł 35 Wykonywanie przekazanych uprawnień 1. Powierzenie Komisji
uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom
określonym w niniejszym artykule. 2. Uprawnienia do przyjęcia
aktów delegowanych, o których mowa w art. 6 ust. 6, art. 8 ust. 3, art. 10 ust.
5, art. 11 ust. 3, art. 12 ust. 2, art. 15 ust. 2, art. 16 akapit drugi, art.
23 ust. 4 i art. 27 ust. 3, powierza się Komisji na czas nieokreślony
od dnia, o którym mowa w art. 38. 3. Przekazanie uprawnień, o
których mowa w art. 6 ust. 6, art. 8 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3,
art. 12 ust. 2, art. 15 ust. 2, art. 16 akapit drugi, art. 23 ust. 4 i art. 27
ust. 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament
Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy
przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu
staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji
późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność
jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. 4. Niezwłocznie po
przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. 5. Akt delegowany przyjęty
na podstawie art. 6 ust. 6, art. 8 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art.
12 ust. 2, art. 15 ust. 2, art. 16 akapit drugi, art. 23 ust. 4 i art. 27 ust.
3 wchodzi w życie, tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie
wyraziły sprzeciwu w terminie 2 miesięcy od przekazania tego aktu
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego
terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały
Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża
się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. Artykuł 36 Wejście w życie i data
rozpoczęcia stosowania Niniejsze rozporządzenie wchodzi w
życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się
od dnia jego wejścia w życie, z wyjątkiem art. 6, który stosuje
się [dokładna data do wstawienia przez UP, ] 18 miesięcy
po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia] oraz art. 13–18 i art. 20,
które stosuje się [dokładna data do wstawienia przez UP, 36
miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia]. Niniejsze
rozporządzenie wiąże w całości i jest
bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia […] r. W imieniu Parlamentu Europejskiego W
imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI 1. STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY
1.1. Tytuł wniosku/inicjatywy 1.2. Dziedziny polityki w strukturze ABM/ABB, których
dotyczy wniosek/inicjatywa 1.3. Charakter wniosku/inicjatywy 1.4. Cel(e) 1.5. Uzasadnienie wniosku/inicjatywy 1.6. Okres trwania działania i jego wpływ
finansowy 1.7. Przewidywane tryby zarządzania 2. ŚRODKI ZARZĄDZANIA
2.1. Zasady nadzoru i sprawozdawczości 2.2. System zarządzania i kontroli 2.3. Środki zapobiegania nadużyciom finansowym
i nieprawidłowościom 3. SZACUNKOWY WPŁYW
FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY 3.1. Działy wieloletnich ram finansowych i linie
budżetowe po stronie wydatków, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ 3.2. Szacunkowy wpływ na wydatki 3.2.1. Synteza szacunkowego
wpływu na wydatki 3.2.2. Szacunkowy
wpływ na środki operacyjne 3.2.3. Szacunkowy
wpływ na środki administracyjne 3.2.4. Zgodność z
obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi 3.2.5. Udział osób
trzecich w finansowaniu 3.3. Szacunkowy wpływ na dochody OCENA
SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI 1. STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY
1.1. Tytuł wniosku/inicjatywy
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i
Rady w sprawie środków strukturalnych zwiększających
odporność banków UE 1.2. Dziedziny polityki w
strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa[43] Rynek wewnętrzny – rynki finansowe 1.3. Charakter wniosku/inicjatywy ý Wniosek/inicjatywa dotyczy nowego działania 1.4. Cel(e) 1.4.1. Wieloletnie cele strategiczne
Komisji wskazane we wniosku/inicjatywie Przyczynienie się do ograniczenia ryzyk
zagrażających stabilności finansowej i przywrócenia zaufania do
rynków finansowych ze strony inwestorów i innych uczestników rynku 1.4.2. Cele szczegółowe i
działania ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa W świetle powyższych celów ogólnych
rozporządzenie ma zapobiegać ryzykom systemowym, napięciom
finansowym lub upadłościom w przypadku dużych,
złożonych i wzajemnie powiązanych banków oraz
służyć osiągnięciu następujących celów: ·
ograniczeniu podejmowania nadmiernego ryzyka przez
instytucję kredytową; ·
zlikwidowaniu istotnych konfliktów interesów
między poszczególnymi częściami instytucji kredytowej; ·
uniknięciu niewłaściwej alokacji
zasobów i zachęceniu do akcji kredytowej na rzecz gospodarki realnej; ·
zapewnieniu warunków niezakłóconej konkurencji
dla wszystkich instytucji na rynku wewnętrznym; ·
ograniczeniu wzajemnych powiązań w
systemie finansowym prowadzących do ryzyka systemowego; ·
ułatwieniu sprawnego zarządzania
instytucją kredytową, monitorowania instytucji kredytowej oraz
nadzoru nad nią; a także ·
ułatwieniu restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji oraz działań naprawczych w odniesieniu
do grupy. 1.4.3. Oczekiwane wyniki i wpływ Należy
wskazać, jakie efekty przyniesie wniosek/inicjatywa beneficjentom/grupie
docelowej. Ograniczenie podejmowania ryzyka przez
instytucję kredytową; Ograniczenie konfliktów interesów między
poszczególnymi częściami instytucji kredytowej; Zmniejszenie skali niewłaściwej
alokacji zasobów i zachęcenie do akcji kredytowej na rzecz gospodarki realnej; Zmniejszenie zakłóceń konkurencji na
rynku wewnętrznym; Ograniczenie skali wzajemnych
powiązań w systemie finansowym; Usprawnienie zarządzania instytucją
kredytową, monitorowania instytucji kredytowej oraz nadzoru nad nią; Ułatwienie procesów naprawy oraz
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji największych i
najbardziej złożonych grup bankowych. 1.4.4. Wskaźniki wyników i
wpływu Należy
określić wskaźniki, które umożliwią monitorowanie
realizacji wniosku/inicjatywy. Odpowiednie wskaźniki do celów oceny
wniosku mogą obejmować: ·
liczbę i wielkość banków
podlegających wymogom dotyczącym strukturalnego wyodrębnienia; ·
przypisanie działalności jednostce
przyjmującej depozyty lub jednostce handlowej; ·
wolumeny transakcji, spready lub
płynność na odpowiednich rynkach; ·
tendencje dotyczące udziału w rynku
banków podlegających strukturalnemu wyodrębnieniu; ·
koncentrację na rynku w odniesieniu do
działalności będącej przedmiotem strukturalnego
wyodrębnienia; ·
nowe podmioty rozpoczynające
działalność będącą przedmiotem strukturalnego
wyodrębnienia; ·
tendencje dotyczące rentowności banków
podlegających strukturalnemu wyodrębnieniu; ·
miary wielkości dorozumianych dotacji
publicznych; ·
miary dotyczące przewagi uzyskiwanej przez
banki „zbyt duże, by upaść” (ang. too-big-to-fail,
„TBTF”) wynikającej z mniejszych kosztów pozyskania kapitału; ·
miary działalności handlowej i kredytowej
banków TBTF. 1.5. Uzasadnienie
wniosku/inicjatywy 1.5.1. Potrzeby, które mają
zostać zaspokojone w perspektywie krótko- lub długoterminowej W odpowiedzi na kryzys finansowy Unia
Europejska (UE) i państwa członkowskie rozpoczęły gruntowny
przegląd systemu regulacji i nadzoru w sektorze bankowym. W obszarze bankowości UE
zainicjowała szereg reform mających zwiększyć
odporność banków i ograniczyć skutki ewentualnych
upadłości banków; ich celem było stworzenie bezpieczniejszego,
lepiej działającego, bardziej przejrzystego i odpowiedzialnego
systemu finansowego, który służyłby całej gospodarce i
społeczeństwu (zob. w szczególności nowe rozporządzenie i
dyrektywę w sprawie wymogów kapitałowych (CRR i CRD IV) oraz
proponowaną dyrektywę w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji banków [BRRD]. Pomimo tych reform, zarówno cały unijny
sektor bankowy, jak i poszczególne banki mają w dalszym ciągu bardzo
duże rozmiary (w kategoriach bezwzględnych i względnych).
Największe banki są także bardziej zaangażowane w
skomplikowaną działalność handlową i prowadzą na
większą skalę działalność transgraniczną za
pośrednictwem bardzo dużej liczby podmiotów prawnych. W związku z tą specyfiką pewne
państwa członkowskie oraz państwa trzecie podjęły
dodatkowe działania i wprowadziły (lub właśnie
wprowadzają) reformy strukturalne swoich sektorów bankowych, aby zapobiec
problemom związanym z największymi i najbardziej złożonymi
instytucjami finansowymi. Także instytucje międzynarodowe, takie jak
grupa G-20, Rada Stabilności Finansowej, Bank Rozrachunków
Międzynarodowych, Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Organizacja
Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, podkreśliły wagę tych
reform, np. w kontekście możliwości przeprowadzenia
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz wezwały do
szerokiej, globalnej debaty na temat modeli biznesowych banków. 1.5.2. Wartość dodana z
tytułu zaangażowania Unii Europejskiej W świetle tej sytuacji działanie na
szczeblu UE ma silne uzasadnienie. Chociaż reformy krajowe mają
zasadniczo ten sam cel, to jednak różnią się szczegółami.
Różnice te mogą wpływać na decyzje dotyczące siedziby,
ponieważ banki TBTF mogą lokalizować swoją
działalność w państwie członkowskim, które ma mniej
rygorystyczne przepisy, albo przenosić swoją
działalność do takiego innego państwa członkowskiego.
Wspólne działanie na szczeblu UE byłoby zatem skuteczniejsze.
Ujednolicenie przepisów ma szczególne znaczenie dla unii bankowej, aby
ułatwić zadania nadzorcze jednolitego mechanizmu nadzorczego (SSM) i
działalność jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji (SRM). 1.5.3. Główne wnioski
wyciągnięte z podobnych działań n/d 1.5.4. Spójność z innymi
właściwymi instrumentami oraz możliwa synergia UE rozpoczęła już szereg reform
mających zwiększyć odporność banków, zmniejszyć
ryzyko ich upadku oraz ograniczyć skutki potencjalnej upadłości
banku. Reformy te obejmują: środki zwiększające
wypłacalność banków (przepisy pakietu CRR/CRD IV dotyczące
wymogów kapitałowych i płynnościowych); środki
zwiększające możliwości przeprowadzenia skutecznej
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banku (proponowana dyrektywa
BRRD); środki ulepszające system gwarantowania depozytów (zmiana
dyrektywy w sprawie gwarancji depozytów); środki zwiększające
przejrzystość, ograniczające ryzyko związane z
instrumentami pochodnymi i usprawniające infrastrukturę rynku
europejskiego (rozporządzenie EMIR) oraz powiązane zmiany dyrektywy w
sprawie rynków instrumentów finansowych (MiFID). Oprócz tego, aby przerwać
negatywne sprzężenie zwrotne pomiędzy ryzykiem związanym z
obligacjami państwowymi a ryzykiem bankowym i aby przywrócić zaufanie
do waluty euro i systemu bankowego, Komisja Europejska wezwała do dalszego
rozwoju unii bankowej w oparciu o jednolity zbiór przepisów, który będzie
miał zastosowanie do wszystkich banków w całej UE. Unia bankowa
obejmuje jednolity mechanizm nadzorczy (SSM) i jednolity mechanizm
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRM), które będą
obowiązkowe dla wszystkich członków strefy euro, ale będą
także otwarte, na zasadzie dobrowolności, dla wszystkich
pozostałych państw członkowskich. Niezależnie od tego szerokiego programu reform
konieczne jest wprowadzenie dodatkowych środków ograniczających
ryzyko upadku banków TBTF i skutki takiego potencjalnego zdarzenia. Tego typu
działania znajdują poparcie na całym świecie, o czym
świadczą niedawne wypowiedzi przywódców i ministrów państw
należących do grupy G–20. Jeżeli chodzi o skutki
upadłości banków, wdrożenie dyrektywy BRRD stworzy fundamenty
dla mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji normalnych
banków unijnych i ten sposób znacznie ograniczy ewentualny wpływ upadłości
tych banków na finanse publiczne. Wykonywanie uprawnień do
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji będzie
nastręczać duże trudności w przypadku banków TBTF ze
względu na fakt, że ich bilanse oraz struktury korporacyjne są
bardzo duże, złożone i mają skonsolidowany charakter.
Ryzyko związane z koniecznością udzielenia tym bankom wsparcia
ze środków publicznych zostanie wprawdzie ograniczone, ale być
może nie uda się go całkowicie wyeliminować, jeżeli
właściwe uprawnienia nie będą konsekwentnie egzekwowane we
wszystkich przypadkach. W związku z tym skutki upadku dużego i
złożonego banku mogą być zatem w dalszym ciągu
poważne. Ryzyko to może tłumaczyć obecne postrzeganie przez
rynek utrzymujących się dorozumianych dotacji oraz domaganie się
większej jasności w kwestii dodatkowych środków strukturalnych,
które mogą zostać wprowadzone. Reforma strukturalna zwiększy
pole manewru właściwych organów, które będą zajmować
się upadłościami grup bankowych. Dzięki poprawie
wiarygodności mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji
banków, reforma ta zwiększy także ex ante dyscyplinę
rynku i poprawi dynamikę bilansów banków. Reformy strukturalne
mogłyby sprawić, że nowe uprawnienia ustanowione w BRRD
okażą się skuteczniejsze w przypadku banków TBTF, ponieważ
organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji miałyby do
czynienia z osobnymi, wyodrębnionymi i uproszczonymi bilansami.
Ułatwiłoby to monitorowanie i ocenę poszczególnych jednostek
wchodzących w skład grupy bankowej oraz zwiększa pole manewru
organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Dodatkowe
środki dotyczące banków TBTF byłyby zgodne z zasadą
proporcjonalności dotyczącą przepisów dyrektywy BRRD. 1.6. Okres trwania działania
i jego wpływ finansowy ý Wniosek/inicjatywa o nieograniczonym okresie trwania Planuje się, że rozporządzenie
wejdzie w życie i zacznie być stosowane w latach 2015–2017; zakaz
handlu na własny rachunek będzie musiał być przestrzegany
od stycznia 2017 r., a ewentualne wymogi dotyczące strukturalnego wyodrębnienia
– od lipca 2018 r. 1.7. Przewidywane tryby
zarządzania[44] Dla budżetu na 2014 r. ¨ Bezpośrednie zarządzanie przez Komisję –
¨ przez jej departamenty, w tym jej personel w delegaturach Unii; –
¨ przez agencje wykonawcze. ¨ Zarządzanie dzielone z państwami członkowskimi ý Zarządzanie pośrednie poprzez przekazanie zadań wykonawczych: –
¨ państwom trzecim lub organom przez nie wyznaczonym; –
¨ organizacjom międzynarodowym i ich agencjom (należy
wyszczególnić); –
¨EBI i Europejskiemu Funduszowi Inwestycyjnemu; –
¨ organom, o których mowa w art. 208 i 209 rozporządzenia
finansowego; –
¨ organom prawa publicznego; –
¨ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu, które świadczą
usługi użyteczności publicznej, o ile zapewniają one
odpowiednie gwarancje finansowe; –
¨ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu państwa
członkowskiego, którym powierzono realizację partnerstwa
publiczno-prywatnego oraz które zapewniają odpowiednie gwarancje
finansowe; –
¨ osobom odpowiedzialnym za wykonanie określonych działań
w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa na mocy
tytułu V Traktatu o Unii Europejskiej oraz określonym we
właściwym podstawowym akcie prawnym. – W przypadku wskazania więcej niż
jednego trybu należy podać dodatkowe informacje w części
„Uwagi”. Uwagi EUNB jest agencją regulacyjną pod
nadzorem Komisji. 2. ŚRODKI ZARZĄDZANIA
2.1. Zasady nadzoru i
sprawozdawczości Wniosek przewiduje, że Komisja powinna
przeprowadzać okresowe oceny skuteczności proponowanego środka. 2.2. System zarządzania i
kontroli 2.2.1. Zidentyfikowane ryzyko W odniesieniu do prawomocnego, gospodarnego,
skutecznego i wydajnego wykorzystania środków udostępnionych w
związku z niniejszym wnioskiem oczekuje się, że wniosek nie
pociąga za sobą nowych rodzajów ryzyka, które nie byłyby
już obecnie uwzględnione przez istniejące wewnętrzne ramy
kontroli EUNB. 2.2.2. Informacje dotyczące
struktury wewnętrznego systemu kontroli nie dotyczy 2.2.3. Oszacowanie kosztów i
korzyści wynikających z kontroli i ocena prawdopodobnego ryzyka
błędu nie dotyczy 2.3. Środki zapobiegania
nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom Do celów zwalczenia oszustw, korupcji oraz
wszelkiej innej nielegalnej działalności do EUNB zastosowanie
będą miały, bez ograniczeń, przepisy rozporządzenia
(WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r.
dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds.
Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF). EUNB przystąpi do Porozumienia
Międzyinstytucjonalnego z dnia 25 maja 1999 r. między Parlamentem
Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Wspólnot Europejskich
dotyczącego wewnętrznych dochodzeń prowadzonych przez Europejski
Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz
bezzwłocznie przyjmie stosowne przepisy odnoszące się do
całego personelu EUNB. Decyzje dotyczące finansowania oraz
wynikające z nich umowy i instrumenty wykonawcze muszą wyraźnie
stwierdzać, że Trybunał Obrachunkowy i OLAF mogą, w razie
potrzeby, przeprowadzać kontrole na miejscu wobec beneficjentów
środków finansowych wydatkowanych przez EUNB oraz wobec pracowników
odpowiedzialnych za przydzielenie tych środków. W art. 64 i 65 rozporządzenia
ustanawiającego EUNB określono przepisy dotyczące wykonania i
kontroli budżetu EUNB oraz obowiązujące przepisy finansowe. 3. SZACUNKOWY WPŁYW
FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY 3.1. Działy wieloletnich ram
finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które
wniosek/inicjatywa ma wpływ · Istniejące linie budżetowe Według
działów wieloletnich ram finansowych i linii budżetowych Dział wieloletnich ram finansowych || Linia budżetowa || Rodzaj środków || Wkład || Zróżnicowane /niezróżnicowane ([45]) || państw EFTA[46] || krajów kandydujących[47] || państw trzecich || w rozumieniu art. 21 ust. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego 1.a || 12.0302 Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EBA) || Zróżnicowane || TAK || TAK || NIE || NIE · Nowe linie budżetowe, o których utworzenie się wnioskuje 3.2. Szacunkowy wpływ na
wydatki Niniejsza inicjatywa ustawodawcza będzie
miała następujący wpływ na wydatki: ·
Zatrudnienie dwóch nowych pracowników zatrudnionych
na czas określony w EUNB (2 pracowników od stycznia 2016 r.) – więcej
informacji na temat ich zadań oraz metody obliczenia kosztów tych
pracowników (40 % tych kosztów poniesie UE, a 60 % państwa
członkowskie) znajduje się w załączniku. ·
Nowe zadania będą realizowane przez
personel dostępny w ramach corocznej procedury przydziału
środków budżetowych w świetle ograniczeń budżetowych
mających zastosowanie do organów UE zgodnie z programowaniem finansowym
dla agencji. Należy zauważyć, że zasoby potrzebne agencji
do wykonywania nowych zadań będą spójne i zgodne z
programowaniem zasobów ludzkich i finansowych dla EUNB określonym w
niedawnym komunikacie do Parlamentu Europejskiego i Rady „Programowanie zasobów
ludzkich i finansowych dla agencji zdecentralizowanych na lata 2014–2020”
(COM(2013) 519). 3.2.1. Synteza szacunkowego
wpływu na wydatki w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) Dział wieloletnich ram finansowych || Numer || 1a Inteligentny wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu – Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna Dyrekcja Generalna: MARKT || || || 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 || OGÓŁEM Środki operacyjne || || || || || || || || 12.0302 Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EBA) || Środki na zobowiązania || (1) || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76 Środki na płatności || (2) || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76 Środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne[48] || || || || || || || || Numer linii budżetowej || || (3) || || || || || || || || OGÓŁEM środki dla Dyrekcji Generalnej MARKT || Środki na zobowiązania || =1+1a +3 || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76 Środki na płatności || =2+2a +3 || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76 OGÓŁEM środki operacyjne || Środki na zobowiązania || (4) || || || || || || || || Środki na płatności || (5) || || || || || || || || OGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne || (6) || || || || || || || || OGÓŁEM środki na DZIAŁ 1.a wieloletnich ram finansowych || Środki na zobowiązania || =4+ 6 || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76 Środki na płatności || =5+ 6 || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76 Środki na płatności || =5+ 6 || || || || || || || || Dział wieloletnich ram finansowych || 5 || „Wydatki administracyjne” w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) || || || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM Dyrekcja Generalna: || Zasoby ludzkie || || || || || || || || Pozostałe wydatki administracyjne || || || || || || || || OGÓŁEM Dyrekcja Generalna <….> || Środki || || || || || || || || OGÓŁEM środki na DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych || (Środki na zobowiązania ogółem = środki na płatności ogółem) || || || || || || || || w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) || || || Rok N[49] || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM OGÓŁEM środki na DZIAŁY 1 do 5 wieloletnich ram finansowych || Środki na zobowiązania || || || || || || || || Środki na płatności || || || || || || || || 3.2.2. Szacunkowy wpływ na
środki operacyjne –
¨ Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z
koniecznością wykorzystania środków operacyjnych –
ý Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością
wykorzystania środków operacyjnych, jak określono poniżej: Środki na zobowiązania w mln EUR (do trzech
miejsc po przecinku) Określić cele i produkty ò || || || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM PRODUKT Rodzaj[50] || Średni koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba ogółem || Łączny koszt CEL SZCZEGÓŁOWY NR 1[51] ... || || || || || || || || || || || || || || || || – Produkt || || || || || || || || || || || || || || || || || || – Produkt || || || || || || || || || || || || || || || || || || – Produkt || || || || || || || || || || || || || || || || || || Cel szczegółowy nr 1 – suma cząstkowa || || || || || || || || || || || || || || || || CEL SZCZEGÓŁOWY nr 2 || || || || || || || || || || || || || || || || – Produkt || || || || || || || || || || || || || || || || || || Cel szczegółowy nr 2 – suma cząstkowa || || || || || || || || || || || || || || || || KOSZT OGÓŁEM || || || || || || || || || || || || || || || || 3.2.3. Szacunkowy wpływ na
środki administracyjne 3.2.3.1. Streszczenie –
ý Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z
koniecznością wykorzystania środków administracyjnych –
¨ Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością
wykorzystania środków administracyjnych, jak określono poniżej: w mln EUR (do trzech
miejsc po przecinku) || Rok N[52] || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych || || || || || || || || Zasoby ludzkie || || || || || || || || Pozostałe wydatki administracyjne || || || || || || || || DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych – suma cząstkowa || || || || || || || || Poza DZIAŁEM 5[53] wieloletnich ram finansowych || || || || || || || || Zasoby ludzkie || || || || || || || || Pozostałe wydatki administracyjne || || || || || || || || Poza DZIAŁEM 5 wieloletnich ram finansowych – suma cząstkowa || || || || || || || || OGÓŁEM || || || || || || || || Potrzeby w zakresie
środków na zasoby ludzkie zostaną pokryte z zasobów DG już
przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w
ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi
dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone
zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego
przydziału środków oraz w świetle istniejących
ograniczeń budżetowych. 3.2.3.2. Szacowane
zapotrzebowanie na zasoby ludzkie –
ý Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z
koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich –
¨ Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością
wykorzystania zasobów ludzkich, jak określono poniżej: Wartości szacunkowe należy
wyrazić w ekwiwalentach pełnego czasu pracy || || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || Stanowiska przewidziane w planie zatrudnienia (stanowiska urzędników i pracowników zatrudnionych na czas określony) || || || XX 01 01 01 (w centrali i w biurach przedstawicielstw Komisji ) || || || || || || || || XX 01 01 02 (w delegaturach) || || || || || || || || XX 01 05 01 (pośrednie badania naukowe) || || || || || || || || 10 01 05 01 (bezpośrednie badania naukowe) || || || || || || || Personel zewnętrzny (w ekwiwalentach pełnego czasu pracy)[54] || || XX 01 02 01 (CA, SNE, INT z globalnej koperty finansowej) || || || || || || || || XX 01 02 02 (CA, LA, SNE, INT i JED w delegaturach) || || || || || || || || XX 01 04 yy[55] || – w centrali || || || || || || || || – w delegaturach || || || || || || || || XX 01 05 02 (CA, SNE, INT - pośrednie badania naukowe) || || || || || || || || 10 01 05 02 (CA, INT, SNE - bezpośrednie badania naukowe) || || || || || || || || Inna linia budżetowa (określić) || || || || || || || || OGÓŁEM || || || || || || || XX oznacza
odpowiednią dziedzinę polityki lub odpowiedni tytuł w
budżecie Potrzeby w zakresie
zasobów ludzkich zostaną pokryte z zasobów DG już przydzielonych na
zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji
generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami,
które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji
generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w
świetle istniejących ograniczeń budżetowych. Opis zadań do
wykonania: Urzędnicy i pracownicy zatrudnieni na czas określony || Personel zewnętrzny || 3.2.4. Zgodność z
obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi –
ý Wniosek/inicjatywa jest zgodny(-a) z obowiązującymi
wieloletnimi ramami finansowymi. –
Zasoby potrzebne EUNB na wykonywanie nowych
zadań będą spójne i zgodne z wieloletnimi ramami finansowymi na
lata 2014-2020 oraz programowaniem zasobów ludzkich i finansowych dla EUNB
określonym w niedawno opublikowanym komunikacie do Parlamentu
Europejskiego i Rady „Programowanie zasobów ludzkich i finansowych dla agencji
zdecentralizowanych na lata 2014–2020” (COM(2013) 519). –
¨ Wniosek/inicjatywa wymaga przeprogramowania odpowiedniego działu
w wieloletnich ramach finansowych. Należy wyjaśnić, na czym ma
polegać przeprogramowanie, określając linie budżetowe,
których ma ono dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty. –
¨ Wniosek/inicjatywa wymaga zastosowania instrumentu elastyczności
lub zmiany wieloletnich ram finansowych[56]. Należy wyjaśnić, który wariant jest
konieczny, określając linie budżetowe, których ma on
dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty. 3.2.5. Udział osób trzecich w
finansowaniu –
Wniosek/inicjatywa przewiduje
współfinansowanie szacowane zgodnie z poniższym: Środki w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) || 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 || Ogółem Państwa członkowskie || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 OGÓŁEM środki objęte współfinansowaniem || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 3.3. Szacunkowy wpływ na
dochody –
¨ Wniosek/inicjatywa nie ma wpływu finansowego na dochody. –
¨ Wniosek/inicjatywa ma wpływ finansowy określony
poniżej: ¨ wpływ na zasoby własne ¨ wpływ na dochody różne w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) Linia budżetowa po stronie dochodów || Środki zapisane w budżecie na bieżący rok budżetowy || Wpływ wniosku/inicjatywy[57] 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 Artykuł …. || || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 W przypadku wpływu
na dochody różne należy wskazać linie budżetowe po stronie
wydatków, które ten wpływ obejmie. Należy
określić metodę obliczania wpływu na dochody. Załącznik dotyczący
środków strukturalnych zwiększających odporność
instytucji kredytowych UE Oszacowanie dotyczące EUNB Wniosek
Komisji zawiera przepisy zobowiązujące EUNB do opracowania czterech
aktów delegowanych i sześciu standardów technicznych, które powinny
zapewnić spójne wdrożenie w całej UE przepisów o charakterze
wysoce technicznym. Komisja
powinna przyjąć regulacyjne standardy techniczne opracowane przez
EUNB w dziedzinie metodyki zgodnych pomiarów i jednolitego stosowania
wskaźników dotyczących obliczeń progu, powyżej którego
należy dokonać wyodrębnienia działalności handlowej.
Komisja oraz EUNB powinny zapewnić, aby wspomniane standardy mogły
być stosowane przez wszystkie zainteresowane instytucje w sposób
proporcjonalny do charakteru, skali i stopnia złożoności tych
instytucji oraz ich działalności. Oprócz tego Komisja powinna
przyjąć wykonawcze standardy techniczne opracowane przez EUNB w
dziedzinie metodyki obliczania wartości obrotu w ramach
działalności handlowej prowadzonej przez instytucje kredytowe i
spółki dominujące oraz jednolitego wzoru do celów ujawniania
łącznej wartości i struktury działalności handlowej
instytucji kredytowych i spółek dominujących, w drodze aktów
wykonawczych. Wykonanie przewidzianych zadań wymaga: dwustronnych i
wielostronnych spotkań z zainteresowanymi stronami; analizy i oceny
wariantów strategicznych oraz opracowania dokumentów konsultacyjnych;
konsultacji społecznych z zainteresowanych stronami; powołania
stałych grup eksperckich, których członkami będą organy
nadzorcze z państw członkowskich, i kierowania tymi grupami; analiz
odpowiedzi na konsultacje; przygotowania analizy kosztów i korzyści oraz
opracowania tekstu przepisów. Przyjęto,
że rozporządzenie wejdzie w życie z końcem 2015 r. W
związku z tym EUNB będzie potrzebować dodatkowych zasobów
dopiero od 2016 r. Do wykonywania wymaganych zadań w perspektywie
długoterminowej potrzebne będą dwa stanowiska dla pracowników
zatrudnionych na czas określony. Akty delegowane Komisji: ·
Wskaźniki: poziom założeń
możliwych do odrzucenia w pewnych warunkach, liczba; ·
Dostarczanie produktów w zakresie zarządzania
ryzykiem: górny limit, powyżej którego jednostka handlowa musi
zapewniać produkty w zakresie zarządzania ryzykiem; ·
Zasady dotyczące wyodrębnienia –
duże ekspozycje: uznane techniki ograniczania ryzyka kredytowego; ·
Terytorialny zakres stosowania: kryteria
dotyczące równoważności. Standardy techniczne Komisji: ·
Zakaz handlu na własny rachunek – metodyka
obliczania działalności handlowej do celów ogólnego progu; ·
Zakaz handlu na własny rachunek – jednolity
wzór do celów ujawniania działalności handlowej; ·
Wyodrębnienie – wskaźniki: zgodne pomiary
i jednolite stosowanie; ·
Szczegółowe informacje dotyczące
obowiązku zgłaszania i jego wejście w życie; ·
Rejestracja repozytoriów transakcji; ·
Organy mające dostęp do danych
repozytoriów transakcji. Założenia dotyczące dodatkowych
zasobów: ·
przyjmuje się, że dwa dodatkowe stanowiska
zajmą pracownicy zatrudnieni na czas określony należący do
grupy funkcyjnej i zaszeregowania AD7; ·
średnie koszty wynagrodzenia dla różnych
kategorii pracowników są oparte na wytycznych DG BUDG; ·
współczynnik korygujący mający
zastosowanie do wynagrodzeń dla Londynu wynosi 1,344; ·
Koszty misji szacuje się na 10 000 EUR. ·
zakłada się, że koszty związane
z rekrutacją (koszty dojazdu, zakwaterowania, badań lekarskich,
dodatek na zagospodarowanie i inne świadczenia, koszty przeniesienia itp.)
wyniosą 12 700 EUR. Dalsze szczegóły na temat metody
obliczenia wzrostu budżetu w kolejnych trzech latach przedstawiono w
poniższej tabeli. W obliczeniach tych uwzględniono fakt, że 40 %
kosztów finansowanych jest z budżetu Unii. Rodzaj kosztów || Obliczenia || Kwota (w tys.) 2016 || 2017 || 2018 || Ogółem Wydatki na personel || || || || || 11 Wynagrodzenia i dodatki || =2 x 132 x 1 344 || 355 || 355 || 355 || 1 064 12 Wydatki związane z rekrutacją || =2 x 13 || 25 || || || 25 13 Koszty podróży służbowych || =2 x 10 || 20 || 20 || 20 || 60 Ogółem: Wydatki na personel || || 400 || 375 || 375 || 1 150 || || || || || w tym wkład Wspólnoty (40 %) || || 160 || 150 || 150 || 460 w tym wkład państw członkowskich (60 %) || || 240 || 225 || 225 || 690 [1] Mandat grupy oraz wykaz jej członków są
dostępne na stronie: http://ec.europa.eu/internal_market/bank/docs/high-level_expert_group/mandate_en.pdf [2] Pozostałe zalecenia grupy ekspertów wysokiego
szczebla obejmowały: (2) wprowadzenie obowiązku wyodrębnienia
dodatkowej działalności w zależności od planu
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji; (3) wprowadzenie
udziału sektora prywatnego jako instrumentu restrukturyzacji i
uporządkowanej likwidacji; (4) przegląd wymogów kapitałowych
dotyczących aktywów przeznaczonych do obrotu i kredytów
nieruchomościowych; oraz (5) środki mające na celu wzmocnienie
zarządzania i kontroli w sektorze bankowym, aby wzmocnić nadzór nad
bankami i dyscyplinę rynku. [3] Parlament Europejski (McCarthy 2013), Reforma struktury
unijnego sektora bankowego, 2013/2021 (INI). [4] Pojęcie banków „zbyt dużych, by
upaść” obejmuje także banki, które są zbyt ważne,
nadmiernie powiązane i zbyt złożone, by upaść. Zob.
także Komisja Europejska (2013b). [5] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady xx/xxxx/UE
ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych
oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do
instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywy
Rady 77/91/EWG i 82/891/EWG, dyrektywy 2001/27/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE,
2007/36/WE i 2011/35/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010, Dz.U. L […]
z […], s. [...]. [6] COM(2012) 102 final,
http://ec.europa.eu/internal_market/bank/docs/shadow/green-paper_pl.pdf [7] Definicja ta
została opracowana przez Radę Stabilności Finansowej w
sprawozdaniu z dnia 27 października 2011 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru
i regulacji w równoległym systemie bankowym,
http://www.financialstabilityboard.org/publications/r_111027a.pdf [8] P7_TA(2012)0427, http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=TA&reference=P7-TA-2012-0427&language=PL [9] Komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego
„Równoległy system bankowy – przeciwdziałanie nowym źródłom
ryzyka w sektorze bankowym”, COM(2013) 614 final. [10] Konsultacja grupy roboczej wysokiego szczebla na temat
reformy struktury unijnego sektora bankowego, maj/czerwiec 2012 r. http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/2012/banking_sector_en.htm.
Grupa wysokiego szczebla otrzymała 83 odpowiedzi: znaczna
większość odpowiedzi wpłynęła od banków i innych
instytucji finansowych, drugą co do wielkości grupą respondentów
byli klienci detaliczni i ich stowarzyszenia, a trzecią – klienci
korporacyjni. [11] Konsultacja w sprawie zaleceń grupy roboczej
wysokiego szczebla dotyczących struktury unijnego sektora bankowego, http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/2012/hleg-banking_en.htm.
Spośród 89 otrzymanych odpowiedzi, niemal połowa
wpłynęła z sektora bankowego. [12] „Konsultacja Komisji w sprawie reformy strukturalnej
sektora bankowego”, http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/2013/banking-structural-reform/index_en.htm.
Służby Komisji otrzymały ponad 500 odpowiedzi. Odpowiedzi te
napłynęły od banków i innych instytucji finansowych, klientów
korporacyjnych, inwestorów, organów publicznych, stowarzyszeń konsumentów
i osób fizycznych – odpowiedzi od osób fizycznych (439) i stowarzyszeń
konsumentów (11). [13] Ustanowiony poprzez przyjęcie rozporządzenia
Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r.
powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania
w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem
ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. L 287 z
29.10.2013, s. 63). [14] Ustanowiony poprzez przyjęcie [jednolitego mechanizmu
restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji]. [15] Próg ten określa „istotne instytucje” w rozumieniu
rozporządzenia (UE) nr 1024/2013. [16] Zob. załącznik 6 do oceny skutków. [17] Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie wymogów ostrożnościowych dla
instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające
rozporządzenie (UE) nr 648/2012, Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1; dyrektywa
Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE w sprawie warunków dopuszczenia
instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru
ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami
inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca
dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE, Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338. [18] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s.1). [19] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13
listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku
wewnętrznego (Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1–36). [20] Dz.U. C z , s. . [21] Dz.U. C […] z […], s. […]. [22] Dz.U. C […] z […], s. […]. [23] Ustanowiony rozporządzeniem Rady (UE)
nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r.
powierzającym Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania
w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem
ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. L 287 z
29.10.2013, s. 63). [24] Ustanowiony [SRM]. [25] Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013
z dnia 15 października 2013 r. powierzające
Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do
polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad
instytucjami kredytowymi (Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63). [26] Dyrektywa
Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca
2011 r. w sprawie
zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany
dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE)
nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010. [27] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z
dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych
do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad
instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca
dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz
2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338). [28] Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w
związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy
wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001,
s. 1). [29] Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie
rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady
85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG
(Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s.1). [30] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia
Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru
Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji
2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12). [31] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych
i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE)
nr 648/2012 (Dz.U. L176 z 27.6.2013, s.1). [32] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE
z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie rocznych
sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych
i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek,
zmieniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE
oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG, Dz.U. L 182 z
29.6.2013, s. 19. [33] Dyrektywa
94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r.
w sprawie systemów gwarancji depozytów, Dz.U. L 135 z 31.5.1994, s. 5. [34] Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1287/2006 z dnia 10
sierpnia 2006 r. wprowadzające środki wykonawcze do dyrektywy
2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do
zobowiązań przedsiębiorstw inwestycyjnych w zakresie prowadzenia
rejestrów, sprawozdań z transakcji, przejrzystości rynkowej,
dopuszczania instrumentów finansowych do obrotu oraz pojęć
zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy (Dz.U. L 241 z 2.9.2006, s. 1). [35] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE
z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających
alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE
i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009
i (UE) nr 1095/2010 (Dz.U.L 174 z 1.7.2011, s.1). [36] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 345/2013 z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie
europejskich funduszy venture capital (Dz.U. L 115 z 25.4.2013, s.1). [37] Rozporządzenie
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 346/2013 z dnia
17 kwietnia 2013 r. w sprawie europejskich funduszy na rzecz
przedsiębiorczości społecznej (Dz.U. L 115 z 25.4.2013, s. 18). [38] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr xx/xxxx w sprawie europejskich długoterminowych funduszy
inwestycyjnych (Dz.U. L xx/xx). [39] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z
dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych
i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw
zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), (Dz.U. L
302 z 17.11.2009, s. 32). [40] Dyrektywa 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (Dz.U. L
135 z 31.5.1994, s. 5). [41] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13
listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku
wewnętrznego (Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1). [42] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie
instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem
regulowanym, partnerów centralnych i repozytoriów transakcji. [43] ABM: activity based management: zarządzanie kosztami
działań – ABB: activity-based budgeting: budżet zadaniowy. [44] Wyjaśnienia dotyczące trybów zarządzania
oraz odniesienia do rozporządzenia finansowego znajdują się na
następującej stronie: http://www.cc.cec/budg/man/budgmanag/budgmanag_en.html [45] Różnica = Środki zróżnicowane/
niezróżnicowane = Środki niezróżnicowane [46] EFTA: Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu [47] Kraje kandydujące oraz, w stosownych przypadkach,
potencjalne kraje kandydujące Bałkanów Zachodnich. [48] Wsparcie techniczne lub administracyjne oraz wydatki na
wsparcie w zakresie wprowadzania w życie programów lub działań
UE (dawne linie „BA”), pośrednie badania naukowe, bezpośrednie
badania naukowe. [49] Rok N jest rokiem, w którym rozpoczyna się
wprowadzanie w życie wniosku/inicjatywy. [50] Produkty odnoszą się do produktów i usług,
które zostaną zapewnione (np. liczba sfinansowanych wymian studentów,
liczba kilometrów zbudowanych dróg itp.). [51] Zgodnie z opisem w pkt 1.4.2 „Cele szczegółowe …”. [52] Rok N jest rokiem, w którym rozpoczyna się
wprowadzanie w życie wniosku/inicjatywy. [53] Wsparcie techniczne lub administracyjne oraz wydatki na
wsparcie w zakresie wprowadzania w życie programów lub działań
UE (dawne linie „BA”), pośrednie badania naukowe, bezpośrednie
badania naukowe. [54] CA = personel kontraktowy; LA = personel miejscowy, SNE =
oddelegowany ekspert krajowy; INT = personel tymczasowy, JED = młodszy
oddelegowany ekspert. [55] W ramach pułapu cząstkowego na personel
zewnętrzny ze środków operacyjnych (dawne linie „BA”). [56] Zob. pkt 19 i 24 porozumienia międzyinstytucjonalnego
(w okresie 2007-2013). [57] W przypadku tradycyjnych zasobów własnych
(opłaty celne, opłaty wyrównawcze od cukru) należy wskazać
kwoty netto, tzn. kwoty brutto po odliczeniu 25 % na poczet kosztów poboru.