1

W dniu 3 lipca 2015 r. skarżąca, ExpressVPN Ltd, złożyła w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) wniosek o udzielenie ochrony dla rejestracji międzynarodowej nr 1265562 na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

2

Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:

3

Usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klasy 42 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., zrewidowanego i zmienionego, i odpowiadają następującemu opisowi: „doradztwo, dostarczanie informacji i usługi konsultacyjne w dziedzinie technologii informacyjnej; usługi w zakresie bezpieczeństwa danych; opracowywanie oprogramowania komputerowego”.

4

W dniu 26 maja 2016 r. ekspert odrzucił zgłoszenie do rejestracji na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001] ze względu na to, że zgłoszone oznaczenie miało, po pierwsze, charakter opisowy, a po drugie, było pozbawione charakteru odróżniającego. Ekspert oddalił również argument skarżącej, że zgłoszone oznaczenie uzyskało charakter odróżniający w następstwie jego używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001).

5

W dniu 25 lipca 2016 r. skarżąca wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji eksperta.

6

Decyzją z dnia 16 lutego 2017 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Piąta Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie. Przede wszystkim stwierdziła ona zasadniczo, że zgłoszone oznaczenie miało charakter opisowy w zakresie, w jakim oznaczenie to, z uwagi na to, że anglojęzyczny krąg odbiorców wykazywał w stosunku do niego wyższy niż przeciętny poziom uwagi, opisywało właściwości zgłoszonych usług. Następnie uznała ona, że omawiane oznaczenie było również pozbawione charakteru odróżniającego. Wreszcie, Izba Odwoławcza stwierdziła, że przedstawiony przez skarżącą materiał dowodowy nie uzasadniał twierdzenia, iż element „expressvpn” stał się rozpoznawalny jako znak towarowy właściciela rejestracji międzynarodowej.

7

W swojej skardze skarżąca wnosi do Sądu o:

8

W swoim zarzucie niedopuszczalności EUIPO wnosi do Sądu o:

9

W swoich uwagach odnoszących się do zarzutu niedopuszczalności skarżąca wnosi do Sądu o oddalenie zarzutu niedopuszczalności. Uściśla ona, że wnosi jedynie o zmianę zaskarżonej decyzji „umożliwiającą w ten sposób rejestrację znaku towarowego w rejestrze znaków towarowych Unii Europejskiej przez [EUIPO] i zapewniającą ochronę, jeżeli chodzi o Unię Europejską”. Wnosi ona również o uwzględnienie żądania ewentualnego EUIPO zmierzającego do kontynuacji dalszych czynności procesowych oraz o obciążenie EUIPO kosztami postępowania dotyczącymi zarzutu niedopuszczalności.

10

Na mocy art. 130 §§ 1 i 7 regulaminu postępowania przed Sądem, jeżeli pozwany o to wnosi, Sąd może wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie niedopuszczalności skargi bez rozpatrywania sprawy co do istoty.

11

W niniejszej sprawie, jako że EUIPO wniosło o rozstrzygnięcie w przedmiocie niedopuszczalności skargi, Sąd, uznając, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłej przed nim sprawy, postanawia rozstrzygnąć w przedmiocie tego wniosku bez dalszych czynności procesowych.

12

Na poparcie żądania niedopuszczalności EUIPO podnosi zasadniczo, że skarga jest niedopuszczalna, zważywszy, że celem jedynego żądania jest uzyskanie zmiany zaskarżonej decyzji w taki sposób, aby można było zarejestrować zgłoszony znak towarowy. Tymczasem Sąd nie może być właściwy do rozpatrzenia wniosku, którego celem jest zmiana przez ten Sąd decyzji izby odwoławczej poprzez rejestrację samego znaku towarowego lub poprzez zażądanie od EUIPO dokonania jego rejestracji.

13

W swoich uwagach w przedmiocie żądania niedopuszczalności skarżąca uściśla, że wnosi jedynie o zmianę zaskarżonej decyzji „umożliwiającą w ten sposób rejestrację znaku towarowego przez [EUIPO] w rejestrze unijnych znaków towarowych i zapewniającą ochronę, jeżeli chodzi o Unię Europejską”.

14

W tym względzie należy podkreślić, że jedynym żądaniem niniejszej skargi jest żądanie zmiany w rozumieniu art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 72 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001), który stanowi, że jeżeli chodzi o skargi wniesione na decyzje izb odwoławczych, „[Sąd] ma właściwość w sprawie stwierdzenia nieważności lub zmiany zaskarżanej decyzji”. Ponieważ skarżąca podkreśliła w swoich uwagach w przedmiocie żądania niedopuszczalności, że wnosi ona jedynie o „zmianę” zaskarżonej decyzji, „umożliwiającą w ten sposób rejestrację znaku towarowego”, Sąd nie może w niniejszej sprawie interpretować tego jedynego żądania w takim rozumieniu, że zmierza ono zarówno do stwierdzenia nieważności, jak i do zmiany rzeczonej decyzji.

15

Tymczasem Sąd orzekł już, że z uwagi na to, iż stwierdzenie częściowej lub całkowitej nieważności decyzji stanowi wstępny i konieczny warunek do tego, by uwzględnić żądanie zmiany w rozumieniu art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, nie można uwzględnić takiego żądania wobec braku żądań stwierdzenia nieważności wobec spornej decyzji [zob. podobnie wyrok z dnia 30 listopada 2006 r., Camper/OHIM – JC (BROTHERS by CAMPER), T‑43/05, niepublikowany, EU:T:2006:370, pkt 99].

16

W każdym razie, w zakresie, w jakim wniosek skarżącej zmierza do „rejestracji znaku towarowego przez EUIPO w rejestrze unijnych znaków towarowych”, należy przypomnieć, że kompetencje reformatoryjne Sądu zmierzają ku temu, by Sąd wydał decyzję, którą powinna była wydać izba odwoławcza zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 207/2009 [zob. podobnie wyroki: z dnia 12 września 2007 r., Koipe/OHIM – Aceites del Sur (La Española), T‑363/04, EU:T:2007:264, pkt 29, 30; z dnia 11 lutego 2009 r., Bayern Innovativ/OHIM – Life Sciences Partners Perstock (LifeScience), T‑413/07, niepublikowany, EU:T:2009:34, pkt 14–16; z dnia 9 września 2011 r., Deutsche Bahn/OHIM – DSB (IC4), T‑274/09, niepublikowany, EU:T:2011:451, pkt 22].

17

W konsekwencji dopuszczalność żądania, by Sąd zmienił decyzję izby odwoławczej, winna być oceniana w świetle kompetencji, które są przyznane tej izbie przez rozporządzenie nr 207/2009.

18

Należy zaś podkreślić, że po pierwsze, zgodnie z art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 71 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) po rozpatrzeniu odwołania co do istoty wniesionego od decyzji jednej z instancji, o których mowa w art. 58 ust. 1 tego rozporządzenia (obecnie art. 66 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001), izba odwoławcza „może albo skorzystać z uprawnień w granicach kompetencji posiadanych przez instancję, która podjęła zaskarżoną decyzję, albo przekazać sprawę do wspomnianej instancji w celu dalszego postępowania”. Wynika z tego, że izba odwoławcza nie jest właściwa do kierowania nakazów do instancji, której decyzję badała [postanowienia: z dnia 30 czerwca 2009 r., Securvita/OHIM (Natur‑Aktien‑Index), T‑285/08, EU:T:2009:230, pkt 16; z dnia 17 maja 2017 r., Piper Verlag/EUIPO (THE TRAVEL EPISODES), T‑164/16, niepublikowane, EU:T:2017:352, pkt 18].

19

Po drugie, należy przypomnieć, że rejestracja unijnego znaku towarowego wynika z dokonania ustalenia, że zostały spełnione przesłanki przewidziane w art. 45 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 51 rozporządzenia 2017/1001), przy uściśleniu, że właściwe w zakresie rejestracji unijnych znaków towarowych instancje EUIPO nie wydają w tym względzie formalnej decyzji, która mogłaby stać się przedmiotem odwołania.

20

Artykuł 45 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 stanowi bowiem, że „[w] przypadku gdy zgłoszenie spełnia wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu i gdy nie został wniesiony żaden sprzeciw w terminie określonym art. 41 ust. 1 lub gdy wniesiony sprzeciw został ostatecznie rozstrzygnięty na skutek wycofania lub poprzez odrzucenie albo w inny sposób, znak towarowy i dane, o których mowa w art. 87 ust. 2, zamieszcza się w rejestrze” (art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, który stał się obecnie art. 46 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, i art. 87 ust. 2, który stał się obecnie art. 111 rozporządzenia 2017/1001).

21

Zgodnie zaś z art. 131 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 160 rozporządzenia 2017/1001) ekspert odpowiada za decyzje podejmowane w imieniu EUIPO w odniesieniu do wniosku o rejestrację unijnego znaku towarowego, włącznie ze sprawami określonymi w art. 36, 37 i 68 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 41, 42 i 76 rozporządzenia 2017/1001), z wyjątkiem sytuacji, w której odpowiedzialny jest Wydział Sprzeciwów. Ponadto zgodnie z art. 132 ust. 1 tego rozporządzenia (obecnie art. 161 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) Wydział Sprzeciwów jest odpowiedzialny za podejmowanie decyzji w sprawie sprzeciwu wobec wniosku o rejestrację unijnego znaku towarowego.

22

Z przepisów przytoczonych w pkt 20 i 21 powyżej wynika, że kompetencje przyznane ekspertowi i Wydziałowi Sprzeciwów nie odnoszą się do dokonania ustalenia, że wszystkie przesłanki dotyczące rejestracji unijnego znaku towarowego, o których mowa w art. 45 rozporządzenia nr 207/2009, zostały spełnione.

23

Wynika z tego, że w ramach odwołań wniesionych od decyzji eksperta lub Wydziału Sprzeciwów zgodnie z art. 58 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 izba odwoławcza będzie mogła, w świetle kompetencji przyznanych jej w art. 64 ust. 1 tego rozporządzenia, wypowiedzieć się jedynie w odniesieniu do niektórych przesłanek rejestracji unijnego znaku towarowego wymienionych w pkt 21 powyżej, a mianowicie bądź co do zgodności wniosku o rejestrację z przepisami omawianego rozporządzenia, bądź co do wyniku rozpatrzenia sprzeciwu, którego przedmiotem może stać się ten wniosek.

24

W konsekwencji izba odwoławcza nie jest właściwa do rozpoznania żądania, którego celem jest dokonanie przez nią rejestracji unijnego znaku towarowego (zob. postanowienie z dnia 17 maja 2017 r., THE TRAVEL EPISODES, T‑164/16, niepublikowane, EU:T:2017:352, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo).

25

W tych okolicznościach do Sądu nie należy również rozpoznanie żądania reformatoryjnego, zmierzającego do tego, by Sąd zmienił z takim właśnie skutkiem decyzję izby odwoławczej (postanowienie z dnia 30 czerwca 2009 r., Natur‑Aktien‑Index, T‑285/08, EU:T:2009:230, pkt 23).

26

Z całości powyższych rozważań wynika, że skargę należy odrzucić jako niedopuszczalną, bez potrzeby rozstrzygania w przedmiocie przedstawionego przez skarżącą wniosku o zachowanie poufności.

27

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

28

Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniami EUIPO obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba)

postanawia, co następuje: