20.7.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 189/1

(1)

Produkcja ekologiczna jest ogólnym systemem zarządzania gospodarstwem i produkcji żywności, łączącym najkorzystniejsze dla środowiska praktyki, wysoki stopień różnorodności biologicznej, ochronę zasobów naturalnych, stosowanie wysokich standardów dotyczących dobrostanu zwierząt i metodę produkcji odpowiadającą wymaganiom niektórych konsumentów preferujących wyroby wytwarzane przy użyciu substancji naturalnych i naturalnych procesów. Ekologiczna metoda produkcji pełni zatem podwójną funkcję społeczną: z jednej strony dostarcza towarów na specyficzny rynek kształtowany przez popyt na produkty ekologiczne, a z drugiej strony jest działaniem w interesie publicznym, ponieważ przyczynia się do ochrony środowiska, dobrostanu zwierząt i rozwoju obszarów wiejskich.

(2)

Udział sektora rolnictwa ekologicznego rośnie w większości państw członkowskich. W ostatnich latach szczególnie wyraźny jest wzrost zapotrzebowania konsumentów na produkty rolnictwa ekologicznego. Niedawne reformy wspólnej polityki rolnej, kładąc nacisk na dostosowanie produkcji do potrzeb rynku i dostarczanie produktów wysokiej jakości w celu zaspokojenia oczekiwań klientów, prawdopodobnie przyczynią się do dalszego powiększenia się rynku produktów rolnictwa ekologicznego. W związku z powyższym prawodawstwo dotyczące produkcji ekologicznej odgrywa coraz większą rolę w ramach polityki rolnej i jest ściśle związane z rozwojem rynków rolnych.

(3)

Celem wspólnotowych ram prawnych regulujących sektor produkcji ekologicznej powinno być zagwarantowanie uczciwej konkurencji i właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego produktów ekologicznych, a także utrzymanie i uzasadnienie zaufania konsumentów w stosunku do produktów oznaczonych jako ekologiczne. Ponadto celem ram prawnych powinno być stworzenie takich warunków, w których sektor ten będzie mógł się rozwijać zgodnie z tendencjami rynkowymi i tendencjami w dziedzinie produkcji.

(4)

W komunikacie Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego dotyczącym Europejskiego planu działania na rzecz żywności ekologicznej i rolnictwa ekologicznego zaproponowano, aby poprawić i wzmocnić wspólnotowe normy dotyczące rolnictwa ekologicznego, a także wymogi dotyczące przywozu i kontroli. W konkluzjach z dnia 18 października 2004 r. Rada wezwała Komisję do przeprowadzenia przeglądu wspólnotowych ram prawnych w tej dziedzinie, mając na uwadze ich uproszczenie i ogólną spójność, a w szczególności ustanowienie zasad wspierających harmonizację norm oraz, w stosownych przypadkach, zmniejszenie stopnia ich szczegółowości.

(5)

W związku z tym stosowne jest bardziej jednoznaczne określenie celów, zasad i reguł mających zastosowanie do produkcji ekologicznej, co przyczyni się do zwiększenia przejrzystości i do wzrostu zaufania klientów, jak również do rozpowszechnienia zharmonizowanego rozumienia koncepcji produkcji ekologicznej.

(6)

W tym celu należy uchylić rozporządzenie Rady (EWG) nr 2092/91 z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie produkcji ekologicznej produktów rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (2) i zastąpić je nowym rozporządzeniem.

(7)

Konieczne jest stworzenie ogólnych wspólnotowych ram obejmujących zasady ekologicznej produkcji roślinnej, zwierzęcej oraz produktów akwakultury, w tym zasad dotyczących zbioru dziko rosnących roślin i wodorostów, zasad konwersji, jak również zasad dotyczących produkcji żywności przetworzonej, w tym wina, a także paszy oraz drożdży ekologicznych. Komisja powinna zezwolić na wykorzystanie produktów i substancji oraz zadecydować co do metod stosowanych w rolnictwie ekologicznym i w trakcie przetwarzania żywności ekologicznej.

(8)

Należy w większym stopniu ułatwić rozwój produkcji ekologicznej, w szczególności poprzez wspieranie wykorzystania nowych, lepiej dostosowanych do potrzeb produkcji ekologicznej technik i substancji.

(9)

Organizmy modyfikowane genetycznie i wyprodukowane z nich lub z ich zastosowaniem produkty nie są zgodne z koncepcją produkcji ekologicznej i sposobem, w jaki konsumenci postrzegają produkty rolnictwa ekologicznego. Z tego względu nie powinny być one stosowane w rolnictwie ekologicznym lub w trakcie przetwarzania produktów rolnictwa ekologicznego.

(10)

Należy dążyć do tego, by w produktach rolnictwa ekologicznego występowało jak najmniej organizmów modyfikowanych genetycznie. Istniejące wartości progowe obowiązujące dla znakowania stanowią pułapy odnoszące się wyłącznie do przypadkowego i nieuniknionego pod względem technicznym występowania organizmów zmodyfikowanych genetycznie.

(11)

Rolnictwo ekologiczne powinno funkcjonować przede wszystkim w oparciu o zasoby odnawialne, w ramach systemów rolniczych zorganizowanych na poziomie lokalnym. W celu ograniczenia zużycia zasobów nieodnawialnych odpady i produkty uboczne pochodzenia roślinnego i zwierzęcego powinny być poddawane recyklingowi, który umożliwia uzyskanie substancji odżywczych do nawożenia gleby.

(12)

Ekologiczna produkcja roślinna powinna przyczyniać się do utrzymywania i zwiększania żyzności gleby, a także zapobiegać jej erozji. Rośliny powinny być nawożone poprzez ekosystem gleby, a nie za pomocą dodawanych do gleby nawozów rozpuszczalnych.

(13)

Podstawowymi elementami systemu zarządzania ekologiczną produkcją roślinną są: zarządzanie żyznością gleby, wybór gatunków i odmian, wieloletni płodozmian, recykling substancji organicznych i odpowiednie techniki uprawy. Dodatkowe nawozy, środki poprawiające żyzność gleby i środki ochrony roślin powinny być używane wyłącznie w przypadku, gdy ich użycie jest zgodne z celami i zasadami produkcji ekologicznej.

(14)

Produkcja zwierzęca ma podstawowe znaczenie w organizacji produkcji rolnej w gospodarstwach ekologicznych, ponieważ dostarcza ona materii organicznej i substancji odżywczych dla uprawianej gleby, przyczyniając się w ten sposób do poprawy stanu gleby i zrównoważonego rozwoju rolnictwa.

(15)

Aby uniknąć zanieczyszczenia środowiska, a w szczególności zasobów naturalnych, takich jak gleba i woda, ekologiczna produkcja zwierzęca powinna być z zasady powiązana z użytkami rolniczymi, odpowiednimi wieloletnimi systemami płodozmianu i żywieniem zwierząt ekologicznymi paszami, wytworzonymi przez dane gospodarstwo lub przez sąsiadujące z nim gospodarstwa ekologiczne.

(16)

Ponieważ ekologiczny chów zwierząt jest działalnością powiązaną z użytkami rolniczymi, zwierzęta powinny mieć, jeżeli jest to możliwe, dostęp do otwartej przestrzeni lub pastwisk.

(17)

Ekologiczny chów zwierząt powinien opierać się na zasadzie poszanowania wysokich standardów dotyczących dobrostanu zwierząt, zaspokajać potrzeby związane z trybem życia danego gatunku zwierząt, a zarządzanie w odniesieniu do zdrowia zwierząt powinno opierać się na zapobieganiu chorobom. W związku z powyższym szczególną uwagę należy zwrócić na warunki w pomieszczeniach dla zwierząt, praktyki hodowlane i obsadę zwierząt. Ponadto należy wybierać rasy zwierząt, zwracając uwagę na zdolność zwierząt do przystosowania się do lokalnych warunków. Przepisy wykonawcze dotyczące produkcji zwierzęcej i produkcji w sektorze akwakultury powinny gwarantować co najmniej zgodność z przepisami Europejskiej konwencji o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich i następującymi po niej zaleceniami stałego komitetu (T-AP).

(18)

Celem systemu ekologicznej produkcji zwierzęcej powinno być to, aby w pełnym cyklu produkcyjnym różnych gatunków zwierząt znalazły się wyłącznie zwierzęta pochodzące z chowu ekologicznego. Dlatego system ten powinien wspierać wzbogacanie materiału genetycznego zwierząt chowanych zgodnie z zasadami ekologicznego chowu i przyczyniać się do zwiększenia samodzielności sektora, gwarantując w ten sposób jego rozwój.

(19)

Ekologiczne produkty przetworzone powinny być produkowane przy użyciu takich metod przetwarzania, które gwarantują przestrzeganie zasad produkcji ekologicznej i utrzymanie zasadniczych cech produktu na wszystkich etapach produkcji.

(20)

Żywność przetworzona powinna być oznaczona jako ekologiczna, wyłącznie jeżeli wszystkie lub niemal wszystkie składniki pochodzenia rolnego są ekologiczne. Należy jednak ustanowić szczególne przepisy dotyczące znakowania żywności przetworzonej zawierającej składniki rolne, których nie można otrzymać ekologicznie, np. produkty myślistwa i rybactwa. Ponadto w celu informowania konsumentów, zapewnienia przejrzystości rynku i przyczynienia się do stosowania składników pochodzących z rolnictwa ekologicznego należy pod pewnymi warunkami umożliwić odniesienie do produkcji ekologicznej w wykazie składników.

(21)

Aby umożliwić dostosowanie norm i wymogów ekologicznych do lokalnych warunków klimatycznych lub geograficznych, szczególnych praktyk hodowlanych i stopnia rozwoju, należy stworzyć możliwość elastycznego podejścia do zasad produkcji. Powinno to umożliwić stosowanie odstępstw od tych zasad, jednak wyłącznie w stopniu ograniczonym przez szczególne warunki określone w prawodawstwie Wspólnoty.

(22)

Ważną kwestią jest utrzymanie zaufania konsumentów do produktów rolnictwa ekologicznego. Z tego względu wyjątki od wymogów mających zastosowanie do produkcji ekologicznej powinny ograniczać się wyłącznie do takich przypadków, w których zastosowanie odstępstw od zasad produkcji zostanie uznane za uzasadnione.

(23)

W celu ochrony konsumentów i uczciwej konkurencji terminy używane do oznaczania produktów rolnictwa ekologicznego powinny podlegać ochronie, tak aby nie mogły być używane do oznaczania produktów nieekologicznych w obrębie Wspólnoty i niezależnie od języka. Ochronie powinny podlegać także zwyczajowe pochodne tych określeń i ich wersje skrócone, bez względu na to, czy są one używane osobno czy łącznie.

(24)

Aby sytuacja na rynku wspólnotowym była jasna dla konsumentów, należy wprowadzić obowiązek umieszczania logo UE na wszystkich pakowanych żywnościowych produktach rolnictwa ekologicznego wytwarzanych we Wspólnocie. Ponadto należy umożliwić dobrowolne umieszczanie logo UE w przypadku niepakowanych produktów rolnictwa ekologicznego wytwarzanych we Wspólnocie lub wszelkich produktach rolnictwa ekologicznego importowanych z państw trzecich.

(25)

Uważa się jednak za wskazane ograniczenie stosowania logo UE do produktów zawierających wyłącznie lub niemal wyłącznie składniki pochodzące z rolnictwa ekologicznego, by nie wprowadzać konsumentów w błąd co do ekologicznego charakteru całego produktu. Dlatego też nie należy zezwalać na stosowanie tego logo do znakowania produktów wytworzonych w okresie konwersji lub przetworzonych środków spożywczych, w których mniej niż 95 % składników pochodzenia rolnego to składniki pochodzące z rolnictwa ekologicznego.

(26)

Logo UE w żadnym wypadku nie uniemożliwia stosowania wraz z nim logo krajowych lub prywatnych.

(27)

Ponadto, by uniknąć oszustw i możliwych nieporozumień wśród konsumentów co do pochodzenia produktu ze Wspólnoty lub spoza niej, w każdym przypadku zastosowania logo UE należy informować konsumentów o miejscu wytworzenia nieprzetworzonych produktów rolnych będących składnikami danego produktu.

(28)

Wspólnotowe zasady powinny propagować zharmonizowaną koncepcję produkcji ekologicznej. Właściwe organy, w tym organy kontrolne i jednostki kontrolne, powinny powstrzymywać się od podejmowania działań, które mogłyby przeszkadzać w swobodnym przepływie produktów spełniających wymogi, które to produkty zostały zatwierdzone przez organ lub jednostkę mające siedzibę w innym państwie członkowskim. W szczególności nie należy wymagać żadnych dodatkowych kontroli ani nakładać dodatkowych obciążeń finansowych.

(29)

W celu zapewnienia spójności z prawodawstwem Wspólnoty dotyczącym innych dziedzin w przypadku produkcji roślinnej i zwierzęcej państwom członkowskim należy zezwolić na stosowanie na swoim terytorium zasad bardziej rygorystycznych niż wspólnotowe zasady dotyczące produkcji ekologicznej, jeżeli zasady te stosuje się również do produkcji nieekologicznej oraz jeżeli są one zgodne z prawem wspólnotowym.

(30)

Stosowanie w produkcji ekologicznej organizmów modyfikowanych genetycznie (GMO) jest zabronione. Mając na uwadze klarowność i spójność, jeżeli dany produkt należy oznaczyć jako zawierający GMO, składający się z GMO lub wyprodukowany z GMO, umieszczanie na nim etykiety stwierdzającej, że jest ekologiczny, nie powinno być możliwe.

(31)

Aby zagwarantować, że produkty rolnictwa ekologicznego są wytwarzane zgodnie z wymogami ustanowionymi na mocy wspólnotowych ram prawnych dotyczących produkcji ekologicznej, działania podejmowane przez podmioty gospodarcze na każdym etapie produkcji, przygotowania i dystrybucji produktów ekologicznych powinny być kontrolowane w ramach systemu kontroli ustanowionego i zarządzanego zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (3).

(32)

W niektórych przypadkach stosowanie wymogów dotyczących zgłoszeń i kontroli w odniesieniu do niektórych rodzajów podmiotów gospodarczych zajmujących się handlem detalicznym, takich jak podmioty sprzedające produkty bezpośrednio konsumentom lub użytkownikom końcowym, może wydawać się nieproporcjonalne. Należy zatem umożliwić państwom członkowskim zwolnienie takich podmiotów gospodarczych z obowiązku spełnienia wymienionych wymogów. W celu uniknięcia nadużyć jest jednak konieczne wyłączenie ze zwolnienia tych podmiotów gospodarczych zajmujących się handlem detalicznym, które produkują, przygotowują lub składują produkty inaczej niż za pośrednictwem punktu sprzedaży, które importują produkty rolnictwa ekologicznego lub które zawarły ze stroną trzecią umowę o wykonanie wspomnianych czynności.

(33)

Wprowadzanie na rynek Wspólnoty importowanych produktów rolnictwa ekologicznego jako produktów rolnictwa ekologicznego powinno być dozwolone pod warunkiem, że zostały one wyprodukowane zgodnie z zasadami produkcji i podlegały takim mechanizmom kontroli, które są zgodne lub równoważne z mechanizmami ustanowionymi w prawodawstwie Wspólnoty. Ponadto produkty importowane w ramach równoważnego systemu powinny posiadać świadectwo wydane przez właściwy organ lub uznany organ kontrolny lub jednostkę kontrolną państwa trzeciego, którego to dotyczy.

(34)

Ocena równoważności importowanych produktów powinna uwzględniać międzynarodowe normy ustanowione w Kodeksie żywnościowym (Codex Alimentarius).

(35)

Uznaje się, że właściwe jest utrzymanie wykazu państw trzecich uznanych przez Komisję za państwa posiadające takie normy produkcji i mechanizmy kontroli, które są równoważne normom i mechanizmom przewidzianym w prawodawstwie Wspólnoty. W przypadku państw, które nie znajdują się w wymienionym wykazie, Komisja powinna sporządzić wykaz organów kontrolnych i jednostek kontrolnych uznawanych za właściwe do wykonywania zadań związanych z zagwarantowaniem kontroli i wydawaniem świadectw w zainteresowanych państwach trzecich.

(36)

W celu zebrania wiarygodnych danych koniecznych do wykonania rozporządzenia i przeprowadzenia związanych z nim dalszych działań, które to dane mogą również służyć producentom, operatorom rynku i decydentom politycznym, należy zgromadzić odpowiednie informacje statystyczne. Konieczne w tym przypadku informacje statystyczne należy określić w kontekście wspólnotowego programu statystycznego.

(37)

Początek stosowania niniejszego rozporządzenia należy określić w taki sposób, aby Komisja miała wystarczająco dużo czasu na przyjęcie środków koniecznych do jego wykonania.

(38)

Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (4).

(39)

Ze względu na dynamiczny rozwój sektora rolnictwa ekologicznego pewne wysoce wrażliwe kwestie związane z metodami produkcji ekologicznej oraz potrzebę zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego i systemu kontroli właściwe jest umożliwienie w przyszłości przeglądu przepisów wspólnotowych dotyczących rolnictwa ekologicznego, biorąc pod uwagę doświadczenie zdobyte podczas ich stosowania.

(40)

Do czasu przyjęcia szczegółowych wspólnotowych zasad produkcji dotyczących pewnych gatunków zwierząt, roślin wodnych oraz glonów jednokomórkowych, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania krajowych norm lub, w przypadku ich braku, norm ustalonych przez prywatne przedsiębiorstwa, przyjętych lub uznawanych przez państwa członkowskie,

a)

wszystkich etapów produkcji, przygotowania i dystrybucji produktów rolnictwa ekologicznego oraz ich kontroli;

b)

stosowania na etykietach i w reklamach oznaczeń odnoszących się do produkcji ekologicznej.

a)

żywe lub nieprzetworzone produkty rolne;

b)

przetworzone produkty rolne przeznaczone do spożycia;

c)

pasze;

d)

wegetatywny materiał rozmnożeniowy i nasiona do celów uprawy.

a)

„produkcja ekologiczna” oznacza stosowanie metody produkcji zgodnej z zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu na wszystkich etapach produkcji, przygotowania i dystrybucji;

b)

„etapy produkcji, przygotowania i dystrybucji” oznaczają każdy etap, począwszy od produkcji wstępnej produktu ekologicznego aż do przechowywania, przetwarzania, transportu, sprzedaży lub zaopatrzenia ostatecznego konsumenta, jak również – w stosownych przypadkach – znakowanie, reklamę, import, eksport oraz działania podwykonawcze;

c)

„ekologiczny” oznacza pochodzący z produkcji ekologicznej lub z nią związany;

d)

„podmiot gospodarczy” oznacza osoby fizyczne lub prawne odpowiedzialne za zapewnienie, że przedsiębiorstwo ekologiczne pozostające pod ich kontrolą spełnia wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu;

e)

„produkcja roślinna” oznacza produkcję produktów rolnych pochodzenia roślinnego, w tym pozyskiwanie w celach handlowych produktów z roślin dziko rosnących;

f)

„produkcja zwierzęca” oznacza chów zwierząt domowych lub udomowionych zwierząt lądowych (w tym owadów);

g)

stosuje się definicję „akwakultury” podaną w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (5);

h)

„konwersja” oznacza przejście z rolnictwa nieekologicznego na rolnictwo ekologiczne w danym okresie, w trakcie którego stosowano przepisy dotyczące produkcji ekologicznej;

i)

„przygotowanie” oznacza czynności konserwowania lub przetwarzania produktów rolnictwa ekologicznego włącznie z ubojem i rozbiorem produktów zwierzęcych, a także pakowanie, znakowanie lub wprowadzanie zmian w oznakowaniu odnoszącym się do ekologicznej metody produkcji;

j)

stosuje się definicje „żywności”, „paszy” i „wprowadzania na rynek” zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (6);

k)

„znakowanie” oznacza wszelkie terminy, słowa, dane szczegółowe, znaki towarowe, nazwy firmowe, ilustracje lub symbole powiązane z wszelkimi opakowaniami i umieszczane na nich, a także na dokumentach, materiałach informacyjnych, etykietach, tabliczkach, pierścieniach lub opaskach towarzyszących produktowi lub odnoszących się do niego;

l)

stosuje się definicje „paczkowanych środków spożywczych” zawarte w art. 1 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (7);

m)

„reklama” oznacza wszelkie publiczne przedstawianie w każdej postaci innej niż etykieta, mające wywrzeć wpływ lub kształtować postawę, przekonania lub zachowanie lub mogące oddziaływać w taki sposób, w celu bezpośredniego lub pośredniego promowania sprzedaży produktów rolnictwa ekologicznego;

n)

„właściwy organ” oznacza główny organ państwa członkowskiego uprawniony do organizowania oficjalnych kontroli w zakresie produkcji ekologicznej zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia lub inny organ, któremu nadano to uprawnienie; definicja obejmuje w razie konieczności również odpowiedni organ państwa trzeciego;

o)

„organ kontrolny” oznacza organ administracji publicznej państwa członkowskiego, któremu właściwy organ powierzył – w całości lub częściowo – swoje uprawnienie do inspekcji i certyfikacji w zakresie produkcji ekologicznej zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia; definicja obejmuje w razie konieczności również odpowiedni organ państwa trzeciego lub odpowiedni organ działający w państwie trzecim;

p)

„jednostka certyfikująca” oznacza niezależną prywatną stronę trzecią dokonującą inspekcji i certyfikacji w zakresie produkcji ekologicznej zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia; definicja obejmuje w razie konieczności również odpowiedni organ państwa trzeciego lub odpowiedni organ działający w państwie trzecim;

q)

„znak zgodności” oznacza potwierdzenie zgodności z określonymi normami lub z innymi dokumentami normatywnymi w formie znaku;

r)

stosuje się definicję „składników” zawartą w art. 6 ust. 4 dyrektywy 2000/13/WE;

s)

stosuje się definicje „środków ochrony roślin” zawartą w dyrektywie Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (8);

t)

stosuje się definicję „organizmu zmodyfikowanego genetycznie (GMO)” zawartą w dyrektywie 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG (9) i który nie jest uzyskany innymi technikami modyfikacji genetycznych objętymi wykazem w załączniku I.B do tej dyrektywy;

u)

„wyprodukowany z GMO” oznacza pochodzący, w całości lub częściowo, z GMO, ale niezawierający GMO ani nieskładający się z GMO;

v)

„wyprodukowany przy użyciu GMO” oznacza wytworzony przy użyciu GMO jako ostatniego żywego organizmu w procesie produkcji, ale niezawierający GMO ani nieskładający się z GMO, ani nie wyprodukowany z GMO;

w)

stosuje się definicję „dodatków paszowych” zawartą w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 sierpnia 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (10);

x)

„równoważne” w opisie różnych systemów i środków oznacza, że umożliwiają one osiągnięcie takich samych celów i spełnienie takich samych zasad poprzez stosowanie przepisów gwarantujących taki sam poziom zapewnienia zgodności;

y)

„substancja pomocnicza w przetwórstwie” oznacza jakąkolwiek substancję niespożywaną jako składnik pokarmowy sam w sobie, celowo użytą w przetwórstwie surowców, żywności lub ich składników do pewnego celu technologicznego w procesie obróbki lub przetwarzania, na skutek czego w sposób niezamierzony, ale technicznie nieunikniony, w produkcie końcowym może występować jako pozostałość substancji lub jej pochodne, pod warunkiem że pozostałości te nie stanowią ryzyka dla zdrowia ani nie mają żadnego wpływu technologicznego na produkt końcowy;

z)

stosuje się definicję „promieniowania jonizującgo” zawartą w dyrektywie Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiającej podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (11) ograniczoną art. 1 ust. 2 dyrektywy 1999/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lutego 1999 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących środków spożywczych oraz składników środków spożywczych poddanych działaniu promieniowania jonizującego (12);

aa)

„żywienie zbiorowe” oznacza przygotowywanie produktów ekologicznych – w punkcie sprzedaży lub przez dostarczenie ich konsumentowi końcowemu – w restauracjach, szpitalach, stołówkach i w innych podobnych punktach zajmujących się żywieniem.

a)

stworzenie zrównoważonego systemu zarządzania rolnictwem, który:

b)

dążenie do wytwarzania produktów wysokiej jakości;

c)

dążenie do produkowania szerokiej gamy produktów spożywczych i innych produktów rolnych, zaspokajających zapotrzebowanie klientów na towary produkowane przy wykorzystaniu procesów niestanowiących zagrożenia dla środowiska, zdrowia ludzi, zdrowia roślin ani dla zdrowia i dobrostanu zwierząt.

a)

odpowiednie zaprojektowanie procesów biologicznych i zarządzanie nimi, które opiera się na systemach ekologicznych stosujących wewnątrzsystemowe zasoby naturalne przy zastosowaniu metod, które:

b)

ograniczenie stosowania środków zewnętrznych. Jeśli środki wewnętrzne są wymagane lub jeśli nie istnieją odpowiednie sposoby i metody zarządzania, o których mowa w lit. a), ogranicza się je do:

c)

ścisłe ograniczenie stosowania środków z syntezy chemicznej do wyjątkowych przypadków, gdy:

d)

dostosowanie w razie potrzeby, w ramach niniejszego rozporządzenia, zasad produkcji ekologicznej do stanu sanitarnego, regionalnych różnic klimatycznych i warunków lokalnych, stopnia rozwoju i szczególnych praktyk hodowlanych.

a)

utrzymywanie i poprawa życia w glebie i naturalnej żyzności gleby, stabilności i różnorodności biologicznej, zapobieganie i zwalczanie erozji gleby oraz odżywianie roślin głównie poprzez ekosystem gleby;

b)

ograniczenie do minimum stosowania zasobów nieodnawialnych oraz środków zewnętrznych;

c)

recykling odpadów i produktów ubocznych pochodzenia roślinnego i zwierzęcego jako środka do produkcji roślinnej i zwierzęcej;

d)

uwzględnianie lokalnej lub regionalnej równowagi ekologicznej przy podejmowaniu decyzji dotyczących produkcji;

e)

utrzymywanie zdrowia zwierząt poprzez wspomaganie naturalnej obrony immunologicznej zwierząt, dobór odpowiednich ras oraz praktyki hodowlane;

f)

utrzymywanie zdrowia roślin poprzez stosowanie środków zapobiegawczych, takich jak dobór odpowiednich gatunków i odmian odpornych na szkodniki i choroby, odpowiedni płodozmian, metody mechaniczne i fizyczne oraz ochrona naturalnych wrogów szkodników;

g)

praktykowanie produkcji zwierzęcej powiązanej z powierzchnią gruntów rolnych;

h)

przestrzeganie wysokiego poziomu dobrostanu zwierząt z uwzględnieniem specyficznych potrzeb danych gatunków;

i)

wytwarzanie produktów ekologicznych pochodzenia zwierzęcego od zwierząt chowanych w gospodarstwach ekologicznych przez całe życie od momentu urodzenia lub wylęgu;

j)

dobór ras z uwzględnieniem zdolności zwierząt do przystosowania się do warunków lokalnych, ich żywotności oraz odporności na choroby lub problemy zdrowotne;

k)

żywienie zwierząt paszą ekologiczną złożoną ze składników rolniczych uzyskanych w produkcji ekologicznej oraz z naturalnych substancji nierolniczych;

l)

stosowanie praktyk hodowlanych, które wzmacniają układ odpornościowy i naturalny system obrony przed chorobami, w tym zwłaszcza zapewnienie regularnego ruchu oraz – w miarę możliwości – dostępu do terenów na wolnym powietrzu i pastwisk;

m)

wykluczenie chowu sztucznie wyhodowanych zwierząt poliploidalnych;

n)

stałe utrzymywanie różnorodności biologicznej naturalnych ekosystemów wodnych, zdrowia środowiska wodnego oraz jakości otaczających ekosystemów wodnych i lądowych w produkcji akwakultury;

o)

żywienie organizmów wodnych paszą pochodzącą ze zrównoważonej eksploatacji zasobów rybactwa – zgodnie z art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (13) – lub paszą ekologiczną złożoną ze składników rolniczych uzyskanych w produkcji ekologicznej oraz z naturalnych substancji nierolniczych.

a)

wytwarzanie żywności ekologicznej z ekologicznych składników rolniczych, chyba że dany składnik nie jest dostępny na rynku w jakości ekologicznej;

b)

ograniczenie stosowania dodatków żywnościowych, składników nieekologicznych pełniących głównie funkcje technologiczne i sensoryczne, jak również mikroelementów oraz substancji pomocniczych w przetwórstwie, tak by były stosowane w minimalnym zakresie i tylko na wypadek istotnej potrzeby technologicznej lub do szczególnych celów żywieniowych;

c)

wykluczenie substancji i metod przetwarzania mogących wprowadzać w błąd w kwestii prawdziwej natury danego produktu;

d)

staranne przetwarzanie żywności, najchętniej przy zastosowaniu metod biologicznych, mechanicznych i fizycznych.

a)

wytwarzanie paszy ekologicznych z ekologicznych materiałów paszowych, chyba że dany materiał paszowy nie jest dostępny na rynku w postaci ekologicznej;

b)

ograniczenie do minimum stosowania dodatków paszowych oraz substancji pomocniczych w przetwórstwie i tylko na wypadek istotnej potrzeby technologicznej lub zootechnicznej lub do szczególnych celów żywieniowych;

c)

wyłączenie substancji i metod przetwarzania mogących wprowadzać w błąd w kwestii prawdziwej natury danego produktu;

d)

staranne przetwarzanie paszy, najchętniej przy zastosowaniu metod biologicznych, mechanicznych i fizycznych.

a)

w ekologicznej produkcji roślinnej stosuje się praktyki uprawy, które przyczyniają się do utrzymania lub zwiększenia ilości materii organicznej gleby, zwiększają jej stabilność i różnorodność biologiczną oraz zapobiegają zagęszczaniu i erozji gleby;

b)

żyzność i aktywność biologiczna gleby jest utrzymywana i zwiększana poprzez stosowanie wieloletniego płodozmianu z wykorzystaniem roślin strączkowych i innych roślin na nawóz zielony, a także obornika lub materiału organicznego, w najlepiej przekompostowanego, pochodzącego z produkcji ekologicznej;

c)

dopuszcza się stosowanie preparatów biodynamicznych;

d)

ponadto nawozy mineralne i środki poprawiające glebę mogą być stosowane tylko wówczas, jeżeli zostały dopuszczone do stosowania w produkcji ekologicznej na mocy art. 16;

e)

nie stosuje się mineralnych nawozów azotowych;

f)

wszelkie stosowane techniki produkcji roślinnej zapobiegają zanieczyszczaniu środowiska lub ograniczają je do minimum;

g)

zapobieganie szkodom wyrządzanym przez szkodniki, choroby i chwasty polega przede wszystkim na ochronie przez naturalnych wrogów, doborze gatunków i odmian, stosowaniu płodozmianu, odpowiednich technik uprawy i procesów termicznych;

h)

w przypadku stwierdzonego zagrożenia uprawy dozwolone jest wyłącznie stosowanie środków ochrony roślin dopuszczonych do stosowania w produkcji ekologicznej na mocy art. 16;

i)

do wytwarzania produktów innych niż nasiona i wegetatywny materiał rozmnożeniowy stosuje się wyłącznie nasiona oraz materiał rozmnożeniowy wyprodukowany metodami ekologicznymi. W tym celu roślina mateczna w przypadku nasion i roślina rodzicielska w przypadku wegetatywnego materiału rozmnożeniowego jest uprawiana zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu co najmniej przez jedno pokolenie, a w przypadku roślin wieloletnich co najmniej przez dwa sezony wegetacyjne;

j)

produkty czyszczenia i odkażania w produkcji roślinnej stosuje się tylko wtedy, gdy zostały dopuszczone do użytku w produkcji ekologicznej zgodnie z art. 16.

a)

w okresie co najmniej trzech lat przed zbiorem obszary te nie zostały poddane działaniu produktów innych niż dopuszczone do stosowania w produkcji ekologicznej na mocy art. 16;

b)

zbieranie nie wpływa na równowagę siedliska przyrodniczego ani na utrzymanie gatunków na obszarze zbioru.

a)

obszary ich występowania charakteryzują się bardzo dobrą jakością ekologiczną zdefiniowaną w dyrektywie 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (15), a w oczekiwaniu na jej wejście w życie – jakością równoważną wodom oznaczonym zgodnie z dyrektywą 2006/113/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie wymaganej jakości wód, w których żyją skorupiaki (16), i nie są nieodpowiednie ze zdrowotnego punktu widzenia. W oczekiwaniu na wprowadzenie bardziej szczegółowych zasad do przepisów wykonawczych nie zbiera się dziko rosnących wodorostów jadalnych w obszarach niespełniających kryteriów klasy A lub klasy B zgodnie z ich określeniem w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (17);

b)

zbieranie nie narusza stabilności siedlisk naturalnych ani utrzymania gatunków w obszarze zbiorów w dłuższej perspektywie czasowej.

a)

na wszystkich etapach produkcji – od zbioru wodorostów młodych do zbioru wodorostów dojrzałych – stosuje się zrównoważone praktyki;

b)

aby zagwarantować utrzymanie szerokiej puli genowej, zbiór dzikorosnących młodych wodorostów w obszarach ich naturalnego występowania powinien następować regularnie w celu uzupełniania zapasów kultur hodowlanych;

c)

nawozy stosuje się wyłącznie w infrastrukturze wewnętrznej i tylko wtedy, gdy zostały dopuszczone do użytku do celu produkcji ekologicznej zgodnie z art. 16.

a)

w odniesieniu do pochodzenia zwierząt:

b)

w odniesieniu do metod chowu i warunków w pomieszczeniach dla zwierząt:

c)

w odniesieniu do hodowli:

d)

w odniesieniu do paszy:

e)

w odniesieniu do zapobiegania chorobom i leczenia weterynaryjnego:

f)

w odniesieniu do czyszczenia i odkażania: produkty służące do czyszczenia i odkażania w budynkach i instalacjach przeznaczonych dla zwierząt stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy zostały one dopuszczone do stosowania w produkcji ekologicznej na mocy art. 16.

a)

w odniesieniu do pochodzenia zwierząt w akwakulturach:

b)

w odniesieniu do praktyk hodowlanych:

c)

w odniesieniu do hodowli:

d)

w odniesieniu do paszy dla ryb i skorupiaków:

e)

w odniesieniu do małży i innych gatunków nie karmionych przez człowieka, lecz żywiących się naturalnym planktonem:

f)

w odniesieniu do zapobiegania chorobom i leczenia weterynaryjnego:

g)

produkty służące do czyszczenia i odkażania w stawach, klatkach, budynkach i instalacjach stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy zostały dopuszczone do stosowania w produkcji ekologicznej na mocy art. 16.

a)

jako środki ochrony roślin;

b)

jako nawozy i środki poprawiające glebę;

c)

jako nieekologiczne materiały paszowe pochodzenia roślinnego, materiał paszowy pochodzenia zwierzęcego i mineralnego oraz niektóre substancje stosowane w żywieniu zwierząt;

d)

jako dodatki paszowe i substancje pomocnicze w przetwórstwie;

e)

jako produkty służące do czyszczenia i odkażania stawów, klatek, budynków i urządzeń stosowanych w produkcji zwierzęcej;

f)

jako produkty służące do czyszczenia i odkażania budynków i urządzeń stosowanych w produkcji roślinnej, w tym używanych do przechowywania w gospodarstwie rolnym.

a)

ich stosowanie jest niezbędne dla zrównoważonej produkcji i ma podstawowe znaczenie dla ich przeznaczenia;

b)

wszystkie produkty i substancje są pochodzenia roślinnego, zwierzęcego, mikrobiologicznego lub mineralnego, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty lub substancje z takich źródeł nie są dostępne w wystarczających ilościach lub nie mają odpowiedniej jakości, lub jeżeli nie są dostępne środki alternatywne;

c)

w przypadku produktów, o których mowa w ust. 1 lit. a), obowiązują następujące zasady:

d)

w przypadku produktów, o których mowa w ust. 1 lit. b), ich stosowanie jest niezbędne do osiągnięcia lub utrzymania żyzności gleby lub do spełnienia szczegółowych wymogów upraw w zakresie żywienia, lub do szczególnych celów poprawy jakości gleby;

e)

w przypadku produktów, o których mowa w ust. 1 lit. c) i d), obowiązują następujące zasady:

3.

a)

okres konwersji rozpoczyna się najwcześniej z chwilą poinformowania przez podmiot gospodarczy, zgodnie z art. 28 ust. 1, właściwych organów o prowadzonej działalności oraz włączenia jego gospodarstwa w system kontroli;

b)

w okresie konwersji stosuje się wszystkie zasady ustanowione niniejszym rozporządzeniem;

c)

zostają określone okresy konwersji charakterystyczne dla typu uprawy lub produkcji zwierzęcej;

d)

w gospodarstwie lub jednostce, które częściowo zajmują się produkcją ekologiczną, a częściowo przechodzą proces konwersji na produkcję ekologiczną, podmiot gospodarczy przechowuje oddzielnie produkty wytworzone zgodnie z metodą produkcji ekologicznej oraz produkty wytworzone w okresie konwersji, a także trzyma oddzielnie lub w sposób umożliwiający ich rozdzielenie zwierzęta chowane zgodnie z metodą produkcji ekologicznej oraz zwierzęta chowane w okresie konwersji, jak również prowadzi odpowiednią dokumentację potwierdzającą ten podział;

e)

w celu ustalenia okresu konwersji, o którym mowa powyżej, można uwzględnić okres bezpośrednio poprzedzający dzień rozpoczęcia okresu konwersji, jeżeli zostaną spełnione pewne warunki;

f)

zwierząt i produktów zwierzęcych wytwarzanych podczas okresu konwersji, o którym mowa w lit. c), nie dopuszcza się do obrotu z oznaczeniami, o których mowa w art. 23 i 24, wykorzystywanymi w oznakowaniu i reklamie produktów.

a)

dany produkt wytwarzany jest głównie ze składników pochodzenia rolniczego; w celu stwierdzenia, czy produkt został wyprodukowany głównie ze składników pochodzenia rolniczego, pod uwagę nie bierze się dodatków w postaci wody i soli kuchennej;

b)

w środkach spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego mogą być stosowane wyłącznie dodatki, substancje pomocnicze w przetwórstwie, środki aromatyzujące, woda, sól, preparaty na bazie mikroorganizmów i enzymów, minerały, mikroelementy, witaminy, a także aminokwasy i inne mikroelementy tylko w zakresie, w jakim zostały dopuszczone do stosowania w produkcji ekologicznej zgodnie z art. 21;

c)

nieekologiczne składniki rolne mogą być stosowane wyłącznie, jeżeli zostały dopuszczone do stosowania w produkcji ekologicznej zgodnie z art. 21 lub gdy stosowane są na podstawie czasowego zezwolenia wydanego przez państwo członkowskie;

d)

składnik ekologiczny nie występuje wraz z takim samym składnikiem w formie nieekologicznej lub składnikiem będącym efektem konwersji;

e)

żywność wyprodukowana ze składników pochodzących z upraw w okresie konwersji zawiera tylko jeden składnik roślinny pochodzenia rolniczego.

(i)

środki alternatywne dopuszczone zgodnie z tym rozdziałem nie są dostępne;

(ii)

bez ich użycia nie byłoby możliwe wyprodukowanie lub konserwowanie żywności, lub spełnienie wymogów żywieniowych określonych na podstawie prawodawstwa Wspólnoty.

a)

jeżeli są niezbędne do tego, aby produkcja ekologiczna została rozpoczęta lub utrzymana w gospodarstwach, które mają trudności związanych z klimatem lub położeniem geograficznym lub trudności strukturalnych;

b)

jeżeli są niezbędne do zapewnienia dostępu do paszy, nasion, roślinnego materiału rozmnożeniowego, żywych zwierząt i innych środków dla gospodarstw niedostępnych na rynku w formie produktów ekologicznych;

c)

jeżeli są niezbędne do zapewnienia dostępu do składników pochodzenia rolniczego, które nie są dostępne na rynku w formie produktów ekologicznych;

d)

jeżeli są niezbędne do rozwiązania szczególnych problemów związanych z zarządzaniem ekologiczną produkcją zwierzęcą;

e)

jeżeli – w odniesieniu do stosowania w przetwarzaniu szczególnych produktów i substancji, o których mowa w art. 19 ust. 2 lit. b) – są niezbędne do zapewnienia produkcji uznanych produktów żywnościowych w formie ekologicznej;

f)

jeżeli, w przypadku katastrof naturalnych, w celu utrzymania lub ponownego rozpoczęcia produkcji ekologicznej niezbędne są środki tymczasowe;

g)

jeżeli stosowanie dodatków do żywności i innych substancji określonych w art. 19 ust. 2 lit. b) lub dodatków paszowych i innych substancji określonych w art. 16 ust. 1 lit. d) jest konieczne, a substancje takie nie są dostępne na rynku w postaci innej niż wytwarzane przy użyciu GMO;

h)

jeżeli stosowanie dodatków do żywności i innych substancji określonych w art. 19 ust. 2 lit. b) lub dodatków paszowych określonych w art. 16 ust. 1 lit. d) jest wymagane na mocy prawa wspólnotowego lub krajowego.

a)

w opisie handlowym, pod warunkiem że:

b)

tylko w wykazie składników, pod warunkiem że żywność ta spełnia przepisy art. 19 ust. 1, art. 19 ust. 2 lit. a), art. 19 ust. 2 lit. b) i 19 ust. 2 lit. d);

c)

w wykazie składników i w tym samym polu widzenia co opis handlowy, pod warunkiem że:

a)

na etykiecie umieszcza się również numer identyfikacyjny, o którym mowa w art. 27 ust. 10, organu kontrolnego lub jednostki certyfikującej, którym podlega podmiot gospodarczy, który ostatnio wykonał dany produkt lub przeprowadził działanie przygotowawcze;

b)

na opakowaniu umieszcza się również wspólnotowe logo, o którym mowa w art. 25 ust. 1, w odniesieniu do żywności paczkowanej;

c)

w przypadku użycia wspólnotowego logo w tym samym polu widzenia co logo umieszcza się oznaczenie miejsca, w którym wyprodukowano nieprzetworzone produkty rolnicze, z których wytworzono końcowy produkt; oznaczenie to przyjmuje odpowiednio jedną z następujących form:

a)

pasz ekologicznych;

b)

produktów pochodzenia roślinnego wytworzonych w okresie konwersji;

c)

roślinnego materiału rozmnożeniowego i nasion do celów uprawy.

a)

przyznać swoje uprawnienia kontrolne jednemu lub kilku innym organom kontrolnym. Organy kontrolne gwarantują odpowiednio obiektywność i bezstronność oraz dysponują wykwalifikowanym personelem i zasobami niezbędnymi do sprawowania swoich funkcji;

b)

przekazać zadania związane z kontrolą jednej lub kilku jednostkom kontrolnym. W tym przypadku państwa członkowskie wyznaczają organy odpowiedzialne za uznawanie i nadzór tych jednostek.

a)

istnieje dokładny opis zadań, jakie jednostka certyfikujaca może wykonywać, oraz warunków, na jakich może je wykonywać;

b)

istnieje dowód, że jednostka certyfikująca:

c)

jednostka certyfikujaca spełnia wymogi określone w najnowszych wersjach, notyfikowanych w drodze publikacji w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, europejskiej normy EN 45011 lub Przewodnika ISO 65 („Ogólne wytyczne dotyczące akredytacji jednostek certyfikujących wyroby w odniesieniu do wymagań normy PN-EN 45011:2000”) oraz podlega uznaniu przez właściwe organy;

d)

jednostka certyfikująca przekazuje wyniki przeprowadzonych kontroli właściwemu organowi w sposób regularny i na każde jego żądanie. Jeżeli wyniki kontroli wykazują niezgodności lub wskazują prawdopodobieństwo ich wystąpienia, jednostka certyfikująca natychmiast informuje o tym właściwy organ;

e)

działania właściwego organu przekazującego zadania oraz jednostki certyfikującej są skutecznie koordynowane.

a)

stosowane standardowe procedury kontroli obejmującą szczegółowy opis środków kontroli i środków ostrożności, które jednostka planuje nałożyć na podmioty gospodarcze przez nią kontrolowane;

b)

środki, które jednostka certyfikująca zamierza zastosować w przypadku wykrycia nieprawidłowości lub naruszeń.

a)

nadzorowania i audytu innych jednostek certyfikujących;

b)

uprawnień do przyznawania odstępstw, o których mowa w art. 22, chyba że zostało to przewidziane w szczegółowych warunkach określonych przez Komisję zgodnie z art. 22 ust. 3.

a)

gwarantuje, że kontrole przeprowadzane przez jednostkę certyfikującą są obiektywne i niezależne;

b)

sprawdza skuteczność kontroli;

c)

analizuje wszelkie wykryte nieprawidłowości lub naruszenia oraz stosowane środki naprawcze;

d)

wycofuje uznanie danej jednostki, jeżeli nie spełnia ona wymogów, o których mowa w lit. a) i b), lub nie spełnia już kryteriów wymienionych w ust. 5, 6, lub nie spełnia wymogów ustanowionych w ust. 11, 12 i 14.

a)

zgłasza tę działalność właściwym organom państwa członkowskiego, w którym działalność ta jest wykonywana;

b)

przekazuje zgodę na objęcie jego działań systemem kontroli, o którym mowa w art. 27.

a)

produkt ten jest zgodny z przepisami tytułu II, III i IV niniejszego rozporządzenia oraz z przepisami wykonawczymi mającymi wpływ na jego produkcję, przyjętymi na podstawie niniejszego rozporządzenia;

b)

wszystkie podmioty gospodarcze, w tym eksporterzy, zostały poddane kontroli przez organ kontrolny lub jednostkę kontrolną uznaną zgodnie z ust. 2;

c)

zainteresowane podmioty gospodarcze są w stanie w każdej chwili dostarczyć importerom lub organom krajowym świadectwo, o którym mowa w art. 29, umożliwiające identyfikację podmiotu gospodarczego, który przeprowadził ostatnie działanie oraz weryfikację zgodności tego podmiotu z lit. a) i b), wydane przez organ kontrolny lub jednostkę certyfikującą, o których mowa w lit. b).

a)

produkt został wyprodukowany zgodnie z zasadami produkcji równoważnymi zasadom, o których mowa w tytule III i IV;

b)

podmioty gospodarcze podlegają środkom kontroli o takiej samej skuteczności co środki, o których mowa w tytule V, i środki te są stale i skutecznie stosowane;

c)

na wszystkich etapach produkcji, przygotowania i dystrybucji w kraju trzecim podmioty gospodarcze poddały swoje działania systemowi kontroli uznanemu zgodnie z ust. 2 lub kontroli przeprowadzanej przez organ kontrolny lub jednostkę certyfikującą uznane zgodnie z ust. 3;

d)

produkt posiada certyfikat z inspekcji, potwierdzający, że spełnia on warunki określone w niniejszym ustępie, wydany przez właściwe organy, organy kontrolne lub jednostki certyfikujące kraju trzeciego uznane zgodnie z ust. 2 lub przez organ kontrolny lub jednostkę certyfikującą uznaną zgodnie z ust. 3.

a)

nazwy i adresy właściwych organów oraz, w stosownych przypadkach, ich numery identyfikacyjne i ich znaki zgodności;

b)

wykazy organów kontrolnych i jednostek certyfikujących oraz ich numery identyfikacyjne oraz, w stosownych przypadkach, ich znaki zgodności. Komisja regularnie publikuje wykazy organów i jednostek certyfikujących.

a)

szczegółowe przepisy dotyczące zasad produkcji określonych w tytule III, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych wymogów i warunków, które powinny spełniać podmioty gospodarcze;

b)

szczegółowe przepisy dotyczące znakowania określone w tytule IV;

c)

szczegółowe przepisy dotyczące systemu kontroli ustanowionego na mocy tytułu V, w szczególności w odniesieniu do minimalnych wymogów w zakresie kontroli, nadzoru i audytu, szczegółowych kryteriów przekazywania zadań prywatnym jednostkom certyfikującym, kryteriów dotyczących uznawania i rozwiązywania takich jednostek oraz świadectwa, o którym mowa w art. 29;

d)

szczegółowe przepisy dotyczące przywozu z państw trzecich, określonych w tytule VI, w szczególności jeśli chodzi o kryteria i procedury stosowane w odniesieniu do uznania na mocy art. 32 i 33 krajów trzecich i jednostek certyfikujących, w tym publikowania wykazów uznanych krajów trzecich i jednostek certyfikującychoraz w odniesieniu do świadectwa, o którym mowa w art. 33 ust. 1 lit. d) przy uwzględnieniu korzyści wynikających z wydawania świadectw elektronicznych;

e)

szczegółowe przepisy dotyczące swobodnego przepływu produktów ekologicznych określone w art. 28 oraz przekazywania informacji Komisji określone w art. 35.

a)

zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do żywności ekologicznej przygotowywanej przez zakłady żywienia zbiorowego;

b)

zakazu stosowania GMO, w tym dostępności produktów niewytwarzanych z GMO, oświadczenia sprzedawcy, możliwości praktycznego zastosowania poszczególnych progów tolerancji oraz ich wpływu na sektor produkcji ekologicznej;

c)

działania rynku wewnętrznego i systemu kontroli, w szczególności oceny, czy ustalone praktyki nie prowadzą do nieuczciwej konkurencji lub przeszkód w produkcji produktów ekologicznych i obrocie nimi.