16

Na wstępie należy przypomnieć, że art. 101 rozporządzenia finansowego stanowi, iż zamówienia publiczne są umowami o charakterze odpłatnym zawartymi na piśmie pomiędzy co najmniej jednym wykonawcą a co najmniej jedną instytucją zamawiającą w celu uzyskania, w zamian za zapłatę ceny wypłaconej w całości lub w części z budżetu Unii Europejskiej, dostaw ruchomości lub nieruchomości, wykonania robót budowlanych lub świadczenia usług. Zgodnie z tym samym artykułem zamówienia te obejmują między innymi „zamówienia dotyczące budynków”, dotyczące w szczególności kupna lub najmu nieruchomości. Artykuł 102 ust. 1 rozporządzenia finansowego stanowi, że „[w]szystkie zamówienia publiczne finansowane w całości lub części z budżetu [Unii] odpowiadają zasadom przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji”. W odniesieniu w szczególności do zasad prowadzenia postępowań o udzielenia zamówień publicznych art. 102 ust. 2 rozporządzenia finansowego stanowi, że „[d]o wszystkich zamówień stosuje się w jak najszerszym zakresie tryb konkurencyjny, z wyjątkiem sytuacji, w których stosuje się procedurę [negocjacyjną], o której mowa w art. 104 ust. 1 lit. d) [rozporządzenia finansowego]”.

17

W odniesieniu do tej procedury art. 134 ust. 1 lit. h) rozporządzenia delegowanego nr 1268/2012 stanowi, że instytucja zamawiająca może korzystać z procedury negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu, niezależnie od wartości szacunkowej zamówienia, „w przypadku zamówień dotyczących nieruchomości po zbadaniu rynku lokalnego”. W praktyce w takiej procedurze instytucja zamawiająca ma możliwość dokonania wcześniejszego wyboru przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstw, z którymi chce podjąć negocjacje w celu zawarcia umowy i udzielenia danego zamówienia (zob. podobnie wyrok z dnia 8 maja 2007 r., Citymo/Komisja, T‑271/04, EU:T:2007:128, pkt 94).

18

Z przytoczonych w pkt 16 i 17 powyżej przepisów wynika, że w procedurze negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu zainteresowana instytucja zamawiająca ma szeroki zakres uznania w kwestii tego, co należy wziąć pod uwagę w celu podjęcia decyzji o udzieleniu danego zamówienia dotyczącego budynków, a także wyboru oferenta lub oferentów, których należy wyłonić, bowiem udzielenie takiego zamówienia nie musi koniecznie odbywać się przy zachowaniu możliwie najszerszej konkurencji między zainteresowanymi podmiotami (zob. podobnie wyrok z dnia 8 maja 2007 r., Citymo/Komisja, T‑271/04, EU:T:2007:128, pkt 111). Tym bardziej dotyczy to etapu badania lokalnego rynku, poprzedzającego etap negocjowania zamówienia w ścisłym tego słowa znaczeniu. Na tym etapie instytucja zamawiająca zmierza w istocie do lepszego przygotowania ewentualnych negocjacji dotyczących danego zamówienia, z poszanowaniem przypominanych w pkt 16 powyżej zasad, w szczególności zasad przejrzystości, równego traktowania i niedyskryminacji. Ten szeroki zakres uznania przyznany jest zresztą instytucji zamawiającej, w tym także w zakresie wyboru i oceny kryteriów wyboru, gdy określi je ona uprzednio w dokumentacji dotyczącej danej procedury negocjacyjnej (zob. podobnie wyrok z dnia 6 maja 2013 r., Kieffer Omnitec/Komisja, T‑288/11, niepublikowany, EU:T:2013:228, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

19

W tych okolicznościach kontrola Sądu, w odniesieniu zarówno do samej procedury negocjacyjnej w sprawie udzielenia danego zamówienia dotyczącego budynków, jak i do poprzedzającego ją etapu badania lokalnego rynku, powinna być ograniczona do weryfikacji przestrzegania zasad proceduralnych, które instytucja zamawiająca zamierzała zastosować, oraz zasad dotyczących uzasadnienia, prawdziwości ustaleń faktycznych oraz braku oczywistego błędu w ocenie i nadużycia władzy (zob. podobnie wyrok z dnia 28 stycznia 2016 r., Zafeiropoulos/Cedefop, T‑537/12, niepublikowany, EU:T:2016:36, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo). W ramach swej kontroli sąd jest także obowiązany sprawdzić, czy dana instytucja zamawiająca przestrzegała zasad przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji, o których mowa w art. 102 rozporządzenia finansowego (zob. pkt 16 powyżej).

[…]

35

W tych okolicznościach należy oddalić drugą część zarzutu.

36

Skarżące podnoszą, że dokonana przez Parlament ocena ich oferty jest obarczona oczywistym błędem, ze względu w istocie na to, że w porównaniu z ostatecznie wyłonioną ofertą ich oferta lepiej spełniała kryteria oceny ustalone w zaproszeniu do składania ofert.

37

W tym względzie, choć instytucja zamawiająca wskazała w decyzji o odrzuceniu oferty, że oferta skarżących nie jest „najkorzystniejsza”, nie można z tego wnioskować, że oferta skarżących została porównana z ofertą ostatecznie wyłonioną po przeprowadzeniu całej procedury, gdyż między stronami jest bezsporne, że skarżące, których oferta została odrzucona na etapie badania lokalnego rynku nieruchomości, nie znalazły się wśród pięciu oferentów wybranych w celu wzięcia udziału w negocjacjach w ścisłym tego słowa znaczeniu. W tych okolicznościach zarzut oczywistego błędu w ocenie należy uznać za istotny dla sprawy jedynie w zakresie, w jakim dotyczy on etapu badania lokalnego rynku nieruchomości, na którym oferta skarżących faktycznie została porównana z innymi ofertami, w tym z ofertą złożoną przez przyszłego wygrywającego.

38

Niemniej należy podkreślić na wstępie, iż aby wykazać, że przy ocenie okoliczności faktycznych instytucja zamawiająca popełniła błąd na tyle oczywisty, że może on uzasadniać stwierdzenie nieważności decyzji o odrzuceniu oferty, materiał dowodowy dostarczony przez stronę skarżącą powinien być wystarczający, aby pozbawić wiarygodności zawarte w rozpatrywanej decyzji oceny. Innymi słowy, jeżeli mimo przedstawionych przez stronę skarżącą dowodów podważaną ocenę można jednak uznać za prawdziwą lub wiarygodną, zarzut oczywistego błędu należy oddalić (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 12 grudnia 1996 r., AIUFFASS i AKT/Komisja, T‑380/94, EU:T:1996:195, pkt 59; z dnia 12 lutego 2008 r., BUPA i in./Komisja, T‑289/03, EU:T:2008:29, pkt 221).

39

Jest tak zwłaszcza wtedy, gdy rozpatrywana decyzja obarczona jest błędami w ocenie, które – nawet gdyby rozpatrywać je łącznie – mają jedynie znikome znaczenie, niemogące zaważyć na podjęciu przez administrację takiej, a nie innej decyzji (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 29 września 2011 r., AJ/Komisja, F‑80/10, EU:F:2011:172, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

[…]

66

W odniesieniu do żądania stwierdzenia nieważności decyzji o udzieleniu zamówienia należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jeżeli oferta danego oferenta została odrzucona na etapie postępowania poprzedzającym decyzję o udzieleniu zamówienia, przez co oferta ta nie była porównywana z pozostałymi ofertami, dopuszczalność skargi danego oferenta na decyzję o udzieleniu zamówienia zależy od stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie odrzucenia jego oferty (wyroki: z dnia 13 września 2011 r., Dredging International i Ondernemingen Jan de Nul/EMSA, T‑8/09, EU:T:2011:461, pkt 134, 135; z dnia 22 maja 2012 r., Evropaïki Dynamiki/Komisja, T‑17/09, niepublikowany, EU:T:2012:243, pkt 118, 119).

67

W niniejszym przypadku jest bezsporne, że oferta skarżących została odrzucona na etapie badania lokalnego rynku nieruchomości, czyli że skarżące nie zostały zaproszone do udziału w etapie negocjacji, w których wyłoniono wybranego wykonawcę. W tych okolicznościach, skoro żądanie stwierdzenia nieważności decyzji o odrzuceniu oferty zostało oddalone, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji o udzieleniu zamówienia jest niedopuszczalne, gdyż dotyczy etapu postępowania o udzielenie zamówienia, do którego skarżące nie miały prawa przystąpić.

68

Co więcej, należy wskazać, że skarżące nie podnoszą względem decyzji o udzieleniu zamówienia żadnego innego argumentu niż argumenty zgłoszone w celu zakwestionowania zgodności z prawem decyzji o odrzuceniu oferty. Wszystkie te zastrzeżenia, choćby nawet można je było zastosować do decyzji o udzieleniu zamówienia, zostały odrzucone, a więc żądanie stwierdzenia nieważności decyzji o udzieleniu zamówienia należy, jak słusznie podnosi Parlament, również odrzucić z tego względu, gdyż obie te decyzje są w niniejszym przypadku ściśle ze sobą związane (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 października 2012 r., Evropaïki Dynamiki/Komisja, T‑247/09, niepublikowany, EU:T:2012:533, pkt 170 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 28 czerwca 2016 r., AF Steelcase/EUIPO, T‑652/14, niepublikowany, EU:T:2016:370, pkt 94).

[…]

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba)

orzeka, co następuje: