ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2015/61

z dnia 10 października 2014 r.

uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wymogu pokrycia wypływów netto dla instytucji kredytowych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (1), w szczególności jego art. 460,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Na wczesnym etapie „problemu z płynnością” podczas kryzysu finansowego, który zaczął się w 2007 r., pomimo utrzymania odpowiednich poziomów kapitałowych wiele instytucji kredytowych doświadczało znacznych trudności, ponieważ nie zarządzały one swoim ryzykiem płynności w ostrożny sposób. Niektóre instytucje kredytowe nadmiernie uzależniły się od finansowania krótkoterminowego, które szybko się skończyło wraz z nadejściem kryzysu. Takie instytucje kredytowe stały się podatne na nagłe potrzeby płynności, ponieważ nie posiadały one aktywów płynnych w ilości wystarczającej do zrealizowania żądań wycofania środków (wypływów) w okresie występowania warunków skrajnych. Instytucje kredytowe były następnie zmuszone do upłynnienia aktywów w ramach gwałtownej wyprzedaży, co spowodowało samonapędzającą się spiralę spadku cen i brak zaufania do rynku, co z kolei doprowadziło do kryzysu niewypłacalności. Ostatecznie wiele instytucji kredytowych nadmiernie uzależniło się od zapewniania płynności przez banki centralne i wymagało dofinansowania w postaci zastrzyku ogromnych kwot ze środków publicznych. Konieczne okazało się zatem opracowanie szczegółowego wymogu pokrycia wypływów netto, którego celem powinno być uniknięcie ryzyka wystąpienia takiej sytuacji poprzez ograniczenie uzależnienia instytucji kredytowych od finansowania krótkoterminowego i zapewniania płynności przez banki centralne oraz poprawę ich odporności na nagłe spadki płynności.

(2)

W art. 412 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 nakłada się na instytucje kredytowe wymóg pokrycia wypływów netto sformułowany w ogólny sposób jako zobowiązanie, zgodnie z którym instytucje „utrzymują aktywa płynne, których łączna wartość pokrywa wypływy płynności pomniejszone o wpływy płynności w warunkach skrajnych”. Zgodnie z art. 460 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 Komisja jest uprawniona do szczegółowego określenia wymogu pokrycia wypływów netto oraz okoliczności, w jakich właściwe organy muszą nałożyć na instytucje kredytowe określone poziomy wpływów i wypływów w celu uwzględnienia szczególnych rodzajów ryzyka, na które są one narażone. Zgodnie z motywem 101 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 przedmiotowe zasady powinny być porównywalne ze wskaźnikiem pokrycia wypływów netto określonym w ramach międzynarodowych Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego dotyczących pomiaru ryzyka płynności, standardów i monitorowania przy uwzględnieniu specyfiki unijnej i krajowej. Do czasu pełnego wdrożenia wymogu pokrycia wypływów netto od dnia 1 stycznia 2018 r. państwa członkowskie powinny być w stanie stosować wymóg pokrycia wypływów netto wynoszący do 100 % w odniesieniu do instytucji kredytowych zgodnie z prawem krajowym.

(3)

Zgodnie z standardami dotyczącymi płynności Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego należy przyjąć zasady w celu zdefiniowania wymogu pokrycia wypływów netto jako stosunek posiadanego przez instytucję kredytową zabezpieczenia w postaci „aktywów płynnych” do jej „wypływów płynności netto” przez okres występowania warunków skrajnych trwający 30 dni kalendarzowych. „Wypływy płynności netto” należy obliczać, odejmując wpływy płynności danej instytucji kredytowej od jej wypływów płynności. Wskaźnik pokrycia wypływów netto należy wyrażać jako odsetek i powinien być ustalony na minimalnym poziomie wynoszącym 100 %, po pełnym wdrożeniu wskaźnika, co oznacza, że dana instytucja kredytowa posiada wystarczające aktywa płynne do pokrycia swoich wypływów płynności netto przez trzydziestodniowy okres występowania warunków skrajnych. W takim okresie instytucja kredytowa powinna być w stania szybko spieniężyć swoje aktywa płynne bez korzystania z płynności udostępnianej przez bank centralny lub ze środków publicznych, co może skutkować tymczasowym obniżeniem się wskaźnika pokrycia wypływów netto danej instytucji poniżej poziomu 100 %. W przypadku wystąpienia takiej sytuacji lub jeżeli oczekuje się, że taka sytuacja może wystąpić w każdej chwili, instytucje kredytowe powinny spełnić wymogi szczegółowe określone w art. 414 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w celu szybkiego przywrócenia minimalnego poziomu wskaźnika pokrycia wypływów netto.

(4)

Do celów zabezpieczeń przed utratą płynności posiadanych przez instytucje kredytowe jako „aktywa płynne” należy określać jedynie swobodnie transferowalne aktywa, które można szybko spieniężyć na rynkach prywatnych w krótkim terminie i bez znacznej utraty wartości. Zgodnie z częścią szóstą rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i klasyfikacją aktywów płynnych Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego, w ramach odpowiednich zasad należy zastosować rozróżnienie na aktywa charakteryzujące się wyjątkowo wysoką płynnością i jakością kredytową, czyli aktywa poziomu 1, oraz aktywa charakteryzujące się wysoką płynnością i jakością kredytową, czyli aktywa poziomu 2. Drugi rodzaj aktywów należy dalej podzielić na aktywa poziomu 2A i 2B. Instytucje kredytowe powinny posiadać odpowiednio zdywersyfikowane zabezpieczenie w postaci aktywów płynnych, z uwzględnieniem ich względnej płynności i jakości kredytowej. Odpowiednio każdy poziom i podpoziom powinien podlegać wymogom szczegółowym dotyczącym redukcji wartości i limitów dotyczących ogólnego zabezpieczenia, a także w razie potrzeby należy stosować różne wymogi dla poszczególnych poziomów lub podpoziomów oraz dla poszczególnych kategorii aktywów płynnych należących do tego samego poziomu lub podpoziomu, przy czym im niższy poziom aktywów w klasyfikacji ich płynności tym wymogi te powinny być bardziej rygorystyczne.

(5)

W odniesieniu do aktywów płynnych należy stosować określone wymogi ogólne i operacyjne w celu zapewnienia, aby takie aktywa można było spieniężyć w krótkim czasie, w stosownych przypadkach z zastrzeżeniem pewnych wyjątków dotyczących określonych aktywów poziomu 1. W ramach przedmiotowych wymogów należy stwierdzić, że nie mogą istnieć żadne bariery uniemożliwiające zbycie posiadanych aktywów płynnych, a takie aktywa powinny być łatwe do wyceny oraz powinny być notowane na uznanych giełdach lub zbywalne na aktywnych rynkach sprzedaży lub odkupu. W ramach wymogów należy także zapewnić, aby funkcja zarządzania płynnością instytucji kredytowej zawsze miała dostęp do aktywów płynnych instytucji i kontrolowała takie aktywa, a także aby aktywa tworzące zabezpieczenie przed utratą płynności były odpowiednio zdywersyfikowane. Dywersyfikacja ma duże znaczenie dla zapewnienia, aby nie doszło do zmniejszenia zdolności danej instytucji kredytowej do szybkiego upłynnienia aktywów płynnych bez znacznej utraty wartości wskutek podatności tych aktywów na wspólny czynnik ryzyka. Instytucje kredytowe powinny także być zobowiązane do zapewnienia spójności swoich aktywów płynnych i wypływów płynności netto pod względem waluty, aby nie doszło do ograniczenia ich zdolności do wykorzystania ich zabezpieczenia przed utratą płynności do pokrycia wypływów płynności netto w okresie występowania warunków skrajnych wskutek nadmiernego niedopasowania walutowego.

(6)

Zgodnie z zaleceniami wydanymi przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) w swoim sprawozdaniu z dnia 20 grudnia 2013 r., sporządzonym na podstawie art. 509 ust. 3 i 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wszystkim rodzajom obligacji emitowanych lub gwarantowanych przez rządy centralne i banki centralne państw członkowskich oraz obligacji emitowanych lub gwarantowanych przez organizacje ponadnarodowe należy nadać status aktywów poziomu 1. Jak zauważył EUNB, z nadzorczego punktu widzenia istnieją mocne argumenty za tym, aby nie traktować odmiennie poszczególnych państw członkowskich, ponieważ wyłączenie określonych obligacji skarbowych z poziomu 1 stworzyłoby zachęty do inwestowania w inne obligacje skarbowe w Unii, co skutkowałoby fragmentacją rynku wewnętrznego i wzrostem ryzyka wzajemnego efektu domina w czasie kryzysu między instytucjami kredytowymi a ich państwami („więź bank-państwo”). Jeżeli chodzi o państwa trzecie, status aktywów poziomu 1 należy nadać ekspozycjom wobec banków centralnych i państw, wobec których stosuje się wagę ryzyka równą 0 % na mocy przepisów dotyczących ryzyka kredytowego zawartych w części trzeciej tytuł II rozporządzenia (UE) nr 575/2013, tak jak przewidziano w standardzie Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego. Ekspozycjom wobec samorządów regionalnych, władz lokalnych i podmiotów sektora publicznego należy nadać status aktywów poziomu 1 wyłącznie, jeżeli traktuje się je jako ekspozycje wobec rządu centralnego tych podmiotów, który objęty jest wagą ryzyka 0 % zgodnie z tymi samymi przepisami dotyczącymi ryzyka kredytowego. Ten sam status należy stosować w odniesieniu do ekspozycji wobec wielostronnych banków rozwoju i organizacji międzynarodowych o wadze ryzyka 0 %. Ze względu na wyjątkowo wysoką płynność i jakość kredytową, którymi charakteryzują się przedmiotowe aktywa, instytucje kredytowe powinny mieć możliwość uwzględniania ich w swoich zabezpieczeniach bez ograniczeń; aktywa te nie powinny podlegać redukcji wartości ani wymogowi dywersyfikacji.

(7)

O ile aktywów emitowanych przez instytucje kredytowe zasadniczo nie należy uznawać za aktywa płynne, to jednak aktywa banków wspierane przez rządy państw członkowskich, takie jak aktywa kredytodawców uprzywilejowanych i państwowych oraz aktywa banków prywatnych objęte wyraźną gwarancją państwową, należy traktować w sposób odpowiedni dla poziomu 1. Aktywa banków prywatnych objęte wyraźną gwarancją państwową stanowią pozostałość po kryzysie finansowym, którą należy stopniowo wycofać, i odpowiednio jedynie aktywa banków objęte gwarancją państwową udzieloną lub zatwierdzoną przed dniem 30 czerwca 2014 r. kwalifikują się jako aktywa płynne. Podobnie obligacje uprzywilejowane emitowane przez określone agencje zarządzania aktywami niektórych państw członkowskich należy traktować jako aktywa poziomu 1, z zastrzeżeniem tych samych wymogów stosowanych w odniesieniu do ekspozycji wobec rządu centralnego odpowiadającego im państwa członkowskiego, jednak jedynie ze skutkiem ograniczonym w czasie.

(8)

Obligacje zabezpieczone są to instrumenty dłużne emitowane przez instytucje kredytowe i zabezpieczone zbiorem aktywów stanowiących zabezpieczenie, na który zazwyczaj składają się kredyty hipoteczne lub dług sektora publicznego, wobec którego inwestorzy posiadają wierzytelność uprzywilejowaną w przypadku niewykonania zobowiązania. Obligacje zabezpieczone są instrumentami charakteryzującymi się stosunkowo małym ryzykiem i przynoszącymi dochód, odgrywającymi kluczową rolę w finansowaniu na rynkach kredytów hipotecznych większości państw członkowskich, co wynika z gwarancyjnego charakteru obligacji zabezpieczonych i ich określonych dodatkowych cech w zakresie bezpieczeństwa, takich jak wymóg zastąpienia przez emitenta aktywów zagrożonych w zbiorze aktywów i wymóg utrzymania zbioru aktywów stanowiących zabezpieczenie według wartości przekraczającej wartość nominalną obligacji („wymóg pokrycia aktywów”). W niektórych państwach członkowskich kwota otwartych pozycji w emitowanych obligacjach zabezpieczonych przekracza kwotę zbioru otwartych pozycji w obligacjach skarbowych. Określone obligacje zabezpieczone objęte stopniem jakości kredytowej równym 1 w szczególności wykazywały doskonałe wyniki pod względem płynności w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. objętym analizą przeprowadzoną przez EUNB w swoim sprawozdaniu. EUNB zalecił jednak, aby takie obligacje zabezpieczone traktowano jako aktywa poziomu 2A do celów dostosowania do standardów Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego. W związku z powyższymi rozważaniami dotyczącymi jakości kredytowej przedmiotowych obligacji, ich wyników pod względem płynności i roli na unijnych rynkach finansowania odpowiednie jest jednak traktowanie takich obligacji zabezpieczonych objętych stopniem jakości kredytowej równym 1 jako aktywów poziomu 1. W celu uniknięcia ryzyka nadmiernej koncentracji i w odróżnieniu od innych aktywów poziomu 1 w odniesieniu do obligacji zabezpieczonych objętych stopniem jakości kredytowej równym 1, posiadanych w ramach zabezpieczenia przed utratą płynności, należy stosować ograniczenie ogólnego zabezpieczenia wynoszące 70 %, redukcję wartości równą co najmniej 7 % oraz wymóg dywersyfikacji.

(9)

Obligacje zabezpieczone objęte stopniem jakości kredytowej równym 2 należy uznać za aktywa poziomu 2A objęte tym samym ograniczeniem (40 %) i redukcją wartości (15 %) co ograniczenie i redukcja wartości stosowane w odniesieniu do innych aktywów płynnych należących do tego poziomu. Można to uzasadnić na podstawie dostępnych danych rynkowych, z których wynika, że obligacje zabezpieczone objęte stopniem jakości kredytowej równym 2 charakteryzują się większą płynnością w porównaniu z innymi porównywalnymi aktywami poziomu 2A i 2B, takimi jak papiery wartościowe zabezpieczone spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych objęte stopniem jakości kredytowej równym 1. Ponadto umożliwienie uwzględniania przedmiotowych obligacji zabezpieczonych w zabezpieczeniu przed utratą płynności przyczyniłoby się do dywersyfikacji zbioru dostępnych aktywów w ramach zabezpieczenia i uniemożliwiłoby nieuzasadnione nierówne traktowanie przedmiotowych obligacji i obligacji zabezpieczonych objętych stopniem jakości kredytowej równym 1 lub powstanie efektu klifu między nimi. Należy jednak zauważyć, że znaczna część takich obligacji zabezpieczonych została objęta stopniem jakości kredytowej równym 2 w wyniku obniżenia ratingu rządu centralnego państwa członkowskiego, w którym siedzibę posiada emitent danych obligacji. Odzwierciedlało to pułap krajowy uwzględniany zwykle w metodach agencji ratingowych, w ramach którego określa się, że instrumentom finansowym nie można nadawać ratingu powyżej określonego poziomu odpowiadającego im ratingu państwa. W związku z powyższym pułapy krajowe uniemożliwiały obligacjom zabezpieczonym emitowanym w tych państwach członkowskich uzyskanie stopnia jakości kredytowej równego 1, niezależnie od ich jakości kredytowej, co z kolei ograniczało ich płynność w porównaniu z obligacjami zabezpieczonymi o podobnej jakości emitowanymi w państwach członkowskich nieobjętych obniżeniem ratingu. W związku z tym rynki finansowania w Unii uległy znacznemu rozdrobnieniu, co podkreśla konieczność znalezienia odpowiedniego rozwiązania alternatywnego w stosunku do ratingów zewnętrznych jako jednego z kryteriów, w ramach regulacji ostrożnościowej, klasyfikacji płynności i ryzyka kredytowego związanego z obligacjami zabezpieczonymi i innymi kategoriami aktywów. Zgodnie z art. 39b ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1060/2009 (2) do dnia 31 grudnia 2015 r. Komisja musi przedstawić sprawozdanie na temat narzędzi alternatywnych w stosunku do ratingów kredytowych celem wyeliminowania wszelkich odniesień do ratingów kredytowych w prawie unijnym do celów regulacyjnych do dnia 1 stycznia 2020 r.

(10)

W odniesieniu do papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami („papierów typu ABS”) EUNB zalecił, aby za aktywa poziomu 2B uznawano jedynie papiery wartościowe zabezpieczone spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych objęte stopniem jakości kredytowej równym 1 przy zastosowaniu redukcji wartości równej 25 %, co jest zgodnie z ustaleniami empirycznymi EUNB i standardem Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego. Odpowiednim rozwiązaniem jest także odejście od przedmiotowego zalecenia i rozszerzenie zakresu kwalifikowalności do poziomu 2B poprzez dodanie określonych papierów typu ABS opartych na innych aktywach. Szerszy zakres kwalifikowalnych podkategorii aktywów spowodowałby dywersyfikację w ramach zabezpieczenia przed utratą płynności i ułatwiłby finansowanie gospodarki realnej. Ponadto, ponieważ dostępne dane wskazują na małą korelację między papierami typu ABS i innymi aktywami płynnymi, takimi jak obligacje skarbowe, doszłoby do osłabienia więzi bank-państwo i ograniczenia fragmentacji na rynku wewnętrznym. Ponadto istnieją dowody wskazujące, że w okresach braku stabilności finansowej inwestorzy często gromadzą wysokiej jakości papiery typu ABS o krótkim średnim ważonym okresie trwania i wysokich zaliczkach, ponieważ można je szybko spieniężyć i można mieć pewność, że stanowią one bezpieczne źródło płynności. Dotyczy do w szczególności papierów typu ABS opartych na kredytach i leasingu na sfinansowanie pojazdów silnikowych („papiery typu ABS oparte na kredytach na zakup samochodu”), które w latach 2007–2012 wykazały zmienność cenową i średnie marże porównywalne z papierami wartościowymi zabezpieczonymi spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych. Określone pozycje papierów typu ABS opartych na kredytach konsumenckich, takie jak karty kredytowe, także wykazały porównywalne, dobre poziomy płynności. Ponadto dopuszczenie papierów typu ABS opartych na aktywach gospodarki realnej, takich jak aktywa już wymienione oraz kredyty dla MŚP, może przyczynić się do osiągnięcia wzrostu gospodarczego, ponieważ takie działania stanowiłoby pozytywny sygnał dla inwestorów w odniesieniu do przedmiotowych aktywów. W ramach odpowiednich zasad za aktywa poziomu 2B należy zatem uznać papiery typu ABS oparte nie tylko na mieszkaniowych kredytach hipotecznych, ale także na kredytach na zakup samochodu, kredytach konsumenckich oraz kredytach dla MŚP. W celu zachowania integralności i funkcjonalności zabezpieczenia przed utratą płynności kwalifikowalność takich instrumentów powinna jednak podlegać określonym wymogom wysokiej jakości zgodnym z kryteriami stosowanymi wobec zwykłych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji w innych sektorowych przepisach finansowych. W szczególności w odniesieniu do papierów wartościowych zabezpieczonych spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych wymogi wysokiej jakości powinny obejmować przestrzeganie określonego współczynnika pokrycia należności zabezpieczeniem lub współczynnika kredytu do dochodu, przy czym współczynniki te nie powinny mieć zastosowania do papierów wartościowych zabezpieczonych spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych wyemitowanych przed datą rozpoczęcia stosowania wymogu pokrycia wypływów netto. Aby uwzględnić fakt, że płynność odnotowywana w przypadku papierów typu ABS opartych na kredytach konsumenckich i kredytach dla MŚP jest niższa w stosunku do płynności papierów wartościowych zabezpieczonych spłatami mieszkaniowych kredytów hipotecznych i papierów typu ABS opartych na kredytach na zakup samochodu, w odniesieniu do pierwszej grupy papierów należy stosować większą redukcję wartości (35 %). Tak jak w przypadku innych aktywów poziomu 2B w odniesieniu do wszystkich papierów typu ABS należy stosować ogólne ograniczenie zabezpieczenia przed utratą płynności równe 15 % oraz wymóg dywersyfikacji.

(11)

Zasady dotyczące klasyfikacji, wymogów, ograniczeń i redukcji wartości w odniesieniu do pozostałych aktów poziomu 2A i 2B powinny ściśle odpowiadać zaleceniom Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego i Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego. Udziały i jednostki uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania należy natomiast traktować jako aktywa płynne tego samego poziomu i tej samej kategorii co aktywa bazowe danego przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania.

(12)

Określając wskaźnik pokrycia wypływów netto, należy także uwzględnić scentralizowane zarządzanie płynnością w spółdzielczych i instytucjonalnych systemach ochrony, w których instytucja lub jednostka centralna odgrywa rolę równoważną bankowi centralnemu, ponieważ członkowie sieci zazwyczaj nie mają dostępu do banku centralnego. W ramach odpowiednich zasad za aktywa płynne należy zatem uznać depozyty na żądanie, które są składane przez członków sieci w instytucji centralnej, a także inne instrumenty finansowania płynności, które instytucja centralna udostępnia członkom sieci. Wobec depozytów niekwalifikujących się jako aktywa płynne należy stosować preferencyjne wskaźniki wypływów dopuszczone dla depozytów operacyjnych.

(13)

O ile wskaźnik wypływów dla stabilnych depozytów detalicznych należy ustalić według wskaźnika domyślnego równego 5 %, to jednak należy dopuścić stosowanie preferencyjnego wskaźnika wypływów równego 3 % dla wszystkich instytucji kredytowych powiązanych z systemem gwarantowania depozytów w danym państwie członkowskim, który to system spełnia określone, rygorystyczne kryteria. Po pierwsze, należy uwzględnić wdrożenie przez państwa członkowskie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE (3) w sprawie systemów gwarancji depozytów. Po drugie, system danego państwa członkowskiego powinien spełniać wymogi szczegółowe dotyczące terminu wypłaty, finansowania ex ante i dostępu do dodatkowych środków finansowych w przypadku konieczności wypłaty dużej kwoty z ich rezerw. Ponadto stosowanie preferencyjnego wskaźnika równego 3 % powinno podlegać wcześniejszemu zatwierdzeniu przez Komisję, które należy udzielać tylko, jeżeli Komisja ma pewność, że system gwarantowania depozytów danego państwa członkowskiego spełnia powyższe kryteria i nie występują żadne nadrzędne problemy dotyczące funkcjonowania rynku wewnętrznego depozytów detalicznych. W każdym razie preferencyjnego wskaźnika równego 3 % dla stabilnych depozytów detalicznych nie należy stosować przed datą 1 stycznia 2019 r.

(14)

Instytucje kredytowe powinny być w stanie określić inne depozyty detaliczne podlegające wyższym wskaźnikom wypływów. W ramach odpowiednich zasad opartych na wytycznych EUNB dotyczących depozytów detalicznych objętych różnymi wypływami należy określić kryteria w celu określenia takich depozytów detalicznych na podstawie ich szczególnych cech, tj. łącznej wartości depozytu, charakteru depozytu, wynagrodzenia, prawdopodobieństwa wycofania i kwestii, czy deponent jest rezydentem czy nierezydentem.

(15)

Nie należy przyjmować za pewnik, że w przypadku trudności z wywiązaniem się z zobowiązań płatniczych instytucje kredytowe będą zawsze otrzymywały wsparcie na utrzymanie płynności od innych instytucji należących do tej samej grupy lub do tego samego instytucjonalnego systemu ochrony. Jeżeli jednak nie przyznano żadnego odstępstwa od stosowania wskaźnika pokrycia wypływów netto na poziomie indywidualnym zgodnie z art. 8 lub 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w odniesieniu do przepływów płynności pomiędzy dwiema instytucjami kredytowymi należącymi do tej samej grupy lub do tego samego instytucjonalnego systemu ochrony zasadniczo należy stosować symetryczne wskaźniki wpływów i wypływów w celu uniknięcia utraty płynności na rynku wewnętrznym, pod warunkiem że zapewnione zostały wszystkie niezbędne gwarancje i wyłącznie jeżeli właściwe organy udzieliły wcześniejszej zgody. Takim preferencyjnym traktowaniem należy objąć wyłącznie przepływy transgraniczne na podstawie dodatkowych, obiektywnych kryteriów, w tym niskiego profilu ryzyka płynności dostawcy i odbiorcy.

(16)

Aby uniknąć sytuacji, w której instytucje kredytowe polegają wyłącznie na przewidywanych wpływach w celu osiągnięcia ich wskaźnika pokrycia wypływów netto, a także aby zapewnić minimalny poziom posiadanych aktywów płynnych, należy ograniczyć ilość wpływów, którymi można kompensować wypływy, do 75 % łącznych oczekiwanych wypływów. Biorąc pod uwagę istnienie specjalistycznych modeli biznesowych, należy jednak dopuścić określone całkowite lub częściowe wyłączenia z przedmiotowego ograniczenia, aby miała zastosowanie zasada proporcjonalności, oraz z zastrzeżeniem wcześniejszego zatwierdzenia przez właściwe organy. Powinny one uwzględniać wyłączenie przepływów wewnątrzgrupowych i przepływów w ramach międzyinstytucjonalnych systemów ochrony oraz instytucji kredytowych specjalizujących się w udzielaniu kredytów hipotecznych pass through lub w leasingu i faktoringu. Ponadto instytucjom kredytowym specjalizującym się w finansowaniu zakupu pojazdów silnikowych lub w udzielaniu kredytów konsumenckich należy umożliwić stosowanie ograniczenia na wyższym poziomie równym 90 %. Przedmiotowe wyłączenia powinny być dostępne zarówno na poziomie indywidualnym, jak i na poziomie skonsolidowanym, jednak wyłącznie w przypadku spełnienia określonych kryteriów.

(17)

Wskaźnik pokrycia wypływów netto powinien mieć zastosowanie wobec instytucji kredytowych zarówno na zasadzie indywidualnej, jak i na zasadzie skonsolidowanej, chyba że właściwe organy odstąpią od stosowania na poziomie indywidualnym zgodnie z art. 8 lub 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. W ramach konsolidacji jednostek zależnych w państwach trzecich należy odpowiednio uwzględnić wymogi pokrycia wypływów netto stosowanych w takich państwach. Odpowiednio w ramach zasad dotyczących konsolidacji w Unii aktywa płynne oraz wypływy lub wpływy płynności w jednostkach zależnych w państwach trzecich nie mogą być traktowanie w sposób korzystniejszy w porównaniu ze sposobem ich traktowania określonym w prawie krajowym danych państw trzecich.

(18)

Zgodnie z art. 508 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 najpóźniej do dnia 31 grudnia 2015 r. Komisja musi przedstawić współprawodawcom sprawozdanie dotyczące tego, czy i w jakim stopniu należy wobec firm inwestycyjnych stosować wymóg pokrycia wypływów netto określony w części szóstej. Do czasu rozpoczęcia stosowania przedmiotowego przepisu firmy inwestycyjne powinny nadal podlegać wymogowi pokrycia wypływów netto określonemu w prawie krajowym państw członkowskich. Firmy inwestycyjne powinny jednak podlegać wskaźnikowi pokrycia wypływów netto określonemu w niniejszym rozporządzeniu na poziomie skonsolidowanym, jeżeli firmy te należą do grupy bankowej.

(19)	Instytucje kredytowe są zobowiązane do zgłaszania swoim właściwym organom wymogu pokrycia wypływów netto, jak szczegółowo określono w niniejszym rozporządzeniu zgodnie z art. 415 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

(20)

W celu zapewnienia instytucjom kredytowym wystarczającego czasu na pełne spełnienie szczegółowego wymogu pokrycia wypływów netto wprowadzenie tego wymogu powinno przebiegać stopniowo według harmonogramu określonego w art. 460 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, począwszy od minimalnego poziomu równego 60 % od dnia 1 października 2015 r., aż do 100 % w dniu 1 stycznia 2018 r.,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

WSKAŹNIK POKRYCIA WYPŁYWÓW NETTO

Artykuł 1

Przedmiot

W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy służące szczegółowemu określeniu wymogu pokrycia wypływów netto przewidzianego w art. 412 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 2

Zakres i stosowanie

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do instytucji kredytowych nadzorowanych na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (4).

2. Instytucje kredytowe przestrzegają niniejszego rozporządzenia na zasadzie indywidualnej zgodnie z art. 6 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Właściwe organy mogą w pełni lub częściowo odstąpić od stosowania niniejszego rozporządzenia na zasadzie indywidualnej w odniesieniu do danej instytucji kredytowej zgodnie z art. 8 i 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pod warunkiem że spełnione zostały warunki określone w przedmiotowych przepisach.

3. Jeżeli do grupy należy co najmniej jedna instytucja kredytowa, unijna instytucja dominująca, instytucja kontrolowana przez unijną dominującą finansową spółkę holdingową lub instytucja kontrolowana przez unijną dominującą finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej wypełnia obowiązki określone w niniejszym rozporządzeniu na zasadzie skonsolidowanej zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz stosuje wszystkie następujące przepisy:

aktywa państwa trzeciego posiadane przez jednostkę zależną w państwie trzecim, które spełniają wymogi określone w tytule II, nie zostają uznane za aktywa płynne na poziomie skonsolidowanym, jeżeli nie kwalifikują się jako aktywa płynne na mocy prawa krajowego danego państwa trzeciego określającego wymóg pokrycia wypływów netto;

wypływy płynności w jednostce zależnej w państwie trzecim, które na mocy prawa krajowego danego państwa trzeciego określającego wymóg pokrycia wypływów netto, podlegają wyższym odsetkom niż te określone w tytule III, podlegają konsolidacji zgodnie z wyższymi wskaźnikami określonymi w prawie krajowym danego państwa trzeciego;

wpływy płynności w jednostce zależnej w państwie trzecim, które na mocy prawa krajowego danego państwa trzeciego określającego wymóg pokrycia wypływów netto podlegają niższym odsetkom niż te określone w tytule III, podlegają konsolidacji zgodnie z niższymi wskaźnikami określonymi w prawie krajowym danego państwa trzeciego;

w odniesieniu do firm inwestycyjnych należących do danej grupy stosuje się art. 4 niniejszego rozporządzenia na zasadzie skonsolidowanej oraz art. 412 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w związku z definicją aktywów płynnych, wypływów i wpływów płynności zarówno na zasadzie indywidualnej, jak i na zasadzie skonsolidowanej. W przypadkach nieokreślonych w niniejszej literze firmy inwestycyjne nadal podlegają szczegółowemu wymogowi dotyczącemu wskaźnika pokrycia wypływów netto dla firm inwestycyjnych, określonemu w prawie krajowym państw członkowskich, do czasu określenia wymogu dotyczącego wskaźnika pokrycia wypływów netto zgodnie z art. 508 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

e)	na poziomie skonsolidowanym kwotę wpływów związanych z daną wyspecjalizowaną instytucją kredytową, o której mowa w art. 33 ust. 3 i 4, uznaje się jedynie do wartości wypływów związanych z tym samym przedsiębiorstwem.

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1)	„aktywa poziomu 1” oznaczają aktywa charakteryzujące się wyjątkowo wysoką płynnością i jakością kredytową, o których mowa w art. 416 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

2)	„aktywa poziomu 2” oznaczają aktywa charakteryzujące się wysoką płynnością i jakością kredytową, o których mowa w art. 416 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Aktywa poziomu 2 dzieli się dalej na aktywa poziomu 2A i 2B zgodnie z tytułem II rozdział 2 niniejszego rozporządzenia;

3)	„zabezpieczenie przed utratą płynności” oznacza kwotę aktywów płynnych posiadanych przez daną instytucję kredytową zgodnie z tytułem II niniejszego rozporządzenia;

4)	„waluta sprawozdawcza” oznacza walutę, w której pozycje płynności, o których mowa w części szóstej tytuły II i III rozporządzenia (UE) nr 575/2013, muszą być zgłaszane właściwemu organowi zgodnie z art. 415 ust. 1 przedmiotowego rozporządzenia;

5)	„wymóg pokrycia aktywów” oznacza stosunek aktywów do pasywów określany do celów wsparcia jakości kredytowej w odniesieniu do obligacji zabezpieczonych na mocy prawa krajowego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego;

6)	„MŚP” oznacza przedsiębiorstwo będące mikroprzedsiębiorstwem lub małym lub średnim przedsiębiorstwem zdefiniowanym w zaleceniu Komisji 2003/361/WE (5);

7)	„wypływy płynności netto” oznaczają kwotę otrzymaną po odliczeniu wpływów płynności danej instytucji kredytowej od jej wypływów płynności zgodnie z tytułem III niniejszego rozporządzenia;

„depozyty detaliczne” oznaczają zobowiązanie wobec osoby fizycznej lub MŚP, jeżeli dane MŚP kwalifikowałoby się do kategorii ekspozycji detalicznych w ramach metody standardowej lub metody IRB dotyczących ryzyka kredytowego, lub zobowiązanie wobec przedsiębiorstwa kwalifikującego się do traktowania określonego w art. 153 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, oraz gdy łączna wartość depozytów złożonych przez takie MŚP lub przedsiębiorstwo na poziomie grupy nie przekracza 1 mln EUR;

„klient finansowy” oznacza klienta, którego głównym przedmiotem działalności jest co najmniej jedna z działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2013/36/UE lub który jest jednym z poniższych podmiotów:

a)	instytucją kredytową;

b)	firmą inwestycyjną;

c)	instytucją finansową;

d)	jednostką specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji („SSPE”);

e)	przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania;

f)	zamkniętym programem inwestycyjnym;

g)	zakładem ubezpieczeń;

h)	zakładem reasekuracji;

i)	finansową spółką holdingową lub finansową spółką holdingową o działalności mieszanej;

10)

„przedsiębiorstwo inwestowania indywidualnego” oznacza przedsiębiorstwo lub fundusz powierniczy, którego właścicielem lub właścicielem rzeczywistym, odpowiednio, jest osoba fizyczna lub grupa ściśle powiązanych osób fizycznych, przy czym wyłącznym celem ustanowienia takiego przedsiębiorstwa lub funduszu jest zarządzanie majątkiem właścicieli i w ich ramach nie prowadzi się żadnej innej działalności o charakterze handlowym, przemysłowym lub zawodowym. Cel przedsiębiorstwa inwestowania indywidualnego może obejmować inne działania pomocnicze, takie jak oddzielenie aktywów właścicieli od aktywów przedsiębiorstwa, ułatwienie przekazywania aktywów w rodzinie lub uniemożliwienie rozdziału aktywów po śmierci członka rodziny, pod warunkiem że działania te są powiązane z głównym celem polegającym na zarządzaniu majątkiem właścicieli;

11)

„warunki skrajne” oznaczają nagłe i poważne pogorszenie sytuacji instytucji kredytowej pod względem wypłacalności lub płynności wynikające ze zmian warunków rynkowych lub czynników idiosynkratycznych, na skutek których może występować istotne ryzyko, że dana instytucja kredytowa nie będzie w stanie pokryć swoich zobowiązań w momencie ich wymagalności w terminie kolejnych 30 dni kalendarzowych;

12)	„kredyty na depozyt zabezpieczający” oznaczają kredyty zabezpieczone, udzielane klientom w celu uzyskania lewarowanych pozycji portfela handlowego.

Artykuł 4

Wskaźnik pokrycia wypływów netto

1. Zgodnie z art. 412 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 szczegółowy wymóg pokrycia wypływów netto jest równy stosunkowi posiadanego przez instytucję kredytową zabezpieczenia przed utratą płynności do jej wypływów płynności netto przez okres występowania warunków skrajnych trwający 30 dni kalendarzowych; wymóg ten jest wyrażony procentowo. Instytucje kredytowe obliczają swój wskaźnik pokrycia wypływów netto według następującego wzoru:

2. Instytucje kredytowe utrzymują wskaźnik pokrycia wypływów netto przynajmniej na poziomie 100 %.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 instytucje kredytowe mogą spieniężyć swoje aktywa płynne w celu pokrycia swoich wypływów płynności netto w okresach występowania warunków skrajnych, nawet jeżeli w takich okresach tego rodzaju wykorzystanie aktywów płynnych może spowodować spadek wskaźnika pokrycia wypływów netto tych instytucji poniżej poziomu 100 %.

4. Jeżeli w dowolnym czasie wskaźnik pokrycia wypływów netto instytucji kredytowej spadł poniżej poziomu 100 % lub jeżeli można oczekiwać, że spadnie poniżej tego poziomu, zastosowanie ma wymóg określony w art. 414 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Do czasu przywrócenia wskaźnika pokrycia wypływów netto do poziomu, o którym mowa w ust. 2, instytucja kredytowa zgłasza właściwemu organowi wskaźnik pokrycia wypływów netto zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 680/2014 (6).

5. Instytucje kredytowe obliczają i monitorują swój wskaźnik pokrycia wypływów netto w walucie sprawozdawczej i w każdej z walut podlegających oddzielnemu zgłaszaniu zgodnie z art. 415 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a w przypadku zobowiązań — w walucie sprawozdawczej. Instytucje kredytowe zgłaszają swojemu właściwemu organowi wskaźnik pokrycia wypływów netto zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 680/2014.

Artykuł 5

Scenariusze warunków skrajnych do celów wskaźnika pokrycia wypływów netto

Następujące scenariusze można uznać za wskaźniki okoliczności, w których można uznać, że dana instytucja kredytowa podlega warunkom skrajnym:

a)	wypływ znacznej części depozytów detalicznych instytucji;

b)	częściowa lub całkowita utrata zdolności do niezabezpieczonego finansowania na rynku międzybankowym, co obejmuje depozyty hurtowe i inne źródła finansowania warunkowego, takie jak uzyskane przyznane lub nieprzyznane instrumenty płynnościowe lub linie kredytowe;

c)	częściowa lub całkowita utrata zabezpieczonego finansowania krótkoterminowego;

d)	dodatkowe wypływy płynności wynikające z obniżenia ratingu kredytowego nawet o trzy stopnie;

e)	większa zmienność rynku mająca wpływ na wartość zabezpieczenia lub jego jakość, lub powodująca dodatkowe potrzeby w zakresie zabezpieczenia;

f)	nieplanowane wykorzystanie instrumentów wsparcia płynności i instrumentów kredytowych;

g)	potencjalne zobowiązanie do wykupu długu lub honorowania zobowiązań pozaumownych.

TYTUŁ II

ZABEZPIECZENIE PRZED UTRATĄ PŁYNNOŚCI

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

Artykuł 6

Struktura zabezpieczenia przed utratą płynności

Aby aktywa płynne kwalifikowały się jako element zabezpieczenia przed utratą płynności danej instytucji kredytowej, muszą one spełniać każdy z poniższych wymogów:

a)	wymogi ogólne określone w art. 7;

b)	wymogi operacyjne określone w art. 8;

c)	kryteria kwalifikowalności odpowiednie dla ich klasyfikacji jako aktywów poziomu 1 lub poziomu 2 zgodnie z rozdziałem 2.

Artykuł 7

Wymogi ogólne dotyczące aktywów płynnych

1. Aby dane aktywa instytucji kredytowej kwalifikowały się jako aktywa płynne, muszą spełniać wymogi określone w ust. 2–6.

2. Aktywa stanowią własność, prawo, uprawnienie lub udział posiadane przez instytucję kredytową i są wolne od wszelkiego obciążenia. Do tych celów uznaje się, że składnik aktywów jest wolny od obciążeń, jeżeli dana instytucja kredytowa nie podlega żadnemu prawnemu, umownemu, regulacyjnemu ani innemu ograniczeniu uniemożliwiającemu jej upłynnienie, sprzedaż, przekazanie lub przydzielenie danego składnika aktywów lub ogólnie dysponowanie nim na aktywnych rynkach umów zwykłej sprzedaży lub w drodze zwykłych umów z udzielonym przyrzeczeniem odkupu w terminie kolejnych 30 dni kalendarzowych. Następujące aktywa uznaje się za wolne od obciążeń:

aktywa uwzględnione w puli, dostępne do natychmiastowego wykorzystania jako zabezpieczenie w celu zdobycia dodatkowego finansowania w ramach linii kredytowych przeznaczonych na konkretny cel, lecz jeszcze niezasilonych, dostępnych dla tej instytucji kredytowej. Dotyczy to aktywów złożonych przez instytucję kredytową w instytucji centralnej w ramach sieci współpracy lub instytucjonalnego systemu ochrony. Instytucje kredytowe zakładają, że aktywa należące do puli są wolne od obciążeń w porządku wzrastającej płynności na podstawie klasyfikacji płynności określonej w rozdziale 2, począwszy od aktywów niekwalifikujących się do zabezpieczenia przed utratą płynności;

b)	aktywa, które instytucja kredytowa otrzymała jako zabezpieczenie do celów ograniczenia ryzyka kredytowego w ramach umów z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu lub transakcji finansowania papierów wartościowych i którymi dana instytucja kredytowa może dysponować.

3. Aktywa nie zostały wyemitowane przez samą instytucję kredytową, jej jednostkę dominującą, inną niż podmiot sektora publicznego, który nie jest instytucją kredytową, jej jednostkę zależną ani inną jednostkę zależną jej jednostki dominującej ani przez jednostkę specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji, z którą dana instytucja kredytowa jest ściśle powiązana.

4. Aktywa nie zostały wyemitowane przez żaden z poniższych podmiotów:

inną instytucję kredytową, chyba że emitent jest podmiotem sektora publicznego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 lit. c) i w art. 11 ust. 1 lit. a) i b); dany składnik aktywów stanowi obligację zabezpieczoną, o której mowa w art. 10 ust. 1 lit. f) i w art. 11 ust. 1 lit. c) i d), lub dany składnik aktywów należy do kategorii określonej w art. 10 ust. 1 lit. e).

b)	firmę inwestycyjną;

c)	zakład ubezpieczeń;

d)	zakład reasekuracji;

e)	finansową spółkę holdingową;

f)	finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej;

g)	żaden inny podmiot, który prowadzi co najmniej jedną z działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2013/36/UE. Do celów niniejszego artykułu należy uznać, że do podmiotów, o których mowa w niniejszej literze, nie należą SSPE.

5. Określenie wartości aktywów jest możliwe na podstawie szeroko upowszechnionych i łatwo dostępnych cen rynkowych. W przypadku braku cen rynkowych musi być możliwe określenie wartości aktywów na podstawie łatwego do obliczenia wzoru, w którym wykorzystuje się publicznie dostępne dane i który nie jest w znacznym stopniu oparty na mocnych założeniach.

6. Aktywa są notowane na uznanej giełdzie lub są zbywalne na aktywnych rynkach umów zwykłej sprzedaży lub w drodze zwykłych transakcji z udzielonym przyrzeczeniem odkupu na powszechnie zatwierdzonych rynkach odkupu. Kryteria te należy ocenić oddzielnie dla każdego rynku. Składnik aktywów dopuszczony do obrotu w zorganizowanym systemie obrotu, który nie stanowi uznanej giełdy, w państwie członkowskim albo w państwie trzecim, uznaje się za składnik aktywów płynnych wyłącznie, jeżeli dany system obrotu stanowi aktywny i duży rynek umów zwykłej sprzedaży aktywów. Instytucja kredytowa uwzględnia następujące elementy jako minimalne kryteria do oceny kwestii, czy dany system obrotu stanowi aktywny i duży rynek do celów niniejszego ustępu:

a)	dane historyczne dotyczące szerokości i głębokości rynku udowodnionych małą różnicą pomiędzy ceną kupna a ceną sprzedaży, dużym wolumenem obrotu oraz dużą liczbą różnego rodzaju uczestników rynku;

b)	istnienie solidnej infrastruktury rynkowej.

7. Wymogi określone w ust. 5 i 6 nie mają zastosowania do:

a)	banknotów i monet, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. a);

b)	ekspozycji wobec banków centralnych, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. b) i d) oraz w art. 11 ust. 1 lit. b);

c)	przyznanych instrumentów wsparcia płynności o ograniczonym zastosowaniu, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. d);

d)	depozytów i innego finansowania w ramach sieci współpracy i instytucjonalnych systemów ochrony, o których mowa w art. 16.

Artykuł 8

Wymagania operacyjne

1. Instytucje kredytowe posiadają zasady i limity służące zapewnieniu, aby posiadane przez nie aktywa płynne stanowiące ich zabezpieczenie przed utratą płynności zawsze pozostawały odpowiednio zdywersyfikowane. Do tych celów instytucje kredytowe uwzględniają stopień dywersyfikacji pomiędzy różnymi kategoriami aktywów płynnych oraz w obrębie tej samej kategorii aktywów płynnych, o których mowa w niniejszym tytule rozdział 2, oraz wszystkie inne istotne czynniki dywersyfikacji, takie jak rodzaje emitentów, kontrahentów lub lokalizacja geograficzna takich emitentów i kontrahentów.

Właściwe organy mogą nakładać szczególne ograniczenia lub wymogi w odniesieniu do aktywów płynnych posiadanych przez instytucję kredytową w celu zapewnienia zgodności z wymogiem określonym w niniejszym ustępie. Żadne tego rodzaju ograniczenie ani żaden taki wymóg nie ma jednak zastosowania do:

następujących kategorii aktywów poziomu 1:

(i)	banknotów i monet, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. a);

(ii)	ekspozycji wobec banków centralnych, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. b) i d);

(iii)

aktywów stanowiących należności od wielostronnych banków rozwoju i organizacji międzynarodowych albo gwarantowanych przez takie banki i organizacje, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. g);

kategorii aktywów poziomu 1 stanowiących należności od rządu centralnego lub samorządu regionalnego, władz lokalnych lub podmiotów sektora publicznego, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. c) i d), albo gwarantowanych przez takie podmioty, pod warunkiem że dana instytucja kredytowa posiada dany składnik aktywów w celu pokrycia wypływów płynności netto w warunkach skrajnych poniesionych w walucie danego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, lub dany składnik aktywów został wyemitowany przez rząd centralny lub samorząd regionalny, władze lokalne lub podmioty sektora publicznego państwa członkowskiego pochodzenia danej instytucji kredytowej;

c)	przyznanych instrumentów wsparcia płynności o ograniczonym zastosowaniu, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. d).

2. Instytucje kredytowe mają łatwy dostęp do posiadanych przez siebie aktywów płynnych i są w stanie je spieniężyć w dowolnym momencie w okresie występowania warunków skrajnych wynoszącym 30 dni kalendarzowych na rynkach umów zwykłej sprzedaży lub w drodze zwykłych umów z udzielonym przyrzeczeniem odkupu na powszechnie zatwierdzonych rynkach odkupu. Aktywa płynne uznaje się za łatwo dostępne dla instytucji kredytowej, jeżeli nie istnieją żadne przeszkody prawne lub praktyczne w zakresie zdolności instytucji kredytowej do spieniężenia danego składnika aktywów w odpowiednim terminie.

Za aktywa łatwo dostępne dla instytucji kredytowej nie uznaje się aktywów wykorzystywanych do zapewnienia wsparcia jakości kredytowej w ramach strukturyzowanych transakcji lub do pokrycia kosztów operacyjnych instytucji kredytowych.

Aktywa posiadane w państwie trzecim, w którym obowiązują ograniczenia dotyczące możliwości ich swobodnego przenoszenia, uznaje się za łatwo dostępne jedynie w stopniu, w jakim dana instytucja kredytowa wykorzystuje takie aktywa do pokrycia wypływów płynności w danym państwie trzecim. Aktywa posiadane w walucie niewymiennej uznaje się za łatwo dostępne jedynie w stopniu, w jakim dana instytucja kredytowa wykorzystuje takie aktywa do pokrycia wypływów płynności w tej walucie.

3. Instytucje kredytowe zapewniają, aby ich aktywa płynne były kontrolowane przez szczególną funkcję zarządzania płynnością w danej instytucji kredytowej. Przestrzeganie przedmiotowego wymogu wykazuje się właściwemu organowi w jeden z następujących sposobów:

a)	przez umieszczenie aktywów płynnych w odrębnej puli bezpośrednio zarządzanej przez funkcję zarządzania płynnością wyłącznie w celu wykorzystywania ich jako źródło funduszy warunkowych, w tym w okresach występowania warunków skrajnych;

przez wprowadzenie wewnętrznych systemów i kontroli tak, aby funkcja zarządzania płynnością posiadała faktyczną kontrolę operacyjną w celu spieniężenia posiadanych aktywów płynnych w dowolnym momencie w okresie występowania warunków skrajnych wynoszącym 30 dni kalendarzowych oraz w celu uzyskania dostępu do funduszy warunkowych w sposób niebędący bezpośrednio sprzeczny z jakąkolwiek strategią biznesową lub strategią zarządzania ryzykiem. W szczególności dany składnik aktywów nie może zostać włączony do zabezpieczenia przed utratą płynności, jeżeli jego sprzedaż bez zastąpienia w całym okresie występowania warunków skrajnych wynoszącym 30 dni kalendarzowych spowodowałaby utratę ochrony, która skutkowałaby utworzeniem otwartej pozycji ryzyka wykraczającej poza wewnętrzne limity danej instytucji kredytowej;

c)	przez łączne zastosowanie wariantów a) i b), pod warunkiem że właściwy organ uznał takie łączne zastosowanie za dopuszczalne.

4. Instytucje kredytowe regularnie, i co najmniej raz w roku, spieniężają wystarczająco reprezentatywną próbę posiadanych przez nie aktywów płynnych na rynkach umów zwykłej sprzedaży lub w drodze zwykłych umów z udzielonym przyrzeczeniem odkupu na powszechnie zatwierdzonym rynku odkupu. Instytucje kredytowe opracowują strategie dotyczące rozdysponowania prób aktywów płynnych, które są odpowiednie do:

a)	badania dostępu do rynku w przypadku tych aktywów i badania ich przydatności;

b)	badania skuteczności procedur instytucji kredytowej służących do terminowego spieniężenia aktywów;

c)	ograniczania do minimum ryzyka wywołania negatywnej reakcji rynku na skutek spieniężenia przez daną instytucję kredytową posiadanych przez nią aktywów w okresach występowania warunków skrajnych.

Wymóg określony w akapicie pierwszym nie ma zastosowania do aktywów poziomu 1, o których mowa w art. 10, innych niż obligacje zabezpieczone charakteryzujące się wyjątkowo wysoką jakością, do przyznanych instrumentów wsparcia płynności o ograniczonym zastosowaniu, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. d), ani do depozytów i innego finansowania w ramach sieci współpracy i instytucjonalnych systemów ochrony, o których mowa w art. 16.

5. Wymóg określony w ust. 2 nie uniemożliwia instytucjom kredytowym zabezpieczenie się przed ryzykiem rynkowym związanym z ich aktywami płynnymi, pod warunkiem że spełnione zostaną następujące warunki:

a)	dana instytucja kredytowa wprowadza odpowiednie ustalenia wewnętrzne zgodnie z ust. 2 i 3 w celu zapewnienia, aby aktywa te nadal były łatwo dostępne i podlegały kontroli funkcji zarządzania płynnością;

b)	wypływy i wpływy płynności netto, do których doszłoby w przypadku wczesnej likwidacji zabezpieczenia, zostają uwzględnione w wycenie odpowiedniego składnika aktywów zgodnie z art. 9.

6. Instytucje kredytowe zapewniają, aby waluta, w jakiej denominowane są ich aktywa płynne, była zgodna z rozkładem wypływów płynności netto z podziałem na waluty. W stosownych przypadkach właściwe organy mogą jednak zobowiązać instytucje kredytowe do ograniczenia niedopasowania walutowego, ustanawiając limity dotyczące części wypływów płynności netto w danej walucie, które w okresie występowania warunków skrajnych mogą zostać pokryte przez aktywa płynne niedenominowane w tej walucie. Ograniczenie to można stosować wyłącznie w odniesieniu do waluty sprawozdawczej lub waluty, która może podlegać oddzielnemu zgłaszaniu zgodnie z art. 415 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Określając poziom jakiegokolwiek ograniczenia dotyczącego niedopasowania walutowego, które można stosować zgodnie z niniejszym ustępem, właściwe organy uwzględniają przynajmniej następujące kwestie:

kwestię, czy instytucja kredytowa ma zdolność do wykonania któregokolwiek z poniższych działań:

(i)	wykorzystania aktywów płynnych do wygenerowania płynności w danej walucie i jurysdykcji, w której dochodzi do wypływów płynności netto;

(ii)	dokonania swapu walutowego i pozyskania środków na rynkach waluty obcej w warunkach skrajnych zgodnie z okresem występowania warunków skrajnych wynoszącym 30 dni kalendarzowych, ustanowionym w art. 4;

(iii)

dokonania transferu nadwyżki płynności między walutami, jurysdykcjami i podmiotami prawnymi w grupie w warunkach skrajnych zgodnie z okresem występowania warunków skrajnych wynoszącym 30 dni kalendarzowych, ustanowionym w art. 4;

b)	wpływ nagłych, niekorzystnych zmian kursów wymiany na istniejące niedopasowane pozycje i na skuteczność istniejących zabezpieczeń walutowych.

Uznaje się, że każde ograniczenie dotyczące niedopasowania walutowego nałożone zgodnie z niniejszym ustępem stanowi szczególny wymóg w zakresie płynności, o którym mowa w art. 105 dyrektywy 2013/36/UE.

Artykuł 9

Wycena aktywów płynnych

Do celów obliczenia swojego wskaźnika pokrycia wypływów netto instytucja kredytowa stosuje wartość rynkową swoich aktywów płynnych. Wartość rynkowa aktywów płynnych zostaje pomniejszona zgodnie z redukcjami wartości określonymi w rozdziale 2 i, w stosownych przypadkach, z art. 8 ust. 5 lit. b).

ROZDZIAŁ 2

Aktywa płynne

Artykuł 10

Aktywa poziomu 1

1. Do aktywów poziomu 1 należą wyłącznie aktywa kwalifikujące się co najmniej do jednej z następujących kategorii i spełniające w każdym przypadku kryteria kwalifikowalności określone poniżej:

a)	monety i banknoty;

następujące ekspozycje wobec banków centralnych:

(i)	aktywa stanowiące należności od Europejskiego Banku Centralnego (EBC) lub banku centralnego państwa członkowskiego albo gwarantowane przez takie banki;

(ii)

aktywa stanowiące należności od banków centralnych państw trzecich albo gwarantowane przez takie banki, pod warunkiem że ekspozycje wobec banku centralnego lub rządu centralnego danego państwa trzeciego posiadają ocenę kredytową sporządzoną przez wyznaczoną zewnętrzną instytucję oceny wiarygodności kredytowej (ECAI) odpowiadającą stopniowi jakości kredytowej równemu co najmniej 1 zgodnie z art. 114 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iii)

rezerwy posiadane przez instytucję kredytową w banku centralnym, o którym mowa w ppkt (i) i (ii), pod warunkiem że dana instytucja kredytowa posiada zezwolenie na wycofanie takich rezerw w dowolnym czasie w okresach występowania warunków skrajnych, a warunki takiego wycofania zostały określone w umowie między odpowiednim właściwym organem a EBC lub bankiem centralnym;

aktywa stanowiące należności od następujących rządów centralnych lub samorządów regionalnych, władz lokalnych lub podmiotów sektora publicznego albo gwarantowanych przez takie podmioty:

(i)	rząd centralny państwa członkowskiego;

(ii)	rząd centralny państwa trzeciego, pod warunkiem że została mu przypisana ocena kredytowa sporządzona przez wyznaczoną ECAI, odpowiadającą stopniowi jakości kredytowej równemu co najmniej 1 zgodnie z art. 114 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iii)

samorządy regionalne lub władze lokalne w państwie członkowskim, pod warunkiem że aktywa te traktuje się jak ekspozycje wobec rządu centralnego danego państwa członkowskiego zgodnie z art. 115 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iv)	samorządy regionalne lub władze lokalne w państwie trzecim z rodzaju, o którym mowa w ppkt (ii), pod warunkiem że aktywa te traktuje się jak ekspozycje wobec rządu centralnego danego państwa trzeciego zgodnie z art. 115 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(v)	podmioty sektora publicznego, pod warunkiem że aktywa te traktuje się jak ekspozycje wobec rządu centralnego danego państwa członkowskiego lub wobec jednego z samorządów regionalnych lub władz lokalnych, o których mowa w ppkt (iii), zgodnie z art. 116 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

aktywa stanowiące należności od rządu centralnego lub banku centralnego państwa trzeciego, któremu nie został przypisany stopień jakości kredytowej równy 1 w ramach oceny kredytowej sporządzonej przez wyznaczoną ECAI zgodnie z art. 114 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, albo gwarantowane przez taki rząd lub bank, pod warunkiem że w tym przypadku instytucja kredytowa może uznać składnik aktywów za składnik aktywów poziomu 1 wyłącznie w celu pokrycia wypływów płynności netto w warunkach skrajnych poniesionych w tej samej walucie, w której denominowany jest dany składnik aktywów.

Jeżeli dany składnik aktywów nie jest denominowany w walucie krajowej danego państwa trzeciego, instytucja kredytowa może uznać dany składnik aktywów jako składnik aktywów poziomu 1 do kwoty wypływów płynności netto w warunkach skrajnych instytucji denominowanych w danej walucie obcej, odpowiadającej operacjom instytucji w jurysdykcji, w której ponoszone jest ryzyko płynności;

aktywa emitowane przez instytucje kredytowe, które spełniają przynajmniej jeden z następujących dwóch wymogów:

(i)

emitentem jest instytucja kredytowa zarejestrowana lub utworzona przez rząd centralny państwa członkowskiego lub samorząd regionalny lub władze lokalne w państwie członkowskim, a rząd lub władze lokalne są prawnie zobowiązane do ochrony gospodarczych podstaw danej instytucji kredytowej i utrzymywania jej rentowności finansowej przez cały okres jej funkcjonowania, a w stosownych przypadkach każdą ekspozycję wobec takiego samorządu regionalnego lub takich władz lokalnych traktuje się jak ekspozycję wobec rządu centralnego danego państwa członkowskiego zgodnie z art. 115 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(ii)

instytucja kredytowa jest wierzycielem uprzywilejowanym, co oznacza — do celów niniejszego artykułu — instytucję kredytową, której celem jest osiąganie celów dotyczących porządku publicznego wyznaczanych przez Unię lub rząd centralny, samorząd regionalny lub władze lokalne w państwie członkowskim w głównej mierze poprzez udzielanie kredytów preferencyjnych w sposób niekonkurencyjny i nienastawiony na zysk, pod warunkiem że co najmniej 90 % kredytów udzielonych przez daną instytucję jest pośrednio lub bezpośrednio gwarantowanych przez dany rząd centralny lub samorząd regionalny, lub dane władze lokalne, a w stosownych przypadkach każdą ekspozycję wobec takiego samorządu regionalnego lub takich władz lokalnych traktuje się jak ekspozycję wobec rządu centralnego danego państwa członkowskiego zgodnie z art. 115 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

ekspozycje w postaci obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością, które muszą spełniać wszystkie następujące wymogi:

(i)	stanowią one obligacje, o których mowa w art. 52 ust. 4 dyrektywy 2009/65/WE, lub spełniają wymogi kwalifikowalności do takiego sposobu traktowania określone w art. 129 ust. 4 lub 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(ii)	ekspozycje wobec instytucji zawarte w zbiorze aktywów stanowiących zabezpieczenie spełniają warunki określone w art. 129 ust. 1 lit. c) oraz w art. 129 ust. 1 akapit ostatni rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iii)

instytucja kredytowa inwestująca w obligacje zabezpieczone i emitent spełniają wymóg dotyczący przejrzystości, o którym mowa w art. 129 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iv)	wielkość ich emisji wynosi co najmniej 500 mln EUR (lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej);

(v)

obligacje zabezpieczone posiadają ocenę kredytową sporządzoną przez wyznaczoną ECAI, w ramach której przypisuje się stopień jakości kredytowej równy co najmniej 1 zgodnie z art. 129 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, równoważny stopień jakości kredytowej w przypadku krótkoterminowej oceny kredytowej, lub w przypadku braku oceny kredytowej takim obligacjom przypisuje się wagę ryzyka równą 10 % zgodnie z art. 129 ust. 5 przedmiotowego rozporządzenia;

(vi)	zbiór aktywów stanowiących zabezpieczenie zawsze spełnia wymóg pokrycia aktywów wynoszący co najmniej 2 % ponad kwotę wymaganą do pokrycia należności związanych z obligacjami zabezpieczonymi;

g)	aktywa stanowiące należności od wielostronnych banków rozwoju i organizacji międzynarodowych albo gwarantowane przez takie banki i organizacje, o których mowa odpowiednio w art. 117 ust. 2 i art. 118 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

2. Wartość rynkowa obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością, o których mowa w ust. 1 lit. f), podlega redukcji wartości równej co najmniej 7 %. Z wyjątkiem przypadków określonych w art. 15 ust. 2 lit. a) i b) w odniesieniu do udziałów i jednostek uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania żadna redukcja wartości nie jest wymagana w odniesieniu do wartości pozostałych aktywów poziomu 1.

Artykuł 11

Aktywa poziomu 2A

1. Do aktywów poziomu 2A należą wyłącznie aktywa kwalifikujące się co najmniej do jednej z następujących kategorii i spełniające w każdym przypadku kryteria kwalifikowalności określone poniżej:

aktywa stanowiące należności od samorządów regionalnych, władz lokalnych lub podmiotów sektora publicznego w państwie członkowskim albo gwarantowane przez takie jednostki, jeżeli ekspozycjom wobec nich przypisuje się wagę ryzyka równą 20 % odpowiednio zgodnie z art. 115 ust. 1 i 5 oraz art. 116 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

aktywa stanowiące należności od rządu centralnego lub banku centralnego państwa trzeciego lub od samorządu regionalnego, władz lokalnych lub podmiotu sektora publicznego w państwie trzecim, pod warunkiem że przypisuje się im wagę ryzyka równą 20 % odpowiednio zgodnie z art. 114 ust. 2, art. 115 lub 116 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

ekspozycje w postaci obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wysoką jakością, które muszą spełniać wszystkie następujące wymogi:

(i)	stanowią one obligacje, o których mowa w art. 52 ust. 4 dyrektywy 2009/65/WE, lub spełniają wymogi kwalifikowalności do takiego sposobu traktowania określone w art. 129 ust. 4 lub 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(ii)	ekspozycje wobec instytucji zawarte w zbiorze aktywów stanowiących zabezpieczenie spełniają warunki określone w art. 129 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iii)

instytucja kredytowa inwestująca w obligacje zabezpieczone i emitent spełniają wymóg dotyczący przejrzystości określony w art. 129 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iv)	wielkość ich emisji wynosi co najmniej 250 mln EUR (lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej);

(v)

obligacje zabezpieczone posiadają ocenę kredytową sporządzoną przez wyznaczoną ECAI, w ramach której przypisuje się stopień jakości kredytowej równy co najmniej 2 zgodnie z art. 129 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, równoważny stopień jakości kredytowej w przypadku krótkoterminowej oceny kredytowej, lub w przypadku braku oceny kredytowej takim obligacjom przypisuje się wagę ryzyka równą 20 % zgodnie z art. 129 ust. 5 przedmiotowego rozporządzenia;

(vi)

zbiór aktywów stanowiących zabezpieczenie zawsze spełnia wymóg pokrycia aktywów wynoszący co najmniej 7 % ponad kwotę wymaganą do pokrycia należności związanych z obligacjami zabezpieczonymi. Jeżeli jednak obligacje zabezpieczone, którym w ramach oceny kredytowej został przypisany stopień jakości kredytowej równy 1, nie osiągają minimalnej wielkości emisji dla obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. f) ppkt (iv), natomiast spełniają wymogi określone w ppkt (i), (ii), (iii) i (iv) dotyczące obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wysoką jakością, takie obligacje zabezpieczone podlegają minimalnemu wymogowi pokrycia aktywów wynoszącemu 2 %;

ekspozycje w postaci obligacji zabezpieczonych emitowanych przez instytucje kredytowe w państwach trzecich, które muszą spełniać wszystkie następujące wymogi:

(i)

stanowią one obligacje zabezpieczone zgodnie z prawem krajowym danego państwa trzeciego, w którym muszą one być określone jako dłużne papiery wartościowe emitowane przez instytucje kredytowe lub przez jednostkę zależną, w której całościowy udział posiada instytucja kredytowa, która gwarantuje emisję, oraz muszą one być zabezpieczone zbiorem aktywów stanowiących zabezpieczenie, w odniesieniu do których obligatariusze mają bezpośrednie prawo regresu w zakresie zwrotu kwoty głównej i odsetek na zasadzie pierwszeństwa w przypadku niewykonania zobowiązania przez emitenta;

(ii)	zgodnie z prawem krajowym państwa trzeciego emitent i obligacje zabezpieczone podlegają szczególnemu nadzorowi publicznemu, który służy ochronie obligatariuszy, a ustalenia nadzorcze i regulacyjne stosowane w państwie trzecim muszą być co najmniej równoważne ustaleniom stosowanym w Unii;

(iii)

obligacje zabezpieczone są zabezpieczone zbiorem aktywów co najmniej jednego z rodzajów określonych w art. 129 ust. 1 lit. b), art. 129 ust. 1 lit. d) ppkt (i), art. 129 ust. 1 lit. f) ppkt (i) lub art. 129 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Jeżeli do zbioru należą kredyty zabezpieczone nieruchomością, muszą zostać spełnione wymogi określone w art. 208 i art. 229 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iv)	ekspozycje wobec instytucji zawarte w zbiorze aktywów stanowiących zabezpieczenie spełniają warunki określone w art. 129 ust. 1 lit. c) i art. 129 ust. 1 akapit ostatni rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(v)	instytucja kredytowa inwestująca w obligacje zabezpieczone i emitent spełniają wymóg dotyczący przejrzystości określony w art. 129 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(vi)

(vii)

zbiór aktywów stanowiących zabezpieczenie zawsze spełnia wymóg pokrycia aktywów wynoszący co najmniej 7 % ponad kwotę wymaganą do pokrycia należności związanych z obligacjami zabezpieczonymi. Jeżeli jednak wielkość emisji obligacji zabezpieczonych wynosi 500 mln EUR (lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej) lub więcej, takie obligacje zabezpieczone podlegają minimalnemu wymogowi pokrycia aktywów wynoszącemu 2 %;

papiery dłużne przedsiębiorstw, które spełniające wszystkie następujące wymogi:

(i)	posiadają one ocenę kredytową sporządzoną przez wyznaczoną ECAI, w ramach której przypisuje się stopień jakości kredytowej równy co najmniej 1 zgodnie z art. 122 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub równoważny stopień jakości kredytowej w przypadku krótkoterminowej oceny kredytowej;

(ii)	wielkość emisji papierów wartościowych wynosi co najmniej 250 mln EUR (lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej);

(iii)

maksymalny okres do terminu zapadalności papierów wartościowych na dzień emisji wynosi 10 lat;

2. Wartość rynkowa wszystkich aktywów poziomu 2A podlega redukcji wartości równej 15 %.

Artykuł 12

Aktywa poziomu 2B

1. Do aktywów poziomu 2B należą wyłącznie aktywa kwalifikujące się co najmniej do jednej z następujących kategorii i spełniające w każdym przypadku kryteria kwalifikowalności określone poniżej:

a)	ekspozycje w postaci papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami spełniające wymogi określone w art. 13;

papiery dłużne przedsiębiorstw, które spełniają wszystkie następujące wymogi:

(i)	wyznaczona ECAI wystawiła im ocenę kredytową, w ramach której przypisuje się stopień jakości kredytowej równy co najmniej 3 zgodnie z art. 122 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub równoważny stopień jakości kredytowej w przypadku krótkoterminowej oceny kredytowej;

(ii)	wielkość emisji papierów wartościowych wynosi co najmniej 250 mln EUR (lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej);

(iii)

maksymalny okres do terminu zapadalności papierów wartościowych na dzień emisji wynosi 10 lat;

akcje, pod warunkiem że spełniają wszystkie następujące wymogi:

(i)

wchodzą one w skład głównego indeksu giełdowego w państwie członkowskim lub w państwie trzecim, określanego jako taki do celów niniejszej litery przez właściwy organ państwa członkowskiego lub odpowiedni organ publiczny w państwie trzecim. W przypadku braku jakiejkolwiek decyzji ze strony właściwego organu lub organu publicznego w odniesieniu do głównych indeksów giełdowych, instytucje kredytowe uznają tego rodzaju indeks giełdowy za złożony z wiodących przedsiębiorstw w danej jurysdykcji;

(ii)

są denominowane w walucie państwa członkowskiego pochodzenia, w którym siedzibę ma instytucja kredytowa, lub jeżeli denominowane są w innej walucie, zaliczane są do akcji poziomu 2B, wyłącznie do kwoty niezbędnej do pokrycia wypływów płynności netto w warunkach skrajnych w danej walucie lub w danej jurysdykcji, w której podejmowane jest ryzyko płynności; oraz

(iii)

dostępny jest potwierdzony zapis świadczący, że są wiarygodnym źródłem płynności przez cały czas, w tym w okresach występowania warunków skrajnych. Niniejszy wymóg uznaje się za spełniony, jeżeli poziom spadku kursu akcji lub wzrost redukcji jej wartości w ciągu 30-dniowego okresu występowania na rynku warunków skrajnych nie przekroczył odpowiednio 40 % lub 40 punktów procentowych; oraz

d)	przyznane instrumenty wsparcia płynności o ograniczonym zastosowaniu, które może zapewnić EBC, bank centralny państwa członkowskiego lub bank centralny państwa trzeciego, pod warunkiem spełnienia wymogów określonych w art. 14;

ekspozycje w postaci wysokiej jakości obligacji zabezpieczonych, które spełniają wszystkie następujące wymogi:

(i)	stanowią obligacje, o których mowa w art. 52 ust. 4 dyrektywy 2009/65/WE, lub spełniają wymogi kwalifikowalności do traktowania określonego w art. 129 ust. 4 lub 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(ii)	instytucja kredytowa inwestująca w obligacje zabezpieczone spełnia wymóg dotyczący przejrzystości ustanowiony w art. 129 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iii)

emitent obligacji zabezpieczonych udostępnia inwestorom informacje, o których mowa w art. 129 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, co najmniej raz na kwartał;

(iv)	wielkość ich emisji wynosi co najmniej 250 mln EUR (lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej);

(v)	zabezpieczeniem tych obligacji zabezpieczonych są wyłącznie aktywa, o których mowa w art. 129 ust. 1 lit. a), art. 129 ust. 1 lit. d) ppkt (i) oraz art. 129 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(vi)	pula aktywów bazowych składa się wyłącznie z ekspozycji, które kwalifikują się do wagi ryzyka równej 35 % lub niższej zgodnie z art. 125 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do ryzyka kredytowego;

(vii)

zbiór aktywów stanowiących zabezpieczenie spełnia w każdym czasie wymóg pokrycia aktywów co najmniej 10 % ponad kwotę niezbędną do zaspokojenia roszczeń wynikających z obligacji zabezpieczonych;

(viii)

instytucja kredytowa będąca emitentem ma obowiązek podawać co miesiąc do publicznej wiadomości informacje, że zbiór aktywów stanowiących zabezpieczenie spełnia wymóg pokrycia aktywów na poziomie 10 %;

w przypadku instytucji kredytowych, które zgodnie z ich aktem założycielskim nie mogą, ze względów religijnych, posiadać aktywów oprocentowanych, aktywów nieoprocentowanych stanowiących należności od banków centralnych lub rządu centralnego lub banku centralnego państwa trzeciego lub samorządu regionalnego, władz lokalnych lub podmiotu sektora publicznego w państwie trzecim lub gwarantowanych przez te instytucje, pod warunkiem że aktywa te posiadają ocenę kredytową sporządzoną przez wyznaczoną ECAI o stopniu jakości kredytowej równym co najmniej 5 zgodnie z art. 114 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub o równoważnym stopniu jakości kredytowej w przypadku krótkoterminowej oceny kredytowej.

2. Wartość rynkowa wszystkich aktywów poziomu 2B podlega następującej minimalnej redukcji wartości:

a)	mającej zastosowanie redukcji wartości określonej w art. 13 ust. 14 w odniesieniu do sekurytyzacji poziomu 2B;

b)	redukcji wartości o 50 % w odniesieniu do papierów dłużnych przedsiębiorstw, o których mowa w ust. 1 lit. b);

c)	redukcji wartości o 50 % w odniesieniu do akcji, o których mowa w ust. 1 lit. c);

d)	redukcji wartości o 30 % w odniesieniu do programów lub emisji obligacji zabezpieczonych, o których mowa w ust. 1 lit. e);

e)	redukcji wartości o 50 % w odniesieniu do aktywów nieoprocentowanych, o których mowa w ust. 1 lit. f).

3. W przypadku instytucji kredytowych, które zgodnie z ich aktem założycielskimi nie mogą, ze względów religijnych, posiadać aktywów oprocentowanych, właściwy organ może zezwolić na odstępstwo od ust. 1 lit. b) ppkt (ii) i (iii) niniejszego artykułu, pod warunkiem że istnieją dowody na niewystarczającą dostępność aktywów nieoprocentowanych spełniających te wymagania, a aktywa nieoprocentowane wykazują odpowiednią płynność na rynkach prywatnych.

Przy ustalaniu, czy aktywa nieoprocentowane wykazują odpowiednią płynność do celów akapitu pierwszego, właściwy organ uwzględnia następujące czynniki:

a)	dostępne dane w odniesieniu do ich płynności na rynku, w tym wolumeny obrotu, zaobserwowane różnice pomiędzy ceną kupna a ceną sprzedaży, zmienność cen i wpływ cen;

b)	inne czynniki istotne dla ich płynności, w tym dane historyczne dotyczące szerokości i głębokości rynku tych aktywów nieoprocentowanych, liczbę i różnorodność uczestników rynku i istnienie solidnej infrastruktury rynkowej.

Artykuł 13

Sekurytyzacje poziomu 2B

1. Ekspozycje w postaci papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a), kwalifikują się jako sekurytyzacje poziomu 2B, jeżeli spełniają kryteria określone w ust. 2–14.

2. Pozycja sekurytyzacyjna i ekspozycje bazowe pozycji spełniają wszystkie następujące wymogi:

a)	pozycji przypisano ocenę kredytową sporządzoną przez wyznaczoną ECAI o stopniu jakości kredytowej wynoszącym co najmniej 1 zgodnie z art. 251 lub 261 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub o równoważnym stopniu jakości kredytowej w przypadku krótkoterminowej oceny kredytowej;

pozycja znajduje się w transzy lub transzach sekurytyzacji o najwyższym stopniu uprzywilejowania i posiada najwyższy poziom uprzywilejowania przez cały czas trwania transakcji. Do wymienionych celów uznaje się, że transza posiada najwyższy poziom uprzywilejowania, gdy po doręczeniu oświadczenia o wymagalności i, w stosownych przypadkach, oświadczenia o przyspieszeniu wymagalności, transza nie jest podporządkowana innym transzom w tej samej transakcji sekurytyzacyjnej lub systemie sekurytyzacyjnym, jeżeli chodzi o otrzymanie spłaty odsetek i kwoty głównej, bez uwzględniania kwot należnych z tytułu stóp procentowych lub pochodnych instrumentów walutowych, opłat lub innych podobnych płatności zgodnie z art. 261 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

ekspozycje bazowe zostały nabyte przez SSPE w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 66 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 z zapewnieniem możliwości wyegzekwowania wobec jakiekolwiek osoby trzeciej i są niedostępne dla sprzedawcy (jednostki inicjującej, sponsorującej lub pierwotnego kredytodawcy) i jego wierzycieli, również w przypadku niewypłacalności sprzedawcy;

przeniesienie ekspozycji bazowych do SSPE nie może podlegać żadnym rygorystycznym przepisom dotyczącym zwrotu aktywów w jurysdykcji, w której sprzedawca (jednostka inicjująca, sponsorująca lub pierwotny kredytodawca) jest zarejestrowany. Obejmuje to m.in. przepisy, na mocy których likwidator sprzedawcy (jednostki inicjującej, sponsorującej lub pierwotnego kredytodawcy) może unieważnić sprzedaż ekspozycji bazowych wyłącznie na podstawie tego, że została dokonana w pewnym okresie przed ogłoszeniem niewypłacalności sprzedawcy, lub przepisy, na mocy których SSPE może zapobiec takiemu unieważnieniu wyłącznie, jeżeli będzie w stanie udowodnić, że nie była świadoma niewypłacalności sprzedawcy w momencie sprzedaży;

e)	zarządzanie ekspozycjami bazowymi regulowane jest umową w sprawie obsługi zadłużenia, które zawiera postanowienia dotyczące ciągłości obsługi zadłużenia zapewniające co najmniej, aby niewykonanie zobowiązania lub niewypłacalność jednostki obsługującej nie spowodowały przerwania obsługi zadłużenia;

f)	dokumentacja regulująca sekurytyzację zawiera postanowienia dotyczące ciągłości, które zapewniają co najmniej zastąpienie, w stosownych przypadkach, kontrahentów instrumentów pochodnych i dostawców płynności w przypadku niewykonania przez nich zobowiązania lub ogłoszenia niewypłacalności;

pozycję sekurytyzacyjną zabezpiecza pula jednorodnych ekspozycji bazowych, z których wszystkie należą wyłącznie do jednej z następujących podkategorii, lub pula jednorodnych ekspozycji bazowych, które łączą kredyty na nieruchomości mieszkalne, o których mowa w ppkt (i) i (ii):

(i)

kredyty na nieruchomości mieszkalne zabezpieczone hipoteką pierwszego stopnia udzielone osobom fizycznym na zakup mieszkania na potrzeby stałego miejsca pobytu, pod warunkiem spełnienia jednego z dwóch następujących warunków:

—	kredyty zawarte w puli spełniają średnio wymóg w zakresie pokrycia należności zabezpieczeniem określony w art. 129 ust. 1 lit. d) ppkt (i) rozporządzenia (UE) nr 575/2013,

—

prawo krajowe państwa członkowskiego, w którym kredyty zostały udzielone, przewiduje ograniczenie współczynnika kredytu do dochodu w odniesieniu do kwoty, jaką dłużnik może pożyczyć w formie kredytu na nieruchomość mieszkalną, a dane państwo członkowskie powiadomiło Komisję i EUNB o istnieniu takiego przepisu. Ograniczenie współczynnika kredytu do dochodu oblicza się na podstawie rocznego dochodu brutto dłużnika, uwzględniając obowiązki podatkowe i inne zobowiązania dłużnika oraz ryzyko zmiany stóp procentowych w całym okresie spłaty kredytu. W odniesieniu do każdego kredytu na nieruchomość mieszkalną w puli odsetek dochodu brutto dłużnika, który można przeznaczyć na obsługę kredytu, w tym spłatę odsetek i kwoty głównej oraz uiszczenie opłat, nie przekracza 45 %;

(ii)

w pełni gwarantowane kredyty na nieruchomości mieszkalne, o których mowa w art. 129 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pod warunkiem że kredyty spełniają wymóg w zakresie zabezpieczenia określony w tym ustępie i średni wymóg w zakresie pokrycia należności zabezpieczeniem określony w art. 129 ust. 1 lit. d) ppkt (i) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iii)

kredyty komercyjne, leasing i instrumenty kredytowe na rzecz przedsiębiorstw posiadających siedzibę w państwie członkowskim, służące do finansowania wydatków kapitałowych lub działalności gospodarczej innej niż nabycie lub rozwój nieruchomości komercyjnych, pod warunkiem że co najmniej 80 % kredytobiorców w danej puli zalicza się pod względem salda portfela do małych i średnich przedsiębiorstw w momencie emisji sekurytyzacji, a żaden z kredytobiorców nie jest instytucją określoną w art. 4 ust. 1 pkt 3) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(iv)

kredyty na zakup samochodów i leasing dla kredytobiorców lub leasingobiorców posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie członkowskim. Do tych celów obejmują one kredyty i leasing służące sfinansowaniu pojazdów silnikowych lub przyczep określonych w art. 3 pkt 11 i 12 dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, ciągników rolniczych lub leśnych, o których mowa w dyrektywie 2003/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, motocykli i motocykli trzykołowych określonych w art. 1 ust. 2 lit. b) i c) dyrektywy 2002/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady lub pojazdów szynowych, o których mowa w art. 2 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2007/46/WE. Tego rodzaju kredyty lub leasing mogą obejmować ubezpieczenie dodatkowe i usługi serwisowe lub dodatkowe części pojazdów oraz w przypadku leasingu wartość końcową pojazdów będących przedmiotem leasingu. Wszystkie kredyty i leasingi w puli zabezpiecza się zastawem lub zabezpieczeniem pierwszego stopnia na pojeździe lub za pomocą odpowiedniej gwarancji na rzecz SSPE, takiej jak przepis zastrzeżenia własności;

(v)	kredyty i instrumenty kredytowe dla osób fizycznych zamieszkujących dane państwo członkowskie na potrzeby osobiste, rodzinne lub potrzeby gospodarstwa domowego.

h)	pozycja nie jest przedmiotem resekurytyzacji ani syntetycznej sekurytyzacji, o których mowa jest w, odpowiednio, art. 4 pkt 63 i art. 242 pkt 11 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

ekspozycje bazowe nie obejmują zbywalnych instrumentów finansowych ani instrumentów pochodnych, z wyjątkiem instrumentów finansowych emitowanych przez samą SSPE lub inne strony w strukturze sekurytyzacji i instrumentów pochodnych wykorzystywanych do zabezpieczenia ryzyka walutowego i ryzyka stopy procentowej;

w momencie emisji sekurytyzacji lub podczas włączenia do puli ekspozycji bazowych w dowolnym momencie po emisji ekspozycje bazowe nie obejmują ekspozycji wobec dłużnika, który utracił zdolność kredytową (lub w stosownych przypadkach wobec poręczyciela, który utracił zdolność kredytową), gdy dłużnik, który utracił zdolność kredytową (lub poręczyciel, który utracił zdolność kredytową) jest kredytobiorcą (lub poręczycielem), który:

(i)

ogłosił upadłość, zawarł układ z wierzycielami przewidujący umorzenie długu lub jego restrukturyzację, lub posiada orzeczenie sądu przyznające wierzycielom prawo do egzekucji lub znacznego odszkodowania w związku z brakującymi płatnościami, jakie wystąpiły w ciągu trzech lat przed datą udzielenia kredytu;

(ii)	znajduje się w urzędowym rejestrze osób posiadających niekorzystną historię kredytową;

(iii)

posiada ocenę kredytową sporządzoną przez ECAI lub punktową ocenę zdolności kredytowej, z których wynika, że istnieje znaczne ryzyko nieuiszczenia płatności umownych w porównaniu z przeciętnym dłużnikiem dla tego typu kredytów w danej jurysdykcji;

k)	w momencie emisji sekurytyzacji lub podczas włączenia do puli ekspozycji bazowych w dowolnym momencie po emisji ekspozycje bazowe nie obejmują ekspozycji, których dotyczy niewykonanie zobowiązania w rozumieniu art. 178 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

3. Spłata pozycji sekurytyzacyjnych nie może zostać skonstruowana w taki sposób, by zależała w przeważającej mierze od sprzedaży aktywów zabezpieczających ekspozycje bazowe. Niniejszy przepis nie uniemożliwia jednak późniejszego przedłużenia okresu spłaty lub refinansowania tego rodzaju ekspozycji.

4. Struktura transakcji sekurytyzacyjnych jest zgodna z następującymi wymogami:

jeżeli ustanowiona sekurytyzacja jest objęta okresem rotacji lub okres rotacji dobiegł końca oraz jeżeli doręczono oświadczenie o wymagalności i oświadczenie o przyspieszeniu wymagalności, główne wpływy z ekspozycji bazowych przekazuje się właścicielom pozycji sekurytyzacyjnych za pośrednictwem sekwencyjnej amortyzacji pozycji sekurytyzacyjnych, przy czym w żadnym dniu przepływów gotówkowych jakiekolwiek znaczne kwoty środków pieniężnych nie są przetrzymywane w SSPE;

jeżeli ustanowiona sekurytyzacja jest objęta okresem odnawialności, w dokumentach dotyczących transakcji przewiduje się zdarzenia skutkujące przedterminowym wykupem, które obejmują co najmniej wszystkie z poniższych elementów:

(i)	pogorszenie jakości kredytowej ekspozycji bazowych;

(ii)	niegenerowanie wystarczających nowych ekspozycji bazowych o co najmniej podobnej jakości kredytowej;

(iii)

wystąpienie zdarzenia związanego z niewypłacalnością z udziałem jednostki inicjującej lub jednostki obsługującej.

5. W momencie emisji sekurytyzacji kredytobiorcy (lub, w stosownych przypadkach, poręczyciele) dokonali co najmniej jednej płatności, z wyjątkiem przypadków, w których sekurytyzacja posiadała zabezpieczenie w postaci instrumentów kredytowych, o których mowa w ust. 2 lit. g) ppkt (v).

6. W przypadku sekurytyzacji, których ekspozycje bazowe mają postać kredytów na nieruchomości mieszkalne, o których mowa w ust. 2 lit. g) ppkt (i) i (ii), pula kredytów nie obejmuje żadnego kredytu sprzedanego i zabezpieczonego przy założeniu, że podmiot ubiegający się o kredyt lub, w stosownych przypadkach, podmioty pośredniczące, zostali poinformowani, że kredytodawca mógł nie zweryfikować przedstawionych informacji.

7. W przypadku sekurytyzacji, których ekspozycje bazowe mają postać kredytów na nieruchomości mieszkalne, o których mowa ust. 2 lit. g) ppkt (i) i (ii), ocena zdolności kredytowej kredytobiorcy musi spełniać wymogi określone w art. 18 ust. 1–4, art. 18 ust. 5 lit. a) i art. 18 ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE (7) lub równoważne wymogi w państwach trzecich.

8. W przypadku sekurytyzacji, których ekspozycje bazowe mają postać kredytów na zakup samochodów i leasingu oraz kredytów konsumenckich i instrumentów kredytowych, o których mowa ust. 2 lit. g) ppkt (iv) i (v), ocena zdolności kredytowej kredytobiorcy musi spełniać wymogi określone w art. 8 dyrektywy 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8).

9. Jeżeli jednostka inicjująca, sponsorująca lub pierwotny kredytodawca sekurytyzacji posiada siedzibę w Unii, spełnia wymogi określone w części piątej rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i ujawnia informacje zgodnie z art. 8b rozporządzenia (UE) nr 1060/2009 na temat jakości kredytowej i wyników ekspozycji bazowych, struktury transakcji, przepływów pieniężnych oraz wszelkich zabezpieczeń ekspozycji, jak również wszelkie informacje niezbędne do przeprowadzenia przez inwestorów kompleksowych i świadomych testów warunków skrajnych. Jeżeli jednostka inicjująca, sponsorująca i pierwotny kredytobiorca posiada siedzibę poza Unią, szczegółowe dane na poziomie kredytu zgodnie ze standardami powszechnie przyjętymi przez uczestników rynku udostępnia się istniejącym i potencjalnym inwestorom i organom regulacyjnym w momencie emisji i na bieżąco.

10. Ekspozycje bazowe nie mogą zostać utworzone przez instytucję kredytową posiadającą pozycję sekurytyzacyjną w swoim zabezpieczeniu przed utratą płynności, jej jednostkę zależną, jednostkę dominującą, jednostkę zależną jednostki dominującej ani dowolne inne przedsiębiorstwo ściśle związane z daną instytucją kredytową.

11. Wielkość emisji transzy wynosi co najmniej 100 mln EUR (lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej).

12. Pozostały średni ważony okres trwania transzy wynosi 5 lat lub mniej, a oblicza się go z zastosowaniem niższej z dwóch wartości: zakładanej ceny przy przedterminowym wykupie dla transakcji lub stałego wskaźnika przedterminowego wykupu w wysokości 20 %, w odniesieniu do których instytucja kredytowa zakłada, że wykup ma miejsce w najwcześniejszym dozwolonym dniu przedterminowego wykupu.

13. Jednostką inicjującą ekspozycji bazowych sekurytyzacji jest instytucja określona w art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub przedsiębiorstwo, którego podstawową działalnością jest prowadzenie co najmniej jednej spośród rodzajów działalności wymienionych w pkt 2–12 i pkt 15 załącznika I do dyrektywy 2013/36/UE.

14. Wartość rynkowa sekurytyzacji poziomu 2B podlega następującej minimalnej redukcji wartości:

a)	25 % w odniesieniu do sekurytyzacji zabezpieczonych podkategoriami aktywów, o których mowa w ust. 2 lit. g) ppkt (i), (ii) i (iv);

b)	35 % w odniesieniu do sekurytyzacji zabezpieczonych podkategoriami aktywów, o których mowa w ust. 2 lit. g) ppkt (iii) i (v).

Artykuł 14

Przyznane instrumenty wsparcia płynności o ograniczonym zastosowaniu

Aby przyznane instrumenty wsparcia płynności o ograniczonym zastosowaniu, które bank centralny może zapewnić zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d), kwalifikowały się jako aktywa poziomu 2B, muszą one spełniać wszystkie poniższe kryteria:

w trakcie okresu, w którym nie występują warunki skrajne, instrument objęty jest opłatą za zaangażowanie naliczaną od łącznej przyznanej kwoty, która jest co najmniej większą z poniższych:

(i)	75 punktów bazowych w skali roku; lub

(ii)	co najmniej 25 punktów bazowych w skali roku powyżej różnicy w zysku na aktywach stosowanych jako zabezpieczenie instrumentu i zysku na reprezentatywnym portfelu aktywów płynnych, po skorygowaniu o wszelkie istotne różnice w ryzyku kredytowym;

W okresie występowania warunków skrajnych bank centralny może obniżyć opłatę za zaangażowanie opisaną w akapicie pierwszym niniejszej litery, o ile spełnione zostaną minimalne wymogi mające zastosowanie do instrumentów wsparcia płynności w ramach alternatywnych podejść w zakresie płynności zgodnie z art. 19;

instrument posiada zabezpieczenie w postaci aktywów wolnych od obciążeń, z rodzaju określonego przez bank centralny. Aktywa stanowiące zabezpieczenie spełniają wszystkie z następujących kryteriów:

(i)	są przechowywane w postaci umożliwiającej ich niezwłoczne przekazanie do banku centralnego w przypadku wystąpienia opcji kupna instrumentu;

(ii)	ich wartość po redukcji wartości zastosowanej przez bank centralny wystarcza na pokrycie całkowitej kwoty instrumentu;

(iii)

nie są uznawane za aktywa płynne do celów zabezpieczenia instytucji kredytowej przed utratą płynności;

c)	instrument jest zgodny z ramami polityki kontrahenta banku centralnego;

d)	okres rozliczeniowy instrumentu jest dłuższy niż 30-dniowy okres występowania warunków skrajnych, o którym mowa w art. 4;

e)	bank centralny nie unieważnia instrumentu przed umownym terminem zapadalności oraz nie podejmuje żadnych dodatkowych decyzji w sprawie udzielania kredytu dopóki daną instytucję kredytową uznaje się za wypłacalną;

f)	bank centralny opublikował oficjalną strategię, w której przedstawił swoją decyzję o przyznaniu instrumentów wsparcia płynności o ograniczonym stosowaniu, warunki regulujące instrument i rodzaje instytucji kredytowych, które kwalifikują się do ubiegania się o przedmiotowe instrumenty.

Artykuł 15

Przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania

1. Udziały lub jednostki uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania kwalifikują się jako aktywa płynne tego samego poziomu co aktywa płynne stanowiące instrument bazowy danego przedsiębiorstwa do bezwzględnej wysokości 500 mln EUR (lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej) indywidualnie dla każdej instytucji kredytowej, pod warunkiem że:

a)	spełniono wymogi określone w art. 132 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)	przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania inwestuje wyłącznie w aktywa płynne i instrumenty pochodne, w tym ostatnim przypadku tylko w zakresie niezbędnym do ograniczenia ryzyka stopy procentowej, ryzyka walutowego lub kredytowego w portfelu.

2. Instytucje kredytowe stosują następujące minimalne redukcje wartości w odniesieniu do wartości ich udziałów lub jednostek uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania, w zależności od kategorii bazowych aktywów płynnych:

a)	0 % w odniesieniu do monet i banknotów oraz ekspozycji wobec banków centralnych, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. b);

b)	5 % w odniesieniu do aktywów poziomu 1 innych niż obligacje zabezpieczone charakteryzujące się wyjątkowo wysoką jakością;

c)	12 % w odniesieniu do obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. f);

d)	20 % w odniesieniu do aktywów poziomu 2A;

e)	30 % w odniesieniu do sekurytyzacji poziomu 2B zabezpieczonych podkategoriami aktywów, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (i), (ii) i (iv);

f)	35 % w odniesieniu do obligacji zabezpieczonych poziomu 2B, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. e);

g)	40 % w odniesieniu do sekurytyzacji poziomu 2B zabezpieczonych podkategoriami aktywów, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (iii) i (v);

h)	55 % w odniesieniu do papierów dłużnych przedsiębiorstw poziomu 2B, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b) i akcji, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. c) i aktywów nieoprocentowanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. f).

3. Podejście, o którym mowa w ust. 2, stosuje się w następujący sposób:

a)	jeżeli instytucja kredytowa ma wiedzę na temat ekspozycji bazowych przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, może dokonać pełnego przeglądu tych ekspozycji bazowych celem przypisania ich do odpowiedniej redukcji wartości zgodnie z ust. 2;

jeżeli instytucja kredytowa nie ma wiedzy na temat ekspozycji bazowych przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, musi założyć, że przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania inwestuje, do maksymalnej kwoty dozwolonej w ramach swoich uprawnień, w porządku rosnącym, w aktywa płynne, ponieważ sklasyfikowano je do celów ust. 2, począwszy od aktywów, o których mowa w ust. 2 lit. g) aż do osiągnięcia maksymalnego łącznego limitu inwestycyjnego. To samo podejście stosuje się w celu określenia poziomu płynności aktywów bazowych, gdy instytucja kredytowa nie ma wiedzy na temat ekspozycji stanowiących instrument bazowy przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania.

4. Instytucje kredytowe opracowują solidne metody i procesy obliczania i przedstawiania w sprawozdaniach wartości rynkowej i redukcji wartości udziałów lub jednostek uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania. Jeżeli ekspozycje nie są wystarczająco istotne dla instytucji kredytowej, aby mogła opracować własne metody oraz jeżeli w każdym przypadku właściwy organ stwierdzi spełnienie tego warunku, instytucja kredytowa może skorzystać wyłącznie z usług następujących osób trzecich w zakresie obliczeń i sprawozdań dotyczących redukcji wartości udziałów lub jednostek uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania:

a)	przyjmującej depozyty instytucji przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, pod warunkiem że przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania inwestuje wyłącznie w papiery wartościowe i deponuje wszystkie papiery wartościowe w tej instytucji przyjmującej depozyty; lub

b)	w przypadku innych przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, przedsiębiorstwa zarządzającego przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania, pod warunkiem że spełnia ono wymogi określone w art. 132 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

5. Jeżeli instytucja kredytowa nie spełnia wymogów określonych w ust. 4 niniejszego artykułu w odniesieniu do udziałów lub jednostek uczestnictwa w przedsiębiorstwie zbiorowego inwestowania, instytucja kredytowa przestaje uznawać je za aktywa płynne do celów niniejszego rozporządzenia zgodnie z art. 18.

Artykuł 16

Depozyty i inne rodzaje finansowania w ramach sieci współpracy i instytucjonalnych systemów ochrony

1. Jeżeli instytucja kredytowa należy do rodzaju instytucjonalnego systemu ochrony, o którym mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, do sieci, która kwalifikowałaby się do odstępstwa przewidzianego w art. 10 niniejszego rozporządzenia, lub do sieci współpracy w danym państwie członkowskim, depozyty na żądanie, które instytucja kredytowa utrzymuje w instytucji centralnej, uznaje się za aktywa płynne zgodnie z jednym z poniższych przepisów:

jeżeli, zgodnie z prawem krajowym lub prawnie wiążącymi dokumentami regulującymi system lub sieć, instytucja centralna jest zobowiązana do przechowania depozytów lub ich zainwestowania w aktywa płynne określonego poziomu lub kategorii, depozyty uznaje się za aktywa płynne tego samego poziomu lub kategorii zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

jeżeli instytucja centralna nie jest zobowiązana do przechowania depozytów lub ich inwestowania w aktywa płynne określonego poziomu lub kategorii, depozyty uznaje się za aktywa poziomu 2B zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, a ich pozostająca kwota należna podlega minimalnej redukcji wartości wynoszącej 25 %.

2. Jeżeli zgodnie z prawem państwa członkowskiego lub prawnie wiążącymi dokumentami regulującymi jedną z sieci lub jeden z systemów opisanych w ust. 1 instytucja kredytowa otrzymała od instytucji centralnej lub innej instytucji w ramach tej samej sieci lub systemu dostęp do finansowania płynności w ciągu 30 dni kalendarzowych, tego rodzaju finansowanie uznaje się za aktywa poziomu 2B w zakresie, w jakim nie są zabezpieczone aktywami płynnymi określonego poziomu lub kategorii. Minimalną redukcję wartości w wysokości 25 % stosuje się do przyznanej kwoty głównej finansowania płynności.

Artykuł 17

Struktura zabezpieczenia przed utratą płynności według poziomu aktywów

1. Instytucje kredytowe stosują we wszystkich przypadkach następujące wymogi dotyczące struktury zabezpieczenia przed utratą płynności:

a)	co najmniej 60 % zabezpieczenia przed utratą płynności mają stanowić aktywa poziomu 1;

b)	co najmniej 30 % zabezpieczenia przed utratą płynności mają stanowić aktywa poziomu 1, z wyjątkiem obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. f);

c)	maksymalnie 15 % zabezpieczenia przed utratą płynności może być przechowywanych w postaci aktywów poziomu 2B.

2. Wymogi określone w ust. 1 mają zastosowanie po uwzględnieniu wpływu na zapasy aktywów płynnych finansowania zabezpieczonego, zabezpieczonych transakcji kredytowych lub transakcji zabezpieczających swap wykorzystujących aktywa płynne, gdy termin zapadalności tych transakcji upływa w ciągu 30 dni kalendarzowych, po odliczeniu wszelkich mających zastosowanie redukcji wartości i pod warunkiem że dana instytucja kredytowa spełnia wymogi operacyjne określone w art. 8.

3. Instytucje kredytowe określają strukturę swojego zabezpieczenia przed utratą płynności zgodnie z wzorami określonymi w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 18

Naruszenie wymogów

1. Jeżeli dany składnik aktywów płynnych przestaje spełniać którykolwiek z mających zastosowanie wymogów ogólnych określonych w art. 7, wymogów operacyjnych określonych w art. 8 ust. 2 lub którekolwiek z mających zastosowanie kryteriów kwalifikowalności określonych w niniejszym rozdziale, instytucja kredytowa przestaje uznawać go za składnik aktywów płynnych nie później niż 30 dni kalendarzowych od daty naruszenia wymogów.

2. Ustęp 1 ma zastosowanie do udziałów lub jednostek uczestnictwa w przedsiębiorstwie zbiorowego inwestowania, które przestają spełniać wymogi kwalifikowalności, wyłącznie gdy nie stanowią więcej niż 10 % wszystkich aktywów przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania.

Artykuł 19

Alternatywne podejścia w zakresie płynności

1. Jeżeli aktywa płynne w danej walucie instytucji kredytowej są niewystarczające, aby osiągnąć wskaźnik pokrycia wypływów netto określony w art. 4, zastosowanie ma co najmniej jeden z poniższych przepisów:

a)	wymóg dotyczący zgodności waluty określony w art. 8 ust. 6 nie ma zastosowania w odniesieniu do danej waluty;

instytucja kredytowa może pokryć deficyt aktywów płynnych w danej walucie instrumentami kredytowymi z banku centralnego w państwie członkowskim lub państwie trzecim, w którym stosuje się daną walutę, pod warunkiem że instrument jest zgodny z wszystkimi następującymi wymogami:

(i)	zgodnie z umową został nieodwołalnie przyznany na kolejne 30 dni kalendarzowych;

(ii)	został wyceniony na kwotę opłaty, która podlega spłacie niezależnie od wysokości, o ile występuje, i jest ściągana z danego instrumentu;

(iii)

opłatę ustalono na kwotę, zgodnie z którą zysk netto na aktywach stosowanych w celu zabezpieczenia instrumentu nie może być wyższy niż zysk netto na reprezentatywnym portfelu aktywów płynnych, po uwzględnieniu wszelkich istotnych różnic w ryzyku kredytowym;

jeżeli brakuje aktywów poziomu 1, ale istnieje wystarczająca liczba aktywów poziomu 2A, instytucja kredytowa może dysponować dodatkowymi aktywami poziomu 2A w zabezpieczeniu przed utratą płynności a ograniczenia udziału aktywów danego poziomu określone w art. 17 uznaje się za odpowiednio zmienione. Przedmiotowe dodatkowe aktywa poziomu 2A podlegają redukcji wartości równej co najmniej 20 %. Wszelkie aktywa poziomu 2B, jakimi dysponuje instytucja kredytowa, w dalszym ciągu objęte są redukcją wartości mającą zastosowanie w każdym przypadku zgodnie z niniejszym rozdziałem.

2. Instytucje kredytowe stosują odstępstwa przewidziane w ust. 1, które są odwrotnie proporcjonalne do dostępności właściwych aktywów płynnych. Instytucje kredytowe oceniają swoje potrzeby w zakresie płynności w odniesieniu do stosowania niniejszego artykułu, uwzględniając swoją zdolność do ograniczenia, za pomocą należytego zarządzania płynnością, zapotrzebowania na te aktywa płynne oraz ilość takich aktywów posiadanych przez innych uczestników rynku.

3. Waluty, które mogą skorzystać z odstępstw określonych w ust. 1, i zakres, w jakim co najmniej jedno odstępstwo może być dostępne w całości w odniesieniu do danej waluty, określa się w rozporządzeniu wykonawczym, które zostanie przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 419 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

4. Szczegółowe warunki dotyczące stosowania odstępstw, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), określa się aktem delegowanym, który zostanie przyjęty przez Komisję zgodnie z art. 419 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

TYTUŁ III

WYPŁYWY I WPŁYWY PŁYNNOŚCI

ROZDZIAŁ 1

Wypływy płynności netto

Artykuł 20

Definicja wypływów płynności netto

1. Wypływy płynności netto stanowią sumę wypływów płynności wskazaną w lit. a), pomniejszoną o sumę wpływów płynności wskazaną w lit. b), ale nie mogą być mniejsze niż zero, i oblicza się je w następujący sposób:

a)	suma wypływów płynności określona w rozdziale 2;

suma wpływów płynności określona w rozdziale 3; obliczana w następujący sposób:

(i)	wpływy wyłączone z ograniczenia, o którym mowa w art. 33 ust. 2 i 3;

(ii)	niższe z wpływów, o których mowa w art. 33 ust. 4, i 90 % wypływów, o których mowa w lit. a), pomniejszone o wyłączone wpływy, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3, ale nie mogą być mniejsze niż zero;

(iii)

niższe z wpływów inne niż te, o których mowa w art. 33 ust. 2, 3 i 4, i 75 % wypływów, o których mowa w lit. a), pomniejszone o wyłączone wpływy, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3, oraz wpływy, o których mowa w art. 33 ust. 4, podzielone przez 0,9 w celu uwzględnienia efektu ograniczenia w wysokości 90 %, ale nie mogą być mniejsze niż zero.

2. Wpływy i wypływy płynności ocenia się w ciągu 30-dniowego okresu występowania warunków skrajnych, przy założeniu scenariusza łączącego idiosynkratyczne warunki skrajne i warunki skrajne obejmujące cały rynek, o którym mowa w art. 5.

3. Obliczenie określone w ust. 1 wykonuje się zgodnie ze wzorem określonym w załączniku II.

Artykuł 21

Wymogi dotyczące oceny wpływu zabezpieczenia otrzymanego w transakcjach na instrumentach pochodnych

Instytucje kredytowe obliczają wypływy i wpływy płynności oczekiwane w perspektywie 30 dni kalendarzowych z tytułu umów wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, ujmując je w kwocie netto w podziale na kontrahenta, z zastrzeżeniem istnienia dwustronnych umów o kompensowaniu zobowiązań zgodnie z art. 295 przedmiotowego rozporządzenia. Do celów niniejszego artykułu za kwotę netto uznaje się kwotę netto otrzymanego zabezpieczenia, pod warunkiem że kwalifikuje się ono jako składnik aktywów płynnych zgodnie z tytułem II niniejszego rozporządzenia. Wypływy i wpływy środków pieniężnych wynikające z transakcji na instrumentach pochodnych w walutach obcych, które zakładają pełną, jednoczesną (lub w ciągu tego samego dnia) wymianę kwot głównych, oblicza się w ujęciu netto, nawet wówczas, gdy transakcje te nie są objęte dwustronną umową o kompensowaniu zobowiązań.

ROZDZIAŁ 2

Wypływy płynności

Artykuł 22

Definicja wypływów płynności

1. Wypływy płynności oblicza się, mnożąc salda różnych kategorii lub rodzajów należności i zobowiązań pozabilansowych przez przewidywane wskaźniki ich wypływu lub wykorzystania, jak wskazano w niniejszym rozdziale.

2. Wypływy płynności, o których mowa w ust. 1, obejmują, w każdym przypadku pomnożone przez obowiązujący wskaźnik wypływów:

a)	bieżące pozostające kwoty należne z tytułu stabilnych depozytów detalicznych i innych depozytów detalicznych zgodnie z art. 24, 25 i 26;

bieżące pozostające kwoty należne z tytułu innych zobowiązań, które stają się wymagalne, mogą zostać wezwane do wypłaty przez emitenta lub przez dostawcę finansowania, bądź mogą wiązać się z domniemanym oczekiwaniem dostawcy finansowania, że instytucja spłaci zobowiązanie w ciągu 30 najbliższych dni kalendarzowych określonych zgodnie z art. 27 i 28;

c)	dodatkowe wypływy określone zgodnie z art. 30;

d)	maksymalną kwotę, która może zostać wykorzystana w ciągu 30 najbliższych dni kalendarzowych z dotychczas niewykorzystanych instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności określonych zgodnie z art. 31;

e)	dodatkowe wypływy wskazane w ocenie zgodnie z art. 23.

Artykuł 23

Dodatkowe wypływy płynności w odniesieniu do innych produktów i usług

1. Instytucje kredytowe regularnie oceniają prawdopodobieństwo i potencjalną wielkość wypływów płynności w ciągu 30 dni kalendarzowych w odniesieniu do produktów lub usług, których nie objęto art. 27–31, i które te instytucje oferują lub sponsorują lub które potencjalni nabywcy mogliby uznać za związane z nimi. Dane produkty lub usługi uwzględniają, lecz nie ograniczają się do wypływów płynności wynikających z wszelkich ustaleń umownych, o których mowa w art. 429 i w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, takich jak:

a)	inne zobowiązania pozabilansowe i zobowiązania warunkowe w zakresie finansowania, w tym między innymi z nieprzyznanych instrumentów finansowania;

b)	niewykorzystane kredyty i zaliczki udzielone kontrahentom hurtowym;

c)	kredyty hipoteczne, które zostały udzielone, lecz nie zostały jeszcze uruchomione;

d)	karty kredytowe;

e)	salda debetowe;

f)	zaplanowane wypływy związane z odnowieniem lub przedłużeniem nowych kredytów detalicznych lub hurtowych;

g)	zaplanowane zobowiązania z tytułu instrumentów pochodnych;

h)	produkty związane z pozabilansowym finansowaniem handlu.

2. Wypływy, o których mowa w ust. 1, ocenia się przy założeniu scenariusza łączącego idiosynkratyczne warunki skrajne i warunki skrajne obejmujące cały rynek zgodnie z art. 5. W ramach tej oceny instytucje kredytowe uwzględniają w szczególności poważne szkody dla reputacji, jakie mogłoby spowodować niedostarczenie wsparcia płynności dla takich produktów lub usług. Nie rzadziej niż raz do roku instytucje kredytowe zgłaszają właściwym organom te produkty i usługi, w przypadku których prawdopodobieństwo i potencjalna wielkość wypływów płynności, o których mowa w ust. 1, są istotne, a właściwe organy określają wypływy, które należy im przypisać. Właściwe organy mogą stosować wskaźnik wypływów wynoszący 5 % w odniesieniu do produktów związanych z pozabilansowym finansowaniem handlu, o których mowa w art. 429 i w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

3. Właściwe organy co najmniej raz w roku zgłaszają EUNB rodzaje produktów lub usług, w odniesieniu do których określiły wypływy na podstawie sprawozdań przedstawionych przez instytucje kredytowe i umieszczają w takim sprawozdaniu objaśnienie zastosowanej metody określania wypływów.

Artykuł 24

Wypływy z tytułu stabilnych depozytów detalicznych

1. Jeżeli kryteria dotyczące wyższego wskaźnika wypływów zgodnie z art. 25 ust. 2, 3 lub 5 nie zostaną spełnione, kwotę depozytów detalicznych objętych systemem gwarantowania depozytów zgodnie z dyrektywą 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9) lub dyrektywą 2014/49/UE lub równoważnym systemem gwarantowania depozytów w państwie trzecim uznaje się za stabilną i mnoży się przez 5 %, jeżeli depozyt spełnia jeden z następujących warunków:

a)	jest elementem stałej relacji z klientem, co sprawia, że wycofanie depozytu jest bardzo mało prawdopodobne; lub

b)	jest utrzymywany na rachunku transakcyjnym.

2. Do celów ust. 1 lit. a) depozyt detaliczny uznaje się za element stałej relacji z klientem, jeżeli deponent spełnia co najmniej jedno z następujących kryteriów:

a)	nawiązał aktywne stosunki umowne z instytucją kredytową trwające co najmniej 12 miesięcy;

b)	nawiązał relacje w zakresie zaciągania pożyczek z instytucją kredytową w odniesieniu do kredytów na nieruchomości mieszkalne lub innych kredytów długoterminowych;

c)	posiada co najmniej jeden aktywny produkt instytucji kredytowej, inny niż kredyt.

3. Do celów ust. 1 lit. b) depozyt detaliczny uznaje się za utrzymywany na rachunku transakcyjnym, jeżeli na rachunek ten regularnie wpływa wynagrodzenie, dochód lub transakcje i gdy dany rachunek jest odpowiednio obciążony tymi sumami.

4. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 od dnia 1 stycznia 2019 r. właściwe organy mogą zezwolić instytucjom kredytowym na pomnożenie przez 3 % kwoty stabilnych depozytów detalicznych, o których mowa w ust. 1, objętych systemem gwarantowania depozytów zgodnie z dyrektywą 2014/49/UE do kwoty nie większej niż 100 000 EUR, jak określono w art. 6 ust. 1 przedmiotowej dyrektywy, o ile Komisja potwierdziła, że oficjalnie uznany system gwarantowania depozytów spełnia wszystkie poniższe kryteria:

a)	system gwarantowania depozytów dysponuje środkami finansowymi, o których mowa w art. 10 dyrektywy 2014/49/UE, uzyskanymi ex ante w ramach wkładów wnoszonych przez członków przynajmniej raz do roku;

system gwarantowania depozytów posiada odpowiednie środki na zapewnienie łatwego dostępu do dodatkowego finansowania w przypadku konieczności wypłaty dużej kwoty z ich rezerw, w tym dostępu do nadzwyczajnych wkładów od należących do niego instytucji kredytowych i odpowiednich alternatywnych mechanizmów finansowania służących do uzyskania finansowania krótkoterminowego od publicznych lub prywatnych osób trzecich;

c)	system gwarantowania depozytów zapewnia termin wypłaty wynoszący siedem dni roboczych, o którym mowa w art. 8 ust. 1 dyrektywy 2014/49/UE od dnia zastosowania wskaźnika wypływów wynoszącego 3 %.

5. Właściwe organy udzielają zezwolenia, o którym mowa w ust. 4, wyłącznie po wcześniejszym uzyskaniu zgody Komisji. Tego rodzaju zgoda jest wymagana w drodze uzasadnionego powiadomienia, w którym uwzględnia się dowody, że wskaźniki wypływów w odniesieniu do stabilnych depozytów detalicznych byłyby niższe niż 3 %, w dowolnym okresie występowania warunków skrajnych zgodnym ze scenariuszami, o których mowa w art. 5. Uzasadnione powiadomienie przekazuje się Komisji co najmniej trzy miesiące przed datą, od kiedy wymagane jest zezwolenie. Komisja ocenia odpowiedni system gwarantowania depozytów pod kątem zgodności z warunkami określonymi w ust. 4 lit. a), b) i c). Jeżeli warunki te zostały spełnione, Komisja zatwierdza wniosek właściwego organu w sprawie udzielenia zezwolenia, chyba że istnieją nadrzędne powody, aby odmówić udzielenia zezwolenia, z uwagi na funkcjonowanie rynku wewnętrznego depozytów detalicznych. Wszystkie instytucje kredytowe powiązane z takim zatwierdzonym systemem gwarantowania depozytów są upoważnione do stosowania wskaźnika wypływów wynoszącego 3 %. Komisja zasięga opinii EUNB na temat zgodności odpowiedniego systemu gwarantowania depozytów z warunkami określonymi w ust. 4 lit. a), b) i c).

6. Instytucje kredytowe mogą otrzymać zgodę od ich właściwego organu na pomnożenie przez 3 % kwoty depozytów detalicznych objętych systemem gwarantowania depozytów w państwie trzecim odpowiadającym systemowi, o którym mowa w ust. 1, jeżeli państwo trzecie zezwoli na taki sposób traktowania.

Artykuł 25

Wypływy z tytułu innych depozytów detalicznych

1. Instytucje kredytowe mnożą przez 10 % inne depozyty detaliczne, w tym tę część depozytów detalicznych, która nie jest objęta art. 24, chyba że zastosowanie mają warunki określone w ust. 2.

2. Inne depozyty detaliczne podlegają wyższym wskaźnikom wypływów, jak określiła instytucja kredytowa, zgodnie z ust. 3, jeżeli spełniają następujące warunki:

a)	całkowita wartość depozytów, w tym wszystkich rachunków depozytowych klienta w danej instytucji kredytowej lub grupie, przekracza kwotę 500 000 EUR;

b)	depozyt prowadzony jest wyłącznie na rachunku internetowym;

depozyt oferuje stopę procentową spełniającą poniższe warunki:

(i)	stopa znacznie przewyższa średnią stopę w odniesieniu do podobnych produktów detalicznych;

(ii)	podstawą zwrotu ze stopy jest zwrot z indeksu giełdowego lub zbioru indeksów;

(iii)

podstawą zwrotu ze stopy jest dowolny parametr rynkowy inny niż zmienna stopa procentowa;

depozyt pierwotnie ustanowiono na czas określony z terminem wygaśnięcia przypadającym w ciągu okresu obejmującego 30 dni kalendarzowych lub warunki depozytu obejmują ustalony okres powiadomienia krótszy niż 30 dni kalendarzowych, zgodnie z ustaleniami umownymi, innymi niż te depozyty, które kwalifikują się do objęcia sposobem traktowania przewidzianym w ust. 4;

w przypadku instytucji kredytowych z siedzibą w Unii, deponentem jest rezydent państwa trzeciego lub depozyt jest denominowany w walucie innej niż euro lub walucie krajowej danego państwa członkowskiego. W przypadku instytucji kredytowych lub oddziałów w państwach trzecich, deponentem nie jest rezydent państwa trzeciego lub depozyt jest denominowany w walucie innej niż waluta krajowa danego państwa trzeciego.

3. Instytucje kredytowe stosują wyższy wskaźnik wypływów określony w następujący sposób:

a)	jeżeli depozyty detaliczne spełniają kryterium określone w ust. 2 lit. a) lub dwa z kryteriów określonych w ust. 2 lit. b)–e), stosuje się wskaźnik wypływów wynoszący od 10 % do 15 %;

b)	jeżeli depozyty detaliczne spełniają kryteria określone w ust. 2 lit. a) i co najmniej inne kryterium, o którym mowa w ust. 2, lub co najmniej trzy kryteria określone w ust. 2, stosuje się wskaźnik wypływów wynoszący od 15 % do 20 %.

W poszczególnych przypadkach właściwe organy mogą stosować wyższy wskaźnik wypływów, gdy uzasadniają to szczególne okoliczności danej instytucji kredytowej. Instytucje kredytowe stosują wskaźnik wypływów, o którym mowa w ust. 3 lit. b) w odniesieniu do depozytów detalicznych, gdy ocena, o której mowa w ust. 2, nie została przeprowadzona lub ukończona.

4. Instytucje kredytowe mogą wyłączyć z obliczania wypływów pewne wyraźnie określone kategorie depozytów detalicznych, o ile w każdym przypadku instytucja rygorystycznie stosuje następujące warunki w odniesieniu do całej kategorii tych depozytów, chyba że dany wyjątek można uzasadnić trudnym położeniem deponenta:

a)	deponent nie może wycofać depozytu przed upływem 30 dni kalendarzowych; lub

w przypadku przedterminowych wycofań w terminie krótszym niż 30 dni kalendarzowych deponent musi zapłacić karę, która obejmuje utracone odsetki za okres między datą wycofania a umownym terminem zapadalności, powiększoną o znaczną karę, która nie musi przekraczać odsetek należnych za czas, który upłynął od daty depozytu do daty wycofania.

Jeżeli część depozytu, o której mowa w pierwszym akapicie, można wycofać bez ponoszenia tego rodzaju kary, jedynie tę część uznaje się za depozyt na żądanie a pozostałe saldo uznaje się za depozyt terminowy, o którym mowa w niniejszym ustępie. Wskaźnik wypływów wynoszący 100 % stosuje się w odniesieniu do anulowanych depozytów, których rezydualny termin zapadalności jest krótszy niż 30 dni kalendarzowych, oraz gdy zatwierdzono wypłatę na rzecz innej instytucji kredytowej.

5. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1–4 i art. 24 instytucje kredytowe mnożą depozyty detaliczne podjęte przez nie w państwach trzecich przez wyższy współczynnik procentowy wskaźnika wypływów, jeżeli taki współczynnik procentowy przewidziano w prawie krajowym ustanawiającym wymogi w zakresie płynności w danym państwie trzecim.

Artykuł 26

Wypływy z tytułu współzależnych wpływów

Z zastrzeżeniem uprzedniej zgody właściwego organu, instytucje kredytowe mogą obliczyć wypływ płynności netto z współzależnego wpływu, który spełnia wszystkie poniższe warunki:

a)	współzależny wpływ jest bezpośrednio związany z wypływem i nie uwzględnia się go przy obliczaniu wpływów płynności w rozdziale 3;

b)	współzależny wpływ jest wymagany zgodnie z zobowiązaniem prawnym, regulacyjnym lub umownym;

współzależny wpływ spełnia jeden z następujących warunków:

(i)	ma miejsce obowiązkowo przed wypływem;

(ii)	otrzymuje się go w terminie 10 dni i jest gwarantowany przez rząd centralny państwa członkowskiego.

Artykuł 27

Wypływy z tytułu depozytów operacyjnych

1. Instytucje kredytowe mnożą przez 25 % zobowiązania wynikające z depozytów, które utrzymuje się w następujący sposób:

a)	przez deponenta w celu skorzystania z usług rozliczeniowych, powierniczych lub zarządzania płynnością lub innych porównywalnych usług w kontekście utrwalonej relacji operacyjnej świadczonych przez instytucję kredytową;

w kontekście podziału obowiązków w ramach instytucjonalnego systemu ochrony spełniającego wymogi określone w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub w ramach grupy współpracujących instytucji kredytowych stale powiązanych z jednostką centralną spełniającą wymogi określone w art. 113 ust. 6 przedmiotowego rozporządzenia, lub jako prawnie lub umownie ustanowiony depozyt przez inną instytucję kredytową, która jest członkiem tego samego instytucjonalnego systemu ochrony lub sieci współpracy, pod warunkiem że danych depozytów nie uznaje się za aktywa płynne w odniesieniu do deponującej instytucji kredytowej, o której mowa w ust. 3 i art. 16;

c)	przez deponenta w kontekście utrwalonej relacji operacyjnej innej niż relacje określone w lit. a);

d)	przez deponenta w celu skorzystania z usług rozliczenia gotówkowego i usług świadczonych przez instytucję centralną, gdy instytucja kredytowa należy do jednej z sieci lub jednego z systemów, o których mowa w art. 16.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 instytucje kredytowe mnożą przez 5 % część zobowiązań wynikających z depozytów, o których mowa w ust. 1 lit. a), i które objęte są systemem gwarantowania depozytów zgodnie z dyrektywą 94/19/WE lub dyrektywą 2014/49/UE lub równoważnym systemem gwarantowania depozytów w państwie trzecim.

3. Depozyty instytucji kredytowych złożone w instytucjach centralnych, uznane za aktywa płynne w odniesieniu do deponującej instytucji kredytowej zgodnie z art. 16 mnoży się przez wskaźnik wypływów wynoszący 100 % dla instytucji centralnej stanowiący kwotę tych aktywów płynnych po redukcji wartości. Te płynne aktywa nie są wliczane do pokrycia wypływów innych niż wypływ, o którym mowa w zdaniu pierwszym niniejszego ustępu, i nie są brane pod uwagę do celów obliczenia struktury pozostałego zabezpieczenia przed utratą płynności na mocy art. 17 w odniesieniu do instytucji centralnej na poziomie indywidualnym.

4. Usługi rozliczeniowe, powiernicze, zarządzania płynnością lub inne porównywalne usługi, o których mowa w ust. 1 lit. a) i d), obejmują takie usługi jedynie w zakresie, w jakim są one świadczone w kontekście utrwalonej relacji z klientem, która jest niezwykle ważna dla deponenta. Depozyty, o których mowa w ust. 1 lit. a), c) i d), mają znaczne ograniczenia prawne lub operacyjne, zgodnie z którymi istotne wycofanie w terminie 30 dni kalendarzowych jest nieprawdopodobne. Środki przekraczające środki wymagane na świadczenie usług operacyjnych uznaje się za depozyty nieoperacyjne.

5. Depozytów powstałych w wyniku relacji w zakresie bankowości korespondenckiej lub świadczenia usług brokerskich nie uznaje się za depozyt operacyjny i otrzymują one wskaźnik wypływów wynoszący 100 %.

6. Aby zidentyfikować depozyty, o których mowa w ust. 1 lit. c), instytucja kredytowa uznaje, że istnieje utrwalona relacja operacyjna z klientem niefinansowym, z wyłączeniem depozytów terminowych, oszczędnościowych, brokerskich, gdy wszystkie poniższe kryteria zostaną spełnione:

a)	wynagrodzenie na koncie wycenia się na co najmniej 5 punktów bazowych poniżej obowiązującego wskaźnika dla depozytów hurtowych o porównywalnych cechach, przy czym wskaźnik ten nie musi być ujemny;

b)	depozyt przechowuje się na specjalnie wyznaczonych rachunkach i wycenia bez tworzenia zachęt gospodarczych dla deponenta dotyczących utrzymania środków na depozycie przekraczających kwotę wymaganą w przypadku relacji operacyjnej;

c)	istotne transakcje często są przedmiotem uznawania lub obciążenia na danym rachunku;

gdy spełnione zostanie jedno kryterium:

(i)	relacja z deponentem istnieje od co najmniej 24 miesięcy;

(ii)	depozyt wykorzystuje się do świadczenia co najmniej dwóch aktywnych usług. Usługi te mogą obejmować bezpośredni lub pośredni dostęp do krajowych lub międzynarodowych usług płatniczych, handlu papierami wartościowymi lub usług depozytowych.

Za depozyt operacyjny uznaje się jedynie tę część depozytu, niezbędną do skorzystania z usługi, której produktem ubocznym jest depozyt. Nadwyżkę środków uznaje się za depozyt nieoperacyjny.

Artykuł 28

Wypływy z tytułu innych zobowiązań

1. Instytucje kredytowe mnożą przez 40 % zobowiązania wynikające z depozytów klientów niefinansowych, państw, banków centralnych i wielostronnych banków rozwoju, podmiotów sektora publicznego, spółdzielni kredytowych upoważnionych przez właściwy organ, przedsiębiorstw inwestowania indywidualnego lub klientów, którzy są brokerami depozytowymi, w zakresie, w jakim nie są objęci art. 27.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego, jeżeli zobowiązania określone w tym akapicie objęte są systemem gwarantowania depozytów zgodnie z dyrektywą 94/19/WE lub dyrektywą 2014/49/WE lub równoważnym systemem gwarantowania depozytów w państwie trzecim, dane zobowiązania mnoży się przez 20 %.

2. Instytucje kredytowe mnożą zobowiązania wynikające z własnych kosztów eksploatacyjnych instytucji przez 0 %.

3. Instytucje kredytowe mnożą zobowiązania wynikające z zabezpieczonych transakcji kredytowych i transakcji opartych na rynku kapitałowym o terminie zapadalności przypadającym w ciągu 30 dni kalendarzowych, zdefiniowanych w art. 192 pkt 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 przez:

a)	0 %, jeżeli są zabezpieczone aktywami, które można zakwalifikować jako aktywa poziomu 1 zgodnie z art. 10, z wyjątkiem obligacji zabezpieczonych charakteryzujących się wyjątkowo wysoką jakością, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. f), lub jeżeli kredytodawcą jest bank centralny;

b)	7 %, jeżeli są zabezpieczone aktywami, które można zakwalifikować jako obligacje zabezpieczone charakteryzujące się wyjątkowo wysoką jakością, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. f);

c)	15 %, jeżeli są zabezpieczone aktywami, które można zakwalifikować jako aktywa poziomu 2A zgodnie z art. 11;

25 %:

(i)	jeżeli są zabezpieczone aktywami, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (i), (ii) lub (iv);

(ii)

jeżeli są zabezpieczone aktywami, których nie można zakwalifikować jako aktywa płynne zgodnie z art. 10 i 11, a kredytodawcą jest rząd centralny, podmiot sektora publicznego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym dana instytucja kredytowa uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności lub ustanowiła oddział, lub wielostronny bank rozwoju. Podmioty sektora publicznego, które traktowane są w taki sposób, ograniczone są do podmiotów mających wagę ryzyka równą 20 % lub niższą zgodnie z art. 116 ust. 4 i 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

e)	35 %, jeżeli są zabezpieczone podkategoriami aktywów, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (iii) lub (v);

50 %, jeżeli są zabezpieczone:

(i)	papierami dłużnymi przedsiębiorstw, które można zakwalifikować jako aktywa poziomu 2B zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b);

(ii)	udziałami, które można zakwalifikować jako aktywa poziomu 2B zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. c);

g)	100 %, jeżeli są zabezpieczone aktywami, których nie można zakwalifikować jako aktywów płynnych zgodnie z tytułem II, z wyjątkiem transakcji objętych niniejszym ustępem lit. d) ppkt (ii) lub jeżeli kredytodawcą jest bank centralny.

4. Transakcje zabezpieczające swap, których termin zapadalności przypada w ciągu najbliższych 30 dni, prowadzą do wypływu z tytułu nadwyżki wartości płynności aktywów będących przedmiotem zaciągniętej pożyczki w porównaniu z wartością płynności aktywów będących przedmiotem udzielonej pożyczki, chyba że kontrahentem jest bank centralny, wówczas stosuje się wskaźnik wypływów równy 0 %.

5. Salda kompensacyjne przechowywane na oddzielnych rachunkach dotyczące systemów ochrony klienta narzuconych przez przepisy krajowe są uznawane za wpływy zgodnie z art. 32 i wyłącza się je z zapasów aktywów płynnych.

6. Instytucje kredytowe stosują wskaźnik wypływów równy 100 % wobec wszystkich papierów dłużnych, obligacji i innych dłużnych papierów wartościowych emitowanych przez instytucję kredytową, chyba że obligacje sprzedaje się wyłącznie na rynku detalicznym i przechowuje na rachunku detalicznym, w takim przypadku dane instrumenty uznaje się za właściwą kategorię depozytu detalicznego. Wprowadza się ograniczenia uniemożliwiające nabycie i przechowywanie tych instrumentów przez strony niebędące klientami detalicznymi.

Artykuł 29

Wypływy w ramach grupy lub instytucjonalnego systemu ochrony

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 31 właściwe organy mogą udzielić zezwolenia na stosowanie niższego wskaźnika wypływów w poszczególnych przypadkach w odniesieniu do niewykorzystanych instrumentów kredytowych lub instrumentów wsparcia płynności, gdy wszystkie z poniższych warunków zostały spełnione:

a)	istnieją powody, aby oczekiwać niższego wypływu, nawet w przypadku scenariusza łączącego skrajne warunki rynkowe i idiosynkratyczne warunki skrajne dostawcy;

kontrahent jest instytucją dominującą lub zależną instytucji kredytowej lub inną instytucją zależną tej samej instytucji dominującej lub jest powiązany z instytucją stosunkiem w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG (10) lub jest członkiem tego samego instytucjonalnego systemu ochrony, o którym mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub instytucją centralną lub członkiem sieci lub grupy współpracy, o których mowa w art. 10 tego rozporządzenia;

c)	niższy wskaźnik wypływów nie spada poniżej wskaźnika wpływów stosowanego przez kontrahenta;

d)	instytucja kredytowa i kontrahent mają siedzibę w tym samym państwie członkowskim.

2. Właściwe organy mogą odstąpić od warunków określonych w ust. 1 lit. d), jeżeli stosowany jest art. 20 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013. W takim przypadku spełnione muszą zostać następujące dodatkowe obiektywne kryteria:

a)	dostawca i odbiorca płynności charakteryzują się niskim profilem ryzyka płynności;

b)	istnieją prawnie wiążące umowy i zobowiązania zawarte między grupą podmiotów dotyczące niewykorzystanej linii kredytowej lub niewykorzystanego instrumentu płynnościowego;

c)	profil ryzyka płynności odbiorcy płynności uwzględnia się odpowiednio w zarządzaniu ryzykiem płynności dostawcy płynności.

Jeżeli dopuszcza się stosowanie niższego wskaźnika wypływów, właściwe organy powiadamiają EUNB o wyniku procesu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) NR 575/2013. Wypełnianie warunków takich niższych wypływów podlega regularnemu przeglądowi przez właściwy organ.

Artykuł 30

Dodatkowe wypływy

1. Zabezpieczenie inne niż środki pieniężne i aktywa, o których mowa w art. 10, składane przez instytucję kredytową w odniesieniu do umów wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i kredytowych instrumentów pochodnych podlega dodatkowemu wypływowi w wysokości 20 %.

Zabezpieczenie w aktywach, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. f), przekazane przez instytucję kredytową w odniesieniu do umów wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i kredytowych instrumentów pochodnych podlega dodatkowemu wypływowi w wysokości 10 %.

2. Instytucje kredytowe obliczają i powiadamiają właściwe organy o dodatkowym wypływie w odniesieniu do wszystkich zawartych umów, których warunki prowadzą, w ciągu 30 dni kalendarzowych, w przypadku znacznego pogorszenia jakości kredytowej danej instytucji kredytowej, do dodatkowych wypływów płynności lub skutkują potrzebą dodatkowych zabezpieczeń. Instytucje kredytowe powiadamiają właściwe organy o tym wypływie nie później niż w sprawozdaniu przedstawionym zgodnie z art. 415 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Jeżeli właściwe organy uznają takie wypływy za istotne w kontekście potencjalnych wypływów płynności instytucji kredytowej, wymagają, by instytucja dodała dodatkowy wypływ w przypadku tych umów, odpowiadających dodatkowym potrzebom w zakresie zabezpieczenia lub wypływów środków pieniężnych wynikających z istotnego pogorszenia jakości kredytowej instytucji kredytowej, odpowiadającego obniżeniu zewnętrznej oceny kredytowej o trzy stopnie. Instytucja kredytowa stosuje wskaźnik wypływów w wysokości 100 % wobec tego dodatkowego zabezpieczenia lub wypływów środków pieniężnych. Instytucja kredytowa poddaje regularnemu przeglądowi zakres takiego istotnego pogorszenia w świetle tego, co jest właściwe na mocy zawartych umów, i informuje właściwe organy o wynikach przeglądu.

3. Instytucja kredytowa dodaje dodatkowy wypływ odpowiadający potrzebom w zakresie zabezpieczenia, które wynikałyby z wpływu scenariusza niekorzystnych warunków rynkowych na operacje instytucji kredytowej w ramach transakcji na instrumentach pochodnych, transakcji finansowania oraz innych umów, jeżeli są one istotne. Obliczenia te przeprowadza się zgodnie z aktem delegowanym, który zostanie przyjęty przez Komisję zgodnie z art. 423 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

4. Instytucje kredytowe uwzględniają wypływy i wpływy oczekiwane w perspektywie 30 dni kalendarzowych z tytułu umów wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w kwocie netto zgodnie z art. 21. W przypadku wypływu netto, instytucja kredytowa mnoży wynik przez wskaźnik wypływów wynoszący 100 %. Instytucje kredytowe wykluczają z takich obliczeń te wymogi w zakresie płynności, które wynikałyby ze stosowania ust. 1, 2 i 3.

5. Instytucja kredytowa dodaje dodatkowy wypływ odpowiadający 100 % wartości rynkowej papierów wartościowych lub innych aktywów, które były przedmiotem krótkiej sprzedaży i mają zostać dostarczone w okresie 30 dni kalendarzowych, chyba że instytucja kredytowa posiada papiery wartościowe, które mają zostać dostarczone, lub pożyczyła je na warunkach wymagających ich zwrotu dopiero po upływie 30 dni kalendarzowych, a te papiery wartościowe nie stanowią części aktywów płynnych instytucji kredytowych. Jeżeli pozycja krótka objęta jest zabezpieczoną transakcją finansowania papierów wartościowych, instytucja kredytowa zakłada, że pozycja krótka zostanie utrzymana przez okres 30 dni kalendarzowych i otrzyma wypływ w wysokości 0 %.

6. Instytucja kredytowa dodaje dodatkowy wypływ odpowiadający 100 %:

a)	nadwyżki zabezpieczenia posiadanego przez daną instytucję kredytową i której to nadwyżki, na mocy umowy, kontrahent może w każdej chwili zażądać;

b)	zabezpieczenia, które ma zostać przekazane kontrahentowi w ciągu 30 dni kalendarzowych;

c)	zabezpieczenia odpowiadającego aktywom, które można zakwalifikować jako aktywa płynne do celów tytułu II, którymi można zastąpić aktywa odpowiadające aktywom, których nie można zakwalifikować jako aktywów płynnych do celów tytułu II bez zgody instytucji kredytowej.

7. Środków zdeponowanych jako zabezpieczenie nie uznaje się za zobowiązania do celów art. 27 lub 29, lecz w stosownych przypadkach środki te podlegają przepisom niniejszego artykułu ust. 1–6.

8. Instytucje kredytowe zakładają wypływ w wysokości 100 % w odniesieniu do straty środków z tytułu papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, obligacji zabezpieczonych i innych instrumentów finansowych będących wynikiem sekurytyzacji o terminie zapadalności przypadającym w ciągu 30 dni kalendarzowych, gdy dane instrumenty są emitowane przez samą instytucję kredytową lub spółki pośredniczące lub spółki celowe sponsorowane przez instytucję kredytową.

9. Instytucje kredytowe zakładają wypływ w wysokości 100 % w odniesieniu do straty środków z tytułu papierów dłużnych przedsiębiorstw zabezpieczonych aktywami, spółek pośredniczących, instrumentów inwestowania papierów wartościowych i innych tego rodzaju instrumentów finansowania. Dany wskaźnik wypływów wynoszący 100 % ma zastosowanie do wymagalnej kwoty lub kwoty aktywów, które mogą zostać potencjalnie zwrócone lub wymagać płynności.

10. W tej części programów finansowania w ramach ust. 8 i 9, instytucje kredytowe, które są dostawcami powiązanych instrumentów wsparcia płynności, nie muszą podwójnie liczyć wymagalnego instrumentu finansowania ani instrumentu wsparcia płynności w odniesieniu do programów skonsolidowanych.

11. Przyjmuje się, że aktywa pożyczone bez zabezpieczenia, których termin zapadalności przypada w ciągu 30 dni kalendarzowych wypłynęły w całości, prowadząc do wypływu aktywów płynnych w wysokości 100 %, chyba że instytucja kredytowa posiada papiery wartościowe, które nie stanowią części zabezpieczenia instytucji kredytowej przed utratą płynności.

12. W odniesieniu do świadczenia usług brokerskich, jeżeli instytucja kredytowa finansowała aktywa jednego klienta poprzez ich wewnętrzne kompensowanie przed krótkimi sprzedażami innego klienta, takie transakcje podlegają wskaźnikowi wypływów w wysokości 50 % z tytułu zobowiązania warunkowego, ponieważ w przypadku wycofania klienta instytucja kredytowa mogłaby być zobowiązania do znalezienia dodatkowych źródeł finansowania na pokrycie tych pozycji.

Artykuł 31

Wypływy z tytułu instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności

1. Do celów niniejszego artykułu jako instrument wsparcia płynności rozumie się wszelkie przyznane, niewykorzystane instrumenty wsparcia, które wykorzystano by na refinansowanie zobowiązań dłużnych klienta w sytuacjach, gdy taki klient nie byłby w stanie refinansować tego długu na rynkach finansowych. Kwotę instrumentu oblicza się jako bieżącą kwotę zadłużenia wyemitowanego przez klienta, pozostającą do spłaty, której termin zapadalności upływa w ciągu 30 dni kalendarzowych i która zabezpieczona jest tym instrumentem. Część instrumentu wsparcia płynności stanowiącego zabezpieczenie długu, którego termin zapadalności nie upływa w ciągu 30 dni kalendarzowych, wyklucza się z zakresu definicji tego instrumentu. Wszelką dodatkową zdolność instrumentu uznaje się za przyznany instrument kredytowy z powiązaną stopą wykorzystania środków określoną w niniejszym artykule. Ogólne robocze instrumenty kapitałowe dla podmiotów będących przedsiębiorstwami nie zostaną zaklasyfikowane jako instrumenty wsparcia płynności, ale jako instrumenty kredytowe.

2. Instytucje kredytowe obliczają wypływy z tytułu instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności, mnożąc kwotę instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności przez odpowiadające wskaźniki wypływów określone w ust. 3–5. Wypływy z tytułu przyznanych instrumentów kredytowych i przyznanych instrumentów wsparcia płynności określa się jako odsetek maksymalnej kwoty, jaką można wykorzystać w ciągu 30 dni kalendarzowych, po odliczeniu wszelkich wymogów dotyczących płynności, jakie zostałyby nałożone na podstawie art. 23 w odniesieniu do pozycji pozabilansowych związanych z finansowaniem handlu oraz po odliczeniu wszelkich zabezpieczeń udostępnionych instytucji kredytowej, których wartość określono zgodnie z art. 9, pod warunkiem że zabezpieczenie spełnia wszystkie następujące warunki:

a)	może być ponownie wykorzystane lub zastawione hipotecznie przez instytucję kredytową;

b)	jest przechowywane w formie aktywów płynnych, ale nie uznaje się go za cześć zabezpieczenia przed utratą płynności; oraz

c)	nie składa się z aktywów wyemitowanych przez kontrahenta instrumentu lub jednego z podmiotów powiązanych.

Jeżeli instytucja kredytowa ma dostęp do niezbędnych informacji, maksymalną kwotę, jaką można wykorzystać na instrumenty kredytowe i instrumenty wsparcia płynności, określa się jako maksymalną kwotę, która może być wykorzystana, szacując na podstawie zobowiązań własnych tego kontrahenta – lub wcześniej określonego planu żądań wypłat na mocy zobowiązań umownych – które stają się wymagalne w ciągu 30 dni kalendarzowych.

3. Maksymalną kwotę, którą można wykorzystać z niewykorzystanych przyznanych instrumentów kredytowych i niewykorzystanych przyznanych instrumentów wsparcia płynności w ciągu 30 najbliższych dni kalendarzowych, mnoży się przez 5 %, jeżeli kwalifikują się one do kategorii ekspozycji depozytów detalicznych.

4. Maksymalną kwotę, którą można wykorzystać z niewykorzystanych przyznanych instrumentów kredytowych w ciągu 30 dni kalendarzowych, mnoży się przez 10 %, jeżeli spełniają one następujące warunki:

a)	nie kwalifikują się do kategorii ekspozycji depozytów detalicznych;

b)	zapewniono je klientom, którzy nie są klientami finansowymi, w tym przedsiębiorstwom niefinansowym, państwom, bankom centralnym, wielostronnym bankom rozwoju i podmiotom sektora publicznego;

c)	nie zapewniono ich w celu zastąpienia finansowania klientowi w sytuacjach, w których nie jest on w stanie spełnić wymogów w zakresie finansowania na rynkach finansowych.

5. Maksymalną kwotę, którą można wykorzystać z niewykorzystanych przyznanych instrumentów wsparcia płynności w ciągu 30 najbliższych dni kalendarzowych, mnoży się przez 30 %, jeżeli spełniają one warunki, o których mowa w ust. 4 lit. a) i b) oraz przez 40 %, gdy zapewniane są przedsiębiorstwom inwestowania indywidualnego.

6. Niewykorzystaną przyznaną kwotę instrumentu wsparcia płynności, którą zapewniono SSPE w celu umożliwienia takiej jednostce zakupu aktywów innych niż papiery wartościowe od klientów, którzy nie są klientami finansowymi, mnoży się przez 10 % w zakresie, w jakim przekracza ona kwotę aktywów aktualnie zakupionych od klientów, oraz jeżeli maksymalna kwota, którą można wykorzystać, jest zgodnie z umową ograniczona do kwoty aktualnie zakupionych aktywów.

7. Instytucja centralna systemu lub sieci, o której mowa w art. 16, mnoży przez wskaźnik wypływów na poziomie 75 % środki na finansowanie płynności przyznane instytucji kredytowej będącej członkiem, jeżeli dana instytucja kredytowa będąca członkiem może uznać finansowanie płynności za aktywa płynne zgodnie z art. 16 ust. 2. Wskaźnik wypływów w wysokości 75 % stosuje się do przyznanej kwoty głównej środków na finansowanie płynności.

8. Instytucja kredytowa mnoży maksymalną kwotę, którą można wykorzystać z innych niewykorzystanych przyznanych instrumentów kredytowych i niewykorzystanych przyznanych instrumentów wsparcia płynności w ciągu 30 dni kalendarzowych, przez odpowiadający wskaźnik wypływów w następujący sposób:

40 % w odniesieniu do instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności przyznanych instytucjom kredytowym i w odniesieniu do instrumentów kredytowych przyznanych innym regulowanym instytucjom finansowym, w tym zakładom ubezpieczeń i firmom inwestycyjnym, przedsiębiorstwom zbiorowego inwestowania lub funduszowi inwestycyjnemu zamkniętemu;

b)	100 % w odniesieniu do instrumentów wsparcia płynności, które instytucja kredytowa przyznała SSPE, innych niż te, o których mowa w ust. 6, i w odniesieniu do ustaleń, w ramach których instytucja musi wykupić lub zamienić aktywa otrzymane od SSPE;

c)	100 % w odniesieniu do instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności dla klientów finansowych, o których nie wspomniano w lit. a) i b), ani w ust. 1–7.

9. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1–8, instytucje kredytowe, które zostały ustanowione i są finansowane przez rząd centralny lub samorząd regionalny co najmniej jednego państwa członkowskiego, mogą stosować sposoby traktowania określone w ust. 3 i 4 w odniesieniu do instrumentów kredytowych i instrumentów wsparcia płynności, przyznawanych kredytodawcom preferencyjnym wyłącznie w celu bezpośredniego lub pośredniego finansowania kredytów preferencyjnych, pod warunkiem że dane kredyty spełniają wymogi w zakresie wskaźników wypływów, o których mowa w ust. 3 i 4.

Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 32 ust. 3 lit. g), jeżeli takie kredyty preferencyjne przyznaje się jako kredyty pass through za pośrednictwem innej instytucji kredytowej pełniącej rolę pośrednika, instytucje kredytowe mogą zastosować symetryczne wpływy i wypływy.

Kredyty preferencyjne, o których mowa w niniejszym ustępie, są dostępne jedynie dla osób niebędących klientami finansowymi i udzielane są w sposób niekonkurencyjny i nienastawiony na zysk, aby propagować cele dotyczące porządku publicznego wytyczane przez Unię bądź rząd centralny lub samorząd regionalny takiego państwa członkowskiego. Skorzystanie z tych instrumentów jest możliwe wyłącznie na podstawie racjonalnie oczekiwanego popytu na kredyt preferencyjny oraz do wysokości tego popytu, pod warunkiem że przedstawione zostanie później sprawozdanie z wykorzystania wydanych środków.

10. Instytucje kredytowe mnożą przez 100 % wszelkie wypływy płynności wynikające z zobowiązań, które stają się wymagalne w ciągu 30 dni kalendarzowych, innych niż te, o których mowa w art. 23–31.

ROZDZIAŁ 3

Wpływy płynności

Artykuł 32

Wpływy

1. Wpływy płynności ocenia się w ciągu 30 dni kalendarzowych. Obejmują one wyłącznie wpływy umowne z ekspozycji, które nie są przeterminowane, i w przypadku których instytucja kredytowa nie ma powodu oczekiwać niewykonania zobowiązania w perspektywie 30 dni kalendarzowych.

2. Wpływy płynności otrzymują wskaźnik wpływów wynoszący 100 %, w tym w szczególności następujące wpływy:

środki pieniężne należne od banków centralnych i klientów finansowych. W odniesieniu do tych ostatnich, wpływy z następujących transakcji uznaje się w szczególności za podlegające wskaźnikowi wpływów w wysokości 100 %:

(i)	papiery wartościowe, których termin zapadalności upływa w ciągu 30 dni kalendarzowych;

(ii)	transakcje finansowania handlu, o których mowa w art. 162 ust. 3 lit. b) akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 575/2013, o rezydualnym terminie zapadalności krótszym niż 30 dni kalendarzowych;

środki pieniężne należne z tytułu pozycji w instrumentach kapitałowych objętych głównym indeksem, pod warunkiem że nie występuje podwójne naliczanie z aktywami płynnymi. Wspomniane należne środki pieniężne obejmują środki pieniężne wymagane zgodnie z umową w ciągu 30 dni kalendarzowych, takie jak dywidendy pieniężne z takich głównych indeksów i środki pieniężne należne z tytułu takich instrumentów kapitałowych, sprzedanych, ale jeszcze nierozliczonych, jeżeli nie uznaje się ich za aktywa płynne zgodnie z tytułem II.

3. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2, wpływy określone w niniejszym ustępie podlegają następującym wymogom:

środki pieniężne należne od klientów niefinansowych do celów płatności kwoty głównej, pomniejsza się o 50 % ich wartości lub o zobowiązania umowne wobec tych klientów dotyczące udzielenia finansowania, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa. Do celów niniejszej litery, do klientów niefinansowych zalicza się przedsiębiorstwa, państwa, wielostronne banki rozwoju i podmioty sektora publicznego; Na zasadzie odstępstwa, instytucje kredytowe, które otrzymały zobowiązanie, o którym mowa w art. 31 ust. 9, umożliwiające im udzielenie kredytu preferencyjnego odbiorcy końcowemu lub otrzymały podobne zobowiązanie od wielostronnego banku rozwoju lub od podmiotu sektora publicznego, mogą uwzględniać wpływ do wysokości kwoty wypływu, który stosują do odpowiadających zobowiązań związanych z udzielaniem takich kredytów preferencyjnych;

środków pieniężnych należnych z tytułu zabezpieczonych transakcji kredytowych i transakcji opartych na rynku kapitałowym zdefiniowanych w art. 192 pkt 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, jeżeli są one zabezpieczone aktywami płynnymi nie uwzględnia się, dopóki nie przekraczają wartości aktywów płynnych, po odliczeniu redukcji wartości mającej zastosowanie zgodnie z tytułem II. Środki pieniężne należne z tytułu pozostałej wartości lub jeżeli są one zabezpieczone aktywami, które nie kwalifikują się jako aktywa płynne zgodnie z tytułem II, uwzględnia się w całości. Nie zezwala się na żadne wpływy, jeżeli zabezpieczenie stosuje się w celu pokrycia pozycji krótkiej zgodnie z art. 30 ust. 5;

środki pieniężne należne z tytułu kredytów na przewidziany w umowie wymagalny depozyt zabezpieczający zaciągniętych w oparciu o zabezpieczenie w postaci aktywów niepłynnych otrzymają wskaźnik wpływów wynoszący 50 %. Takie wpływy można uwzględnić jedynie, jeżeli instytucja kredytowa nie stosuje zabezpieczenia, jakie pierwotnie otrzymała na kredyty w celu pokrycia wszelkich pozycji krótkich;

środki pieniężne należne od instytucji kredytowej, która traktuje te środki zgodnie art. 27, z wyjątkiem depozytów w instytucji centralnej, o których mowa w art. 27 ust. 3, mnoży się przez odpowiadający symetryczny wskaźnik wpływów. Jeżeli nie można ustanowić odpowiadającego wskaźnika, stosuje się wskaźnik wpływów wynoszący 5 %;

e)	transakcje zabezpieczające swap, których termin zapadalności przypada w ciągu 30 dni kalendarzowych prowadzą do wpływu z tytułu nadwyżki wartości płynności aktywów będących przedmiotem udzielonej pożyczki w porównaniu z wartością płynności aktywów będących przedmiotem zaciągniętej pożyczki;

jeżeli zabezpieczenie uzyskane w ramach umów z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, transakcji zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub transakcji zabezpieczających swap, których termin zapadalności przypada w perspektywie 30 dni, jest ponownie zastawione hipotecznie i wykorzystywane w celu pokrycia pozycji krótkich, które można przedłużyć ponad 30 dni, instytucja kredytowa zakłada, że tego rodzaju umowy z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu lub ustalenia w zakresie pożyczek papierów wartościowych zostaną przedłużone i nie doprowadzą do żadnych wpływów pieniężnych odzwierciedlających jej potrzebę dalszego pokrywania pozycji krótkich lub ponownego nabycia odpowiednich papierów wartościowych. Pozycje krótkie obejmują oba przypadki, gdy w dostosowanym portfelu instytucja kredytowa, w drodze zwykłej krótkiej sprzedaży, sprzedała papiery wartościowe w ramach strategii handlowej lub strategii zabezpieczania oraz przypadki, gdy instytucja kredytowa dokonała krótkiej sprzedaży papierów wartościowych w dostosowanym portfelu odkupu i zaciągnęła pożyczkę papierów wartościowych na dany okres i udzieliła pożyczki papierów wartościowych na dłuższy okres;

nie uwzględnia się wszelkich niewykorzystanych instrumentów kredytowych ani instrumentów wsparcia płynności i wszelkich innych zobowiązań otrzymanych od podmiotów innych niż banki centralne i podmioty, o których mowa w art. 34. Niewykorzystanych przyznanych instrumentów wsparcia płynności z banku centralnego, które uznaje się za aktywa płynne zgodnie z art. 14, nie uwzględnia się jako wpływów;

środki pieniężne należne z tytułu papierów wartościowych emitowanych przez samą instytucję kredytową lub przez powiązany podmiot uwzględnia się w kwocie netto ze wskaźnikiem wpływów, który stosuje się na podstawie wskaźnika wpływów mającego zastosowanie do aktywów bazowych zgodnie z niniejszym artykułem;

i)	aktywa, których termin zapadalności nie został określony w umowie, uwzględnia się z 20 % wskaźnikiem wpływów; pod warunkiem że w postanowieniach umowy jest przewidziana możliwość wycofania lub wyegzekwowania płatności przez instytucję kredytową w terminie 30 dni.

4. Ustęp 3 lit. a) nie ma zastosowania do środków pieniężnych należnych z tytułu zabezpieczonych transakcji kredytowych i transakcji opartych na rynku kapitałowym zdefiniowanych w art. 192 pkt 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które są zabezpieczone aktywami płynnymi zgodnie z tytułem II, o których mowa w ust. 3 lit. b). Wpływy z uwolnionych kwot posiadanych na oddzielnych rachunkach zgodnie z wymogami regulacyjnymi w zakresie ochrony aktywów klienta przeznaczonych do obrotu uwzględnia się w całości, pod warunkiem że przedmiotowe kwoty na oddzielnych rachunkach utrzymuje się w aktywach płynnych zdefiniowanych w tytule II.

5. Wypływy i wpływy środków pieniężnych oczekiwane w perspektywie 30 dni kalendarzowych z tytułu umów wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oblicza się w kwocie netto, o której mowa w art. 21, i mnoży się przez 100 % w przypadku kwoty wpływu netto.

6. Instytucje kredytowe nie uwzględniają żadnych wpływów z tytułu aktywów płynnych, o których mowa w tytule II, innych niż płatności należne z tytułu aktywów, nieujęte w wartości rynkowej tych aktywów.

7. Instytucje kredytowe nie uwzględniają wpływów z tytułu żadnych nowych podjętych zobowiązań.

8. Instytucje kredytowe uwzględniają wpływy płynności, które mają zostać otrzymane w państwach trzecich, w których istnieją ograniczenia transferu, lub są denominowane w walutach niewymiennych, jedynie w zakresie, w jakim odpowiadają one wypływom, odpowiednio, w przedmiotowym państwie trzecim lub w przedmiotowej walucie.

Artykuł 33

Ograniczenie wpływów

1. Instytucje kredytowe ograniczają uznanie wpływów płynności do 75 % całkowitych wypływów płynności, jak określono w rozdziale 2, chyba że określony wpływ jest wyłączony zgodnie z ust. 2, 3 lub 4.

2. Z zastrzeżeniem uprzedniego zatwierdzenia przez właściwy organ, instytucja kredytowa może całkowicie lub częściowo wyłączyć z ograniczenia, o którym mowa w ust. 1, następujące wpływy płynności:

a)	wpływy, jeżeli dostawca jest instytucją dominującą lub zależną danej instytucji kredytowej lub inną instytucją zależną tej samej instytucji dominującej lub jest powiązany z instytucją kredytową stosunkiem w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

b)	wpływy z depozytów składanych w innych instytucjach kredytowych w ramach grupy podmiotów kwalifikujących się do traktowania określonego w art. 113 ust. 6 lub 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

wpływy, o których mowa w art. 26, w tym wpływy z kredytów związanych z udzielaniem kredytów hipotecznych, lub kredytów preferencyjnych, o których mowa w art. 31 ust. 9, lub z wielostronnych banków rozwoju lub podmiotu sektora publicznego, które instytucja kredytowa przyznała jako kredyty pass through.

3. Z zastrzeżeniem uprzedniego zatwierdzenia przez właściwy organ wyspecjalizowane instytucje kredytowe można wyłączyć z ograniczenia wpływów, gdy ich główną działalnością jest leasing i faktoring, z wyjątkiem działalności opisanej w ust. 4 oraz gdy warunki określone w ust. 5 są spełnione.

4. Z zastrzeżeniem uprzedniego zatwierdzenia przez właściwy organ wyspecjalizowane instytucje kredytowe mogą podlegać ograniczeniu wpływów w wysokości 90 %, gdy warunki określone w ust. 5 są spełnione oraz gdy ich główna działalność obejmuje:

a)	finansowanie zakupu pojazdów silnikowych;

b)	udzielanie kredytów konsumenckich zdefiniowanych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE w sprawie umów o kredyt konsumencki.

5. Instytucje kredytowe, o których mowa w ust. 3, można wyłączyć z ograniczenia wpływów, a instytucje kredytowe, o których mowa w ust. 4, mogą stosować ograniczenie na wyższym poziomie równym 90 %, o ile spełniają następujące warunki:

działalność gospodarcza wykazuje niski profil ryzyka płynności, uwzględniając następujące czynniki:

(i)	terminy wpływów są zgodne z terminami wypływów;

(ii)	poszczególne instytucje kredytowe nie są w znacznym stopniu finansowane z depozytów detalicznych;

b)	na indywidualnym poziomie udział ich głównych działalności, o których mowa w ust. 3 lub 4, przekracza 80 % bilansu ogółem;

c)	odstępstwa ujawniane są w sprawozdaniach rocznych.

Właściwe organy powiadamiają EUNB o wyłączonych z ograniczenia wyspecjalizowanych instytucjach kredytowych lub wyspecjalizowanych instytucjach kredytowych podlegających wyższemu ograniczeniu wraz z uzasadnieniem. EUNB publikuje i prowadzi wykaz wyłączonych z ograniczenia wyspecjalizowanych instytucji kredytowych i wyspecjalizowanych instytucjach kredytowych podlegających wyższemu ograniczeniu. EUNB może zażądać dokumentacji uzupełniającej.

6. Wyłączenia określone w ust. 2, 3, 4, po zatwierdzeniu przez właściwy organ, mogą mieć zastosowanie zarówno na poziomie indywidualnym, jak i skonsolidowanym, z zastrzeżeniem przepisów art. 2 ust. 3 lit. e).

7. Instytucje kredytowe określają kwotę wypływów płynności netto na podstawie stosowanego ograniczenia z tytułu wpływów zgodnie ze wzorem określonym w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 34

Wpływy w ramach grupy lub instytucjonalnego systemu ochrony

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 32 ust. 3 lit. g) właściwe organy mogą udzielić zezwolenia na stosowanie wyższego wskaźnika wpływów w poszczególnych przypadkach w odniesieniu do niewykorzystanych instrumentów kredytowych lub instrumentów wsparcia płynności, jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

a)	istnieją powody, aby oczekiwać wyższego wpływu, nawet w przypadku scenariusza łączącego skrajne warunki rynkowe i idiosynkratyczne warunki skrajne dostawcy;

kontrahent jest instytucją dominującą lub zależną danej instytucji kredytowej lub inną instytucją zależną tej samej instytucji dominującej lub jest powiązany z instytucją kredytową stosunkiem w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG lub jest członkiem tego samego instytucjonalnego systemu ochrony, o którym mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, lub instytucją centralną lub członkiem sieci lub grupy współpracy, o których mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)	jeżeli wskaźnik wpływów przekracza 40 %, kontrahent stosuje odpowiadający symetryczny wskaźnik wypływów na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 31;

d)	instytucja kredytowa i kontrahent mają siedzibę w tym samym państwie członkowskim.

2. Jeżeli instytucja kredytowa i kontrahent instytucji kredytowej mają siedziby w różnych państwach członkowskich, właściwe organy mogą odstąpić od warunku określonego w ust. 1 lit. d), w przypadku gdy oprócz kryteriów określonych w ust. 1, następujące dodatkowe obiektywne kryteria określone w lit. a)–c) są spełnione:

a)	dostawca i odbiorca płynności charakteryzują się niskim profilem ryzyka płynności;

b)	istnieją prawnie wiążące umowy i zobowiązania zawarte między grupą podmiotów dotyczące linii kredytowej lub instrumentu płynnościowego;

c)	profil ryzyka płynności odbiorcy płynności uwzględnia się odpowiednio w zarządzaniu ryzykiem płynności dostawcy płynności.

Właściwe organy współpracują ze sobą w pełnym porozumieniu zgodnie z art. 20 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w celu ustalenia, czy dodatkowe kryteria określone w niniejszym ustępie zostały spełnione.

3. Jeżeli dodatkowe kryteria określone w ust. 2 są spełnione, właściwemu organowi odbiorcy płynności zezwala się na stosowanie preferencyjnego wskaźnika wpływów do wysokości 40 %. Zatwierdzenie przez oba właściwe organy jest jednak wymagane w przypadku wszelkiego preferencyjnego wskaźnika wyższego niż 40 %, stosowanego symetrycznie.

Jeżeli dopuszcza się stosowanie preferencyjnego wskaźnika wpływów o wysokości powyżej 40 %, właściwe organy powiadamiają EUNB o wyniku procesu, o którym mowa w ust. 2. Właściwe organy regularnie sprawdzają, czy warunki dotyczące takich wyższych wpływów nadal są spełniane.

TYTUŁ IV

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 35

Stosowanie zasady praw nabytych w odniesieniu do aktywów bankowych gwarantowanych przez państwo członkowskie

1. Aktywa wyemitowane przez instytucje kredytowe, które korzystają z gwarancji zapewnionej przez rząd centralny państwa członkowskiego, kwalifikują się jako aktywa poziomu 1, jedynie gdy dana gwarancja:

a)	została udzielona lub przyznana na maksymalną kwotę przed dniem 30 czerwca 2014 r.;

b)	jest bezpośrednia, wyraźna, nieodwołalna i bezwarunkowa oraz służy do pokrycia zaległej spłaty kwoty głównej i odsetek.

2. Jeżeli poręczycielem jest samorząd regionalny lub władze lokalne w państwie członkowskim, gwarantowane aktywa kwalifikują się jako aktywa poziomu 1, jedynie gdy ekspozycje wobec takiego samorządu regionalnego lub władzy lokalnej traktuje się jako ekspozycje wobec ich rządu centralnego zgodnie z art. 115 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 a gwarancja jest zgodna z wymogami określonymi w ust. 1.

3. Aktywa, o których mowa w ust. 1 i 2, w dalszym ciągu kwalifikują się jako aktywa poziomu 1, dopóki gwarancja pozostaje w mocy w stosunku do odpowiedniego emitenta lub jego aktywów, która, w stosownych przypadkach, jest niekiedy zmieniana lub zastępowana. Jeżeli kwota gwarancji udzielonej na rzecz emitenta lub jego aktywów wzrośnie w dowolnym momencie po dniu 30 czerwca 2014 r., aktywa kwalifikują się wyłącznie jako aktywa płynne do maksymalnej kwoty gwarancji, którą przyznano przed tą datą.

4. Aktywa, o których mowa w niniejszym artykule, podlegają tym samym wymogom mającym zastosowanie w ramach niniejszego rozporządzenia do aktywów poziomu 1, stanowiących należności od rządów centralnych lub samorządów regionalnych, władz lokalnych lub podmiotów sektora publicznego albo gwarantowanych przez takie podmioty, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. c).

5. Jeżeli instytucja kredytowa lub jej aktywa korzystają z systemu gwarancji, system, jako całość, uznaje się za gwarancję do celów niniejszego artykułu.

Artykuł 36

Przepis przejściowy dotyczący agencji zarządzania aktywami o obniżonej jakości, sponsorowanych przez państwo członkowskie

1. Obligacje uprzywilejowane wyemitowane przez następujące agencje zarządzania aktywami o obniżonej jakości, sponsorowane przez państwo członkowskie, kwalifikują się jako aktywa poziomu 1 do dnia 31 grudnia 2023 r.:

a)	w Irlandii, Narodowa Agencja Zarządzania Aktywami (National Asset Management Agency, NAMA);

b)	w Hiszpanii, Sociedad de Gestión de Activos Procedentes de la Reestructuración Bancaria, SA (SAREB);

c)	w Słowenii, Spółka Zarządzająca Aktywami Bankowymi (Bank Asset Management Company), ustanowiona na mocy ustawy o środkach Republiki Słowenii służących wzmocnieniu stabilności banków (Measures of the Republic of Slovenia to Strengthen the Stability of Banks Act, MSSBA).

2. Aktywa, o których mowa w ust. 1, podlegają tym samym wymogom mającym zastosowanie w ramach niniejszego rozporządzenia do aktywów poziomu 1, stanowiących należności od rządów centralnych lub samorządów regionalnych, władz lokalnych lub podmiotów sektora publicznego albo gwarantowanych przez takie podmioty, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. c).

Artykuł 37

Przepis przejściowy dotyczący sekurytyzacji zabezpieczonych kredytami na nieruchomości mieszkalne

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 13 sekurytyzacje wyemitowane przed dniem 1 października 2015 r., których ekspozycjami bazowymi są kredyty na nieruchomości mieszkalne, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (i), kwalifikują się jako aktywa poziomu 2B, jeżeli spełniają wszystkie wymogi określone w art. 13 inne niż wymóg w zakresie pokrycia należności zabezpieczeniem lub wymóg dotyczący relacji wysokości kredytu do dochodu określone w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (i).

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 13 sekurytyzacje wyemitowane po dniu 1 października 2015 r., których ekspozycjami bazowymi są kredyty na nieruchomości mieszkalne, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. g) ppkt (i), niespełniającymi wymogu w zakresie średniego pokrycia należności zabezpieczeniem lub wymogu dotyczącego relacji wysokości kredytu do dochodu, określonych w tej literze, kwalifikują się jako aktywa poziomu 2B do dnia 1 października 2025 r., o ile ekspozycje bazowe obejmują kredyty na nieruchomości mieszkalne, które nie podlegały prawu krajowemu regulującemu ograniczenia współczynnika wysokości kredytu do dochodu w momencie udzielenia tych kredytów, a tego rodzaju kredytów na nieruchomości mieszkalne udzielono w dowolnym momencie przed dniem 1 października 2015 r.

Artykuł 38

Przepis przejściowy dotyczący wprowadzania wskaźnika pokrycia wypływów netto

1. Zgodnie z art. 460 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wskaźnik pokrycia wypływów netto określony w art. 4 wprowadza się w następujący sposób:

a)	60 % wymogu pokrycia wypływów netto od dnia 1 października 2015 r.;

b)	70 % od dnia 1 stycznia 2016 r.;

c)	80 % od dnia 1 stycznia 2017 r.;

d)	100 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

2. Zgodnie z art. 412 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 państwa członkowskie lub właściwe organy mogą wymagać, by instytucje kredytowe działające na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie lub podgrupa takich instytucji kredytowych utrzymywały wyższy wymóg pokrycia wypływów netto wynoszący do 100 % do momentu wprowadzenia w pełni wiążącego minimalnego standardu wynoszącego 100 % zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 39

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 października 2015 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 10 października 2014 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie agencji ratingowych (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 1).

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 149).

(4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

(5) Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36.

(6) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 680/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające wykonawcze standardy techniczne dotyczące sprawozdawczości nadzorczej instytucji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (Dz.U. L 191 z 28.6.2014, s. 1).

(7) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniająca dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 109 (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 34).

(8) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. L 133 z 22.5.2008, s. 66).

(9) Dyrektywa 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (Dz.U. L 135 z 31.5.1994, s. 5).

(10) Siódma dyrektywa Rady z dnia 13 czerwca 1983 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych (Dz.U. L 193 z 18.7.1983, s. 1).

NLO (Net liquidity outflow)	=	Wypływy płynności netto
TO (Total outflows)	=	Wypływy razem
TI (Total inflows)	=	Wpływy razem
FEI (Fully exempted inflows)	=	Wpływy całkowicie wyłączone
IHC (Inflows subject to higher cap of 90 % outflows)	=	Wpływy podlegające ograniczeniu na wyższym poziomie równym 90 % wypływów
IC Inflows subject to cap of 75 % of outflows	=	Wpływy podlegające ograniczeniu wynoszącemu 75 % wypływów