(1)

Voor de berekening van de instellingsspecifieke contracyclische kapitaalbufferpercentages moet de geografische locatie worden bepaald van de eigenvermogensvereisten voor alle kredietblootstellingen van een specifieke instelling, met inbegrip van de blootstellingen in de handelsportefeuille en van alle securitisatieblootstellingen.

(2)

De geografische locatie moet worden bepaald op basis van de locatie van het risico van de blootstellingen. Op die manier wordt gewaarborgd dat de opgebouwde extra reserves als gevolg van de toepassing van de contracyclische buffer worden toegewezen aan het financiële stelsel met een overmatige kredietgroei.

(3)

Er dient algemeen te worden gebruikgemaakt van de verblijfplaats van de debiteur om de geografische locatie van alle kredietblootstellingen te bepalen omdat dit criterium geacht wordt het best de locatie weer te geven waar het risico is gesitueerd en die bijgevolg van belang is voor het financiële stelsel. De geografische locatie van kredietblootstellingen die overeenkomstig artikel 147, lid 8, van Verordening (EU) nr. 575/2013 van het Europees Parlement en de Raad (2) als blootstellingen uit hoofde van gespecialiseerde kredietverlening worden aangemerkt, moet echter worden gebaseerd op de locatie van de activa die de inkomsten genereren die de voornaamste bron van de afbetaling van de verplichting vormen.

(4)

Voor een duidelijke en ondubbelzinnige interpretatie van de maatregelen om de geografische locatie van de relevante kredietblootstellingen te bepalen, is het van essentieel belang dat een lijst van definities van de in deze verordening gehanteerde technische termen wordt verstrekt.

(5)

Blootstellingen met betrekking tot een rechtspersoon moeten in beginsel worden toegewezen aan de lidstaat of het derde land waar de betrokken rechtspersoon zijn statutaire zetel heeft. De plaats waar de feitelijke bestuurszetel van een rechtspersoon gevestigd is en de plaats waar zijn statutaire zetel zich bevindt, kunnen echter van elkaar verschillen. Dit is erkend door het Hof in zijn arresten in de zaken C-81/87 (Daily Mail), C-212/97 (Centros), C-208/00 (Überseering), C-167/01 (Inspire Art), C-411/03 (Sevic) en C-210/06 (Cartesio). Om in die gevallen een correcte allocatie van de contracyclische kapitaalbuffer te garanderen, moeten instellingen die zich ervan bewust zijn dat er voor een bepaalde debiteur van een dergelijke discrepantie sprake is, de desbetreffende blootstellingen toewijzen aan de plaats waar de feitelijke bestuurszetel van de betrokken rechtspersoon gevestigd is.

(6)

Wat blootstellingen met betrekking tot instellingen voor collectieve belegging (icb's) betreft, is het passend dat deze worden toegewezen aan de locatie van de debiteur van de onderliggende blootstelling als omschreven in deze verordening. Ingeval de identificatie van de debiteur van de onderliggende blootstelling onredelijk veel moeite kost, mag de blootstelling met betrekking tot de icb aan de lidstaat van herkomst van de instelling worden toegewezen.

(7)

Blootstellingen met betrekking tot andere actiefposten moeten aan de lidstaat van herkomst van de instelling worden toegewezen als de debiteur ervan niet kan worden geïdentificeerd.

(8)

Bij instellingen met beperkte totale buitenlandse blootstellingen of met een beperkte handelsactiviteit moet met evenredigheids- en materialiteitsoverwegingen rekening worden gehouden door deze instellingen toe te staan eenvoudiger toewijzingsmethoden te hanteren. De bedoeling hiervan is de lasten te verlichten voor kleinere instellingen die doorgaans maar weinig buitenlandse en handelsactiviteiten ontplooien.

(9)

Deze verordening is gebaseerd op de ontwerpen van technische reguleringsnormen die de Europese Bankautoriteit aan de Commissie heeft voorgelegd.

(10)

De Europese Bankautoriteit heeft open publieksraadplegingen gehouden over de ontwerpen van technische reguleringsnormen waarop deze verordening is gebaseerd, de potentiële desbetreffende kosten en baten geanalyseerd en het advies van de overeenkomstig artikel 37 van Verordening (EU) nr. 1093/2010 van het Europees Parlement en de Raad (3) opgerichte Stakeholdergroep bankwezen ingewonnen,