EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Unijny system wymiany informacji bezpieczeństwa żeglugi
Przepisy Unii Europejskiej (UE) ustanawiają system monitorowania i wymiany informacji o ruchu statków. Ma to na celu poprawę bezpieczeństwa morskiego, ochrony portów i ochrony na morzu, ochrony środowiska i zwiększenie gotowości zwalczania zanieczyszczeń. Pozwalają one też na wymianę i przepływ dodatkowych informacji zwiększających efektywność ruchu morskiego i transportu morskiego.
AKT
Dyrektywa 2002/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiająca wspólnotowy system monitorowania i informacji o ruchu statków i uchylająca dyrektywę Rady 93/75/EWG
STRESZCZENIE
Przepisy Unii Europejskiej (UE) ustanawiają system monitorowania i wymiany informacji o ruchu statków. Ma to na celu poprawę bezpieczeństwa morskiego, ochrony portów i ochrony na morzu, ochrony środowiska i zwiększenie gotowości zwalczania zanieczyszczeń. Pozwalają one też na wymianę i przepływ dodatkowych informacji zwiększających efektywność ruchu morskiego i transportu morskiego.
JAKIE SĄ CELE NINIEJSZEJ DYREKTYWY?
Ustanawia ona system monitorowania europejskich wód i wybrzeży - nadzór morski i orientację sytuacyjną (pozycje statków) - wspierając kraje UE w ich działaniach operacyjnych.
W celu poprawy orientacji sytuacyjnej na obszarach morskich oraz zapewnienia władzom dopasowanych rozwiązań, przepisy zostały zmienione dyrektywą Komisji 2014/100/UE. Dzięki tym zmianom informacje gromadzone i wymieniane w ramach unijnego systemu wymiany informacji bezpieczeństwa żeglugi (SafeSeaNet) mogą być integrowane z danymi pochodzącymi z innych unijnych systemów monitorowania i śledzenia, takich jak CleanSeaNet oraz systemów zewnętrznych (np. satelitarnych systemów automatycznej identyfikacji (AIS)).
Określa ona obowiązki krajów UE, organów morskich, załadowców, operatorów żeglugi i kapitanów statków.
KLUCZOWE ZAGADNIENIA
Dyrektywą objęte są wszystkie statki o pojemności 300 ton brutto i większej, bez względu na to, czy przewożą towary niebezpieczne, z wyłączeniem:
|
— |
okrętów wojennych,
|
|
— |
statków rybackich, statków zabytkowych i łodzi rekreacyjnych o długości mniejszej niż 45 metrów,
|
|
— |
statków zaopatrujących w paliwo o wyporności poniżej 1000 ton.
|
Wymagania dotyczące operatorów statków udających się do unijnych portów
Muszą oni zgłaszać określone informacje (rozpoznanie statku, łączną liczbę osób na pokładzie, port docelowy, przewidywany czas przybycia itd.) do krajowych pojedynczych punktów kontaktowych ds. morskich (od 1 czerwca 2015 r.).
Wyposażenie i instalacje
Statki wpływające do portu kraju UE muszą być wyposażone w:
|
— |
system automatycznego rozpoznawania oraz
|
|
— |
system rejestrowania przebiegu podróży (VDR) („czarną skrzynkę”), które mają za zadanie ułatwić prowadzenie dochodzeń w następstwie wypadków,
|
|
— |
kraje UE i Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) muszą posiadać odbiorniki AIS oraz połączyć krajowe pojedyncze punkty kontaktowe/krajowe systemy SafeSeaNet z centralnym systemem SafeSeaNet.
|
Towary niebezpieczne lub zanieczyszczające na pokładzie statku
|
— |
przed przyjęciem tego typu towarów na pokład załadowcy muszą je zgłosić operatorowi,
|
|
— |
operator, agent lub kapitan statku mają obowiązek przekazywać odpowiednim organom ogólne informacje, takie jak rozpoznanie statku i informacje przekazane przez załadowcę.
|
Monitorowanie niebezpiecznych statków i interwencje w razie wypadków i kolizji
Organy muszą poinformować odpowiednie kraje UE, jeśli przekazano im informacje o statkach, które:
|
— |
uległy wypadkowi lub kolizji na morzu,
|
|
— |
nie wywiązały się z obowiązków zgłaszania lub powiadamiania,
|
|
— |
dokonały umyślnych zrzutów zanieczyszczeń lub
|
|
— |
którym odmówiono dostępu do portów.
|
Kapitan statku musi niezwłocznie poinformować o:
|
— |
każdej kolizji lub wypadku mającym wpływ na bezpieczeństwo statku,
|
|
— |
każdej kolizji lub wypadku zmniejszającym bezpieczeństwo żeglugi,
|
|
— |
każdej sytuacji mogącej doprowadzić do zanieczyszczenia wód lub wybrzeża kraju UE,
|
|
— |
wszelkich zauważonych plamach zanieczyszczających materiałów oraz pojemnikach lub opakowaniach dryfujących po morzu.
|
Miejsca schronienia
Wszystkie kraje UE/EOG muszą opracować plany przyjmowania statków potrzebujących pomocy do miejsc schronienia. Muszą one uczestniczyć w regularnych spotkaniach, mających na celu wymianę doświadczeń i podejmowanie wspólnych działań na rzecz poprawy planów.
Zgodność
Kraje UE muszą kontrolować funkcjonowanie swoich systemów informacyjnych oraz wprowadzić system kar pieniężnych, pełniących rolę środka zapobiegającego niespełnianiu wymogów dyrektywy.
Zarządzanie
System jest opracowywany i zarządzany przez Komisję Europejską i kraje UE/EOG. Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa na Morzu odpowiada za obsługę techniczną systemu.
KONTEKST
Niniejsza dyrektywa stanowi integralną część unijnej polityki bezpieczeństwa morskiego. System i platforma odgrywają nie tylko istotną rolę w utrzymywaniu bezpieczeństwa, ochrony i zrównoważenia, ale są też kluczowe dla tworzenia jednolitego europejskiego obszaru morskiego bez barier - europejskiego obszaru transportu morskiego.
Więcej informacji dostępnych jest na:
|
— |
|
— |
ODNIESIENIA
|
Akt |
Wejście w życie |
Termin wdrożenia przez państwa członkowskie |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
|
Dyrektywa 2002/59/WE |
5.8.2002 |
5.2.2004 |
|
Akt(-y) zmieniający(-e) |
Wejście w życie |
Termin transpozycji przez państwa członkowskie |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
|
Dyrektywa 2009/17/WE |
31.5.2009 |
31.11.2010 |
|
|
Dyrektywa Komisji 2011/15/UE |
16.3.2011 |
16.3.2012 |
|
|
Dyrektywa Komisji 2014/100/UE |
18.11.2014 |
18.11.2015 |
Ostatnia aktualizacja: 23.04.2015