ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 607/2009

z dnia 14 lipca 2009 r.

ustanawiające niektóre szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, określeń tradycyjnych, etykietowania i prezentacji niektórych produktów sektora wina

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (1), w szczególności jego art. 52, 56, 63 i 126 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie określa szczegółowe zasady wykonania tytułu III rozporządzenia (WE) nr 479/2008 w szczególności w odniesieniu do:

ROZDZIAŁ II

CHRONIONE NAZWY POCHODZENIA I OZNACZENIA GEOGRAFICZNE

SEKCJA 1

Wniosek o objęcie ochroną

Artykuł 2

Wnioskodawca

1.   Pojedynczy producent może być wnioskodawcą w rozumieniu art. 37 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jeżeli wykazano że:

2.   Państwo członkowskie lub kraj trzeci, lub ich odpowiednie organy, nie mogą być wnioskodawcami w rozumieniu art. 37 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 3

Wniosek o objęcie ochroną

Wniosek o objęcie ochroną zawiera dokumenty wymagane w art. 35 lub 36 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz elektroniczną wersję specyfikacji produktu i jednolitego dokumentu.

Wniosek o objęcie ochroną oraz jednolity dokument sporządza się zgodnie z wzorami określonymi odpowiednio w załączniku I i II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 4

Nazwa

1.   Nazwę, która ma być objęta ochroną, rejestruje się tylko w języku (językach) używanym (używanych) do opisania danego produktu w wyznaczonym obszarze geograficznym.

2.   Nazwę rejestruje się w pisowni oryginalnej.

Artykuł 5

Wyznaczenie obszaru geograficznego

Obszar wyznacza się w sposób szczegółowy, dokładny i jednoznaczny.

Artykuł 6

Produkcja w wyznaczonym obszarze geograficznym

1.   Do celów stosowania art. 34 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) i lit. b) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego artykułu, „produkcja” obejmuje wszystkie czynności — od zbioru winogron po zakończenie procesu produkcji wina, z wyjątkiem wszelkich procesów poprodukcyjnych.

2.   W przypadku produktów o chronionym oznaczeniu geograficznym część (maksymalnie 15 %) winogron, która zgodnie z art. 34 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 może pochodzić spoza wyznaczonego obszaru geograficznego, pochodzi z danego państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym znajduje się wyznaczony obszar.

3.   W drodze odstępstwa od art. 34 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 stosuje się część B ust. 3 załącznika III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 606/2009 (10) w sprawie praktyk winiarskich i obowiązujących ograniczeń.

4.   W drodze odstępstwa od art. 34 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) i ust. 1 lit. b) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz pod warunkiem że jest to przewidziane w specyfikacji produktu, produkt o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym może być przetworzony na wino:

W drodze odstępstwa od art. 34 ust. 1 lit. b) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz pod warunkiem że jest to przewidziane w specyfikacji produktu, do dnia 31 grudnia 2012 r. wina o chronionym oznaczeniu geograficznym mogą być nadal przetwarzane na wino poza bezpośrednim sąsiedztwem danego wyznaczonego obszaru.

W drodze odstępstwa od art. 34 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz pod warunkiem że jest to przewidziane w specyfikacji produktu, produkt może być przetworzony na wino musujące lub wino półmusujące o chronionej nazwie pochodzenia poza bezpośrednim sąsiedztwem danego wyznaczonego obszaru, jeżeli taka praktyka była stosowana przed dniem 1 marca 1986 r.

Artykuł 7

Związek z obszarem geograficznym

1.   Szczegóły określające związek z obszarem geograficznym, o którym mowa w art. 35 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wyjaśniają, w jakim zakresie cechy wyznaczonego obszaru geograficznego wpływają na produkt końcowy.

W przypadku wniosków obejmujących różne kategorie produktów winiarskich szczegóły określające związek wykazuje się w odniesieniu do każdego przedmiotowego produktu winiarskiego.

2.   W przypadku nazwy pochodzenia specyfikacja produktu zawiera:

3.   W przypadku oznaczenia geograficznego specyfikacja produktu zawiera:

4.   W przypadku oznaczenia geograficznego w specyfikacji produktu stwierdza się, czy oznaczenie to opiera się na szczególnej jakości lub renomie lub innych właściwościach związanych z jego pochodzeniem geograficznym.

Artykuł 8

Pakowanie w wyznaczonym obszarze geograficznym

Jeżeli specyfikacja produktu wskazuje, że pakowanie produktu musi odbywać się w obrębie wyznaczonego obszaru geograficznego lub na obszarze położonym w bezpośrednim sąsiedztwie danego wyznaczonego obszaru zgodnie z wymogiem, o którym mowa w art. 35 ust. 2 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wymóg ten wskazuje się w odniesieniu do danego produktu.

SEKCJA 2

Procedura rozpatrywania wniosku przez Komisję

Artykuł 9

Odbiór wniosku

1.   Wniosek składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

2.   Komisja odnotowuje na dokumentach składających się na wniosek dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany wnioskowi.

Organy państwa członkowskiego, kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim otrzymują potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

Artykuł 10

Składanie wniosku transgranicznego

1.   W przypadku wniosku transgranicznego wspólny wniosek dotyczący oznaczenia transgranicznego obszaru geograficznego może być złożony przez więcej niż jedną grupę producentów reprezentujących ten obszar.

2.   Jeżeli wniosek dotyczy tylko państw członkowskich, wstępną procedurę krajową, o której mowa w art. 38 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, stosuje się we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich.

Do celów stosowania art. 38 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 wniosek transgraniczny jest przekazywany Komisji przez jedno państwo członkowskie w imieniu pozostałych państw członkowskich i zawiera upoważnienie udzielone przez każde z pozostałych państw członkowskich, upoważniające państwo członkowskie przekazujące wniosek do działania w jego imieniu.

3.   Jeżeli wniosek transgraniczny dotyczy tylko krajów trzecich, wniosek ten jest przekazywany Komisji przez jedną z grup składających wniosek w imieniu pozostałych grup lub przez jeden z krajów trzecich w imieniu pozostałych krajów trzecich i zawiera:

4.   Jeżeli wniosek transgraniczny dotyczy co najmniej jednego państwa członkowskiego i co najmniej jednego kraju trzeciego, wstępną procedurę krajową, o której mowa w art. 38 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, stosuje się we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich. Wniosek jest przekazywany Komisji przez jedno z państw członkowskich lub jeden z krajów trzecich, lub przez jedną z grup z krajów trzecich składających wniosek i zawiera:

5.   Państwo członkowskie, kraje trzecie lub grupy producentów mające siedzibę w krajach trzecich, które przekazują Komisji wniosek transgraniczny, o którym mowa w ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu, stają się odbiorcą powiadomienia lub decyzji wydanej przez Komisję.

Artykuł 11

Dopuszczalność

1.   W celu stwierdzenia, czy wniosek o objęcie ochroną jest dopuszczalny, Komisja sprawdza, czy wniosek o rejestrację określony w załączniku I został wypełniony oraz czy dokumenty uzupełniające zostały dołączone do wniosku.

2.   Wniosek o rejestrację uznany za dopuszczalny jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

Jeżeli wniosek nie został wypełniony lub został wypełniony jedynie częściowo lub dokumenty uzupełniające, o których mowa w ust. 1, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co wniosek o rejestrację lub jeżeli brakuje niektórych dokumentów, Komisja odpowiednio informuje o tym wnioskodawcę, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności wniosku jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

Artykuł 12

Weryfikacja warunków ważności

1.   Jeżeli dopuszczalny wniosek o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego nie spełnia wymogów określonych w art. 34 i 35 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja informuje organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym kraju trzecim o podstawach odrzucenia, wyznaczając termin wycofania lub zmiany wniosku lub przedłożenia uwag.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim nie usuną w terminie przeszkód w rejestracji, Komisja odrzuca wniosek zgodnie z art. 39 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

3.   Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu danej nazwy pochodzenia lub danego oznaczenia geograficznego na podstawie dostępnych dokumentów i informacji. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

SEKCJA 3

Procedury sprzeciwu

Artykuł 13

Krajowa procedura sprzeciwu w przypadku wniosków transgranicznych

Do celów art. 38 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jeżeli wniosek transgraniczny dotyczy tylko państw członkowskich lub co najmniej jednego państwa członkowskiego i co najmniej jednego kraju trzeciego, procedurę sprzeciwu stosuje się we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich.

Artykuł 14

Składanie sprzeciwu w ramach procedury wspólnotowej

1.   Sprzeciw, o którym mowa w art. 40 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, sporządza się na podstawie formularza określonego w załączniku III do niniejszego rozporządzenia. Sprzeciw składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia sprzeciwu do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

2.   Komisja odnotowuje na dokumentach składających się na sprzeciw dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany sprzeciwowi.

Zgłaszający sprzeciw otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

Artykuł 15

Dopuszczalność w ramach procedury wspólnotowej

1.   W celu stwierdzenia, czy sprzeciw jest dopuszczalny zgodnie z art. 40 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja sprawdza, czy sprzeciw zawiera informację o wcześniejszym prawie (wcześniejszych prawach) i o podstawie (podstawach) sprzeciwu oraz czy wpłynął on do Komisji w terminie.

2.   Jeżeli sprzeciw opiera się na istnieniu wcześniejszego znaku towarowego posiadającego reputację i renomę zgodnie z art. 43 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, sprzeciwowi towarzyszy dowód zgłoszenia do rejestracji, rejestracji lub stosowania tego wcześniejszego znaku towarowego, taki jak świadectwo rejestracji lub dowód jego stosowania oraz dowód jego reputacji i renomy.

3.   Właściwie umotywowany sprzeciw zawiera szczegóły dotyczące faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie sprzeciwu wraz z odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi.

Informacje i dowody, jakie należy przedstawić na potwierdzenie stosowania wcześniejszego znaku towarowego, zawierają szczegółowe dane dotyczące lokalizacji, okresu, zakresu i charakteru stosowania wcześniejszego znaku towarowego oraz jego reputacji i renomy.

4.   Jeżeli szczegółowe informacje dotyczące wcześniejszego prawa (wcześniejszych praw), podstawy (podstaw), faktów, dowodów lub uwag lub dokumenty uzupełniające, o których mowa w ustępach 1–3, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co sprzeciw lub jeżeli brakuje niektórych dokumentów, Komisja odpowiednio informuje o tym zgłaszającego sprzeciw, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca sprzeciw z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności sprzeciwu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do zgłaszającego sprzeciw oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

5.   Sprzeciw uznany za dopuszczalny jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

Artykuł 16

Weryfikacja sprzeciwu w ramach procedury wspólnotowej

1.   Jeżeli Komisja nie odrzuciła sprzeciwu zgodnie z art. 15 ust. 4, informuje ona o sprzeciwie organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym kraju trzecim, wzywając go do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy od dnia przekazania informacji. Uwagi otrzymane w terminie dwóch miesięcy przekazuje się zgłaszającemu sprzeciw.

W trakcie weryfikacji sprzeciwu Komisja wzywa strony do przedstawienia — w odpowiednich przypadkach w terminie dwóch miesięcy od dnia wydania takiego wezwania — uwag dotyczących informacji otrzymanych od innych stron.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim lub zgłaszający sprzeciw nie przedstawiają uwag w odpowiedzi na wezwanie lub nie dotrzymują wyznaczonych terminów, Komisja rozstrzyga w sprawie sprzeciwu.

3.   Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu lub zarejestrowaniu danej nazwy pochodzenia lub danego oznaczenia geograficznego na podstawie dostępnych dowodów. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do zgłaszającego sprzeciw oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   W przypadku wielu sprzeciwów, po wstępnym rozpatrzeniu co najmniej jednego takiego sprzeciwu przyjęcie wniosku o rejestrację może nie być możliwe; w takich przypadkach Komisja może zawiesić inne procedury sprzeciwu. Komisja informuje innych zgłaszających sprzeciw o dotyczącej ich decyzji podjętej w trakcie procedury.

Jeżeli wniosek zostaje odrzucony, procedury sprzeciwu, które zostały zawieszone, uznaje się za zamknięte oraz powiadamia się o tym w odpowiedni sposób zainteresowanych zgłaszających sprzeciw.

SEKCJA 4

Ochrona

Artykuł 17

Decyzja o objęciu ochroną

1.   O ile wnioski o objęcie ochroną nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych nie są odrzucone zgodnie z art. 11, 12, 16 i 28, Komisja podejmuje decyzję o objęciu ochroną nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych.

2.   Decyzja o objęciu ochroną podjęta zgodnie z art. 41 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 18

Rejestr

1.   Komisja prowadzi „Rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych” zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dalej zwany „rejestrem”.

2.   Zatwierdzoną nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne wpisuje się rejestru.

W przypadku nazw zarejestrowanych na mocy art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja wpisuje do rejestru dane przewidziane w ust. 3 niniejszego artykułu, z wyjątkiem lit. f).

3.   Komisja wpisuje do rejestru następujące dane:

Artykuł 19

Ochrona

1.   Ochrona nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego trwa od dnia wpisania jej do rejestru.

2.   W przypadku niezgodnego z prawem stosowania chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego właściwe organy państw członkowskich podejmują, z własnej inicjatywy — zgodnie z art. 45 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, lub na wniosek strony, kroki konieczne do zaprzestania takiego niezgodnego z prawem stosowania i uniemożliwienia wprowadzenia do obrotu lub wywozu przedmiotowych produktów.

3.   Ochrona nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego stosuje się do całej nazwy włącznie z jej elementami składowymi, pod warunkiem że można je wyróżnić same w sobie. Element chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego pozbawiony jakiegokolwiek charakteru wyróżniającego lub element rodzajowy nie jest chroniony.

SEKCJA 5

Zmiany i anulowanie

Artykuł 20

Zmiana specyfikacji produktu lub jednolitego dokumentu

1.   Wniosek o zatwierdzenie zmian specyfikacji produktu o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, złożony przez wnioskodawcę, o którym mowa w art. 37 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, sporządza się zgodnie z załącznikiem IV do niniejszego rozporządzenia.

2.   W celu stwierdzenia, czy wniosek o zatwierdzenie zmian specyfikacji produktu, o którym mowa w art. 49 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jest dopuszczalny, Komisja sprawdza, czy zostały przesłane do niej informacje wymagane na mocy art. 35 ust. 2 tego rozporządzenia i czy został wypełniony wniosek, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

3.   Do celów wniosku określonego w art. 49 ust 2 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 479/2008 stosuje się art. 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17 i 18 niniejszego rozporządzenia z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

4.   Zmianę uznaje się za nieznaczną, jeżeli:

5.   Jeżeli wniosek o zatwierdzenie zmian specyfikacji produktu składa wnioskodawca inny niż pierwotny wnioskodawca, Komisja przekazuje informacje o wniosku pierwotnemu wnioskodawcy.

6.   Jeżeli Komisja podejmuje decyzję o przyjęciu zmiany w specyfikacji produktu, która wpływa na zmianę informacji wpisanych do rejestru lub zawiera zmianę tych informacji, Komisja usuwa oryginalne dane z rejestru i wpisuje nowe dane z mocą od dnia, w którym odpowiednia decyzja staje się skuteczna.

Artykuł 21

Składanie wniosku o anulowanie

1.   Wniosek o anulowanie zgodnie z art. 50 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 sporządza się zgodnie z formularzem zamieszczonym w załączniku V do niniejszego rozporządzenia. Wniosek o anulowanie składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku o anulowanie do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

2.   Komisja odnotowuje na dokumentach wniosku o anulowanie dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany wnioskowi o anulowanie.

Autor wniosku o anulowanie otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

3.   Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli procedurę anulowania wszczyna Komisja.

Artykuł 22

Dopuszczalność

1.   W celu stwierdzenia, czy wniosek o anulowanie jest dopuszczalny zgodnie z art. 50 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja sprawdza, czy we wniosku:

2.   Wniosek o anulowanie zawiera szczegóły dotyczące faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie anulowania wraz z odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi.

3.   Jeżeli szczegóły dotyczące podstaw, faktów, dowodów lub uwag bądź dokumenty uzupełniające, o których mowa w ustępach 1 i 2, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co wniosek o anulowanie, Komisja odpowiednio informuje o tym autora wniosku o anulowanie, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do autora wniosku o anulowanie oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do autora wniosku o anulowanie mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   Wniosek o anulowanie oraz procedura anulowania wszczęta przez Komisję z jej własnej inicjatywy jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawców mających siedzibę w kraju trzecim, którego nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego dotyczy anulowanie.

Artykuł 23

Weryfikacja wniosku o anulowanie

1.   Jeżeli Komisja nie odrzuciła wniosku o anulowanie zgodnie z art. 22 ust. 3, informuje o anulowaniu organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub zainteresowanych producentów mających siedzibę w danym kraju trzecim, wzywając ich do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy od dnia przekazania informacji. Uwagi otrzymane w terminie dwóch miesięcy przekazuje się, w odpowiednich przypadkach, autorowi wniosku o anulowanie.

W trakcie weryfikacji wniosku o anulowanie Komisja wzywa strony do przedłożenia uwag, o ile to konieczne, w terminie dwóch miesięcy od dnia wydania takiego wezwania, dotyczących informacji otrzymanych od innych stron.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim lub autor wniosku o anulowanie nie przedstawiają uwag w odpowiedzi na wezwanie lub nie dotrzymują wyznaczonych terminów, Komisja rozstrzyga w sprawie anulowania.

3.   Komisja podejmuje decyzję o anulowaniu danej nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego na podstawie dostępnych dowodów. Komisja bada, czy zgodność ze specyfikacją produktu sektora wina objętego chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym nie jest już możliwa lub nie może już być zagwarantowana, zwłaszcza jeżeli warunki określone w art. 35 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 nie są już spełnione lub ich dalsze spełnienie nie będzie możliwe w najbliższej przyszłości.

Decyzja o anulowaniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do autora wniosku o anulowanie oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   W przypadku wielu wniosków o anulowanie, po wstępnym rozpatrzeniu co najmniej jednego takiego wniosku o anulowanie zgoda na dalszą ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego może nie być możliwa; w takim przypadku Komisja może zawiesić inne procedury anulowania. W takim przypadku Komisja informuje innych autorów wniosków o anulowanie o dotyczącej ich decyzji podjętej w trakcie procedury.

Jeżeli chroniona nazwa pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne zostaje anulowane, procedury anulowania, które zostały zawieszone, uznaje się za zamknięte oraz powiadamia się o tym w odpowiedni sposób zainteresowanych autorów wniosków o anulowanie.

5.   Kiedy anulowanie staje się skuteczne, Komisja usuwa nazwę z rejestru.

SEKCJA 6

Kontrole

Artykuł 24

Zgłoszenie podmiotów

Każdy podmiot zamierzający uczestniczyć w całości lub części produkcji lub pakowania produktu o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym jest zgłaszany właściwemu organowi kontrolnemu, o którym mowa w art. 47 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 25

Roczna weryfikacja

1.   Roczna weryfikacja przeprowadzana przez właściwy organ kontrolny, o którym mowa w art. 48 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, obejmuje:

Roczna weryfikacja ma miejsce w państwie członkowskim, w którym — zgodnie ze specyfikacją produktu — odbyła się produkcja, i jest przeprowadzana:

W przypadku kontroli wyrywkowych państwa członkowskie wybierają minimalną liczbę podmiotów podlegających tym kontrolom.

W przypadku pobierania próbek państwa członkowskie gwarantują, że kontrole, poprzez ich liczbę, charakter i częstotliwość, są reprezentatywne dla całego przedmiotowego wyznaczonego obszaru geograficznego i odpowiadają ilości produktów sektora wina wprowadzonych do obrotu lub przechowywanych w celu wprowadzenia do obrotu.

Kontrole wyrywkowe można łączyć z pobieraniem próbek.

2.   Badanie wymienione w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) i b) jest przeprowadzane na anonimowych próbkach, ma wykazać, że badany produkt jest zgodny z cechami charakterystycznymi i jakością opisanymi w specyfikacji produktu dla odpowiedniej nazwy pochodzenia lub odpowiedniego oznaczenia geograficznego, i jest wykonywane na którymkolwiek etapie procesu produkcyjnego, w tym nawet na etapie pakowania lub późniejszym. Każda pobrana próbka jest reprezentatywna dla odpowiednich win będących w posiadaniu podmiotu.

3.   W celu sprawdzenia zgodności ze specyfikacją produktu, zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy lit. c), organ kontrolny sprawdza:

4.   Roczna weryfikacja gwarantuje, że w odniesieniu do produktu nie można stosować chronionych nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych, chyba że:

5.   Produkt niespełniający warunków określonych w niniejszym artykule można wprowadzić do obrotu, ale bez odpowiedniej nazwy pochodzenia lub odpowiedniego oznaczenia geograficznego, o ile spełnia inne wymogi prawne.

6.   W przypadku chronionej transgranicznej nazwy pochodzenia lub chronionego transgranicznego oznaczenia geograficznego weryfikację może przeprowadzić organ kontrolny któregokolwiek z państw członkowskich, których dotyczy dana nazwa pochodzenia lub dane oznaczenie geograficzne.

7.   W przypadku, w którym roczną weryfikację przeprowadza się na etapie pakowania produktu na terenie państwa członkowskiego, które nie jest państwem członkowskim produkcji, stosuje się art. 84 rozporządzenia Komisji (WE) nr 555/2008 (11).

8.   Ustępy 1–7 stosuje się do win noszących nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, których przedmiotowa nazwa pochodzenia lub przedmiotowe oznaczenie geograficzne spełnia wymogi, o których mowa w art. 38 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 26

Badanie analityczne i organoleptyczne

Badanie analityczne i organoleptyczne, o którym mowa w art. 25 ust. 1 akapit pierwszy lit. a) i b), obejmuje:

Artykuł 27

Kontrole produktów pochodzących z krajów trzecich

Jeżeli wina z krajów trzecich korzystają z ochrony chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, dany kraj trzeci wysyła Komisji na jej wniosek informacje o właściwych organach, o których mowa w art. 48 ust 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, i o aspektach podlegających kontroli oraz dowód, że przedmiotowe wino spełnia warunki odpowiedniej nazwy pochodzenia lub odpowiedniego oznaczenia geograficznego.

SEKCJA 7

Przekształcenie w oznaczenie geograficzne

Artykuł 28

Wniosek

1.   Organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim mogą wystąpić o przekształcenie chronionej nazwy pochodzenia w chronione oznaczenie geograficzne, jeżeli zgodność ze specyfikacją produktu chronionej nazwy pochodzenia nie jest dłużej możliwa lub nie może być dłużej zagwarantowana.

Wniosek o przekształcenie składany do Komisji sporządza się zgodnie z wzorem zamieszczonym w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia. Wniosek o przekształcenie składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia do Komisji wniosku o przekształcenie uznaje się dzień wpisania wniosku do rejestru pocztowego Komisji.

2.   Jeżeli wniosek o przekształcenie w oznaczenie geograficzne nie spełnia wymogów określonych w art. 34 i 35 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, Komisja informuje organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym kraju trzecim o podstawach odrzucenia i zwraca się o wycofanie lub zmianę wniosku lub przedłożenie uwag w terminie dwóch miesięcy.

3.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim nie usuną w terminie przeszkód w przekształceniu, Komisja odrzuca wniosek

4.   Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku o przekształcenie na podstawie dostępnych dokumentów i informacji. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do wnioskodawcy mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

5.   Artykuł 40 i art. 49 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 nie mają zastosowania.

ROZDZIAŁ 3

OKREŚLENIA TRADYCYJNE

SEKCJA 1

Wniosek

Artykuł 29

Wnioskodawcy

1.   Właściwe organy państw członkowskich lub krajów trzecich lub reprezentatywne organizacje zawodowe mające siedzibę w krajach trzecich mogą złożyć do Komisji wniosek o objęcie ochroną określeń tradycyjnych w rozumieniu art. 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   „Reprezentatywna organizacja zawodowa” oznacza organizację producentów lub stowarzyszenie organizacji producentów, którzy przyjęli te same zasady, prowadzą działalność na danym obszarze lub na kilku obszarach nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego wina, jeżeli zrzeszają co najmniej dwie trzecie producentów z obszaru (obszarów) nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, na którym prowadzą działalność, a ich produkcja stanowi co najmniej dwie trzecie produkcji pochodzącej z tego obszaru (tych obszarów). Reprezentatywna organizacja zawodowa może złożyć wniosek o objęcie ochroną tylko w odniesieniu do win, które produkuje.

Artykuł 30

Wniosek o objęcie ochroną

1.   Wniosek o objęcie ochroną określenia tradycyjnego jest zgodny z wzorem zamieszczonym w załączniku VII i towarzyszy mu kopia zasad regulujących stosowanie danego określenia.

2.   W przypadku wniosku złożonego przez reprezentatywną organizację zawodową mającą siedzibę w kraju trzecim, przekazuje się także szczegółowe informacje dotyczące reprezentatywnych organizacji zawodowych. Informacje te, wraz ze szczegółowymi informacjami o członkach reprezentatywnej organizacji zawodowej, w odpowiednim przypadku, zamieszczono w załączniku XI.

Artykuł 31

Język

1.   Określenie, które ma być objęte ochroną, jest wyrażone:

Określenie stosowane w danym języku odnosi się do konkretnych produktów, o których mowa w art. 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   Określenie rejestruje się w pisowni oryginalnej.

Artykuł 32

Zasady dotyczące określeń tradycyjnych stosowanych w krajach trzecich

1.   Artykuł 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do określeń tradycyjnie stosowanych w krajach trzecich w odniesieniu do produktów sektora wina posiadających oznaczenia geograficzne danych krajów trzecich.

2.   Wina pochodzące z krajów trzecich, których etykiety zawierają tradycyjne oznakowania inne niż określenia tradycyjne wymienione w załączniku XII, mogą je stosować zgodnie z zasadami mającymi zastosowanie w danych krajach trzecich, w tym zasadami ustanowionymi przez reprezentatywne organizacje zawodowe.

SEKCJA 2

Procedura rozpatrywania wniosków

Artykuł 33

Wypełnienie wniosku

Komisja odnotowuje na dokumentach składających się na wniosek dzień ich otrzymania oraz numer akt wniosku. Wniosek składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę oraz określenie tradycyjne podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

Wnioskodawca otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej następujące dane:

Artykuł 34

Dopuszczalność

Komisja sprawdza, czy formularz wniosku jest wypełniony w całości i czy dołączono do niego wymaganą dokumentację przewidzianą w art. 30.

Jeżeli formularz wniosku jest niekompletny lub jeżeli brakuje dokumentów lub są one niekompletne, Komisja odpowiednio informuje o tym wnioskodawcę, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do wnioskodawcy.

Artykuł 35

Warunki obowiązywania

1.   Dopuszcza się uznanie określenia tradycyjnego, jeżeli:

2.   Do celów ust. 1 lit. b) tradycyjne stosowanie oznacza:

3.   Do celów ust. 1 lit. c) ppkt (i) „rodzajowy” oznacza nazwę określenia tradycyjnego, która, mimo że dotyczy szczególnej metody produkcji lub metody leżakowania bądź jakości, barwy, rodzaju miejsca lub też wydarzenia historycznego związanego z historią produktu winiarskiego, stała się pospolitą nazwą danego produktu winiarskiego we Wspólnocie.

4.   Warunek wymieniony w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu nie ma zastosowania do określeń tradycyjnych, o których mowa w art. 54 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 36

Podstawy odrzucenia wniosku

1.   Jeżeli wniosek o uznanie określenia tradycyjnego nie spełnia wymogów określonych w definicji zawartej w art. 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i wymogów określonych w art. 31 i 35, Komisja informuje wnioskodawcę o podstawach odrzucenia, wyznaczając dwumiesięczny termin, począwszy od dnia przekazania informacji, na wycofanie lub zmianę wniosku lub przedstawienie uwag.

Komisja decyduje o objęciu ochroną na podstawie dostępnych informacji.

2.   Jeżeli wnioskodawca nie usunie przeszkód w terminie, o którym mowa w ust. 1, Komisja odrzuca wniosek. Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu danego określenia tradycyjnego na podstawie dostępnych dokumentów i informacji. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do wnioskodawcy.

SEKCJA 3

Procedury sprzeciwu

Artykuł 37

Składanie wniosku w sprawie sprzeciwu

1.   W terminie dwóch miesięcy od daty publikacji, o której mowa w art. 33 akapit pierwszy, dowolne państwo członkowskie lub kraj trzeci lub dowolna osoba fizyczna lub prawna, które posiadają prawnie uzasadniony interes, mogą zgłosić sprzeciw wobec zaproponowanego uznania poprzez złożenie wniosku w sprawie sprzeciwu.

2.   Wniosek w sprawie sprzeciwu sporządza się na podstawie formularza zamieszczonego w załączniku VIII i składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku w sprawie sprzeciwu do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji.

3.   Komisja odnotowuje na dokumentach wniosku w sprawie sprzeciwu dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany wnioskowi w sprawie sprzeciwu.

Zgłaszający sprzeciw otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej następujące dane:

Artykuł 38

Dopuszczalność

1.   W celu stwierdzenia, czy sprzeciw jest dopuszczalny, Komisja sprawdza, czy wniosek w sprawie sprzeciwu zawiera informacje o wcześniejszym prawie (wcześniejszych prawach) i o podstawie (podstawach) sprzeciwu oraz czy wpłynął do Komisji w terminie określonym w art. 37 ust. 1.

2.   Jeżeli sprzeciw opiera się na istnieniu wcześniejszego znaku towarowego posiadającego reputację i renomę zgodnie z art. 41 ust. 2, do wniosku w sprawie sprzeciwu dołącza się dowód zgłoszenia do rejestracji, rejestracji lub używania tego wcześniejszego znaku towarowego, taki jak świadectwo rejestracji lub dowód jego używania oraz dowód jego reputacji i renomy.

3.   Właściwie umotywowany wniosek w sprawie sprzeciwu zawiera szczegóły dotyczące faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie sprzeciwu wraz z odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi.

Informacje i dowody, jakie należy przedstawić na potwierdzenie stosowania wcześniejszego znaku towarowego, zawierają szczegółowe dane dotyczące lokalizacji, okresu, zakresu i charakteru stosowania wcześniejszego znaku towarowego oraz jego reputacji i renomy.

4.   Jeżeli szczegółowe informacje dotyczące wcześniejszego prawa (wcześniejszych praw), podstawy (podstaw) sprzeciwu, faktów, dowodów lub uwag lub dokumenty uzupełniające, o których mowa w ust. 1–3, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co wniosek w sprawie sprzeciwu lub jeżeli brakuje niektórych dokumentów, Komisja odpowiednio informuje o tym zgłaszającego sprzeciw, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do zgłaszającego sprzeciw oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do reprezentatywnej organizacji zawodowej mającej siedzibę w danym kraju trzecim.

5.   Wniosek w sprawie sprzeciwu uznany za dopuszczalny jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do reprezentatywnej organizacji zawodowej w danym kraju trzecim.

Artykuł 39

Weryfikacja sprzeciwu

1.   Jeżeli Komisja nie odrzuciła wniosku w sprawie sprzeciwu zgodnie z art. 38 ust. 4, informuje o sprzeciwie organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub reprezentatywną organizację zawodową mającą siedzibę w danym kraju trzecim, wzywając do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy od dnia przekazania informacji. Uwagi otrzymane w terminie dwóch miesięcy przekazuje się zgłaszającemu sprzeciw.

W trakcie weryfikacji sprzeciwu Komisja wzywa strony do przedstawienia — w odpowiednich przypadkach w terminie dwóch miesięcy od dnia wydania takiego wezwania — uwag dotyczących powiadomień otrzymanych od innych stron.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub reprezentatywna organizacja zawodowa mająca siedzibę w danym kraju trzecim lub zgłaszający sprzeciw nie przedstawiają uwag w odpowiedzi na wezwanie lub nie dotrzymują wyznaczonych terminów, Komisja rozstrzyga w sprawie sprzeciwu.

3.   Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu lub uznaniu danego określenia tradycyjnego na podstawie dostępnych dowodów. Komisja rozważa, czy warunki, o których mowa w art. 40 ust. 1 lub określone w art. 41 ust. 3 lub art. 42, nie są spełnione. Decyzja o odrzuceniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do zgłaszającego sprzeciw oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do reprezentatywnej organizacji zawodowej mającej siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   W przypadku wielu wniosków w sprawie sprzeciwu, po wstępnym rozpatrzeniu co najmniej jednego takiego wniosku w sprawie sprzeciwu przyjęcie wniosku o uznanie może nie być możliwe; w takich przypadkach Komisja może zawiesić inne procedury sprzeciwu. Komisja informuje innych zgłaszających sprzeciw o dotyczącej ich decyzji podjętej w trakcie procedury.

Jeżeli wniosek zostaje odrzucony, procedury sprzeciwu, które zostały zawieszone, uznaje się za zamknięte oraz powiadamia się o tym w odpowiedni sposób zainteresowanych zgłaszających sprzeciw.

SEKCJA 4

Ochrona

Artykuł 40

Ochrona ogólna

1.   Jeżeli wniosek spełnia warunki określone w art. 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i w art. 31 i 35 oraz nie jest odrzucony zgodnie z art. 38 i 39, określenie tradycyjne zostaje umieszczone w wykazie w załączniku XII do niniejszego rozporządzenia.

2.   Określenia tradycyjne wymienione w załączniku XII są objęte ochroną, wyłącznie w języku i w odniesieniu do kategorii produktów winiarskich określonych we wniosku, przed:

Artykuł 41

Związek ze znakami towarowymi

1.   W przypadku, w którym określenie tradycyjne jest objęte ochroną na mocy niniejszego rozporządzenia, odmawia się rejestracji znaku towarowego, którego dotyczy jedna z sytuacji, o których mowa w art. 40, jeżeli wniosek o rejestrację znaku towarowego nie dotyczy win kwalifikujących się do stosowania takiego określenia tradycyjnego, jeżeli zostaje on złożony po dniu przedstawienia Komisji wniosku o objęcie ochroną określenia tradycyjnego, a określenie tradycyjne zostaje następnie objęte ochroną.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem przepisów akapitu pierwszego zostają unieważniane na wniosek zgodnie z mającymi zastosowanie procedurami określonymi w dyrektywie 2008/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (12) lub w rozporządzeniu Rady (WE) nr 40/94 (13).

2.   Znak towarowy, którego dotyczy jedna z sytuacji, o których mowa w art. 40 niniejszego rozporządzenia, i w odniesieniu do którego złożono wniosek lub który został zarejestrowany lub ustanowiony poprzez stosowanie, może nadal być stosowany, jeżeli taką możliwość dopuszcza odnośne prawodawstwo, na terytorium Wspólnoty przed dniem 4 maja 2002 r. lub przed dniem złożenia w Komisji wniosku o ochronę określenia tradycyjnego, a okres jego stosowania może zostać przedłużony, niezależnie od ochrony danego określenia tradycyjnego.

W takich przypadkach dozwolone jest stosowanie określenia tradycyjnego równolegle do stosowania odpowiedniego znaku towarowego.

3.   Nazwa nie jest chroniona jako określenie tradycyjne, jeżeli w świetle reputacji i renomy znaku towarowego taka ochrona mogłaby wprowadzić konsumenta w błąd co do prawdziwego pochodzenia, charakteru, właściwości lub jakości wina.

Artykuł 42

Homonimy

1.   Określenie, w odniesieniu do którego złożono wniosek, homonimiczne lub częściowo homonimiczne w stosunku do określenia tradycyjnego już zarejestrowanego na mocy niniejszego rozdziału, jest objęte ochroną z należytym uwzględnieniem miejscowego i tradycyjnego użycia oraz ryzyka błędnego zrozumienia.

Określenie homonimiczne wprowadzające konsumentów w błąd co do charakteru, jakości lub prawdziwego pochodzenia produktów nie jest rejestrowane, nawet jeżeli dane określenie jest dokładne.

Stosowanie chronionego określenia homonimicznego jest uwarunkowane istnieniem w praktyce wystarczającego rozróżnienia między chronionym później określeniem homonimicznym a określeniem tradycyjnym już wymienionym w załączniku XII, z uwzględnieniem potrzeby równego traktowania zainteresowanych producentów i unikania wprowadzania konsumenta w błąd.

2.   Ustęp 1 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do określeń tradycyjnych chronionych przed dniem 1 sierpnia 2009 r., które są częściowo homonimiczne z chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym lub nazwą odmiany winorośli lub jej synonimem wymienionym w załączniku XV.

Artykuł 43

Egzekwowanie ochrony

Do celów stosowania art. 55 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, w przypadku niezgodnego z prawem stosowania chronionych określeń tradycyjnych, właściwe organy krajowe podejmują, z własnej inicjatywy lub na wniosek strony, wszelkie środki w celu powstrzymania wprowadzania do obrotu przedmiotowych produktów, w tym wszelkiego wywozu tych produktów.

SEKCJA 5

Procedura anulowania

Artykuł 44

Podstawy anulowania

Podstawę anulowania określenia tradycyjnego stanowi fakt, że nie odpowiada już ono definicji określonej w art. 54 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub nie spełnia wymogów zawartych w art. 31, 35, art. 40 ust. 2, art. 41 ust. 3 lub art. 42.

Artykuł 45

Składanie wniosku o anulowanie

1.   Państwo członkowskie, kraj trzeci lub osoba fizyczna lub prawna, które posiadają prawnie uzasadniony interes, mogą złożyć do Komisji należycie umotywowany wniosek o anulowanie zgodnie z formularzem zamieszczonym w załączniku IX. Wniosek o anulowanie składa się do Komisji w formie papierowej lub elektronicznej. Za datę złożenia wniosku o anulowanie do Komisji uznaje się dzień wpisu wniosku do rejestru pocztowego Komisji. Datę tę podaje się do wiadomości publicznej przy użyciu odpowiednich środków.

2.   Komisja odnotowuje na dokumentach wniosku o anulowanie dzień ich otrzymania oraz numer akt przypisany wnioskowi o anulowanie.

Autor wniosku o anulowanie otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

3.   Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli procedurę anulowania wszczyna Komisja.

Artykuł 46

Dopuszczalność

1.   W celu stwierdzenia, czy wniosek o anulowanie jest dopuszczalny, Komisja sprawdza, czy wniosek:

2.   Wniosek o anulowanie zawiera szczegóły dotyczące faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie anulowania wraz odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi.

3.   Jeżeli szczegóły dotyczące podstaw, faktów, dowodów lub uwag lub dokumenty uzupełniające, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zostały dostarczone w tym samym czasie co wniosek o anulowanie, Komisja odpowiednio informuje o tym autora wniosku o anulowanie, wzywając go do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostaną usunięte przed upływem tego terminu, Komisja odrzuca wniosek z powodu jego niedopuszczalności. Decyzja o niedopuszczalności sprzeciwu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do autora wniosku o anulowanie oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do autora wniosku o anulowanie mającego siedzibę w danym kraju trzecim.

4.   Wniosek o anulowanie uznany za dopuszczalny, włącznie z procedurą anulowania wszczętą przez Komisję z jej własnej inicjatywy, jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub do autora wniosku o anulowanie mającego siedzibę w kraju trzecim, którego dotyczy dane anulowanie.

Artykuł 47

Weryfikacja wniosku o anulowanie

1.   Jeżeli Komisja nie odrzuciła wniosku o anulowanie zgodnie z art. 46 ust. 3, informuje o wniosku o anulowanie organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawcę mającego siedzibę w danym kraju trzecim, wzywając do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy od daty wydania takiego komunikatu. Uwagi otrzymane w terminie dwóch miesięcy przekazuje się autorowi wniosku o anulowanie.

W trakcie weryfikacji wniosku o anulowanie Komisja wzywa strony do przedłożenia uwag — w razie potrzeby w terminie dwóch miesięcy od wydania takiego wezwania — dotyczących informacji otrzymanych od innych stron.

2.   Jeżeli organy państwa członkowskiego lub kraju trzeciego lub wnioskodawca mający siedzibę w danym kraju trzecim lub autor wniosku o anulowanie nie przedstawiają uwag w odpowiedzi na wezwanie lub nie dotrzymują wyznaczonych terminów, Komisja rozstrzyga w sprawie anulowania.

3.   Komisja podejmuje decyzję o anulowaniu danego określenia tradycyjnego na podstawie dostępnych dowodów. Komisja bada, czy warunki, o których mowa w art. 44, nie są już spełnione.

Decyzja o anulowaniu jest przedmiotem powiadomienia skierowanego do autora wniosku o anulowanie oraz do organów państwa członkowskiego lub kraju trzeciego, których dotyczy wniosek.

4.   W przypadku wielu wniosków o anulowanie po wstępnym rozpatrzeniu co najmniej jednego takiego wniosku o anulowanie dalsza ochrona określenia tradycyjnego może nie być możliwa; w takim przypadku Komisja może zawiesić inne procedury anulowania. W takim przypadku Komisja informuje innych autorów wniosków o anulowanie o dotyczącej ich decyzji podjętej w trakcie procedury.

Jeżeli określenie tradycyjne zostaje anulowane, procedury anulowania, które zostały zawieszone, uznaje się za zamknięte oraz powiadamia się o tym w odpowiedni sposób zainteresowanych autorów wniosków o anulowanie.

5.   Kiedy anulowanie staje się skuteczne, Komisja usuwa przedmiotowe określenie z wykazu zamieszczonego w załączniku XII.

SEKCJA 6

Istniejące chronione określenia tradycyjne

Artykuł 48

Istniejące chronione określenia tradycyjne

Określenia tradycyjne chronione zgodnie z art. 24, 28 i 29 rozporządzenia (WE) nr 753/2002 są automatycznie chronione na mocy niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że:

ROZDZIAŁ IV

ETYKIETOWANIE I PREZENTACJA

Artykuł 49

Wspólna zasada dotycząca wszystkich informacji szczegółowych podawanych na etykiecie

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, etykietowanie produktów, o których mowa w ust. 1–11, 13, 15 i 16 załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008 (zwanych dalej „produktami”), nie może być uzupełnione żadnymi innymi informacjami szczegółowymi niż informacje szczegółowe przewidziane w art. 58 i informacje szczegółowe regulowane art. 59 ust. 1 i art. 60 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, chyba że spełniają one wymogi art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/13/WE.

SEKCJA 1

Obowiązkowe informacje szczegółowe

Artykuł 50

Prezentacja obowiązkowych informacji szczegółowych

1.   Obowiązkowe informacje szczegółowe, o których mowa w art. 58 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, oraz informacje szczegółowe wymienione w art. 59 tego rozporządzenia umieszcza się w tym samym polu widzenia na pojemniku w taki sposób, aby były one jednocześnie czytelne bez konieczności odwracania pojemnika.

Obowiązkowe informacje szczegółowe dotyczące numeru partii i informacje szczegółowe, o których mowa w art. 5 i w art. 56 ust. 4 niniejszego rozporządzenia, mogą jednak znajdować się poza polem widzenia, w którym znajdują się inne obowiązkowe informacje szczegółowe.

2.   Obowiązkowe informacje szczegółowe, o których mowa w ust. 1, i informacje szczegółowe mające zastosowanie na mocy instrumentów prawnych wymienionych w art. 58 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przedstawia się przy użyciu nieusuwalnej czcionki z zapewnieniem możliwości ich wyraźnego odróżnienia na tle otaczającego je tekstu lub znaków graficznych.

Artykuł 51

Stosowanie niektórych zasad horyzontalnych

1.   Jeżeli co najmniej jeden składnik wymieniony w załączniku IIIa do dyrektywy 2000/13/WE występuje w jednym z produktów wymienionych w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, musi być on wymieniony na etykiecie i poprzedzony słowem „zawiera”. W przypadku siarczynów można stosować następujące określenia: „siarczyny”„dwutlenek siarki”lub „ditlenek siarki”.

2.   Obowiązkowi etykietowania, o którym mowa w ust. 1, może towarzyszyć stosowanie znaku graficznego określonego w załączniku X do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 52

Wprowadzanie do obrotu i wywóz

1.   Produkty, których etykieta lub prezentacja jest niezgodna z odpowiednimi warunkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, nie mogą być wprowadzane do obrotu we Wspólnocie ani wywożone.

2.   W drodze odstępstwa od przepisów rozdziałów V i VI rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jeżeli przedmiotowe produkty są przeznaczone do wywozu, państwa członkowskie mogą zezwolić na umieszczenie danych szczegółowych, które są sprzeczne z zasadami etykietowania przewidzianymi w prawodawstwie wspólnotowym, na etykietach win przeznaczonych do wywozu, jeżeli są one wymagane przepisami prawa danego kraju trzeciego. Te informacje szczegółowe mogą być wyrażone w innych językach niż języki urzędowe Unii Europejskiej.

Artykuł 53

Zakaz stosowania kapturków lub folii wykonanych na bazie ołowiu

Zamknięcia butelek dla produktów wymienionych w art. 49 nie są osłaniane kapturkiem lub folią wykonaną na bazie ołowiu.

Artykuł 54

Rzeczywista zawartość alkoholu

1.   Rzeczywistą objętościową zawartość alkoholu, o której mowa w art. 59 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, podaje się w pełnych jednostkach procentowych lub w jednostkach połówkowych.

Po liczbie jednostek procentowych następuje symbol „% obj.”; może być ona poprzedzona słowami „rzeczywista zawartość alkoholu”, „rzeczywisty alkohol” lub skrótem „alk.”.

Nie naruszając tolerancji ustalonych dla stosowanej referencyjnej metody analizy, podana zawartość alkoholu nie może różnić się o więcej niż 0,5 % obj. od zawartości określonej drogą analizy. Zawartość alkoholu w produktach o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych przechowywanych w butelkach przez ponad trzy lata, winach musujących, gatunkowych winach musujących, winach musujących gazowanych, winach półmusujących, winach półmusujących gazowanych i winach likierowych i winach z przejrzałych winogron, nie naruszając tolerancji ustalonych dla stosowanej referencyjnej metody analizy, nie może jednak różnić się o więcej niż 0,8 % obj. od zawartości określonej drogą analizy.

2.   Rzeczywistą zawartość alkoholu umieszcza się na etykietach przy zastosowaniu czcionki o wysokości przynajmniej 5 mm przy pojemności nominalnej butelki ponad 100 cl, przynajmniej 3 mm przy pojemności równej 100 cl lub mniejszej, lecz większej niż 20 cl, oraz 2 mm przy pojemności 20 cl lub mniejszej.

Artykuł 55

Wskazanie miejsca wytworzenia

1.   Wskazania miejsca wytworzenia, o którym mowa w art. 59 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dokonuje się następujący sposób:

Niniejszy ustęp nie narusza przepisów art. 56 i 67.

2.   Wskazania miejsca wytworzenia, o którym mowa w art. 59 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na etykietach moszczu gronowego, moszczu gronowego w trakcie fermentacji, skoncentrowanego moszczu gronowego lub młodego wina w trakcie fermentacji dokonuje się, stosując następujące określenia:

3.   W przypadku Zjednoczonego Królestwa nazwę państwa członkowskiego zastępuje się nazwą pojedynczego kraju stanowiącego część Zjednoczonego Królestwa.

Artykuł 56

Wskazanie butelkującego, producenta, importera i dostawcy

1.   Dla celów stosowania art. 59 ust. 1 lit. e) i f) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i niniejszego artykułu:

2.   Nazwę i adres podmiotu dokonującego butelkowania uzupełnia się:

W przypadku butelkowania na zlecenie, wskazanie podmiotu dokonującego butelkowania uzupełnia się słowami „butelkowane dla (…)” lub, gdy wskazuje się nazwę i adres osoby, która przeprowadziła butelkowanie w imieniu osoby trzeciej, słowami „butelkowane dla (…) przez (…)”.

Jeżeli butelkowanie odbywa się w innym miejscu niż w miejscu, w którym ma siedzibę butelkujący, szczegółowe informacje, o których mowa w niniejszym ustępie, uzupełnia się dokładnym określeniem miejsca, w którym odbyło się butelkowanie i, jeżeli butelkowanie przeprowadza się w innym państwie członkowskim, nazwą tego państwa.

W przypadku pojemników innych niż butelki, słowa „butelkujący” i „butelkowane przez (…)” zastępuje się odpowiednio słowami „pakujący” i „pakowane przez (…)”, o ile stosowany język sam nie wskazuje na taką różnicę.

3.   Nazwę i adres producenta lub dostawcy uzupełnia się słowami „producent” lub „wyprodukowane przez” i „dostawca” lub „sprzedawane przez” lub równoważnym wyrażeniem. Państwa członkowskie mogą wprowadzić obowiązek wskazywania producenta.

4.   Nazwę i adres importera poprzedza się słowami „importer” lub „importowane przez (…)”.

5.   Informacje, o których mowa w ust. 2, 3 i 4, można łączyć, jeżeli dotyczą tej samej osoby fizycznej lub prawnej.

Jedno z tych oznaczeń można zastąpić kodem określonym przez państwo członkowskie, w którym siedzibę ma butelkujący, producent, importer lub dostawca. Kod uzupełnia się wskazaniem danego państwa członkowskiego. Na etykiecie przedmiotowego produktu umieszcza się także nazwę i adres innej osoby fizycznej lub prawnej uczestniczącej w dystrybucji, niebędącej butelkującym, producentem, importerem lub dostawcą wskazanym kodem.

6.   Jeżeli nazwa lub adres butelkującego, producenta, importera lub dostawcy składa się z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego lub je zawiera, umieszcza się je na etykiecie:

Państwa członkowskie mogą zdecydować, którą możliwość stosuje się do produktów wytwarzanych na ich terytorium.

Artykuł 57

Wskazanie gospodarstwa

1.   Wymienione w załączniku XIII określenia odnoszące się do gospodarstwa, inne niż wskazanie nazwy butelkującego, producenta lub dostawcy, zastrzega się dla win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, pod warunkiem że:

2.   Inne podmioty uczestniczące we wprowadzaniu produktu do obrotu mogą stosować nazwę gospodarstwa tylko wtedy, gdy dane gospodarstwo wyraża zgodę na to stosowanie.

Artykuł 58

Wskazanie zawartości cukru

1.   Określenia wymienione w części A załącznika XIV do niniejszego rozporządzenia wskazujące zawartość cukru umieszcza się na etykietach produktów wymienionych w art. 59 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   Jeżeli zawartość cukru w produktach, wyrażona jako fruktoza i glukoza (w tym sacharoza), uzasadnia stosowanie dwóch spośród określeń wymienionych w części A załącznika XIV, wybiera się tylko jedno z tych dwóch określeń.

3.   Nie naruszając warunków stosowania opisanych w części A załącznika XIV, zawartość cukru nie może się różnić o więcej niż 3 gramy na litr od zawartości, którą podaje się na etykiecie produktu.

Artykuł 59

Odstępstwa

Zgodnie z art. 59 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, można pominąć określenie „chroniona nazwa pochodzenia” w przypadku win noszących następujące chronione nazwy pochodzenia, o ile ta możliwość jest uregulowana w prawodawstwie państwa członkowskiego lub w zasadach stosowanych do producentów wina w danym kraju trzecim, w tym zasadach określonych przez reprezentatywne organizacje zawodowe:

Artykuł 60

Szczegółowe zasady dotyczące gazowanego wina musującego, gazowanego wina półmusującego i gatunkowego wina musującego

1.   Określenia „gazowane wino musujące” i „gazowane wino półmusujące”, o których mowa w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, uzupełnia się słowami „otrzymane przez dodanie dwutlenku węgla” czcionką tego samego rodzaju i rozmiaru, o ile stosowany język sam nie wskazuje, że dodano dwutlenek węgla.

Słowa „otrzymane przez dodanie dwutlenku węgla” umieszcza się nawet wtedy, gdy stosuje się art. 59 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   W przypadku gatunkowych win musujących można pominąć odniesienie do kategorii produktu winiarskiego dla win, których etykiety zawierają określenie „Sekt”.

SEKCJA 2

Nieobowiązkowe informacje szczegółowe

Artykuł 61

Rocznik

1.   Rocznik, o którym mowa w art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, można podać na etykietach produktów, o których mowa w art. 49, pod warunkiem że co najmniej 85 % winogron użytych do wytworzenia produktu zostało zebranych w danym roku. Nie zawiera on:

2.   W przypadku produktów tradycyjnie otrzymywanych z winogron zbieranych w styczniu lub w lutym, rocznik podawany na etykiecie win jest rocznikiem poprzedniego roku kalendarzowego.

3.   Produkty bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego także spełniają wymogi określone w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu i w art. 63.

Artykuł 62

Nazwa odmiany winorośli

1.   Nazwy lub synonimy nazw odmian winorośli, o których mowa w art. 60 ust.1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wykorzystywanych do wytwarzania produktów, o których mowa w art. 49 niniejszego rozporządzenia, mogą być umieszczane na etykietach tych produktów na warunkach określonych w lit. a) i b) niniejszego artykułu.

2.   W przypadku win musujących i gatunkowych win musujących nazwy odmian winorośli używane dodatkowo do opisu produktu, a mianowicie „pinot blanc”, „pinot noir” lub „pinot gris” i odpowiedniki tych nazw w innych językach Wspólnoty można zastąpić synonimem „pinot”.

3.   W drodze odstępstwa od art. 42 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wymienione w części A załącznika XV do niniejszego rozporządzenia nazwy odmian winorośli i ich synonimy, które składają się z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego lub je zawierają, mogą być umieszczone na etykiecie produktów o chronionej nazwie pochodzenia, chronionym oznaczeniu geograficznym lub oznaczeniu geograficznym kraju trzeciego wyłącznie, jeżeli te nazwy odmian winorośli i ich synonimy były dozwolone na mocy prawa wspólnotowego obowiązującego w dniu 11 maja 2002 r. lub w dniu przystąpienia państwa członkowskiego, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.

4.   Wymienione w części B załącznika XV do niniejszego rozporządzenia nazwy odmian winorośli i ich synonimy, które częściowo zawierają chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne i bezpośrednio odnoszą się do geograficznego aspektu danej chronionej nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, mogą być umieszczone wyłącznie na etykietach produktów o chronionej nazwie pochodzenia, chronionym oznaczeniu geograficznym lub oznaczeniu geograficznym kraju trzeciego.

Artykuł 63

Szczegółowe zasady dotyczące odmian winorośli i roczników win bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego

1.   Państwa członkowskie wyznaczają właściwy organ lub organy odpowiedzialne za zapewnienie procedury certyfikacji określonej w art. 60 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 zgodnie z kryteriami określonymi w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (15).

2.   Niezależnie od etapu produkcji, w tym także w trakcie rozlewu wina, certyfikacja wina zapewniana jest przez:

Organ lub organy, o których mowa w ust. 1, gwarantują odpowiedni obiektywizm i bezstronność oraz mają do dyspozycji wykwalifikowany personel i zasoby potrzebne do realizacji swoich zadań.

Jednostki certyfikujące, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), spełniają wymogi europejskiej normy EN 45011 lub przewodnika 65 ISO/IEC (Wymogi ogólne dla jednostek prowadzących systemy certyfikacji produktów), a od dnia 1 maja 2010 r. są akredytowane zgodnie z tymi normami.

Koszty certyfikacji ponoszą podmioty będące jej przedmiotem.

3.   Procedura certyfikacji określona w art. 60 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 zapewnia dowody administracyjne na poparcie prawdziwości odmiany (odmian) winorośli lub rocznika umieszczonego na etykiecie przedmiotowego wina (win).

Ponadto państwa członkowskie produkujące wino mogą zadecydować o:

Właściwy organ (właściwe organy) lub organ kontrolny (organy kontrolne), o których mowa w ust. 1 i 2, przeprowadzają procedurę certyfikacji w państwie członkowskim, w którym miała miejsce produkcja.

Procedurę certyfikacji przeprowadza się:

Jeżeli chodzi o kontrole wyrywkowe, przeprowadza się je na podstawie uprzednio ustalonego przez organ (organy) planu kontroli obejmującego różne etapy wytwarzania produktu. Plan kontroli musi być znany podmiotom. Państwa członkowskie wybierają losowo minimalną liczbę podmiotów podlegających tej kontroli.

W przypadku pobierania próbek państwa członkowskie gwarantują, że kontrole — poprzez ich liczbę, charakter i częstotliwość — są reprezentatywne dla całego ich terytorium i odpowiadają ilości produktów sektora wina wprowadzanych do obrotu lub przechowywanych w celu wprowadzenia do obrotu.

Kontrole wyrywkowe można łączyć z pobieraniem próbek.

4.   W odniesieniu do art. 60 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie produkujące wino gwarantują, że producenci przedmiotowych win są zatwierdzeni przez państwo członkowskie, w którym ma miejsce produkcja.

5.   W odniesieniu do kontroli, w tym kontroli identyfikowalności, państwa członkowskie produkujące wino zapewniają stosowanie tytułu V rozporządzenia (WE) nr 555/2008 i rozporządzenia (WE) nr 606/2009.

6.   W przypadku wina transgranicznego, o którym mowa w art. 60 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, certyfikacja może być przeprowadzona przez jeden z organów danego państwa członkowskiego.

7.   W przypadku win wyprodukowanych zgodnie z art. 60 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, państwa członkowskie lub kraje trzecie mogą zadecydować o stosowaniu określenia „wino ze szczepu” uzupełnionego nazwą (nazwami):

W odniesieniu do win bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, produkowanych w krajach trzecich, posiadających etykiety zawierające nazwę jednej lub kilku odmian winorośli lub rocznik, kraje trzecie mogą zdecydować o stosowaniu określenia „wino ze szczepu” uzupełnionego nazwą (nazwami) danych krajów trzecich.

W przypadku wskazania nazwy (nazw) państwa członkowskiego (państw członkowskich) lub kraju trzeciego (krajów trzecich) art. 55 niniejszego rozporządzenia nie stosuje się.

8.   Ustępy 1–6 stosuje się do produktów wytwarzanych z winogron zebranych od 2009 r. włącznie.

Artykuł 64

Wskazanie zawartości cukru

1.   O ile art. 58 niniejszego rozporządzenia nie stanowi inaczej, zawartość cukru wyrażona jako fruktoza i glukoza zgodnie z częścią B załącznika XIV do niniejszego rozporządzenia może być podawana na etykiecie produktów, o których mowa w art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   Jeżeli zawartość cukru w produkcie uzasadnia stosowanie dwóch spośród określeń wymienionych w części B załącznika XIV do niniejszego rozporządzenia, wybiera się tylko jedno z tych dwóch określeń.

3.   Nie naruszając warunków stosowania opisanych w części B załącznika XIV do niniejszego rozporządzenia, zawartość cukru nie może różnić się o więcej niż 1 gram na litr od zawartości, którą podaje się na etykiecie produktu.

4.   Ustęp 1 nie ma zastosowania do produktów, o których mowa w ust. 3, 8 i 9 załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, pod warunkiem że państwa członkowskie lub kraje trzecie regulują warunki stosowania wskazania zawartości cukru.

Artykuł 65

Wskazanie symboli wspólnotowych

1.   Symbole wspólnotowe, o których mowa w art. 60 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, mogą być umieszczane na etykietach win określonych w załączniku V do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1898/2006 (16). Niezależnie od przepisów art. 59 określenia „CHRONIONA NAZWA POCHODZENIA” i „CHRONIONE OZNACZENIE GEOGRAFICZNE” umieszczone w symbolach można zastąpić ich odpowiednikami w innych językach urzędowych Wspólnoty, określonymi w wyżej wymienionym załączniku.

2.   Jeżeli symbole wspólnotowe lub oznaczenia, o których mowa w art. 60 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są umieszczone na etykiecie produktu, uzupełnia je odpowiednia chroniona nazwa pochodzenia lub odpowiednie chronione oznaczenie geograficzne.

Artykuł 66

Określenia odnoszące się do niektórych metod produkcji

1.   Zgodnie z art. 60 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 wina wprowadzane do obrotu we Wspólnocie mogą być opatrzone informacjami odnoszącymi się do niektórych metod produkcji, miedzy innymi do metod określonych w ust. 2, 3, 4, 5 i 6 niniejszego artykułu.

2.   Informacje wymienione w załączniku XVI stanowią jedyne określenia, które można stosować do opisu wina o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych lub o oznaczeniu geograficznym kraju trzeciego, które fermentowało, dojrzewało lub leżakowało w pojemniku z drewna. Państwa członkowskie i kraje trzecie mogą jednak ustanowić inne informacje równoważne z informacjami określonymi w załączniku XVI dla takich win.

Stosowanie jednej z informacji określonych w akapicie pierwszym jest dozwolone, jeżeli wino leżakowało w pojemniku z drewna zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi, nawet jeżeli proces leżakowania kontynuowany jest w pojemniku innego rodzaju.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, nie mogą być stosowane w odniesieniu do wina, które wyprodukowano przy użyciu kawałków drewna dębowego, nawet jeżeli znajdowało się ono w pojemniku lub pojemnikach z drewna.

3.   Wyrażenie „poddane fermentacji w butelce” można zastosować tylko do opisu win musujących o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych kraju trzeciego lub gatunkowych win musujących, pod warunkiem że:

4.   Wyrażenia „poddane fermentacji w butelce przy użyciu metody tradycyjnej” lub „metoda tradycyjna” lub „metoda klasyczna” lub „klasyczna metoda tradycyjna” można stosować tylko do opisu win musujących o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych kraju trzeciego lub gatunkowych win musujących, pod warunkiem że:

5.   Wyrażenie „crémant” można stosować tylko do białych lub różowych win musujących o chronionych nazwach pochodzenia lub oznaczeniach geograficznych kraju trzeciego, pod warunkiem że:

Litery a) i f) nie dotyczą producentów, którzy są właścicielami znaków towarowych zawierających określenie „crémant” zarejestrowanych przed dniem 1 marca 1986 r.

6.   Odniesienia do ekologicznej produkcji winogron są regulowane rozporządzeniem Rady (WE) nr 834/2007 (17).

Artykuł 67

Nazwa mniejszej lub większej jednostki geograficznej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym oraz odniesienia do obszaru geograficznego

1.   W odniesieniu do art. 60 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i nie naruszając art. 55 i 56 niniejszego rozporządzenia, nazwa jednostki geograficznej i odniesienia do obszaru geograficznego mogą być umieszczane tylko na etykietach win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym kraju trzeciego.

2.   W celu stosowania nazwy mniejszej jednostki geograficznej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym obszar danej jednostki geograficznej jest ściśle określony. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące stosowania tych jednostek geograficznych. Co najmniej 85 % winogron, z których wyprodukowano wino, pochodzi z tej mniejszej jednostki geograficznej. Pozostałe 15 % winogron pochodzi z wyznaczonego obszaru geograficznego objętego daną nazwą pochodzenia lub danym oznaczeniem geograficznym.

W przypadku zarejestrowanych znaków handlowych lub znaków handlowych ustanowionych przez stosowanie przed dniem 11 maja 2002 r. i zawierających nazwę mniejszej jednostki geograficznej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym i odniesienia do obszaru geograficznego danych państw członkowskich, państwa członkowskie mogą zdecydować o niestosowaniu wymogów określonych w trzecim i czwartym zdaniu akapitu pierwszego.

3.   Nazwa mniejszej lub większej jednostki geograficznej niż obszar objęty nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym lub odniesienia do obszaru geograficznego składają się z:

SEKCJA 3

Przepisy dotyczące niektórych szczególnych kształtów butelek i zamknięć oraz dodatkowe przepisy określone przez państwa członkowskie produkujące wino

Artykuł 68

Warunki stosowania niektórych szczególnych kształtów butelek

Typ butelki kwalifikuje się do umieszczenia w wykazie szczególnych kształtów butelek określonym w załączniku XVII, jeżeli spełnia następujące wymogi:

W załączniku XVII określono warunki stosowania uznanych szczególnych typów butelek.

Artykuł 69

Przepisy dotyczące prezentacji niektórych produktów

1.   Tylko wino musujące, gatunkowe wino musujące i gatunkowe aromatyzowane wino musujące wprowadza się do obrotu oraz wywozi w szklanych butelkach typowych dla wina musującego zamkniętych za pomocą:

2.   Państwa członkowskie mogą zdecydować, czy wymóg określony w ust. 1 dotyczy:

Artykuł 70

Dodatkowe przepisy określone przez państwa członkowskie produkujące wino, dotyczące etykietowania i prezentacji

1.   W przypadku win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym produkowanych na danym terytorium informacje szczegółowe określone w art. 61, 62 i 64–67 mogą stać się obowiązkowe, zabronione lub ograniczone w odniesieniu do ich stosowania poprzez wprowadzenie warunków surowszych niż warunki określone w niniejszym rozdziale za pomocą odpowiednich specyfikacji produktu dla tych win.

2.   Państwa członkowskie, w odniesieniu do win bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego wyprodukowanych na ich terytorium, mogą uznać informacje szczegółowe, o których mowa w art. 64 i 66, za obowiązkowe.

3.   W celach kontrolnych państwa członkowskie mogą zdecydować o określeniu i uregulowaniu szczegółowych danych dotyczących win produkowanych na ich terytorium, innych niż informacje szczegółowe wymienione w art. 59 ust. 1 i art. 60 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

4.   Do celów kontroli państwa członkowskie mogą zdecydować o zastosowaniu art. 58, 59 i 60 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do win butelkowanych na ich terytoriach, ale jeszcze niewprowadzonych do obrotu ani niewywiezionych.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 71

Nazwy win chronione na mocy z rozporządzenia (WE) nr 1493/1999

1.   Na wszelkich dokumentach otrzymanych od państw członkowskich zgodnie z art. 51 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dotyczących nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, o których mowa w art. 51 ust. 3 wymienionego rozporządzenia, Komisja odnotowuje dzień ich otrzymania i numer akt.

Zainteresowane państwo członkowskie otrzymuje potwierdzenie odbioru określające co najmniej:

Za datę złożenia dokumentów do Komisji uznaje się dzień wpisu dokumentów do rejestru pocztowego Komisji.

2.   Komisja podejmuje decyzję o anulowaniu danej nazwy pochodzenia lub danego oznaczenia geograficznego zgodnie z art. 51 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 na podstawie dostępnych dokumentów zgodnie art. 51 ust. 2 tego rozporządzenia.

Artykuł 72

Etykietowanie tymczasowe

1.   W drodze odstępstwa od art. 65 niniejszego rozporządzenia wina opatrzone nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym, których dana nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne spełnia wymogi określone w art. 38 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, otrzymują etykiety zgodnie z przepisami określonymi w rozdziale IV niniejszego rozporządzenia.

2.   Jeżeli Komisja podejmuje decyzję o nieobjęciu ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego na podstawie art. 41 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wina opatrzone etykietami zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu zostają wycofane z rynku lub ponownie opatrzone etykietami zgodnie z rozdziałem IV niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 73

Przepisy przejściowe

1.   Nazwy win uznawane przez państwa członkowskie za nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne do dnia 1 sierpnia 2009 r., które nie zostały opublikowane przez Komisję zgodnie z art. 54 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 lub z art. 28 rozporządzenia (WE) nr 753/2002, podlegają procedurze przewidzianej w art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2.   Wszelkie zmiany specyfikacji produktu dotyczące nazw wina chronionych na podstawie art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub nazw wina niechronionych na podstawie art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, złożone do państwa członkowskiego najpóźniej dnia 1 sierpnia 2009 r., podlegają procedurze, o której mowa w art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, pod warunkiem że decyzja o wydaniu zgody przez państwo członkowskie oraz dokumentacja techniczna przewidziana w art. 35 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 są przekazane Komisji najpóźniej w dniu 31 grudnia 2011 r.

3.   Państwa członkowskie, które nie wprowadziły przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych niezbędnych do uzyskania zgodności z art. 38 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do dnia 1 sierpnia 2009 r., wprowadzają je do dnia 1 sierpnia 2010 r. Do tego czasu art. 9, 10, 11 i 12 mają zastosowanie w danym państwie członkowskim z uwzględnieniem niezbędnych zmian jako „wstępna procedura krajowa”, o której mowa w art. 38 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

4.   Wina wprowadzone do obrotu lub opatrzone etykietą przed dniem 31 grudnia 2010 r., które są zgodne z odpowiednimi przepisami mającymi zastosowanie przed dniem 1 sierpnia 2009 r., mogą być wprowadzone do obrotu do czasu wyczerpania zapasów.

Artykuł 74

Uchylenie

Niniejszym uchyla się rozporządzenia (WE) nr 1607/2000 i (WE) nr 753/2002.

Artykuł 75

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2009 r.

(1)  Dz.U. L 148 z 6.6.2008, s. 1.

(2)  Dz.U. L 40 z 11.2.1989, s. 1.

(3)  Dz.U. L 186 z 30.6.1989, s. 21.

(4)  Dz.U. L 109 z 6.5.2000, s. 29.

(5)  Dz.U. L 247 z 21.9.2007, s. 17.

(6)  Dz.U. L 189 z 20.7.2007, s. 1.

(7)  Dz.U. L 179 z 14.7.1999, s. 1.

(8)  Dz.U. L 185 z 25.7.2000, s. 17.

(9)  Dz.U. L 118 z 4.5.2002, s. 1

(10)  Zob. str. 1 niniejszego Dziennika Urzędowego.

(11)  Dz.U. L 170 z 30.6.2008, s. 1.

(12)  Dz.U. L 299 z 8.11.2008, s. 25.

(13)  Dz.U. L 11 z 14.1.1994, s. 1.

(14)  Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1.

(15)  Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1.

(16)  Dz.U. L 369 z 23.12.2006, s. 1.

(17)  Dz.U. L 189 z 20.7.2007, s. 1.

(18)  Dz.U. L 149 z 14.6.1991, s. 1.