29.4.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/18

(1)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 10/2011 (2) („rozporządzenie”) ustanowiono szczegółowe przepisy dotyczące materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością.

(2)

Od czasu ostatniej zmiany rozporządzenia Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) opublikował dalsze sprawozdania dotyczące poszczególnych substancji, które mogą być stosowane w materiałach przeznaczonych do kontaktu z żywnością, a także dotyczące dopuszczonego stosowania substancji, na które wcześniej udzielono zezwolenia. Ponadto wykryto pewne błędy i niejasności w tekście. Należy zmienić i sprostować rozporządzenie, aby odzwierciedlić najnowsze ustalenia Urzędu i usunąć wszelkie wątpliwości dotyczące prawidłowego stosowania rozporządzenia.

(3)

Zezwolenie na szereg substancji w tabeli 1 załącznika I do rozporządzenia zawiera odniesienie do uwagi (1) w tabeli 3 tego załącznika. Zgodność z przepisami sprawdza się zatem na podstawie pozostałości substancji na powierzchni kontaktu z żywnością (QMA) w oczekiwaniu na dostępność metody analitycznej umożliwiającej określenie migracji specyficznej. Ponieważ dostępne są odpowiednie metody badania migracji i określono limity migracji specyficznej, należy skreślić z pozycji dotyczących substancji o numerach substancji FCM 142, 168, 202, 387, 462, 467, 481, 502, 662 i 779 możliwość sprawdzania zgodności na podstawie pozostałości substancji.

(4)

Urząd przyjął pozytywną opinię naukową (3) w sprawie stosowania substancji fosfonian dietylo[[3,5-bis(1,1-dimetyloetylo)-4-hydroksyfenylo]metylu] o numerze CAS 976-56-7 i numerze substancji FCM 1007. Urząd stwierdził, że substancja ta nie budzi obaw co do bezpieczeństwa konsumentów, jeśli jest używana w ilości nieprzekraczającej 0,2 % w/w na podstawie końcowej masy polimeru w procesie polimeryzacji w celu wyprodukowania poli(tereftalanu etylenu) (PET) przeznaczonego do kontaktu ze wszystkimi rodzajami żywności w każdych warunkach kontaktu pod względem czasu i temperatury. Należy zatem dodać tę substancję do unijnego wykazu substancji dozwolonych, z zastrzeżeniem, że można jej używać wyłącznie w procesie polimeryzacji do produkcji PET i w ilości nieprzekraczającej 0,2 % (w/w). Ponieważ Urząd zauważył, że substancja ta jest używana w procesie polimeryzacji i staje się częścią łańcucha głównego polimeru końcowego, powinna zostać ujęta w wykazie jako substancja wyjściowa.

(5)

Urząd przyjął pozytywną opinię naukową (4) w sprawie stosowania substancji kopolimer (kwasu metakrylowego, akrylanu etylu, akrylanu n-butylu, metakrylanu metylu i butadienu) w nanopostaci o numerze substancji FCM 1016. Urząd stwierdził, że substancja ta nie budzi obaw co do bezpieczeństwa konsumentów, jeśli jest używana jako dodatek w ilości nieprzekraczającej 10 % w/w w nieuplastycznionym polichlorku winylu (PVC) lub w ilości nieprzekraczającej 15 % w nieuplastycznionym poli(kwasie mlekowym) (PLA) w kontakcie ze wszystkimi rodzajami żywności w temperaturze pokojowej lub niższej, do długotrwałego przechowywania. Należy zatem wpisać ten dodatek do unijnego wykazu substancji dozwolonych, z zastrzeżeniem, że należy przestrzegać powyższych wymagań.

(6)

Urząd przyjął pozytywną opinię naukową (5) w sprawie stosowania dodatku glinka montmorylonitowa modyfikowana chlorkiem dimetylodialkilo(C16-C18)amoniowym o numerze substancji FCM 1030. Urząd stwierdził, że stosowanie tej mieszaniny nie budzi obaw co do bezpieczeństwa, jeśli jest używana w ilości nieprzekraczającej 12 % w/w w poliolefinach przeznaczonych do żywności suchej, której w załączniku III do rozporządzenia (UE) nr 10/2011 przyporządkowano płyn modelowy imitujący żywność E, jeśli jest używana w temperaturze pokojowej lub niższej i jeśli migracja substancji 1-chloroheksadekan i 1-chlorooktadekan, które mogą występować jako zanieczyszczenia lub produkty rozpadu, nie przekracza 0,05 mg/kg żywności. Urząd zauważył, że cząstki mogą tworzyć płytki, których jeden z wymiarów może być w skali nano, lecz nie przewiduje się migracji takich płytek, jeśli są one zorientowane równolegle do powierzchni folii i są całkowicie osadzone w polimerze. Należy zatem wpisać ten dodatek do unijnego wykazu substancji dozwolonych, z zastrzeżeniem, że należy przestrzegać powyższych wymagań.

(7)

Urząd przyjął pozytywną opinię naukową w sprawie stosowania dodatku (6) octan α-tokoferolu o numerze substancji FCM 1055 oraz numerze CAS 7695-91-2 i 58-95-7. Urząd stwierdził, że stosowanie tej substancji jako substancji przeciwutleniającej w poliolefinach nie budzi obaw co do bezpieczeństwa. Urząd zauważył, że substancja ta hydrolizuje do α-tokoferolu i kwasu octowego, które to substancje są dodatkami do żywności dopuszczonymi do stosowania na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 (7). Istnieje zatem ryzyko, że wartości graniczne ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 1333/2008 i mające zastosowanie do tych dwóch produktów hydrolizy mogą zostać przekroczone. Należy zatem wpisać ten dodatek do unijnego wykazu substancji dozwolonych, z zastrzeżeniem, że można go używać wyłącznie jako substancji przeciwutleniającej w poliolefinach, i należy dodać uwagę, że muszą być przestrzegane ograniczenia ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 1333/2008.

(8)

Urząd przyjął pozytywną opinię naukową w sprawie stosowania dodatku (8) mielone łuski nasion słonecznika o numerze substancji FCM 1060. Urząd stwierdził, że stosowanie tej substancji nie budzi obaw co do bezpieczeństwa, jeśli jest używana jako dodatek w tworzywach sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością suchą, jeśli są one stosowane w temperaturze pokojowej lub niższej. Łuski nasion należy pozyskiwać z nasion słonecznika zdatnych do spożycia przez ludzi, a tworzywa sztuczne zawierające ten dodatek nie powinny być narażone na temperatury obróbki wyższe niż 240 °C. Należy zatem wpisać ten dodatek do unijnego wykazu substancji dozwolonych, z zastrzeżeniem, że można go używać wyłącznie w kontakcie z żywnością, której w tabeli 2 załącznika III przyporządkowano płyn modelowy imitujący żywność E, jeśli dodatek ten jest pozyskiwany z nasion słonecznika zdatnych do spożycia przez ludzi, a powstałe tworzywa sztuczne zawierające ten dodatek nie są narażone na temperatury obróbki wyższe niż 240 °C.

(9)

Urząd przyjął pozytywną opinię naukową (9) w sprawie stosowania określonej mieszaniny o numerze FCM 1062, składającej się z 97 % ortokrzemianu (tetra)etylu (TEOS) o numerze CAS 78-10-4 i 3 % heksametylodisilazanu (HMDS) o numerze CAS 999-97-3. Urząd stwierdził, że mieszanina ta nie budzi obaw co do bezpieczeństwa, jeśli jest używana w ilości nieprzekraczającej 0,12 % (w/w) jako substancja wyjściowa w recyklingu PET. Należy zatem dodać tę mieszaninę do unijnego wykazu substancji dozwolonych, z zastrzeżeniem, że można jej używać wyłącznie w procesie recyklingu PET i w ilości nieprzekraczającej 0,12 % (w/w).

(10)

Urząd przyjął opinię na temat zagrożeń dla zdrowia publicznego związanych z obecnością niklu w żywności i wodzie pitnej (10). W opinii ustanowiono tolerowane dzienne pobranie wynoszące 2,8 μg Ni na kg masy ciała dziennie i wskazano, że średnie długoterminowe narażenie na Ni z dietą jest wyższe niż tolerowane dzienne pobranie, zwłaszcza w przypadku populacji ludzi młodych. Należy w związku z tym zastosować współczynnik alokacji wynoszący 10 % do limitu migracji ustalonego w standardowy sposób. Do migracji niklu z materiałów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością należy zatem zastosować limit migracji wynoszący 0,02 mg/kg żywności. Należy więc dodać ten limit do wymagań dotyczących migracji metalu zawartych w załączniku II do rozporządzenia.

(11)

W pkt 4 załącznika III do rozporządzenia przyporządkowano kombinacje płynów modelowych imitujących różne rodzaje żywności, które to płyny należy stosować do badania migracji globalnej. Tekst w pkt 4 nie jest wystarczająco jasny, należy go zatem doprecyzować.

(12)

Pkt 8 ppkt (iii) załącznika IV do rozporządzenia stanowi, że w deklaracji zgodności wystawianej przez podmiot działający na rynku można określić stosunek powierzchni kontaktu z żywnością do objętości stosowany do stwierdzenia zgodności materiału lub wyrobu. Dla podmiotu, który otrzymuje dany materiał lub wyrób, nie zawsze jest jednak jasne, czy stosunek ten byłby również najwyższym stosunkiem umożliwiającym przestrzeganie przepisów art. 17 i 18 rozporządzenia. W innych przypadkach określenie stosunku powierzchni do objętości może być bez znaczenia dla zrozumienia, czy można zakładać zgodność w proporcjach ostatecznego materiału lub wyrobu. W tych przypadkach potrzebne byłyby równoważne informacje, jak np. minimalna objętość opakowania w przypadku kapsli i zamknięć. Należy więc doprecyzować pkt 8 ppkt (iii) załącznika IV do rozporządzenia przez odniesienie do najwyższego stosunku powierzchni do objętości, dla którego ustanowiono zgodność zgodnie z art. 17 i 18, lub do równoważnych informacji.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 10/2011.

(14)

Aby ograniczyć obciążenie administracyjne i zapewnić podmiotom działającym na rynku wystarczającą ilość czasu na dostosowanie swoich praktyk do przestrzegania wymogów niniejszego rozporządzenia, należy przewidzieć środki przejściowe.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,