(1)

W dniu 14 października 2004 r. Konwencja sztokholmska w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych (zwana dalej „Konwencją”) została zatwierdzona w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2006/507/WE (1).

(2)

Unia wdrożyła zobowiązania określone w Konwencji do prawa unijnego rozporządzeniem (WE) nr 850/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (2).

(3)

Unia przykłada dużą wagę do potrzeby stopniowego rozszerzania zakresu załączników A, B lub C do Konwencji poprzez włączanie do nich nowych substancji, które spełniają kryteria klasyfikacji jako trwałe zanieczyszczenia organiczne (TZO), uwzględniając przy tym zasadę ostrożności, aby osiągnąć cel Konwencji i zobowiązanie podjęte przez rządy na Światowym Szczycie Zrównoważonego Rozwoju w Johannesburgu w 2002 r., dotyczące ograniczenia niekorzystnego wpływu chemikaliów do 2020 r.

(4)

Zgodnie z art. 22 Konwencji konferencja Stron (dalej zwana „konferencją Stron”) może przyjmować decyzje dotyczące zmiany załączników A, B lub C do Konwencji. Decyzje te wchodzą w życie w terminie jednego roku od daty powiadomienia o zmianie przez depozytariusza, z wyjątkiem tych Stron Konwencji (zwanych dalej „Stronam”), które zmiany nie przyjęły.

(5)

Po zgłoszeniu przez Norwegię w 2013 r. komercyjnego eteru dekabromodifenylu (zwanego dalej „c-dekaBDE”) Komitet ds. Przeglądu Trwałych Zanieczyszczeń Organicznych (zwany dalej „POPRC”), ustanowiony na mocy Konwencji, zakończył pracę nad c-dekaBDE. POPRC stwierdził, że c-dekaBDE spełnia kryteria Konwencji dotyczące umieszczenia w załączniku A do Konwencji. Oczekuje się, że w trakcie ósmego posiedzenia konferencja Stron podejmie decyzję o włączeniu c-dekaBDE do załącznika A do Konwencji.

(6)

Produkcja, wprowadzanie do obrotu lub stosowanie eteru dekabromodifenylu jako substancji, jako składnika innych substancji, w mieszaninach i w wyrobach jest ograniczone na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) 2017/227 (3) ustanawiającego pozycję 67 w załączniku XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (4) (REACH) (zwaną dalej „pozycją 67”). Zgodnie z pozycją 67 wytwarzanie, wprowadzanie do obrotu lub stosowanie eteru dekabromodifenylu należy dopuścić wyłącznie na ograniczony czas dla nowych statków powietrznych i części zamiennych do statków powietrznych, pojazdów silnikowych, pojazdów rolniczych i leśnych oraz niektórych maszyn.

(7)

Po zgłoszeniu przez Unię w 2006 r. krótkołańcuchowych parafin chlorowanych (zwanych dalej „SCCP”) POPRC stwierdził, że SCCP spełniają kryteria Konwencji dotyczące umieszczenia w załączniku A do Konwencji. Oczekuje się, że w trakcie ósmego posiedzenia konferencja Stron podejmie decyzję o włączeniu SCCP do załącznika A do Konwencji.

(8)

Produkcja, wprowadzanie do obrotu i stosowanie SCCP jest zakazane, z pewnymi wyłączeniami, na podstawie rozporządzenia (WE) nr 850/2004, zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/2030 (5). To zmienione rozporządzenie określa również wartości graniczne dla obecności SCCP w innych mieszaninach parafin chlorowanych pochodzących z procesu produkcyjnego. Ponieważ SCCP są zdolne do przenoszenia się w środowisku na dalekie odległości, globalne stopniowe wycofanie tej substancji z użycia będzie bardziej korzystne dla obywateli Unii niż jej zakazanie w samej Unii na podstawie rozporządzenia (WE) nr 850/2004.

(9)

Po zgłoszeniu przez Unię w 2011 r. heksachlorobutadienu (zwanego dalej „HCBD”) POPRC stwierdził, że HCBD spełnia kryteria Konwencji dotyczące umieszczenia w załącznikach A i C do Konwencji. W trakcie swojego siódmego posiedzenia konferencja Stron podjęła decyzję o włączeniu HCBD do załącznika A do Konwencji. Konferencja Stron przyjęła jednak decyzję SC-7/11, w której wezwała POPRC do dalszej oceny HCBD w oparciu o nowo dostępne informacje w odniesieniu do umieszczenia go w załączniku C do Konwencji oraz do wydania zalecenia skierowanego do konferencji Stron o umieszczenie HCBD w załączniku C do dalszego rozpatrzenia na jej ósmym posiedzeniu.

(10)

Produkcja, wprowadzanie do obrotu i stosowanie HCBD jest zakazane w Unii na podstawie rozporządzenia (WE) nr 850/2004, zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) nr 519/2012 (6), ale może on być produkowany w sposób niezamierzony w wyniku niektórych rodzajów działalności przemysłowej. Działalność ta jest objęta zakresem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE (7) i wymaga stosowania określonych środków zarządzania emisjami. Ponieważ HCBD jest substancją zdolną do przenoszenia się w środowisku na dalekie odległości, globalne działanie dotyczące niezamierzonego uwalniania tej substancji będzie bardziej korzystne dla obywateli Unii niż wprowadzenie w samej Unii środków określonych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 850/2004.

(11)

Kwas perfluorooktanosulfonowy (zwany dalej „PFOS”) i jego pochodne są wymienione w załączniku B do Konwencji, wraz z szeregiem „dopuszczalnych celów”. Konferencja Stron będzie poproszona o dokonanie przeglądu dalszej potrzeby stosowania tych dopuszczalnych celów. Rozporządzenie (WE) nr 850/2004 zakazuje produkowania, wprowadzania do obrotu i stosowania PFOS, lecz wyłącza pewne zastosowania, które wciąż są potrzebne w Unii. W związku z tym Unia powinna poprzeć usunięcie dopuszczalnych celów dotyczących PFOS i jego pochodnych, które nie są już potrzebne Stronom, z wyjątkiem dopuszczalnych celów dla powłok fotolitograficznych i antyrefleksyjnych dla półprzewodników, czynników do wytrawiania dla złożonych półprzewodników i filtrów ceramicznych oraz platerowania twardego wyłącznie w systemach zamkniętych,