27.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 157/1

(1)

W związku ze stopniowym ustanawianiem przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje przyjęcie środków w dziedzinie imigracji, sprawiedliwych wobec obywateli państw trzecich.

(2)

TFUE przewiduje, że Unia ma rozwijać wspólną politykę imigracyjną mającą na celu zapewnienie, na każdym etapie, skutecznego zarządzania przepływami migracyjnymi i sprawiedliwego traktowania obywateli państw trzecich, którzy przebywają legalnie w państwach członkowskich. W tym celu Parlament Europejski i Rada mają przyjąć środki w zakresie warunków wjazdu i pobytu oraz standardy w zakresie wydawania przez państwa członkowskie wiz długoterminowych i zezwoleń na pobyt, a także określić prawa obywateli państw trzecich, którzy przebywają legalnie w państwie członkowskim, w tym warunki dotyczące swobody przemieszczania się i pobytu w innych państwach członkowskich.

(3)

Komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” stawia przed Unią cel przekształcenia gospodarki w gospodarkę opartą na wiedzy i innowacji, zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw oraz lepszego dopasowania popytu i podaży na rynku pracy. W tym szerszym kontekście należy postrzegać środki, które mają ułatwić pochodzącym z państw trzecich pracownikom kadry kierowniczej, specjalistom i pracownikom odbywającym staż wjazd do Unii w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa.

(4)

W programie sztokholmskim, przyjętym przez Radę Europejską w dniu 11 grudnia 2009 r., uznano, że imigracja zarobkowa może przyczynić się do większej konkurencyjności i aktywności gospodarczej oraz że w kontekście istotnych wyzwań demograficznych, przed którymi Unia stanie w przyszłości, prowadzących do zwiększonego popytu na pracę, elastyczne polityki imigracyjne w znacznym stopniu wpłyną na rozwój gospodarczy Unii i jej wyniki gospodarcze w dłuższej perspektywie. W związku z tym w programie sztokholmskim wezwano Komisję i Radę do dalszej realizacji planu polityki w dziedzinie legalnej migracji, ustanowionego w komunikacie Komisji z dnia 21 grudnia 2005 r.

(5)

W związku z globalizacją działalności gospodarczej, rozwojem handlu oraz rozrostem i rozprzestrzenianiem się grup wielonarodowych, w ostatnich latach coraz częściej mamy do czynienia z tymczasowym przenoszeniem pracowników kadry kierowniczej, specjalistów i pracowników odbywających staż z oddziałów i spółek zależnych takich przedsiębiorstw wielonarodowych do innych jednostek tych przedsiębiorstw na czas wykonania krótkoterminowych zadań.

(6)

Wynikiem przenoszenia kluczowych pracowników wewnątrz przedsiębiorstwa są nowe umiejętności i nowa wiedza, innowacje oraz zwiększone możliwości ekonomiczne jednostek przyjmujących, co przyczynia się do rozwoju w Unii gospodarki opartej na wiedzy przy jednoczesnym wspieraniu przepływu inwestycji w całej Unii. Przeniesienia z państw trzecich będące przeniesieniami wewnątrz przedsiębiorstwa mogą również skutkować łatwiejszym przenoszeniem wewnątrz przedsiębiorstwa z przedsiębiorstw unijnych do przedsiębiorstw z państw trzecich i mogą zapewnić Unii silniejszą pozycję w stosunkach z partnerami międzynarodowymi. Ułatwienie przeniesień wewnątrz przedsiębiorstwa pozwala grupom wielonarodowym lepiej wykorzystywać zasoby ludzkie.

(7)

Zasady ustanowione w niniejszej dyrektywie mogą być korzystne również dla państw pochodzenia migrantów, ponieważ taka migracja czasowa na dobrze określonych zasadach może wspierać przenoszenie umiejętności, wiedzy, technologii i know-how.

(8)

Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla zasady preferencji dla obywateli Unii w odniesieniu do dostępu do rynku pracy państw członkowskich, wyrażonej w odpowiednich postanowieniach stosownych aktów przystąpienia.

(9)

Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla prawa państwa członkowskiego do wydawania zezwoleń do celu zatrudnienia innych niż zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa, jeżeli obywatel państwa trzeciego nie jest objęty zakresem stosowania niniejszej dyrektywy.

(10)

Niniejsza dyrektywa powinna ustanowić przejrzystą i uproszczoną procedurę przyjmowania pracowników przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa, opierającą się na wspólnych definicjach i zharmonizowanych kryteriach.

(11)

W celu zagwarantowania właściwego wykonania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny zapewnić przeprowadzanie odpowiednich kontroli i skutecznych inspekcji. Fakt wydania zezwolenia na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa nie powinien wpływać na stosowanie przez państwa członkowskie w czasie przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa ich przepisów prawa pracy, które służą — zgodnie z prawem Unii — sprawdzaniu przestrzegania warunków pracy określonych w art. 18 ust. 1, ani nie powinien uniemożliwiać stosowania tych przepisów.

(12)

Bez zmiany powinna pozostać możliwość nałożenia przez państwo członkowskie — na podstawie prawa krajowego — sankcji na pracodawcę pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa, który ma siedzibę w państwie trzecim.

(13)

Do celów niniejszej dyrektywy za pracowników przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa należy uznać pracowników kadry kierowniczej, specjalistów oraz pracowników odbywających staż. Ta definicja powinna opierać się na konkretnych zobowiązaniach Unii w ramach Układu ogólnego w sprawie handlu usługami (GATS) oraz na dwustronnych umowach handlowych. W związku z tym, że zobowiązania podjęte w ramach GATS nie obejmują warunków wjazdu, pobytu i pracy, niniejsza dyrektywa powinna uzupełnić te zobowiązania i ułatwić ich stosowanie. Niniejsza dyrektywa powinna jednak obejmować szerszy zakres przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa niż zakres wynikający z zobowiązań handlowych, ponieważ przeniesienie nie musi dotyczyć jedynie sektora usług i może mieć początek w państwie trzecim, które nie jest stroną umowy handlowej.

(14)

Do oceny kwalifikacji pracowników przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa państwa członkowskie powinny wykorzystywać w stosownych przypadkach — tak aby ocena kwalifikacji była przeprowadzana w sposób porównywalny i przejrzysty — europejskie ramy kwalifikacji (EQF) dla uczenia się przez całe życie. Krajowe ośrodki koordynacji EQF mogą zapewniać informacje i wskazówki na temat tego, w jaki sposób krajowe poziomy kwalifikacji są powiązane z EQF.

(15)

Pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa powinny przysługiwać co najmniej te same warunki zatrudnienia co pracownikom delegowanym, których pracodawca ma siedzibę na terytorium Unii, zdefiniowane w dyrektywie 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4). Państwa członkowskie powinny wymagać, by, jeśli chodzi o wynagrodzenie przyznane na cały okres przeniesienia, pracownicy przenoszeni wewnątrz przedsiębiorstwa byli traktowani na równi z obywatelami danego państwa członkowskiego zajmującymi porównywalne stanowiska. Każde państwo członkowskie powinno odpowiadać za sprawdzenie wynagrodzenia przyznanego pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa na okres ich pobytu na jego terytorium. Ma to na celu ochronę pracowników oraz zapewnienie uczciwej konkurencji między przedsiębiorstwami mającymi siedzibę w państwach członkowskich i przedsiębiorstwami mającymi siedzibę w państwach trzecich, ponieważ gwarantuje to, że przedsiębiorstwa mające siedzibę w państwach trzecich nie będą mogły stosować niższych standardów pracy do uzyskania przewagi konkurencyjnej.

(16)

Aby umiejętności pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa były właściwe dla jednostki przyjmującej, pracownik przenoszony powinien bezpośrednio przed przeniesieniem być zatrudniony w ramach tej samej grupy przedsiębiorstw przez nieprzerwany okres wynoszący od co najmniej trzech miesięcy do dwunastu miesięcy — w przypadku pracowników kadry kierowniczej i specjalistów, oraz przez nieprzerwany okres wynoszący od co najmniej trzech miesięcy do sześciu miesięcy — w przypadku pracowników odbywających staż.

(17)

Ponieważ przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa stanowi migrację czasową, maksymalny okres jednego przeniesienia do Unii, uwzględniający mobilność między państwami członkowskimi, nie powinien przekraczać trzech lat — w przypadku pracowników kadry kierowniczej i specjalistów, i jednego roku — w przypadku pracowników odbywających staż; po upływie tego okresu osoby te powinny wyjechać do państwa trzeciego, chyba że otrzymają zezwolenie na pobyt na innej podstawie zgodnie z przepisami unijnymi lub krajowymi. Maksymalny okres przeniesienia powinien obejmować skumulowane okresy obowiązywania wydanych kolejno zezwoleń na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa. Kolejne przeniesienie do Unii są możliwe po opuszczeniu przez obywatela państwa trzeciego terytorium państw członkowskich.

(18)

W celu zapewnienia czasowego charakteru przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa oraz zapobieżenia nadużyciom państwa członkowskie powinny móc wymagać, by pomiędzy zakończeniem maksymalnego okresu jednego przeniesienia a kolejnym wnioskiem dotyczącym tego samego obywatela państwa trzeciego do celów niniejszej dyrektywy w tym samym państwie członkowskim upłynął pewien czas.

(19)

Ponieważ przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa stanowi czasowe oddelegowanie, wnioskodawca powinien przedstawić — w ramach umowy o pracę lub pisma wyznaczającego zakres obowiązków — dowody na to, że obywatel państwa trzeciego po zakończeniu przydzielonego mu zadania będzie mógł przenieść się z powrotem do jednostki należącej do tej samej grupy i mającej siedzibę w państwie trzecim. Wnioskodawca powinien również przedstawić dowody na to, że będący obywatelem państwa trzeciego pracownik kadry kierowniczej lub specjalista posiada kwalifikacje zawodowe i odpowiednie doświadczenie zawodowe niezbędne w jednostce przyjmującej, do której ma zostać przeniesiony.

(20)

Obywatele państw trzecich, którzy wnioskują o przyjęcie jako pracownicy odbywający staż, powinni przedstawić dowód posiadania dyplomu ukończenia studiów wyższych. Ponadto powinni oni — jeśli jest to wymagane — przedstawić umowę dotyczącą stażu, łącznie z opisem programu stażu, czasem jego trwania oraz warunkami nadzoru nad pracownikami odbywającymi staż, dowodzącą, że pracownicy ci będą faktycznie odbywać staż, a nie wykonywać zwykłą pracę.

(21)

Jeśli pozostaje to w zgodzie z zasadą preferencji wobec obywateli Unii wyrażoną w odpowiednich postanowieniach stosownych aktów przystąpienia, nie powinien być wymagany test rynku pracy.

(22)

Państwo członkowskie powinno uznawać kwalifikacje zawodowe obywatela państwa trzeciego nabyte w innym państwie członkowskim, tak samo jak uznaje kwalifikacje obywateli Unii, a kwalifikacje nabyte w państwie trzecim powinno brać pod uwagę zgodnie z dyrektywą 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5). Uznanie to powinno pozostawać bez uszczerbku dla wszelkich ograniczeń w dostępie do zawodów regulowanych wynikających z zastrzeżeń do istniejących zobowiązań odnośnie do zawodów regulowanych podjętych przez Unię lub Unię i jej państwa członkowskie w ramach umów handlowych. W każdym razie niniejsza dyrektywa nie powinna przewidywać korzystniejszego traktowania pracowników przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa w porównaniu z obywatelami Unii lub państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego w odniesieniu do dostępu do zawodów regulowanych w państwie członkowskim.

(23)

Niniejsza dyrektywa nie powinna wpływać na prawo państw członkowskich do określenia wielkości napływu zgodnie z art. 79 ust. 5 TFUE.

(24)

Z uwagi na konieczność zwalczania ewentualnych nadużyć w stosowaniu niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny mieć możliwość odmówienia, cofnięcia lub nieodnowienia zezwolenia na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa, w sytuacji gdy jednostka przyjmująca została ustanowiona głównie w celu ułatwiania wjazdu pracownikom przenoszonym w ramach przedsiębiorstwa lub nie prowadzi rzeczywistej działalności.

(25)

Niniejsza dyrektywa ma na celu ułatwienie mobilności pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa w obrębie Unii („mobilność wewnątrzunijna”) oraz zmniejszenie obciążeń administracyjnych związanych z przydzielaniem zadań pracowniczych w kilku państwach członkowskich. W tym celu niniejsza dyrektywa ustanawia specjalny system mobilności wewnątrzunijnej, zgodnie z którym posiadacz ważnego zezwolenia na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa wydanego przez jedno państwo członkowskie ma prawo wjazdu, pobytu i pracy w jednym państwie członkowskim lub większej ich liczbie zgodnie z przepisami regulującymi mobilność krótko- i długoterminową na mocy niniejszej dyrektywy. Mobilność krótkoterminowa do celów niniejszej dyrektywy powinna obejmować pobyty w państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie, które wydało zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa, przez okres do 90 dni na każde państwo członkowskie. Mobilność długoterminowa do celów niniejszej dyrektywy powinna obejmować pobyty w państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie, które wydało zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa, przez okres dłuższy niż 90 dni na każde państwo członkowskie. W celu zapobieżenia obchodzeniu przepisów różnicujących mobilność krótko- i długoterminową mobilność krótkoterminowa w odniesieniu do danego państwa członkowskiego powinna być ograniczona do maksymalnie 90 dni w dowolnym okresie liczącym 180 dni; nie powinno być także możliwości złożenia w tym samym czasie powiadomienia do celów mobilności krótkoterminowej i wniosku o mobilność długoterminową. Jeżeli po podjęciu przez pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa mobilności krótkoterminowej pojawia się potrzeba mobilności długoterminowej, drugie państwo członkowskie może zażądać, by wniosek został złożony co najmniej 20 dni przed końcem okresu mobilności krótkoterminowej.

(26)

Choć specjalny system mobilności ustanowiony niniejszą dyrektywą powinien przewidywać autonomiczne zasady dotyczące wjazdu i pobytu do celów wykonywania pracy jako pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa w państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie, które wydało zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa, nadal zastosowanie mają wszystkie pozostałe zasady regulujące przepływ osób przez granice określone w stosownych przepisach dorobku Schengen.

(27)

W celu ułatwienia kontroli, jeżeli przeniesienie dotyczy kilku miejsc w różnych państwach członkowskich, właściwe organy drugich państw członkowskich powinny otrzymać w stosownych przypadkach odpowiednie informacje.

(28)

W sytuacji gdy pracownicy przenoszeni wewnątrz przedsiębiorstwa skorzystali z prawa do mobilności, drugie państwo członkowskie powinno mieć możliwość — pod pewnymi warunkami — podjęcia kroków służących zapewnieniu, by działalność pracowników przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa nie naruszała przepisów niniejszej dyrektywy.

(29)

Państwa członkowskie powinny przewidzieć skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary, takie jak kary finansowe, nakładane w przypadku niezastosowania się do przepisów niniejszej dyrektywy. Karami tymi mogą być między innymi środki przewidziane w art. 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/52/WE (6). Kary te mogłyby być nakładane na jednostkę przyjmującą mającą siedzibę w danym państwie członkowskim.

(30)

Stworzenie procedury jednego wniosku prowadzącej do uzyskania jednego dokumentu, łączącego zezwolenie na pobyt i zezwolenie na pracę („pojedyncze zezwolenie”), powinno przyczynić się do uproszczenia przepisów stosowanych obecnie w państwach członkowskich.

(31)

W odniesieniu do przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw, które zostały w tym celu uznane, powinno być możliwe wprowadzenie procedury uproszczonej. Uznanie powinno być regularnie poddawane ocenie.

(32)

Jeśli państwo członkowskie podejmie decyzję o przyjęciu obywatela państwa trzeciego, który spełnia kryteria określone w niniejszej dyrektywie, osoba ta powinna otrzymać zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa umożliwiające jej wykonywanie, pod pewnymi warunkami, otrzymanych zadań w różnych jednostkach należących do tego samego przedsiębiorstwa transnarodowego, w tym w jednostkach znajdujących się w innych państwach członkowskich.

(33)

Jeżeli wymagana jest wiza, a obywatel państwa trzeciego spełnia kryteria niezbędne do wydania mu zezwolenia na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa, państwo członkowskie powinno przyznać temu obywatelowi państwa trzeciego wszelkie ułatwienia w uzyskaniu wymaganej wizy i powinno zapewnić, by właściwe organy skutecznie w tym celu współdziałały.

(34)

Jeżeli zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa jest wydawane przez państwo członkowskie niestosujące w pełni dorobku Schengen, a pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa przekracza w ramach mobilności wewnątrzunijnej granicę zewnętrzną w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (7), państwo członkowskie powinno być uprawnione do tego, by wymagać przedstawienia dowodów, że pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa przenosi się na jego terytorium do celów przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa. Poza tym w przypadku przekraczania granicy zewnętrznej w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 562/2006 państwa członkowskie stosujące w pełni dorobek Schengen powinny sprawdzić dane w systemie informacyjnym Schengen i powinny odmówić prawa do wjazdu osobom lub zgłosić sprzeciw wobec mobilności osób, odnośnie do których w systemie tym dokonano wpisu do celów odmowy pozwolenia na wjazd lub pobyt, o czym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1987/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (8).

(35)

Państwa członkowskie powinny móc zamieszczać dodatkowe informacje w formie zapisu na papierze lub przechowywać takie informacje w formie elektronicznej, o czym mowa w art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1030/2002 (9) i w lit. a) ppkt 16 załącznika do tego rozporządzenia, w celu podania precyzyjniejszych informacji dotyczących działalności zawodowej w czasie przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa. Podawanie takich dodatkowych informacji powinno być dla państw członkowskich nieobowiązkowe i nie powinno stanowić dodatkowego wymogu, który narażałby na szwank pojedyncze zezwolenie i procedurę jednego wniosku.

(36)

Niniejsza dyrektywa nie powinna uniemożliwiać pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa wykonywania konkretnej działalności w siedzibie klienta w ramach państwa członkowskiego, w którym jednostka przyjmująca ma siedzibę, zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie w tym państwie członkowskim w odniesieniu do takiej działalności.

(37)

Niniejsza dyrektywa nie wpływa na warunki świadczenia usług w ramach art. 56 TFUE. W szczególności niniejsza dyrektywa nie wpływa na warunki zatrudnienia, które na mocy dyrektywy 96/71/WE mają zastosowanie do pracowników oddelegowanych przez przedsiębiorstwo z siedzibą w państwie członkowskim w celu świadczenia usług na terytorium innego państwa członkowskiego. Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do obywateli państw trzecich, którzy są oddelegowani przez przedsiębiorstwa z siedzibą w państwie członkowskim w ramach świadczenia usług zgodnie z dyrektywą 96/71/WE. Obywatele państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa, nie mogą korzystać z przepisów dyrektywy 96/71/WE. Niniejsza dyrektywa nie powinna skutkować preferencyjnym traktowaniem przedsiębiorstw z siedzibą w państwie trzecim w stosunku do przedsiębiorstw z siedzibą w państwie członkowskim, zgodnie z art. 1 ust. 4 dyrektywy 96/71/WE.

(38)

Odpowiednie objęcie pracowników przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa zabezpieczeniem społecznym, co odnosi się również w stosownym przypadku do świadczeń dla członków ich rodzin, ma ogromne znaczenie dla zapewnienia im podczas pobytu w Unii godnych warunków pracy i życia. Na mocy prawa krajowego należy zapewnić zatem równe traktowanie w odniesieniu do tych działów zabezpieczenia społecznego, które są wymienione w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (10). Niniejsza dyrektywa nie harmonizuje przepisów państw członkowskich o zabezpieczeniu społecznym. Mówi ona wyłącznie o stosowaniu zasady równego traktowania w dziedzinie zabezpieczenia społecznego do osób objętych jej zakresem stosowania. Prawo do równego traktowania w dziedzinie zabezpieczenia społecznego ma zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy spełniają obiektywne i niedyskryminujące warunki określone w przepisach państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca, w odniesieniu do przynależności do systemu zabezpieczenia społecznego oraz nabywania prawa do świadczeń z tego systemu.

W wielu państwach członkowskich prawo do otrzymywania świadczeń rodzinnych zależy od pewnych więzi z tym państwem członkowskim, gdyż świadczenia te służą wspieraniu pozytywnych zmian demograficznych mających na celu zapewnienie w przyszłości siły roboczej w tym państwie członkowskim. A zatem niniejsza dyrektywa nie powinna wpływać na prawo państwa członkowskiego do ograniczenia, pod pewnymi warunkami, zasady równego traktowania w odniesieniu do świadczeń rodzinnych, gdyż pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa i towarzyszący mu członkowie rodziny przebywają w tym państwie członkowskim jedynie przez określony czas. Prawa w zakresie zabezpieczenia społecznego należy zapewnić bez uszczerbku dla przepisów krajowych lub postanowień umów dwustronnych przewidujących stosowanie w dziedzinie zabezpieczenia społecznego przepisów państwa pochodzenia. Umowy dwustronne lub przepisy krajowe dotyczące praw w zakresie zabezpieczenia społecznego pracowników przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa przyjmowane po wejściu w życie niniejszej dyrektywy nie powinny jednak przewidywać mniej korzystnego traktowania niż traktowanie pracowników państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca. Przepisy krajowe lub takie umowy mogą skutkować na przykład tym, że w interesie pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa będzie pozostanie w systemie zabezpieczenia społecznego swojego państwa pochodzenia, w sytuacji gdy przerwa w przynależności do systemu zabezpieczenia społecznego wpłynęłaby negatywnie na jego prawa lub gdy ich przynależność do systemu zabezpieczenia społecznego powodowałaby ponoszenie przez niego kosztów podwójnego ubezpieczenia. Państwa członkowskie powinny mieć zawsze możliwość przyznania pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa korzystniejszych praw w zakresie zabezpieczenia społecznego. Żaden przepis niniejszej dyrektywy nie powinien wpływać na prawa osób pozostających przy życiu po pracowniku przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa, które swoje prawa do otrzymania renty rodzinnej, w czasie gdy przebywają w państwie trzecim, wywodzą od takiego pracownika.

(39)

W przypadku mobilności między państwami członkowskimi zastosowanie powinno mieć odpowiednio rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 (11). Niniejsza dyrektywa nie powinna przyznawać praw szerszych niż prawa już przyznane w obowiązujących przepisach unijnych w dziedzinie zabezpieczenia społecznego obywatelom państw trzecich, którzy mają interesy transgraniczne związane z różnymi państwami członkowskimi.

(40)

Aby szczególne zasady ustanowione w niniejszej dyrektywie były atrakcyjniejsze i przyniosły wszystkie oczekiwane pozytywne skutki dla konkurencyjności przedsiębiorstw w Unii, pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa pochodzącym z państw trzecich powinny przysługiwać korzystne warunki łączenia rodzin w państwie członkowskim, które wydało zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa, oraz w państwach członkowskich, które zezwalają pracownikowi przenoszonemu wewnątrz przedsiębiorstwa na pobyt i pracę na swoim terytorium zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy dotyczącymi mobilności długoterminowej. Prawo do łączenia rodzin faktycznie zlikwiduje poważną przeszkodę w wyrażaniu przez pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa zgody na przeniesienie. Aby chronić jedność rodziny, członkowie rodziny powinni mieć możliwość dołączenia do pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa w innym państwie członkowskim; należy też ułatwić im dostęp do rynku pracy.

(41)

W celu umożliwienia szybkiego przetwarzania wniosków państwa członkowskie powinny przyznać pierwszeństwo wymianie informacji i przekazywaniu odpowiednich dokumentów w formie elektronicznej, chyba że pojawią się problemy techniczne lub żywotne interesy będą wymagały innego postępowania.

(42)

Gromadzenie i przekazywanie plików i danych powinno się odbywać zgodnie ze stosownymi przepisami dotyczącymi ochrony danych i bezpieczeństwa.

(43)

Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do obywateli państw trzecich, którzy ubiegają się o prawo pobytu w państwie członkowskim jako naukowcy w celu prowadzenia projektu badawczego, ponieważ podlegają oni dyrektywie Rady 2005/71/WE (12).

(44)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, którymi są specjalna procedura przyjmowania oraz przyjęcie warunków wjazdu i pobytu mających zastosowanie wobec przeniesień obywateli państw trzecich wewnątrz przedsiębiorstwa, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary i skutki działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(45)

Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, która z kolei opiera się na prawach wynikających z kart społecznych przyjętych przez Unię i Radę Europy.

(46)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (13) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że złożenie takich dokumentów jest uzasadnione.

(47)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i do TFUE, oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu wymienione państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie są nią związane ani jej nie stosują.

(48)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

a)

warunki wjazdu i pobytu, przez okres dłuższy niż 90 dni, obywateli państw trzecich i członków ich rodzin na terytorium państw członkowskich w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa, a także prawa tych osób;

b)

warunki wjazdu i pobytu oraz prawa obywateli państw trzecich, o których mowa w lit. a), w państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie, które pierwsze przyznaje danemu obywatelowi państwa trzeciego zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa na mocy niniejszej dyrektywy.

a)

ubiegają się o prawo pobytu w jednym z państw członkowskich jako naukowcy w rozumieniu dyrektywy 2005/71/WE w celu prowadzenia projektu badawczego;

b)

na mocy umów między Unią i jej państwami członkowskimi a państwami trzecimi korzystają z prawa do swobodnego przemieszczania się równoważnego z prawem obywateli Unii lub są zatrudnieni przez przedsiębiorstwo mające siedzibę w tych państwach trzecich;

c)

są delegowani w ramach dyrektywy 96/71/WE;

d)

prowadzą działalność w charakterze pracowników samozatrudnionych;

e)

są przydzielani przez agencje pośrednictwa pracy, agencje pracy tymczasowej lub inne przedsiębiorstwa zajmujące się udostępnianiem pracowników do pracy pod nadzorem i kierownictwem innego przedsiębiorstwa;

f)

są przyjmowani jako studenci w pełnym wymiarze godzin lub którzy w ramach swoich studiów przechodzą krótkotrwałe nadzorowane szkolenie praktyczne.

a)

„obywatel państwa trzeciego” oznacza osobę niebędącą obywatelem Unii w rozumieniu art. 20 ust. 1 TFUE;

b)

„przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa” oznacza czasowe oddelegowanie, w celach zawodowych lub szkoleniowych, obywatela państwa trzeciego, którego miejsce pobytu w momencie składania wniosku o zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa znajduje się poza terytorium państw członkowskich, z przedsiębiorstwa, które ma siedzibę poza terytorium państwa członkowskiego i z którym obywatel państwa trzeciego jest związany, przed przeniesieniem i w trakcie przeniesienia, umową o pracę, do jednostki należącej do tego przedsiębiorstwa lub tej samej grupy przedsiębiorstw z siedzibą w tym państwie członkowskim, oraz w stosownym przypadku mobilność między jednostkami przyjmującymi mającymi siedzibę w jednym lub kilku drugich państwach członkowskich;

c)

„pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa” oznacza obywatela państwa trzeciego, którego miejsce pobytu w momencie składania wniosku o zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa znajduje się poza terytorium państw członkowskich i który podlega przeniesieniu wewnątrz przedsiębiorstwa;

d)

„jednostka przyjmująca” oznacza jednostkę, do której przenoszony jest pracownik wewnątrz przedsiębiorstwa — niezależnie od jej formy prawnej — i która ma siedzibę, zgodnie z prawem krajowym, na terytorium państwa członkowskiego;

e)

„pracownik kadry kierowniczej” oznacza osobę zajmującą wyższe stanowisko, która przede wszystkim kieruje jednostką przyjmującą, podlegając ogólnemu nadzorowi sprawowanemu głównie przez zarząd, udziałowców przedsiębiorstwa lub ich odpowiednik lub działając zgodnie z udzielonymi przez nich wskazówkami; stanowisko to obejmuje: kierowanie jednostką przyjmującą lub departamentem, lub oddziałem jednostki przyjmującej, nadzór i kontrolę nad pracą innych pracowników nadzoru, kierownictwa lub fachowców, posiadanie uprawnień do wydawania zaleceń w sprawie zatrudniania, zwalniania lub innych decyzji personalnych;

f)

„specjalista” oznacza osobę pracującą w ramach grupy przedsiębiorstw, która posiada specjalistyczną wiedzę, kluczową dla obszarów działania jednostki przyjmującej, jej technik lub zarządzania. Przy dokonywaniu oceny takiej wiedzy bierze się pod uwagę nie tylko wiedzę specyficzną dla jednostki przyjmującej, lecz również to, czy dana osoba posiada wysokie kwalifikacje, w tym odpowiednie doświadczenie zawodowe, odnoszące się do pracy lub działalności, które wymagają szczególnej wiedzy technicznej, w tym czy jest ona ewentualnie przedstawicielem zawodu wymagającego uprawnień;

g)

„pracownik odbywający staż” oznacza osobę posiadającą dyplom ukończenia studiów wyższych, która zostaje przeniesiona do jednostki przyjmującej do celów rozwoju zawodowego lub odbycia szkolenia w zakresie technik lub metod prowadzenia działalności gospodarczej i która w czasie trwania przeniesienia otrzymuje wynagrodzenie;

h)

„członkowie rodziny” oznaczają obywateli państw trzecich, o których mowa w art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 2003/86/WE (14);

i)

„zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa” oznacza zezwolenie zawierające akronim „ICT”, uprawniające jego posiadacza do pobytu i pracy na terytorium pierwszego państwa członkowskiego i, w stosownych przypadkach, drugiego państwa członkowskiego, na warunkach określonych w niniejszej dyrektywie;

j)

„zezwolenie na mobilność długoterminową” oznacza zezwolenie zawierające oznaczenie „mobile ICT”, uprawniające posiadacza zezwolenia na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa do pobytu i pracy na terytorium drugiego państwa członkowskiego na warunkach określonych w niniejszej dyrektywie;

k)

„procedura jednego wniosku” oznacza procedurę prowadzącą — na podstawie jednego wniosku o zezwolenie na pobyt i pracę obywatela państwa trzeciego na terytorium państwa członkowskiego — do podjęcia decyzji w sprawie tego wniosku;

l)

„grupa przedsiębiorstw” oznacza dwa przedsiębiorstwa lub większą ich liczbę, które to przedsiębiorstwa na mocy prawa krajowego uważa się za powiązane ze sobą w następujący sposób: przedsiębiorstwo bezpośrednio lub pośrednio posiada większość kapitału subskrybowanego innego przedsiębiorstwa; posiada większość głosów związanych z wyemitowanym kapitałem podstawowym innego przedsiębiorstwa; jest uprawnione do mianowania ponad połowy członków organu administracyjnego, kierowniczego lub nadzorczego innego przedsiębiorstwa; lub przedsiębiorstwami zarządza w sposób ujednolicony jednostka dominująca;

m)

„pierwsze państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, które jako pierwsze wydaje obywatelowi państwa trzeciego zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa;

n)

„drugie państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie — inne niż pierwsze państwo członkowskie — w którym pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa zamierza skorzystać lub korzysta z prawa do mobilności w rozumieniu niniejszej dyrektywy;

o)

„zawód regulowany” oznacza zawód regulowany zdefiniowany w art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2005/36/WE.

a)

prawie unijnym, w tym w umowach dwustronnych i wielostronnych zawartych między Unią i jej państwami członkowskimi a jednym państwem trzecim lub większą liczbą państw trzecich;

b)

umowach dwustronnych lub wielostronnych zawartych między jednym państwem członkowskim lub większą liczbą państw członkowskich a jednym państwem trzecim lub większą liczbą państw trzecich.

a)

przedstawia dowód, że jednostka przyjmująca oraz przedsiębiorstwo mające siedzibę w państwie trzecim należą do tego samego przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw;

b)

przedstawia dowód zatrudnienia w ramach tego samego przedsiębiorstwa lub tej samej grupy przedsiębiorstw przez nieprzerwany okres wynoszący od co najmniej trzech miesięcy do dwunastu miesięcy bezpośrednio przed dniem przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa — w przypadku pracowników kadry kierowniczej i specjalistów, oraz przez nieprzerwany okres wynoszący od co najmniej trzech miesięcy do sześciu miesięcy — w przypadku pracowników odbywających staż;

c)

przedstawia umowę o pracę i, w razie potrzeby, pismo od pracodawcy wyznaczające zakres obowiązków, zawierające co następuje:

d)

przedstawia dowód, że obywatel państwa trzeciego posiada kwalifikacje zawodowe i doświadczenie niezbędne w jednostce przyjmującej, do której ma zostać przeniesiony jako pracownik kadry kierowniczej lub specjalista, lub, w przypadku pracownika odbywającego staż — wymagany dyplom ukończenia studiów wyższych;

e)

w stosownych przypadkach przedstawia dokumenty poświadczające, że obywatel państwa trzeciego spełnia warunki — określone w przepisach krajowych danego państwa członkowskiego — dotyczące wykonywania przez obywateli Unii zawodu regulowanego, do którego odnosi się wniosek;

f)

przedstawia ważny dokument podróży obywatela państwa trzeciego, zgodnie z prawem krajowym, oraz, jeśli jest to wymagane, wniosek o wydanie wizy lub wizę; państwa członkowskie mogą wymagać, by okres ważności dokumentu podróży obejmował co najmniej okres ważności zezwolenia na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa;

g)

bez uszczerbku dla obowiązujących umów dwustronnych przedstawia dowód posiadania ubezpieczenia zdrowotnego od wszelkich rodzajów ryzyka, od których zazwyczaj ubezpieczeni są obywatele danego państwa członkowskiego, w okresach, w których takie ubezpieczenie i związane z nim świadczenia nie przysługują w związku z pracą wykonywaną w tym państwie członkowskim ani nie wynikają z takiej pracy lub, jeśli tak przewiduje prawo krajowe, dowód złożenia wniosku o takie ubezpieczenie.

a)

w okresie przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa spełnione były wszystkie warunki odnoszące się do warunków zatrudnienia innych niż wynagrodzenie, które określone są w przepisach ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych lub powszechnie obowiązujących układach zbiorowych stosowanych do pracowników delegowanych w podobnej sytuacji w odpowiednich sektorach zawodowych.

W przypadku braku systemu uznawania układów zbiorowych za powszechnie obowiązujące, państwa członkowskie mogą oprzeć się na układach zbiorowych, które są powszechnie stosowane w odniesieniu do wszystkich podobnych przedsiębiorstw na danym obszarze geograficznym oraz o danym profilu lub w danym sektorze, lub układów zbiorowych, które zostały zawarte przez najbardziej reprezentatywnych pracodawców i organizacje pracowników na poziomie krajowym i które obowiązują na całym terytorium kraju;

b)

wynagrodzenie obywatela państwa trzeciego na cały okres przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa nie było mniej korzystne niż wynagrodzenie obywateli danego państwa, w którym wykonywana jest praca, zajmujących porównywalne stanowiska, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami, układami zbiorowymi lub praktykami w państwie członkowskim, w którym jednostka przyjmująca ma siedzibę.

a)

gdy nie jest przestrzegany art. 5;

b)

gdy przedstawione dokumenty zostały uzyskane w wyniku oszustwa, zostały podrobione lub przerobione;

c)

gdy jednostka przyjmująca została ustanowiona głównie w celu ułatwiania wjazdu pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa;

d)

gdy dobiegł końca maksymalny okres pobytu określony w art. 12 ust. 1.

a)

gdy pracodawca lub jednostka przyjmująca nie wypełnili swoich obowiązków prawnych dotyczących zabezpieczenia społecznego, podatków, praw pracowniczych lub warunków pracy;

b)

gdy pracodawca lub jednostka przyjmująca są likwidowane lub zostały zlikwidowane na mocy krajowych przepisów o niewypłacalności lub nie jest prowadzona żadna działalność gospodarcza;

c)

gdy celem lub skutkiem czasowej obecności pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa jest ingerencja w spór lub negocjacje między stronami stosunku pracy lub wpływanie w inny sposób na wynik takiego sporu lub takich negocjacji.

a)

gdy zezwolenie zostało uzyskane w wyniku oszustwa, zostało podrobione lub przerobione;

b)

gdy pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa przebywa w danym państwie członkowskim w celu innym niż ten, na który wydano zezwolenie;

c)

gdy jednostka przyjmująca została ustanowiona głównie w celu ułatwiania wjazdu pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa.

a)

gdy zezwolenie zostało uzyskane w wyniku oszustwa, zostało podrobione lub przerobione;

b)

gdy pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa przebywa w danym państwie członkowskim w celu innym niż ten, na który wydano zezwolenie;

c)

gdy jednostka przyjmująca została ustanowiona głównie w celu ułatwiania wjazdu pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa;

d)

gdy dobiegł końca maksymalny okres pobytu określony w art. 12 ust. 1.

a)

gdy art. 5 nie jest przestrzegany lub przestał być przestrzegany;

b)

gdy pracodawca lub jednostka przyjmująca nie wypełnili swoich obowiązków prawnych dotyczących zabezpieczenia społecznego, podatków, praw pracowniczych lub warunków pracy;

c)

gdy pracodawca lub jednostka przyjmująca są likwidowane lub zostały zlikwidowane na mocy krajowych przepisów o niewypłacalności lub nie jest prowadzona żadna działalność gospodarcza;

d)

gdy pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa nie przestrzegał przepisów o mobilności określonych w art. 21 i 22.

a)

zwolnienie wnioskodawcy z przedstawienia niektórych dowodów, o których mowa w art. 5 lub art. 22 ust. 2 lit. a);

b)

przyspieszoną procedurę przyjęcia, która umożliwia wydanie zezwolenia na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa i zezwolenia na mobilność długoterminową w terminie krótszym od przewidzianego w art. 15 ust. 1 lub w art. 22 ust. 2 lit. b); lub

c)

ułatwione lub przyspieszone procedury wydawania wymaganych wiz.

a)

prawo do wjazdu i pobytu na terytorium pierwszego państwa członkowskiego;

b)

prawo do swobodnego dostępu do całego terytorium pierwszego państwa członkowskiego zgodnie z jego prawem krajowym;

c)

prawo do wykonywania określonej działalności zawodowej, na którą wydano zgodę w ramach zezwolenia, zgodnie z prawem krajowym, w jakiejkolwiek jednostce przyjmującej należącej do przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw w pierwszym państwie członkowskim.

a)

wolności stowarzyszania się i zrzeszania się oraz członkostwa w organizacjach reprezentujących pracowników lub pracodawców lub we wszelkich organizacjach zrzeszających pracowników określonych zawodów, w tym praw i świadczeń przyznawanych przez takie organizacje, bez uszczerbku dla krajowych przepisów dotyczących porządku publicznego i bezpieczeństwa publicznego;

b)

uznawania dyplomów, świadectw i innych kwalifikacji zawodowych zgodnie z odpowiednimi procedurami krajowymi;

c)

przepisów prawa krajowego dotyczących działów zabezpieczenia społecznego określonych w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 — chyba że na mocy umów dwustronnych lub prawa krajowego państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca, zastosowanie ma prawo państwa pochodzenia — zapewniających pracownikowi przenoszonemu wewnątrz przedsiębiorstwa objęcie prawem w zakresie zabezpieczenia społecznego w jednym z tych państw. W przypadku mobilności wewnątrzunijnej oraz bez uszczerbku dla umów dwustronnych zapewniających objęcie pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa prawem krajowym państwa pochodzenia stosuje się odpowiednio rozporządzenie (UE) nr 1231/2010;

d)

bez uszczerbku dla rozporządzenia (UE) nr 1231/2010 oraz umów dwustronnych — wypłaty ustawowych świadczeń z tytułu wieku, inwalidztwa lub śmierci, opartych na poprzednim zatrudnieniu pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa i nabytych przez pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa przeprowadzającego się do państwa trzeciego lub osoby pozostające przy życiu po takim pracowniku przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa, które przebywają w państwie trzecim i wywodzą swoje prawa od takiego pracownika, zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 883/2004, na tych samych warunkach i w tych samych stawkach co w przypadku obywateli danego państwa członkowskiego, gdy obywatele ci przeprowadzają się do państwa trzeciego;

e)

dostępu do towarów i usług oraz zaopatrzenia w powszechnie dostępne towary i usługi, z wyłączeniem procedur otrzymywania lokali mieszkalnych, które są przewidziane w prawie krajowym, bez uszczerbku dla swobody zawierania umów zgodnie z prawem unijnym i krajowym, oraz z wyłączeniem usług zapewnianych przez publiczne urzędy zatrudnienia.

a)

w momencie składania wniosku w pierwszym państwie członkowskim — jeżeli mobilność do drugiego państwa członkowskiego przewidziana jest już na tym etapie; albo

b)

po przyjęciu pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa do pierwszego państwa członkowskiego, jak tylko znany stanie się zamiar odnoszący się do mobilności do drugiego państwa członkowskiego.

a)

dowód, że jednostka przyjmująca w drugim państwie członkowskim i przedsiębiorstwo mające siedzibę w państwie trzecim należą do tego samego przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw;

b)

umowę o pracę i, w razie potrzeby, pismo wyznaczające zakres obowiązków, które zostały przekazane pierwszemu państwu członkowskiemu zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. c);

c)

w stosownych przypadkach dokumenty poświadczające, że pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa spełnia warunki — określone w przepisach krajowych danego państwa członkowskiego — dotyczące wykonywania przez obywateli Unii zawodu regulowanego, do którego odnosi się wniosek;

d)

ważny dokument podróży, o którym mowa w art. 5 ust. 1 lit. f); oraz

e)

planowany okres i daty mobilności — w przypadku, gdy takie dane nie zostały podane w dokumentach wymienionych powyżej.

a)

nie są spełnione warunki określone w art. 5 ust. 4 lit. b) lub ust. 3 lit. a), c) lub d) niniejszego artykułu;

b)

przedstawione dokumenty zostały uzyskane w wyniku oszustwa, zostały podrobione lub przerobione;

c)

dobiegł końca maksymalny okres pobytu określony w art. 12 ust. 1 lub w ust. 1 niniejszego artykułu.

a)

zastosowaniu art. 21 i zezwoleniu pracownikowi przenoszonemu wewnątrz przedsiębiorstwa na pobyt i pracę na swoim terytorium w oparciu o zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa wydane przez pierwsze państwo członkowskie i w okresie ważności takiego zezwolenia; lub

b)

zastosowaniu procedury przewidzianej w ust. 2–7.

a)

drugie państwo członkowskie może wymagać, by wnioskodawca przekazał niektóre lub wszystkie z wymienionych poniżej dokumentów, jeżeli są one wymagane przez drugie państwo członkowskie przy pierwotnym wniosku:

Drugie państwo członkowskie może wymagać, by wnioskodawca przedstawił, najpóźniej w momencie gdy wydawane jest zezwolenie na mobilność długoterminową, adres pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa na terytorium drugiego państwa członkowskiego.

Drugie państwo członkowskie może wymagać, by te dokumenty i informacje zostały przedstawione w języku urzędowym tego państwa członkowskiego;

b)

drugie państwo członkowskie podejmuje decyzję w sprawie wniosku o mobilność długoterminową i powiadamia o niej wnioskodawcę na piśmie — jak najszybciej, ale nie później niż 90 dni po dacie złożenia właściwym organom drugiego państwa członkowskiego wniosku i dokumentów przewidzianych w lit. a);

c)

pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa nie ma obowiązku opuszczenia terytorium państw członkowskich w celu złożenia wniosku i nie podlega obowiązkowi wizowemu;

d)

pracownikom przenoszonym wewnątrz przedsiębiorstwa zezwala się na pracę w drugim państwie członkowskim do czasu podjęcia przez właściwe organy decyzji w sprawie wniosku o mobilność długoterminową, pod warunkiem że:

e)

wniosek o mobilność długoterminową nie może zostać złożony w tym samym czasie co powiadomienie do celów mobilności krótkoterminowej. W przypadku gdy potrzeba mobilności długoterminowej pojawia się po podjęciu przez pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa mobilności krótkoterminowej, drugie państwo członkowskie może zażądać, by wniosek o mobilność długoterminową został złożony co najmniej 20 dni przed końcem okresu mobilności krótkoterminowej.

a)

nie są spełnione warunki określone w ust. 2 lit. a) niniejszego artykułu lub kryteria określone w art. 5 ust. 4, art. 5 ust. 5 lub art. 5 ust. 8;

b)

zastosowanie ma jeden z powodów wskazanych w art. 7 ust. 1 lit. b) lub d) lub w art. 7 ust. 2, 3 lub 4; lub

c)

w trakcie przeprowadzania procedury upłynie termin ważności zezwolenia na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa.

a)

kopii powiadomienia wysłanego przez jednostkę przyjmującą w pierwszym państwie członkowskim zgodnie z art. 21 ust. 2; lub

b)

pisma jednostki przyjmującej w drugim państwie członkowskim, w którym podaje się co najmniej szczegółowe informacje na temat okresu mobilności wewnątrzunijnej oraz umiejscowienia jednostki(-tek) przyjmującej(-cych) w drugim państwie członkowskim.

a)

nie zostało powiadomione zgodnie z art. 21 ust. 2 i 3, a wymaga takiego powiadomienia;

b)

zgłosiło sprzeciw wobec mobilności zgodnie z art. 21 ust. 6;

c)

odrzuciło wniosek o mobilność długoterminową zgodnie z art. 22 ust. 3;

d)

zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa lub zezwolenie na mobilność długoterminową jest wykorzystywane do celów innych niż cele, dla których zostało wydane;

e)

warunki, na których podstawie zezwolono na podjęcie mobilności, nie są już spełnione.

a)

jednostka przyjmująca nie powiadomiła zgodnie z art. 21 ust. 2 i 3 o mobilności pracownika przenoszonego wewnątrz przedsiębiorstwa;

b)

zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa lub zezwolenie na mobilność długoterminową jest wykorzystywane do celów innych niż cele, dla których zostało wydane;

c)

wniosek o zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa został złożony w państwie członkowskim innym niż państwo najdłuższego całkowitego pobytu;

d)

pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa nie spełnia już kryteriów i warunków, na podstawie których zezwolono mu na podjęcie mobilności, a jednostka przyjmująca nie powiadomiła właściwych organów drugiego państwa członkowskiego o takiej zmianie;

e)

pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa rozpoczął pracę w drugim państwie członkowskim, mimo że nie zostały spełnione warunki mobilności, w przypadku gdy zastosowanie ma art. 21 ust. 5 lub art. 22 ust. 2 lit. d).