17.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 231/41

—

tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji z dnia 2 lutego 2017 r. dotyczącej systemu pomocy SA.26763 2014/C (ex 2012/NN) wdrożonego przez Francję na rzecz przedsiębiorstw transportu autobusowego w regionie Ile-de-France w zakresie, w jakim uznaje ona w art. 1, że regionalny system pomocy został wdrożony „niezgodnie z prawem”, podczas gdy chodziło o istniejący system pomocy;

—

posiłkowo, stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji z dnia 2 lutego 2017 r. dotyczącej systemu pomocy SA.26763 2014/C (ex 2012/NN) wdrożonego przez Francję na rzecz przedsiębiorstw transportu autobusowego w regionie Ile-de-France w zakresie, w jakim uznaje ona w art. 1, że regionalny system pomocy został wdrożony niezgodnie z prawem w odniesieniu do okresu przed dniem 25 listopada 1998 r.;

—

obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, podniesiony tytułem zarzutu głównego, dotyczy faktu, że rozpatrywany regionalny system pomocy nie został wdrożony niezgodnie z prawem, gdyż nie podlegał obowiązkowi uprzedniego zgłoszenia. Regionalny system pomocy jest bowiem istniejącym systemem pomocy w rozumieniu art.108 ust. 1 TFUE i przepisów art. 1 lit. b) i rozdziału VI rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9) (zwanego dalej „rozporządzeniem 2015/1589”). Zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie do istniejących systemów pomocy ich wdrożenie nie jest niezgodne z prawem, a Komisja może jedynie ustanowić ewentualnie wymóg odpowiednich środków, które spowodowałyby ich ewolucję lub zlikwidowanie w przyszłości.

2.

Zarzut drugi, podniesiony posiłkowo, dotyczy faktu, że rozpatrywany regionalny system pomocy nie stanowi istniejącego systemu pomocy. Zdaniem strony skarżącej Komisja naruszyła prawo w tej decyzji, uznając, że dziesięcioletni okres przedawnienia został przerwany przez skargę złożoną w roku 2004 przez Syndicat autonome des transporteurs de voyageurs (zwany dalej „SATV”) do sądu krajowego. Artykuł 17 rozporządzenia 2015/1589 stanowi bowiem, że dziesięcioletni okres przedawnienia zostaje przerwany jedynie przez działanie podjęte przez Komisję lub państwo członkowskie działające na wniosek Komisji. Strona skarżąca uważa, że złożenie skargi do sądu krajowego przez SATV nie stanowi działania przerywającego okres przedawnienia w rozumieniu tego przepisu.