5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/26

Skarga wniesiona w dniu 6 stycznia 2011 r. — Sina Bank przeciwko Radzie

(Sprawa T-15/11)

2011/C 72/43

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sina Bank (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci B. Mettetal i C. Wucher-North)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 8 części B załącznika VIII do rozporządzenia nr 961/2010 (1), w zakresie w jakim dotyczy on skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie Rady z dnia 28 października 2010 r.;

—	stwierdzenie, że pkt 8 części B załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (2) nie ma zastosowania, w zakresie w jakim dotyczy on skarżącej;

—	stwierdzenie, że art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 961/2010 nie ma zastosowania do skarżącej;

—	stwierdzenie, że art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413/WPZiB nie ma zastosowania do skarżącej;

—	stwierdzenie, że poza własnymi kosztami postępowania, Rada pokrywa koszty poniesione przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi cztery zarzuty na poparcie swej skargi.

1)	Zarzut pierwszy, w ramach którego skarżąca twierdzi, że nie zostały spełnione w stosunku do skarżącej zgodne z zaskarżonymi, rozporządzeniem i decyzją, z 2010 r. formalne kryteria wskazania lub, że Rada dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, ustalając czy kryteria te zostały spełnione czy nie.

Zarzut drugi, w ramach którego skarżąca twierdzi, że wskazanie jej jest niezgodne z zasadą równości traktowania;

—	skarżąca była nierówno traktowana w porównaniu z innymi bankami irańskimi;

—	skarżąca była nierówno traktowana w porównaniu z innymi bankami irańskimi, które figurują w wykazie, zarówno rozporządzenia jak i decyzji z 2010 r.

—	skarżąca była nierówno traktowana w porównaniu z „Daftar” i Fondation Mostaz’afan.

Zarzut trzeci, w ramach którego skarżąca twierdzi, że nie poszanowano jej prawa do obrony i że nie spełniono wymogu przedstawienia uzasadnienia sankcji, ze względu na to że:

—	skarżąca nie otrzymała żadnej informacji od Rady, aby móc ukazać swoje stanowisko, za wyjątkiem składającego się z dwóch linijek lakonicznego, ogólnego i nieprecyzyjnego uzasadnienia;

—	mimo faktu, iż skarżąca wystosowała do Rady szczegółowe zapytania o udzielenie informacji w odniesieniu do jej wskazania, Rada nie udzieliła odpowiedzi ani skarżącej ani też nie odpowiedziała na pisma jej adwokatów;

—	sytuacja ta powoduje niemożność ustalenia, czy dany środek jest zasadny, czy też podlega unieważnieniu z uwagi na popełniony błąd;

—	wszystkie przedstawione przeciwko skarżącej dowody winny były zostać jej przekazane, w miarę możliwości, równocześnie z wydaniem, bądź też jak tylko było to możliwe, zaraz po wydaniu pierwotnej decyzji o zamrożeniu funduszy.

Zarzut czwarty, w ramach którego skarżąca twierdzi, że przyjęte środki ograniczające naruszają jej prawo własności i, sprzecznie z zasadą proporcjonalności Unii Europejskiej, nie są proporcjonalne do decyzji, ze względu na to że:

—	nie istnieje żaden związek między celem, do którego zmierza Rada a nałożonym na skarżącą środkiem ograniczającym;

—	Rada nie wskazała żadnej transakcji, w której brałaby udział skarżąca;

—	istnieją inne możliwe, bardziej proporcjonalne środki zwalczania ryzyka związanego z zarzucaną Iranowi „działalnością nuklearną” i finansowaniem tejże działalności.

(1) Rozporządzenie Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1).

(2) Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).