14.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 154/25

(1)

Głównym celem Wspólnoty w kolejnych latach jest wzrost gospodarczy i stworzenie miejsc pracy zgodnie z założeniami odnowionej strategii lizbońskiej. Poprzednie programy w dziedzinie ceł, w szczególności decyzja nr 253/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2003 r. przyjmująca program działań dla ceł we Wspólnocie (3) (zwana dalej „Cła 2007”), istotnie przyczyniły się do osiągnięcia tego celu oraz ogólnych celów polityki celnej. Dlatego też należy kontynuować działania rozpoczęte w ramach tych programów. Nowy program (zwany dalej „programem”) powinien zostać ustanowiony na okres sześciu lat, aby dostosować jego trwanie do okresu trwania wieloletnich ram finansowych zawartych w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (4).

(2)

Administracje celne odgrywają żywotną rolę w ochronie interesów Wspólnoty, a zwłaszcza jej interesów finansowych. Zapewniają one także równorzędny poziom ochrony dla obywateli Wspólnoty i jej podmiotów gospodarczych w dowolnym miejscu na terytorium celnym Wspólnoty, w którym realizowane są formalności związane z odprawą celną. W tym kontekście polityka strategiczna zdefiniowana przez Grupę ds. Polityki Celnej ma na celu zapewnienie, że krajowe administracje celne będą działały na tyle sprawnie i skutecznie oraz reagowały na wszelkie potrzeby wynikające ze zmiany otoczenia celnego, jak gdyby tworzyły jedną administrację. Dlatego ważne jest, aby program był spójny z ogólną polityką celną i wspomagał tę politykę oraz aby Grupa ds. Polityki Celnej, w kórej skład wchodzą Komisja i szefowie administracji celnych państw członkowskich lub ich przedstawiciele, otrzymała wsparcie w ramach programu. Wdrożenie programu powinno więc być koordynowane i organizowane przez Komisję oraz państwa członkowskie w ramach wspólnej polityki wypracowanej przez Grupę ds. Polityki Celnej.

(3)

W działaniach dotyczących ceł należy zatem uznać za priorytet poprawę instrumentów kontroli i działalności zwalczania nadużyć finansowych, minimalizowanie kosztów dostosowywania się do ustawodawstwa celnego ponoszonych przez podmioty gospodarcze, zapewnienie efektywnego zarządzania kontrolą towarów na zewnętrznych granicach oraz ochronę obywateli Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa międzynarodowego łańcucha dostaw. Wspólnota powinna zatem mieć zdolność, w ramach swoich uprawnień, do wspierania działań administracji celnych państw członkowskich, a każda możliwość współpracy administracyjnej oraz wzajemnej pomocy administracyjnej przewidziana przez przepisy wspólnotowe powinna być w pełni wykorzystywana.

(4)

W celu wsparcia procesu przystępowania krajów kandydujących administracje celne tych krajów powinny otrzymać niezbędne wsparcie, tak aby były one zdolne podejmować pełen zakres zadań wymaganych przez prawodawstwo wspólnotowe od daty ich przystąpienia, w tym zarządzania przyszłymi granicami zewnętrznymi. Z tego względu program powinien być otwarty dla krajów kandydujących oraz potencjalnych krajów kandydujących.

(5)

W celu wsparcia reform celnych w krajach uczestniczących w europejskiej polityce sąsiedztwa należy umożliwić im, pod pewnymi warunkami, udział w wybranych działaniach w ramach niniejszego programu.

(6)

Rosnąca globalizacja handlu, rozwój nowych rynków oraz zmiany w metodach i szybkości przepływu towarów wymagają od administracji celnych zacieśnienia stosunków między nimi, a także przedsiębiorstwami, środowiskami prawniczymi i naukowymi oraz podmiotami gospodarczymi uczestniczącymi w handlu zagranicznym. Program powinien zapewnić, w stosownych przypadkach, możliwość uczestniczenia w działaniach programu osobom reprezentującym te środowiska lub podmioty.

(7)

Transeuropejskie skomputeryzowane bezpieczne systemy łączności i wymiany informacji, finansowane w ramach Ceł 2007, są niezbędne dla funkcjonowania administracji celnych we Wspólnocie i dla wymiany informacji między administracjami celnymi, dlatego też powinny być nadal wspierane w ramach programu.

(8)

Doświadczenia uzyskane przez Wspólnotę podczas poprzednich programów dotyczących ceł pokazują, że kontakty urzędników z różnych administracji krajowych w ramach działań zawodowych podejmowane z wykorzystaniem narzędzi, takich jak analiza porównawcza, grupy projektowe, seminaria, warsztaty, wizyty robocze, działania szkoleniowe oraz działania monitoringowe, przyczyniają się w dużym stopniu do osiągania celów tych programów. Działania te powinny więc być kontynuowane, a ponadto należy umożliwić tworzenie nowych narzędzi w sytuacjach wymagających jeszcze skuteczniejszego reagowania na mogące się pojawić potrzeby.

(9)

Przy współpracy oraz uczestnictwie w programie urzędnikom celnym potrzebny jest dostateczny poziom znajomości języka. Zadanie zapewnienia niezbędnych szkoleń językowych dla własnych urzędników powinno spoczywać na krajach uczestniczących.

(10)

Śródokresowa ocena Ceł 2007 potwierdziła potrzebę większego uporządkowania w zakresie wymiany informacji i wymiany wiedzy między poszczególnymi administracjami i między administracjami a Komisją oraz potrzebę konsolidacji wiedzy wytworzonej w trakcie wydarzeń odbywających się w ramach programu. Z tego względu w programie należy zwracać szczególną uwagę na wymianę informacji oraz zarządzanie wiedzą.

(11)

Mimo że główna odpowiedzialność za osiągnięcie celów niniejszego programu spoczywa na krajach uczestniczących, konieczne jest działanie wspólnotowe w celu koordynacji działań realizowanych w ramach programu oraz zapewnienia infrastruktury i niezbędnych bodźców.

(12)

W związku z tym, że cele niniejszej decyzji nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a ze względu na skalę i skutki działania mogą zostać osiągnięte w lepszy sposób na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(13)

Niniejsza decyzja ustanawia, na cały czas trwania programu, kopertę finansową, która stanowić będzie główny punkt odniesienia dla władzy budżetowej w rozumieniu pkt 37 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.

(14)

Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (5),

a)

systemy łączności i wymiany informacji;

b)

analiza porównawcza;

c)

seminaria i warsztaty;

d)

grupy projektowa i grupy sterujące;

e)

wizyty robocze;

f)

działalność szkoleniowa;

g)

działania monitoringowe;

h)

wszelkie inne działania niezbędne dla realizacji celów programu.

1)

„administracja” oznacza władze publiczne i inne organy w krajach uczestniczących, które są odpowiedzialne za administrowanie cłami i działaniami związanymi z cłami;

2)

„urzędnik” oznacza członka administracji.

a)

krajów kandydujących korzystających ze strategii przedakcesyjnej zgodnie z ogólnymi zasadami oraz warunkami ogólnymi dotyczącymi uczestnictwa tych krajów w programach wspólnotowych ustanowionych w ramach odpowiednich decyzji Rady dotyczących umów ramowych oraz stowarzyszeniowych;

b)

potencjalnych krajów kandydujących, zgodnie z przepisami, które zostaną określone w wyniku zawarcia z tymi krajami umów ramowych w sprawie ich uczestnictwa w programach wspólnotowych.

a)

zapewnienia, aby działalność w dziedzinie ceł spełniała potrzeby rynku wewnętrznego, w tym bezpieczeństwo łańcucha dostaw i ułatwienie handlu, a także aby wspierała strategię na rzecz wzrostu i zatrudnienia;

b)

współdziałania i wykonywania swoich obowiązków przez administracje celne państw członkowskich w sposób na tyle efektywny, jak gdyby stanowiły one jednolitą administrację, w celu zapewnienia równoważności wyników kontroli w każdym miejscu na obszarze celnym Wspólnoty oraz wspieranie legalnej działalności gospodarczej;

c)

niezbędnej ochrony interesów finansowych Wspólnoty;

d)

zwiększenia bezpieczeństwa i ochrony;

e)

przygotowania krajów, o których mowa w art. 3 ust. 2, do przystąpienia, w tym poprzez wymianę doświadczeń i wiedzy z administracjami celnymi tych krajów.

a)

zmniejszenie obciążenia administracyjnego i kosztów przestrzegania przepisów dla podmiotów gospodarczych poprzez lepszą standaryzację i uproszczenie systemów celnych i narzędzi kontrolnych oraz utrzymywanie otwartej i przejrzystej współpracy z podmiotami handlowymi;

b)

określenie, rozwijanie i stosowanie najlepszych praktyk pracy, szczególnie w zakresie kontroli audytowej przed odprawą celną i po niej, analizy ryzyka, instrumentów kontroli bezpieczeństwa oraz uproszczonych procedur;

c)

utrzymanie systemu pomiaru skuteczności państw członkowskich w dziedzinie administracji celnej w celu poprawy ich wydajności i skuteczności;

d)

wspieranie działań zmierzających do zapobiegania nieprawidłowościom, w szczególności poprzez szybkie dostarczanie informacji o zagrożeniach do granicznych posterunków celnych;

e)

zapewnienie jednolitej i jednoznacznej klasyfikacji taryf we Wspólnocie, w szczególności poprzez poprawę koordynacji i współpracy między laboratoriami;

f)

wspieranie tworzenia paneuropejskiego elektronicznego środowiska celnego poprzez rozwijanie interoperacyjnych systemów łączności i wymiany informacji w połączeniu z niezbędnymi zmianami legislacyjnymi i administracyjnymi;

g)

utrzymywanie istniejących systemów łączności i informacji oraz, w odpowiednich przypadkach, opracowywanie nowych systemów;

h)

podejmowanie działań, które będą przewidywać wspieranie administracji celnych krajów przygotowujących się do przystąpienia;

i)

przyczynianie się do rozwoju wysokiej jakości administracji celnej w krajach trzecich;

j)

poprawa współpracy między administracjami celnymi państw członkowskich i krajów trzecich, w szczególności z administracjami celnymi krajów partnerskich w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa;

k)

opracowywanie i wzmacnianie wspólnych szkoleń.

a)

wspólnej sieci łączności/wspólnego systemu połączeń (CCN/CSI);

b)

skomputeryzowanego systemu tranzytowego (CTS);

c)

systemów taryfowych, w szczególności system rozpowszechniania danych (DDS), nomenklatury scalonej, systemu informacji o zintegrowanej taryfie Wspólnoty Europejskiej (TARIC), europejskiego systemu wiążącej informacji taryfowej (EBTI), systemu zarządzania nadzorem kontyngentów taryfowych (TQS), systemu informacji o zawieszeniach (SUSPENSIONS), systemu zarządzania wzorami (SMS), informatycznego systemu procedur (ISPP), europejskiego spisu celnego substancji chemicznych (ECICS), systemu zarejestrowanych eksporterów (REX);

d)

systemów zwiększenia bezpieczeństwa określonych w rozporządzeniu (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. zmieniającym rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (6), w tym wspólnotowego systemu zarządzania ryzykiem, systemu kontroli wywozu (ECS), systemu kontroli wwozu (ICS) oraz systemu odnoszącego się do upoważnionych podmiotów gospodarczych (AEO);

e)

wszelkich nowych systemów łączności i wymiany informacji związanych z administracją celną, w tym elektronicznych systemów celnych, ustanowionych zgodnie z aktami prawnymi Wspólnoty i przewidziane w programie prac, o którym mowa w art. 6.

a)

określenie norm szkoleniowych, rozwijanie istniejących programów szkoleń i, w miarę potrzeby, rozwijanie istniejących modułów szkoleniowych oraz nowych modułów wykorzystujących e-naukę w celu stworzenia wspólnej podstawy szkoleń dla urzędników, obejmującej pełny zakres wspólnotowych zasad i procedur celnych, aby umożliwić im zdobycie koniecznych kwalifikacji i wiedzy zawodowej;

b)

w odpowiednich przypadkach, propagowanie kursów szkoleniowych w dziedzinie ceł i udostępnianie ich urzędnikom wszystkich krajów uczestniczących, wówczas gdy kraj uczestniczący organizuje takie kursy dla swoich własnych urzędników;

c)

w odpowiednich przypadkach, zapewnienie niezbędnej infrastruktury i narzędzi na potrzeby wspólnej e-nauki w dziedzinie ceł oraz w dziedzinie zarządzania celnego.

a)

koszt nabycia, rozwoju, instalacji, utrzymania i bieżącej eksploatacji wspólnotowych części składowych systemów łączności i wymiany informacji, o których mowa w art. 7 ust. 3;

b)

koszty podróży i diet poniesione przez urzędników z krajów uczestniczących w działaniach związanych z analizą porównawczą, wizytami roboczymi, seminariami i warsztatami, grupami projektowymi i grupami pilotażowymi, działalnością szkoleniową i monitoringiem;

c)

koszty organizacji seminariów i warsztatów;

d)

koszty podróży i pobytu wynikające z uczestnictwa specjalistów zewnętrznych oraz uczestników, o których mowa w art. 14;

e)

koszt nabycia, rozwoju, instalacji i utrzymania systemów i modułów szkoleniowych, w zakresie, w jakim są one wspólne dla wszystkich krajów uczestniczących;

f)

koszty innych działań określonych w art. 1 ust. 2 lit. h) nieprzekraczające 5 % całkowitych kosztów programu.

a)

koszty zakupu, opracowania, instalacji, utrzymania i bieżącego funkcjonowania nienależących do Wspólnoty elementów systemów komunikacji i wymiany informacji, o których mowa w art. 7 ust. 4;

b)

koszty kształcenia wstępnego i ustawicznego swoich urzędników, a w szczególności kształcenia w zakresie znajomości języków.

a)

przed dniem 1 kwietnia 2011 r. – sprawozdanie z oceny śródokresowej na temat adekwatności, skuteczności i efektywności programu;

b)

przed dniem 1 kwietnia 2014 r. – sprawozdanie z oceny końcowej koncentrujące się między innymi na skuteczności i efektywności programu.

a)

przed dniem 1 sierpnia 2011 r. – sprawozdanie z oceny śródokresowej, o którym mowa w ust. 1, oraz komunikat na temat stosowności kontynuowania programu;

b)

przed dniem 1 sierpnia 2014 r. – sprawozdanie z oceny końcowej.