UZASADNIENIE

1.           KONTEKST WNIOSKU

W odpowiedzi na kryzys finansowy Unia Europejska („Unia”) i państwa członkowskie rozpoczęły gruntowny przegląd systemu regulacji i nadzoru w sektorze finansowym.

W obszarze bankowości Unia zainicjowała szereg reform mających na celu stworzenie bezpieczniejszego, lepiej działającego, bardziej przejrzystego i odpowiedzialnego systemu finansowego, który służyłby całej gospodarce i społeczeństwu. Unijny sektor bankowy ma jednak w dalszym ciągu bardzo duże rozmiary w kategoriach bezwzględnych (42,9 bilionów euro) i względnych (reprezentuje blisko 350 procent unijnego PKB). Wielkość największych unijnych banków w ujęciu indywidualnym odpowiada mniej więcej PKB państwa ich pochodzenia lub jest zbliżona do tej wartości. Banki te pozostają zbyt duże, by upaść i jednocześnie zbyt duże, aby można je było uratować, oraz zbyt złożone z punktu widzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

W tym kontekście w listopadzie 2011 r. komisarz Michel Barnier ogłosił powołanie grupy ekspertów wysokiego szczebla pod przewodnictwem Erkki Liikanena, prezesa fińskiego banku centralnego, której zlecono ocenę konieczności przeprowadzenia strukturalnej reformy unijnego sektora bankowego[1]. W października 2012 r. przedstawiono sprawozdanie stwierdzające, że w celu uzupełnienia dotychczasowych reform konieczna jest restrukturyzacja banków, i zalecające obowiązkowe wyodrębnienie handlu na własny rachunek oraz innych działań handlowych obarczonych wysokim ryzykiem do oddzielnego podmiotu prawnego w ramach grupy bankowej. Wyodrębnienie to byłoby obowiązkowe tylko dla banków, w przypadku których tego typu handel stanowi znaczną część działalności[2]. W dniu 3 lipca 2013 r. Parlament Europejski (PE) przyjął zdecydowaną większością głosów sprawozdanie z własnej inicjatywy w sprawie reformy unijnego sektora bankowego[3], w którym przyjął z zadowoleniem reformy strukturalne na szczeblu unijnym, aby uregulować kwestie związane z istnieniem banków „zbyt dużych, by upaść” (ang. too-big-to-fail, „TBTF”)[4].

Niniejszy wniosek stanowi kluczowy element działań Unii mających na celu rozwiązanie problemu TBTF. Ma on na celu zapobieganie urzeczywistnieniu się w systemie bankowym Unii rezydualnych ryzyk, które nie były dotąd kontrolowane. Ograniczy on sztuczny wzrost sumy bilansowej banków, zwłaszcza wzrost napędzany działalnością o czysto spekulacyjnym charakterze, zapobiegając w ten sposób konieczności pokrywania kosztów ratowania upadających banków przez podatników oraz zmniejszy koszty ewentualnych procedur restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i ułatwi ich przeprowadzenie. Wniosek ten stanowi także ważne uzupełnienie dyrektywy ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (dyrektywa BRRD)[5].

Reforma strukturalna nie była do tej pory objęta międzynarodowym programem reform uzgodnionym przez grupę G–20. Wiele państw na całym świecie przyjęło już jednak środki mające na celu rozwiązanie powyższych problemów lub przedstawiło projekty takich środków. W ostatnich latach inicjatywy reformatorskie podjęła pewna liczba państw członkowskich (Niemcy, Francja, Zjednoczone Królestwo i Belgia). Stany Zjednoczone przyjęły niedawno tzw. zasadę Volckera, zakazującą bankom prowadzenia handlu na własny rachunek. Również organizacje międzynarodowe wezwały do globalnej debaty na temat bankowych struktur i modeli biznesowych. Z uwagi na coraz większą liczbę inicjatyw dotyczących reform tego sektora i w celu zapobiegania nakładaniu się lub niespójności środków mających wpływ na banki prowadzące działalność międzynarodową, podczas ostatniego szczytu w Sankt Petersburgu przywódcy grupy G–20 wezwali Radę Stabilności Finansowej do oceny spójności strukturalnych reform bankowych w kontekście transgranicznym i ich skutków dla globalnej stabilności finansowej. Niniejszy wniosek uwzględnia nowe międzynarodowe działania koordynacyjne i uznaje potrzebę zapobiegania arbitrażowi regulacyjnemu.

Niniejszemu wnioskowi towarzyszy bezpośrednio związany z nim wniosek ukierunkowany na inny mechanizm rozprzestrzeniania się problemów finansowych, a mianowicie wzajemne powiązania między uczestnikami rynku, w tym bankami o znaczeniu systemowym, w postaci nieprzezroczystych więzi handlowych w ramach transakcji finansowania papierów wartościowych. W zielonej księdze w sprawie równoległego systemu bankowego, przedstawiona przez Komisję 19 marca 2012 r.[6] stwierdzono, że zaostrzenie regulacji bankowych może doprowadzić do przeniesienia znacznej części działalności bankowej poza granice tradycyjnej bankowości, w kierunku równoległego systemu bankowego, zdefiniowanego jako „system pośrednictwa pożyczkowego, który obejmuje podmioty i działania znajdujące się poza normalnym systemem bankowym”[7]. W dniu 20 listopada 2012 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie równoległego systemu bankowego[8], w której podkreślił potrzebę zwiększenia przejrzystości struktur i działalności instytucji finansowych oraz potrzebę posiadania przez organy nadzoru wiedzy na temat skali działalności prowadzonej w ramach równoległego systemu bankowego, takiej jak umowy odkupu i udzielanie pożyczek papierów wartościowych. W dniu 4 września 2013 r., Komisja podkreśliła w swoim komunikacie w sprawie równoległego systemu bankowego[9], że wzmocnienie przejrzystości transakcji finansowania papierów wartościowych, takich jak umowy odkupu i udzielanie pożyczek papierów wartościowych, inne równoważne transakcje oraz lombardowanie, ma zasadnicze znaczenie dla monitorowania ryzyk związanych z wzajemnymi powiązaniami, nadmiernym wykorzystywaniem dźwigni finansowej oraz zachowaniami procyklicznymi.

Pozostała część niniejszego uzasadnienia ogranicza się do przedstawienia niniejszego wniosku dotyczącego strukturalnego wyodrębnienia instytucji kredytowych.

2.           WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW

Konsultacje z zainteresowanymi stronami były przeprowadzane kilkakrotnie. Podczas swoich prac grupa wysokiego szczebla spotkała się z wieloma różnymi zainteresowanymi stronami i przeprowadziła konsultacje społeczne skierowane do banków, klientów korporacyjnych i klientów detalicznych oraz ich stowarzyszeń[10]. Komisja zorganizowała również publiczne konsultacje z zainteresowanymi stronami w października 2012 roku[11]. Reforma strukturalna banków i potrzeba skoordynowanego działania na szczeblu unijnym jest również przedmiotem dyskusji z państwami członkowskimi.

W trakcie opracowywania oceny skutków Komisja przeprowadziła wiosną 2013 r. dodatkowe konsultacje społeczne z zainteresowanymi podmiotami, zachęcając banki do modelowania skutków różnych wariantów reform strukturalnych[12]. 500 otrzymanych odpowiedzi na konsultacje unaoczniło rozbieżne stanowiska banków z jednej strony oraz konsumentów i niebankowych instytucji finansowych z drugiej strony. Ta pierwsza grupa respondentów była zdecydowanie przeciwna strukturalnemu wyodrębnieniu, podczas gdy druga w większości je popierała. Opinie innych grup respondentów były bardziej zrównoważone.

W marcu 2013 r. ustanowiono grupę sterującą ds. reform strukturalnych w sektorze bankowym, w której skład weszli przedstawiciele Dyrekcji Generalnych COMP, ECFIN, EMPL, ENTR, JUST, MARKT, SG, SJ, TAXUD oraz JRC. Grupa sterująca odbyła posiedzenia w marcu, kwietniu oraz wrześniu 2013 r., wspierając prace nad oceną skutków.

Projekt oceny skutków przedstawiono Radzie ds. Ocen Skutków przy Komisji Europejskiej w dniu 19 września 2013 r. i omówiono go w dniu 16 października 2013 r. Rada ds. Ocen Skutków przedstawiła swoje zalecenia dotyczące zmian w dniu 18 października 2013 r. Główne zalecenia dotyczyły poprawy: (i) opisu problemu i scenariusza odniesienia; (ii) opisu i wyjaśnienia wariantów reform; (iii) oceny skutków i opisu skuteczności wyselekcjonowanych wariantów reform; (iv) sposobu przedstawienia opinii zainteresowanych stron; oraz (v) dodania glosariusza. Służby Komisji przedstawiły ponownie zmienioną oceną skutków 18 grudnia 2013 r. wraz z odrębnym dokumentem wyjaśniającym Radzie ds. Oceny Skutków, w jaki sposób uwzględniono jej zalecenia. Rada ds. Oceny Skutków wydała następnie pozytywną opinię w dniu 15 stycznia 2014 r. i przedstawiła zalecenia dotyczące dalszych ulepszeń, prosząc w szczególności o lepszą analizę uzasadnienia proponowanych środków, alternatywnych wariantów reform, wpływu, a także o opinie zainteresowanych stron na temat środków dotyczących przejrzystości, które zostały wprowadzone dopiero w ponownie przedłożonej ostatecznej ocenie skutków. Rada ds. Oceny Skutków zaleciła również dodatkowe poprawienie prezentacji wariantów reform strukturalnych oraz oceny skutków i skuteczności wyselekcjonowanych wariantów reform. W ostatecznej wersji oceny skutków rozszerzono znacznie analizę środków i reform w zakresie przejrzystości oraz uwzględniono dwa pozostałe zalecenia Rady ds. Oceny Skutków.

Całkowite koszty i korzyści związane z niniejszym wnioskiem zostały zbadane w ocenie skutków za pomocą analizy jakościowej i ilościowego modelowania. Ocena skutków doprowadziła do wniosku, że dorozumiane dotacje są znaczące i zależą od wielkości banku oraz skali jego wzajemnych powiązań. Niniejszy wniosek bierze wprawdzie pod uwagę wyraźne korzyści płynące z różnorodności modeli bankowych w Europie, ale ma na celu zapewnienie utrzymania delikatnej równowagi między zapobieganiem ryzykom systemowym a finansowaniem trwałego wzrostu gospodarczego.

3.           ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU

3.1.        Podstawa prawna i zasada pomocniczości

Podstawą prawną niniejszego rozporządzenia jest art. 114 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) umożliwiający przyjęcie środków służących zbliżeniu przepisów krajowych, których celem jest ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

Jednolite przepisy dotyczące struktur banków zwiększą stabilność finansową w Unii, przyczynią się do mocniejszej integracji rynków finansowych, ułatwią procesy naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji grup, usprawnią transgraniczne świadczenie usług i prowadzenie działalności w innych państwach członkowskich, ograniczą zakłócenia konkurencji i będą zapobiegać arbitrażowi regulacyjnemu.

Niektóre państwa członkowskie zaproponowały lub już przyjęły środki mające na celu reformy strukturalne ich krajowych systemów bankowych. Niespójne przepisy krajowe, które nie dążą do tych samych celów politycznych w sposób zgodny i równoważny z mechanizmami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu, mogą zaburzać przepływy kapitału i decyzje inwestycyjne. W przypadku braku ogólnounijnego podejścia banki zostaną zmuszone do dostosowywania swoich struktur i działalności w zależności od prawa krajowego, co zwiększy jeszcze bardziej złożoność oraz nasili rozdrobnienie sektora bankowego.

Różnice pomiędzy przepisami krajowymi zahamowałyby również działania mające na celu zapewnienie stosowania jednolitego zbioru przepisów na całym obszarze rynku wewnętrznego i stworzenie rzeczywistej unii bankowej, ponieważ zmniejszyłyby skuteczność jednolitego mechanizmu nadzorczego (SSM)[13] i przyszłego jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRM)[14]. Niespójne przepisy utrudniają ponadto zarządzanie instytucjami transgranicznymi i zwiększają jego koszty.

Przewidziana w niniejszym rozporządzeniu harmonizacja na poziomie unijnym może zapewnić, aby unijne grupy bankowe działające w kilku państwach członkowskich podlegały wspólnym ramom regulującym wymogi strukturalne, co zagwarantuje równość szans, zmniejszy złożoność regulacji, zapobiegnie nieuzasadnionym kosztom przestrzegania przepisów w przypadku działalności transgranicznej, wesprze dalszą integrację rynku w Unii oraz przyczyni się do wyeliminowania arbitrażu regulacyjnego.

Zgodne z celami dotyczącymi przyczynienia się do funkcjonowania rynku wewnętrznego, państwo członkowskie, które przyjęło wcześniej przepisy zakazujące instytucjom kredytowym przyjmującym depozyty od osób fizycznych i MŚP dokonywania inwestycji na własny rachunek oraz utrzymywania aktywów przeznaczonych do obrotu, może zwrócić się do Komisji o udzielenie odstępstwa od przepisów określonych w rozdziale III („wyodrębnienie niektórych rodzajów działalności handlowej”) na rzecz instytucji kredytowej podlegającej przepisom krajowym, które są zgodne z przepisami tego rozdziału. Pozwoliłoby to państwom członkowskim, które już wdrożyły całkowicie równoważne środki, uniknąć kosztownego dostosowania obowiązujących, skutecznych przepisów krajowych do przepisów rozdziału III. Aby wpływ tych przepisów krajowych nie zagrażał celowi rynku wewnętrznego lub jego funkcjonowaniu, cele prawa krajowego muszą być identyczne z celami określonymi w niniejszym wniosku, a krajowe rozwiązania prawne, nadzorcze i wykonawcze muszą zapewniać przestrzeganie przez instytucję kredytową prawnie wiążących wymogów, które są równoważne z niniejszym wnioskiem.

Niniejszy wniosek uwzględnia szybko zmieniające się rynki i innowacje finansowe oraz zmiany unijnych ram regulacyjnych i nadzorczych. W celu zapewnienia skutecznego i spójnego nadzoru oraz stworzenia jednolitego zbioru przepisów w sektorze bankowym, niniejszy wniosek powierza ważną rolę Europejskiemu Organowi Nadzoru Bankowego („EUNB”). EUNB będzie konsultowany przez właściwe organy przy podejmowaniu decyzji określonych w niniejszym wniosku i będzie przygotowywać projekty regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych oraz składać sprawozdania Komisji. Zadania te mają szczególne znaczenie w sytuacjach określonych w art. 9, 10, 13 i 21.

3.2.        Zasada proporcjonalności

Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej, zakres i forma działania Unii nie mogą wykraczać poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów określonych w Traktatach.

Proponowane rozporządzenie zakazuje dużym unijnym instytucjom kredytowym i grupom bankowym prowadzenia handlu na własny rachunek oraz niektórych powiązanych rodzajów działalności.

Wyodrębnienie struktur własności może stać się najskuteczniejszym narzędziem reformy strukturalnej, jeśli chodzi o osiągnięcie następujących szczegółowych celów: ułatwienie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz ograniczenie pokusy nadużycia, konfliktów interesów, a także niewłaściwej alokacji kapitału i zasobów. Potencjalne korzyści wynikające z zakazu handlu na własny rachunek byłyby szczególnie znaczące, jeżeli chodzi o ograniczanie ryzyk, złożoności, wzajemnych powiązań i konfliktów interesów. Ze względu na trudności z odróżnieniem handlu na własny rachunek od innych podobnych rodzajów działalności handlowej, w szczególności działalności animatora rynku, proporcjonalność niniejszego środka jest zapewniona dzięki wąskiemu zdefiniowaniu działalności podlegającej zakazowi. Wyłączenie mniejszych banków spod zakazu jest uzasadnione z uwagi na nieproporcjonalne skutki, jakie zakaz ten mógłby pociągnąć za sobą wobec tych banków w przypadku, gdyby zostały one zmuszone do zbycia części swoich portfeli.

Proponowane rozporządzenie wymaga również od właściwego organu przeprowadzania systematycznego przeglądu niektórych innych rodzajów działalności, a mianowicie działalności animatora rynku, inwestowania w programy sekurytyzacji i pełnienia roli jednostki sponsorującej w ramach takich programów, a także obrotu niektórymi instrumentami pochodnymi. Zostały one określone jako rodzaje działalności, w przypadku których istnieje największa groźba omijania zakazu prowadzenia handlu na własny rachunek, oraz które mogą stwarzać zagrożenie dla stabilności podstawowej instytucji kredytowej i systemu finansowego Unii. Właściwy organ otrzymuje uprawnienie do nakazania wyodrębnienia. Prawo nakazania wyodrębnienia nie zostało jednak ustanowione jako środek ogólny: właściwy organ może kierować się własnym osądem, korzystając z zestawu zharmonizowanych wskaźników. Właściwy organ ma obowiązek egzekwować wyodrębnienie tylko w określonych przypadkach, gdy ryzyka przekraczają poziomy, które zostaną określone za pomocą zharmonizowanych wskaźników. Podejście to jest uznawane za proporcjonalne, ponieważ nakaz wyodrębnienia działalności jest wydawany tylko wówczas, gdy spełnione są pewne warunki, i po dokonaniu szczegółowej analizy wpływu tej działalności na profil ryzyka oraz zachowanie podstawowej instytucji kredytowej.

Proponowane rozporządzenie jest ukierunkowane na duże instytucje kredytowe i grupy bankowe. Biorąc pod uwagę fakt, że głównym celem wniosku jest ograniczenie rezydualnych ryzyk systemowych utrzymujących się w systemie finansowym Unii, rozszerzenie środków przewidzianych we wniosku na wszystkie instytucje kredytowe byłoby nieproporcjonalne i mogłoby prowadzić do nieuzasadnionych kosztów, w szczególności w przypadku mniejszych instytucji kredytowych.

Instytucje kredytowe, które nie osiągają progów określonych w proponowanym rozporządzeniu, nie podlegają przewidzianym środkom strukturalnym. Oznacza to, że państwa członkowskie lub właściwe organy mogą decydować o nałożeniu podobnych środków także na mniejsze instytucje kredytowe.

Proponowane rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, zwłaszcza w zakresie prawa do ochrony danych osobowych, swobody prowadzenia przedsiębiorstwa, prawa własności, prawa do skutecznego środka odwoławczego i rzetelnego procesu, oraz musi być wdrażane zgodnie z tymi prawami i zasadami.

3.3.        Szczegółowe omówienie wniosku

W niniejszej sekcji omówiono skrótowo główne elementy niniejszego rozporządzenia.

3.3.1.     Cele i przedmiot strukturalnego wyodrębnienia

Proponowane rozporządzenie ma na celu zwiększenie stabilności finansowej w Unii poprzez reformę strukturalną dużych banków i uzupełnienie w ten sposób finansowych reform regulacyjnych przeprowadzonych wcześniej na poziomie Unii. Art. 1 określa cel i założenia leżące u podstaw reformy.

Art. 2 określa przedmiot rozporządzenia, którym jest ustanowienie przepisów dotyczących strukturalnych przekształceń banków TBTF poprzez nałożenia zakazu handlu na własny rachunek i wprowadzenie możliwości nakazania wyodrębnienia niektórych rodzajów działalności handlowej.

3.3.2.     Zakres stosowania

Art. 3 stanowi, że proponowane rozporządzenie stosuje się do banków, które spełniają określone kryteria i przekraczają określone progi.

(1) Wymogi mają zastosowanie do banków europejskich, które zostały określone jako banki mające globalne znaczenie systemowe.

(2) Wymogi mają zastosowanie do banków, które przez trzy kolejne lata przekraczają następujące progi: a) łączne aktywa banku przekraczają 30 mld euro;[15] oraz b) aktywa przeznaczone do obrotu i zobowiązania banku ogółem przekraczają 70 mld euro lub 10 procent jego łącznych aktywów.

Artykuły 22 i 23 określają bardziej szczegółowo, w jaki sposób należy obliczać „działalność handlową” (do celów dokonywanego przez właściwy organ przeglądu prowadzącego do ewentualnego wyodrębnienia z instytucji kredytowej). Biorąc pod uwagę fakt, że reforma strukturalna skupia się na działalności bankowej, art. 23 ust. 2 stanowi, że w przypadku konglomeratów finansowych działalność zakładów ubezpieczeń i przedsiębiorstw niefinansowych nie może być uwzględniana w obliczeniach.

Proponowane rozporządzenie będzie stosowane w odniesieniu do unijnych instytucji kredytowych, ich unijnych jednostek dominujących, ich jednostek zależnych i oddziałów, w tym w państwach trzecich. Wniosek dotyczy również unijnych oddziałów i jednostek zależnych banków mających siedzibę w państwach trzecich. Tak szeroki terytorialny zakres stosowania jest uzasadniony, aby zapewnić równe szanse oraz zapobiec przenoszeniu działalności poza Unię w celu obejścia wymogów. Zagraniczne jednostki zależne unijnych banków i unijne oddziały zagranicznych banków mogą zostać wyłączone z zakresu obowiązywania, jeżeli są one objęte równoważnymi przepisami dotyczącymi wyodrębnienia (art. 4 i 27). Art. 4 ust. 2 przewiduje kolejne potencjalne odstępstwo: organy nadzoru otrzymały uprawnienie do wyłączenia spod wymogu wyodrębnienia zagranicznych jednostek zależnych grup mających autonomiczną, zdecentralizowaną geograficznie strukturę, w ramach skoordynowanej strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (gdy organ lub organy nadzoru podejmują skoordynowane działania wobec różnych części grupy).

Poprzez stosowanie obowiązku wyodrębnienia działalności wobec całej globalnej grupy spółek, niezależnie od umiejscowienia geograficznego poszczególnych jednostek, zapobiega się możliwości obchodzenia tego obowiązku za pomocą przenoszenia określonych rodzajów działalności poza Unię. Uzupełnienie szerokiego terytorialnego zakresu stosowania przez ustanowienie systemu równoważności przepisów obowiązujących w państwach trzecich pozwala także zapobiec ewentualnym zastrzeżeniom państw trzecich dotyczącym kwestii eksterytorialnych. Poprzez wymaganie od banków zagranicznych wyodrębnienia pewnych rodzajów ich działalności prowadzonych w Unii zapewnia się także równość szans na rynku wewnętrznym, a przez to ogranicza się do minimum ryzyko nieuczciwej konkurencji.

3.3.3.     Zakaz handlu na własny rachunek (rozdział II)

Art. 6 ust. 1 proponowanego rozporządzenia stanowi, że instytucja kredytowa i podmioty należące do tej samej grupy nie mogą angażować się w prowadzenie na własny rachunek handlu instrumentami finansowymi i towarami. Na poziomie Unii brakuje wprawdzie odpowiedniej ilości spójnych danych dotyczących poszczególnych rodzajów działalności bankowej, ale dostępne dowody wskazują, że handel na własny rachunek nie stanowi dużej części bilansów banków[16]. Te same dane pokazują jednak, że ten typ działalności był bardzo rozpowszechniony przed kryzysem i że w przypadku braku interwencji regulacyjnej nie ma gwarancji, że jego skala nie wzrośnie w przyszłości.

Zdefiniowanie handlu na własny rachunek i jego odróżnienie od działalności animatora rynku nie jest proste. Zgodnie z art. 5 ust. 4, który definiuje handel na własny rachunek w wąski sposób, zakazana byłaby działalność komórek organizacyjnych, jednostek, działów lub pojedynczych handlowców, którym są wyraźnie przypisane zadania polegające na zajmowaniu pozycji w celu osiągania zysku na własny rachunek, bez jakiegokolwiek związku z działalnością klienta lub zabezpieczaniem podmiotu przed ryzykiem.

Art. 6 ust. 2 precyzuje, że w przypadku gdy instytucje kredytowe objęte zakresem proponowanego rozporządzenia, jak określono w art. 3 i 4, utrzymują specjalne struktury zajmujące się kupnem i sprzedażą instrumentów rynku pieniężnego do celów zarządzania środkami pieniężnymi, zakaz ten nie dotyczy tych struktur. Obrót unijnymi obligacjami skarbowymi jest również wyłączony spod zakazu (art. 6 ust. 2 lit. a)), aby zapobiec niekorzystnemu wpływowi na te niezwykle ważne rynki. Wyłączenie to odzwierciedla wyłączenie przewidziane dla obrotu obligacjami skarbowymi w kontekście oceny działalności (art. 8 ust. 2).

Chociaż zakaz handlu na własny rachunek może w zasadzie obejmować wszystkie banki, proponuje się, aby był on stosowany wyłącznie do banków, o których mowa w art. 3. W celu uniemożliwienia bankom obchodzenia zakazu np. przez nabywanie funduszy hedgingowych lub inwestowanie w takie fundusze art. 6 ust. 1 lit. b) stanowi, że bankom podlegającym zakazowi handlu na własny rachunek nie wolno także inwestować w fundusze hedgingowe lub podmioty angażujące się w handel na własny rachunek lub pełniące rolę instytucji sponsorującej fundusz hedgingowy, ani posiadać udziałów w tych funduszach lub podmiotach (a także certyfikatów czy też instrumentów pochodnych związanych z tymi udziałami). Niestosujące dźwigni finansowej fundusze typu zamkniętego, głównie fundusze private equity, venture capital i europejskie fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej, są wyłączone spod tego zakazu ze względu na ich funkcję przyczyniającą się do finansowania realnej gospodarki (art. 6 ust. 3). Instytucje kredytowe objęte tymi zakazami będą mogły w dalszym ciągu świadczyć usługi bankowe i powiernicze na rzecz funduszy hedgingowych.

3.3.4.     Potencjalne wyodrębnienie niektórych rodzajów działalności handlowej (rozdział III)

Banki angażują się w szereg innych typów działalności handlowej i inwestycyjnej, w tym działalność animatora rynku, pożyczki na rzecz funduszy venture capital i private equity, inwestycje w sekurytyzacje wiążące się z wysokim ryzykiem i pełnienie roli jednostki sponsorującej w ramach takich programów sekurytyzacji, sprzedaż instrumentów pochodnych i obrót tymi instrumentami itp. Grupy bankowe będą mogły otrzymać zezwolenie na dalsze prowadzenie tych innych typów działalności zgodnie z decyzją uznaniową właściwego organu, który będzie miał obowiązek dokonywać przeglądu działalności handlowej i będzie miał prawo (a w pewnych okolicznościach także obowiązek) wyodrębnić podzbiór działalności (działalność animatora rynku, sekurytyzacje wiążące się z wysokim ryzykiem, złożone instrumenty pochodne) w przypadku przekroczenia określonych wskaźników. Przepis ten ma na celu zapobieganie obchodzeniu przez banki zakazu ustanowionego w art. 6 przez prowadzenie ukrytego handlu na własny rachunek, a także nadmiernemu rozrostowi działalności handlowej nieobjętej zakazem lub stosowaniu w jej ramach dużej dźwigni finansowej. Podstawowa zasada przyjęta w proponowanym rozporządzeniu stanowi, że wchodzące w skład grupy bankowej „podmioty przyjmujące depozyty” mogą angażować się w taką działalność dopóki właściwy organ nie stwierdzi, iż musi być ona prowadzona w ramach odrębnej „jednostki handlowej”.

3.3.4.1.  Zakres działalności podlegającej wyodrębnieniu

W art. 8 zdefiniowano działalność handlową szeroko, stwierdzając, że oznacza ona działalność inną niż np. przyjmowanie depozytów kwalifikujących się do objęcia ich systemem ubezpieczania depozytów, udzielanie kredytów, detaliczne usługi płatnicze oraz pewna liczba innych rodzajów działalności. Art. 8 ust. 2 wyłącza ponadto unijne obligacje skarbowe spod wymogu dotyczącego dokonywania przeglądu oraz spod uprawnień dotyczących wyodrębnienia. Takie odstępstwo jest zgodne z obecną praktyką zerowych wag ryzyka przyjętą w rozporządzeniu i dyrektywie w sprawie wymogów kapitałowych[17] („CRR”/„CRD IV”). Niemniej jednak art. 8 ust. 3 stanowi, że Komisja może rozszerzyć zakres wyłączenia, w drodze aktów delegowanych, na pozaunijne obligacje skarbowe, które spełniają pewne warunki.

3.3.4.2.  Obowiązek dokonywania przeglądu działalności

Proponowane rozporządzenie nałoży na właściwy organ obowiązek dokonywania przeglądu działalności handlowej banków, która przekracza odpowiednie progi, w tym w szczególności trzech typów działalności, które są szczególnie zbliżone do handlu na własny rachunek i w związku z tym istnieje groźba, że będą wykorzystywane do ukrytego prowadzenia handlu na własny rachunek (działalność animatora rynku) lub odegrały istotną rolę w powstaniu kryzysu finansowego (np. inwestowanie w sekurytyzacje wiążące się z wysokim ryzykiem i pełnienie roli jednostki sponsorującej w ramach takich programów, a także obrót instrumentami pochodnymi innymi niż wyraźnie dopuszczone do celów ostrożnego zarządzania ryzykiem). Właściwe organy będą dokonywać oceny tej działalności w świetle niektórych wskaźników, które są dostosowywane przy użyciu danych znajdujących się w posiadaniu organów nadzoru. Wskaźniki te określają względną wielkość, dźwignię finansową, złożoność, rentowność, ryzyko rynkowe oraz wzajemne powiązania z innymi podmiotami (art. 9 ust. 2). W celu zapewnienia spójności pomiarów tych wskaźników i ich stosowania art. 9 ust. 4 powierza EUNB opracowanie wiążącego wykonawczego standardu technicznego, który zostanie przyjęty przez Komisję.

3.3.4.3.  Uprawnienia dotyczące wyodrębnienia

Zgodnie z art. 10 ust. 1 właściwe władze muszą nakazać wyodrębnienie, jeśli stwierdzą, że działalność handlowa banków (działalność animatora rynku, inwestowanie w sekurytyzacje wiążące się z wysokim ryzykiem i pełnienie roli jednostki sponsorującej w ramach takich programów, a także obrót niektórymi instrumentami pochodnymi) oraz związane z nią ryzyka przekraczają określone progi i spełniają określone warunki powiązane ze wskaźnikami. Jeżeli bank wykaże w sposób zadowalający właściwy organ, że działalność ta nie stanowi zagrożenia dla stabilności finansowej Unii, biorąc pod uwagę cele proponowanego rozporządzenia, właściwy organ może odstąpić od wyodrębnienia działalności.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 właściwy organ może żądać wyodrębnienia określonego rodzaju działalności handlowej, jeśli uzna, że dana działalność zagraża stabilności finansowej banku lub Unii, biorąc pod uwagę cele proponowanego rozporządzenia.

Właściwy organ powinien skonsultować się z EUNB przed podjęciem decyzji, o których mowa w art. 10, i powiadomić EUNB o swojej ostatecznej decyzji.

Art. 10 ust. 5 upoważnia Komisję do przyjęcia aktu delegowanego określającego nieprzekraczalny poziom każdego wskaźnika oraz warunki, w tym liczbę przekroczonych wskaźników, które muszą zostać spełnione, aby istniały podstawy do nakazania wyodrębnienia. Ponadto Komisja będzie uprawniona do określenia, jakie typy sekurytyzacji nie są uważane za zagrożenie dla stabilności finansowej zgodnie z wykazem określonych kryteriów, i w związku z tym są dozwolone dla podstawowych instytucji kredytowych.

3.3.4.4.  Zarządzanie ryzykiem własnym banków („zarządzaniem zasobami finansowymi”)

W przypadku dokonania wyodrębnienia art. 11 ust. 1 precyzuje, że bank przyjmujący depozyty ma nadal możliwość zarządzania własnym ryzykiem. Ponieważ jednak zarządzanie zasobami finansowymi może prowadzić do handlu na własny rachunek oraz z uwagi na fakt, że zarządzanie płynnością wiąże się z zajmowaniem pozycji spekulacyjnych, tego typu działalność powinna podlegać określonym mechanizmom zabezpieczającym.

3.3.4.5.  Świadczenie usług zarządzania ryzykiem na rzecz klientów

Art. 12 wyjaśnia, że podstawowa instytucja kredytowa może w dalszym ciągu sprzedawać niektóre produkty w zakresie zarządzania ryzykiem (tj. instrumenty pochodne) na rzecz klientów niefinansowych, niebędących bankami. Sprzedaż instrumentów pochodnych na rzecz klientów naraża jednak bank na większą liczbę ryzyk, co może w szczególności utrudnić proces jego restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, i w związku z tym będzie podlegać różnorodnym mechanizmom zabezpieczającym i kontrolnym. W celu ograniczenia tych ryzyk stwierdza się, że instrumenty pochodne bazujące na stopach procentowych, kursach walutowych, kredytach, uprawnieniach do emisji i towarach, które kwalifikują się do rozliczania za pośrednictwem partnera centralnego, mogą być sprzedawane przez podstawową instytucję kredytową na rzecz jej klientów niefinansowych, zakładów ubezpieczeń i instytucji zapewniających pracownicze świadczenia emerytalne, ale wyłącznie w celu zabezpieczenia się przed ryzykiem związanym ze stopami procentowymi, kursami walutowymi, kredytami, towarami i uprawnieniami do emisji, oraz wprowadza się limity ryzyka wynikającego z takich pozycji. Uznawanie niektórych instrumentów pochodnych zachęca dodatkowo banki do standaryzacji instrumentów pochodnych i w związku z tym jest zgodne z celami politycznymi rozporządzenia w sprawie infrastruktury rynku europejskiego („EMIR”)[18].

3.3.4.6.  Przepisy dotyczące wyodrębnienia działalności handlowej

Jeżeli właściwe organy wymagają rozdzielenia opisanej powyżej działalności handlowej, to aby działalność ta mogła pozostać w obrębie grupy bankowej, musi zostać przeniesiona do odrębnego podmiotu prawnego („jednostki handlowej”). Prawne, gospodarcze, zarządcze i operacyjne powiązania tego podmiotu z pozostałą częścią grupy musiałyby zostać ograniczone w celu zapewnienia faktycznego wyodrębnienia. Art. 13 ust. 3 stanowi, że w przypadku wyodrębnienia struktura grupy musi przybrać formę jednolitych podgrup funkcjonalnych, w których skład wchodzą, odrębnie, podstawowe instytucje kredytowe albo jednostki handlowe. Art. 13 ust. 5–13 proponowanego rozporządzenia określa warunki, które będą mieć zastosowanie w celu zapewnienia ścisłego wyodrębnienia w kategoriach prawnych, ekonomicznych, zarządczych i operacyjnych. Po dokonaniu wyodrębnienia wymogi ostrożnościowe określone w tych przepisach powinny mieć zastosowanie, w ujęciu indywidualnym lub subskonsolidowanym, do odpowiednich podgrup.

Ponadto w art. 13 ust. 11 przewiduje się odstępstwa od przepisów CRR nakładających określone wymogi w celu zapewnienia, aby wymogi ostrożnościowe (dotyczące funduszy własnych, płynności i ujawniania informacji) miały zastosowanie na zasadzie subskonsolidowanej do odpowiednich podgrup. Grupy, które kwalifikują się jako towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, spółdzielnie, instytucje oszczędnościowe lub podobne, angażują się w działalność handlową związaną z wysokim ryzykiem i w związku z tym podlegają wymogom określonym w niniejszym rozporządzeniu. Instytucje te mają jednak bardzo szczególne struktury własnościowe i modele działalności gospodarczej oraz odgrywają ważną rolę w finansowaniu gospodarki na poziomie lokalnym i regionalnym. Zastosowanie wobec nich pewnych przepisów dotyczących wyodrębnienia może wymagać daleko idących ingerencji w strukturę organizacyjną tych podmiotów. Środki te mogłyby być niewspółmierne w stosunku do korzyści, jeżeli wymagałyby od tych podmiotów kompletnej zmiany ich tożsamości korporacyjnej. W związku z tym właściwy organ może zdecydować o zezwoleniu podstawowym instytucjom kredytowym spełniającym wymogi określone w art. 49 ust. 3 lit. a) lub b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 na utrzymywanie instrumentów kapitałowych lub praw głosu w jednostce handlowej, jeśli uzna że utrzymywanie takich instrumentów kapitałowych lub praw głosu jest nieodzowne dla funkcjonowania grupy i że podstawowa instytucja kredytowa podjęła wystarczające środki w celu odpowiedniego ograniczenia ryzyk.

Kolejnym niezwykle ważnym elementem gospodarczego wyodrębnienia jednostki handlowej z podstawowej instytucji kredytowej jest nałożenie limitów dużych ekspozycji. Art. 14-17 ustanawiają odpowiednie przepisy w tym zakresie. Przepisy te dotyczą limitów na poziomie wewnątrzgrupowym i poza grupą, a także w ujęciu indywidualnym i zbiorczym.

3.3.4.7.  Plan wyodrębnienia działalności

Przed dokonaniem wyodrębnienia działalności handlowej odpowiedni bank ma obowiązek przedstawić właściwym organom „plan wyodrębnienia działalności”. Art. 18 stanowi, że plan ten powinien zostać zatwierdzony przez właściwy organ, przy czym organ ten ma możliwość żądać wprowadzenia stosownych zmian do planu lub określić własny plan wyodrębnienia działalności w przypadku, gdy bank nie podejmie odpowiednich działań.

3.3.4.8.  Współpraca między właściwymi organami a organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji

Dyrektywa BRRD przewiduje, że organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji może żądać od banków przeprowadzenia zmian strukturalnych (dotyczących np. struktury prawnej i organizacyjnej), jeżeli uważa, że są one konieczne, aby usunąć przeszkody utrudniające skuteczną restrukturyzację i uporządkowaną likwidację. Chociaż proponowane rozporządzenie dotyczy szerokiego zakresu celów wykraczających poza samą restrukturyzację i uporządkowaną likwidację, konieczne jest zapewnienie współpracy pomiędzy odpowiednimi organami. W związku z tym art. 19 stanowi, że jeśli właściwy organ zdecyduje się nakazać wyodrębnienie działalności, musi o tym powiadomić organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (art. 19 ust. 1) oraz uwzględnić oceny możliwości skutecznego przeprowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, które są aktualnie prowadzone lub zostały przeprowadzone przez te organy zgodnie z art. 13 i 13a dyrektywy BRRD. Analogicznie, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przeprowadzający ocenę możliwości skutecznego przeprowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji musi uwzględnić w tej ocenie decyzję o wyodrębnieniu działalności, o której został powiadomiony przez właściwy organ.

3.3.4.9.  Działalność zakazana dla jednostki handlowej

Art. 20 stanowi, że istnieją pewne rodzaje działalności, których nie wolno prowadzić jednostce handlowej. Są to: przyjmowanie depozytów kwalifikujących się do objęcia systemem gwarantowania depozytów i świadczenie detalicznych usług płatniczych zgodnie z definicją w dyrektywie o usługach płatniczych[19].

3.3.4.10.          Odstępstwa

Chociaż proponowane rozporządzenie określa jednolite zasady dotyczące celu, założeń i instrumentów reformy strukturalnej banków na rynku wewnętrznym, art. 21 dopuszcza ewentualne odstępstwo od określonych w rozdziale III wymogów dotyczących wyodrębnienia na rzecz instytucji kredytowych objętych przepisami krajowymi mającymi równoważne skutki z przepisami rozdziału III. Odstępstwo to będzie udzielane przez Komisję na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego, po uzyskaniu przez to państwo pozytywnej opinii właściwego organu odpowiedzialnego za nadzór nad bankami będącymi beneficjentami wnioskowanego odstępstwa. Aby kwalifikować się do celów odstępstwa, krajowe prawo pierwotne musiało zostać przyjęte przed dniem 29 stycznia 2014 r. i musi spełniać kryteria określone w art. 21 ust. 1. Oznacza to, że cel prawa krajowego, jego zakres przedmiotowy oraz przepisy dotyczące prawnego, gospodarczego i zarządczego wyodrębnienia podmiotu przyjmującego depozyty muszą być podobne do tych w proponowanym rozporządzeniu.

3.3.5.     Przestrzeganie przepisów: podmioty oraz właściwe organy (rozdział V)

Większość banków objętych art. 3 prowadzi działalność w wielu państwach, poprzez oddziały i jednostki zależne. Są one nadzorowane przez szereg różnych organów, zarówno w państwie pochodzenia (jednostka dominująca, jednostki zależne w różnych państwach członkowskich), jak i w państwie przyjmującym (oddziały). W celu zapewnienia sprawnego i skutecznego wdrożenia reformy strukturalnej na poziomie grupy, art. 26 nadaje rozstrzygające uprawnienia decyzyjne w sprawie strukturalnego wyodrębnienia głównemu organowi nadzoru, który odpowiada za skonsolidowaną grupę. Takie podejście zostało przyjęte także w niektórych krajowych planach reform. Przed podjęciem jakichkolwiek decyzji główny organ nadzoru powinien skonsultować się z organami nadzoru w państwach pochodzenia jednostek zależnych, które należą do grupy i mają istotne znaczeni.

3.3.6.     Relacje z państwami trzecimi (rozdział VI)

Art. 27 przewiduje przyjęcie aktów delegowanych w celu uznania reform strukturalnych państw trzecich za równoważne, jeśli spełniają one pewne warunki.

3.3.7.     Sankcje i środki administracyjne (rozdział VII)

 Rozdział VIII odzwierciedla aktualną politykę horyzontalną w sektorze usług finansowych w zakresie sankcji i środków. Określa on wspólne podejście do poważnych naruszeń proponowanego rozporządzenia oraz sankcje i środki administracyjne, które właściwe organy powinny mieć prawo stosować w przypadku poważnych naruszeń.

3.3.8.     Sprawozdanie i przegląd (rozdział VIII)

Po przyjęciu niniejszego wniosku ustanowiony zostanie pierwszy zbiór przepisów dotyczących strukturalnego wyodrębnienia mający zastosowanie do banków na poziomie Unii. Istotne jest zatem dokonanie oceny, czy opisane wyżej zasady okazały się skuteczne i wydajne w osiągnięciu celu i założeń reformy strukturalnej. W tym celu w ostatnim rozdziale przedstawiono szereg obszarów, w odniesieniu do których Komisja dokona przeglądu ram w ujęciu ogólnym i szczegółowym (art. 34). Przeglądy będą się koncentrować np. na stosowaniu progów, nakładaniu i skuteczności zakazu przewidzianego w art. 6, zakresie działań podlegających przeglądowi oraz na kwestiach adekwatności wskaźników i ich stosowania.

3.3.9.     Ramy czasowe

Poniżej określono główne daty dotyczące przyjęcia i wdrożenia głównych przepisów niniejszego wniosku, przy założeniu, że ostateczny tekst rozporządzenia zostanie przyjęty przez Parlament Europejski i Radę do czerwca 2015 r.:

· do dnia 1 stycznia 2016 r. Komisja przyjmuje wymagane akty delegowane w celu wdrożenia głównych przepisów;

· w dniu 1 lipca 2016 r. zostaje opublikowany wykaz banków objętych zakresem obowiązywania rozporządzenia i banków, którym udzielono odstępstwa; wykazy te są następnie publikowane co roku;

· zakaz handlu na własny rachunek wchodzi w życie w dniu 1 stycznia 2017 r.;

· przepisy dotyczące wyodrębnienia działalności handlowej z instytucji kredytowych wchodzą w życie w dniu 1 lipca 2018 r.

4.           Wpływ na budżet:

Wpływ wniosku na finanse i budżet przedstawiono w załączonej ocenie skutków finansowych regulacji.

2014/0020 (COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie środków strukturalnych zwiększających odporność instytucji kredytowych UE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[20], uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego[21],

po zasięgnięciu opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych[22],

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)       System finansowy Unii obejmuje ponad 8 000 banków, które różnią się rozmiarami, strukturami korporacyjnymi i modelami biznesowymi; pewna liczba tych banków działa w formie dużych grup bankowych prowadzących bardzo szeroką działalność. Grupy te obejmują złożoną sieć podmiotów prawnych i powiązań wewnątrzgrupowych. Ich wzajemne powiązania poprzez pożyczki międzybankowe i rynki instrumentów pochodnych są bardzo silne. Skutki ewentualnego upadku takiego dużego banku mogą być bardzo poważne i mieć daleki zasięg.

(2)       Kryzys finansowy unaocznił silne powiązania pomiędzy bankami Unii i związane z tym ryzyko dla systemu finansowego. W związku z tym dotychczas przeprowadzane restrukturyzacje i likwidacje były bardzo skomplikowane, obejmowały całe grupy bankowe (a nie tylko jednostki, które utraciły wypłacalność) i były finansowane głównie ze środków publicznych.

(3)       W odpowiedzi na kryzys finansowy Unia i państwa członkowskie rozpoczęły gruntowny przegląd systemu regulacji i nadzoru w sektorze bankowym, podejmując m.in. pierwsze działania w celu utworzenia unii bankowej. Z uwagi na głęboki charakter kryzysu i konieczność umożliwienia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji każdego rodzaju banku, należało ocenić, czy wymagane jest podjęcie dodatkowych działań w celu zapobieżenia ryzyku upadku największych i najbardziej złożonych banków i ograniczenia potencjalnych skutków takiego zdarzenia. Zadanie to powierzono grupie ekspertów wysokiego szczebla pod przewodnictwem Erkki Liikanena, prezesa fińskiego banku centralnego. W przypadku największych i najbardziej złożonych banków grupa ekspertów wysokiego szczebla zaleciła obowiązkowe wyodrębnienie działalności handlowej na własny rachunek i innych działań handlowych obarczonych wysokim ryzykiem do oddzielnego podmiotu prawnego w ramach grupy bankowej.

(4)       Wdrażany obecnie program reformy regulacyjnej sektora bankowego znacząco zwiększy odporność zarówno poszczególnych banków, jak i całego sektora bankowego. Pomimo to, pewna liczba największych i najbardziej złożonych unijnych grup bankowych nadal pozostaje zbyt duża, by upaść i jednocześnie zbyt duża, aby można je było uratować, oraz zbyt złożona z punktu widzenia zarządzania, nadzoru, a także restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Reforma strukturalna stanowi zatem ważne uzupełnienie pozostałych inicjatyw i środków regulacyjnych, ponieważ umożliwia bardziej bezpośrednie zajęcie się problemami złożonych struktur wewnątrzgrupowych, dotacji udzielanych wewnątrz grupy i zachęt do podejmowania nadmiernego ryzyka. Szereg państw członkowskich już przyjęło środki w celu wprowadzenia reform strukturalnych swoich systemów bankowych albo rozważa ich przyjęcie.

(5)       W dniu 3 lipca 2013 r., Parlament Europejski wezwał Komisję do ustanowienia podejścia opartego na zasadach w odniesieniu do reformy strukturalnej europejskiego sektora bankowego.

(6)       Podstawą prawną niniejszego rozporządzenia jest art. 114 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) umożliwiający przyjęcie środków służących zbliżeniu przepisów krajowych, których celem jest ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(7)       Niespójne przepisy krajowe, które nie dążą do tych samych celów politycznych w sposób zgodny i równoważny z mechanizmami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu, mogą mieć niekorzystny wpływ na decyzje uczestników rynku dotyczące przepływu kapitału, w przypadku gdy obowiązujące rozbieżne zasady i praktyki poważnie zwiększą koszty operacyjne dla instytucji kredytowych prowadzących działalność transgraniczną, zmniejszając w ten sposób efektywność alokacji zasobów i kapitału w porównaniu z sytuacją, gdy przepływ kapitału podlega zbliżonym i spójnym przepisom. Z tych samych względów brak jednorodności i spójności przepisów będzie wpływać niekorzystnie również na decyzje uczestników rynku dotyczące tego, gdzie i w jaki sposób będą świadczyć transgraniczne usługi finansowe. Rozbieżne i niespójne przepisy mogą także w niezamierzony sposób zachęcać do arbitrażu geograficznego. Przepływ kapitału i świadczenie usług transgranicznych mają kluczowe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania unijnego rynku wewnętrznego. W przypadku braku ogólnounijnego podejścia instytucje kredytowe zostaną zmuszone do dostosowywania swoich struktur i działalności do rynków krajowych, co zwiększy jeszcze bardziej ich złożoność oraz nasili rozdrobnienie rynku wewnętrznego.

(8)       Różnice pomiędzy przepisami krajowymi hamują również działania mające na celu zapewnienie stosowania jednolitego zbioru przepisów na całym obszarze rynku wewnętrznego. Tego typu sytuacja zmniejszyłaby ponadto skuteczność jednolitego mechanizmu nadzorczego[23] (SSM), ponieważ Europejski Bank Centralny (EBC) musiałby wówczas stosować wobec instytucji kredytowych będących pod jego nadzorem wiele różnych i niespójnych przepisów krajowych, co zwiększyłoby koszty i utrudniłoby zadania nadzorcze. Niespójność przepisów utrudnia również zarządzanie transgranicznymi instytucjami kredytowymi i zwiększa jego koszty, w szczególności jeśli chodzi o zapewnienie przestrzegania różnorodnych i potencjalnie niespójnych wymogów. Na analogicznej zasadzie jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji[24] (SRM) musiałby zapewniać restrukturyzację i uporządkowaną likwidację instytucji kredytowych podlegających krajowym wymogom dotyczących ich struktury organizacyjnej i operacyjnej, które mogą się różnić.

(9)       Harmonizacja na poziomie unijnym może zapewnić podleganie przez unijne grupy bankowe działające w kilku państwach członkowskich wspólnym ramom regulującym wymogi strukturalne, co pozwoli uniknąć zakłóceń konkurencji, zmniejszy złożoność regulacji, zapobiegnie nieuzasadnionym kosztom przestrzegania przepisów w przypadku działalności transgranicznej, wesprze dalszą integrację rynku w Unii oraz przyczyni się do wyeliminowania arbitrażu regulacyjnego.

(10)     Zgodne z celami dotyczącymi przyczynienia się do funkcjonowania rynku wewnętrznego, należy umożliwić przyznanie na rzecz instytucji kredytowej odstępstwa od przepisów dotyczących wyodrębnienia niektórych rodzajów działalności handlowej w przypadku, gdy państwo członkowskie przyjęło przed dniem 29 stycznia 2014 r. krajowe prawo pierwotne (w tym przyjęte później prawo wtórne) zakazujące instytucjom kredytowym, które przyjmują depozyty od osób fizycznych oraz małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), dokonywania inwestycji na własny rachunek i utrzymywania aktywów przeznaczonych do obrotu. Państwo członkowskie powinno mieć w związku z tym prawo do zwrócenia się do Komisji z wnioskiem o udzielenie odstępstwa od przepisów dotyczących wyodrębnienia niektórych rodzajów działalności handlowej wobec instytucji kredytowej, która podlega prawu krajowemu zgodnemu z tymi przepisami. Pozwoliłoby to państwom członkowskim, które posiadają już istniejące prawo pierwotne zapewniające skutki równoważne i zgodne z niniejszym rozporządzeniem, uniknąć konieczności dostosowania obowiązujących, skutecznych przepisów. Aby wpływ tych przepisów krajowych oraz późniejszych środków wykonawczych nie zagrażał celowi rynku wewnętrznego lub jego funkcjonowaniu, cele tego prawa krajowego i powiązanych z nim rozwiązań nadzorczych i wykonawczych muszą być w stanie zapewnić przestrzeganie przez instytucje kredytowe, które przyjmują kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i od MŚP, prawnie wiążących wymogów, które są równoważne i zgodne z przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Właściwy organ nadzorujący instytucję kredytową podlegającą prawu krajowemu, o którym mowa, powinien przedstawić opinię, która zostanie załączona do wniosku o udzielenie odstępstwa.

(11)     Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. i) rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013[25] EBC jest uprawniony do realizowania zadań nadzorczych w odniesieniu do strukturalnych zmian wymaganych od instytucji kredytowych w celu zapobieżenia trudnościom finansowym lub upadłości, gdy zadania te są wyraźnie przewidziane w unijnym prawie dla właściwych organów.

(12)     Niniejsze rozporządzenie ma na celu ograniczenie następujących problemów: podejmowania nadmiernego ryzyka, niekontrolowanego wzrostu sumy bilansowej, trudności z restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją oraz z monitorowaniem, konfliktów interesów, zakłóceń konkurencji oraz niewłaściwej alokacji kapitału. Ma ono również na celu ochronę instytucji, które prowadzą działalność wartą objęcia jej publiczną siecią bezpieczeństwa, przed stratami netto ponoszonymi w wyniku innego rodzaju działalności. Niezbędne przepisy powinny zatem przyczyniać się do tego, aby banki ponownie skupiły się na swojej podstawowej funkcji, którą jest działalność na rzecz gospodarki realnej, i powinny zapobiegać alokacji nadmiernej ilości kapitału banków na cele działalności handlowej, kosztem akcji kredytowej na rzecz gospodarki niefinansowej.

(13)     Niniejsze rozporządzenie będzie miało zastosowanie tylko do instytucji kredytowych i grup prowadzących działalność handlową, która osiąga progi określone w rozporządzeniu. Jest to zgodne z przyjętym wyraźnie założeniem, że przepisy niniejszego rozporządzenia skupiają się na ograniczonej liczbie największych i najbardziej złożonych instytucji kredytowych i grup, które – pomimo obowiązujących innych przepisów – są nadal zbyt duże, by upaść i jednocześnie zbyt duże, aby można je było uratować, oraz zbyt złożone z punktu widzenia zarządzania, nadzoru, a także restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Przepisy niniejszego rozporządzenia powinny zatem mieć zastosowanie jedynie do tych unijnych instytucji kredytowych i grup, którym przypisuje się globalne znaczenie systemowe albo które przekraczają określone, względne i bezwzględne progi w kategoriach rachunkowości, dotyczące działalności handlowej lub wielkości bezwzględnej. Państwa członkowskie lub właściwe organy mogą decydować o nałożeniu podobnych środków także na mniejsze instytucje kredytowe.

(14)     Terytorialny zakres stosowania niniejszego rozporządzenia powinien być szeroki, aby zapobiec zakłóceniom konkurencji i obchodzeniu przepisów. Jeśli jednak jednostki zależne unijnych jednostek dominujących mające siedzibę w państwie trzecim lub unijne oddziały instytucji kredytowych mających siedzibę w państwie trzecim, które są objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, podlegają środkom, które w opinii Komisji mają skutki równoważne ze środkami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu, powinny one zostać spod niego wyłączone. Właściwe organy powinny mieć możliwość wyłączenia spod zakresu obowiązywania niniejszego rozporządzenia zagranicznych jednostek zależnych grup, na czele których stoi unijna jednostka dominująca, jeżeli są to jednostki autonomiczne i jeżeli ich upadłość miałaby niewielki wpływ na całą grupę.

(15)     Instytucje kredytowe i podmioty należące do tej samej grupy powinny mieć zakaz kupna i sprzedaży instrumentów finansowych lub towarów na własny rachunek, ponieważ tego typu działalność przyczynia się do dobra publicznego tylko w niewielkim stopniu albo wcale i wiąże się nieodłącznie z ryzykiem.

(16)     Handel na własny rachunek trudno jest odróżnić od działalności animatora rynku. Aby uniknąć związanych z tym trudności, zakaz handlu na własny rachunek powinien ograniczać się do komórek organizacyjnych, jednostek, działów lub pojedynczych handlowców, którym są wyraźnie przypisane zadania polegające na handlu na własny rachunek. Banki nie powinny być w stanie obchodzić zakazu przy pomocy kierowanych przez nie podmiotów niebędących bankami, zajmujących się handlem na własny rachunek, ani czerpać korzyści z inwestycji w takie podmioty.

(17)     Aby podmioty podlegające zakazowi handlu na własny rachunek mogły w dalszym ciągu przyczyniać się do finansowania gospodarki, należy zezwolić im na inwestowanie w pewną ograniczoną liczbę funduszy. Wykaz tych funduszy powinien mieć wyczerpujący i zamknięty charakter i powinien obejmować niestosujące dźwigni finansowej alternatywne fundusze inwestycyjne (AFI) typu zamkniętego, europejskie fundusze venture capital, europejskie fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej i europejskie długoterminowe fundusze inwestycyjne. Aby zapobiec ryzyku dla prawidłowego funkcjonowania i dobrej kondycji finansowej inwestujących instytucji kredytowych, niestosujące dźwigni finansowej AFI typu zamkniętego, w które instytucje kredytowe nadal mogą inwestować, muszą być kierowane przez zarządzających AFI posiadających zezwolenie i podlegających nadzorowi zgodnie z odpowiednimi przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE[26] i muszą posiadać siedzibę na terytorium Unii lub – jeżeli nie posiadają siedziby w Unii – muszą być wprowadzane do obrotu w Unii zgodnie z przepisami tej dyrektywy.

(18)     Podmioty podlegające zakazowi handlu na własny rachunek powinny mieć prawo używać kapitału własnego do dokonywania inwestycji w ramach zarządzania środkami pieniężnymi. Zarządzanie środkami pieniężnymi powinno stanowić działalność mającą na celu utrzymanie wartości kapitału własnego przy jednoczesnym rozproszeniu ryzyka kredytowego wśród większej liczby kontrahentów i uzyskaniu jak największej płynności kapitału własnego. Zarządzając własnymi środkami pieniężnymi, podmioty podlegające zakazowi handlu na własny rachunek nie powinny dążyć do uzyskania stóp zwrotu wyższych niż stopy rynku pieniężnego, przy czym jako wartość referencyjną należy przyjąć rentowność trzymiesięcznych obligacji skarbowych o wysokiej jakości.

(19)     Aktywa stanowiące ekwiwalenty środków pieniężnych są to instrumenty, które są zazwyczaj przedmiotem obrotu na rynku pieniężnym, takie jak bony skarbowe i komunalne, certyfikaty depozytowe, papiery dłużne przedsiębiorstw, akcepty bankowe, obligacje krótkoterminowe, czy też jednostki uczestnictwa lub udziały w regulowanych funduszach rynku pieniężnego. W celu wprowadzenia zakazu krótkiej sprzedaży instytucja kredytowa, która chce sprzedać aktywa stanowiące ekwiwalenty środków pieniężnych, powinna najpierw wejść w ich posiadanie.

(20)     Polityka wynagrodzeń zachęcająca do podejmowania nadmiernego ryzyka może osłabiać należyte i skuteczne zarządzanie ryzykiem w bankach. Dzięki uzupełnieniu odpowiednich unijnych przepisów już obowiązujących w tym obszarze, przepisy dotyczące wynagrodzeń powinny przyczynić się do zapobiegania obchodzeniu zakazu handlu na własny rachunek. Powinny one również zapobiec prowadzeniu przez podstawowe instytucje kredytowe resztkowego lub ukrytego handlu na własny rachunek pod pozorem zarządzania ryzykiem.

(21)     Organ zarządzający podmiotów podlegających zakazowi handlu na własny rachunek powinny zapewniać przestrzeganie tego zakazu.

(22)     Oprócz prowadzenia handlu na własny rachunek duże instytucje kredytowe angażują się w wiele innych rodzajów działalności handlowej, takich jak działalność animatora rynku, emisyjna, inwestycyjna i gwarantowanie emisji w związku z programami sekurytyzacyjnymi wysokiego ryzyka, bądź też strukturyzowanie, organizowanie lub przeprowadzanie złożonych transakcji pochodnych. Działalność handlowa tego rodzaju dotyczy często działalności klienta, ale mimo to daje powody do niepokoju. Z uwagi jednak na potencjalnie pożyteczny charakter tej działalności nie należy jej bezpośrednio zakazywać. Należy zachować wymóg oceny ex post przez właściwy organ i, w zależności od jej wyników, powinna istnieć możliwość nakazania wyodrębnienia tej działalności z pozostałej działalności grup.

(23)     Jeżeli przy dokonywaniu oceny działalności handlowej właściwy organ stwierdza, że działalność ta przekracza niektóre wskaźniki dotyczące względnej wielkości, dźwigni finansowej, złożoności, rentowność, związanego z nią ryzyka rynkowego oraz wzajemnych powiązań z innymi podmiotami, właściwy organ powinien nakazać jej wyodrębnienie z podstawowej instytucji kredytowej, chyba że podstawowa instytucja kredytowa jest w stanie wykazać w sposób zadowalający właściwemu organowi, że ta działalność handlowa nie stanowi zagrożenia dla stabilności finansowej podstawowej instytucji kredytowej ani dla całego systemu finansowego Unii.

(24)     Szczególne powody do niepokoju daje działalność animatora rynku. Skuteczne przeprowadzenie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banku może być utrudnione, jeżeli w obrębie dużej grupy bankowej występuje działalność handlowa i aktywa przeznaczone do obrotu, ponieważ indywidualne pozycje portfela handlowego są traktowane w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jednakowo, niezależnie od tego, czy służyły działalności animatora rynku na zamówienie klienta, czy też spekulacjom. Ponadto pomiędzy animatorami rynku a innymi dużymi grupami bankowymi istnieje sieć wzajemnych powiązań. Animatorzy rynku mogą być narażeni na znaczące ryzyko kontrahenta, a ich działalność może się różnić w praktyce, w zależności od instrumentów finansowych i modeli rynkowych. W związku z tym działaniom tym należy poświęcić szczególną uwagę przy dokonywaniu oceny przez właściwy organ.

(25)     Za pomocą niektórych rodzajów działalności związanej z sekurytyzacją instytucje kredytowe są w stanie w szybkim tempie kumulować ryzyko, koncentrować ryzyko w sektorach korzystających z dźwigni finansowej, utrwalać zależność pośredników finansowych od krótkoterminowego finansowania dłużnego i zacieśniać wzajemne powiązania pomiędzy pośrednikami finansowymi. O ile sekurytyzacja nie spełnia określonych minimalnych kryteriów, wymaganych, aby można ją było uznać za sekurytyzację wysokiej jakości, instytucje kredytowe są w dalszym ciągu narażone na znaczne ryzyko płynności. Oprócz tego inwestycje w ryzykowne produkty sekurytyzowane mogą prowadzić do powstawania wzajemnych powiązań pomiędzy instytucjami finansowymi, które utrudniają szybkie przeprowadzenie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W związku z tym działaniom tym należy poświęcić szczególną uwagę przy dokonywaniu oceny przez właściwy organ.

(26)     W celu zapewnienia faktycznego wyodrębnienia w kategoriach prawnych, gospodarczych, zarządczych i operacyjnych, podstawowe instytucje kredytowe i jednostki handlowe powinny spełniać wymogi dotyczące kapitału, płynności i dużych ekspozycji na zasadzie funkcjonalnych podgrup. Powinny one posiadać silne, niezależne struktury ładu korporacyjnego i odrębne organy zarządzające.

(27)     Grupy, które kwalifikują się jako towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, spółdzielnie, instytucje oszczędnościowe lub podobne, mają szczególne struktury własnościowe i modele działalności gospodarczej. Zastosowanie wobec nich pewnych przepisów dotyczących wyodrębnienia może wymagać daleko idących ingerencji w strukturę organizacyjną tych podmiotów, których koszty mogą być niewspółmierne w stosunku do korzyści. W zakresie, w którym grupy te są objęte zakresem obowiązywania rozporządzenia, właściwy organ może zdecydować o zezwoleniu podstawowym instytucjom kredytowym spełniającym wymogi określone w art. 49 ust. 3 lit. a) lub b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 na utrzymywanie instrumentów kapitałowych lub praw głosu w jednostce handlowej, jeśli uzna że utrzymywanie takich instrumentów kapitałowych lub praw głosu jest nieodzowne dla funkcjonowania grupy i że podstawowa instytucja kredytowa podjęła wystarczające środki w celu odpowiedniego ograniczenia ryzyka.

(28)     Limity dużych ekspozycji mają na celu ochronę instytucji kredytowych przed ryzykiem strat z powodu nadmiernej koncentracji ekspozycji wobec jednego klienta lub grupy powiązanych klientów. Stosowanie tych ograniczeń wobec wyodrębnionych części instytucji kredytowej lub grupy, jak również wobec podstawowej instytucji kredytowej i zewnętrznych podmiotów prowadzących działalność handlową stanowi integralny element niniejszego rozporządzenia. Pomimo stosowania indywidualnych limitów ekspozycji, łączny poziom dużych ekspozycji może być jednak nadal znaczący. Limitom indywidualnym powinien zatem towarzyszyć łączny limit dużych ekspozycji. W celu ograniczenia stosowania bezpieczeństwa publicznego netto do działań podlegających wyodrębnieniu i w celu jasnego wyodrębnienia działalności podmiotu handlowego instytucji kredytowej, jednostki handlowe powinien obowiązywać zakaz przyjmowania depozytów kwalifikujących się do objęcia ich systemem ubezpieczania depozytów. Zakaz ten nie powinien uniemożliwiać wymiany zabezpieczeń ściśle związanej z ich działalnością handlową. Aby jednak nie pozbawiać gospodarki dodatkowych źródeł kredytu, jednostka handlowa powinna mieć prawo udzielania kredytów wszystkim klientom. Ponadto, o ile świadczenie przez jednostkę handlową usług płatności hurtowych, usług rozliczeniowych i rozrachunkowych może być uzasadnione, to nie powinna się ona angażować w detaliczne usługi płatnicze.

(29)     Pomimo wyodrębnienia działalności handlowej podstawowa instytucja kredytowa powinna nadal być w stanie zarządzać własnym ryzykiem. Należy w związku z tym dopuścić niektóre rodzaje działalności handlowej w zakresie, w którym mają one na celu ostrożne zarządzanie kapitałem, płynnością i finansowaniem podstawowej instytucji kredytowej i nie stanowią zagrożenia dla jej stabilności finansowej. Analogicznie, podstawowe instytucje kredytowe muszą być w stanie świadczyć na rzecz swoich klientów niezbędne usługi zarządzania ryzykiem. Nie mogą jednak narażać przy tym podstawowej instytucji kredytowej na niepotrzebne ryzyko ani stwarzać zagrożenia dla jej stabilności finansowej. Działalność hedgingowa uznawana do celów ostrożnego zarządzania ryzykiem własnym i świadczenia usług zarządzania ryzykiem na rzecz klientów może, ale nie musi, kwalifikować się jako rachunkowość zabezpieczeń zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej.

(30)     W celu zwiększenia skuteczności procedury decyzyjnej przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu, a także zapewnienia maksymalnej spójności pomiędzy środkami nakładanymi na podstawie niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013, dyrektywy [BRRD] oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE[27] właściwe organy i odpowiednie organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny współpracować ze sobą ściśle w każdych okolicznościach, korzystając ze wszystkich uprawnień przyznanych im w obowiązujących przepisach prawa unijnego. Obowiązek współpracy powinien obejmować wszystkie etapy procedury prowadzącej do wydania przez właściwy organ ostatecznej decyzji o nałożeniu środków strukturalnych.

(31)     Wyodrębnienie ma poważny wpływ strukturę prawną, organizacyjną i operacyjną grup bankowych. Aby zapewnić skuteczne i sprawne przeprowadzanie operacji wyodrębnienia działalności i zapobiec dzieleniu grup według kryteriów geograficznych, decyzje dotyczące wyodrębnienia powinny być podejmowane na poziomie grupy przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany, w stosownych przypadkach po konsultacji z organami właściwymi dla jednostek zależnych o istotnym znaczeniu.

(32)     W celu zwiększenia przejrzystości i pewności prawa z korzyścią dla wszystkich uczestników rynku, Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) powinien publikować i utrzymywać na swojej stronie internetowej aktualny wykaz instytucji kredytowych i grup, które podlegają wymogom związanym z zakazem handlu na własny rachunek i wyodrębnieniem określonych rodzajów działalności handlowej.

(33)     W zakresie, w którym ujawnianie informacji do celów nadzoru ostrożnościowego oraz stosowania niniejszego rozporządzenia wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych, dane te powinny być objęte pełną ochroną na podstawie unijnych ram prawnych. W szczególności, dane osobowe są zatrzymywane przez właściwy organ jedynie przez okres, który jest konieczny zgodnie z obowiązującymi przepisami o ochronie danych[28].

(34)     Wyodrębnienie działalności wiąże się dla grup bankowych ze zmianami struktury prawnej, organizacyjnej i operacyjnej, które są kosztowne. Aby ograniczyć ryzyko przenoszenia tych kosztów na klientów i dać instytucjom kredytowym czas niezbędny do wykonania decyzji o wyodrębnieniu w sposób uporządkowany, przepisy dotyczące wyodrębnienia nie powinny być stosowane natychmiast po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, lecz od dnia [dokładna data do wstawienia przez UP, 18 miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia].

(35)     Wykonywanie wszystkich lub niektórych usług inwestycyjnych albo rodzajów działalności inwestycyjnej w formie regularnej działalności zawodowej lub gospodarczej przez różne podmioty wskazane w niniejszym rozporządzeniu, w wyniku zmian strukturalnych nakazanych dużym, złożonym i wzajemnie powiązanym instytucjom kredytowym, powinno być zgodne z przepisami dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[29]. Jeżeli niniejsze rozporządzenie przewiduje dalej idące ograniczenia zdolności tych podmiotów do wykonywania usług inwestycyjnych niż przepisy dyrektywy 2004/39/WE, obowiązują przepisy niniejszego rozporządzenia. Aby moc wykonywać te usługi inwestycyjne lub działalność inwestycyjną, wymagane jest uprzednie uzyskanie zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 2004/39/WE, z wyjątkiem instytucji kredytowych, które posiadają zezwolenie na podstawie dyrektywy 2013/36/UE.

(36)     Komisja powinna współpracować z organami państw trzecich w celu wypracowania rozwiązań korzystnych dla wszystkich zainteresowanych stron, tak aby zapewnić spójność przepisów niniejszego rozporządzenia i wymogów określonych przez państwa trzecie. W tym celu Komisja powinna być uprawniona do stwierdzenia równoważności ram prawnych państwa trzeciego z niniejszym rozporządzeniem, również w zakresie stosowanych przez to państwo trzecie rozwiązań prawnych, nadzorczych i wykonawczych.

(37)     Aby zapewnić przestrzeganie obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia przez podmioty objęte jego zakresem obowiązywania i podobne traktowanie tych podmiotów na całym obszarze Unii, sankcje i środki administracyjne powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. W związku z tym sankcje i środki administracyjne określone niniejszym rozporządzeniem powinny spełniać określone podstawowe wymogi w odniesieniu do: podmiotów tych sankcji i środków; kryteriów, które należy uwzględniać przy ich stosowaniu; podawania informacji o sankcjach i środkach do wiadomości publicznej; zasadniczych uprawnień do nakładania sankcji i środków, jak również w odniesieniu do wysokości administracyjnych kar finansowych.

(38)     W celu szczegółowego określenia wymogów ustanowionych niniejszym rozporządzeniem należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do następujących elementów innych niż istotne: rozszerzenia kategorii obligacji skarbowych, które nie powinny być zakazane na mocy art. 6 i których właściwe organy nie muszą poddawać przeglądowi ani analizie pod kątem potrzeby wyodrębnienia działalności; określenia odpowiednich limitów i warunków, w przypadku wystąpienia których właściwy organ powinien przyjąć, że określone rodzaje działalności handlowej muszą zostać wyodrębnione; rozszerzenia wykazu instrumentów, które są dozwolone do celów zarządzania ryzykiem własnym instytucji kredytowej; rozszerzenia wykazu instrumentów, którymi instytucja kredytowa może obracać w ramach zarządzania ryzykiem klientów; obliczania limitu, powyżej którego instrumenty pochodne nie mogą być sprzedawane przez podstawową instytucję kredytową ani ujmowane w jej bilansie; dużych ekspozycji i zakresu uznawania technik ograniczania ryzyka kredytowego; zmiany elementów składowych pojęcia „działalności handlowej” używanego do celu ustalenia warunków dotyczących zakresu obowiązywania rozdziałów II i III niniejszego rozporządzenia; określenia typów sekurytyzacji, które nie zagrażają stabilności finansowej podstawowej instytucji kredytowej ani systemowi finansowemu Unii; kryteriów służących do oceny równoważności ram prawnych i nadzorczych państwa trzeciego. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(39)     Aby zapewnić jednolite warunki wykonania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do przepisów zawartych w art. 21 i 27, Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze.

(40)     Standardy techniczne w zakresie usług finansowych powinny zapewniać spójną harmonizację oraz należytą ochronę deponentów, inwestorów i konsumentów w całej Unii. Ponieważ EUNB charakteryzuje wysoki poziom wiedzy specjalistycznej, efektywne i właściwe jest powierzenie mu opracowania projektów regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych, które nie rozstrzygają kwestii politycznych. Opracowując projekty standardów technicznych, EUNB powinien zapewnić skuteczność procesów administracyjnych i sprawozdawczych.

(41)     Komisja powinna przyjąć regulacyjne standardy techniczne opracowane przez EUNB w dziedzinie metodyki zgodnych pomiarów i jednolitego stosowania wskaźników dotyczących obliczeń progu, powyżej którego należy dokonać wyodrębnienia działalności handlowej, w drodze aktów delegowanych na podstawie art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010[30]. Komisja oraz EUNB powinny zapewnić, aby wspomniane standardy mogły być stosowane przez wszystkie zainteresowane instytucje w sposób proporcjonalny do charakteru, skali i stopnia złożoności tych instytucji oraz ich działalności.

(42)     Komisję należy upoważnić do przyjęcia wykonawczych standardów technicznych opracowanych przez EUNB w odniesieniu do metodyki obliczania wartości obrotu w ramach działalności handlowej prowadzonej przez instytucje kredytowe i grupy, jednolitego wzoru do celów ujawniania łącznej wartości i struktury działalności handlowej instytucji kredytowych i spółek dominujących oraz ustalenia procedur i form wymiany z EUNB informacji dotyczących sankcji, w drodze aktów wykonawczych na podstawie art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

(43)     Zgodnie z zasadą proporcjonalności ustanowienie przepisów dotyczących zakazu handlu na własny rachunek oraz wyodrębnienia określonych rodzajów działalności handlowej jest konieczne i właściwe, aby osiągnąć cel polegający na zapobieganiu ryzyku systemowemu, napięciom finansowym lub upadłości dużych, złożonych i powiązanych instytucji kredytowych. Niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów, zgodnie z art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej.

(44)     Na mocy art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (dalej „Karta”) uznaje się wolność prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z prawem Unii oraz ustawodawstwem i praktykami krajowymi. Każda osoba na terytorium Unii ma prawo rozpocząć lub kontynuować działalność gospodarczą i nie można wobec niej stosować dyskryminacji ani niepotrzebnych ograniczeń w związku z tą działalnością gospodarczą. Własność udziałów i akcji jest chroniona jako prawo własności zgodnie z art. 17 Karty. Udziałowcom i akcjonariuszom przysługuje prawo do władania swoim mieniem, używania go i rozporządzania nim; nie mogą oni zostać pozbawieni swojej własności wbrew ich woli. Zakaz handlu na własny rachunek oraz wymóg wyodrębnienia określonych rodzajów działalności handlowej przewidziane w niniejszym rozporządzeniu mogą mieć wpływ na wolność prowadzenia działalności gospodarczej oraz na prawa własności udziałowców i akcjonariuszy, którzy w takiej sytuacji nie mogą swobodnie dysponować swoim mieniem.

(45)     Ograniczenia wolności prowadzenia działalności gospodarczej i praw akcjonariuszy powinny być zgodne z art. 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Ingerencja w te prawa nie powinna być nieproporcjonalna. W związku z tym zakaz prowadzenia działalności handlowej lub jej wyodrębnienie powinny być wymagane tylko wówczas, gdy leży to w interesie publicznym i przyczyni się do prawidłowego funkcjonowania rynku bankowego i stabilności finansowej w Unii. Zainteresowanym akcjonariuszom i udziałowcom nie powinno się uniemożliwiać korzystania z innych przysługujących im praw, takich jak prawo do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu.

(46)     Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych oraz respektuje zasady uznane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawo do ochrony danych osobowych, wolność prowadzenia działalności gospodarczej, prawo własności, prawo do skutecznego środka prawnego, rzetelnego procesu sądowego i do obrony, oraz respektuje zasadę ne bis in idem. Niniejsze rozporządzenie należy stosować zgodnie z tymi prawami i zasadami.

(47)     Ponieważ podmioty, których dotyczy zakaz handlu na własny rachunek, będą potrzebować odpowiedniego czasu na jego wdrożenie, niniejsze rozporządzenie przewiduje, że zakaz ten stosuje się od dnia [dokładna data do wstawienia przez UP 18 miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia]. Także procedury przewidziane w niniejszym rozporządzeniu w kontekście decyzji właściwego organu o konieczności wyodrębnienia działalności handlowej z podstawowej instytucji kredytowej oraz procedury stosowane wobec grup po przyjęciu takiej decyzji mają złożony charakter, w związku z tym potrzebny jest czas nie tylko na ich przeprowadzenie, ale również na wdrożenie tych środków w odpowiedzialny i trwały sposób. Właściwe jest zatem, aby przepisy te były stosowane [dokładna data do wstawienia przez UP 36 miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia].

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Rozdział I

Przepisy ogólne

Artykuł 1

Cele

Niniejsze rozporządzenie ma na celu zapobieżenie ryzyku systemowemu, napięciom finansowym lub upadłości dużych, złożonych i powiązanych podmiotów systemu finansowego, w szczególności instytucji kredytowych, oraz służy osiągnięciu następujących celów:

(a) ograniczeniu podejmowania nadmiernego ryzyka przez instytucję kredytową;

(b) zlikwidowaniu istotnych konfliktów interesów między poszczególnymi częściami instytucji kredytowej;

(c) uniknięciu niewłaściwej alokacji zasobów i zachęceniu do akcji kredytowej na rzecz gospodarki realnej;

(d) przyczynieniu się do zapewnienia warunków niezakłóconej konkurencji dla wszystkich instytucji na rynku wewnętrznym;

(e) ograniczeniu wzajemnych powiązań w systemie finansowym prowadzących do ryzyka systemowego;

(f) ułatwieniu sprawnego zarządzania instytucją kredytową, monitorowania instytucji kredytowej oraz nadzoru nad nią;

(g) ułatwieniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz działań naprawczych w odniesieniu do grupy.

Artykuł 2

Przedmiot

W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy dotyczące:

(a) zakazu handlu na własny rachunek;

(b) wyodrębnienia określonych rodzajów działalności handlowej;

Artykuł 3

Zakres

1.           Niniejsze rozporządzenie stosuje się do następujących podmiotów:

(a) instytucji kredytowych lub unijnych jednostek dominujących, w tym wszystkich ich oddziałów i jednostek zależnych, niezależnie od ich umiejscowienia, jeśli zostały one zidentyfikowane jako globalne instytucje o znaczeniu systemowym zgodnie z art. 131 dyrektywy 2013/36/UE;

(b) następujących podmiotów, jeżeli przez trzy kolejne lata posiadają one łączne aktywa w wysokości co najmniej 30 mld EUR i prowadzą działalność handlową, której wartość wynosi co najmniej 70 mld EUR lub stanowi równowartość 10 procent jej łącznych aktywów:

(i)      instytucji kredytowych mających siedzibę w Unii, niebędących jednostką dominującą ani jednostką zależną, w tym wszystkich ich oddziałów, niezależnie od ich umiejscowienia;

(ii)     unijnych jednostek dominujących, w tym wszystkich ich oddziałów i jednostek zależnych, niezależnie od ich umiejscowienia, jeśli jeden z podmiotów należących do grupy jest instytucją kredytową mającą siedzibę w Unii;

(iii)    unijnych oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę w państwach trzecich.

Artykuł 4

Wyłączenie z zakresu stosowania

2.           Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:

(a) unijnych oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę w państwach trzecich, jeżeli podlegają one ramom prawnym uznanym za równoważne zgodnie z art. 27 ust. 1;

(b) jednostek zależnych unijnych jednostek dominujących mających siedzibę w państwach trzecich, jeżeli podlegają one ramom prawnym uznanym za równoważne zgodnie z art. 27 ust. 1;

(c) podmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 5 pkt 2–23 dyrektywy 2013/36/UE.

3.           Obok jednostek wskazanych w przepisach ust. 1 lit. b), właściwy organ może zwolnić z wymogów określonych w rozdziale III jednostki zależne unijnych jednostek dominujących mających siedzibę w państwach trzecich, w przypadku gdy nie istnieją przepisy uznane za równoważne z art. 10–16 i art. 20, jeśli właściwy organ jest przekonany, że:

(a) istnieje strategia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uzgodniona pomiędzy organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na poziomie grupy z Unii a organem z przyjmującego państwa trzeciego;

(b) strategia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dotycząca jednostki zależnej unijnej jednostki dominującej mającej siedzibę w państwie trzecim nie pociąga za sobą niekorzystnych skutków dla stabilności finansowej państwa członkowskiego lub państw członkowskich, w których mają siedzibę unijna jednostka dominująca i pozostałe podmioty należące do grupy.

Artykuł 5

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1.           „instytucja kredytowa” oznacza instytucję kredytową zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013[31];

2.           „grupa” oznacza jednostkę dominującą i jej jednostki zależne;

3.           „restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja” oznacza restrukturyzację i uporządkowaną likwidację zgodnie z definicją w art. 2 pkt 1 dyrektywy w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków [BRRD];

4.           „handel na własny rachunek” oznacza wykorzystywanie kapitału własnego lub pożyczonych środków do zajmowania pozycji w transakcjach kupna, sprzedaży bądź nabycia lub zbycia w inny sposób, których przedmiotem są instrumenty finansowe lub towary, wyłącznie w celu osiągnięcia zysku na własny rachunek i bez żadnego związku z faktyczną lub przewidywaną działalnością na rzecz klienta albo w celu zabezpieczenia (hedgingu) ryzyka podmiotu wynikającego z faktycznej lub przewidywanej działalności klienta, za pomocą komórek organizacyjnych, jednostek, działów lub pojedynczych handlowców, którym są wyraźnie przypisane zadania polegające na zajmowaniu takich pozycji i osiąganiu zysku, w tym poprzez dedykowane internetowe platformy służące do handlu na własny rachunek;

5.           „unijna jednostka dominująca” oznacza jednostkę dominującą w państwie członkowskim, która nie jest jednostką zależną w stosunku do innej jednostki w dowolnym państwie członkowskim;

6.           „jednostka zależna” oznacza jednostkę zależną zgodnie z definicją w art. 2 pkt 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE[32];

7.           „właściwy organ” oznacza właściwy organ zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w tym EBC zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 1024/2013;

8.           „instytucja” oznacza instytucję zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

9.           „jednostka dominująca” oznacza jednostkę dominującą zgodnie z definicją w art. 2 pkt 9 dyrektywy 2013/34/UE, w tym instytucję, finansową spółkę holdingową, finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej i holding mieszany;

10.         „instrumenty finansowe” oznaczają instrumenty finansowe zgodnie z definicją w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE;

11.         „organ zarządzający” oznacza organ zarządzający zgodnie z definicją w art. 3 ust. 1 pkt 7 dyrektywy 2013/36/UE lub równoważny organ w przypadku gdy dany podmiot nie jest instytucją;

12.         „działalność animatora rynku” oznacza zobowiązanie instytucji finansowej do regularnego i stałego zapewniania płynności rynku poprzez wystawianie ofert kupna–sprzedaży określonego instrumentu finansowego lub poprzez realizowanie – w ramach swojej zwykłej działalności – zleceń inicjowanych przez klientów lub w odpowiedzi na oferty złożone przez klientów, przy czy żadna z tych metod nie może się wiązać z istotnym ryzykiem rynkowym;

13.         „jednostka sponsorująca” oznacza jednostkę sponsorującą zdefiniowaną w art. 4 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

14.         „sekurytyzacja” oznacza sekurytyzację zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 61 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

15.         „obrót instrumentami pochodnymi” oznacza kupno lub sprzedaż instrumentów pochodnych;

16.         „podstawowa instytucja kredytowa” oznacza instytucję kredytową, której działalność obejmuje co najmniej przyjmowanie depozytów kwalifikujących się do objęcia systemem gwarantowania depozytów zgodnie z dyrektywą 94/19/WE[33];

17.         „towar” oznacza towar zgodnie z definicją w art. 2 pkt 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1287/2006[34];

18.         „jednostka należąca do grupy” oznacza podmiot prawny, który jest częścią grupy;

19.         „podmiot finansowy” oznacza podmiot należący do jednej z następujących kategorii:

– podmiot sektora finansowego zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 27 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

– niestosujące dźwigni finansowej alternatywne fundusze inwestycyjne (AFI) typu zamkniętego, zgodnie z definicją w dyrektywie 2011/61/UE, jeśli AFI te mają siedzibę w Unii lub – w przypadku gdy nie mają siedziby w Unii – jeśli są wprowadzane do obrotu w Unii zgodnie z art. 35 lub 40 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE[35]; kwalifikowalne fundusze venture capital zgodnie z definicją w art. 3 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 345/2013[36]; kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej zgodnie z definicją w art. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 346/2013[37] oraz AFI posiadające zezwolenie na prowadzenie działalności jako europejski długoterminowy fundusz inwestycyjny (ELTIF) zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr [XXX/XXXX][38]];

– UCITS zgodnie z definicją w art. 1 ust. 2 dyrektywy 2009/65/WE[39];

– jednostkę specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 66 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

20.         „MŚP” oznacza przedsiębiorstwo, które zatrudnia mniej niż 250 pracowników i którego roczny obrót nie przekracza 50 mln EUR lub całkowita roczna kwota bilansowa nie przekracza 43 mln EUR;

21.         „działalność inwestycyjna na własny rachunek” oznacza: kupno, sprzedaż, subskrypcję lub gwarantowanie emisji papierów wartościowych lub dokonywanie inwestycji opartych na umowach, na własny rachunek;

22.         „organ sprawujący nadzór skonsolidowany” oznacza właściwy organ odpowiedzialny za sprawowanie nadzoru nad unijną jednostką dominującą i jej jednostkami zależnymi na zasadzie skonsolidowanej zdefiniowanej w art. 4 ust. 1 pkt 48 rozporządzenia (UE) nr 575/013.

Rozdział II

Zakazana działalność

Artykuł 6

Zakaz określonych rodzajów działalności handlowej

1.           Podmiotom, o których mowa w art. 3, nie wolno:

(a) prowadzić handlu na własny rachunek;

(b) prowadzić następującej działalności, z wykorzystaniem kapitału własnego lub pożyczonych środków, wyłącznie w celu osiągnięcia zysku na własny rachunek:

(i)      nabywać lub utrzymywać jednostek uczestnictwa lub udziałów w AFI zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE;

(ii)     inwestować w instrumenty pochodne, certyfikaty inwestycyjne, indeksy lub inne instrumenty finansowe, których notowania są powiązane z jednostkami lub udziałami w AFI;

(iii)    posiadać jednostek uczestnictwa lub udziałów w podmiocie, który prowadzi handel na własny rachunek lub nabywa jednostki uczestnictwa lub udziały w AFI.

2.           Zakaz, o którym mowa w ust. 1 lit. a), nie dotyczy:

(a)  instrumentów finansowych emitowanych przez rządy centralne państw członkowskich lub przez podmioty wymienione w art. 117 ust. 2 i art. 118 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(b) sytuacji, w której podmiot, o którym mowa w art. 3, spełnia wszystkie poniższe warunki:

(i)      wykorzystuje własny kapitał w ramach swoich procedur zarządzania środkami pieniężnymi;

(ii)     utrzymuje, kupuje, sprzedaje albo w inny sposób nabywa lub zbywa wyłącznie środki pieniężne lub aktywa stanowiące ekwiwalenty środków pieniężnych. Aktywa stanowiące ekwiwalenty środków pieniężnych muszą być inwestycjami o wysokiej płynności, utrzymywanymi w walucie bazowej będącej walutą kapitału własnego i łatwo wymienialnymi na określoną kwotę środków pieniężnych, musi im być przypisane bardzo niskie ryzyko zmiany wartości, ich okres zapadalności nie może przekraczać 397 dni, a ich rentowność nie może być wyższa niż stopa zwrotu z trzymiesięcznych obligacji skarbowych o wysokiej jakości.

3.           Ograniczenie określone w ust. 1 lit. b) nie ma zastosowania do: niestosujących dźwigni finansowej AFI typu zamkniętego, zgodnie z definicją w dyrektywie 2011/61/UE, jeśli AFI te mają siedzibę w Unii lub – w przypadku gdy nie mają siedziby w Unii – jeśli są wprowadzane do obrotu w Unii zgodnie z art. 35 lub 40 dyrektywy 2011/61/UE; kwalifikowalnych funduszy venture capital zgodnie z definicją w art. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 345/2013; kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej zgodnie z definicją w art. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 346/2013; ani do AFI posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności jako europejski długoterminowy fundusz inwestycyjny (ELTIF) zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr [XXX/XXXX].

4.           Organ zarządzający każdego podmiotu, o którym mowa w art. 3, zapewnia, aby wymogi określone w ust. 1 zostały spełnione.

5.           Wymogi określone w ust. 1–4 stosuje się od dnia [dokładna data do wstawienia przez UP 18 miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia].

6.           Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 36 w celu wyłączenia spod zakazu określonego w ust. 1 lit. a):

(a) instrumentów finansowych innych niż instrumenty, o których mowa w art. 2 lit. a), emitowanych przez rządy państw trzecich stosujące środki nadzorcze i regulacyjne co najmniej równoważne ze środkami stosowanymi w Unii, ekspozycjom wobec których przypisuje się wagę ryzyka wynoszącą 0 procent, zgodnie z art. 115 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(b) instrumentów finansowych emitowanych przez samorządy regionalne państw członkowskich, ekspozycjom wobec których przypisuje się wagę ryzyka wynoszącą 0 procent, zgodnie z art. 115 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 7

Zasady dotyczące wynagrodzeń

Bez uszczerbku dla zasad dotyczących wynagrodzeń określonych w dyrektywie 2013/36/UE, polityka wynagrodzeń podmiotów, o których mowa w art. 3, musi być określana i wdrażana w taki sposób, aby nie zachęcała – bezpośrednio lub pośrednio – członków personelu do prowadzenia działalności zakazanej w art. 6 ust. 1, ani nie nagradzała ich za to, bezpośrednio lub pośrednio.

Rozdział III

Wyodrębnienie określonych rodzajów działalności handlowej

Artykuł 8

Zakres działalności

1.           Do celów niniejszego rozdziału działalność handlowa obejmuje działalność inną niż:

(a) przyjmowanie depozytów kwalifikujących się do objęcia systemem gwarantowania depozytów zgodnie z dyrektywą 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[40];

(b) udzielanie kredytów, w tym kredyty konsumenckie, umowy kredytowe dotyczące nieruchomości, faktoring z regresem lub bez, finansowanie transakcji handlowych (w tym forfeiting);

(c) leasing finansowy;

(d) usługi płatnicze zgodnie z definicją w art. 4 ust. 3 dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[41];

(e) emisja innych środków płatności, takich jak czeki podróżne i czeki bankierskie, oraz administrowanie nimi, o ile działalność ta nie jest objęta lit. d);

(f) pośrednictwo na rynku pieniężnym, przechowywanie papierów wartościowych i administrowanie nimi;

(g) usługi w zakresie opiniowania kredytobiorców;

(h) przechowywanie w sejfach;

(i) emisja pieniądza elektronicznego.

2.           Wymogi określone w niniejszym rozdziale nie mają zastosowania do kupna lub sprzedaży instrumentów finansowych emitowanych przez rządy centralne państw członkowskich lub przez podmioty wymienione w art. 117 ust. 2 i art. 118 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

3.           Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 w celu wyłączenia instrumentów finansowych:

(a) innych niż instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2, emitowanych przez rządy państw trzecich stosujące środki nadzorcze i regulacyjne co najmniej równoważne ze środkami stosowanymi w Unii, ekspozycjom wobec których przypisuje się wagę ryzyka wynoszącą 0 procent, zgodnie z art. 115 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(b) emitowane przez samorządy regionalne państw członkowskich, ekspozycjom wobec których przypisuje się wagę ryzyka wynoszącą 0 procent, zgodnie z art. 115 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł 9

Obowiązek dokonywania przeglądu działalności

1.           Właściwy organ ocenia działalność handlową (w tym w szczególności: działalność animatora rynku, inwestycje w sekurytyzacje i pełnienie roli jednostki sponsorującej w ramach programów sekurytyzacji oraz obrót instrumentami pochodnymi innymi niż instrumenty pochodne dozwolone na podstawie art. 11 i 12) realizowaną przez następujące podmioty:

(a) podstawową instytucję kredytową mającą siedzibę w Unii, niebędącą jednostką dominującą ani jednostką zależną, w tym wszystkie jej oddziały, niezależnie od ich umiejscowienia;

(b) unijną jednostkę dominującą, w tym wszystkie jej oddziały i jednostki zależne, niezależnie od ich umiejscowienia, jeśli jeden z podmiotów należących do grupy jest podstawową instytucją kredytową mającą siedzibę w Unii;

(c) unijne oddziały instytucji kredytowych mających siedzibę w państwach trzecich.

2.           Dokonując oceny, o której mowa w ust. 1, właściwy organ stosuje następujące wskaźniki:

(a) względną wielkość aktywów przeznaczonych do obrotu, mierzoną ilorazem aktywów przeznaczonych do obrotu i aktywów ogółem;

(b) dźwignię finansową dla aktywów przeznaczonych do obrotu mierzoną ilorazem aktywów przeznaczonych do obrotu i kapitału podstawowego Tier I;

(c) względną wielkość ryzyka kredytowego kontrahenta, mierzoną ilorazem wartości godziwej instrumentów pochodnych i aktywów przeznaczonych do obrotu ogółem;

(d) względny stopień złożoności instrumentów pochodnych przeznaczonych do obrotu, mierzony ilorazem aktywów stanowiących instrumenty pochodne przeznaczone do obrotu, kwalifikujących się do poziomów 2 i 3, oraz aktywów przeznaczonych do obrotu;

(e) względną rentowność działalności handlowej, mierzoną ilorazem dochodów z działalności handlowej i dochodów netto ogółem;

(f) względną wielkość ryzyka rynkowego, mierzoną jako iloraz: obliczonej różnicy pomiędzy aktywami przeznaczonymi do obrotu a zobowiązaniami, wyrażonej jako wartość bezwzględna, i średniej arytmetycznej aktywów przeznaczonych do obrotu i zobowiązań przeznaczonych do obrotu;

(g) wzajemne powiązania, mierzone za pomocą metodyki, o której mowa w art. 131 ust. 18 dyrektywy 2013/36/UE;

(h) ryzyko kredytowe i ryzyko płynności, których źródłem są zobowiązania podjęte i gwarancje udzielone przez podstawową instytucję kredytową.

3.           Właściwy organ zakończy swoją ocenę do dnia [do wprowadzenia przez UP 18 miesięcy od daty opublikowania niniejszego rozporządzenia], a następnie przeprowadza oceny w regularnych odstępach czasu, co najmniej raz w roku.

4.           EUNB opracuje projekt regulacyjnych standardów technicznych wskazujących, w jaki sposób należy mierzyć wskaźniki oraz, w stosownych przypadkach, określających szczegółowo wskaźniki, o których mowa w ust. 2, a także sposób ich pomiaru za pomocą danych, którymi dysponują organy nadzorcze.  Projekt regulacyjnych standardów technicznych będzie ponadto wskazywać właściwemu organowi metodykę zgodnych pomiarów i jednolitego stosowania wskaźników.

EUNB przedstawia Komisji projekty tych regulacyjnych standardów technicznych do dnia [do wstawienia przez UP – 1 miesiąc od dnia opublikowania niniejszego rozporządzenia].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania projektów regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 10

Uprawnienia właściwego organu dotyczące zakazu prowadzenia określonej działalności przez podstawową instytucję kredytową

1.           W przypadku gdy właściwy organ stwierdza, po dokonaniu oceny, o której mowa w art. 9 ust. 1, że spełnione zostały limity i warunki powiązane ze wskaźnikami wskazanymi w art. 9 ust. 2 lit. a)-h) i określonymi w aktach delegowanych, o których mowa w ust. 5, i w związku z tym uznaje, że istnieje zagrożenie dla stabilności finansowej podstawowej instytucji kredytowej lub dla całego systemu finansowego Unii, w świetle celów, o których mowa w art. 1, wszczyna – nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od zakończenia swojej oceny – procedurę prowadzącą do wydania decyzji zgodnie z ust. 3 akapit drugi.

2.           W przypadku gdy limity i warunki, o których mowa w ust. 1, nie są spełnione, właściwy organ może pomimo to wszcząć procedurę prowadzącą do wydania decyzji zgodnie z ust. 3, jeśli stwierdzi, po dokonaniu oceny, o której mowa w art. 9 ust. 1, że prowadzenie przez podstawową instytucję kredytową jakiejkolwiek działalności handlowej, z wyjątkiem obrotu instrumentami pochodnymi innymi niż dozwolone na mocy art. 11 i 12, stanowi zagrożenie dla stabilności finansowej podstawowej instytucji kredytowej lub dla całego systemu finansowego Unii, w świetle celów, o których mowa w art. 1.

3.           Właściwy organ powiadamia podstawową instytucję kredytową o wnioskach, o których mowa w ust. 1 lub 2, i umożliwia jej przedstawienie uwag w formie pisemnej w terminie dwóch miesięcy od daty powiadomienia.

O ile podstawowa instytucja kredytowa nie wykaże w terminie wskazanym w akapicie pierwszym, w sposób wymagany przez właściwy organ, że założenia prowadzące do jego wniosków nie są uzasadnione, właściwy organ przyjmuje decyzję skierowaną do podstawowej instytucji kredytowej, w której zakazuje jej prowadzenia działalności handlowej określonej w tych wnioskach. Właściwy organ uzasadnia swoją decyzję i podaje to uzasadnienie do wiadomości publicznej.

Do celów ust. 1, jeśli właściwy organ postanawia zezwolić podstawowej instytucji kredytowej na prowadzenie takiej działalności handlowej, również w tym przypadku uzasadnia swoją decyzję i podaje to uzasadnienie do wiadomości publicznej.

Do celów ust. 2, w przypadku gdy właściwy organ postanawia zezwolić podstawowej instytucji kredytowej na prowadzenie działalności handlowej, przyjmuje odpowiednią decyzję skierowaną do podstawowej instytucji kredytowej.

Przed przyjęciem którejkolwiek z decyzji, o której mowa w niniejszym ustępie, właściwy organ konsultuje się z EUNB w sprawie okoliczności stanowiących podstawę planowanej decyzji oraz w sprawie potencjalnego wpływu tej decyzji na stabilność finansową Unii i na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Właściwy organ powiadamia EUNB także o swojej ostatecznej decyzji.

Właściwy organ podejmuje ostateczną decyzję w ciągu dwóch miesięcy od otrzymania pisemnych uwag, o których mowa w akapicie pierwszym.

4.           Decyzje, o których mowa w ust. 3 akapit drugi, podlegają przeglądowi przez właściwy organ co 5 lat.

5.           Komisja przyjmuje do dnia [dokładna data do wstawienia przez UP w ciągu 6 miesięcy od publikacji niniejszego rozporządzenia] akty delegowane zgodnie z art. 35 w celu:

(a) określenia, w odniesieniu do wskaźników:

(a) odpowiedniego limitu każdego wskaźnika określonego w art. 9 ust. 1 lit. a)–h), powyżej którego poziom ryzyka związanego z daną działalnością handlową jest uznawany za indywidualnie znaczący;

(ii) warunków, w tym liczby i kombinacji wskaźników przekraczających odpowiedni limit, które muszą być spełnione, aby właściwy organ mógł rozpocząć procedurę, o której mowa w art. 10 ust. 1.

(iii) Wykaz warunków, o których mowa w ppkt (ii), zawiera informacje dotyczące poziomu zagregowanego ryzyka znaczącego związanego z daną działalnością handlową, wynikającego z przekroczenia odpowiednich limitów, o których mowa w ppkt (i), przez więcej niż jeden wskaźnik;

(b) określenia typu sekurytyzacji, który nie jest uważany za zagrożenie dla stabilności finansowej podstawowej instytucji kredytowej lub dla całego systemu finansowego Unii, w odniesieniu do każdego z następujących aspektów:

(i)      cechy strukturalne, takie jak wbudowana transformacje terminów zapadalności i prostota struktury;

(ii)     jakość aktywów bazowych i charakterystyka związanych z nimi zabezpieczeń;

(iii)    wprowadzanie do obrotu i przejrzystość programów sekurytyzacji i ich aktywów bazowych;

(iv)    solidność i jakość procedur gwarantowania emisji.

Artykuł 11

Ostrożne zarządzanie ryzykiem własnym

1.           Podstawowa instytucja kredytowa, w stosunku do której wydano decyzję, o której mowa w art. 10 ust. 3, może prowadzić działalność handlową wyłącznie w celu ostrożnego zarządzania jej kapitałem, płynnością i finansowaniem.

W ramach ostrożnego zarządzania swoim kapitałem, płynnością i finansowaniem podstawowa instytucja kredytowa może wykorzystywać do zabezpieczania swojego łącznego ryzyka bilansowego tylko instrumenty pochodne bazujące na stopach procentowych, kursach walutowych i kredytach, które kwalifikują się do rozliczania za pośrednictwem partnera centralnego. Podstawowa instytucja kredytowa wykazuje wobec właściwego organu nadzoru, że działalność hedgingowa ma na celu ograniczenie identyfikowalnych ryzyk szczególnych z tytułu pojedynczych lub zbiorczych pozycji podstawowej instytucji kredytowej i że faktycznie – w możliwy do udowodnienia sposób – ogranicza je lub znacznie zmniejsza.

2.           Bez uszczerbku dla zasad dotyczących wynagrodzeń określonych w dyrektywie 2013/36/UE, polityka wynagrodzeń personelu podstawowej instytucji kredytowej, który angażuje się w działalność hedgingową musi:

(a) mieć na celu zapobieganie prowadzeniu resztkowego lub ukrytego handlu na własny rachunek, pod pozorem zarządzania ryzykiem lub w inny sposób;

(b) odzwierciedlać autentyczne potrzeby hedgingowe całej podstawowej instytucji kredytowej i zapewniać, aby wymiar przyznawanego wynagrodzenia nie zależał bezpośrednio od wysokości zysków generowanych przez taką działalność, tylko uwzględniał jej ogólną skuteczność w ograniczaniu lub zmniejszaniu ryzyka.

Organ zarządzający zapewnia, aby polityka wynagrodzeń podstawowej instytucji kredytowej była zgodna z przepisami określonymi w akapicie pierwszym, działając zgodnie z opinią komitetu ds. ryzyka, jeżeli taki komitet został powołany zgodnie z art. 76 ust. 3 dyrektywy 2013/36/UE.

3.           Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 niniejszego rozporządzenia w celu uzupełnienia wykazu instrumentów finansowych określonego w ust. 1 poprzez dodanie innych instrumentów finansowych, w tym innych typów instrumentów pochodnych, w szczególności instrumentów podlegających wymogom określonym w art. 11 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012[42], w celu uwzględnienia instrumentów finansowych, które mają taki sam wpływ na stabilność finansową jak instrumenty wymienione w ust. 1, do celów ostrożnego zarządzania kapitałem, płynnością i finansowaniem.

Artykuł 12

Świadczenie usług zarządzania ryzykiem na rzecz klientów

1.           Podstawowa instytucja kredytowa, w stosunku do której wydano decyzję, o której mowa w art. 10 ust. 3, może sprzedawać instrumenty pochodne bazujące na stopach procentowych, kursach walutowych, kredytach, uprawnieniach do emisji i towarach, które kwalifikują się do rozliczania za pośrednictwem partnera centralnego, oraz uprawnienia do emisji, na rzecz swoich klientów niefinansowych, podmiotów finansowych, o których mowa w art. 5 pkt 19, zakładów ubezpieczeń i instytucji zapewniających pracownicze świadczenia emerytalne, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

(a) wyłącznym celem sprzedaży jest zabezpieczenie ryzyka stopy procentowej, ryzyka walutowego, ryzyka kredytowego, ryzyka cen towarów lub ryzyka cen uprawnień emisyjnych;

(b) wymogi w zakresie funduszy własnych podstawowej instytucji kredytowej dotyczące ryzyka wynikającego z pozycji zajętych w instrumentach pochodnych i uprawnieniach do emisji nie przekraczają wartości procentowej odnoszącej się do wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka całkowitego, która zostanie określona w akcie delegowanym Komisji zgodnie z ust. 2.

Jeżeli warunek określony w lit. b) nie jest spełniony, podstawowa instytucja kredytowa nie może sprzedawać instrumentów pochodnych i uprawnień do emisji ani ujmować ich w swoim bilansie.

2.           Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 w celu:

(a) zezwolenia na sprzedaż na rzecz klientów należących do kategorii określonej w ust. 1 niniejszego artykułu, w celu zabezpieczenia przed ryzykiem, innych instrumentów finansowych niż wskazane w ust. 1, w szczególności instrumentów podlegających wymogom określonym w art. 11 rozporządzenia (UE) nr 648/2012;

(b) określenia wartości procentowej odnoszącej się do wymogów w zakresie funduszy własnych podstawowej instytucji kredytowej, powyżej której podstawowa instytucja kredytowa nie może sprzedawać instrumentów pochodnych i uprawnień do emisji, o których mowa w ust. 1, ani ujmować ich w swoim bilansie.

Artykuł 13

Przepisy dotyczące odrębnych podmiotów należących do grupy

1.           W przypadku gdy właściwy organ podjął zgodnie z art. 10 ust. 3 decyzję zakazującą podstawowej instytucji kredytowej prowadzenia określonych rodzajów działalności handlowej oraz gdy podstawowa instytucja kredytowa należy do grupy, wówczas działalność handlowa podlegająca wyodrębnieniu może być prowadzona tylko przez taki podmiot należący do grupy, który jest prawnie, gospodarczo i operacyjnie odrębny („jednostka handlowa”) od podstawowej instytucji kredytowej.

2.           W przypadku gdy podmiot, o którym mowa w art. 9 ust. 1, zdecydował się z własnej inicjatywy wyodrębnić z podstawowej instytucji kredytowej działalność handlową objętą przepisami art. 9 i uzyskał zatwierdzenie planu wyodrębnienia działalności zgodnie z procedurą opisaną w art. 18, wówczas wymogi określone w ust. 3–13 niniejszego artykułu i w art. 14–17 i art. 20 mają zastosowanie do jednostek wyodrębnionych.

3.           Unijna jednostka dominująca zapewnia, aby grupie obejmującej podstawowe instytucje kredytowe i jednostki handlowe została nadana struktura, w ramach której powstaną dwie odrębne podgrupy, na zasadzie subskonsolidowanej, z których tylko jedna zawiera podstawowe instytucje kredytowe.

4.           Unijna jednostka dominująca podstawowej instytucji kredytowej zapewnia, w koniecznym zakresie, aby podstawowa instytucja kredytowa mogła kontynuować swoją działalność w przypadku niewypłacalności jednostki handlowej.

5.           Podstawowa instytucja kredytowa nie może utrzymywać instrumentów kapitałowych ani praw głosu w jednostce handlowej.

Niezależnie od akapitu pierwszego właściwy organ może zdecydować o zezwoleniu podstawowym instytucjom kredytowym spełniającym wymogi określone w art. 49 ust. 3 lit. a) lub b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 na utrzymywanie instrumentów kapitałowych lub praw głosu w jednostce handlowej, jeśli uzna że utrzymywanie takich instrumentów kapitałowych lub praw głosu jest nieodzowne dla funkcjonowania grupy i że podstawowa instytucja kredytowa podjęła wystarczające środki w celu odpowiedniego ograniczenia ryzyka.

Podstawowa instytucja kredytowa niebędąca centralną ani regionalną instytucją kredytową, nie może w żadnym przypadku otrzymać zezwolenia na bezpośrednie utrzymywanie instrumentów kapitałowych lub praw głosu w jednostce handlowej.

Przed przyjęciem decyzji zgodnie z niniejszym ustępem właściwy organ konsultuje się z EUNB.

Właściwy organ powiadamia o swojej decyzji EUNB.EUNB publikuje wykaz instytucji, wobec których zostały zastosowane przepisy niniejszego ustępu.

6.           Podstawowa instytucja kredytowa i jednostka handlowa emitują własne papiery dłużne na zasadzie indywidualnej lub subskonsolidowanej, pod warunkiem że nie jest to sprzeczne z planem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uzgodnionym przez odpowiednie organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z dyrektywą [BRRD].

7.           Wszystkie umowy i transakcje pomiędzy podstawową instytucją kredytową a jednostką handlową muszą być tak samo korzystne dla podstawowej instytucji kredytowej jak porównywalne umowy i transakcje zawierane z podmiotami nienależącymi do tej samej podgrupy.

8.           Wymagane jest, aby większość członków organu zarządzającego – odpowiednio – podstawowej instytucji kredytowej lub jednostki handlowej nie była jednocześnie członkami organu zarządzającego – odpowiednio – jednostki handlowej lub podstawowej instytucji kredytowej. Żadnemu członkowi organu zarządzającego podstawowej instytucji kredytowej lub jednostki handlowej nie wolno sprawować funkcji wykonawczej w obu tych podmiotach, z wyjątkiem dyrektora ds. zarządzania ryzykiem z jednostki dominującej.

9.           Organ zarządzający podstawowej instytucji kredytowej, jednostki handlowej i ich jednostek dominujących ma obowiązek realizować cele, którym służy wyodrębnienie.

10.         Zgodnie z obowiązującym prawem krajowym, nazwa lub oznaczenie jednostki handlowej i podstawowej instytucji kredytowej musi mieć takie brzmienie, aby ogół społeczeństwa mógł łatwo zidentyfikować podmiot będący jednostką handlową i podmiot będący podstawową instytucją kredytową.

11.         Strukturalnie wyodrębnione instytucje wywiązują się z wymogów określonych w częściach drugiej, trzeciej i czwartej oraz szóstej, siódmej i ósmej rozporządzenia (UE) nr 575/2013, a także w tytule VII dyrektywy 2013/36/UE na zasadzie subskonsolidowanej zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

12.         Na zasadzie odstępstwa od art. 6 ust. 1 i art. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wymogi określone w częściach od drugiej do czwartej i w części ósmej tego rozporządzenia stosuje się na zasadzie subskonsolidowanej zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

13.         Na zasadzie odstępstwa od art. 6 ust. 4 i art. 8 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, wymogi określone w części szóstej tego rozporządzenia stosuje się na zasadzie subskonsolidowanej zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

Artykuł 14

Limity dużych ekspozycji wewnątrz grupy

1.           Do celów obliczeń limitu dużych ekspozycji wewnątrz grupy na podstawie ust. 2 wszystkie podmioty należące do tej samej podgrupy zgodnie z art. 13 ust. 3 są uznawane za jednego klienta lub za jedną grupę powiązanych klientów w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 39 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

2.           W przypadku nałożenia środków zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału podstawowej instytucji kredytowej nie wolno przyjmować na siebie ekspozycji wewnątrzgrupowej wobec podmiotu, który nie należy do tej samej podgrupy co podstawowa instytucja kredytowa, jeśli ekspozycja ta przekracza 25 procent uznanego kapitału podstawowej instytucji kredytowej. Limit ekspozycji wewnątrzgrupowej stosuje się na zasadzie subskonsolidowanej, po uwzględnienia skutków ograniczenia ryzyka kredytowego i wyłączeń zgodnie z art. 399–403 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i art. 16 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 15

Limity dużych ekspozycji poza grupą

1.           Dodatkowo do limitów określonych w przepisach art. 395 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w przypadku nałożenia środków zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału podstawowej instytucji kredytowej nie wolno przyjmować na siebie następujących ekspozycji:

(a) dużych ekspozycji wobec podmiotu finansowego, przekraczających 25 procent uznanego kapitału podstawowej instytucji kredytowej. Ten limit ekspozycji stosuje się na zasadzie indywidualnej i subskonsolidowanej, po uwzględnienia skutków ograniczenia ryzyka kredytowego i wyłączeń zgodnie z art. 399–403 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i art. 16 niniejszego rozporządzenia;

(b) dużych ekspozycji wobec podmiotów finansowych, przekraczających łącznie 200 procent uznanego kapitału podstawowej instytucji kredytowej. Ten limit ekspozycji stosuje się na zasadzie indywidualnej i subskonsolidowanej, po uwzględnienia skutków ograniczenia ryzyka kredytowego i wyłączeń zgodnie z art. 399–403 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i art. 16 niniejszego rozporządzenia.

2.           Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 w celu dostosowania wysokości limitu łącznych dużych ekspozycji poza grupą, określonego w ust. 1 lit. b), w zależności od zakresu, w którym uznano ograniczanie ryzyka kredytowego.

Artykuł 16

Techniki ograniczania ryzyka kredytowego

Dodatkowo do przepisów art. 399–403 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w przypadku nałożenia środków zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału obliczanie ekspozycji do celów zapewnienia zgodności z limitami dużych ekspozycji, o których mowa w art. 14 i 15 niniejszego rozporządzenia, podlega ograniczeniom dotyczącym uznawania technik ograniczania ryzyka kredytowego.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 w celu określenia zakresu, w którym do celów akapitu pierwszego uznawane są techniki ograniczania ryzyka kredytowego (w tym w celu określenia rodzajów uznanej ochrony kredytowej i jej dopuszczalnych limitów), aby zapewnić niezawodność technik ograniczania ryzyka kredytowego w przypadku zaistnienia ryzyka i skuteczne przywrócenie ochrony kredytowej w przypadku dużych ekspozycji.

Artykuł 17

Odstępstwo od przepisów przejściowe w zakresie dużych ekspozycji

W drodze wyjątku od art. 493 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, odstępstw przewidzianych w tym ustępie nie stosuje się do ekspozycji podstawowych instytucji kredytowych, które podlegają środkom strukturalnym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 18

Plan wyodrębnienia działalności

1.           W przypadku gdy właściwy organ podjął zgodnie z art. 10 ust. 3 decyzję zakazującą podstawowej instytucji kredytowej prowadzenia określonych rodzajów działalności handlowej, podstawowa instytucja kredytowa lub, w stosownych przypadkach, jej unijna jednostka dominująca przedstawia właściwemu organowi, w terminie 6 miesięcy od daty decyzji, o której mowa w art. 10 ust. 3 akapit drugi, plan wyodrębnienia działalności.

Podobnie, w przypadku gdy podmiot, o którym mowa w art. 9 ust. 1, zdecydował się wyodrębnić z podstawowej instytucji kredytowej działalność handlową podlegającą obowiązkowi dokonywania przeglądu działalności określonemu w art. 9, podmiot ten przedstawia na początku okresu oceny, o którym mowa w art. 9, plan opisujący szczegółowo to wyodrębnienie. Plan ten zawiera co najmniej informacje wymagane w niniejszym artykule ust. 2 lit. a) i b).

2.           Plan wyodrębnienia działalności wyjaśnia szczegółowo, w jaki sposób zostanie przeprowadzone wyodrębnienie.

Plan ten musi zawierać co najmniej następujące informacje:

(a) wyszczególnienie aktywów i typów działalności, które mają zostać wyodrębnione z podstawowej instytucji kredytowej;

(b) szczegółowe informacje na temat sposobu stosowania przepisów, o których mowa w art. 13;

(c) ramy czasowe wyodrębnienia.

3.           Właściwy organ ocenia plany, o których mowa w ust. 1 i 2, i w ciągu sześciu miesięcy od ich złożenia przyjmuje decyzję zatwierdzającą plan albo wzywa do wprowadzenia zmian do planu.

4.           W przypadku gdy właściwy organ wymaga wprowadzenia zmian do planu wyodrębnienia działalności podstawowa instytucja kredytowa lub, w stosownych przypadkach, jej unijna jednostka dominująca ponownie przedstawia plan wyodrębnienia działalności, który uwzględnia wymagane zmiany, w terminie trzech miesięcy od otrzymania wezwania właściwego organu.

5.           Właściwy organ przyjmuje decyzję zatwierdzającą lub odrzucającą plan w terminie jednego miesiąca od jego ponownego złożenia. Jeżeli plan został odrzucony, właściwy organ przyjmuje w terminie jednego miesiąca od odrzucenia planu decyzję ustanawiającą plan wyodrębnienia działalności uwzględniający konieczne zmiany.

6.           Jeżeli podstawowa instytucja kredytowa lub, w stosownych przypadkach, jej unijna jednostka dominująca nie przedłoży planu zgodnie z ust. 1, właściwy organ przyjmuje decyzję ustanawiającą plan wyodrębnienia działalności nie później niż w ciągu trzech miesięcy od upływu terminu, o którym mowa w ust. 1.

7.           Jeżeli podstawowa instytucja kredytowa lub, w stosownych przypadkach, jej unijna jednostka dominująca nie przedłoży ponownie planu uwzględniającego zmiany wymagane przez właściwy organ, właściwy organ przyjmuje decyzję ustanawiającą plan wyodrębnienia działalności nie później niż w ciągu jednego miesiąca od upływu terminu, o którym mowa w ust. 4 akapit pierwszy.

8.           Podstawowa instytucja kredytowa lub, w stosownych przypadkach, jej unijna jednostka dominująca wykazuje przed właściwym organem, że wprowadziła w życie zatwierdzony plan.

9.           Organ zarządzający instytucji kredytowej lub unijnej jednostki dominującej zapewnia, aby plan wyodrębnienia działalności został wprowadzony w życie w sposób zatwierdzony przez właściwy organ.

Artykuł 19

Współpraca między właściwymi organami a odpowiednimi organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji

1.           Przed podjęciem decyzji, o której mowa w art. 10 ust. 3, właściwy organ powiadamia o niej odpowiedni organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wyznaczony zgodnie z art. 3 dyrektywy [BRRD].

2.           Dokonując oceny zgodnie z art. 9 i zakazując podstawowej instytucji kredytowej prowadzenia określonej działalności zgodnie z art. 9, właściwy organ uwzględnia oceny możliwości skutecznego przeprowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, które są aktualnie prowadzone lub zostały przeprowadzone przez odpowiedni organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z art. 13 i art. 13a dyrektywy [BRRD]

3.           Właściwy organ współpracuje z odpowiednim organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i wymienia istotne informacje, które uznaje się za konieczne do wypełniania jego obowiązków.

4.           Właściwy organ zapewnia, aby środki nałożone zgodnie z niniejszym rozdziałem były zgodne ze środkami nałożonymi zgodnie z art. 13b rozporządzenia (UE) nr 1024/2013, art. 8 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr [SRM], art. 13, 13a, 14 i 15 dyrektywy [BRRD] oraz art. 104 dyrektywy 2013/36/UE.

Artykuł 20

Działalność zakazana dla jednostki handlowej

Jednostka handlowa nie może:

(a) przyjmować depozytów kwalifikujących się do objęcia systemem gwarantowania depozytów zgodnie z dyrektywą 94/19/WE, z wyjątkiem przypadków, gdy depozyty te są związane z wymianą zabezpieczeń w ramach działalności handlowej;

(b) świadczyć usług płatniczych zgodnie z definicją w art. 4 ust. 3 dyrektywy 2007/64/WE, związanych z działalnością, o której mowa w lit. a), z wyjątkiem przypadków, gdy te usługi płatnicze mają charakter pomocniczy i są ściśle konieczne do celów wymiany zabezpieczeń w ramach działalności handlowej.

Artykuł 21

Odstępstwo od wymogów rozdziału III

5.           Na wniosek państwa członkowskiego Komisja może udzielić odstępstwa od wymogów niniejszego rozdziału na rzecz instytucji kredytowej przyjmującej depozyty od osób fizycznych i MŚP, która podlega krajowemu prawu pierwotnemu przyjętemu przed dniem 29 stycznia 2014 r., jeżeli te przepisy krajowe spełniają następujące warunki:

(a) mają na celu zapobieganie napięciom finansowym lub upadłościom i ryzyku systemowemu, o których mowa w art. 1;

(b) uniemożliwiają instytucjom kredytowym przyjmującym kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP angażowanie się w regulowaną działalność polegającą na dokonywaniu inwestycji na własny rachunek i utrzymywaniu aktywów przeznaczonych do obrotu; przepisy krajowe mogą jednak przewidywać pewne wyjątki, aby umożliwić instytucjom kredytowym przyjmującym depozyty od osób fizycznych i MŚP podejmowanie działań ograniczających ryzyko w celu ostrożnego zarządzania swoim kapitałem, płynnością i finansowaniem oraz w celu świadczenia, w ograniczonym zakresie, usług zarządzania ryzykiem na rzecz klientów;

(c) jeżeli instytucja kredytowa, która przyjmuje kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP, należy do grupy, musi ona zapewnić swoją prawną odrębność od podmiotów należących do grupy, które angażują się w regulowaną działalność polegającą na dokonywaniu inwestycji na własny rachunek i utrzymywaniu aktywów przeznaczonych do obrotu, a przepisy krajowe nakładają na nią następujące wymogi:

(i)      instytucja kredytowa przyjmująca kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP musi być w stanie podejmować decyzje niezależnie od pozostałych podmiotów należących do grupy;

(ii)     instytucja kredytowa przyjmująca kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP musi posiadać organ zarządzający, który jest niezależny od pozostałych podmiotów należących do grupy i od samej instytucji kredytowej;

(iii)    instytucja kredytowa przyjmująca kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP musi podlegać na zasadzie indywidualnej wymogom kapitałowym i płynnościowym;

(iv)    instytucja kredytowa przyjmująca kwalifikujące się depozyty od osób fizycznych i MŚP nie może zawierać umów ani transakcji z innymi podmiotami należącymi do grupy na warunkach innych niż podobne do warunków określonych art. 13 ust. 7.

6.           Państwo członkowskie, które pragnie uzyskać odstępstwo na rzecz instytucji kredytowej podlegającej przepisom krajowym, zwraca się do Komisji z wnioskiem o udzielenie odstępstwa; wnioskowi temu powinna towarzyszyć pozytywna opinia wydana przez właściwy organ nadzorujący instytucję kredytową, której wniosek ten dotyczy. Wniosek powinien zawierać wszystkie informacje niezbędne do oceny przepisów krajowych i wskazywać instytucję kredytową, na rzecz której ma być udzielone odstępstwo. Jeżeli Komisja uzna, że nie posiada wszystkich niezbędnych informacji, kontaktuje się ona z zainteresowanym państwem członkowskim w terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania wniosku i precyzuje, jakie dodatkowe informacje są wymagane.

Po otrzymaniu przez Komisję wszystkich informacji uznanych przez nią za niezbędne do oceny wniosku o udzielenie odstępstwa Komisja powiadamia w terminie jednego miesiąca państwo członkowskie występujące z wnioskiem, że posiada wystarczające informacje.

W terminie pięciu miesięcy od dokonania powiadomienia, o którym mowa w akapicie drugim, Komisja – po skonsultowaniu się z EUNB w sprawie okoliczności stanowiących podstawę planowanej decyzji oraz w sprawie potencjalnego wpływu tej decyzji na stabilność finansową Unii i na funkcjonowanie rynku wewnętrznego – przyjmuje decyzję wykonawczą uznającą przepisy krajowe za zgodne z niniejszym rozdziałem i udzielającą odstępstwa na rzecz instytucji kredytowych wskazanych we wniosku, o którym mowa w ust. 1. Jeżeli Komisja zamierza uznać przepisy krajowe za niezgodne z niniejszym rozdziałem i odmówić udzielenia odstępstwa, przedstawia szczegółowo swoje zastrzeżenia państwu członkowskiemu występującemu z wnioskiem i umożliwia mu przedstawienie uwag w formie pisemnej w terminie jednego miesiąca od dnia przedstawienia zastrzeżeń Komisji. Komisja przyjmuje decyzję wykonawczą udzielającą albo odmawiającą odstępstwa w ciągu trzech miesięcy od upływu terminu na przedstawienie uwag.

W przypadku zmian przepisów krajowych państwa członkowskie powiadamiają o nich Komisję. Komisja może zrewidować decyzję wykonawczą, o której mowa w akapicie trzecim.

Jeżeli przepisy krajowe, które zostały uznane za zgodne z niniejszym rozdziałem, przestały obowiązywać wobec instytucji kredytowej, której udzielono odstępstwa od wymogów niniejszego rozdziału, Komisja cofa odstępstwo wobec tej instytucji kredytowej.

Komisja powiadamia o swoich decyzjach EUNB. EUNB publikuje wykaz instytucji kredytowych, którym przyznano odstępstwo zgodnie z niniejszym artykułem. Wykaz ten jest na bieżąco aktualizowany.

Rozdział IV

Podmioty podlegające wymogom rozdziałów II i III

Artykuł 22

Zasady regulujące obliczanie progów

1.           Do celów art. 3 lit. b) pkt (ii) progi są obliczane na podstawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych unijnej jednostki dominującej.

2.           Do celów art. 3 lit. b) pkt (iii) progi są obliczane na podstawie działalności prowadzonej w Unii.

3.           Aktywa i zobowiązania zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji i innych przedsiębiorstw niefinansowych nie są uwzględniane w obliczeniach.

4.           Do dnia [dokładna data do wstawienia przez UP 12 miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia] właściwy organ wskaże instytucje kredytowe i grupy, które podlegają niniejszemu rozporządzeniu zgodnie z art. 3, i zgłosi je niezwłocznie EUNB.

Po otrzymaniu zgłoszenia właściwego organu EUNB publikuje bez zwłoki wykaz instytucji kredytowych i grup, o którym mowa w akapicie pierwszym. Wykaz ten jest na bieżąco aktualizowany.

Artykuł 23

Obliczenia dotyczące działalności handlowej

1.           Do celów art. 3 działalność handlowa jest obliczana w następujący sposób, zgodnie z obowiązującym systemem rachunkowości:

działalność handlowa = (TSA + TSL + DA + DL)/2, gdzie:

(a) aktywa będące papierami wartościowymi przeznaczonymi do obrotu (TSA) są to aktywa, które wchodzą w skład portfela zarządzanego jako całość i w przypadku których istnieją dowody świadczące, że niedawno były systematycznie wykorzystywane do czerpania krótkoterminowych zysków, z wyjątkiem instrumentów pochodnych będących aktywami;

(b) zobowiązania będące papierami wartościowymi przeznaczonymi do obrotu (TSL) są to zobowiązania zaciągnięte z zamiarem ich odkupienia w krótkim okresie, które wchodzą w skład portfela zarządzanego jako całość i w przypadku których istnieją dowody świadczące, że niedawno były systematycznie wykorzystywane do czerpania krótkoterminowych zysków, z wyjątkiem instrumentów pochodnych będących zobowiązaniami;

(c) instrumenty pochodne będące aktywami (DA) są to instrumenty pochodne o dodatniej wartości zastępczej, które nie są określone jako instrumenty pochodne zabezpieczające lub wbudowane;

(d) instrumenty pochodne będące zobowiązaniami (DL) są to instrumenty pochodne o ujemnej wartości zastępczej, które nie są określone jako instrumenty zabezpieczające.

2.           Aktywa i zobowiązania zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji i innych przedsiębiorstw niefinansowych nie są uwzględniane w obliczeniach działalności handlowej.

3.           EUNB opracowuje projekt wykonawczych standardów technicznych w celu określenia metodyki obliczania działalności handlowej, o której mowa w ust. 1, uwzględniając różnice pomiędzy obowiązującymi systemami rachunkowości.

EUNB przedstawia Komisji projekty tych wykonawczych standardów technicznych do dnia [do wstawienia przez UP – dokładna data przypadająca 1 miesiąc od dnia opublikowania niniejszego rozporządzenia].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

4.           Komisja jest uprawniona do zmiany, w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 35, elementów składowych działalności handlowej, o których mowa w niniejszym artykule ust. 1 lit. a–d, aby uwzględnić zmiany w obowiązujących systemach rachunkowości.

Artykuł 24

Przedstawianie właściwemu organowi informacji o działalności handlowej

1.           Podmioty, o których mowa w art. 3, przedstawiają właściwemu organowi odpowiednie informacje na temat łącznej wartości działalności handlowej oraz jej struktury, zgodnie z art. 23 ust. 1, po raz pierwszy w dniu [data do wstawienia przez UP 9 miesięcy od daty opublikowania niniejszego rozporządzenia], a następnie corocznie.

2.           EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu określenia jednolitego wzoru do celów sprawozdawczości, o której mowa w ust. 1, oraz instrukcje dotyczące stosowania takiego wzoru.

EUNB przedstawia Komisji projekty tych wykonawczych standardów technicznych do dnia [do wstawienia przez UP – dokładna data przypadająca 1 miesiąc od dnia opublikowania niniejszego rozporządzenia].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Rozdział V

Zgodność

Sekcja pierwsza

Podmioty

Artykuł 25

Obowiązki podmiotów podlegających niniejszemu rozporządzeniu

1.           Podmioty podlegające niniejszemu rozporządzeniu wdrażają odpowiednie działania, które umożliwiają właściwym organom uzyskanie informacji potrzebnych do oceny przestrzegania przepisów niniejszego rozporządzenia.

2.           Podmioty podlegające niniejszemu rozporządzeniu dostarczają właściwemu organowi wszystkie informacje konieczne do oceny przestrzegania przez nie przepisów niniejszego rozporządzenia, w tym informacje niezbędne do oceny opierającej się na wskaźnikach, o której mowa w art. 9 ust. 2. Podmioty te zapewniają także, aby ich mechanizmy kontroli wewnętrznej oraz procedury administracyjne i księgowe umożliwiały w każdej chwili monitorowanie przestrzegania przepisów niniejszego rozporządzenia przez te podmioty.

3.           Podmioty podlegające niniejszemu rozporządzeniu rejestrują wszystkie swoje transakcje oraz dokumentują systemy i procesy wykorzystywane do celów niniejszego rozporządzenia w taki sposób, aby właściwy organ był w stanie w każdej chwili monitorować przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia.

Sekcja druga

Właściwe organy

Artykuł 26

Uprawnienia i obowiązki właściwych organów

1.           Wykonując obowiązki nałożone na nie na podstawie niniejszego rozporządzenia, właściwe organy wykonują nadane im uprawnienia zgodnie z właściwymi przepisami prawa unijnego.

2.           Właściwy organ stale monitoruje działalność podmiotów podlegających niniejszemu rozporządzeniu oraz w sposób nieprzerwany ocenia i zapewnia przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia.

3.           Właściwe organy mają prawo żądać od unijnej jednostki dominującej, która nie jest podmiotem regulowanym, ale posiada co najmniej jedną jednostkę zależną objętą regulacją, aby zapewniła przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia przez swoje jednostki zależne objęte regulacją.

4.           Do celów niniejszego rozporządzenia, za organ sprawujący nadzór skonsolidowany uznaje się organ właściwy dla wszystkich podmiotów należących do grupy, które są członkami tej samej grupy co unijna jednostka dominująca i które podlegają niniejszemu rozporządzeniu.

W przypadku gdy jednostka zależna unijnej jednostki dominującej ma siedzibę w innym państwie członkowskim i jest nadzorowana przez inny organ nadzoru niż w przypadku unijnej jednostki dominującej oraz gdy jednostka zależna ma istotne znaczenie zgodnie z art. 6 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013, organ sprawujący nadzór skonsolidowany konsultuje się z właściwym organem państwa członkowskiego pochodzenia istotnej jednostki zależnej w sprawie wszelkich decyzji podejmowanych przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany na podstawie niniejszego rozporządzenia.

Rozdział VI

Stosunki z państwami trzecimi

Artykuł 27

Równoważność ram prawnych państwa trzeciego

1.           Na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego lub państwa trzeciego lub działając z własnej inicjatywy, Komisja może przyjąć akty wykonawcze stanowiące, że:

(a) stosowane przez państwo trzecie rozwiązania prawne, nadzorcze i wykonawcze zapewniają przestrzeganie przez instytucje kredytowe i spółki dominujące w tym państwie trzecim wiążących wymogów, które są równoważne z wymogami określonymi w art. 6, 10–16 i 20;

(b) ramy prawne tego państwa trzeciego tworzą skuteczny równoważny system uznawania środków strukturalnych przewidzianych w krajowych systemach prawnych państw trzecich.

2.           Komisja może zmienić lub cofnąć swoją decyzję w przypadku, gdy warunki, na podstawie których została ona podjęta, przestały być spełnione.

3.           Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 35 niniejszego rozporządzenia w celu określenia kryteriów służących do oceny równoważności ram prawnych i nadzorczych państwa trzeciego z niniejszym rozporządzeniem.

Komisja przyjmuje akt delegowany [dokładna data do wstawienia przez UP w ciągu 24 miesięcy po od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia].

4.           EUNB zawiera porozumienia o współpracy z odpowiednimi właściwymi organami państwa trzeciego, którego ramy prawne i nadzorcze uznano za równoważne z niniejszym rozporządzeniem zgodnie z ust. 1–3. Porozumienia te określają co najmniej minimalny zakres wymiany informacji pomiędzy odpowiednimi właściwymi organami obu jurysdykcji.

Rozdział VII

Sankcje i środki administracyjne

Artykuł 28

Sankcje i środki administracyjne

1.           Bez uszczerbku dla uprawnień nadzorczych przysługujących właściwym organom na mocy art. 26 oraz prawa państw członkowskich do wprowadzania i nakładania sankcji karnych, państwa członkowskie przyznają właściwym organom – zgodnie z przepisami krajowymi – uprawnienia do nakładania sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych odnoszących się do co najmniej następujących naruszeń:

(c) naruszenie zakazu ustanowionego w art. 6;

(d) manipulacje informacjami, które należy przedkładać zgodnie z art. 24 ust. 1.

Państwa członkowskie przyznają właściwym organom uprawnienia do nakładania sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych na instytucje kredytowe i jednostki należące do grupy w tym holdingi mieszane, zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji.

Jeżeli przepisy, o których mowa w akapicie pierwszym, są stosowane w odniesieniu do osób prawnych, państwa członkowskie przyznają właściwym organom – z zastrzeżeniem warunków określonych w przepisach krajowych – uprawnienia do nakładania w przypadku naruszenia sankcji na członków organu zarządzającego i na inne osoby, które na mocy prawa krajowego ponoszą odpowiedzialność za to naruszenie.

2.           Sankcje i środki administracyjne nakładane do celów ust. 1 muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

3.           Jeżeli państwa członkowskie postanawiają ustanowić sankcje karne za naruszenia przepisów, o których mowa w ust. 1, zapewniają wprowadzenie właściwych środków nadających właściwemu organowi wszystkie uprawnienia niezbędne mu do współpracy z organami sądowymi w ich jurysdykcji w celu otrzymywania szczegółowych informacji dotyczących dochodzeń lub postępowań karnych wszczętych w związku z możliwymi naruszeniami art. 6 lub z manipulowaniem informacjami, które należy przedkładać zgodnie z art. 24 ust. 1, oraz w celu udzielania takich informacji innym właściwym organom i EUNB w ramach obowiązku współpracy pomiędzy właściwymi organami oraz – w stosownych przypadkach – współpracy z EUNB, do celów ust. 1.

Właściwe organy mogą również współpracować z właściwymi organami pozostałych państw członkowskich, aby ułatwiać wykonywanie swoich uprawnień do nakładania sankcji.

4.           Państwa członkowskie przyznają właściwym organom – zgodnie z przepisami krajowymi – uprawnienia do nakładania co najmniej następujących sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych w przypadku naruszeń, o których mowa w ust. 1:

(a) nakazu zobowiązującego osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za naruszenie do zaprzestania niezgodnego z prawem postępowania oraz powstrzymania się od jego ponownego podejmowania;

(b) wyrównania korzyści uzyskanych lub strat unikniętych w wyniku naruszenia, o ile możliwe jest ich określenie;

(c) wydania publicznego ostrzeżenia informującego o tożsamości osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za naruszenie i charakterze tego naruszenia;

(d) cofnięcia lub zawieszenia zezwolenia;

(e) tymczasowego zakazu sprawowania funkcji zarządczych w podmiocie, o którym mowa w art. 3, przez osobę fizyczną uznaną za odpowiedzialną za popełnienie naruszenia;

(f) w przypadku powtarzających się naruszeń – stałego zakazu sprawowania funkcji zarządczych w podmiocie, o którym mowa w art. 3, przez osobę fizyczną uznaną za odpowiedzialną za popełnienie naruszenia;

(g) maksymalnych administracyjnych kar finansowych w wysokości nie mniejszej niż trzykrotność kwoty korzyści uzyskanych lub strat unikniętych w wyniku naruszenia, o ile możliwe jest ich określenie;

(h) w przypadku osoby fizycznej – maksymalnej administracyjnej kary finansowej w wysokości nie mniejszej niż 5 000 000 EUR lub – w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro – równowartość tej kwoty w walucie krajowej na dzień wejścia w życie niniejszego rozporządzenia;

(i) w przypadku osób prawnych – maksymalnej administracyjnej kary finansowej w wysokości co najmniej 10 procent całkowitego obrotu rocznego tej osoby prawnej zgodnie z najnowszym dostępnym sprawozdaniem finansowym zatwierdzonym przez organ zarządzający; w przypadku gdy osoba prawna jest jednostką dominującą lub jednostką zależną jednostki dominującej, która musi przygotowywać skonsolidowane sprawozdania finansowe zgodnie z dyrektywą 2013/34/UE, stosowny całkowity roczny obrót stanowi kwota całkowitego łącznego obrotu rocznego lub odpowiedni rodzaj dochodu zgodnie z najnowszym dostępnym skonsolidowanym sprawozdaniem finansowym zatwierdzonym przez organ zarządzający jednostki dominującej.

Państwa członkowskie mogą przewidzieć, że właściwe organy mają prawo do dodatkowych uprawnień, obok uprawnień wskazanych w niniejszym ustępie, oraz mogą przewidzieć szerszy zakres i wyższe pułapy sankcji niż określono w niniejszym ustępie.

5.           Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i EUNB o przepisach dotyczących ust. 1 do dnia [dokładna data do wstawienia przez UP 12 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia]. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję i EUNB o wszelkich późniejszych zmianach tych przepisów.

Artykuł 29

Wykonywanie uprawnień nadzorczych i nakładanie sankcji

1.           Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy uwzględniały przy ustalaniu rodzaju oraz wysokości sankcji administracyjnych i innych środków wszelkie istotne okoliczności, w tym w stosownych przypadkach:

(a) wagę i czas trwania naruszenia;

(b) stopień zawinienia osoby odpowiedzialnej za naruszenie;

(c) sytuację finansową osoby odpowiedzialnej za naruszenie, poprzez uwzględnienie wyznaczników takich jak wysokość całkowitych obrotów osoby prawnej lub roczny dochód osoby fizycznej;

(d) skalę korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez osobę odpowiedzialną za dane naruszenie, o ile możliwe jest ich określenie;

(e) stopień współpracy osoby odpowiedzialnej za naruszenie z właściwym organem, bez uszczerbku dla konieczności zapewnienia wyrównania korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez daną osobę;

(f) uprzednie naruszenia popełnione przez osobę odpowiedzialną za dane naruszenie;

(g) środki podjęte przez osobę odpowiedzialną za naruszenie w celu zapobieżenia jego powtórzeniu się;

(h) wszelkie potencjalne skutki systemowe naruszenia.

Artykuł 30

Zgłaszanie naruszeń

1.           Właściwy organ ustanawia skuteczne mechanizmy, aby umożliwić zgłaszanie potencjalnych lub faktycznych naruszeń, o których mowa w art. 28 ust. 1.

2.           Mechanizmy, o których mowa w ust. 1, obejmują przynajmniej:

(a) szczegółowe procedury dotyczące odbierania zgłoszeń w sprawie naruszeń oraz działań następczych, w tym ustanowienie bezpiecznych kanałów komunikacyjnych na potrzeby takich zgłoszeń;

(b) odpowiednią ochronę osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, które ujawniają naruszenia lub którym zarzuca się naruszenia, przed odwetem, dyskryminacją lub innymi rodzajami niesprawiedliwego traktowania;

(c) ochronę danych osobowych zarówno osoby dokonującej zgłoszenia naruszeń, jak i osoby, której zarzuca się popełnienie naruszenia, w tym ochronę w zakresie utrzymania w tajemnicy ich tożsamości na wszystkich etapach procedury, bez uszczerbku dla wymogu ujawnienia informacji na podstawie prawa krajowego w związku z dochodzeniem lub późniejszym postępowaniem sądowym.

3.           Państwa członkowskie wymagają, by pracodawcy posiadali odpowiednie procedury wewnętrzne dotyczące zgłaszania przez ich pracowników naruszeń, o których mowa w art. 28 ust. 1.

4.           Państwa członkowskie mogą przewidzieć udzielanie – zgodnie z prawem krajowym – zachęt finansowych osobom oferującym istotne informacje dotyczące potencjalnych naruszeń przepisów niniejszego rozporządzania, jeśli osoby te nie miały uprzedniego obowiązku zgłoszenia tych informacji na podstawie przepisów prawa lub postanowień umowy i pod warunkiem, że informacje te są nowe oraz że doprowadzą do nałożenia sankcji administracyjnej lub podjęcia innego środka w związku z naruszeniem przepisów niniejszego rozporządzenia lub do sankcji karnej.

Artykuł 31

Wymiana informacji z EUNB

1.           Właściwe organy przekazują EUNB co roku zbiorczą informację o wszystkich środkach i sankcjach administracyjnych zastosowanych przez nie zgodnie z art. 28. EUNB publikuje te informacje w sprawozdaniu rocznym.

2.           Jeżeli państwa członkowskie postanawiają ustanowić sankcje karne za naruszenia przepisów, o których mowa w art. 28 ust. 1, ich właściwe organy przedstawiają EUNB co roku zanonimizowane dane zbiorcze dotyczące wszystkich postępowań karnych, które zostały wszczęte, i nałożonych sankcji karnych. EUNB publikuje te informacje w sprawozdaniu rocznym.

3.           W przypadku podania przez właściwy organ do wiadomości publicznej sankcji administracyjnych, grzywien i innych środków, a także o sankcji karnych, właściwy organ informuje o tym jednocześnie EUNB.

4.           EUNB opracowuje projekt wykonawczych standardów technicznych w celu ustalenia procedur i form wymiany informacji, o których mowa w ust. 1 i 2.

EUNB przedkłada Komisji projekt tych wykonawczych standardów technicznych do dnia [dokładna data do wstawienia przez UP 12 miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 32

Publikacja decyzji

1.           Z zastrzeżeniem akapitu trzeciego, każda decyzja nakładająca sankcję administracyjną lub inny środek administracyjny za naruszenie art. 6 i manipulowanie przedkładanymi informacjami finansowym, o którym mowa w art. 28 ust. 1, jest publikowana przez właściwy organ na jego stronie internetowej natychmiast po poinformowaniu o decyzji osoby będącej jej adresatem.

Informacje publikowane zgodnie z akapitem pierwszym obejmują co najmniej rodzaj i charakter naruszenia oraz tożsamość osoby będącej adresatem decyzji.

Akapity pierwszy i drugi nie mają zastosowania do decyzji nakładających środki o charakterze dochodzeniowym.

W przypadku gdy właściwy organ uzna, w oparciu o indywidualną ocenę, że opublikowanie tożsamości osoby prawnej, której dotyczy decyzja, lub danych osobowych osoby fizycznej byłoby nieproporcjonalne, albo jeżeli to opublikowanie zagroziłoby dochodzeniu w toku lub stabilności rynków finansowych, właściwy organ podejmuje jedno z następujących działań:

(a) wstrzymuje publikację decyzji do czasu, aż ustaną okoliczności, na podstawie których publikacja została wstrzymana;

(b) publikuje decyzję z zachowaniem anonimowości danych osobowych, w sposób zgodny z prawem krajowym, w przypadku gdy taka publikacja zapewnia skuteczną ochronę odnośnych danych osobowych i, w stosownych przypadkach, opóźnia publikację odpowiednich danych przez rozsądny okres czasu, jeżeli można przewidzieć, że podczas tego okresu ustaną okoliczności uzasadniające publikację z zachowaniem anonimowości;

(c) nie publikuje decyzji, jeśli uzna, że jej publikacja zgodnie z lit. a) lub b) jest niewystarczająca, aby:

(i)      zapobiec zagrożeniu stabilności rynków finansowych;

(ii)     zapewnić proporcjonalność publikacji tego typu decyzji w stosunku do nałożonych środków, które nie mają poważnego charakteru.

2.           W przypadku gdy decyzja jest przedmiotem odwołania przed krajowym sądem, organem administracji lub inną instancją odwoławczą właściwy organ niezwłocznie publikuje na swojej stronie internetowej także informację o złożeniu odwołania, a następnie o wynikach tego odwołania. Obowiązkowi publikacji podlega również decyzja uchylająca decyzję będącą przedmiotem odwołania.

3.           Właściwy organ dopilnowuje, aby każda decyzja publikowana zgodnie z niniejszym artykułem pozostawała dostępna na jego stronie internetowej przez okres co najmniej pięciu lat od jej publikacji. Dane osobowe zawarte w tych decyzjach pozostawia się na stronie internetowej właściwego organu jedynie przez okres, który jest konieczny zgodnie z obowiązującymi przepisami o ochronie danych.

Rozdział VIII

Sprawozdania i przeglądy

Artykuł 33

Sprawozdania EUNB

EUNB przygotowuje, we współpracy z ESMA, następujące sprawozdania i przedkłada je Komisji w ciągu [do wstawienia przez UP – dokładna data przypadająca 12 miesięcy od opublikowania niniejszego rozporządzenia]:

(a) sprawozdanie na temat ewentualnych ograniczeń wskaźników określonych w art. 9 ust. 2 lit. a)–h) oraz typów sekurytyzacji, które zdaniem EUNB nie zagrażają stabilności finansowej podstawowej instytucji kredytowej ani systemowi finansowemu Unii;

(b) sprawozdanie dotyczące ewentualnej konieczności uwzględnienia innych typów instrumentów pochodnych i instrumentów finansowych niż określone w art. 11 ust. 1 do celów ostrożnego zarządzania ryzykiem własnym podstawowej instytucji kredytowej;

(c) sprawozdanie dotyczące możliwości dopuszczenia sprzedaży na rzecz klientów innych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu (hedgingowi) niż te określone w art. 12 ust. 1 oraz wartości procentowej odnoszącej się do wymogów w zakresie funduszy własnych, powyżej której nie wolno prowadzić sprzedaży instrumentów pochodnych, zgodnie z art. 12 ust. 2 lit. b).

Artykuł 34

Przegląd

Komisja monitoruje regularnie wpływ przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu na osiągnięcie celów, o których mowa w art. 1, i na stabilności całego systemu finansowego Unii, uwzględniając przy tym zmiany struktury rynku oraz sytuację i działalność podmiotów podlegających regulacji na mocy niniejszego rozporządzenia, oraz przedkłada odpowiednie wnioski. Przegląd ten skupia się w szczególności na: stosowaniu progów, o których mowa w art. 3; stosowaniu zakazu przewidzianego w art. 6 i jego skuteczności; zakresu działalności, o którym mowa w art. 8; oraz adekwatności wskaźników określonych w art. 9. Do dnia 1 stycznia 2020 r., a następnie w regularnych odstępach czasu, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie – po uwzględnieniu opinii właściwych organów – sprawozdanie obejmujące wspomniane powyżej kwestie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym.

Rozdział IX

Przepisy końcowe

Artykuł 35

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.           Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.           Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 6 ust. 6, art. 8 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 12 ust. 2, art. 15 ust. 2, art. 16 akapit drugi, art. 23 ust. 4 i art. 27 ust. 3, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia, o którym mowa w art. 38.

3.           Przekazanie uprawnień, o których mowa w art. 6 ust. 6, art. 8 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 12 ust. 2, art. 15 ust. 2, art. 16 akapit drugi, art. 23 ust. 4 i art. 27 ust. 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.           Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.           Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 6 ust. 6, art. 8 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 12 ust. 2, art. 15 ust. 2, art. 16 akapit drugi, art. 23 ust. 4 i art. 27 ust. 3 wchodzi w życie, tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie 2 miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 36

Wejście w życie i data rozpoczęcia stosowania

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia jego wejścia w życie, z wyjątkiem art. 6, który stosuje się [dokładna data do wstawienia przez UP, ] 18 miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia] oraz art. 13–18 i art. 20, które stosuje się [dokładna data do wstawienia przez UP, 36 miesięcy po opublikowaniu niniejszego rozporządzenia].

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego           W imieniu Rady

Przewodniczący                                             Przewodniczący

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI

1.           STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY

              1.1.    Tytuł wniosku/inicjatywy

              1.2.    Dziedziny polityki w strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa

              1.3.    Charakter wniosku/inicjatywy

              1.4.    Cel(e)

              1.5.    Uzasadnienie wniosku/inicjatywy

              1.6.    Okres trwania działania i jego wpływ finansowy

              1.7.    Przewidywane tryby zarządzania

2.           ŚRODKI ZARZĄDZANIA

              2.1.    Zasady nadzoru i sprawozdawczości

              2.2.    System zarządzania i kontroli

              2.3.    Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom

3.           SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY

              3.1.    Działy wieloletnich ram finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ

              3.2.    Szacunkowy wpływ na wydatki

              3.2.1. Synteza szacunkowego wpływu na wydatki

              3.2.2. Szacunkowy wpływ na środki operacyjne

              3.2.3. Szacunkowy wpływ na środki administracyjne

              3.2.4. Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi

              3.2.5. Udział osób trzecich w finansowaniu

              3.3.    Szacunkowy wpływ na dochody

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI

1.           STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY

1.1.        Tytuł wniosku/inicjatywy

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków strukturalnych zwiększających odporność banków UE

1.2.        Dziedziny polityki w strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa[43]

Rynek wewnętrzny – rynki finansowe

1.3.        Charakter wniosku/inicjatywy

ý Wniosek/inicjatywa dotyczy nowego działania

1.4.        Cel(e)

1.4.1.     Wieloletnie cele strategiczne Komisji wskazane we wniosku/inicjatywie

Przyczynienie się do ograniczenia ryzyk zagrażających stabilności finansowej i przywrócenia zaufania do rynków finansowych ze strony inwestorów i innych uczestników rynku

1.4.2.     Cele szczegółowe i działania ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa

W świetle powyższych celów ogólnych rozporządzenie ma zapobiegać ryzykom systemowym, napięciom finansowym lub upadłościom w przypadku dużych, złożonych i wzajemnie powiązanych banków oraz służyć osiągnięciu następujących celów:

· ograniczeniu podejmowania nadmiernego ryzyka przez instytucję kredytową;

· zlikwidowaniu istotnych konfliktów interesów między poszczególnymi częściami instytucji kredytowej;

· uniknięciu niewłaściwej alokacji zasobów i zachęceniu do akcji kredytowej na rzecz gospodarki realnej;

· zapewnieniu warunków niezakłóconej konkurencji dla wszystkich instytucji na rynku wewnętrznym;

· ograniczeniu wzajemnych powiązań w systemie finansowym prowadzących do ryzyka systemowego;

· ułatwieniu sprawnego zarządzania instytucją kredytową, monitorowania instytucji kredytowej oraz nadzoru nad nią; a także

· ułatwieniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz działań naprawczych w odniesieniu do grupy.

1.4.3.     Oczekiwane wyniki i wpływ

Należy wskazać, jakie efekty przyniesie wniosek/inicjatywa beneficjentom/grupie docelowej.

Ograniczenie podejmowania ryzyka przez instytucję kredytową;

Ograniczenie konfliktów interesów między poszczególnymi częściami instytucji kredytowej;

Zmniejszenie skali niewłaściwej alokacji zasobów i zachęcenie do akcji kredytowej na rzecz gospodarki realnej;

Zmniejszenie zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym;

Ograniczenie skali wzajemnych powiązań w systemie finansowym;

Usprawnienie zarządzania instytucją kredytową, monitorowania instytucji kredytowej oraz nadzoru nad nią;

Ułatwienie procesów naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji największych i najbardziej złożonych grup bankowych.

1.4.4.     Wskaźniki wyników i wpływu

Należy określić wskaźniki, które umożliwią monitorowanie realizacji wniosku/inicjatywy.

Odpowiednie wskaźniki do celów oceny wniosku mogą obejmować:

· liczbę i wielkość banków podlegających wymogom dotyczącym strukturalnego wyodrębnienia;

· przypisanie działalności jednostce przyjmującej depozyty lub jednostce handlowej;

· wolumeny transakcji, spready lub płynność na odpowiednich rynkach;

· tendencje dotyczące udziału w rynku banków podlegających strukturalnemu wyodrębnieniu;

· koncentrację na rynku w odniesieniu do działalności będącej przedmiotem strukturalnego wyodrębnienia;

· nowe podmioty rozpoczynające działalność będącą przedmiotem strukturalnego wyodrębnienia;

· tendencje dotyczące rentowności banków podlegających strukturalnemu wyodrębnieniu;

· miary wielkości dorozumianych dotacji publicznych;

· miary dotyczące przewagi uzyskiwanej przez banki „zbyt duże, by upaść” (ang. too-big-to-fail, „TBTF”) wynikającej z mniejszych kosztów pozyskania kapitału;

· miary działalności handlowej i kredytowej banków TBTF.

1.5.        Uzasadnienie wniosku/inicjatywy

1.5.1.     Potrzeby, które mają zostać zaspokojone w perspektywie krótko- lub długoterminowej

W odpowiedzi na kryzys finansowy Unia Europejska (UE) i państwa członkowskie rozpoczęły gruntowny przegląd systemu regulacji i nadzoru w sektorze bankowym.

W obszarze bankowości UE zainicjowała szereg reform mających zwiększyć odporność banków i ograniczyć skutki ewentualnych upadłości banków; ich celem było stworzenie bezpieczniejszego, lepiej działającego, bardziej przejrzystego i odpowiedzialnego systemu finansowego, który służyłby całej gospodarce i społeczeństwu (zob. w szczególności nowe rozporządzenie i dyrektywę w sprawie wymogów kapitałowych (CRR i CRD IV) oraz proponowaną dyrektywę w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków [BRRD].

Pomimo tych reform, zarówno cały unijny sektor bankowy, jak i poszczególne banki mają w dalszym ciągu bardzo duże rozmiary (w kategoriach bezwzględnych i względnych). Największe banki są także bardziej zaangażowane w skomplikowaną działalność handlową i prowadzą na większą skalę działalność transgraniczną za pośrednictwem bardzo dużej liczby podmiotów prawnych.

W związku z tą specyfiką pewne państwa członkowskie oraz państwa trzecie podjęły dodatkowe działania i wprowadziły (lub właśnie wprowadzają) reformy strukturalne swoich sektorów bankowych, aby zapobiec problemom związanym z największymi i najbardziej złożonymi instytucjami finansowymi. Także instytucje międzynarodowe, takie jak grupa G-20, Rada Stabilności Finansowej, Bank Rozrachunków Międzynarodowych, Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, podkreśliły wagę tych reform, np. w kontekście możliwości przeprowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz wezwały do szerokiej, globalnej debaty na temat modeli biznesowych banków.

1.5.2.     Wartość dodana z tytułu zaangażowania Unii Europejskiej

W świetle tej sytuacji działanie na szczeblu UE ma silne uzasadnienie. Chociaż reformy krajowe mają zasadniczo ten sam cel, to jednak różnią się szczegółami. Różnice te mogą wpływać na decyzje dotyczące siedziby, ponieważ banki TBTF mogą lokalizować swoją działalność w państwie członkowskim, które ma mniej rygorystyczne przepisy, albo przenosić swoją działalność do takiego innego państwa członkowskiego. Wspólne działanie na szczeblu UE byłoby zatem skuteczniejsze. Ujednolicenie przepisów ma szczególne znaczenie dla unii bankowej, aby ułatwić zadania nadzorcze jednolitego mechanizmu nadzorczego (SSM) i działalność jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRM).

1.5.3.     Główne wnioski wyciągnięte z podobnych działań

n/d

1.5.4.     Spójność z innymi właściwymi instrumentami oraz możliwa synergia

UE rozpoczęła już szereg reform mających zwiększyć odporność banków, zmniejszyć ryzyko ich upadku oraz ograniczyć skutki potencjalnej upadłości banku. Reformy te obejmują: środki zwiększające wypłacalność banków (przepisy pakietu CRR/CRD IV dotyczące wymogów kapitałowych i płynnościowych); środki zwiększające możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banku (proponowana dyrektywa BRRD); środki ulepszające system gwarantowania depozytów (zmiana dyrektywy w sprawie gwarancji depozytów); środki zwiększające przejrzystość, ograniczające ryzyko związane z instrumentami pochodnymi i usprawniające infrastrukturę rynku europejskiego (rozporządzenie EMIR) oraz powiązane zmiany dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych (MiFID). Oprócz tego, aby przerwać negatywne sprzężenie zwrotne pomiędzy ryzykiem związanym z obligacjami państwowymi a ryzykiem bankowym i aby przywrócić zaufanie do waluty euro i systemu bankowego, Komisja Europejska wezwała do dalszego rozwoju unii bankowej w oparciu o jednolity zbiór przepisów, który będzie miał zastosowanie do wszystkich banków w całej UE. Unia bankowa obejmuje jednolity mechanizm nadzorczy (SSM) i jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRM), które będą obowiązkowe dla wszystkich członków strefy euro, ale będą także otwarte, na zasadzie dobrowolności, dla wszystkich pozostałych państw członkowskich.

Niezależnie od tego szerokiego programu reform konieczne jest wprowadzenie dodatkowych środków ograniczających ryzyko upadku banków TBTF i skutki takiego potencjalnego zdarzenia. Tego typu działania znajdują poparcie na całym świecie, o czym świadczą niedawne wypowiedzi przywódców i ministrów państw należących do grupy G–20.

Jeżeli chodzi o skutki upadłości banków, wdrożenie dyrektywy BRRD stworzy fundamenty dla mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji normalnych banków unijnych i ten sposób znacznie ograniczy ewentualny wpływ upadłości tych banków na finanse publiczne.  Wykonywanie uprawnień do restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji będzie nastręczać duże trudności w przypadku banków TBTF ze względu na fakt, że ich bilanse oraz struktury korporacyjne są bardzo duże, złożone i mają skonsolidowany charakter. Ryzyko związane z koniecznością udzielenia tym bankom wsparcia ze środków publicznych zostanie wprawdzie ograniczone, ale być może nie uda się go całkowicie wyeliminować, jeżeli właściwe uprawnienia nie będą konsekwentnie egzekwowane we wszystkich przypadkach. W związku z tym skutki upadku dużego i złożonego banku mogą być zatem w dalszym ciągu poważne. Ryzyko to może tłumaczyć obecne postrzeganie przez rynek utrzymujących się dorozumianych dotacji oraz domaganie się większej jasności w kwestii dodatkowych środków strukturalnych, które mogą zostać wprowadzone. Reforma strukturalna zwiększy pole manewru właściwych organów, które będą zajmować się upadłościami grup bankowych. Dzięki poprawie wiarygodności mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków, reforma ta zwiększy także ex ante dyscyplinę rynku i poprawi dynamikę bilansów banków.  Reformy strukturalne mogłyby sprawić, że nowe uprawnienia ustanowione w BRRD okażą się skuteczniejsze w przypadku banków TBTF, ponieważ organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji miałyby do czynienia z osobnymi, wyodrębnionymi i uproszczonymi bilansami. Ułatwiłoby to monitorowanie i ocenę poszczególnych jednostek wchodzących w skład grupy bankowej oraz zwiększa pole manewru organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Dodatkowe środki dotyczące banków TBTF byłyby zgodne z zasadą proporcjonalności dotyczącą przepisów dyrektywy BRRD.

1.6.        Okres trwania działania i jego wpływ finansowy

ý Wniosek/inicjatywa o nieograniczonym okresie trwania

Planuje się, że rozporządzenie wejdzie w życie i zacznie być stosowane w latach 2015–2017; zakaz handlu na własny rachunek będzie musiał być przestrzegany od stycznia 2017 r., a ewentualne wymogi dotyczące strukturalnego wyodrębnienia – od lipca 2018 r.

1.7.        Przewidywane tryby zarządzania[44]

Dla budżetu na 2014 r.

¨ Bezpośrednie zarządzanie przez Komisję

– ¨ przez jej departamenty, w tym jej personel w delegaturach Unii;

– ¨  przez agencje wykonawcze.

¨ Zarządzanie dzielone z państwami członkowskimi

ý Zarządzanie pośrednie poprzez przekazanie zadań wykonawczych:

– ¨ państwom trzecim lub organom przez nie wyznaczonym;

– ¨ organizacjom międzynarodowym i ich agencjom (należy wyszczególnić);

– ¨EBI i Europejskiemu Funduszowi Inwestycyjnemu;

– ¨ organom, o których mowa w art. 208 i 209 rozporządzenia finansowego;

– ¨ organom prawa publicznego;

– ¨ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu, które świadczą usługi użyteczności publicznej, o ile zapewniają one odpowiednie gwarancje finansowe;

– ¨ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu państwa członkowskiego, którym powierzono realizację partnerstwa publiczno-prywatnego oraz które zapewniają odpowiednie gwarancje finansowe;

– ¨ osobom odpowiedzialnym za wykonanie określonych działań w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa na mocy tytułu V Traktatu o Unii Europejskiej oraz określonym we właściwym podstawowym akcie prawnym.

– W przypadku wskazania więcej niż jednego trybu należy podać dodatkowe informacje w części „Uwagi”.

Uwagi

EUNB jest agencją regulacyjną pod nadzorem Komisji.

2.           ŚRODKI ZARZĄDZANIA

2.1.        Zasady nadzoru i sprawozdawczości

Wniosek przewiduje, że Komisja powinna przeprowadzać okresowe oceny skuteczności proponowanego środka.

2.2.        System zarządzania i kontroli

2.2.1.     Zidentyfikowane ryzyko

W odniesieniu do prawomocnego, gospodarnego, skutecznego i wydajnego wykorzystania środków udostępnionych w związku z niniejszym wnioskiem oczekuje się, że wniosek nie pociąga za sobą nowych rodzajów ryzyka, które nie byłyby już obecnie uwzględnione przez istniejące wewnętrzne ramy kontroli EUNB.

2.2.2.     Informacje dotyczące struktury wewnętrznego systemu kontroli

nie dotyczy

2.2.3.     Oszacowanie kosztów i korzyści wynikających z kontroli i ocena prawdopodobnego ryzyka błędu

nie dotyczy

2.3.        Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom

Do celów zwalczenia oszustw, korupcji oraz wszelkiej innej nielegalnej działalności do EUNB zastosowanie będą miały, bez ograniczeń, przepisy rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).

EUNB przystąpi do Porozumienia Międzyinstytucjonalnego z dnia 25 maja 1999 r. między Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Wspólnot Europejskich dotyczącego wewnętrznych dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz bezzwłocznie przyjmie stosowne przepisy odnoszące się do całego personelu EUNB.

Decyzje dotyczące finansowania oraz wynikające z nich umowy i instrumenty wykonawcze muszą wyraźnie stwierdzać, że Trybunał Obrachunkowy i OLAF mogą, w razie potrzeby, przeprowadzać kontrole na miejscu wobec beneficjentów środków finansowych wydatkowanych przez EUNB oraz wobec pracowników odpowiedzialnych za przydzielenie tych środków.

W art. 64 i 65 rozporządzenia ustanawiającego EUNB określono przepisy dotyczące wykonania i kontroli budżetu EUNB oraz obowiązujące przepisy finansowe.

3.           SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY

3.1.        Działy wieloletnich ram finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ

· Istniejące linie budżetowe

Według działów wieloletnich ram finansowych i linii budżetowych

Dział wieloletnich ram finansowych || Linia budżetowa || Rodzaj środków || Wkład

|| Zróżnicowane /niezróżnicowane ([45]) || państw EFTA[46] || krajów kandydujących[47] || państw trzecich || w rozumieniu art. 21 ust. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego

1.a || 12.0302 Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EBA) || Zróżnicowane || TAK || TAK || NIE || NIE

· Nowe linie budżetowe, o których utworzenie się wnioskuje

3.2.        Szacunkowy wpływ na wydatki

Niniejsza inicjatywa ustawodawcza będzie miała następujący wpływ na wydatki:

· Zatrudnienie dwóch nowych pracowników zatrudnionych na czas określony w EUNB (2 pracowników od stycznia 2016 r.) – więcej informacji na temat ich zadań oraz metody obliczenia kosztów tych pracowników (40 % tych kosztów poniesie UE, a 60 % państwa członkowskie) znajduje się w załączniku.

· Nowe zadania będą realizowane przez personel dostępny w ramach corocznej procedury przydziału środków budżetowych w świetle ograniczeń budżetowych mających zastosowanie do organów UE zgodnie z programowaniem finansowym dla agencji. Należy zauważyć, że zasoby potrzebne agencji do wykonywania nowych zadań będą spójne i zgodne z programowaniem zasobów ludzkich i finansowych dla EUNB określonym w niedawnym komunikacie do Parlamentu Europejskiego i Rady „Programowanie zasobów ludzkich i finansowych dla agencji zdecentralizowanych na lata 2014–2020” (COM(2013) 519).

3.2.1.     Synteza szacunkowego wpływu na wydatki

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Dział wieloletnich ram finansowych || Numer || 1a Inteligentny wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu – Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna

Dyrekcja Generalna: MARKT || || || 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 || OGÓŁEM

ŸŚrodki operacyjne || || || || || || || ||

12.0302 Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EBA) || Środki na zobowiązania || (1) || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76

Środki na płatności || (2) || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76

Środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne[48] || || || || || || || ||

Numer linii budżetowej || || (3) || || || || || || || ||

OGÓŁEM środki dla Dyrekcji Generalnej MARKT || Środki na zobowiązania || =1+1a +3 || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76

Środki na płatności || =2+2a +3 || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76

ŸOGÓŁEM środki operacyjne || Środki na zobowiązania || (4) || || || || || || || ||

Środki na płatności || (5) || || || || || || || ||

ŸOGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne || (6) || || || || || || || ||

OGÓŁEM środki na DZIAŁ 1.a wieloletnich ram finansowych || Środki na zobowiązania || =4+ 6 || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76

Środki na płatności || =5+ 6 || 0,00 || 0,00 || 0,16 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,15 || 0,76

Środki na płatności || =5+ 6 || || || || || || || ||

Dział wieloletnich ram finansowych || 5 || „Wydatki administracyjne”

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

|| || || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM

Dyrekcja Generalna: ||

ŸZasoby ludzkie || || || || || || || ||

ŸPozostałe wydatki administracyjne || || || || || || || ||

OGÓŁEM Dyrekcja Generalna <….> || Środki || || || || || || || ||

OGÓŁEM środki na DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych || (Środki na zobowiązania ogółem = środki na płatności ogółem) || || || || || || || ||

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

|| || || Rok N[49] || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM

OGÓŁEM środki na DZIAŁY 1 do 5 wieloletnich ram finansowych || Środki na zobowiązania || || || || || || || ||

Środki na płatności || || || || || || || ||

3.2.2.     Szacunkowy wpływ na środki operacyjne

– ¨ Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania środków operacyjnych

– ý  Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania środków operacyjnych, jak określono poniżej:

Środki na zobowiązania w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Określić cele i produkty ò || || || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM

PRODUKT

Rodzaj[50] || Średni koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba ogółem || Łączny koszt

CEL SZCZEGÓŁOWY NR 1[51] ... || || || || || || || || || || || || || || || ||

– Produkt || || || || || || || || || || || || || || || || || ||

– Produkt || || || || || || || || || || || || || || || || || ||

– Produkt || || || || || || || || || || || || || || || || || ||

Cel szczegółowy nr 1 – suma cząstkowa || || || || || || || || || || || || || || || ||

CEL SZCZEGÓŁOWY nr 2 || || || || || || || || || || || || || || || ||

– Produkt || || || || || || || || || || || || || || || || || ||

Cel szczegółowy nr 2 – suma cząstkowa || || || || || || || || || || || || || || || ||

KOSZT OGÓŁEM || || || || || || || || || || || || || || || ||

3.2.3.     Szacunkowy wpływ na środki administracyjne

3.2.3.1.  Streszczenie

– ý Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych

– ¨  Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych, jak określono poniżej:

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

|| Rok N[52] || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM

DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych || || || || || || || ||

Zasoby ludzkie || || || || || || || ||

Pozostałe wydatki administracyjne || || || || || || || ||

DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych – suma cząstkowa || || || || || || || ||

Poza DZIAŁEM 5[53] wieloletnich ram finansowych || || || || || || || ||

Zasoby ludzkie || || || || || || || ||

Pozostałe wydatki administracyjne || || || || || || || ||

Poza DZIAŁEM 5 wieloletnich ram finansowych – suma cząstkowa || || || || || || || ||

OGÓŁEM || || || || || || || ||

Potrzeby w zakresie środków na zasoby ludzkie zostaną pokryte z zasobów DG już przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w świetle istniejących ograniczeń budżetowych.

3.2.3.2.  Szacowane zapotrzebowanie na zasoby ludzkie

– ý Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich

– ¨  Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich, jak określono poniżej:

Wartości szacunkowe należy wyrazić w ekwiwalentach pełnego czasu pracy

|| || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6)

|| ŸStanowiska przewidziane w planie zatrudnienia (stanowiska urzędników i pracowników zatrudnionych na czas określony) || ||

|| XX 01 01 01 (w centrali i w biurach przedstawicielstw Komisji ) || || || || || || ||

|| XX 01 01 02 (w delegaturach) || || || || || || ||

|| XX 01 05 01 (pośrednie badania naukowe) || || || || || || ||

|| 10 01 05 01 (bezpośrednie badania naukowe) || || || || || || ||

ŸPersonel zewnętrzny (w ekwiwalentach pełnego czasu pracy)[54] ||

|| XX 01 02 01 (CA, SNE, INT z globalnej koperty finansowej) || || || || || || ||

|| XX 01 02 02 (CA, LA, SNE, INT i JED w delegaturach) || || || || || || ||

|| XX 01 04 yy[55] || – w centrali || || || || || || ||

|| – w delegaturach || || || || || || ||

|| XX 01 05 02 (CA, SNE, INT - pośrednie badania naukowe) || || || || || || ||

|| 10 01 05 02 (CA, INT, SNE - bezpośrednie badania naukowe) || || || || || || ||

|| Inna linia budżetowa (określić) || || || || || || ||

|| OGÓŁEM || || || || || || ||

XX oznacza odpowiednią dziedzinę polityki lub odpowiedni tytuł w budżecie

Potrzeby w zakresie zasobów ludzkich zostaną pokryte z zasobów DG już przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w świetle istniejących ograniczeń budżetowych.

Opis zadań do wykonania:

Urzędnicy i pracownicy zatrudnieni na czas określony ||

Personel zewnętrzny ||

3.2.4.     Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi

– ý Wniosek/inicjatywa jest zgodny(-a) z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi.

– Zasoby potrzebne EUNB na wykonywanie nowych zadań będą spójne i zgodne z wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014-2020 oraz programowaniem zasobów ludzkich i finansowych dla EUNB określonym w niedawno opublikowanym komunikacie do Parlamentu Europejskiego i Rady „Programowanie zasobów ludzkich i finansowych dla agencji zdecentralizowanych na lata 2014–2020” (COM(2013) 519).

– ¨  Wniosek/inicjatywa wymaga przeprogramowania odpowiedniego działu w wieloletnich ramach finansowych.

Należy wyjaśnić, na czym ma polegać przeprogramowanie, określając linie budżetowe, których ma ono dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty.

– ¨  Wniosek/inicjatywa wymaga zastosowania instrumentu elastyczności lub zmiany wieloletnich ram finansowych[56].

Należy wyjaśnić, który wariant jest konieczny, określając linie budżetowe, których ma on dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty.

3.2.5.     Udział osób trzecich w finansowaniu

– Wniosek/inicjatywa przewiduje współfinansowanie szacowane zgodnie z poniższym:

Środki w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

|| 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 || Ogółem

Państwa członkowskie || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00

OGÓŁEM środki objęte współfinansowaniem || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00

3.3.        Szacunkowy wpływ na dochody

– ¨  Wniosek/inicjatywa nie ma wpływu finansowego na dochody.

– ¨  Wniosek/inicjatywa ma wpływ finansowy określony poniżej:

¨         wpływ na zasoby własne

¨         wpływ na dochody różne

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Linia budżetowa po stronie dochodów || Środki zapisane w budżecie na bieżący rok budżetowy || Wpływ wniosku/inicjatywy[57]

2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020

Artykuł …. || || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00 || 0,00

W przypadku wpływu na dochody różne należy wskazać linie budżetowe po stronie wydatków, które ten wpływ obejmie.

Należy określić metodę obliczania wpływu na dochody.

Załącznik dotyczący środków strukturalnych zwiększających odporność instytucji kredytowych UE

Oszacowanie dotyczące EUNB

Wniosek Komisji zawiera przepisy zobowiązujące EUNB do opracowania czterech aktów delegowanych i sześciu standardów technicznych, które powinny zapewnić spójne wdrożenie w całej UE przepisów o charakterze wysoce technicznym.

Komisja powinna przyjąć regulacyjne standardy techniczne opracowane przez EUNB w dziedzinie metodyki zgodnych pomiarów i jednolitego stosowania wskaźników dotyczących obliczeń progu, powyżej którego należy dokonać wyodrębnienia działalności handlowej. Komisja oraz EUNB powinny zapewnić, aby wspomniane standardy mogły być stosowane przez wszystkie zainteresowane instytucje w sposób proporcjonalny do charakteru, skali i stopnia złożoności tych instytucji oraz ich działalności. Oprócz tego Komisja powinna przyjąć wykonawcze standardy techniczne opracowane przez EUNB w dziedzinie metodyki obliczania wartości obrotu w ramach działalności handlowej prowadzonej przez instytucje kredytowe i spółki dominujące oraz jednolitego wzoru do celów ujawniania łącznej wartości i struktury działalności handlowej instytucji kredytowych i spółek dominujących, w drodze aktów wykonawczych. Wykonanie przewidzianych zadań wymaga: dwustronnych i wielostronnych spotkań z zainteresowanymi stronami; analizy i oceny wariantów strategicznych oraz opracowania dokumentów konsultacyjnych; konsultacji społecznych z zainteresowanych stronami; powołania stałych grup eksperckich, których członkami będą organy nadzorcze z państw członkowskich, i kierowania tymi grupami; analiz odpowiedzi na konsultacje; przygotowania analizy kosztów i korzyści oraz opracowania tekstu przepisów.

Przyjęto, że rozporządzenie wejdzie w życie z końcem 2015 r. W związku z tym EUNB będzie potrzebować dodatkowych zasobów dopiero od 2016 r. Do wykonywania wymaganych zadań w perspektywie długoterminowej potrzebne będą dwa stanowiska dla pracowników zatrudnionych na czas określony.

Akty delegowane Komisji:

· Wskaźniki: poziom założeń możliwych do odrzucenia w pewnych warunkach, liczba;

· Dostarczanie produktów w zakresie zarządzania ryzykiem: górny limit, powyżej którego jednostka handlowa musi zapewniać produkty w zakresie zarządzania ryzykiem;

· Zasady dotyczące wyodrębnienia – duże ekspozycje:  uznane techniki ograniczania ryzyka kredytowego;

· Terytorialny zakres stosowania: kryteria dotyczące równoważności.

Standardy techniczne Komisji:

· Zakaz handlu na własny rachunek – metodyka obliczania działalności handlowej do celów ogólnego progu;

· Zakaz handlu na własny rachunek – jednolity wzór do celów ujawniania działalności handlowej;

· Wyodrębnienie – wskaźniki: zgodne pomiary i jednolite stosowanie;

· Szczegółowe informacje dotyczące obowiązku zgłaszania i jego wejście w życie;

· Rejestracja repozytoriów transakcji;

· Organy mające dostęp do danych repozytoriów transakcji.

Założenia dotyczące dodatkowych zasobów:

· przyjmuje się, że dwa dodatkowe stanowiska zajmą pracownicy zatrudnieni na czas określony należący do grupy funkcyjnej i zaszeregowania AD7;

· średnie koszty wynagrodzenia dla różnych kategorii pracowników są oparte na wytycznych DG BUDG;

· współczynnik korygujący mający zastosowanie do wynagrodzeń dla Londynu wynosi 1,344;

· Koszty misji szacuje się na 10 000 EUR.

· zakłada się, że koszty związane z rekrutacją (koszty dojazdu, zakwaterowania, badań lekarskich, dodatek na zagospodarowanie i inne świadczenia, koszty przeniesienia itp.) wyniosą 12 700 EUR.

Dalsze szczegóły na temat metody obliczenia wzrostu budżetu w kolejnych trzech latach przedstawiono w poniższej tabeli. W obliczeniach tych uwzględniono fakt, że 40 % kosztów finansowanych jest z budżetu Unii.

Rodzaj kosztów || Obliczenia || Kwota (w tys.)

2016 || 2017 || 2018 || Ogółem

Wydatki na personel || || || || ||

11 Wynagrodzenia i dodatki || =2 x 132 x 1 344 || 355 || 355 || 355 || 1 064

12 Wydatki związane z rekrutacją || =2 x 13 || 25 || || || 25

13 Koszty podróży służbowych || =2 x 10 || 20 || 20 || 20 || 60

Ogółem: Wydatki na personel || || 400 || 375 || 375 || 1 150

|| || || || ||

w tym wkład Wspólnoty (40 %) || || 160 || 150 || 150 || 460

w tym wkład państw członkowskich (60 %) || || 240 || 225 || 225 || 690

[1]               Mandat grupy oraz wykaz jej członków są dostępne na stronie: http://ec.europa.eu/internal_market/bank/docs/high-level_expert_group/mandate_en.pdf

[2]               Pozostałe zalecenia grupy ekspertów wysokiego szczebla obejmowały: (2) wprowadzenie obowiązku wyodrębnienia dodatkowej działalności w zależności od planu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji; (3) wprowadzenie udziału sektora prywatnego jako instrumentu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji; (4) przegląd wymogów kapitałowych dotyczących aktywów przeznaczonych do obrotu i kredytów nieruchomościowych; oraz (5) środki mające na celu wzmocnienie  zarządzania i kontroli w sektorze bankowym, aby wzmocnić nadzór nad bankami i dyscyplinę rynku.

[3]               Parlament Europejski (McCarthy 2013), Reforma struktury unijnego sektora bankowego, 2013/2021 (INI).

[4]               Pojęcie banków „zbyt dużych, by upaść” obejmuje także banki, które są zbyt ważne, nadmiernie powiązane i zbyt złożone, by upaść. Zob. także Komisja Europejska (2013b).

[5]               Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady xx/xxxx/UE ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywy Rady 77/91/EWG i 82/891/EWG, dyrektywy 2001/27/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE i 2011/35/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010, Dz.U. L […] z […], s. [...].

[6]               COM(2012) 102 final, http://ec.europa.eu/internal_market/bank/docs/shadow/green-paper_pl.pdf

[7]           Definicja ta została opracowana przez Radę Stabilności Finansowej w sprawozdaniu z dnia 27 października 2011 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru i regulacji w równoległym systemie bankowym, http://www.financialstabilityboard.org/publications/r_111027a.pdf

[8]               P7_TA(2012)0427, http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=TA&reference=P7-TA-2012-0427&language=PL

[9]               Komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego „Równoległy system bankowy – przeciwdziałanie nowym źródłom ryzyka w sektorze bankowym”, COM(2013) 614 final.

[10]             Konsultacja grupy roboczej wysokiego szczebla na temat reformy struktury unijnego sektora bankowego, maj/czerwiec 2012 r. http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/2012/banking_sector_en.htm. Grupa wysokiego szczebla otrzymała 83 odpowiedzi: znaczna większość odpowiedzi wpłynęła od banków i innych instytucji finansowych, drugą co do wielkości grupą respondentów byli klienci detaliczni i ich stowarzyszenia, a trzecią – klienci korporacyjni.

[11]             Konsultacja w sprawie zaleceń grupy roboczej wysokiego szczebla dotyczących struktury unijnego sektora bankowego, http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/2012/hleg-banking_en.htm. Spośród 89 otrzymanych odpowiedzi, niemal połowa wpłynęła z sektora bankowego.

[12]             „Konsultacja Komisji w sprawie reformy strukturalnej sektora bankowego”, http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/2013/banking-structural-reform/index_en.htm. Służby Komisji otrzymały ponad 500 odpowiedzi. Odpowiedzi te napłynęły od banków i innych instytucji finansowych, klientów korporacyjnych, inwestorów, organów publicznych, stowarzyszeń konsumentów i osób fizycznych – odpowiedzi od osób fizycznych (439) i stowarzyszeń konsumentów (11).

[13]             Ustanowiony poprzez przyjęcie rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63).

[14]             Ustanowiony poprzez przyjęcie [jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji].

[15]             Próg ten określa „istotne instytucje” w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 1024/2013.

[16]             Zob. załącznik 6 do oceny skutków.

[17]             Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012, Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE, Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338.

[18]             Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s.1).

[19]             Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego (Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1–36).

[20]             Dz.U. C  z , s. .

[21]             Dz.U. C […] z […], s. […].

[22]             Dz.U. C […] z […], s. […].

[23]             Ustanowiony rozporządzeniem Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającym Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63).

[24]             Ustanowiony [SRM].

[25]             Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63).

[26]             Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r.

                w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010.

[27]             Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

[28]             Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

[29]             Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG (Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s.1).

[30]             Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12).

[31]             Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r.

w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L176 z 27.6.2013, s.1).

[32]             Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG, Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 19.

[33]          Dyrektywa 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów, Dz.U. L 135 z 31.5.1994, s. 5.

[34]             Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1287/2006 z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzające środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do zobowiązań przedsiębiorstw inwestycyjnych w zakresie prowadzenia rejestrów, sprawozdań z transakcji, przejrzystości rynkowej, dopuszczania instrumentów finansowych do obrotu oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy (Dz.U. L 241 z 2.9.2006, s. 1).

[35]             Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010 (Dz.U.L 174 z 1.7.2011, s.1).

[36]             Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 345/2013 z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie europejskich funduszy venture capital (Dz.U. L 115 z 25.4.2013, s.1).

[37]          Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 346/2013 z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie europejskich funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej (Dz.U. L 115 z 25.4.2013, s. 18).

[38]             Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr xx/xxxx w sprawie europejskich długoterminowych funduszy inwestycyjnych (Dz.U. L xx/xx).

[39]             Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32).

[40]             Dyrektywa 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (Dz.U. L 135 z 31.5.1994, s. 5).

[41]             Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego (Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1).

[42]             Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r.

w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, partnerów centralnych i repozytoriów transakcji.

[43]             ABM: activity based management: zarządzanie kosztami działań – ABB: activity-based budgeting: budżet zadaniowy.

[44]             Wyjaśnienia dotyczące trybów zarządzania oraz odniesienia do rozporządzenia finansowego znajdują się na następującej stronie: http://www.cc.cec/budg/man/budgmanag/budgmanag_en.html

[45]             Różnica = Środki zróżnicowane/ niezróżnicowane = Środki niezróżnicowane

[46]             EFTA: Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu

[47]             Kraje kandydujące oraz, w stosownych przypadkach, potencjalne kraje kandydujące Bałkanów Zachodnich.

[48]             Wsparcie techniczne lub administracyjne oraz wydatki na wsparcie w zakresie wprowadzania w życie programów lub działań UE (dawne linie „BA”), pośrednie badania naukowe, bezpośrednie badania naukowe.

[49]             Rok N jest rokiem, w którym rozpoczyna się wprowadzanie w życie wniosku/inicjatywy.

[50]             Produkty odnoszą się do produktów i usług, które zostaną zapewnione (np. liczba sfinansowanych wymian studentów, liczba kilometrów zbudowanych dróg itp.).

[51]             Zgodnie z opisem w pkt 1.4.2 „Cele szczegółowe …”.

[52]             Rok N jest rokiem, w którym rozpoczyna się wprowadzanie w życie wniosku/inicjatywy.

[53]             Wsparcie techniczne lub administracyjne oraz wydatki na wsparcie w zakresie wprowadzania w życie programów lub działań UE (dawne linie „BA”), pośrednie badania naukowe, bezpośrednie badania naukowe.

[54]             CA = personel kontraktowy; LA = personel miejscowy, SNE = oddelegowany ekspert krajowy; INT = personel tymczasowy, JED = młodszy oddelegowany ekspert.

[55]             W ramach pułapu cząstkowego na personel zewnętrzny ze środków operacyjnych (dawne linie „BA”).

[56]             Zob. pkt 19 i 24 porozumienia międzyinstytucjonalnego (w okresie 2007-2013).

[57]             W przypadku tradycyjnych zasobów własnych (opłaty celne, opłaty wyrównawcze od cukru) należy wskazać kwoty netto, tzn. kwoty brutto po odliczeniu 25 % na poczet kosztów poboru.