[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 14.8.2006

KOM(2006) 459 wersja ostateczna

KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY, EUROPEJSKIEGO KOMITETU EKONOMICZNO-SPOŁECZNEGO I KOMITETU REGIONÓW

Siódmy komunikat w sprawie stosowania art. 4 i 5 dyrektywy 89/552/EWG „Telewizja bez granic”, zmienionej dyrektywą 97/36/WE, w latach 2003-2004 {SEC(2006) 1073}

KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY, EUROPEJSKIEGO KOMITETU EKONOMICZNO-SPOŁECZNEGO I KOMITETU REGIONÓW

Siódmy komunikat w sprawie stosowania art. 4 i 5 dyrektywy 89/552/EWG „Telewizja bez granic”, zmienionej dyrektywą 97/36/WE, w latach 2003-2004 (Tekst mający znaczenie dla EOG)

1. WPROWADZENIE

Niniejszy komunikat opracowano zgodnie z przepisami art. 4 ust. 3 dyrektywy Rady 89/552/EWG[1] z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 97/36/WE[2] z dnia 30 czerwca 1997 r. (dyrektywa „Telewizja bez granic”). Stanowi on siódme sprawozdanie Komisji w sprawie stosowania art. 4 i 5 tej dyrektywy[3], obejmujące lata 2003-2004, i w pierwszej części zawiera opinię Komisji na temat przedstawionych przez państwa członkowskie sprawozdań statystycznych dotyczących osiągnięcia proporcji, o których mowa w art. 4 i 5, w każdym z programów telewizyjnych podlegających ustawodawstwu tych państw. Artykuł 4 ust. 3 dyrektywy stanowi, że Komisja może uwzględnić w wydawanej przez siebie opinii postęp osiągnięty w stosunku do lat ubiegłych, udział audycji telewizyjnych emitowanych po raz pierwszy w programie, szczególne uwarunkowania w przypadku nowych nadawców programów telewizyjnych oraz specyficzną sytuację państw o niskich zdolnościach produkcyjnych w dziedzinie programów audiowizualnych lub ograniczonych obszarach językowych[4]. W drugiej części niniejszego dokumentu przedstawiono wnioski ze sprawozdań złożonych przez państwa członkowskie.

Celem tego sporządzanego w cyklu dwuletnim sprawozdania jest po pierwsze przekazanie przedstawionych przez poszczególne państwa członkowskie danych statystycznych do wiadomości pozostałych państw członkowskich, Parlamentu Europejskiego i Rady, a po drugie – zweryfikowanie, czy środki na rzecz wspierania produkcji europejskich i niezależnych są właściwie stosowane w państwach członkowskich. W sprawozdaniu po raz pierwszy uwzględniono dziesięć państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r., przedstawiając w ich przypadku dane za okres od przystąpienia, czyli od 1 maja do 31 grudnia 2004 r. Komisja dołożyła szczególnych starań aby umożliwić nowym państwom członkowskim udział w tym złożonym procesie oraz realizację – zgodnie z zasadą stopniowej poprawy – celów dyrektywy „Telewizja bez granic”, zwłaszcza w zakresie proporcji, o których mowa w art. 4 i 5.

Dodatkowe informacje wprowadzające znaleźć można w dokumencie roboczym służb Komisji[5].

2. OPINIA KOMISJI W SPRAWIE STOSOWANIA ART. 4 I 5

2.1. Uwagi ogólne

2.1.1. Artykuły 4 i 5 w kontekście dynamicznego rozwoju europejskich mediów audiowizualnych

Pierwsze spostrzeżenie natury ogólnej dotyczy stałego wzrostu liczby kanałów telewizyjnych w Europie. Z analizy sprawozdań przedstawionych przez państwa członkowskie wynika, że łączna liczba zgłoszonych kanałów, których dotyczą przepisy art. 4 i 5[6], wzrosła z 584 w 2003 r. do 767 w roku 2004. W poprzednim okresie sprawozdawczym liczba zgłoszonych kanałów wzrosła z 472 w 2001 r. do 503 w roku 2002. Oznacza to wzrost o 61 % w okresie czterech lat (2001-2004), głównie w następstwie ostatniego rozszerzenia Unii Europejskiej w 2004 r. Jednak nawet ograniczając się do grona państw UE-15, w okresie od roku 2001 do 2004 zanotowano znaczący wzrost na poziomie 39 %, w tym 12 % w latach 2003-2004[7]. Wzrost liczby kanałów oznacza ciągły wzrost czasu nadawania i odzwierciedla trwałą dynamikę europejskiego sektora produkcji audiowizualnej[8].

2.1.2. Wykonanie i monitorowanie w państwach członkowskich

Druga uwaga ogólna dotyczy sposobu realizacji przez państwa członkowskie obowiązków wynikających z art. 4 i 5 oraz obowiązku sprawozdawczości w ramach dyrektywy.

Sposób i intensywność kontroli w poszczególnych państwach członkowskich różnią się znacznie, od codziennego monitorowania oferty programowej, poprzez sprawozdania statystyczne, badania ankietowe i wyrywkowe, aż po zwykłe oszacowania w kilku przypadkach. Monitorowanie prowadzone bywa przez niezależny organ regulacyjny, właściwą jednostkę administracji rządowej lub prywatną spółkę badawczą. W niektórych państwach członkowskich władze publiczne polegają na danych o proporcjach podawanych przez nadawców.

Większość państw członkowskich przedstawiła Komisji pełne i wyczerpujące informacje. Stanowi to wyraźną poprawę w porównaniu z poprzednim okresem sprawozdawczym, gdy państwa członkowskie nie uwzględniły w swoich sprawozdaniach istotnych danych dotyczących znacznej liczby kanałów. Tylko kilka państw członkowskich nadal musi pracować nad poprawą jakości przekazywanych danych, zwłaszcza jeśli chodzi o proporcje, o których mowa w art. 5[9]. Jedno z państw członkowskich nadal nie uwzględnia znacznej liczby kanałów satelitarnych w swoich sprawozdaniach dotyczących art. 5[10]. Komisja pragnie zwrócić uwagę, że obowiązek składania sprawozdań na mocy art. 4 ust. 3 dyrektywy dotyczy wszystkich kanałów telewizyjnych podlegających ustawodawstwu danego państwa członkowskiego, niezależnie od sposobu nadawania czy udziału w widowni[11]. Każde państwo członkowskie ma obowiązek przedstawić wyczerpujący wykaz wszystkich kanałów, których dotyczą art. 4 i 5 dyrektywy, oraz pełne informacje o takich kanałach. Państwa członkowskie nie mają prawa udzielać ogólnych „zwolnień” z obowiązków wynikających z dyrektywy, z wyjątkiem określonych w niej przypadków oraz pod warunkiem konkretnego uzasadnienia.

Należy również wspomnieć o różnicach w zakresie stosowania i interpretacji dyrektywy w poszczególnych państwach członkowskich. Na przykład jeśli chodzi o obowiązek zarezerwowania co najmniej 10 % czasu nadawania programu (minimalna proporcja) dla utworów europejskich wyprodukowanych przez niezależnych producentów, art. 5 dopuszcza ustalenie tej proporcji na podstawie czasu nadawania bądź budżetu programowego poszczególnych nadawców. Wyboru dokonuje państwo członkowskie przy transponowaniu dyrektywy[12]. Kolejny przykład: niektóre z państw członkowskich wprowadziły pozytywną definicję programów, których dotyczą przepisy art. 4 i 5, wskutek czego osiągnięcie wymaganych proporcji jest trudniejsze. Inne państwa bezpośrednio wprowadziły do prawa krajowego zawartą w art. 4 i 5 negatywną definicję czasu nadawania, który nie obejmuje wiadomości, wydarzeń sportowych, gier, reklamy i usług telezakupów. Ta i inne różnice utrudniają zadanie opracowania porównywalnych i rzetelnych danych, mających wykazać, jak europejskie kanały telewizyjne stosują przepisy art. 4 i 5. Niezależnie od tych zmiennych przedstawione poniżej wyniki pomagają wskazać główne tendencje w tej dziedzinie oraz wyciągnąć wnioski co do skuteczności przyjętych przez państwa członkowskie przepisów wykonawczych[13].

2.1.3. Narzędzia analizy i oceny

Na mocy art. 4 ust. 3 dyrektywy Komisja jest zobowiązana zapewnić stosowanie art. 4 i 5 zgodnie z postanowieniami traktatu WE. Aby pomóc państwom członkowskim w wypełnianiu ich obowiązków kontrolnych, opracowano wytyczne[14] dotyczące kontroli stosowania art. 4 i 5. Wytyczne te mają pomóc państwom członkowskim w wypełnianiu ich obowiązków sprawozdawczych wynikających z art. 4 ust. 3, zawierając definicje określonych pojęć i wyjaśnienie najważniejszych koncepcji, celem uniknięcia różnic interpretacyjnych.

Ponadto zdefiniowano szereg nowych wskaźników[15], mających zapewnić obiektywną siatkę analizy na potrzeby lepszej oceny sprawozdań statystycznych przedstawianych przez państwa członkowskie[16]. Ponieważ państwa członkowskie mogą ustalać bardziej szczegółowe lub restrykcyjne przepisy w dziedzinach objętych dyrektywą[17], wskaźniki te stanowią pomoc w ocenie postępów w stosowaniu art. 4 i 5 na szczeblu zarówno wspólnotowym, jak i krajowym.

Tak przedstawia się ogólny kontekst opinii przedstawionej przez Komisję w niniejszym dokumencie. Przedstawiono w niej ogólne tendencje w zakresie stosowania środków na rzecz wspierania produkcji i dystrybucji europejskich programów telewizyjnych na szczeblu Wspólnoty [18].

2.2. Stosowanie art. 4

W tej części przedstawiono analizę osiągnięć na szczeblu europejskim w odniesieniu do zasady zarezerwowania utworom europejskim większości czasu nadawania, wyrażonej w art. 4[19] dyrektywy „Telewizja bez granic”.

Średni dla UE czas nadawania zarezerwowany dla utworów europejskich we wszystkich uwzględnionych kanałach[20] we wszystkich państwach członkowskich wynosił 65,18 % w 2003 r. i 63,32 % w roku 2004 , co stanowi spadek o 1,86 punktu procentowego w omawianym okresie. W poprzednich okresach sprawozdawczych średni udział utworów europejskich wynosił w państwach UE-15 66,95 % w 2001 r. i 66,10 % w roku 2002. Oznacza to spadek o 3,63 punktu procentowego w okresie czterech kolejnych lat (2001-2004). Jednak w okresie sześciu lat (1999-2004) mamy do czynienia z łącznym wzrostem udziału utworów europejskich o 2,64 punktu procentowego. W związku z tym w średnim okresie występuje ogólna tendencja wzrostowa . Powyższe wyniki należy rozpatrywać w kontekście dwóch istotnych czynników. Po pierwsze, dane do roku 2003 włącznie dotyczą państw UE-15, natomiast dane za rok 2004 obejmują już dziesięć nowych państw członkowskich, które przystąpiły do UE z dniem 1 maja 2004 r. W państwach tych w okresie po przystąpieniu (od 1 maja do 31 grudnia 2004 r.) średni udział utworów europejskich w łącznym czasie nadawania wyniósł 61,77 %. Biorąc pod uwagę fakt, że nadawcy i regulatorzy w nowych państwach członkowskich nie mieli doświadczenia we wprowadzaniu i stosowaniu środków na rzecz wspierania utworów europejskich oraz w składaniu sprawozdań ze stosowania takich środków, wynik o niecałe 3 punkty procentowe poniżej średniej dla UE-15 można uznać za sukces, odzwierciedlający generalnie dobre stosowanie art. 4 we wszystkich państwach UE . Po drugie należy wspomnieć, że we wcześniejszych okresach sprawozdawczych do obliczania średniego udziału utworów europejskich przyjmowano wyłącznie dane dotyczące kanałów o największej oglądalności. Dla okresu sprawozdawczego obejmującego lata 2003-2004 Komisja uwzględniła dane dotyczące wszystkich kanałów głównych i drugorzędnych, których dotyczy dyrektywa, niezależnie od ich udziału w widowni[21].

Na szczeblu państw członkowskich średni czas nadawania wahał się od 52,75 % w Irlandii do 86,2% w Danii w 2003 r. oraz od 49,12 % w Republice Czeskiej do 86,33 % w Danii w roku 2004. W okresie sprawozdawczym (2003-2004) w siedmiu państwach członkowskich zanotowano wzrost średniego czasu nadawania utworów europejskich, natomiast w ośmiu państwach – spadek.

Jeśli chodzi o łączną liczbę kanałów, które osiągnęły lub przekroczyły wymagany czas nadawania utworów europejskich, o którym mowa w art. 4, średni odsetek kanałów spełniających ten wymóg (obliczony z uwzględnieniem wszystkich kanałów we wszystkich państwach członkowskich) wynosił 68,20 % w 2003 r. i 72,80 % w roku 2004 , co stanowi wzrost o 4,60 punktu procentowego w okresie sprawozdawczym . W porównaniu z poprzednim okresem sprawozdawczym (69,93 % w 2001 r. i 74,53 % w roku 2002) w okresie czterech lat (2001-2004) zanotowano wzrost o 2,87 punktu procentowego . Jest to znakomity wynik, biorąc pod uwagę wzrost liczby kanałów, zwłaszcza tematycznych, w tym samym okresie. W poszczególnych państwach członkowskich średni odsetek kanałów spełniających wymóg (wśród wszystkich kanałów, których dotyczy dyrektywa) wynosił od 50 % w Belgii i Irlandii do 100 % w Finlandii w roku 2003 oraz od 45 % w Zjednoczonym Królestwie do 100 % w Estonii, na Łotwie, Malcie i Słowacji w roku 2004. W okresie sprawozdawczym odsetek ten wzrósł w dziesięciu państwach członkowskich, nie zmienił się w dwóch, a spadł w trzech.

Powyższe wyniki sugerują, że cele dyrektywy „Telewizja bez granic” w zakresie udziału utworów europejskich są osiągane bez problemów na szczeblu Wspólnoty . Szczególnie w kontekście uwzględnienia dziesięciu nowych państw członkowskich, które przystąpiły do UE w 2004 r., dane te dowodzą skuteczności stosowania art. 4 w całej Unii Europejskiej.

2.3. Stosowanie art. 5

W tej części przedstawiono analizę osiągnięcia na szczeblu europejskim proporcji, o których mowa w art. 5 dyrektywy „Telewizja bez granic” [22].

Średni dla UE udział w czasie nadawania zarezerwowany dla utworów europejskich wyprodukowanych przez niezależnych producentów[23] (niezależnych produkcji) we wszystkich kanałach, których dotyczy dyrektywa, we wszystkich państwach członkowskich wynosił 31,39 % w 2003 r. i 31,50 % w roku 2004 , co stanowi wzrost o 0,11 punktu procentowego w omawianym okresie. W porównaniu z poprzednimi okresami sprawozdawczymi (37,51 % w 1999 r., 40,47 % w 2000 r., 37,75 % w 2001 r. oraz 34,03 % w 2002 r.), w okresie czterech lat (2001-2004) zanotowano znaczący spadek o 6,25 punktu procentowego oraz równie duży spadek (o 6,01 punktu) w okresie sześciu kolejnych lat (1999-2004). W związku z tym można stwierdzić, że w średnim okresie występuje ogólna tendencja spadkowa . Zwraca uwagę fakt, że nie ma praktycznie żadnych różnic pomiędzy wynikami kanałów w krajach UE-15 i w dziesięciu państwach członkowskich, które przystąpiły do UE w 2004 r. W tych ostatnich przeciętny wynik wyniósł 31,55 % i był nawet wyższy niż w państwach UE-15 (31,47 %).

Na szczeblu państw członkowskich średni udział wynosił od 15,81 % w Danii[24] do 44,95 % w Austrii w 2003 r. oraz od 16,24 % w Słowenii do 46,38 % w Austrii w roku 2004. W okresie sprawozdawczym w ośmiu państwach członkowskich zanotowano wzrost średniego udziału produkcji niezależnych, natomiast w siedmiu państwach – spadek. W większości państw członkowskich utrzymywała się zatem tendencja wzrostowa.

Średni dla UE odsetek kanałów spełniających ten wymóg (obliczony z uwzględnieniem kanałów we wszystkich państwach członkowskich) wynosił 78,40 % w 2003 r. i 81,92 % w roku 2004 , co stanowi wzrost o 3,52 punktu procentowego . W porównaniu z poprzednimi okresami sprawozdawczymi (85,02 % w 1999 r., 84,81 % w 2000 r., 90,67 % w 2001 r. oraz 89,13 % w 2002 r.), odsetek ten spadł o 8,75 punktu procentowego w okresie czterech lat (2001-2004) oraz o 3,10 punktu w okresie sześcioletnim (1999-2004), co w średnim okresie oznacza niewielki spadek przestrzegania minimalnego udziału nadawanych produkcji niezależnych. Średni odsetek kanałów spełniających wymóg w poszczególnych państwach członkowskich wynosił od 44 % we Włoszech[25] do 100 % w Grecji, Irlandii i Finlandii w roku 2003 oraz od 27 % we Włoszech[26] do 100 % w dziewięciu państwach członkowskich (Cypr, Estonia, Grecja, Irlandia, Łotwa, Litwa, Malta, Słowacja i Finlandia) w roku 2004. Odsetek ten wzrósł w siedmiu państwach członkowskich, nie zmienił się w czterech (w tym w dwóch utrzymał się na poziomie 100 %), a również w czterech spadł. Oznacza to tendencję ogólnie pozytywną.

Średni dla UE udział czasu nadawania zarezerwowanego dla nowych utworów europejskich niezależnych producentów (utworów nowych[27]) wynosił 71,66 % w 2003 r. i 69,09 % w roku 2004 , co stanowi spadek o 2,57 punktu procentowego w omawianym okresie. Wartości te stanowią odsetek wszystkich utworów europejskich (nowych i nie) stworzonych przez niezależnych producentów. W porównaniu z poprzednimi okresami sprawozdawczymi (53,80 % w 1999 r., 55,71 % w 2000 r., 61,78 % w 2001 r. oraz 61,96 % w 2002 r.), w okresie czterech lat (2001-2004) zanotowano wzrost o 7,31 punktu procentowego oraz jeszcze większy wzrost (o 15,29 punktu) w okresie sześcioletnim, co oznacza wzrost o niemal 30 % w okresie od roku 1999 do 2004. Zatem w średnim okresie osiągnięto znaczny postęp w zakresie nowych utworów .

Na szczeblu państw członkowskich średni udział wynosił od 31,87 % w Grecji do 97,50 % w Irlandii w 2003 r. oraz od 22,2 % na Cyprze do 100 % na Słowacji w roku 2004. Jedno z państw członkowskich nie przekazało danych dotyczących nowych utworów. Średni udział nowych utworów wzrósł w siedmiu państwach członkowskich, nie zmienił się w jednym, a w siedmiu spadł. W omawianym okresie udział nowych utworów przekraczał 20 % łącznego uwzględnianego czasu nadawania, przy czym w okresie czterech lat zanotowano lekki spadek o 1,55 punktu procentowego[28].

3. WNIOSKI

Z przekazanych danych wynika, że w obecnym okresie sprawozdawczym po raz pierwszy zanotowano lekki spadek udziału dzieł europejskich (art. 4) na szczeblu Wspólnoty. Jednak w średnim okresie (1999-2004) tendencja jest pozytywna. Oceniając postęp w zakresie art. 4 należy uwzględnić dwa czynniki. Po pierwsze, dane za rok 2004 obejmują dziesięć państw członkowskich, które przystąpiły do UE w tym roku. Po drugie, zmieniono metodykę obliczania średniego udziału utworów europejskich, który obecnie uwzględnia również kanały drugorzędne o udziale w widowni poniżej 3 %. Biorąc te czynniki pod uwagę, zanotowany spadek jest stosunkowo niewielki. Ponadto średni dla UE odsetek kanałów spełniających ten wymóg wzrósł w omawianym okresie o ponad 4 punkty procentowe. Wyniki te dowodzą, że niezależnie od lekko spadkowej tendencji w krótkim okresie, udział utworów europejskich ustabilizował się na szczeblu UE na poziomie znacznie powyżej 60 % łącznego uwzględnianego czasu nadawania . Jest to pozytywny rozwój sytuacji zwłaszcza w przypadku dziesięciu nowych państw członkowskich, które po raz pierwszy uczestniczyły w sprawozdaniu. Stosowanie art. 4 dyrektywy na szczeblu europejskim należy zatem ocenić jako ogólnie zadowalające .

Jeśli chodzi o stosowanie art. 5 , zanotowany w obecnym okresie referencyjnym lekki wzrost (+0,11 punktu procentowego) można uznać za objaw pozytywny, mając na uwadze, że dane za rok 2004 obejmują dziesięć państw członkowskich, które przystąpiły do UE w tym roku. Pomimo tej krótkookresowej tendencji wzrostowej, w średnim okresie mamy do czynienia z poważnym spadkiem o ponad 6 punktów procentowych (czyli w tym przypadku ponad 16 %) w porównaniu z wartościami średnimi za lata 1999 lub 2001. Średniookresową tendencję spadkową kompensują w pewnym zakresie trzy czynniki. Po pierwsze, średni dla UE odsetek kanałów spełniających ten wymóg wzrósł w obecnym okresie sprawozdawczym, co oznacza, że w 2004 r. znacznie więcej kanałów na terenie UE spełniało kryterium minimalnego udziału określone w art. 5, niż miało to miejsce w roku 2003. Odzwierciedleniem tego jest również stosunkowo niewielka liczba przypadków nieprzekazania danych, która znacznie spadła w porównaniu z poprzednimi okresami sprawozdawczymi. Po drugie, stosunkowo duża była ilość nadawanych nowych utworów europejskich niezależnych producentów [29]. Udział nowych utworów wśród produkcji niezależnych wzrósł o 30 % w okresie sześciu lat[30]. Po trzecie należy pamiętać, że proporcje pozostają znacznie powyżej minimum określonego w dyrektywie na poziomie 10 % . Stosowanie art. 5 należy zatem ocenić jako ogólnie zadowalające.

Podsumowując, na podstawie oceny powyższych wyników i szczegółowej analizy sprawozdań przedstawionych przez państwa członkowskie[31] można stwierdzić, że – podobnie jak w poprzednich okresach sprawozdawczych – w obecnym okresie (2003-2004) cele art. 4 i 5 dyrektywy „Telewizja bez granic” zostały bez problemu osiągnięte zarówno na szczeblu europejskim, jak i na szczeblu państw członkowskich, z uwzględnieniem dziesięciu państw, które przystąpiły do UE w 2004 r.

[pic]

[1] Dz.U. L 298 z 17.10.1989.

[2] Dz.U. L 202 z 30.7.1997.

[3] Zwanej dalej dyrektywą „Telewizja bez granic” albo „dyrektywą”.

[4] Kryteria te nie są wyczerpujące.

[5] SEC(2006) 1073 – dalej „dokument roboczy”.

[6] Por. wskaźnik 1 w dokumencie uzupełniającym nr 1 dokumentu roboczego (dalej „dokument”).

[7] Fakt ten potwierdzają dane opublikowane przez Europejskie Obserwatorium Audiowizualne (EOA). Łączna liczba kanałów w państwach UE-15 wynosiła około 881 w styczniu 2004 r., wobec 780 w roku poprzednim. Por. roczniki EOA 2005 / 2004 / 2003, Film, Television, Video and Multimedia, tom 5, tabele T.21.1. Dane obejmują publiczne i prywatne kanały krajowe, dla których wydano licencję na nadawanie naziemne w systemie analogowym, oraz kanały kablowe i/lub satelitarne i/lub kanały naziemnej telewizji cyfrowej. Nie obejmują one kanałów pozaeuropejskich skierowanych do odbioru na terytorium państw członkowskich UE, kanałów skierowanych do odbioru w krajach trzecich oraz kanałów regionalnych, lokalnych i terytorialnych, a także pasm regionalnych i lokalnych na kanałach krajowych.

[8] Por. wykres 1 w dokumencie 2 dokumentu roboczego.

[9] Republika Czeska nie przekazała danych o udziale utworów niezależnych producentów i utworów nowych dla ponad 50 % kanałów, których dotyczy art. 5. Francja i Szwecja nie przekazały danych na temat wykonania art. 5 dla ponad 20 % kanałów, których on dotyczy, podlegających ich ustawodawstwu. Co do utworów nowych, Łotwa nie przekazała żadnych danych, a Dania przekazała dane tylko dla mniej niż 2/3 kanałów, których dotyczy art. 5.

[10] Podobnie jak w poprzednich sprawozdaniach, Włochy systematycznie nie uwzględniły wszystkich kanałów satelitarnych i kablowych, stanowiących około 50 % wszystkich kanałów, których dotyczy art. 5, podlegających ustawodawstwu tego państwa. Komisja uważa takie kanały za „nieuwzględnione w sprawozdaniu”, co ma negatywny wpływ na ocenę wypełnienia zobowiązań wynikających z art. 5 przez Włochy (por. wskaźnik 1 w dokumencie nr 1). W roku 2005 Włochy przyjęły nowe środki, mające na celu doprowadzenie do zgodności sytuacji prawnej z obowiązkami wynikającymi z art. 5. Komisja będzie nadal uważnie śledzić przyjęte przez Włochy przepisy oraz faktyczne stosowanie przez nie art. 5 pod kątem zgodności z prawem wspólnotowym. Należy również zwrócić uwagę, że Włochy nie stosują się do standardów sprawozdawczości w zakresie utworów nowych, których udział podano jako procent wszystkich utworów europejskich, zamiast jako procent europejskich utworów niezależnych producentów, co utrudnia dokonanie porównania sytuacji oraz obliczenie średniego udziału utworów nowych w państwach UE. Sposób przedstawiania tych danych należy dostosować do wymagań art. 5.

[11] Artykuł 4 ust. 3 stanowi, że „sprawozdanie to będzie zawierać w szczególności dane statystyczne dotyczące osiągnięcia proporcji, o której mowa w niniejszym artykule oraz art. 5, dla każdego z programów telewizyjnych podlegających ustawodawstwu danego państwa członkowskiego, przyczyny nieuzyskania tej proporcji w indywidualnych przypadkach oraz podjęte lub ustanowione środki mające na celu umożliwienie osiągnięcia wymaganej proporcji.”

[12] W praktyce z możliwości tej skorzystała tylko Francja, gdzie dla trzech kanałów satelitarnych lub kablowych za podstawę kalkulacji przyjęto budżet programowy, natomiast dla sześciu kanałów naziemnych – ich przychody.

[13] W tym kontekście opracowana w maju 2005 r. przez firmę konsultingową David Graham and Associates niezależna analiza skutków środków w zakresie wspierania dystrybucji i produkcji programów telewizyjnych, przewidziana w art. 25a dyrektywy „Telewizja bez granic”, przyczyniła się do oceny gospodarczych i kulturowych skutków art. 4 i 5 oraz przepisów wykonawczych w państwach UE-15. Por. http://europa.eu.int/comm/avpolicy/stat/studi_en.htm.

[14] Sugerowane wytyczne z dnia 11 czerwca 1999 r. Por. http://europa.eu.int/comm/avpolicy/regul/twf/art45/controle45_en.pdf .

[15] Por. dokument 1 dokumentu roboczego.

[16] Na przykład kanały, dla których nie przedstawiono danych, mają negatywny wpływ na ocenę wypełnienia zobowiązań (wskaźniki 3 i 4).

[17] Por. art. 3 ust. 1. W praktyce większość państw członkowskich skorzystała z tej możliwości (np. wykluczenie produkcji studyjnych we Włoszech, pozytywna definicja programów, których dotyczą przepisy art. 4 i 5 w Niemczech). W sześciu państwach członkowskich (E, F, I, NL, SF, UK) do niektórych lub wszystkich nadawców stosuje się wyższe proporcje niż określono w dyrektywie (np. 60 % utworów europejskich we Francji, 25 % utworów niezależnych producentów w Zjednoczonym Królestwie i w Niderlandach, itp.).

[18] Szczegółowe informacje na temat stosowania takich środków w poszczególnych państwach członkowskich przedstawiono w dokumencie 4 dokumentu roboczego.

[19] Artykuł 4 ust. 1 stanowi, że: „państwa członkowskie zapewnią, wtedy gdy jest to możliwe do zrealizowania i za pomocą odpowiednich środków, aby nadawcy telewizyjni zarezerwowali utworom europejskim, w rozumieniu art. 6, większości łącznego czasu nadawania programu, z wyłączeniem czasu przeznaczonego na nadawanie wiadomości, wydarzeń sportowych, gier, reklamy, usług teletekstowych i telezakupów.”

[20] Por. 2.1.1 powyżej (wskaźnik 1 w dokumencie nr 1 dokumentu roboczego).

[21] Stosowane poprzednio podejście nieuwzględniania na potrzeby art. 4 kanałów posiadających udział w widowni poniżej 3 % („kryterium de-minimis”) miało tę zaletę, że uzyskane w ten sposób wyniki były lepiej „wyważone”, jednak w dyrektywie „Telewizja bez granic” nie ma podstaw do jego stosowania. Ponadto, jak dowodzi załącznik 7 do dokumentu roboczego, faktyczna różnica pomiędzy średnim dla UE czasem nadawania utworów europejskich przez kanały główne i przez wszystkie kanały jest bardzo niewielka ( 64,45 % w 2003 r. i 63,87 % w 2004 r. ). W związku z tym w niniejszym sprawozdaniu, które po raz pierwszy uwzględnia sytuację w UE złożonej z 25 państw członkowskich, przyjęto odmienną metodykę i przedstawiono średni udział dzieł europejskich we wszystkich kanałach, których dotyczy art. 4. Załącznik 7 do dokumentu roboczego zawiera zestawienie kanałów o udziale w widowni przekraczającym 3 %, z podaniem dla każdego z nich udziału czasu nadawania zarezerwowanego dla utworów europejskich.

[22] Artykuł 5 stanowi: „Państwa członkowskie zapewnią, wtedy gdy jest to możliwe do zrealizowania i za pomocą odpowiednich środków, aby nadawcy zarezerwowali co najmniej 10 % czasu nadawania programu lub, wedle uznania Państwa Członkowskiego, co najmniej 10 % budżetu programowego dla utworów europejskich wyprodukowanych przez producentów niezależnych od nadawców, z wyłączeniem czasu przeznaczonego na nadawanie wiadomości, wydarzeń sportowych, gier, reklamy, usług teletekstowych i telezakupów.”

[23] W rozumieniu motywu 31 dyrektywy 97/36/WE z dnia 30 czerwca 1997 r., który stanowi (w ramach kryteriów niewyłącznych), że: „…państwa członkowskie, definiując pojęcie „niezależny producent”, powinny należycie uwzględnić kryteria takie jak własność spółki producenckiej, liczbę programów dostarczonych temu samemu nadawcy telewizyjnemu i własności praw pochodnych.”

[24] Zwraca uwagę fakt, że zarówno w roku 2003, jak i 2004, duńskie kanały posiadały najwyższy średni udział dzieł europejskich (por. punkt 2.2 powyżej), a jednocześnie bardzo niski udział produkcji niezależnych, co sugeruje, że udział własnych produkcji telewizyjnych jest w Danii bardzo wysoki.

[25] Jak wspomniano powyżej, Komisja uważa 39 z 57 kanałów satelitarnych za „nieuwzględnione w sprawozdaniu” za rok 2003, co ma negatywny wpływ na ocenę wypełnienia zobowiązań (wskaźnik 5).

[26] Komisja uważa 43 z 60 kanałów satelitarnych za „nieuwzględnione w sprawozdaniu” za rok 2004.

[27] tzn. utworów nadawanych w okresie pięciu lat od daty ich produkcji.

[28] Por. wykres 2 w dokumencie 2 dokumentu roboczego.

[29] W okresie sześciu lat udział nowych utworów europejskich utrzymywał się powyżej 1/5 łącznego uwzględnianego czasu nadawania, co odpowiada około 2/3 wszystkich utworów niezależnych producentów. W roku 2003 wskaźnik ten został jeszcze przekroczony, a nowe utwory stanowiły ponad 71 % wszystkich produkcji niezależnych.

[30] W wartościach bezwzględnych (w stosunku do łącznego uwzględnianego czasu nadawania) ta pozytywna tendencja jest jednak kompensowana przez równoległy spadek udziału produkcji niezależnych.

[31] Por. dokument 3 dokumentu roboczego.