1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag (sąd rejonowy w Hadze, Niderlandy) dotyczy wykładni art. 22 pkt 4 i art. 71 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych ( 2 ), zwyczajowo zwanego „rozporządzeniem Bruksela I”.

2.

Wniosek ten wpisuje się w ramy postępowania toczącego się przed wspomnianym sądem niderlandzkim, w którym to postępowaniu powstaje problem ustalenia sądu mającego jurysdykcję ratione loci do orzekania w przedmiocie powództwa wytoczonego przez amerykańską spółkę w celu uzyskania unieważnienia prawa do znaku towarowego Beneluksu, należącego do spółki luksemburskiej.

3.

Zważywszy, że przepisy jurysdykcyjne znajdujące zastosowanie do sporów transgranicznych powstałych między jednostkami i dotyczących ważności znaku towarowego zawarte są zarówno w art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001, jak i w art. 4.6 konwencji państw Beneluksu w sprawie własności intelektualnej (znaki towarowe i wzory) z dnia 25 lutego 2005 r. ( 3 ) (zwanej dalej „BVIE”), sąd odsyłający zastanawia się nad tym, w jaki sposób należy rozdzielić zakresy stosowania przepisów tych dwóch instrumentów w przypadku zbiegu ich przedmiotowych, miejscowych i czasowych zakresów stosowania.

4.

Na mocy art. 71 rozporządzenia nr 44/2001 wejście w życie tego rozporządzenia nie naruszyło konwencji, których państwa członkowskie Unii były już stronami i które regulują jurysdykcję w sprawach szczególnych. Trybunał ma wypowiedzieć się co do tego, czy z tego artykułu wynika, że należy w tym przypadku przyznać pierwszeństwo BVIE, skoro weszła ona w życie później niż przywołane rozporządzenie, ale przejmuje, w szczególności w swoim art. 4.6, treść wcześniejszych konwencji zawartych przez państwa Beneluksu.

5.

W sytuacji, gdyby Trybunał orzekł, że przepisy rozporządzenia nr 44/2001 powinny korzystać z pierwszeństwa stosowania przed przepisami BVIE, sąd odsyłający zwraca się z do Trybunału o ustalenie, czy z art. 22 pkt 4 tego rozporządzenia wynika, że sądy trzech państw Beneluksu posiadają jurysdykcję międzynarodową równolegle w przypadku sporu takiego, jak spór wymagający rozstrzygnięcia w postępowaniu głównym lub, jeśli tak nie jest, o wskazanie kryteriów umożliwiających wyznaczenie tego spośród rzeczonych państw członkowskich, którego sądy będą posiadały jurysdykcję wyłączną, ewentualnie poprzez zastosowanie na tym etapie art. 4.6 BVIE.

6.

Artykuł 2 ust. 1 tego rozporządzenia ustanawia ogólną zasadę ustalania jurysdykcji, zgodnie z którą „[z] zastrzeżeniem przepisów niniejszego rozporządzenia osoby mające miejsce zamieszkania [lub siedzibę] na terytorium państwa członkowskiego mogą być pozywane, niezależnie od ich obywatelstwa, przed sądy tego państwa członkowskiego”.

7.

Artykuł 22 pkt 4 akapit pierwszy omawianego rozporządzenia, zawarty w rozdziale II sekcji 6 tego rozporządzenia, zatytułowanej „Jurysdykcja wyłączna”, przewiduje, że „[n]iezależnie od miejsca zamieszkania [lub siedziby] jurysdykcję wyłączną mają w sprawach, których przedmiotem jest rejestracja lub ważność patentów, znaków towarowych, wzorów i modeli, jak również podobnych praw wymagających zgłoszenia lub zarejestrowania – sądy państwa członkowskiego, na którego terytorium wystąpiono ze zgłoszeniem lub o rejestrację albo nastąpiło zgłoszenie lub rejestracja albo na podstawie aktu prawa wspólnotowego lub umowy międzynarodowej uznaje się, że zgłoszenie lub rejestracja nastąpiły”.

8.

W tym samym pkt 4 akapit drugi wyjaśniono, że „[b]ez uszczerbku dla jurysdykcji Europejskiego Urzędu Patentowego zgodnie z Konwencją o przyznawaniu europejskich patentów, podpisaną w Monachium dnia 5 października 1973 r. ( 4 ), sądy każdego państwa członkowskiego mają, bez względu na miejsca zamieszkania [lub siedziby] stron, jurysdykcję wyłączną we wszystkich postępowaniach dotyczących przyznania lub ważności europejskiego patentu przyznanego dla tego państwa” ( 5 ).

9.

Artykuł 71 tego samego rozporządzenia, należący do jego rozdziału VII, zatytułowanego „Stosunek do innych aktów prawnych”, stanowi:

„1.   Niniejsze rozporządzenie nie narusza konwencji, których państwa członkowskie są stronami i które w sprawach szczególnych regulują jurysdykcję, uznawanie lub wykonywanie orzeczeń.

2.   Celem zapewnienia jednolitej wykładni ust. 1 ustęp ten będzie stosowany w następujący sposób:

10.

Rozporządzenie nr 44/2001 zostało uchylone rozporządzeniem (UE) nr 1215/2012 ( 7 ), zwyczajowo zwanym „rozporządzeniem Bruksela Ia”, rozporządzenie to nie ma jednak zastosowania do powództw, które – tak jak powództwo wytoczone w postępowaniu głównym – zostały wytoczone przed dniem 10 stycznia 2015 r. ( 8 ). Przepisy jurysdykcyjne zawarte w art. 2 ust. 1, w art. 22 pkt 4 i w art. 71 rozporządzenia nr 44/2001 zostały przejęte w art. 4 ust. 1, art. 24 pkt 4 i art. 71 rozporządzenia nr 1215/2012, przy czym zostały w pewnym stopniu dostosowane, co nie podważa ogólnej treści tych pierwszych przepisów ( 9 ). Rozporządzenie (UE) nr 542/2014 ( 10 ) zmieniło w większym stopniu to ostatnie rozporządzenie, dodając do niego art. 71a i 71d w celu uregulowania związku istniejącego ( 11 ) między nim a zarówno Porozumieniem w sprawie Jednolitego Sądu Patentowego ( 12 ), jak i traktatem dotyczącym Trybunału Sprawiedliwości Beneluksu ( 13 ).

11.

Zgodnie z art. 5.2 BVIE uchyliła ona ze skutkiem od dnia 1 września 2006 r., po pierwsze, konwencję państw Beneluksu w sprawie znaków towarowych podpisaną w Brukseli dnia 19 marca 1962 r. ( 14 ), do której została załączona jednolita ustawa państw Beneluksu o znakach towarowych ( 15 ), i z drugiej strony konwencję państw Beneluksu w sprawie wzorów podpisaną w Brukseli dnia 25 października 1966 r. ( 16 ), do której załączona była jednolita ustawa państw Beneluksu o ochronie wzorów ( 17 ).

12.

Zgodnie z preambułą do BVIE, ma ona na celu w szczególności:

13.

Powtarzając w istocie treść art. 37 BMW ( 19 ) i art. 29 BTMW ( 20 ), art. 4.6 BVIE, zatytułowany „Właściwość miejscowa”, stanowi w odniesieniu do sporów między osobami fizycznymi lub prawnymi ( 21 ):

„1.   Z zastrzeżeniem wyraźnego odmiennego postanowienia umownego właściwość miejscową sądów w dziedzinie znaków towarowych lub wzorów określa się według miejsca zamieszkania pozwanego lub miejsca, w którym sporne zobowiązanie powstało, zostało wykonane lub miało być wykonane. Miejsce, w którym znak towarowy lub wzór został zgłoszony lub zarejestrowany, w żadnym wypadku nie może samo stanowić podstawy określenia właściwości.

2.   Gdy wskazane powyżej kryteria są niewystarczające, aby określić właściwość miejscową, powód może wnieść sprawę przed sąd swojego miejsca zamieszkania lub pobytu lub, gdy nie ma miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Beneluksu, według swojego wyboru przed sąd w Brukseli lub w Hadze lub w Luksemburgu.

3.   Sądy stosują określone w ust. 1 i 2 reguły z urzędu i wyraźnie określają swoją właściwość.

[…]”.

14.

W dniu 4 lutego 2010 r. Brite Strike Technologies SA, z siedzibą w Luksemburgu (Wielkie Księstwo Luksemburga), dokonała zgłoszenia oznaczenia słownego „Brite Strike” w celu jego rejestracji jako znaku towarowego Beneluksu przez Urząd państw Beneluksu ds. własności intelektualnej (znaki towarowe i wzory) z siedzibą w Hadze.

15.

W dniu 21 września 2012 r. Brite Strike Technologies Inc., amerykańska spółka, której dystrybutorem jest między innymi Brite Strike Technologies SA, wytoczyła przeciwko tej ostatniej spółce powództwo przed Rechtbank Den Haag (sądu rejonowego w Hadze) o unieważnienie prawa do wspomnianego znaku towarowego na podstawie art. 2.4 ( 22 ) i 2.28 ( 23 ) BVIE, podnosząc, że pozwana zarejestrowała go działając w złej wierze i naruszając jej prawa, jako pierwszej znanej użytkowniczki danego oznaczenia na terytorium Beneluksu.

16.

Brite Strike Technologies SA podniosła zarzut braku właściwości miejscowej wskazując, że powództwo należało wytoczyć w Luksemburgu, gdzie znajduje się jej siedziba, ponieważ to ona jest pozwaną, a nie w Hadze, gdzie zarejestrowano rozpatrywany znak towarowy.

17.

Zdaniem sądu odsyłającego dla rozstrzygnięcia tej kwestii proceduralnej należy ustalić, czy przepis jurysdykcyjny zawarty w art. 4.6 BVIE, z którego wynikałoby, że sąd ów nie miałby jurysdykcji do rozpoznania tego sporu ( 24 ), powinien mieć pierwszeństwo przed przepisem jurysdykcyjnym zawartym w art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001, który pozwalałby mu natomiast na stwierdzenie swojej jurysdykcji.

18.

W tym względzie Rechtbank Den Haag (sąd rejonowy w Hadze) przytacza wyrok Gerechtshof Den Haag (sądu apelacyjnego w Hadze) z dnia 26 listopada 2013 r. ( 25 ), w którym ten ostatni sąd uznał, że przepisy jurysdykcyjne przewidziane w rozporządzeniu nr 44/2001 powinny korzystać z pierwszeństwa w stosowaniu przed przepisami jurysdykcyjnymi zawartymi w BVIE, ponieważ „nawet jeśli konwencja ta pod względem treści stanowi kontynuację wcześniejszych regulacji dotyczących Beneluksu, a dane uregulowania dotyczące jurysdykcji są identyczne”, konwencja ta „weszła w życie po wejściu w życie [tego] rozporządzenia”, „tak że art. 4.6 BVIE nie należy uważać za uregulowanie szczególne w rozumieniu art. 71 [owego rozporządzenia]” ( 26 ).

19.

Sąd odsyłający uważa, że występuje jednak niepewność co do znaczenia, jakie należy przypisać omawianemu art. 71, a także tego, w jaki sposób należy w razie potrzeby stosować art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 w ramach sporu takiego jak spór wymagający rozstrzygnięcia w postępowaniu głównym, dotyczącego ważności znaku towarowego Beneluksu.

20.

W tych okolicznościach, postanowieniem z dnia 13 maja 2015 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 20 maja 2015 r., Rechtbank Den Haag (sąd rejonowy w Hadze) zawiesił postępowanie i zwrócił się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

W przypadku udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej:

21.

Uwagi na piśmie zostały przedstawione jedynie przez Komisję Europejską. Rozprawa nie odbyła się.

22.

W swoim pytaniu pierwszym sąd odsyłający zwraca się do Trybunału w istocie o rozdzielenie zakresów stosowania przepisów jurysdykcyjnych zawartych w art. 4.6 BVIE i przepisów jurysdykcyjnych zawartych w rozporządzeniu nr 44/2001 mając na uwadze art. 71 tego ostatniego rozporządzenia, jeśli okaże się, że dochodzi do zbiegu zakresów stosowania tych dwóch instrumentów, które nie pokrywają się całkowicie, zarówno pod względem miejscowym, jak i czasowym oraz przedmiotowym.

23.

Biorąc pod uwagę, że spór w postępowaniu głównym dotyczy ważności znaku towarowego Beneluksu, sąd odsyłający rozważa w szczególności zastosowanie przepisu zawartego w art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 w niniejszej sprawie jako podstawy dla stwierdzenia swojej jurysdykcji, zauważając jednak, iż sądy innego państwa członkowskiego mogą posiadać jurysdykcję, gdyby należało jednak zastosować art. 4.6 BVIE. Niemniej jednak sformułował on swoje pytanie pierwsze w taki sposób, że obejmuje ono wszystkie przepisy zawarte w rozporządzeniu nr 44/2001. Uważam również, że problematyka wzajemnego stosunku tych dwóch instrumentów międzynarodowych powstaje nie tylko z punktu widzenia omawianego art. 22 pkt 4. Możliwe jest bowiem, że w innym przypadku inne przepisy jurysdykcyjne ustanowione w tym rozporządzeniu będą konkurowały z przepisami jurysdykcyjnymi art. 4.6 BVIE w przypadku postępowania sądowego dotyczącego ochrony znaków towarowych i wzorów ( 27 ). Nie należy zatem pomijać tej ewentualności w ramach badania przedstawionego w niniejszej sprawie pytania pierwszego oraz należy udzielić na nie odpowiedzi, która mogłaby mieć znaczenie ogólne.

24.

Celem art. 71 rozporządzenia nr 44/2001 jest utrzymanie stosowania przepisów jurysdykcyjnych znajdujących się w konwencjach zawartych przez państwa członkowskie, pomiędzy sobą lub z państwami trzecimi, „w sprawach szczególnych” ( 28 ). Przedmiotowy zakres stosowania BVIE ma charakter szczególny w porównaniu z zakresem omawianego rozporządzenia. W tym względzie pragnę wyjaśnić, że przeciwnie do tego, na co wskazuje krótkie sformułowanie w jej tytule, zakres BVIE nie rozciąga się na wszystkie prawa własności intelektualnej, ale ogranicza się do „znaków towarowych i wzorów” ( 29 ). Natomiast rozporządzenie nr 44/2001, a w szczególności jego art. 22 pkt 4, obejmuje szersze spektrum praw własności intelektualnej ( 30 ). Co za tym idzie, z zastrzeżenia wprowadzonego w omawianym art. 71 należałoby normalnie rzecz biorąć wnioskować, że do sporu w postępowaniu głównym znajdą zastosowanie przepisy jurysdykcyjne zawarte w art. 4.6 BVIE a nie przepisy zawarte w art. 22 pkt 4 tego rozporządzenia.

25.

Tymczasem Trybunał zinterpretował brzmienie tego art. 71 w ten sposób, że „skutkiem postanowień dotyczących jurysdykcji […], przewidzianych w konwencjach szczególnych, których stronami państwa członkowskie były już w momencie wejścia w życie tego rozporządzenia, jest co do zasady odstąpienie od stosowania przepisów rozporządzenia dotyczących tej samej kwestii”, jeśli spór wchodzi w zakres stosowania takiej konwencji ( 31 ). Oparł on tę zawężającą wykładnię na stwierdzeniu, że przeciwnie do omawianego art. 71, używającego terminu „są stronami”, art. 57 konwencji brukselskiej, od którego on pochodzi, używał sformułowania „są lub będą stronami” i wyjaśnił, iż konwencja ta nie sprzeciwiała się – inaczej aniżeli rozporządzenie nr 44/2001 – stosowaniu innych przepisów jurysdykcyjnych, które państwa członkowskie mogły przyjąć, nawet w przyszłości, zawierając konwencje szczególne ( 32 ).

26.

Rechtbank Den Haag (sąd w Hadze) zwraca się do Trybunału o wskazanie sposobu, w jaki należy wprowadzać w życie te zasady rozdziału zakresów stosowania przywołanych instrumentów w badanej sprawie, zważywszy, że BVIE zostało co prawda zawarte po dniu wejścia w życie rozporządzenia nr 44/2001 ( 33 ), jednak miało zasadniczo na celu połączenie dwóch konwencji państw Beneluksu, które z kolei zostały zawarte przed tą datą ( 34 ). Innymi słowy zapytuje on, czy BVIE należy uznać za konwencję „późniejszą” od tego rozporządzenia, z czego wynikałoby, jak Gerechtshof Den Haag (sąd apelacyjny w Hadze) ocenił w innej sprawie ( 35 ), że do sporu w postępowaniu głównym należy zastosować przepisy tego ostatniego instrumentu, a nie konwencji.

27.

Komisja sugeruje udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi, że ze względu na datę jej wejścia w życie BVIE nie jest objęta zakresem stosowania ratione temporis zastrzeżenia przewidzianego w art. 71 rozporządzenia nr 44/2001 oraz, że – co za tym idzie – przepisy jurysdykcyjne zawarte w art. 4.6 tej konwencji nie mogą mieć pierwszeństwa przed przepisami omawianego rozporządzenia. Ze swojej strony uważam, że chociaż BVIE jest formalnie późniejsza od rozporządzenia nr 44/2001, zawarte w niej szczególne przepisy jurysdykcyjne są znacznie wcześniejsze od przepisów ustanowionych w tych rozporządzeniu i należy im przyznać pierwszeństwo w stosowaniu przed tymi ostatnimi z następujących względów.

28.

W motywie 25 rozporządzenia nr 44/2001 wspomniano, że pierwszeństwo przyznane w art. 71 tego rozporządzenia konwencjom szczególnym uzasadnione jest „zachowani[em] [przestrzeganiem] międzynarodowych zobowiązań zaciągniętych przez państwa członkowskie”. Jak wskazuje Komisja myśl wyrażona w tym motywie odnosi się głównie do porozumień zawartych z państwami trzecimi ( 36 ). Tym niemniej nie jest sporne, że zastrzeżenie sformułowane w tymże art. 71 obejmuje także konwencje zawarte wyłącznie pomiędzy państwami członkowskimi, takie jak konwencje państw Beneluksu.

29.

W tym względzie pragnę podkreślić, że inaczej niż wiele innych rozporządzeń również dotyczących współpracy sądowej w sprawach cywilnych – rozporządzenie nr 44/2001 nie zawiera przepisu, zgodnie z którym miałoby ono „w stosunkach pomiędzy państwami członkowskimi pierwszeństwo przed konwencjami zawartymi wyłącznie pomiędzy dwoma lub więcej państwami członkowskimi, w zakresie, w jakim konwencje takie dotyczą kwestii uregulowanych [tym] rozporządzeniem” ( 37 ), sformułowania prowadzącego do wyłączenia stosowania porozumień pomiędzy państwami członkowskimi – przeciwnie do tych zawartych z państwami trzecimi – nawet jeśli są one zarówno szczególne, jak i wcześniejsze od danego rozporządzenia.

30.

Ta szczególna cecha rozporządzenia nr 44/2001 jest tym wyraźniejsza, że było ono przedmiotem całkowitego przekształcenia w 2012 r. oraz że pomimo rozpoznanych trudności praktycznych w stosowaniu omawianego art. 71 ( 38 ), prawodawca Unii nie zmienił treści tego artykułu ( 39 ). Artykuł 71 rozporządzenia nr 1215/2012, które zastąpiło rozporządzenie nr 44/2001, zostało co prawda w istotny sposób uzupełnione rozporządzeniem nr 542/2014 ( 40 ), jednak bez ograniczenia zasady, zgodnie z którą przepisy jurysdykcyjne przewidziane w konwencjach szczególnych, nawet zawartych wyłącznie między państwami członkowskimi, umożliwiają odstępstwo od przepisów jurysdykcyjnych ustanowionych od tamtej pory w rozporządzeniu nr 1215/2012.

31.

Drugim celem zamierzonym przez art. 71 rozporządzenia nr 44/2001, który powinien moim zdaniem odgrywać główną rolę w niniejszej sprawie, jest prawidłowe wzięcie pod uwagę okoliczności, że przepisy jurysdykcyjne przewidziane w konwencjach szczególnych zostały ustanowione z uwzględnieniem szczególnych właściwości dziedzin, których dotyczą, oraz że przepisy te mają swoją użyteczność, którą należy zachować ( 41 ). Dotyczy to dokładniej rzecz ujmując przepisów jurysdykcyjnych dostosowanych do specyfiki dziedziny własności intelektualnej, zawartych w umowach międzynarodowych, których stosowania autorzy tego rozporządzenia nie zamierzali wyeliminować ( 42 ).

32.

Z powyższych rozważań wnioskuję, że art. 71 rozporządzenia nr 44/2001 został pomyślany jako zmierzający do utrzymania stosowania przepisów jurysdykcyjnych znajdujących się w konwencjach szczególnych zawartych przez państwa członkowskie przed jego wejściem w życie ze względu na to, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału przepisy te mają treść lepiej dostosowaną do danej dziedziny, jeśli są one zgodne z zasadami regulującymi współpracę sądową w sprawach cywilnych i handlowych w Unii Europejskiej ( 43 ). Uważam, że to podejście utrzymujące stosowanie przepisów konwencji szczególnych należy przyjąć w szczególności w stosunku do art. 4.6 BVIE, biorąc pod uwagę jego treść.

33.

Zarówno sąd odsyłający, jak i Komisja wspominają, że BVIE zastąpiło konwencje obowiązujące w trzech państwach członkowskich Beneluksu od 1971 r. dla znaków towarowych i od 1975 dla wzorów, bez wprowadzania do ich treści znaczących zmian. W szczególności, art. 4.6 BVIE, który jako jedyny ma znaczenie w niniejszej sprawie ( 44 ), powtarza dosłownie przepis jurysdykcyjny, który znajdował się w tych wcześniejszych instrumentach, dostosowując go jedynie pod względem terminologicznym, co stało się niezbędne ze względu na okoliczność, że ten nowy tekst dotyczył zarówno znaków towarowych, jak i wzorów ( 45 ).

34.

Komisja utrzymuje, że okoliczność, iż przepisy BVIE są zatem analogiczne do przepisów konwencji państw Beneluksu, zastąpionych tą konwencją, jest jednak bez znaczenia dla udzielenia odpowiedzi na pierwsze pytanie prejudycjalne. Ja natomiast uważam, że należy koniecznie wziąć pod uwagę okoliczność, iż przyjmując omawiany art. 4.6 trzy państwa strony BVIE zachowały po prostu treść postanowień szczególnych, które miały już zastosowanie przed wejściem w życie rozporządzenia nr 44/2001, bez jakiejkolwiek zmiany ich treści.

35.

Skoro jednym z celów art. 71 rozporządzenia nr 44/2001 jest umożliwienie stosowania przepisów lepiej dostosowanych do specyfiki danej dziedziny ( 46 ), to cel ten wydaje mi się uzasadniać pierwszeństwo przepisów jurysdykcyjnych przejętych w art. 4.6 BVIE przed przepisami jurysdykcyjnymi rzeczonego rozporządzenia. Jak uznała Komisja, BVIE zmierza w szczególności do ustanowienia norm szczególnych, uwzględniających specyficzne właściwości znaku towarowego Beneluksu, mianowicie jednego znaku towarowego, który nie jest ani podzielony między zainteresowane państwa członkowskie, ani szczególnie związany z jednym z tych państw. De facto przepisy jurysdykcyjne powtórzone w art. 4.6 BVIE są moim zdaniem lepiej dostosowane do rozpatrywania sporów dotyczących znaku towarowego Beneluksu, niż przepisy jurysdykcyjne przewidziane w rozporządzeniu nr 44/2001.

36.

Dotyczy to w szczególności przepisu zawartego w art. 22 pkt 4 tego rozporządzenia, który w odróżnieniu od art. 4.6 BVIE nie został pomyślany na potrzeby sporów takich jak spór badany w postępowaniu głównym. Powrócę później do granic ewentualnego stosowania omawianego art. 22 pkt 4 do niniejszego sporu, ale chciałbym od razu wskazać główne motywy tej negacji. W tym względzie pragnę podkreślić, że po pierwsze brzmienie tego przepisu nie pozwala na bezpośrednie określenie, który sąd ma jurysdykcję do rozstrzygnięcia sporu tego typu ( 47 ), podczas gdy art. 4.6 BVIE ustanawia szereg bardziej szczegółowych kryteriów ustalania jurysdykcji ( 48 ). Po drugie ten ostatni artykuł wyklucza – przeciwnie do art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 – możliwość, aby miejsce zgłoszenia lub rejestracji znaku towarowego służyło jako samodzielna podstawa ustalania jurysdykcji, dla uniknięcia koncentracji jurysdykcji w jednym z państw Beneluksu ( 49 ). Pragnę wreszcie wskazać, że prawodawca Unii sam zdecydował się przyjąć przepisy jurysdykcyjne stanowiące odstępstwo od rozporządzenia nr 44/2001, gdy prawa własności intelektualnej o takim charakterze, wywołujące jednolity skutek w kilku państwach członkowskich, zostały ustanowione na poziomie Unii ( 50 ).

37.

Co więcej uważam, że stosowanie w konkretnym przypadku przepisów jurysdykcyjnych przewidzianych w art. 4.6 BVIE nie naruszałoby w żaden sposób, wprost przeciwnie, istotnych zasad, które leżą u podstaw współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych, nad których poszanowaniem – w przypadku stosowania w tej dziedzinie postanowień zawartych w umowach międzynarodowych w sprawach szczególnych – czuwa Trybunał ( 51 ). Biorąc pod uwagę ich specyfikę, w szczególności ze względu na to, że określają one sąd predestynowany do wydania orzeczenia w sprawie powództwa dotyczącego ważności znaku towarowego Beneluksu, i to dokładniej i w sposób bardziej wyważony, niż na to pozwala art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 ( 52 ), przepisy zawarte w art. 4.6 BVIE czynią moim zdaniem zadość tym spośród omawianych zasad, które mają znaczenia dla przepisów jurysdykcyjnych ( 53 ).

38.

Ponadto nie podzielam punktu widzenia Komisji, zgodnie z którym jeśli Trybunał uzna, że art. 4.6 BVIE powinien korzystać z pierwszeństwa stosowania przed konkurującymi z nim przepisami rozporządzenia nr 44/2001, byłoby to w sprzeczności z zasadą ustanowioną w art. 3 ust. 2 TFUE i doprecyzowaną w orzecznictwie Trybunału, wymagającą, aby państwa członkowskie nie miały już możliwości zawierania między sobą umów międzynarodowych mogących „wpływać na wspólne zasady [naruszać wspólnych zasad]”, takie jak zasady przewidziane w rozporządzeniu nr 44/2001, „lub zmieniać ich zakres [skuteczność]”, ponieważ kompetencja Unii w tej dziedzinie jest wyłączna ( 54 ). Co prawda Trybunał stwierdził również, w odniesieniu do konwencji zawartej z państwami trzecimi, jednak nie ograniczając się wyraźnie do tego przypadku, że art. 71 ust. 1 tego rozporządzenia nie daje „państw[om] członkowski[m] możliwości wprowadzenia przepisów – poprzez zawarcie nowych konwencji szczególnych lub zmianę konwencji już obowiązujących – które miałyby pierwszeństwo przed przepisami rozporządzenia nr 44/2001” ( 55 ).

39.

Tym niemniej uważam, że skoro przepisy jurysdykcyjne ustanowione w art. 4.6 BVIE ograniczają się do powtórzenia przepisów BVW i BVTM, istniejących przed wejściem w życie rozporządzenia nr 44/2001, łącząc te dwa teksty, nie można uznać ani, że przyjęcie BVIE może wpływać na przepisy tego rozporządzenia lub zmieniać ich zakres, ani że BVIE stanowi „nową konwencję szczególną” lub konwencję wprowadzającą „zmianę konwencji już obowiązujących” w rozumieniu ww. orzecznictwa.

40.

W szczególnym kontekście, w którym dwie konwencje państw Beneluksu wcześniejsze od rozporządzenia nr 44/2001 są przedmiotem zwykłego przekształcenia w ramach innej konwencji państw Beneluksu, która została podpisana i ratyfikowana później w stosunku do tego rozporządzenia, zasada pierwszeństwa konwencji szczególnych ustanowiona w art. 71 tego rozporządzenia powinna moim zdaniem przeważyć nad względami zmierzającymi do uprzywilejowania formy w stosunku do treści. Stanowisko, na którym stoi Komisja, skutkowałoby w budzący zastrzeżenia sposób powstrzymaniem państw członkowskich od dokonywania zmian czysto redakcyjnych lub czysto formalnych, które powinny moim zdaniem odróżniać od zmian treści, zakazanych przez ww. orzecznictwo.

41.

Za nieformalistyczną wykładnią art. 71 rozporządzenia nr 44/2001, za którą się opowiadam, przemawiają moim zdaniem względy bardziej ogólnej natury, wywodzące się z prawa pierwotnego Unii. Z art. 350 TFUE ( 56 ) wynika bowiem, że szczególne porozumienia regionalne zawarte w ramach Beneluksu powinny zostać zachowane w zakresie, w jakim pozwalają one na lepsze osiągnięcie celów rzeczonego związku regionalnego, niż umożliwiałyby to przepisy unijne oraz w zakresie, w jakim są one nieodzowne dla zagwarantowania dobrego funkcjonowania systemu państw Beneluksu ( 57 ). Moim zdaniem w niniejszej sprawie byłoby rzeczywiście korzystne, względnie nieodzowne, aby trzy państwa Beneluksu utrzymały w art. 4.6 BVIE szczególne przepisy jurysdykcyjne, które przyjęły wcześniej w celu zapewnienia harmonijnego i zrównoważonego funkcjonowania istniejącego między nimi systemu znaków towarowych ( 58 ). Pogląd ten znajduje poparcie w okoliczności, że z jednej strony system ten, w pełni zastępujący ustawodawstwa rzeczonych państw w omawianej dziedzinie ( 59 ), nie ma na dzień dzisiejszy odpowiednika w prawie Unii ( 60 ), a z drugiej strony stosowanie przepisów rozporządzenia nr 44/2001 nie oferuje w tym szczególnym kontekście równie zadowalającego rezultatu, co stosowanie omawianego art. 4.6.

42.

W konsekwencji BVIE należy moim zdaniem uznać za konwencję w sprawach szczególnych, której państwa członkowskie są stronami w rozumieniu art. 71 rozporządzenia nr 44/2001, oraz że – co za tym idzie – przepisy jurysdykcyjne zawarte w art. 4.6 omawianej konwencji powinny mieć pierwszeństwo w stosowaniu przed przepisami jurysdykcyjnymi ustanowionymi w tym rozporządzeniu w sytuacji, gdy ich zakresy stosowania pokrywają się. Z tego powodu proponuję udzielenie na pierwsze pytanie prejudycjalne odpowiedzi, iż ów art. 71 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, gdy transgraniczny spór objęty jest zarówno zakresem stosowania tego właśnie rozporządzenia, jak i zakresem stosowania BVIE, państwo członkowskie może zgodnie z ust. 1 omawianego artykułu, stosować przepisy jurysdykcyjne przewidziane w art. 4.6 tejże konwencji.

43.

Pytania drugie i trzecie zostały przedstawione przez sąd odsyłający jedynie posiłkowo, wyłącznie na wypadek, gdyby w odpowiedzi na pierwsze przedstawione pytanie Trybunał orzekł, że przepisy rozporządzenia nr 44/2001 powinny korzystać z pierwszeństwa stosowania przez przepisami jurysdykcyjnymi zawartymi w art. 4.6 BVIE. Uważam, że Trybunał nie powinien udzielić takiej odpowiedzi. Jeśli Trybunał przyjmie proponowaną przeze mnie wykładnię art. 71 omawianego rozporządzenia, nie będzie potrzeby udzielania odpowiedzi na te dwa pytania. Niemniej jednak dla celów przestawienia wyczerpującego wywodu pragnę przedstawić następujące uwagi w tym przedmiocie.

44.

Na wstępie pragnę wyjaśnić, że zważywszy na związek istniejący między tymi pytaniami, które moim zdaniem oba dotyczą znaczenia, jakie należy nadać art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 i jego zakresu w ramach sporu w postępowaniu głównym, to – jeśli należy udzielić na nie odpowiedzi – powinny one zostać zbadane łącznie.

45.

Zdaniem sądu odsyłającego, przy założeniu, że przepisy jurysdykcyjne zawarte w tym art. 22 pkt 4 powinny mieć zastosowanie do sporu, który – jak w niniejszej sprawie – dotyczy ewentualnej nieważności znaku towarowego Beneluksu, istnieje wątpliwość co do znaczenia, jakie należy nadać w szczególnym kontekście wyrażeniu „sądy państwa członkowskiego, na którego terytorium wystąpiono ze zgłoszeniem lub o rejestrację”, stanowiącemu, zgodnie z tym przepisem, właściwy łącznik w sprawach dotyczących ważności znaków towarowych.

46.

W uzasadnieniu swojego drugiego pytania sąd odsyłający wskazuje w istocie, że wniosek o rejestrację znaku towarowego Beneluksu dotyczy w sposób jednolity całego terytorium Beneluksu, a więc sądy każdego z państw członkowskich tworzących ten związek – zatem sądy zarówno belgijskie, jak luksemburskie i niderlandzkie – mogą – w obliczu brzmienia omawianego art. 22 pkt 4 – posiadać wspólnie jurysdykcję.

47.

W przypadku, gdyby taka wykładnia nie została przyjęta przez Trybunał, sąd odsyłający zwraca się do Trybunału w swoim trzecim pytaniu o wyjaśnienie, po pierwsze, które z tych trzech państw członkowskich posiada jako jedyne jurysdykcję międzynarodową w tej dziedzinie, a po drugie, czy łączniki właściwości miejscowej przewidziane w art. 4.6 BVIE mogą być stosowane na tym etapie dla wskazania właściwego państwa.

48.

W swoich uwagach na piśmie Komisja moim zdaniem słusznie zaleca udzielenie na pytanie drugie odpowiedzi, że „art. 22 pkt 4 rozporządzenia [nr 44/2001] należy interpretować w ten sposób, iż w sporze dotyczącym rejestracji lub ważności znaku towarowego Beneluksu zarówno sąd belgijski, jak niderlandzki i luksemburski mają międzynarodową jurysdykcję do rozpoznania sporu”. Komisja nie wypowiada się w przedmiocie pytania trzeciego. Ze swojej strony pragnę sformułować kilka uwag na ten temat.

49.

Pragnę przypomnieć, że – jak wskazuje art. 22 ab initio rozporządzenia nr 44/2001 – wszystkie przepisy jurysdykcyjne zawarte w pkt 1–5 tego artykułu mają tę wspólną cechę, że stosuje się je niezależnie od miejsca zamieszkania stron ( 61 ) oraz że ustanawiają jurysdykcję zarówno wyłączną, jak i bezwzględnie obowiązującą, która obliguje ze szczególną siłą zarówno podsądnych, jak i sąd ( 62 ). Skoro wprowadzają one zatem odstępstwo nie tylko od zasady ogólnej przewidzianej w art. 2 tego rozporządzenia, który faworyzuje pozwanego, ale także od możliwości wyboru jurysdykcji, która jest co do zasady przyznana stronom ( 63 ), te przepisy szczególne należy interpretować ściśle ( 64 ).

50.

Przeciwnie do twierdzeń Komisji zawartych w jej uwagach na piśmie ( 65 ), art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001, w którym wymieniono ogólnie „sądy [jednego] państwa członkowskiego”, wskazuje jedynie państwo członkowskie, którego sądy mają jurysdykcję ratione materiae na mocy tego przepisu, jednak bez rozdzielenia jurysdykcji w ramach danego państwa członkowskiego, jak już orzekł Trybunał ( 66 ).

51.

Akapit pierwszy omawianego art. 22 pkt 4 przewiduje, że jeśli transgraniczny spór dotyczy rejestracji lub ważności prawa własności intelektualnej wymagającego zgłoszenia lub rejestracji, takiego jak znak towarowy, jurysdykcja międzynarodowa przysługuje wyłącznie „sąd[om] państwa członkowskiego, na którego terytorium wystąpiono ze zgłoszeniem lub o rejestrację albo nastąpiło zgłoszenie lub rejestracja, albo na podstawie aktu prawa wspólnotowego lub umowy międzynarodowej uznaje się, że zgłoszenie lub rejestracja nastąpiły”. W akapicie drugim tego pkt 4 dodano, że w szczególnej dziedzinie patentu europejskiego regulowanej konwencją monachijską „sądy każdego państwa członkowskiego mają […] jurysdykcję wyłączną we wszystkich postępowaniach dotyczących przyznania lub ważności europejskiego patentu przyznanego dla tego państwa” ( 67 ).

52.

Taki wyłączny łącznik, przewidziany w tych dwóch akapitach, wskazujący państwo członkowskie, którego bezpośrednio dotyczy powstanie rozpatrywanego prawa, nie bez przyczyny jest tak precyzyjny. Jest on odzwierciedleniem woli prawodawcy dotyczącej podporządkowania się celom bliskości między sądem a sporem oraz dobrej administracji wymiarem sprawiedliwości, wymienionym w motywie 12 rozporządzenia nr 44/2001 jako uzasadnienie wyjątków od zasady jurysdykcji ogólnej sądów miejsca zamieszkania lub siedziby pozwanego.

53.

Sądy państwa, w którym to prawo ma wywrzeć skutki prawne są uważane za „najlepiej znają[ce] sprawy [predestynowane]” ( 68 ), aby orzekać w przedmiocie rejestracji lub ważności tego prawa biorąc pod uwagę prawo, jakie zostanie do niego zastosowane, mianowicie z reguły ustawodawstwo tego samego państwa, na którego terytorium ochrona prawa ma być gwarantowana ( 69 ). Jak podkreśla Komisja, istnieje tradycyjnie silny związek między ochroną praw własności intelektualnej i suwerennością narodową ( 70 ). W tym względzie Trybunał podkreślił, że przyznawanie praw takich jak patenty wymaga interwencji krajowej administracji, a spory ich dotyczące zostały w wielu państwach członkowskich zastrzeżone dla sądów wyspecjalizowanych ( 71 ).

54.

Badanie tego, w jaki sposób należy ewentualnie zastosować przepisy art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 w niniejszej sprawie, należy przeprowadzić w świetle tego właśnie dorobku zarówno aktów prawnych, jak i orzecznictwa oraz z uwzględnieniem istotnych cech szczególnych prawa własności intelektualnej rozpatrywanego w postępowaniu głównym.

55.

Pragnę na wstępie wyjaśnić, że gdyby Trybunał orzekł – przeciwnie do treści proponowanej przez mnie odpowiedzi na pierwsze pytanie prejudycjalne – że rozporządzenie nr 44/2001 winno mieć zastosowanie do sporu takiego jak spór wymagający rozstrzygnięcia w postępowaniu głównym, wydaje mi się jasne, biorąc pod uwagę jego brzmienie, że to przepis jurysdykcyjny zawarty w art. 22 pkt 4 powinien określać sąd mający jurysdykcję do orzekania w przedmiocie „ważności” rozpatrywanego znaku towarowego Beneluksu, a nie inne normy jurysdykcyjne zawarte w innych przepisach tego rozporządzenia ( 72 ).

56.

Rozstrzygającym czynnikiem rozdziału jurysdykcji dla sporów, do których ma zastosowanie tenże art. 22 pkt 4, jest ścisły związek, jaki powinien istnieć między rozpatrywanym prawem własności intelektualnej, a terytorium, na którym prawo to może korzystać z ochrony ( 73 ). W szczególnym przypadku prawa o jednolitym skutku, jakie stanowi znak towarowy Beneluksu, ponieważ jest on ważny w trzech państwach Beneluksu i korzysta tam z jednolitej ochrony ( 74 ), uważam, że pojęcie „terytorium”, do którego odnosi się art. 22 pkt 4 akapit pierwszy rozporządzenia nr 44/2001, należy rozumieć, jako odnoszące się w niniejszej sprawie do całego terytorium Beneluksu ( 75 ), które jest równoważne terytorium państwa członkowskiego, jak Trybunał orzekł już w podobnych sytuacjach ( 76 ). Uważam zatem, że w szczególnych ramach, w jakich funkcjonuje znak towarowy Beneluksu, terytoria tych trzech państw zostały wskazane łącznie, a sądy każdego z nich mają potencjalnie jurysdykcję, ponieważ wszystkie one mogą być uważane za „predestynowane” do stosowania jednolitego systemu przyjętego przez omawiane państwa w odniesieniu do tego znaku towarowego.

57.

Pragnę podkreślić, że zasada przewidująca rozdział jurysdykcji pomiędzy państwa, wyraźnie ustanowiona dla patentu europejskiego w art. 22 pkt 4 akapit drugi, nie może zostać zastosowana odpowiednio do znaku towarowego Beneluksu, ponieważ rozpatrywane systemy są całkowicie różne ( 77 ). Patent europejski różni się bowiem od znaku towarowego Beneluksu, ponieważ nie stanowi on jednolitego prawa, ale odpowiada wiązce patentów krajowych ( 78 ). Jak wskazuje Komisja „pod względem prawnym chodzi bowiem nadal o różne patenty, które pozostają indywidualnie związane z danym terytorium krajowym”. Uzasadnia to utrzymanie związania jurysdykcji z każdym państwem, na którego terytorium wnosi się o ochronę patentu europejskiego, podobnie jak w przypadku praw własności intelektualnej o charakterze całkowicie krajowym.

58.

To właśnie z tego względu, że przepisy jurysdykcyjne ustanowione w konwencji brukselskiej i przejęte w rozporządzeniu nr 44/2001 nie są całkiem dostosowane do szczególnych cech praw własności intelektualnej o jednolitym charakterze, przyjęte zostały szczególne przepisy jurysdykcyjne dla praw tego typu, które zostały utworzone na poziomie Wspólnoty Europejskiej, a następnie Unii Europejskiej. Było tak w przypadku „wzorów wspólnotowych” ( 79 ), „wspólnotowego znaku towarowego”, obecnie „znaku towarowego Unii Europejskiej” ( 80 ), a także „patentu europejskiego o jednolitym skutku” ( 81 ).

59.

W uwagach na piśmie Komisja potwierdza, że te „systemy odstępstw nie skutkują jednak tym, iż sądem mającym jurysdykcję mógłby być sąd państwa członkowskiego, w którym prawo własności intelektualnej nie jest ważne” ( 82 ). Pragnę ze swojej strony podkreślić, że rozpatrywane przepisy, a w szczególności przepisy dotyczące ważności znaku towarowego Unii Europejskiej, prowadzą do całkowitego wyeliminowania zasady ustanowionej w art. 22 pkt 4 tego rozporządzenia, ponieważ przewidują jurysdykcję scentralizowanego urzędu dla wniosków o unieważnienie, wniesionych jako żądanie główne, i sądów wyspecjalizowanych dla wniosków o unieważnienie, wniesionych jako żądanie wzajemne – w szczególności w ramach powództwa o naruszenie – sądów, które są co do zasady sądami miejsca zamieszkania pozwanego ( 83 ).

60.

Podobnie jak Komisja, przyznaję, że prowadząc do tego, iż sądy trzech państw członkowskich Unii mają jurysdykcję do rozpoznania powództwa o unieważnienie znaku towarowego Beneluksu, proponowana w niniejszej opinii ścisła wykładnia omawianego art. 22 pkt 4 wywiera skutek, który wydaje się „nieoptymalny” z punktu widzenia celów rozporządzenia nr 44/2001 ( 84 ). Niemniej jednak w przypadku, gdy rozporządzenie to należy uznać za mające zastosowanie do takiego powództwa, taka wykładnia narzuca się moim zdaniem zarówno z punktu widzenia brzmienia, jak i uzasadnienia art. 22 pkt 4 tego rozporządzenia oraz ze względu na szczególne cechy rozpatrywanego w niniejszej sprawie prawa własności intelektualnej ( 85 ).

61.

Uważam na wstępie, że to stwierdzenie o treści negatywnej należy zniuansować, ponieważ jest prawdopodobne, że w praktyce to często do Rechtbank Den Haag (sądu w Hadze) – jak w sporze w postępowaniu głównym – będą wnoszone pozwy ze względu na miejsce zgłoszenia lub rejestracji danego znaku towarowego Beneluksu ( 86 ). Wydaje mi się, że okoliczność, iż powód może zdecydować się na wniesienie pozwu do każdego z sądów tych trzech państw mogłaby co prawda zobowiązywać pozwanego do prowadzenia obrony w języku, którym się nie posługuje i prowadzić do ryzyka zjawiska „forum shopping”. Niemniej jednak ta możliwość wyboru wywołuje mniej znaczące skutki materialne w szczególnym kontekście znaku towarowego Beneluksu, niż ogólnie, ponieważ system prawny mający do niego zastosowanie został całkowicie zharmonizowany między tymi państwami członkowskimi i podlega jednolitej wykładni ( 87 ).

62.

Dla przełamania impasu, do którego prowadzi ewentualne stosowanie art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 do sporu dotyczącego prawa własności intelektualnej o jednolitym skutku, takiego jak znak towarowy Beneluksu ( 88 ), sąd odsyłający rozważa możliwość posłużenia się, jak się wydaje uzupełniająco, szeregiem norm określających „właściwość miejscową” zawartych w art. 4.6 BVIE w celu ustalenia, które z trzech państw Beneluksu dokładniej ma jurysdykcję w tej dziedzinie ( 89 ).

63.

Na wstępie pragnę podkreślić, że art. 4.6 BVIE ustanawia kaskadową normę jurysdykcyjną ( 90 ), która jest co do istoty diametralnie różna od normy ustanawiającej jurysdykcję wyłączną, zawartej w art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001. Pragnę dodać, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy rozporządzenia nr 44/2001, takie jak jego art. 22 pkt 4, należy interpretować w sposób autonomiczny, a nie poprzez odniesienie do prawa państw członkowskich ( 91 ).

64.

Uważam ponadto, że jakiekolwiek odniesienie, choćby uzupełniające, do tego postanowienia BVIE należy wykluczyć w przypadku, gdyby Trybunał orzekł, że stosowanie owej konwencji winno zostać wyeliminowane przez rozporządzenie nr 44/2001 na mocy art. 71 tego ostatniego rozporządzenia. Jedynie przepisy rozporządzenia nr 44/2001 będą bowiem miały wówczas zastosowanie do rozstrzygania konfliktów jurysdykcji lub konfliktów proceduralnych, jakie mogą wyniknąć w sporze takim, jak spór wymagający rozstrzygnięcia w postępowaniu głównym.

65.

Okoliczność, że moim zdaniem powództwo mogłoby zostać wytoczone przed każdym z sądów państw Beneluksu gdyby art. 22 pkt 4 omawianego rozporządzenia miał mieć zastosowanie do takiego sporu, prowadzi do powstania trudności, które nie są jednak niemożliwe do przezwyciężenia, ponieważ samo to rozporządzenie zawiera rozwiązania pozwalające na ich pokonanie. Tak więc w przypadku równoległych postępowań jurysdykcja międzynarodowa byłaby rozdzielona między te trzy państwa na podstawie zasady przyznającej pierwszeństwo „sąd[owi], przed który najpierw wytoczono powództwo”, ustanowionej w art. 27–30 tego samego rozporządzenia, regulujących przypadki zawisłości sprawy i spraw wiążących się ze sobą, jakie mogą powstać między sądami państw członkowskich ( 92 ), w świetle orzecznictwa Trybunału dotyczącego omawianych artykułów ( 93 ).

66.

Co za tym idzie w przypadku, gdyby Trybunał uznał za konieczne udzielenie odpowiedzi na drugie i trzecie pytanie prejudycjalne, należałoby moim zdaniem orzec, że art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że dla celów rozpoznania transgranicznego sporu dotyczącego rejestracji lub ważności znaku towarowego Beneluksu jurysdykcję posiadają sądy każdego z trzech państw członkowskich, na których terytorium to prawo własności intelektualnej wywiera swoje skutki i powinno być chronione w sposób jednolity, mianowicie sądy Królestwa Belgii, Wielkiego Księstwa Luksemburga i Królestwa Niderlandów.

67.

Mając na względzie powyższe rozważania, proponuję, aby Trybunał odpowiedział na przedstawione mu przez Rechtbank Den Haag (sąd rejonowy w Hadze, Niderlandy) pytania prejudycjalne w sposób następujący:

Artykuł 71 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że jeżeli transgraniczny spór należy do zakresu stosowania zarówno tego rozporządzenia, jak i Konwencji państw Beneluksu w sprawie własności intelektualnej (znaki towarowe i wzory) podpisanej w Hadze w dniu 25 lutego 2005 r., państwo członkowskie może zgodnie z art. 71 ust. 1 omawianego rozporządzenia stosować przepisy jurysdykcyjne przewidziane w art. 4.6 tej konwencji.