Sprawa C-288/04

przeciwko

Finanzamt für den 6., 7. und 15. Bezirk

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Unabhängiger Finanzsenat, Außenstelle Wien)

Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich – Regulamin pracowniczy urzędników – Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot – Członek personelu miejscowego świadczący pracę na rzecz przedstawicielstwa Komisji w Austrii – System podatkowy

Opinia rzecznika generalnego L.A. Geelhoeda przedstawiona w dniu 28 kwietnia 2005 r. I‑0000

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 8 września 2005 r. I‑0000

Streszczenie wyroku

Przywileje i immunitety Wspólnot Europejskich – Urzędnicy i inni pracownicy Wspólnot – Decyzja instytucji wspólnotowej określająca status członka personelu i warunki, na jakich jest zatrudniony – Charakter bezwzględnie obowiązujący wobec władz krajowych

(Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, art. 13 i 16)

W celu zastosowania art. 13 i 16 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich decyzja instytucji wspólnotowej określająca status członka jej personelu i warunki, na jakich jest zatrudniony, ma charakter wiążący wobec krajowych władz administracyjnych i sądowych, tak że w związku z tym nie mogą one przystąpić do samodzielnej kwalifikacji rozpatrywanego stosunku zatrudnienia.

(por. pkt 39 i sentencja)

WYROK TRYBUNAŁU (pierwsza izba)

z dnia 8 września 2005 r.(*)

W sprawie C‑288/04

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Unabhängiger Finanzsenat, Außenstelle Wien (Austria), postanowieniem z dnia 28 czerwca 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 6 lipca 2004 r., w postępowaniu

przeciwko

Finanzamt für den 6., 7. und 15. Bezirk,

TRYBUNAŁ (pierwsza izba),

w składzie: P. Jann, prezes izby, K. Lenaerts, K. Schiemann, E. Juhász (sprawozdawca) i M. Ilešič, sędziowie,

rzecznik generalny: L. A. Geelhoed,

sekretarz: R. Grass,

rozważywszy uwagi przedstawione:

– w imieniu rządu austriackiego przez H. Dossiego, działającego w charakterze pełnomocnika,

– w imieniu rządu francuskiego przez G. de Bergues’a oraz C. Jurgensen‑Mercier, działających w charakterze pełnomocników,

– w imieniu rządu portugalskiego przez L. Fernandesa oraz M. Mesquitę Palhę, działających w charakterze pełnomocników,

– w imieniu Komisji Wspólnot Europejskich przez H. Krämera oraz C. Ladenburgera, działających w charakterze pełnomocników,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 28 kwietnia 2005 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 13 i 16 protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, załączonego początkowo do Traktatu ustanawiającego Jedną Radę i Jedną Komisję Wspólnot Europejskich, podpisanego w dniu 8 kwietnia 1965 r., a następnie, na podstawie Traktatu Amsterdamskiego, do Traktatu WE (zwanego dalej „protokołem”).

2 Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu pomiędzy AB, członkiem personelu miejscowego świadczącego pracę na rzecz przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Wiedniu, a Finanzamt für den 6., 7. und 15. Bezirk (właściwe austriackie władze podatkowe, zwane dalej „Finanzamt”) w przedmiocie objęcia AB krajowym podatkiem dochodowym.

Ramy prawne

Uregulowania wspólnotowe

3 Na podstawie art. 28 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Jedną Radę i Jedną Komisję Wspólnot Europejskich, a następnie, w związku z wejściem w życie Traktatu Amsterdamskiego, na podstawie art. 291 WE, Wspólnota korzysta na terytorium państw członkowskich z przywilejów i immunitetów koniecznych do wykonywania jej zadań, na warunkach określonych w protokole.

4 Zgodnie z art. 13 protokołu:

„Urzędnicy i inni pracownicy Wspólnot objęci są podatkiem na rzecz Wspólnot od […] wynagrodzeń i dodatków wypłacanych przez Wspólnoty, zgodnie z warunkami i procedurą określon[ymi] przez Radę, stanowiącą na wniosek Komisji.

Są oni zwolnieni z krajowych podatków od […] wynagrodzeń i dodatków wypłacanych przez Wspólnoty”.

5 Artykuł 16 protokołu przewiduje:

„Rada, stanowiąc na wniosek Komisji i po konsultacji z innymi zainteresowanymi instytucjami, określa kategorie urzędników i innych pracowników Wspólnot, do których stosują się postanowienia art. 12, art. 13 akapit drugi i art. 14, częściowo lub w całości.

Nazwiska, stopnie służbowe i adresy urzędników i innych pracowników w poszczególnych kategoriach przekazywane są okresowo rządom państw członkowskich”.

6 Artykuł 18 akapit pierwszy protokołu uściśla, że przywileje, immunitety i udogodnienia udzielone urzędnikom i innym pracownikom Wspólnot są przyznane wyłącznie w interesie Wspólnot.

7 Na podstawie art. 16 protokołu Rada wydała rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 549/69 z dnia 25 marca 1969 r. określające kategorie urzędników i innych pracowników Wspólnot Europejskich, do których mają zastosowanie przepisy art. 12, art. 13 akapit drugi i art. 14 protokołu (Dz.U. L 74, str. 1). Zgodnie z art. 2 tego rozporządzenia:

„Przepisy art. 13 [akapit drugi] protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot mają zastosowanie względem następujących kategorii:

a) osoby objęte regulaminem pracowniczym urzędników Wspólnot lub warunkami zatrudnienia innych pracowników Wspólnot, w tym również te, które otrzymują świadczenie odszkodowawcze z tytułu likwidacji stanowiska w interesie służby, z wyjątkiem personelu [miejscowego];

[…]”.

8 Artykuł 2 i art. 3 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich, jak również warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot oraz ustanawiającego specjalne środki stosowane tymczasowo wobec urzędników Komisji (Dz.U. L 56, str. 1) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 30 kwietnia 2004 r. określają odpowiednio regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich (zwany dalej „regulaminem pracowniczym”) oraz warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (zwane dalej „WZIPW”).

9 Zgodnie z art. 1 WZIPW stosują się one do całego personelu zatrudnionego przez Wspólnoty na podstawie umowy, tzn. do personelu tymczasowego, personelu pomocniczego, personelu miejscowego oraz specjalnych doradców.

10 Artykuł 4 WZIPW ma następujące brzmienie:

„Do celów niniejszych warunków zatrudnienia przez »personel miejscowy« rozumie się personel zatrudniony zgodnie z miejscową praktyką do prac fizycznych lub usługowych, któremu powierzono stanowisko nieznajdujące się na liście stanowisk dołączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do każdej instytucji, i opłacany ze środków ogólnych przeznaczonych na ten cel zgodnie z tą sekcją budżetu. W drodze wyjątku personel zatrudniony w celu spełniania obowiązków kierowniczych w biurach prasowych i informacji przy Komisji Wspólnot Europejskich może być również uważany za personel miejscowy.

W miejscach pracy poza państwami Wspólnoty personel zatrudniony do pełnienia obowiązków innych niż wymienione w akapicie pierwszym, które w interesie służby nie mogą być przydzielone urzędnikowi lub pracownikowi mającemu inne kompetencje w rozumieniu art. 1, może być uważany za personel miejscowy”.

11 Artykuł 79 WZIPW ma następujące brzmienie:

„Z zastrzeżeniem przepisów niniejszego tytułu warunki zatrudnienia personelu miejscowego, a w szczególności:

a) sposób zatrudniania i rozwiązania umowy;

b) urlopy;

c) wynagrodzenie

określa każda instytucja zgodnie z aktualnymi zasadami i praktyką w miejscu pełnienia obowiązków”.

12 Zgodnie z art. 80 WZIPW w odniesieniu do zabezpieczenia społecznego instytucja ponosi odpowiedzialność obciążającą pracodawców na mocy przepisów obowiązujących w miejscu pełnienia obowiązków przez pracownika.

13 Artykuł 81 WZIPW przewiduje:

„1. Wszelkie spory pomiędzy instytucją a członkiem personelu miejscowego pełniącym służbę w państwie członkowskim rozstrzyga sąd właściwy zgodnie z obowiązującym prawem w miejscu pełnienia obowiązków przez pracownika.

2. Wszelkie spory pomiędzy instytucją a członkiem personelu miejscowego pełniącym służbę w państwie trzecim kierowane są do sądu arbitrażowego zgodnie z warunkami określonymi w klauzuli arbitrażowej zawartej w umowie”.

14 Wreszcie, zgodnie z art. 236 WE, „Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy do orzekania w każdym sporze między Wspólnotą a jej pracownikami, w granicach i na warunkach określonych w regulaminie pracowniczym lub warunkach zatrudnienia”.

Krajowe uregulowania podatkowe oraz orzecznictwo

15 Bundesabgabenordnung (federalny kodeks podatkowy) przewiduje, że władze podatkowe mają prawo ustalać kwestie podatkowe nie w oparciu o formalną kwalifikację okoliczności faktycznych, lecz w zależności od ich rzeczywistej treści. Stąd § 21 ust. 1 kodeksu stanowi, że w ocenie kwestii prawa podatkowego, z gospodarczego punktu widzenia, rozstrzygająca jest rzeczywista gospodarcza treść okoliczności faktycznych, a nie postać, pod jaką występują.

16 Podobnie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Verwaltungsgerichtshof (sąd najwyższy w zakresie spraw administracyjnych i podatkowych), władze podatkowe mają prawo samodzielnie kwalifikować umowę o pracę na podstawie jej rzeczywistej treści.

Postępowanie przed sądem krajowym i pytania prejudycjalne

17 Z akt sprawy wynika, że AB, strona skarżąca w postępowaniu przed sądem krajowym, obywatel niemiecki, jest zatrudniony w charakterze członka personelu miejscowego Komisji od 1982 r. Rozpoczął pracę w stałym przedstawicielstwie Komisji przy organizacjach międzynarodowych w Genewie (Szwajcaria). W 1987 r. został przeniesiony do delegacji Komisji w Wiedniu i od przystąpienia Republiki Austrii do Wspólnot w dniu 1 stycznia 1995 r. pracuje w przedstawicielstwie Komisji w Wiedniu. Na podstawie umowy o pracę z dnia 1 lipca 1994 r., która weszła w życie w dniu 1 maja 1994 r., został zatrudniony w charakterze członka personelu miejscowego na czas nieokreślony w celu wykonywania zadań w zakresie projektowania, planowania i kontroli w charakterze attaché prasowego w tej misji, a następnie w przedstawicielstwie Komisji w Wiedniu, i zaszeregowany do grupy I, stopień 35.

18 Według sądu odsyłającego od stycznia 1995 r. do marca 1998 r. skarżący w postępowaniu przed sądem krajowym wykonywał zadania, które wykraczały poza zadania członków personelu miejscowego przewidziane w art. 4 akapit pierwszy WZIPW, gdyż personelowi miejscowemu nie mogą być powierzane zadania należące do grup I i II, które odpowiadają kategoriom A i B regulaminu pracowniczego. Z akt sprawy wynika również, że aneksem z dnia 4 lipca 1997 r. umowa o pracę AB została zmieniona za jego zgodą i został on zaszeregowany do grupy III, stopień 35, co odpowiada kategorii C regulaminu pracowniczego.

19 Do końca 1994 r. AB nie był objęty krajowym podatkiem dochodowym z uwagi na to, że obejmował stanowisko w „instytucji uprzywilejowanej”, zgodnie z austriackimi przepisami. Wątpliwości pojawiły się z dniem 1 stycznia 1995 r., datą przystąpienia Republiki Austrii do Wspólnot. W dniu 5 maja 2000 r. Finanzamt wydał decyzję podatkową określającą wymiar podatku za okres od 1995 r. do 1998 r., jak również decyzję w sprawie zaliczki na poczet podatku za rok 2000 r. AB zaskarżył te decyzje do Unabhängiger Finanzsenat, podnosząc, że zadania, które rzeczywiście wykonywał, nie odpowiadały zadaniom przypisanym uregulowaniami wspólnotowymi personelowi miejscowemu.

20 Z postanowienia odsyłającego wynika dokładniej, że skarżący w postępowaniu przed sądem krajowym utrzymuje, iż na podstawie zadań, które wykonuje, powinien był być zatrudniony nie jako członek personelu miejscowego, lecz w charakterze członka personelu tymczasowego lub pomocniczego w rozumieniu odpowiednio art. 8–50a oraz art. 51–78 WZIPW i korzystać z postanowień art. 13 protokołu zwalniającego z podatku krajowego wynagrodzenia i dodatki wypłacane przez Wspólnoty. Stąd, zgodnie z Bundesabgabenordnung oraz orzecznictwem Verwaltungsgerichtshof, Finanzamt powinien był zbadać rzeczywisty charakter jego zadań i nie obejmować go krajowym podatkiem dochodowym z uwagi na to, że jego zadania odpowiadają zadaniom kategorii A regulaminu pracowniczego, wykonywanym zwykle przez członków personelu tymczasowego lub pomocniczego, objętych podatkiem wspólnotowym.

21 Finanzamt jest zdania, że określenie statusu członków personelu należy do danej instytucji wspólnotowej. Stanowisko to dzieli również Unabhängiger Finanzsenat, który uznaje, że status członka personelu wynika wyłącznie z danej umowy o zatrudnieniu. Skarżący mógł zatem lub powinien był poddać zgodność z prawem swojej umowy o pracę kontroli sądowej Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

22 Uznając, że przywołane wyżej orzecznictwo Verwaltungsgerichtshof może prowadzić do braku jakiegokolwiek opodatkowania dochodu AB zarówno na poziomie krajowym, jak i wspólnotowym, Unabhängiger Finanzsenat, Außenstelle Wien postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

„1) Czy art. 13 akapit pierwszy protokołu [...] stoi na przeszkodzie opodatkowaniu wynagrodzeń i dodatków wypłacanych przez Wspólnoty swoim urzędnikom lub innym pracownikom w państwach członkowskich, wyłącznie jeśli Wspólnoty Europejskie korzystają z przysługującego im prawa do nałożenia podatku?

2) Czy art. 16 akapit drugi protokołu [...] stoi na przeszkodzie opodatkowaniu wynagrodzeń i dodatków wypłacanych przez Wspólnoty ich urzędnikom lub innym pracownikom w państwach członkowskich, wyłącznie jeśli urzędnik lub inny pracownik jest wymieniony w informacji przekazywanej rządowi państwa członkowskiego w rozumieniu wymienionego przepisu, i czy informacja przekazana w oparciu o wspomniany przepis automatycznie upoważnia administrację podatkową państwa członkowskiego do skorzystania z prawa nałożenia podatku krajowego na urzędników i innych pracowników, którzy nie są wymienieni w tej informacji, a zatem na cały personel, który Wspólnoty Europejskie uznają za personel miejscowy?”.

W przedmiocie pytań prejudycjalnych

23 Z uwagi na to, że oba powyższe pytania pozostają ściśle związane ze sobą, należy rozpatrywać je łącznie.

24 Z analizy tych pytań w kontekście prawnym i faktycznym przedstawionym powyżej, wydaje się, że sąd krajowy zmierza zasadniczo do ustalenia, czy w celu zastosowania art. 13 i 16 protokołu decyzja instytucji wspólnotowej określająca status członka jej personelu i warunki, na jakich jest zatrudniony, ma charakter bezwzględnie obowiązujący wobec krajowych władz administracyjnych i sądowych, tak że w związku z tym nie mogą one przystąpić do samodzielnej kwalifikacji rozpatrywanego stosunku zatrudnienia.

25 Artykuły 11 regulaminu pracowniczego oraz WZIPW, w ich brzmieniu obowiązującym zarówno przed, jak i po 1 maja 2004 r., dacie wejścia w życie nowego regulaminu pracowniczego, przewidywały, że urzędnik lub inny pracownik przy wykonywaniu swoich obowiązków i w swoim postępowaniu „kieruje się wyłącznie interesem Wspólnot; nie może on zwracać się o instrukcje ani ich przyjmować od jakiegokolwiek rządu, organu, organizacji lub osoby spoza jego instytucji”.

26 Artykuł 2 regulaminu pracowniczego i art. 6 WZIPW, w ich brzmieniu obowiązującym przed 1 maja 2004 r., wprowadzają ponadto zasadę funkcjonalnej autonomii instytucji wspólnotowych co do wyboru ich urzędników oraz innych pracowników, stanowiąc, że każda instytucja ustala, kto w jej ramach wykonuje uprawnienia przyznane przez regulamin pracowniczy organowi powołującemu i komu powierza się uprawnienia do zawierania umów w zakresie zatrudniania innych pracowników.

27 Ta instytucjonalna i funkcjonalna autonomia jest gwarantowana między innymi poprzez przyznanie immunitetów i przywilejów koniecznych do wypełnienia zadań instytucji wspólnotowych w oparciu o przepisy wyższej rangi, tzn. przepisy protokołu. Stąd przewiduje się, że pewne kategorie urzędników i innych pracowników instytucji, określane jedynie przez Radę po przedstawieniu propozycji ze strony Komisji i po konsultacji z innymi instytucjami, są objęte podatkiem na rzecz Wspólnot od wypłacanych przez nie wynagrodzeń i dodatków i są zwolnione równolegle z podatków krajowych od tych wynagrodzeń i dodatków (art. 13 i 16 protokołu).

28 Z zasad i uregulowań przedstawionych powyżej wynika, że instytucje wspólnotowe dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania i autonomią odnośnie do tworzenia miejsc pracy dla urzędników lub innych pracowników, wyboru urzędników lub innych pracowników w celach zatrudnienia oraz do charakteru ich stosunku pracy, w granicach przepisów regulaminu pracowniczego oraz WZIPW i zgodnie z rozwiązaniami budżetowymi.

29 Jak zauważył rzecznik generalny w pkt 16 swojej opinii, wyłącznie Rada jest właściwa, na podstawie art. 16 protokołu, określić podmiotowy zakres stosowania systemu podatkowego, o którym mowa w art. 13 tego protokołu.

30 Autonomię instytucji wspólnotowych podkreśla również fakt, iż zgodnie z art. 79 WZIPW warunki zatrudnienia personelu miejscowego, a w szczególności sposób jego zatrudniania, określa zainteresowana instytucja. Zważywszy na to, że wyrażenie „sposób jego zatrudniania” zawarty w rozpatrywanym przepisie obejmuje określenie warunków zatrudnienia członków personelu, to rozważany fragment wyklucza, aby określenie tych warunków zatrudnienia mogło pochodzić z innych źródeł niż wspólnotowe.

31 Ten wniosek znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału, według którego przyznanie statusu urzędnika lub innych pracowników może opierać się wyłącznie o formalny akt danej instytucji wspólnotowej i nie może być pochodną decyzji krajowych władz administracyjnych lub sądowych. Oznaczałoby to bowiem naruszenie autonomii instytucji wspólnotowych (wyrok z dnia 11 marca 1975 r. w sprawie 65/74 Porrini i in., Rec. str. 319, pkt 15 i pkt 2 sentencji oraz wyrok z dnia 3 października 1985 r. w sprawie 232/84 Tordeur i in., Rec. str. 3223, pkt 27 i 28).

32 Status urzędników, członków personelu tymczasowego i pomocniczego z jednej strony oraz status członków personelu miejscowego z drugiej strony różnią się między sobą w sposób zasadniczy. O ile zatrudnienie urzędników, członków personelu tymczasowego i pomocniczego reguluje wyłącznie prawo wspólnotowe, a spory, do jakich może dochodzić na podstawie tych stosunków zatrudnienia, są objęte wyłączną kompetencją sądu wspólnotowego, o tyle stosunki pracy członków personelu miejscowego poddane są uregulowaniom mieszanego charakteru, na które składają się przepisy wspólnotowe i krajowe, a spory, do jakich może dochodzić na podstawie tych stosunków pracy, są objęte kompetencją sądów krajowych. Wreszcie członkowie personelu miejscowego nie korzystają ze zwolnienia z podatków krajowych od wynagrodzeń i dodatków wypłacanych przez Wspólnoty.

33 Status członków personelu tymczasowego i pomocniczego jest w dużym stopniu podobny do statusu urzędników. Zarówno członkowie personelu tymczasowego, jak i członkowie personelu pomocniczego są zasadniczo poddani tym samym wymogom odnośnie do warunków zatrudnienia, mają te same prawa i obowiązki co urzędnicy, wymienione w art. 11 do art. 25 regulaminu pracowniczego, podlegają tym samym uregulowaniom odnośnie do wymiaru i rozkładu czasu pracy, korzystają zasadniczo z tych samych praw w zakresie urlopów i wreszcie, w związku z tym, że ich status regulują przepisy tego samego rozporządzenia, mogą korzystać z tych samych środków prawnych przed sądem wspólnotowym.

34 Zważywszy na różnice pomiędzy statusem urzędników, członków personelu tymczasowego i pomocniczego z jednej strony oraz statusem członków personelu miejscowego z drugiej strony, przejście członka personelu miejscowego na stanowisko urzędnika, członka personelu tymczasowego lub pomocniczego z mocy prawa kończy, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, jego poprzedni stosunek pracy i odwrotnie, ponowne podjęcie wcześniejszych zadań stanowiłoby nowe zatrudnienie, a nie kontynuację poprzedniego stosunku pracy (wyrok z dnia 25 czerwca 1981 r. w sprawie 105/80 Desmedt, Rec. str. 1701, pkt 15 i sentencja). Stąd, zakładając, że stosunek pracy skarżącego w postępowaniu przed sądem krajowym mógłby być uznany za stosunek pracy członka personelu tymczasowego lub pomocniczego, ten stosunek pracy powinien być zakwalifikowany jako nowe zatrudnienie, co wyklucza, zgodnie z przywołanymi wyżej wyrokami w sprawach Porrini i in. oraz Tordeur i in., aby takie nowe zatrudnienie mogło powstać na mocy aktu innego organu niż organy wspólnotowe.

35 Stąd przyznanie danej osobie statusu „członka personelu miejscowego” przez właściwy organ instytucji wspólnotowej i charakter stosunku pracy określony w umowie o zatrudnieniu danego członka personelu nie mogą być zakwestionowane w oparciu o samodzielną ocenę krajowych władz administracyjnych lub sądowych. Uznanie takiej możliwości sprowadzałoby się do przyznania władzom krajowym kompetencji do ingerowania w sferę autonomii instytucji wspólnotowych i określania charakteru umowy łączącej członka personelu z instytucją, co stanowiłoby naruszenie w rozumieniu orzecznictwa przywołanego w pkt 31 niniejszego wyroku.

36 W ramach skutecznej ochrony sądowej, z jakiej korzysta ten członek personelu, należy pozostawić do uznania tego ostatniego kwestionowanie kwalifikacji jego statusu w świetle przepisów WZIPW. W każdym razie taka kompetencja powinna należeć wyłącznie do sądu wspólnotowego, zważywszy, że kontrola zgodności z prawem decyzji właściwego organu instytucji wspólnotowej dotycząca przyznania statusu urzędnika lub innego pracownika i określająca, poprzez zawarcie umowy, charakter stosunku pracy tego ostatniego, nie może należeć do właściwości sądu krajowego.

37 Sądy krajowe pozostają właściwe zgodnie z art. 81 WZIPW w zakresie sporów dotyczących warunków zatrudnienia członka personelu miejscowego, jak przewiduje art. 79 WZIPW. Jednakże akt instytucji wspólnotowej określający status członka jej personelu nie może być kwestionowany przed tymi sądami.

38 Należy w końcu zaznaczyć, że system ustalony w protokole, na którego podstawie urzędnicy i niektórzy inni pracownicy Wspólnot są objęci jedynie podatkiem wspólnotowym na rzecz Wspólnot, ma wyłącznie na celu wzmocnienie autonomii instytucji wspólnotowych i nie może ani uprzywilejowywać innych pracowników, ani skutkować zwolnieniem ich z opodatkowania przewidzianego w prawie podatkowym miejsca wykonywania służby.

39 Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, na pytania sądu krajowego należy odpowiedzieć w ten sposób, że w celu zastosowania art. 13 i 16 protokołu decyzja instytucji wspólnotowej określająca status członka jej personelu i warunki, na jakich jest zatrudniony, ma charakter wiążący wobec krajowych władz administracyjnych i sądowych, tak że w związku z tym nie mogą one przystąpić do samodzielnej kwalifikacji rozpatrywanego stosunku zatrudnienia.

W przedmiocie kosztów

40 Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem; do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż poniesione przez strony postępowania przed sądem krajowym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje:

Podpisy

* Język postępowania: niemiecki.