Dyrektywa Rady

z dnia 22 czerwca 1987 r.

zmieniająca, w zakresie ubezpieczenia kredytu i poręczeń, pierwszą dyrektywę 73/239/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie

(87/343/EWG)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 57 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji [1],

uwzględniając opinię Zgromadzenia [2],

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [3],

a także mając na uwadze, co następuje:

pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie [4], zmieniona dyrektywą 76/580/EWG [5] usunęła szereg rozbieżności w ustawodawstwach poszczególnych Państw Członkowskich w celu ułatwienia podejmowania i prowadzenia tej działalności;

jednakże art. 2 ust. 2 lit. d) wyżej wymienionej dyrektywy stanowi, że nie stosuje się jej, "do czasu dalszej koordynacji, która ma nastąpić przed upływem czterech lat od ogłoszenia niniejszej dyrektywy", do "ubezpieczenia kredytów eksportowych dokonywanego na rachunek państwa lub przy jego wsparciu"; ponieważ ochrona ubezpieczonych normalnie przewidziana w dyrektywie jest udzielana przez samo państwo w przypadku gdy ubezpieczenie kredytów eksportowych jest dokonywane na rachunek państwa lub z jego gwarancją, działania takie powinny być nadal wyłączone z zakresu wspomnianej dyrektywy do czasu dalszej koordynacji;

artykuł 7 ust. 2 lit. c) wyżej wymienionej dyrektywy stanowi, że "do czasu dalszej koordynacji, która musi zostać dokonana w ciągu czterech lat od ogłoszenia niniejszej dyrektywy, Republika Federalna Niemiec może utrzymać przepisy zabraniające równoczesnego prowadzenia na jej terytorium ubezpieczeń zdrowotnych, ubezpieczeń kredytów i poręczeń lub ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej i ochrony prawnej, czy to w połączeniu ze sobą, czy też z innymi grupami ubezpieczeń"; z tego wynika, że istnieją bariery w tworzeniu przedstawicielstw i oddziałów; niniejsza dyrektywa ma za zadanie zaradzić tej sytuacji;

interesy ubezpieczonych są chronione w stopniu wystarczającym przez wspomnianą dyrektywę, jeśli chodzi o ubezpieczenia poręczeń; należy znieść istniejący w Republice Federalnej Niemiec zakaz równoczesnego prowadzenia ubezpieczeń poręczeń i innych rodzajów ubezpieczeń;

zakłady ubezpieczeń, których działalność w zakresie ubezpieczenia kredytu stanowi więcej niż tylko małą część ich całej działalności, powinny posiadać rezerwę wyrównawczą, która nie stanowi części marginesu wypłacalności; rezerwa ta powinna być obliczana według metod ustanowionych w niniejszej dyrektywie, które są uważane za równorzędne;

z uwagi na cykliczny charakter roszczeń w ubezpieczeniu kredytu, ubezpieczenie takie powinno być, do celów obliczania średniej szkodowości w rozumieniu art. 16 ust. 2 dyrektywy 73/239/EWG, traktowane na tych samych zasadach, co ubezpieczenie od ryzyk burzy, gradu i mrozu;

ze względu na charakter ryzyka ubezpieczenia kredytu zakłady prowadzące działalność w tym zakresie powinny tworzyć wyższy fundusz gwarancyjny niż przewidziany obecnie we wspomnianej dyrektywie;

należy ustalić wystarczający termin dla zakładów, od których wymaga się spełnienia tego obowiązku;

nie ma potrzeby narzucania tego obowiązku zakładom, których działalność w tej grupie ubezpieczeń nie przekracza określonej wielkości;

z uwagi na przepisy niniejszej dyrektywy w odniesieniu do ubezpieczenia kredytu, utrzymywanie przez Republikę Federalną Niemiec zakazu jednoczesnego prowadzenia ubezpieczeń kredytu i innych grup ubezpieczeń przestało być uzasadnione i w związku z tym zakaz ten powinien zostać zniesiony,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie Rady 73/239/EWG wprowadza się następujące zmiany:

1. W art. 2 ust. 2 lit. d) otrzymuje brzmienie:

"d) do czasu dalszej koordynacji, ubezpieczenia kredytów eksportowych dokonywanego na rachunek państwa lub gwarantowanego przez państwo, lub przypadku, gdy państwo jest ubezpieczycielem."

2. W art. 7 ust. 2 lit. c) akapit drugi skreśla się wyrazy "ubezpieczeń kredytów i poręczeń."

3. Dodaje się art. 15a w brzmieniu:

"Artykuł 15a

1. Państwa Członkowskie wymagają od każdego zakładu ubezpieczeń, którego siedziba mieści się na ich terytorium i który ubezpiecza ryzyka należące do grupy 14 w lit. A Załącznika (zwane dalej "ubezpieczeniem kredytu"), utworzenia rezerwy wyrównawczej do celów pokrycia ewentualnego deficytu technicznego lub przekraczającego przeciętny poziom szkodowości, które wystąpiły w tej grupie w danym roku budżetowym.

2. Rezerwę wyrównawczą oblicza się zgodnie z zasadami ustalonymi przez każde Państwo Członkowskie, zgodnie z jedną z czterech metod wymienionych w lit. D Załącznika, które uznaje się za równoważne.

3. Rezerwy wyrównawczej, do wysokości obliczonej zgodnie z metodami określonymi w lit. D Załącznika, nie bierze się pod uwagę przy obliczaniu marginesu wypłacalności.

4. Państwa Członkowskie mogą zwolnić zakłady ubezpieczeń z obowiązku tworzenia rezerw wyrównawczych odnoszących się do ubezpieczenia kredytu w przypadku gdy składki lub wkłady należne z tytułu tego ubezpieczenia stanowią mniej niż 4 % wszystkich należnych składek lub wkładów oraz wynoszą mniej niż 2500000 ECU."

4. W art. 16 ust. 2 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:

"Jednakże w przypadku zakładów ubezpieczeń, które w istocie przyjmują do ubezpieczenia tylko jeden lub więcej rodzajów ryzyka takich jak ryzyko kredytowe, ryzyko burzy, gradu lub mrozu, należy przyjmować średnią szkodowość za okres referencyjny ostatnich siedmiu lat budżetowych."

5. W art. 17 ust. 2 lit. a) tiret pierwsze otrzymuje brzmienie:

"— 1400000 ECU w przypadku objęcia ochroną ubezpieczeniową wszystkich lub niektórych rodzajów ryzyka należących do grupy oznaczonej nr 14 w lit. A Załącznika. Przepis ten stosuje się do każdego zakładu, w którym roczna suma składek lub wkładów należnych w tej grupie za każdy z ostatnich trzech lat budżetowych przekraczała 2500000 ECU lub 4 % łącznej sumy składek lub wkładów należnych danemu zakładowi;

— 400000 ECU w przypadku objęcia ochroną ubezpieczeniową wszystkich lub niektórych rodzajów ryzyk należących do jednej z grup oznaczonych w lit. A Załącznika nr 10, 11, 12, 13 i 15 oraz, jeżeli pierwsza pozycja nie ma zastosowania — nr 14."

6. W art. 17 ust. 2 dodaje się lit. d) w brzmieniu:

"d) jeżeli od zakładu prowadzącego ubezpieczenia kredytu wymaga się zwiększenia funduszu określonego w lit. a) tiret pierwsze do 1400000 ECU, zainteresowane Państwo Członkowskie ustala dla takiego zakładu:

- okres trzech lat na zwiększenie funduszu do 1000000 ECU,

- okres pięciu lat na zwiększenie funduszu do 1200000 ECU,

- okres siedmiu lat na zwiększenie funduszu do 1400000 ECU.

Okresy te biegną od dnia spełnienia warunków określonych w lit. a) tiret pierwsze."

7. W art. 19 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

"1a. W odniesieniu do ubezpieczenia kredytu zakład udostępnia organowi nadzoru sprawozdania finansowe, wykazujące zarówno wynik techniczny, jak i rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe odnoszące się do tej działalności."

8. W Załączniku dodaje się pkt D Załącznika do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 1 stycznia 1990 r. Niezwłocznie powiadamiają o tym Komisję.

Państwa Członkowskie stosują te środki najpóźniej od dnia 1 lipca 1990 r.

Artykuł 3

Po notyfikacji [6] niniejszej dyrektywy Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętą niniejszą dyrektywą.

Artykuł 4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 22 czerwca 1987 r.

W imieniu Rady

L. Tindemans

Przewodniczący

[1] Dz.U. C 245 z 29.9.1979, str. 7 orazDz.U. C 5 z 7.1.1983, str. 2.

[2] Dz.U. C 291 z 10.11.1980, str. 70.

[3] Dz.U. C 146 z 16.6.1980, str. 6.

[4] Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3.

[5] Dz.U. L 189 z 13.7.1976, str. 13.

[6] Niniejsza dyrektywa została notyfikowana Państwom Członkowskim w dniu 25 czerwca 1987 r.

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK

"D. Metody obliczania rezerwy wyrównawczej w grupie ubezpieczenia kredytu

Metoda nr 1

1. Z tytułu rodzajów ryzyka należących do grupy ubezpieczeń oznaczonej nr 14 w lit. A (zwanej dalej "ubezpieczeniem kredytu"), zakład tworzy rezerwę wyrównawczą, w celu pokrycia deficytu technicznego powstałego w tej grupie w danym roku budżetowym.

2. Do rezerwy tej odprowadza się w każdym roku budżetowym 75 % nadwyżki technicznej uzyskanej z ubezpieczenia kredytu, do wartości 12 % składek lub wkładów netto, do czasu, kiedy rezerwa osiągnie 150 % najwyższego rocznego wpływu z tytułu składek lub wkładów netto z poprzednich pięciu lat budżetowych.

Metoda nr 2

1. Z tytułu rodzajów ryzyka należących do grupy ubezpieczenia oznaczonego nr 14 w lit. A (zwanej dalej "ubezpieczeniem kredytu"), zakład tworzy rezerwę wyrównawczą w celu pokrycia deficytu technicznego powstałego w tej grupie w danym roku budżetowym.

2. Minimalna wielkość rezerwy wyrównawczej wynosi 134 % przeciętnego rocznego wpływu z tytułu składek lub wkładów z ostatnich pięciu lat budżetowych po odjęciu cesji i dodaniu składek z tytułu zawartych umów reasekuracji czynnej.

3. Do rezerwy tej odprowadza się w każdym kolejnym roku budżetowym 75 % nadwyżki technicznej uzyskanej w tej grupie, do czasu, kiedy rezerwa osiągnie co najmniej minimalną wielkość obliczoną zgodnie z ust. 2.

4. Państwa Członkowskie mogą ustanowić specjalne zasady obliczania wielkości rezerwy lub wielkości rocznego odpisu powyżej wielkości minimalnych ustanowionych w niniejszej dyrektywie.

Metoda nr 3

1. Dla grupy 14 w lit. A (zwanej dalej "ubezpieczeniem kredytu") tworzy się rezerwę wyrównawczą w celu pokrycia występującego w tej grupie w danym roku obrachunkowym wyższego niż przeciętny współczynnika szkodowości.

2. Rezerwę wyrównawczą oblicza się według metody określonej poniżej.

Wszystkie obliczenia zależą od dochodu i wydatków na rachunku ubezpieczyciela.

W każdym roku budżetowym, w którym występuje niedobór szkodowości należy powiększać rezerwę wyrównawczą, dopóki rezerwa ta nie osiągnie lub nie odzyska wymaganej wysokości.

Przyjmuje się, że wystąpił niedobór szkodowości, jeżeli współczynnik szkodowości w danym roku budżetowym jest niższy od przeciętnego współczynnika szkodowości w okresie odniesienia. Wielkość, o którą powiększana jest rezerwa wyrównawcza oblicza się przez pomnożenie różnicy między obu tymi współczynnikami przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Wymagana wielkość rezerwy jest równa sześciokrotności standardowego odchylenia współczynników szkodowości w okresie odniesienia w stosunku do przeciętnego współczynnika szkodowości, pomnożonego przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

W przypadku wystąpienia nadwyżki szkodowości w danym roku obrachunkowym, rezerwę wyrównawczą zmniejsza się o wielkość tej nadwyżki. Przyjmuje się, że w danym roku budżetowym wystąpiła nadwyżka szkodowości, jeżeli współczynnik szkodowości za ten rok budżetowy jest wyższy od przeciętnego współczynnika szkodowości. Wielkość nadwyżki szkodowości ustala się przez pomnożenie różnicy między obu tymi współczynnikami przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Niezależnie od przebiegu szkodowości, w pierwszej kolejności odprowadza się do tej rezerwy każdego roku 3,5 % wymaganej wielkości rezerwy wyrównawczej, dopóki nie osiągnie ona, lub nie odzyska, wymaganej wysokości.

Okres odniesienia nie może być krótszy niż 15 lat ani dłuższy niż 30 lat. Tworzenie rezerwy wyrównawczej nie jest wymagane, jeżeli w okresie odniesienia nie odnotowano żadnej straty na działalności ubezpieczeniowej.

Wymagana wielkość rezerwy wyrównawczej i kwoty odpisywanej od niej może być zmniejszona, jeżeli średni współczynnik szkodowości za okres odniesienia w połączeniu ze wskaźnikiem kosztów wykazują, że składki uwzględniają narzut bezpieczeństwa.

Metoda nr 4

1. Dla grupy 14 w lit. A (zwanej dalej "ubezpieczeniem kredytu") tworzy się rezerwę wyrównawczą w celu pokrycia występującego w tej grupie w danym roku budżetowym wyższego niż przeciętny współczynnika szkodowości.

2. Rezerwę wyrównawczą oblicza się według metody opisanej poniżej.

Wszystkie obliczenia zależą od dochodu i wydatków na rachunku ubezpieczyciela.

W każdym roku budżetowym, w którym występuje niedobór szkodowości powiększa się rezerwę wyrównawczą, dopóki nie osiągnie ona, lub nie odzyska, wymaganej wysokości.

Przyjmuje się, że wystąpił niedobór szkodowości, jeżeli współczynnik szkodowości w danym roku budżetowym jest niższy od przeciętnego współczynnika szkodowości w okresie odniesienia. Wielkość, o którą powiększana jest rezerwa wyrównawcza oblicza się przez pomnożenie różnicy między obu tymi współczynnikami przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Maksymalna wymagana wielkość rezerwy jest równa sześciokrotności standardowego odchylenia współczynników szkodowości w okresie odniesienia w stosunku do przeciętnego współczynnika szkodowości, pomnożonego przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

W przypadku wystąpienia nadwyżki szkodowości w danym roku budżetowym, rezerwę wyrównawczą zmniejsza się, dopóki nie osiągnie minimalnej wymaganej wysokości. Przyjmuje się, że w danym roku budżetowym wystąpiła nadwyżka szkodowości, jeżeli współczynnik szkodowości za ten rok obrachunkowy jest wyższy od przeciętnego współczynnika szkodowości. Wielkość nadwyżki szkodowości ustala się przez pomnożenie różnicy między obu tymi współczynnikami przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Minimalna wymagana wielkość jest równa trzykrotności odchylenia standardowych współczynników szkodowości w okresie odniesienia w stosunku do przeciętnego współczynnika szkodowości, pomnożonej przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Okres odniesienia nie może być krótszy niż 15 lat ani dłuższy niż 30 lat. Tworzenie rezerwy wyrównawczej nie jest wymagane, jeżeli w okresie odniesienia nie odnotowano żadnej straty na działalności ubezpieczeniowej.

Zarówno wymagane wielkości rezerwy wyrównawczej, jak i kwoty jej zwiększeń lub zmniejszeń, mogą być zmniejszone, jeżeli przeciętny współczynnik szkodowości za okres odniesienia w połączeniu ze współczynnikiem kosztów wykazuje, że składki uwzględniają narzut bezpieczeństwa oraz ten narzut bezpieczeństwa jest ponad półtorakrotnie większy od standardowego odchylenia współczynników szkodowości w okresie odniesienia. W takim przypadku wymienione wielkości należy pomnożyć przez iloraz półtorakrotności standardowego odchylenia i narzutu bezpieczeństwa."

--------------------------------------------------