22.7.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 189/12

(1)

Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w której zapewniony jest swobodny przepływ osób. W celu stopniowego tworzenia tej przestrzeni Unia ma przyjąć środki w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach cywilnych mających skutki transgraniczne, w szczególności w przypadkach, w których jest to konieczne dla właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(2)

Na mocy art. 81 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej środki te mają obejmować wspieranie zgodności obowiązujących w państwach członkowskich norm kolizyjnych, w tym środki dotyczące przepisów prawa rodzinnego mających skutki transgraniczne.

(3)

W dniu 17 lipca 2006 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 w odniesieniu do jurysdykcji i wprowadzającego zasady dotyczące prawa właściwego w sprawach małżeńskich (zwanego dalej „proponowanym rozporządzeniem”).

(4)

Na posiedzeniu w dniach 5 i 6 czerwca 2008 r. Rada przyjęła wytyczne polityczne, w których odnotowano, że nie udało się osiągnąć jednomyślności potrzebnej do dalszych prac nad proponowanym rozporządzeniem i że wystąpiły trudności nie do pokonania, uniemożliwiające osiągnięcie jednomyślności obecnie i w najbliższej przyszłości. Ustalono, że cele proponowanego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w rozsądnym terminie przez zastosowanie odpowiednich postanowień Traktatów.

(5)

W tych okolicznościach Grecja, Hiszpania, Włochy, Luksemburg, Węgry, Austria, Rumunia i Słowenia w pismach z dnia 28 lipca 2008 r. wystąpiły z wnioskiem do Komisji, wskazując, że zamierzają ustanowić między sobą wzmocnioną współpracę w dziedzinie prawa właściwego dla spraw małżeńskich, i zwracając się do Komisji o przedłożenie odpowiedniego wniosku Radzie. Identyczny wniosek skierowała do Komisji Bułgaria w piśmie z dnia 12 sierpnia 2008 r. Francja przyłączyła się do wniosku pismem z dnia 12 stycznia 2009 r., Niemcy – pismem z dnia 15 kwietnia 2010 r., Belgia – pismem z dnia 22 kwietnia 2010 r., Łotwa – pismem z dnia 17 maja 2010 r., Malta – pismem z dnia 31 maja 2010 r. oraz Portugalia podczas posiedzenia Rady w dniu 4 czerwca 2010 r. W dniu 3 marca 2010 r. Grecja wycofała swój wniosek. Ogółem chęć podjęcia wzmocnionej współpracy zgłosiło czternaście państw członkowskich.

(6)

Wzmocniona współpraca powinna zapewnić jasne i kompleksowe przepisy ramowe w dziedzinie rozwodów i separacji w uczestniczących państwach członkowskich oraz zagwarantować obywatelom odpowiednie rozwiązania zapewniające pewność prawną, przewidywalność i elastyczność, jak również zapobiegające prześciganiu się małżonków przy wnoszeniu sprawy do sądu.

(7)

Warunki określone w art. 20 Traktatu o Unii Europejskiej oraz w art. 326 i 329 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej są spełnione.

(8)

Dziedzina wzmocnionej współpracy, prawa właściwego dla rozwodów i separacji została określona w art. 81 ust. 2 lit. c) oraz art. 81 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej jako jeden z obszarów podlegających Traktatom.

(9)

Wymóg traktowania wzmocnionej współpracy jako ostateczności przewidziany w art. 20 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej jest spełniony, ponieważ Rada ustaliła w czerwcu 2008 r., że cele proponowanego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w rozsądnym terminie przez Unię jako całość.

(10)

Wzmocniona współpraca w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodów i separacji ma na celu rozwijanie współpracy sądowej w sprawach cywilnych mających skutki transgraniczne, w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania orzeczeń, oraz zapewnienie zgodności obowiązujących w państwach członkowskich norm kolizyjnych. Dlatego też sprzyja ona realizacji celów Unii, chroni interesy Unii i wzmacnia proces jej integracji, zgodnie z wymogami art. 20 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej.

(11)

Wzmocniona współpraca w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodów i separacji jest zgodna z Traktatami i prawem Unii oraz nie osłabia rynku wewnętrznego ani spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej. Nie stanowi ona przeszkody ani dyskryminacji w handlu między państwami członkowskimi, ani nie zakłóca konkurencji między nimi.

(12)

Wzmocniona współpraca w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodów i separacji odbywa się z poszanowaniem kompetencji, praw i zobowiązań państw członkowskich nieuczestniczących w tej współpracy. Wspólne normy kolizyjne w uczestniczących państwach członkowskich nie wpływają na normy obowiązujące w nieuczestniczących państwach członkowskich. Sądy nieuczestniczących państw członkowskich nadal stosują obowiązujące krajowe normy kolizyjne do ustalania prawa właściwego dla rozwodów i separacji.

(13)

W szczególności wzmocniona współpraca w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodów i separacji jest zgodna z unijnym prawem dotyczącym współpracy sądowej w sprawach cywilnych, ponieważ współpraca ta nie wpływa na wcześniejszy dorobek prawny.

(14)

Niniejsza decyzja nie narusza praw, zasad ani swobód uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności w jej art. 21.

(15)

Zgodnie z art. 328 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do wzmocnionej współpracy w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodów i separacji może w dowolnym momencie przystąpić każde państwo członkowskie,