4.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 114/10

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

Wykaz ten może być aktualizowany z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku, zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 (2).

(3)

Zgodnie z załącznikiem II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 w Unii zezwolono na stosowanie taumatyny (E 957) jako dodatku do żywności w różnych kategoriach żywności i na określonych poziomach stosowania.

(4)

W dniu 12 listopada 2014 r. złożono wniosek o rozszerzenie zastosowania taumatyny (E 957) jako wzmacniacza smaku w kilku kategoriach żywności na określonych poziomach stosowania. Komisja udostępniła ten wniosek państwom członkowskim zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008.

(5)

Komitet Naukowy ds. Żywności Unii Europejskiej poddał taumatynę ocenie w 1984 r. (3) i 1988 r. (4). Stosowanie taumatyny uznano za dopuszczalne i ustalono „nieokreślone” dopuszczalne dzienne spożycie. W drugiej z ocen zwrócono również uwagę na fakt, że będąca białkiem taumatyna jest trawiona na zwykłe składniki pokarmowe.

(6)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja powinna zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w celu uaktualnienia unijnego wykazu dodatków do żywności określonego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(7)

W dniu 13 listopada 2015 r. Urząd wydał opinię naukową (5) w sprawie bezpieczeństwa proponowanego rozszerzenia zastosowania i proponowanych poziomów stosowania taumatyny (E 957) jako dodatku do żywności. W opinii tej Urząd uznał, że w celu zapewnienia bezpieczeństwa taumatyny wystarczające byłoby porównanie narażenia wynikającego z obecnych zastosowań i poziomów stosowania z narażeniem wynikającym z dodatkowych proponowanych zastosowań.

(8)

Szacowane narażenie wynikające zarówno z obecnie dopuszczonych zastosowań, jak i proponowanego rozszerzenia zastosowania i proponowanych poziomów stosowania taumatyny oznacza, że średnie spożycie waha się od 0,03 do 0,10 mg/kg masy ciała/dzień u osób w podeszłym wieku oraz od 0,13 do 0,34 mg/kg masy ciała/dzień u dzieci. W przypadku wysokiego narażenia wartości te wahały się od 0,13 do 0,32 mg/kg masy ciała/dzień u osób młodocianych oraz od 0,09 do 1,10 mg/kg masy ciała/dzień u osób dorosłych. Uważa się to za niewielkie narażenie konsumentów i w związku z tym nie budzi ono obaw w zakresie bezpieczeństwa.

(9)

Urząd stwierdził na podstawie dostępnych ocen toksykologicznych, że proponowane rozszerzenie zastosowania i zmiany w poziomach stosowania nie budziłyby obaw w zakresie bezpieczeństwa.

(10)

Mimo że Urząd obliczył narażenie na taumatynę (E 957), korzystając z obecnych maksymalnych poziomów stosowania oraz proponowanego rozszerzenia zastosowania i proponowanych poziomów stosowania przedstawionych przez wnioskodawcę, stosowanie taumatyny (E 957) jako wzmacniacza smaku powinno być ograniczone do tych kategorii żywności, dla których istnieje uzasadniony wymóg technologiczny, który nie może zostać spełniony w sposób inny, możliwy do zaakceptowania ze względów ekonomicznych i technologicznych, i nie powinno wprowadzać w błąd konsumenta.

(11)

Stosowanie taumatyny (E 957) jako wzmacniacza smaku poprawia właściwości organoleptyczne pikantnych produktów żywnościowych. Taumatyna może zintensyfikować smaki umami i pikantny obecne w sosach i przekąskach, podnosząc atrakcyjność produktów spożywczych dla ludzkiego zmysłu smaku.

(12)

Należy zatem zezwolić na stosowanie taumatyny (E 957) jako wzmacniacza smaku w produktach należących do kategorii żywności 12.6 „Sosy” i 15.1 „Przekąski na bazie ziemniaków, zbóż, mąki lub skrobi” na maksymalnym poziomie wynoszącym 5 mg/kg w każdej kategorii żywności.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,