12.10.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 342/27 |
Opinia Europejskiego Komitetu Regionów – Migracja na szlaku środkowośródziemnomorskim
(2017/C 342/04)
|
ZALECENIA POLITYCZNE
EUROPEJSKI KOMITET REGIONÓW (KR)
Wprowadzenie i kontekst
1. |
Uznaje, że omawiany komunikat UE jest ważnym elementem szerszej reformy polityki UE. Wnosi wartość dodaną, proponując konkretne środki mające na celu uzupełnienie strategicznych wytycznych Rady Europejskiej z 2014 r., w których przywódcy europejscy uzgodnili stworzenie możliwości przyszłych zmian polityki w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, w tym w dziedzinie imigracji i azylu. |
2. |
Uważa, że ze względu na tak delikatny i strategiczny charakter tego zagadnienia państwa członkowskie Unii Europejskiej i jej instytucje powinny w dalszym ciągu kształtować strategię na rzecz regionu w kontekście jego stosunków z Unią Europejską, a tym samym prawdziwą politykę migracyjną, i przyjąć na siebie odpowiedzialność polityczną za jej wdrażanie w interesie narodów Europy. Należy przy tym uwzględnić charakterystyczne cechy państw członkowskich i krajów pochodzenia oraz prawa migrantów zgodnie z międzynarodowymi i europejskimi konwencjami. |
3. |
Dostrzega ścisłe powiązanie polityki migracyjnej i rozwojowej. Kluczowe znaczenie dla urzeczywistnienia wspólnej europejskiej polityki migracyjnej i dla wdrożenia Europejskiego programu w zakresie migracji ma współpraca na poziomie międzynarodowym, krajowym, regionalnym i lokalnym. |
4. |
Opowiada się za przyjęciem całościowego podejścia do zarządzania migracją, pozwalającego kierować ruchami migracyjnymi skuteczniej i w sposób bardziej zdecentralizowany. Tego rodzaju zarządzanie zdecentralizowane zapewni równe warunki w dziedzinie opieki i praw. |
5. |
Podkreśla, że niezwykle ważne jest zmniejszenie liczby wypadków śmiertelnych podczas próby przeprawy do Europy oraz kontynuowanie i nasilenie wysiłków na rzecz ratowania ludzi w tragicznej sytuacji. Wyraża głęboki żal z powodu setek ofiar śmiertelnych i pochwala wszystkie kraje i organizacje zaangażowane w próby zapobiegania tej tragedii ludzkiej (1). Podkreśla, że częścią tych wysiłków na rzecz stworzenia zrozumiałej i humanitarnej polityki migracyjnej powinno być opracowanie dodatkowych, bezpiecznych j i dostępnych legalnych tras migracji do UE, przez co należy rozumieć wizy humanitarne, przesiedlenia i poszerzone łączenie rodzin. |
6. |
Z zadowoleniem przyjmuje dodatkowe środki wprowadzane we wspólnym komunikacie w celu wzmocnienia inicjatyw na całym środkowośródziemnomorskim szlaku migracyjnym, w tym w Libii i wokół niej. Ze względu na dużą liczbę osób, które giną na morzu i wzdłuż szlaków migracyjnych w środkowym rejonie Morza Śródziemnego, kwestia zarządzania przepływami i ratowania życia pozostaje głównym priorytetem. |
7. |
Uważa, że wielopoziomowe sprawowanie rządów jest warunkiem osiągnięcia najlepszych wyników. W tym kontekście niezbędne jest, by UE, władze krajowe i samorządy terytorialne ściśle współpracowały z władzami lokalnymi i regionalnymi w krajach tranzytu i ze społeczeństwem obywatelskim, stowarzyszeniami migrantów i lokalnymi społecznościami w krajach przyjmujących, a także by były otwarte na wkład tych podmiotów. |
8. |
Podkreśla, że powodzenie tych działań wymaga ścisłej współpracy z odpowiednimi partnerami w krajach położonych wzdłuż szlaku środkowośródziemnomorskiego oraz wysiłków podejmowanych wspólnie przez instytucje UE i państwa członkowskie, a także współpracy z organizacjami międzynarodowymi, takimi jak Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) i Międzynarodowa Organizacja ds. Migracji (IOM). Ostrzega, że pomyślna realizacja niektórych z proponowanych działań możliwa będzie wyłącznie, o ile sytuacja w terenie na to pozwoli. Działania te powinny być postrzegane jako uzupełnienie znacznej liczby inicjatyw realizowanych już przez UE i jej państwa członkowskie, zwłaszcza w ramach Europejskiego programu w zakresie migracji oraz programu partnerstwa w dziedzinie migracji (2). |
9. |
Wyraża uznanie dla wysiłków podejmowanych przez Włochy, Maltę, Grecję, Cypr, Francję, Hiszpanię i Portugalię, które już przyłączyły swoje krajowe ośrodki koordynacji ochrony granic w ramach Eurosur do sieci Seahorse w basenie Morza Śródziemnego. |
10. |
Uznaje, że szlak środkowośródziemnomorski stał się najważniejszą trasą dla migrantów i uchodźców próbujących dotrzeć do Europy. W 2016 r. na środkowośródziemnomorskim szlaku doliczono się ponad 180 000 osób, z których ogromna większość dotarła do Europy przez Włochy. Niemal 90 % osób wyrusza na ten szlak z Libii, gdzie niestabilna sytuacja polityczna i gospodarcza stwarza przemytnikom okazję do szerzenia swego procederu. Podkreśla pilną konieczność zmniejszenia liczby przepraw i zaprzestania nielegalnych przepraw szalupami i łodziami do UE. Zwraca uwagę na znaczenie działań zapobiegawczych na wszystkich szczeblach rządowych. |
11. |
Zwraca uwagę, że przemytnicy i handlarze ludźmi swoimi działaniami i łamaniem praw człowieka przyczyniają się do niestabilności w Libii, pogarszając niekorzystną sytuację migrantów. Głównym priorytetem dla UE, jej państw członkowskich i partnerów międzynarodowych pozostaje wypracowanie trwałego rozwiązania problemów dotyczących sprawowania rządów i bezpieczeństwa w Libii; jest to też warunkiem wstępnym zrównoważonego zarządzania obecną sytuacją. |
12. |
Zwraca uwagę, że większość migrantów w Libii to obywatele państw trzecich, a największy ich odsetek pochodzi z krajów Afryki Subsaharyjskiej. W związku z tym skuteczne podejście musi również uwzględniać działania na południe od Libii. |
13. |
Podkreśla wartość dodaną działań zapowiedzianych w komunikacie: rozszerzenia programów szkoleniowych dla libijskiej straży przybrzeżnej, zapewnienia trwałych źródeł finansowania na pokrycie potrzeb szkoleniowych w przyszłości, podjęcia stanowczych działań zaostrzających walkę z przemytnikami i handlarzami oraz zapewnienia bodźców dla Tunezji, Algierii i Egiptu do uczestnictwa w sieci Seahorse w basenie Morza Śródziemnego w celu zapewnienia zaangażowania w regionie. Zwraca uwagę, że we wszystkich tych działaniach kluczowym priorytetem misi być odbudowanie poszanowania fundamentalnych praw człowieka i praworządności z korzyścią dla migrantów i społeczeństw lokalnych. |
Kwestia libijska: ważna, lecz wrażliwa
14. |
Ponownie podkreśla potrzebę istotnego zaangażowania się we współpracę z władzami Libii w celu zapewnienia poprawy warunków w ośrodkach dla migrantów, ze szczególnym uwzględnieniem osób wymagających specjalnego traktowania oraz małoletnich. Jednocześnie trzeba zapewnić ścisłą współpracę z Międzynarodową Organizacją ds. Migracji i Biurem Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców oraz skuteczne monitorowanie przez nie standardów. |
15. |
Z zadowoleniem przyjmuje zwiększenie wysiłków i zaangażowania we współpracę z libijskimi gminami na rzecz promowania alternatywnych źródeł utrzymania i wspierania odporności lokalnych społeczności przyjmujących migrantów. Pozytywnie ocenia też zwiększenie współpracy technicznej umożliwiającej gminom libijskim przygotowanie strategii rozwoju ich obszarów oraz poprawę wsparcia dla ludności. |
16. |
Podkreśla potrzebę opracowania strategii współpracy w średniej i długiej perspektywie, tak aby wspierać organy libijskich władz lokalnych i krajowych w ich wysiłkach na rzecz wzmocnienia zdolności zarządzania ich obszarem. |
17. |
Zachęca do promowania współpracy granicznej, dialogu i wymiany informacji pomiędzy Libią a jej południowymi sąsiadami, w tym przy wykorzystaniu pełnego potencjału wspólnoty wywiadowczej Afryka–Frontex. |
18. |
Zwraca uwagę, że podejmując wspólne działania w Libii, należy minimalizować ryzyko rozbudowy innych szlaków w krajach ościennych. Z tego względu z zadowoleniem przyjmuje kompleksowe podejście regionalne poprzez wzmocnienie współpracy z Egiptem, Tunezją i Algierią, pogłębienie dialogu i współpracy operacyjnej z tymi krajami w kwestii migracji. Potrzebne również będzie dalsze wsparcie dla tych krajów, by rozwinęły własne funkcjonujące systemy azylowe oraz pomoc dla osób potrzebujących ochrony międzynarodowej. |
19. |
Mając na uwadze różne projekty i programy UE w tym regionie, dotyczące powiązanych spraw, kluczowe znaczenie ma koordynacja tych inicjatyw, jeśli mają one być skuteczne w kontekście realizacji wspomnianych wcześniej celów. |
20. |
Zauważa, że dotychczas wspólna reakcja UE na nieuregulowaną migrację przybierała formę strategii bezpieczeństwa skoncentrowanych na danym państwie, w których główną uwagę poświęcano zwalczaniu przemytu w drodze współpracy z władzami państwowymi. |
21. |
Wzywa do poświęcenia większej uwagi różnym lokalnym podmiotom gospodarczym i politycznym uczestniczącym w nieuregulowanej migracji. Wśród zaangażowanych podmiotów znajdują się przedsiębiorstwa transportowe, które ułatwiają nieuregulowany przepływ imigrantów, miejscowa ludność, zapewniająca wyżywienie i zakwaterowanie, aby zarobić na utrzymanie, lokalne siły bezpieczeństwa, które uzupełniają swoje dochody łapówkami i opłatami drogowymi, elity polityczne, które wykorzystują uzyskane dzięki ułatwianiu nieuregulowanej migracji środki finansowe do kupowania korzyści i wpływów politycznych, uzbrojone grupy, które dzięki przemytowi i wyzyskowi wzmacniają swoją pozycję itp. Zrozumienie roli tych różnych podmiotów i ich związku z lokalnym systemem zarządzania i dynamiką konfliktu/stabilności oraz zagwarantowanie ich udziału w dyskusjach na temat strategii służących stabilizacji i budowaniu pokojowej przyszłości w ich kraju jest warunkiem koniecznym skutecznego zarządzania migracją. |
22. |
W związku z tym z zadowoleniem przyjmuje sugestię, że można by wzmocnić istniejące wsparcie społeczno-gospodarcze dla gmin położonych wzdłuż szlaku migracyjnego, angażując je we wdrażanie strategii zapewniających lokalnej ludności lepsze warunki życia i tym samym lepszą przyszłość zamieszkanych przez nią obszarów. |
23. |
Podkreśla, że odpowiednio zaprojektowane polityki migracyjne mogłyby przyczynić się do oferowania alternatywnych źródeł utrzymania i podniesienia jakości instytucji w dłuższej perspektywie – a tym samym od środka zająć się niektórymi podstawowymi przyczynami migracji. Aby zapewnić takie skuteczne kształtowanie polityki, obecna polityka migracyjna musi zaakceptować fakt, że u źródeł nieuregulowanej migracji transsaharyjskiej leżą problemy związane ze sprawowaniem rządów i stabilnością. |
24. |
Przypomina, że szlaki nieuregulowanej migracji przebiegają przez wiele krajów tego regionu, w których władze państwowe są słabe bądź nie ma ich wcale. Oczywistym tego przykładem jest Libia. W szeregu sprawozdań wykazano, że wpływy z nielegalnego przemytu ludzi i handlu nimi zasilają nielegalne ugrupowania wojskowe, które działają na tych terenach de facto jako władze, co daje im możliwość działania na niekorzyść szerszych procesów rozwiązywania konfliktów. Nawet w przypadkach, kiedy wciąż jeszcze istnieją oficjalne władze państwowe, współpraca z takimi podmiotami w walce z nieuregulowaną migracją jest przedsięwzięciem z natury politycznym, które może zaowocować umocnieniem interesów powiązanych z władzami przemytników i nielegalnych ugrupowań wojskowych. Tam, gdzie suwerenność jest rozproszona, nie istnieją neutralni rozmówcy. |
25. |
Podkreśla, że zmiana klimatu i klęski żywiołowe mogą być czynnikami prowadzącymi do migracji oraz do wysiedleń ludności. Ponadto wzywa do inwestowania w budowanie odporności na zmniejszanie ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi – byłoby to działanie zapobiegawcze w celu zajęcia się pierwotnymi przyczynami migracji. |
Poprawa zarządzania migracją w Libii
26. |
Zachęca do dalszych wysiłków na rzecz systematycznej współpracy z władzami Libii, koncentrującej się na zarządzaniu granicami, zwalczaniu nieuregulowanej migracji i zajęciu się prawami człowieka i potrzebami migrantów w Libii, w tym na opracowaniu, we współpracy ze społeczeństwem obywatelskim, alternatyw dla umieszczania migrantów w ośrodkach detencyjnych, co powinno być środkiem ostatecznym i stosowanym jedynie przy spełnieniu norm w zakresie międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka. Ważnym elementem wspieranych przez UE programów budowania zdolności powinny być szkolenia i wsparcie logistyczne w tych kwestiach. |
27. |
Sugeruje, by wraz z UNHCR przeanalizować możliwość podjęcia praktycznych działań w celu przesiedlenia migrantów potrzebujących ochrony międzynarodowej z Libii do państw członkowskich UE i innych partnerskich krajów międzynarodowych. |
28. |
Wzywa do wzmocnienia pilotażowej inicjatywy, mającej na celu stabilizację społeczności na obszarach dotkniętych przesiedleniami wewnętrznymi i tranzytem migrantów, w tym do współpracy podczas opracowywania strategii dla ich obszarów w celu zapewnienia godnego życia zamieszkującej je ludności, przede wszystkim poprzez tworzenie miejsc pracy dla osób potrzebujących ochrony, co dodatkowo ułatwiałoby ich przyjęcie przez lokalną społeczność, a także m.in. poprzez poprawę usług i publicznej infrastruktury wsparcia ludności. |
29. |
Opowiada się za zwiększeniem prowadzonych obecnie wspomaganych dobrowolnych powrotów z Libii do krajów pochodzenia, jeśli pozwala na to sytuacja w terenie. Działania takie należy koordynować z partnerami międzynarodowymi, w szczególności z Międzynarodową Organizacją ds. Migracji. |
Samorządy lokalne: kluczowy element rozwiązania problemu
30. |
Z zadowoleniem przyjmuje uznanie samorządów lokalnych i regionalnych za ważne podmioty w rozwiązywaniu problemu migracji, zarządzaniu nim, ratowaniu ludzkiego życia i zwalczaniu przestępczości. |
31. |
Ponownie wyraża przekonanie, że miasta odgrywają wiodącą rolę na arenie globalnej migracji i są również wprost dotknięte jej negatywnymi skutkami. Samorządy lokalne są bezpośrednio odpowiedzialne za warunki życia, sukcesy i problemy imigrantów. Samorządy lokalne mogą odnieść sukces tam, gdzie wiele rządów krajowych boryka się z problemami, a nawet odnosi porażkę (3). |
32. |
Podkreśla rolę władz lokalnych w krajach pochodzenia i tranzytu i w krajach docelowych w polityce migracyjnej, w szczególności w odniesieniu do integracji i spójności społecznej. Ze względu na swoje uprawnienia, obecność w terenie i doświadczenie w radzeniu sobie z realiami codziennego życia coraz bardziej zróżnicowanych społeczeństw, to na władzach lokalnych spoczywa główny ciężar przezwyciężenia wyzwań związanych z migracją. Migracja jest kwestią wspólnej odpowiedzialności na wszystkich poziomach – europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym. Jednocześnie trzeba uwzględnić lokalne i regionalne warunki dla jak najlepszego trwałego przyjęcia migrantów, tak by zapewnić pomyślną integrację. |
33. |
Uważa, że UE powinna wykorzystać potencjał i doświadczenia regionów leżących na jej południowej granicy morskiej – zarówno od strony Morza Śródziemnego, jak i Oceanu Atlantyckiego – do budowania wzajemnie korzystnych relacji z krajami trzecimi. |
34. |
Podkreśla potrzebę wzmocnienia lokalnych społeczności zwłaszcza w Libii, zgodnie z Maltańską deklaracją członków Rady Europejskiej o zewnętrznych aspektach migracji (4) i z tego względu wspiera projekty takie jak inicjatywa nikozyjska. Wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych i Komisję Europejską, we współpracy z KR-em i stowarzyszeniem władz lokalnych i regionalnych, do zbadania możliwości realizacji podobnych projektów w innych krajach. |
35. |
Uznaje wartość dodaną inicjatywy nikozyjskiej jako projektu budowania zdolności, wspierającego gminy libijskie i realizowanego we współpracy z europejskimi władzami lokalnymi i regionalnymi przy pomocy finansowej ze strony Komisji Europejskiej. Zwraca jednak uwagę, że inicjatywę tę należy wzmocnić, aby zwiększyć skuteczność działań i zapewnić lepsze rezultaty. Należy przy tym zachować czujność wobec skomplikowanego układu dotyczącego kwestii legitymacji demokratycznej w Libii i pozostawać wyczulonym na wszelkie konsekwencje polityczne. |
36. |
Przyznaje, że zdolności władz lokalnych na szlaku środkowośródziemnomorskim nie są jeszcze dobrze rozwinięte. Problem staje się bardziej złożony, kiedy próbuje się odpowiadać na zróżnicowane potrzeby, szczególnie w atmosferze gospodarczej niepewności. Władze lokalne muszą dysponować odpowiednimi narzędziami do oceny najpilniejszych potrzeb różnych grup migrantów, zwłaszcza małoletnich bez opieki, młodzieży i kobiet. |
37. |
Podkreśla, że należy zwrócić większą uwagę na ochronę dzieci. W ciągu ostatnich trzech miesięcy odnotowano rekordową liczbę ofiar śmiertelnych, w tym ok. 190 dzieci wśród uchodźców i migrantów w środkowej części obszaru Morza Śródziemnego. Komitet przyłącza się do apelu UNICEF-u do UE i jej państw członkowskich, by podjęły się ochrony dzieci będących uchodźcami lub migrantami – a zwłaszcza dzieci bez opieki – przed przemocą, wykorzystywaniem i handlem nimi oraz wzmocniły programy ochrony dzieci w Libii. |
38. |
Wyjaśnia, że wsparcie UE dla rozwoju zdolności władz lokalnych dotyczy nie tylko zwiększenia możliwości technicznych organów lokalnych, ale także zapewnienia skutecznego zaspokajania podstawowych potrzeb i świadczenia usług. Z dowodów empirycznych można wnioskować, że zdecentralizowane zarządzanie usługami socjalnymi i dobrami publicznymi zapewnia najlepszy poziom gospodarności w kontekście planowania i realizowania rozwoju. |
39. |
Opowiada się za wspieraniem programów decentralizacji i samorządności lokalnej, zgodnie z krajowymi strategiami walki z ubóstwem. |
40. |
Podkreśla, że obszarem zasługującym na większą uwagę jest spójność i współdziałanie krajowych polityk migracyjnych i inicjatyw lokalnych w świadczeniu usług i zapewnianiu ochrony migrantom oraz wspieraniu ich integracji społecznej, jeżeli mają prawo do ochrony międzynarodowej. Minimalnym wymogiem jest dysponowanie przez władze lokalne uprawnieniami i zasobami, aby odpowiednio reagować na potrzeby migrantów w społecznościach znajdujących się pod ich jurysdykcją. W idealnym przypadku, władze te powinny móc działać w ogólnym środowisku politycznym, które sprzyja podejściu integracyjnemu, jeżeli spełnione zostały warunki wstępne. |
41. |
Zauważa, że w ciągu ostatnich sześciu lat Libia doświadczała zawirowań politycznych i społecznych w następstwie wydarzeń arabskiej wiosny. Ogólny kryzys, w którym Libia znajduje się od 2014 r., spowodował całkowity chaos i drastyczne pogorszenie warunków życia w całym kraju. Niemal całkowity brak aparatu państwa i bardzo ograniczone środki będące w dyspozycji gmin sprawiają, że słabość instytucjonalna stanowi znaczną przeszkodę na drodze do stabilności i rozwoju. Jednocześnie Libia zdecydowała się na reformy, by ustanowić zdecentralizowany system sprawowania rządów. W 2012 r. zatwierdzono ustawę 59 (dotyczącą sprawowania rządów na szczeblu lokalnym) i pomimo niestabilności pozostaje ona punktem odniesienia we wszystkich spotkaniach stron w Libii, bez względu na ich przynależność polityczną. |
42. |
Podkreśla, że wielu młodych ludzi z libijskich miast angażuje się w „biznes związany z migracją” jako wysoce lukratywne źródło dochodów. Młodzi ludzie, którzy brali udział w konflikcie zbrojnym i działaniach bojówek, mają szczególne trudności z integracją. Tradycyjnym organizacjom społecznym (plemiona, rodziny, szkoły i instytucje) ciężko jest dotrzeć do młodzieży. Szeroko rozpowszechnione są narkotyki i przestępczość. Sytuację młodych ludzi pogarsza brak konkretnych strategii na rzecz młodzieży. |
43. |
Podkreśla fakt, że ważną rolę mogą odegrać gminy nie tylko w Libii, ale i w różnych krajach na szlaku śródziemnomorskim. Jako instytucjonalne i uprawnione podmioty odpowiedzialne za kwestie lokalne są one powołane do wnoszenia znacznego wkładu w stabilizację. Filarami takiej roli są lokalny rozwój gospodarczy, koordynacja z podmiotami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo i skuteczne polityki na rzecz młodzieży i migracji. Jednak władze lokalne potrzebują znacznej pomocy, aby móc unieść te obowiązki. |
44. |
Popiera programy przyczyniające się do wzmocnienia i ugruntowania pozycji lokalnych rządów w Libii i innych krajach na szlaku środkowośródziemnomorskich oraz zwiększenia ich skuteczności poprzez skupienie się na trzech aspektach lokalnej samorządności: zarządzaniu, świadczeniu usług i uczestnictwie. Należy również poczynić starania zmierzające do zwiększenia lokalnych perspektyw gospodarczych, życia społecznego i włączenia politycznego dobrze wykształconych młodych ludzi żyjących na obszarach wiejskich, w miastach i miasteczkach w głębi lądu, tak by osłabić czynniki prowadzące do radykalizacji i migracji. |
45. |
Podkreśla, że można by pobudzić dążenia do lepszego sprawowania rządów na szczeblu lokalnym, pomimo faktycznego braku zdolności samorządów lokalnych na obecnym etapie, i uważa za absolutnie konieczne, by wspierać lokalne sprawowanie rządów, ponieważ przyczyni się to do stabilizacji i stworzenia warunków do odbudowy w przyszłości, co jest warunkiem wstępnym skutecznego i zrównoważonego zarządzania migracją w Libii. |
46. |
Podkreśla znaczenie udziału kobiet i zaangażowania młodzieży, co powinno pozostać kluczowym priorytetem różnych działań wspierających, zwłaszcza przez zaangażowanie aktywnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego i niezależnych polityków. |
47. |
Podkreśla wartość dodaną ukierunkowanych celów dla zmniejszenia negatywnych skutków różnych form migracji, wysiedleń i niepokojów społecznych poprzez zwiększanie atrakcyjności gospodarczej obszarów wiejskich i działania wspierające gminy w ich nowych zadaniach, zgodnie z zasadą decentralizacji środków. |
48. |
Stwierdza, że tragedia rozpoczyna się nie na morzu, a w krajach pochodzenia. W związku z tym zachęca UE, by przyczyniała się do lokalnego rozwoju gospodarczego w krajach położonych wzdłuż szlaku środkowośródziemnomorskiego, wspierając gminy jako lokalne podmioty odpowiedzialne za rozwój i ułatwiając kobietom i młodzieży udział w życiu lokalnym i działalności społeczno-gospodarczej. |
49. |
Oferuje swoje wsparcie przy opracowywaniu i wdrażaniu polityki migracyjnej UE, również z wykorzystaniem wiedzy i doświadczeń Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Samorządów Lokalnych i Regionalnych (ARLEM). |
Bruksela, dnia 12 lipca 2017 r.
Markku MARKKULA
Przewodniczący Europejskiego Komitetu Regionów
(1) CdR 5728/2014, opinia w sprawie wysiłków na rzecz promowania faktycznej solidarności w dziedzinie prawdziwej europejskiej polityki migracyjnej, sprawozdawca: François Decoster (FR/ALDE).
(2) COR-2016-04555-00-00-AC-TRA, opinia „Ramy partnerstwa z państwami trzecimi w zakresie migracji”, sprawozdawca: Peter Bossman (SL/PES).
(3) CdR 9/2012 fin, opinia „Globalne podejście do kwestii migracji i mobilności”, sprawozdawca: Nichi Vendola (IT/PES).
(4) http://www.consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2017/01/03-malta-declaration/.