29.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 308/114

(1)

Dyrektywa 2003/87/WE stanowi, że podstawą rozdzielania uprawnień do emisji gazów cieplarnianych prowadzącym instalacje jest sprzedaż aukcyjna w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji („EU ETS”), począwszy od roku 2013. W latach 2013–2020 kwalifikujący się prowadzący instalacje będą jednak nadal otrzymywać bezpłatne uprawnienia, zgodnie z zasadami określonymi w dyrektywie 2003/87/WE i decyzji Komisji 2011/278/UE (2).

(2)

Brak ambitnego międzynarodowego porozumienia w sprawie zmiany klimatu, mającego na celu ograniczenie wzrostu temperatury na świecie do 2 °C mógłby zniweczyć korzyści płynące z działań prowadzonych przez Unię. Brak wiążących działań na szczeblu międzynarodowym mógłby doprowadzić do zwiększenia emisji gazów cieplarnianych w państwach trzecich, w których przemysł nie podlega porównywalnym ograniczeniom w zakresie emisji dwutlenku węgla (tj. do „ucieczki emisji”). W odniesieniu do ryzyka ucieczki emisji dyrektywa 2003/87/WE stanowi, że z zastrzeżeniem wyniku międzynarodowych negocjacji Komisja sporządza wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji („wykaz sektorów i podsektorów”). Te sektory i podsektory powinny otrzymać bezpłatne uprawnienia w wysokości 100 % liczby określonej na podstawie dyrektywy 2003/87/WE i decyzji 2011/278/UE, z zastrzeżeniem międzysektorowego współczynnika korygującego, o którym mowa w art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, określonego w załączniku II do decyzji Komisji 2013/448/UE (3).

(3)

W związku z powyższym Komisja przeanalizowała stopień, w jakim państwa trzecie o decydującym udziale w produkcji światowej w sektorach i podsektorach zawartych w wykazie zobowiązują się do obniżenia emisji gazów cieplarnianych w tych sektorach, a także czy te zobowiązania są porównywalne do zobowiązań Unii i czy są wykonywane w tym samym czasie. Analizie poddano również zakres, w jakim wydajność instalacji znajdujących się w tych krajach jest porównywalna do instalacji zlokalizowanych w Unii. Komisja doszła do wniosku, że nie można ustalić wystarczającej porównywalności zobowiązań do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, dlatego porównywalność efektywności w zakresie niskoemisyjności nie jest istotna.

(4)

Pierwszy wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji został sporządzony na lata 2013 i 2014 na mocy decyzji Komisji 2010/2/UE (4) w 2009 r.

(5)

Ocena powinna opierać się na szeregu kryteriów ilościowych i jakościowych i uwzględniać dane z trzech ostatnich lat. W związku z tym Komisja wykorzystała dane z lat 2009, 2010 i 2011, ponieważ dane z 2012 r. były dostępne jedynie w odniesieniu do niektórych parametrów.

(6)

W celu sporządzenia wykazu sektorów i podsektorów Komisja oceniła ryzyko ucieczki emisji sektorów i podsektorów na poziomie NACE-4 statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej w Unii zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (5). NACE-4 jest poziomem zapewniającym optymalną dostępność danych precyzyjnie określających sektory. Sektor jest oznaczony na czterocyfrowym poziomie klasyfikacji NACE, a podsektor jest oznaczony na sześciocyfrowym poziomie CPA lub ośmiocyfrowym poziomie Prodcom, tj. wg klasyfikacji towarów stosowanych w odniesieniu do statystyk dotyczących produkcji przemysłowej w Unii, wynikającej bezpośrednio z klasyfikacji NACE.

(7)

Sektory zostały najpierw poddane ocenie w oparciu o kryteria ilościowe określone w art. 10a ust. 15 i 16 dyrektywy 2003/87/WE. Aby zastosować te kryteria ilościowe, Komisja musiała określić kwotę dodatkowych kosztów bezpośrednich i pośrednich związanych z wprowadzeniem w życie dyrektywy 2003/87/WE.

(8)

Dodatkowe koszty bezpośrednie związane z ilością uprawnień, jakie sektor musiałby zakupić, gdyby nie był uważany za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji, zostały obliczone na podstawie danych dotyczących bezpośrednich emisji CO2 na poziomie sektorowym. Dane w dzienniku transakcji Unii Europejskiej (zwanym dalej „EUTL”) uznaje się za najbardziej dokładne i przejrzyste źródło danych o emisji CO2 na poziomie instalacji i dlatego wykorzystuje się je do obliczenia kosztów bezpośrednich dla sektorów. Dla sektorów i gazów cieplarnianych objętych systemem EU ETS od dnia 1 stycznia 2013 r. dane o emisjach nie są dostępne w EUTL. W związku z tym w takich przypadkach Komisja wykorzystała dane dotyczące bezpośredniej emisji CO2 dostarczone przez państwa członkowskie w ramach krajowych środków wykonawczych na podstawie decyzji 2011/278/UE.

(9)

W celu określenia dodatkowych kosztów pośrednich Komisja zebrała dane na temat zużycia energii elektrycznej na poziomie sektorowym w państwach członkowskich, zapewniając, by nie doszło do podwójnego liczenia zużycia energii elektrycznej podczas stosowania różnych kodów NACE. W celu określenia emisji związanych z produkcją energii elektrycznej zużywanej przez różne sektory w wykazie sektorów i podsektorów w decyzji 2010/2/UE Komisja wykorzystała współczynnik średnich emisji uzyskany z ogólnego koszyka paliw do produkcji energii elektrycznej, ponieważ uznano, że jest on oparty na najbardziej wiarygodnych danych. Taki sam współczynnik średnich emisji wykorzystano do ocen leżących u podstaw niniejszej decyzji.

(10)

Ponadto w celu określenia dodatkowych kosztów bezpośrednich i pośrednich Komisja musiała oszacować średnią cenę emisji dwutlenku węgla. W celu sporządzenia pierwszego wykazu sektorów i podsektorów oceny uwzględniały zakładany koszt emisji dwutlenku węgla wynoszący 30 EUR za tonę ekwiwalentu CO2. W okresie stosowania decyzji 2010/2/UE wystąpiła znaczna różnica między zakładaną ceną emisji dwutlenku węgla wykorzystaną do oceny a faktyczną ceną, która była znacznie niższa. W swoim komunikacie zatytułowanym „Ramy polityczne na okres 2020–2030 dotyczące klimatu i energii” (6) Komisja zaproponowała jednak cel bezwarunkowego zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o 40 % do 2030 r., w porównaniu z 1990 r., a także odpowiedni cel w zakresie odnawialnych źródeł energii. Komisja zaproponowała również ustanowienie rynkowej rezerwy stabilizacyjnej w EU ETS. W tych okolicznościach należy się spodziewać, że ceny emisji będą w przyszłości kształtowały się bardziej pod kątem średnio- i długoterminowego ograniczenia emisji. Uznaje się zatem za uzasadnione dalsze stosowanie zakładanej ceny emisji, tj. 30 EUR za tonę ekwiwalentu CO2 do ocen leżących u podstaw niniejszej decyzji.

(11)

Dodatkowe koszty bezpośrednie i pośrednie oblicza się jako udział w wartości dodanej brutto. W odniesieniu do oszacowania wartości dodanej brutto na poziomie sektorowym wykorzystano dane pochodzące ze statystyki strukturalnej dotyczącej przedsiębiorstw Eurostatu.

(12)

Ponadto Komisja przeprowadziła ocenę intensywności handlu dla każdego sektora i podsektora na podstawie danych uzyskanych z bazy danych Eurostatu Comext.

(13)

W sumie Komisja oceniła 245 sektorów przemysłowych i 24 podsektorów klasyfikowanych w NACE jako „górnictwo i wydobywanie” oraz „przetwórstwo przemysłowe”. Sektory i podsektory wymienione w pkt 1 załącznika do niniejszej decyzji spełniają kryteria określone w art. 10a ust. 15 i 16 dyrektywy 2003/87/WE i powinny zostać uznane za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji.

(14)

Oceny na podstawie kryteriów jakościowych określonych w art. 10a ust. 17 dyrektywy 2003/87/WE zostały przeprowadzone w odniesieniu do sektorów, których nie uznano za narażone na ryzyko ucieczki emisji w oparciu o kryteria ilościowe określone w art. 10a ust. 15 i 16. Ocenę jakościową przeprowadzono w sektorach, które spełniały kryteria jakościowe w kontekście opracowania poprzedniego wykazu, w sektorach uważanych za przypadki graniczne, a także na prośbę przedstawicieli przemysłu.

(15)

W przypadku sektorów „wykańczanie materiałów włókienniczych” (kod NACE 1330), „produkcja cegieł, dachówek i materiałów budowlanych, z wypalanej gliny” (kod NACE 2332), „produkcja wyrobów gipsowych budowlanych” (kod NACE 2362), „odlewnictwo żeliwa” (kod NACE 2451) oraz „odlewnictwo metali lekkich” (2453) zaktualizowano oceny jakościowe przeprowadzone w kontekście opracowania poprzedniego wykazu sektorów i podsektorów obowiązujące na 2013 i 2014 r. Stwierdzono, że nadal istnieją okoliczności uzasadniające uwzględnienie tych sektorów w wykazie sektorów i podsektorów. W związku z tym sektory te należy uznać za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji również w odniesieniu do lat 2015–2019.

(16)

Ocenę jakościową przeprowadzono w sektorze „produkcja słodu” (kod NACE 1106), ponieważ sektor ten stanowił przypadek graniczny w odniesieniu do art. 10a ust. 16 lit. b) dyrektywy 2003/87/WE. Biorąc pod uwagę wzrost kosztów wynikający z wdrożenia dyrektywy 2003/87/WE, ocena wykazała wysoki poziom intensywności handlu oraz znaczny spadek rentowności tego sektora w UE. Niska marża zysku ogranicza zdolność instalacji do inwestycji i ograniczania emisji. Biorąc pod uwagę połączony wpływ tych czynników, sektor należy uznać za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji.

(17)

Sektory wymienione w pkt 2 załącznika należy uznać za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji w oparciu o kryteria jakościowe.

(18)

Ponieważ wykaz sektorów i podsektorów, które uznaje się za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji ma zostać zawarty w załączniku i obowiązywać przez okres od 2015 do 2019 r., niniejsza decyzja powinna mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2015 r.

(19)

Dla celów pewności prawa i przejrzystości decyzja 2010/2/UE powinna zostać uchylona ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2015 r.

(20)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,