w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 i uchylające rozporządzenie (WE) nr 863/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady, rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 i decyzję Rady 2005/267/WE

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit. b) i d) oraz art. 79 ust. 2 lit. c),

Niniejszym rozporządzeniem ustanawia się Europejską Straż Graniczną i Przybrzeżną, aby zapewnić europejskie zintegrowane zarządzanie granicami na granicach zewnętrznych w celu skutecznego zarządzania przekraczaniem granic zewnętrznych. Powyższe obejmuje podjęcie wyzwań związanych z migracją oraz przeciwdziałanie potencjalnym przyszłym zagrożeniom na tych granicach, a tym samym przyczynianie się do zwalczania poważnych przestępstw o charakterze transgranicznym, w celu zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa wewnętrznego w Unii przy pełnym poszanowaniu praw podstawowych oraz zagwarantowaniu swobodnego przepływu osób w Unii.

1. Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej (zwana dalej „Agencją”) oraz organy krajowe państw członkowskich odpowiedzialne za zarządzanie granicami, w tym straże przybrzeżne w zakresie realizowanych przez nie zadań kontroli granicznej, tworzą Europejską Straż Graniczną i Przybrzeżną.

2. Decyzją zarządu podejmowaną na podstawie wniosku dyrektora wykonawczego, Agencja ustanawia strategię techniczną i operacyjną w zakresie europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami. W uzasadnionych przypadkach Agencja bierze pod uwagę specyficzną sytuację państw członkowskich, w szczególności ich położenie geograficzne. Strategia ta musi być zgodna z art. 4. Wspiera ona i wspomaga wdrażanie europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami we wszystkich państwach członkowskich.

3. Organy krajowe odpowiedzialne za zarządzanie granicami, w tym straże przybrzeżne w zakresie realizowanych przez nie zadań kontroli granicznej, ustanawiają swoje krajowe strategie zintegrowanego zarządzania granicami. Te strategie krajowe muszą być zgodne z art. 4 i strategią, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

Europejskie zintegrowane zarządzanie granicami składa się z następujących elementów:

1. Europejska Straż Graniczna i Przybrzeżna wdraża europejskie zintegrowane zarządzanie granicami w ramach wspólnej odpowiedzialności Agencji oraz organów krajowych odpowiedzialnych za zarządzanie granicami, w tym straży przybrzeżnych w zakresie realizowanych przez nie operacji ochrony granic morskich i wszelkich innych zadań kontroli granicznej. Państwa członkowskie nadal są w pierwszym rzędzie odpowiedzialne za zarządzanie swoimi odcinkami granic zewnętrznych.

2. Państwa członkowskie, w ścisłej współpracy z Agencją, zapewniają zarządzanie swoimi granicami zewnętrznymi w swoim własnym interesie i w interesie wspólnym wszystkich państw członkowskich, przy zachowaniu pełnej zgodności z prawem Unii i zgodnie ze strategią techniczną i operacyjną, o której mowa w art. 3 ust. 2.

3. Agencja wspiera stosowanie środków unijnych odnoszących się do zarządzania granicami zewnętrznymi przez wzmacnianie, ocenę i koordynację działań państw członkowskich w zakresie wprowadzania tych środków w życie oraz powrotów.

1. Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej to nowa nazwa Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej, ustanowionej na mocy rozporządzenia (WE) nr 2007/2004. Jej działania opierają się na niniejszym rozporządzeniu.

2. W celu zapewnienia spójnego europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami Agencja ułatwia stosowanie istniejących i przyszłych unijnych środków dotyczących zarządzania granicami zewnętrznymi, w szczególności kodeksu granicznego Schengen ustanowionego na mocy rozporządzenia (UE) 2016/399, i czyni stosowanie ich bardziej skutecznym.

3. Agencja przyczynia się do ciągłego i jednolitego stosowanie prawa Unii, w tym dorobku Unii w dziedzinie praw podstawowych, na wszystkich granicach zewnętrznych. Działania Agencji w tym zakresie obejmują wymianę dobrych praktyk.

Agencja odpowiada przed Parlamentem Europejskim i Radą zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

1. Agencja realizuje następujące zadania w celu przyczyniania się do wydajnego, wysokiego i jednolitego poziomu kontroli granicznej i powrotów:

2. Państwa członkowskie mogą kontynuować współpracę na poziomie operacyjnym z innymi państwami członkowskimi lub państwami trzecimi, jeżeli jest ona zgodna z zadaniami Agencji. Państwa członkowskie powstrzymują się od wszelkich działań, które mogłyby zagrozić funkcjonowaniu Agencji lub osiągnięciu jej celów. Państwa członkowskie informują Agencję o takiej współpracy operacyjnej z innymi państwami członkowskimi lub państwami trzecimi na granicach zewnętrznych oraz w dziedzinie powrotów. Dyrektor wykonawczy regularnie, nie rzadziej jednak niż raz w roku, informuje zarząd o takich kwestiach.

3. Agencja z własnej inicjatywy włącza się w działania komunikacyjne dotyczące kwestii wchodzących w zakres jej mandatu. Agencja podaje do publicznej wiadomości rzetelne i wyczerpujące informacje o swoich działaniach.

Działania komunikacyjne nie mogą stać na przeszkodzie wypełnianiu zadań, o których mowa w ust. 1, w szczególności przez ujawnienie informacji operacyjnych, których podanie do wiadomości publicznej zagroziłoby osiągnięciu celu operacji. Działania komunikacyjne są wykonywane z zastrzeżeniem art. 50 i zgodnie z właściwymi planami komunikacji i rozpowszechniania informacji, przyjętymi przez zarząd.

Agencja i organy krajowe odpowiedzialne za zarządzanie granicami i powroty, w tym straże przybrzeżne w zakresie realizowanych przez nie zadań kontroli granicznej, mają obowiązek współpracy w dobrej wierze oraz obowiązek wymiany informacji.

W celu realizacji zadań powierzonych im na mocy niniejszego rozporządzenia, w szczególności w zakresie monitorowania przez Agencję ruchów migracyjnych w kierunku Unii i wewnątrz niej, przeprowadzania analizy ryzyka oraz sporządzania oceny narażenia, Agencja i organy krajowe odpowiedzialne za zarządzanie granicami i powroty, w tym straże przybrzeżne w zakresie realizowanych przez nie zadań kontroli granicznej, terminowo i rzetelnie dzielą się wszelkimi niezbędnymi informacjami, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i mającym zastosowanie prawem Unii i prawem krajowym dotyczącym wymiany informacji.

1. Agencja monitoruje ruchy migracyjne w kierunku Unii i wewnątrz niej oraz tendencje i inne możliwe wyzwania na zewnętrznych granicach Unii. W tym celu, na mocy decyzji zarządu opartej na wniosku dyrektora wykonawczego, Agencja tworzy wspólny zintegrowany model analizy ryzyka, stosowany przez Agencję i państwa członkowskie. Agencja przeprowadza także ocenę narażenia zgodnie z art. 13.

2. Agencja sporządza ogólne analizy ryzyka, które przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji zgodnie z art. 50, oraz ukierunkowane analizy ryzyka dotyczące działalności operacyjnej.

3. Analiza ryzyka sporządzana przez Agencję obejmuje wszystkie aspekty istotne dla europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami w celu opracowania mechanizmu wstępnego ostrzegania.

4. Państwa członkowskie dostarczają Agencji wszelkie niezbędne informacje na temat sytuacji, tendencji i potencjalnych zagrożeń na granicach zewnętrznych oraz w dziedzinie powrotów. Państwa członkowskie regularnie lub na wniosek Agencji przekazują jej wszelkie niezbędne informacje, takie jak dane statystyczne i operacyjne gromadzone w związku z wdrażaniem dorobku Schengen, a także informacje pozyskane z warstwy analitycznej krajowego obrazu sytuacji utworzonego zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1052/2013.

6. Państwa członkowskie uwzględniają wyniki analizy ryzyka przy planowaniu swoich operacji i działań na granicach zewnętrznych, a także swoich działań w dziedzinie powrotów.

7. Agencja włącza wyniki wspólnego zintegrowanego modelu analizy ryzyka w opracowywanie wspólnych podstawowych programów szkoleń funkcjonariuszy straży granicznych oraz personelu realizującego zadania w dziedzinie powrotów.

1. Agencja zapewnia regularne monitorowanie zarządzania granicami zewnętrznymi przez wszystkie państwa członkowskie za pośrednictwem oficerów łącznikowych Agencji.

Agencja może postanowić, że jeden oficer łącznikowy będzie odpowiedzialny za maksymalnie cztery państwa członkowskie geograficznie znajdujące się blisko siebie.

2. Dyrektor wykonawczy wyznacza spośród personelu Agencji ekspertów, którzy są wysyłani jako oficerowie łącznikowi. Na podstawie analizy ryzyka i po zasięgnięciu opinii danego państwa członkowskiego dyrektor wykonawczy przedstawia wniosek dotyczący charakteru i warunków wysłania oficera łącznikowego, państwa członkowskiego lub regionu, do którego oficer łącznikowy może zostać wysłany, oraz możliwych zadań, które nie zostały ujęte w ust. 3. Wniosek dyrektora wykonawczego podlega zatwierdzeniu przez zarząd. Dyrektor wykonawczy powiadamia dane państwo członkowskie o wyznaczeniu oraz określa, wspólnie z państwem członkowskim, miejsce, do którego oficer łącznikowy zostanie wysłany.

3. Oficerowie łącznikowi działają w imieniu Agencji, a ich rolą jest wspieranie współpracy i dialogu między Agencją a organami krajowymi odpowiedzialnymi za zarządzanie granicami i powroty, w tym strażami przybrzeżnymi w zakresie realizowanych przez nie zadań kontroli granicznej. Oficerowie łącznikowi w szczególności:

Jeżeli sprawozdania oficera łącznikowego, o których mowa w lit. h), wyrażają obawy co do jednego lub większej liczby aspektów istotnych dla danego państwa członkowskiego, państwo to jest niezwłocznie informowane o tym fakcie przez dyrektora wykonawczego.

4. Na potrzeby ust. 3 oficer łącznikowy, zgodnie z krajowymi i unijnymi przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa i ochrony danych:

5. Sprawozdanie oficera łącznikowego stanowi element oceny narażenia, o której mowa w art. 13. Sprawozdanie zostaje przekazane zainteresowanemu państwu członkowskiemu.

6. Przy wywiązywaniu się ze swoich obowiązków oficerowie łącznikowi przyjmują instrukcje wyłącznie od Agencji.

1. Agencja, na mocy decyzji zarządu opartej na wniosku dyrektora wykonawczego, tworzy wspólną metodykę przeprowadzania oceny narażenia. Metodyka ta obejmuje kryteria obiektywne, na podstawie których Agencja przeprowadza ocenę narażenia oraz częstotliwość i sposób przeprowadzania kolejnych ocen narażenia.

2. Agencja monitoruje i ocenia dostępność wyposażenia technicznego, systemów, zdolności, zasobów, infrastruktury, a także odpowiednio wykwalifikowanego i przeszkolonego personelu państw członkowskich, niezbędnych do kontroli granicznej. Działania te Agencja prowadzi w ramach środka prewencyjnego na podstawie analizy ryzyka sporządzonej zgodnie z art. 11 ust. 3. Agencja przeprowadza takie monitorowanie i ocenę przynajmniej raz w roku, chyba że dyrektor wykonawczy, na podstawie ocen ryzyka lub wcześniejszej oceny narażenia, postanowi inaczej.

3. Państwa członkowskie, na wniosek Agencji, przedstawiają informacje dotyczące wyposażenia technicznego, personelu i – w najszerszym możliwym zakresie – środków finansowych dostępnych na poziomie krajowym w celu prowadzenia kontroli granicznych. Państwa członkowskie przekazują również, na wniosek Agencji, informacje o swoich planach awaryjnych dotyczących zarządzania granicami.

4. Celem oceny narażenia jest dokonanie przez Agencję oceny zdolności i gotowości państw członkowskich do stawienia czoła nadchodzącym wyzwaniom, w tym obecnym i przyszłym zagrożeniom i wyzwaniom na granicach zewnętrznych; określanie, w szczególności w odniesieniu do tych państw członkowskich, które stoją w obliczu szczególnych i wyjątkowo trudnych wyzwań, ewentualnych bezpośrednich skutków na granicach zewnętrznych i wynikającego z tego wpływu na funkcjonowanie strefy Schengen; oraz ocena ich zdolności do udziału w rezerwie szybkiego reagowania, o której mowa w art. 20 ust. 5. Ocena ta pozostaje bez uszczerbku dla mechanizmu oceny Schengen.

W ocenie tej Agencja uwzględnia zdolność państw członkowskich do wykonywania wszelkich zadań w zakresie zarządzania granicami, w tym zdolność państw członkowskich do radzenia sobie z potencjalnym przybyciem dużej liczby osób na ich terytorium.

5. Wyniki oceny narażenia są przedkładane zainteresowanym państwom członkowskim. Zainteresowane państwa członkowskie mogą zgłaszać uwagi dotyczące tej oceny.

6. W razie konieczności dyrektor wykonawczy, po zasięgnięciu opinii zainteresowanego państwa członkowskiego, wydaje zalecenie określające niezbędne środki do podjęcia przez to państwo członkowskie oraz termin, w którym środki takie mają zostać wdrożone. Dyrektor wykonawczy zachęca to państwo członkowskie do podjęcia niezbędnych działań.

7. Podstawą środków zalecanych zainteresowanym państwom członkowskim przez dyrektora wykonawczego są wyniki oceny narażenia, przy uwzględnieniu analizy ryzyka przeprowadzonej przez Agencję, uwag zainteresowanego państwa członkowskiego oraz wyników mechanizmu oceny Schengen.

Środki te powinny mieć na celu wyeliminowanie słabych punktów wskazanych w ocenie, co ma prowadzić do zwiększenia przez państwa członkowskie ich gotowości do stawiania czoła nadchodzącym wyzwaniom poprzez optymalizację lub udoskonalenie ich zdolności, wyposażenia technicznego, systemów, zasobów i planów awaryjnych.

8. Jeżeli państwo członkowskie nie wdroży w terminie, o którym mowa w ust. 6 niniejszego artykułu, niezbędnych środków przewidzianych w zaleceniu, dyrektor wykonawczy przekazuje sprawę zarządowi i powiadamia Komisję. Zarząd przyjmuje na wniosek dyrektora wykonawczego decyzję określającą środki niezbędne do podjęcia przez dane państwo członkowskie oraz termin, w którym środki takie mają zostać wdrożone. Decyzja zarządu jest wiążąca dla tego państwa członkowskiego. Jeżeli państwo członkowskie nie wdroży środków w terminie przewidzianym w tej decyzji, zarząd powiadamia o tym Radę i Komisję i mogą zostać podjęte dalsze działania zgodnie z art. 19.

9. Wyniki oceny narażenia są regularnie, nie rzadziej niż raz w roku, przekazywane zgodnie z art. 50 Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji.

1. Państwo członkowskie może zwrócić się do Agencji o pomoc przy realizacji swoich obowiązków w zakresie kontroli granic zewnętrznych. Agencja realizuje również środki zgodnie z art. 19.

2. Agencja organizuje odpowiednią pomoc techniczną i operacyjną dla przyjmującego państwa członkowskiego i może, działając zgodnie z odpowiednim prawem Unii i prawem międzynarodowym, w tym zasadą non-refoulement, przyjąć jeden lub większą liczbę następujących środków:

3. Agencja finansuje lub współfinansuje działania, o których mowa w ust. 2, ze swojego budżetu zgodnie z zasadami finansowymi mającymi zastosowanie do Agencji.

4. W przypadku gdy Agencja ma znaczne dodatkowe potrzeby finansowe z powodu sytuacji panującej na granicach zewnętrznych, informuje o tym niezwłocznie Parlament Europejski, Radę i Komisję.

Inicjowanie wspólnych operacji i szybkich interwencji na granicach zewnętrznych

1. Państwo członkowskie może zwrócić się do Agencji o uruchomienie wspólnych operacji w celu stawienia czoła nadchodzącym wyzwaniom, w tym nielegalnej imigracji, obecnym lub przyszłym zagrożeniom na swoich granicach zewnętrznych lub przestępczości transgranicznej, lub o zapewnienie zwiększonej pomocy technicznej i operacyjnej przy realizacji swoich obowiązków w zakresie kontroli granic zewnętrznych.

2. Na wniosek państwa członkowskiego stojącego w obliczu szczególnych i wyjątkowo trudnych wyzwań, w szczególności w przypadku masowego napływu do punktów na granicach zewnętrznych obywateli państw trzecich usiłujących przedostać się na terytorium tego państwa członkowskiego w sposób niedozwolony, Agencja może uruchomić na ograniczony czas na terytorium tego przyjmującego państwa członkowskiego szybką interwencję na granicy.

3. Dyrektor wykonawczy ocenia, zatwierdza i koordynuje wnioski dotyczące wspólnych operacji przedłożone przez państwa członkowskie. Wspólne operacje i szybkie interwencje na granicy są poprzedzone dokładną, wiarygodną i aktualną analizą ryzyka, co umożliwia Agencji uszeregowanie zawnioskowanych wspólnych operacji i szybkich interwencji na granicy pod względem priorytetu, biorąc pod uwagę poziom ryzyka na odcinkach granicy zewnętrznej, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1052/2013, oraz dostępność zasobów.

4. Dyrektor wykonawczy, na podstawie wyników oceny narażenia oraz biorąc pod uwagę analizę ryzyka sporządzoną przez Agencję i warstwę analityczną europejskiego obrazu sytuacji utworzonego zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1052/2013, zaleca danemu państwu członkowskiemu zainicjowanie i przeprowadzenie wspólnych operacji lub szybkich interwencji na granicy. Agencja przekazuje swoje wyposażenie techniczne do dyspozycji przyjmujących lub uczestniczących państw członkowskich.

5. Cele wspólnej operacji lub szybkiej interwencji na granicy można osiągnąć w ramach operacji wielofunkcyjnej. Taka operacja może obejmować funkcje straży przybrzeżnej i zapobieganie przestępczości transgranicznej, w tym zwalczanie przemytu migrantów lub handlu ludźmi, a także zarządzanie migracjami, w tym identyfikację, rejestrację, prowadzenie rozmów i powroty.

1. Przygotowując wspólną operację, dyrektor wykonawczy, we współpracy z przyjmującym państwem członkowskim, sporządza wykaz niezbędnego wyposażenia technicznego i personelu, biorąc pod uwagę dostępne zasoby przyjmującego państwa członkowskiego. Na podstawie tych elementów Agencja określa pakiet wzmocnienia technicznego i operacyjnego, a także działania na rzecz budowania zdolności, które należy uwzględnić w planie operacyjnym.

2. Dyrektor wykonawczy przygotowuje plan operacyjny wspólnych operacji na granicach zewnętrznych. Dyrektor wykonawczy i przyjmujące państwo członkowskie, po zasięgnięciu opinii uczestniczących państw członkowskich, uzgadniają plan operacyjny, określający szczegółowo aspekty organizacyjne i proceduralne wspólnej operacji.

3. Plan operacyjny jest wiążący dla Agencji, przyjmującego państwa członkowskiego i uczestniczących państw członkowskich. Obejmuje on wszystkie elementy uznane za niezbędne do realizacji wspólnej operacji, w tym:

4. Wszelkie zmiany lub dostosowania planu operacyjnego wymagają zgody dyrektora wykonawczego i przyjmującego państwa członkowskiego, po zasięgnięciu opinii uczestniczących państw członkowskich. Agencja niezwłocznie przesyła egzemplarz zmienionego lub dostosowanego planu operacyjnego uczestniczącym państwom członkowskim.

1. Wniosek państwa członkowskiego o uruchomienie szybkiej interwencji na granicy zawiera opis sytuacji, możliwe cele i planowane potrzeby. W razie potrzeby dyrektor wykonawczy może niezwłocznie wysłać ekspertów z Agencji w celu dokonania oceny sytuacji na granicach zewnętrznych wnioskującego państwa członkowskiego.

2. Dyrektor wykonawczy niezwłocznie informuje zarząd o wniosku państwa członkowskiego o uruchomienie szybkiej interwencji na granicy.

3. Podejmując decyzję w sprawie wniosku państwa członkowskiego, dyrektor wykonawczy uwzględnia wyniki przeprowadzonych przez Agencję analiz ryzyka oraz warstwę analityczną europejskiego obrazu sytuacji utworzonego zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1052/2013, a także wyniki oceny narażenia, o której mowa w art. 13, i wszelkie inne istotne informacje dostarczone przez wnioskujące państwo członkowskie lub inne państwo członkowskie.

4. Dyrektor wykonawczy podejmuje decyzję w sprawie wniosku o uruchomienie szybkiej interwencji na granicy w ciągu dwóch dni roboczych od daty otrzymania wniosku. Dyrektor wykonawczy powiadamia jednocześnie na piśmie o swojej decyzji wnioskujące państwo członkowskie i zarząd. W decyzji podaje się główne powody, dla których została ona podjęta.

5. Jeżeli dyrektor wykonawczy podejmie decyzję o uruchomieniu szybkiej interwencji na granicy, rozmieszcza zespoły Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej z rezerwy szybkiego reagowania zgodnie z art. 20 ust. 5 oraz wyposażenie z rezerwy wyposażenia na potrzeby szybkiego reagowania zgodnie z art. 39 ust. 7, a w razie konieczności podejmuje decyzję w sprawie niezwłocznego wzmocnienia przez jeden lub większą liczbę zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej zgodnie z art. 20 ust. 8.

6. Dyrektor wykonawczy wraz z przyjmującym państwem członkowskim przygotowują niezwłocznie, a w żadnym razie nie później niż w ciągu trzech dni roboczych od daty decyzji, plan operacyjny zgodny z art. 16 ust. 3.

7. Niezwłocznie po uzgodnieniu i przekazaniu państwom członkowskim planu operacyjnego dyrektor wykonawczy zwraca się na piśmie do państw członkowskich o natychmiastowe rozmieszczenie funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu należących do rezerwy szybkiego reagowania. Dyrektor wykonawczy określa profile i liczbę funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu wymaganych od każdego państwa członkowskiego spośród wskazanych w rezerwie szybkiego reagowania.

8. W stosownych przypadkach, równocześnie z rozmieszczeniem funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu, o którym mowa w ust. 7, dla zapewnienia niezwłocznego wzmocnienia zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej rozmieszczonych z rezerwy szybkiego reagowania, dyrektor wykonawczy informuje państwa członkowskie o wymaganej liczbie i profilach funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu, którzy mają zostać rozmieszczeni dodatkowo. Informacje te, w których podana jest data rozmieszczenia, dostarcza się na piśmie do krajowych punktów kontaktowych. Krajowym punktom kontaktowym przekazuje się egzemplarz planu operacyjnego.

9. Państwa członkowskie zapewniają niezwłoczne udostępnienie Agencji liczby i profili funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu przypisanych do rezerwy szybkiego reagowania, aby zagwarantować pełne rozmieszczenie zgodnie z art. 20 ust. 5 i 7. Państwa członkowskie udostępniają również z zasobów krajowych dodatkowych funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu zgodnie z art. 20 ust. 8.

10. Rozmieszczenie rezerwy szybkiego reagowania ma miejsce nie później niż w ciągu pięciu dni roboczych od dnia, w którym dyrektor wykonawczy i przyjmujące państwo członkowskie uzgodnili plan operacyjny. Rozmieszczenie dodatkowych zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej ma miejsce, o ile to konieczne, w ciągu siedmiu dni roboczych od rozmieszczenia rezerwy szybkiego reagowania.

11. W przypadku rozmieszczenia rezerwy szybkiego reagowania dyrektor wykonawczy, po zasięgnięciu opinii zarządu, niezwłocznie rozpatruje priorytety dotyczące trwających i przewidywanych wspólnych operacji prowadzonych przez Agencję na innych granicach zewnętrznych w celu zapewnienia ewentualnych przesunięć zasobów na odcinki granic zewnętrznych, na których takie wzmocnione rozmieszczenie jest najbardziej potrzebne.

1. Jeżeli państwo członkowskie stoi w obliczu wyjątkowo trudnych wyzwań związanych z migracją na szczególnym obszarze hotspotu swoich granic zewnętrznych, charakteryzujących się dużym napływem mieszanych ruchów migracyjnych, takie państwo członkowskie może zwrócić się o wzmocnienie techniczne i operacyjne ze strony zespołów wspierających zarządzanie migracjami. To państwo członkowskie przedkłada Agencji i innym właściwym agencjom Unii, w szczególności EASO i Europolowi, wniosek o wzmocnienie oraz ocenę własnych potrzeb.

2. Dyrektor wykonawczy, w koordynacji z innymi właściwymi agencjami Unii, ocenia wniosek państwa członkowskiego o wzmocnienie i ocenę jego potrzeb w celu określenia całościowego pakietu wzmocnienia składającego się z różnych działań koordynowanych przez właściwe agencje Unii, który zostanie uzgodniony z przedmiotowym państwem członkowskim.

3. Komisja, we współpracy z przyjmującym państwem członkowskim i właściwymi agencjami, określa warunki współpracy na obszarze hotspotu i jest odpowiedzialna za koordynację działań zespołów wsparcia zarządzania migracjami.

4. Wzmocnienie techniczne i operacyjne, zapewniane przez zespoły Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej, europejskie zespoły interwencji powrotowych oraz ekspertów spośród pracowników Agencji w ramach zespołów wspierających zarządzanie migracjami, może obejmować:

5. W skład zespołów wspierających zarządzanie migracjami wchodzą, w razie konieczności, eksperci w dziedzinie ochrony dzieci, zwalczania handlu ludźmi, ochrony przed prześladowaniami związanymi z płcią lub w dziedzinie praw podstawowych.

1. Jeżeli kontrola granic zewnętrznych staje się nieskuteczna do tego stopnia, że stwarza to ryzyko zagrożenia funkcjonowaniu strefy Schengen, ponieważ:

Rada, w oparciu o wniosek Komisji, może niezwłocznie przyjąć w drodze aktu wykonawczego decyzję określającą środki do wdrożenia przez Agencję, mające na celu złagodzenie tego ryzyka i zobowiązującą dane państwo członkowskie do współpracy z Agencją przy wdrażaniu tych środków. Przed złożeniem wniosku Komisja zasięga opinii Agencji.

2. Jeżeli wystąpi sytuacja wymagająca pilnego podjęcia działań, Parlament Europejski jest niezwłocznie informowany o tej sytuacji oraz o wszystkich późniejszych środkach i decyzjach podjętych w odpowiedzi na nią.

3. W celu złagodzenia ryzyka zagrożenia funkcjonowaniu strefy Schengen w decyzji Rady, o której mowa w ust. 1, przewiduje się podjęcie przez Agencję jednego lub większej liczby następujących środków:

4. W ciągu dwóch dni roboczych od daty przyjęcia decyzji Rady, o której mowa w ust. 1, dyrektor wykonawczy:

5. Dyrektor wykonawczy i dane państwo członkowskie uzgadniają plan operacyjny w ciągu trzech dni roboczych od daty jego przedłożenia.

6. Niezwłocznie, a w żadnym razie nie później niż w ciągu pięciu dni roboczych od ustalenia planu operacyjnego, Agencja rozmieszcza niezbędny personel z rezerwy szybkiego reagowania, o której mowa w art. 20 ust. 5, w celu praktycznej realizacji środków określonych w decyzji Rady, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu. Dodatkowe zespoły Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej są, o ile to konieczne, rozmieszczane na drugim etapie, a w żadnym razie nie później niż w ciągu siedmiu dni roboczych od rozmieszczenia rezerwy szybkiego reagowania.

7. Agencja niezwłocznie, a w żadnym razie nie później niż w ciągu dziesięciu dni roboczych od ustalenia planu operacyjnego, rozmieszcza niezbędne wyposażenie techniczne do praktycznej realizacji środków określonych w decyzji Rady, o której mowa w ust. 1.

Dodatkowe wyposażenie techniczne jest, o ile to konieczne, rozmieszczane na drugim etapie, zgodnie z art. 39.

8. Dane państwo członkowskie wykonuje decyzję Rady, o której mowa w ust. 1. W tym celu niezwłocznie podejmuje współpracę z Agencją i niezbędne działania w celu ułatwienia wykonania decyzji oraz praktycznej realizacji środków określonych w tej decyzji oraz w planie operacyjnym uzgodnionym z dyrektorem wykonawczym.

9. Państwa członkowskie udostępniają funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu lub członków personelu realizującego zadania w dziedzinie powrotów, określonych przez dyrektora wykonawczego zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu. Państwa członkowskie nie mogą powoływać się na sytuację, o której mowa w art. 20 ust. 3 i 8.

10. Jeżeli dane państwo członkowskie nie wykona decyzji Rady, o której mowa w ust. 1, w terminie 30 dni i nie podejmie współpracy z Agencją, przewidzianej w ust. 8 niniejszego artykułu, Komisja może zainicjować procedurę, o której mowa w art. 29 rozporządzenia (UE) 2016/399.

Skład i rozmieszczanie zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej

1. Agencja rozmieszcza funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu jako członków zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej do wspólnych operacji, szybkich interwencji na granicy oraz w ramach zespołów wspierających zarządzanie migracjami. Agencja może również rozmieszczać ekspertów spośród swoich pracowników.

2. Na wniosek dyrektora wykonawczego zarząd bezwzględną większością głosów członków posiadających prawo głosu przyjmuje decyzję w sprawie profili i łącznej liczby funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu, którzy mają być udostępnieni do zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej. Ta sama procedura ma zastosowanie w odniesieniu do wszelkich późniejszych zmian dotyczących profili i łącznej liczby funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu. Państwa członkowskie uczestniczą w zespołach Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej za pośrednictwem zasobów krajowych w oparciu o różne określone profile przez wyznaczanie funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu odpowiadających wymaganym profilom.

3. W przypadku funkcjonariuszy straży granicznej udziały państw członkowskich w konkretnych wspólnych operacjach na następny rok planowane są na podstawie corocznych dwustronnych negocjacji i porozumień pomiędzy Agencją i państwami członkowskimi. Zgodnie z tymi porozumieniami państwa członkowskie udostępniają funkcjonariuszy straży granicznej w celu ich rozmieszczenia na wniosek Agencji, chyba że stoją one w obliczu sytuacji wyjątkowej, w znaczny sposób wpływającej na możliwość realizacji zadań krajowych. Wniosek taki jest składany co najmniej 21 dni roboczych przed planowanym rozmieszczeniem. Jeżeli państwo członkowskie powołuje się na sytuację wyjątkową, podaje Agencji na piśmie w sposób wyczerpujący przyczyny i informacje na temat tej sytuacji, a ich treść zostaje włączona do sprawozdania, o którym mowa w ust. 12.

4. W przypadku szybkich interwencji na granicy, na wniosek dyrektora wykonawczego, zarząd większością trzech czwartych głosów przyjmuje decyzję w sprawie profili i minimalnej liczby funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu odpowiadających tym profilom, którzy mają być udostępnieni do rezerwy szybkiego reagowania zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej. Ta sama procedura ma zastosowanie do wszelkich późniejszych zmian dotyczących profili i łącznej liczby funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu włączonych do rezerwy szybkiego reagowania. Państwa członkowskie uczestniczą w rezerwie szybkiego reagowania za pośrednictwem krajowych zasobów ekspertów w oparciu o różne określone profile przez wyznaczanie funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu odpowiadających wymaganym profilom.

5. Rezerwa szybkiego reagowania stanowi stały korpus oddany do natychmiastowej dyspozycji Agencji, który może być rozmieszczony z każdego państwa członkowskiego w ciągu pięciu dni od uzgodnienia planu operacyjnego przez dyrektora wykonawczego i przyjmujące państwo członkowskie. W tym celu każde państwo członkowskie udostępnia co roku Agencji określoną liczbę funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu. Ich profile określa decyzja zarządu. Łączna liczba personelu udostępnionego przez państwa członkowskie wynosi co najmniej 1 500 funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu. Agencja może sprawdzić, czy funkcjonariusze straży granicznej zaproponowani przez państwa członkowskie odpowiadają określonym profilom. Agencja może zwrócić się do państwa członkowskiego o usunięcie funkcjonariusza straży granicznej z rezerwy w przypadku niewłaściwego zachowania lub naruszenia obowiązujących zasad.

6. Każde państwo członkowskie odpowiada za swój udział w liczbie funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu, o której mowa w ust. 5, zgodnie z załącznikiem I.

7. Państwa członkowskie udostępniają funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu tworzących rezerwę szybkiego reagowania w celu ich rozmieszczenia na wniosek Agencji. W przypadku gdy z analizy ryzyka i z oceny narażenia, o ile jest ona dostępna, wynika, że państwo członkowskie stoi w obliczu sytuacji wpływającej w znaczący sposób na możliwość wywiązania się z zadań krajowych, udział tego państwa członkowskiego na potrzeby uruchomienia szybkiej interwencji na granicy wynosi połowę udziału przypadającego na to państwo członkowskie wynikającego z załącznika I. Przyjmujące państwo członkowskie, na terytorium którego prowadzona jest szybka interwencja na granicy, nie rozmieszcza personelu stanowiącego część przypadającego na nie udziału w rezerwie szybkiego reagowania. W przypadku wystąpienia niedoboru personelu, który mógłby być rozmieszczony do udziału w szybkiej interwencji na granicy, zarząd, na podstawie wniosku dyrektora wykonawczego, podejmuje decyzję co do tego, w jaki sposób niedobór ten należy uzupełnić.

8. W razie konieczności rozmieszczenie zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej z rezerwy szybkiego reagowania jest niezwłocznie uzupełniane przez dodatkowe zespoły Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej. W tym celu, na wniosek Agencji, państwa członkowskie bezzwłocznie informują o liczbie, imionach i nazwiskach oraz profilach funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu z zasobów krajowych, których mogą udostępnić w ciągu siedmiu dni roboczych od rozpoczęcia szybkiej interwencji na granicy. Państwa członkowskie udostępniają funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu w celu ich rozmieszczenia na wniosek Agencji, chyba że stoją one w obliczu sytuacji wyjątkowej, w znaczny sposób wpływającej na możliwość realizacji zadań krajowych. Jeżeli państwo członkowskie powołuje się na sytuację wyjątkową, podaje Agencji na piśmie w sposób wyczerpujący przyczyny i informacje na temat tej sytuacji, a ich treść zostaje włączona do sprawozdania, o którym mowa w ust. 12.

9. W sytuacji gdy potrzebnych jest więcej funkcjonariuszy straży granicznej niż wynika to z ust. 5 i 8, dyrektor wykonawczy niezwłocznie informuje o tym Parlament Europejski, Radę i Komisję. Dyrektor wykonawczy zwraca się również do Rady, by wezwała ona państwa członkowskie do uzupełnienia tego niedoboru.

10. Państwa członkowskie zapewniają, by udostępniani przez nie funkcjonariusze straży granicznej i inni właściwi członkowie personelu odpowiadali profilom i liczbie wskazanej w decyzji zarządu. Okres rozmieszczenia jest określany przez rodzime państwo członkowskie, ale w żadnym razie nie jest krótszy niż 30 dni, z wyjątkiem sytuacji, w której operacja, w ramach której rozmieszczani są funkcjonariusze straży granicznej i inni właściwi członkowie personelu, trwa krócej niż 30 dni.

11. Agencja uczestniczy w zespołach Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej za pośrednictwem właściwych funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu oddelegowanych do Agencji przez państwa członkowskie w charakterze ekspertów krajowych. Udziały państw członkowskich w zakresie oddelegowania do Agencji na następny rok funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu planowane są na podstawie corocznych dwustronnych negocjacji i porozumień pomiędzy Agencją i państwami członkowskimi. Zgodnie z tymi porozumieniami państwa członkowskie udostępniają do celów oddelegowania funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu, chyba że mogłoby to w znaczny sposób wpłynąć na możliwość wywiązania się z zadań krajowych. W takich sytuacjach państwa członkowskie mogą odwołać swoich oddelegowanych funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu.

Takie oddelegowanie może nastąpić na okres 12 miesięcy lub dłuższy, ale w żadnym razie nie może być krótsze niż trzy miesiące. Oddelegowanych funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu uznaje się za członków zespołów i otrzymują oni takie same zadania oraz korzystają z takich samych uprawnień, co członkowie ich zespołów. Państwo członkowskie, które oddelegowało tych funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu, uznawane jest za ich rodzime państwo członkowskie.

Pozostali pracownicy zatrudnieni przez Agencję na czas określony, którzy nie posiadają kwalifikacji do pełnienia funkcji w zakresie kontroli granicznej, mogą być rozmieszczani w czasie wspólnych operacji jedynie do zadań koordynacyjnych i innych zadań, które nie wymagają pełnego przeszkolenia obowiązkowego w przypadku strażników granicznych. Pracownicy ci nie należą do zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej.

12. Agencja co roku informuje Parlament Europejski o liczbie funkcjonariuszy straży granicznej udostępnionych przez każde z państw członkowskich zgodnie z niniejszym artykułem do zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz o liczbie funkcjonariuszy straży granicznej, którzy zostali faktycznie rozmieszczeni w ramach tych zespołów. W sprawozdaniu tym wymienia się państwa członkowskie, które w poprzednim roku powołały się na sytuację wyjątkową, o której mowa w ust. 3 i 8. W sprawozdaniu tym podaje się również przyczyny i informacje przekazane przez takie państwa członkowskie.

1. W czasie rozmieszczenia zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej przyjmujące państwo członkowskie wydaje polecenia zespołom zgodnie z planem operacyjnym.

2. Agencja za pośrednictwem swojego oficera koordynującego może przekazywać przyjmującemu państwu członkowskiemu swoje spostrzeżenia na temat poleceń wydawanych zespołom Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej. W takim przypadku przyjmujące państwo członkowskie uwzględnia te spostrzeżenia i realizuje je w możliwie największym stopniu.

3. W przypadkach, gdy polecenia wydawane zespołom Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej są niezgodne z planem operacyjnym, oficer koordynujący niezwłocznie informuje dyrektora wykonawczego, który może, w stosownych przypadkach, podjąć działania zgodnie z art. 25 ust. 3.

4. Wykonując swoje zadania i korzystając ze swoich uprawnień, członkowie zespołów w pełni przestrzegają praw podstawowych, w tym również prawa dostępu do procedur azylowych, oraz respektują godność człowieka. Wszelkie działania podjęte przez nich w ramach wykonywania ich zadań i korzystania z ich uprawnień są proporcjonalne do celu takich działań. Wykonując swoje zadania i korzystając ze swoich uprawnień, nie mogą oni dyskryminować osób ze względu na płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

5. Członkowie zespołów podlegają środkom dyscyplinarnym swojego rodzimego państwa członkowskiego. Rodzime państwo członkowskie przyjmuje odpowiednie środki dyscyplinarne lub inne środki zgodnie ze swoim prawem krajowym na wypadek naruszenia praw podstawowych lub zobowiązań w zakresie ochrony międzynarodowej w trakcie wspólnej operacji lub szybkiej interwencji na granicy.

1. Agencja zapewnia operacyjne wdrażanie wszystkich aspektów organizacyjnych wspólnych operacji, projektów pilotażowych lub szybkich interwencji na granicy, w tym również obecność członków personelu Agencji.

2. Dyrektor wykonawczy wyznacza spośród personelu Agencji przynajmniej jednego eksperta, który jest wysyłany do wzięcia udziału we wspólnej operacji lub szybkiej interwencji na granicy jako oficer koordynujący. Dyrektor wykonawczy powiadamia przyjmujące państwo członkowskie o wyznaczonej osobie.

3. Oficer koordynujący działa w imieniu Agencji w zakresie wszystkich aspektów rozmieszczenia zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej. Rola oficera koordynującego polega na wspieraniu współpracy i koordynacji między przyjmującymi i uczestniczącymi państwami członkowskimi. Oficer koordynujący w szczególności:

4. W ramach wspólnych operacji lub szybkich interwencji na granicy dyrektor wykonawczy może upoważnić oficera koordynującego do udzielenia wsparcia w rozwiązywaniu ewentualnych sporów dotyczących wykonywania planu operacyjnego i rozmieszczenia zespołów.

Państwa członkowskie wyznaczają krajowy punkt kontaktowy, za którego pośrednictwem odbywa się komunikacja z Agencją we wszelkich kwestiach dotyczących działań Agencji. Krajowy punkt kontaktowy jest dostępny przez cały czas.

1. Agencja w pełni pokrywa następujące koszty poniesione przez państwa członkowskie w związku z udostępnianiem przez nie funkcjonariuszy straży granicznej i innych właściwych członków personelu do celów rozmieszczenia zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej, w tym rezerwy szybkiego reagowania:

2. Szczegółowe zasady dotyczące wypłacania diet dziennych członkom zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej ustala i w razie potrzeby aktualizuje zarząd.

1. Dyrektor wykonawczy kończy działania Agencji, jeżeli warunki realizacji tych działań nie są już spełniane. Przed zakończeniem działań dyrektor wykonawczy informuje o tym zainteresowane państwo członkowskie.

2. Państwa członkowskie uczestniczące we wspólnej operacji, szybkiej interwencji na granicy lub w rozmieszczeniu zespołu wspierającego zarządzanie migracjami mogą zwrócić się do dyrektora wykonawczego o zakończenie tej wspólnej operacji, szybkiej interwencji na granicy lub rozmieszczenia zespołu wspierającego zarządzanie migracjami.

3. Dyrektor wykonawczy, po poinformowaniu zainteresowanego państwa członkowskiego, może wycofać finansowanie działania, zawiesić je lub je zakończyć, jeżeli przyjmujące państwo członkowskie nie przestrzega planu operacyjnego.

4. Dyrektor wykonawczy, po zasięgnięciu opinii urzędnika ds. praw podstawowych i poinformowaniu zainteresowanego państwa członkowskiego, wycofuje finansowanie wspólnej operacji, szybkiej interwencji na granicy, projektu pilotażowego, rozmieszczenia zespołu wspierającego zarządzanie migracjami, operacji powrotowej, interwencji powrotowej lub porozumienia roboczego, zawiesza lub kończy takie działania, całkowicie lub częściowo, jeżeli uzna, że występują naruszenia praw podstawowych lub zobowiązań w zakresie ochrony międzynarodowej mające poważny charakter lub mogące się powtarzać. Dyrektor wykonawczy informuje zarząd o takiej decyzji.

5. Jeżeli dyrektor wykonawczy podejmie decyzję o zawieszeniu lub zakończeniu rozmieszczenia przez Agencję zespołu wspierającego zarządzanie migracjami, informuje o tej decyzji inne właściwe agencje działające w danym obszarze hotspotu.

Dyrektor wykonawczy dokonuje oceny rezultatów wspólnych operacji, szybkich interwencji na granicy, projektów pilotażowych, rozmieszczenia zespołów wspierających zarządzenie migracjami i współpracy operacyjnej z państwami trzecimi. Przekazuje on zarządowi szczegółowe sprawozdania z oceny tych działań w terminie 60 dni od ich zakończenia, wraz z uwagami urzędnika ds. praw podstawowych. Dyrektor wykonawczy sporządza całościową analizę porównawczą tych rezultatów, mając na względzie poprawę jakości, zwiększenie spójności i skuteczności przyszłych działań, oraz włącza tę analizę do rocznego sprawozdania z działalności Agencji.

1. W dziedzinie powrotów, w poszanowaniu praw podstawowych i ogólnych zasad prawa Unii, a także prawa międzynarodowego, w tym w zakresie ochrony uchodźców i praw dziecka, Agencja w szczególności:

2. Pomoc techniczna i operacyjna, o której mowa w ust. 1 lit. b), obejmuje działania wspierające państwa członkowskie przy przeprowadzaniu procedur powrotu przez właściwe organy krajowe, a w szczególności zapewnianie:

3. Agencja dąży do tworzenia synergii i łączenia finansowanych przez Unię sieci i programów w dziedzinie powrotów w ścisłej współpracy z Komisją oraz przy wsparciu odpowiednich zainteresowanych podmiotów, w tym Europejskiej Sieci Migracyjnej.

4. Agencja może korzystać z dostępnych środków finansowych Unii przeznaczonych na działania związane z powrotami. Agencja zapewnia, aby w umowach z państwami członkowskimi o przyznaniu dotacji wszelkie wsparcie finansowe było uzależnione od pełnego poszanowania Karty.

1. Nie badając merytorycznych podstaw decyzji nakazującej powrót i zgodnie z dyrektywą 2008/115/WE, Agencja zapewnia niezbędną pomoc oraz – na wniosek jednego lub większej liczby uczestniczących państw członkowskich – zapewnia koordynację lub organizację operacji powrotowych, w tym w drodze czarterowania samolotów do celów takich operacji. Agencja może z własnej inicjatywy zaproponować państwom członkowskim koordynację lub organizację operacji powrotowych.

2. Państwa członkowskie raz w miesiącu informują Agencję o orientacyjnych planach dotyczących liczby osób powracających i o państwach trzecich będących państwami powrotów, w obu tych przypadkach w związku z właściwymi krajowymi operacjami powrotowymi, oraz o swoich potrzebach w zakresie pomocy lub koordynacji ze strony Agencji. Agencja przygotowuje aktualizowany na bieżąco plan operacyjny, aby zapewnić wnioskującym państwom członkowskim niezbędne wzmocnienie operacyjne, w tym również w postaci wyposażenia technicznego. Agencja może z własnej inicjatywy lub na wniosek państwa członkowskiego uwzględnić w aktualizowanym na bieżąco planie operacyjnym daty i miejsca docelowe operacji powrotowych, które uznaje za konieczne, na podstawie oceny potrzeb. Na wniosek dyrektora wykonawczego zarząd podejmuje decyzję w sprawie sposobu działania aktualizowanego na bieżąco planu operacyjnego.

3. Agencja może zapewnić niezbędną pomoc oraz, na wniosek uczestniczących państw członkowskich albo z własnej inicjatywy, zapewnić koordynację lub organizację operacji powrotowych, na potrzeby których środki transportu i eskortę przymusowych powrotów zapewnia państwo trzecie będące państwem powrotu (zwanych dalej „zbiorowymi operacjami powrotowymi”). Uczestniczące państwa członkowskie i Agencja zapewniają poszanowanie, w trakcie całej operacji powrotowej, praw podstawowych, zasady non-refoulement oraz proporcjonalne stosowanie środków przymusu. W trakcie całej operacji powrotowej, do czasu przyjazdu do państwa trzeciego będącego państwem powrotu, konieczna jest obecność co najmniej jednego przedstawiciela państwa członkowskiego i jednego obserwatora przymusowych powrotów z zasobu ustanowionego na mocy art. 29 lub z krajowego systemu monitorowania należącego do uczestniczącego państwa członkowskiego.

4. Dyrektor wykonawczy przygotowuje niezwłocznie plan powrotowy dla zbiorowych operacji powrotowych. Dyrektor wykonawczy i uczestniczące państwa członkowskie uzgadniają plan określający szczegółowo organizacyjne i proceduralne aspekty zbiorowej operacji powrotowej, przy uwzględnieniu skutków dla praw podstawowych i ryzyka takich operacji. Wszelkie zmiany lub dostosowania tego planu wymagają zgody stron, o których mowa w ust. 3 i w niniejszym ustępie.

5. Plan powrotowy zbiorowych operacji powrotowych jest wiążący dla Agencji i uczestniczących państw członkowskich. Obejmuje on wszelkie kroki niezbędne do realizacji zbiorowej operacji powrotowej.

6. Każdą operację powrotową monitoruje się zgodnie z art. 8 ust. 6 dyrektywy 2008/115/WE. Monitorowanie przymusowych operacji powrotowych jest prowadzone przez obserwatora przymusowych powrotów na podstawie obiektywnych i przejrzystych kryteriów i obejmuje całą operację powrotową od etapu przed opuszczeniem kraju do przekazania osób powracających w państwie trzecim będącym państwem powrotu. Obserwator przymusowych powrotów składa sprawozdanie w sprawie każdej przymusowej operacji powrotowej dyrektorowi wykonawczemu, urzędnikowi ds. praw podstawowych oraz właściwym organom krajowym wszystkich państw członkowskich zaangażowanych w daną operację. W razie potrzeby dyrektor wykonawczy i właściwe organy krajowe podejmują stosowne działania następcze.

7. W razie powzięcia przez Agencję wątpliwości co do przestrzegania praw podstawowych w kontekście operacji powrotowej Agencja powiadamia o nich uczestniczące państwa członkowskie i Komisję.

8. Dyrektor wykonawczy dokonuje oceny rezultatów operacji powrotowych. Co sześć miesięcy przekazuje on zarządowi szczegółowe sprawozdanie z oceny w sprawie wszystkich operacji powrotowych przeprowadzonych w poprzednim półroczu, wraz z uwagami urzędnika ds. praw podstawowych. Dyrektor wykonawczy sporządza całościową analizę porównawczą tych rezultatów, mając na względzie podwyższenie jakości, zwiększenie spójności i skuteczności przyszłych operacji powrotowych. Dyrektor wykonawczy włącza tę analizę do rocznego sprawozdania z działalności Agencji.

9. Agencja finansuje lub współfinansuje operacje powrotowe ze swojego budżetu zgodnie z zasadami finansowymi mającymi zastosowanie do Agencji, nadając priorytet operacjom przeprowadzanym przez więcej niż jedno państwo członkowskie lub operacjom z obszarów hotspotów.

1. Agencja, po zasięgnięciu opinii urzędnika ds. praw podstawowych, tworzy zasób obserwatorów przymusowych powrotów z właściwych organów, którzy monitorują przymusowe powroty zgodnie z art. 8 ust. 6 dyrektywy 2008/115/WE i którzy zostali przeszkoleni zgodnie z art. 36 niniejszego rozporządzenia.

2. Zarząd, na wniosek dyrektora wykonawczego, określa profil i liczbę obserwatorów przymusowych powrotów udostępnianych do tego zasobu. Ta sama procedura ma zastosowanie w odniesieniu do wszelkich późniejszych zmian dotyczących profilu i łącznych liczb. Państwa członkowskie odpowiadają za udział w zasobie, wyznaczając obserwatorów przymusowych powrotów odpowiadających określonemu profilowi. Do zasobu włączani są obserwatorzy przymusowych powrotów wyspecjalizowani w zajmowaniu się ochroną dzieci.

3. Udziały państw członkowskich w operacjach i interwencjach powrotowych na następny rok w postaci obserwatorów przymusowych powrotów planowane są na podstawie corocznych dwustronnych negocjacji i porozumień pomiędzy Agencją i państwami członkowskimi. Zgodnie z tymi porozumieniami państwa członkowskie udostępniają obserwatorów przymusowych powrotów w celu ich rozmieszczenia na wniosek Agencji, chyba że stoją one w obliczu sytuacji wyjątkowej, w znaczny sposób wpływającej na możliwość realizacji zadań krajowych. Wniosek taki należy złożyć co najmniej 21 dni roboczych przed planowanym rozmieszczeniem lub pięć dni roboczych w przypadku szybkiej interwencji powrotowej.

4. Agencja, na wniosek, udostępnia obserwatorów przymusowych powrotów uczestniczącym państwom członkowskim, aby monitorowali – w imieniu tych państw – właściwą realizację operacji powrotowych oraz interwencji powrotowych przez cały czas ich trwania. W przypadku wszelkich operacji powrotowych z udziałem dzieci Agencja udostępnia obserwatorów przymusowych powrotów wyspecjalizowanych w zajmowaniu się ochroną dzieci.

5. Obserwatorzy przymusowych powrotów podlegają środkom dyscyplinarnym swojego rodzimego państwa członkowskiego podczas operacji powrotowych lub interwencji powrotowych.

1. Agencja tworzy zasób eskorty przymusowych powrotów z właściwych organów krajowych, którzy realizują operacje powrotowe zgodnie z wymogami określonymi w art. 8 ust. 4 i 5 dyrektywy 2008/115/WE i którzy zostali przeszkoleni zgodnie z art. 36 niniejszego rozporządzenia.

2. Zarząd, na wniosek dyrektora wykonawczego, określa profil i liczbę członków eskorty przymusowych powrotów udostępnianych do tego zasobu. Ta sama procedura ma zastosowanie w odniesieniu do wszelkich późniejszych zmian dotyczących profilu i łącznych liczb. Państwa członkowskie uczestniczą w zasobie, wyznaczając członków eskorty przymusowych powrotów odpowiadających określonemu profilowi. Do zasobu włączani są członkowie eskorty przymusowych powrotów wyspecjalizowani w zajmowaniu się ochroną dzieci.

3. Udziały państw członkowskich w operacjach i interwencjach powrotowych na następny rok w postaci członków eskorty przymusowych powrotów planowane są na podstawie corocznych dwustronnych negocjacji i porozumień pomiędzy Agencją i państwami członkowskimi. Zgodnie z tymi porozumieniami państwa członkowskie udostępniają członków eskorty przymusowych powrotów w celu ich rozmieszczenia na wniosek Agencji, chyba że stoją one w obliczu sytuacji wyjątkowej, w znaczny sposób wpływającej na możliwość realizacji zadań krajowych. Wniosek taki należy złożyć co najmniej 21 dni roboczych przed planowanym rozmieszczeniem lub pięć dni roboczych w przypadku szybkiej interwencji powrotowej.

4. Agencja, na wniosek, udostępnia członków eskorty przymusowych powrotów uczestniczącym państwom członkowskim w celu eskortowania – w imieniu tych państw – osób powracających oraz w celu udziału w operacjach i interwencjach powrotowych. W przypadku wszelkich operacji powrotowych z udziałem dzieci Agencja udostępnia członków eskorty przymusowych powrotów wyspecjalizowanych w zajmowaniu się ochroną dzieci.

5. Członkowie eskorty przymusowych powrotów podlegają środkom dyscyplinarnym swojego rodzimego państwa członkowskiego podczas operacji powrotowych lub interwencji powrotowych.

1. Agencja tworzy zasób specjalistów ds. powrotów z właściwych organów krajowych i spośród pracowników Agencji, którzy mają umiejętności i wiedzę niezbędną do realizacji działań w dziedzinie powrotów i którzy zostali przeszkoleni zgodnie z art. 36. Tych specjalistów udostępnia się w celu realizacji określonych zadań, takich jak identyfikacja szczególnych grup obywateli państw trzecich, uzyskiwanie dokumentów podróży z państw trzecich oraz ułatwianie współpracy konsularnej.

2. Zarząd, na wniosek dyrektora wykonawczego, określa profil i liczbę specjalistów ds. powrotów udostępnianych do tego zasobu. Ta sama procedura ma zastosowanie w odniesieniu do wszelkich późniejszych zmian dotyczących profilu i łącznych liczb. Państwa członkowskie uczestniczą w zasobie, wyznaczając specjalistów odpowiadających określonemu profilowi. Do zasobu włączani są specjaliści ds. powrotów wyspecjalizowani w zajmowaniu się ochroną dzieci.

3. Udziały państw członkowskich w operacjach i interwencjach powrotowych na następny rok w postaci specjalistów ds. powrotów planowane są na podstawie corocznych dwustronnych negocjacji i porozumień pomiędzy Agencją i państwami członkowskimi. Zgodnie z tymi porozumieniami państwa członkowskie udostępniają specjalistów ds. powrotów w celu ich rozmieszczenia na wniosek Agencji, chyba że stoją one w obliczu sytuacji wyjątkowej w znaczny sposób wpływającej na możliwość realizacji zadań krajowych. Wniosek taki należy złożyć co najmniej 21 dni roboczych przed planowanym rozmieszczeniem lub pięć dni roboczych w przypadku szybkiej interwencji powrotowej.

4. Agencja, na wniosek, udostępnia specjalistów ds. powrotów państwom członkowskim uczestniczącym w operacjach powrotowych oraz w celu udziału w interwencjach powrotowych. W przypadku wszelkich operacji powrotowych z udziałem dzieci Agencja udostępnia specjalistów ds. powrotów wyspecjalizowanych w zajmowaniu się ochroną dzieci.

5. Specjaliści ds. powrotów podlegają środkom dyscyplinarnym Agencji lub swojego rodzimego państwa członkowskiego podczas operacji powrotowych lub interwencji powrotowych.

1. Z zasobów, o których mowa w art. 29, 30 i 31, Agencja tworzy wyspecjalizowane europejskie zespoły interwencji powrotowych rozmieszczane w czasie interwencji powrotowych.

2. Do europejskich zespołów interwencji powrotowych stosuje się odpowiednio art. 21, 22 i 24.

1. W sytuacji, kiedy państwo członkowskie stoi w obliczu obciążenia podczas wykonywania zobowiązania do powrotu obywateli państw trzecich, którzy podlegają wydanym przez dane państwo członkowskie decyzjom nakazującym powrót, Agencja, na wniosek tego państwa członkowskiego, zapewnia odpowiednią pomoc techniczną i operacyjną w postaci interwencji powrotowej. Interwencja taka może polegać na rozmieszczeniu europejskich zespołów interwencji powrotowych do przyjmującego państwa członkowskiego oraz na organizacji operacji powrotowych z przyjmującego państwa członkowskiego.

2. W sytuacji, kiedy państwo członkowskie stoi w obliczu szczególnych i wyjątkowo trudnych wyzwań podczas wykonywania zobowiązania do powrotu obywateli państw trzecich, którzy podlegają wydanym przez dane państwo członkowskie decyzjom nakazującym powrót, Agencja, na wniosek tego państwa członkowskiego, zapewnia odpowiednią pomoc techniczną i operacyjną w postaci szybkiej interwencji powrotowej. Agencja może z własnej inicjatywy zaproponować temu państwu członkowskiemu zapewnienie takiej pomocy technicznej i operacyjnej. Szybka interwencja powrotowa może polegać na szybkim rozmieszczeniu europejskich zespołów interwencji powrotowych do przyjmującego państwa członkowskiego oraz organizacji operacji powrotowych z przyjmującego państwa członkowskiego.

3. W związku z interwencją powrotową dyrektor wykonawczy przygotowuje niezwłocznie, w porozumieniu z przyjmującym państwem członkowskim oraz uczestniczącymi państwami członkowskimi, plan operacyjny. Przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio.

4. Dyrektor wykonawczy podejmuje decyzję w sprawie planu operacyjnego tak szybko, jak to tylko możliwe, a w przypadku, o którym mowa w ust. 2, w ciągu pięciu dni roboczych. O decyzji niezwłocznie powiadamia się na piśmie zainteresowane państwa członkowskie i zarząd.

5. Agencja finansuje lub współfinansuje interwencje powrotowe ze swojego budżetu zgodnie z zasadami finansowymi mającymi zastosowanie do Agencji.

1. Europejska Straż Graniczna i Przybrzeżna gwarantuje ochronę praw podstawowych przy realizacji swoich zadań wynikających z niniejszego rozporządzenia, zgodnie z właściwym prawem Unii, w szczególności z Kartą, właściwym prawem międzynarodowym, w tym Konwencją dotyczącą statusu uchodźców z 1951 r., protokołem do tej konwencji z 1967 r. i zobowiązaniami dotyczącymi dostępu do ochrony międzynarodowej, w szczególności zasadą non-refoulement.

W tym celu Agencja opracowuje, rozwija i wdraża strategię w zakresie praw podstawowych, obejmującą mechanizm monitorowania przestrzegania praw podstawowych we wszystkich działaniach Agencji.

2. Przy realizacji swoich zadań Europejska Straż Graniczna i Przybrzeżna zapewnia, aby nikt nie był wysadzony na ląd, zmuszony do wejścia, doprowadzony ani w żaden inny sposób przekazany lub oddany organom danego państwa z naruszeniem zasady non-refoulement lub państwa, w którym osoba taka może zostać wydalona lub zawrócona do innego państwa z naruszeniem tej zasady.

3. Przy realizacji swoich zadań Europejska Straż Graniczna i Przybrzeżna uwzględnia szczególne potrzeby dzieci, małoletnich bez opieki, osób niepełnosprawnych, ofiar handlu ludźmi, osób wymagających pomocy medycznej, osób wymagających ochrony międzynarodowej, osób znajdujących się w niebezpieczeństwie na morzu oraz innych osób znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji.

We wszystkich prowadzonych przez siebie działaniach Europejska Straż Graniczna i Przybrzeżna poświęca szczególną uwagę prawom dziecka i zapewnia poszanowanie dobra dziecka.

4. Przy realizacji swoich zadań, w swoich stosunkach z państwami członkowskimi oraz we współpracy z państwami trzecimi, Agencja uwzględnia sprawozdania forum konsultacyjnego, o którym mowa w art. 70 (zwanego dalej „forum konsultacyjnym”), oraz urzędnika ds. praw podstawowych.

1. Agencja, we współpracy z forum konsultacyjnym, opracowuje i rozwija kodeks postępowania mający zastosowanie do wszystkich operacji kontroli granicznej koordynowanych przez Agencję i do wszystkich osób uczestniczących w działaniach Agencji. Kodeks postępowania określa procedury zmierzające do zapewnienia zasad praworządności oraz poszanowania praw podstawowych, ze szczególnym uwzględnieniem osób wymagających szczególnego traktowania, w tym dzieci, małoletnich bez opieki i innych osób znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji, a także osób ubiegających się o ochronę międzynarodową.

2. Agencja, we współpracy z forum konsultacyjnym, opracowuje i rozwija kodeks postępowania dotyczący powrotów osób powracających; kodeks ten stosuje się w trakcie wszystkich operacji powrotowych i interwencji powrotowych koordynowanych lub organizowanych przez Agencję. Ten kodeks postępowania określa wspólne, standardowe procedury mające na celu ułatwienie organizacji operacji powrotowych i interwencji powrotowych oraz zapewnienie powrotu w sposób humanitarny i z pełnym poszanowaniem praw podstawowych, w szczególności zasad godności człowieka, zakazu stosowania tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania, prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego oraz prawa do ochrony danych osobowych i niedyskryminacji.

3. W kodeksie postępowania dotyczącym powrotów szczególną uwagę poświęca się obowiązkowi państw członkowskich w zakresie zapewnienia skutecznego systemu monitorowania powrotów przymusowych, określonemu w art. 8 ust. 6 dyrektywy 2008/115/WE, oraz strategii w zakresie praw podstawowych.

1. Agencja, we współpracy z odpowiednimi instytucjami szkoleniowymi państw członkowskich oraz – w stosownych przypadkach – z EASO i Agencją Praw Podstawowych Unii Europejskiej, opracowuje wyspecjalizowane instrumenty szkoleniowe, w tym specjalne szkolenia z zakresu ochrony dzieci i innych osób znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji. Zapewnia ona funkcjonariuszom straży granicznych i innym właściwym członkom personelu, którzy są członkami zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej, zaawansowane szkolenie odpowiednie do rodzaju wykonywanych przez nich zadań i przyznanych im uprawnień. Eksperci będący pracownikami Agencji prowadzą z tymi funkcjonariuszami straży granicznych regularne ćwiczenia zgodnie z harmonogramem zaawansowanego szkolenia i ćwiczeń, o którym mowa w rocznym programie prac Agencji.

2. Agencja podejmuje niezbędne inicjatywy mające na celu zapewnienie, aby przed rozpoczęciem udziału w działaniach operacyjnych organizowanych przez Agencję wszyscy funkcjonariusze straży granicznej i inni właściwi członkowie personelu z państw członkowskich, uczestniczący w zespołach Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej, a także personel Agencji odbyli szkolenie w zakresie właściwego prawa Unii i prawa międzynarodowego, w tym praw podstawowych, dostępu do ochrony międzynarodowej oraz – w stosownych przypadkach – działań poszukiwawczych i ratowniczych.

3. Agencja finansuje w całości szkolenie dla funkcjonariuszy straży granicznej należących do rezerwy szybkiego reagowania, o której mowa w art. 20 ust. 5, gdy szkolenie to jest wymagane do celów ich udziału w rezerwie.

4. Agencja podejmuje niezbędne inicjatywy w celu zapewnienia szkoleń dla członków personelu realizującego zadania w dziedzinie powrotów, którzy należą do zasobów określonych w art. 29, 30 i 31. Agencja zapewnia, aby przed rozpoczęciem udziału w działaniach operacyjnych organizowanych przez Agencję jej personel oraz wszelki personel uczestniczący w operacjach powrotowych i interwencjach powrotowych odbył szkolenie w zakresie właściwego prawa Unii i prawa międzynarodowego, w tym praw podstawowych i dostępu do ochrony międzynarodowej.

5. Agencja ustanawia i rozwija wspólne podstawowe programy szkoleń funkcjonariuszy straży granicznych oraz zapewnia szkolenie na poziomie europejskim dla instruktorów funkcjonariuszy krajowych straży granicznych państw członkowskich, w tym również w zakresie praw podstawowych, dostępu do ochrony międzynarodowej i właściwego prawa morskiego. Celem wspólnych podstawowych programów szkoleń jest promowanie najwyższych standardów i najlepszych praktyk we wdrażaniu prawa z zakresu zarządzania granicami Unii. Agencja opracowuje wspólne podstawowe programy szkoleń po zasięgnięciu opinii forum konsultacyjnego i urzędnika ds. praw podstawowych. Państwa członkowskie uwzględniają wspólne podstawowe programy szkoleń w szkoleniach, które zapewniają swoim funkcjonariuszom straży granicznej i personelowi realizującemu zadania w dziedzinie powrotów.

6. Agencja oferuje również dodatkowe szkolenia i seminaria na tematy związane z kontrolą granic zewnętrznych oraz powrotami obywateli państw trzecich dla funkcjonariuszy właściwych służb krajowych państw członkowskich, a w stosownych przypadkach także odpowiednich państw trzecich.

7. Agencja może we współpracy z państwami członkowskimi i państwami trzecimi organizować działania szkoleniowe na ich terytoriach.

8. Agencja ustanawia program wymiany umożliwiający funkcjonariuszom straży granicznych uczestniczącym w zespołach Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz członkom personelu uczestniczącym w europejskich zespołach interwencji powrotowych zdobycie wiedzy i szczególnych umiejętności poprzez wykorzystanie doświadczeń zdobytych za granicą oraz dobrych praktyk stosowanych podczas współpracy z funkcjonariuszami straży granicznych i personelem realizującym zadania w dziedzinie powrotów w państwach członkowskich innych niż ich własne.

1. Agencja aktywnie monitoruje działalność badawczą i innowacyjną mającą znaczenie dla europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami, obejmującą stosowanie zaawansowanych technologii nadzoru, oraz w niej uczestniczy. Agencja przekazuje rezultaty tych badań Parlamentowi Europejskiemu, państwom członkowskim i Komisji zgodnie z art. 50. Agencja może w razie potrzeby wykorzystywać te rezultaty we wspólnych operacjach, szybkich interwencjach na granicy, operacjach powrotowych i interwencjach powrotowych.

2. Agencja wspiera państwa członkowskie i Komisję przy wskazywaniu najważniejszych zagadnień badawczych. Agencja wspiera państwa członkowskie i Komisję w procesie opracowywania i realizacji właściwych programów ramowych Unii w zakresie działalności badawczej i innowacyjnej.

3. Agencja realizuje elementy ramowego programu badań i innowacji odnoszące się do bezpieczeństwa granic. W tym celu Agencja, o ile Komisja upoważniła do tego Agencję w akcie przekazania uprawnień, wykonuje następujące zadania:

4. Agencja może planować i realizować projekty pilotażowe odnoszące się do zagadnień objętych niniejszym rozporządzeniem.

1. Agencja może nabywać, samodzielnie albo na zasadzie współwłasności z państwem członkowskim, lub brać w najem lub dzierżawę wyposażenie techniczne rozmieszczane w czasie wspólnych operacji, projektów pilotażowych, szybkich interwencji na granicy, operacji powrotowych, interwencji powrotowych, rozmieszczenia zespołów wspierających zarządzanie migracjami lub projektów pomocy technicznej zgodnie z zasadami finansowymi mającymi zastosowanie do Agencji.

2. Agencja może nabywać wyposażenie techniczne na podstawie decyzji dyrektora wykonawczego po zasięgnięciu opinii zarządu. Każdą decyzję o nabyciu lub wzięciu w najem lub dzierżawę wyposażenia, która pociąga za sobą znaczące koszty dla Agencji, poprzedza dogłębna analiza potrzeb oraz kosztów i korzyści. Wszelkie takie wydatki przewiduje się w budżecie Agencji przyjętym przez zarząd.

3. W przypadku gdy Agencja nabywa lub bierze w najem lub dzierżawę istotne wyposażenie techniczne, zastosowanie mają następujące warunki:

4. Na podstawie wzoru porozumienia sporządzonego przez Agencję i zatwierdzonego przez zarząd państwo członkowskie rejestracji oraz Agencja uzgadniają warunki zapewniające interoperacyjność wyposażenia oraz regulujące zasady korzystania z niego, w tym szczegółowe zasady regulujące jego szybkie rozmieszczenie w czasie szybkich interwencji na granicy. W przypadku mienia będącego przedmiotem współwłasności, warunki te określają również okresy, w których mienie to pozostaje do pełnej dyspozycji Agencji. Wyposażenie techniczne stanowiące wyłączną własność Agencji jest udostępniane Agencji na jej wniosek, a państwo członkowskie rejestracji nie może powoływać się na sytuację wyjątkową, o której mowa w art. 39 ust. 8.

5. Państwo członkowskie rejestracji lub dostawca wyposażenia technicznego zapewniają niezbędnych ekspertów oraz pracowników technicznych do obsługi wyposażenia technicznego w sposób zgodny z prawem i bezpieczny.

1. Na potrzeby swoich działań operacyjnych Agencja tworzy i prowadzi scentralizowane rejestry wyposażenia należącego do rezerwy wyposażenia technicznego obejmującej wyposażenie będące własnością państw członkowskich albo Agencji oraz wyposażenie, którego współwłaścicielami są państwa członkowskie i Agencja.

2. Wyposażenie będące wyłączną własnością Agencji jest w każdym momencie w pełni dostępne do jego rozmieszczenia zgodnie z art. 38 ust. 4.

3. Wyposażenie będące współwłasnością Agencji w ponad 50 % jest również dostępne do jego rozmieszczenia zgodnie z porozumieniem między państwem członkowskim i Agencją, o którym mowa w art. 38 ust. 4.

4. Agencja zapewnia zgodność i interoperacyjność wyposażenia zamieszczonego w wykazie rezerwy wyposażenia technicznego.

W tym celu Agencja określa, w stosownych przypadkach, standardy techniczne, jakie muszą zostać spełnione, aby wyposażenie mogło zostać rozmieszczone na potrzeby jej działań. Wyposażenie, które ma zostać nabyte przez Agencję, samodzielnie lub na zasadzie współwłasności, oraz wyposażenie będące własnością państw członkowskich, zamieszczone w wykazie rezerwy wyposażenia technicznego, musi odpowiadać tym standardom.

5. Dyrektor wykonawczy określa minimalną liczbę elementów wyposażenia technicznego niezbędnego do zaspokojenia potrzeb Agencji, w szczególności w zakresie realizacji wspólnych operacji, rozmieszczenia zespołów wspierających zarządzanie migracjami, szybkich interwencji na granicy, operacji powrotowych i interwencji powrotowych, zgodnie z programem prac Agencji w danym roku.

Jeżeli minimalna liczba elementów wyposażenia technicznego jest niewystarczająca do wykonania planu operacyjnego uzgodnionego na potrzeby takich działań, Agencja zmienia tę liczbę na podstawie uzasadnionych potrzeb oraz porozumienia z państwami członkowskimi.

6. Rezerwa wyposażenia technicznego zawiera minimalną liczbę elementów wyposażenia technicznego danego typu, uznaną za niezbędną na potrzeby Agencji. Wyposażenie zamieszczone w wykazie rezerwy wyposażenia technicznego rozmieszcza się w czasie wspólnych operacji, rozmieszczenia zespołów wspierających zarządzanie migracjami, projektów pilotażowych, szybkich interwencji na granicy, operacji powrotowych lub interwencji powrotowych.

7. Rezerwa wyposażenia technicznego obejmuje rezerwę wyposażenia na potrzeby szybkiego reagowania, zawierającą ograniczoną liczbę elementów wyposażenia potrzebnego na ewentualne szybkie interwencje na granicy. Udziały państw członkowskich w rezerwie wyposażenia na potrzeby szybkiego reagowania planowane są zgodnie z corocznymi dwustronnymi negocjacjami i porozumieniami, o których mowa w ust. 8. W odniesieniu do wyposażenia zamieszczonego w wykazie elementów należących do tej rezerwy państwa członkowskie nie mogą powoływać się na sytuację wyjątkową, o której mowa w ust. 8.

Wyposażenie zamieszczone w tym wykazie wysyła się do miejsca jego rozmieszczenia najszybciej jak to możliwe, a w żadnym razie nie później niż 10 dni po dniu, w którym uzgodniono plan operacyjny.

Udział Agencji w tej rezerwie stanowi wyposażenie, którym dysponuje ona zgodnie z art. 38 ust. 1.

8. Państwa członkowskie uczestniczą w rezerwie wyposażenia technicznego. Udziały państw członkowskich w rezerwie wyposażenia technicznego i jego rozmieszczanie na potrzeby konkretnych operacji planowane są na podstawie corocznych dwustronnych negocjacji i porozumień pomiędzy Agencją i państwami członkowskimi. Państwa członkowskie udostępniają swoje wyposażenie techniczne na potrzeby jego rozmieszczenia na wniosek Agencji, zgodnie z tymi porozumieniami i w zakresie, w jakim to wyposażenie stanowi część minimalnej liczby elementów wyposażenia technicznego przewidzianej na dany rok, chyba że stoją one w obliczu sytuacji wyjątkowej, w znaczny sposób wpływającej na możliwość realizacji zadań krajowych. Jeżeli państwo członkowskie powołuje się na sytuację wyjątkową, podaje Agencji na piśmie w sposób wyczerpujący przyczyny i informacje na temat tej sytuacji, a ich treść zawarta jest w sprawozdaniu, o którym mowa w ust. 13. Agencja przedkłada wniosek co najmniej 45 dni przed planowanym rozmieszczeniem istotnego wyposażenia technicznego lub 30 dni przed planowanym rozmieszczeniem innego wyposażenia. Udziały w rezerwie wyposażenia technicznego są poddawane corocznemu przeglądowi.

9. Na wniosek dyrektora wykonawczego zarząd podejmuje co roku decyzję w sprawie zasad dotyczących wyposażenia technicznego, w tym również wymaganych minimalnych liczb elementów wyposażenia technicznego danego typu ogółem, warunków jego rozmieszczenia oraz zwrotu kosztów, a także ograniczonej liczby elementów wyposażenia technicznego przeznaczonego do rezerwy wyposażenia na potrzeby szybkiego reagowania. Do celów budżetowych Zarząd podejmuje taką decyzję do dnia 30 czerwca każdego roku.

10. W razie prowadzenia szybkiej interwencji na granicy stosuje się odpowiednio art. 17 ust. 11.

11. W przypadku gdy po ustaleniu minimalnej liczby elementów wyposażenia technicznego zaistnieje nieoczekiwana potrzeba wykorzystania wyposażenia technicznego na potrzeby wspólnej operacji lub szybkiej interwencji na granicy, a potrzeby takiej nie można zaspokoić z rezerwy wyposażenia technicznego lub rezerwy wyposażenia na potrzeby szybkiego reagowania, państwa członkowskie na wniosek Agencji, w miarę możliwości, udostępniają w trybie doraźnym wyposażenie techniczne na potrzeby jego rozmieszczenia przez Agencję.

12. Dyrektor wykonawczy regularnie informuje zarząd o składzie i przypadkach rozmieszczenia wyposażenia należącego do rezerwy wyposażenia technicznego. W przypadku gdy minimalna liczba elementów wyposażenia technicznego wymagana na potrzeby rezerwy nie zostanie osiągnięta, dyrektor wykonawczy niezwłocznie informuje o tym zarząd. Zarząd w trybie pilnym podejmuje decyzję o ustaleniu priorytetów w zakresie rozmieszczania wyposażenia technicznego i podejmuje niezbędne działania w celu uzupełnienia stwierdzonych niedoborów. Zarząd informuje Komisję o stwierdzonych niedoborach i podjętych przez siebie działaniach. Komisja informuje o tym następnie Parlament Europejski i Radę przedstawiając własną ocenę sytuacji.

13. Agencja corocznie przedstawia Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie dotyczące liczby elementów wyposażenia technicznego, które każde państwo członkowskie przeznaczyło na potrzeby rezerwy wyposażenia technicznego zgodnie z niniejszym artykułem. W sprawozdaniu tym wymienia się państwa członkowskie, które w poprzednim roku powołały się na sytuację wyjątkową, o której mowa w ust. 8, wraz z podaniem przyczyn i informacji przekazanych przez takie państwa członkowskie.

14. Państwa członkowskie rejestrują w rezerwie wyposażenia technicznego wszystkie środki transportu i wyposażenie operacyjne zakupione w ramach Działań Szczegółowych Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 515/2014 (31) lub, w stosownych przypadkach, z innych dedykowanych środków finansowych Unii udostępnionych państwom członkowskim w celu zwiększenia zdolności operacyjnej Agencji. To wyposażenie techniczne stanowi część minimalnej liczby elementów wyposażenia technicznego w danym roku.

Państwa członkowskie udostępniają Agencji, na jej wniosek, to wyposażenie techniczne na potrzeby jego rozmieszczenia. W przypadku operacji, o których mowa w art. 17 lub 19 niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie nie mogą powoływać się na sytuację wyjątkową, o której mowa w ust. 8 niniejszego artykułu.

15. Agencja zarządza rejestrami rezerwy wyposażenia technicznego w następujący sposób:

16. Agencja finansuje w całości rozmieszczanie wyposażenia technicznego, które stanowi część minimalnej liczby elementów wyposażenia technicznego dostarczanego przez dane państwo członkowskie w danym roku. Rozmieszczanie wyposażenia technicznego, które nie jest częścią minimalnej liczby elementów wyposażenia technicznego, jest współfinansowane przez Agencję maksymalnie do wysokości 100 % wydatków kwalifikowalnych, przy uwzględnieniu szczególnych okoliczności w państwach członkowskich rozmieszczających takie wyposażenie techniczne.

1. Członkowie zespołów mogą wykonywać wszelkie zadania i korzystać z wszelkich uprawnień w zakresie kontroli granicznej i powrotów, a także mogą wykonywać wszelkie zadania i korzystać z wszelkich uprawnień koniecznych do realizacji celów rozporządzenia (UE) 2016/399 i dyrektywy 2008/115/WE.

2. Podczas wykonywania swoich zadań i korzystania ze swoich uprawnień członkowie zespołów przestrzegają prawa Unii, prawa międzynarodowego i praw podstawowych oraz prawa krajowego przyjmującego państwa członkowskiego.

3. Członkowie zespołów mogą wykonywać zadania i korzystać z uprawnień jedynie na polecenie i – co do zasady – w obecności funkcjonariuszy straży granicznej lub personelu realizującego zadania w dziedzinie powrotów z przyjmującego państwa członkowskiego. Przyjmujące państwo członkowskie może upoważnić członków zespołów do działania w jego imieniu.

4. Podczas wykonywania zadań i korzystania z uprawnień członkowie zespołów noszą, w stosownych przypadkach, własne umundurowanie. Ponadto noszą oni na swoich mundurach widoczny identyfikator oraz niebieską opaskę z insygniami Unii i Agencji, świadczące o ich udziale we wspólnej operacji, rozmieszczeniu zespołu wspierającego zarządzanie migracjami, projekcie pilotażowym, szybkiej interwencji na granicy, operacji powrotowej lub interwencji powrotowej. Aby umożliwić organom krajowym przyjmującego państwa członkowskiego stwierdzenie tożsamości członków zespołów, noszą oni przez cały czas dokument akredytacyjny, który okazują na żądanie.

5. Podczas wykonywania zadań i korzystania z uprawnień członkowie zespołów mogą nosić broń służbową, amunicję i wyposażenie w zakresie, w jakim są do tego upoważnieni na mocy przepisów krajowych rodzimego państwa członkowskiego. Przyjmujące państwo członkowskie może jednak zakazać noszenia pewnych rodzajów broni służbowej, amunicji i wyposażenia, pod warunkiem że na mocy jego ustawodawstwa taki sam zakaz stosuje się do jego własnych funkcjonariuszy straży granicznej lub personelu realizującego zadania w dziedzinie powrotów. Przed rozmieszczeniem członków zespołów przyjmujące państwo członkowskie informuje Agencję o dopuszczalnych rodzajach broni służbowej, amunicji i wyposażenia oraz warunkach ich użycia. Agencja udostępnia te informacje państwom członkowskim.

6. Podczas wykonywania zadań i korzystania z uprawnień członkowie zespołów są uprawnieni do użycia siły, w tym użycia broni służbowej, amunicji i wyposażenia, za zgodą rodzimego państwa członkowskiego i przyjmującego państwa członkowskiego, w obecności funkcjonariuszy straży granicznej przyjmującego państwa członkowskiego i zgodnie z prawem krajowym przyjmującego państwa członkowskiego. Przyjmujące państwo członkowskie może, za zgodą rodzimego państwa członkowskiego, upoważnić członków zespołów do użycia siły bez obecności funkcjonariuszy straży granicznej przyjmującego państwa członkowskiego.

7. Broń służbowa, amunicja i wyposażenie mogą zostać użyte w uzasadnionej obronie własnej oraz w uzasadnionej obronie członków zespołów lub innych osób, zgodnie z prawem krajowym przyjmującego państwa członkowskiego.

8. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia przyjmujące państwo członkowskie upoważnia członków zespołów do korzystania z europejskich baz danych, z których korzystanie jest niezbędne do realizacji celów operacyjnych określonych w planie operacyjnym w odniesieniu do odprawy granicznej, ochrony granicy i powrotów. Przyjmujące państwo członkowskie może również upoważnić ich do korzystania, w razie potrzeby, ze swoich krajowych baz danych do tych samych celów. Państwa członkowskie zapewniają skuteczny i efektywny dostęp do takich baz danych. Członkowie zespołów korzystają wyłącznie z tych danych, które są niezbędne do wykonywania ich zadań i korzystania przez nich z uprawnień. Przed rozmieszczeniem członków zespołów przyjmujące państwo członkowskie informuje Agencję o tym, jakie krajowe i europejskie bazy danych mogą zostać wykorzystane. Agencja udostępnia te informacje wszystkim państwom członkowskim biorącym udział w rozmieszczeniu członków zespołów.

Korzystanie z baz danych odbywa się zgodnie z przepisami prawa Unii w zakresie ochrony danych oraz prawa krajowego przyjmującego państwa członkowskiego w zakresie ochrony danych.

9. Decyzje o odmowie wjazdu zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE) 2016/399 podejmują wyłącznie funkcjonariusze straży granicznej przyjmującego państwa członkowskiego lub członkowie zespołów upoważnieni przez przyjmujące państwo członkowskie do działania w jego imieniu.

1. Agencja, we współpracy z przyjmującym państwem członkowskim, wydaje członkom zespołów dokument w języku urzędowym przyjmującego państwa członkowskiego i innym języku urzędowym instytucji Unii, który umożliwia stwierdzenie ich tożsamości oraz stanowi dowód na to, że jego posiadacz jest uprawniony do wykonywania zadań i korzystania z uprawnień, o których mowa w art. 40. Dokument ten zawiera następujące informacje dotyczące każdego członka zespołów:

2. Dokument jest zwracany Agencji po zakończeniu wspólnej operacji, rozmieszczenia zespołu wspierającego zarządzania migracjami, projektu pilotażowego, szybkiej interwencji na granicy, operacji powrotowej lub interwencji powrotowej.

1. W przypadku gdy członkowie zespołów działają w przyjmującym państwie członkowskim, ponosi ono zgodnie ze swoim prawem krajowym odpowiedzialność za wszelkie szkody wyrządzone przez nich podczas operacji.

2. W przypadku gdy tego rodzaju szkoda została wyrządzona rażącym niedbalstwem lub z winy umyślnej, przyjmujące państwo członkowskie może zwrócić się do rodzimego państwa członkowskiego w celu uzyskania od niego zwrotu wszelkich kwot wypłaconych ofiarom lub osobom uprawnionym w ich imieniu.

3. Z zastrzeżeniem wykonywania swoich praw względem osób trzecich, każde państwo członkowskie odstępuje od wszelkich roszczeń wobec przyjmującego państwa członkowskiego lub jakiegokolwiek innego państwa członkowskiego z tytułu poniesionych szkód, z wyjątkiem przypadków rażącego niedbalstwa lub winy umyślnej.

4. Wszelkie spory pomiędzy państwami członkowskimi dotyczące stosowania ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, które nie mogą być rozwiązane w drodze negocjacji, są przez nie przedkładane Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej zgodnie z art. 273 TFUE.

5. Z zastrzeżeniem wykonywania swoich praw względem osób trzecich, Agencja pokrywa koszty związane ze szkodami dotyczącymi wyposażenia Agencji poniesionymi w czasie jego rozmieszczenia, z wyjątkiem przypadków rażącego niedbalstwa lub winy umyślnej.

W czasie wspólnej operacji, projektu pilotażowego, rozmieszczenia zespołu wspierającego zarządzanie migracjami, szybkiej interwencji na granicy, operacji powrotowej lub interwencji powrotowej członków zespołów traktuje się tak samo jak funkcjonariuszy przyjmującego państwa członkowskiego w odniesieniu do wszelkich ewentualnych czynów zabronionych popełnionych przeciwko nim lub przez nich.

1. Agencja może podjąć wszelkie niezbędne środki w celu ułatwienia wymiany informacji istotnych dla jej zadań z Komisją i państwami członkowskimi oraz, w stosownych przypadkach, z właściwymi agencjami Unii. Opracowuje i stosuje ona system informacyjny umożliwiający wymianę informacji niejawnych z tymi podmiotami oraz wymianę danych osobowych, o których mowa w art. 45, 47, 48 i 49 niniejszego rozporządzenia, zgodnie z decyzją Rady 2013/488/UE (32) oraz decyzją Komisji (UE, Euratom) 2015/444 (33).

2. Agencja może podjąć wszelkie niezbędne środki w celu ułatwienia wymiany informacji istotnych dla jej zadań z Irlandią i Zjednoczonym Królestwem, jeżeli dotyczą one działań, w których te państwa uczestniczą zgodnie z art. 51 i art. 62 ust. 5.

1. Agencja stosuje rozporządzenie (WE) nr 45/2001 podczas przetwarzania danych osobowych.

2. Zarząd ustanawia środki mające na celu umożliwienie stosowania przez Agencję rozporządzenia (WE) nr 45/2001, w tym również środki dotyczące inspektora ochrony danych Agencji. Środki te ustanawia się po konsultacji z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych.

3. Z zastrzeżeniem art. 47, 48 i 49 Agencja może przetwarzać dane osobowe w celach administracyjnych.

4. Z zastrzeżeniem art. 48, zakazuje się przekazywania danych osobowych przetwarzanych przez Agencję oraz dalszego przekazywania przez państwa członkowskie do organów państw trzecich lub osób trzecich, w tym organizacji międzynarodowych, danych osobowych przetwarzanych w ramach niniejszego rozporządzenia.

2. Przetwarzanie danych osobowych, o którym mowa w ust. 1, odbywa się zgodnie z zasadą proporcjonalności i jest ściśle ograniczone do tych danych osobowych, które są niezbędne do celów, o których mowa w ust. 1.

3. Państwo członkowskie lub inna agencja Unii przekazująca dane osobowe Agencji określa cel lub cele ich przetwarzania, o których mowa w ust. 1. Agencja może przetwarzać takie dane osobowe w innym celu, który również wchodzi w zakres ust. 1, wyłącznie po uzyskaniu zgody podmiotu przekazującego dane.

4. Państwa członkowskie i inne agencje Unii mogą w chwili przekazywania danych osobowych wskazać wszelkie ograniczenia dostępu do tych danych lub korzystania z nich, ogólne lub szczegółowe, w tym w zakresie przekazywania, usuwania lub niszczenia. Jeżeli konieczność wprowadzenia takich ograniczeń pojawia się po przekazaniu danych osobowych, odpowiednio informują one o tym Agencję. Agencja przestrzega tych ograniczeń.

Przetwarzanie danych osobowych zgromadzonych w czasie wspólnych operacji, projektów pilotażowych i szybkich interwencji na granicy oraz przez zespoły wspierające zarządzanie migracjami

1. Agencja przetwarza wyłącznie następujące kategorie danych osobowych zgromadzonych i przekazanych jej przez państwa członkowskie lub jej pracowników w ramach wspólnych operacji, projektów pilotażowych i szybkich interwencji na granicy, oraz przez zespoły wspierające zarządzanie migracjami:

2. Dane osobowe, o których mowa w ust. 1, mogą być przetwarzane przez Agencję w następujących przypadkach:

Dane osobowe osób, o których mowa w ust. 1 lit. b), przekazuje się organom ścigania tylko w szczególnych przypadkach oraz jeżeli są bezwzględnie niezbędne do celów zapobiegania, wykrywania, prowadzenia postępowań przygotowawczych lub ścigania poważnych przestępstw.

3. Dane osobowe są usuwane natychmiast po ich przekazaniu do EASO, Europolu lub Eurojustu lub do właściwych organów państw członkowskich, bądź po ich wykorzystaniu do przygotowania analiz ryzyka. Okres ich przechowywania nie może w żadnym razie przekroczyć 90 dni od daty zgromadzenia tych danych. Dane umieszczane w wynikach analiz ryzyka są zanonimizowane.

Przetwarzanie danych osobowych w związku z operacjami powrotowymi i interwencjami powrotowymi

1. Podczas wykonywania swoich zadań polegających na organizacji i koordynacji operacji powrotowych i prowadzeniu interwencji powrotowych Agencja może przetwarzać dane osobowe osób powracających.

2. Dane osobowe przetwarzane przez Agencję są bezwzględnie ograniczone do tych danych osobowych, które są wymagane do celów operacji powrotowych lub interwencji powrotowych.

3. Dane osobowe są usuwane natychmiast po osiągnięciu celu, dla którego zostały zgromadzone, nie później jednak niż 30 dni po zakończeniu operacji powrotowej lub interwencji powrotowej.

4. W przypadku gdy dane osobowe osób powracających nie zostały przekazane przewoźnikowi przez państwo członkowskie, Agencja może przekazać takie dane.

Agencja może przetwarzać dane osobowe zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1052/2013.

Przepisy bezpieczeństwa w zakresie ochrony informacji niejawnych i szczególnie chronionych informacji jawnych

1. Agencja stosuje przepisy Komisji dotyczące bezpieczeństwa określone w decyzji (UE, Euratom) 2015/444. Przepisy te mają zastosowanie między innymi do wymiany, przetwarzania i przechowywania informacji niejawnych.

2. Agencja stosuje przepisy bezpieczeństwa dotyczące przetwarzania szczególnie chronionych informacji jawnych określone w decyzji (UE, Euratom) 2015/444 i wprowadzone w życie przez Komisję. Zarząd ustanawia środki mające na celu umożliwienie stosowania tych przepisów bezpieczeństwa.

3. Oznaczenie klauzulą niejawności nie wyklucza możliwości udostępniania informacji Parlamentowi Europejskiemu. Przekazywanie informacji i dokumentów, a także postępowanie z informacjami i dokumentami przekazanymi Parlamentowi Europejskiemu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem odbywa się zgodnie z zasadami mającymi zastosowanie w stosunkach pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją w zakresie przekazywania informacji niejawnych i postępowania z nimi.

1. Agencja ułatwia współpracę operacyjną państw członkowskich z Irlandią i Zjednoczonym Królestwem w ramach szczególnych działań.

2. Pomoc zapewniana przez Agencję zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. l), n) i o) obejmuje organizowanie operacji powrotowych państw członkowskich, w których Irlandia albo Zjednoczone Królestwo, lub obydwa te państwa, również uczestniczą.

3. Stosowanie niniejszego rozporządzenia do granic Gibraltaru jest zawieszone do dnia osiągnięcia porozumienia w sprawie zakresu środków dotyczących przekraczania przez osoby granic zewnętrznych.

Współpraca z instytucjami, organami, urzędami i agencjami Unii oraz organizacjami międzynarodowymi

1. Agencja współpracuje z Komisją, innymi instytucjami Unii, Europejską Służbą Działań Zewnętrznych, EASO, Europolem, Agencją Praw Podstawowych Unii Europejskiej, Eurojustem, Centrum Satelitarnym Unii Europejskiej, Europejską Agencją Bezpieczeństwa Morskiego oraz Europejską Agencją Kontroli Rybołówstwa, a także innymi organami, urzędami i agencjami Unii w sprawach objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w celu lepszego podejmowania wyzwań związanych z migracją i zapobiegania oraz wykrywania przestępczości transgranicznej, takiej jak przemyt migrantów, handel ludźmi i terroryzm.

W tym celu Agencja może współpracować z organizacjami międzynarodowymi właściwymi w sprawach objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia.

2. Współpraca, o której mowa w ust. 1, odbywa się w ramach porozumień roboczych zawartych z podmiotami, o których mowa w ust. 1. Takie porozumienia wymagają uzyskania wcześniejszego zatwierdzenia przez Komisję. W każdym przypadku Agencja informuje Parlament Europejski o wszelkich takich porozumieniach.

3. Agencja współpracuje z Komisją, a w stosownych przypadkach z państwami członkowskimi, w zakresie działań prowadzonych na podstawie niniejszego rozporządzenia. Mimo że kwestie celne pozostają poza zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, Agencja podejmuje również współpracę w zakresie działań dotyczących obszaru celnego, w tym zarządzania ryzykiem, w przypadku gdy te dwa rodzaje działań mogą wzajemnie się wspomagać. Współpraca taka jest prowadzona z zastrzeżeniem kompetencji Komisji i państw członkowskich.

4. Instytucje, organy, urzędy i agencje Unii oraz organizacje międzynarodowe, o których mowa w ust. 1, wykorzystują informacje uzyskane od Agencji jedynie w ramach swoich kompetencji i z poszanowaniem praw podstawowych, w tym wymogów ochrony danych. Dalsze przekazywanie lub przekazywanie w inny sposób danych osobowych przetwarzanych przez Agencję innym instytucjom, organom, urzędom lub agencjom Unii odbywa się na podstawie specjalnych porozumień roboczych dotyczących wymiany danych osobowych oraz z zastrzeżeniem wcześniejszego zatwierdzenia przez Europejskiego Inspektora Ochrony Danych. Każdy przypadek przekazywania danych osobowych przez Agencję musi być zgodny z przepisami o ochronie danych określonymi w art. 45–49. W odniesieniu do postępowania z informacjami niejawnymi, zamieszcza się w takich porozumieniach postanowienia stanowiące, że dana instytucja, organ, urząd albo agencja Unii, albo organizacja międzynarodowa stosuje zasady i standardy bezpieczeństwa równoważne do stosowanych przez Agencję.

5. Agencja może, za zgodą zainteresowanych państw członkowskich, zaprosić obserwatorów z instytucji, organów, urzędów i agencji Unii lub organizacji międzynarodowych do uczestnictwa w swoich działaniach, w szczególności we wspólnych operacjach i projektach pilotażowych, analizie ryzyka i szkoleniach, w zakresie, w jakim ich obecność jest zgodna z celami tych działań, może przyczynić się do poprawy współpracy i wymiany najlepszych praktyk i nie ma wpływu na ogólne bezpieczeństwo i poziom ochrony tych działań. Udział tych obserwatorów w analizie ryzyka i szkoleniach może mieć miejsce wyłącznie za zgodą zainteresowanych państw członkowskich. W odniesieniu do wspólnych operacji i projektów pilotażowych udział obserwatorów wymaga zgody przyjmującego państwa członkowskiego. Szczegółowe zasady uczestnictwa obserwatorów włącza się do planu operacyjnego. Agencja zapewnia takim obserwatorom odpowiednie szkolenia przed rozpoczęciem ich udziału w działaniach.

1. Agencja, we współpracy z Europejską Agencją Kontroli Rybołówstwa oraz Europejską Agencją Bezpieczeństwa Morskiego, wspiera organy krajowe pełniące funkcje straży przybrzeżnej na poziomie krajowym i unijnym oraz, w stosownych przypadkach, na poziomie międzynarodowym poprzez:

2. Konkretne formy współpracy w zakresie funkcji straży przybrzeżnej między Agencją, Europejską Agencją Kontroli Rybołówstwa i Europejską Agencją Bezpieczeństwa Morskiego są określane w porozumieniu roboczym zgodnie z przyznanymi im mandatami oraz zasadami finansowymi mającymi zastosowanie do tych agencji. Takie porozumienie podlega zatwierdzeniu przez zarząd Agencji, Radę Administracyjną Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego i Zarząd Europejskiej Agencji Kontroli Rybołówstwa.

3. Komisja, w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, Agencją oraz Europejską Agencją Bezpieczeństwa Morskiego i Europejską Agencją Kontroli Rybołówstwa, udostępnia praktyczny podręcznik dotyczący współpracy europejskiej w zakresie funkcji straży przybrzeżnej. Podręcznik ten zawiera wskazówki, zalecenia i najlepsze praktyki w zakresie wymiany informacji. Komisja przyjmuje podręcznik w formie zalecenia.

1. W kwestiach objętych działaniami Agencji i w zakresie wymaganym do wypełniania jej zadań Agencja ułatwia i wspiera współpracę techniczną i operacyjną między państwami członkowskimi i państwami trzecimi w ramach polityki stosunków zewnętrznych Unii, w tym również w odniesieniu do ochrony praw podstawowych i zasady non-refoulement. Agencja i państwa członkowskie przestrzegają prawa Unii, w tym norm i standardów wchodzących w zakres dorobku prawnego Unii, także wtedy, gdy współpraca z państwami trzecimi ma miejsce na terytorium tych państw. Ustanowienie współpracy z państwami trzecimi służy promowaniu europejskich standardów w zakresie zarządzania granicami i powrotów.

2. Agencja może współpracować z organami państw trzecich właściwymi w kwestiach objętych niniejszym rozporządzeniem przy wsparciu ze strony delegacji unijnych oraz w koordynacji z nimi. Prowadząc tę współpracę, Agencja działa w ramach polityki stosunków zewnętrznych Unii, w tym w odniesieniu do ochrony praw podstawowych oraz zasady non-refoulement. Agencja działa także w ramach porozumień roboczych zawartych z tymi organami, zgodnie prawem i polityką Unii. Te porozumienia robocze określają zakres, charakter i cel współpracy oraz dotyczą zarządzania współpracą operacyjną. Projekty porozumień wymagają wcześniejszego zatwierdzenia przez Komisję. Agencja powiadamia Parlament Europejski przed zawarciem porozumienia roboczego. Agencja przestrzega prawa Unii, w tym norm i standardów wchodzących w zakres dorobku prawnego Unii.

3. W sytuacjach wymagających zwiększonej pomocy technicznej i operacyjnej Agencja może koordynować współpracę operacyjną między państwami członkowskimi i państwami trzecimi w odniesieniu do zarządzania granicami zewnętrznymi. Agencja ma możliwość realizacji działań na granicach zewnętrznych z udziałem jednego lub większej liczby państw członkowskich i państwa trzeciego sąsiadującego z jednym lub większą liczbą tych państw członkowskich, pod warunkiem uzyskania zgody tego sąsiadującego państwa trzeciego, w tym na terytorium tego państwa trzeciego. Operacje przeprowadza się na podstawie planu operacyjnego uzgodnionego również z państwem członkowskim lub z państwami członkowskimi graniczącymi z obszarem operacyjnym. Udział państw członkowskich we wspólnych operacjach na terytorium państw trzecich odbywa się na zasadzie dobrowolności. Komisję informuje się o takich działaniach.

4. Jeżeli przewiduje się rozmieszczenie zespołów w państwach trzecich do działań, w ramach których członkom zespołów mają zostać przyznane uprawnienia wykonawcze lub jeżeli jest to wymagane w ramach innych działań w państwach trzecich, Unia zawiera z danym państwem trzecim umowę o statusie. Umowa o statusie obejmuje wszelkie aspekty niezbędne do prowadzenia działań. W szczególności określa ona zakres operacji, zakres odpowiedzialności karnej i cywilnej oraz zadania i uprawnienia członków zespołów. Umowa o statusie zapewnia pełne poszanowanie praw podstawowych w czasie tych operacji.

5. Komisja opracowuje wzór porozumienia o statusie dotyczącego działań na terytorium państw trzecich.

6. Agencja współpracuje z właściwymi organami państw trzecich w dziedzinie powrotów, w tym w zakresie uzyskiwania dokumentów podróży.

7. Agencja może, za zgodą zainteresowanych państw członkowskich, zapraszać obserwatorów z państw trzecich do uczestnictwa w jej działaniach na granicach zewnętrznych, o których mowa w art. 14, operacjach powrotowych, o których mowa w art. 28, interwencjach powrotowych, o których mowa w art. 33, oraz szkoleniach, o których mowa w art. 36, w zakresie, w jakim ich obecność jest zgodna z celami tych działań, może przyczynić się do poprawy współpracy i wymiany najlepszych praktyk i nie ma wpływu na ogólne bezpieczeństwo tych działań. Udział tych obserwatorów może mieć miejsce wyłącznie za zgodą zainteresowanych państw członkowskich w przypadku działań, o których mowa w art. 14, 19, 28 i 36, i jedynie za zgodą przyjmującego państwa członkowskiego w przypadku działań, o których mowa w art. 14 i 33. Szczegółowe zasady uczestnictwa obserwatorów włącza się do planu operacyjnego. Agencja zapewnia takim obserwatorom odpowiednie szkolenia przed rozpoczęciem ich udziału w działaniach. Podczas udziału w działaniach Agencji, obserwatorzy zobowiązani są do przestrzegania kodeksów postępowania Agencji.

8. Agencja uczestniczy we wdrażaniu umów międzynarodowych zawartych przez Unię z państwami trzecimi w ramach polityki stosunków zewnętrznych Unii oraz w odniesieniu do kwestii objętych niniejszym rozporządzeniem.

9. Agencja może korzystać z finansowania Unii zgodnie z przepisami stosownych instrumentów wspierających politykę stosunków zewnętrznych Unii. Agencja może realizować i finansować w państwach trzecich projekty pomocy technicznej dotyczące kwestii objętych niniejszym rozporządzeniem.

10. Zawierając umowy dwustronne z państwami trzecimi, państwa członkowskie mogą, w porozumieniu z Agencją, włączyć do nich postanowienia dotyczące roli i kompetencji Agencji zgodne z niniejszym rozporządzeniem, w szczególności w odniesieniu do wykonywania uprawnień wykonawczych członków zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej rozmieszczanych przez Agencję w czasie wspólnych operacji, projektów pilotażowych, szybkich interwencji na granicy, operacji powrotowych lub interwencji powrotowych. Państwa członkowskie informują Komisję o takich postanowieniach.

11. Agencja informuje Parlament Europejski o działaniach prowadzonych na podstawie niniejszego artykułu. Agencja zawiera w swoich sprawozdaniach rocznych ocenę współpracy z państwami trzecimi.

1. Agencja może wysyłać ekspertów będących jej pracownikami do państw trzecich jako oficerów łącznikowych, którzy powinni być objęci możliwie najwyższą ochroną podczas wykonywania powierzonych im obowiązków. Wchodzą oni w skład lokalnych lub regionalnych sieci współpracy oficerów łącznikowych ds. imigracji i specjalistów ds. bezpieczeństwa Unii i państw członkowskich, w tym sieci utworzonej na mocy rozporządzenia Rady (WE) 377/2004 (34). Oficerowie łącznikowi są wysyłani jedynie do takich państw trzecich, w których sposoby zarządzania granicami są zgodne z minimalnymi standardami w zakresie praw człowieka.

2. W ramach polityki stosunków zewnętrznych Unii priorytetowy charakter ma wysyłanie oficerów łącznikowych do tych państw trzecich, które, jak wynika z analizy ryzyka, stanowią kraj pochodzenia lub tranzytu w odniesieniu do nielegalnej imigracji. Na zasadzie wzajemności Agencja może przyjmować oficerów łącznikowych wysyłanych przez te państwa trzecie. Na wniosek dyrektora wykonawczego zarząd przyjmuje co roku wykaz priorytetów. Wysłanie oficerów łącznikowych jest zatwierdzane przez zarząd.

3. Zgodnie z prawem Unii i z poszanowaniem praw podstawowych, do zadań oficerów łącznikowych Agencji należy nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów z właściwymi organami w państwach trzecich, do których zostali przydzieleni, w celu przyczyniania się do zapobiegania i zwalczania nielegalnej imigracji oraz do powrotu osób powracających. Oficerowie łącznikowi ściśle koordynują swoje działania z delegaturami Unii.

4. Decyzja o wysłaniu oficerów łącznikowych do państw trzecich jest uzależniona od otrzymania uprzedniej opinii Komisji. Parlament Europejski niezwłocznie otrzymuje pełne informacje o tych działaniach.

2. W każdym z państw członkowskich Agencja korzysta ze zdolności prawnej w najszerszym zakresie przyznawanym osobom prawnym na mocy ustawodawstw krajowych. Może ona, w szczególności, nabywać lub zbywać mienie ruchome i nieruchomości oraz być stroną postępowań sądowych.

3. Agencja jest niezależna w wykonywaniu swojego mandatu technicznego i operacyjnego.

5. Siedzibą Agencji jest Warszawa (Polska), z zastrzeżeniem realizacji art. 57.

1. Niezbędne ustalenia dotyczące obiektów, które mają zostać przekazane Agencji w państwie członkowskim, w którym znajduje się jej siedziba, oraz infrastruktury, która ma być jej udostępniona przez to państwo członkowskie, jak również szczegółowe przepisy mające zastosowanie w tym państwie członkowskim do dyrektora wykonawczego, zastępcy dyrektora wykonawczego, członków zarządu, pracowników Agencji i członków ich rodzin określa porozumienie w sprawie siedziby między Agencją a państwem członkowskim, w którym znajduje się jej siedziba.

2. Porozumienie w sprawie siedziby zawierane jest po zatwierdzeniu przez zarząd i nie później niż dnia 7 kwietnia 2017 r.

3. Państwo członkowskie, w którym znajduje się siedziba Agencji, zapewnia najlepsze możliwe warunki w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania Agencji, w tym wielojęzyczne kształcenie o orientacji europejskiej i odpowiednie połączenia transportowe.

1. Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej (zwany dalej „regulaminem pracowniczym”) i warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwane dalej „warunkami zatrudnienia”), określone w rozporządzeniu Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 (35), oraz zasady przyjęte wspólnie przez instytucje Unii odnośnie do stosowania tego regulaminu pracowniczego i warunków zatrudnienia stosuje się do pracowników Agencji.

2. Na potrzeby wykonania art. 12, 22 i art. 32 ust. 2 na stanowisko oficera koordynującego lub oficera łącznikowego może zostać wyznaczony jedynie członek personelu Agencji podlegający regulaminowi pracowniczemu lub tytułowi II warunków zatrudnienia. Na potrzeby wykonania art. 20 ust. 11 jedynie oddelegowani funkcjonariusze straży granicznej lub inni właściwi członkowie personelu mogą zostać wyznaczeni do oddelegowania do zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej. Agencja wyznacza ekspertów krajowych, których oddelegowuje się do zespołów Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej zgodnie z tym artykułem.

3. Zarząd przyjmuje niezbędne środki wykonawcze w porozumieniu z Komisją zgodnie z art. 110 regulaminu pracowniczego.

4. Zarząd może przyjąć przepisy mające na celu umożliwienie oddelegowywania funkcjonariuszy straży granicznej lub innych właściwych członków personelu z państw członkowskich do Agencji. Przepisy te uwzględniają wymogi określone w art. 20 ust. 11, w szczególności fakt, że oddelegowani funkcjonariusze straży granicznej lub inni właściwi członkowie personelu są uznawani za członków zespołów oraz wykonują zadania i posiadają uprawnienia przewidziane w art. 40. Obejmują one przepisy dotyczące warunków rozmieszczenia.

Do Agencji i jej pracowników stosuje się Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej.

1. Odpowiedzialność umowną Agencji reguluje prawo właściwe dla danej umowy.

2. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy do rozpoznania sporów na podstawie klauzuli arbitrażowej zamieszczonej w umowie zawartej przez Agencję.

3. W przypadku odpowiedzialności pozaumownej Agencja naprawia szkodę wyrządzoną przez jej jednostki lub jej pracowników przy wykonywaniu ich obowiązków zgodnie z zasadami ogólnymi wspólnymi dla ustawodawstw państw członkowskich.

4. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy do rozpoznawania sporów dotyczących odszkodowania za szkodę, o której mowa w ust. 3.

5. Odpowiedzialność osobistą pracowników Agencji wobec Agencji regulują przepisy ustanowione w regulaminie pracowniczym i warunkach zatrudnienia.

1. Zarząd ponosi odpowiedzialność za podejmowanie przez Agencję strategicznych decyzji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Roczne sprawozdanie z działalności, o którym mowa w lit. i), podaje się do wiadomości publicznej.

3. W przypadku projektów decyzji zarządu, o których mowa w ust. 2, w sprawie szczególnych działań Agencji, które mają być przeprowadzone na granicach zewnętrznych któregokolwiek państwa członkowskiego lub w bezpośrednim sąsiedztwie tych granic, konieczne jest, by za ich przyjęciem głosował członek zarządu reprezentujący to państwo członkowskie.

4. Zarząd może doradzać dyrektorowi wykonawczemu w każdej sprawie związanej z rozwojem zarządzania operacyjnego granicami zewnętrznymi i powrotami, w tym z działaniami dotyczącymi badań.

5. Zarząd podejmuje decyzje odnośnie do uczestnictwa Irlandii lub Zjednoczonego Królestwa w określonych działaniach, na ich wniosek.

Zarząd podejmuje decyzję w odniesieniu do każdego indywidualnego przypadku bezwzględną większością głosów członków posiadających prawo głosu. Podejmując decyzję, zarząd rozważa, czy uczestnictwo Irlandii lub Zjednoczonego Królestwa przyczyni się do wykonania przedmiotowego działania. Decyzja określa wkład finansowy Irlandii lub Zjednoczonego Królestwa na rzecz działania, do którego odnosi się wniosek o uczestnictwo.

6. Zarząd co roku przesyła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie („władzy budżetowej”) wszelkie informacje mające znaczenie dla wyniku procedur oceny przeprowadzanych przez Agencję.

7. Zarząd może ustanowić niewielką radę wykonawczą wspomagającą zarząd oraz dyrektora wykonawczego przy przygotowywaniu decyzji, programów i działań przyjmowanych przez zarząd oraz, jeżeli to konieczne, przyjmującą w pilnych przypadkach niektóre decyzje tymczasowe w imieniu zarządu. Rada wykonawcza nie jest uprawniona do przyjmowania decyzji, które dla swojego przyjęcia wymagają większości dwóch trzecich albo trzech czwartych głosów członków zarządu. Zarząd może przekazać radzie wykonawczej wykonywanie określonych, ściśle zdefiniowanych zadań, w szczególności gdy poprawia to efektywność działania Agencji. Zarząd nie może przekazać radzie wykonawczej zadań związanych z decyzjami, które dla swojego przyjęcia wymagają większości dwóch trzecich albo trzech czwartych głosów członków zarządu.

8. Zarząd przyjmuje, zgodnie z art. 110 regulaminu pracowniczego, decyzję na podstawie art. 2 ust. 1 regulaminu pracowniczego oraz art. 6 warunków zatrudnienia, przekazującą właściwe uprawnienia organu powołującego dyrektorowi wykonawczemu i określającą warunki ewentualnego zawieszenia tego przekazania uprawnień. Dyrektor wykonawczy jest uprawniony do dalszego przekazania tych uprawnień.

W wyjątkowych okolicznościach zarząd może w drodze decyzji tymczasowo zawiesić przekazanie uprawnień organu powołującego dyrektorowi wykonawczemu i osobom przez niego upoważnionym. W takiej sytuacji zarząd może wykonywać te uprawnienia samodzielnie lub przekazać je jednemu ze swoich członków lub członkowi personelu innemu niż dyrektor wykonawczy.

1. Z zastrzeżeniem ust. 3, w skład zarządu wchodzi po jednym przedstawicielu każdego państwa członkowskiego oraz dwóch przedstawicieli Komisji, z których wszyscy posiadają prawo głosu. W tym celu każde państwo członkowskie wyznacza członka zarządu, jak również jego zastępcę, który będzie reprezentować członka w razie jego nieobecności. Komisja wyznacza dwóch członków i ich zastępców. Kadencja członka zarządu trwa cztery lata. Kadencja może zostać przedłużona.

2. Członkowie zarządu są powoływani na podstawie wysokiego poziomu odpowiedniego doświadczenia i fachowej wiedzy w dziedzinie współpracy operacyjnej dotyczącej zarządzania granicami i powrotów oraz ich odpowiednich umiejętności zarządczych, administracyjnych i finansowych. Państwa członkowskie i Komisja dążą do osiągnięcia równowagi płci w zarządzie.

3. W pracach Agencji uczestniczą państwa włączone we wdrażanie, stosowanie i rozwijanie dorobku Schengen. Każde z tych państw posiada w zarządzie jednego przedstawiciela i jednego zastępcę. Charakter i zakres oraz szczegółowe zasady uczestnictwa tych państw w pracach Agencji, w tym również postanowienia dotyczące wkładów finansowych i pracowników, określają porozumienia wypracowane na podstawie stosownych postanowień umów dotyczących stowarzyszenia.

1. Zarząd do dnia 30 listopada każdego roku przyjmuje dokument programowy zawierający programowanie wieloletnie i program roczny Agencji na następny rok, który oparty jest na projekcie przedłożonym przez dyrektora wykonawczego, przy uwzględnieniu opinii Komisji, po – w przypadku programowania wieloletniego –zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego. Zarząd przekazuje ten dokument Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji.

2. Dokument, o którym mowa w ust. 1, otrzymuje ostateczne brzmienie po ostatecznym przyjęciu budżetu ogólnego. W razie konieczności dokument ten jest odpowiednio dostosowywany.

3. W programowaniu wieloletnim określa się ogólny program strategiczny w średnim i długim okresie, w tym cele, oczekiwane rezultaty i wskaźniki skuteczności działania, a także plan zasobów, w tym wieloletni budżet i zatrudnienie. W programowaniu wieloletnim określa się strategiczne obszary interwencji oraz wyjaśnia, jakie działania należy podjąć dla osiągnięcia celów. Obejmuje ono strategię stosunków z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, a także działania powiązane z tą strategią.

4. Programowanie wieloletnie realizowane jest za pomocą rocznych programów prac i, w stosownych przypadkach, dostosowywane jest w świetle wyników oceny przeprowadzonej zgodnie z art. 81. Wyniki tych ocen są również uwzględniane, w stosownych przypadkach, w rocznym programie prac na następny rok.

5. Roczny program prac zawiera opis działań do sfinansowania, obejmujący szczegółowe cele i oczekiwane rezultaty, w tym wskaźniki skuteczności działania. Zawiera on również informacje o środkach finansowych i zasobach ludzkich przeznaczanych na każde działanie, zgodnie z zasadami sporządzania budżetu zadaniowego i zarządzania kosztami działań. Roczny program prac jest spójny z programowaniem wieloletnim. Jasno wskazuje się w nim zadania dodane, zmienione lub usunięte w porównaniu z poprzednim rokiem budżetowym.

6. Roczny program prac jest przyjmowany zgodnie z programem działalności legislacyjnej Unii w odpowiednich obszarach zarządzania granicami zewnętrznymi i powrotów.

7. Jeżeli po przyjęciu rocznego programu prac Agencji powierzane jest nowe zadanie, zarząd zmienia roczny program prac.

8. Wszelkie istotne zmiany rocznego programu prac przyjmowane są zgodne z tą samą procedurą, która ma zastosowanie do przyjęcia pierwotnego rocznego programu prac. Zarząd może powierzyć dyrektorowi wykonawczemu uprawnienie do wprowadzania do rocznego programu prac zmian innych niż istotne.

1. Zarząd wybiera przewodniczącego i zastępcę przewodniczącego spośród swoich członków posiadających prawo głosu. Przewodniczący i zastępca przewodniczącego są wybierani większością dwóch trzecich głosów członków zarządu posiadających prawo głosu. Zastępca przewodniczącego z urzędu zastępuje przewodniczącego w sytuacji, w której przewodniczący nie może pełnić swoich obowiązków.

2. Kadencja przewodniczącego i zastępcy przewodniczącego wygasa odpowiednio wraz z ustaniem członkostwa przewodniczącego lub zastępcy przewodniczącego w zarządzie. Z zastrzeżeniem postanowień niniejszego przepisu kadencja przewodniczącego lub zastępcy przewodniczącego trwa cztery lata. Mogą być oni wybrani ponownie tylko raz.

3. Zarząd odbywa przynajmniej dwa posiedzenia zwykłe w roku. Dodatkowo, zarząd zbiera się z inicjatywy przewodniczącego, na wniosek Komisji lub na wniosek co najmniej jednej trzeciej swoich członków.

5. Zarząd może zaprosić przedstawiciela stosownych instytucji, organów, urzędów i agencji Unii.

6. Zarząd może, zgodnie ze swoim regulaminem wewnętrznym, zaprosić na swoje posiedzenie w charakterze obserwatora dowolną osobę, której opinia może mieć znaczenie.

7. Z zastrzeżeniem postanowień regulaminu wewnętrznego, członkowie zarządu mogą być wspomagani przez doradców lub ekspertów.

1. Z zastrzeżeniem art. 20 ust. 4, art. 62 ust. 2 lit. c), j) i l), art. 65 ust. 1, jak również art. 69 ust. 2 i 4, zarząd podejmuje swoje decyzje bezwzględną większością głosów swoich członków posiadających prawo głosu.

2. Każdy członek ma jeden głos. W przypadku nieobecności członka jego zastępca jest uprawniony do wykonywania jego prawa głosu. Dyrektor wykonawczy nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Regulamin wewnętrzny określa szczegółowe zasady dotyczące głosowania. Zasady te obejmują warunki działania członka w imieniu innego członka, jak również wymagania dotyczące kworum.

4. Przedstawiciele państw włączonych we wdrażanie, stosowanie i rozwijanie dorobku Schengen posiadają ograniczone prawo głosu, zgodnie z dotyczącymi tych państw odpowiednimi porozumieniami. Aby umożliwić państwom stowarzyszonym wykonywanie ich prawa głosu, Agencja szczegółowo określa porządek obrad, wskazując punkty, w odniesieniu do których przyznano ograniczone prawo głosu.

1. Agencją zarządza dyrektor wykonawczy, który jest całkowicie niezależny w wykonywaniu swoich obowiązków. Z zastrzeżeniem odpowiednich uprawnień instytucji Unii i zarządu, dyrektor wykonawczy nie zwraca się o instrukcje ani ich nie przyjmuje od żadnego rządu lub organu.

2. Parlament Europejski lub Rada mogą wezwać dyrektora wykonawczego do złożenia sprawozdania z wykonywania jego zadań. Sprawozdanie to obejmuje informacje na temat wdrażania i monitorowania strategii w zakresie praw podstawowych, rocznego sprawozdania Agencji z działalności za poprzedni rok, programu prac na następny rok oraz programowania wieloletniego Agencji lub wszelkich innych kwestii związanych z działalnością Agencji. Dyrektor wykonawczy występuje przed Parlamentem Europejskim na jego wniosek i regularnie składa mu sprawozdania.

3. Dyrektor wykonawczy odpowiada za przygotowanie i wdrożenie strategicznych decyzji podjętych przez zarząd, a także za podejmowanie decyzji związanych z działalnością operacyjną Agencji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Dyrektor wykonawczy ma następujące zadania i uprawnienia:

1. Komisja zgłasza co najmniej trzech kandydatów na stanowisko dyrektora wykonawczego na podstawie listy powstałej po opublikowaniu ogłoszenia o wolnym stanowisku w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz, w stosownych przypadkach, w prasie lub na stronach internetowych.

2. Dyrektor wykonawczy jest powoływany przez zarząd na podstawie osiągnięć oraz udokumentowanych umiejętności w zakresie administracji i zarządzania na wysokim szczeblu, w tym stosownego doświadczenia zawodowego na wyższym szczeblu w dziedzinie zarządzania granicami zewnętrznymi i powrotów. Przed powołaniem kandydaci zgłoszeni przez Komisję wzywani są do złożenia oświadczenia przed właściwą komisją lub właściwymi komisjami Parlamentu Europejskiego i do udzielenia odpowiedzi na pytania członków tych komisji.

Po złożeniu tego oświadczenia Parlament Europejski przyjmuje opinię zawierającą jego wnioski i może wskazać preferowanego kandydata.

Zarząd powołuje dyrektora wykonawczego, uwzględniając wyżej wymienione wnioski. Zarząd podejmuje decyzję większością dwóch trzecich głosów członków posiadających prawo głosu.

Jeżeli zarząd podejmie decyzję o powołaniu kandydata innego niż kandydat, którego Parlament Europejski wskazał jako kandydata preferowanego, zarząd informuje na piśmie Parlament Europejski i Radę o sposobie uwzględnienia opinii Parlamentu Europejskiego.

Zarząd jest uprawniony do odwołania dyrektora wykonawczego na wniosek Komisji.

3. Dyrektor wykonawczy wspomagany jest przez zastępcę dyrektora wykonawczego. Jeżeli dyrektor wykonawczy jest nieobecny lub niedysponowany, zastępca dyrektora wykonawczego przejmuje jego obowiązki.

4. Zastępca dyrektora wykonawczego jest powoływany przez zarząd na wniosek dyrektora wykonawczego. Zastępca dyrektora wykonawczego powoływany jest na podstawie osiągnięć oraz odpowiednich umiejętności w zakresie administracji i zarządzania, w tym stosownego doświadczenia zawodowego w dziedzinie zarządzania granicami zewnętrznymi i powrotów. Dyrektor wykonawczy zgłasza co najmniej trzech kandydatów na stanowisko zastępcy dyrektora wykonawczego. Zarząd podejmuje decyzję większością dwóch trzecich głosów członków posiadających prawo głosu.

Zarząd jest uprawniony do odwołania zastępcy dyrektora wykonawczego zgodnie z procedurą określoną w akapicie pierwszym.

5. Kadencja dyrektora wykonawczego trwa pięć lat. Pod koniec tego okresu Komisja dokonuje oceny, uwzględniając ocenę pracy dyrektora wykonawczego oraz przyszłe zadania i wyzwania stojące przed Agencją.

6. Zarząd, działając na wniosek Komisji, w którym bierze się pod uwagę ocenę, o której mowa w ust. 5, może przedłużyć kadencję dyrektora wykonawczego tylko raz, na kolejny okres nie dłuższy niż 5 lat.

7. Kadencja zastępcy dyrektora wykonawczego trwa pięć lat. Może być ona przedłużona przez zarząd tylko raz, na kolejny okres nie dłuższy niż 5 lat.

1. Agencja ustanawia forum konsultacyjne wspierające dyrektora wykonawczego i zarząd niezależną poradą w kwestiach związanych z prawami podstawowymi.

2. Agencja zaprasza EASO, Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej, Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców oraz inne właściwe organizacje do uczestnictwa w forum konsultacyjnym. Na wniosek dyrektora wykonawczego zarząd podejmuje decyzję w sprawie składu forum konsultacyjnego oraz warunków przekazywania informacji forum konsultacyjnemu. Forum konsultacyjne, po zasięgnięciu opinii zarządu i dyrektora wykonawczego, określa swoje metody pracy i przyjmuje program pracy.

3. Opinii forum konsultacyjnego zasięga się w kwestiach związanych z dalszym rozwojem i wdrażaniem strategii w zakresie praw podstawowych, tworzeniem mechanizmu skargowego, kodeksami postępowania i wspólnymi podstawowymi programami szkoleń.

4. Forum konsultacyjne przygotowuje roczne sprawozdanie ze swoich działań. Sprawozdanie to jest podawane do wiadomości publicznej.

5. Bez uszczerbku dla zadań urzędnika ds. praw podstawowych forum konsultacyjne ma skuteczny dostęp do wszelkich informacji dotyczących poszanowania praw podstawowych, w tym poprzez realizację wizyt w miejscach prowadzenia wspólnych operacji lub szybkich interwencji na granicy pod warunkiem uzyskania zgody przyjmującego państwa członkowskiego oraz wizyt na obszarach hotspotów i w miejscach prowadzenia operacji powrotowych i interwencji powrotowych.

1. Zarząd powołuje urzędnika ds. praw podstawowych. Do zadań urzędnika ds. praw podstawowych należy uczestniczenie w pracach nad strategią Agencji w zakresie praw podstawowych, a także monitorowanie i promowanie przestrzegania praw podstawowych przez Agencję. Urzędnik ds. praw podstawowych musi posiadać niezbędne kwalifikacje i doświadczenie w dziedzinie praw podstawowych.

2. Urzędnik ds. praw podstawowych jest niezależny w pełnieniu swoich obowiązków. Składa on sprawozdania bezpośrednio zarządowi i współpracuje z forum konsultacyjnym. Urzędnik ds. praw podstawowych składa takie sprawozdania regularnie, uczestnicząc tym samym w mechanizmie monitorowania praw podstawowych.

3. Urzędnik ds. praw podstawowych opiniuje plany operacyjne przygotowywane zgodnie z art. 16, 17, 28 i 33 ust. 4. Ma on dostęp do wszystkich informacji dotyczących przestrzegania praw podstawowych we wszystkich działaniach Agencji.

1. Agencja we współpracy z urzędnikiem ds. praw podstawowych podejmuje niezbędne środki, aby ustanowić zgodnie z niniejszym artykułem mechanizm skargowy w celu monitorowania i zapewnienia przestrzegania praw podstawowych we wszystkich działaniach Agencji.

2. Każda osoba, którą bezpośrednio dotknęły działania personelu uczestniczącego we wspólnej operacji, projekcie pilotażowym, szybkiej interwencji na granicy, rozmieszczeniu zespołu wspierającego zarządzanie migracjami, operacji powrotowej lub interwencji powrotowej, i która uważa, że jej prawa podstawowe zostały naruszone w wyniku tych działań, lub wszelkie strony występujące w imieniu takiej osoby mogą wnieść pisemną skargę do Agencji.

3. Dopuszczalne są jedynie uzasadnione skargi dotyczące konkretnego naruszenia praw podstawowych.

4. Urzędnik ds. praw podstawowych jest odpowiedzialny za rozpatrywanie skarg otrzymanych przez Agencję zgodnie z prawem do dobrej administracji. W tym celu urzędnik ds. praw podstawowych bada dopuszczalność skargi, rejestruje dopuszczalne skargi, przekazuje wszystkie zarejestrowane skargi do dyrektora wykonawczego, przekazuje skargi dotyczące członków zespołów do rodzimego państwa członkowskiego, informuje odpowiednie władze lub odpowiedni organ właściwe do spraw praw podstawowych w państwie członkowskim oraz rejestruje i zapewnia działania następcze Agencji lub tego państwa członkowskiego.

5. Zgodnie z prawem do dobrej administracji, jeżeli skarga jest dopuszczalna, skarżący są informowani o zarejestrowaniu skargi, o przystąpieniu do jej rozpoznania i o planowanym udzieleniu odpowiedzi niezwłocznie po jej sporządzeniu. Jeżeli skarga jest przekazywana władzom lub organom krajowym, skarżącemu przekazywane są ich dane kontaktowe. Jeżeli skarga jest niedopuszczalna, skarżących informuje się o przyczynach i – o ile to możliwe – przedstawia się im dalsze możliwości zgłoszenia zastrzeżeń.

6. W przypadku zarejestrowanej skargi dotyczącej członka personelu Agencji dyrektor wykonawczy, po zasięgnięciu opinii urzędnika ds. praw podstawowych, zapewnia odpowiednie działania następcze, w tym środki dyscyplinarne, o ile to konieczne. Dyrektor wykonawczy informuje w ustalonym terminie urzędnika ds. praw podstawowych o ustaleniach dokonanych przez Agencję i działaniach następczych podjętych przez nią w reakcji na skargę, w tym o środkach dyscyplinarnych, o ile to konieczne.

Jeżeli skarga dotyczy kwestii ochrony danych, dyrektor wykonawczy włącza inspektora ochrony danych Agencji. Urzędnik ds. praw podstawowych i inspektor ochrony danych sporządzają na piśmie protokół ustaleń, określając podział zadań oraz zakres współpracy w odniesieniu do otrzymanych skarg.

7. W przypadku zarejestrowania skargi dotyczącej funkcjonariusza straży granicznej państwa przyjmującego lub członka zespołów, w tym oddelegowanego członka zespołu lub oddelegowanego eksperta krajowego, rodzime państwo członkowskie zapewnia odpowiednie działania następcze, w tym środki dyscyplinarne, o ile to konieczne, i inne środki zgodnie z prawem krajowym. Właściwe państwo członkowskie informuje urzędnika ds. praw podstawowych o dokonanych ustaleniach i działaniach następczych podjętych w reakcji na skargę w ustalonym terminie, a następnie, w razie potrzeby, w regularnych odstępach czasu. Agencja podejmuje działania następcze w tej sprawie, jeżeli właściwe państwo członkowskie nie przedłoży sprawozdania.

8. W przypadku stwierdzenia naruszenia praw podstawowych lub obowiązków wynikających z ochrony międzynarodowej przez funkcjonariusza straży granicznej lub oddelegowanego eksperta krajowego Agencja może zwrócić się do państwa członkowskiego o bezzwłoczne odsunięcie takiego funkcjonariusza lub oddelegowanego eksperta krajowego od działalności Agencji lub usunięcie go z rezerwy szybkiego reagowania.

9. Urzędnik ds. praw podstawowych informuje dyrektora wykonawczego i zarząd o ustaleniach dokonanych przez Agencję i państwa członkowskie i podjętych przez nie działaniach następczych w reakcji na skargi. Agencja w swoim rocznym sprawozdaniu podaje informacje na temat mechanizmu skargowego.

10. Urzędnik ds. praw podstawowych, zgodnie z postanowieniami ust. 1-9 i po zasięgnięciu opinii forum konsultacyjnego, opracowuje standardowy formularz skargi, w którym wymaga się podania szczegółowych i konkretnych informacji o zarzucanym naruszeniu praw podstawowych. Urzędnik ds. praw podstawowych opracowuje również, o ile to konieczne, dalsze zasady szczegółowe. Urzędnik ds. praw podstawowych przedkłada ten formularz oraz dalsze zasady szczegółowe dyrektorowi wykonawczemu i zarządowi.

Agencja zapewnia łatwy dostęp do informacji na temat możliwości i procedury składania skarg, w tym także osobom wymagającym szczególnego traktowania. Standardowy formularz skargi jest dostępny na stronie internetowej Agencji i w formie papierowej w czasie wszystkich działań Agencji, w językach, które obywatele państw trzecich rozumieją lub co do których można zasadnie przyjąć, że je rozumieją. Skargi są rozpatrywane przez urzędnika ds. praw podstawowych również w przypadku przedłożenia ich w innej formie niż standardowy formularz skargi.

11. Ze wszelkimi danymi osobowymi zawartymi w skardze Agencja, w tym urzędnik ds. praw podstawowych, postępuje oraz przetwarza je zgodnie z rozporządzeniem (WE) 45/2001, a państwa członkowskie – zgodnie z dyrektywą 95/46/WE i decyzją ramową 2008/977/WSiSW.

Przedłożenie skargi przez skarżącego uważa się za wyrażenie przez niego zgody na przetwarzanie jego danych osobowych przez Agencję i urzędnika ds. praw podstawowych w rozumieniu art. 5 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

Aby zabezpieczyć interesy skarżących, skargi rozpatrywane są w sposób poufny przez urzędnika ds. praw podstawowych, zgodnie z prawem krajowym i prawem Unii, chyba że skarżący wyraźnie zrzeka się przysługującego mu prawa do poufności. Zrzeczenie się przez skarżącego jego prawa do poufności rozumie się jako wyrażenie przez niego zgody na ujawnienie – w stosownych przypadkach – przez urzędnika ds. praw podstawowych lub Agencję właściwym władzom lub organom tożsamości skarżącego w odniesieniu do spraw będących przedmiotem skargi.

2. Bez uszczerbku dla decyzji podjętych na podstawie art. 342 TFUE roczne sprawozdanie z działalności i program prac, o których mowa w art. 62 ust. 2 lit. i) i j), sporządzane są we wszystkich językach urzędowych Unii.

3. Tłumaczenia wymagane dla funkcjonowania Agencji zapewnia Centrum Tłumaczeń dla organów Unii Europejskiej.

1. Agencja podlega rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 przy rozpatrywaniu wniosków o dostęp do posiadanych przez nią dokumentów.

2. Agencja informuje z własnej inicjatywy o kwestiach wchodzących w zakres jej zadań. Agencja podaje do wiadomości publicznej odpowiednie informacje, w tym roczne sprawozdanie z działalności, o którym mowa w art. 62 ust. 2 lit. i), a w szczególności zapewnia, nie naruszając art. 50, przekazywanie opinii publicznej oraz każdej zainteresowanej stronie w krótkim czasie obiektywnych, wyczerpujących, wiarygodnych i łatwo zrozumiałych informacji dotyczących pracy Agencji. Agencja prowadzi te działania bez ujawniania informacji operacyjnych, których podanie do wiadomości publicznej zagroziłoby realizacji celu operacji.

4. Każda osoba fizyczna lub prawna może kierować do Agencji korespondencję w formie pisemnej w dowolnym języku urzędowym Unii. Osoba ta ma prawo do otrzymania odpowiedzi w tym samym języku.

5. Decyzje podjęte przez Agencję zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 mogą być powodem wniesienia skargi do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich lub stanowić przedmiot postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej, odpowiednio na podstawie art. 228 i 263 TFUE.

1. Z zastrzeżeniem innego rodzaju przychodów, dochody Agencji składają się z:

2. Na wydatki Agencji składają się ponoszone przez nią koszty administracyjne, infrastrukturalne, operacyjne i pracownicze.

3. Dyrektor wykonawczy opracowuje projekt preliminarza dochodów i wydatków Agencji na następny rok budżetowy, w tym plan zatrudnienia, i przesyła go zarządowi.

5. Zarząd, na podstawie projektu preliminarza sporządzonego przez dyrektora wykonawczego, przyjmuje wstępny projekt preliminarza dochodów i wydatków Agencji, w tym wstępny plan zatrudnienia. Zarząd przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji do dnia 31 stycznia każdego roku wraz z projektem jednolitego dokumentu programowego.

6. Zarząd przekazuje Komisji ostateczny projekt preliminarza dochodów i wydatków Agencji, w tym projekt planu zatrudnienia wraz ze wstępnym programem prac do dnia 31 marca każdego roku.

7. Preliminarz przesyłany jest przez Komisję władzy budżetowej wraz z projektem budżetu Unii Europejskiej.

8. Na podstawie preliminarza Komisja wprowadza do projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej oszacowania, które uważa za niezbędne dla planu zatrudnienia, oraz kwotę dotacji, która ma być ujęta w budżecie ogólnym przedkładanym przez Komisję władzy budżetowej zgodnie z art. 313 i 314 TFUE.

10. Zarząd przyjmuje budżet Agencji. Staje się on ostateczny po ostatecznym przyjęciu budżetu ogólnego Unii Europejskiej. W stosownych przypadkach budżet jest stosownie korygowany.

11. Zmian w budżecie, w tym w planie zatrudnienia, dokonuje się według tej samej procedury.

12. W przypadku przedsięwzięcia budowlanego, które może mieć znaczny wpływ na budżet Agencji, stosuje się rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1271/2013 (37).

13. W celu finansowania uruchamiania szybkich interwencji na granicy oraz interwencji powrotowych w przyjętym przez Zarząd budżecie Agencji należy uwzględnić finansową rezerwę operacyjną wynoszącą co najmniej 4 % kwoty przeznaczonej na działania operacyjne. Dnia 1 października każdego roku co najmniej jedna czwarta rezerwy powinna pozostawać dostępna w celu pokrycia potrzeb powstających do końca roku.

2. Do dnia 1 marca roku budżetowego (rok N + 1) księgowy Agencji przekazuje wstępne sprawozdania rachunkowe za rok budżetowy (rok N) księgowemu Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu. Księgowy Komisji konsoliduje sprawozdania rachunkowe instytucji i organów zdecentralizowanych zgodnie z art. 147 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (38).

3. Agencja przesyła sprawozdanie z zarządzania budżetem i finansami za rok N Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu do dnia 31 marca roku N + 1.

4. Księgowy Komisji przesyła wstępne sprawozdania rachunkowe Agencji za rok N, skonsolidowane ze sprawozdaniami Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu do dnia 31 marca roku N + 1.

5. Po otrzymaniu uwag Trybunału Obrachunkowego na temat wstępnych sprawozdań rachunkowych Agencji za rok N zgodnie z art. 148 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 dyrektor wykonawczy opracowuje końcowe sprawozdania rachunkowe Agencji na własną odpowiedzialność i przesyła je zarządowi do zaopiniowania.

6. Zarząd przedstawia opinię na temat końcowych sprawozdań rachunkowych Agencji za rok N.

7. Do dnia 1 lipca roku N + 1 dyrektor wykonawczy przesyła Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu końcowe sprawozdania rachunkowe wraz z opinią Zarządu.

8. Końcowe sprawozdania rachunkowe za rok N są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej do dnia 15 listopada roku N + 1.

9. Dyrektor wykonawczy przesyła Trybunałowi Obrachunkowemu odpowiedź na jego uwagi do dnia 30 września roku N + 1. Odpowiedź tę przesyła również zarządowi.

10. Dyrektor wykonawczy przesyła Parlamentowi Europejskiemu na jego wniosek wszelkie informacje niezbędne do sprawnego przeprowadzenia procedury udzielenia absolutorium za rok N zgodnie z art. 165 ust. 3 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

11. Parlament Europejski, na podstawie zalecenia Rady przyjętego kwalifikowaną większością głosów, udziela dyrektorowi wykonawczemu absolutorium z wykonania budżetu za rok N w terminie do dnia 15 maja roku N + 2.

1. W celu zwalczania nadużyć finansowych, korupcji i innych nielegalnych działań rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013 stosuje się bez ograniczeń. Agencja przystępuje do Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącego dochodzeń wewnętrznych prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz bezzwłocznie przyjmuje odpowiednie przepisy mające zastosowanie do wszystkich pracowników Agencji, z wykorzystaniem wzoru określonego w załączniku do tego porozumienia.

2. Trybunał Obrachunkowy jest uprawniony do audytu, na podstawie dokumentów oraz na miejscu, wszystkich beneficjentów dotacji, wykonawców i podwykonawców, którzy otrzymali od Agencji unijne środki finansowe.

3. OLAF może prowadzić dochodzenia, w tym kontrole i inspekcje na miejscu, zgodnie z przepisami i procedurami określonymi w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 883/2013 i rozporządzeniu Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 (39), w celu ustalenia, czy miały miejsce nadużycie finansowe, korupcja lub inne nielegalne działania naruszające interesy finansowe Unii, w związku z umową o udzielenie dotacji, decyzją o udzieleniu dotacji lub umową w sprawie zamówienia finansowaną przez Agencję.

4. Bez uszczerbku dla ust. 1, 2 i 3, w umowach o współpracy z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, umowach w sprawie zamówienia, umowach o udzielenie dotacji i decyzjach o udzieleniu dotacji zawieranych lub przyjmowanych przez Agencję zamieszcza się postanowienia wyraźnie upoważniające Trybunał Obrachunkowy i OLAF do prowadzenia takich audytów i dochodzeń, zgodnie z ich odpowiednimi uprawnieniami.

Agencja przyjmuje regulamin wewnętrzny wymagający, by członkowie jej organów oraz członkowie jej personelu unikali sytuacji, które z dużym prawdopodobieństwem mogą spowodować konflikt interesów w trakcie okresu zatrudnienia lub kadencji, oraz by zgłaszali takie sytuacje.

Zasady finansowe mające zastosowanie do Agencji przyjmowane są przez zarząd po zasięgnięciu opinii Komisji. Nie odbiegają one od rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1271/2013, chyba że takie odstępstwo jest niezbędne ze względu na szczególne wymogi działalności Agencji i uzyskano uprzednią zgodę Komisji.

1. Do dnia 7 października 2019 r., a następnie co cztery lata Komisja zleca przeprowadzenie niezależnej oceny zewnętrznej, w szczególności aby zbadać:

Ocena obejmuje szczegółową analizę przestrzegania Karty oraz innego właściwego prawa Unii w ramach stosowania niniejszego rozporządzenia.

2. Komisja przesyła sprawozdanie z oceny wraz z własnymi wnioskami ze sprawozdania do Parlamentu Europejskiego, Rady i zarządu. Zarząd może przedstawić Komisji zalecenia co do zmian niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie z oceny i wnioski ze sprawozdania podawane są do wiadomości publicznej.

1. Rozporządzenia (WE) nr 2007/2004, (WE) nr 863/2007 i decyzja 2005/267/WE tracą moc.

2. Odesłania do uchylonego rozporządzenia (WE) nr 2007/2004 traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji znajdującą się w załączniku II.

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Art. 20 ust. 5 i 6 oraz art. 39 ust. 7 stosuje się od dnia 7 grudnia 2016 r. Art. 29, 30, 31 i 32 stosuje się od dnia 7 stycznia 2017 r.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 14 września 2016 r.

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. ustanawiające Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. L 349 z 25.11.2004, s. 1).

(4) Dyrektywa Rady 2002/90/WE z dnia 28 listopada 2002 r. definiująca ułatwianie nielegalnego wjazdu, tranzytu i pobytu (Dz.U. L 328 z 5.12.2002, s. 17).

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. L 77 z 23.3.2016, s. 1).

(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348 z 24.12.2008, s. 98).

(7) Rozporządzenie Rady (WE) nr 768/2005 z dnia 26 kwietnia 2005 r. ustanawiające Wspólnotową Agencję Kontroli Rybołówstwa oraz zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2847/93 ustanawiające system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 128 z 21.5.2005, s. 1).

(8) Rozporządzenie (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiające Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego (Dz.U. L 208 z 5.8.2002, s. 1).

(9) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1).

(11) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43).

(12) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(13) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(14) Decyzja ramowa Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60).

(16) Decyzja Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 31).

(19) Decyzja Rady 2008/146/WE z dnia 28 stycznia 2008 r. w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia tego państwa we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 1).

(21) Decyzja Rady 2011/350/UE z dnia 7 marca 2011 r. w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, odnoszącego się do zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych i do przemieszczania się osób (Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 19).

(23) Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotycząca wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowaniu wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43).

(24) Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

(26) Rozporządzenie (WE) nr 863/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. ustanawiające mechanizm tworzenia zespołów szybkiej interwencji na granicy oraz zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 w odniesieniu do tego mechanizmu i określające uprawnienia i zadania zaproszonych funkcjonariuszy (Dz.U. L 199 z 31.7.2007, s. 30).

(27) Decyzja Rady 2005/267/WE z dnia 16 marca 2005 r. ustanawiająca bezpieczną internetową sieć informowania i koordynacji dla służb imigracyjnych państw członkowskich (Dz.U. L 83 z 1.4.2005, s. 48).

(28) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 656/2014 z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiające zasady ochrony zewnętrznych granic morskich w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych państw członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 93).

(29) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1052/2013 z dnia 22 października 2013 r. ustanawiające europejski system nadzorowania granic (EUROSUR) (Dz.U. L 295 z 6.11.2013, s. 11).

(30) Decyzja Rady 2008/381/WE z dnia 14 maja 2008 r. w sprawie ustanowienia Europejskiej Sieci Migracyjnej (Dz.U. L 131 z 21.5.2008, s. 7).

(31) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 515/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające, w ramach Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, instrument na rzecz wsparcia finansowego w zakresie granic zewnętrznych i wiz oraz uchylające decyzję nr 574/2007/WE (Dz.U. L 150 z 20.5.2014, s. 143).

(32) Decyzja Rady 2013/488/UE z dnia 23 września 2013 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (Dz.U. L 274 z 15.10.2013, s. 1).

(33) Decyzja Komisji (UE, Euratom) 2015/444 z dnia 13 marca 2015 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (Dz.U. L 72 z 17.3.2015, s. 53).

(34) Rozporządzenie Rady (WE) 377/2004 z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie utworzenia sieci oficerów łącznikowych ds. imigracji (Dz.U. L 64 z 2.3.2004, s. 1).

(36) Rozporządzenie nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 17 z 6.10.1958, s. 385).

(37) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1271/2013 z dnia 30 września 2013 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów, o których mowa w art. 208 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 328 z 7.12.2013, s. 42).

(38) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1).

(39) Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2).

ZAŁĄCZNIK II

TABELA KORELACJI

Rozporządzenie (WE) nr 2007/2004	Niniejsze rozporządzenie
—	art. 1
art. 1 ust. 1	—
art. 1 ust. 2 akapit pierwszy	—
art. 1 ust. 2 akapit drugi	art. 6 ust. 3, art. 34 ust. 1 i 4
art. 1 ust. 3	—
art. 1a, część wprowadzająca	art. 2, część wprowadzająca
art. 1a pkt 1	art. 2 pkt 1
—	art. 2 pkt 2 i 3
art. 1a pkt 1a	art. 2 pkt 4
art. 1a pkt 2	art. 2 pkt 5
art. 1a pkt 3	art. 2 pkt 6
—	art. 2 pkt 7
art. 1a pkt 4	art. 2 pkt 8
art. 1a pkt 5	—
art. 1a pkt 6	—
—	art. 2 pkt 9–16
—	art. 3–5
—	art. 6 ust. 1 i 2
—	art. 7
art. 2 ust. 1, część wprowadzająca	art. 8 ust. 1, część wprowadzająca
—	art. 8 ust. 1 lit. a)–c)
art. 2 ust. 1 lit. a)	—
art. 2 ust. 1 lit. b)	art. 8 ust. 1 lit. p)
art. 2 ust. 1 lit. c)	—
art. 2 ust. 1 lit. d)	art. 8 ust. 1 lit. q)
art. 2 ust. 1 lit. da)	art. 8 ust. 1 lit. d)
art. 2 ust. 1 lit. e)	art. 8 ust. 1 lit. e)
—	art. 8 ust. 1 lit. f)
art. 2 ust. 1 lit. ea)	art. 8 ust. 1 lit. g)
—	art. 8 ust. 1 lit. h)–o)
art. 2 ust. 1 lit. f)	—
art. 2 ust. 1 lit. g)	—
art. 2 ust. 1 lit. h)	art. 8 ust. 1 lit. r)
art. 2 ust. 1 lit. i)	art. 8 ust. 1 lit. s)
—	art. 8 ust. 1 lit. t) i u)
art. 2 ust. 1a	art. 34 ust. 2 i 3
art. 2 ust. 2	art. 8 ust. 2
—	art. 8 ust. 3
—	art. 9
—	art. 10
art. 2a	art. 35
art. 3 ust. 1 akapity pierwszy i czwarty	art. 15 ust. 3
art. 3 ust. 1 akapit drugi	—
art. 3 ust. 1 akapit trzeci	art. 15 ust. 4
art. 3 ust. 1a akapit pierwszy	art. 25 ust. 1
art. 3 ust. 1a akapit drugi	art. 25 ust. 2
art. 3 ust. 1a akapit trzeci	art. 21 ust. 5
art. 3 ust. 1a akapit czwarty	art. 25 ust. 4
art. 3 ust. 1b	—
art. 3 ust. 2	—
art. 3 ust. 3	art. 26
art. 3 ust. 4	—
art. 3 ust. 5	—
art. 3a ust. 1 akapit pierwszy	art. 16 ust. 2
art. 3a ust. 1 akapit drugi, część wprowadzająca	art. 16 ust. 3, część wprowadzająca
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. a)	art. 16 ust. 3 lit. a)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. b)	art. 16 ust. 3 lit. b)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. c)	art. 16 ust. 3 lit. c)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. d)	art. 16 ust. 3 lit. d)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. e)	art. 16 ust. 3 lit. e)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. f)	art. 16 ust. 3 lit. f)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. g)	art. 16 ust. 3 lit. g)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. h)	art. 16 ust. 3 lit. h)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. i)	art. 16 ust. 3 lit. i)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. j)	art. 16 ust. 3 lit. j)
art. 3a ust. 1 akapit drugi lit. k)	art. 16 ust. 3 lit. k)
art. 3a ust. 2	art. 16 ust. 4
art. 3a ust. 3	art. 22 ust. 1
art. 3b ust. 1	art. 20 ust. 2
art. 3b ust. 2	art. 20 ust. 3
art. 3b ust. 3 akapity pierwszy i drugi	art. 20 ust. 11 akapit pierwszy
art. 3b ust. 3 akapit trzeci	art. 20 ust. 11 akapity drugi i trzeci
art. 3b ust. 4	art. 21 ust. 4
art. 3b ust. 5 akapit pierwszy	art. 22 ust. 2
art. 3b ust. 5 akapit drugi	art. 22 ust. 3
art. 3b ust. 6	—
art. 3b ust. 7	art. 20 ust. 12
art. 3c ust. 1	art. 21 ust. 1
art. 3c ust. 2	art. 21 ust. 2
art. 3c ust. 3	—
art. 3c ust. 4	art. 21 ust. 5
art. 4 akapit pierwszy	art. 11 ust. 1
art. 4 akapit drugi	art. 11 ust. 2
—	art. 11 ust. 3
art. 4 akapit trzeci	art. 13 ust. 4
art. 4 akapit czwarty	art. 11 ust. 5
art. 4 akapit piąty	art. 11 ust. 4
—	art. 11 ust. 6
art. 4 akapit szósty	art. 11 ust. 7
—	art. 12
—	art. 13 ust. 1—3
—	art. 13 ust. 5—9
art. 5 akapit pierwszy	art. 36 ust. 1
art. 5 akapit drugi	art. 36 ust. 2
—	art. 36 ust. 4
art. 5 akapity trzeci, czwarty i piąty	art. 36 ust. 5
art. 5 akapit szósty	art. 36 ust. 6
art. 5 akapit siódmy	art. 36 ust. 7
art. 5 akapit ósmy	art. 36 ust. 8
art. 6	art. 37 ust. 1
art. 7 ust. 1 akapit pierwszy	art. 38 ust. 1, 2 i 3
art. 7 ust. 1 akapit drugi	art. 38 ust. 4
art. 7 ust. 1 akapit trzeci	art. 38 ust. 5
art. 7 ust. 2	art. 39 ust. 1 i 6
art. 7 ust. 3	art. 39 ust. 8
art. 7 ust. 4	art. 39 ust. 15
art. 7 ust. 5 akapit pierwszy	art. 39 ust. 16
art. 7 ust. 5 akapit drugi	art. 39 ust. 9
art. 7 ust. 5 akapit trzeci	art. 39 ust. 5 akapit pierwszy
art. 7 ust. 5 akapit czwarty	art. 39 ust. 5 akapit drugi
art. 7 ust. 6	art. 39 ust. 12
art. 7 ust. 7	art. 39 ust. 13
art. 8 ust. 1	art. 14 ust. 1 oraz ust. 2, część wprowadzająca
art. 8 ust. 2, część wprowadzająca	art. 14 ust. 2, część wprowadzająca
art. 8 ust. 2 lit. a)	—
art. 8 ust. 2 lit. b)	art. 14 ust. 2 lit. f)
art. 8 ust. 2 lit. c)	art. 14 ust. 2 lit. a) i b)
—	art. 14 ust. 2 lit. c)-e) oraz lit. g)
—	art. 14 ust. 3
—	art. 14 ust. 4
art. 8 ust. 3	—
—	art. 15 ust. 1
art. 8a	art. 15 ust. 2
art. 8b ust. 1	art. 20 ust. 8
art. 8b ust. 2	—
art. 8c	art. 36
—	art. 15 ust. 5
art. 8d ust. 1	art. 17 ust. 1
art. 8d ust. 2	art. 17 ust. 2
art. 8d ust. 3	art. 17 ust. 3
art. 8d ust. 4	art. 17 ust. 4
—	art. 17 ust. 5
art. 8d ust. 5	art. 17 ust. 6
art. 8d ust. 6	art. 17 ust. 7 i 8
art. 8d ust. 7	—
art. 8d ust. 8	art. 17 ust. 9
art. 8d ust. 9	art. 17 ust. 10
—	art. 16 ust. 1
art. 8e ust. 1, część wprowadzająca	—
art. 8e ust. 1 lit. a)	art. 16 ust. 3 lit. a)
art. 8e ust. 1 lit. b)	art. 16 ust. 3 lit. b)
art. 8e ust. 1 lit. c)	art. 16 ust. 3 lit. c)
art. 8e ust. 1 lit. d)	art. 16 ust. 3 lit. d)
art. 8e ust. 1 lit. e)	art. 16 ust. 3 lit. e)
art. 8e ust. 1 lit. f)	art. 16 ust. 3 lit. f)
art. 8e ust. 1 lit. g)	art. 16 ust. 3 lit. g)
art. 8e ust. 1 lit. h)	art. 16 ust. 3 lit. h)
art. 8e ust. 1 lit. i)	art. 16 ust. 3 lit. i)
art. 8e ust. 1 lit. j)	art. 16 ust. 3 lit. j)
art. 8e ust. 1 lit. k)	art. 16 ust. 3 lit. k)
—	art. 16 ust. 3 lit. l)–n)
art. 8e ust. 2	art. 16 ust. 4
—	art. 17 ust. 11
—	art. 18
—	art. 19
—	art. 20 ust. 1
—	art. 20 ust. 4
—	art. 20 ust. 5–7
—	art. 20 ust. 9 i 10
—	art. 21 ust. 3
art. 8f	art. 23
art. 8 g ust. 1	art. 22 ust. 2
art. 8 g ust. 2, część wprowadzająca	art. 22 ust. 3, część wprowadzająca
art. 8 g ust. 2 lit. a)	art. 22 ust. 3 lit. a)
art. 8 g ust. 2 lit. b)	art. 22 ust. 3 lit. a)
art. 8 g ust. 2 lit. c)	art. 22 ust. 3 lit b)
art. 8 g ust. 2 lit. d)	art. 22 ust. 3 lit. c)
—	art. 22 ust. 3 lit. d)
art. 8 g ust. 3	art. 22 ust. 4
art. 8 g ust. 4	—
art. 8h	art. 24
—	art. 25 ust. 3
—	art. 27 ust. 1–3
art. 9 ust. 1	art. 27 ust. 4, art. 28 ust. 1 i 9
art. 9 ust. 1a	art. 35 ust. 2
art. 9 ust. 1b	art. 35 ust. 3 i art. 28 ust. 6
art. 9 ust. 1c	art. 28 ust. 2
art. 9 ust. 2	art. 54 ust. 6
—	art. 28 ust. 3–5
—	art. 28 ust. 7 i 8
—	art. 29
—	art. 30
—	art. 31
—	art. 32
—	art. 33
—	art. 37 ust. 2
—	art. 37 ust. 3
—	art. 37 ust. 4
—	art. 39 ust. 2–5
—	art. 39 ust. 7
—	art. 39 ust. 10 i 11
—	art. 39 ust. 14
art. 10 ust. 1	art. 40 ust. 1
art. 10 ust. 2	art. 40 ust. 2
art. 10 ust. 3	art. 40 ust. 3
art. 10 ust. 4	art. 40 ust. 4
art. 10 ust. 5	art. 40 ust. 5
art. 10 ust. 6	art. 40 ust. 6
art. 10 ust. 7	art. 40 ust. 7
art. 10 ust. 8	art. 40 ust. 8 akapit pierwszy
art. 10 ust. 9	art. 40 ust. 8 akapit drugi
art. 10 ust. 10	art. 40 ust. 9
art. 10a ust. 1, część wprowadzająca	art. 41 ust. 1, część wprowadzająca
art. 10a ust. 1 lit. a)	art. 41 ust. 1 lit. a)
art. 10a ust. 1 lit. b)	art. 41 ust. 1 lit. b)
art. 10a ust. 1 lit. c)	art. 41 ust. 1 lit. c)
—	art. 41 ust. 1 lit. d)
art. 10a ust. 2	art. 41 ust. 2
art. 10b	art. 42
art. 10c	art. 43
art. 11 akapit pierwszy	art. 44 ust. 1
art. 11 akapit drugi	art. 44 ust. 2
art. 11a akapit pierwszy	art. 45 ust. 1
art. 11a akapit drugi	art. 45 ust. 2 i 3
—	art. 45 ust. 4
art. 11b ust. 1	art. 48 ust. 1
art. 11b ust. 2	art. 48 ust. 2
art. 11b ust. 3	art. 48 ust. 3
art. 11b ust. 4	art. 48 ust. 4
art. 11b ust. 5	—
—	art. 46
art. 11c ust. 1	art. 47 ust. 1
art. 11c ust. 2	art. 47 ust. 1, część wprowadzająca i ust. 1 lit. a)
—	art. 47 ust. 1 lit. b)
—	art. 47 ust. 1 lit. c)
art. 11c ust. 3, część wprowadzająca	art. 47 ust. 2, akapit pierwszy, część wprowadzająca
art. 11c ust. 3 lit. a)	art. 47 ust. 2, akapit pierwszy lit. a)
—	art. 47 ust. 2 akapit pierwszy lit. b)
art. 11c ust. 3 lit. b)	art. 47 ust. 2 akapit pierwszy lit. c)
—	art. 47 ust. 2 akapit drugi
art. 11c ust. 4	art. 47 ust. 3
art. 11c ust. 5	—
art. 11c ust. 6	—
art. 11c ust. 7	—
art. 11ca	art. 49
art. 11d ust. 1	art. 50 ust. 1
art. 11d ust. 2	art. 50 ust. 2
—	art. 50 ust. 3
art. 12	art. 51
art. 13 akapit pierwszy	art. 52 ust. 1 i 2
—	art. 52 ust. 3
art. 13 akapit drugi	art. 52 ust. 4
art. 13 akapit trzeci	art. 52 ust. 5
—	art. 53
art. 14 ust. 1	art. 54 ust. 1
art. 14 ust. 2	art. 54 ust. 2
—	art. 54 ust. 3
—	art. 54 ust. 4
—	art. 54 ust. 5
art. 14 ust. 3	art. 55 ust. 1 i 2
art. 14 ust. 4	art. 55 ust. 3
art. 14 ust. 5	art. 54 ust. 9
art. 14 ust. 6	art. 54 ust. 7
—	art. 54 ust. 8
art. 14 ust. 7	art. 54 ust. 10
art. 14 ust. 8	art. 54 ust. 11
—	art. 55 ust. 4
art. 15 akapit pierwszy	art. 56 ust. 1
art. 15 akapit drugi	art. 56 ust. 2
art. 15 akapit trzeci	art. 56 ust. 3
art. 15 akapit czwarty	art. 56 ust. 4
art. 15 akapit piąty	art. 56 ust. 5
art. 15a	art. 57
art. 16	—
art. 17 ust. 1	art. 58 ust. 1
art. 17 ust. 2	—
art. 17 ust. 3	art. 58 ust. 2
art. 17 ust. 4	art. 58 ust. 3
art. 17 ust. 5	art. 58 ust. 4
art. 18	art. 59
art. 19	art. 60
—	art. 61
art. 20 ust. 1	—
—	art. 62 ust. 1
art. 20 ust. 2, część wprowadzająca	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy, część wprowadzająca
art. 20 ust. 2 lit. a)	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. a)
—	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. b)
—	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. c)–h)
art. 20 ust. 2 lit. b)	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy, lit. i) oraz akapit drugi
art. 20 ust. 2 lit. c)	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. j)
art. 20 ust. 2 lit. d)	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. k)
art. 20 ust. 2 lit. e)	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. l)
art. 20 ust. 2 lit. f)	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. m)
art. 20 ust. 2 lit. g)	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. n)
art. 20 ust. 2 lit. h)	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. o)
art. 20 ust. 2 lit. i)	—
—	art. 62 ust. 2 akapit pierwszy lit. p)–z)
art. 20 ust. 3	art. 62 ust. 3
art. 20 ust. 4	art. 62 ust. 4
art. 20 ust. 5	art. 62 ust. 5
art. 20 ust. 6	art. 62 ust. 6
art. 20 ust. 7	art. 62 ust. 7
—	art. 62 ust. 8
art. 21	art. 63
—	art. 64
art. 22	art. 65
art. 23 ust. 1	art. 66 ust. 1
art. 23 ust. 2	art. 66 ust. 2
art. 23 ust. 3	art. 66 ust. 3
art. 23 ust. 4	art. 66 ust. 4
—	art. 66 ust. 5
art. 23 ust. 5	art. 66 ust. 6
art. 23 ust. 6	art. 66 ust. 7
art. 23 ust. 7	art. 66 ust. 8
art. 24 ust. 1	art. 67 ust. 1
art. 24 ust. 2	art. 67 ust. 2
art. 24 ust. 3	art. 67 ust. 3
—	art. 67 ust. 4
art. 25 ust. 1	art. 68 ust. 1
art. 25 ust. 2	art. 68 ust. 2
art. 25 ust. 3, część wprowadzająca	art. 68 ust. 3, część wprowadzająca
art. 25 ust. 3 lit. a)	art. 68 ust. 3 lit. a)
art. 25 ust. 3 lit. b)	art. 68 ust. 3 lit. b)
art. 25 ust. 3 lit. c)	art. 68 ust. 3 lit. c)
art. 25 ust. 3 lit. d)	—
—	art. 68 ust. 3 lit. d)
art. 25 ust. 3 lit. e)	art. 68 ust. 3 lit. e)
art. 25 ust. 3 lit. f)	art. 68 ust. 3 lit. f)
—	art. 68 ust. 3 lit. g), h) i i)
art. 25 ust. 3 lit. g)	art. 68 ust. 3 lit. j)
—	art. 68 ust. 3 lit. k)–r)
art. 25 ust. 4	art. 68 ust. 4
—	art. 68 ust. 5
art. 26 ust. 1	art. 69 ust. 1
art. 26 ust. 2 akapit pierwszy	art. 69 ust. 2 akapity pierwszy i trzeci
—	art. 69 ust. 2 akapit drugi
—	art. 69 ust. 2 akapit czwarty
art. 26 ust. 2 akapit drugi	art. 69 ust. 2 akapit piąty
art. 26 ust. 3	art. 69 ust. 3
art. 26 ust. 4	art. 69 ust. 4
art. 26 ust. 5	art. 69 ust. 5 i 7
—	art. 69 ust. 6
art. 26a ust. 1	art. 34 ust. 1
art. 26a ust. 2 akapit pierwszy	art. 70 ust. 1 i 2
art. 26a ust. 2 akapit drugi	art. 70 ust. 3
art. 26a ust. 2 akapit trzeci	art. 70 ust. 4
art. 26a ust. 3	art. 71 ust. 1 i 2
art. 26a ust. 4	art. 70 ust. 5 i art. 71 ust. 3
—	art. 72
art. 27	art. 73
art. 28	art. 74
art. 29 ust. 1, część wprowadzająca	art. 75 ust. 1, część wprowadzająca
art. 29 ust. 1 tiret pierwsze	art. 75 ust. 1 lit. a)
art. 29 ust. 1 tiret drugie	art. 75 ust. 1 lit. b)
—	art. 75 ust. 1 lit. c)
art. 29 ust. 1 tiret trzecie	art. 75 ust. 1 lit. d)
art. 29 ust. 1 tiret czwarte	art. 75 ust. 1 lit. e)
art. 29 ust. 2	art. 75 ust. 2
art. 29 ust. 3	art. 75 ust. 3
art. 29 ust. 4	art. 75 ust. 4
art. 29 ust. 5	art. 75 ust. 5 i 6
art. 29 ust. 6	art. 75 ust. 7
art. 29 ust. 7	art. 75 ust. 8
art. 29 ust. 8	art. 75 ust. 9
art. 29 ust. 9	art. 75 ust. 10
art. 29 ust. 10	art. 75 ust. 11
art. 29 ust. 11 akapit pierwszy	art. 75 ust. 12
art. 29 ust. 11 akapit drugi	—
—	art. 75 ust. 13
art. 30 ust. 1	art. 76 ust. 1
art. 30 ust. 2	art. 76 ust. 2
—	art. 76 ust. 3
art. 30 ust. 3	art. 76 ust. 4
art. 30 ust. 4	art. 76 ust. 5
art. 30 ust. 5	art. 76 ust. 6
art. 30 ust. 6	art. 76 ust. 7
art. 30 ust. 7	art. 76 ust. 8
art. 30 ust. 8	art. 76 ust. 9
—	art. 76 ust. 10
art. 30 ust. 9	art. 76 ust. 11
art. 31 ust. 1 i 2	art. 77 ust. 1
—	art. 77 ust. 2
art. 31 ust. 3	art. 77 ust. 3
—	art. 77 ust. 4
—	art. 78
art. 32	art. 79
—	art. 80
art. 33 ust. 1	art. 81 ust. 1 akapit pierwszy
art. 33 ust. 2	—
art. 33 ust. 2a	—
art. 33 ust. 2b	art. 81 ust. 1 akapit drugi
art. 33 ust. 3	art. 81 ust. 2
—	art. 82
art. 34 akapit pierwszy	art. 83 akapit pierwszy
—	art. 83 akapit drugi
art. 34 akapit drugi	—
art. 34 akapit trzeci	art. 83 akapit trzeci
—	załącznik I
—	załącznik II

Belgia	30
Bułgaria	40
Republika Czeska	20
Dania	29
Niemcy	225
Estonia	18
Grecja	50
Hiszpania	111
Francja	170
Chorwacja	65
Włochy	125
Cypr	8
Łotwa	30
Litwa	39
Luksemburg	8
Węgry	65
Malta	6
Niderlandy	50
Austria	34
Polska	100
Portugalia	47
Rumunia	75
Słowenia	35
Słowacja	35
Finlandia	30
Szwecja	17
Szwajcaria	16
Islandia	2
Liechtenstein	(*)
Norwegia	20
Ogółem	1 500