1.   Instytucje obliczają swój wskaźnik dźwigni zgodnie z metodą określoną w ust. 2–13.

2.   Wskaźnik dźwigni oblicza się jako miarę kapitału instytucji podzieloną przez miarę ekspozycji całkowitej tej instytucji i wyraża się jako wartość procentową.

Instytucje obliczają wskaźnik dźwigni w sprawozdawczym dniu odniesienia.

3.   Do celów ust. 2 miarą kapitału jest kapitał Tier I.

4.   Miara ekspozycji całkowitej jest sumą wartości ekspozycji z tytułu:

5.   Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu aktywów, z wyjątkiem umów wymienionych w załączniku II i kredytowych instrumentów pochodnych, zgodnie z następującymi zasadami:

6.   Instytucje mogą odliczyć od miary ekspozycji określonej w ust. 4 niniejszego artykułu kwoty odliczone od kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. d).

7.   Właściwe organy mogą zezwolić instytucji, by nie uwzględniała w mierze ekspozycji tych ekspozycji, które mogą być traktowane zgodnie z art. 113 ust. 6. Właściwe organy mogą udzielić takiego zezwolenia jedynie w przypadku spełnienia wszystkich warunków określonych w art. 113 ust. 6 lit. a)–e) oraz w przypadku wydania zatwierdzenia, o którym mowa w art. 113 ust. 6.

8.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 5 lit. d) instytucje mogą określić wartość ekspozycji wierzytelności i zobowiązań gotówkowych z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia oraz transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego z tym samym kontrahentem w kwocie netto wyłącznie, jeżeli wszystkie poniższe warunki zostały spełnione:

Do celów akapitu pierwszego lit. c) mechanizm rozliczania skutkuje funkcjonalnym odpowiednikiem rozliczenia w kwocie netto, jeżeli w dniu rozliczenia wynik netto przepływów pieniężnych z transakcji przeprowadzonej w ramach tego mechanizmu jest równy pojedynczej kwocie netto uzyskanej w ramach rozliczenia w kwocie netto.

9.   Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu umów wymienionych w załączniku II i z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych, w tym instrumentów pozabilansowych, zgodnie z art. 429a.

10.   Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu pozycji pozabilansowych, z wyjątkiem umów wymienionych w załączniku II, oraz z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych, transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia oraz transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego zgodnie z art. 111 ust. 1. Instytucje nie mogą jednak obniżyć wartości nominalnej tych pozycji poprzez zastosowanie korekt z tytułu szczególnego ryzyka kredytowego.

Zgodnie z art. 166 ust. 9, jeżeli dane zobowiązanie odnosi się do przedłużenia innego zobowiązania, stosuje się niższy z dwóch odpowiadających im współczynników konwersji. Wartość ekspozycji z tytułu pozycji pozabilansowych niskiego ryzyka, o których mowa w art. 111 ust. 1 lit. d), podlega dolnemu pułapowi równemu 10 % ich wartości nominalnej.

11.   Instytucja, która jest uczestnikiem rozliczającym kwalifikującego się kontrahenta centralnego, podczas obliczania miary ekspozycji może nie uwzględniać ekspozycji z tytułu transakcji dotyczących następujących pozycji, pod warunkiem że dane ekspozycje z tytułu transakcji są rozliczane z kwalifikującym się kontrahentem centralnym i jednocześnie spełniają warunki określone w art. 306 ust. 1 lit. c):

12.   Jeżeli instytucja będąca uczestnikiem rozliczającym kwalifikującego się kontrahenta centralnego zagwarantuje temu kwalifikującemu się kontrahentowi centralnemu wyniki klienta, który bezpośrednio zawiera z kwalifikującym się kontrahentem centralnym transakcje na instrumentach pochodnych, wówczas uwzględnia w mierze ekspozycji ekspozycje będące wynikiem gwarancji jako ekspozycje z tytułu instrumentów pochodnych wobec danego klienta zgodnie z art. 429a.

13.   Jeżeli zgodnie z krajowymi ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości dane aktywa w bilansie są aktywami powierniczymi, zgodnie z art. 10 dyrektywy 86/635/EWG, aktywa te mogą zostać wyłączone z miary ekspozycji całkowitej składającej się na wskaźnik dźwigni, jeśli spełniają one kryteria usuwania z bilansu określone w międzynarodowym standardzie rachunkowości (MSR) 39 mającym zastosowanie na mocy rozporządzenia (WE) nr 1606/2002 i, w stosownych przypadkach kryteria niekonsolidacji określone w międzynarodowym standardzie sprawozdawczości finansowej (MSSF) 10, mającym zastosowanie na mocy rozporządzenia (WE) nr 1606/2002.

14.   Właściwe organy mogę zezwolić instytucji na wyłączenie z miary ekspozycji ekspozycji, które spełniają wszystkie następujące warunki:

1.   Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu umów wymienionych w załączniku II i z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych, w tym instrumentów pozabilansowych, zgodnie z metodą określoną w art. 274. Instytucje stosują art. 299 ust. 2 lit. a) przy określaniu potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej z tytułu kredytowych instrumentów pochodnych.

Określając potencjalną przyszłą ekspozycję kredytową w przypadku kredytowych instrumentów pochodnych, instytucje stosują zasady określone w art. 299 ust. 2 lit. a) do wszystkich swoich kredytowych instrumentów pochodnych, a nie tylko do instrumentów przypisanych do portfela handlowego.

Przy określaniu wartości ekspozycji instytucje mogą uwzględnić skutki umów nowacji i innych umów o kompensowaniu zobowiązań zgodnie z art. 295. Kompensowanie międzyproduktowe nie ma zastosowania. Instytucje mogą jednak dokonywać kompensacji w ramach danej kategorii produktu, o której mowa w art. 272 pkt 25 lit. c), i w ramach kredytowych instrumentów pochodnych, kiedy są związane umową o kompensowaniu międzyproduktowym, o której mowa w art. 295 lit. c).

2.   Jeżeli w wyniku zapewnienia zabezpieczenia związanego z umowami dotyczącymi instrumentów pochodnych zmniejsza się kwota aktywów w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości, instytucje cofają proces zmniejszania.

3.   Do celów ust. 1 instytucje mogą odliczyć zmienny depozyt zabezpieczający otrzymany w gotówce od kontrahenta od części aktualnego kosztu odtworzenia wartości ekspozycji w zakresie, w jakim zmienny depozyt zabezpieczający nie został już uznany w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości jako zmniejszenie wartości ekspozycji oraz gdy wszystkie następujące warunki zostały spełnione:

Do celów lit. c) akapit pierwszy, jeżeli instrument pochodny podlega kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań, waluta rozliczenia oznacza dowolną walutę rozliczenia określoną w umowie dotyczącej instrumentu pochodnego, regulującej, kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań lub załączniku dotyczącym wsparcia jakości kredytowej do kwalifikującej się umowy ramowej o kompensowaniu zobowiązań.

Jeżeli w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości instytucja uznaje zmienny depozyt zabezpieczający wypłacony kontrahentowi w gotówce za należny składnik aktywów, wówczas może wykluczyć dany składnik aktywów z miary ekspozycji, o ile spełnione zostaną warunki określone w lit. a)–e).

4.   Do celów ust. 3 zastosowanie mają następujące warunki:

5.   Oprócz sposobu uznania określonego w ust. 1, w przypadku pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych instytucje uwzględniają w wartości ekspozycji skuteczne wartości nominalne wskazane w pisemnych kredytowych instrumentach pochodnych, pomniejszone o wszelkie ujemne zmiany wartości godziwej, które wprowadzono do kapitału Tier I w odniesieniu do pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego. Otrzymaną wartość ekspozycji można dodatkowo pomniejszyć o skuteczną wartość nominalną nabytego kredytowego instrumentu pochodnego o tej samej nazwie referencyjnej, o ile spełnione zostaną wszystkie poniższe warunki:

Jeżeli wartość nominalną pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego nie pomniejsza się o wartość nominalną nabytego kredytowego instrumentu pochodnego, instytucje mogą odliczyć indywidualną potencjalną przyszłą ekspozycję z tytułu danego pisemnego kredytowego instrumentu pochodnego od całkowitej potencjalnej przyszłej ekspozycji określonej zgodnie z niniejszym artykułem ust. 1, w związku z art. 274 ust. 2 lub art. 299 ust. 2 lit. a), w stosownych przypadkach. W przypadku gdy potencjalną przyszłą ekspozycję kredytową określa się w związku z art. 298 ust. 1 lit. c) ppkt (ii), PCEgross można pomniejszyć o indywidualną potencjalną przyszłą ekspozycję z tytułu pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych bez wprowadzania korekt do wskaźnika netto/brutto.

6.   Instytucje nie zmniejszają skutecznej wartości nominalnej pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych, gdy nabywają ochronę kredytową poprzez swap przychodu całkowitego i księgują płatności netto otrzymane jako przychody netto, ale nie księgują zrównoważenia zmniejszenia wartości pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych odzwierciedlonych w kapitale Tier I.

7.   W przypadku nabytych kredytowych instrumentów pochodnych powiązanych z grupą podmiotów referencyjnych instytucje mogą uznać zmniejszenie pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych powiązanych z poszczególnymi nazwami referencyjnymi zgodnie z ust. 5 wyłącznie, jeżeli nabyta ochrona odpowiada pod względem ekonomicznym nabyciu ochrony osobno dla każdej z poszczególnych nazw w grupie. Jeżeli instytucja nabywa kredytowy instrument pochodny powiązany z grupą nazw referencyjnych, może uznać zmniejszenie puli pisemnych kredytowych instrumentów pochodnych wyłącznie, jeżeli grupa podmiotów referencyjnych i poziom podporządkowania w obu transakcjach są identyczne.

8.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 niniejszego artykułu instytucje mogą stosować metodę określoną w art. 275 w celu określenia wartości ekspozycji z tytułu umów wymienionych w pkt 1 i 2 załącznika II wyłącznie, jeżeli stosują tę metodę również do określenia wartości ekspozycji z tytułu tych umów celem spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92.

Jeżeli instytucje stosują metodę określoną w art. 275, nie mogą zmniejszyć miary ekspozycji o kwotę zmiennego depozytu zabezpieczającego otrzymanego w gotówce.

1.   Oprócz wartości ekspozycji z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych zgodnie z art. 429 ust. 5, instytucje uwzględniają w mierze ekspozycji narzut z tytułu ryzyka kredytowego kontrahenta określony zgodnie z ust. 2 lub 3 niniejszego artykułu, w stosownych przypadkach.

2.   Do celów ust. 1, w przypadku transakcji z kontrahentem nieobjętych umową ramową o kompensowaniu zobowiązań, która spełnia warunki określone w art. 206, narzut (Ei*) określa się indywidualnie dla danej transakcji zgodnie z następującym wzorem:

gdzie:

3.   Do celów ust. 1, w przypadku transakcji z kontrahentem objętych umową ramową o kompensowaniu zobowiązań, która spełnia warunki określone w art. 206, narzut z tytułu tych transakcji (Ei*) określa się indywidualnie dla danej umowy zgodnie z następującym wzorem:

gdzie:

4.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 niniejszego artykułu instytucje mogą stosować metodę określoną w art. 222, z zachowaniem pułapu na poziomie 20 % w odniesieniu do mającej zastosowanie wagi ryzyka w celu określenia narzutu z tytułu transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych. Instytucje mogą stosować daną metodę wyłącznie, jeżeli stosują ją również do określenia wartości ekspozycji z tytułu tych transakcji celem spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92.

5.   W przypadku zaksięgowania sprzedaży w odniesieniu do transakcji odkupu zgodnie z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości instytucje wycofują wszystkie zaksięgowane pozycje dotyczące sprzedaży.

6.   Jeżeli instytucja pełni rolę pośrednika między dwiema stronami w transakcji odkupu, transakcji udzielania lub zaciągania pożyczek papierów wartościowych lub towarów, transakcji z długim terminem rozliczenia i transakcji z obowiązkiem uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, w tym transakcji pozabilansowych, zastosowanie mają następujące warunki: