52004DC0500

Bruksela, dnia 7.7.2004

COM(2004) 500 końcowy

KOMUNIKAT KOMISJI DLA RADY I PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie decyzji Komisji z dnia 7 lipca 2004 r. dotyczącej krajowych planów przydziałów dozwolonych ilości emisji gazów cieplarnianych dla Austrii, Danii, Niemiec, Irlandii, Niderlandów, Słowenii, Szwecji i Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE

WSTęP

Walka ze zmianami klimatu to ważny cel Unii Europejskiej. UE postanowiła zrealizować ten cel wdrażając zobowiązania wynikające z Protokołu z Kyoto, wielostronnego porozumienia dotyczącego tego globalnego problemu, poprzez wielostronną współpracę. W ścisłej współpracy z Państwami Członkowskimi, sektorem przemysłowym, społeczeństwem obywatelskim oraz ośrodkami naukowymi, opracowano Europejski Program Zmiany Klimatu (ECCP) w celu umożliwienia UE znalezienia opłacalnych sposobów wypełnienia zobowiązań określonych w Protokole z Kyoto. Kluczowy wniosek ECCP dotyczył utworzenia systemu handlu uprawnieniami do emisji na skalę UE, w celu umożliwienia UE redukcji emisji gazów cieplarnianych w najbardziej opłacalny sposób. W roku 2003 Rada oraz Parlament przyjęły dyrektywę 2003/87/EWG ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w całej UE od stycznia 2005 r.

Pierwszy etap handlu przydziałami emisji w UE obejmuje emisję CO2 z ponad 12 000 instalacji. Każde Państwo Członkowskie musi opracować krajowy plan przydziału określający ilość uprawnień zbywalnych oraz przedstawić ten plan Komisji do oceny. Dyrektywa określa kryteria, według których Komisja dokonuje oceny oraz upoważnia ona Komisję do odrzucenia krajowego planu przydziału w całości lub częściowo. Aby pomóc Państwom Członkowskim przygotować ich plany, Komisja przyjęła wytyczne[1] w zakresie wdrażania kryteriów określonych w dyrektywie.

Niniejszy komunikat przedstawia dokonaną przez Komisję ocenę 8 planów oraz decyzje skierowane do każdego Państwa Członkowskiego. Jednym z powodów dla których na mocy dyrektywy Komisja została zobowiązana do oceny krajowych planów przydziałów jest zapewnienie prawidłowego stosowania kryteriów tej dyrektywy w zakresie dystrybucji przydziałów uprawnień zbywalnych przed rozpoczęciem handlu. Na wspólnym rynku wewnętrznym UE oraz w ramach wspólnego systemu handlu uprawnieniami do emisji UE, ważna jest ochrona przed zakłóceniem konkurencji poprzez nieprawidłowe stosowanie przepisów dyrektywy lub Traktatu. UE po raz pierwszy angażuje się w handel zbywalnymi uprawnieniami do emisji na skalę całej Wspólnoty, a pierwszy okres handlowy, czyli lata 2005-2007, zostanie określony mianem „etapu przygotowawczego”. Jednakże w przypadku, gdyby Państwa Członkowskie wydałyby więcej uprawnień niż prawdopodobna ilość rzeczywistej emisji z instalacji objętych programem, dyrektywa przyniosłaby nikłe lub nie przyniosłaby żadnych korzyści dla środowiska naturalnego. Rozwój ekologicznych i nowych technologii napotkałby na przeszkody, a rozwój dynamicznego i płynnego rynku zostałby podważony.

LICZBA PRZEDSTAWIONYCH KRAJOWYCH PLANÓW PRZYDZIAłÓW

Do dnia 25 czerwca 2004 r., 16 Państw Członkowskich przedstawiło Komisji krajowe plany przydziałów. Spośród tych planów, 8 (patrz tabela 1 poniżej) jest wystarczająco kompletnych, aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji co do ich zgodności z dyrektywą. Plany stanowią niemalże połowę całkowitej szacowanej ilości uprawnień dla pierwszego okresu handlowego.

Tabela 1

Państwo Członkowskie | Całkowita przewidywana ilość za okres (w tonach) |

Austria | 98 242 719 |

Dania | 100 500 000 |

Niemcy | 1 499 000 000 |

Irlandia | 66 960 000 |

Niderlandy | 285 900 000 |

Słowenia | 26 329 969 |

Szwecja | 68 700 000 |

Zjednoczone Królestwo | 736 000 000 |

Razem | 2 881 632 688 |

OCENA KRAJOWYCH PLANÓW PRZYDZIAłÓW

Każdy otrzymany krajowy plan przydziałów został poddany szczegółowej analizie. Dyrektywa wymaga od Komisji dokonania oceny planów według tych samych kryteriów określonych w załączniku III do dyrektywy, a podczas analizy Komisja zidentyfikowała kilka kwestii, które zostały poddane szczegółowej analizie pod względem zgodności z tymi kryteriami w ramach następujących punktów:

- zgodność ze zobowiązaniami każdego Państwa Członkowskiego, wynikającymi z Protokołu Kyoto („droga do Kyoto”)

- korekty ex-post,

- zasady transferu,

- opracowanie i zarządzanie rezerwami dla nowych uczestników,

- pozostałe kwestie charakterystyczne dla poszczególnych planów (w tym spójność z pozostałym prawodawstwem wspólnotowym).

Każda z tych kwestii została przedstawiona bardziej szczegółowo w poniższych punktach.

Spójność z drogą do Kyoto

Dyrektywa została przyjęta, aby przyczynić się do opłacalnego wypełnienia zobowiązań Państw Członkowskich do redukcji emisji gazów cieplarnianych. Dlatego też kryteria 1 i 2 w załączniku III stanowią główne podstawy opracowania krajowego planu przydziałów.

W latach 2005-2007 kryterium 1 stanowi, że każde Państwo Członkowskie musi przedstawić plan zawierający całkowitą ilość przydziałów „spójny z drogą do osiągnięcia lub przekroczenia celu każdego Państwa Członkowskiego wynikającego z decyzji 2002/358/WE oraz Protokołu Kyoto”.

Kryteria 1 do 5 powinny być przestrzegane przy określaniu całkowitej ilości uprawnień. Całkowita ich ilość nie może być większa niż prawdopodobnie konieczna do ścisłego zastosowania kryteriów załącznika III, a Państwo Członkowskie nie powinno przydzielać więcej niż jest potrzebne lub uzasadnione, zgodnie z najbardziej restrykcyjnym kryterium. Jakiekolwiek zastosowanie dodatkowych kryteriów lub elementów nie może prowadzić do podwyższenia całkowitej ilości.

Tam, gdzie zastosowanie mechanizmów Kyoto stanowi część procesu określania drogi do Kyoto, Wytyczne mówią, że: „Państwo Członkowskie musi uzasadniać wszelkie zamiary wykorzystania mechanizmów Kyoto. Komisja będzie opierać swoją ocenę głównie na stopniu zaawansowania odpowiednich przepisów prawnych oraz przepisów wykonawczych na poziomie krajowym”.

Oceniając spójność z drogą do Kyoto, Komisja brała pod uwagę:

- Rzeczywiste i prognozowane postępy Państwa Członkowskiego;

- Zależność oraz stan przygotowań i wdrożenia środków nabywania jednostek Kyoto finansowanych przez rząd;

- Zależność oraz stan przygotowań i wdrożenia środków w sektorach nie objętych handlem, w tym w transporcie.

Cztery spośród ocenianych planów zakładało zakup jednostek Kyoto finansowany przez rząd. Austria, Dania, Irlandia oraz Niderlandy zamierzają zakupić do 172 milionów jednostek Kyoto[2].

Zgodnie z Wytycznymi, Komisja oceniła, czy planowane wykorzystanie mechanizmów Kyoto jest uzasadnione, opierając swoją ocenę głównie na stopniu zaawansowania odpowiednich przepisów prawnych oraz na wdrożeniu przepisów na poziomie krajowym. Komisja oceniła stopień zaawansowania w zakresie poniższych aspektów:

(a) Czy plan określa, ile jednostek Kyoto Państwo Członkowskie zamierza zakupić w latach 2008 - 2012?

(b) Czy plan wskazuje, które jednostki Kyoto (JI, CDM oraz International Emission Trading) zostaną wykorzystane oraz w jakim zakresie?

(c) Czy plan przedstawia informacje na temat stopnia zaawansowania odpowiednich przepisów prawnych?

(d) Czy Państwo Członkowskie wyznacz kompetentne władze krajowe i poinformowało ONZ o ich ustanowieniu?

(e) Czy plan wskazuje, że przepisy wykonawcze (programy operacyjne, decyzje instytucjonalne) zostały wdrożone na poziomie krajowym?

(f) Czy jakiekolwiek umowy zakupu kredytowego zostały podpisane lub jakiekolwiek procedury przetargowe na zakup kredytowy zostały rozpoczęte?

(g) Czy Państwo Członkowskie stworzyło lub dokonało wkładu finansowego do funduszy na zakup węgla?

(h) Czy plan określa, ile środków finansowych zostało przeznaczonych na tym etapie?

Wyniki zostały podsumowane w tabeli 2 poniżej.

Tabela 2

| 1 |2 |3 |4 |5 |6 |7 |8 | | |Całkowita ilość (Mt) |Wskazanie podziału |Wdrożone prawo |Wyznaczone krajowe władze |Program operacyjny |Kontrakty |Wkład w fundusze JI/CDM |Przeznaczony budżet (oraz domniemana cena za tonę) | |Austria | 35 | Nie |Tak |Tak |Tak |Tak |Nie | 288 mln €(8,20 € ) | | Dania | 18,5 | Yes |Yes |Yes |Yes |Yes |Yes | 126 mln €(€ 6,70) | | Irlandia | 18,5 | Nie |Nie |Nie |Nie |Nie |Nie |Nie | |Niderlandy | 100 | Nie |Tak |Tak |Tak |Tak |Tak | 736 mln €(7,30 €) | |Komisja stwierdza, że planowany sposób wykorzystania mechanizmów Kyoto nie jest uzasadniony, jeśli Państwo Członkowskie nie podpisało żadnych kontraktów lub nie rozpoczęło procedur przetargowych na zakup węgla, nie wyznaczyło krajowych władz, nie dysponuje programem operacyjnym i nie przeznaczyło żadnych, lub wystarczających zasobów budżetowych.

Jeśli Państwo Członkowskie nie uzasadni planowanego wykorzystania mechanizmów, stanowi to naruszenie kryterium 1 elementu planowanej całkowitej ilości przydziałów, który składa się na drogę do Kyoto i jest przypisany jako wynik zamierzonego wykorzystania. Aby określić ten element, ważna jest proporcja całkowitej emisji, którą system handlu emisjami zakłada, w stosunku do emisji ze źródeł nie objętych dyrektywą.

Komisja stwierdza, że Austria, Dania i Niderlandy uzasadniły planowane skorzystanie z mechanizmów.

Irlandia, pomimo stwierdzenia zamiaru zakupu 18,5 mln jednostek Kyoto, nie wskazała mechanizmu(ów), który(e) będzie(ą) wykorzystany(e) oraz w jakim zakresie, nie stworzyła żadnych podstaw prawnych, nie wyznaczyła krajowych władz, nie dysponuje programem operacyjnym, nie podpisała żadnych kontraktów ani nie zainicjowała żadnych procedur przetargowych na zakup węgla, nie dokonała żadnych wkładów do funduszu zakupu węgla i nie przeznaczyła jeszcze żadnych środków budżetowych. Dnia 6 lipca władze Irlandii powiadomiły Komisję, że zobowiązały się do stworzenia programu operacyjnego do dnia 30 listopada 2004 r., do wyznaczenia władz krajowych do dnia 30 listopada 2004 r. i powiadomienia o ich istnieniu Sekretariatu ONZ ds. klimatu, oraz do zapewnienia środków finansowych w budżecie na rok 2005. Mając na względzie powyższe zmiany oraz zredukowaną całkowitą ilość uprawnień, Komisja stwierdza, że plan Irlandii jest zgodny z kryterium 1.

Zgodnie z decyzją Rady 2002/358/WE, Dania jest prawnie zobowiązana do zredukowania emisji o 21% w latach 2008 - 2012 w stosunku do emisji w 1990 r. Duński plan stwierdza, że na podstawie obecnego stanu wiedzy, odpowiada to średniorocznej emisji w ilości 54,9 mln ton równoważnej emisji CO2 w latach 2008 - 2012. Jednakże Dania przedstawiła założenia, do których odnosi się wspólne oświadczenie Rady i Komisji do decyzji 2002/358/WE, na podstawie których obliczono alternatywny cel zakładający średnią roczną emisję w ilości 59,7 mln ton równoważnej emisji CO2 [3]. Jeśli cele założone przez Danię nie zostaną zrealizowane, Dania zobowiązała się dokonać dalszych redukcji przy pomocy krajowych środków lub wykorzystując elastyczne mechanizmy.

W przypadku, gdy Państwo Członkowskie oparło swój krajowy plan przydziałów na prognozowanych zmianach emisji w latach 2005 - 2007 dla rodzajów działalności objętych systemem, Komisja dokonała dokładnej oceny tych prognozowanych zmian, w tym ważniejszych założeń.

Komisja porównała tempo wzrostu produkcji i emisji w sektorze handlu z tempem wzrostu gospodarczego przedstawionym w planie lub dostępnym w wiarygodnych niezależnych źródłach. Jeśli tempo wzrostu sektora handlowego przekraczało całkowite tempo wzrostu gospodarczego, Komisja oceniała uzasadnienie przyjęcia wyższego tempa wzrostu w sektorze handlu w porównaniu do całej gospodarki ze względu na trwające w wielu Państwach Członkowskich przesunięcia strukturalne z wtórnego do trzeciego sektora.

Komisja dołożyła wszelkich starań, aby porównać dane poszczególnych Państw Członkowskich w sposób sprawiedliwy, pomimo różnic w jakości danych pomiędzy poszczególnymi planami.

W przypadku, gdy prognozowane zmiany wskazują na wzrost produkcji i emisji w sektorach działalności objętych systemem, Komisja oceniała, ile uprawnień zostanie przyznanych istniejącym instalacjom, ile uprawnień zostanie przyznanych znanym nowym uczestnikom, zgodnie z ust. 54 Wytycznych, oraz w ile uprawnień zostało przyznanych w rezerwie dla nowych uczestników.

Jeśli taka ocena wskazuje, że Państwo Członkowskie zamierza rozdzielić więcej uprawnień istniejącym instalacjom niż faktyczne emisje w okresie bazowym, Komisja oceniała, w jakim stopniu prognozowany wzrost produkcji i emisji z istniejących instalacji jest realny i uzasadniony pod względem rzeczywistego oraz domniemanego średniego wykorzystania na poziomie aktywności wymaganym do realizacji planowanego wzrostu.

Komisja stwierdza, że wszystkie oceniane plany, w tym również plan Niderlandów ze zmianami przedstawionymi Komisji w dniu 23 czerwca, zostały oparte na wystarczająco uzasadnionych prognozach.

Komisja zbadała, czy plany w nieuzasadniony sposób faworyzują niektórych przedsiębiorstw lub działań niezgodnie z wymogami Traktatu. Na podstawie informacji przedstawionych przez Państwa Członkowskie, Komisja stwierdza, że środki wybiórczo zapewniają korzyści pewnym przedsiębiorstwom, które potencjalnie mogą zakłócić konkurencję i mogą wpłynąć na handel wewnątrz Wspólnoty. Środki te można przypisać Państwom Członkowskim i wydają się one wskazywać na wykorzystanie państwowych środków w zakresie, w którym ponad 95% przydziałów jest przyznawanych bezpłatnie. O ile Komisja nie może zatem wykluczyć tego, że plan zakłada pomoc państwa zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu, wszelka potencjalna pomoc udzielona w ramach planów (poza planem, który został odrzucony ze względu na naruszenie kryterium 1) jest zgodna i wydaje się być konieczna w celu osiągnięcia ogólnych celów dyrektywy w zakresie ochrony środowiska wyrażonych w kryterium 1 i 2. Beneficjenci będą dalej motywowani do poprawy swojego wpływu na środowisko. Wszelkie potencjalne nierówne traktowanie zostało uzasadnione przez Państwa Członkowskie powodami o dotyczącymi obiektywności i przejrzystości.

Korekty ex-post

Dyrektywa przewiduje w załączniku III, kryterium 10 oraz w art. 11, że Państwo Członkowskie jest zobowiązane podjąć z góry decyzję (przed rozpoczęciem okresu handlowego) na temat absolutnej ilości uprawnień przyznanych w całości państwu oraz poszczególnym operatorom instalacji. Decyzja ta nie może zostać zmieniona, a żadnych uprawnień nie można ponownie przyznać poprzez dodawanie do i odejmowanie od ilości określonej dla każdego operatora na podstawie decyzji rządu lub wcześniej określonych zasad. Dyrektywa wyraźnie umożliwia dokonywanie korekt ex-post w przypadku działania siły wyższej z zastrzeżeniem procedury określonej w art. 29. Dodatkowo:

- decyzje te umożliwiają dokonywanie korekt planowanych uprawnień w zakresie jakości danych, w dowolnej chwili przed podjęciem decyzji o przydziałach, zgodnie z art. 11 ust. 1;

- jeśli instalacja zostanie zamknięta w trakcie tego okresu, dyrektywa nie wyklucza stwierdzenia przez Państwa Członkowskie, że nie istnieje operator, któremu przyznano przydziały; oraz

- jeśli przydział jest przyznawany nowemu uczestnikowi z rezerwy, dokładny przydział dla każdego nowego uczestnika zostanie uzgodniony po podjęciu decyzji o przydziałach, zgodnie z art. 11 ust. 1.

Kryterium 10 wymaga, aby ilość uprawnień, która ma zostać przyznana istniejącym instalacjom została określona w planie przed rozpoczęciem okresu handlowego. Dopuszczalność korekt ex-post została oceniona przez Komisję bez względu na to, czy planowana korekta lub jej wielkość może zostać przypisana zachowaniu operatora lub jest niezależna od zachowania operatora, który zaproponował zmianę przydziałów w trakcie okresu.

Na podstawie załącznika III, kryterium 5, ta sama zasada dotyczy nowych uczestników. Gdy Państwo Członkowskie podejmie decyzję w trakcie okresu handlowego o przyznaniu uprawnień nowemu uczestnikowi z rezerwy dla nowych uczestników, decyzja ta nie będzie mogła zostać zmieniona. W przeciwnym przypadku niektóre spółki mogą być nadmiernie faworyzowane lub dyskryminowane poprzez zastosowanie zasady, która jest nie do zaakceptowania w odniesieniu do istniejących instalacji.

Korekty ex-post spowodują niepewność operatorów i negatywnie wpłyną na decyzje inwestycyjne oraz rynek handlowy. Korekty ex-post zastępują bardziej wydajne rozwiązania dostępne na rynku procesami administracyjnymi, które mogą być trudne do wdrożenia. Również zmniejszające korekty ex-post, które zdaniem niektórych mogą mieć korzystny wpływ na ochronę środowiska, wpływają szkodliwie na poczucie bezpieczeństwa, którego przedsiębiorstwa potrzebują w celu prowadzenia inwestycji prowadzących do redukcji emisji.

Komisja stwierdza, że planowane korekty ex-post zawarte w planach Niemiec i Austrii są sprzeczne z kryterium 5 i/lub 10.

Komisja stwierdza, że plan Niemiec jest sprzeczny z kryterium 10, ponieważ Niemcy zamierzają skorygować lub potencjalnie skorygować ilość przyznaną każdej instalacji w latach 2005 – 2007, jeśli (i) istniejące instalacje, które rozpoczęły działalność 1 stycznia 2003 r., będą wykorzystywane w mniejszym zakresie; (ii) emisje z istniejących instalacji będą niższe o 40% rocznie niż emisje w okresie bazowym; (iii) istniejące instalacje otrzymają dodatkowe przydziały z tytułu transferu przydziałów przewidzianych dla zamkniętych instalacji; (iv) istniejące instalacje lub nowi uczestnicy korzystający z premiowego przydziału CHP wygenerują niższą ilość energii w trybie CHP niż w okresie bazowym. Planowana przez Niemcy potencjalna korekta przyznawania przydziałów dla nowych uczestników jest sprzeczna z kryterium 5, które określa zakaz dyskryminacji, zgodnie z postanowieniami Traktatu, ponieważ zastosowanie takich korekt ex-post dyskryminowałoby nowych uczestników w stosunku do operatorów innych instalacji w zakresie, w którym dyrektywa nie zezwala na korekty ex - post ich przydziałów.

Komisja stwierdza, że plan Austrii jest sprzeczny z kryterium 10, ponieważ austriackie zasady transferu uprawnień do otrzymania pewnej wielkości przydziałów z zamykanych istniejących instalacji oznaczają korektę przydziału przyznanego istniejącej instalacji na lata 2005 - 2007.

Zasady transferu

Biorąc pod uwagę różny przewidywany czas, niezbędny do stworzenia dużego i płynnego rynku, dyrektywa zapewnia Państwom Członkowskim pewną swobodę decyzji w zakresie sposobu, w jaki nowi uczestnicy będą mogli uczestniczyć w systemie handlu. Co więcej, Państwa Członkowskie będą mieć swobodę w zakresie postępowania z zamkniętymi instalacjami.

Jeśli Państwo Członkowskie nie zaprzestanie wydawania uprawnień zamkniętym instalacjom na pozostałą część okresu handlowego, będzie mieć miejsce transfer uprawnień z zamkniętych instalacji do nowych instalacji kontrolowanych przez tego samego operatora.

Jeśli Państwo Członkowskie zdecyduje się zaprzestać wydawania dalszych uprawnień zamkniętej instalacji w pozostałym okresie handlowym i stworzy rezerwę na nowych uczestników, należy zbadać warunki, na których ta część systemu będzie funkcjonować, aby zagwarantować, że instalacje korzystające z zasady transferu nie są niewłaściwie faworyzowane w stosunku do instalacji niekorzystających z tej zasady. Zastosowanie zasady transferu może być ograniczone, jeśli operator jest uprawniony do skorzystania z tej zasady wyłącznie w przypadku, gdy zarówno zamknięta jak i nowa instalacja jest położona na terytorium Państwa Członkowskiego.

Komisja dalej stwierdza, że zachowanie uprawnień po zamknięciu instalacji powinno stanowić zachętę do inwestowania w ekologiczne i wydajne instalacje. Jednak wpływ zasady transferu na środowisko będzie neutralny, jeśli Państwa Członkowskie nie anulowałyby wszelkich uprawnień wydanych po zamknięciu. Wszelka nadwyżka przydziałów prawdopodobnie zostanie przekazana innej instalacji w tym samym Państwie Członkowskim, lub w innym, w celu pokrycia emisji.

Rezerwy na nowych uczestników

Jak wyjaśniono powyżej, dyrektywa zapewnia Państwom Członkowskim pewną swobodę decyzji czy należy przeznaczyć część całkowitej ilości uprawnień na rezerwy dla nowych uczestników, w celu bezpłatnego przyznawania uprawnień nowym uczestnikom rozpoczynającym eksploatację nowych instalacji w trakcie okresu handlowego, zgodnie z postanowieniami ust. 48 - 64 Wytycznych.

Zgodnie z Wytycznymi, Komisja uwzględniła następujące aspekty w swojej ocenie rezerw dla nowych uczestników:

- uzasadnienie rozmiaru rezerwy,

- opis metodologii przyznawania uprawnień nowym uczestnikom;

- wykorzystanie rezerwy do promocji konkretnych działań, technologii lub celów;

- wykorzystanie wszelkich pozostałych przydziałów pod koniec okresu;

- postanowienia dotyczące wyczerpania rezerwy w trakcie okresu.

8 ocenianych planów przewiduje ustanowienie rezerw dla nowych uczestników w wysokości 80,8 mln przydziałów łącznie.[4]

Komisja stwierdza, że wszystkie oceniane plany przewidują stworzenie rezerwy o właściwie uzasadnionej wielkości. Komisja oceniła w szczególności zakres przewidywanego wzrostu w istniejących instalacjach (z wyjątkiem zwiększenia wynikającego z postępowania z nowymi uczestnikami) w porównaniu do nowych instalacji, uwzględniając wszelkie uprawnienia dla znanych nowych uczestników zgodnie z ust. 54 Wytycznych.

Komisja stwierdza, że wszystkie oceniane plany zawierają pewne informacje na temat metodologii przyznawania uprawnień nowym uczestnikom z rezerwy. Jednakże plany nie zawierają szczegółów operacyjnych. Komisja nie może wykluczyć, że bardziej szczegółowe zasady, gdy zostaną opracowane, mogą być sprzeczne z innymi kryteriami lub z postanowieniami Traktatu, o ile Komisja nie będzie dysponować wszystkimi niezbędnymi informacjami. Komisja stwierdza, że kryterium 6 nie jest spełnione, jeśli przedstawione informacje na temat zasad, na których nowi uczestnicy będą mogli przyłączyć się do systemu handlu są niewystarczające. Tak jest w przypadku Zjednoczonego Królestwa.

Komisja stwierdza, że Austria, Irlandia, Szwecja i Zjednoczone Królestwo wybrały pewne zasady przeznaczania rezerwy dla nowych uczestników, oparte na priorytetowym dostępie do konkretnych technologii (Szwecja) lub podziale rezerw na pod-segmenty (Austria, Irlandia i Zjednoczone Królestwo). Komisja dokonała oceny, czy te zasady przeznaczania rezerwy nie są zbyt wygórowane i nie są sprzeczne ze swobodą przedsiębiorczości zagwarantowaną w Traktacie i stwierdziła, że żaden plan nie zawiera zbyt wygórowanych zasad przeznaczania rezerwy.

Jeśli chodzi o ocenę wykorzystania wszelkich niewykorzystanych uprawnień pod koniec okresu handlowego, Dania i Niemcy zamierzają anulować wszelkie niewykorzystane uprawnienia pod koniec okresu. Austria, Irlandia, Słowenia i Zjednoczone Królestwo[5] zamierzają sprzedać wszelkie pozostałe uprawnienia. Szwecja i Niderlandy nie podjęły jeszcze decyzji, czy niewykorzystane uprawnienia zostaną anulowane czy sprzedane, lecz zobowiązały się nie przekazywać ich istniejącym instalacjom. Bezpłatny transfer pozostałych uprawnień istniejącym instalacjom jest sprzeczny z kryterium 10 – por. korekty ex-post. Anulowanie lub sprzedaż pozostałych uprawnień są dopuszczalne jeśli, zgodnie z art. 10, można sprzedać nie więcej niż 5% całkowitej ilości uprawnień przyznanych w latach 2005 - 2007. Komisja przypomina, że tak jak wyjaśniono w Wytycznych, sprzedaż wszelkich pozostałych przydziałów powinna mieć miejsce na końcu okresu handlowego, gdy istnieje pewność, że nie pojawią się żadni nowi uczestnicy, którzy będą spełniać warunki uprawniające do przyznawania im uprawnień z rezerwy dla nowych uczestników.

Oceniając skutki wyczerpania się rezerwy w trakcie okresu, Komisja zaznacza, że Austria, Dania, Irlandia, Niderlandy, Słowenia, Szwecja oraz Zjednoczone Królestwo przewidują zakup dalszych uprawnień przez nowych uczestników na rynku.

Zgodność z innymi aktami prawa

Kryterium 4 w załączniku III do dyrektywy stanowi, że krajowe plany przydziałów powinny być zgodne z innymi aktami prawa i instrumentami polityki Wspólnoty.

Dyrektywa 2001/77/WE w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych[6] wymaga od Państw Członkowskich stworzenia krajowych celów orientacyjnych dotyczących udziału energii odnawialnej w 2010 r. oraz podjęcia działań zmierzających do realizacji tych celów. Doprowadzi to do redukcji emisji objętych programem niezależnie od działania systemu handlu emisjami. Dyrektywa stanowi więc instrument Wspólnoty, który powinien zostać uwzględniony w trakcie przygotowań krajowych planów przydziałów. Powinna ona zostać uwzględniona w formie ilości uprawnień przyznanych danej działalności związanej z produkcją energii elektrycznej, która jest niższa niż w przeciwnym przypadku.

W trakcie oceny planów, Komisja stwierdziła, że wszystkie są zgodne z dyrektywą 2001/77/WE.

Specyficzne kwestie związane z poszczególnymi planami

Plan Zjednoczonego Królestwa obejmuje wykaz instalacji, które zostanę objęte programem, lecz wykaz ten nie obejmuje instalacji w Gibraltarze. Wykaz wymagany zgodnie z kryterium 10 jest więc niekompletny.

Tabela 3 poniżej podsumowuje ocenę dokonaną przez Komisję, wskazując sprzeczności z kryteriami.

Tabela 3

| Austria |Dania |Niemcy |Niderlandy |Irlandia |Słowenia |Szwecja |Zjednoczone Królestwo | |(1) Kyoto | | | | | | | | | |(2) Rozwój emisji | | | | | | | | | |(3) Potencjał | | | | | | | | | |(4) Pozostałe akty prawa | | | | | | | | | |(5) Zakaz dyskryminacji | | |ODRZUCONO | | | | | | |(6) Nowi uczestnicy | | | | | | | |ODRZUCONO | |(7) Wczesne działania | | | | | | | | | |(8) Ekologiczne technologie | | | | | | | | | |(9) Publiczne konsultacje | | | | | | | | | |(10) Wykaz instalacji z podaniem ilości dla każdej z nich |ODRZUCONO | |ODRZUCONO | | | | |ODRZUCONO | |(11) Zewnętrzna konkurencja | | | | | | | | | |Artykuł 10 | | | | | | | | | |

[1] Komunikat w sprawie wytycznych ułatwiających Państwom Członkowskim wdrażanie kryteriów wymienionych w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE, ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE, COM(2003) 830 wersja ostateczna z dnia 7 stycznia 2004 r. Ustępy 48 do 64.

[2] Austria – 35 mln ; Dania – 18,5 mln; Irlandia – 18,5 mln; Holandia – 100 mln.

[3] Patrz tabela 0.1 w Duńskim krajowy planie przydziałów (NAP).

[4] Austria – 1,0 mln; Dania – 3,0 mln; Niemcy – 9,0 mln; Irlandia - 1,0 mln; Niderlandy – 7,5 mln; Słowenia – 0,2 mln; Szwecja – 2,4 mln, Zjednoczone Królestwo – 56,8 mln.

[5] Zjednoczone Królestwo zobowiązało się nie sprzedawać więcej niż 5% całkowitej ilości przydziałów wydanych przez Zjednoczone Królestwo na lata 2005-2007, zgodnie z art. 10 dyrektywy.

[6] Dz.U. L 283, 27.10.2001, str. 33.