[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 4.7.2007

KOM(2007) 372 wersja ostateczna

2007/0138 (CNS)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE RADY

w sprawie wspólnej organizacji rynku wina oraz zmieniające niektóre rozporządzenia

(przedstawiona przez Komisję) {SEK(2007) 893}{SEK(2007) 894}

UZASADNIENIE

1. Kontekst wniosku

Unia Europejska (UE) jest wiodącym na świecie producentem, konsumentem, eksporterem i importerem wina. W 2006 r. produkcja wina w UE-27 wynosiła 5% całkowitej wartości produkcji rolnej w Unii Europejskiej. Ze względu na swą jakość wina europejskie cieszą się uznaniem na całym świecie. Sektor wina w UE stanowi ważną sferę aktywności gospodarczej, w szczególności pod względem zatrudnienia i przychodów z wywozu.

W ciągu ostatnich dziesięcioleci odnotowano jednak znaczny i stały spadek spożycia wina w UE, natomiast, pomimo niedawnego odwrócenia tendencji, ilość wina wywożonego ze Wspólnoty wzrasta od 1996 r. znacznie wolniej niż jego przywóz. Zakłócenie równowagi pomiędzy podażą a popytem w sektorze wina oraz potęgujące się wyzwania mające źródło w samym rynku wina, zarówno na szczeblu europejskim jak międzynarodowym, wywierają nacisk na ceny producenta oraz uzyskiwane przez niego dochody. Pomimo tego wielu producentów wina posiada zdolność do konkurencji a część z nich będzie w stanie sprostać konkurencji w przyszłości.

Jak stwierdzono w komunikacie „W kierunku zrównoważonego europejskiego sektora wina” z dnia 22 czerwca 2006 r.[1], Komisja Europejska stoi na stanowisku, że gruntowna reforma wspólnej organizacji rynku wina jest niezbędna w celu zastąpienia nieefektywnych instrumentów polityki trwalszymi i spójniejszymi ramami prawnymi. Chodzi o zapewnienie lepszych rezultatów przy zachowaniu obecnego budżetu (około 1,3 mld EUR), który stanowi około 3 % sumy środków przeznaczonych na rolnictwo.

Obecna wspólna organizacja rynku została określona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. Przyjęcie niniejszego wniosku pociąga za sobą uchylenie istniejącego prawodawstwa w tej dziedzinie. Proponowane rozporządzenie, oparte na Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską, w szczególności na art. 36 i 37, po przyjęciu wejdzie w życie dnia 1 sierpnia 2008 r., wchodząc w zakres wyłącznych kompetencji Wspólnoty. Tym niemniej wiele środków, które mają zostać sfinansowane w ramach niniejszego wniosku, pozwoli państwom członkowskim, zgodnie z zasadą pomocniczości, zmierzyć się ze szczególną sytuacją panującą w ich regionach winiarskich.

Zgodnie z podjętym przez Komisję zobowiązaniem dotyczącym tworzenia lepszego prawodawstwa, do wniosku załącza się zaktualizowaną analizę problemów związanych ze wspólną organizacją omawianego rynku w aspekcie gospodarczym, społecznym i środowiskowym oraz analizę wpływu, korzyści i wad wniosku w odniesieniu do wymienionych zagadnień. Wniosek uwzględnia również wyniki debat przeprowadzonych zarówno z zainteresowanymi stronami, jak i organami krajowymi oraz wewnątrz instytucji wspólnotowych.

Niniejszy projekt rozporządzenia powstał z inicjatywy Komisji, wpisując się w szereg reform wspólnej polityki rolnej (WPR) zapoczątkowanych w 2003 r. w odniesieniu do roślin uprawnych i zwierząt gospodarskich[2], w 2004 r. w odniesieniu do oliwy z oliwek, tytoniu i bawełny[3], oraz w 2006 r. w odniesieniu do cukru[4], jak i w zaproponowaną w styczniu 2007 r. reformę rynku owoców i warzyw, które to reformy uwzględniają wszystkie główne sektory z wyjątkiem wina. We wniosku uwzględnia się również następujące polityki Wspólnoty: uzgodnioną podczas szczytu Rady Europejskiej w Goeteborgu politykę zrównoważonego rozwoju, przewidzianą w ramach odnowionej strategii lizbońskiej politykę dotyczącą wzrostu konkurencyjności, oraz działania zmierzające do uproszczenia i lepszych uregulowań prawnych dotyczących Wspólnej Polityki Rolnej.

2. Konsultacje z zainteresowanymi stronami oraz ocena wpływu

- Korzystanie z pomocy ekspertów zewnętrznych

Aby przygotować grunt pod reformę wspólnej organizacji rynku wina Komisja sfinansowała ocenę ex-post obecnego systemu, zlecając ją konsorcjum europejskich naukowców. Sprawozdanie oceniające zostało opublikowane w listopadzie 2004 r. i jest dostępne na stronach internetowych Komisji[5].

Ponadto opracowując średnioterminowe prognozy dotyczące rynku wina, Komisja przedłożyła przyjęte przez siebie założenia, wykorzystaną metodykę i uzyskane wyniki panelowi naukowców specjalizujących się w gospodarce winem, pochodzących z Francji, Hiszpanii, Włoch i Niemiec.

- Seminarium dotyczące wina

Dnia 16 lutego 2006 r. zorganizowano seminarium nt. „Wyzwań i szans stojących przed winami europejskimi”, mające na celu umożliwienie zainteresowanym stronom przedstawienie swoich opinii i poglądów na temat sytuacji panującej na rynku wina oraz stojących przed nim perspektyw. W seminarium wzięło udział ponad sto osób reprezentujących najróżniejsze środowiska i grupy interesów[6].

- Komunikat Komisji i ocena wpływu

W czerwcu 2006 r., w oparciu o pierwsze, sformułowane w wyniku debaty wnioski, Komisja przyjęła komunikat do Rady i Parlamentu Europejskiego, w którym rozważono cztery możliwe kierunki reform omawianej wspólnej organizacji rynku. Do udziału w otwartej debacie na temat przyszłego kształtu wspólnej organizacji rynku wina Komisja zaprosiła wszystkie zainteresowane strony, zapowiadając, że zebrane w ten sposób opinie zostaną przez nią uwzględnione przy opracowywaniu reformy wspólnej organizacji rynku wina.

Biorąc pod uwagę sytuację w sektorze i zamierzone cele polityki, Komisja rozważyła cztery możliwe kierunki reformy wspólnej organizacji rynku wina. Trzy spośród nich – zachowanie status quo, przeprowadzenie reformy wspólnej organizacji rynku wina według modelu reformy WPR i przeprowadzenie całkowitej deregulacji – nie zapewniają odpowiednich rozwiązań zidentyfikowanych problemów, nie gwarantują zaspokojenia potrzeb ani nie uwzględniają szczególnego charakteru sektora wina.

Komisja dokonała oceny wpływu, która została przedstawiona w programie prac. Odnośne sprawozdanie dostępne jest na stronach internetowych Komisji[7].

- Instytucje Unii Europejskiej

Między lipcem a październikiem 2006 r. przeprowadzono szereg intensywnych dyskusji w Radzie, w szczególności w czasie posiedzeń Rady ds. Rolnictwa i Rybołówstwa.

Zarówno Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny jak i Komitet Regionów przyjęły w grudniu 2006 r. sprawozdania w sprawie reformy rynku wina.

W lutym 2007 r. Parlament Europejski z własnej inicjatywy przyjął sprawozdanie w sprawie niniejszego komunikatu.

- Konsultacje z zainteresowanymi stronami

Komisja przeprowadziła szereg spotkań z zainteresowanymi stronami; odbyto również dyskusje w ramach Grupy Doradczej ds. Wina.

Ponadto chcąc zapewnić bezpośredni i konkretny dialog z europejskim sektorem wina, Komisarz ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich odwiedziła od lutego 2006 r. szereg różniących się między sobą regionów uprawy winorośli na terenie całej Unii Europejskiej.

- Główne wyrażone obawy

W trakcie debat, które odbyły się od chwili przyjęcia przez Komisję komunikatu, państwa członkowskie oraz liczne zainteresowane strony miały okazję wyrazić swoje obawy.Pomimo różnicy zdań, zdecydowana większość uczestników debaty podziela obawy związane z następującymi kwestiami:

- pilna potrzeba przeprowadzenia szerokiej reformy w świetle przedstawionych przez Komisję: analizy gospodarczej, zdiagnozowanych problemów oraz celów reformy,

- ryzyko społeczne i gospodarcze wynikające ze zbyt gwałtownego i masowego karczowania,

- pilna potrzeba poprawy wprowadzania do obrotu i promocji wina,

- ryzyko obniżenia jakości w razie zniesienia zakazu przywozu moszczu wykorzystywanego do fermentacji oraz łączenia win pochodzących z UE z winami przywożonymi.

Kraje nieprodukujące wina podkreśliły potrzebę wprowadzenia środków bardziej opłacalnych i zorientowanych na klienta.

Przy opracowywaniu niniejszego wniosku Komisja należycie uwzględniła wyżej wymienione obawy.

3. Aspekty prawne wniosku

- Cele reformy

Do wyznaczonych celów reformy należą:

- zwiększenie konkurencyjności unijnych producentów wina; ugruntowanie reputacji wina gatunkowego wytwarzanego w UE jako najlepszego wina na świecie; odbudowanie dawnych rynków i pozyskanie nowych w UE i na całym świecie;

- stworzenie rynku wina, na którym obowiązują jasne i proste zasady skutecznie zapewniające równowagę między podażą a popytem;

- stworzenie rynku wina, który pozwala zachować w UE jej najlepsze tradycje produkcji wina, przyczynia się do wzmocnienia tkanki społecznej wielu obszarów wiejskich i zapewnia poszanowanie środowiska naturalnego na każdym etapie procesu produkcji..

Nowa polityka UE dotycząca wina powinna również należycie uwzględnić rosnące obawy społeczeństwa związane ze zdrowiem i ochroną konsumenta oraz potrzebę zgodności z ustaleniami w ramach WTO. Powinna ona ponadto być spójna ze zreformowaną WPR, jej pierwszym i drugim filarem oraz zgodna z perspektywami finansowymi.

Na koniec należy podkreślić, że niniejszy wniosek został opracowany w świetle wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia Rady ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych. Niektóre przepisy o charakterze horyzontalnym zostały zaktualizowane, uproszczone i ujednolicone w sposób pozwalający na włączenie, we właściwym czasie, wspólnej organizacji rynku wina do jednej wspólnej organizacji rynków .

- Krótki opis proponowanych środków

Po rozpoznaniu problemów i możliwości sektora oraz jego szczególnych cech charakterystycznych, oraz po dokonaniu dogłębnej analizy w ramach oceny wpływu, Komisja stwierdza, że istnieje potrzeba utrzymania specjalnej wspólnej organizacji rynku wina, którą należy niewątpliwie poddać gruntownej reformie.

Wyzwaniem będzie takie dostosowanie struktury produkcji i ram prawnych, które doprowadzi do stworzenia zrównoważonego i konkurencyjnego przemysłu winiarskiego UE o długoterminowych perspektywach, przy jednoczesnym zapewnieniu wykorzystania środków budżetowych w sposób najbardziej efektywny. Oznacza to zniesienie w danym momencie wszystkich środków, które okazały się nieskuteczne, mianowicie wsparcia destylacji produktów ubocznych, alkoholu spożywczego oraz destylacji winogron o podwójnym przeznaczeniu, jak i wsparcia prywatnego składowania oraz refundacji wywozowych. Wsparcie wykorzystania moszczu gronowego do wzbogacania, wprowadzone w celu zrekompensowania dodatkowo ponoszonych kosztów w porównaniu do kosztów związanych ze wzbogacaniem przy użyciu cukru, zostanie zniesione zgodnie z wprowadzonym zakazem wykorzystania cukru do wzbogacania. Środek destylacji w sytuacji kryzysowej zostanie zastąpiony dwoma środkami zarządzania w sytuacjach kryzysowych wprowadzonymi do katalogu koperty krajowej.

Ważną cechą niniejszej gruntownej reformy będzie dostosowanie nowej wspólnej organizacji rynku wina w taki w sposób, aby uwzględniała ona ustalenia WTO. W związku z tym obecne środki interwencyjne zakłócające obrót rynkowy (zaliczane do „bursztynowej skrzynki”) zostaną wyeliminowane, a tam, gdzie środki wewnętrznego wsparcia zostaną utrzymane, preferencyjnie będzie się traktować środki zaliczane do „zielonej skrzynki”.

Zaproponowane podejście składa się z dwóch faz. Faza pierwsza, trwająca od 2008 r. do 2013 r., obejmuje przywrócenie równowagi rynkowej przy jednoczesnym zaoferowaniu pomocy w godnym wycofaniu się z działalności w sektorze tym, którzy nie są w stanie sprostać konkurencji. W tym czasie zostaną wprowadzone nowe środki mające na celu poprawę konkurencyjności, włączając w to, przewidziane na fazę drugą, zniesienie praw do sadzenia z dniem 1 stycznia 2014 r.

3.1. Odnowione, uproszczone i bardziej bezpośrednie środki prawne

Mniej ograniczeń dla producentów

Okres obowiązywania sytemu ograniczeń praw do sadzenia zostanie wydłużony do 2013 r. zamiast obowiązywać do roku 2010.

Następnie od 1 stycznia 2014 r. sadzenie winorośli nie będzie obwarowane ograniczeniami, co powinno wpłynąć na poprawę konkurencyjności. Dzięki temu konkurencyjni producenci wina będą mieli możliwość rozwinięcia produkcji i odbudowania dawnych rynków oraz pozyskania rynków nowych w UE i w krajach trzecich. Z drugiej strony nowa rzeczywistość rynkowa i kompetencje uzyskane przez państwa członkowskie w zakresie przyznawania chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, poprzez np. oznaczanie obszaru, ustalanie maksymalnych pułapów plonów i innych ściślejszych zasad dotyczących produkcji, przetwórstwa i etykietowania, w połączeniu ze zniesieniem sieci bezpieczeństwa w postaci systematycznej destylacji w rzeczywistości wpłyną na ograniczenie liczby hektarów i pozwolą na uniknięcie nadmiernej produkcji. Wszelka nowa decyzja w sprawie produkcji będzie w pełni odzwierciedlać zdolność znalezienia przez producenta rynków zbytu dla swoich produktów.

Łatwiejsze stosowanie praktyk enologicznych dzięki :

- przesunięciu odpowiedzialności za zatwierdzanie nowych lub modyfikację istniejących praktyk enologicznych z Rady na Komisję, w tym przejęcie acquis , z wyjątkiem wzbogacania i zakwaszania;

- dokonaniu przez Komisję oceny praktyk enologicznych przyjętych przez Międzynarodowe Biuro ds. Winorośli i Wina (OIV) a następnie włączeniu ich do rozporządzenia Komisji;

- zatwierdzeniu do stosowania w UE już uzgodnionych na poziomie międzynarodowym praktyk enologicznych w odniesieniu do wytwarzania wina przeznaczonego do wywozu do danych miejsc przeznaczenia;

- zniesieniu wymogu minimalnej zawartości alkoholu naturalnego w winie.

Niewątpliwie spójniejsza a w konsekwencji bardziej przychylna rynkowi klasyfikacja win i ich etykietowanie

Pojęcie win gatunkowych UE opiera się na koncepcji pochodzenia geograficznego (wino gatunkowe produkowane w określonym regionie). UE pragnie potwierdzić, przyjąć, propagować i ugruntowywać tę koncepcję na całym świecie.

Polityka dotycząca jakości będzie jaśniejsza, prostsza, bardziej przejrzysta, a co za tym idzie, bardziej skuteczna dzięki:

- ustanowieniu jasnych zasad w odniesieniu do win posiadających oznaczenie geograficzne (OG), spójnych z horyzontalną polityką jakości (rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006); dalszemu podziałowi win posiadających OG na wina z chronionym oznaczeniem geograficznym (CHOG) oraz wina o chronionej nazwie pochodzenia (CHNP); ustanowieniu procedury rejestracji i przyznawania oznaczeń geograficznych;

- utrzymaniu zakazu nadmiernego tłoczenia winogron w celu zapewnienia jakości wina, który to zakaz należy stosować w ramach zasady pomocniczości;

- rozszerzeniu roli organizacji międzybranżowych w celu stworzenia możliwości kontroli jakości i zarządzania jakością wina produkowanego na terytoriach odpowiadających ich zasięgowi działania; równoczesnym wzmocnieniu instrumentów kontroli, w szczególności w odniesieniu do produkcji „vin de cépage”.

Komisja proponuje uproszczenie przepisów dotyczących etykietowania poprzez ustanowienie wspólnych ram prawnych mających zastosowanie do wszystkich kategorii wina i ich szczegółowej charakterystyki. Uproszczenie to odpowiadać będzie potrzebom konsumentów i będzie bardzie spójne z polityką w zakresie jakości wina. W szczególności ma ono polegać na:

- przeniesieniu kompetencji z Rady na Komisję;

- zastosowaniu wspólnego instrumentu prawnego w odniesieniu do wszystkich rodzajów wina, w uzupełnieniu przepisów ustanowionych w horyzontalnej dyrektywie 2000/13/WE dotyczącej etykietowania, który uwzględniałby szczególne cechy charakterystyczne sektora wina w kontekście potrzeb wynikających z obowiązkowego i fakultatywnego etykietowania;

- zwiększeniu elastyczności polityki w zakresie etykietowania, uwzględniając działania podejmowane w ramach WTO, poprzez zniesienie różnic między zasadami etykietowania win posiadających chronione nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficzne i win ich nieposiadających, oraz, co najistotniejsze, poprzez wprowadzenie uproszczonego systemu oznaczania odmian winorośli i rocznika win nieposiadających chronionej nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego przy zachowaniu właściwych wymogów identyfikalności;

- zapewnieniu klientowi informacji oraz ochrony, poprzez dostarczenie mu wyczerpujących informacji na temat pochodzenia produktu dzięki przyjęciu odpowiednich zasad etykietowania niezbędnych dla uzyskania identyfikowalności.

3.2. Ustanowienie kopert krajowych pozwalających państwom członkowskim na poprawę szczególnej dla siebie sytuacji

Według sprawozdania finansowego całkowity budżet przyznany na środki tego typu będzie się wahał między 623 mln EUR w 2009 r. a 830 mln EUR od 2015 r.

W ramach wymienionych kwot każde państwo członkowskie będące producentem wina będzie miało do dyspozycji kopertę budżetową, której zawartość zostanie wyliczona na podstawie trzech obiektywnych kryteriów, mianowicie udziału w powierzchni upraw, w produkcji oraz w wydatkach w przeszłości. Waga poszczególnych elementów ustalona zostanie odpowiednio w oparciu o następujące przeliczniki: jedna czwarta, jedna czwarta oraz jedna druga, z wyjątkiem części promocyjnej, gdzie przelicznik będzie wynosił jedna druga za udział w powierzchni upraw i jedna druga za udział w produkcji.

Dysponując swoją kopertą, każde państwo członkowskie będzie miało możliwość sfinansowania środków, w zależności od swych preferencji, z wcześniej ustalonego katalogu obejmującego:

- nowe wsparcie z tytułu promocji w krajach trzecich;

- program wsparcia restrukturyzacji / przekształcania winnic;

- nowe wsparcie z tytułu zielonych zbiorów;

- nowe środki zarządzania kryzysowego, takie jak ubezpieczenie od szkód powstałych wskutek klęsk żywiołowych lub finansowanie kosztów administracyjnych związanych z ustanowieniem funduszu wspólnego inwestowania w sektorze.

Aby uniknąć zakłócenia wolnej konkurencji wykorzystanie koperty będzie podlegać pewnym wspólnym zasadom, obejmującym minimalne wymogi w zakresie ochrony środowiska stosowane w ramach zasady współzależności, oraz zgłoszeniu odnośnego programu krajowego Komisji.

3.3. Budowanie bardziej zrównoważonego sektora w oparciu o wykorzystanie większej ilości środków wykorzystywanych w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich

Wiele środków składających się na rozporządzenie w sprawie rozwoju obszarów wiejskich[8] oraz zapisanych w programach przyjętych przez państwa członkowskie mogłoby zostać wykorzystanych przez sektor wina, potencjalnie stanowiąc silną zachętę i przynosząc korzyści producentom wina, jego przetwórcom oraz przedsiębiorstwom handlującym winem. Dotyczy to między innymi:

- podejmowania działalności przez młodych rolników, inwestycji w sprzęt techniczny oraz inwestycji na rzecz ulepszeń dotyczących wprowadzania do obrotu;

- kształcenia zawodowego;

- wspieranie grup producentów w działalności promocyjnej i informacyjnej po przystąpieniu do programu jakości żywności;

- wsparcia rolnośrodowiskowego na pokrycie dodatkowych kosztów i dochodów przeznaczonych na założenie i utrzymywanie upraw winorośli jako atrakcji krajobrazowych/krajobrazów kulturowych;

- wcześniejszej emerytury przyznawanej rolnikom, którzy decydują się całkowicie i definitywnie zrezygnować z wszelkiej działalności rolniczej w celu przekazania gospodarstwa innym rolnikom.

Zniesienie wykorzystania cukru zmusi niektórych producentów wina, którzy tradycyjnie do wzbogacania wykorzystywali cukier, do poczynienia inwestycji umożliwiających stosowanie moszczu do celów wzbogacania. W ramach środków dostępnych w programach rozwoju obszarów wiejskich państwa członkowskie będą mogły udzielać wsparcia na dofinansowanie inwestycji producentom win, którzy są zmuszeni przestawić się ze wzbogacania opartego na wykorzystaniu cukru na wykorzystanie moszczu. Ponieważ proces tworzenia planów dotyczących rozwoju obszarów wiejskich na lata 2007-2013 jest w toku, konieczne będzie, w celu sprzyjania tym środkom, przesunięcie funduszy między pozycjami budżetowymi (rynek i płatności bezpośrednie z jednej strony i rozwój obszarów wiejskich z drugiej) i przeznaczenie ich dla regionów winiarskich, tak jak miało to miejsce w dwóch innych sektorach (tytoniu i bawełny).

Przeniesione środki budżetowe będą się wahać między 100 mln EUR w 2009 r. a 400 mln EUR w roku 2014 i latach kolejnych. Ponieważ programy rozwoju obszarów wiejskich zostaną do tego czasu przyjęte, państwa członkowskie będą miały możliwość wprowadzenia do nich odpowiednich zmian, dzięki którym będą one mogły realnie kształtować pomyślną sytuację gospodarczą podmiotów związanych z sektorem wina oraz chronić środowisko naturalne w regionach uprawy winorośli.

3.4. Poprawa jakości informacji docierających do klientów na temat win europejskich

Wiele zainteresowanych stron podkreślało, w szczególności podczas seminarium, które odbyło się w dniu 16 lutego 2006 r., potrzebę poświęcenia większej uwagi działaniom marketingowym dotyczącym wina i jego promocji. Komisja zamierza intensywnie prowadzić odpowiedzialną politykę w zakresie promowania i informowania. Należy wykorzystać wszelkie możliwości przewidziane w prawodawstwie Wspólnoty oraz stworzyć nowe w celu realizacji:

- poza UE nowych projektów promocyjnych, w oparciu o koperty krajowe dysponujące znacznym i odrębnym budżetem wynoszącym 120 mln EUR, co stanowi około 90% budżetu przyznanego sektorowi. Środki te będą współfinansowane z budżetu Wspólnoty w wysokości 50%;

- udoskonalonych projektów promocyjnych, w oparciu o środki na rozwój obszarów wiejskich przeznaczone dla organizacji producentów przystępujących do programów jakości;

- nowych kampanii informacyjnych na temat odpowiedzialnego/umiarkowanego spożycia wina, które również będą mogły uzyskać dofinansowanie w granicach UE na podwyższonym poziomie (ustalonym na 60%) w oparciu o horyzontalne ramy prawne dotyczące promocji. Obecna kampania informacyjna dotycząca klasyfikacji europejskiego oznaczenia geograficznego również zostanie wzmożona. W tym celu wprowadzone zostaną zmiany do rozporządzenia (WE) nr 2826/2000 oraz udostępnione zostaną dodatkowe środki finansowe.

3.5. Zapobieganie zagrożeniom środowiskowym

Produkcja i marketing wina - od praktyk rolnych po metody przetwórcze - powinny w pełni uwzględniać zagrożenia środowiskowe. Komisja zamierza dopilnować, aby reforma w sektorze wina przyczyniła się do poprawy sytuacji w zakresie wpływu uprawy winorośli i wytwarzania wina na środowisko, w szczególności w odniesieniu do erozji i zanieczyszczenia gleby, stosowania środków ochrony roślin oraz gospodarowania odpadami.

Dążąc do osiągnięcia tych celów Komisja proponuje:

- aby, ze względu na dopuszczenie wszystkich obszarów upraw winorośli do uczestnictwa w systemie płatności jednolitej, coraz większa liczba producentów była objęta obowiązkiem przestrzegania zasady współzależności;

- aby, ze względu na ich automatyczne objęcie systemem płatności jednolitej, obszary wykarczowane były poddane obowiązkowi przestrzegania zasady współzależności;

- aby, w celu niedopuszczenia do degradacji gruntów, minimalne wymogi środowiskowe były powiązane z premią za karczowanie, oraz ze środkami dotyczącymi restrukturyzacji i „zielonych zbiorów” finansowanymi z kopert krajowych;

- ustalenie akceptowalnego minimalnego poziomu troski o środowisko naturalne w procesie wytwarzania wina;

- zwiększenie środków finansowych na programy rozwoju obszarów wiejskich, np. w ramach osi 2, poprzez wprowadzenie środków wsparcia na rzecz poprawy środowiska naturalnego i krajobrazu wiejskiego.

3.6. Alternatywne rozwiązania skierowane do producentów mniej konkurencyjnych

Pomimo tego, że wielu producentów jest zdolnych do konkurowania lub się nimi stanie dzięki nowym środkom zaproponowanym w ramach reformy, niektórzy z nich znajdują się obecnie w bardzo trudnej sytuacji. Ich dochody już teraz są często ujemne a w przyszłości grupa ta znajdzie się pod silną presją grożącego bankructwa na coraz bardziej konkurencyjnym rynku. Aby producenci ci mieli możliwość godnego opuszczenia sektora, należy utrzymać system pozwalający na ostateczne zaniechanie uprawy.

Plantatorzy winorośli powinni mieć możliwość wyboru, czy przeprowadzić karczowanie, czy nie. Aby jednak nie dopuścić do problemów społecznych i/lub środowiskowych, państwa członkowskie będą miały możliwość ograniczyć karczowanie na obszarach górskich, w winnicach położonych na zboczach o dużym nachyleniu oraz w regionach o specyficznych ograniczeniach środowiskowych i/lub wstrzymać karczowanie w przypadku, gdy całkowita powierzchnia poddana karczowaniu przekracza 10% ich powierzchni upraw winorośli.

Premia z tytułu karczowania zostanie podwyższona i ustalona na atrakcyjnym poziomie. W celu zachęcenia do korzystania z niej w roku 1, w trakcie pozostałej część okresu obowiązywania ograniczeń dotyczących sadzenia premia będzie ustalana według skali malejącej. Przydzielony budżet umożliwi wykarczowanie w UE około 200 000 ha w ciągu pięciu lat. Powierzchnia ta odpowiada tej części nadwyżki strukturalnej, którą należy zlikwidować, po uwzględnieniu niedawnych korzystnych wyników w handlu oraz pozytywnego wpływu na równowagę rynkową, jaki powinny wywrzeć pozostałe zaproponowane środki, w szczególności zaprzestanie wzbogacania cukrem, oraz wsparcie na rzecz promocji, zielonych zbiorów i rozwoju obszarów wiejskich.

Obszary rolnicze poprzednio wykorzystywane pod uprawę winorośli z chwilą wykarczowania będą się kwalifikowały do obszarów objętych systemem płatności jednolitej i otrzymają pomoc bezpośrednią niezwiązaną z produkcją w wysokości odpowiadającej średniej pomocy wypłacanej w regionie.

3.7. Handel z krajami trzecimi

Pamiętając, że negocjacje w ramach WTO wciąż trwają, oraz że ich wynik pozostaje nieznany, propozycja reformy nie narusza obecnych ram prawnych dotyczących handlu zewnętrznego, z wyjątkiem refundacji wywozowych.

Przeanalizowano jednak wpływ i rolę refundacji wywozowych w odniesieniu do wina stwierdzając, że ich wpływ ekonomiczny znacznie zmalał. W rzeczywistości wywóz z refundacją stanowi mniej niż 15% całego wywozu. Wartość refundacji wywozowych stanowi 3,4% wartości produktów kwalifikujących się do refundacji wywozowych. Uznano więc, że środki przyznane dla tego instrumentu można lepiej wykorzystać kierując je częściowo na cele promocyjne, jednocześnie proponując zniesienie refundacji wywozowych.

3.8. Poprawa spójności WPR, uproszczenie oraz pełna zgodność z przepisami prawa wspólnotowego

Zakwalifikowanie wszystkich obszarów uprawy winorośli do systemu płatności jednolitej stanowi znaczący krok ku przyznaniu producentom wina dużego zakresu elastyczności oraz zagwarantowaniu równego traktowania w porównaniu z innymi rolnikami. W tym celu należy zmienić rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003.

Wniosek przewiduje uproszczenie przepisów prawnych, uproszczenie procedur administracyjnych obowiązujących wobec organów publicznych (unijnych, krajowych i regionalnych) oraz uproszczenie procedur administracyjnych skierowanych do podmiotów prywatnych. Na przykład uproszczenia administracyjne wynikające ze zniesienia od 2014 r. środków rynkowych i praw do sadzenia stanowią ogromną korzyść zaproponowanej reformy. Należy również zachęcać do uproszczenia dokumentów towarzyszących oraz ich obiegu w formie elektronicznej.

Niezależnie od zniesienia ograniczeń dotyczących sadzenia, podmioty gospodarcze i państwa członkowskie muszą przestrzegać obecnie obowiązujących przepisów prawa wspólnotowego w odniesieniu do tak zwanych nielegalnych i niedozwolonych winnic. Podporządkowanie się tym przepisom ma podstawowe znaczenie dla funkcjonowania wspólnej organizacji rynku wina. W razie stwierdzenia nieprzestrzegania wymienionych przepisów, Komisja będzie (w dalszym ciągu) podejmować właściwe środki w ramach procedur rozliczania rachunków lub, w razie konieczności, rozpocznie procedurę w sprawie naruszenia na mocy art. 226 Traktatu.

4. Wpływ na budżet

Zaproponowana reforma nie wpływa na wzrost kosztów w odniesieniu do ostatniej kwoty 1,3 mld EUR zarezerwowanej dla sektora. Budżet ten zostanie wykorzystany następująco:

- w ramach nowej wspólnej organizacji rynku na koperty krajowe obejmujące z jednej strony promocję w krajach trzecich, a z drugiej – karczowanie;

- na przeniesienie środków na działania, podejmowane w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich, na rzecz regionów winiarskich oraz

- na przeniesienie środków do systemu płatności jednolitej w odniesieniu do powierzchni poddanych karczowaniu.

Oczekuje się, że zmiany i innowacje w systemie sprawią, że środki budżetowe będą wykorzystywane w sposób bardziej efektywny .

Ponadto środki finansowe przeznaczone na prowadzenie na rynku wewnętrznym działań informacyjnych dotyczących win o chronionej nazwie pochodzenia lub posiadających oznaczenie geograficzne, oraz na temat win szczepowych i odpowiedzialnej konsumpcji zostaną zwiększone o 3 mln EUR.

SPIS TREŚCI

TYTUł I PRZEPISY WSTęPNE 25

TYTUł II ŚRODKI WSPARCIA 26

Rozdział I Programy wsparcia 26

Sekcja 1 Przepisy wstępne 26

Sekcja 2 Programy wsparcia 26

Sekcja 3 Szczególne środki wsparcia 28

Sekcja 4 Przepisy ogólne 31

Rozdział II Transfer finansowy 32

TYTUł III ŚRODKI PRAWNE 33

Rozdział I Przepisy ogólne 33

Rozdział II Praktyki enologiczne i ograniczenia 34

Rozdział III Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne 37

Sekcja 1 Zakres i definicje 37

Sekcja 2 Wniosek o objęcie ochroną nazwy 38

Sekcja 3 Procedura obejmowania ochroną 39

Sekcja 4 Przypadki szczególne 41

Sekcja 5 Ochrona i kontrola 42

Sekcja 6 Przepisy ogólne 46

Rozdział IV Etykietowanie 46

Rozdział V Organizacje producentów i organizacje międzybranżowe 48

TYTUł IV HANDEL Z KRAJAMI TRZECIMI 52

Rozdział I Przepisy wspólne 52

Rozdział II Pozwolenia na przywóz i wywóz 53

Rozdział III Środki ochronne 55

Rozdział IV Zasady mające zastosowanie do przywozu 57

TYTUł V POTENCJAł PRODUKCYJNY 58

Rozdział I Nielegalne nasadzenia 58

Rozdział II Przejściowy system praw do sadzenia 60

Rozdział III Program karczowania winorośli 64

TYTUł VI PRZEPISY OGÓLNE 68

TYTUł VII PRZEPISY PRZEJśCIOWE I KOńCOWE 72

Rozdział I Zmiany 72

Rozdział II Przepisy przejściowe i końcowe 74

2007/0138 (CNS)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE RADY

w sprawie wspólnej organizacji rynku wina oraz zmieniające niektóre rozporządzenia

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 36 i 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Obecny system stosowany w sektorze wina został ustanowiony rozporządzeniem Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina[9].

(2) We Wspólnocie odnotowuje się stały spadek spożycia wina, natomiast ilość wina wywożonego ze Wspólnoty wzrasta od 1996 r. znacznie wolniej niż jego przywóz. Sytuacja ta doprowadziła do zakłócenia równowagi pomiędzy podażą a popytem, co z kolei wywiera presję na ceny producenta i jego dochody.

(3) Nie wszystkie instrumenty obecnie zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 1493/1999 okazały się skuteczne w prowadzeniu sektora ku konkurencyjnemu i zrównoważonemu rozwojowi. Środki związane z mechanizmami rynkowymi, takie jak destylacja w sytuacji kryzysowej, okazały się nieopłacalne do tego stopnia, że sprzyjały one nadwyżkom, nie wymagając jednocześnie podniesienia jakości konkurujących ze sobą struktur. Ponadto niektóre z obecnych środków prawnych doprowadziły do nieuzasadnionego ograniczenia działalności konkurencyjnych producentów.

(4) Inaczej mówiąc, nie wydaje się, aby obecne ramy prawne umożliwiały, w sposób trwały, osiągnięcie celów określonych w art. 33 Traktatu, a w szczególności ustabilizowanie sektora wina i zapewnienie odnośnej społeczności rolniczej godziwego poziomu życia.

(5) W świetle zdobytych doświadczeń należy zatem dokonać gruntownych zmian we wspólnotowym systemie stosowanym wobec sektora wina w sposób pozwalający osiągnąć następujące cele: zwiększenie konkurencyjności wspólnotowych producentów wina; ugruntowanie reputacji wina gatunkowego wytwarzanego we Wspólnocie jako najlepszego wina na świecie; odbudowanie dawnych rynków i pozyskanie nowych we Wspólnocie i na całym świecie; stworzenie rynku wina, na którym obowiązują jasne, proste i skuteczne zasady zapewniające równowagę między podażą a popytem; stworzenie rynku wina, który pozwala zachować najlepsze wspólnotowe tradycje związane z produkcją wina, przyczynia się do wzmocnienia tkanki społecznej wielu obszarów wiejskich i zapewnia poszanowanie środowiska naturalnego na każdym etapie procesu produkcji. Należy zatem uchylić rozporządzenie (WE) nr 1493/1999 i zastąpić je niniejszym nowym rozporządzeniem.

(6) Rozporządzenie to poprzedzone zostało procesem oceny i konsultacji służącym lepszej identyfikacji potrzeb występujących w sektorze wina oraz ukierunkowaniu odpowiedzi na te potrzeby. Zlecono sporządzenie zewnętrznego sprawozdania oceniającego, które opublikowano w listopadzie 2004 r. Chcąc umożliwić zainteresowanym stronom przedstawienie swoich opinii, Komisja zorganizowała seminarium, które odbyło się dnia 16 lutego 2006 r. Dnia 22 czerwca 2006 r. Komisja opublikowała komunikat „W kierunku zrównoważonego europejskiego sektora wina”, któremu towarzyszyła ocena wpływu zawierająca listę możliwych kierunków reformy w sektorze.

(7) Między lipcem a listopadem 2006 r. przeprowadzono szereg dyskusji na szczeblu Rady. W grudniu 2006 r. Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny oraz Komitet Regionów przyjęły sprawozdania w sprawie kierunków proponowanej reformy wina przedstawionych w komunikacie Komisji. Dnia 15 lutego 2007 r. Parlament Europejski przyjął z własnej inicjatywy sprawozdanie w sprawie komunikatu, zawierające wnioski, które zostały uwzględnione w niniejszym rozporządzeniu.

(8) Rozporządzenie Rady [ należy wstawić numer, pełen tytuł oraz sygnaturę publikacji, jeśli będą one dostępne przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia ] ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych („jedną wspólną organizację rynku”) powinno ostatecznie objąć również sektor wina. Jedna wspólna organizacja rynku zawiera przepisy o charakterze horyzontalnym, w szczególności dotyczące handlu z krajami trzecimi, zasad konkurencji, kontroli i kar oraz wymiany informacji między Komisją i państwami członkowskimi. Aby ułatwić przyszłe włączenie niniejszego rozporządzenia do jednej wspólnej organizacji rynku, należy jak najściślej dostosować przepisy tego rozporządzenia dotyczące wymienionych kwestii horyzontalnych do przepisów obowiązujących w jednej wspólnej organizacji rynku.

(9) Ważne jest, aby zostały przewidziane środki wsparcia, które mogą wzmocnić podmioty konkurencyjne. Podczas gdy środki te powinny zostać sfinansowane i określone przez Wspólnotę, państwa członkowskie powinny mieć możliwość dobrania ich właściwego zestawu, który odpowiadałby ich wewnętrznym potrzebom wynikającym ze struktury administracyjnej, uwzględniając ich zróżnicowanie, jeśli zachodzi taka potrzeba, oraz włączenia tych środków do krajowych programów wsparcia. Państwa członkowskie powinny być odpowiedzialne za realizację tych programów.

(10) Podział środków finansowych między poszczególne krajowe programy wsparcia państw członkowskich powinien odbywać się według klucza opartego na historycznych danych o udziale w budżecie przeznaczonym na sektor wina - jako głównego kryterium - oraz według powierzchni obszaru obsadzonego winoroślą i historycznych danych dotyczących produkcji.

(11) Promocja i wprowadzanie do obrotu win wspólnotowych w krajach trzecich powinny stanowić jeden ze sztandarowych środków każdego programu, co powinno się przekładać na zarezerwowanie dla tego środka odpowiedniego budżetu. Ze względu na ich pozytywny wpływ na sektor, działania związane z restrukturyzacją i przekształcaniem powinny w dalszym ciągu być objęte wsparciem. Instrumenty prewencyjne, takie jak ubezpieczenie zbiorów, fundusze wspólnego inwestowania oraz zielone zbiory powinny kwalifikować się do pomocy w ramach programów wsparcia, co powinno sprzyjać kształtowaniu odpowiedzialnej postawy wobec sytuacji kryzysowych.

(12) Finansowanie przez Wspólnotę środków kwalifikowalnych powinno, tam, gdzie to jest możliwe, być uzależnione od spełniania przez danych producentów niektórych obowiązujących wymogów w zakresie ochrony środowiska. W razie stwierdzenia nieprzestrzegania tych wymogów, wysokość pomocy powinna ulec obniżeniu.

(13) Należy również uwzględnić wsparcie dla sektora w ramach środków strukturalnych przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)[10].

(14) Wśród przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 1698/2005 środków następujące powinny być wzięte pod uwagę w sektorze wina: podejmowanie działalności przez młodych rolników, inwestycje w sprzęt techniczny oraz inwestycje na rzecz ulepszeń dotyczących wprowadzania do obrotu, kształcenie zawodowe, wspieranie grup producentów w działalności promocyjnej i informacyjnej po przystąpieniu do programu jakości żywności, wparcie rolnośrodowiskowe oraz wcześniejsza emerytura przyznawana rolnikom, którzy decydują się definitywnie zrezygnować z wszelkiej działalności rolniczej w celu przekazania gospodarstw innym rolnikom.

(15) W celu zwiększenia środków finansowych dostępnych na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, należy dokonać stopniowego przeniesienia środków na rzecz budżetu odnoszącego się do tego rozporządzenia.

(16) Niektóre środki prawne powinny mieć zastosowanie w sektorze wina, w szczególności ze względów zdrowotnych, jakościowych oraz ze względu na oczekiwania klientów.

(17) Państwa członkowskie nadal powinny być odpowiedzialne za dokonywanie klasyfikacji odmian winorośli, które mogą być wykorzystywane do produkcji wina na ich terytorium. W związku z tym niektóre odmiany winorośli powinny zostać wykluczone.

(18) Wprowadzanie na rynek Wspólnoty niektórych produktów objętych niniejszym rozporządzeniem powinno się odbywać zgodnie ze szczegółową klasyfikacją produktów winiarskich oraz odpowiadającą im specyfikacją.

(19) Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem należy wytwarzać zgodnie z niektórymi zasadami dotyczącymi praktyk enologicznych i ograniczeń, które zapewniają zachowanie standardów zdrowotnych i spełnienie oczekiwań klientów w zakresie jakości oraz metod produkcji. Aby zachować elastyczność w działaniu Komisja powinna być odpowiedzialna za uaktualnianie wymienionych praktyk i zatwierdzanie nowych, z wyjątkiem tych, które dotyczą politycznie drażliwych obszarów związanych ze wzbogacaniem i zakwaszaniem, wobec których właściwą instancją zatwierdzającą zmiany powinna pozostać Rada.

(20) Zwiększanie zawartości alkoholu w winie należy poddać pewnym ograniczeniom oraz, w stosownych przypadkach, przeprowadzać poprzez dodawanie do wina zagęszczonego rektyfikowanego moszczu gronowego. Nie należy zatem dłużej zezwalać na stosowanie sacharozy jako dodatku do wina.

(21) Z uwagi na niską jakość wina otrzymywanego przy nadmiernym tłoczeniu praktyka ta powinna być zabroniona.

(22) W celu zachowania międzynarodowych standardów w tej dziedzinie, Komisja powinna zasadniczo opierać się na praktykach enologicznych uznawanych przez Międzynarodowe Biuro ds. Winorośli i Wina (OIV). Standardy te należy również stosować wobec win wspólnotowych przeznaczonych na wywóz, niezależnie od bardziej restrykcyjnych zasad, które mogą mieć zastosowanie we Wspólnocie, tak aby nie pogarszać pozycji producentów Wspólnoty na rynkach zagranicznych.

(23) Należy utrzymać we Wspólnocie zakaz łączenia wina pochodzącego z kraju trzeciego z winem pochodzącym ze Wspólnoty oraz łączenia win pochodzących z krajów trzecich. Tym samym należy zakazać przetwarzania na wino lub dodawania do wina na obszarze Wspólnoty niektórych rodzajów moszczu gronowego, soku winogronowego oraz świeżych winogron pochodzących z krajów trzecich.

(24) Pojęcie win gatunkowych we Wspólnocie opiera się między innymi na szczególnych cechach związanych z pochodzeniem geograficznym danego wina. Chociaż obecny system nie jest pod tym względem kompletny, wina te są identyfikowane przez konsumentów na podstawie chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych. Dążąc do przejrzystych i bardziej dopracowanych ram, w których można by zawrzeć postulaty jakościowe związane z danymi produktami, należy ustanowić system, w obrębie którego wnioski o przyznanie nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych są rozpatrywane zgodnie z podejściem stosowanym we wspólnotowej horyzontalnej polityce jakości w odniesieniu do środków spożywczych innych niż wina i wyroby spirytusowe, określonej w rozporządzeniu Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych[11].

(25) W celu ochrony szczególnych cech wina opatrzonego nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania surowszych przepisów w tym względzie.

(26) Nazwy pochodzenia oraz oznaczenia geograficzne muszą być uznane i zarejestrowane na szczeblu wspólnotowym aby zostały objęte ochroną we Wspólnocie. Aby zagwarantować, że odnośne nazwy spełniają warunki ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, organy krajowe danych państw członkowskich powinny dokonywać weryfikacji wniosków, przy zachowaniu minimalnych wspólnych przepisów, z krajową procedurą sprzeciwu włącznie. Następnie Komisja powinna te decyzje przeanalizować dbając o to, aby wnioski spełniały warunki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu oraz aby stosowane podejście było jednakowe we wszystkich państwach członkowskich.

(27) Należy zapewnić ochronę nazwom pochodzenia oraz oznaczeniom geograficznym krajów trzecich w przypadkach, kiedy są one objęte ochroną w kraju pochodzenia.

(28) Procedura rejestracji powinna dawać możliwość każdej osobie fizycznej lub prawnej, której zainteresowanie danym państwem członkowskim lub krajem trzecim jest prawnie uzasadnione, skorzystania z prawa do wniesienia sprzeciwu.

(29) Należy chronić zarejestrowane nazwy pochodzenia oraz oznaczenia geograficzne przed wykorzystaniem prowadzącym do nieprawnego czerpania korzyści z reputacji, którą cieszą się produkty spełniające dane wymogi. Celem wspierania uczciwej konkurencji oraz aby nie wprowadzać w błąd konsumentów ochrona ta powinna również dotyczyć produktów i usług nie objętych niniejszym rozporządzeniem, włączywszy te, które nie zostały wymienione w załączniku I do Traktatu.

(30) Należy ustanowić procedury, które pozwolą na wprowadzanie zmian w specyfikacji produktu po objęciu go ochroną oraz na unieważnienie nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, szczególnie w przypadku wystąpienia niezgodności ze specyfikacją odnośnego produktu.

(31) Nazwy pochodzenia oraz oznaczenia geograficzne chronione na obszarze Wspólnoty powinny podlegać kontrolom, tam gdzie to możliwe, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 882/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt[12], obejmującym system kontroli dążących do zapewnienia zgodności danych win ze specyfikacją produktu.

(32) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość pobierania opłat w celu pokrycia ponoszonych kosztów.

(33) W celu zagwarantowania pewności prawnej nazwy pochodzenia oraz oznaczenia geograficzne istniejące już we Wspólnocie powinny zostać wyłączone ze stosowania nowej procedury weryfikacji. Obowiązkiem państw członkowskich powinno być jednak dostarczenie Komisji podstawowych informacji oraz dokumentów, na podstawie których odnośne nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne zostały uznane na szczeblu krajowym; w przeciwnym razie ochrona wymienionych nazw i oznaczeń powinna zostać wycofana. Ze względu na zagwarantowanie pewności prawnej, podstawy do anulowania istniejących już nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych powinny zostać ograniczone.

(34) Należy znieść możliwość ochrony na szczeblu krajowym nazw geograficznych w postaci nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych.

(35) Opis, oznaczenie i prezentacja produktów objętych niniejszym rozporządzeniem mogą mieć znaczny wpływ na możliwość ich obiegu rynkowego. Różnice w przepisach poszczególnych państw członkowskich w sprawie etykietowania produktów winiarskich mogą zakłócić sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(36) Należy zatem ustanowić przepisy uwzględniające prawnie uzasadnione interesy konsumentów i producentów. Z tego powodu, przepisy Wspólnoty dotyczące etykietowania są właściwe.

(37) Przepisy te powinny przewidzieć jako obowiązkowe stosowanie niektórych określeń po to, aby można było zidentyfikować dany produkt według odpowiadającej mu kategorii handlowej i dostarczyć konsumentom pewnych istotnych informacji. Należy również objąć przepisami wspólnotowymi zamieszczanie pewnych dodatkowych informacji.

(38) O ile przepisy nie stanowią inaczej, zasady dotyczące etykietowania w sektorze wina powinny stanowić uzupełnienie przepisów ustanowionych dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 2000/13/WE z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych[13], które stosuje się horyzontalnie. Doświadczenie pokazuje, że stosowanie różnych zasad dotyczących etykietowania w zależności od kategorii produktu winiarskiego nie jest wskazane. Zasady powinny mieć zastosowanie wobec wszystkich kategorii wina, włączając w to produkty przywożone. Powinny one w szczególności umożliwiać wskazanie odmiany winorośli oraz rocznika w przypadku win nieposiadających nazwy pochodzenia ani oznaczenia geograficznego, przy założeniu, że spełniają one wymogi dotyczące prawdziwości etykietowania i odnośnego monitorowania.

(39) Istniejące i powstające organizacje producentów nadal dysponują potencjałem aby przyczyniać się do sprostania potrzebom sektora wina, określonym na szczeblu Wspólnoty. Ich użyteczność powinna zasadzać się na zakresie i skuteczności usług, które oferują one swoim członkom. To samo dotyczy organizacji międzybranżowych. Państwa członkowskie powinny zatem uznać organizacje spełniające pewne wymogi określone na szczeblu Wspólnoty.

(40) Celem poprawy działania rynku wina posiadającego nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wdrożenia decyzji podjętych przez organizacje międzybranżowe. Praktyki, które mogłyby zakłócić konkurencję powinny jednak zostać wykluczone z zakresu takich decyzji.

(41) Stworzenie jednolitego rynku wspólnotowego wymaga wprowadzenia systemu wymiany handlowej na zewnętrznych granicach Wspólnoty. System ten powinien obejmować przywozowe należności celne i powinien zasadniczo stabilizować rynek wspólnotowy. Ów system wymiany handlowej powinien być oparty o międzynarodowe zobowiązania Wspólnoty, w szczególności zobowiązania wynikające z umów zawartych w ramach WTO.

(42) Monitorowanie obrotu handlowego jest przede wszystkim kwestią zarządzania, w odniesieniu do której należy stosować podejście elastyczne. Zgodnie z powyższym oraz uwzględniając potrzebę wprowadzenia pozwoleń na przywóz i pozwoleń na wywóz w celu zarządzania odnośnymi rynkami, a w szczególności w celu monitorowania przywozu wymienionych produktów, Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie wprowadzenia wymogu pozwoleń. Należy jednak określić w niniejszym rozporządzeniu warunki ogólne dotyczące takich pozwoleń.

(43) W przypadku przepisów w sprawie pozwoleń na przywóz i pozwoleń na wywóz, należy ustalić obowiązek wniesienia zabezpieczenia gwarantującego, że transakcje, odnośnie których pozwolenia zostały wydane, rzeczywiście doszły do skutku.

(44) System należności celnych przywozowych umożliwia zrezygnowanie z wszelkich innych środków ochronnych na zewnętrznych granicach Wspólnoty. Jednak w wyjątkowych okolicznościach system rynku wewnętrznego i opłat celnych może okazać się niewystarczający. W takich przypadkach, aby nie pozostawić rynku wspólnotowego bez ochrony przed potencjalnymi zakłóceniami, Wspólnota powinna mieć możliwość bezzwłocznego podejmowania wszelkich niezbędnych środków. Środki takie powinny być zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty.

(45) Aby przeciwdziałać wystąpieniu na rynku Wspólnoty niekorzystnych sytuacji, które mogłyby powstać szczególnie w wyniku przywozu soku z winogron i produktów z moszczu gronowego, lub neutralizować skutki takich sytuacji, przywóz takich produktów powinien podlegać uiszczeniu dodatkowej należności celnej, jeśli spełnione są określone warunki.

(46) Aby zagwarantować należyte funkcjonowanie rynku wina i, w szczególności, uniknąć zakłóceń rynku, należy przewidzieć możliwość wydania zakazu stosowania systemu uszlachetniania czynnego i biernego. Pomyślne działanie tego typu instrumentu zarządzania rynkiem jest zazwyczaj uzależnione od jego szybkiego zastosowania bez istotnych opóźnień. Należy zatem przyznać Komisji stosowne uprawnienia.

(47) Produkty przywożone z krajów trzecich powinny podlegać przepisom Wspólnoty dotyczącym kategorii, etykietowania, nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych. Należy do nich załączyć sprawozdanie z analizy.

(48) Na określonych warunkach należy zatem przyznać Komisji uprawnienia dotyczące otwierania kontyngentów taryfowych wynikających z umów międzynarodowych zawartych zgodnie z Traktatem lub wynikających z innych aktów prawnych Rady, i zarządzania nimi.

(49) W wyniku nieprzestrzegania przejściowego zakazu nowych nasadzeń doszło do zwiększenia nadwyżki produkcji wina we Wspólnocie. Istniejąca we Wspólnocie znaczna ilość nasadzeń niezgodnych z prawem prowadzi do nieuczciwej konkurencji i zaostrza problemy istniejące w sektorze.

(50) W odniesieniu do obszarów niezgodnych z prawem, należy wprowadzić rozróżnienie między tymi, które zostały obsadzone przed i po 1 września 1998 r., mając na uwadze zobowiązania producentów wobec odnośnych obszarów.

(51) Niezgodne z prawem obszary upraw sprzed 1 września 1998 r. do tej pory nie podlegają obowiązkowi karczowania. Należy jednak nałożyć na producentów obowiązek zalegalizowania tych obszarów za uiszczeniem opłaty. W razie braku legalizacji przedmiotowych obszarów do 31 grudnia 2009 r. należy nałożyć na producentów obowiązek wykarczowania tych obszarów na własny koszt. Nie zastosowanie się do wymienionego obowiązku karczowania powinno podlegać karze pieniężnej.

(52) Należy poddać karczowaniu wszystkie obszary obsadzone z naruszeniem odnośnego zakazu po 1 września 1998 r., w zastosowaniu sankcji przewidzianej w rozporządzeniu (WE) nr 1493/1999.Nie zastosowanie się do wymienionego obowiązku karczowania powinno podlegać karze pieniężnej.

(53) Do czasu uregulowania sytuacji prawnej oraz wdrożenia środków wspierających karczowanie, wino z obszarów obsadzonych z naruszeniem zakazu oraz z obszarów o nieuregulowanej sytuacji prawnej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 nie powinno być wprowadzone do obrotu z przeznaczeniem innym niż destylacja na koszt danego producenta. Okazywanie umów o destylację przez producentów powinno zapewnić lepsze monitorowanie powyższej zasady, niż to miało miejsce do tej pory.

(54) Przejściowy zakaz nowych nasadzeń wywiera wprawdzie pewien wpływ na równowagę pomiędzy podażą i popytem na rynku wina ale jednocześnie stanowi przeszkodę dla konkurencyjnych producentów, którzy chcą elastycznie reagować na wzrost popytu.

(55) Ponieważ równowaga na rynku nie została jeszcze osiągnięta oraz środki towarzyszące, takie jak program karczowania, potrzebują czasu zanim zaczną przynosić wyniki, wskazane byłoby utrzymanie zakazu nowych nasadzeń do dnia 31 grudnia 2013 r., kiedy to powinien on zostać ostatecznie zniesiony, pozwalając konkurencyjnym producentom swobodnie reagować na sytuację rynkową.

(56) Obecnie funkcjonujące pozwolenie na nowe obsadzanie obszarów przeznaczonych na szkółki szczepów, konsolidację gruntów i obowiązkowy zakup, a także na eksperymenty związane z uprawą winorośli, nie wprowadza zakłóceń na rynku wina, a zatem może być nadal stosowane pod warunkiem, że prowadzone będą stosowne kontrole.

(57) Należy kontynuować przyznawanie praw do ponownego sadzenia w przypadku, gdy producenci zobowiążą się do wykarczowania równoważnego obszaru obsadzonego winoroślą, ponieważ wpływ netto takiego nasadzania na produkcję jest bliski zeru.

(58) Co więcej, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wydawania zezwoleń na przeniesienie, pod ścisłą kontrolą, praw do ponownego sadzenia na inne gospodarstwo, pod warunkiem, że prawa te są przenoszone w poszukiwaniu lepszej jakości produkcji, dotyczą obszarów które są przeznaczone na szkółki szczepów lub jest to związane z przeniesieniem części gospodarstwa. Przeniesienia te należy utrzymać w obrębie jednego państwa członkowskiego.

(59) W celu podniesienia jakości zarządzania potencjałem upraw winorośli oraz w celu propagowania efektywnego wykorzystania praw do sadzenia, a co za tym idzie, dalszego złagodzenia efektów przejściowych ograniczeń dotyczących nasadzeń, należy utrzymać krajowe lub regionalne systemy rezerw.

(60) Państwa członkowskie powinny utrzymać dużą swobodę działania w zarządzaniu tymi rezerwami, która, jednakże, będzie przedmiotem niezbędnych kontroli, lecz która pozwoli tym państwom na lepsze ukierunkowanie na potrzeby lokalne wykorzystania praw do sadzenia pochodzących z tych rezerw. W ramach zarządzania rezerwami należy uwzględnić możliwość nabywania praw do sadzenia zasilających rezerwy oraz zbywania praw do sadzenia z nich pochodzących. W związku z tym państwa członkowskie powinny utrzymać prawo do niestosowania systemu rezerw pod warunkiem, że mogą one udowodnić, iż na ich terytorium istnieje już efektywny system zarządzania prawami do sadzenia.

(61) Przyznawanie określonych przywilejów młodym producentom wina może ułatwić im nie tylko znalezienie się na rynku producentów wina, lecz także strukturalne dostosowanie ich gospodarstw tuż po ich założeniu; mając to na uwadze, producenci ci powinni kwalifikować się do bezpłatnego otrzymania praw pochodzących z rezerw.

(62) Aby zagwarantować, że zasoby są wykorzystywane w jak najbardziej efektywny sposób oraz, że ich wykorzystanie ma na celu uzyskanie lepszej równowagi pomiędzy popytem i podażą, prawa do sadzenia powinny być wykorzystywane w rozsądnym okresie czasu przez posiadaczy takich praw. W przeciwnym razie prawa te należy przydzielić lub zwrócić do rezerwy. Z tych samych powodów, prawa pochodzące z rezerw należy przyznawać w rozsądnym okresie czasu.

(63) Produkcja państw członkowskich, w których roczna produkcja wina nie przekracza 25 000 hektolitrów, nie ma znaczącego wpływu na równowagę rynku wina. W związku z tym należy zwolnić te państwa członkowskie z przejściowego zakazu nowych nasadzeń, jednak powinny one również być wyłączone z programu karczowania.

(64) Należy wprowadzić program karczowania jako dodatkowy środek towarzyszący, który będzie sprzyjał tworzeniu sektora dostosowanego do warunków panujących na rynku. Tam, gdzie producenci stwierdzą, że warunki panujące na niektórych obszarach nie sprzyjają opłacalnej produkcji, należy stworzyć im możliwość obniżenia kosztów poprzez trwałe zaniechanie produkcji wina na tych obszarach oraz umożliwić dalszą, alternatywną działalność na wymienionych działkach lub całkowite wycofanie się z produkcji rolnej.

(65) Z doświadczenia wynika, że pozostawienie w gestii państw członkowskich inicjatywy w zakresie przyznawania premii za karczowanie może spowodować, że środek oraz oczekiwany wpływ na podaż staną się nieskuteczne. Mając to na uwadze, w przeciwieństwie do obecnego systemu, producenci powinni zasadniczo kwalifikować się do wsparcia w ramach programu karczowania i posiadać wyłączne prawo decydowania o przystąpieniu do niego. W zamian należy ich objąć dopłatą za każdy hektar wykarczowanej winorośli.

(66) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalenia, na podstawie obiektywnych kryteriów, konkretnej wysokości premii za karczowanie w ramach skali określonej przez Komisję.

(67) W celu zagwarantowania odpowiedzialnego traktowania obszarów wykarczowanych, uprawnienia do premii należy uzależnić od przestrzegania przez danych producentów obowiązujących wymogów w zakresie środowiska naturalnego. W przypadku stwierdzenia nieprzestrzegania wymienionych wymogów, premia za karczowanie powinna ulec proporcjonalnemu obniżeniu.

(68) Aby nie dopuścić do problemów środowiskowych, należy dać państwom członkowskim możliwość wyłączenia z programu karczowania upraw na obszarach górskich oraz położonych na zboczach o dużym nachyleniu, jak i obszarów, na których istnieje zagrożenie dla środowiska, zgodnie z określonymi warunkami. Należy umożliwić państwom członkowskim wstrzymanie karczowania w przypadku, gdy całkowita powierzchnia poddana karczowaniu osiągnęła 10% ich powierzchni upraw winorośli.

(69) Obszary rolnicze poprzednio wykorzystywane pod uprawę winorośli z chwilą wykarczowania należy zakwalifikować do obszarów objętych systemem płatności jednolitej i przyznać im pomoc bezpośrednią niezwiązaną z produkcją w wysokości odpowiadającej średniej pomocy wypłacanej w regionie, jednak, ze względów budżetowych, nie wyższą niż 350 EUR/ha.

(70) Właściwe funkcjonowanie jednolitego rynku mogłoby zostać zagrożone przez przyznanie pomocy krajowej. W związku z tym do produktów objętych wspólną organizacją rynku wina powinny mieć zastosowanie przepisy Traktatu dotyczące pomocy państwa. Jednakże przepisy dotyczące premii za karczowanie oraz niektóre środki w ramach programów wsparcia nie powinny same w sobie stanowić przeszkody w przyznawaniu pomocy krajowej w tym samym zakresie.

(71) Dla celów lepszego zarządzania potencjałem uprawy winorośli wskazane jest, aby państwa członkowskie przekazały Komisji wykaz swojego potencjału produkcyjnego. Informację tę należy oprzeć o dane zawarte w istniejącym rejestrze winnic. Aby zachęcić państwa członkowskie do przekazania wykazu, przyznawanie pomocy na restrukturyzację i przekształcenie należy ograniczyć do państw członkowskich, które wymieniony wykaz przekazały.

(72) Aby zapewnić dostępność informacji niezbędnych dla celów tworzenia właściwej polityki i dokonywania wyborów administracyjnych, producenci winogron przeznaczonych na produkcję wina oraz producenci moszczu gronowego i wina powinni złożyć deklaracje dotyczące zbioru. Należy umożliwić państwom członkowskim zażądanie od handlowców zajmujących się handlem winogronami przeznaczonymi do wyrobu wina, aby podali każdego roku sprzedaną ilość pochodzącą z ostatnich zbiorów. Producenci moszczu i wina oraz handlowcy inni niż kupcy detaliczni, powinni co roku zadeklarować posiadane zapasy moszczu i wina.

(73) Aby zagwarantować zadowalający poziom identyfikowalności danych produktów, zwłaszcza w celu ochrony konsumentów, należy uwzględnić zapis dotyczący wszystkich produktów objętych niniejszym rozporządzeniem, który nakładałaby obowiązek dołączania do nich dokumentu towarzyszącego w trakcie ich obrotu na obszarze Wspólnoty.

(74) Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji[14].

Wydatki ponoszone przez państwa członkowskie z tytułu obowiązków wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia powinny być finansowane przez Wspólnotę, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej[15].

Państwa członkowskie i Komisja powinny przekazywać sobie informacje niezbędne dla stosowania niniejszego rozporządzenia.

(77) Zagwarantowanie dopełnienia zobowiązań ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu wymaga prowadzenia kontroli oraz stosowania kar w przypadku wykrycia niezgodności z tymi zobowiązaniami. Należy zatem przyznać Komisji uprawnienia do ustanowienia stosownych przepisów dotyczących zwrotu nienależnych płatności oraz obowiązków sprawozdawczych państw członkowskich.

(78) Organy państw członkowskich powinny dopilnować prawidłowego stosowania niniejszego rozporządzenia oraz poczynić odpowiednie ustalenia umożliwiające Komisji monitorowanie i zagwarantowanie przestrzegania zgodności z jego przepisami.

79) Aby umożliwić włączenie sektora wina do systemu płatności jednolitej, należy zakwalifikować wszystkie aktywnie uprawiane obszary uprawy winorośli do systemu płatności jednolitej, przewidzianego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającym wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającym określone systemy wsparcia dla rolników[16]

(80) Plantatorzy winorośli z Bułgarii, Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Rumunii, Słowenii i Słowacji powinni korzystać z wprowadzenia komponentu dotyczącego wina do systemu płatności jednolitej na tych samych warunkach, które uzyskali plantatorzy winorośli we Wspólnocie w kształcie z 30 kwietnia 2004 r. Z tego względu komponent dotyczący wina w systemie płatności jednolitej nie powinien podlegać stosowaniu harmonogramu przyrostów określonego w art. 143a rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

(81) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2702/1999 z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych w państwach trzecich, dotyczących produktów rolnych[17], oraz rozporządzenie (WE) nr 2826/2000 z dnia 19 grudnia 2000 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym[18] oraz rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 należy odpowiednio zmienić.

(82) Zmiana ustaleń określonych rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 oraz przepisów innych rozporządzeń dotyczących sektora wina na te, które zostały określone w niniejszym rozporządzeniu, może spowodować problemy, które nie zostały uwzględnione w niniejszym rozporządzeniu. Aby uporać się z taką sytuacją należy umożliwić Komisji wprowadzenie koniecznych środków przejściowych. Komisja powinna być również upoważniona do rozwiązywania specyficznych problemów praktycznych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUł I PRZEPISY WSTęPNE

Artykuł 1 Przedmiot i zakres

1. Niniejsze rozporządzenie określa szczegółowe zasady mające zastosowanie do produkcji i wprowadzania do obrotu następujących produktów:

Kod CN | Opis |

0806 10 90 | Świeże winogrona, inne niż winogrona stołowe |

2009 61 2009 69 | Sok z winogron (włączając moszcz gronowy) |

2204 30 92 2204 30 94 2204 30 96 2204 30 98 | Inne moszcze gronowe, inne niż te w fermentacji lub z fermentacją wstrzymaną w inny sposób niż przez dodanie alkoholu |

2204 | Wino ze świeżych winogron, włącznie z winami wzmocnionymi; moszcz gronowy inny niż ten podlegający tytułowi 2009, wyłączywszy inne moszcze gronowe podlegające podtytułom 2204 30 92, 2204 30 94, 2204 30 96 oraz 2204 30 98 |

2206 00 10 | Piquette |

2209 00 11 | Ocet winny |

2209 00 19 |

2307 00 11 | Osad drożdżowy winiarski |

2307 00 19 |

2308 90 11 | Wytłoki gronowe |

2308 90 19 |

2. W odniesieniu do produktów, o których mowa w ust. 1, niniejsze rozporządzenie ustala:

a) środki wsparcia,

b) środki prawne,

c) przepisy dotyczące wymiany handlowej z krajami trzecimi,

d) przepisy regulujące potencjał produkcji.

Artykuł 2 Definicje

Dla celów niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie definicje określone w załączniku I.

TYTUł II ŚRODKI WSPARCIA

Rozdział I Programy wsparcia

Sekcja 1Przepisy wstępne

Artykuł 3 Zakres

Niniejszy rozdział ustanawia zasady regulujące przyznawanie finansowych środków Wspólnoty państwom członkowskim oraz ich wykorzystanie przez państwa członkowskie w ramach krajowych programów wsparcia (zwanych dalej „programami wsparcia”) w celu finansowania szczególnych środków wsparcia przeznaczonych dla sektora wina.

Artykuł 4 Zgodność i spójność

1. Programy wsparcia są zgodne z prawem wspólnotowym i spójne z działaniami polityki wspólnotowej oraz priorytetami Wspólnoty.

2. Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za programy wsparcia i dopilnowują, aby były one sporządzone i realizowane w sposób obiektywny, uwzględniając sytuację ekonomiczną odnośnych producentów oraz konieczność uniknięcia nieuzasadnionego nierównego traktowania producentów.

Sekcja 2Programy wsparcia

Artykuł 5 Przedstawienie programów wsparcia

1. Każde państwo członkowskie będące producentem, o którym mowa w załączniku II, przedstawia Komisji, po raz pierwszy do 30 kwietnia 2008 r., projekt pięcioletniego programu wsparcia uwzględniającego środki zgodne z zapisami niniejszego rozdziału.

Środki wsparcia ustanawia się na takim szczeblu geograficznym, jaki zainteresowane państwo członkowskie uzna za najwłaściwszy. Zanim program wsparcia zostanie przedstawiony Komisji, podlega on konsultacjom z właściwymi organami i organizacjami odpowiedniego szczebla podziału terytorialnego.

Każde państwo członkowskie przedstawia wspólny projekt programu, który może uwzględniać zróżnicowanie regionalne.

2. Programy wsparcia mają zastosowanie po upływie trzech miesięcy od ich przedstawienia Komisji.

Jednak Komisja informuje dane państwo członkowskie, jeśli przedstawiony program nie spełnia warunków ustanowionych w niniejszym rozdziale. W takim przypadku państwo członkowskie przedstawia Komisji program zmieniony. Zmieniony program ma zastosowanie po upływie dwóch miesięcy od chwili jego zgłoszenia, chyba że nadal występuje brak zgodności, w którym to przypadku stosuje się niniejszy akapit.

3. Ustęp 2 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do zmian wprowadzanych do programów wsparcia przedstawionych przez państwa członkowskie.

Artykuł 6 Treść programów wsparcia

Programy wsparcia składają się z następujących elementów:

a) szczegółowego opisu zaproponowanych środków wraz z odpowiadającymi im celami przedstawionymi w ujęciu ilościowym;

b) wyników przeprowadzonych konsultacji;

c) oceny ukazującej oczekiwane oddziaływanie techniczne, gospodarcze, środowiskowe i społeczne;

d) harmonogramu wprowadzania tych środków w życie;

e) ogólnego zestawienia finansowego środków, które mają zostać uruchomione oraz przewidywanego orientacyjnego podziału tych zasobów finansowych między poszczególne środki zgodnie z pułapami przewidzianymi w załączniku II;

f) dowodu na wzajemną zgodność i spójność różnych środków objętych programem;

g) kryteriów i wskaźników ilościowych służących monitorowaniu i ocenie oraz działań podjętych w celu odpowiedniej i skutecznej realizacji programów;

h) kryteriów i wskaźników służących weryfikacji, czy programy wsparcia są sporządzane i realizowane w sposób obiektywny, uwzględniając sytuację ekonomiczną odnośnych producentów oraz konieczność uniknięcia nieuzasadnionego nierównego traktowania producentów;

i) przepisów dotyczących kontroli i kar;

j) informacji wskazujących właściwe organy i jednostki odpowiedzialne za realizację programu.

Artykuł 7 Kwalifikujące się środki

Programy wsparcia uwzględniają środki wspierające promocję na rynkach krajów trzecich, zgodnie z art. 9.

Obejmują one również co najmniej jeden z następujących środków:

a) restrukturyzacja i przekształcanie winnic;

b) zielone zbiory;

c) fundusze wspólnego inwestowania;

d) ubezpieczanie zbiorów.

Artykuł 8 Zasady ogólne dotyczące programów wsparcia

1. Przydział dostępnych środków finansowych Wspólnoty oraz pułapy budżetowe określa załącznik II.

2. Wsparcie wspólnotowe dotyczy wyłącznie wydatków kwalifikowalnych poniesionych po przedstawieniu odnośnego programu wsparcia, o którym mowa w art. 5 ust. 1.

3. Państwa członkowskie nie uczestniczą w kosztach środków (współ-)finansowanych przez Wspólnotę w ramach wymienionych programów wsparcia.

4. W drodze odstępstwa od ust. 3 państwa członkowskie mogą przyznawać pomoc krajową zgodnie ze stosownymi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa w odniesieniu do środków, o których mowa w art. 9 i 13.

Maksymalna stawka pomocy ustanowiona zgodnie ze stosownymi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa odnosi się do całkowitego (współ-) finansowania publicznego obejmującego zarówno środki wspólnotowe jak i krajowe.

Sekcja 3Szczególne środki wsparcia

Artykuł 9 Promocja na rynkach krajów trzecich

1. Wsparcie udzielane w ramach niniejszego artykułu obejmuje działania informacyjne lub promocyjne dotyczące win Wspólnoty, prowadzone w krajach trzecich, a co za tym idzie, zwiększające ich konkurencyjność w tych krajach.

2. Działania, o których mowa w ust. 1, odnoszą się do win posiadających chronioną nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne bądź win o podanej nazwie odmiany winorośli.

3. Działania, o których mowa w ust. 1, mogą mieć postać:

a) działań PR, promocyjnych lub reklamowych, w szczególności podkreślających zalety produktów wspólnotowych, zwłaszcza pod względem jakości, bezpieczeństwa żywności i neutralności wobec środowiska;

b) uczestnictwa w wydarzeniach, targach lub wystawach o randze międzynarodowej;

c) kampanii informacyjnych, w szczególności dotyczących wspólnotowych systemów obejmujących nazwy pochodzenia, oznaczenia geograficzne i produkcję ekologiczną;

d) badań nowych rynków, koniecznych dla rozszerzenia rynków zbytu;

e) badań w celu oceny wyników działań promocyjnych i informacyjnych.

4. Udział Wspólnoty w kosztach działań promocyjnych nie przekracza 50% kwoty wydatków kwalifikowanych.

5. Na działania promocyjne na rynkach krajów trzecich państwa członkowskie rezerwują co najmniej środki finansowe Wspólnoty w wysokości przewidzianej w załączniku II. Zarezerwowane w ten sposób środki finansowe nie są dostępne dla innych działań.

Artykuł 10 Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

1. Celem działań dotyczących restrukturyzacji i przekształcania winnic jest wzrost konkurencyjności producentów wina.

2. Restrukturyzacja i przekształcanie winnic uzyskują wsparcie zgodnie z niniejszym artykułem jedynie jeżeli państwo członkowskie przedstawiło wykaz swojego potencjału produkcyjnego zgodnie z art. 100.

3. Wspieranie restrukturyzacji i przekształcania winnic może obejmować jedno lub kilka następujących działań:

a) konwersję odmian, włączywszy konwersję na drodze przeszczepiania;

b) przeniesienie winnic;

c) poprawę jakości zarządzania winnicą.

Wsparcie nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

4. Wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic udzielane jest w następującej formie:

a) rekompensat dla producentów za utratę dochodów spowodowaną wdrożeniem środka;

b) udziału w kosztach restrukturyzacji i przekształcenia.

5. Rekompensaty dla producentów za utratę dochodów, o których mowa w ust. 4 lit. a), mogą pokryć do 100% odnośnej utraty i przybrać jedną z następujących form:

a) niezależnie od przepisów rozdziału II tytułu V, zgody na współistnienie starych i nowych winorośli przez określony okres czasu, który nie może być dłuższy niż trzy lata, do końca okresu przejściowego dotyczącego praw do sadzenia, tj. najpóźniej do dnia 31 grudnia 2013 r.;

b) rekompensaty finansowej.

6. Udział Wspólnoty w kosztach restrukturyzacji i przekształcenia nie może przekroczyć 50% tych kosztów. W regionach klasyfikowanych jako regiony konwergencji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1083/2006 udział Wspólnoty w kosztach restrukturyzacji i przekształcania nie może przekroczyć 75%.

Artykuł 11 Zielone zbiory

1. Do celów niniejszego artykułu termin zielone zbiory oznacza całkowite zniszczenie lub usunięcie jeszcze niedojrzałych kiści winogron, redukując w ten sposób do zera plon z odnośnej działki.

2. Wsparcie zielonych zbiorów powinno przyczynić się do przywrócenia równowagi między podażą a popytem na rynku wina we Wspólnocie w celu zapobieżenia kryzysom rynkowym.

3. Wsparcie zielonych zbiorów może być przyznane jako rekompensata w formie zryczałtowanej dopłaty do hektara, której wysokość ustala dane państwo członkowskie.

Dopłata ta nie może przekroczyć 50% kwoty bezpośrednich kosztów zniszczenia lub usunięcia kiści winogron i utraconego dochodu związanego z tym zniszczeniem lub usunięciem.

4. Państwa członkowskie ustalają oparty o obiektywne kryteria system służący wykluczeniu sytuacji, w której działanie polegające na zielonych zbiorach powoduje, że poszczególni producenci wina otrzymują rekompensatę przekraczającą pułapy wymienione w ust. 3 akapit drugi.

Artykuł 12 Fundusze wspólnego inwestowania

1. Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania stanowi pomoc dla producentów pragnących ubezpieczyć się od wahań rynku.

2. Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania może być przyznane w formie czasowej i malejącej pomocy przeznaczonej na pokrycie kosztów administracyjnych ponoszonych w związku z tymi funduszami.

Artykuł 13 Ubezpieczenie zbiorów

1. Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów przyczynia się do zabezpieczenia dochodów producentów, którzy ponieśli szkody w następstwie klęsk żywiołowych, zdarzeń pogodowych, chorób lub epidemii szkodników.

2. Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane w formie udziału finansowego Wspólnoty w kosztach, które nie może przekroczyć:

a) 80 % kosztów składek ubezpieczeniowych opłaconych przez producentów tytułem ubezpieczenia od strat powstałych w wyniku zdarzeń pogodowych, które można zaliczyć do klęsk żywiołowych;

b) 50% kosztów składek ubezpieczeniowych opłaconych przez producentów tytułem ubezpieczenia od:

- strat, o których mowa w lit. a), oraz innych strat spowodowanych zdarzeniami pogodowymi;

- strat spowodowanych chorobami zwierząt lub roślin lub epidemiami szkodników.

3. Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane wyłącznie w sytuacji, gdy odnośne ubezpieczenie nie kompensuje więcej niż 100 % utraconych dochodów, uwzględniając jednocześnie wszelkie rekompensaty uzyskane przez producentów w ramach innych programów wsparcia związanych z przedmiotowym ubezpieczeniem.

4. Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów nie może naruszać konkurencji na rynku ubezpieczeń.

Artykuł 14 Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w jakimkolwiek czasie w okresie pięciu lat od wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia restrukturyzacji i przekształcania lub w jakimkolwiek czasie w okresie roku następującego po terminie wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia zielonych zbiorów, nie przestrzegali podstawowych wymogów w zakresie zarządzania i zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o których mowa w art. 3-7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku, gdy brak zgodności jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje obniżona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, trwałości oraz częstotliwości naruszenia, i w stosownych przypadkach od rolnika wymagany jest zwrot wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Zasady określane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 144 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do częściowego lub całkowitego zmniejszenia lub zwrotu pomocy przez dane państwo członkowskie.

Sekcja 4Przepisy ogólne

Artykuł 15 Sprawozdawczość i ocena

1. Co roku państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca sprawozdanie z wdrażania środków przewidzianych w programach wsparcia w minionym roku.

Sprawozdania te wymieniają i opisują działania, na które przyznana była pomoc Wspólnoty w ramach programów wsparcia, a zwłaszcza przedstawiają szczegóły dotyczące wdrażania działań promocyjnych, o których mowa w art. 9.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca 2011 r. i po raz drugi do dnia 1 marca 2014 r. ocenę kosztów i korzyści z programów wsparcia oraz zalecenie, w jaki sposób poprawić ich skuteczność.

Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2011 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wdrażania działań promocyjnych, o których mowa w art. 9.

Artykuł 16 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) format prezentacji programów wsparcia;

b) zasady dotyczące zmian programów wsparcia po ich wejściu w życie;

c) szczegółowe zasady wdrażania środków przewidzianych w art. 9-13;

d) warunki dotyczące podawania do wiadomości i publikacji informacji na temat pomocy pochodzącej z funduszy wspólnotowych;

e) szczegóły dotyczące sprawozdawczości.

Rozdział IITransfer finansowy

Artykuł 17 Transfer finansowy na rozwój obszarów wiejskich

1. Od roku budżetowego 2009 kwoty ustalone w ust. 2 na podstawie wydatków w przeszłości, dostępne na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 na interwencje w zakresie regulacji rynków rolnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, są udostępniane na rok kalendarzowy jako dodatkowe fundusze Wspólnoty na środki w regionach winiarskich zgodnie z programowaniem rozwoju obszarów wiejskich na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

2. Następujące kwoty są udostępniane na dane lata kalendarzowe:

- 2009: 100 mln EUR,

- 2010: 150 mln EUR,

- 2011: 250 mln EUR,

- 2012: 300 mln EUR,

- 2013: 350 mln EUR,

- począwszy od 2014 r.: 400 mln EUR.

3. Kwoty określone w ust. 2 zostaną rozdzielone między państwa członkowskie zgodnie z załącznikiem III..

TYTUł III ŚRODKI PRAWNE

Rozdział I Przepisy ogólne

Artykuł 18 Klasyfikacja odmian winorośli

1. Państwa członkowskie dokonują klasyfikacji odmian winorośli, które mogą być mogą sadzone, przesadzane lub szczepione na ich terytoriach.

Wszystkie sklasyfikowane odmiany należą do gatunku Vitis vinifera lub pochodzą z krzyżówki tego gatunku z innymi gatunkami rodzaju Vitis .

2. Państwa członkowskie nie dokonują klasyfikacji następujących odmian winorośli:

a) Noah,

b) Othello;

c) Isabelle;

d) Jacquez;

e) Clinton;

f) Herbemont.

3. Sadzenie, ponowne sadzenie lub szczepienie niesklasyfikowanych odmian winorośli jest dozwolone jedynie do badań i eksperymentów naukowych.

4. Istniejące obszary obsadzone niesklasyfikowanymi odmianami winorośli zostają wykarczowane, za wyjątkiem obszarów, z których produkcja przeznaczona jest wyłącznie do spożycia przez rodzinę producenta wina.

5. Państwa członkowskie podejmują niezbędne działania zapewniające przestrzeganie przez producentów przepisów zawartych w ust. 3 i 4.

6. W przypadku, gdy odmiany winorośli są skreślone z klasyfikacji, ich wykarczowanie następuje w ciągu 15 lat od chwili ich skreślenia z klasyfikacji.

Artykuł 19 Produkcja i wprowadzanie do obrotu

1. Produkty wymienione w załączniku IV i produkowane we Wspólnocie wytwarzane są z odmian winorośli wymienionych w klasyfikacji przygotowanej przez państwa członkowskie zgodnie z art. 18 ust. 1 akapit pierwszy.

2. Oznaczenie kategorii produktów winiarskich, jak przewidziano w załączniku IV, może być stosowane we Wspólnocie jedynie do wprowadzania do obrotu produktu zgodnego z odpowiednimi warunkami ustanowionymi we wspomnianym załączniku.

Komisja może podjąć decyzję o dodaniu kategorii produktów winiarskich do wymienionych w załączniku IV.

3. Za wyjątkiem wina butelkowanego, w odniesieniu do którego istnieje dowód, że butelkowanie zostało przeprowadzone przed dniem 1 września 1971 r., wino inne niż wino wyprodukowane z odmian winorośli wymienionych w klasyfikacjach przygotowanych zgodnie z art. 18 ust. 1 akapit pierwszy, lecz nie odpowiadające żadnej z kategorii określonych w załączniku IV używane jest jedynie do spożycia przez rodziny indywidualnych producentów wina oraz do produkcji octu winnego lub do destylacji.

Rozdział IIPraktyki enologiczne i ograniczenia

Artykuł 20 Zakres

Niniejszy rozdział określa dozwolone praktyki enologiczne i stosowane ograniczenia oraz procedurę, zgodnie z którą Komisja może podejmować decyzje dotyczące praktyk i ograniczeń mających zastosowanie do produkcji i wprowadzania do obrotu produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 21 Praktyki enologiczne i ograniczenia

1. Jedynie praktyki enologiczne dozwolone na mocy prawa wspólnotowego są stosowane do produkcji we Wspólnocie produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do:

a) soku winogronowego oraz zagęszczonego soku winogronowego;

b) moszczu gronowego i zagęszczonego moszczu gronowego przeznaczonego do przygotowania soku winogronowego.

2. Dozwolone praktyki enologiczne mogą być stosowane tylko do celów zapewnienia właściwej fermentacji winiarskiej, odpowiedniej konserwacji lub właściwego rafinowania produktu.

3. Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem wytwarzane są we Wspólnocie zgodnie z odpowiednimi ograniczeniami określonymi w załączniku VI.

4. Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem, które zostały poddane niedozwolonym wspólnotowym lub, w stosownych przypadkach, niedozwolonym krajowym praktykom enologicznym lub które naruszają ograniczenia określone w załączniku VI, nie zostają wprowadzane do obrotu we Wspólnocie.

5. Jednak do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem produkowanych na wywóz zastosowanie mają praktyki enologiczne i ograniczenia uznawane przez Międzynarodowe Biuro ds. Winorośli i Wina (OIV), a niedozwolone wspólnotowe praktyki enologiczne i ograniczenia.

Producenci zgłaszają taką produkcję państwom członkowskim, które sprawdzają przestrzeganie wymogów dotyczących wywozu.

Artykuł 22 Bardziej restrykcyjne praktyki enologiczne narzucone przez państwa członkowskie

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub wykluczyć stosowanie niektórych praktyk enologicznych dozwolonych na mocy prawa wspólnotowego w odniesieniu do win produkowanych na ich terytorium w celu przyczynienia się do zachowania istotnych właściwości win o chronionej nazwie pochodzenia lub o chronionym oznaczeniu geograficznym i win musujących oraz win likierowych.

Państwa członkowskie informują Komisję o wspomnianych ograniczeniach lub wykluczeniach, a Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 23 Zezwolenie na praktyki enologiczne i ograniczenia

1. Za wyjątkiem praktyk enologicznych dotyczących wzbogacania, zakwaszania i odkwaszania wymienionych w załączniku V oraz ograniczeń wymienionych w załączniku VI, decyzja w sprawie zezwolenia na praktyki enologiczne i ograniczenia w odniesieniu do produkcji i konserwacji produktów objętych niniejszym rozporządzeniem podejmowana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

2. Państwa członkowskie mogą pozwolić na eksperymentalne zastosowanie niedozwolonych praktyk enologicznych na warunkach, które należy określić zgodnie z procedurą, o której mowa w Art. 104 ust. 1.

Artykuł 24 Kryteria udzielenia zezwolenia

Przy udzielaniu zezwolenia na praktyki enologiczne zgodnie z procedurą, o której mowa w Art. 104 ust. 1, Komisja:

a) opiera się na praktykach enologicznych uznanych przez OIV oraz na wynikach eksperymentalnego stosowania dotychczas niedozwolonych praktyk enologicznych;

b) uwzględnia ochronę zdrowia ludzi;

c) uwzględnia potencjalne ryzyko dla konsumentów, którzy mogą zostać wprowadzeni w błąd ze względu na swoje ustalone oczekiwania i wrażenia, biorąc pod uwagę dostępność i skuteczność środków informacyjnych, które wykluczą takie ryzyko;

d) pozwala na zachowanie naturalnych i istotnych właściwości wina i niewprowadzanie istotnych zmian w składzie danego produktu;

e) zapewnia akceptowalny minimalny poziom troski o środowisko naturalne;

f) przestrzega ogólnych zasad dotyczących praktyk enologicznych i ograniczeń określonych odpowiednio w załącznikach III i IV.

Artykuł 25 Metody analizy

Metody analizy służącej do określania składu produktów objętych niniejszym rozporządzeniem oraz zasady, dzięki którym będzie można ustalić, czy produkty te zostały poddane procesom, które nie są zgodne z dozwolonymi praktykami enologicznymi, są zgodne z metodami i zasadami uznanymi i opublikowanymi przez OIV. W przypadku braku metod i zasad uznanych przez OIV oraz braku odpowiednich wspólnotowych metod i zasad, takie metody i zasady są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Artykuł 26 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego rozdziału oraz załączników III i IV przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) dozwolone praktyki enologiczne i ograniczenia dotyczące win musujących;

b) dozwolone praktyki enologiczne i ograniczenia dotyczące win likierowych;

c) podlegające pkt C załącznika VI przepisy regulujące mieszanie i łączenie moszczów i win;

d) w przypadku braku przepisów wspólnotowych w tej dziedzinie, wymogi dotyczące czystości i określania substancji stosowanych w praktykach enologicznych;

e) przepisy administracyjne odnoszące się do dozwolonych praktyk enologicznych;

f) warunki dotyczące przechowywania produktów niezgodnych z przepisami art. 21, obrotu nimi i ich wykorzystania oraz możliwe odstępstwa od wymogów tego artykułu, bądź ustanowienie kryteriów w celu uniknięcia nadmiaru przepisów w indywidualnych przypadkach;

g) warunki, na których państwa członkowskie mogą zezwolić na przechowywanie produktów niezgodnych z przepisami niniejszego rozdziału innymi niż art. 21 lub z przepisami wykonawczymi do niniejszego rozdziału, obrót tymi produktami i ich wykorzystanie.

Rozdział IIINazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne

Sekcja 1Zakres i definicje

Artykuł 27 Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne

1. Do celów niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie następujące definicje:

a) „nazwa pochodzenia” oznacza nazwę regionu, określonego miejsca lub, w wyjątkowych przypadkach, kraju, która to nazwa służy do opisu wina, wina likierowego, wina musującego, napowietrzonego wina musującego, wina półmusującego lub wina z przejrzałych winogron spełniającego następujące wymagania:

i) jego jakość i cechy charakterystyczne są zasadniczo lub wyłącznie wynikiem szczególnego środowiska geograficznego z właściwymi dla niego czynnikami przyrodniczymi oraz ludzkimi;

ii) winogrona, z których jest produkowane, pochodzą wyłącznie z tego geograficznego obszaru;

iii) otrzymywane jest wyłącznie z odmian winorośli należących do Vitis vinifera.

b) „oznaczenie geograficzne” oznacza oznaczenie odnoszące się do regionu, określonego miejsca lub, w szczególnych przypadkach, kraju, które to oznaczenie służy do opisu wina, wina likierowego, wina musującego, napowietrzonego wina musującego, wina półmusującego lub wina z przejrzałych winogron spełniającego następujące wymagania:

i) jego jakość, cechy charakterystyczne lub reputacja są zasadniczo związane z jego pochodzeniem geograficznym;

ii) przynajmniej 85 % winogron, z których jest produkowane, pochodzi wyłącznie z tego geograficznego obszaru;

iii) otrzymywane jest z odmian winorośli należących do Vitis vinifera lub z krzyżówki tych gatunków z innymi gatunkami rodzaju Vitis .

2. Tradycyjne nazwy są uważane za oznaczenie geograficzne, jeśli:

a) oznaczają wino;

b) odnoszą się do nazwy geograficznej;

c) spełniają warunki, o których mowa w ust. 1 lit. a) pkt i)-iii).

3. Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne, w tym odnoszące się do obszarów geograficznych w krajach trzecich kwalifikują się do ochrony we Wspólnocie zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale.

Sekcja 2Wniosek o objęcie ochroną nazwy

Artykuł 28 Zawartość wniosków o objęcie ochroną nazwy

1. Wnioski o objęcie ochroną nazw jako nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych obejmują następującą dokumentację techniczną zawierającą:

a) nazwę, która ma być chroniona;

b) nazwę i adres wnioskodawcy;

c) specyfikację produktu, o której mowa w ust. 2;

d) jednolity dokument streszczający specyfikację produktu, o której mowa w ust. 2.

2. Specyfikacja produktu umożliwia zainteresowanym stronom kontrolę odpowiednich warunków produkcji objętej nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym.

Zawiera ona:

a) opis wina obejmujący jego główne właściwości fizyczne, chemiczne, mikrobiologiczne i organoleptyczne;

b) w stosownych przypadkach, szczególne praktyki enologiczne stosowane przy produkcji wina;

c) wytyczenie granic danego obszaru geograficznego;

d) maksymalną wydajność z hektara;

e) wskazanie odmiany lub odmian winorośli, z których otrzymywane jest wino;

f) szczegóły określające związek jakości, reputacji lub cech charakterystycznych ze środowiskiem geograficznym lub pochodzeniem geograficznym;

g) mające zastosowanie wymogi ustanowione przez Wspólnotę, władze krajowe lub, w stosowanych przypadkach, przepisy organizacji międzybranżowych, które zawsze powinny być zgodne z ogólnym prawodawstwem Wspólnoty;

h) nazwę i adres organów lub jednostek dokonujących kontroli zgodności z wymogami specyfikacji produktu oraz ich szczegółowe zadania.

Artykuł 29 Wniosek o objęcie ochroną w odniesieniu do obszaru geograficznego w kraju trzecim

1. W przypadku gdy wniosek o objęcie ochroną dotyczy obszaru geograficznego w kraju trzecim, oprócz elementów przewidzianych w art. 28, zawiera on dowód, że dana nazwa jest chroniona w jego kraju pochodzenia.

2. Przedmiotowy wniosek przesyłany jest Komisji, albo bezpośrednio przez wnioskodawcę albo za pośrednictwem władz zainteresowanego kraju trzeciego.

3. Wniosek o objęcie ochroną składany jest w jednym z urzędowych języków Wspólnoty lub dołącza się do niego uwierzytelnione tłumaczenie w jednym z tych języków.

Artykuł 30 Wnioskodawcy

1. Każda zainteresowana grupa producentów lub w wyjątkowych przypadkach jeden producent może złożyć wniosek o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego. Inne zainteresowane strony mogą przyłączyć się do wniosku.

2. Producenci mogą składać wnioski o objęcie ochroną jedynie w odniesieniu do win, które produkują.

3. W przypadku nazwy określającej transgraniczny obszar geograficzny lub tradycyjnej nazwy związanej z transgranicznym obszarem geograficznym, można złożyć wspólny wniosek.

Sekcja 3Procedura obejmowania ochroną

Artykuł 31 Wstępna procedura krajowa

1. Wnioski o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego win zgodnie z art. 27, pochodzące ze Wspólnoty są przedmiotem wstępnej procedury krajowej, zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Wniosek o objęcie ochroną składa się w państwie członkowskim, z którego terytorium pochodzi nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

3. Państwo członkowskie sprawdza czy wniosek o objęcie ochroną spełnia warunki określone w niniejszym rozdziale.

Państwo członkowskie przeprowadza krajową procedurę zapewniając odpowiednią publikację wniosku oraz przewidując okres przynajmniej dwóch miesięcy od daty publikacji na zgłoszenie sprzeciwu wobec zaproponowanej ochrony przez dowolną osobę fizyczną lub prawną, której zainteresowanie jest prawnie uzasadnione, mającą siedzibę lub zamieszkałą na terytorium danego państwa, poprzez przedstawienie odpowiednio uzasadnionego oświadczenia danemu państwu członkowskiemu.

4. Jeśli państwo członkowskie uważa, że nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne nie spełniają odpowiednich wymagań, w tym istnieje możliwość, że są one zasadniczo niezgodne z prawodawstwem Wspólnoty, to odrzuca wniosek.

5. Jeśli państwo członkowskie uważa, że spełnione są odpowiednie wymagania, to podejmuje pozytywną decyzję o objęciu przejściową ochroną krajową począwszy od daty przedłożenia Komisji wniosku o objęcie ochroną zgodnie z ust. 7. Państwo członkowskie publikuje jednolity dokument oraz specyfikację produktu w Internecie.

6. Państwo członkowskie zapewnia publikację decyzji, o których mowa w ust. 5, oraz środki odwoławcze dla wszelkich osób fizycznych lub prawnych, których zainteresowanie jest prawnie uzasadnione.

7. W odniesieniu do każdej pozytywnej decyzji, o której mowa w ust. 5, państwa członkowskie przekazują Komisji wniosek o objęcie ochroną zawierający:

a) nazwę i adres wnioskodawcy;

b) jednolity dokument, o którym mowa w art. 28 ust. 1 lit. d);

c) deklarację państwa członkowskiego stwierdzającą, że wniosek złożony przez wnioskodawcę spełnia warunki niniejszego rozporządzenia;

d) odesłanie do publikacji, o której mowa w ust. 6.

Wspomniane dokumenty przekazywane są w jednym z urzędowych języków instytucji Unii Europejskiej lub dołącza się do nich uwierzytelnione tłumaczenie w jednym z tych języków.

8. Przejściowa ochrona krajowa, o której mowa w ust. 5, kończy się z datą podjęcia przez Komisję decyzji zgodnie z art. 34.

9. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszego artykułu nie później niż do dnia 1 sierpnia 2009 r.

Artykuł 32 Rozpatrywanie wniosków przez Komisję

1. Komisja podaje do wiadomości publicznej datę złożenia wniosku o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego.

2. Komisja sprawdza czy wnioski o objęcie ochroną, o których mowa w art. 31 ust. 7, spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

3. Jeśli Komisja uważa, że warunki określone w niniejszym rozdziale są spełnione, to publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej jednolity dokument, o którym mowa w art. 28 ust. 1 lit. d), oraz odesłanie do publikacji specyfikacji produktu, o której mowa art. 31 ust. 5.

W innym przypadku, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, podejmowana jest decyzja o odrzuceniu wniosku.

Artykuł 33 Procedura sprzeciwu

W ciągu dwóch miesięcy od daty publikacji przewidzianej w art. 32 ust. 3 akapit pierwszy, dowolne państwo członkowskie lub kraj trzeci, lub dowolna osoba fizyczna lub prawna, której zainteresowanie jest prawnie uzasadnione, mająca siedzibę lub zamieszkała na terytorium państwa członkowskiego innego niż wnioskujące o objęcie ochroną lub kraju trzeciego, może zgłosić sprzeciw wobec zaproponowanego objęcia ochroną poprzez przedstawienie Komisji odpowiednio uzasadnionego oświadczenia.

W przypadku osoby fizycznej lub prawnej mającej siedzibę lub zamieszkałej w kraju trzecim, takie oświadczenie należy złożyć, bezpośrednio lub za pośrednictwem władz zainteresowanego kraju trzeciego, w terminie dwóch miesięcy, o których mowa w akapicie 1.

Artykuł 34 Decyzja o objęciu ochroną

Na podstawie informacji dostępnych Komisji zostaje podjęta decyzja, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, o objęciu ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego spełniających warunki określone w niniejszym rozdziale i zasadniczo zgodnych z prawodawstwem wspólnotowym, lub o odrzuceniu wniosku, który nie spełnia tych warunków.

Sekcja 4Przypadki szczególne

Artykuł 35 Homonimy

1. Nazwa homonimiczna z chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym kwalifikuje się do ochrony jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, pod warunkiem, że można ją odróżnić od chronionej nazwy pochodzenia, tak aby zapewnić, że konsumenci nie będą wprowadzeni w błąd w odniesieniu do prawdziwego pochodzenia geograficznego danego wina.

2. Jeżeli przepisy wykonawcze Komisji nie stanowią inaczej, jeśli nazwa odmiany winorośli zawiera lub składa się z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, nazwy odmiany winorośli nie stosuje się do celów oznaczania produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 36 Podstawy do odmowy objęcia ochroną

1. Nazwy, które stały się nazwami własnymi, nie zostają objęte ochroną jako nazwy pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

Do celów niniejszego rozporządzenia „nazwa, która stała się nazwą rodzajową” oznacza nazwę wina, która, pomimo że związana jest z miejscem lub regionem, w którym dany produkt był pierwotnie produkowany lub wprowadzany do obrotu, stała się nazwą zwyczajową danego wina we Wspólnocie.

W celu ustalenia, czy nazwa stała się nazwą rodzajową, czy też nie, brane są pod uwagę wszystkie odpowiednie czynniki, w szczególności:

a) bieżąca sytuacja we Wspólnocie, zwłaszcza w obszarach konsumpcji;

b) odnośne krajowe i wspólnotowe przepisy prawne.

2. Nazwa nie jest chroniona jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne jeśli w świetle reputacji i renomy znaku towarowego ochrona mogłaby wprowadzić konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia wina.

Artykuł 37 Związek ze znakami towarowymi

1. Jeśli nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne są objęte ochroną na mocy niniejszego rozporządzenia, wniosek o rejestrację znaku towarowego odnoszący się do jednej z sytuacji, o których mowa w art. 38 ust. 2, dotyczący produktu należącego do jednej z kategorii wymienionych w załączniku IV zostaje odrzucony, jeżeli złożenie wniosku o rejestrację znaku towarowego nastąpiło po dacie przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego i nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne zostały następnie objęte ochroną.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem akapitu pierwszego zostają unieważnione.

2. Nie naruszając przepisów art. 36 ust. 2, znak towarowy, którego stosowanie odpowiada jednej z sytuacji, o których mowa w art. 38 ust. 2, którego dotyczy wniosek, zarejestrowano lub ustanowiono poprzez używanie, jeżeli taka możliwość dopuszczona jest przez odnośne prawodawstwo, na terytorium Wspólnoty przed datą przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, może pozostać w użyciu i zaś jego okres stosowania może zostać przedłużony niezależnie od ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, pod warunkiem, że brak podstaw do jego unieważnienia lub cofnięcia, jak określono w dyrektywie Rady 89/104/EWG[19] lub rozporządzeniu Rady (WE) nr 40/94[20].

W takich przypadkach stosowanie nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego równolegle do stosowania odpowiednich znaków towarowych jest dozwolone.

Sekcja 5Ochrona i kontrola

Artykuł 38 Ochrona

1. Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne mogą być stosowane przez wszelkie podmioty gospodarcze wprowadzające do obrotu wino, które zostało wyprodukowane zgodnie z odpowiednią specyfikacją produktu.

2. Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne oraz wina używające tych chronionych nazw zgodnie ze specyfikacją produktu są chronione przed:

a) wszelkim bezpośrednim lub niebezpośrednim wykorzystaniem chronionej nazwy w celach handlowych:

- przez porównywalne produkty niezgodne ze specyfikacją produktu chronionej nazwy, lub

- jeśli takie zastosowanie wykorzystuje reputację nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego;

b) wszelkiego rodzaju niewłaściwym stosowaniem, imitacją bądź przywołaniem, nawet jeśli prawdziwe pochodzenie produktu lub usługi jest podane lub chroniona nazwa jest przetłumaczona lub towarzyszą jej określenia takie jak: „styl”, „typ”, „metoda”, „jak produkowane w”, „imitacja”, „smak”, „jak” i tym podobne;

c) wszelkim innym nieprawdziwym lub wprowadzającym w błąd oznaczeniem miejsca wytworzenia, pochodzenia, charakteru lub zasadniczych cech produktu, na wewnętrznym lub zewnętrznym opakowaniu, w materiałach reklamowych lub dokumentach związanych z danym wyrobem winiarskim, oraz pakowaniem produktu w pojemnik, który mógłby błędnie sugerować miejsce pochodzenia wyrobu;

d) wszelkimi innymi praktykami mogącymi wprowadzić konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia produktu.

3. Chronione nazwy pochodzenia lub chronione oznaczenia geograficzne nie staną się we Wspólnocie nazwami rodzajowymi w rozumieniu art. 36 ust. 1.

4. Państwa członkowskie podejmują kroki konieczne do zaprzestania niezgodnego z prawem stosowania chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, o których mowa w ust. 2.

Artykuł 39 Rejestr

Komisja sporządza i prowadzi publicznie dostępny elektroniczny rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych dla wina.

Artykuł 40 Właściwe organy kontrolne

1. Państwa członkowskie wyznaczają właściwy organ lub właściwe organy odpowiedzialne za kontrole w odniesieniu do zobowiązań ustanowionych w niniejszym rozdziale zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć do tych kontroli organizacje międzybranżowe, jeśli odpowiednio gwarantują one obiektywizm i bezstronność.

2. Państwa członkowskie gwarantują, że każdy podmiot spełniający wymogi niniejszego rozdziału zostaje objęty systemem kontroli.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o organach lub organizacjach, o których mowa w ust. 1. Komisja podaje ich nazwy i adresy do publicznej wiadomości i uaktualnia je okresowo.

Artykuł 41 Kontrola zgodności ze specyfikacją produktu

1. W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się we Wspólnocie, roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie lub po rozlewie wina zapewniana jest przez:

a) jeden lub więcej organów lub organizacji, o których mowa w art. 40, lub

b) jeden lub więcej organów kontrolnych w rozumieniu art. 2 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, działających jako jednostki certyfikujące produkty.

Podmioty gospodarcze ponoszą koszty weryfikacji, której są przedmiotem.

2. W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się w kraju trzecim, roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie lub po rozlewie wina zapewniana jest przez:

a) jeden lub więcej organów władzy publicznej wyznaczonych przez kraj trzeci, lub

b) jedną lub więcej jednostek certyfikujących, lub

c) jedną lub więcej organizacji międzybranżowych.

3. Jednostki certyfikujące, o których mowa w ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu, spełniają wymogi europejskiej normy EN45011 lub przewodnika 65 ISO/IEC (wymogi ogólne dla jednostek prowadzących systemy certyfikacji produktów), a od 1 maja 2010 r. są akredytowane zgodnie z tymi normami.

4. Jeśli jednostki, o których mowa w ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) i c) niniejszego artykułu, weryfikują zgodność ze specyfikacją produktu, odpowiednio gwarantują obiektywizm i bezstronność oraz mają do dyspozycji wykwalifikowany personel i zasoby potrzebne do realizacji swoich zadań.

Artykuł 42 Zmiany specyfikacji produktu

1. Wnioskodawca spełniający warunki art. 30 może wystąpić o zatwierdzenie zmiany specyfikacji produktu chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, w szczególności, aby uwzględnić rozwój wiedzy naukowo-technicznej lub korektę granic obszaru geograficznego, o którym mowa w art. 28 ust. 2 lit. c). Wnioski powinny opisywać i uzasadniać wnioskowane zmiany.

2. Jeśli proponowana zmiana obejmuje jedną lub więcej zmian do jednolitego dokumentu, o którym mowa w art. 28 ust. 1 lit. d), art. 31-32 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do wniosku o zmianę specyfikacji. Jednak jeśli proponowana zmiana jest niewielka, podejmuje się decyzję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, czy zatwierdzić wniosek bez stosowania procedury ustanowionej w art. 32 ust. 2 i art. 33 oraz, w przypadku zgody, Komisja przystępuje do publikacji dokumentów , o których mowa w art. 32 ust. 3.

3. Jeśli proponowana zmiana nie pociąga za sobą żadnych zmian jednolitego dokumentu, to stosuje się następujące zasady:

a) jeśli obszar geograficzny znajduje się w danym państwie członkowskim, przedmiotowe państwo członkowskie wyraża opinię na temat zmiany oraz, jeśli zgadza się na tę zmianę, publikuje zmienioną specyfikację produktu i informuje Komisję o zatwierdzonych zmianach i ich powodach;

b) jeśli obszar geograficzny znajduje się w kraju trzecim, Komisja decyduje czy zatwierdzić proponowaną zmianę.

Artykuł 43 Wygaśnięcie ochrony

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, z inicjatywy Komisji lub na odpowiednio uzasadniony wniosek państwa członkowskiego, kraju trzeciego lub dowolnej osoby fizycznej lub prawnej, której zainteresowanie jest prawnie uzasadnione, może zostać podjęta decyzja o wygaśnięciu ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, jeśli zgodność z odpowiednią specyfikacją produktu już nie jest zapewniona.

Artykuły 31-34 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 44 Istniejące chronione nazwy win

1. Nazwy win chronione zgodnie z art. 54 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 28 rozporządzenia (WE) nr 753/2002 są automatycznie chronione na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja odnotowuje je w rejestrze przewidzianym w art. 39.

2. W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie przekazują Komisji:

a) dokumentację techniczną przewidzianą w art. 28 ust. 1;

b) krajowe decyzje podające jej ważność.

3. Nazwy, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do których nie przedłożono informacji, o których mowa w ust. 2, do dnia 31 grudnia 2010 r. tracą ochronę na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja podejmuje odpowiednie formalne kroki w celu usunięcia tych nazw z rejestru przewidzianego w art. 39.

4. W drodze odstępstwa od art. 43 do dnia 31 grudnia 2013 r. będzie można z inicjatywy Komisji i zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, odwołać objęcie ochroną nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jeśli nie spełniają one odpowiednich warunków do objęcia ochroną.

Sekcja 6Przepisy ogólne

Artykuł 45 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te mogą w szczególności obejmować odstępstwa od stosowania przepisów ustanowionych w niniejszym rozdziale w odniesieniu do oczekujących na rozpatrzenie wniosków o ochronę nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych.

Artykuł 46 Opłaty

Państwa członkowskie mogą pobierać opłatę na pokrycie swoich kosztów ponoszonych w związku z rozpatrywaniem wniosków o objęcie ochroną, deklaracji sprzeciwu, wniosków o zmianę i wniosków o anulowanie na mocy niniejszego rozporządzenia.

Rozdział IVEtykietowanie

Artykuł 47 Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia „etykietowanie” oznacza wszelkie słowa, dane szczegółowe, znaki towarowe, znaki firmowe, elementy graficzne lub symbole umieszczone na wszelkich opakowaniach, dokumentach, zawiadomieniach, etykietach, pierścieniach lub zamknięciach towarzyszących danemu produktowi lub odnoszących się do niego.

Artykuł 48 Stosowanie zasad horyzontalnych

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, do etykietowania produktów wchodzących w ich zakres zastosowanie mają dyrektywa 2000/13/WE, dyrektywa Rady 89/396/EWG[21], dyrektywa Rady 75/106/EWG[22] i dyrektywa 89/104/EWG.

Artykuł 49 Obowiązkowe dane szczegółowe

1. Etykietowanie produktów, o których mowa w pkt 1-9 i pkt 13 załącznika IV, wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie lub przeznaczonych na wywóz obejmuje następujące obowiązkowe dane szczegółowe:

a) oznaczenie kategorii produktu winiarskiego zgodnie z załącznikiem IV;

b) dla win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym:

- termin „chroniona nazwa pochodzenia” lub „chronione oznaczenie geograficzne”, oraz

- nazwę chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego.

c) rzeczywistą zawartość alkoholu w objętości;

d) wskazanie pochodzenia wina;

e) wskazanie butelkującego;

f) wskazanie importera w przypadku win importowanych.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a) odesłanie do kategorii produktu winiarskiego może zostać pominięte w przypadku win, których etykieta zawiera chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne.

3. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. b) odesłanie do terminów „chroniona nazwa pochodzenia” lub „chronione oznaczenie geograficzne” może być pominięte w następujących przypadkach:

a) gdy na etykiecie umieszczona jest specyficzna krajowa nazwa Podlegająca przepisom prawa krajowego.

b) gdy w wyjątkowych okolicznościach, które należy określić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, nazwa chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego jest umieszczona na etykiecie.

Artykuł 50 Fakultatywne dane szczegółowe

Etykietowanie produktów, o którym mowa w art. 49 ust. 1, może w szczególności obejmować następujące fakultatywne dane szczegółowe:

a) rocznik;

b) nazwę jednej lub więcej odmian winorośli;

c) informacje na temat zawartości cukru;

d) dla win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, tradycyjne terminy inne niż nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, określające produkcję lub metodę dojrzewania lub właściwości, kolor, rodzaj miejsca danego wina;

e) wspólnotowy symbol oznaczający chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne;.

f) określenia odnoszące się do niektórych metod produkcji.

Artykuł 51 Języki

Obowiązkowe dane szczegółowe przewidziane w art. 49, jeśli wyrażone są słownie, to podawane są w jednym lub kilku urzędowych językach Wspólnoty.

Nazwa chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego lub specyficzna krajowa nazwa podawane są na etykiecie w urzędowym języku lub urzędowych językach państwa członkowskiego, z którego pochodzi wino.

Artykuł 52 Wykonywanie

Właściwe organy państw członkowskich podejmują działania w celu zagwarantowania, że wino nieopatrzone etykietą zgodnie z niniejszym rozdziałem nie jest wprowadzane na rynek lub jest wycofywane z rynku.

Artykuł 53 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) szczegóły dotyczące podawania pochodzenia wina;

b) warunki wykorzystywania fakultatywnych danych szczegółowych wymienionych w art. 50;

c) szczegóły dotyczące tradycyjnych terminów do celów określania win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym;

d) monitorowanie znajdujących się na etykietach określeń dotyczących roku winobrania oraz odmiany winorośli.

Rozdział VOrganizacje producentów i organizacje międzybranżowe

Artykuł 54 Organizacje producentów

Państwa członkowskie uznają za organizacje producentów wszelkie osoby prawne spełniające następujące warunki:

a) są ustanowione przez producentów produktów objętych niniejszym rozporządzeniem;

b) są utworzone z inicjatywy producentów;

c) mają konkretne cele, które w szczególności mogą być związane z:

i) wspólnym dostosowaniem produkcji do wymagań rynku i ulepszaniem produktu;

ii) promowaniem koncentracji podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów wytwarzanych przez członków organizacji;

iii) wspieraniem racjonalizacji i ulepszania produkcji oraz przetwórstwa;

iv) redukowaniem kosztów produkcji i kosztów zarządzania rynkiem oraz stabilizacją cen producenta;

v) promowaniem i udzielaniem pomocy technicznej w zakresie stosowania przyjaznych dla środowiska metod uprawy i technik produkcji;

vi) promowaniem inicjatyw w celu zarządzania produktami ubocznymi powstającymi przy wytwarzaniu wina i zarządzaniem odpadami zwłaszcza w celu ochrony jakości wody, gleby i krajobrazów oraz zachowaniem lub zachęcaniem do zachowania różnorodności biologicznej;

vii) prowadzeniem badań nad zrównoważonymi metodami produkcji i rozwojem sytuacji rynkowej.

d) przepisy stowarzyszenia wymagają od jego członków, w szczególności:

i) stosowania przyjętych przez organizację producentów zasad dotyczących sprawozdawczości produkcyjnej, produkcji, wprowadzania do obrotu i ochrony środowiska;

ii) dostarczania informacji wymaganych przez organizację producentów do celów statystycznych, w szczególności w odniesieniu do obszarów uprawnych i zmian występujących na rynku;

ii) płacenia kar za naruszenie obowiązków nałożonych w ramach przepisów stowarzyszenia.

e) złożyły wniosek o uznanie za organizację producentów na mocy niniejszego rozporządzenia w odnośnym państwie członkowskim i wniosek ten zawiera następujące elementy:

i) dowód, że osoba spełnia wymagania określone w lit. a)-d);

ii) dowód, że w jej skład wchodzi minimalna liczba członków określona przez odnośne państwo członkowskie;

iii) dowód, że w rękach jej członków znajduje się minimalna ilość nadającej się do sprzedaży rynkowej produkcji określona przez odnośne państwo członkowskie;

iv) dowód, że jest w stanie w odpowiedni sposób wykonywać swoje działania, jeśli chodzi o czas, efektywność i koncentrację podaży;

v) dowód, że w sposób efektywny umożliwia swoim członkom uzyskanie pomocy technicznej odnoszącej się do stosowania przyjaznych środowisku metod uprawy.

Artykuł 55 Organizacje międzybranżowe

Państwa członkowskie uznają za organizacje międzybranżowe wszelkie osoby prawne spełniające następujące warunki:

a) skupiają przedstawicieli sektorów gospodarki związanych z produkcją i przetwórstwem produktów objętych niniejszym rozporządzeniem lub związanej z handlem nimi;

b) powstały z inicjatywy wszystkich lub niektórych organizacji lub stowarzyszeń, które je tworzą;

c) przeprowadzają jedno lub więcej z wymienionych działań w jednym lub więcej regionach Wspólnoty, uwzględniając zdrowie publiczne i interesy konsumentów:

i) podnoszenie poziomu wiedzy i przejrzystości w kwestiach dotyczących produkcji oraz rynku;

ii) udzielanie pomocy, której celem jest lepsza koordynacja sposobu w jaki produkty są wprowadzane do obrotu, w szczególności poprzez prace badawcze i badania rynku;

iii) przygotowywanie standardowych formularzy umów zgodnych z przepisami Wspólnoty;

iv) pełniejsze wykorzystywanie potencjału produkcji;

v) dostarczanie informacji i prowadzenie badań niezbędnych do dostosowania produkcji celem wytwarzania produktów odpowiadających w większym stopniu wymogom rynku oraz gustom i oczekiwaniom konsumentów, w szczególności w odniesieniu do jakości produktu i ochrony środowiska;

vi) dostarczanie informacji o szczególnych cechach wina o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym;

vii) poszukiwanie sposobów ograniczenia stosowania produktów fitosanitarnych i innych środków produkcji oraz zapewnienia jakości produktu oraz ochrony gleby i wody;

viii) wspieranie produkcji zintegrowanej lub innych metod produkcji przyjaznych dla środowiska naturalnego;

ix) zachęcanie do umiarkowanej i odpowiedzialnej konsumpcji wina oraz informowanie o szkodliwości nieodpowiedzialnej konsumpcji;

x) prowadzenie działań na rzecz promocji wina, zwłaszcza w krajach trzecich;

xi) rozwijanie metod i instrumentów służących do podniesienia jakości produktów na wszystkich etapach produkcji, winifikacji i wprowadzania do obrotu;

xii) wykorzystywanie, ochrona i promowanie potencjału gospodarstw organicznych oraz oznakowań jakościowych oraz chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych;

d) złożyły wniosek o uznanie za organizację międzybranżową na mocy niniejszego rozporządzenia w odnośnym państwie członkowskim i wniosek ten zawiera następujące elementy:

i) dowód, że jednostka spełnia wymagania określone w lit. a)-c);

ii) dowód, że jednostka przeprowadza swoje działania w jednym lub kilku regionach na danym terytorium;

iii) dowód, że jednostka reprezentuje poważną część produkcji lub handlu produktami objętymi niniejszym rozporządzeniem;

iv) dowód, że jednostka nie jest zaangażowana w produkcję lub przetwarzanie lub wprowadzanie do obrotu produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 56 Procedura uznawania

1. Wnioski o uznanie za organizację producentów lub organizację międzybranżową składane są w państwie członkowskim, w którym organizacja ma swoją siedzibę oraz rozpatrywane przez to państwo członkowskie.

2. Państwa członkowskie podejmują decyzję o uznaniu lub odmowie uznania organizacji w ciągu trzech miesięcy od złożenia wniosku.

Artykuł 57 Zasady wprowadzania do obrotu

1. W celu poprawy funkcjonowania rynku win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, w tym winogron, moszczu i win, od których pochodzą, produkujące państwa członkowskie, szczególnie poprzez wdrażanie decyzji podejmowanych przez organizacje międzybranżowe, mogą określić zasady wprowadzania do obrotu, których celem będzie regulowanie dostaw, pod warunkiem, że zasady te odnoszą się do zatrzymania lub stopniowego wprowadzania produktu na rynek.

Zasady takie nie powinny:

a) odnosić się do żadnej transakcji po pierwszym wprowadzeniu na rynek danego produktu;

b) pozwalać na ustalanie cen, w tym jeśli ceny są ustalane jako wskazówka lub zalecenie;

c) uniemożliwiać dostępu do znacznej części zbiorów, które normalnie byłyby dostępne;

d) pozwalać na odmowę wydania krajowych i wspólnotowych zaświadczeń wymaganych do obrotu i sprzedaży win, jeśli taka sprzedaż prowadzona jest zgodnie z tymi zasadami.

2. Zasady, o których mowa w ust. 1, muszą być podane do wiadomości podmiotom gospodarczym poprzez opublikowanie ich in extenso w urzędowych publikacjach odnośnego państwa członkowskiego.

Artykuł 58 Monitorowanie

Państwa członkowskie:

a) przeprowadzają w regularnych odstępach czasu kontrole, aby upewnić się, że organizacje producentów i organizacje międzybranżowe spełniają warunki, które były konieczne do ich uznania, określone w art. 54 i 55;

b) wycofują uznanie, jeśli organizacja producentów lub organizacja międzybranżowa już nie spełnia odpowiednich wymagań i nakładają kary na takie organizacje w przypadku niezgodności lub nieprawidłowości.

Artykuł 59 Przekazywanie informacji

Do dnia 1 marca każdego roku państwa członkowskie powiadamiają Komisję o decyzjach lub działaniach, które podjęły zgodnie z art. 56, 57 i 58 w minionym roku.

TYTUł IV HANDEL Z KRAJAMI TRZECIMI

Rozdział I Przepisy wspólne

Artykuł 60 Zasady ogólne

1. O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem zastosowanie mają stawki celne Wspólnej Taryfy Celnej.

2. O ile przepisy niniejszego rozporządzenia lub przepisy przyjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia nie stanowią inaczej, w handlu z krajami trzecimi zakazuje się:

a) pobierania wszelkich opłat o skutku równoważnym do należności celnych;

b) stosowania wszelkich ograniczeń ilościowych lub środków o skutku równoważnym.

Artykuł 61 Nomenklatura Scalona

Ogólne zasady odnoszące się do interpretacji Nomenklatury Scalonej oraz szczególnych przepisów odnoszących się do jej zastosowania stosuje się do klasyfikacji produktów objętych niniejszym rozporządzeniem. Nomenklatura celna wynikająca z zastosowania niniejszego rozporządzenia obejmująca, zależnie od przypadku, definicje i kategorie z załączników I i IV zostaje włączona do Wspólnej Taryfy Celnej

Rozdział IIPozwolenia na przywóz i wywóz

Artykuł 62 Pozwolenia na przywóz i wywóz

1. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, może zostać podjęta decyzja, że przywóz do i wywóz ze Wspólnoty jednego lub więcej produktów objętych kodami CN 2009 61, 2009 69 i 2204 zostanie objęty wymogiem przedstawienia pozwolenia na przywóz lub wywóz.

2. Przy stosowaniu ust. 1 uwzględniana jest potrzeba pozwoleń na zarządzanie przedmiotowymi rynkami, a w szczególności w przypadku pozwoleń na przywóz, monitorowania przywozu danych produktów.

Artykuł 63 Wydawanie pozwoleń

Pozwolenia na przywóz i wywóz wydawane są przez państwo członkowskie wszelkim wnioskodawcom niezależnie od ich miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub zamieszkania we Wspólnocie, o ile rozporządzenie Rady lub jakikolwiek inny akt prawny Rady nie stanowi inaczej, oraz bez uszczerbku dla środków podjętych celem zastosowania rozdziału IV.

Artykuł 64 Ważność pozwoleń

Pozwolenia na przywóz i wywóz obowiązują na terenie całej Wspólnoty.

Artykuł 65 Bezpieczeństwo

1. O ile zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, nie przewidziano inaczej, wydanie pozwolenia jest uwarunkowane wniesieniem zabezpieczenia gwarantującego, że produkty są przywożone lub wywożone w okresie obowiązywania pozwolenia.

2. Oprócz przypadków siły wyższej, zabezpieczenie przepada w całości lub w części, jeśli przywóz lub wywóz nie były przeprowadzone lub zostały przeprowadzone jedynie częściowo w okresie obowiązywania pozwolenia.

Artykuł 66 Specjalne zabezpieczenie

1. Dla soku i moszczu gronowego objętych kodami CN nr 2009 61, 2009 69 i 2204 30, dla których stosowanie stawek Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od ceny przywozowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny jest weryfikowana poprzez kontrolowanie każdej partii towaru lub poprzez zastosowanie jednolitej stawki przywozowej obliczonej przez Komisję na podstawie notowań cen dla tych samych produktów w krajach pochodzenia tych produktów.

Jeśli zadeklarowana cena partii towaru będzie wyższa od jednolitej stawki przywozowej podwyższonej o margines przyjęty zgodnie z ust. 2, który nie może przekroczyć 10 % wartości stawki jednolitej, należy wnieść zabezpieczenie równe wysokości należności celnej przywozowej określonej na podstawie wartości jednolitej stawki przywozowej.

Jeśli cena na deklaracji celnej przesyłki nie jest zadeklarowana, zastosowanie Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od jednolitej stawki przywozowej lub od zastosowania odnośnych przepisów celnych w ramach warunków, które należy określić zgodnie z ust. 2.

2. W przypadku, gdy odstępstwa Rady, o których mowa w pkt B.5 lub C załącznika VI, są stosowane do produktów przywożonych, importerzy wnoszą zabezpieczenie dla tych produktów określonym organom celnym w momencie dopuszczenia tych produktów do swobodnego obrotu. Zabezpieczenie zostaje zwrócone po przedstawieniu przez importera dowodu spełniającego wymogi organów celnychpaństwa członkowskiego, w którym produkt został dopuszczony do swobodnego obrotu, że moszcze zostały przetworzone na sok winogronowy lub zostały wykorzystane w innych produktach, poza sektorem wina lub, jeśli zostały poddane fermentacji winiarskiej, zaopatrzono je w odpowiednie etykiety.

Artykuł 67 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) ustanowienie kryteriów służących do określania jaka metoda kontroli powinna być przyjęta;

b) ustalenie jakie czynniki mają być wzięte pod uwagę przy obliczaniu wartości jednolitej stawki przywozowej;

c) poziom zabezpieczeń, o których mowa w art. 65 i 66, oraz przepisy regulujące ich zwolnienie;

d) w stosownych przypadkach, wykaz produktów w odniesieniu do których wymagane jest posiadanie pozwoleń na przywóz lub wywóz;

e) w stosownych przypadkach, warunki wydawania pozwoleń na przywóz oraz termin ich obowiązywania.

Rozdział IIIŚrodki ochronne

Artykuł 68 Środki ochronne

1. Komisja podejmuje środki ochronne zapobiegające przywozowi do Wspólnoty, z zastrzeżeniem ust. 3 niniejszego artykułu, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 519/94[23] oraz (WE) nr 3285/94[24].

2. O ile nie postanowiono inaczej na mocy innego aktu Rady, środki ochronne zapobiegające przywozowi do Wspólnoty ustanowione w umowach międzynarodowych zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, są podejmowane przez Komisję zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

3. Komisja może podjąć środki, o których mowa w ust. 1 i 2, na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy. W przypadku wpłynięcia do Komisji wniosku państwa członkowskiego, podejmuje ona decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku.

Wspomniene środki zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają natychmiastowemu zastosowaniu.

Środki podjęte przez Komisję zgodnie z ust. 1 i 2 mogą być przekazane Radzie przez każde państwo członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych od dnia ich notyfikacji. Rada bezzwłocznie zwołuje posiedzenie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić dane środki w terminie miesiąca od dnia, w którym wpłynął do niej wniosek o ich rozpatrzenie.

4. Jeżeli Komisja uzna, że dany środek ochronny podjęty zgodnie z ust. 1 lub 2 należy uchylić bądź zmienić, podejmuje następujące działania:

a) w przypadku gdy środek został ustanowiony przez Radę, Komisja występuje z wnioskiem do Rady o jego uchylenie lub zmianę. Rada stanowi kwalifikowaną większością głosów;

b) we wszystkich innych przypadkach wspólnotowe środki ochronne uchyla lub zmienia Komisja.

Artykuł 69 Dodatkowe należności celne przywozowe

1. Dodatkowe należności celne stosuje się do przywozu, który podlega stawce celnej określonej w art. 60 ust. 1, soku winogronowego i moszczu gronowego, jeśli są one oznaczone specjalnym symbolem klauzuli ochronnej („SGG”) w Porozumieniu w sprawie Rolnictwa zawartym w ramach wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, aby zapobiec lub przeciwdziałać niekorzystnym skutkom dla rynku Wspólnoty, które mogą wystąpić w wyniku tego przywozu, jeśli:

a) przywóz realizowany jest po cenie niższej od poziomu zgłoszonego przez Wspólnotę Światowej Organizacji Handlu, lub

b) wielkość przywozu w dowolnym roku przekracza pewien poziom.

Wielkość, o której mowa w lit. b), opiera się na możliwościach dostępu do rynku zdefiniowanych w stosownych przypadkach jako przywóz wyrażony jako procent odnośnej konsumpcji krajowej w trakcie poprzednich trzech lat.

2. Nie nakłada się dodatkowych należności celnych, jeżeli przywóz prawdopodobnie nie zakłóci funkcjonowania rynku wspólnotowego lub jeżeli skutki takiego nałożenia byłyby nieproporcjonalne do zakładanego celu.

3. Do celów ust. 1 lit. a) ceny przywozowe określa się na podstawie cen przywozowych cif danej dostawy.

Ceny przywozowe cif są porównywane z cenami reprezentatywnymi dla danego produktu na rynku światowym lub na wspólnotowym rynku przywozowym tego produktu.

Artykuł 70 Zawieszenie systemu uszlachetniania czynnego i biernego

1. Jeżeli rynek Wspólnoty jest zakłócany lub zagrożony zakłóceniami wynikającymi z systemu uszlachetniania czynnego i biernego, na wniosek państwa członkowskiego lub z inicjatywy Komisji oraz zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, może zostać podjęta decyzja o całkowitym lub częściowym zawieszeniu stosowania systemu uszlachetniania czynnego i biernego w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem. Jeżeli Komisja otrzyma wniosek od państwa członkowskiego, podejmuje decyzję w tej sprawie w ciągu pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku.

Wspomniene środki zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają natychmiastowemu zastosowaniu.

Środki podjęte zgodnie z ust. 1 mogą być przekazane Radzie przez dowolne państwo członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych od dnia ich notyfikacji. Rada bezzwłocznie zwołuje posiedzenie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić dane środki w terminie miesiąca od dnia, w którym wpłynął do niej wniosek o ich rozpatrzenie.

2. W zakresie koniecznym do zagwarantowania należytego funkcjonowania wspólnej organizacji rynku wina, stosowanie zasad uszlachetniania czynnego i biernego w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem może zostać całkowicie lub częściowo zabronione przez Radę działającą zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu.

Artykuł 71 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Rozdział IVZasady mające zastosowanie do przywozu

Artykuł 72 Wymagania przywozowe

1. Jeżeli przepisy nie stanowią inaczej, zwłaszcza w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, do produktów objętych kodami CN 2009 61, 2009 69 i 2204 przywożonych do Wspólnoty zastosowanie mają przepisy dotyczące nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych oraz etykietowania określone w rozdziałach III i IV tytułu III niniejszego rozporządzenia oraz art. 19 ust. 2.

2. Jeżeli przepisy określone w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu nie stanowią inaczej, produkty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, są produkowane zgodnie z praktykami enologicznymi i ograniczeniami zalecanymi przez OIV lub dozwolonymi przez Wspólnotę zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i jego przepisami wykonawczymi.

3. Przywóz produktów, o których mowa w ust. 1, podlega obowiązkowi przedstawienia:

a) zaświadczenia o zgodności z przepisami, o których mowa w ust. 1 i 2, wystawionego przez właściwy organ w kraju pochodzenia produktu, figurujący w wykazie, który należy sporządzić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1;

b) sprawozdania z analiz przygotowanego przez organ lub department wyznaczony przez kraj, z którego pochodzi produkt, w zakresie w którym produkt przeznaczony jest do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

Artykuł 73 Kontyngenty taryfowe

1. Kontyngenty taryfowe dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem, wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu lub z innego aktu prawnego Rady, zostaną otwarte i będą zarządzane zgodnie procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

2. Zarządzanie kontyngentami taryfowymi odbywa się w sposób pozwalający uniknąć dyskryminowania któregokolwiek z zainteresowanych podmiotów gospodarczych, przy użyciu jednej z poniższych metod, kilku takich metod lub innej stosownej metody:

a) metoda oparta na kolejności składania wniosków (zasada „kto pierwszy, ten lepszy”);

b) metoda proporcjonalnego podziału zgodnie z ilościami, w odniesieniu do których złożono wnioski („metoda równoczesnego badania”);

c) metoda oparta na uwzględnianiu tradycyjnego modelu handlu („metoda przywozów tradycyjnych lub nowych”).

3. W ramach przyjętej metody zarządzania kontyngentami taryfowymi tam, gdzie stosowne, przykłada się dużą wagę do wymogów popytu na rynku Wspólnoty oraz do potrzeby ochrony równowagi tego rynku.

Artykuł 74 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) gwarancje obejmujące charakter, miejsce wytworzenia i pochodzenie danego produktu;

b) uznawanie dokumentu stosowanego przy sprawdzaniu gwarancji, o których mowa w lit. a).

TYTUł V POTENCJAł PRODUKCYJNY

Rozdział I Nielegalne nasadzenia

Artykuł 75 Nielegalne nasadzenia dokonane po 1 września 1998 r.

1. Producenci karczują na własny koszt obszary obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia po dniu 1 września 1998 r.

2. Do czasu wykarczowania zgodnie z ust. 1 winogrona i produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji. Produkty powstałe w wyniku destylacji nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu mającego 80 % lub niższe rzeczywiste stężenie alkoholu.

3. Po dniu 31 grudnia 2008 r. państwa członkowskie nakładają kary zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu wykarczowania.

4. Do dnia 1 marca każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji informacje na temat obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia po dniu 1 września 1998 r oraz obszarów wykarczowanych zgodnie z ust. 1.

5. Zniesienie przejściowego zakazu nowych nasadzeń dnia 31 grudnia 2013 r., jak przewidziano w art. 80 ust. 1, nie wpłynie na zobowiązania określone w niniejszym artykule.

Artykuł 76 Obowiązkowe uregulowanie sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych po dniu 1 września 1998 r.

1. W zamian za opłatę i nie później niż do dnia 31 grudnia 2009 r., producenci uregulują sytuację prawną obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia po dniu 1 września 1998 r.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do obszarów o sytuacji prawnej uregulowanej zgodnie z warunkami określonymi w art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

2. Opłata, o której mowa w ust. 1, ustalana jest przez państwa członkowskie. Wynosi ona przynajmniej dwukrotność średniej wartości odpowiedniego prawa do sadzenia w danym regionie.

3. Do czasu uregulowania zgodnie z ust. 1 winogrona lub produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji. Produkty te nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu mającego 80 % lub niższe rzeczywiste stężenie alkoholu.

4. Obszary nielegalnych nasadzeń, o których mowa w ust. 1, których sytuacja nie została uregulowana zgodnie z ust. 1 do dnia 31 grudnia 2009 r., zostają wykarczowane przez producentów, których to dotyczy, na ich własny koszt.

Państwa członkowskie nakładają kary zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu wykarczowania.

5. Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca każdego roku informacje na temat:

a) obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r.;

b) obszarów o sytuacji uregulowanej zgodnie z ust. 1, opłat przewidzianych we wspomnianym ustępie oraz średniej wartości regionalnych praw do sadzenia, jak przewidziano w ust. 2.

Państwa członkowskie przekazują Komisji po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r. informacje na temat obszarów wykarczowanych zgodnie z ust. 4 akapit pierwszy.

6. Zniesienie przejściowego zakazu nowych nasadzeń dnia 31 grudnia 2013 r., jak przewidziano w art. 80 ust. 1, nie wpłynie na zobowiązania przewidziane w ust. 3, 4 i 5.

Artykuł 77 Destylacja

1. Na mocy art. 75 ust. 2 i art. 76 ust. 3 państwa członkowskie wymagają dowodu destylacji w postaci umów o destylację do przedłożenia przez producentów.

2. Państwa członkowskie weryfikują istnienie umów o destylację, o których mowa w ust. 1. Nakładają kary w przypadku nieprzestrzegania tego wymogu.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o obszarach będących przedmiotem destylacji i odpowiadających im ilościach alkoholu.

Artykuł 78 Środki towarzyszące

Obszary, o których mowa w art. 75 ust. 1 i art. 76 ust. 1 akapit pierwszy, do chwili uregulowania swojej sytuacji nie korzystają z żadnych krajowych ani wspólnotowych środków wsparcia.

Artykuł 79 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) szczegóły dotyczące wymagań przekazywania informacji przez państwa członkowskie w tym możliwe redukcje przydzielanych środków budżetowych, o których mowa w załączniku II w przypadku niezgodności z przepisami;

b) szczegóły dotyczące kar nakładanych przez państwa członkowskie w przypadku niezgodności ze zobowiązaniami ustanowionymi w art. 75, 76 i 77.

Rozdział IIPrzejściowy system praw do sadzenia

Artykuł 80 Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

1. Nie naruszając przepisów art. 18 a zwłaszcza jego ust. 3, sadzenie sklasyfikowanych odmian winorośli, o których mowa w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy, jest zakazane do dnia 31 grudnia 2013 r.

2. Do dnia 31 grudnia 2013 r. szczepienie odmian winorośli, o których mowa w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy, na innych odmianach winorośli niż te, o których mowa we wspomnianym artykule, jest również zakazane.

3. Niezależnie od ust. 1 i 2 sadzenie i szczepienie, o których mowa w tych ustępach, jest dozwolone jeśli jest objęte:

a) prawem do nowego sadzenia, jak przewidziano w art. 81;

b) prawem do ponownego sadzenia, jak przewidziano w art. 82;

c) prawem do sadzenia przyznanym z rezerwy, jak przewidziano w art. 83 i 84.

4. Prawa do sadzenia, o których mowa w ust. 3, przyznawane są w hektarach.

5. Artykuły 81-86 stosuje się do dnia 31 grudnia 2013 r.

Artykuł 81 Prawa do nowego sadzenia

1. Państwa członkowskie mogą przyznać producentom prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów:

a) przeznaczonych do nowego obsadzania, które będzie prowadzone w ramach działań związanych z konsolidacją gruntów lub działań związanych z obowiązkowym zakupem, prowadzonym w interesie publicznym, przyjętym w ramach krajowego ustawodawstwa;

b) przeznaczonych do celów doświadczalnych;

c) przeznaczonych na szkółki szczepów;

d) z których wino lub jego produkty są przeznaczone wyłącznie do spożycia przez rodzinę producenta.

2. Przyznane prawa do nowego sadzenia są:

a) wykonywane przez producenta, któremu zostały przyznane;

b) stosowane przed końcem drugiego roku winiarskiego po roku, w którym zostały przyznane;

c) stosowane w celach, w których zostały przyznane.

Artykuł 82 Prawa do ponownego sadzenia

1. Państwa członkowskie przyznają prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy wykarczowali obszar, na którym rosła winorośl.

Żadne prawa do ponownego sadzenia nie mogą jednak być przyznane w odniesieniu do obszarów, dla których przyznano premię za karczowanie zgodnie z rozdziałem III.

2. Państwa członkowskie mogą przyznać prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy podejmą się wykarczowania obszaru, na którym rosła winorośl. W takich przypadkach wykarczowanie danego obszaru należy przeprowadzić najpóźniej pod koniec trzeciego roku po zasadzeniu nowych winorośli, w odniesieniu do których przyznano prawa do ponownego sadzenia.

3. Przyznane prawa do ponownego sadzenia odpowiadają obszarowi równoważnemu wykarczowanemu obszarowi, pod względem czystego zbioru.

4. Prawa do ponownego sadzenia będą wykorzystywane w gospodarstwie, któremu zostały przyznane. Państwa członkowskie mogą dalej ustalić, że takie prawa do ponownego sadzenia mogą być wykorzystywane tylko na obszarze, na którym winorośl została już wykarczowana.

5. W ramach odstępstwa od ust. 4, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przeniesieniu w całości lub w części praw do ponownego sadzenia na inne gospodarstwo w tym samym państwie członkowskim w następujących przypadkach:

a) część danego gospodarstwa jest przeniesiona do drugiego gospodarstwa;

b) obszary drugiego gospodarstwa są przeznaczone na:

- produkcję win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, lub

- szkółki szczepów.

Państwa członkowskie gwarantują, że stosowanie odstępstw przewidzianych w akapicie pierwszym nie prowadzi do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na ich terytorium, w szczególności, kiedy przekazywane są prawa z obszarów nienawadnianych na obszary nawadniane.

6. Ustępy 1-5 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do praw podobnych do praw do ponownego sadzenia nabytych w ramach wcześniejszych praw Wspólnoty lub praw krajowych.

7. Prawa do ponownego sadzenia przyznane w ramach art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 są stosowane w okresach przewidzianych dla nich w tym rozporządzeniu.

Artykuł 83 Krajowe i regionalne rezerwy praw do sadzenia

1. W celu poprawy zarządzania potencjałem produkcyjnym państwa członkowskie tworzą krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia.

2. Państwa członkowskie, które ustanowiły krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, mogą utrzymać te rezerwy do dnia 31 grudnia 2013 r.

3. Następujące prawa do sadzenia zostają przydzielone krajowym lub regionalnym rezerwom, jeżeli nie zostaną one wykorzystane w przepisowym czasie:

a) prawa do nowego sadzenia;

b) prawa do ponownego sadzenia;

c) przydzielone z rezerwy prawa do sadzenia.

4. Producenci mogą przenieść prawa do ponownego sadzenia do krajowych lub regionalnych rezerw. Warunki takiego przeniesienia, w razie potrzeby w zamian za zapłatę z krajowych funduszy, określane są przez państwa członkowskie przy uwzględnieniu prawnie uzasadnionego interesu stron.

5. W ramach odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o niewdrażaniu systemu rezerw pod warunkiem, że mogą udowodnić, że na ich terytorium istnieje już skuteczny alternatywny system zarządzania prawami do sadzenia. Alternatywny system może, w razie potrzeby, odstępować od odpowiednich przepisów niniejszego rozdziału.

Akapit pierwszy ma również zastosowanie do państw członkowskich, które zakończą funkcjonowanie krajowych lub regionalnych rezerw na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 84 Przyznawanie praw do sadzenia z rezerwy

1. Państwa członkowskie mogą przyznać prawa z rezerwy:

a) bez opłat, producentom, którzy nie przekroczyli czterdziestego roku życia, posiadają stosowne umiejętności zawodowe, po raz pierwszy zakładają gospodarstwo produkujące wino i są głowami gospodarstwa;

b) za opłatą do krajowego lub, w odpowiednich przypadkach, regionalnego funduszu, producentom, którzy zamierzają wykorzystać prawa do założenia winnic, z których produkcja ma zapewniony zbyt.

Państwa członkowskie określą kryteria ustalania kwoty opłat, o których mowa w lit. b), które mogą się różnić w zależności od planowanego końcowego produktu danej winnicy, oraz pozostałego okresu przejściowego, w którym ma zastosowanie zakaz nowych sadzeń, jak przewidziano w art. 80 ust. 1 i 2.

2. W przypadku przyznawania praw do sadzenia pochodzących z rezerwy państwa członkowskie dbają o to, by

a) lokalizacja, stosowane odmiany i techniki upraw gwarantowały, że powstała w ich wyniku produkcja jest dostosowana do zapotrzebowania rynku;

b) odnośne zbiory były średnimi zbiorami typowymi dla regionu, w szczególności w przypadku, gdy prawa do sadzenia pochodzące z regionów nienawadnianych są wykorzystywane w regionach nawadnianych.

3. Prawa do sadzenia przyznane z rezerwy, które nie zostaną wykorzystane przed upływem drugiego roku winiarskiego, następującego po roku, w którym zostały one przyznane, przepadają i wracają do rezerwy.

4. Prawa do sadzenia w rezerwie wygasają, jeśli nie zostaną wykorzystane przed końcem piątego roku winiarskiego następującego po roku ich powrotu do rezerwy.

5. Jeśli w państwie członkowskim istnieją rezerwy, dane państwo może określić przepisy zezwalające na przenoszenie praw do sadzenia między regionalnymi rezerwami. Jeśli w państwie członkowskim istnieją zarówno rezerwy regionalne jak i krajowe, dane państwo może również pozwolić na przeniesienia między tymi rezerwami.

Przeniesienia mogą stać się przedmiotem współczynnika redukcji.

Artykuł 85 Pomoc de minimis

Niniejszego rozdziału nie stosuje się w państwach członkowskich, w których produkcja wina w jednym roku winiarskim nie przekracza 25 000 hektolitrów. Produkcja ta jest obliczana na podstawie średniej produkcji podczas ostatnich 5 lat winiarskich.

Artykuł 86 Bardziej restrykcyjne przepisy krajowe

Państwa członkowskie mogą przyjąć bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w odniesieniu do przyznawania praw do nowego sadzenia lub praw do ponownego sadzenia. Mogą też wymagać, aby odpowiednie wnioski i właściwe informacje, które należy w nich umieścić, były uzupełniane dodatkowymi informacjami koniecznymi do celów monitorowania i rozwoju potencjału produkcyjnego.

Artykuł 87 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) przepisy mające na celu uniknięcie nadmiernych opłat administracyjnych przy stosowaniu przepisów niniejszego rozdziału;

b) koegzystencję winorośli, zgodnie z art. 82 ust. 2;

c) zastosowanie współczynnika redukcji, o którym mowa w art. 84 ust. 5.

Rozdział IIIProgram karczowania winorośli

Artykuł 88 Zakres i definicja

1. Niniejszy rozdział ustanawia warunki otrzymywania przez plantatorów winorośli premii za karczowanie winorośli (zwanej dalej „premią za karczowanie”).

2. Do celów niniejszego rozdziału „karczowanie” oznacza całkowite wyeliminowanie wszystkich winorośli z działki ziemi, na którym zostały one posadzone.

Artykuł 89 Czas trwania programu

Program karczowania winorośli stosuje się do końca roku winiarskiego 2012/2013.

Artykuł 90 Warunki kwalifikowalności

Premia za karczowanie może być przyznana jedynie, jeśli dany obszar spełnia następujące warunki:

a) nie otrzymywał pomocy Wspólnoty na restrukturyzację i przekształcenie w ciągu 10 lat winiarskich poprzedzających karczowanie;

b) nie otrzymywał pomocy Wspólnoty w ramach żadnej innej wspólnej organizacji rynku w ciągu 5 lat winiarskich poprzedzających karczowanie;

c) jest dobrze utrzymany;

d) jest nie mniejszy niż 0,1 hektara;

e) nie został obsadzony z naruszeniem żadnych obowiązujących wspólnotowych lub krajowych przepisów;

f) został obsadzony odmianą winorośli sklasyfikowanej przez odnośne państwo członkowskie zgodnie z art. 18 ust. 1 akapit pierwszy.

Niezależnie od lit. e) obszary o sytuacji uregulowanej zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 76 ust. 1 niniejszego rozporządzenia kwalifikują się do premii za karczowanie.

Artykuł 91 Wysokość premii za karczowanie

1. Skalę dla premii za karczowanie, które będą przyznawane, ustala się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

2. Konkretna kwota premii za karczowanie jest określana przez państwo członkowskie w ramach skali, o której mowa w ust. 1, i na podstawie dotychczasowych zbiorów danego gospodarstwa.

Artykuł 92 Procedura i budżet

1. Zainteresowani producenci składają wnioski o premię za karczowanie we właściwych organach państw członkowskich najpóźniej do dnia 30 września każdego roku.

2. Władze państw członkowskich rozpatrują kwalifikujące się wnioski i powiadamiają Komisję do dnia 15 października każdego roku o całkowitym obszarze i kwotach, których dotyczą te wnioski w rozbiciu na regiony i wielkość zbiorów.

3. Maksymalny roczny budżet dla programu karczowania winorośli jest określony w załączniku VII.

4. Do dnia 15 listopada każdego roku, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, ustanawia się jednolitą stawkę procentową akceptacji zgłoszonych kwot, jeśli całkowita kwota zgłoszona Komisji przez państwa członkowskie przekracza dostępne środki budżetowe.

5. Do dnia 15 stycznia każdego roku, państwa członkowskie przyjmują wnioski:

a) dotyczące obszarów, w odniesieniu do których złożono wnioski dotyczące całego obszaru jeśli Komisja nie ustanowiła stawki procentowej, o której mowa w ust. 4, lub

b) dotyczące obszarów wynikających z zastosowania stawki procentowej, o której mowa w ust. 4, w oparciu o obiektywne i niedyskryminacyjne kryteria.

Do dnia 30 stycznia każdego roku państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przyjętych wnioskach w rozbiciu na regiony i wielkość zbiorów oraz o całkowitej kwocie premii za karczowanie wypłaconej na region.

6. W odniesieniu do wcześniejszego roku winiarskiego państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 15 września każdego roku:

a) o obszarach wykarczowanych w rozbiciu na regiony i wielkość zbiorów.

b) o całkowitej kwocie premii za karczowanie wypłaconej na region.

Artykuł 93 Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w pewnym okresie w trakcie pięciu lat od wypłacenia premii za karczowanie, nie przestrzegali wymogów podstawowych w zakresie zarządzania oraz zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o której mowa w art. 3-7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku, gdy brak zgodności jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje zmniejszona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, trwałości oraz częstotliwości naruszenia i w stosownych przypadkach, od rolnika wymagany jest zwrot wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Zasady określane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 144 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do częściowego lub całkowitego zmniejszenia lub zwrotu pomocy przez dane państwo członkowskie.

Artykuł 94 Odstępstwa

1. Państwo członkowskie może podjąć decyzję o odrzuceniu wszelkich dalszych wniosków, o których mowa w art. 92 ust. 1, w chwili gdy całkowity obszar poddany karczowaniu na jego terytorium wynosi 10% jego powierzchni upraw winorośli, jak określono w załączniku VIII.

2. Państwa członkowskie mogą zadecydować, że winnice położone w obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu nie kwalifikują się do programu karczowania zgodnie z warunkami, które należy określić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

3. Państwa członkowskie mogą zadecydować, że pewne obszary nie kwalifikują się do programu karczowania, jeśli zastosowanie tego programu byłoby niezgodne z wymogami w zakresie ochrony środowiska. Obszary w ten sposób zadeklarowane jako niekwalifikujące się do programu nie przekraczają 2 % całkowitego obszaru upraw winorośli, jak określono w załączniku VIII.

4. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o skorzystaniu z możliwości przewidzianej w ust. 2 i 3 informują Komisję, do dnia 1 sierpnia każdego roku i po raz pierwszy dnia 1 sierpnia 2008 r., w odniesieniu do podlegających wdrożeniu działań związanych z karczowaniem o:

a) obszarach zadeklarowanych jako niekwalifikujące się;

b) uzasadnieniu niekwalifikowania się zgodnie z ust. 2 i 3.

5. Państwa członkowskie przyznają producentom z obszarów uznanych za niekwalifikujące się na mocy ust. 2 i 3 priorytet przy otrzymywaniu innych form pomocy określonych w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności, na restrukturyzację i przekształcenie w ramach programów pomocy i programów rozwoju obszarów wiejskich.

Artykuł 95 System płatności jednolitej

1. Rolnicy uczestniczący w programie karczowania winorośli w odniesieniu do przedmiotowych obszarów otrzymują uprawnienia do płatności zgodnie z rozdziałem 3 tytułu III rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

2. Państwa członkowskie ustalają kwotę należności, o której mowa w ust. 1, dla obszarów upraw winorośli, które zostały wykarczowane zgodnie z niniejszym rozdziałem, w wysokości odpowiadającej uprawnienia do płatności dla odpowiedniego regionu, ale w żadnym przypadku nieprzekraczającej 350 EUR/ha

Do końca roku winiarskiego 2012/2013 państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 15 września każdego roku informacje na temat wysokości średniej regionalnej płatności jednolitej stosowanej do ustalenia uprawnień do płatności.

Artykuł 96 Pomoc de minimis

Niniejszego rozdziału nie stosuje się w państwach członkowskich, w których produkcja wina w jednym roku winiarskim nie przekracza 25 000 hektolitrów. Produkcja ta jest obliczana na podstawie średniej produkcji podczas ostatnich 5 lat winiarskich.

Artykuł 97 Uzupełniająca pomoc krajowa

Państwa członkowskie mogą przyznać uzupełniającą pomoc krajową na karczowanie, dodatkowo do już przyznanej premii za karczowanie.

Artykuł 98 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) skalę dla premii i poziomy, o których mowa w art. 91;

b) szczegółowe zasady dotyczące współzależności;

c) kryteria dotyczące odstępstw, o których mowa w art. 94;

d) wymagania w zakresie sprawozdawczości w odniesieniu do państw członkowskich, dotyczące wdrażania programu karczowania, obejmujące kary w przypadku opóźnień w przygotowywaniu sprawozdań i informacje, które panstwa członkowskie przekazują producentom w odniesieniu do dostępności programu;

e) wymagania dotyczące sprawozdawczości w odniesieniu do uzupełniającej pomocy krajowej;

f) terminy płatności.

TYTUł VI PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 99 Rejestr winnic

Państwa członkowskie prowadzą rejestr winnic, który zawiera aktualne informacje na temat potencjału produkcyjnego.

Artykuł 100 Wykaz

Na podstawie rejestru winnic, o którym mowa w art. 99, państwa członkowskie przesyłają Komisji do dnia 1 marca każdego roku uaktualniony wykaz swojego potencjału produkcyjnego.

Artykuł 101 Okres obowiązywania rejestru i wykazu winnic

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, może zostać podjęta decyzja, że art. 99 i 100 nie mają już zastosowania po dniu 1 stycznia 2014 r.

Artykuł 102 Obowiązkowe deklaracje

1. Producenci winogron przeznaczonych na produkcję wina oraz producenci moszczu i wina deklarują co roku właściwym organom krajowym ilości wyprodukowane od ostatniego zbioru.

2. Państwa członkowskie mogą zażądać od handlowców zajmujących się sprzedażą winogron przeznaczonych do wyrobu wina, aby co roku deklarowali ilości sprzedane od ostatniego zbioru.

3. Producenci moszczu i wina oraz handlowcy inni niż kupcy detaliczni, co roku deklarują właściwym organom krajowym posiadane przez siebie zapasy moszczu i wina, niezależnie od tego, czy pochodzą one z ostatnich zbiorów, czy też ze zbiorów z lat wcześniejszych. Moszcz i wino przywożone z krajów trzecich są podawane oddzielnie.

Artykuł 103 Dokumenty towarzyszące i rejestr

1. Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem są wprowadzane do obrotu we Wspólnocie jedynie jeśli posiadają oficjalnie zatwierdzony dokument towarzyszący.

2. Osoby fizyczne lub osoby prawne lub grupy osób, w których posiadaniu znajdują się produkty objęte niniejszym rozporządzeniem w związku z wykonywanym przez nie zawodem, w szczególności producenci, osoby zajmujące się butelkowaniem i przetwórcy oraz handlowcy, którzy zostaną określeni zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, są zobowiązani do prowadzenia rejestrów przychodu i rozchodu wspomnianych produktów.

Artykuł 104 Procedura komitetu zarządzającego

1. Jeżeli przepisy nie stanowią inaczej, w zakresie kompetencji powierzonych Komisji w niniejszym rozporządzeniu Komisję wspomaga komitet zarządzający.

Zastosowanie mają art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Termin określony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na jeden miesiąc.

2. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 105 Środki finansowe

Środki przewidziane w rozdziale I tytułu II oraz rozdziale III tytułu V stanowią interwencję w zakresie regulacji rynków rolnych, o której mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, za wyjątkiem środków, o których mowa w art. 95 niniejszego rozporządzenia, które stanowią płatności bezpośrednie dla rolników zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005.

Artykuł 106 Wymiana informacji między państwami członkowskimi i Komisją

1. Państwa członkowskie i Komisja przekazują sobie wzajemnie wszelkie informacje konieczne do stosowania niniejszego rozporządzenia, zwłaszcza w odniesieniu do monitorowania i analizy rynku oraz zgodności z międzynarodowymi zobowiązaniami dotyczącymi produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

2. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, przyjmowane są szczegółowe przepisy w celu określenia, jakie informacje są niezbędne do stosowania ust. 1 niniejszego artykułu, jak również w celu określenia ich formy, zawartości, terminów zgłaszania oraz uzgodnień w zakresie przekazywania lub udostępniania informacji i dokumentów.

Artykuł 107 Monitorowanie

Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie zapewniają zgodność procedur zarządzania i kontroli ze Zintegrowanym Systemem Zarządzania i Kontroli (ZSZIK) w odniesieniu do następujących elementów:

a) skomputeryzowanej bazy danych;

b) systemu identyfikacji działek rolnych, o którym mowa w art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003;

c) kontroli administracyjnych.

Procedury te pozwalają, bez problemów lub konfliktów, na wspólne funkcjonowanie lub wymianę danych z ZSZIK.

Artykuł 108 Kontrole i kary administracyjne oraz ich zgłaszanie

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, przyjmuje się następujące elementy:

a) przepisy dotyczące kontroli administracyjnych i fizycznych prowadzonych przez państwa członkowskie w odniesieniu do przestrzegania zobowiązań wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia;

b) system stosowania kar administracyjnych w przypadku wykrycia niezgodności z którymkolwiek ze zobowiązań wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia, przy uwzględnieniu wagi, zakresu, trwałości oraz częstotliwości wykrytego naruszenia;

c) przepisy dotyczące odzyskiwania nienależnie wypłaconych kwot w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia;

d) przepisy dotyczące składania sprawozdań z przeprowadzonych kontroli i ich wyników.

Artykuł 109 Wyznaczenie właściwych krajowych organów

1. Państwa członkowskie wyznaczają jeden lub więcej organów, które są odpowiedzialne za zagwarantowanie zgodności z przepisami Wspólnoty odnoszącymi się do sektora wina. W szczególności państwa członkowskie wyznaczają laboratoria upoważnione do prowadzenia urzędowych analiz w sektorze wina. Wyznaczone laboratoria spełniają kryteria ogólne dotyczące funkcjonowania laboratoriów badawczych, ustanowione w ISO/IEC 17025.

2. Państwa członkowskie przekazują do wiadomości Komisji nazwy i adresy organów i laboratoriów, o których mowa w ust. 1. Komisja Podaje te informacje do wiadomości publicznej.

Artykuł 110 Przepisy wykonawcze

Szczegółowe przepisy wykonywania niniejszego tytułu przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) szczegóły dotyczące rejestru winnic przewidzianego w art. 99, a w szczególności jego wykorzystania do monitorowania i kontroli potencjału produkcyjnego;

b) szczegóły dotyczące wykazu przewidzianego w art. 100, a w szczególności jego wykorzystania do monitorowania i kontroli potencjału produkcyjnego;

c) szczegóły dotyczące pomiaru obszarów;

d) sankcje w przypadku nieprzestrzegania wymogów dotyczących przekazywania informacji;

e) obowiązkowe deklaracje przewidziane w art. 102;

f) dokumenty towarzyszące i rejestr przewidziane w art. 103.

TYTUł VII PRZEPISY PRZEJśCIOWE I KOńCOWE

Rozdział I Zmiany

Artykuł 111 Zmiany do rozporządzenia (WE) nr 2702/1999

Artykuł 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 2702/1999 otrzymuje brzmienie:

„d) kampanie informacyjne na temat wspólnotowego systemu obejmującego wina o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, wina o podanej nazwie odmiany winorośli i napoje spirytusowe o chronionym oznaczeniu geograficznym lub o zastrzeżonym tradycyjnym oznaczeniu;”

Artykuł 112 Zmiany do rozporządzenia (WE) nr 2826/2000

W rozporządzeniu (WE) nr 2826/2000 wprowadza się następujące zmiany:

(1) W art. 2 lit d) otrzymuje następujące brzmienie:

„d) działania informacyjne na temat wspólnotowego systemu obejmującego wina o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, wina o podanej nazwie odmiany winorośli i napoje spirytusowe o chronionym oznaczeniu geograficznym lub o zastrzeżonym tradycyjnym oznaczeniu oraz działania informacyjne na temat wzorców odpowiedzialnej konsumpcji i szkodliwości nieodpowiedzialnej konsumpcji alkoholu;”

(2) W art. 3 lit. e) otrzymuje następujące brzmienie:

„e) zalety udzielania informacji na temat wspólnotowego systemu obejmującego wina o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, wina o podanej nazwie odmiany winorośli i napoje spirytusowe o chronionym oznaczeniu geograficznym lub o zastrzeżonym tradycyjnym oznaczeniu oraz potrzeba informowania o wzorcach odpowiedzialnej konsumpcji i szkodliwości nieodpowiedzialnej konsumpcji alkoholu;”

(3) W art. 9 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Wartość przewidziana w akapicie pierwszym wynosi 60 % na działania dotyczące informowania o wzorcach odpowiedzialnej konsumpcji i szkodliwości nieodpowiedzialnej konsumpcji alkoholu;”

Artykuł 113 Zmiany do rozporządzenia (WE) nr 1782/2003

W rozporządzeniu (WE) nr 1782/2003 wprowadza się następujące zmiany:

(1) W art. 33 ust. 1 lit. a) otrzymuje następujące brzmienie:

„a) przyznano im płatność w okresie referencyjnym, o którym mowa w art. 38 na mocy co najmniej jednego z systemów wsparcia, o których mowa w załączniku VI lub w przypadku oliwy z oliwek, w latach gospodarczych, o krórych mowa w art. 37 ust. 1 akapit drugi, lub w przypadku buraków cukrowych, trzciny cukrowej oraz cykorii, jeżeli skorzystali ze wsparcia rynkowego w okresie reprezentatywnym, o którym mowa w pkt K załącznika VII, lub w przypadku bananów, jeżeli skorzystali z rekompensaty za utratę dochodów w okresie reprezentatywnym, o którym mowa w pkt L załącznika VII, lub w przypadku owoców i warzyw, jeżeli byli oni producentami owoców i warzyw w okresie reprezentatywnym stosowanym przez państwa członkowskie w odniesieniu do tych produktów zgodnie z pkt M załącznika VII, lub w przypadku wina, jeżeli otrzymali uprawnienia do płatności na mocy art. 95 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr [ niniejsze rozporządzenie ]*.

* Dz.U. L .[...], …, str. [...]”.

(2) W art. 37 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Kwota referencyjna dotycząca wina jest obliczana i dotosowywana zgodnie z pkt N załącznika VII.”

(3) W art. 41 dodaje się ust. 1b w następującym brzmieniu:

„1b W przypadku wina oraz biorąc pod uwagę ostatnie dane udostępnione przez państwa członkowskie zgodnie z [art. 92 ust. 5] rozporządzenia (WE) nr [ niniejsze rozporządzenie ], zgodnie z procedurą określoną w art. 144 ust. 2 niniejszego rozporządzenia Komisja dostosowuje krajowe pułapy ustanowione w załączniku VIII do niniejszego rozporządzenia”.

(4) W art. 43 ust. 2 po lit. a) c dodaje się następujący pkt:

„ a) d W przypadku wina liczbę hektarów obliczoną zgodnie z pkt N załącznika VII;”.

(5) W art. 44, ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. „Kwalifikujący się hektar” oznacza grunty rolne gospodarstwa obejmujące grunty orne i trwałe pastwiska, za wyjątkiem powierzchni, na których rosną lasy oraz powierzchni wykorzystywanych do celów nierolniczych.”

(6) Artykuł 51 otrzymuje brzmienie:

„ Artykuł 51 Rolnicze użytkowanie gruntów

Rolnicy mogą wykorzystywać działki zgłoszone zgodnie z art. 44 ust. 3 do celów dowolnej działalności rolniczej.”

(7) W art. 71c dodaje się akapit w następującym brzmieniu:

„W przypadku wina oraz biorąc pod uwagę ostatnie dane udostępnione przez państwa członkowskie zgodnie z [art. 92 ust. 5] rozporządzenia (WE) nr [ niniejsze rozporządzenie ], zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 144 ust. 2 niniejszego rozporządzenia Komisja dostosowuje krajowe pułapy ustanowione w załączniku VIII do niniejszego rozporządzenia”.

(8) W art. 145 po lit. d)d dodaje się następujący punkt:

„d)e szczegółowe przepisy dotyczące włączenia wsparcia dla wina do systemu płatności jednolitej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr [ niniejsze rozporządzenie ].”

(9) W drugiej kolumnie załącznika IV ostatnie tiret zastępuje się następującym tiret:

„– Utrzymanie gajów oliwnych i winnic w dobrym stanie wegetacyjnym”.

(10) W załączniku VII po punkcie M dodaje się punkt N w brzmieniu:

„N. Wino

Liczba hektarów jest równa liczbie hektarów wykarczowanych zgodnie z rozdziałem III tytułu V rozporządzenia (WE) nr [ niniejsze rozporządzenie ].

Kwota referencyjna uprawnień do płatności przyznawana każdemu rolnikowi zgodnie z programem karczowania winorośli ustanowionym w rozporządzeniu (WE) nr [ niniejsze rozporządzenie ] jest równa wynikowi mnożenia liczby wykarczowanych hektarów ze średnią regionalną wartości uprawnień do płatności dla odpowiedniego regionu. Jednak w żadnym przypadku należna kwota nie może przekroczyć 350 EUR/ha.”

Artykuł 114 Zmiany do rozporządzenia (WE) nr 1290/2005

W art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

„2. Komisja określa kwoty, które zgodnie z art. 10 ust. 2, art. 143d i 143e rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, art. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 387/2007 i art. 17 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr [niniejsze rozporządzenie] zostają przekazane do dyspozycji EFRROW.”

Rozdział IIPrzepisy przejściowe i końcowe

Artykuł 115 Przepisy przejściowe

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, istnieje możliwość przyjęcia środków:

a) w celu ułatwienia przejścia od ustaleń przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 1493/1999 do przepisów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu;

b) w razie potrzeby, w celu rozwiązania określonych problemów praktycznych. Środki te, jeśli uzasadnione, mogą stanowić odstępstwo od niektórych przepisów niniejszego rozporządzenia..

Artykuł 116 Stosowanie zasad dotyczących pomocy państwa

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, w szczególności za wyjątkiem uzupełniającej pomocy krajowej, o której mowa w art. 97, art. 87, 88 i 89 Traktatu stosuje się do produkcji i handlu produktami objętymi niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 117 Uchylenie

Niniejszym uchyla się rozporządzenie (WE) nr 1493/1999. Jednak następujące środki określone we wspomnianym rozporządzeniu wciąż mają zastosowanie w odniesieniu do roku winiarskiego 2008/2009 w zakresie, w jakim stosowanie środków spełniających kryteria kwalifikowalności na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 zostało rozpoczęte lub środki te zostały podjęte przez producentów przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia:

a) środki na mocy rozdziałów II i III tytułu II (premie za zaniechanie uprawy oraz restrukturyzacja i przekształcenie);

b) środki na mocy tytułu III (mechanizmy rynkowe);

c) środki na mocy art. 63 tytułu VII (refundacje wywozowe).

Artykuł 118 Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Niniejsze rozporządzenie stosuje się począwszy od dnia 1 sierpnia 2008 r. z wyłączeniem przepisów art. 5-8, które stosuje się od dnia 30 kwietnia 2008 r.

Rozdział II tytułu V stosuje się do dnia 31 grudnia 2013 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Komisji

Członek Komisji

ZAŁĄCZNIK I Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

Zagadnienia ogólne

1. „Rok winiarski:”: oznacza rok produkcji dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem. Rozpoczyna się dnia 1 sierpnia każdego roku i kończy w dniu 31 lipca roku następnego.

Dotyczące wina

2. „Karczowanie” : oznacza całkowite usunięcie wszystkich krzewów winorośli z działki, na której zostały one posadzone;

3. „Sadzenie”: oznacza definitywne zasadzenie sadzonek winorośli lub ich części, szczepionych lub nie, z zamiarem produkowania winogron lub założenia szkółki szczepów;

4. „Szczepienie”: oznacza szczepienie winorośli, które już były poddane szczepieniu.

Dotyczące produktów

5. „Świeże winogrona”: oznacza owoce winorośli używane do produkcji wina, dojrzałe lub częściowo osuszone (raisined), które mogą być rozgniatane lub tłoczone przy użyciu zwykłych metod stosowanych w produkcji wina i które mogą spontanicznie wywoływać fermentację alkoholu.

6. „Świeży moszcz gronowy z fermentacją zatrzymaną przez dodanie alkoholu”: oznacza produkt, który:

a) posiada rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 12 % i nie większe niż 15 %;

b) pochodzi wyłącznie z odmian winorośli, o których mowa w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy, i otrzymywany jest przez dodanie do niesfermentowanego moszczu gronowego mającego naturalne stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 8,5 %:

- alkoholu neutralnego pochodzenia winnego włączywszy alkohol wyprodukowany na drodze destylacji suszonych winogron mających rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 95 %;

- lub nierektyfikowanego produktu pozyskanego z destylacji wina i mającego rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 52 % i nie większe niż 80 %.

7. „Sok winogronowy”: oznacza niesfermentowany, lecz podlegający fermentacji produkt ciekły, który:

a) jest otrzymywany w drodze stosownej obróbki sprawiającej, że nadaje się on do spożycia;

b) jest otrzymywany ze świeżych winogron lub moszczu gronowego lub w drodze regeneracji. Jeśli otrzymywany jest w drodze regeneracji, regenerowany jest z zagęszczonego moszczu gronowego lub zagęszczonego soku winogronowego.

W soku z winogron dozwolone jest nie większe niż 1 % rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość.

8. „Zagęszczony sok winogronowy”: oznacza niekarmelizowany sok winogronowy otrzymany w drodze częściowej dehydracji soku winogronowego przy użyciu dozwolonej metody (innej niż nagrzewanie bezpośrednie) stosowanej w taki w sposób, aby liczba wskazana przez refraktometr użyty zgodnie z tą metodą, która zostanie określona, w temperaturze 20 °C nie była niższa niż 50,9 %.

W zagęszczonym soku z winogron dozwolone jest nie większe niż 1 % rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość.

9. „Osad drożdżowy winiarski”: oznacza:

a) pozostałość zbierającą się w naczyniach zawierających wino po fermentacji podczas jego składowania lub po przebyciu dozwolonej obróbki;

b) pozostałość powstałą w wyniku filtrowania lub odwirowywania produktu, o którym mowa w lit. a);

c) pozostałość zbierającą się w naczyniach zawierających moszcz gronowy podczas jego składowania lub po przebyciu dozwolonej obróbki;

d) pozostałość powstałą w wyniku filtrowania lub odwirowywania produktu, o którym mowa w lit. c);

10. „Wytłoczyny gronowe”: oznacza pozostałości powstałe w wyniku tłoczenia świeżych winogron, sfermentowane lub nie.

11. „Piquette” : oznacza produkt otrzymywany:

a) w wyniku fermentacji niepoddanych obróbce wytłoczyn gronowych tłoczonych w wodzie;

b) poprzez ługowanie w wodzie sfermentowanych wytłoczyn gronowych.

12. „Wino wzmocnione do destylacji”; oznacza produkt, który:

a) posiada rzeczywiste stężenie alkoholu przez objętość nie mniejsze niż 18 % i nie większe niż 24 %;

b) jest otrzymywany wyłącznie przez dodanie do wina niezawierającego resztkowego cukru nierektyfikowanego produktu otrzymanego w wyniku destylacji wina i ma maksymalnie 86 % rzeczywistego stężenia alkoholu przez objętość;

c) posiada kwasowość lotną 1,5 grama w jednym litrze, określoną jako kwas octowy.

Stężenie alkoholu

13. „Rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość”: oznacza liczbę jednostek objętości czystego alkoholu zawartych w temperaturze 20 °C w 100 jednostkach objętości produktu w tej temperaturze.

14. „Potencjalne stężenie alkoholu na objętość”: oznacza liczbę jednostek objętości czystego alkoholu w temperaturze 20° C, który może być wyprodukowany w drodze całkowitej fermentacji cukrów zawartych w 100 jednostkach objętości produktu w tej temperaturze.

15. „Całkowite stężenie alkoholu na objętość”: oznacza sumę rzeczywistego i potencjalnego stężenia alkoholu.

16. „Naturalna stężenie alkoholu na objętość”: oznacza całkowite objętościowe stężenie alkoholu w produkcie przed jakimkolwiek wzbogaceniem.

17. „Rzeczywiste stężenie alkoholu na masę”: oznacza liczbę kilogramów czystego alkoholu jaka jest zawarta w 100 kilogramach danego produktu.

18. „Potencjalne stężenie alkoholu na masę”: oznacza liczbę kilogramów czystego alkoholu, który może być wyprodukowany w drodze całkowitej fermentacji z cukrów zawartych w 100 kilogramach danego produktu.

19. „Całkowite stężenie alkoholu na masę”: oznacza sumę rzeczywistej i potencjalnej zawartości alkoholu.

ZAŁĄCZNIK II

Budżet na programy wsparcia i minimalny udział na działania promocyjne, o których mowa w art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 5

w mln EUR |

Rok budżetowy | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | Od 2015 r. |

rok budżetowy | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | począwszy od roku 2014 |

BG | 2 024 | 3 035 | 5 059 | 6 071 | 7 083 | 8 094 |

CZ | 239 | 358 | 597 | 716 | 836 | 955 |

DE | 2 868 | 4 301 | 7 169 | 8 603 | 10 037 | 11 470 |

EL | 1 759 | 2 639 | 4 399 | 5 278 | 6 158 | 7 038 |

ES | 30 361 | 45 542 | 75 903 | 91 084 | 106 264 | 121 445 |

FR | 24 104 | 36 157 | 60 261 | 72 313 | 84 366 | 96 418 |

IT | 26 132 | 39 198 | 65 331 | 78 397 | 91 463 | 104 529 |

CY | 242 | 363 | 605 | 726 | 847 | 967 |

LU | 44 | 66 | 110 | 132 | 154 | 176 |

HU | 1 943 | 2 914 | 4 857 | 5 829 | 6 800 | 7 772 |

MT | 21 | 31 | 52 | 62 | 73 | 83 |

AT | 1 015 | 1 523 | 2 538 | 3 046 | 3 554 | 4 061 |

PT | 5 012 | 7 518 | 12 529 | 15 035 | 17 541 | 20 047 |

RO | 3 668 | 5 503 | 9 171 | 11 005 | 12 839 | 14 673 |

SI | 338 | 508 | 846 | 1 015 | 1 184 | 1 353 |

SK | 205 | 308 | 513 | 616 | 718 | 821 |

UK | 23 | 34 | 56 | 68 | 79 | 90 |

ZAŁĄCZNIK IV Kategorie produktów winiarskich

1. Wino

Wino jest produktem otrzymywanym wyłącznie w drodze całkowitej lub częściowej fermentacji alkoholowej świeżych winogron (rozgniatanych lub nie) lub moszczu gronowego.

Wino:

a) posiada, bez względu na to czy zastosowano procesy określone w punkcie B załącznika V, rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 8,5 %, przy założeniu, że wino to było wyprodukowane wyłącznie z winogron zebranych w strefach uprawy winorośli A i B zgodnie z załącznikiem IX oraz posiada stężenie alkoholu nie mniejsze niż 9 %, jeśli było wyprodukowane z winogron zebranych w innych strefach uprawy winorośli;

b) posiada, na zasadzie wyjątku od stosowanego w innych okolicznościach minimalnego rzeczywistego stężenia alkoholu na objętość, dla win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, bez względu na to czy zastosowano procesy określone w punkcie B załącznika V, rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 4,5 %;

c) posiada całkowite stężenie alkoholu na objętość nie większe niż 15 %. Komisja może podnieść górną granicę całkowitego stężenia alkoholu na objętość do 20 % dla win z niektórych obszarów uprawy winorośli we Wspólnocie, które zostały wyprodukowane bez jakiegokolwiek wzbogacania;

d) posiada, z zastrzeżeniem odstępstw, które mogą być przyjęte, całkowitą zawartość kwasowości wyrażonej jako kwas winowy nie mniejszą niż 3,5 gramów na jeden litr lub 46,6 miliekwiwalentów na jeden litr.

„Retsina” jest winem produkowanym wyłącznie na obszarze geograficznym Grecji przy użyciu moszczu gronowego poddanego obróbce przy zastosowaniu żywicy z sosny Aleppo. Stosowanie żywicy sosny Aleppo jest dozwolone wyłącznie do wyrobu wina typu „Retsina” na warunkach określonych we właściwych przepisach greckich.

2. Młode wino w trakcie fermentacji

Młode wino w trakcie fermentacji jest winem, w którym fermentacja alkoholowa nie została jeszcze zakończona i które nie jest jeszcze oddzielone od swojego osadu.

3. Wino likierowe

Wino likierowe jest produktem:

a) posiadającym rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 15 % i nie większe niż 22 %;

b) posiadającym całkowite stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 17,5 %, za wyjątkiem niektórych win likierowych o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym umieszczonych w wykazie, który należy przygotować zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1;

c) otrzymywanym z:

- moszczu gronowego w czasie fermentacji, lub

- wina, lub

- połączenia powyżej wymienionych produktów, lub

- moszczu gronowego lub jego mieszanki z winem, za wyjątkiem win likierowych o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, które należy określić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

d) posiadającym początkowe naturalne stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 12 %, za wyjątkiem niektórych win likierowych o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym umieszczonych w wykazie, który należy przygotować zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1;

e) do którego dodano

i) indywidualnie lub w połączeniu:

- alkohol neutralny pochodzenia winnego, w tym alkohol wyprodukowany w drodze destylacji suszonych winogron mających rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 96 %;

- wino lub destylat suszonych winogron mających rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 52 % i nie większe niż 86 %;

ii) w połączeniu z jednym lub większą liczbą następujących produktów:

- zagęszczony moszcz gronowy;

- połączenie jednego z produktów, o których mowa w lit. e) z moszczem gronowym, o którym mowa w lit. c) tiret pierwsze i czwarte.

f) do którego, w drodze odstępstwa od lit. e), dodano, za wyjątkiem pewnych win likierowych o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym umieszczonych w wykazie, który należy przygotować zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1:

i) indywidualnie lub w połączeniu z jednym z produktów wymienionych w lit. e) ppkt i);

ii) jeden lub więcej następujących produktów:

- alkohol winny lub alkohol z suszonych winogron o rzeczywistym stężeniu alkoholu na objętość nie mniejszym niż 95 % i nie większym niż 96 %;

- spirytus destylowany z wina lub z wytłoczyn gronowych o rzeczywistym stężeniu alkoholu na objętość nie mniejszym niż 52 % i nie większym niż 86 %;

- spirytus destylowany z suszonych winogron o rzeczywistym stężeniu alkoholu na objętość nie mniejszym niż 52 % i mniejszym niż 94,5 %;

iii) i jeden lub więcej następujących produktów, w stosownych przypadkach:

- częściowo sfermentowany moszcz gronowy otrzymany z suszonych winogron;

- zagęszczony moszcz gronowy otrzymany przez zastosowanie nagrzania bezpośredniego zgodnego, za wyjątkiem tej operacji, z definicją zagęszczonego moszczu gronowego;

- zagęszczony moszcz gronowy;

- połączenie jednego lub większej liczby produktów wymienionych w lit. f) ppkt iii) z moszczem gronowym, o którym mowa w lit. c) tiret pierwsze i czwarte.

4. Wino musujące

Wino musujące jest produktem:

a) otrzymywanym z pierwszej lub drugiej fermentacji alkoholowej:

- ze świeżych winogron, lub

- z moszczu gronowego, lub

- z wina, lub

- z win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym;

b) który przy otwarciu zbiornika wydziela dwutlenek węgla powstały wyłącznie w wyniku fermentacji;

c) który charakteryzuje się nadciśnieniem spowodowanym obecnością dwutlenku węgla w roztworze, nie mniejszym niż 3 bary, gdy znajduje się w zamkniętym zbiorniku w temperaturze 20 °C.

5. Napowietrzone wino musujące

Napowietrzone wino jest produktem, który:

a) jest otrzymywany z wina;

b) wydziela przy otwarciu zbiornika dwutlenek węgla powstały wyłącznie lub częściowo w wyniku dodania do wina tego gazu;

c) który charakteryzuje się nadciśnieniem spowodowanym obecnością dwutlenku węgla w roztworze, nie mniejszym niż 3 bary, gdy znajduje się w zamkniętym zbiorniku w temperaturze 20 °C.

6. Wino półmusujące

Wino półmusujące jest produktem, który:

a) jest otrzymywany z wina, pod warunkiem, że takie wino ma całkowite stężenie alkoholu nie mniejsze niż 9 %;

b) ma rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie mniejsze niż 7 %;

c) charakteryzuje się nadciśnieniem spowodowanym obecnością dwutlenku węgla w roztworze, nie mniejszym niż 1 bar i nie większe niż 2,5 bara gdy jest przechowywane w temperaturze 20 °C w zamkniętym zbiorniku;

d) umieszczane jest w zbiornikach sześćdziesięciolitrowych lub mniejszych.

7. Napowietrzone wino półmusujące

Napowietrzone wino półmusujące jest produktem, który:

a) jest otrzymywany z wina, lub z wina o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym;

b) posiada rzeczywiste stężenie alkoholu nie mniejsze niż 7 % i całkowite stężenie alkoholu nie mniejsze niż 9 %;

c) charakteryzuje się nadciśnieniem spowodowanym obecnością dwutlenku węgla w roztworze, nie mniejszym niż 1 bar i nie większe niż 2,5 bara, gdy jest przechowywane w temperaturze 20 °C w zamkniętym zbiorniku, które jest wywołane obecnością w roztworze dodanego w całości lub częściowo dwutlenku węgla;

d) umieszczany jest w zbiornikach sześćdziesięciolitrowych lub mniejszych.

8. Moszcz gronowy

Moszcz gronowy jest produktem w stanie ciekłym otrzymywanym w sposób naturalny lub przy zastosowaniu procesu fizycznego ze świeżych winogron. W moszczu gronowym dozwolone jest nie większe niż 1 % rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość.

9. Moszcz gronowy w trakcie fermentacji

Moszcz gronowy w trakcie fermentacji jest produktem otrzymywanym w drodze fermentacji moszczu gronowego o rzeczywistym stężeniu alkoholu na objętość większym niż 1 % lecz mniejszym niż trzy piąte jego całkowitego stężenia alkoholu na objętość. Jednakże niektóre wina o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym mające rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość mniejsze niż trzy piąte ich całkowitego stężenia alkoholu na objętość lecz nie mniejsze niż 4,5 % nie są traktowane jako moszcz gronowy w trakcie fermentacji.

10. Moszcz gronowy w trakcie fermentacji uzyskiwany z winogron suszonych

Moszcz gronowy w trakcie fermentacji uzyskiwany z winogron suszonych jest produktem otrzymywanym w drodze częściowej fermentacji moszczu gronowego otrzymanego z suszonych winogron, w którym całkowita zawartość cukru przed fermentacją wynosiła co najmniej 272 gramy na jeden litr oraz którego naturalne i rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie może być mniejsze niż 8 %. Jednakże niektóre wina, które należy określić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, spełniające te wymogi nie są traktowane jako moszcz gronowy w trakcie fermentacji uzyskiwany z winogron suszonych.

11. Zagęszczony moszcz gronowy

Zagęszczony moszcz gronowy jest niekarmelizowanym moszczem gronowym, który:

a) otrzymywany jest w drodze częściowej dehydracji moszczu gronowego prowadzonej przy użyciu jednej z dozwolonych metod innej, niż bezpośrednie nagrzewanie, prowadzonej w taki sposób, że liczba wskazana przez refraktometr użyty zgodnie z metodą, którą należy określić zgodnie z art. 25, w temperaturze 20 °C nie jest niższa niż 50,9 %;

b) otrzymywany jest wyłącznie ze sklasyfikowanych odmian winorośli, o których mowa w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy.

W zagęszczonym moszczu gronowym dozwolone rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie może być większe niż 1 %.

12. Rektyfikowany zagęszczony moszcz gronowy

Rektyfikowany zagęszczony moszcz gronowy jest produktem w postaci niekarmelizowanej cieczy, który:

a) otrzymywany jest w drodze częściowej dehydracji moszczu gronowego prowadzonej przy użyciu jednej z dozwolonych metod innej, niż bezpośrednie nagrzewanie, prowadzonej w taki sposób, że liczba wskazana przez refraktometr użyty zgodnie z metodą, którą należy określić zgodnie z art. 25, w temperaturze 20 °C nie jest niższa niż 61,7 %;

b) został poddany dozwolonej obróbce celem odkwaszenia i wyeliminowania wszystkich składników innych niż cukier;

c) posiada następujące właściwości:

- pH nie wyższe niż 5 przy 25 ° w skali Brixa;

- gęstość optyczną na poziomie 425 nm dla grubości 1 cm nie większą niż 0,100 w moszczu gronowym stężonym w 25 ° w skali Brixa;

- zawartość sacharozy niewykrywalną przez metodę analizy, którą należy określić;

- indeks Folin-Ciocalteau nie wyższy niż 6,00 przy 25 °w skali Brixa;

- dającą się miareczkować kwasowość nie wyższą niż 15 miliekwiwalentów na kilogram wszystkich cukrów;

- zawartość dwutlenku siarki nieprzekraczającą 25 miligramów na kilogram wszystkich cukrów;

- całkowitą zawartość kationów nie wyższą niż 8 miliekwiwalentów na kilogram wszystkich cukrów;

- przewodność właściwą w 25 ° w skali Brixa i 20 °C nieprzekraczającą 120 mikro-Siemens/cm;

- zawartość hydroksymetylofurfurylu nieprzekraczającą 25 miligramów na kilogram wszystkich cukrów;

- zawiera mesoinositol;

d) otrzymywany jest wyłącznie ze sklasyfikowanych odmian winorośli, o których mowa w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy;

W rektyfikowanym zagęszczonym moszczu gronowym dozwolone rzeczywiste stężenie alkoholu na objętość nie może być większe niż 1 %.

13. Wino z przejrzałych winogron

Wino z przejrzałych winogron jest produktem, który:

a) jest produkowany na terytorium Wspólnoty, bez stosowania środków wzbogacających, z winogron zebranych na obszarze Wspólnoty, pochodzących z odmian winorośli określonych w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy;

b) posiada naturalne stężenie alkoholu większe niż 15 %;

c) posiada całkowite stężenie alkoholu nie mniejsze niż 16 % i rzeczywiste stężenie alkoholu nie mniejsze niż 12 %;

Państwa członkowskie mogą ustalić okres dojrzewania dla tego produktu.

14. Ocet winny

Ocet winny jest octem, który:

a) otrzymywany jest wyłącznie w drodze kwaśnej fermentacji wina;

b) posiada całkowitą kwaśność nie mniejszą niż 60 gramów na jeden litr, wyrażoną jako kwas octowy.

ZAŁĄCZNIK V Wzbogacanie, zakwaszanie i odkwaszanie w pewnych obszarach uprawy winorośli

A. Ograniczenia wzbogacania

1. Jeżeli warunki klimatyczne w pewnych obszarach uprawy winorośli, znajdujących się na terenie Wspólnoty zgodnie z załącznikiem IX, stworzyły taką konieczność, zainteresowane państwa członkowskie mogą zezwolić na zwiększenie naturalnego stężenia alkoholu na objętość świeżych winogron, moszczu gronowego, moszczu gronowego w trakcie fermentacji, młodego wina w trakcie fermentacji oraz wina uzyskanego z odmian winorośli, o których mowa w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy.

2. Zwiększenie naturalnego stężenia alkoholu na objętość jest osiągane przy użyciu praktyk enologicznych, o których mowa w punkcie B i nie powinno przekroczyć następujących poziomów:

a) 2 % w obszarach uprawy winorośli A i B zgodnie z załącznikiem IX;

b) 1 % w obszarach uprawy winorośli C zgodnie z załącznikiem IX.

3. W latach, w których warunki klimatyczne byłyby wyjątkowo niekorzystne i zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1, poziomy zwiększenia naturalnego stężenia alkoholu na objętość przewidziane w pkt 2 mogą zostać podniesione do poziomu 3 % w obszarach uprawy winorośli A i B zgodnie z załącznikiem IX.

B. Procesy wzbogacania

1. Zwiększenie naturalnego stężenia alkoholu na objętość przewidziane w pkt A jest dokonywane wyłącznie poprzez:

a) w przypadku świeżych winogron, moszczu gronowego w trakcie fermentacji oraz młodego wina w trakcie fermentacji poprzez dodanie zagęszczonego moszczu gronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu gronowego;

b) w przypadku moszczu gronowego poprzez dodanie zagęszczonego moszczu gronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu gronowego lub poprzez częściowe skondensowanie łącznie z osmozą odwrotną;

c) w przypadku wina poprzez częściowe skondensowanie w wyniku schłodzenia.

2. Procesy, o których mowa w pkt 1, wykluczają się wzajemnie.

3. Skondensowanie moszczu gronowego lub wina poddanych procesom, o których mowa w pkt 1:

a) nie powinno zmniejszyć początkowej objętości tych produktów o więcej niż 20 %;

b) nie powinno, na zasadzie odstępstwa od pkt A 2 b), zwiększyć naturalnego stężenia alkoholu na objętość tych produktów o więcej niż 2 %.

4. Procesy, o których mowa w pkt 1 i 3, nie powinny zwiększyć całkowitego stężenia alkoholu na objętość świeżych winogron, moszczu gronowego, moszczu gronowego w trakcie fermentacji, młodego wina w trakcie fermentacji, lub wina:

a) w obszarze uprawy winorośli A zgodnie z załącznikiem IX do więcej niż 11,5 %,

b) w obszarze uprawy winorośli B zgodnie z załącznikiem IX do więcej niż 12 %,

c) w obszarach uprawy winorośli C I a) i C I b) zgodnie z załącznikiem IX do więcej niż 12,5 %,

d) w obszarze uprawy winorośli C II zgodnie z załącznikiem IX do więcej niż 13 % oraz

e) w obszarze uprawy winorośli C III zgodnie z załącznikiem IX do więcej niż 13,5 %.

5. W drodze odstępstwa od pkt 4 państwa członkowskie mogą

a) w przypadku czerwonego wina podnieść górną granicę całkowitego stężenia alkoholu na objętość produktów, o których mowa w pkt 4, do 12 % w obszarze uprawy winorośli A i 12,5 % w obszarze uprawy winorośli B zgodnie z załącznikiem IX;

b) podnieść całkowite stężenie alkoholu na objętość dla produktów, o których mowa w pkt 4, w przypadku produkcji win o chronionej nazwie pochodzenia w obszarach uprawy winorośli A i B do poziomu określonego przez państwa członkowskie.

C. Zakwaszanie i odkwaszanie

1. Świeże winogrona, moszcz gronowy, moszcz gronowy w trakcie fermentacji, młode wino w trakcie fermentacji oraz wino mogą być poddawane:

a) częściowemu odkwaszaniu w obszarach uprawy winorośli A, B, C I a) oraz C I b) zgodnie z załącznikiem IX;

b) zakwaszaniu oraz odkwaszaniu w obszarach uprawy winorośli C II oraz C III a) zgodnie z załącznikiem IX, nie naruszając przepisów pkt 7; lub

c) zakwaszaniu w obszarze uprawy winorośli C III b) zgodnie z załącznikiem IX.

2. Zakwaszanie produktów innych niż wino, o których mowa w pkt 1, może być zastosowane wyłącznie do poziomu 1,50 g kwasu winnego na litr lub 20 miliekwiwalentów na litr.

3. Zakwaszanie win może być zastosowane wyłącznie do poziomu 2,50 g kwasu winnego na litr lub 33,3 miliekwiwalentów na litr.

4. Odkwaszanie win może być zastosowane wyłącznie do poziomu 1 g kwasu winnego na litr lub 13,3 miliekwiwalentów na litr.

5. Moszcz gronowy przeznaczony do skondensowania może być częściowo odkwaszony.

6. W latach, w których warunki klimatyczne były wyjątkowe, państwa członkowskie mogą wyrazić zgodę na zakwaszanie produktów, o których mowa w pkt 1, w obszarach uprawy winorośli B, C I a) i C I b)zgodnie z załącznikiem IX, na warunkach, o których mowa w pkt 1 niniejszego załącznika, w odniesieniu do obszarów C II, C III a) i C III b) zgodnie z załącznikiem IX.

7. Zakwaszanie i wzbogacanie (z wyjątkiem odstępstw rozpatrywanych indywidualnie) oraz zakwaszanie i odkwaszanie tego samego produktu są procesami wzajemnie się wykluczającymi.

D. Procesy

1. Żaden z procesów, o których mowa w pkt B i C, za wyjątkiem zakwaszania oraz odkwaszania win, nie jest dozwolony, jeżeli nie jest przeprowadzany na warunkach określonych zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w czasie gdy świeże winogrona, moszcz gronowy, moszcz gronowy w trakcie fermentacji lub młode wino w trakcie fermentacji są przekształcane w wino lub jakikolwiek inny napój przeznaczony do bezpośredniego spożycia przez ludzi, o którym mowa w art. 1 ust. 1, inny niż wino musujące lub napowietrzane wino musujące w obszarach uprawy winorośli, gdzie zbierane są świeże winogrona używane w omawianej produkcji.

2. Kondensacja win dokonywana jest w obszarach uprawy winorośli, gdzie zbierane są świeże winogrona używane w omawianej produkcji.

3. Zakwaszanie oraz odkwaszanie win odbywa się tylko w przedsiębiorstwie produkującym wino i tylko w obszarach uprawy winorośli, gdzie zbierane są świeże winogrona używane w omawianej produkcji.

4. Właściwe organy powiadamiane są o zastosowaniu każdego z procesów, o których mowa w pkt. 1-3. Ta sama zasada obowiązuje odnośnie do ilości skoncentrowanego moszczu gronowego lub rektyfikowanego skoncentrowanego moszczu gronowego przechowywanych w tym samym czasie i miejscu, co świeże winogrona, moszcz gronowy, moszcz gronowy w trakcie fermentacji oraz wino w zbiornikach, przez osoby osoby fizyczne lub prawne lub grupy osób, a w szczególności producentów, jednostki zajmujące się butelkowaniem, przetwórców oraz handlowców, które należy określić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1. Powiadomienia o ilościach wymienionych powyżej produktów mogą jednak zostać zastąpione przez wpis do rejestru dóbr wchodzących i wychodzących ze stanu składowego.

5. Informacja o każdym z procesów, o których mowa w pkt. C, zostaje zapisana w dokumencie towarzyszącym, jak przewidziano w art. 103, na mocy którego produkty, które zostały poddane procesom, są wprowadzane do obiegu.

6. Wspomniane procesy nie są, oprócz sytuacji usprawiedliwionych wyjątkowymi warunkami klimatycznymi, prowadzone:

a) w obszarze uprawy winorośli C zgodnie z załącznikiem IX po dniu 1 stycznia;

b) w obszarach uprawy winorośli A i B zgodnie z załącznikiem IX po dniu 16 marca oraz

przeprowadzane są wyłącznie w przypadku produktów wytworzonych z winogron zebranych bezpośrednio przed tymi datami.

7. Niezależnie od pkt 6, kondensacja w wyniku chłodzenia i zakwaszania oraz odkwaszania wina może być stosowana w trakcie całego roku.

ZAŁĄCZNIK VI Ograniczenia

A. Zagadnienia ogólne

1. Wszystkie dozwolone praktyki enologiczne wykluczają dodawanie wody, za wyjątkiem konieczności zastosowania jej ze względu na konkretną potrzebę techniczną.

2. Wszystkie dozwolone praktyki enologiczne wykluczają dodawanie alkoholu, za wyjątkiem praktyk związanych z otrzymywaniem świeżego moszczu gronowego z fermentacją zatrzymaną przez dodanie alkoholu, wina likierowego, wina musującego, wina wzmocnionego do destylacji i wina półmusującego.

3. Wino wzmocnione do destylacji jest wykorzystywane wyłącznie do destylacji.

B. Świeże winogrona, moszcz gronowy i sok winogronowy

1. Świeży moszcz gronowy z fermentacją zatrzymaną przez dodanie alkoholu stosowany jest jedynie w fazie przygotowania produktów nieobjętych kodami CN 2204 10, 2204 21 i 2204 29. Pozostaje to bez uszczerbku dla bardziej surowych przepisów, które państwa członkowskie mogą zastosować w odniesieniu do przygotowywania na swoim terytorium produktów nieobjętych kodami CN 2204 10, 2204 21 i 2204 29.

2. Sok winogronowy oraz zagęszczony sok winogronowy nie mogą być przetwarzane na wino lub dodawane do wina. Nie mogą też być poddawane fermentacji alkoholowej na terytorium Wspólnoty.

3. Przepisów pkt 1 i 2 nie stosuje się do produktów przeznaczonych do produkcji w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Polsce produktów objętych kodem CN 2206 00, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie złożonej nazwy handlowej zawierającej słowo „wino”.

4. Moszcz gronowy w trakcie fermentacji uzyskiwany z winogron suszonych oraz wino z przejrzałych winogron są wprowadzane na rynek tylko w celu produkcji win likierowych, tylko w obszarach uprawy winorośli, gdzie takie wykorzystanie tych produktów było tradycyjnie stosowane w dniu 1 stycznia 1985 r.

5. Z zastrzeżeniem innych decyzji podjętych przez Radę zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty, świeże winogrona, moszcz gronowy, moszcz gronowy w trakcie fermentacji, zagęszczony moszcz gronowy, rektyfikowany zagęszczony moszcz gronowy, moszcz gronowy z fermentacją zatrzymaną przez dodanie alkoholu, sok winogronowy i zagęszczony sok winogronowy pochodzące z krajów trzecich nie mogą być przetwarzane na wino lub dodawane do wina na terytorium Wspólnoty.

C. Mieszanie win

Z zastrzeżeniem innych decyzji podjętych przez Radę zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty, łączenie wina pochodzącego z kraju trzeciego z winem pochodzącym ze Wspólnoty oraz łączenie win pochodzących z krajów trzecich jest zakazane na obszarze Wspólnoty.

D. Produkty uboczne

1. Nadmierne tłoczenie winogron jest zakazane. Uwzględniając lokalne i techniczne warunki, państwa członkowskie podejmują decyzję w sprawie minimalnej zawartości alkoholu w wytłoczynach gronowych i osadzie, która w każdym przypadku powinna być wyższa od zera.

2. Za wyjątkiem alkoholu, spirytusu i piquette, ani wino, ani dowolne inne napoje przeznaczone do bezpośredniego spożycia przez ludzi nie mogą być produkowane z osadu drożdżowego winiarskiego lub z wytłoczyn gronowych.

3. Tłoczenie osadu drożdżowego winiarskiego oraz ponowna fermentacja wytłoczyn gronowych w celach innych niż destylacja lub produkcja piquette jest zabroniona. Filtrowanie i odwirowywanie osadu drożdżowego winiarskiego nie jest traktowane jako tłoczenie, jeśli uzyskane produkty są solidnej jakości, autentyczne i posiadają dobrą jakość handlową.

4. Piquette, którego produkcja jest dozwolona w danym państwie członkowskim, jest używane tylko do destylacji lub spożycia przez rodzinę producenta wina.

5. Każda osoba fizyczna lub osoba prawna, czy też grupa osób, w których posiadaniu znajdują się produkty uboczne, jest zobowiązana do ich usunięcia pod nadzorem i na warunkach, które należy określić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 104 ust. 1.

ZAŁĄCZNIK VII Budżet dla programu karczowania winorośli

Budżet dla programu karczowania winorośli, o którym mowa w art. 92 ust. 3, wynosi:

a) dla roku winiarskiego 2008/2009 (rok budżetowy 2009): 430 mln EUR

b) dla roku winiarskiego 2009/2010 (rok budżetowy 2010): 287 mln EUR

c) dla roku winiarskiego 2010/2011 (rok budżetowy 2011): 184 mln EUR

d) dla roku winiarskiego 2011/2012 (rok budżetowy 2012): 110 mln EUR

e) dla roku winiarskiego 2012/2013 (rok budżetowy 2013): 59 mln EUR

ZAŁĄCZNIK VIII

Obszary, które państwo członkowskie może zadeklarować jako niekwalifikujące się do programu karczowania winorośli

(o których mowa w art. 94 ust. 1 i 3)

w hektarach |

Państwo członkowskie | Całkowita powierzchnia upraw winorośli | Obszary, o których mowa w art. 94 ust. 3 |

BG | 135.760 | 2.715 |

CZ | 19.081 | 382 |

DE | 102.432 | 2.049 |

EL | 66.682 | 1.334 |

ES | 1.099.765 | 21.995 |

FR | 879.859 | 17.597 |

IT | 730.439 | 14.609 |

CY | 13.068 | 261 |

LU | 1.299 | 26 |

HU | 85.260 | 1.705 |

MT | 910 | 18 |

AT | 50.681 | 1.014 |

PT | 238.831 | 4.777 |

RO | 178.101 | 3.562 |

SI | 16.704 | 334 |

SK | 21.531 | 431 |

UK | 793 | 16 |

ZAŁĄCZNIK IX Obszary uprawy winorośli

Obszary uprawy winorośli, o których mowa w załączniku IV i załączniku V są następujące:

1. Obszar uprawy winorośli A obejmuje:

a) w Niemczech: obszary uprawy winorośli inne niż obszary uprawy winorośli B;

b) w Luksemburgu: luksemburski obszar uprawy winorośli;

c) w Belgii, Danii, Irlandii, Holandii, Polsce, Szwecji i Zjednoczonym Królestwie: obszary uprawy winorośli w tych krajach;

d) w Republice Czeskiej: obszar uprawy winorośli Čechy.

2. Obszar uprawy winorośli B obejmuje:

a) w Niemczech: obszary położone w regionie Baden, na których znajdują się uprawy winorośli;

b) we Francji: obszary, na których znajdują się uprawy winorośli, które nie zostały wymienione w niniejszym załączniku oraz te znajdujące się na terytoriach następujących departamentów:

- w Alzacji: Bas-Rhin, Haut-Rhin;

- w Lotaryngii: Meurthe-et-Moselle, Meuse, Moselle, Vosges;

- w Szampanii: Aisne, Aube, Marne, Haute-Marne, Seine-et-Marne;

- w Jurze: Ain, Doubs, Jura, Haute-Saône;

- w Sabaudii: Savoie, Haute-Savoie, Isère (Commune de Chapareillan);

- w Val de Loire: Cher, Deux-Sèvres, Indre, Indre-et-Loire, Loir-et-Cher, Loire-Atlantique, Loiret, Maine-et-Loire, Sarthe, Vendée, Vienne i obszary uprawy winorośli w Cosne-sur-Loire w departamencie Nièvre;

c) w Austrii: wszystkie obszary, na których znajdują się uprawy winorośli;

d) w Republice Czeskiej, obszar uprawy winorośli Morava oraz obszary, na których znajdują się uprawy winorośli niewymienione w pkt 1d);

e) na Słowacji, obszary upraw winorośli na terenie niskich Karpat, południowej Słowacji, Nitry, Słowacji centralnej i wschodniej Słowacji oraz obszary upraw winorośli niewymienione w pkt 3;

f) w Słowenii, obszary upraw winorośli położone w następujących regionach:

- w regionie Podravje: ljutomerskoormoški vinorodni okoliš, mariborski vinorodni okoliš, radgonskokapelski vinorodni okoliš, šmarsko-virštajnski vinorodni okoliš, vinorodni okoliš Haloze, prekmurski vinorodni okoliš, vinorodni okoliš Srednje Slovenske gorice,

- w regionie Posavje: bizeljsko-sremiški vinorodni okoliš, vinorodni okoliš Bela krajina, vinorodni okoliš Dolenjska, i obszary upraw winorośli w regionach niewymienionych w pkt 5 lit. d);

g) w Rumunii, obszar Podișul Transilvaniei.

3. Obszar uprawy winorośli C I a) obejmuje:

a) we Francji, obszary upraw winorośli:

- położone w następujących departamentach: Allier, Alpes-de-Haute-Provence, Hautes-Alpes, Alpes-Maritimes, Ariège, Aveyron, Cantal, Charente, Charente-Maritime, Corrèze, Côte-d'Or, Dordogne, Haute-Garonne, Gers, Gironde, Isère (za wyjątkiem gminy Chapareillan), Landes, Loire, Haute-Loire, Lot, Lot-et-Garonne, Lozère, Nièvre (za wyjątkiem okręgu Cosne-sur-Loire), Puy-de-Dôme, Pyrénées-Atlantiques, Hautes-Pyrénées, Rhône, Saône-et-Loire, Tarn, Tarn-et-Garonne, Haute-Vienne, Yonne;

- w okręgach Valence i Die w departamencie Drôme (za wyjątkiem kantonów Dieulefit, Loriol, Marsanne i Montélimar);

- w okręgu Tournon, w kantonach Antraigues, Buzet, Coucouron, Montpezat-sous-Bauzon, Privas, Saint-Etienne de Lugdarès, Saint-Pierreville, Valgorge i la Voulte-sur-Rhône w departamencie Ardèche;

b) w Hiszpanii, obszary uprawy winorośli w prowincjach A Coruña, Asturias, Cantabria, Guipúzcoa i Vizcaya;

c) w Portugalii obszary uprawy winorośli w części regionu Norte, który odpowiada określonemu obszarowi wina „Vinho Verde” oraz „Concelhos de Bombarral, Lourinhã, Mafra e Torres Vedras” (za wyjątkiem „Freguesias da Carvoeira e Dois Portos”) należącemu do „Região viticola da Extremadura”;

d) na Słowacji, region Tokaj;

e) w Rumunii, obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 2 g) lub 5 f).

4. Obszar uprawy winorośli C I b) obejmuje:

a) we Włoszech, obszary uprawy winorośli w regionie Valle d'Aosta i prowincjach Sondrio, Bolzano, Trento i Belluno.

b) na Węgrzech, wszystkie obszary upraw winorośli.

5. Obszar uprawy winorośli C II obejmuje:

a) we Francji, obszary upraw winorośli:

- w następujących departamentach: Aude, Bouches-du-Rhône, Gard, Hérault, Pyrénées-Orientales (za wyjątkiem kantonów Olette i Arles-sur-Tech), Vaucluse;

- w części departamentu Var graniczącego na południu z północną granicą gmin Evenos, le Beausset, Sollies-Toucas, Cuers, Puget-Ville, Collobrières, La Garde-Freinet, Pland-de-la-Tour i Sainte-Maxime;

- w okręgu Nyons i kantonach Dieulefit, Loirol, Marsanne i Montélimar w departamencie Drôme;

- w częściach departamentu Ardèche niewymienionych w pkt. 3a);

b) we Włoszech, obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach: Abruzzi, Campagnia, Emilia-Romagna, Friuli-Venezia, Giulia, Lazio, Liguria, Lombardia z wyłączeniem prowincji Sondrio, Marche, Molise, Piemont, Tuscana, Umbria, Veneto z wyłączeniem prowincji Belluno, włączywszy wyspy należące do tych regionów takie, jak Elba oraz inne wyspy archipelagu należące do Toskanii, wyspy Ponziane, Capri i Ischia;

c) w Hiszpanii, obszary uprawy winorośli położone w następujących prowincjach:

- Lugo, Orense, Pontevedra,

- Ávilla (z wyłączeniem okręgów administracyjnych, które odpowiadają określonemu rodzajowi wina „comarca” w Cebreros), Burgos, León, Palencia, Salamanca, Segovia, Soria, Valladolid, Zamora,

- La Rioja,

- Álava,

- Navarra,

- Huesca,

- Barcelona, Girona, Lleida;

- położone w tej części prowincji Zaragoza, która znajduje się na północ od rzeki Ebro;

- w okręgach administracyjnych prowincji Tarragona, które należą do nazwy pochodzenia Penedés;

- położone w części prowincji Tarragona, która odpowiada określonej nazwie wina „comarca” w Conca de Barbera.

d) w Słowenii, obszary uprawy winorośli położone w regionie Primorska: vinorodni okoliš Goriška Brda, vinorodni okoliš Vipavska dolina, koprski vinorodni okoliš i vinorodni okoliš Kras;

e) w Bułgarii, obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach: Dunavska Ravnina (Дунавска равнина), Chernomorski Rayon (Черноморски район), Rozova Dolina (Розова долина);

f) w Rumunii, obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach: Dealurile Buzăului, Dealu Mare, Severinului oraz Plaiurile Drâncei, Colinele Dobrogei, Terasele Dunării, region południowy, w tym regiony piaszczyste i inne sprzyjające regiony.

6. Obszar uprawy winorośli C III a) obejmuje:

a) w Grecji, obszary uprawy winorośli położone w następujących nomoi: Florina, Imathia, Kilkis, Grevena, Larisa, Ioannina, Levkas, Akhaia, Messinia, Arkadia, Korinthia, Iraklio, Khania, Rethimni, Samos, Lasithi i wyspa Thira (Santorini);

b) na Cyprze, obszary uprawy winorośli położone na wzniesieniach powyżej 600 m;

c) w Bułgarii, obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 5e).

7. Obszar uprawy winorośli C III b) obejmuje:

a) we Francji, obszary upraw winorośli:

- położone w departamentach Korsyki;

- w części departamentu Var położonej pomiędzy morzem a granicą obszarów administracyjnych (które są także włączone) Evenos, Le Beausset, Solliès-Toucas, Cuers, Puget-Ville, Collobrières, La Garde-Freinet, Plan-de-la-Tour i Sainte Maxime;

- w kantonach Olette i Arles-sur-Tech w departamencie Pyrénées-Orientales;

b) we Włoszech, obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach: Calabria, Basilicata, Apulia, Sardinia i Sicilia, włączywszy wyspy należące do tych regionów takie, jak Pantelleria i Lipari, Egadi oraz wyspy Pelagie;

c) w Grecji, obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 6;

d) w Hiszpanii: obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 3 b) lub 5 c);

e) w Portugalii obszary uprawy winorośli położone w regionach niewłączonych do obszaru uprawy winorośli C I a);

f) na Cyprze, obszary uprawy winorośli znajdujące się na wzniesieniach poniżej 600 m;

g) na Malcie, obszary upraw winorośli.

8. Wytyczenie granic terytoriów podlegających jednostkom administracyjnym, o których mowa w niniejszym załączniku wynika z krajowych przepisów, które weszły w życie dnia 15 grudnia 1981 r., dla Hiszpanii z krajowych przepisów, które weszły w życie w dniu 1 marca 1986 r., a dla Portugalii z krajowych przepisów, które weszły w życie w dniu 1 marca 1998 r.

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH |

1. | LINIA BUDŻETOWA: 05 02 09 05 02 10 01 | ŚRODKI (mln EUR): |

2007: 2007: | 1 487 38 | 2008 2008: | 1 377 (WPB) 38 (WPB) |

2. | TYTUŁ: Wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie wspólnej organizacji rynku wina oraz zmieniającego niektóre rozporządzenia; |

3. | PODSTAWA PRAWNA: Artykuły 36 i 37 Traktatu |

4. | CELE: Celami niniejszej reformy są: – zwiększenie konkurencyjności unijnych producentów wina; ugruntowanie reputacji wina gatunkowego wytwarzanego w UE jako najlepszego wina na świecie; odbudowanie dawnych rynków win i pozyskanie nowych rynków w UE i na całym świecie; – stworzenie systemu funkcjonowania rynku wina, w którym obowiązują jasne i proste zasady skutecznie zapewniające równowagę między podażą a popytem; – stworzenie systemu funkcjonowania rynku wina, który pozwala zachować najlepsze tradycje w produkcji wina UE, przyczynia się do wzmocnienia tkanki społecznej wielu obszarów wiejskich i zapewnia poszanowanie środowiska naturalnego w całym procesie produkcji.. |

5. | SKUTKI FINANSOWE | OKRES 12 MIESIĘCY (w milionach EUR) | BIEŻĄCY ROK BUDŻETOWY 2007 (w milionach EUR) | KOLEJNY ROK BUDŻETOWY 2008 (w milionach EUR) |

5.0 | WYDATKI – PONIESIONE Z BUDŻETU WE (REFUNDACJE/SKUP INTERWENCYJNY) – WŁADZE KRAJOWE – INNE | – | – | – |

5.1 | DOCHODY – ZASOBY WŁASNE WE (OPŁATY WYRÓWNAWCZE / NALEŻNOŚCI CELNE) – KRAJOWE | – | – | – |

2009 | 2010 | 2011 | 2012 |

5.0.1 | SZACOWANE WYDATKI | p.m. | p.m. | p.m. | p.m. |

5.1.1 | SZACOWANE DOCHODY |

5.2 | METODA OBLICZENIOWA Roczny koszt proponowanej reformy, obejmujący przeniesienie środków na rozwój obszarów wiejskich szacowany jest na 1,3 mld EUR czyli poziom wydatków w scenariuszu status-quo. Scenariusz status-quo jest określony przy uwzględnieniu „olimpijskiej średniej” wydatków budżetowych 2001/2005 (5 lat, w których ekstrema nie są uwzględnione) powiększonych w celu uwzględnienia przystąpienia Bułgarii i Rumunii. Szczegóły dotyczące kosztów budżetowych reformy przedstawione są w załączniku. |

6.0 | CZY PROJEKT MOŻE BYĆ FINANSOWANY ZE ŚRODKÓW PRZEWIDZIANYCH W ODPOWIEDNIM ROZDZIALE BIEŻĄCEGO BUDŻETU? | TAK NIE |

6.1 | CZY PROJEKT MOŻE BYĆ FINANSOWANY POPRZEZ PRZESUNIĘCIE POMIĘDZY ROZDZIAŁAMI BIEŻĄCEGO BUDŻETU? | TAK NIE |

6.2 | CZY WYMAGANY BĘDZIE BUDŻET DODATKOWY? | TAK NIE |

6.3 | CZY ŚRODKI BĘDZIE TRZEBA PRZEWIDZIEĆ W KOLEJNYCH BUDŻETACH? | TAK NIE |

UWAGI: – |

ZAŁĄCZNIK DO OCENY SKUTKÓW FINANSOWYCH |

200 000 ha i 20 % zmniejszenie premii rocznie | B-2009 | B-2010 | B-2011 | B-2012 | B-2013 |

liczba hektarów na podstawie 30 % z całości w pierwszym roku i zmniejszenia 5%/rok |

A. Środki na poziomie wspólnej organizacji rynków |

1. wznowiony program karczowania winorośli (razem: 200 000 hektarów) |

średnia premia z tytułu karczowania | EUR/ha | 7 174 | 5 739 | 4 591 | 3 673 | 2 938 |

orientacyjny wykarczowany obszar i włączony do systemu płatności jednolitej | ha | 60 000 | 50.000 | 40 000 | 30 000 | 20 000 |

maksymalny roczny koszt budżetowy karczowania razem | mln EUR | 430 | 287 | 184 | 110 | 59 |

2. pozostałe wydatki na stopniowe zniesienie środków rynkowych UE |

szacowana kwota | mln EUR | 147 | p.m. | p.m. | p.m. |

3. finansowanie krajowej koperty |

maksymalna kwota krajowej koperty | mln EUR | 634 | 879 | 863 | 870 | 858 |

z której minimalna kwota na promocję | mln EUR | 120 | 120 | 120 | 120 | 120 |

całkowita maksymalna kwota krajowej koperty | mln EUR | 634 | 879 | 863 | 870 | 858 |

procent na promocję w krajowej kopercie | % | 18,93% | 13,65% | 13,90% | 13,79% | 13,99% |

środki na poziomie wspólnej organizacji rynków razem | mln EUR | 1 211 | 1 166 | 1 047 | 980 | 917 |

B. Oddzielona pomoc bezpośrednia do dodania do załącznika VII |

maksymalna premia | EUR/ha | 350 | 350 | 350 |

szacowany obszar łącznie | ha | 60 000 | 110 000 | 150 000 |

roczny koszt budżetowy razem | mln EUR | 21 | 38,5 | 52,5 |

Środki finansowane w ramach „pierwszego filaru” polityki rolnej razem | mln EUR | 1 211 | 1 166 | 1 068 | 1 019 | 969 |

C. Przeniesienie do rozwoju obszarów wiejskich dla regionów produkcji wina | mln EUR | 100 | 150 | 250 | 300 | 350 |

RAZEM (A+B+C) | mln EUR | 1 311 | 1 316 | 1 318 | 1 319 | 1 319 |

D. Informacje (zmiany do rozporządzenia Rady (WE) nr 2826/2000) | mln EUR | +3 | +3 | +3 | +3 | +3 |

Krajowa koperta wyniesie 857 mln EUR dla B2014 i 850 mln EUR dla B2015 i kolejnych lat.Oddzielona pomoc bezpośrednia szacowana jest na 63 mln EUR dla B2014 i 70 mln EUR dla B2015 i kolejnych lat.Przeniesienie do rozwoju obszarów wiejskich wyniesie 400 mln EUR dla B2014 i kolejnych lat.

Kwoty na rok 2014 i dalsze lata są orientacyjne i podlegają decyzjom, które należy podjąć na nowy okres programowania finansowego po roku 2013. Należy jednak przestrzegać pewnych zobowiązań prawnych pociągających za sobą wydatki poniesione przed tą datą.

[1] COM(2006) 319 wersja ostateczna.

[2] Rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 1).

[3] Rozporządzenie Rady (WE) nr 864/2004 (Dz.U. L 161 z 30.4.2004, str. 1).

[4] Rozporządzenie Rady (WE) nr 318/2006 (Dz.U. L 58 z 28.2.2006, str. 1).

[5] http://ec.europa.eu/agriculture/eval/reports/wine/index_en.htm

[6] Wnioski z seminarium poświęconego winu „Wyzwania i szanse stojące przed winami europejskimi” są dostępne na stronach internetowych: http://ec.europa.eu/agriculture/capreform/wine/sem_concl_en.pdf.

[7] http://ec.europa.eu/agriculture/capreform/wine/fullimpact_en.pdf

[8] Rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (Dz.U. L 277 z 21.10.2005, str. 1).

[9] Dz.U. L 179 z 14.7.1999, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1791/2006 (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 1).

[10] Dz.U. L 277 z 21.10.2005, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2012/2006 (Dz.U. L 384 z 29.12.2006, str. 8).

[11] Dz.U. L 93 z 31.3.2006, str. 12. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1791/2006.

[12] Dz.U. L 165 z 30.4.2004, str. 1. sprostowanie w Dz.U. L 191 z 28.5.2004, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1791/2006.

[13] Dz.U. L 109 z 6.5.2000, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 2006/142/WE (Dz.U. L 368 z 23.12.2006, str. 110).

[14] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Rozporządzenie zmienione decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

[15] Dz.U. L 209 z 11.8.2005, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 378/2007 (Dz.U. L 95 z 5.4.2007, str. 1).

[16] Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2013/2006 (Dz.U. L 384 z 29.12.2006, str. 13).

[17] Dz.U. L 327 z 21.12.1999, str. 7. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2060/2004 (Dz.U. L 357 z 2.12.2004, str. 3).

[18] Dz.U. L 328 z 23.12.2000, str. 2. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2060/2004.

[19] Dz.U. L 40 z 11.2.1989, str. 1.

[20] Dz.U. L 11 z 14.1.1994, str. 1.

[21] Dz.U. L 186 z 30.6.1989, str. 21.

[22] Dz.U. L 42 z 15.2.1975, str. 1.

[23] Dz.U. L 67 z 10.3.1994, str. 89.

[24] Dz.U. L 349 z 31.12.1994, str. 53.