17.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 231/3

1)

Czy przepisy art. 1 ust. 3 dyrektywy 2003/88/WE (1) w związku z art. 2 dyrektywy 89/391/EWG (2) należy interpretować w ten sposób, że wyłączają z zakresu jej stosowania działalność taką jak działalność rodziców zastępczych wykonywaną przez skarżących?

2)

W przypadku przeczącej odpowiedzi na pierwsze pytanie: czy art. 17 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że działalność rodziców zastępczych wykonywana przez skarżących może być przedmiotem odstępstwa od art. 5 dyrektywy na mocy [art. 17] ust. 1, ust. 3 lit. b) i c) lub ust. 4 lit. b)?

3)

W przypadku twierdzącej odpowiedzi na poprzednie pytanie: czy art. 17 ust. 1 lub, jeżeli ma zastosowanie, art. 17 ust. 3 lub 4 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że takie odstępstwo musi być wyraźnie sformułowane, czy też może być dorozumiane w wyniku przyjęcia aktu normatywnego ustanawiającego inne przepisy dotyczące organizacji czasu pracy dla określonej działalności zawodowej? W sytuacji gdy takie odstępstwo nie musi być wyraźne, jakie są minimalne warunki konieczne do uznania, że prawo krajowe wprowadza odstępstwo, i czy takie odstępstwo może być wyrażone w sposób wynikający z przepisów ustawy nr 272/2004?

4)

W przypadku przeczącej odpowiedzi na pytania 1, 2 lub 3: czy art. 2 pkt 1 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że okres, który rodzic zastępczy spędza razem z podopiecznym w swoim miejscu zamieszkania lub w innym miejscu przez niego wybranym, stanowi czas pracy, pomimo iż nie wykonuje on żadnych działań spoczywających na nim, o których mowa w indywidualnej umowie o pracę?

5)

W przypadku przeczącej odpowiedzi na pytania 1, 2 lub 3: czy art. 5 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu takiemu jak art. 122 ustawy nr 272/2004? W razie orzeczenia możliwości zastosowania art. 17 ust. 3 lit. b) i c) lub ust. 4 lit. b) dyrektywy, czy ten artykuł należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on takim przepisom krajowym?

6)

W przypadku przeczącej odpowiedzi na pytanie 1 i ewentualnie odpowiedzi twierdzącej na pytanie 4: czy art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on jednak przyznaniu odszkodowania w postaci ekwiwalentu, do którego przysługiwałoby pracownikowi prawo z tytułu corocznego urlopu wypoczynkowego, ponieważ charakter działań wykonywanych przez rodziców zastępczych uniemożliwia im korzystanie z takich urlopów, czy też, gdy pomimo formalnego przyznania urlopu, pracownik nadal świadczy te same działania, jeżeli w omawianym okresie nie byłoby dopuszczalne oddzielenie go od podopiecznego. Jeżeli tak, czy do uzyskania prawa do odszkodowania jest wymagane, by pracownik wnioskował o przyznanie mu prawa do rozłąki z nieletnim, a pracodawca nie wydał takiego zezwolenia?

7)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie 1, twierdzącej na pytanie 4 i przeczącej na pytanie 6: czy art. 7 ust. 1 dyrektywy sprzeciwia się przepisowi krajowemu takiemu jak art. 122 ust. 3 lit. d) ustawy nr 272/2004, w sytuacji gdy ustawa ta pozostawia pracodawcy, stosownie do jego uznania, decyzję, czy zezwolić na rozłąkę z nieletnim w okresie urlopu rodzica zastępczego, a jeżeli tak, czy brak możliwości skorzystania z urlopu, w konsekwencji zastosowania tego przepisu ustawy, stanowi naruszenie prawa Unii i spełnia przesłanki do dochodzenia odszkodowania przez pracownika? Jeżeli tak, czy takie odszkodowanie powinno być wypłacane przez państwo z tytułu naruszenia art. 7 dyrektywy, czy przez jednostkę publiczną, będącą pracodawcą, która nie zapewniła opieki w okresie rozłąki z podopiecznym. Czy w takiej sytuacji do uzyskania prawa do odszkodowania jest wymagane, by pracownik wnioskował o przyznanie mu prawa do rozłąki z nieletnim, a pracodawca nie wydał takiego zezwolenia?