Wspólne reguły przywozu

Celem niniejszego rozporządzenia jest ustanowienie wspólnych reguł przywozu do Unii Europejskiej (UE) w oparciu o zasadę swobody przywozu oraz określenie procedur umożliwiających UE wprowadzenie w razie konieczności nadzoru i zapewnienie środków koniecznych do ochrony interesów UE.

AKT

Rozporządzenie Rady (WE) nr 260/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu.

STRESZCZENIE

Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasadę swobody przywozu produktów pochodzących z państw nienależących do Unii Europejskiej (UE) z zastrzeżeniem zastosowania ewentualnych środków ochronnych. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do przywozu do UE produktów pochodzących z państw trzecich, z wyjątkiem produktów włókienniczych podlegających szczególnym regułom przywozu oraz produktów pochodzących z państw trzecich podlegających regułom przywozu obowiązującym w tych państwach.

Procedura powiadamiania i konsultacji

Jeżeli tendencje przywozu wskazują na potrzebę zastosowania nadzoru lub środka ochronnego, państwa UE muszą poinformować o tym Komisję. Konsultacje mogą być podejmowane na wniosek państwa członkowskiego albo z inicjatywy Komisji. Konsultacje odbywają się w ramach komitetu doradczego składającego się z przedstawicieli każdego z państw członkowskich oraz przedstawiciela Komisji jako przewodniczącego.

Konsultacje dotyczą przede wszystkim badania warunków przywozu, sytuacji gospodarczej i handlowej oraz środków, które ewentualnie mają być podjęte. Konsultacje mogą, w razie konieczności, odbywać się w formie pisemnej. W takim przypadku państwa UE mogą, w terminie od pięciu do ośmiu dni roboczych, wyrazić swoją opinię lub zwrócić się o odbycie ustnych konsultacji.

Postępowanie wyjaśniające

Jeżeli po przeprowadzeniu konsultacji Komisja stwierdza, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie postępowania wyjaśniającego, wszczyna ona takie postępowanie w terminie jednego miesiąca oraz publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawierające streszczenie otrzymanej informacji.

Postępowanie wyjaśniające ma na celu ustalenie, czy przywóz danego produktu powoduje poważną szkodę lub zagraża jej spowodowaniem dla unijnych producentów. Po wszczęciu postępowania Komisja zbiera i weryfikuje wszelkie informacje, które uzna za konieczne do przeprowadzenia postępowania.

W ramach postępowania Komisja bada:

• wielkość przywozu,
• ceny importowe,
• wynikający z powyższych czynników wpływ na unijnych producentów,
• czynniki inne niż tendencje w przywozie, które powodują lub mogą powodować szkodę dla danych unijnych producentów.

Kończąc postępowanie wyjaśniające, Komisja przedstawia sprawozdanie komitetowi doradczemu i w zależności od wniosków z postępowania podejmuje decyzję o jego zakończeniu lub o wprowadzeniu nadzoru lub środków ochronnych.

Procedura wyjaśniająca nie wyłącza możliwości wprowadzenia, w szczególności w krytycznych okolicznościach, nadzoru lub tymczasowych środków ochronnych. W powyższym przypadku okres stosowania takich środków nie może przekroczyć 200 dni.

Środki nadzoru

Przywożone produkty mogą podlegać unijnym inspekcjom na podstawie decyzji Rady lub Komisji, jeżeli tendencje rynkowe dotyczące danego produktu grożą spowodowaniem szkody dla unijnych producentów podobnych lub konkurencyjnych produktów i interes UE wymaga przeprowadzenia takich inspekcji.

Decyzja o wprowadzeniu środków nadzoru jest normalnie podejmowana przez Komisję. Taki nadzór może obejmować następcze kontrole przywozu (nadzór statystyczny) lub uprzednie kontrole. W drugim przypadku, produkty podlegające uprzedniemu nadzorowi wspólnotowemu można wprowadzić do swobodnego obrotu w UE jedynie po przedłożeniu dokumentu przywozowego. Taki dokument wystawiany jest nieodpłatnie przez państwa członkowskie na wszystkie wnioskowane ilości i w ciągu najwyżej pięciu dni od otrzymania deklaracji importera, niezależnie od miejsca prowadzenia przez niego działalności w UE. Dokument ten jest ważny w całej UE, niezależnie od państwa członkowskiego wystawienia.

Środki nadzoru niekoniecznie obejmują całą UE. W przypadku gdy przywóz produktu nie został poddany uprzedniemu unijnemu nadzorowi w terminie ośmiu dni roboczych od zakończenia konsultacji dotyczących możliwości wprowadzenia unijnego nadzoru, Komisja może wprowadzić nadzór ograniczony do przywozu do jednego lub kilku regionów UE.

Państwa członkowskie muszą powiadamiać Komisję każdego miesiąca o wydanych dokumentach przywozowych (w przypadku nadzoru uprzedniego) i otrzymanych przywozach (w przypadku nadzoru uprzedniego i następczego).

Środki ochronne

Środki ochronne mogą zostać zastosowane w przypadku, gdy produkty są przywożone do UE w tak znacznie zwiększonych ilościach lub na takich warunkach, które powodują lub mogą spowodować poważną szkodę dla unijnych producentów. W odniesieniu do członków Światowej Organizacji Handlu (WTO) środki te podejmowane są jedynie w przypadku spełnienia obu powyższych kryteriów.

W przypadku spełnienia powyższych warunków Komisja może zmienić termin ważności dokumentów przywozowych wystawianych w związku z nadzorem lub wprowadzić procedurę zezwolenia na przywóz, a w szczególności system kontyngentów importowych.

Przy ustanawianiu kontyngentu uwzględnia się w szczególności celowość utrzymania, w możliwie największym zakresie, tradycyjnych strumieni handlu oraz ilość produktów wywożonych na mocy umów zawartych przed wejściem w życie środka ochronnego. Z zasady kontyngent ustala się na poziomie nie niższym niż średni poziom przywozu w okresie trzech ostatnich lat.

Środki ochronne stosowane są w odniesieniu do każdego produktu wprowadzanego do swobodnego obrotu po wejściu tych środków w życie. W wyjątkowych przypadkach środki te mogą zostać ograniczone do jednego lub kilku regionów UE. Środki takie nie stanowią jednak przeszkody dla dopuszczenia do swobodnego obrotu produktów, które znajdują się już w drodze do UE.

Środki te podejmowane są przez Komisję lub Radę. W przypadku gdy państwo członkowskie zwróciło się do Komisji z wnioskiem o interwencję, Komisja podejmuje decyzję w terminie nieprzekraczającym pięciu dni roboczych. Rada oraz państwa członkowskie powiadamiane są o decyzji Komisji. Każde państwo członkowskie może, w terminie jednego miesiąca, przekazać decyzję do rozpatrzenia Radzie. W takim przypadku Rada może, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, zatwierdzić, zmienić lub uchylić tę decyzję. Jeżeli w terminie trzech miesięcy od dnia przekazania sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, uznaje się, że decyzja podjęta przez Komisję została uchylona.

W każdym przypadku, gdy wymagają tego interesy UE, Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów i na wniosek Komisji sporządzony na opisanych powyżej warunkach, może przyjąć środki ochronne.

Środków ochronnych nie można stosować wobec produktów pochodzących z kraju rozwijającego się będącego członkiem WTO, tak długo, jak udział tego kraju w przywozie danego produktu do UE nie przekracza 3%, pod warunkiem że kraje rozwijające się będące członkami WTO z indywidualnymi udziałami w przywozie mniejszymi niż 3%, nie przekraczają łącznie 9% całkowitego przywozu danego produktu do UE.

Okres stosowania środków ochronnych nie może z zasady przekraczać czterech lat, chyba że zostanie przedłużony na takich samych warunkach, na jakich wprowadzone zostały początkowe okresy. W żadnym przypadku czas stosowania środka ochronnego nie może przekraczać ośmiu lat.

Poza samymi środkami ochronnymi zgodnie z rozporządzeniem Rada może na wniosek Komisji przyjąć odpowiednie środki umożliwiające wykonywanie praw i wypełnianie zobowiązań UE lub wszystkich jej państw członkowskich, w szczególności dotyczących handlu produktami, na poziomie międzynarodowym.

Niniejsze rozporządzenie nie wyłącza wypełniania zobowiązań wynikających ze szczególnych umów zawartych przez UE z krajami trzecimi. Rozporządzenie to nie wyłącza również przyjęcia lub stosowania przez państwa członkowskie środków uzasadnionych względami porządku publicznego, moralności, bezpieczeństwa publicznego, ochroną zdrowia i życia ludzi i zwierząt lub ochroną roślin, ochroną narodowych dóbr kultury, ochroną własności przemysłowej i handlowej oraz szczególnych formalności dotyczących dewiz.

Ostatnia aktualizacja: 10.02.2011