10.2.2009

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 39/1

---

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 116/2009

z dnia 18 grudnia 2008 r.

w sprawie wywozu dóbr kultury

(Wersja skodyfikowana)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 133,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3911/92 z dnia 9 grudnia 1992 r. w sprawie wywozu dóbr kultury (1) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (2). W celu zapewnienia jego jasności i zrozumiałości należy sporządzić jego wersję ujednoliconą.

(2)	W celu utrzymania rynku wewnętrznego potrzebne są zasady dotyczące handlu z krajami trzecimi, w celu ochrony dóbr kultury.

(3)	Wydaje się niezbędne podjęcie środków, w szczególności w celu zagwarantowania, że wywóz dóbr kultury podlega jednolitym kontrolom na zewnętrznych granicach Wspólnoty.

(4)

System taki powinien nakładać wymóg przedstawienia pozwolenia wydanego przez właściwe państwo członkowskie przed wywozem dóbr kultury objętych niniejszym rozporządzeniem. Wymaga to jasnego zdefiniowania zakresu takich środków oraz procedur dla ich realizacji. Wprowadzenie systemu powinno być możliwie najprostsze i najskuteczniejsze.

(5)	Środki niezbędne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (3).

(6)

Z uwagi na znaczne doświadczenie organów państw członkowskich w stosowaniu rozporządzenia Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi państw członkowskich i współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (4), w niniejszej sprawie należy zastosować to rozporządzenie.

(7)	Załącznik I do niniejszego rozporządzenia ma na celu wyjaśnienie kategorii dóbr kultury, które powinny podlegać szczególnej ochronie w handlu z krajami trzecimi, lecz ma on pozostać bez uszczerbku dla definiowania przez państwa członkowskie narodowych dóbr kultury w rozumieniu art. 30 Traktatu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Definicje

Bez uszczerbku dla uprawnień państw członkowskich na mocy art. 30 Traktatu, termin „dobra kultury” odnosi się, dla celów niniejszego rozporządzenia, do pozycji wymienionych w załączniku I.

Artykuł 2

Pozwolenie na wywóz

1.   Wywóz dóbr kultury poza obszar celny Wspólnoty objęty jest wymogiem przedstawienia pozwolenia na wywóz.

2.   Pozwolenie na wywóz jest wydawane na wniosek zainteresowanej osoby:

a)	przez właściwy organ państwa członkowskiego, na którego terytorium dany przedmiot kultury został zgodnie z prawem i ostatecznie umieszczony, na dzień 1 stycznia 1993 r.;

b)

albo, następnie, przez właściwy organ państwa członkowskiego, na którego terytorium jest on umieszczony w następstwie zgodnej z prawem i ostatecznej wysyłki z innego państwa członkowskiego lub przywozu z kraju trzeciego bądź ponownego przywozu z kraju trzeciego po zgodnej z prawem wysyłce z państwa członkowskiego do tego kraju.

Jednakże, bez uszczerbku dla ust. 4 państwo członkowskie, które jest właściwe zgodnie z lit. a) lub b) akapitu pierwszego, jest upoważnione, aby nie wymagać pozwoleń na wywóz dóbr kultury określonych w tiret pierwszym i drugim kategorii A.1 załącznika I, jeżeli mają one ograniczoną wartość archeologiczną lub naukową, oraz pod warunkiem, że nie pochodzą one bezpośrednio z wykopalisk, odkryć lub terenów archeologicznych w państwie członkowskim oraz że ich obecność na rynku jest zgodna z prawem.

Do celów niniejszego rozporządzenia można odmówić wydania pozwolenia na wywóz, w przypadku gdy dane dobra kultury podlegają ustawodawstwu chroniącemu narodowe dobra kultury o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej w danym państwie członkowskim.

W razie konieczności organ określony w akapicie pierwszym lit. b) kontaktuje się z właściwym organem państwa członkowskiego, z którego pochodzi dany przedmiot kultury, oraz w szczególności z właściwym organem w rozumieniu dyrektywy Rady 93/7/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego (5).

3.   Pozwolenie na wywóz jest ważne w całej Wspólnocie.

4.   Bez uszczerbku dla przepisów ust. 1, 2 i 3 bezpośredni wywóz z obszaru celnego Wspólnoty narodowych dóbr kultury posiadających wartość artystyczną, historyczną lub archeologiczną, które nie są dobrami kultury w rozumieniu niniejszego rozporządzenia, podlega prawu krajowemu państwa członkowskiego wywozu.

Artykuł 3

Właściwe organy

1.   Państwa członkowskie dostarczają Komisji wykaz organów upoważnionych do wydawania pozwoleń na wywóz dóbr kultury.

2.   Komisja publikuje wykaz tych organów oraz wszelkie zmiany do tego wykazu w serii „C”Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Przedstawienie pozwolenia

Pozwolenie na wywóz jest przedstawiane na poparcie zgłoszenia wywozowego podczas wykonywania celnych formalności wywozowych w urzędzie celnym, który jest właściwy do przyjęcia takiego zgłoszenia.

Artykuł 5

Ograniczenie liczby właściwych urzędów celnych

1.   Państwa członkowskie mogą ograniczyć ilość urzędów celnych upoważnionych do przeprowadzania formalności związanych z wywozem dóbr kultury.

2.   Państwa członkowskie korzystające z możliwości przyznanej przez ust. 1 powiadamiają Komisję o należycie upoważnionych urzędach celnych.

Komisja publikuje te informacje w serii „C”Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

Artykuł 6

Współpraca administracyjna

Do celów wykonywania niniejszego rozporządzenia stosuje się odpowiednio przepisy rozporządzenia (WE) nr 515/97, w szczególności przepisy dotyczące poufności informacji.

Poza współpracą przewidzianą w akapicie pierwszym, państwa członkowskie podejmą wszelkie niezbędne czynności w celu ustanowienia, w kontekście ich wzajemnych stosunków, współpracy między organami celnymi oraz właściwymi organami, o których mowa w art. 4 dyrektywy 93/7/EWG.

Artykuł 7

Środki wykonawcze

Przepisy wykonawcze do niniejszego rozporządzenia, w szczególności dotyczące formularza, jaki ma być użyty (na przykład wzór i właściwości techniczne), są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 8 ust. 2.

Artykuł 8

Komitet

1.   Komisję wspomaga komitet.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Artykuł 9

Sankcje

Państwa członkowskie przyjmują przepisy dotyczące sankcji za naruszenie przepisów niniejszego rozporządzenia i podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia wprowadzenia ich w życie. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 10

Sprawozdania

1.   Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję o środkach podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia.

Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

2.   Co trzy lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat wykonania niniejszego rozporządzenia.

Rada, stanowiąc na wniosek Komisji, bada regularnie co trzy lata i ewentualnie aktualizuje liczby wymienione w załączniku I, na podstawie ekonomicznych i walutowych wskaźników we Wspólnocie.

Artykuł 11

Uchylenie

Rozporządzenie (EWG) nr 3911/92 zmienione rozporządzeniami wymienionymi w załączniku II traci moc.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

Artykuł 12

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 395 z 31.12.1992, s. 1.

(2)  Zob. załącznik II.

(3)  Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

(4)  Dz.U. L 82 z 22.3.1997, s. 1.

(5)  Dz.U. L 74 z 27.3.1993, s. 74.

---

---

---

---